FAYE
My brother immediately hugged me after I told them what happened, even though he was still struggling to move habang si Mommy naman ay umiiyak na nakayakap sa akin.
She turned to me and held my face as she cried. She wiped my tears. Kitang-kita ko ang sobrang sakit at awa sa mga mata ni Mommy. May galit din akong nakikita sa mga mata niya pero mas lamang pa rin ang sobrang sakit na nakikita ko.
Sa tuwing naaalala ko ang masakit na alaalang 'yon, bumabalik lahat sa akin ang sakit na ginawa nila. I feel like it just happened yesterday.
And every time I remember that, I can't help but blame myself for his death. Magkasama kaming kinuha pero isa lang ang nakabalik sa aming dalawa na buhay.
I can't move on. How can I move on if the pain is still here?
"A-Ang a-anak ko... our s-son." Umiiyak na sabi ni Tita Amanda, ang ina ni Hiro.
Napatingin ako sa pamilya ni Hiro. Nakita kong umiiyak sa bisig ni Tito Owen ang asawa niyang si Tita Amanda. Habang si Ate Olivia naman ay nakatulala habang tumutulo ang luha, hindi makapaniwala sa nangyari sa kapatid.
Napatingin ako sa iba at ganoon din ang mga reaksyon nila. May mga nakatulala, umiiyak, at nakikita ko ang sobrang awa sa mga mata nila dahil sa dinanas namin mula sa kamay nila.
Napayuko ako at napahikbi, hindi muling napagilan ang pagbuhos ng luha ko. Ramdam na ramdam ko ang mga mata ng mga hunghang sa akin lalo na siya.
"Kleyzen..."
Napaangat ang tingin ko at napatingin kay Daddy. Nakita ko siyang napaupo sa sahig habang tulala at umaagos ang luha.
Napaiyak ako nang makitang nahihirapan ang ama ko. I see mixed emotions in my father's eyes.
"A-Ang a-anak ko... ang a-anak natin, F-Fiona." My father's voice trembled. "T-They tortured my d-daughter... m-my only d-daughter!"
What they recognize as a cruel and dangerous person is crying in front of them. My father was crying in front of them.
"P-Putangina nila... yung a-anak ko," umiiyak na sabi niya. "W-Why... b-bakit yung a-anak pa natin, Fiona?"
Tumingin sakin si Mommy bago lumapit kay Daddy na ngayon ay kuyom na kuyom ang mga kamao.
Niyakap siya ni Mommy habang humihikbi. He calms Daddy down because, at this time, we can feel his anger.
Nanghihinang tumayo si Daddy, agad naman siyang tinulungan ni Mommy. Tumingin siya sakin at lumapit.
My father hugged me, and I hugged him back. I cried while Daddy hugged me and kept rubbing my back.
"I'm sorry... I'm s-sorry," he apologized again and again. Umiling ako dahil wala naman siyang dapat ikahingi ng tawad dahil una sa lahat, walang kasalanan ang ama ko.
"T-They will pay, hmm?" Lalong humigpit ang yakap niya sa akin. "I'll make sure they rot in jail. I will let them face the hell they have entered. Putangina nila." Every word he said, I could feel his anger.
Tumingala ako kay Daddy habang nakayakap pa rin sa kaniya. Tumingin siya sa akin at pinunasan ang luha ko.
"You need to calm down, Kleyzen." Biglang sambit ni Tito Chandler at tumingin sakin. Kitang-kita ko ang awa, lungkot, at bahid ng galit sa mga mata niya.
"Calm down?" Daddy laughed sarcastically, but at the same time, his tears started to fall. "Sino ba sila para kumalma ako? There is no forgiveness for what they did to my daughter and her friend, Hiro. At hindi nila dapat ginantihan ang anak ko! Wala siyang kasalanan! Wala silang kasalanan! Putangina nilang lahat!" galit na sigaw ni Daddy.
Pilit naman na pinapakalma ni Mommy si Daddy. "K-Kleyzen...p-please."
"Dylan almost raped my daughter! They ruined my daughter's life, so I will ruin theirs too," mariin na sambit niya habang may luha sa mga mata. Kumalas siya mula sa pagkakayakap sa akin. "Napaka-bobo ni Dylan para gantihan ang mga batang iyan na wala namang kasalanan at kinalaman sa away na namamagitan sa atin!"
He was holding my hand, and I could feel his hand shaking.
"I can give justice to others, but I can't even give justice to my own c-child," my father's voice cracked.
I know my father. When he says he does.
"I have been a useless father to my children." Muling sabi niya at pagak na natawa.
Natahimik silang lahat at nanatiling nakatingin kay Daddy. Umiling si Mommy at yumakap kay Daddy na agad namang ginantihan niya ng yakap.
I wiped my tears. When I found my voice and felt that nothing was blocking my throat, I spoke. I've been wanting to ask this for a long time.
"Bakit sinabi sakin ni Tito Dylan na dapat ay sisihin namin kayo kung bakit kami napunta sa ganoong sitwasyon? Bakit sinabi ni Dianne na pinatay ng pamilya ko ang nanay niya?" tanong ko.
Natigilan sila at nagkatinginan sa isa't isa. Naramdaman ko naman paghawak ni Kuya sa kamay ko.
"We were friends when we were kids, including Daniella—Dianne's mom." Panimula ni Tito Kelion. "We didn't know Fiona before. We only met her when she transferred to our university when she was still a senior in high school."
"Your mom is a campus crush." Tito Kelion laughed. Agad naman siyang sinamaan ng tingin ni Mommy pero hindi niya pinansin iyon. "Sa dami ng nagkakagusto kay Fiona pati 'yang si Kleyzen ay nagkagusto rin."
"It all started with love and rivalry," singit naman ni Tito Zero. "Dylan and Chandler both love your mom. Chandler gave up not because he didn't love your mom anymore but because he wanted to and he loved Fiona. He didn't want Fiona to have a hard time choosing between the three of them. He chose to give up and accept that he lost because he loved Fiona and knew that the girl he loved would be happy."
Napatingin naman ako kay Tito Chad na ngumiti lang sa akin habang si Tita Millie ay gano'n din. Nahagip naman ng mga mata ko si Chase na katabi lang ng magulang niya at nakatingin sakin.
Napaiwas ako ng tingin.
"Until the day came when Fiona chose Kleyzen. Of course, Dylan cannot accept his defeat because your mother chose your father over him. Dylan's love for your mother turns into an obsession," sabi naman ni Tito Jiro, ang asawa ni Tita Elena at ama ni Ellaine. "And—"
"He almost raped your mother like he did to you." Daddy suddenly said, and I could clearly see his fist clenched.
Napasinghap ako at narinig kong gano'n din ang iba. Napatingin ako kay Mommy na malungkot na tumango sa akin.
B-Bakit... tangina.
Gustong-gusto kong sugurin ang lalaking iyon. Gusto kong makulong siya—sila sa kulungan at pagbayaran ang ginawa nilang mga kasalanan.
"Paano ba naging Mayor at Businessman ang putanginang iyon?" galit na sabi ni Blake.
"Blake!" sigaw na sabi ni Tita Beatrice. "Please lang, yung bibig mo."
Napayuko si Blake at napanguso. "Sorry, Ma. Bwisit kasi siya, e."
Napailing nalang si Tita Beatrice at napahawak sa noo dahil sa anak.
"Paano naman po yung nanay ni Dianne?" tanong ng isang hunghang na si Yvo.
"Dylan and Daniella are victims of an arranged marriage. Because Daniella loves Dylan so much, she agreed to marry him but in contrast to Dylan, Dylan couldn't accept but he couldn't do anything because if he didn't agree, he would lose his inheritance." Pagk-kwento ni Tita Gabrielle.
"They got married but we heard that Dylan was hurting Daniella. Not only emotionally but also physically. He repeatedly abused Daniella. But because Dianiella loved him so much, she accepted everything even if her husband Dylan would repeatedly hurt her," dugtong naman ni Tito Argyle, ang asawa ni Tita Zaina at ama ni Azrael at Kuya Azriel.
"She still stayed by Dylan's side not only because she loved him but also for her daughter Dianne. She wants her daughter to have a whole family." Si Tita Elena naman ang nag-salita. Malungkot ang mga mata niya at puno ng sakit. "But she is still human and gets tired. Napagod siya at sumuko pero para sa anak niya, nanatili pa rin siya."
"Wala po ba kayong ginawa?" tanong naman ni Kuya Azriel.
Napatingin ako kay Tito Zero nang mag-salita. Malungkot ang siyang ngumiti sa amin.
"We did everything to save her from Dylan's hand, but despite what we did, nothing happened because she still stayed." Tumulo ang luha sa mga mata ni Tita Zianna, ang asawa ni Tito Zero at ina nina Zander at Zayden.
"We didn't kill her. Daniella killed herself on her birthday. But since Dylan was the reason, it seems that he killed Daniella as well." Napatingin ako kay Mommy at nakita kong nakatitig siya sa sahig at nakatulala.
Humigpit ang hawak ko sa kamay ni Kuya dahil sa mga nalalaman ko. Parang sasabog ang utak ko dahil dito. Feeling ko, wala pa sa kalahati ang nalalaman ko.
"Si Dianne..." sabi ko.
Umiling si Mommy. "Hindi niya alam. Wala siyang alam at sigurado akong nalason na ni Dylan ang utak niya. At dahil na rin sa sobrang pagkagusto niya kay Hiro ay nagkagano'n siya. She was poisoned by his father's words and was consumed by envy and anger."
"Kahit kailan ba... nagkaro'n siya nang kaunting pagmamahal kay Tita Daniella?" tanong ko.
Malungkot na silang umiling bilang sagot sa tanong ko.
"Si Dianne lang gumaganti dahil sa nanay niyang akala niya ay pinatay namin pero si Dylan? Gumaganti siya dahil sa ama mo," sabi pa ni Tito Raven, ang asawa ni Tita Samantha at ama ni Stacey at Kuya Shawn.
"At isa pa, hindi gano'n ang Vejia noon, hindi sila gano'n kasakim pero simula nung si Dylan na ang humawak, nagkagulo na ang lahat." Biglang singit ni Tito Owen. "Dinamay pa ang mga bata sa galit niya. I will never fucking forgive him."
Natahimik kaming lahat. Hindi ko alam kung paano ipapasok sa utak ko ang mga nalaman ko. Hindi ko sinasadyang mapatingin kay Chloe na nakayuko.
Nagtataka talaga ako kung bakit siya nandito. Isama pa si Katrina at Klein. Idagdag pang nandito rin ang mga kaklase nina Eris at Luna.
Anong ginagawa nila rito? Bakit nandito sila? Para makichismis lang?
Mukhang napansin yata ni Chloe na nakatingin ako sa kaniya kaya umangat ang ulo niya at nag-tagpo ang mga mata namin.
Napalunok siya. "I'm.. I-I'm..."
Napatingin sa kaniya ang lahat habang ako ay nanatiling nakatitig sa kaniya.
"Who are you again, hija?" tanong ni Mommy at bahagyang pinunasan ang pisngi niyang napuno ng luha.
"C-Chloe Perez po.." sagot naman niya at iniwas ang tingin sa akin.
"Bakit ka naman nandito?" Mataray na tanong ni Ellaine kaya siniko naman siya ng katabi niyang si Amelia.
"Sumama lang siya sa amin," nakasimangot na sabi ni Ryuu kaya sa kaniya naman napunta ang atensyon nila maliban sa akin dahil hanggang ngayon ay hindi ko pa rin kayang tingnan sila ng matagal.
"E, 'yang sina Kat at Klein?"
"Sabit lang din dahil gusto raw nilang makita kung nasa maayos bang kalagayan si... F-Faye," rinig kong sagot naman ni Kiel.
Hindi pa rin ako lumingon at tiningnan sila kahit nagtataka na ako. Alam ba nila? Wala namang ibang Faye rito kundi ako lang naman. Naramdaman ko ang mga tingin nila sa akin kaya napakagat-labi nalang ako at bahagyang napailing nalang.
I heard Tita Zianna speak, and what she said caught my attention.
"You look like someone I know, hijo." Kahit ayokong tumingin ay tumingin ako sa taong sinabihan niya. Nakita kong nakatingin siya kay Ethan na bakas ang pagtataka sa mukha. "What is your name?"
Napalunok muna si Ethan bago sumagot. "E-Ethan po... Ethan M-Mendoza." Nautal pa siya nang banggitin niya ang apelyido niya. Parang hindi niya alam kung gagamitin pa ba niya ito o hindi na.
Ang mga 'yon, hindi ko pa nakakalimutan ang ginawa nila. Kapag natapos ako rito, sila naman ang isusunod ko.
"Mendoza..." Naningkit ang mga ni Tita Zianna.
"Kamukha mo si Ehra at Alexis," biglang sabi naman ni Tita Amanda na kakatigil lang sa pag-iyak.
Agad naman nilang sinang-ayunan sina Tita Zianna at Tita Amanda. Habang ako ay nangunot lang ang noo. Anong sinasabi ni Tita Zianna na kamukha ni Ethan si Tita Ehra at Tito Alexis?
Tinitigan ko nang maiigi si Ethan na puno pa rin ang pagtataka ang mukha habang may subo-subo na tatlong stick-o sa bibig.
Naningkit ang mata ko habang nakatitig sa kaniya. Mahina akong napasinghap nang totoo nga ang sinasabi ni Tita Amanda. Bakit ngayon ko lang napansin iyon? Ako pa talaga na matagal niyang nakasama?
Nakita ko kung paano magtinginan sina Mommy habang si Tita Millie ay nakatingin kay Tita Ava na tumango lang at nakangiti.
"Finally!" natatawang sabi ni Tito Argyle. "Tawagan nalang natin sina Ehra at pauwiin nalang dito agad sa pilipinas."
Sabay-sabay naman na nangunot ang noo namin dahil sa pagtataka. Ano bang sinasabi nila?
Oo nga pala. Wala rito sina Tita Ehra at Tito Alexis, simula ng mawala ang anak nilang lalaki. Paulit-ulit din nilang hinahanap ang anak nila pero wala pa rin talaga. At isa pa, hindi ko rin alam ang dahilan kung bakit biglang nawala ang anak nila.
Pero possible rin naman na buhay ang anak nila at si—natigilan ako at sandaling napatulala. I know that what I am thinking is possible. It's possible that their long-lost son is Ethan, isn't it?
Nakita kong lumabas sina Daddy at ang mga Tito ko, mukhang may pag-uusapan sila dahil sa mukha palang ng ama ko, malalaman mo na agad.
Tumingin ako kay Kuya. "Kuya, labas muna ako."
"Go," ngumiti siya sa akin. "I will not stop you. I know you want silence to think properly, you deserve peace. And I'm only here for you when you need me, okay? Nandito lang si Kuya."
Nakangiting tumango ako sa kaniya at niyakap siya bago tumayo kaya napatingin silang lahat sa akin. I was lucky because he became my older brother. I'm lucky because I have a brother like him. I'm so lucky.
Nagtataka namang tumingin sakin si Mommy pero ngumiti lang ako sa kaniya.
"Labas po muna ako," mahinanon kong sabi. "Kailangan ko lang makapag-isip nang maayos..."
Natigilan si Mommy at nakita ko na naman ang awa sa mata niya, at ang nagbabadyang luha na balak na naman tumulo.
"Sure, anak."
Ngumiti ako sa kanila bago dire-diretsong pumunta sa pintuan para lumabas. I weakly leaned against the door after I got out. During the few hours that I stayed inside my brother's room, parang ngayon lang ako nakahinga nang maluwag.
Nanghihina akong naglakad, pakiramdam ko wala na akong lakas dahil sa mga nalaman ko. Pakiramdam ko tinadhana talaga na maging ganito ang buhay ko.
Natawa ako nang mahina at marahan na pinahiran ang luha ko. Umupo ako sa swing at mahina iyong ginalaw. Nasa likod ako ng hospital kung nasaan ang isa pang garden pero ako lang ang tao rito. Hindi ko nga alam kung bakit dito ako dinala ng mga paa ko.
But I like it here. I like the silence so much.
Tumingin ako sa kalangitan at napangiti. Kailan ko kaya mararamdam ang totoong ibig sabihin ng katahimikan at kapayapaan?
Pinikit ko ang mga mata ko nang biglang humangin. Ilang saglit pa akong nakapikit bago dumilat pero gano'n nalang ang gulat ko ng makita kung sino ang nasa harapan ko at nakatingin sa akin.
"Kairus..."