Liefde, je vroeg me waarom ik huilde in de naam van de literatuur. Ik vertelde je dat er iets moois moet zijn aan tranen
en zo lang ik verdrink als ik een oceaan maak van de tranen die jij mij geeft, maak ik er literatuur van
Het is een soort literatuur dat samen met mij op de grond heeft gelegen
in elkaar gezakt, bebloed, was ik de moordenaar?
Ik rende achter de woorden aan die uit mijn papier wouden ontsnappen en vrijheid zochten
Ze wouden niet gelezen worden, ze mochten daglicht niet zien
Maar liefde, de tranen die jij mij geeft moeten ergens goed voor zijn, niet?
Hij was gewaarschuwd, want zij die literatuur maakt van schreeuwende muren, zal elke traan die jij achterlaat op haar vloer opvangen en opschrijven.
Niks is geheim, alles is een novelle voor haar
Zo hoe jij op haar borst ligt, hoe je denkt vredig te zijn en tranen te laten in haar, zo zal ze jou opschrijven.
Als een kind, die aan zijn moeders borst hangt, vragend voor meer melk.
En zij als een moeder die haar oude borsten mist, terug wilt naar de bar en wilt dansen op muziek die niet voor haar geschreven is.
Maar de vader staat al in de bar, sinds het kind geboren is
En je veracht het
Je komt bij haar thuis en jouw leven ligt op de grond, verkreukeld, meerdere malen opnieuw beschreven, tot dat het een meesterwerk is
En jij zegt jezelf niet te herkennen. 'Dit kan ik niet zijn, ik ben meer dan jouw verdomde verkreukelde tranen op de grond'.
Zij kijkt hem goed aan en ze blijft stil, daarna lacht ze krankzinnig
Want hij heeft haar krankzinnig gemaakt
Haar borsten hingen, hij stond in de bar, wie kon zij nog zijn, naast zijn moeder en de moeder van het kind die zij niet op het dekbed hebben laten liggen
'Draag het voor'. Ze overhandigde hem een stuk gebroken papier, een van de honderden die op haar vloer lagen, naast haar dromen, haar moeder, God.
Hij aarzelt, zoals hij altijd doet. Zoals hoe hij aarzelde om zijn vader op te bellen en om vergiffenis te vragen voor al het geld dat hij had vergokt. Hoe hij zijn enigste zoon niet meer ziet daardoor. Hoe hij af en toe aarzelt of hij wel de goede naam zegt, als hij spreek over zijn zoon, want dat komt niet vaak voor.
Zijn keel wordt geschraapt. 'De liefde is mij vergeten, vindt mijn borsten niet meer mooi, maakt mij krankzinnig. Liefde schreef poëzie op mijn huid en vergat het voor te dragen. Ik moest alles horizontaal lezen en herschrijven, want zo goed is de liefde niet in het schrijven van poëzie, dus ik maakte er jouw leven van, ik denk dat jij de liefde bent.'
'Afschuwelijk, ik zal al het papier waar ik in beschreven word verbranden.' Hij smeet het papiertje weer terug naast haar moeders pijn.
Zij vond dat niet erg. Want hij kon al het tastbare scheuren, verbrandde, wurgen, maar gevoel kan niet vermoord worden. Ze herschrijft het wel.
Liefde, ik had jou gewaarschuwd, het zal je voor altijd blijven kwellen.
En nu staat oorlog in de kamer en zal zij geen oog meer sluiten
Maar ze wist dat hij bleef
Want hij wist dat niemand hem beter kende
Maar ze liet papier ook weten wie hij was, en dat mocht niet, allen zij mocht jou kennen. Zijn vader mocht dit nooit zien
Hoe afschuwelijk het leest, hoeveel er over hem gaat, hij houdt ervan.
Hij bleef niet, hij nam het papier mee, kuste haar borsten vaarwel en vergat weer hoe hij zijn zoon had genoemd.
Hij sloeg de deur dicht, de aarde kruimelde, het kind huilde
en zij had weer iets nieuws om over te schrijven.
Maar ze ging naar de bar
Zal dit ooit stoppen