Yiboនិងអ្នកស្រីWangបានត្រឡប់មកដល់ផ្ទះវិញ
ទាំងហត់នឿយ។Yiboក៏ដើរទៅបន្ទប់ទម្លាក់ខ្លួនគេងលើពូក មិនបានមួយនាទីផងគេក៏គេងលក់បាត់។។
រហូតដល់ល្ងាចទើបនាយភ្ញាក់ក៏ព្រោះតែមានសំឡេង
រំខានដែលមានគេខលមក Yiboចុចទទួលទូរស័ព្ទ
ទាំងមិនមើលលេខ
<<ហាឡូ!!>>Yiboនិយាយបន្ទាប់ពីចុចទទួល
<<ហាឡូ!!>>Zhanនិយាយគ្រាន់តែលឺសំឡេង Zhan Yiboស្វាងចេស ដកទូរស័ព្ទពីត្រចៀកយក
មកមើលបន្ទាប់ពីឃើញជាលេខរបស់Zhanហើយ
Yiboញញឹមយ៉ាងពេញចិត្តតែម្តង
<<នឹកយើងហេ៎ស បានជា..>>Yiboនិយាយមិនទាន់
ចប់ផងZhanក៏កាត់សម្តី
<<នឹកក្បាលឯងស្អី!!យើងខលទៅគ្រាន់តែប្រាប់ឯងភ្លេចរបស់នៅបន្ទប់យើង>>Zhan
<<យើងភ្លេចអី!!>>Yibo
<<កាបូបលុយនិងសំបុត្រមើលប្រកួតកីឡាបាល់ទះ!!>>Zhanក៏រៀបរាប់តាមនិងចឹងទៅ
<<អ៎រមែនហើយ សំបុត្រមើលការប្រកួតកីឡាបាល់ទះនេះយើងឲ្យឯង!!ហើយថ្ងៃប្រកួតឯងត្រូវតែមក បើឯងនៅចាត់ ទុកយើងជា...>>Yiboនិយាយមិនទាន់ចប់ក៏ត្រូវZhanកាត់សម្តីម្តងទៀត
<<អឺៗ យើងទៅ!!>>Zhanឆ្លើយ
<<ល្អ យើងចាំមើលថាឯងទៅឬអត់ បើមិនឃើញឯងមានរឿងជាមួយយើងហើយ>>Yibo
<<យើងខ្លាចឯង!!>>Zhanឌឺទៅវិញ
<<ខ្លាចមិនខ្លាចយប់មិញដឹងហើយ!!>>Yiboនិយាយ
ភ្ញូចស្នាមញញឹមឡើងមក តែក៏ធ្វើអ្នកម្ខាងទៀតនឹកគិត
ឃើញភ្លាមថ្ពាល់ក៏ឡើងក្រហមព្រឿងៗ
<<យប់មិញមានរឿងអីឯងមិនចាំទេហេ៎ស បើមិនចាំ ចាំ
យើងរំលឹក កាលពីយប់មិញយើងទាំងពី...>>Yibo
និយាយតែប៉ុននិងក៏ត្រូវZhanកាត់ទៀត
<<បានហើយ យើងមិនចង់ដឹង!!ប៉ុន្តែ..>>Zhan
<<តែអី!!>>Yiboសួរដេញ
<<ហេតុអី ឯងធ្វើបែបនោះ ឯងកើតឆ្កួតអីហា៎ស!!>>
Zhan
<<គឺ...>>Yiboឆ្លើយមិនចេញ
<<កុំឲ្យមានជាលើកទីពីណា បើស្រីដែរឯងស្រឡាញ់
គេដឹងគេមើលមកយើងយ៉ាងមិចទៅ>>Zhanនិយាយ
ពីមូលហេតុ ស្តាប់ទៅសមហេតុផល
<<អឺៗ យើងល៎លេងទេ>>Yiboនិយាយតែក្នុងចិត្ត
[គឺឯងនេះហើយជាមនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់]
<<ប៉ុននិងបានហើយយើងមានការរវល់!!>>Zhan
ថាហើយក៏ចុចបិទ(តឺតៗ)
<<ហេ៎ឈប់សិន!!លឿនម្លេះមិនទាន់និយាយអីដឹងគ្នា
ផង>>Yiboហាមដែរតែហាមមិនទាន់Zhanបិទលឿនដូចរន្ទះ
ក្រឡេកមកមើលZhanឯណេះវិញ ដោយសារតែមាន
អ្នកគោះទ្វារទេតើទើបគេប្រញាប់បិទទូរស័ព្ទនិងចេញ ទៅបើកទ្វារ ក្រាក~~~
<<bin...!>>Zhanលាន់មាត់
<<បាទ binតើ!!>>binsuឆ្លើយ
<<មករកពូដល់បន្ទប់តែម្តងហើយនៀក!>>Zhan
និយាយនិងលើកពរbinsuដែរជាក្មួយដើរចេញទៅ
ក្រៅ
<<អៅ កពូZhanកើតអី មិចសុទ្ធតែស្នាមចឹង>>binsuសួរព្រោះឃើញសុទ្ធតែស្នាមពេញក
តែម្តងហើយ
<<អ៎រ គ្មានអីទេ!!ឥឡូវbinចង់ទៅណា>>Zhan
<<ចង់នៅលេងផ្ទះពូនិង!!>>binsu
<<ល្អ!!នៅលេងនេះចុះចឹង>>Zhan
<<កពូលាបថ្នាំទៅចាំbinលាបឲ្យ>>binនៅតែបារម្ភ
ពីពូខ្លួន
<<មិនអីទេ បន្តិចទៀតវាបាត់ហើយ!!>>Zhan និយាយតែក្នុងចិត្តមិនដឹងខឹងYiboប៉ុណ្ណាទេ នេះ
សំណាងហើយជាក្មេង គេមិនដឹង
ក្រឡេកមកមើលYiboឯណេះវិញកំពុងអង្គុយបណ្តែតអារម្មណ៍ដឹងហោះហើរដល់ណាហើយទេ
<<ឯងទាក់ទាញដល់ហើយ!!>>Yiboនិយាយសរសើរ
មនុស្សម្នាក់ដែរកំពុងពង្វក់អារម្មណ៍គេឲ្យងើបមុខមិន
រួច គេស្អាតណាស់ហេតុអីនាយទើបចាប់អារម្មណ៍ដឹង
រីងៗ~~~
Yiboក៏យកទូរស័ព្ទមកមើលលេខនិងចុចទទួល
<<ហាឡូ!!>>Yibo
<<ហាឡូ...>>មិនដឹងអ្នកម្ខាងទៀតនិយាយអីបន្តទេ
គេក៏កាត់ចោលត្រឹមនេះ។បន្ទាប់ពីនិយាយទូរស័ព្ទរួច
ហើយYiboក៏ប្រញាប់រត់ចេញទៅក្រៅសម្តៅទៅឡាន
+មន្ទីរពេទ្យ
Yiboបើកឡានមកដល់មន្ទីរពេទ្យភ្លាមក៏រូតរះដើរ សម្តៅទៅក្នុង នៅបន្ទប់អ្នកជំងឺ គេក៏ឃើញHaoxuan
គេងសម្រាកនៅក្នុងបន្ទប់មួយដែរ ដែលមានJiyang
នៅអង្គុយចាំមើលថែជិតនោះ
<<គេយ៉ាងមិចហើយ!!>>YiboសួរទៅJiyang
<<គេផុតគ្រោះថ្នាក់ហើយ!!តែ..>>Jiyangនិយាយតែ
នៅចុងប្រយោគហាក់ពិបាកនិយាយ និយាយមិនចង់
ចេញ
<<តែអី!!>>Yiboសួរដេញ
<<គ្រូពេទ្យប្រាប់ថា...>>Jiyangក៏ប្រាប់តាមដែរគ្រូពេទ្យនិយាយ
<<មិចនិងអាចទៅ!!>>Yiboហាក់មិនចង់ជឿនិងសម្តី
របស់Jiyangដែរប្រាប់គេ ឯJiyangសឹងតែស្រក់ទឹក
ភ្នែកទៅហើយ
<<ខឹខឹ!!ទឹក>>Haoxuanក្អកហើយក៏និយាយរកទឹក
<<នេះទឹក!!>>Jiyangក៏ប្រញាប់យកទឹកចាប់ដៃ
Haoxuanឲ្យគេកាន់ Haoxuanក៏ងើបអង្គុយ
ទទួលយកមកផឹក ផឹករួចទើបគេចាប់អារម្មណ៍ថា
ទីនេះងងឹតណាស់ជាកន្លែងអីទៅ
<<Jiអូននាំបងមកកន្លែងណានិងមិចក៏ងងឹតម្លេះ ឆាប់
បើកភ្លើងទៅ>>Haoxuan
<<ខ្ញុំ..ខ្ញុំបើកភ្លើងហើយ!!>>Jiyang
<<ចុះមិច បងមើលអីមិនឃើញចឹង ងងឹតឈឹងតែម្តង>>Haoxuanនិយាយហើយក៏ដូចជានឹក
ឃើញអ្វីមួយ
<<ឬមួយបង...!!>>Haoxuan
<<ត្រូវហើយ ដោយតែគ្រោះថ្នាក់មួយនោះ!>>Jiyang
<<មិចនិងអាចទៅ!!បងមិនជឿអូនកុហកបងមែនទេ
ប្រាប់មោថាបងមិនមែនខ្វាក់>>Haoxuanពិបាកនិង
ទទួលយកការពិតមួយនេះ តើអ្នកណាទៅដែលនិងនៅ
ស្ងៀមពេលដឹងថាខ្លួនពិការភ្នែកលែងបានឃើញពិភព
លោកដ៏ស្រស់ស្អាតមួយនេះទៀតនោះ
<<អាសានស្ងប់អារម្មណ៍សិនទៅ>>Yiboចូលទៅ
ឃាត់ប្អូនដែរកំពុងតែចង់ចុះដើរ
<<កុំប៉ះខ្ញុំ!!>>Haoxuanស្រែកហាមមិនឲ្យអ្នកជាបងប៉ះខ្លួន
<<សាន បងកុំចឹងអី!!គ្រូពេទ្យប្រាប់ហើយ បើមានអ្នក
បរិចាកកែវភ្នែកឲ្យបង បងប្រាកដជាអាចមើល ឃើញវិញមិនខាន>>Jiyangចូលទៅអោបលួងលោម
Haoxuan
<<គ្មានទេ មានតែមនុស្សឆ្កួតទើបឲ្យកែវភ្នែកមកបង ឲ្យបងរស់នៅយ៉ាងមិចទៅ>>Haoxuanនិយាយធ្វើឲ្យ
Jiyangតបលែងចេញ ពេលនោះគ្រូពេទ្យក៏ចូលមកដល់
<<ខ្ញុំសុំពិនិត្យអ្នកជំងឺបន្តិចណា>>គ្រូពេទ្យថាហើយក៏
ចូលទៅពិនិត្យអ្នកជំងឺJiyangចង់ដើរចេញតែ
Haoxuanចាប់ដៃជាប់មិនឲ្យJiyangចេញឆ្ងាយពី
ខ្លួន
<<បងលែងដៃខ្ញុំសិនទៅ!!>>Jiyang
<<អត់ទេ បងមិនឲ្យអូនចាកចេញពីបងទេ>>
Haoxuan
<<ខ្ញុំមិនទៅណាទេ!!បងកុំភ័យមើល>>Jiyang
និយាយឲ្យHaoxuanទុកចិត្តទើបHaoxuan
ហ៊ានប្រលែងដៃJiyangឲ្យពេទ្យពិនិត្យ។បន្ទាប់
ពីពិនិត្យហើយ
<<អ្នកជំងឺអស់អីហើយ>>គ្រូពេទ្យ
<<ចុះភ្នែកខ្ញុំនោះលោកគ្រូពេទ្យ>>Haoxuanសួរ
<<បើសិនមានអ្នកបរិចាកកែវភ្នែក ខ្ញុំនិងផ្តល់ដំណឹងឲ្យ
ប្អូនភ្លាម!!តែ..>>គ្រូពេទ្យ
<<តែអីទៅលោកគ្រូពេទ្យ>>Jiyang
<<បើគ្មានកែវភ្នែកប្តូរឲ្យគេក្នុងរយៈពេលមួយអាទិត្យ
នេះទេ ប្រាកដជាត្រូវពិការមួយជីវិតហើយ>>គ្រូពេទ្យ
និយាយដែរធ្វើឲ្យគ្រប់គ្នាធ្លាក់ទឹកមុខ ក្រៀមក្រំកាន់តែ
ខ្លាំង រយៈពេលមួយអាទិត្យឲ្យគេទៅរកកែវភ្នែកមកពី
ណាបានទៅវាលឿនខ្លាំងណាស់ បន្ទាប់ពីគ្រូពេទ្យដើរ
ចេញទៅ អ្នកស្រីWangក៏មកដល់
<<សាន កូនយ៉ាងមិចហើយ!!>>អ្នកស្រីWangរត់មកសួរកូនទាំងក្តីបារម្ភ
<<ម៉ាក់ ហឹកៗ!!ខ្ញុំខ្វាក់មួយជីវិតហើយ>>Haoxuan
និយាយនិងយំអោបអ្នកជាម្តាយខ្លួនជាប់
<<ខ្វាក់!!កូនសានកុំបំភ័យម៉ាក់ណា ម៉ាក់មិនលែងជាមួយទេ>>អ្នកស្រីWang Haoxuanបានត្រឹម
យំអោបម៉ាក់ខ្លួននិយាយអីលេងចេញ ឯអ្នកស្រីWang
ក៏ងាកមើលមុខYibo Yiboក៏ងក់ក្បាលទាំងទឹកភ្នែក
រៀបនិងស្រក់ទឹកភ្នែកបញ្ជាក់ប្រាប់អ្នកជាម្តាយ អ្នកស្រីWang
ក៏ស្រក់ទឹកភ្នែកម៉ាត់ៗអាណិតកូនប្រុសនេះគេនៅក្មេង
ណាស់មិចបានមកជួបរឿងបែបនេះទាំងវ័យក្មេងបែបនេះឯJiyangវិញក៏យំឡើងក្រហមភ្នែកដូចគ្នា
កន្លងផុតបានបីថ្ងៃJiyangនៅតែមើលថែHaoxuan
បន្ទាប់ពីHaoxuanគេងលក់Yiboក៏មកដល់ ឃើញ
មុខនាយគេក៏នឹកឃើញគំនិតមួយ
<<អាboទៅក្រៅនិយាយជាមួយយើងមួយភ្លេច!!>>
Jiyang
<<និយាយនិងហើយ!!>>Yibo
<<ទីនេះរំខានសាន គេកំពុងគេងមិនមែនងាយទេទម្រាំ
គេងលក់!!>>JiyangនិយាយបែបនេះទើបYiboព្រមចេញទៅមិនដឹងគេនិយាយអីខ្លះនោះទេ គេក៏កាត់មកដល់Haoxuanបានភ្ញាក់ពីគេង។។Jiyangដែរអង្គុយស្ងៀមក៏និយាយឡើង
<<ខ្ញុំគិតច្បាស់ហើយ!!>>Jiyang
<<រឿងអី!!>>Haoxuanសួរលក្ខណៈឆ្ងល់
<<ពួកយើងបែកគ្នាទៅ!!ខ្ញុំមិនអាចទ្រាំរស់នៅជាមួយ
មនុស្សខ្វាក់ដូចបងបានទេ>>Jiyangនិយាយទឹក
ភ្នែកក៏ហូរមក Yiboឃើញក៏ដកអង្ហើមធំ
<<អត់ទេ!!កុំទៅចោលបងអី បងសុំអង្វរ>>HaoxuanនិងរាវដៃរកJiyang
<<កុំប៉ះខ្ញុំ!!>>Jiyangស្រែកនិងក្រវាសដៃនាយចេញ
ពីដៃខ្លួន
<<អាJi នេះឯង!!ឯងមិនអាណិតប្អូនយើងទេហេ៎ស បានជាឯងនិយាយបែបនេះ ចេញមករួចទាំងដែរគេកំពុងធ្លាក់ក្នុងស្ថានភាពបែបនេះនោះ>>Yiboនិយាយហាក់ដូចជាខឹងនិងJiyangតែទឹកមុខវិញស្ទើរតែស្រក់ភ្នែកទៅហើយ តាមJiyangហើយ
<<អាណិតគេ ចឹងខ្ញុំគួរតែអាណិតខ្លួនមុន ត្រូវរស់នៅជាមួយមនុស្សខ្វាក់បែបនេះពេញមួយជីវិតវាវេទនា
ប៉ុណ្ណាទៅ>>Jiyang
<<ចឹងឯងមិនមែនស្រឡាញ់ប្អូនយើងទេ ឯងគ្រាន់តែ
មើលឃើញទ្រព្យសម្បត្តិប្អូនយើងប៉ុណ្ណោះ>>Yibo
ស្រែកសម្លត់Jiyang
<<ត្រូវហើយ!!ខ្ញុំត្រូវការទ្រព្យសម្បត្តិ ប៉ុន្តែបើខ្វាក់បែប
នេះ ទោះមានកប់ពពូកទៀតក៏ខ្ញុំមិនត្រូវការដែរ>>
Jiyangនិយាយហើយក៏ជូតទឹកភ្នែក តែសម្តីរបស់
នាយតូចធ្វើឲ្យHaoxuanចុកណែន ឈឺណាស់នេះ
មនុស្សដែរគេស្រឡាញ់មកនិយាយបែបនេះដាក់គេ
វាដូចជាសម្លាប់គេទាំងរស់យ៉ាងចឹង
<<អាJi>>Yiboស្រែកឈ្មោះJiyangខ្លាំងៗបែប
ដាស់តឿនដូចជាចង់ហក់ទៅវាយJiyang តែនាយនៅឈរមួយកន្លែងនោះទេ មិនបានច្រឡោតចង់វាយ Jiyangអ្វីឡើយ
<<បានហើយ!!បងគ្មានសិទ្ធថាឲ្យគេទេ!!Jiបើអូនមិនចង់ពិបាកអូនគួរតែចាកចេញមែនហើយ បងក៏មិនចង់ឃើញអូនមករងទុកជាមួយបងដែរ ជូនពរឲ្យអូនរកបានអ្នកថ្មីដែលល្អជាងបង មានជាងបងនិងចេះមើលថែអូនមិនលំបាកដូចនៅជាមួយបងនោះទេ>>Haoxuanថាឲ្យបងខ្លួនមិនឲ្យថាឲ្យJiyang ទើបនិយាយសម្តីពិរោះ
ដាក់JiyangជូនពរJiyang គេពិការភ្នែកហើយមិចនិងអាចមើលថែJiyangបានទៀតទៅ គេក៏មិនចង់
ឃើញJiyangមកលំបាករងទុកជាមួយគេដែរ
<<បងគិតចឹងល្អហើយ ដោះលែងខ្ញុំឲ្យទៅរកអ្នកថ្មី...ដែរអាចមើលថែខ្ញុំបានវាគឺជារឿងល្អ>>
Jiyangនិយាយបណ្តើរជូតទឹកភ្នែកខ្លួនបណ្តើរ
មិនហ៊ានឲ្យនាយលឺសំឡេងយំរបស់គេនោះ
<<ហឹម!!អូនទៅចុះ>>Haoxuanនិយាយចប់ក៏ហូរ
ទឹកភ្នែកមកតែក៏ផ្តល់ស្នាមញញឹមឲ្យនាយតូច ទប់ខ្លួន
មិនចង់ជាប់ក៏វិះនិងធ្លាក់ពីលើគ្រែ Jiyangក៏លើកដៃ
ចងទៅទ្រគេតែក៏នឹកឃើញទើបធ្វើធម្មតាវិញ Yibo
ក៏ប្រញាប់ទៅទប់
<<មុននិងទៅ ក៏សុំជូនឲ្យរកបានអ្នកដែរអាចមករងទុក
ជាមួយបងបានទៅចុះណា>>Jiyangនិយាយបែប
បញ្ឈឺរឲ្យHaoxuanហើយក៏ប្រញាប់ដើរចេញព្រោះតែ
គេយំឡើងដង្ហក់ទៅហើយ ចេញមកដល់ខាងក្រៅ
<<សុំទោស!!ខ្ញុំសុំទោស>>Jiyangពោលពាក្យ
សុំទោសញាប់មាត់ស្អេតយំយកៗគេខំទប់សំឡេងនេះយូរហើយ ហើយដើរចេញមកក៏យំតាមផ្លូវទៀត មិនថាគេមកមើលមកយ៉ាងមិចក៏គេលេងខ្វល់ទៀតដែរ
Tobe continue...
P♡