Gustavo üzerinde ona vuran adamın, dövüşlerini izlerken fark ettiği belindeki o hassas yere bir tane yumruk atarak Andrew'i nefessiz bıraktı ve Andrew bu kısa sürede verdiği açıkla kendisini yerde buldu.
Ancak Andrew bir kere daha dönerek tekrar Gustavo 'nun sırtını yere verip bir yakasını eliyle tuttu, diğer eliyle de vurmaya devam etti.
Gustavo yine aynı hareketi yapıp Andrew 'in sırtını yere verdiğinde beline daha sert vurduğu için Andrew birkaç saniye kendisine gelememişti.
Bilge iki kere aynı hareketi yaparak kocasını hareketsiz bırakan Gustavo'yu tam o an kaşlarını çatarak izlemişti.
Andrew yüzüne yediği sert yumruktan tam kaçacaktı ki beline giren limitsiz acı nefesini kesti.
Bilge, hâlâ aynı yere vuran Gustavo 'nun olayını çözmüştü.
Daha fazla buna izin vermedi. Veremezdi!
Öne doğru adım attı.
Edward kolunu tuttuğu için kımıldayamadı.
"Edward!"diye kızdı,"Gustavo, Andrew 'i sağ boşluğunda sırtı ile ön belindeki yere vurarak yeniyor! Bırak beni! Andrew böyle yerden kalkamaz!"
Edward kaşlarını kaldırarak önce kafasını eğip Bilge'ye sonra da yerde kavga eden adamlara baktı.
Bilge,"Tanrı aşkına!"diye bağırdı herkese. "Neden kimse ayırmıyor!"
Yanındaki uzun ayaklı masadan aldığı kristal bardağı Gustavo 'nun kafasına attı.
Gustavo ensesine gelen sert bardakla yana düştü ve acıyla inledi.
Andrew öfkeyle doğruldu. Gustavo'ya kan tükürüp öksürdü. Ayağa kalkıp yerde kıvranan adama sertçe tekme atarak,"SENİ KAZIĞA BİZZAT BEN OTURTACAĞIM!"diye hırladı. Gustavo darbeyle öksürük krizine girdi.
Andrew belindeki ağrı yüzünden nefes alamıyordu. Kendini yere bırakıp oturdu ve nefeslenmeye çalıştı.
Bilge kolunu Edward 'dan kurtararak kendine gelmeye çalışan adama koştu, başını tutup ona sımsıkı sarıldı.
Andrew,"Kalk."dedi sertçe onu itip. "Eve gidelim."
Bilge hafifçe itilmenin verdiği şokla,"Pe-pekala."dedi ve ayağa kalkıp ağzı yüzü kan olan kocasının kalkmasını bekledi.
**
Andrew kızla konuşmuyordu.
Yataktaydılar, birbirlerine sırtlarını dönmüş öylece duruyor, asla ama asla konuşuyorlardı.
Olivia ve diğer tüm çalışanlar Lord Andrew 'in halini gördükleri gibi küçük dillerini yutmuşlardı.
Bilge çok mahcuptu. Ve üzgün.
Çok üzgün.
"Özür dilerim,"diye fısıldadı Andrew 'e dönerek.
Andrew 'den çıt çıkmadı. Bilge ağlayacaktı. Gözleri dolu dolu,"Andrew,"dedi kedi gibi. "Lütfen yüzüme bak."
Andrew,"Yat."dedi sertçe. "Sinirleniyorum!"
Bilge gözlerini açtı. "Neden neden!"
Andrew kaşlarını çatarak doğruldu ve Bilge'ye bakmadan yataktan bir hışımla kalktı.
Hiç cevap vermedi, o yok gibi davrandı ve orayı terk etti.
Arkasında gözü yaşlı bir leydi bıraktı,
Ama vicdansız lordun umurunda değildi.
**
Aradan birkaç gün geçti.
Evde herkes, hâlâ, gergindi.
En çok da Windsor ve Cambridge dükü Lord Andrew Albert Windsor.
Bilge ise,
Bilge, Atilla'yı emzirirken dalgındı, uyuturken dalgındı, altını temizlerken dalgındı, severken bile ara sıra dalıp gidiyordu.
Andrew ise hep öfkeliydi.
Sinirli, kızgın, öfkeli, delirmiş gibiydi.
Atamıyordu.
Öfkesini atamıyordu!
Herkesin içinde dayak yemişti!
Kralın önünde!
Ne için peki?
Tek dayanağı Gustavo'nun yüzünü tanınmaz hale getirmiş olmasıydı.
Onu da Bilge'nin taktiği olmasa zor yapardı.
Öfkeyle elindeki kristal bardağı iyice sıktı,
Bahçede, Edward ile karşılıklı oturmuş susuyorlardı.
Andrew 'in köprücük kemiği morarmış, başı biraz şişmiş ve bel boşluğu felaket ağrıyordu.
Başına yediği yumruğu hatırlayınca biraz daha sıktı bardağı.
İçinde kaynar ballı süt vardı. Dinginlik getirsin diye Olivia efendisine yapmıştı.
Ne demişti Gustavo?
Babası,
"Lord Luke,"diye hırladı ve bardağı öfkeyle daha çok sıktı, kristal bardak elinde paramparça oldu, kaynar süt koca elini yaktı.
Edward kaşlarını kaldırarak şaşırdı. Ama ikisi de kımıldamadı. Olivia telaşla önlüğündeki bezi çıkartıp lordunun elini sildi, Yaşlı Jared,"İsa aşkına,"diye fısıldadı, Thomas kafasını yere eğdi, Fenty ise şaşkınlıkla açılan ağzını eliyle kapattı.
Andrew öfkeyle elini silmeye çalışan Olivia 'yı hafifçe iterek,"Ver bana."diye homurdandı.
Olivia titreyen elleriyle bezi bırakıp geri çekildi.
Bilge ise tüm olan biteni pencerenin yanındaki üçlü koltukta bebeği uyuturken izliyordu.
Dirseğini pencere pervazına elini başına yaslamıştı. Hüzün doluydu.
BİLGE DEMİŞTİ BALOYA GİTMEYELİM DİYE!
RESMEN İÇİNE DOĞMUŞTU!
Kafasını çevirip bebeğe baktı. Oğlu çoktan uyumuş, ayakları da zaten uyuşmuştu.
Yavaşça iki yana açarak,"Ah be kuzum,"dedi. "İki zaman arasına sıkışmış annenin oğlu olmak senin lanetin bebeğim." Gözleri doldu. "Atilla, benim annem nerede sence?" O rüyadan sonra her gece annesini görüyordu ve yorumlayamıyordu bile.
Bilinçaltı oyunu muydu, değil miydi bilmiyordu.
"Atilla acaba ben deli hastanesindeyim de tüm bunlar bir rüya mı?" Düşündü. "Yok be değilim. O kadar klinik yüksek lisans yaptım, olsam anlardım bence."
Atilla uykusunda gülünce tebessüm etti. "Baba bana küstü," sonra onun bir İngiliz Lordu olduğunu hatırlayarak korktu. "Belki de benden baz geçti." Sesi kuru çıkmıştı. "Nede olsa soyluların gururu herkesten önemli. Ve benim için bir kere o gururu hiçe saydı. Ancak bu sefer aristokratların gözünün önünde oldu ne olduysa,"
Atilla burun bükünce göz yaşları eşliğinde güldü,"Tamam tamam, susuyorum. Uyurken seni rahatsız etmeyeceğim." Burnunu çekip eliyle yanaklarını sildi.
Sonra yavaşça oğlunu ayaklarından indirip doğruldu.
Bebeği beşiğe yatırdığında derin bir nefes aldı ve yatağa öylece uzandı. Geceliğiyleydi hâlâ. Üç gün olmuştu. Üç gündür Andrew yüzüne bakmıyordu, onunla konuşmuyor yemek yedi mi yemedi mi umursamıyordu.
Sadece Atilla'yı seviyor, öpmeyi kısa tutmuyor kıza iyice eziyet çektiriyordu.
Kafasını yastığa gömüp sessizce ağladı. Çok üzülüyordu. Her şeye. Bilge bir türlü mutluluğu bulamıyordu. Öğrenmişti, klinik yüksek lisans yapıp kırılan kanatları tamir etmek ile kendi kırık kanadını tamir etmek aynı değildi. Psikolojik danışman olmaksa, mutlu olmanın anahtarı değildi. Mutluluk ona yüklediğin anlamdaydı.
Bilge'nin mutluluk anlamları şu ankinden çok farklıydı.
Sevdiği adam onu bu zamanda, bu lanet ülke ve bu lanet malikanede tutuyordu.
Ve tabii oğlu.
Daha önce kaçmıştı çünkü Andrew 'e aşık olması yetmiyordu.
Herif güven vermiyordu.
Ancak böyle bir dönemde haftalarca süren yolculukla onu bulması bazı şeyler hakkında ikna etmişti.
Göze alabilecekti.
Yine de çok zorlanıyordu.
Atilla ile hiç aşağı inmedi. Akşam oldu, yemek saati gelmiş olmalıydı ancak koca yatakta anne oğul uyukluyorlardı.
Bilge'nin gözleri kapalı olsa da bilinci açıktı.
Atilla ise bilmem kaçıncı rüyasında geziniyordu.
Andrew kurulu sofraya oturdukları gibi kardeşinin açtığı konuyu gözlerini yumarak dinledi. "Katharine seni ziyaret etmeye gelecekmiş."
Andrew iç çekti,"Sebep?"
Edward omuz silkti. "Mektubunda bir yeğeninin olduğunu yeni öğrendiğini ve düğüne gelemediği için ızdırap içinde olduğunu yazmıştı. Bilge ile tanışıp yeğenini görmek istiyor."
Andrew kaşlarını çattı,"Bilge niye hala inmedi? OLİVİA!"
Olivia ıslak ellerini önlüğündeki beyaz beze telaşla silip mutfaktan koşarak çıkmış, nefes nefese"Efendim Lordum?"demişti.
"Nerede Leydin!"
Edward,"Andrew,"diye fısıldadı. "Yapma kıza bunu."
Andrew onu duymadı,"git ve ona bu yaptığı saygısızlığa daha fazla tahammülümün olmadığını söyle!"dedi.
Olivia kafasını sallayıp merdivenlere yönelecekti ki,"Dur Olivia!"diye bağırdı.
Fikir değiştirmişti.
Kendisi gidecekti.
**
Andrew öfkeyle odanın kapısını açtığında karşısında kesinlikle ağlayarak bebek emziren karısını görmeyi beklemiyordu.
Bilge yatakta oturmuş ağlaya ağlaya bebek emziriyordu, sessiz ağlıyordu belki ama gözleri kan çanağı, morlukları iyice şişmiş ve hüzünlü bir bitkinlikteydi.
Kafasını kaldırıp kapıya baktı korkarak. Eliyle hemen yanaklarını sildi.
Andrew kıza delice yanan mavi gözleriyle uzun süre baktı, baktı ve birden dimdik duran heybetli omuzlarını yere düşürdü.
Bitmişti öfkesi de kini de. Balo günü olanlar hariç.
O gün için hala öfkeliydi Bilge'ye.
"Neden inmiyorsun?"
Bilge yutkundu,"Atilla doyunca inecektim."
Andrew iç çekti. Yatağa yaklaşarak yavaşça kıza arkası dönük olacak şekilde oturdu. Sorarken ellerini yumruk yapmıştı,"Neden ağlıyorsun?"
Bilge adamın ensesine bakarak dudak büktü. Aklındaki soruyu sorarken sesi titredi.
"Sen neden yüzüme bile bakmıyorsun?"
Andrew sustu. Bakamıyordu.
Bilge kekeledi. "B-ben bilm-bilmiyordum Andrew. Aranızdaki bu yoğun nefretin farkında değildim. Gustavo senin yanında gülümsüyor, sen herkesin yanında olduğu gibi onun yanında da soğuk duruyordun."
Andrew derince bir nefes aldı. "Ve-ve,"genç kız gözlerini yumdu,"Edward 'ı arayacağım dedin gittin. Seni ararken bir kadınla dans ettiğini gördüm, nasıl üzüldüm biliyor musun?"
Andrew çattı kaşlarını. Diana,
Leydi Diana dan mı bahsediyordu?
"Beni tek bırakan sendin."dedi Bilge. "Seni dans edenlerin arasında aramıyordum bile, dans edenler arasında sıkışıp kaldığımda o kadınla yanımdan geçtiniz ancak beni görmedin bile,"
Yaşlar gözünden akarken Atilla gene uyumuştu.
Bebeği yana yatırıp geceliğini düzeltti. "Yanımdan öylece geçtiniz, beni umursamadın, tek bıraktın."
Andrew kendisine inanamıyordu.
"Gustavo geldi, bana eşlik etti. Kocası yanından bir çöp gibi geçip gitmiş kadına el verdi. Ne yapmalıydım ki? Üzülmüştüm! Tuttum elini! Dans teklifini kabul ettim!"
Andrew öfkeyle kıza döndü,"Misilleme mi yaptım?"
Bilge şaşırdı. Ağlarken gülmeye başladı,"Bu misilleme değil lordum. Ben sevdiğim adamı kokusundan tanıyorum, sizin gibi yanından teğet geçmiyorum!"
Andrew kendisini savundu. "Diana ile mühim bir mevzuyu konuşuyordum!"
"Leydi bile demiyorsun o kadından bahsederken! Jennifer gibi yattın mı onunla da!"
Evet yatmıştı.
Ama çok eskidendi.
Yirmi dört yaşında falandı.
Bilge susan adamla aldı cevabını.
Sesi iyice yavru kedi gibi çıktı,"Yazıklar olsun sana ya!" Burnunu çekip gülümsedi,"Ya da dur bana yazıklar olsun."