Unicode~
"ဘယ်လိုဆက်လုပ်ရမလဲ သူဌေးမင်း။ အရေးကြီးတဲ့ လက်နက်တွေမဟုတ်လား"
"ဟိုဘက်က အဲ့တာကို ထုတ်လုပ်တော့မှာတဲ့လား"
"ဟုတ်ကဲ့.. သူတို့ဘက်ကတော့ အဲ့တာကို အလောတကြီးထုတ်ဖို့ စီစဥ်နေကြပါတယ်"
"အေးပေါ့.. သူခိုးကျင့်သူခိုးကြံနဲ့ ရထားတဲ့ပုံကြမ်းတွေဆိုတော့လည်း မြန်မြန်အကောင်အထည်ဖော်ချင်မှာပေါ့"
JungKookက ခပ်ရွဲ့ရွဲ့ရယ်ရင်းပြောသည်။ စိတ်ထဲမှာတော့ မတရားဒေါသထွက်နေတာ။ သူနေ့မနားညမအား ကြိုးစားခဲ့တာတွေက ဘာမဟုတ်တဲ့ကောင်ကြောင့် ပြိုင်ဘက်တိုင်းပြည်ကိုရောက်သွားသည့်အတွက် ဘယ်သူ့ကို အပြစ်တင်လို့တင်ရမှန်း မသိ။ သူ့ကိုယ်သူပဲ ပေါ့လျော့မှုအတွက် ဒေါသထွက်ရမလား၊ အောက်တန်းစားကောင်Antonကိုပဲ စိတ်တိုပြီး ဆိုဗီယက်အထိ လူသွားသတ်ရမလား။
"သူဌေးမင်း.. အရေးပေါ်ပါ"
အပြင်ကနေ ဝရုန်းသုန်းကားပြေးဝင်လာတဲ့ လုံခြုံရေးဝန်ထမ်းလေးကြောင့် JungKook အာရုံပျက်သွားသည်။ မိုးတောင်ချုပ်လုလုဖြစ်နေကာမှ ဘာအရေးပေါ်လဲ။
"ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲ"
"ကျွန်တော်တို့စက်ရုံ တိုက်ခိုက်မှုခံနေရပါတယ်"
"တိုက်ခိုက်မှု ဟုတ်လား။ ဘယ်ကလဲသိလား"
"ကျွန်တော်တို့ပရောဂျက်ခိုးယူတဲ့အဖွဲ့ကလို့ ထင်ရပေမဲ့ ဆိုဗီယက်က မဟုတ်ဘူးဖြစ်နေတယ်"
JungKook စိတ်ရှုပ်သွားပြီး အနည်းငယ်စဥ်းစားဟန်ပြုသည်။ တရားဝင်လက်နက်ထုတ်လုပ်ရေးမှာ ခြုံခိုတိုက်ခိုက်သည်က သိပ်ကိုအောက်တန်းကျတဲ့ လုပ်ရပ်။ တရားမဝင်မြေအောက်အဖွဲ့အစည်းမှာ ဒါမျိုးက မဆန်းပေမဲ့ တရားဝင်လုပ်ငန်းမှာ သည်လိုကိစ္စက မရှိသလောက်။
သို့သော် သူဒါတွေကို စဥ်းစားချိန်လုံလုံလောက်လောက်မရလိုက်။ အပြင်ဘက်မှ သေနတ်သံတွေ ဆက်တိုက်ကြားရတော့ သူ့ဘေးနားက သက်တော်စောင့်တွေပါ ရုတ်ရုတ်သဲသဲဖြစ်ကုန်၏။
"ဆိုဗီယက်ကိုမဟုတ်ဘဲ ပြိုင်ဘက်ကုမ္ပဏီကိုရောင်းလိုက်တာထင်တယ်"
"ဒီေ-ွးသားကတော့! ဒီသောက်ကိစ္စတွေပြီးမှ ငါကိုယ်တိုင်သွားသတ်ဦးမှာ"
သူ့လက်ထဲက ခြောက်လုံးပြူးသေနတ်ကို မောင်းတင်လိုက်ပြီး ထွက်လာတော့ တိုက်ခိုက်မှုတွေက စတင်ပြင်းထန်စပြုလာသည်။ အမျိုးမျိုးသော သေနတ်တွေက အပြန်အလှန် ပစ်ခတ်လျက်။ ပြောင်းဝထက်မှာ တလက်လက်တောက်လာသော ယမ်းမီးစတွေ။
ထိုစက်ရုံမှာ ယမ်းနံ့တွေ တထောင်ထောင်ဖြစ်သွားသည်။
"သူဌေးမင်း အထဲဝင်နေပါ။ ကျွန်တော်တို့ ကြည့်ရှင်းလိုက်မယ်"
"နေစမ်းပါ.. ဒီကောင်တွေကို ငါကိုယ်တိုင် သတ်ရမှ ဖြစ်မှာ တောက်!"
Audieတားသော်လည်း JungKookက သေနတ်တစ်လက်ကိုင်ကာ ရှေ့ထွက်တိုက်သည်။ ပြိုင်ဘက်အမည်ခံ ဘယ်အောက်တန်းစားကများ သူ့ကို လာတိုက်နေရတာလဲ စိတ်မဝင်စား။
သူတို့လက်နက်ရုံကို မကျေနပ်မနာလိုတဲ့ တခြားလက်နက်ရုံတွေများလွန်းလို့ သူ့ခေါင်းထဲ ထည့်ထားနိုင်တာမဟုတ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လောဘတက်ပြီး သည်လိုလာတိုက်ခိုက်ကတည်းက သူ့အတွက် ပြိုင်ဘက်ကောင်း မဖြစ်နိုင်တော့။
"သူဌေးမင်း သတိထားပါ"
"မင်းက ငါ့ကို အထင်သေးနေတာလား Audie"
"မဟုတ်ပါဘူး သူဌေးမင်း။ ကျွန်တော်က မလိုအပ်ဘဲ အထိအခိုက်မခံစေချင်လို့ပါ"
"တော်စမ်းပါ!"
တဖြေးဖြေး စိပ်လာသည့် ကျည်ဆန်အပစ်အခတ်တွေကြား မကြောက်မလန့် ဝင်သွားသည့် သူဌေးမင်းJeon. ဒါက သိပ်ပြီး နိမိတ်မကောင်းလှ။
သူတို့ဘက်က အင်အားမနည်းလှသော်လည်း ဟိုဘက်က အင်အားကပိုများနေသည်။ သည်စက်ရုံက သူတို့စက်ရုံထဲက အကြီးဆုံးတစ်ခုမဟုတ်။ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်စမ်းသပ်ထုတ်လုပ်ချင်တဲ့လက်နက်ဖြစ်တာကြောင့် သည်စက်ရုံကို ရွေးထားခဲ့တာက ရန်သူအတွက် အခွင့်အရေးပေးသလို ဖြစ်သွားခဲ့သည်။
ထိုအချိန် တစ်ဖက်အဖွဲ့မှ ကားတစ်စီးက သူဌေးမင်းရှေ့မှ ဖြတ်ပြီး သေနတ်ကိုင်ထားသော လက်တစ်ဖက်က ကားပြတင်းထဲမှ ထွက်လာသည်။
"သူဌေးမင်း!"
အနိုင်ပိုင်းလိုက်ပြီဟူသော အပြုံးဖြင့် ထိုလူက ပြုံးလိုက်ပြီး သူ့လူတွေနဲ့ လှည့်ပြန်ရန်လုပ်သည်။ သို့သော် Audieက လျင်မြန်စွာပင် ပစ္စတိုကိုချိန်လိုက်ပြီး ထိုကားကို တရစပ်ပစ်တော့သည်။
တစ်ဖွဲ့လုံးက အဓိကနေရာကို ပစ်မှတ်ထားကြတော့ ထိုကားမှာ ရစရာမရှိအောင် ဖွတ်ဖွတ်ညက်ညက်ကြေလို့။
သူဌေးမင်းသာသတိရရင် အားမလိုအားမရဖြစ်နေမလား။ တစ်ဖက်ကခေါင်းဆောင်ကိုမမိနိုင်ဘဲ ကျန်တဲ့နောက်လိုက်နောက်ပါခပ်များများကိုသာ အရှင်ဖမ်းလိုက်နိုင်သည့်အတွက် သူဌေးမင်းသိရင် ဒေါသထွက်နေဦးမှာ။
"အဲ့ကောင်တွေကို မြေအောက်ခန်းထဲ ပိတ်ထားလိုက်။ ငါသူဌေးမင်းကို ပို့ပြီးမှ လာရှင်းမယ်"
ဒဏ်ရာပြင်းချက်က သူဌေးမင်းJeonလို အားကောင်းမောင်းသန် ယောကျ်ားတစ်ယောက်တောင် သတိမရတော့သည်အထိ။ သခင်လေးသာ သိရင် စိတ်ကောင်းမှာမဟုတ်။ အမှန်ဆို စံအိမ်အထိခေါ်သွားဖို့ကိုတောင် Audie အားနာမိနေသည်။
"သွေးထွက်နေတုန်းလား"
ကားနောက်ခံမှာ သူဌေးမင်းခန္ဓါကိုယ်ကို ထိန်းထားပေးသော တပည့်လေးအား လှမ်းမေးလိုက်သည်။
"ထွက်နေတုန်းပဲ ခေါင်းဆောင်။ သွေးထွက်လွန်မှာ စိုးရိမ်ရတယ်။ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ.. ဆေးရုံပဲပို့မလား"
"မရဘူး။ အခုလိုတိုက်ခိုက်မှုတွေရှိလာတာက မသမာသူတွေရှိနေလို့ပဲ။ သူဌေးမင်းJeon ဒဏ်ရာရတယ်ဆိုတာ လူသိလို့မဖြစ်ဘူး။ ငါမိသားစုဆရာဝန်ကို ဆက်သွယ်ထားတယ်။ ငါတို့စံအိမ်ရောက်တာနဲ့သူရောက်တာနဲ့ ကွက်တိလောက်ဖြစ်နေမှာပဲ"
ညနက်ထဲ ကားမောင်းရတာရယ်၊ ကားနောက်ခန်းမှာ သူဌေးမင်းက အသက်လုရှူနေရသည်ရယ်ပေါင်းပြီး Audieမှာ ဖိအားများလှသည်။ စတီယာတိုင်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားသည့် လက်မှာလည်း ချွေးစီးတပြန်ပြန်။
သူဌေးမင်းဘယ်လောက်ခေါင်းမာမာ သူရအောင် တားလိုက်သင့်တာ။
____
"ဒေါက်တာက ညကြီးမင်းကြီးဘာကိစ္စရှိလို့လဲ။ သူဌေးမင်းJeonက အခုထိပြန်မရောက်သေးဘူး ဒေါက်တာရဲ့"
သန်းခေါင်ယံအချိန်နီးမှ ဆရာ၀န်ရောက်လာသည်ဆိုသောကြောင့် Taehyungမှာ ထဧည့်ခံရတော့သည်။ Jeon JungKookကလည်း သည်ညပြန်လာမည့်ဟန်မပေါ်။ မစောင့်နေဖို့တောင် အသေအချာမှာသွားခဲ့သည်။
"ကျွန်တော်သိတယ် Kim Taehyung. သူ့သက်တော်စောင့်က ဖုန်းဆက်အကြောင်းကြားလို့ ရောက်လာတာပါ"
"ဘယ်သက်တော်စောင့်လဲ။ Audieကလား"
Taehyungက မျက်ခုံးများကို တွန့်ချိုးလျက် ပြန်မေးလေ၏။
"နာမည်တော့ ကျွန်တော်မသိဘူး။ ကျွန်တော့်ကိုလည်း လမ်းဘေးကြိုးဖုန်းနဲ့ ဆက်ခဲ့တာဆိုတော့.."
ဘုရားရေ.. တစ်ခုခုဖြစ်နေတာတော့ မဟုတ်ဘူးမလား။ ညကြီးသန်းခေါင်ဆရာ၀န်ကို အကြောင်းကြားရတဲ့အထိဆိုတော့ ဘာတွေများဖြစ်ကြလို့လဲ။
အခုလိုအချိန်မှာ သူစိတ်မပူဘဲ မနေနိုင်။ မီးဖိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ရေအေးအေးသုံးခွက်လောက်ဆက်တိုက်သောက်လိုက်တာတောင် စိတ်က တည်ငြိမ်မနေ။
"ဘာကိစ္စလို့ပြောလဲ ဒေါက်တာ.. တစ်ခုခုတော့ ပြောလိုက်တယ်မလား"
"အရေးပေါ်လို့ပြောတယ်။ သူလည်း အလျင်လိုနေပုံပဲ။ ချက်ချင်းလာခဲ့မှာလို့လည်းပြောသေးတယ်"
Audie သည်ကို လာလျှင် Jeon JungKookသတင်းလည်း ပါလာလိမ့်မည်။ သူသိချင်လှပါပြီ။ စိတ်ချရပြီး အန္တရာယ်ကင်းကင်းရှိနေတယ်လို့ မြန်မြန်အတည်ပြုပါရစေတော့။
သူ့မျက်ဆန်တွေဟာလည်း ဂနာမငြိမ်။ လက်ချောင်းများက စားပွဲမျက်နှာပြင်ကို တတောက်တောက်ခေါက်လျက်ရှိပြီး နှုတ်ခမ်းပါးများက ခြောက်သွေ့လျက်။
"ကားသံကြားတယ်။ ရောက်ပြီထင်တယ်"
Taehyung ဝုန်းခနဲ ထရပ်လိုက်သည်။ တုံ့ပြန်စကား တစ်ခွန်းမှမပြောဘဲ Audieမောင်းလာတဲ့ကားအနား သွားသည်။ ဒါက Jeon JungKook စက်ရုံမှာ သုံးနေကျ ကားများထဲမှ တစ်စီး။ ဇိမ်ခံကားမဟုတ်ဘဲ အကြမ်းခံကားဆိုတော့ တောက်တောက်ပြောင်ပြောင် မဟုတ်။
"Audie! Jeon JungKookရော.."
သူအလန့်တကြားမေးနေစဥ် ကားအနောက်ခန်းထဲမှ ကောင်လေးတစ်ယောက် Jeon JungKookကို တွဲဆင်းလာသည်။
သတိမေ့ပြီး ရင်ဘတ်ထဲက သွေးတစိမ့်စိမ့်ယိုကျနေလျက်။ သူ့ရင်ကို လောင်စာဖြည့်ပြီး လောင်ကျွမ်းစေသော အပူမီးမျိုး။ ဘာတွေဖြစ်ကြတာလဲဟု အခါခါမေးနေသော်လည်း ပါးစပ်ဖျားက ထွက်မလာ။
အံသေနေသော မေးရိုးတွေကြောင့် လှုပ်ရှားမရ။
"သူဌေးမင်း သေနတ်ဒဏ်ရာရလာတယ် သခင်လေး။ အခန်းလေးပြင်ပေးပါဦး.. အခုထိ ကျည်မထုတ်ရသေးလို့"
"ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာလဲ။ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ အခုလောက်ထိ ဖြစ်သွားတာလဲ။ သူ့..သူ့ကို ဘယ်သူက.."
"ကျွန်တော်ပြီးရင် အသေးစိတ်ရှင်းပြပါမယ်။ အခုတော့ ကူညီပါဦး"
ဧည့်သည်တည်းခိုရန် ထားထားသော အခန်းလွတ်ဆီ Taehyung ခေါ်သွားလိုက်သည်။ အပေါ်ထပ်ထိ တက်ဖို့ရာ အဆင်ပြေတဲ့ ဒဏ်ရာမျိုးမဟုတ်သဖြင့် အောက်ထပ်က ရှိတဲ့အခန်းလေးမှာသာ ပြင်ဆင်ပေးလိုက်၏။
"ဒဏ်ရာတော်တော်နက်တာပဲ။ အခုချိန်ထိ အသက်ရှူနေပုံထောက်ရင် နှလုံးကို မထိသွားလို့ တော်သေးတာပေါ့"
"သူအန္တရာယ်ကင်းတယ်မလားဟင်"
"ကျွန်တော်အစွမ်းကုန် ကုသပေးမှာပါ။ Kim Taehyung မကြည့်ရဲရင် အပြင်ထွက်နေလို့ရတယ်နော်"
တကယ်လည်း သူမကြည့်ရဲ။ Jeon JungKookရင်ဘတ်ပေါ်က သေနတ်ဒဏ်ရာက သူ့အဖေ၏ သေနတ်ဒဏ်ရာကို ပြန်အမှတ်ရစေသည်။ အတိတ်ကို တမင်သက်သက် လာတူးဆွနေသည့်အတိုင်း သူ့ကို နာကျင်စေလျက်။ သူမျက်နှာပျက်နေပုံက သိသိသာသာ။
Jeon JungKookသာ အဖေ့လို ထပ်ဖြစ်သွားမယ်ဆို သူခံနိုင်ရည်ရှိမှာမဟုတ်တော့။
စိတ်ဒဏ်ရာမပေးချင်ဆို အခုပဲ သတိရလာပါတော့လား Jeon JungKookရယ်။
"အပြင်ထွက်ရအောင် သခင်လေး"
Audieကို ကိုယ့်ကို အပြင်ဘက်ထိ တွဲခေါ်လာပြီး သူကတော့ အခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားသည်။
Jeon JungKookဒဏ်ရာရသည်ကို သူတို့အတွက် ထိပ်တန်းလျှို့ဝှက်ချက်တစ်ခုလို သဘောထားကာ လှုပ်ရှားနေကြတာ ဖြစ်သည်။
Jeon JungKookက လက်နက်လုပ်ငန်းကို မှောင်ခိုလုပ်ကိုင်နေတာမဟုတ်။ ဒါတောင် အသက်အန္တရာယ်ရှိနိုင်သည်တဲ့လား။ တရားမဝင်မှောင်ခိုလုပ်ငန်းသာဆို တွေးတောင်မတွေးရဲ။
ခက်လိုက်တာ Jeon JungKookရယ်.. ဘယ်လိုသတ္တိနဲ့များ သည်လိုအလုပ်ကို လုပ်နေတာပါလိမ့်။
သူဂရုတစိုက်မရှိခဲ့တဲ့အချိန်တွေမှာရော အခုလို အန္တရာယ်တွေရှိခဲ့သေးလား။ အတွေးကပင် သူ့ကို ရင်လေးသွားစေသည်။
"အသက်အန္တရာယ်မရှိတော့ဘူးလို့ ပြောပါတယ်။ မနက်ကျ ဒေါက်တာ ထပ်လာပါလိမ့်မယ်"
ဆရာဝန်ပြန်သွားသည့်တိုင် သူ့မှာ မောဟိုက်စွာ ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်နေမိဆဲ။ Jeon JungKookရင်ဘတ်ထဲက သွေးတပွက်ပွက်လျှံကျနေတာကိုလည်း မျက်လုံးထဲက မထွက်သေး။ အသံက မှိုင်တွေနေသော်လည်း မေးစရာရှိတာကိုတော့ အားတင်းမေးလိုက်သည်။
"ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာလဲ။ ငါ့ကို အသေးစိတ်ပြောပြ"
"Antonဆိုတဲ့ အယုတ်တမာကြောင့်ပါ။ သခင်လေးကို အပြစ်မတင်သင့်ပေမဲ့ Antonကိစ္စမှာတော့ တောက်လျှောက်က သခင်လေးအပြစ်မကင်းဘူးလို့ပဲ ပြောပါရစေ"
"ဘာ.. ငါနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ"
Antonနဲ့ ပတ်သက်ပြီး သူ့ဘက်က အစအဆုံး မှားနေခဲ့တယ်ဆိုတာ ဝန်ခံပေမဲ့ အခုလို တစ်ဖက်သတ်ကြီး အပြစ်လာတင်နေစရာလိုလို့လား။
သက်တော်စောင့်ထဲမှာမှ သည်Audieဆိုတဲ့ကောင်လေးက အကြောက်အလန့်ကိုမရှိဘဲ သူ့ကို ဝေဖန်နိုင်လွန်သည်။
"Antonက သူဌေးမင်းညတောင်မအိပ်ဘဲလုပ်ထားတဲ့ စာရွက်စာတမ်းတွေကို ခိုးသွားပြီး ရောင်းစားလိုက်တာ။ အစတည်းက သခင်လေးသာ သူ့ကို မခေါ်လာရင် ဒီကိစ္စတွေဖြစ်မလာဘူး။ သခင်လေးက စတဲ့လူဆိုပေမဲ့ သူဌေးမင်းက ပိပိရိရိအဆုံးသတ်ပေးချင်တဲ့လူ.."
"နေပါဦး။ အခု Antonက ထွက်ပြေးသွားတယ်လို့ ဆိုလိုတာလား။ အဲ့တာကလည်း စာရွက်စာတမ်းတွေ ခိုးပြီး"
"ဟုတ်တယ်။ ပြီးတော့ ပြိုင်ဘက်စက်ရုံဆီရောင်းလိုက်တယ်နဲ့တူတယ်။ အဲ့စက်ရုံပဲ ကျွန်တော်တို့စက်ရုံကို လာတိုက်ခိုက်ရင်း သူဌေးမင်းကို ထိသွားတာ"
စတွေ့တည်းက Antonကို အကောင်းမြင်ပေးခဲ့မိတာ မှားလိုက်လေခြင်း။ သည်တစ်ခါတော့ သူလူအကဲခတ်မှားတာကို ဝန်ခံရပေမည်။ ဘယ့်နှယ်ကြောင့်များ ရှေ့မကြည့်နောက်မကြည့်နဲ့ သည်လိုကောင်ကို အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်ခဲ့ရတာလဲ။
သူသိခဲ့ရမှာ.. သူ့ထက် Jeon JungKookကမှ မျက်စိကျစရာ ယောကျ်ားတစ်ယောက်ဆိုတာကို။ အခုတော့ Antonက မစားရတဲ့အမဲ သဲနဲ့ပက်လိုက်လေခြင်း။ Jeon JungKookကိုမရနိုင်တာသေချာတော့ Jeon JungKookကို ဖျက်ဆီးတယ်ပေါ့လေ။
"ငါက အရူးလိုပဲ။ ငါအသုံးမကျလို့ သူအခုလိုဖြစ်ရတာ။ ငါ့အပြစ်တွေချည်းပဲ။ သူသတိရလာရင် ငါ့ကိုအပြစ်တင်နေမှာ။ ငါ့ကိုလည်း စိတ်ပျက်နေလောက်ပြီ"
"သူဌေးမင်းက ဘယ်တော့မှ သခင်လေးကို အပြစ်တင်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ သူဌေးမင်းလိုလူကရှားတယ်။ သခင်လေး တန်ဖိုးထားဖို့ပဲလိုတာ"
Taehyungရုတ်တရက်ငြိမ်ကျသွားရသည်။
သူဘာတွေကို တန်ဖိုးထားခဲ့သလဲ။ ဘာတွေကို ထည့်စဥ်းစားခဲ့သလဲ။ အသုံးမဝင်တဲ့ မာနနဲ့ ဒေါသတွေရယ်၊ ဘာအကျိုးသက်ရောက်မှုမှမရှိတဲ့ ရန်ငြိုးရန်စတွေရယ်။
Audieပြောသလိုဆို သူဟာ တန်ဖိုးထားသင့်တဲ့အရာကို တန်ဖိုးမထားတတ်ခဲ့ဘူးပေါ့နော်။
"ငါညံ့လိုက်တာ..။ သူငါ့ကို စိတ်ပျက်သွားပြီဆို ငါဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲ"
"အဲ့လိုကိစ္စမျိုးရှိလာမှာမဟုတ်လို့ သူဌေးမင်းအနားမှာပဲ သွားနေပေးလိုက်ပါ"
ယိုင်နဲ့နဲ့ ခြေလှမ်းများဖြင့် သူအခန်းထဲဝင်လာသည်။ ပတ်တီးအဖွေးသားနှင့် Jeon JungKookက ငြိမ်သက်စွာ လဲလျောင်းလျက်ရှိနေလျှင် သူအနီးဆုံးအထိ တိုးကပ်သွားလိုက်သည်။
သူနဲ့ကိုယ်အကြား နှုတ်ခမ်းချင်းအကွာအဝေးက စင်တီမီတာတစ်ခုထက်တော့ မပိုနိုင်။ ခပ်တိမ်တိမ်သာ ရှူရှိုက်လျက်ရှိသော Jeon JungKook၏ အသက်ရှူသံဖျော့ဖျော့လေးက တိုးလွန်းတော့လည်း သူစိတ်မကောင်း။
ပါးတစ်ဖက်ကို အုပ်ကိုင်ကြည့်တော့ နွေးတေးတေး။ အဖျားမတက်ပါစေနဲ့ဟု တိတ်တခိုးဆုတောင်းလိုက်သေးသည်။
"မနက်ဖြန်..မဟုတ်သေးဘူး.. မိုးမလင်းခင်ပဲ နိုးလာတော့မယ်မဟုတ်လား Jeon JungKook. မြန်မြန်သတိရလာပြီး ကျွန်တော့်ကိုစိတ်ဆိုးတာဖြစ်ဖြစ် ဒေါသထွက်တာဖြစ်ဖြစ် တစ်ခုခုလုပ်မှပေါ့။
ခင်ဗျားရဲ့စီရင်ချက်ကိုစောင့်နေရတော့ ကျွန်တော့်အချိန်တွေကို လာဖြုန်းသလို ဖြစ်မနေဘူးလား"
လေတိုးသံကဲ့သို့ တိုးတိုးညှင်းညှင်းလေးပြောသည်။ Jeon JungKookကြားနိုင်လျှင် သိပ်ကောင်းမှာပဲဟု ထင်လိုက်သေးတာ။
ကိုယ့်ရူးပုံရူးနည်းက အဆန်း။ ကာယကံရှင်တုတ်တုတ်မလှုပ်နိုင်မှ တ,တတ ဖြစ်နေတာလေ။
ကုတင်ပေါ်မှာ ဘေးတစောင်းဝင်ထိုင်ရင်း Jeon JungKookလက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားမိသည်။
ခင်ဗျားမနိုးလာမချင်း ကျွန်တော်က မလွတ်နိုင်ဘူးနော်။
သူ့ဘဝမှာ မအိပ်ဖြစ်တဲ့ ညဆိုတာသာ ရှိခဲ့လျှင် အခုညသာ ဖြစ်လိမ့်မည်။ သည်အတိုင်းလေး Jeon JungKookမျက်နှာကို ကြည့်ရင်း အချိန်ကုန်နေရတာကိုပဲ သူ့မှာ သဘောကျနေမိတော့တာ။ စိုးရိမ်ကြောင့်ကြပြီး အိပ်လိုက်ရမှာထက်စာရင် သည်လိုလေး စောင့်နေရတာက ပိုကောင်းတယ် မဟုတ်ပါလား။
"သခင်လေး အိပ်ချင်အိပ်လို့ရတယ်နော်။ ကျွန်တော်စောင့်ပေးမယ်"
"ရတယ်..မအိပ်ချင်ဘူး။ အိပ်လို့လည်း ရမှာ မဟုတ်ဘူး"
"ကျွန်တော် အပြင်မှာ ရှိနေပေးမယ်"
မီးပန်း၏ အလင်းရောင်အပြင် အပြင်ဘက်က လရောင်အနည်းငယ်က အခန်းပြတင်းအကျော်အထိ ဖြာကျလျက်ရှိသည်။ ကြယ်ရောင်အနည်းငယ်လည်း ရောယှက်ကောင်းရောယှက်နေလိမ့်မည်။
တိမ်ကင်းစင်သဖြင့် ညလေးက သိပ်လှနေသည်။ သည်လိုညလေးကို ခင်ဗျားမြန်မြန်ထကြည့်ဖို့ကောင်းသည်။ မျက်လုံးတွေက မှိတ်ကျနေတော့ နှမြောဖို့ကောင်းတာပေါ့။
"ကျွန်တော်အိပ်မပျော်တာ မကြိုက်ရင် မြန်မြန်နိုးလာတော့နော်.. ကျွန်တော့်စကားနားထောင်မယ်မလား"
____
"သခင်လေး.. သခင်လေး။ မိုးလင်းနေပြီလေ.. နေတောင်ထွက်တော့မယ်"
မနက်ခင်းကို အဒေါ်ကြီးအသံနဲ့ စလိုက်ရသော နေ့တစ်နေ့ဖြစ်သည်။ ပြတင်းအပြင်ဘက်မှာ ငှက်အော်သံနှင့်အတူ တခြားမနက်ခင်း၏ အသံတွေကိုပါ တွဲလျက်ကြားနေရသည်။ သူမထချင်လို့ မရတော့။
"ဟင်..အင်း..ထပြီ ထပြီ"
Jeon JungKook ဘေးမှာ ထိုင်ကြည့်နေရင်း ဘယ်ချိန်များ ပုံလျက်သား အိပ်ပျော်သွားမှန်းမသိ။ သူနောက်ဆုံးသိလိုက်သည့်အချိန်က မနက်လေးနာရီခွဲဖြစ်ပြီး အခုနိုးတော့ မနက်၇နာရီ။ တကယ်တော့ သူနည်းနည်းလေးပဲ အိပ်ရသေးတာပါ။
အိပ်ရေးမဝတော့ ခေါင်းကနောက်ချင်ချင်။ လက်ချောင်းများက မျက်လုံးကို ပွတ်သပ်မိလျက်သား။
"အိပ်ရေးမဝရင် အခန်းထဲ သွားအိပ်လေ သခင်လေးရဲ့။ ဒီလိုကြီးအိပ်နေရင် ခါးနာလိမ့်မယ်"
"ရတယ်။ ကျွန်တော်မျက်နှာသစ်ပြီး ပြန်လာခဲ့မယ်။ သူ့ကို စောင့်ကြည့်ပေးပါဦးနော်"
သည်လူဒဏ်ရာရတာလောက်ကို မျက်စိအောက်က အပျောက်မခံနိုင်ဖြစ်နေတာ။
သူ့အပြစ်မကင်းသလိုပါ ခံစားမိနေတော့တာ။ Jeon JungKookနိုးများနိုးလာလျှင် သူငိုပြီး တောင်းပန်မိလောက်သည်။ သူရှုပ်ခဲ့တဲ့ဇာတ်ကို ရှင်းပေးနေရလို့သာ Jeon JungKookက ခုလောက်ထိ ဖြစ်သွားရတာ။ ခွင့်လွှတ်လို့ရတဲ့ အပြစ်ရောဟုတ်ရဲ့လား မသေချာတော့ပါ။
Antonဆိုတဲ့ မကောင်းတဲ့ကောင်အကြောင်းတွေးမိတိုင်း အသည်းနာလှသည်။ သူလူကဲခတ်ညံ့တာကိုပါ ဝန်ခံရပေမည်။
ဘယ်လောက်ထိ ညံ့သလဲဆို Jeon JungKookကို အသက်အန္တရာယ်ဖြစ်စေလောက်အောင် အခက်တွေ့စေသည်အထိ..။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜
Zawgyi~
"ဘယ္လိုဆက္လုပ္ရမလဲ သူေဌးမင္း။ အေရးႀကီးတဲ့ လက္နက္ေတြမဟုတ္လား"
"ဟိုဘက္က အဲ့တာကို ထုတ္လုပ္ေတာ့မွာတဲ့လား"
"ဟုတ္ကဲ့.. သူတို႔ဘက္ကေတာ့ အဲ့တာကို အေလာတႀကီးထုတ္ဖို႔ စီစဥ္ေနၾကပါတယ္"
"ေအးေပါ့.. သူခိုးက်င့္သူခိုးႀကံနဲ႔ ရထားတဲ့ပုံၾကမ္းေတြဆိုေတာ့လည္း ျမန္ျမန္အေကာင္အထည္ေဖာ္ခ်င္မွာေပါ့"
JungKookက ခပ္႐ြဲ႕႐ြဲ႕ရယ္ရင္းေျပာသည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မတရားေဒါသထြက္ေနတာ။ သူေန႔မနားညမအား ႀကိဳးစားခဲ့တာေတြက ဘာမဟုတ္တဲ့ေကာင္ေၾကာင့္ ၿပိဳင္ဘက္တိုင္းျပည္ကိုေရာက္သြားသည့္အတြက္ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္လို႔တင္ရမွန္း မသိ။ သူ႔ကိုယ္သူပဲ ေပါ့ေလ်ာ့မႈအတြက္ ေဒါသထြက္ရမလား၊ ေအာက္တန္းစားေကာင္Antonကိုပဲ စိတ္တိုၿပီး ဆိုဗီယက္အထိ လူသြားသတ္ရမလား။
"သူေဌးမင္း.. အေရးေပၚပါ"
အျပင္ကေန ဝ႐ုန္းသုန္းကားေျပးဝင္လာတဲ့ လုံၿခဳံေရးဝန္ထမ္းေလးေၾကာင့္ JungKook အာ႐ုံပ်က္သြားသည္။ မိုးေတာင္ခ်ဳပ္လုလုျဖစ္ေနကာမွ ဘာအေရးေပၚလဲ။
"ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္တို႔စက္႐ုံ တိုက္ခိုက္မႈခံေနရပါတယ္"
"တိုက္ခိုက္မႈ ဟုတ္လား။ ဘယ္ကလဲသိလား"
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ပေရာဂ်က္ခိုးယူတဲ့အဖြဲ႕ကလို႔ ထင္ရေပမဲ့ ဆိုဗီယက္က မဟုတ္ဘူးျဖစ္ေနတယ္"
JungKook စိတ္ရႈပ္သြားၿပီး အနည္းငယ္စဥ္းစားဟန္ျပဳသည္။ တရားဝင္လက္နက္ထုတ္လုပ္ေရးမွာ ၿခဳံခိုတိုက္ခိုက္သည္က သိပ္ကိုေအာက္တန္းက်တဲ့ လုပ္ရပ္။ တရားမဝင္ေျမေအာက္အဖြဲ႕အစည္းမွာ ဒါမ်ိဳးက မဆန္းေပမဲ့ တရားဝင္လုပ္ငန္းမွာ သည္လိုကိစၥက မရွိသေလာက္။
သို႔ေသာ္ သူဒါေတြကို စဥ္းစားခ်ိန္လုံလုံေလာက္ေလာက္မရလိုက္။ အျပင္ဘက္မွ ေသနတ္သံေတြ ဆက္တိုက္ၾကားရေတာ့ သူ႔ေဘးနားက သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြပါ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္ကုန္၏။
"ဆိုဗီယက္ကိုမဟုတ္ဘဲ ၿပိဳင္ဘက္ကုမၸဏီကိုေရာင္းလိုက္တာထင္တယ္"
"ဒီေ-ြးသားကေတာ့! ဒီေသာက္ကိစၥေတြၿပီးမွ ငါကိုယ္တိုင္သြားသတ္ဦးမွာ"
သူ႔လက္ထဲက ေျခာက္လုံးျပဴးေသနတ္ကို ေမာင္းတင္လိုက္ၿပီး ထြက္လာေတာ့ တိုက္ခိုက္မႈေတြက စတင္ျပင္းထန္စျပဳလာသည္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ေသနတ္ေတြက အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္လ်က္။ ေျပာင္းဝထက္မွာ တလက္လက္ေတာက္လာေသာ ယမ္းမီးစေတြ။
ထိုစက္႐ုံမွာ ယမ္းနံ႔ေတြ တေထာင္ေထာင္ျဖစ္သြားသည္။
"သူေဌးမင္း အထဲဝင္ေနပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၾကည့္ရွင္းလိုက္မယ္"
"ေနစမ္းပါ.. ဒီေကာင္ေတြကို ငါကိုယ္တိုင္ သတ္ရမွ ျဖစ္မွာ ေတာက္!"
Audieတားေသာ္လည္း JungKookက ေသနတ္တစ္လက္ကိုင္ကာ ေရွ႕ထြက္တိုက္သည္။ ၿပိဳင္ဘက္အမည္ခံ ဘယ္ေအာက္တန္းစားကမ်ား သူ႔ကို လာတိုက္ေနရတာလဲ စိတ္မဝင္စား။
သူတို႔လက္နက္႐ုံကို မေက်နပ္မနာလိုတဲ့ တျခားလက္နက္႐ုံေတြမ်ားလြန္းလို႔ သူ႔ေခါင္းထဲ ထည့္ထားႏိုင္တာမဟုတ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာဘတက္ၿပီး သည္လိုလာတိုက္ခိုက္ကတည္းက သူ႔အတြက္ ၿပိဳင္ဘက္ေကာင္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။
"သူေဌးမင္း သတိထားပါ"
"မင္းက ငါ့ကို အထင္ေသးေနတာလား Audie"
"မဟုတ္ပါဘူး သူေဌးမင္း။ ကြၽန္ေတာ္က မလိုအပ္ဘဲ အထိအခိုက္မခံေစခ်င္လို႔ပါ"
"ေတာ္စမ္းပါ!"
တေျဖးေျဖး စိပ္လာသည့္ က်ည္ဆန္အပစ္အခတ္ေတြၾကား မေၾကာက္မလန္႔ ဝင္သြားသည့္ သူေဌးမင္းJeon. ဒါက သိပ္ၿပီး နိမိတ္မေကာင္းလွ။
သူတို႔ဘက္က အင္အားမနည္းလွေသာ္လည္း ဟိုဘက္က အင္အားကပိုမ်ားေနသည္။ သည္စက္႐ုံက သူတို႔စက္႐ုံထဲက အႀကီးဆုံးတစ္ခုမဟုတ္။ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္စမ္းသပ္ထုတ္လုပ္ခ်င္တဲ့လက္နက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ သည္စက္႐ုံကို ေ႐ြးထားခဲ့တာက ရန္သူအတြက္ အခြင့္အေရးေပးသလို ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္ တစ္ဖက္အဖြဲ႕မွ ကားတစ္စီးက သူေဌးမင္းေရွ႕မွ ျဖတ္ၿပီး ေသနတ္ကိုင္ထားေသာ လက္တစ္ဖက္က ကားျပတင္းထဲမွ ထြက္လာသည္။
"သူေဌးမင္း!"
အႏိုင္ပိုင္းလိုက္ၿပီဟူေသာ အၿပဳံးျဖင့္ ထိုလူက ၿပဳံးလိုက္ၿပီး သူ႔လူေတြနဲ႔ လွည့္ျပန္ရန္လုပ္သည္။ သို႔ေသာ္ Audieက လ်င္ျမန္စြာပင္ ပစၥတိုကိုခ်ိန္လိုက္ၿပီး ထိုကားကို တရစပ္ပစ္ေတာ့သည္။
တစ္ဖြဲ႕လုံးက အဓိကေနရာကို ပစ္မွတ္ထားၾကေတာ့ ထိုကားမွာ ရစရာမရွိေအာင္ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ေၾကလို႔။
သူေဌးမင္းသာသတိရရင္ အားမလိုအားမရျဖစ္ေနမလား။ တစ္ဖက္ကေခါင္းေဆာင္ကိုမမိႏိုင္ဘဲ က်န္တဲ့ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါခပ္မ်ားမ်ားကိုသာ အရွင္ဖမ္းလိုက္ႏိုင္သည့္အတြက္ သူေဌးမင္းသိရင္ ေဒါသထြက္ေနဦးမွာ။
"အဲ့ေကာင္ေတြကို ေျမေအာက္ခန္းထဲ ပိတ္ထားလိုက္။ ငါသူေဌးမင္းကို ပို႔ၿပီးမွ လာရွင္းမယ္"
ဒဏ္ရာျပင္းခ်က္က သူေဌးမင္းJeonလို အားေကာင္းေမာင္းသန္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ေတာင္ သတိမရေတာ့သည္အထိ။ သခင္ေလးသာ သိရင္ စိတ္ေကာင္းမွာမဟုတ္။ အမွန္ဆို စံအိမ္အထိေခၚသြားဖို႔ကိုေတာင္ Audie အားနာမိေနသည္။
"ေသြးထြက္ေနတုန္းလား"
ကားေနာက္ခံမွာ သူေဌးမင္းခႏၶါကိုယ္ကို ထိန္းထားေပးေသာ တပည့္ေလးအား လွမ္းေမးလိုက္သည္။
"ထြက္ေနတုန္းပဲ ေခါင္းေဆာင္။ ေသြးထြက္လြန္မွာ စိုးရိမ္ရတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ.. ေဆး႐ုံပဲပို႔မလား"
"မရဘူး။ အခုလိုတိုက္ခိုက္မႈေတြရွိလာတာက မသမာသူေတြရွိေနလို႔ပဲ။ သူေဌးမင္းJeon ဒဏ္ရာရတယ္ဆိုတာ လူသိလို႔မျဖစ္ဘူး။ ငါမိသားစုဆရာဝန္ကို ဆက္သြယ္ထားတယ္။ ငါတို႔စံအိမ္ေရာက္တာနဲ႔သူေရာက္တာနဲ႔ ကြက္တိေလာက္ျဖစ္ေနမွာပဲ"
ညနက္ထဲ ကားေမာင္းရတာရယ္၊ ကားေနာက္ခန္းမွာ သူေဌးမင္းက အသက္လုရႉေနရသည္ရယ္ေပါင္းၿပီး Audieမွာ ဖိအားမ်ားလွသည္။ စတီယာတိုင္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ လက္မွာလည္း ေခြၽးစီးတျပန္ျပန္။
သူေဌးမင္းဘယ္ေလာက္ေခါင္းမာမာ သူရေအာင္ တားလိုက္သင့္တာ။
____
"ေဒါက္တာက ညႀကီးမင္းႀကီးဘာကိစၥရွိလို႔လဲ။ သူေဌးမင္းJeonက အခုထိျပန္မေရာက္ေသးဘူး ေဒါက္တာရဲ႕"
သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္နီးမွ ဆရာ၀န္ေရာက္လာသည္ဆိုေသာေၾကာင့္ Taehyungမွာ ထဧည့္ခံရေတာ့သည္။ Jeon JungKookကလည္း သည္ညျပန္လာမည့္ဟန္မေပၚ။ မေစာင့္ေနဖို႔ေတာင္ အေသအခ်ာမွာသြားခဲ့သည္။
"ကြၽန္ေတာ္သိတယ္ Kim Taehyung. သူ႔သက္ေတာ္ေစာင့္က ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားလို႔ ေရာက္လာတာပါ"
"ဘယ္သက္ေတာ္ေစာင့္လဲ။ Audieကလား"
Taehyungက မ်က္ခုံးမ်ားကို တြန္႔ခ်ိဳးလ်က္ ျပန္ေမးေလ၏။
"နာမည္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း လမ္းေဘးႀကိဳးဖုန္းနဲ႔ ဆက္ခဲ့တာဆိုေတာ့.."
ဘုရားေရ.. တစ္ခုခုျဖစ္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးမလား။ ညႀကီးသန္းေခါင္ဆရာ၀န္ကို အေၾကာင္းၾကားရတဲ့အထိဆိုေတာ့ ဘာေတြမ်ားျဖစ္ၾကလို႔လဲ။
အခုလိုအခ်ိန္မွာ သူစိတ္မပူဘဲ မေနႏိုင္။ မီးဖိုးခန္းထဲဝင္ၿပီး ေရေအးေအးသုံးခြက္ေလာက္ဆက္တိုက္ေသာက္လိုက္တာေတာင္ စိတ္က တည္ၿငိမ္မေန။
"ဘာကိစၥလို႔ေျပာလဲ ေဒါက္တာ.. တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာလိုက္တယ္မလား"
"အေရးေပၚလို႔ေျပာတယ္။ သူလည္း အလ်င္လိုေနပုံပဲ။ ခ်က္ခ်င္းလာခဲ့မွာလို႔လည္းေျပာေသးတယ္"
Audie သည္ကို လာလွ်င္ Jeon JungKookသတင္းလည္း ပါလာလိမ့္မည္။ သူသိခ်င္လွပါၿပီ။ စိတ္ခ်ရၿပီး အႏၲရာယ္ကင္းကင္းရွိေနတယ္လို႔ ျမန္ျမန္အတည္ျပဳပါရေစေတာ့။
သူ႔မ်က္ဆန္ေတြဟာလည္း ဂနာမၿငိမ္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက စားပြဲမ်က္ႏွာျပင္ကို တေတာက္ေတာက္ေခါက္လ်က္ရွိၿပီး ႏႈတ္ခမ္းပါးမ်ားက ေျခာက္ေသြ႕လ်က္။
"ကားသံၾကားတယ္။ ေရာက္ၿပီထင္တယ္"
Taehyung ဝုန္းခနဲ ထရပ္လိုက္သည္။ တုံ႔ျပန္စကား တစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ Audieေမာင္းလာတဲ့ကားအနား သြားသည္။ ဒါက Jeon JungKook စက္႐ုံမွာ သုံးေနက် ကားမ်ားထဲမွ တစ္စီး။ ဇိမ္ခံကားမဟုတ္ဘဲ အၾကမ္းခံကားဆိုေတာ့ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ မဟုတ္။
"Audie! Jeon JungKookေရာ.."
သူအလန္႔တၾကားေမးေနစဥ္ ကားအေနာက္ခန္းထဲမွ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ Jeon JungKookကို တြဲဆင္းလာသည္။
သတိေမ့ၿပီး ရင္ဘတ္ထဲက ေသြးတစိမ့္စိမ့္ယိုက်ေနလ်က္။ သူ႔ရင္ကို ေလာင္စာျဖည့္ၿပီး ေလာင္ကြၽမ္းေစေသာ အပူမီးမ်ိဳး။ ဘာေတြျဖစ္ၾကတာလဲဟု အခါခါေမးေနေသာ္လည္း ပါးစပ္ဖ်ားက ထြက္မလာ။
အံေသေနေသာ ေမး႐ိုးေတြေၾကာင့္ လႈပ္ရွားမရ။
"သူေဌးမင္း ေသနတ္ဒဏ္ရာရလာတယ္ သခင္ေလး။ အခန္းေလးျပင္ေပးပါဦး.. အခုထိ က်ည္မထုတ္ရေသးလို႔"
"ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာလဲ။ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ အခုေလာက္ထိ ျဖစ္သြားတာလဲ။ သူ႔..သူ႔ကို ဘယ္သူက.."
"ကြၽန္ေတာ္ၿပီးရင္ အေသးစိတ္ရွင္းျပပါမယ္။ အခုေတာ့ ကူညီပါဦး"
ဧည့္သည္တည္းခိုရန္ ထားထားေသာ အခန္းလြတ္ဆီ Taehyung ေခၚသြားလိုက္သည္။ အေပၚထပ္ထိ တက္ဖို႔ရာ အဆင္ေျပတဲ့ ဒဏ္ရာမ်ိဳးမဟုတ္သျဖင့္ ေအာက္ထပ္က ရွိတဲ့အခန္းေလးမွာသာ ျပင္ဆင္ေပးလိုက္၏။
"ဒဏ္ရာေတာ္ေတာ္နက္တာပဲ။ အခုခ်ိန္ထိ အသက္ရႉေနပုံေထာက္ရင္ ႏွလုံးကို မထိသြားလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့"
"သူအႏၲရာယ္ကင္းတယ္မလားဟင္"
"ကြၽန္ေတာ္အစြမ္းကုန္ ကုသေပးမွာပါ။ Kim Taehyung မၾကည့္ရဲရင္ အျပင္ထြက္ေနလို႔ရတယ္ေနာ္"
တကယ္လည္း သူမၾကည့္ရဲ။ Jeon JungKookရင္ဘတ္ေပၚက ေသနတ္ဒဏ္ရာက သူ႔အေဖ၏ ေသနတ္ဒဏ္ရာကို ျပန္အမွတ္ရေစသည္။ အတိတ္ကို တမင္သက္သက္ လာတူးဆြေနသည့္အတိုင္း သူ႔ကို နာက်င္ေစလ်က္။ သူမ်က္ႏွာပ်က္ေနပုံက သိသိသာသာ။
Jeon JungKookသာ အေဖ့လို ထပ္ျဖစ္သြားမယ္ဆို သူခံႏိုင္ရည္ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့။
စိတ္ဒဏ္ရာမေပးခ်င္ဆို အခုပဲ သတိရလာပါေတာ့လား Jeon JungKookရယ္။
"အျပင္ထြက္ရေအာင္ သခင္ေလး"
Audieကို ကိုယ့္ကို အျပင္ဘက္ထိ တြဲေခၚလာၿပီး သူကေတာ့ အခန္းထဲ ျပန္ဝင္သြားသည္။
Jeon JungKookဒဏ္ရာရသည္ကို သူတို႔အတြက္ ထိပ္တန္းလွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္တစ္ခုလို သေဘာထားကာ လႈပ္ရွားေနၾကတာ ျဖစ္သည္။
Jeon JungKookက လက္နက္လုပ္ငန္းကို ေမွာင္ခိုလုပ္ကိုင္ေနတာမဟုတ္။ ဒါေတာင္ အသက္အႏၲရာယ္ရွိႏိုင္သည္တဲ့လား။ တရားမဝင္ေမွာင္ခိုလုပ္ငန္းသာဆို ေတြးေတာင္မေတြးရဲ။
ခက္လိုက္တာ Jeon JungKookရယ္.. ဘယ္လိုသတၱိနဲ႔မ်ား သည္လိုအလုပ္ကို လုပ္ေနတာပါလိမ့္။
သူဂ႐ုတစိုက္မရွိခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေရာ အခုလို အႏၲရာယ္ေတြရွိခဲ့ေသးလား။ အေတြးကပင္ သူ႔ကို ရင္ေလးသြားေစသည္။
"အသက္အႏၲရာယ္မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ မနက္က် ေဒါက္တာ ထပ္လာပါလိမ့္မယ္"
ဆရာဝန္ျပန္သြားသည့္တိုင္ သူ႔မွာ ေမာဟိုက္စြာ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ေနမိဆဲ။ Jeon JungKookရင္ဘတ္ထဲက ေသြးတပြက္ပြက္လွ်ံက်ေနတာကိုလည္း မ်က္လုံးထဲက မထြက္ေသး။ အသံက မႈိင္ေတြေနေသာ္လည္း ေမးစရာရွိတာကိုေတာ့ အားတင္းေမးလိုက္သည္။
"ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာလဲ။ ငါ့ကို အေသးစိတ္ေျပာျပ"
"Antonဆိုတဲ့ အယုတ္တမာေၾကာင့္ပါ။ သခင္ေလးကို အျပစ္မတင္သင့္ေပမဲ့ Antonကိစၥမွာေတာ့ ေတာက္ေလွ်ာက္က သခင္ေလးအျပစ္မကင္းဘူးလို႔ပဲ ေျပာပါရေစ"
"ဘာ.. ငါနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ"
Antonနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ဘက္က အစအဆုံး မွားေနခဲ့တယ္ဆိုတာ ဝန္ခံေပမဲ့ အခုလို တစ္ဖက္သတ္ႀကီး အျပစ္လာတင္ေနစရာလိုလို႔လား။
သက္ေတာ္ေစာင့္ထဲမွာမွ သည္Audieဆိုတဲ့ေကာင္ေလးက အေၾကာက္အလန္႔ကိုမရွိဘဲ သူ႔ကို ေဝဖန္ႏိုင္လြန္သည္။
"Antonက သူေဌးမင္းညေတာင္မအိပ္ဘဲလုပ္ထားတဲ့ စာ႐ြက္စာတမ္းေတြကို ခိုးသြားၿပီး ေရာင္းစားလိုက္တာ။ အစတည္းက သခင္ေလးသာ သူ႔ကို မေခၚလာရင္ ဒီကိစၥေတြျဖစ္မလာဘူး။ သခင္ေလးက စတဲ့လူဆိုေပမဲ့ သူေဌးမင္းက ပိပိရိရိအဆုံးသတ္ေပးခ်င္တဲ့လူ.."
"ေနပါဦး။ အခု Antonက ထြက္ေျပးသြားတယ္လို႔ ဆိုလိုတာလား။ အဲ့တာကလည္း စာ႐ြက္စာတမ္းေတြ ခိုးၿပီး"
"ဟုတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ၿပိဳင္ဘက္စက္႐ုံဆီေရာင္းလိုက္တယ္နဲ႔တူတယ္။ အဲ့စက္႐ုံပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔စက္႐ုံကို လာတိုက္ခိုက္ရင္း သူေဌးမင္းကို ထိသြားတာ"
စေတြ႕တည္းက Antonကို အေကာင္းျမင္ေပးခဲ့မိတာ မွားလိုက္ေလျခင္း။ သည္တစ္ခါေတာ့ သူလူအကဲခတ္မွားတာကို ဝန္ခံရေပမည္။ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္မ်ား ေရွ႕မၾကည့္ေနာက္မၾကည့္နဲ႔ သည္လိုေကာင္ကို အိမ္ေပၚေခၚတင္ခဲ့ရတာလဲ။
သူသိခဲ့ရမွာ.. သူ႔ထက္ Jeon JungKookကမွ မ်က္စိက်စရာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဆိုတာကို။ အခုေတာ့ Antonက မစားရတဲ့အမဲ သဲနဲ႔ပက္လိုက္ေလျခင္း။ Jeon JungKookကိုမရႏိုင္တာေသခ်ာေတာ့ Jeon JungKookကို ဖ်က္ဆီးတယ္ေပါ့ေလ။
"ငါက အ႐ူးလိုပဲ။ ငါအသုံးမက်လို႔ သူအခုလိုျဖစ္ရတာ။ ငါ့အျပစ္ေတြခ်ည္းပဲ။ သူသတိရလာရင္ ငါ့ကိုအျပစ္တင္ေနမွာ။ ငါ့ကိုလည္း စိတ္ပ်က္ေနေလာက္ၿပီ"
"သူေဌးမင္းက ဘယ္ေတာ့မွ သခင္ေလးကို အျပစ္တင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူေဌးမင္းလိုလူကရွားတယ္။ သခင္ေလး တန္ဖိုးထားဖို႔ပဲလိုတာ"
Taehyung႐ုတ္တရက္ၿငိမ္က်သြားရသည္။
သူဘာေတြကို တန္ဖိုးထားခဲ့သလဲ။ ဘာေတြကို ထည့္စဥ္းစားခဲ့သလဲ။ အသုံးမဝင္တဲ့ မာနနဲ႔ ေဒါသေတြရယ္၊ ဘာအက်ိဳးသက္ေရာက္မႈမွမရွိတဲ့ ရန္ၿငိဳးရန္စေတြရယ္။
Audieေျပာသလိုဆို သူဟာ တန္ဖိုးထားသင့္တဲ့အရာကို တန္ဖိုးမထားတတ္ခဲ့ဘူးေပါ့ေနာ္။
"ငါညံ့လိုက္တာ..။ သူငါ့ကို စိတ္ပ်က္သြားၿပီဆို ငါဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ"
"အဲ့လိုကိစၥမ်ိဳးရွိလာမွာမဟုတ္လို႔ သူေဌးမင္းအနားမွာပဲ သြားေနေပးလိုက္ပါ"
ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ သူအခန္းထဲဝင္လာသည္။ ပတ္တီးအေဖြးသားႏွင့္ Jeon JungKookက ၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းလ်က္ရွိေနလွ်င္ သူအနီးဆုံးအထိ တိုးကပ္သြားလိုက္သည္။
သူနဲ႔ကိုယ္အၾကား ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းအကြာအေဝးက စင္တီမီတာတစ္ခုထက္ေတာ့ မပိုႏိုင္။ ခပ္တိမ္တိမ္သာ ရႉရႈိက္လ်က္ရွိေသာ Jeon JungKook၏ အသက္ရႉသံေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးက တိုးလြန္းေတာ့လည္း သူစိတ္မေကာင္း။
ပါးတစ္ဖက္ကို အုပ္ကိုင္ၾကည့္ေတာ့ ေႏြးေတးေတး။ အဖ်ားမတက္ပါေစနဲ႔ဟု တိတ္တခိုးဆုေတာင္းလိုက္ေသးသည္။
"မနက္ျဖန္..မဟုတ္ေသးဘူး.. မိုးမလင္းခင္ပဲ ႏိုးလာေတာ့မယ္မဟုတ္လား Jeon JungKook. ျမန္ျမန္သတိရလာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိတ္ဆိုးတာျဖစ္ျဖစ္ ေဒါသထြက္တာျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုလုပ္မွေပါ့။
ခင္ဗ်ားရဲ႕စီရင္ခ်က္ကိုေစာင့္ေနရေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အခ်ိန္ေတြကို လာျဖဳန္းသလို ျဖစ္မေနဘူးလား"
ေလတိုးသံကဲ့သို႔ တိုးတိုးညႇင္းညႇင္းေလးေျပာသည္။ Jeon JungKookၾကားႏိုင္လွ်င္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲဟု ထင္လိုက္ေသးတာ။
ကိုယ့္႐ူးပုံ႐ူးနည္းက အဆန္း။ ကာယကံရွင္တုတ္တုတ္မလႈပ္ႏိုင္မွ တ,တတ ျဖစ္ေနတာေလ။
ကုတင္ေပၚမွာ ေဘးတေစာင္းဝင္ထိုင္ရင္း Jeon JungKookလက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္။
ခင္ဗ်ားမႏိုးလာမခ်င္း ကြၽန္ေတာ္က မလြတ္ႏိုင္ဘူးေနာ္။
သူ႔ဘဝမွာ မအိပ္ျဖစ္တဲ့ ညဆိုတာသာ ရွိခဲ့လွ်င္ အခုညသာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ သည္အတိုင္းေလး Jeon JungKookမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ေနရတာကိုပဲ သူ႔မွာ သေဘာက်ေနမိေတာ့တာ။ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကၿပီး အိပ္လိုက္ရမွာထက္စာရင္ သည္လိုေလး ေစာင့္ေနရတာက ပိုေကာင္းတယ္ မဟုတ္ပါလား။
"သခင္ေလး အိပ္ခ်င္အိပ္လို႔ရတယ္ေနာ္။ ကြၽန္ေတာ္ေစာင့္ေပးမယ္"
"ရတယ္..မအိပ္ခ်င္ဘူး။ အိပ္လို႔လည္း ရမွာ မဟုတ္ဘူး"
"ကြၽန္ေတာ္ အျပင္မွာ ရွိေနေပးမယ္"
မီးပန္း၏ အလင္းေရာင္အျပင္ အျပင္ဘက္က လေရာင္အနည္းငယ္က အခန္းျပတင္းအေက်ာ္အထိ ျဖာက်လ်က္ရွိသည္။ ၾကယ္ေရာင္အနည္းငယ္လည္း ေရာယွက္ေကာင္းေရာယွက္ေနလိမ့္မည္။
တိမ္ကင္းစင္သျဖင့္ ညေလးက သိပ္လွေနသည္။ သည္လိုညေလးကို ခင္ဗ်ားျမန္ျမန္ထၾကည့္ဖို႔ေကာင္းသည္။ မ်က္လုံးေတြက မွိတ္က်ေနေတာ့ ႏွေျမာဖို႔ေကာင္းတာေပါ့။
"ကြၽန္ေတာ္အိပ္မေပ်ာ္တာ မႀကိဳက္ရင္ ျမန္ျမန္ႏိုးလာေတာ့ေနာ္.. ကြၽန္ေတာ့္စကားနားေထာင္မယ္မလား"
____
"သခင္ေလး.. သခင္ေလး။ မိုးလင္းေနၿပီေလ.. ေနေတာင္ထြက္ေတာ့မယ္"
မနက္ခင္းကို အေဒၚႀကီးအသံနဲ႔ စလိုက္ရေသာ ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္သည္။ ျပတင္းအျပင္ဘက္မွာ ငွက္ေအာ္သံႏွင့္အတူ တျခားမနက္ခင္း၏ အသံေတြကိုပါ တြဲလ်က္ၾကားေနရသည္။ သူမထခ်င္လို႔ မရေတာ့။
"ဟင္..အင္း..ထၿပီ ထၿပီ"
Jeon JungKook ေဘးမွာ ထိုင္ၾကည့္ေနရင္း ဘယ္ခ်ိန္မ်ား ပုံလ်က္သား အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းမသိ။ သူေနာက္ဆုံးသိလိုက္သည့္အခ်ိန္က မနက္ေလးနာရီခြဲျဖစ္ၿပီး အခုႏိုးေတာ့ မနက္၇နာရီ။ တကယ္ေတာ့ သူနည္းနည္းေလးပဲ အိပ္ရေသးတာပါ။
အိပ္ေရးမဝေတာ့ ေခါင္းကေနာက္ခ်င္ခ်င္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက မ်က္လုံးကို ပြတ္သပ္မိလ်က္သား။
"အိပ္ေရးမဝရင္ အခန္းထဲ သြားအိပ္ေလ သခင္ေလးရဲ႕။ ဒီလိုႀကီးအိပ္ေနရင္ ခါးနာလိမ့္မယ္"
"ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့မယ္။ သူ႔ကို ေစာင့္ၾကည့္ေပးပါဦးေနာ္"
သည္လူဒဏ္ရာရတာေလာက္ကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏိုင္ျဖစ္ေနတာ။
သူ႔အျပစ္မကင္းသလိုပါ ခံစားမိေနေတာ့တာ။ Jeon JungKookႏိုးမ်ားႏိုးလာလွ်င္ သူငိုၿပီး ေတာင္းပန္မိေလာက္သည္။ သူရႈပ္ခဲ့တဲ့ဇာတ္ကို ရွင္းေပးေနရလို႔သာ Jeon JungKookက ခုေလာက္ထိ ျဖစ္သြားရတာ။ ခြင့္လႊတ္လို႔ရတဲ့ အျပစ္ေရာဟုတ္ရဲ႕လား မေသခ်ာေတာ့ပါ။
Antonဆိုတဲ့ မေကာင္းတဲ့ေကာင္အေၾကာင္းေတြးမိတိုင္း အသည္းနာလွသည္။ သူလူကဲခတ္ညံ့တာကိုပါ ဝန္ခံရေပမည္။
ဘယ္ေလာက္ထိ ညံ့သလဲဆို Jeon JungKookကို အသက္အႏၲရာယ္ျဖစ္ေစေလာက္ေအာင္ အခက္ေတြ႕ေစသည္အထိ..။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜