Trigger Warning: Attempted Rape, Violence, Death, and Abuse. You can skip this chapter. You don't have to read this chapter if you can't or don't want to. It's fine, and I understand. Your mental health is more important
This chapter is dedicated to scilloides_
FAYE
"Ano ba! Bitawan mo ako!" Umiiyak na sigaw ko sa taong may bitbit sa akin. Patuloy kong pinapalo ang matigas niyang likod kahit alam kong wala akong magagawa. Idagdag pang ang laki-laki niyang tao! Para siyang kapre.
Hindi ko alam kung paano ako napunta sa ganitong sitwasyon. Bata lang ako. I'm only 14 years old!
Nasa park lang naman kami ni Hiro at parehong nakaupo sa swing hanggang sa may humintong itim na van sa harapan namin at bigla nalang kaming sinakay sa loob.
Bigla nalang akong binagsak ng may hawak sakin sa sahig kaya napadaing ako dahil alam kong napasama ang pagkaka-bagsak sa akin.
"Erin!" Narinig kong sigaw ni Hiro at naramdaman ko ang paglapit niya sa akin, at ang maingat niyang paghawak sa akin. "Inaalagaan ko 'yan tapos gaganyanin mo lang?! Binagsak na parang laruan?! Fuck you!"
Hindi naman siya pinansin nung malaking lalaki at basta nalang kaming tinalikuran.
"Bastos amputa," bulong naman ni Hiro. "Akala mo kung sinong malaking tao."
Tinulungan naman ako ni Hiro na umayos nang upo. Ramdam ko ang pagiingat niyang hawakan ako. Dapat nga masanay na ako sa kaniya dahil ganito siya kapag hinahawakan ako, ingat na ingat.
"Saan ang masakit?" Nag-aalalang tanong niya at pinunasan ang luha ko.
Umiling lang ako sa tanong niya kahit naiiyak na ako sa sobrang sakit ng balakang ko lalo na ang pang-upo ko. Kung pwede ko lang murahin ng harapan ang kapre na iyon ay ginawa ko na kaso natatakot ako, e.
"Erin..." Tawag sakin ni Hiro kaya napatingin ako sa kaniya.
"Bakit?"
"I'm sorry if I didn't protect you from that guy." I saw the guilt in his eyes. "I promised to protect you, but I didn't even protect you from that guy. I failed to protect you. I broke my promise."
Napangiti naman ako sa sinabi niya sa kabila ng sakit na nararamdaman ko.
"It's okay. You always protect me, but please protect yourself too." I said and sighed. "Huwag puro ako ang iniintindi mo. Kung gusto mo akong protektahan, protektahan mo rin ang sarili mo."
Tumingin ako sa kaniya at nakitang titig na titig siya sa akin.
"Protect yourself, because how can you protect me if you can't even protect yourself, Ashairo?"
Hiro is one year older than me. He is my best friend and my first love.
It's fine with me if he doesn't like me; we're still young, and one more thing: there's time for love.
I don't need to push and rush.
Inilibot ko ang tingin ko sa kabuuan ng kwarto kung saan kami dinala at kinulong ng mga 'yon. Parang abandonado na ang kwartong 'to. Yung katulad ng mga kwarto sa abandonadong building lang.
"Siguradong hinahanap na nila tayo," sabi ko at tiningnan si Hiro na nasa tabi ko. Pinatong ko ang ulo ko sa balikat niya at hindi naman siya nagreklamo.
"Yeah."
"Sa tingin mo, bakit nila tayo dinukot? For ransom?" tanong ko at sandaling napatingala na akala mo'y may makukuha akong sagot sa taas.
"Ransom? No." Umiling siya. "Sa tingin ko, hindi nila kailangan ng pera. May malalim na dahilan pa."
Kung gano'n, ano naman iyon? Anong kailangan nila sa aming dalawa?
Honestly, I'm scared. Natatakot kung ano man ang mangyayari sa amin habang hawak nila kami. Natatakot ako para sa kaligtasan naming dalawa.
Alam kong hindi dapat ako pangunahan ng takot pero kasi... hindi ko mapigilan lalo na't hindi namin kilala ang nagpakuha sa amin at hindi namin alam ang dahilan niya kung bakit niya kami pinakuha.
"Hiro, promise me that no matter what happens, you won't leave me. We will get out of here safely."
"Hindi naman kita iiwan," sagot niya at hinaplos ang buhok ko. "Sabay tayong aalis dito. We will go home together. Safely. Promise."
"Kilala kita, Hiro." Hinarap ko siya at nakitang nakatingin siya sa akin. "Alam kong hindi mo ako iiwan pero alam ko rin na uunahin mo ako kesa sa sarili mo."
He smiled at me. "May masakit pa ba sayo? Nagugutom kana ba?"
Napaismid ako dahil ang galing niya talagang ibahin ang usapan.
"Masakit pa rin ang katawan ko dahil sa biglang pag-bagsak sakin." Napabuntong hininga ako dahil totoo naman. Masakit pa rin ang katawan ko lalo na ang pang-upo ko. "At oo, nagugutom na ako pero kaya ko namang tiisin."
"Babawian ko ang lalaking iyon dahil sinaktan ka niya." Nakabusangot na aniya.
Natawa ako. "Ayos lang. At isa pa, anong laban mo sa kapre na 'yon? Ang laki non, e ikaw? Langgam ka lang siguro para sa kaniya."
Nagsalubong ang makapal niyang kilay dahil sa sinabi ko. "Ano naman? Ano naman kung langgam lang ako sa paningin niya? Basta babawian ko 'yon dahil sinaktan ka niya. Isusumbong ko rin siya sa pamilya mo."
"Hiro—" He cut me off. Ang hilig din niyang putilin ang sasabin ko! Hindi ko ba alam sa lalaking 'to.
"Bawal kang masaktan. Inaalagaan kita, e kaya bakit ko hahayaan na saktan ka nila?" Natigilan ako dahil sa sinabi niya. Napabuntong hininga siya. "Kung sasaktan ka man nila, ako nalang. Basta huwag lang ikaw dahil baka ikamatay ko iyon."
Napaiwas ako ng tingin. Nagsimulang mag-init ang mga mata ko, naiiyak ako. Naiiyak ako dahil ganito siya sa akin, palagi niya akong pinoprotektahan habang ako ay wala man lang nagagawa kapag siya naman ang nasasaktan.
"If they don't hurt you, I will live, but if they do, I might die." ani Hiro. Pinunasan niya ang luhang nasa pisngi ko at muling ngumiti sa akin. "I will protect you until my last breath, Erin."
"Huwag kang umiiyak, pumapangit ka." Hinampas ko siya dahil sa sinabi kaya humalakhak siya.
Sa ganitong sitwasyon na nga kami, nakuha pa niyang mang-asar! Hanggang dito bwinibwisit niya ako. Hindi niya talaga pinapalampas ang mga araw na hindi niya ako inaasar.
"Ayokong makita kang umiiyak. Ayokong makitang umiiyak ang babaeng mahal ko," sabi niya kaya natigilan ako.
"Ha?"
"Nothing." Umiling siya at ngumiti. "Ang pangit mong umiyak."
Muli ko siyang hinampas. "Ang bully mo!"
"Pero hindi naman kagaya ng mga nangb-bully sayo noon." Tumingin siya sa akin. "Kapag may nang-bully pa sayo, sabihin mo sakin."
"And don't be afraid to show them your face. Don't be afraid to show your beauty," he smiled softly at me. "What they tell you is not a good enough reason to hide your face from others. Don't hide your face forever, Faye Katherine. Don't be affected by what other people say to you. They are just jealous of you. You know yourself better than they do."
Natigilan ako sa sinabi niya. Tinatago ko ang mukha ko dahil natatakot sa sasabihin ng iba. Bata palang ako, naranasan ko nang-mabully at buti nalang nandiyan si Hiro para sa akin.
Hindi ko sila sinusumbong sa magulang ko. Hinahayaan ko lang sila dahil alam kong magsasawa rin naman sila. Ayokong magpa-apekto sa kanila pero hindi ko rin naman mapigilan ang sarili kong maapektuhan.
"Don't hide and live in darkness forever. You will not achieve the peace you want if you continue to live in darkness," sabi niya pa. "Huwag kang makinig sa sinasabi ng iba. Hindi ka pangit, alam mo 'yan. Maganda ka."
"Don't compare yourself to others, because if you always compare yourself to others, you won't see who you really are. You can't see the hidden beauty inside you," ngumiti siya sa akin at bahagyang ginulo ang buhok ko. "You're an Allister, Erin."
This man... he always boosts my confidence whenever I feel insecure. I'm always insecure, but he doesn't let me compare myself to others. But sometimes I can't help it.
I don't know what would happen to me without Hiro by my side. Hiro and I have been together since childhood, but I still don't want to train myself to always have him by my side.
Because everything has an end. Destiny is destiny. Nothing will change.
Natulog akong nakahiga sa binti niya habang siya naman ay hinihimas ang buhok ko. Binti niya ang nagsilbing unan ko. At bago pa ako tuluyang hilahin ng antok, klaro ko pang narinig ang sinabi niya.
"Ikaw ang isa sa mga magagandang nangyari sa buhay ko, Erin."
Nagising ako nang may narinig akong kalabog. My eyes immediately looked for Hiro and saw him next to me, who also seemed to have woken up because of what he heard.
"A-Anong... nangyayari?" tanong ko at bumangon.
"Hindi ko alam," sagot ni Hiro sa akin.
Sabay kaming napalingon sa pinto ng bigla itong bumukas at pumasok ang dalawang malalaking lalaki. Yung isa, siya yung kahapon na bumuhat sa akin at bigla nalang ako binagsak. Habang ang isa naman na kasama niya ay hindi ko kilala dahil ngayon ko lang ito nakita.
Naglakad papalapit sa pwesto namin ang dalawa at agad namang humarang sa harapan ko si Hiro.
"Umalis ka riyan kung ayaw mong masaktan." Matigas na sabi ng kapreng lalaki.
Umiling si Hiro. "No. You have no right to touch her."
Sabay na natawa ang dalawang lalaki na para bang may nakakatawa sa sinabi ni Hiro.
Tumayo ako at kumapit sa jacket ni Hiro. Saglit siyang napatingin sa akin.
"Hindi mo kami kaya, bata." Natatawang sabi ng isa. "Kaya umalis ka riyan at kukunin namin ang batang kasama mo dahil gusto siya makita ng boss namin at ng anak niya."
"Ayoko," mariin na sagot naman ni Hiro at masamang tiningnan ang dalawa. "Wala akong pakialam. You will not take her, and she will stay by my side."
Nakita ko naman ang pagkawalan ng pasensya at pagka-inis ng dalawang kapre. Matalim nilang tiningnan si Hiro kaya agad namang tinapatan ni Hiro ang matatalim nilang tingin.
"Inuubos mo ang pasensya ko," sabi ng kapre at tiningnan ang isa niya pang kasama na mukang naiintindihan ang nais niyang iparating.
Agad na lumapit sa amin ang isang lalaki at hinawakan si Hiro sa kwelyo kaya napabitaw ako mula sa pagkakahawak ko sa damit niya. Agad namang nag-pumiglas si Hiro mula sa pagkakahawak ng lalaki.
"Bitawan mo ako! Layuan niyo si Katherine!" Patuloy pa rin sa pagpupumiglas si Hiro. "You hear me?! Stay away from her!"
Natawa ang lalaki. "Bata ka lang pero ang tapang-tapang mo na porket galing ka sa mayamang angkan at isa kang Villafuerte," hilaw na ngumisi ang lalaki. "Hindi ka naman dapat kasama pero nag-pumilit ka. Masyado kang epal, bata. Villafuerte ka nga talaga."
Naramdam ko naman ang mahigpit na pag-hawak sakin ng isang kapre kaya katulad ni Hiro, nagpumiglas ako.
"Bitawan mo ako!" Naiiyak na sigaw ko. "Ayoko sayong kapre ka!"
Nakita kong napatingin sakin si Hiro at nang makita niya na hawak ako ng lalaki ay lalo siyang nag-pumiglas.
"Ang sabi ko, layuan niyo si Katherine!" Ramdam na ramdam ko ang galit niya pero alam kong kahit anong gawin namin, wala kaming magagawa.
"Ang ingay mo." Pagkatapos sabihin iyon ng lalaking may hawak kay Hiro ay agad niya itong inuntog sa pader at binalibag.
Ginanon niya si Hiro na parang isa lang siyang laruan!
Nanlaki ang mata ko sa nasaksihan ko. Narinig ko ang pagdaing ni Hiro sa sakit at nakita ko ang pagdaloy ng dugo mula sa kaniya.
"N-No..."
Akmang tatakbo ako papunta sa kaniya ng pigilan ako ng lalaking may hawak sa akin.
Agad akong nag-pumiglas. "Ano ba! Bitawan mo ako!"
Pilit pa rin akong kumawala mula sa pagkakahawak niya sa akin pero masyado siyang malakas.
Napaupo ako nang bigla niyang suntukin ang sikmura ko, ang sakit! Naramdaman ko ang pagbuhat niya sakin na parang sako.
Lumuluha kong pinagmasdan si Hiro na namimilipit sa sakit. I want to approach him but I can't. Wala man lang akong magawa kundi ang pagmasdan siyang nasasaktan.
Bakit nangyayari ito sa amin? Wala naman kaming ginawang masama.
Oh, please, save him. Save us.
I don't know where they took me, but I'm sure of one thing: we're still here in the abandoned building.
Katulad ulit ng ginawa niya sa akin, I was just dropped like a toy. Wala silang pakialam kung masaktan man ako o mabalian man lang ng buto.
Masakit pa rin ang sikmura ko dahil sa pagkakasuntok sakin tapos ngayon naman, binagsak na naman ako.
Gustong umiyak at mag-sumbong nang mag-sumbong sa magulang ko. Sa buong buhay ko, ngayon lang ako nakaranas ng ganito.
"Ang sarap mong tingnan na nagkakaganiyan ka at namimilipit sa sakit."
Nangunot ang noo ko sa narinig ko. That voice was familiar to me. Pinunasan ko ang luha ko at inangat ang tingin ko para makumpirma ang hinala ko.
And I was right. Si Dianne ang nag-salita, prente siyang nakaupo sa upuan na kahoy habang ang tatay niya ay nasa tabi niya at nakaupo rin, naninigarilyo.
Kumuyom ang mga kamao ko at natawa nang mahina. I can't believe they can do this stuff.
Alam ko naman na sobrang laki ng galit niya sa pamilya ko lalo na sakin pero hindi ko inaasahan na aabot kami sa ganitong lagay.
"Sarap na sarap kang tingnan akong nagkaka-ganito habang ako ay hindi ko man lang magawang tingnan ka dahil nakakasuka kang tingnan," sabi ko.
Matalim niya ako tiningnan pero wala akong pakialam. Masama talaga ang ugali niya kahit kailan.
"Nakakasuka ka rin namang tingnan dahil malandi ka at inagaw mo si Hiro sa akin!" aniya habang matalim ang tingin sa akin.
Natawa ako. "Wala naman akong inagaw sayo at isa pa, hindi naman naging sayo ang kaibigan ko. Assumera ka lang talaga."
"You will pay for this." Nanggigigil na ani niya. "I will ruin your life."
Pagkatapos niyang sabihin iyon ay naramdaman ko ang paghampas sakin ng isang matigas na bagay, isang bakal.
You already did. You have ruined my life.
Napasuka ako ng dugo pero nagawa ko pang tumawa nang mahina. Ang sakit! Parang mababalian pa ako ng buto. Hindi lang isa ang ginawa nilang palo sa akin kundi dalawa kaya sa pangalawang pagkakataon, nagsuka ako ng dugo.
I tried to stand up, but before I could stand, someone kicked me, causing me to fall down.
Nakita kong tumayo si Dianne mula sa pagkaka-upo niya at lumapit sa akin.
He's obsessed with Hiro. Ang bata pa namin para sa mga ganito pero kung angkinin niya si Hiro akala mo ay pagmamay-ari niya talaga.
Wala ngang pakialam si Hiro sa kaniya. Nanghihina kong pinunasan ang dugo mula sa bibig ko.
Napahawak ko sa kaliwang pisngi kong sinampal niya, nalasahan ko pa ang dugo sa gilid ng labi ko dahil sa malakas niyang pagkaka-sampal sa akin. Napadaing ako nang hawakan niya nang mahigpit ang buhok ko.
"Kulang na kulang pa ito, Faye." Ramdam na ramdam ko ang galit niya at lalong humigpit ang hawak niya sa buhok ko. "Pinatay ng pamilya mo ang nanay ko!"
A-Ano? Pinatay ng pamilya ko ang nanay niya? Hindi nila magagawa iyon!
Muli niya akong sinampal at dahil sa panghihina ay napaupo ako. Ramdam ko ang hapdi sa pisngi ko. Sensitive ang balat ko kaya sigurado akong bumakat ang palad niya sa pisngi ko.
"That's enough, Dianne." I heard his father say.
I looked up and saw that he was holding a whip. D-Don't tell me... that he intends to beat me with the whip?
I swallowed hard and started at the whip in his hands.
Napatingin din si Dianne sa hawak ng ama niya at humarap sakin ng may ngisi sa labi.
"Make her suffer, dad." Nakangiting sabi ni Dianne. "I want to make her cry in so much pain until she begs for it to stop."
Tumango ang ama niya at lumapit sa akin. Muling ngumisi sa akin si Dianne at bumalik sa upuan niya.
"Dito kana mamatay."
Kahit gusto kong tumayo at tumakbo ay hindi ko magawa dahil nanghihina ang tuhod ko. Lumuhod sa harapan ko si Tito Dylan at mahigpit na hinawakan ang panga ko kaya napadaing ako sa sakit.
"B-Bitawan mo ako..."
Malademonyo siyang ngumisi. "I don't know where you get the courage to answer me like that, hija." Natawa siya at napailing. "You're Kleyzen's daughter, so why should I be surprised? Manang-mana ka nga talaga sa ama mong hayop."
Tumulo ang luha ko ng lalong dumiin ang pagkakahawak niya sa panga ko. Idagdag pang sumasakit ang buong katawan ko at parang namamanhid na sa sakit.
Doon pa lang sa ginagawa nila, hinang-hina ako. Paano pa kaya sa susunod na gagawin nila sa akin?
"That fucker, I'm going to make him feel the pain I'm feeling right now." Mariin na aniya at malakas na dumapo ang palad niya sa akin.
Hinila niya ang buhok ko, mahigpit ang pagkakahawak niya. Feeling ko matatagal sa anit ang buhok ko dahil sa pagkakahawak niya.
Pakiramdam ko namamanhid ang pisngi ko dahil sa malakas niyang pagkaka-sampal sa akin. Nalasahan ko pa ang dugo sa gilid ng labi ko.
Napaiyak ako at halos kilabutan ng amoy-amuyin niya ang leeg ko. Kumuyom ang kamao ko at nasuntok siya.
"L-Lumayo ka sakin!" Umiiyak na sigaw ko. "Demonyo ka!"
"Dad!" Rinig kong sigaw ni Dianne. "You bitch!"
Napaatras ako nang marinig kong tumawa siya. Tumingin siya sa akin habang natatawa at umiiling.
Aatras sana ulit ako nang bigla niyang hilahin ang paa ko at bigla na naman niya akong sampalin. Nanginig ako dahil sa ginawa niya, halos bumagsak ng tuluyan ang katawan ko sa sahig.
Mas malakas ang sampal niya ngayon kumpara sa una. Napaiyak nalang ako dahil sa sakit na nagmumula sa pisngi ko.
Muli niyang hinablot ang buhok ko at matalim akong tiningnan.
"Kung hindi ko magagantihan ang ama mo, ikaw nalang na anak niya ang gagantihan ko."
I was filled with fear because of what he said. I don't know what to do, especially since I know that at first I can't do anything.
He was stronger than me, and there was nothing I could do about that fact. I was just a child who did nothing but cry and cry.
Even if I tried to run away, I couldn't because there was nothing I could run away from if all his men seemed to be around.
And one more thing: I can't leave Hiro alone in this hell. Hindi ko siya iiwan katulad ng hindi niya pag-iwan sa akin.
Nagising ako dahil may naramdaman akong humahalik-halik sa leeg ko. Agad akong naramdaman ng kilabot dahil doon.
Mabilis kong minulat ang mga mata ko at nanlaki ang mga mata ko nang makita ko si Tito Dylan na nakapatong sakin habang hinahalikan ang leeg ko.
Sinubukan ko siyang itulak pero mas malakas siya sa akin. "A-Ano ba! B-Bitawan mo ako!"
Tumingin siya sa akin at ngumisi. "Nah. Titikman muna kita bago kita pahirapan at patayin para naman may pakinabang ka. At isa pa, hindi ko nagawang tikman ang maganda mong ina kaya ang anak nalang niya ang titikman ko."
Sinipa ko siya sa ibaba niya kaya napadaing siya at nabitaw sa akin. Nagmamadali akong tumayo at tatakbo na sana nang nagawa niyang mahablot ang buhok ko, at binalibag kaya ako naman ang napadaing sa sakit.
Kahit gusto kong tumayo ay hindi ko magawa dahil pakiramdam ko, bugbog na bugbog ang buong katawan ko. Palihim nalang akong nagdadasal na sana... sana mabuhay pa ako pagkatapos ng lahat na ito.
Pagkalapit niya sa akin ay agad niya akong sinampal. "Hayop kang bata ka." Galit na sabi niya at mahigpit na hinawakan ang panga ko. "Hindi ka lang pala nag-mana sa ama mo, sa ina mo rin pala."
I glared at him. "Y-You will pay for what you d-did, and I-I... I will make s-sure of that."
But instead of being afraid of what I said, he just laughed as if there was something funny in what I said.
"Kahit isumbong mo pa ako sa buong angkan mo ay hindi ako matatakot," ngumisi siya at muling hinalik-halikan ang leeg ko habang ang mga kamay niya ay nanggigigil na hinimas ang binti ko pataas kaya napaluha ako. "Besides, I won't be in jail after this either. You will not be able to imprison me even if your father uses his power."
Saglit siyang tumingin sa akin. "Because before they find you and turn you into evidence against me, you're dead."
Napahagulgol ako nang pinunit niya ang damit ko at ngumisi sa akin. Hinalikan niya ang tyan ko kaya paulit-ulit ko siyang sinipa pero hindi siya natinag at tumuloy pa rin sa ginagawa niya.
Napatingala ako at napapakit dahil hindi ko na alam ang gagawin ko. Nandidiri ako sa lahat ng pinag-gagagawa niya sa akin.
Nandidiri ako sa sarili ko.
Tuloy-tuloy ang pag-agos ng luha ko. Why is this happening to me? I didn't do anything wrong, but why am I being punished like this?
Patuloy ako sa pagpupumiglas pero patuloy din ako sa panghihina dahil sa tuwing nagpupumiglas ako ay sinasaktan niya ako nang paulit-ulit.
Mas lalo akong napaiyak at binalot ng kaba dahil pababa nang pababa ang halik niya hanggang sa mapunta sa puson ko. Bumigat ang paghinga ko dahil sa ginagawa niya.
Nagsimula ulit akong magpumiglas pero katulad ng ginawa niya kapag nagpupumiglas ako, sinusuntok niya ako tyan at sinasampal.
Please, someone save me. I prayed over and over that someone would save me.
Aktong pupunitin din niya ang pang-ibaba ko nang biglang may humampas sa kaniya mula sa likuran. Agad akong lumayo kay Tito Dylan nang matumba siya at napadaing sa sakit dahil sa pagkakahampas.
"Erin!" Napatingin ako sa tumawag sakin at nakita si Hiro na nanghihina rin katulad ko.
Agad siyang lumapit sakin at tiningnan ako. I saw his tears fall when he saw my condition. Hinubad niya ang paboritong jacket niya at sinuot sa akin.
I almost got raped.
Natulala ako habang lumuluha dahil sa katotohanang iyon. At kung hindi lang nagsalita si Hiro ay baka manatili lang akong nakatulala.
Tumingin ako sa kaniya nang lumuluha. "I-I... I almost got r-raped, didn't I?"
"I'm sorry, Erin. I'm s-sorry..." Pinunasahan niya ang luha niya at tinulungan akong bumaba sa kama. "T-Tatakas tayong d-dalawa, okay? Magbabayad sila sa g-ginawa nila..."
Sandali niya akong niyakap at inalalayang tumayo. Parang hindi ko kakayaning tumayo dahil sa sobrang panginginig ng tuhod ko.
Bago pa kami makaalis ay may humarang sa pinto na mga malalaking lalaki kaya napaatras kaming dalawa. Kumapit ako sa paboritong jacket ni Hiro.
"Sa tingin niyo ba ay matatakasan niyo ako?" Natatawang sabi ni Tito Dylan at bakas sa boses niya ang galit.
Napalingon kami sa kaniya at nakitang may tumutulong dugo mula sa ulo niya. Mukhang naging malakas ang pagkaka-hampas sa kaniya ni Hiro. Nakita ko rin na may hawak na siyang latigo na hawak niya rin kanina.
Nasa tabi rin niya si Dianne na nakatingin kay Hiro ngayon. W-Wala lang man ba siyang gagawin para pigilan ang kademonyohan ng ama niya?
Napabitaw ako kay Hiro nang biglang may marahas na humila sa akin at tinakpan ang bibig ko. Nag-pumiglas ako pero lalo lang humigpit ang hawak niya sakin dahilan para masaktan ako.
Napatingin sakin si Hiro at aktong lalapit siya sakin nang biglang may pumalo sa kaniya kaya napasinghap ako.
Hiro...
Napaiyak na naman ako dahil nakita ko na naman siyang nahihirapan dahil sa akin. Ako nalang lagi ang dahilan ng paghihirap niya.
Nakita ko siyang napaluhod paharap sakin. Mas lalo akong napasinghap dahil sa pinalo na naman siya dahilan para sumuka siya ng dugo.
Sinubukan ko ulit magpumiglas pero sa pagkakataon iyon ay sinuntok na naman ako sa sikmura. Dahil sa sakit ay napaupo ako at napayuko pero pinilit ko pa rin na inangat ang tingin ko para makita siya.
Nakita kong tumulo ang luha niya habang nakatingin sa akin. Hindi ko rin inaasahan na ngingiti siya sakin sa sitwasyon naming dalawa. Ngumiti siya sa akin na para bang sinasabi niya na magiging okay din ang lahat.
"Tutal balak mong itakas ang babaeng iyan, ikaw muna ang pahihirapan ko." Natawa si Tito Dylan at napailing. "Mukhang mauuna kang mamatay."
Lumingon sakin si Tito Dylan at napangisi nang makita ang kalagayan ko.
"Sisihin niyo ang magulang niyo kung bakit nandito kayo sa sitwasyon na ito. Itanong niyo sa kanila bakit kayo napunta sa sitwasyon na ito pero iyon ay kung mabubuhay pa kayong dalawa." Muli siyang natawa. "Do you want to see you friend tortured? Gusto kong nanonood ka habang pinapahirapan ko siya. I want you to watch as I slowly kill your friend right in front of you."
Naglakad siya papalapit sa akin at mariin na hinawakan ang panga ko.
"Or maybe you want to be first, hmm? And you want Hiro to watch as I kill you right in front of him?" ngumisi siya at narinig ko naman ang tawanan ng tauhan niya.
Parang nanigas ako sa sinabi niya. No, walang mamatay sa aming dalawa. Hindi pwede.
Sabay-sabay kaming napalingon kay Hiro nang bigla siyang magsalita sa nagmamaka-awang boses.
"A-Ako nalang," he begged. "A-Ako nalang ang s-saktan at p-pahirapan niyo... h-huwag lang si E-Erin oh."
Tumulo ang luha ko dahil sa sinabi niya. Tiningnan ko siya at umiling-iling dahil ayokong mahirapan na naman siya dahil sa akin.
I cried even more because he begged them not to hurt and torture me. I remembered what he told me before: that he would not beg for other people if I was not the reason. I also remembered that if he is going to sacrifice, he wants his sacrifice to be worth it.
But I don't want him to sacrifice himself in this way. I want him to sacrifice, not for me but for his dream.
Natawa si Tito Dylan. "Trying to be a hero, huh? Anak ka nga talaga niya." Napailing siya at ngumisi. "Okay."
Tumayo si Tito Dylan at lumapit kay Hiro habang hawak ang latigo. Sinubukan kong tumayo at akmang lalapitan si Hiro pero may humawak sa akin.
"A-Ano ba! B-Bitawan mo nga ako!" sigaw ko at nag-pumiglas sa pagkakahawak niya. "Isusumbong kita kapag hindi mo binitawan!"
Masama ang tingin ko sa lalaking may hawak sa akin ngayon pero walang siyang pakialam sa akin. Natigilan sa pagpupumiglas dahil narinig ko malakas na sigaw ni Hiro.
Agad akong lumingon at napahawak ako sa bibig dahil sa nasaksihan ko. Nakita ko kung paano ihataw ni Tito Dylan ang latigong hawak niya kay Hiro.
"N-No! H-Hiro!" sigaw ko at nag-pumiglas ulit pero sadyang mas malakas sakin ang taong ito.
Hinanap ng mga mata ko si Dianne at nakitang nanonood lang siya kay Hiro. Wala siyang ginagawa kundi manood lang.
"S-Stop!" Umiiyak na sigaw ko. "T-Tama na! T-Tama na! M-Maawa kayo... pakiusap," sigaw ko habang nagpupumiglas.
Kumuyom ang kamao ko dahil alam kong wala na akong magagawa, hindi nila ako pinapakingggan. Dahil kahit magmakaawa sa kanila at lumuha ng dugo ay hindi pa rin nila ako papakinggan.
"B-Bitawan mo mga ako! Tangina naman! A-Ano ba!" sigaw ko ulit. Wala akong pakialam kung mawalan ako ng boses kakasigaw. Tumingin ako sa may hawak sakin at nagmamakaawa siyang tiningnan.
"P-Parang awa mo na po, p-pakawalan mo na ako. B-Bitawan mo na ako." I pleaded, not minding the tears that kept falling.
Nang hindi niya ako sinagot ay nawalan ako ng pag-asa. Napalingon ako kay Hiro nang marinig ko na naman ang nahihirapan niyang sigaw.
Nakatingin siya sa akin habang nakangiti kahit na paulit-ulit na siyang ilalatigo.
Napahikbi ako. Because of this situation, I just proved that I really am worthless.
I thought there was nothing worse than bullying me then, but there is more.
"C-Close your eyes, baby..." Rinig kong sabi niya habang nakatingin sakin pero umiling ako. "Don't be stubborn, follow my command. I don't want you to see them... t-torture me."
Sunod-sunod akong umiling sa sinabi niya. Narinig ko naman na tumawa si Tito Dylan at sinenyasan ang lalaking may hawak sakin na pakawalan ako.
Agad namang sumunod ito at naramdaman ko ang pag-luwag ng kapit sakin. Kinuha ko ang pagkakataon na iyon para tumakbo para puntahan si Hiro. Kahit nahihirapan, pinilit kong makalapit sa kaniya.
Napaiyak ako ng makita ang kalagayan niya, hinang-hina siya. Umiiyak at nanginginig kong hinawakan ang mukha niyang puro galos.
"H-Hiro..." Napahikbi ako. "S-Sorry!" I'm sorry dahil wala man lang nagawa para protektahan ka.
Bakit ba ang hina-hina ko?
"L-Live without m-me, please." Ngumiti siya sa akin kaya umiling ako.
"A-Ayoko! Gago ka ba?" Umiiyak na sabi ko at narinig ko ang mahina niyang pag-tawa. "H-Hindi ko k-kaya..."
"K-Kaya mo.."
Ngumiti siya sa akin at tinaas ang kamay niya. Hinawakan niya ang pisngi ko at hinimas.
"W-When I d-die, don't let them to h-hurt you because I am no longer there to p-protect you." Tumulo ang luha niya habang nakatitig sa akin na para bang kinakabisado ang buong mukha ko. "I-Ikaw lang, Erin. Wala ng iba. I-I... I will l-love you unconditionally."
And I won't let that happen. I won't let you die.
Nagulat ako nang bigla niyang papalitin ang pwesto namin kahit nahihirapan siya at doon ko nalaman kung bakit niya ginawa 'yon.
Nakarinig ako nang putok ng baril, hindi lang isa kundi tatlong beses. Nakatitig ako sa kaniya habang lumuluha nang bigla siyang sumuka ng dugo.
Napahagulgol ako. He protected and saved me again.
Nakayakap siya sa akin at nakayakap din ako sa kaniya para pigilan siyang matumba. Makikita ang sakit sa mga niya pero nanatili pa rin ngiti sa labi niya habang nakatingin sa akin.
"L-Live for me, p-please?" Humigpit ang pagkakayakap niya sa akin. Tumango-tango habang umiiyak bilang sagot.
"K-Keep yourself away from t-this p-place..." Mahina niyang bulong sa akin. Pansin ko rin na unti-unting bumibigat ang paghinga niya. "G-Go, run, and s-save y-yourself."
Umiling ako sa kaniya. "H-Hindi kita iiwan dito!" Nanginig ang labi ko. "Y-You p-promised me that w-we will go h-home t-together!"
Ngumiti lang siya sa akin. "W-When you t-two meet, t-tell him that he'll a-always be my b-best friend. And please tell my f-family that I l-love them so m-much more than anyone else in this w-world."
Tumango ako habang naluluha. "N-No... d-don't die. Y-You c-can't d-die. N-Nangako ka s-sakin!"
I felt his grip on me gradually loosen, and his eyes seemed to be closing.
Mas lalo akong napaiyak nang sabay kaming natumba dahil nang napabitaw siya sa akin ay nawalan ako ng balanse.
Sinubukan kong umupo at maingat kong inilagay ang ulo niya sa kandungan ko. Nanginginig ako habang hawak-hawak siya at patuloy sa pag-agos ang luha ko.
"Y-You can't d-die." Naiiyak kong sabi. "D-Dadating sila Daddy para i-iligtas tayo..."
Nakita kong sinubukan niyang labanan ang pagpikit ng mga mata niya. Muli siya napaubo ng dugo kaya napakagat labi ako.
"Never take revenge, Faye Katherine." Buo-buong sabi niya sa akin at matipid na ngumiti. "Y-You don't have to r-retaliate, hayaan mong batas ang magparusa sa kanila."
Magsasalita sana ako nang makarinig ako ng tawa kaya napaangat ako ng tingin. Nakita kong nakangiting nakatingin sa amin si Tito Dylan na para bang nanalo siya lotto habang ang anak naman niyang si Dianne naman ay hindi ko mabasa ang ekspresyon.
"Masyadong kayong madrama kaya tama na," sabi ni Tito Dylan. He pointed the gun at me and pulled the trigger.
I heard a gunshot, so I closed my eyes until I felt pain in my left arm.
"Faye..." I heard Hiro call me faintly. I opened my eyes and looked at him.
I saw him looking at my left arm, so I looked there too. It was bleeding, and I could feel the pain coming from it.
Napaangat ang tingin ko kay Tito Dylan at nanatili pa rin na nakatutok sa akin ang baril. Nakangisi siya habang nakatingin sa dumudugo kong braso.
"I'm sorry, but I'm not satisfied yet," he said and pulled the trigger again.
I closed my eyes again and was ready to receive the bullet that would hit me, but I felt nothing.
I heard a gunshot, but I didn't feel a bullet hit my body. I opened my eyes and saw Hiro standing in front of me. catching the bullets that should be mine.
I covered my mouth while crying because of what I witnessed. He was weak, and it was difficult to stand, but here he was standing in front of me to catch the bullets that were supposed to hit me.
Sumuka siya ng dugo at nakita ko kung paano siya natumba sa harapan ko.
"N-No!" I came a little closer to him, not minding the wound on my body. It's still lacking compared to Hiro.
"Mayor!" Hindi ko pinansin ang lalaking sumigaw. "N-Nahanap na nila tayo! Nandito na sila! M-May... may paparating na p-pulis!"
Natigilan ako roon at napaiyak. "N-Narinig mo ba iyon? N-Nandiyan na sila... ligtas na t-tayo."
"Putangina," rinig kong mura ni Tito Dylan at naramdaman ko ang paglapit niya sa akin. Napaangat ako ng tingin sa kaniya nang mariin niyang hinawakan ang panga ko. "Hahayaan kita mabuhay ngayon pero sa oras na mahanap kita at nagkita tayong dalawa, papatayin kita."
Galit niya akong binitawan at agad na lumapit sa anak niya at binuhat ito palabas. Lahat sila ay nagmamadaling lumabas hanggang sa maiwan kami ni Hiro sa loob ng silid.
I heard the police siren, and I also heard gunshots coming from outside.
Muli kong inihiga si Hiro sa kandungan ko. Hinawakan ko siya kahit patuloy akong nanginginig.
"B-Bakit mo g-ginawa 'yon?" Naiiyak na tanong ko. "H-Hindi mo na kailangan gawin iyon! A-Alam mo bang pwede kang m-mamatay?!" Napahagulgol ako.
Inangat niya kamay niya at muling hinimas ang pisngi ko. Nakatitig siya sa akin habang nakangiti kahit kitang-kita sa mga niya ang sakit at sobrang paghihirap.
"I t-told you I would p-protect you until my l-last b-breath," ngumiti siya habang patuloy pa rin sa paghimas sa pisngi ko. "I-I don't want to s-say this, but I guess t-this is a g-goodbye... "
Umiling-iling ako dahil sa sinabi niya. This is not a goodbye. Hindi ako papayag na matatapos lang kami sa ganito.
He struggled to lift himself up, so I helped him. He clung to me to get strength to lift himself up.
I was stunned when he kissed me on the forehead and on other parts of my face except my lips.
"T-There are many bullets inside my body," he laughed as if there was something funny in what he said. "H-Hindi na ako t-tatagal pa, Erin. I-I know... I'm d-dying."
Napahagulgol ako dahil sa sinabi niya. Hindi ko kayang tanggapin na basta nalang siyang mawawala sakin.
"M-My life with y-you is a beautiful m-memory that I will always cherish. The m-memories of the t-two of us—the memories of me with y-you—will take me to the pit for the rest of my l-life," he kissed my forehead again and hugged me tightly. "I-I want y-you to live w-without me. I want you to l-live without anger in your h-heart. I w-want you to live h-happily and p-peacefully."
I hugged him back as my tears continued to fall. I cried even more when I felt his hug loosen up little by little.
I hugged him even tighter, even though I knew I was already hugging his lifeless body.
It's my fault that he died. I can't accept the fact that he is gone. Kasalanan ko ang lahat. Kung hindi lang ako pinanghinaan lang loob, sana... sana buhay pa siya hanggang ngayon.
Tuluyan na siyang nawala at inagaw sa akin. Tuluyan na niya akong iniwan at kahit na hilingin ko na bumalik siya sa akin ay hindi pwede. Wala na akong magagawa para ibalik siya sa akin.
And I didn't even do anything to save him.
He died in my arms. Ashairo Oliver Villafuerte died in my arms.
He's gone. Already gone.
***
Hi! Kamusta? Sorry for the late update. This is the longest chapter I have written so far; umabot kasi ng 5k words, hindi ko rin expected na gano'n. And here in this chapter, I really struggled, dahil hindi ko alam kung paano ko siya isusulat nang maayos at walang naanong ibang tao tapos idagdag pang walang pumapasok sa isip ko.
Before I dropped this chapter, I thought carefully about whether I would offend someone or trigger someone else. Saka, kinakabahan akong i-published yung chapter na 'to tapos nag-aanlinlangan pa ako kasi nga first ko nga hahaha pero sana tama yung ginawa ko. Honestly, I searched about this, and I don't know if I'm writing it right. I just want to write this properly. But if I offend someone or trigger someone, tell me. Kung may mali man kayong nakita sa chapter na 'to, sabihin niyo sakin at itama niyo ako, itatama ko rin. I am willing to learn so that I can somehow improve.
Thank you! Have a nice day & Enjoy Reading!