Unicode~
"တကယ်ပြောနေတာလား"
"ဘာကိုလဲ"
"ကိုယ်ကြောင့် ကြည်နူးပြီးမျက်ရည်ကျတယ်ဆိုတာလေ။ ဘယ်လိုလဲ ဒီလောက်ဆို မင်းကို အိမ်ပြန်ခေါ်လို့ရပြီလား"
ခေါင်းညိတ်မိလား၊ ခေါင်းခါမိလား သူ့ကိုယ်သူတောင်မသိလိုက်။ သည်တစ်ခါတော့ ဦးနှောက်ထဲကအတွေးတွေအများကြီးအစား နှလုံးသားနဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်မိတာ ထင်ပါရဲ့။
အိမ်ဆိုတာက နေထိုင်ရာဒေသထက် စိတ်နှလုံးတည်ရာပဲ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။
"အဟမ်း! အဟမ်း! လူနာသတိရရင်လည်း ဆရာ၀န်ကို အသိပေးဦးမှပေါ့"
အခန်းကန့်လန့်ကာကို တွန်းဖယ်ပြီးပြောလာသော ဆရာ၀န်လေးကြောင့် Taehyungရှက်ရှက်နဲ့ပင် Jeon JungKookရင်ခွင်ထဲက ထွက်လိုက်တော့သည်။
ပါးနှစ်ဖက်က ပန်းရောင်သမ်းနေလိမ့်မည်။ လက်နှစ်ဖက်က အေးသလိုနွေးသလိုနဲ့။ ဒါကို ရှက်သွေးဖြာတယ်လို့ ခေါ်တာလား။
"ဟုတ် အားနာလိုက်တာ ဒေါက်တာ"
"ရပါတယ်။ ဘယ်လိုနေသေးလဲ။ ခေါင်းမူးတာတွေဘာတွေရှိလား"
"ကျွန်တော်အဆင်ပြေပါတယ် ဒေါက်တာ။ အနာတွေက စပ်ဖျဥ်းဖျဥ်းတော့ ဖြစ်နေတယ်"
"ဖြစ်တတ်ပါတယ်။ အပေါ်ယံအရေပြားပဲရှပ်ထိသွားလို့ တော်သေးတာပေါ့။ လိမ်းဆေးပေးလိုက်မယ်နော်။ အရှင်းပျောက်တဲ့အထိ တစ်ရက်နှစ်ကြိမ်လောက်လိမ်းပေး"
ခြေသလုံးရယ် လက်ဖျံရယ်မှာ မီးလောင်ရာ အနည်းငယ်။ မြင်ရတာက စိတ်ချမ်းသာစရာမကောင်း။ ဆရာ၀န်က ပုံမှန်ကိစ္စလို ပြောနေပေမဲ့ သူနဲ့နေစဥ်က Taehyung ဘယ်တုန်းကများ အနာတရဖြစ်ဖူးလို့လဲ။ ဓါးဒဏ်ရာသေးသေးလေးရှတာကအစ သူ့မှာ အကဲပိုစွာ ဂရုစိုက်လာရတာ။
"အမာရွတ်တွေ ကျန်နိုင်လား"
JungKook ဝင်မေးသည်။
"မကျန်နိုင်ပါဘူး။ အပေါ်ယံလေးပဲဖြစ်တာဆိုတော့ ဆေးသာအချိန်ယူလိမ်းပေးရင် ပျောက်သွားမှာပါ။
ဒီဆေးပုလင်းကုန်ရင် အိမ်ပြန်လို့ရပြီနော်"
ဆရာ၀န်က ဆေးစာရေးပေးပြီး လိမ်းဆေးပေးသွားသည်။ ပုလင်းကြီးတန်းလန်းက ရှိနေဆဲ။ နောက်ထပ်တစ်နာရီလောက် စောင့်ရဦးမည်။
"အခုဘယ်မှာနေလဲ။ ရွာလူကြီးက စီစဥ်ပေးတာလား"
"အဲ့စက်ရုံက အလုပ်သမားတစ်ယောက်အိမ်လို့ပြောတယ်။ လောလောဆယ်တော့ သူ့မိန်းမနဲ့ကလေးပဲရှိတယ်"
"စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနဲ့ ထွက်သွားပြီးရင်လည်း ဇိမ်ကျကျနေနေရောပေါ့။ အပင်ပန်းအဆင်းရဲခံနေရတယ်လို့.. ကိုယ်စိတ်မကောင်းဖြစ်အောင်"
Taehyungက ခပ်မှိန်မှိန်ကလေး ပြုံးပြသည်။ ဟုတ်ပါရဲ့.. ဆင်းရဲမှုက ပင်ပန်းလိုက်တာ။ တစ်ယောက်တည်းဖြစ်နေတော့ အထီးကျန်မှုတွေပါ ကပ်ပါလာပြီး ပိုပင်ပန်းသည်။
ဖြတ်သန်းလာတဲ့ နှစ်များစွာမှာ အထီးကျန်ခြင်းမကျန်ခြင်းအကြောင်းက မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်။ အဖေ့အကြောင်းတွေးမိလိုက် Jeon JungKookကို ကျိန်ဆဲလိုက်၊ စိတ်ပျက်စရာကောင်းအောင် ဆိုးပြလိုက်နှင့် ဖြတ်သန်းခဲ့သည်။
မုန်းရတယ်ဆိုတာကလည်း အထီးမကျန်အောင် နှစ်သိမ့်ပေးနိုင်တဲ့ နည်းလမ်းတစ်မျိုးလား။
အနည်းဆုံးတော့ Jeon JungKookရှိနေလို့ပဲ အထီးကျန်ဖို့အရေးကို သူမေ့လျော့နေခဲ့တာဖြစ်သည်။
"ကျွန်တော်အထီးကျန်နေခဲ့တာ။ Abbyတို့မိသားစုက ကျွန်တော့်အပေါ်ကောင်းပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းလို့ ခံစားနေမိတာ"
"အခုမင်းမှာ ကိုယ်ရှိနေပြီလေ။ မဟုတ်သေးပါဘူး.. ကိုယ်က မင်းအတွက် အမြဲရှိခဲ့တာပဲ။ မင်းသတိမထားမိလို့နေမှာ"
"အင်း.. ဘာလို့ပါလိမ့်။ ခင်ဗျားကိုမုန်းပေမဲ့ လိုအပ်နေတာမျိုးက ထူးဆန်းတယ်"
"နောက်ဆို ကိုယ့်အနားနေပြီးတော့ပဲ မုန်းပေးပါကွာ"
ကောင်းကင်ဘုံနဲ့ တူသော အိမ်၊ ကောင်းကင်ဘုံကဲ့သို့သော လူတစ်ယောက်။
သူ့အပေါ် အနွံတာအခံနိုင်ဆုံးလူ။ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပိုင်းတွေမှာ သူအခါးသီးဆုံး ဆက်ဆံခဲ့သောလူ။ သည်လူကို မမြင်နိုင်ခဲ့တာ သူသိပ်ညံ့သည်။
သူ့ကိုယ်သူ ကောင်းကင်ဘုံမှာ နေခဲ့ရသည်အား သတိမထားမိခဲ့။
သူ ငေးမောကြည့်မိတဲ့ ကောင်းကင်ကြီးက ကြယ်စုံလို့များလား။ လက်တွေ့ဘဝရဲ့ကောင်းကင်ဘုံမှာတော့ တစ်ယောက်တည်းသောလူရှိနေသည်။
Jeon JungKook တစ်နေရာရာမှာ ပြောဖူးသည်။ ကောင်းကင်ဘုံကို လက်ခံသလို သူ့ကိုလည်း လက်ခံပေးပါတဲ့လေ။
တစ်နေ့နေ့တော့ ပြောရဦးမည်။ သူ့စိတ်သူ လိပ်ပြာသန့်သန့် လက်ခံနိုင်တဲ့တစ်နေ့၊ နောက်ဆံမတင်းဘဲ ပုံအပ်နိုင်တဲ့တစ်နေ့။
Jeon JungKookကိုယ်တိုင်က ကောင်းကင်ဘုံဖြစ်နေကြောင်းကိုပေါ့။
____
"ကျွန်တော့်ပစ္စည်းတွေသွားယူရင်း Abbyတို့မိသားစုကိုလည်း တွေ့သွားချင်သေးတယ်"
"မင်းဆန္ဒရှိရင် တွေ့ရမှာပေါ့"
အဝေးပြေးလမ်းမကြီးကို ဦးတည်နေတဲ့ကားလေးဟာ ရွာထဲသို့ ပြန်ကွေ့လာသည်။
သူ့အတွက် Taehyungပစ္စည်းကျန်တာမကျန်တာတွေထက် Taehyungစိတ်ချမ်းသာသွားဖို့က ဦးစားပေးဖြစ်နေသည်။ ပစ္စည်းဆိုသည်ကတော့ ပြန်၀ယ်လို့ရသည့် အနေအထားမဟုတ်လား။
"ဘယ်လမ်းမှာလဲ အသည်းရေ.."
"တည့်တည့်သွားပြီး နောက်ဆုံးလမ်းသွယ်လေးတွေ့ရင် ရပ်လိုက်။ အဲ့လမ်းက ကားဝင်လို့မရဘူး"
တကယ်လည်း ကားဝင်လို့မရအောင် လမ်းသွယ်လေးက ကျဥ်းလွန်းသည်။ သစ်ပင်ဝါးပင်တွေကလည်း အုပ်ဆိုင်းလို့ ဘယ်သူမှ ခုတ်ကြရှင်းကြပုံမပေါ်။
"ဟိုထိပ်က အိမ်လေးလေ။ အစ်ကိုMasonရော အိမ်ပြန်ရောက်နေပြီလားမသိဘူး။ သူလည်း ဒဏ်ရာအတော်ပြင်းတယ်"
ခြံတံခါးလေးကို အသာတွန်းပြီးဝင်တော့ အိမ်ထဲကနေ Abbyတို့သားအမိထွက်လာတာကို တွေ့သည်။ ချိုင့်ကြီးချိုင့်ငယ်အဆင့်ဆင့်နဲ့ ဘယ်သွားကြမလို့ပါလိမ့်။
"ဟယ် Taehyung! ဘယ်တွေပျောက်သွားတာလဲလို့ ရှာလိုက်ရတာကွယ်။ Masonကို ကယ်ပေးလို့ အစ်မက ကျေးဇူးတင်နေတာ။ Masonသတိရပြီး Taehyungကို လိုက်ရှာတော့ မတွေ့တော့ဘူး"
"ဟုတ်တယ်။ ကျွန်တော်ဆေးပေးခန်းရောက်သွားတာ။ အစ်မအမျိုးသားရော ဘယ်လိုနေသေးလဲဟင်"
"သတိတော့ ပြန်လည်လာပါပြီကွယ်။ မီးလောင်ဒဏ်ရာက များလွန်းတော့ တိုက်နယ်ဆေးရုံကို ပို့လိုက်ရတယ်"
"အဲ့လောက်တောင်ဖြစ်သွားတာလား"
အဲ့လိုကြားတော့လည်း Taehyungစိတ်မကောင်းပြန်။ ရွာလေးက ဆေးရုံကြီးလည်းမရှိတော့ အနီးဆုံးတိုက်နယ်ဆေးရုံကို ပို့ရသည်။
နဂိုကမှ Abbyတို့သားအမိမှာ ပြေလည်တာမဟုတ်။ စက်ရုံမှာအလုပ်ဆင်းတဲ့ လင်ယောကျ်ားကျန်းမာရေးမကောင်းတော့ Abbyအမေလည်း ယာထဲဆင်းနိုင်မှာမဟုတ်။ ကရိကထ များရလေခြင်း။
"ဆေးကုသမှုစရိတ်ကို ကျုပ်တို့ဘက်က နစ်နာသူအားလုံးအတွက် တာ၀န်ယူပေးမှာပါ။ ဒီက Mrs.တို့က Taehyungကို စောင့်ရှောက်ထားတာလည်းဖြစ်နေတော့ တခြားစရိတ်စကအတွက်ပါ မပူရအောင် တာ၀န်ယူပေးပါမယ်"
"Jeon JungKook.."
မထင်မှတ်ထားသောကြောင့် အံ့ဩတသဖြင့် ရေရွတ်လိုက်မိတာ။ တာဝန်ယူပေးမှာကို သိပေမဲ့ အခုလောက်ထိ လုပ်ပေးလိမ့်မယ်လို့တော့ မမျှော်လင့်ထား။
ကိုယ်ကအစအဆုံးကူညီပေးချင်ရင်တောင် Jeon JungKookဆီက အခွင့်အရေးယူသလို ဖြစ်မှာစိုးနေမိလို့..။
"သူက ဘယ်သူလဲ Taehyung"
"သူကလေ.."
Taehyung ဘယ်လိုမိတ်ဆက်ပေးရမှန်းမသိ ဖြစ်နေသည်။ စက်မှုဇုန်ပိုင်ရှင်ဆိုပြီး မိတ်ဆက်ပေးလိုက်ရင်လည်း အဆင်ပြေသော်ငြား Jeon JungKookက သူပိုင်ရှင်ဆိုတာ သိစေချင်လား မသိစေချင်လား သူလည်းမပြောတတ်။
"သူက ဟိုလေ.."
"စက်ရုံက တာ၀န်ရှိသူပါ"
သူအနေရခက်နေတာသိ၍ Jeob JungKookက ဝင်ဖြေလိုက်တာဖြစ်မည်။ အားလည်းနာသွားသည်။
သူ့ကြောင့် Jeon JungKookက ရာထူးကို တစ်ဆင့်လျှောပြီး ဖြေလိုက်ရတာ။
"ဪ..စက်ရုံကတာ၀န်ရှိသူက Taehyungနဲ့ ဘယ်လိုသိတာလဲ။ နဂိုတည်းက ရင်းနှီးကြတာလား"
"မိတ်ဆွေတွေပါ ကျုပ်တို့က"
Taehyungက သူ့ကို လှည့်ကြည့်လာသည်။ သူတို့ဆက်ဆံရေးက မိတ်ဆက်ပေးလို့မှ မကောင်းတာကိုး။ စေ့စပ်ဖူးတယ်လို့ မိတ်ဆက်ရမှာလား၊ မင်္ဂလာပွဲအထိ ပျက်ဖူးတယ်ဆိုပြီးလား။ ဘယ်ဟာကမှ နားဝင်ချိုမှာမဟုတ်သလို သိပ်လည်း ကိုယ်ရေးကိုယ်တာဆန်လွန်းပါသည်။
သူအလိုက်သတိနဲ့ပဲ မိတ်ဆွေလို့ပြောလိုက်စဥ် Taehyungက သူခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာနိုင်စွမ်းမရှိသော အကြည့်ဖြင့် ပြန်ကြည့်လာလေ၏။
"အဲ့လိုဆိုတော့လည်း အစ်မက ကျေးဇူးတင်ရတာပေါ့ကွယ်။ အိမ်မှာက ပြေလည်တာမဟုတ်ဘူး။ အခုလိုတွေဖြစ်တော့ Masonက နောက်ဆို အလုပ်ကြမ်းတောင် လုပ်နိုင်ပါ့မလား မသေချာဘူး"
"အဆင်ပြေသွားမှာပါ။ အကုန်ပျောက်တဲ့အထိ ဆေးဖိုးဝါးခအတွက် စိတ်ပူစရာမလိုပါဘူး။
ပြီးတော့ Taehyungကိုလည်း ကျုပ်ပဲ ပြန်ခေါ်သွားပါမယ်"
"ဟင်.. Taehyungကို ဒီမှာအကြာကြီးနေဦးမယ်ထင်နေတာ။ အလုပ်တွေပါရှာနေတော့လေ"
သည်ကောင်လေးက အလုပ်တောင် လုပ်ဦးမယ်တဲ့လေ။ တစ်သက်လုံး ခြေမွေးမီးမလောင် လက်မွေးမီးမလောင်နေလာပြီး သူ့ဆီက ထွက်ပြေးဖို့လောက် အာရုံထဲရှိတဲ့ အသည်းကလေ။
သည်ရွာမှာ ကိုယ့်အသည်းနဲ့ကိုက်ညီတဲ့ ဘာအလုပ်များ ရှိလို့လဲ။
"ဟုတ်လား ဘာအလုပ်တွေလဲ"
"အိုကွယ်.. Taehyungစုံစမ်းနေတာတော့ အစုံပါပဲ။ ယာလုပ်ဖို့ရော၊ သူရင်းငှားလုပ်တာ၊ လက်သမားလုပ်တာ အားလုံးလိုက်ရှာနေတာပဲ။ အခုကျ ရုတ်တရက်ကြီးလိုက်သွားမယ်ဆိုတော့ အစ်မဖြင့် အံ့ဩနေတာ"
မကြားဝံ့မနာသာရှိလိုက်တာ။ ယောကျ်ားရင့်မာကြီးတွေတောင် မပင်ပန်းဘဲမနေနိုင်တဲ့အလုပ်တွေကို Taehyungက လုပ်ဦးမလို့ အစီအစဥ်ရှိခဲ့တာတဲ့လေ။ တကယ်သာ လုပ်လိုက်လို့ကတော့ Jeon JungKookတို့ သွေးနားထင်အထိ ဆောင့်တက်ရချည်ရဲ့။
"ဟုတ်လား Taehyung. တကယ်ပဲ အဲ့လိုအလုပ်ကြမ်းတွေ လုပ်နိုင်တယ်ပေါ့"
"အဲ့တာတွေ ထားလိုက်ပါတော့။ အစ်မလည်း ဆေးရုံသွားမှာမလား။ ကျွန်တော်လည်း အဝတ်အစားတွေ ထည့်ပြီး သွားတော့မယ်လေ။ နောက်မှ အစ်မအမျိုးသားကို ဆေးရုံမှာ လာတွေ့ပါဦးမယ်။
နောက်မှတွေ့မယ်နော် Abbyရော"
Taehyung ကြားထဲကနေ စကားအမြန်ဖြတ်တော့သည်။ မဖြတ်လို့လည်းမရ။ အဲ့အစ်မလုပ်တာနဲ့ ဟိုလူက အပိုဆာလာတွေ လုပ်တော့မည်။ နဂိုတည်းကဖြင့် ပိုပိုကဲကဲရှိလှသည်မဟုတ်လား။
"အေးကွယ်.. အစ်မသွားပြီနော်"
"ဟုတ်ကဲ့ အစ်မ"
Abbyတို့သားအမိထွက်သွားတော့မှ သူလည်း သူတည်းခိုတဲ့ အခန်းကျဥ်းလေးထဲကို ဝင်လာသည်။ ပစ္စည်းဆိုလို့ သူ့အဝတ်အစားတွေလောက်သာရှိသည်။ ဖြစ်သလို အလောတကြီး ထွက်လာခဲ့တာဆိုတော့ တစ်ကိုယ်ရေတစ်ကာယပစ္စည်းတွေတောင် များများစားစားမရှိလှ။
သူ့အစီအစဥ်အရတော့ အလုပ်လေးရရင် Abbyတို့အိမ်မှာပဲ အခန်းလေးငှားပြီး လိုတာလေးတွေ၀ယ်ရင်း၊ အခန်းကျယ်ကျယ်ဝန်းဝန်းငှားဖို့စုရင်း တစ်ယောက်တည်းနေသွားတော့မည်ပေါ့။
တကယ်တမ်းကျ သည်လူ၏စက်ကွင်းထဲက မလွတ်မြောက်နိုင်ခဲ့ပြန်။ ကိုယ်ပြေးနေတာဟာလည်း စက်ဝိုင်းတစ်ခု၏ စက်ဝန်းပေါ် ပတ်ပြေးနေသည့်အလား။ လူသာပန်း၍ အရာမထင်၊ မလွတ်မြောက်နိုင်။
အဲ့သည်လောက်ထိ ရေစက်က ဆုံကိုဆုံနိုင်လွန်းသည်။
အပြီးတိုင်းကျောခိုင်းပါတော့မယ်ဆိုမှ Jeonစံအိမ်ကို နောက်ထပ်တစ်ခါ ပြန်ရတော့မယ်တဲ့လေ။ ထူးခြားသည်မှာ သည်တစ်ခါတော့ သူ့ဆန္ဒအရ ပြန်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။
Jeonစံအိမ်က မယုံနိုင်စရာကောင်းအောင် သူ့အတွက် အိမ်ဖြစ်နေခဲ့သည်။ အမှတ်တရဆိုးတွေ ရှိနေရင်တောင် သူ့ကိုလိုလိုလားလား ကြိုဆိုနေတဲ့အိမ်။
Jeon JungKookအပိုင်အိမ်..။ Jeon JungKookထိုင်လေ့ရှိသော ဧည့်ခန်းက မဟော်ဂနီသားကုလားထိုင်ကြီးကပင် သူ့ကို ကြိုဆိုနေသည်ဟု ထင်ရသည်။ အဲ့သည်အိမ်ကို သူပြန်ဖို့ရာ တစ်ရက်တည်းနဲ့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ခြင်း။
"ဒီအခန်းလား နေရတာက"
"အမလေး! လန့်လိုက်တာ။ ဘာလို့ ရုတ်တရက်ကြီး ဝင်လာတာလဲ"
"မင်းက ကိုယ့်ကို ဧည့်ခန်းထဲမှာ ပစ်သွားတာကိုး။ ဧည့်ခန်းဟုတ်လားမဟုတ်လားတော့ ကိုယ်လည်း မသိဘူး"
"ဧည့်ခန်းပါ။ ကျဥ်းပေမဲ့လည်း ဧည့်ခန်းပါပဲ"
Taehyungနေရတဲ့အခန်းလေးကို သူခြုံကြည့်လိုက်သည်။ ကျဥ်းတာမှ အတော့်ကို ကျဥ်းတာ။ ကုတင်ရယ်လို့မရှိဘဲ လေးလက်မလောက်မြင့်တဲ့ သစ်သားကွပ်ပျစ်လေးပေါ် အိပ်ရာသုံးလေးထပ်လောက် ခင်းထားသည်။ ဒါကို ကြည့်ရုံနှင့် မည်မျှကြပ်တည်းသည်က သိသာသည်။
ကိုယ့်ဟာကိုယ်တောင် မချောင်လည်ရတဲ့မိသားစုက Taehyungကို အလကားအိမ်ပေါ်ခေါ်တင်ထားသည်ဆိုတော့ တော်ရုံသဘောကောင်းတာမဟုတ်။
ထိုအခန်းကျဥ်းလေးထဲ မီးလုံးမရှိတာကို သတိထားမိသည်။ Taehyungက မီးအလင်းမရှိဘဲ အိပ်မှမအိပ်တတ်တာ။
"မီးလုံးလည်းမရှိဘူး။ မင်းအိပ်လို့ရော ပျော်ရဲ့လား"
"အစ်မက ညဆို မီးအိမ်လေး ငှားပေးပါတယ်။ မီးစာမကုန်ခင်တော့ အိပ်ပျော်အောင် အိပ်ရတာပေါ့"
"အိပ်မပျော်ရင်ရော"
"အဲ့တာဆို ကျွန်တော် တစ်ညလုံး ကြောက်နေတော့မှာ"
မီးလောင်တဲ့ ညကလိုပေါ့။ သူအတွေးလွန်ပြီး အိပ်မရနိုင်ဖြစ်နေခဲ့တာ။ အိပ်ဆေးတစ်မျိုး လိုအပ်နေသည့်အလား။
ဘာကိုမှမမြင်ရတဲ့ မှောင်မိုက်မိုက် အခန်းကျဥ်းလေးထဲ သူ ဘယ်လောက်တောင် ထိတ်လန့်နေခဲ့သလဲ။
သူ့နောက်ကျောကို ဖက်တွယ်ထားပေးမည့် တစ်စုံတစ်ယောက်ကို ဘယ်လောက်တောင် လိုအပ်နေခဲ့သလဲ။
"အဲ့တာတွေကြောင့် မင်းကိုယ့်ဆီက ထွက်သွားလို့မဖြစ်တာ။ မင်းဒုက္ခခံနေရမှာကို တွေးကြောက်လွန်းလို့"
"အင်း.. နောက်တစ်ခါ ထွက်ပြေးရအောင် မလုပ်နဲ့ပေါ့"
"ကိုယ်ဘာမှမလုပ်လည်း မင်းက ထွက်ပြေးတတ်တယ်လေ"
"နောက်ဆို ဘာမှမလုပ်ရင် ဘယ်ကိုမှ ထွက်မပြေးတော့ဘူး"
နှုတ်ဖျားကနေ အလိုအလျောက်ထွက်ကျလာသည့်စကားများက မမျှော်လင့်ထားစွာဖြင့် ချိုသာလို့နေသည်။ သူ့ကိုယ်သူတောင် မယုံနိုင်သည်အထိ။ Jeon JungKookဆိုတာနဲ့ အမြဲဂျစ်တိုက်နေတတ်တဲ့ သူက ဘယ်လိုစကားတွေ ပြောမိနေတာပါလိမ့်။ Kim Taehyungတို့ စိတ်မမှန်တော့တာများလား။
"မင်းကိုယ့်ကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ပြောနေတော့ ကိုယ့်အတွက် အိပ်မက်မက်နေရသလိုပဲ"
ဘယ်လောက်တောင် ကိုယ်သူ့အပေါ် ခါးသီးခဲ့တာပါလိမ့်။ သည်လိုကျ Jeon JungKookက သနားဖို့ကောင်းသည်။ သူမြင်နေရတဲ့ ပစ္စုပ္ပန်က Jeon JungKookက တကယ်ကို ကရုဏာသက်စရာ.. သို့မဟုတ် မေတ္တာတွေတနင့်တပိုး ပေးလိုက်ချင်စရာ။
အတိတ်ကိုတွေးတွေးကြည့်နေမည့်အစား မြင်နေရတာကို ကြည့်ပြီး ခံစားရသလို တုံ့ပြန်မယ်ဆိုရင်ရော.. သူတာ၀န်မဲ့လွန်းရာကျနေမလား။
သားမိုက်တစ်ယောက် ဖြစ်နေမလား။
"ခင်ဗျားက အကောင်းမြင်ချင်စရာဖြစ်နေတယ်။ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ကျွန်တော့်အမြင်ကို ပြောင်းလဲနိုင်ရတာလဲ"
"မပြောတတ်ဘူးလေ။ ကိုယ့်အချစ်တွေစစ်လို့ ထိုက်တန်တဲ့ တုံ့ပြန်မှုရတာများလား"
သူနဲ့ကိုယ် အကြာကြီး မျက်လုံးချင်းဆုံနေကြသည်။ မျက်လုံးချင်းစကားပြောနေတယ်ဆိုတာ ဤကဲ့သို့လေလား။
ခါးသီးခြင်းတွေ လွယ်လွယ်ကူကူကုန်လွန်ခဲ့တာဟာလည်း Jeon JungKookကို လွမ်းနေကြောင်း ကိုယ်တိုင်လက်သင့်ခံနိုင်လို့ ဖြစ်ရမည်။
"ကိုယ်မင်းကို နမ်းချင်လိုက်တာ။ ခွင့်ပြုပါလား"
"ဟင့်အင်း.. ကျွန်တော့်ဘက်က စနမ်းမယ်"
အမှန်အကန် သူ့ဘက်က စနမ်းလိုက်မိတာ။ နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုဟာ မီးပွင့်မတတ် ပွတ်တိုက်နေပြီး ချိုအီအီအရသာဟာလည်း ဟိုဘက်သည်ဘက် ကူးလူးယှက်နွယ်လျက်။
ကျယ်ပြန့်သော ပုခုံးသားနှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်မိလျက် အနမ်းတစ်ခုအတွက် အားစိုက်မိနေသည်။
သူ့ခါးကို ရစ်ပတ်ထားသော အားတစ်ခုကိုလည်း သူခံစားမိသည်။ တစ်ပြိုင်နက်တည်းမှာပင် သူတို့နှစ်ယောက်ဟာ အခန်းတံခါးဘောင်ကို ကျော်လာပြီး တစ်ဖက်က မီးဖိုချောင်အခန်းနံရံအထိ ရောက်လာသည်။
ထိကပ်ရုံမျှအပေါ်ယံအနမ်းမဟုတ်ဘဲ သူ့အသွေးထဲအသားထဲထိ စုပ်ယူနမ်းရှိုက်ခြင်း။ ချိုမြိန်ခြင်းနှင့်တကွ ပူနွေးစွတ်စိုစွာ ယစ်မူးဖွယ်ကောင်းသည်။
တစ်ကိုယ်လုံးက အားအင်တွေကို ရှိုက်ယူပစ်လိုက်သလို သူ့ခြေထောက်နှစ်ဖက်ဟာလည်း ပျော့ခွေကျသွားသည်။
လေပေါ်မြောက်တက်သွားသလို၊ အမည်မသိတစ်နေရာကို ရောက်နေသည့်အလား။ ပတ်၀န်းကျင်တစ်ခုလုံးဟာလည်း သူတို့နှစ်ယောက်အနားမှ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။
နှစ်ယောက်တည်းရှိပြီး နှစ်ယောက်တည်းရှင်သန်နိုင်တဲ့ ကမ္ဘာအပြင်ဘက်တစ်နေရာမှာ ခြေချလိုက်ရသလိုပါပဲ။
သူသောက်နေကျစီးကရက်နံ့၊ ဆွတ်နေကျ ရေမွှေးနံ့၊ ဖီးလိမ်းထားသော ခေါင်းလိမ်းဆီနံ့.. ဒါတွေအားလုံးက သူအားကိုးလို့ရတဲ့ ယောကျ်ားတစ်ယောက်၏ ကိုယ်ပိုင်ရနံ့။
"နောက်တစ်ခါအခွင့်အရေးရမရမသေချာတော့ အကြာကြီးနမ်းထားမှ ဖြစ်မယ်ထင်တယ်"
"အိမ်မပြန်တော့ဘူးလား။ တစ်ယောက်ယောက်မြင်သွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
"မတတ်နိုင်ဘူးလေ။ ရုပ်ရှင်ကြည့်နေရတယ်လို့ပဲ မှတ်လိုက်ပါစေပေါ့"
"ဘယ်ရုပ်ရှင်က အခုလို ရိုက်လို့လဲ"
"နောက် ၅မိနစ်လောက်ပဲ အချိန်ယူရအောင်ပါ အသည်းရယ်"
သူမငြင်းနိုင်ဘူးထင်ပါရဲ့။
မြင်လွှာများကို ပိတ်ချလိုက်ပြီး သူဟာ နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် လွှင့်မျောရပြန်ပါသည်။
____
ထိုအချိန် ချိုင့်တစ်ချိုင့်ကျန်ခဲ့၍ အိမ်ထဲဝင်ယူမည်ကြံကာ ပြန်လှည့်လာခဲ့သော Abbyအမေမှာတော့ ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ဘယ်သူမှမရိုက်တဲ့ ရုပ်ရှင်တစ်ပုဒ်ကို ကြည့်လိုက်ရပါတော့သည်။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜
Zawgyi~
"တကယ္ေျပာေနတာလား"
"ဘာကိုလဲ"
"ကိုယ္ေၾကာင့္ ၾကည္ႏူးၿပီးမ်က္ရည္က်တယ္ဆိုတာေလ။ ဘယ္လိုလဲ ဒီေလာက္ဆို မင္းကို အိမ္ျပန္ေခၚလို႔ရၿပီလား"
ေခါင္းညိတ္မိလား၊ ေခါင္းခါမိလား သူ႔ကိုယ္သူေတာင္မသိလိုက္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ဦးေႏွာက္ထဲကအေတြးေတြအမ်ားႀကီးအစား ႏွလုံးသားနဲ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိတာ ထင္ပါရဲ႕။
အိမ္ဆိုတာက ေနထိုင္ရာေဒသထက္ စိတ္ႏွလုံးတည္ရာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
"အဟမ္း! အဟမ္း! လူနာသတိရရင္လည္း ဆရာ၀န္ကို အသိေပးဦးမွေပါ့"
အခန္းကန္႔လန္႔ကာကို တြန္းဖယ္ၿပီးေျပာလာေသာ ဆရာ၀န္ေလးေၾကာင့္ Taehyungရွက္ရွက္နဲ႔ပင္ Jeon JungKookရင္ခြင္ထဲက ထြက္လိုက္ေတာ့သည္။
ပါးႏွစ္ဖက္က ပန္းေရာင္သမ္းေနလိမ့္မည္။ လက္ႏွစ္ဖက္က ေအးသလိုေႏြးသလိုနဲ႔။ ဒါကို ရွက္ေသြးျဖာတယ္လို႔ ေခၚတာလား။
"ဟုတ္ အားနာလိုက္တာ ေဒါက္တာ"
"ရပါတယ္။ ဘယ္လိုေနေသးလဲ။ ေခါင္းမူးတာေတြဘာေတြရွိလား"
"ကြၽန္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္ ေဒါက္တာ။ အနာေတြက စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းေတာ့ ျဖစ္ေနတယ္"
"ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အေပၚယံအေရျပားပဲရွပ္ထိသြားလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ လိမ္းေဆးေပးလိုက္မယ္ေနာ္။ အရွင္းေပ်ာက္တဲ့အထိ တစ္ရက္ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္လိမ္းေပး"
ေျခသလုံးရယ္ လက္ဖ်ံရယ္မွာ မီးေလာင္ရာ အနည္းငယ္။ ျမင္ရတာက စိတ္ခ်မ္းသာစရာမေကာင္း။ ဆရာ၀န္က ပုံမွန္ကိစၥလို ေျပာေနေပမဲ့ သူနဲ႔ေနစဥ္က Taehyung ဘယ္တုန္းကမ်ား အနာတရျဖစ္ဖူးလို႔လဲ။ ဓါးဒဏ္ရာေသးေသးေလးရွတာကအစ သူ႔မွာ အကဲပိုစြာ ဂ႐ုစိုက္လာရတာ။
"အမာ႐ြတ္ေတြ က်န္ႏိုင္လား"
JungKook ဝင္ေမးသည္။
"မက်န္ႏိုင္ပါဘူး။ အေပၚယံေလးပဲျဖစ္တာဆိုေတာ့ ေဆးသာအခ်ိန္ယူလိမ္းေပးရင္ ေပ်ာက္သြားမွာပါ။
ဒီေဆးပုလင္းကုန္ရင္ အိမ္ျပန္လို႔ရၿပီေနာ္"
ဆရာ၀န္က ေဆးစာေရးေပးၿပီး လိမ္းေဆးေပးသြားသည္။ ပုလင္းႀကီးတန္းလန္းက ရွိေနဆဲ။ ေနာက္ထပ္တစ္နာရီေလာက္ ေစာင့္ရဦးမည္။
"အခုဘယ္မွာေနလဲ။ ႐ြာလူႀကီးက စီစဥ္ေပးတာလား"
"အဲ့စက္႐ုံက အလုပ္သမားတစ္ေယာက္အိမ္လို႔ေျပာတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူ႔မိန္းမနဲ႔ကေလးပဲရွိတယ္"
"စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ ထြက္သြားၿပီးရင္လည္း ဇိမ္က်က်ေနေနေရာေပါ့။ အပင္ပန္းအဆင္းရဲခံေနရတယ္လို႔.. ကိုယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေအာင္"
Taehyungက ခပ္မွိန္မွိန္ကေလး ၿပဳံးျပသည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕.. ဆင္းရဲမႈက ပင္ပန္းလိုက္တာ။ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနေတာ့ အထီးက်န္မႈေတြပါ ကပ္ပါလာၿပီး ပိုပင္ပန္းသည္။
ျဖတ္သန္းလာတဲ့ ႏွစ္မ်ားစြာမွာ အထီးက်န္ျခင္းမက်န္ျခင္းအေၾကာင္းက ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္။ အေဖ့အေၾကာင္းေတြးမိလိုက္ Jeon JungKookကို က်ိန္ဆဲလိုက္၊ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေအာင္ ဆိုးျပလိုက္ႏွင့္ ျဖတ္သန္းခဲ့သည္။
မုန္းရတယ္ဆိုတာကလည္း အထီးမက်န္ေအာင္ ႏွစ္သိမ့္ေပးႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းတစ္မ်ိဳးလား။
အနည္းဆုံးေတာ့ Jeon JungKookရွိေနလို႔ပဲ အထီးက်န္ဖို႔အေရးကို သူေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တာျဖစ္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္အထီးက်န္ေနခဲ့တာ။ Abbyတို႔မိသားစုက ကြၽန္ေတာ့္အေပၚေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းလို႔ ခံစားေနမိတာ"
"အခုမင္းမွာ ကိုယ္ရွိေနၿပီေလ။ မဟုတ္ေသးပါဘူး.. ကိုယ္က မင္းအတြက္ အၿမဲရွိခဲ့တာပဲ။ မင္းသတိမထားမိလို႔ေနမွာ"
"အင္း.. ဘာလို႔ပါလိမ့္။ ခင္ဗ်ားကိုမုန္းေပမဲ့ လိုအပ္ေနတာမ်ိဳးက ထူးဆန္းတယ္"
"ေနာက္ဆို ကိုယ့္အနားေနၿပီးေတာ့ပဲ မုန္းေပးပါကြာ"
ေကာင္းကင္ဘုံနဲ႔ တူေသာ အိမ္၊ ေကာင္းကင္ဘုံကဲ့သို႔ေသာ လူတစ္ေယာက္။
သူ႔အေပၚ အႏြံတာအခံႏိုင္ဆုံးလူ။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ သူအခါးသီးဆုံး ဆက္ဆံခဲ့ေသာလူ။ သည္လူကို မျမင္ႏိုင္ခဲ့တာ သူသိပ္ညံ့သည္။
သူ႔ကိုယ္သူ ေကာင္းကင္ဘုံမွာ ေနခဲ့ရသည္အား သတိမထားမိခဲ့။
သူ ေငးေမာၾကည့္မိတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးက ၾကယ္စုံလို႔မ်ားလား။ လက္ေတြ႕ဘဝရဲ႕ေကာင္းကင္ဘုံမွာေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းေသာလူရွိေနသည္။
Jeon JungKook တစ္ေနရာရာမွာ ေျပာဖူးသည္။ ေကာင္းကင္ဘုံကို လက္ခံသလို သူ႔ကိုလည္း လက္ခံေပးပါတဲ့ေလ။
တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ေျပာရဦးမည္။ သူ႔စိတ္သူ လိပ္ျပာသန္႔သန္႔ လက္ခံႏိုင္တဲ့တစ္ေန႔၊ ေနာက္ဆံမတင္းဘဲ ပုံအပ္ႏိုင္တဲ့တစ္ေန႔။
Jeon JungKookကိုယ္တိုင္က ေကာင္းကင္ဘုံျဖစ္ေနေၾကာင္းကိုေပါ့။
____
"ကြၽန္ေတာ့္ပစၥည္းေတြသြားယူရင္း Abbyတို႔မိသားစုကိုလည္း ေတြ႕သြားခ်င္ေသးတယ္"
"မင္းဆႏၵရွိရင္ ေတြ႕ရမွာေပါ့"
အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးကို ဦးတည္ေနတဲ့ကားေလးဟာ ႐ြာထဲသို႔ ျပန္ေကြ႕လာသည္။
သူ႔အတြက္ Taehyungပစၥည္းက်န္တာမက်န္တာေတြထက္ Taehyungစိတ္ခ်မ္းသာသြားဖို႔က ဦးစားေပးျဖစ္ေနသည္။ ပစၥည္းဆိုသည္ကေတာ့ ျပန္၀ယ္လို႔ရသည့္ အေနအထားမဟုတ္လား။
"ဘယ္လမ္းမွာလဲ အသည္းေရ.."
"တည့္တည့္သြားၿပီး ေနာက္ဆုံးလမ္းသြယ္ေလးေတြ႕ရင္ ရပ္လိုက္။ အဲ့လမ္းက ကားဝင္လို႔မရဘူး"
တကယ္လည္း ကားဝင္လို႔မရေအာင္ လမ္းသြယ္ေလးက က်ဥ္းလြန္းသည္။ သစ္ပင္ဝါးပင္ေတြကလည္း အုပ္ဆိုင္းလို႔ ဘယ္သူမွ ခုတ္ၾကရွင္းၾကပုံမေပၚ။
"ဟိုထိပ္က အိမ္ေလးေလ။ အစ္ကိုMasonေရာ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနၿပီလားမသိဘူး။ သူလည္း ဒဏ္ရာအေတာ္ျပင္းတယ္"
ၿခံတံခါးေလးကို အသာတြန္းၿပီးဝင္ေတာ့ အိမ္ထဲကေန Abbyတို႔သားအမိထြက္လာတာကို ေတြ႕သည္။ ခ်ိဳင့္ႀကီးခ်ိဳင့္ငယ္အဆင့္ဆင့္နဲ႔ ဘယ္သြားၾကမလို႔ပါလိမ့္။
"ဟယ္ Taehyung! ဘယ္ေတြေပ်ာက္သြားတာလဲလို႔ ရွာလိုက္ရတာကြယ္။ Masonကို ကယ္ေပးလို႔ အစ္မက ေက်းဇူးတင္ေနတာ။ Masonသတိရၿပီး Taehyungကို လိုက္ရွာေတာ့ မေတြ႕ေတာ့ဘူး"
"ဟုတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေဆးေပးခန္းေရာက္သြားတာ။ အစ္မအမ်ိဳးသားေရာ ဘယ္လိုေနေသးလဲဟင္"
"သတိေတာ့ ျပန္လည္လာပါၿပီကြယ္။ မီးေလာင္ဒဏ္ရာက မ်ားလြန္းေတာ့ တိုက္နယ္ေဆး႐ုံကို ပို႔လိုက္ရတယ္"
"အဲ့ေလာက္ေတာင္ျဖစ္သြားတာလား"
အဲ့လိုၾကားေတာ့လည္း Taehyungစိတ္မေကာင္းျပန္။ ႐ြာေလးက ေဆး႐ုံႀကီးလည္းမရွိေတာ့ အနီးဆုံးတိုက္နယ္ေဆး႐ုံကို ပို႔ရသည္။
နဂိုကမွ Abbyတို႔သားအမိမွာ ေျပလည္တာမဟုတ္။ စက္႐ုံမွာအလုပ္ဆင္းတဲ့ လင္ေယာက်္ားက်န္းမာေရးမေကာင္းေတာ့ Abbyအေမလည္း ယာထဲဆင္းႏိုင္မွာမဟုတ္။ ကရိကထ မ်ားရေလျခင္း။
"ေဆးကုသမႈစရိတ္ကို က်ဳပ္တို႔ဘက္က နစ္နာသူအားလုံးအတြက္ တာ၀န္ယူေပးမွာပါ။ ဒီက Mrs.တို႔က Taehyungကို ေစာင့္ေရွာက္ထားတာလည္းျဖစ္ေနေတာ့ တျခားစရိတ္စကအတြက္ပါ မပူရေအာင္ တာ၀န္ယူေပးပါမယ္"
"Jeon JungKook.."
မထင္မွတ္ထားေသာေၾကာင့္ အံ့ဩတသျဖင့္ ေရ႐ြတ္လိုက္မိတာ။ တာဝန္ယူေပးမွာကို သိေပမဲ့ အခုေလာက္ထိ လုပ္ေပးလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ထား။
ကိုယ္ကအစအဆုံးကူညီေပးခ်င္ရင္ေတာင္ Jeon JungKookဆီက အခြင့္အေရးယူသလို ျဖစ္မွာစိုးေနမိလို႔..။
"သူက ဘယ္သူလဲ Taehyung"
"သူကေလ.."
Taehyung ဘယ္လိုမိတ္ဆက္ေပးရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနသည္။ စက္မႈဇုန္ပိုင္ရွင္ဆိုၿပီး မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ရင္လည္း အဆင္ေျပေသာ္ျငား Jeon JungKookက သူပိုင္ရွင္ဆိုတာ သိေစခ်င္လား မသိေစခ်င္လား သူလည္းမေျပာတတ္။
"သူက ဟိုေလ.."
"စက္႐ုံက တာ၀န္ရွိသူပါ"
သူအေနရခက္ေနတာသိ၍ Jeob JungKookက ဝင္ေျဖလိုက္တာျဖစ္မည္။ အားလည္းနာသြားသည္။
သူ႔ေၾကာင့္ Jeon JungKookက ရာထူးကို တစ္ဆင့္ေလွ်ာၿပီး ေျဖလိုက္ရတာ။
"ဪ..စက္႐ုံကတာ၀န္ရွိသူက Taehyungနဲ႔ ဘယ္လိုသိတာလဲ။ နဂိုတည္းက ရင္းႏွီးၾကတာလား"
"မိတ္ေဆြေတြပါ က်ဳပ္တို႔က"
Taehyungက သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္လာသည္။ သူတို႔ဆက္ဆံေရးက မိတ္ဆက္ေပးလို႔မွ မေကာင္းတာကိုး။ ေစ့စပ္ဖူးတယ္လို႔ မိတ္ဆက္ရမွာလား၊ မဂၤလာပြဲအထိ ပ်က္ဖူးတယ္ဆိုၿပီးလား။ ဘယ္ဟာကမွ နားဝင္ခ်ိဳမွာမဟုတ္သလို သိပ္လည္း ကိုယ္ေရးကိုယ္တာဆန္လြန္းပါသည္။
သူအလိုက္သတိနဲ႔ပဲ မိတ္ေဆြလို႔ေျပာလိုက္စဥ္ Taehyungက သူခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာႏိုင္စြမ္းမရွိေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ျပန္ၾကည့္လာေလ၏။
"အဲ့လိုဆိုေတာ့လည္း အစ္မက ေက်းဇူးတင္ရတာေပါ့ကြယ္။ အိမ္မွာက ေျပလည္တာမဟုတ္ဘူး။ အခုလိုေတြျဖစ္ေတာ့ Masonက ေနာက္ဆို အလုပ္ၾကမ္းေတာင္ လုပ္ႏိုင္ပါ့မလား မေသခ်ာဘူး"
"အဆင္ေျပသြားမွာပါ။ အကုန္ေပ်ာက္တဲ့အထိ ေဆးဖိုးဝါးခအတြက္ စိတ္ပူစရာမလိုပါဘူး။
ၿပီးေတာ့ Taehyungကိုလည္း က်ဳပ္ပဲ ျပန္ေခၚသြားပါမယ္"
"ဟင္.. Taehyungကို ဒီမွာအၾကာႀကီးေနဦးမယ္ထင္ေနတာ။ အလုပ္ေတြပါရွာေနေတာ့ေလ"
သည္ေကာင္ေလးက အလုပ္ေတာင္ လုပ္ဦးမယ္တဲ့ေလ။ တစ္သက္လုံး ေျခေမြးမီးမေလာင္ လက္ေမြးမီးမေလာင္ေနလာၿပီး သူ႔ဆီက ထြက္ေျပးဖို႔ေလာက္ အာ႐ုံထဲရွိတဲ့ အသည္းကေလ။
သည္႐ြာမွာ ကိုယ့္အသည္းနဲ႔ကိုက္ညီတဲ့ ဘာအလုပ္မ်ား ရွိလို႔လဲ။
"ဟုတ္လား ဘာအလုပ္ေတြလဲ"
"အိုကြယ္.. Taehyungစုံစမ္းေနတာေတာ့ အစုံပါပဲ။ ယာလုပ္ဖို႔ေရာ၊ သူရင္းငွားလုပ္တာ၊ လက္သမားလုပ္တာ အားလုံးလိုက္ရွာေနတာပဲ။ အခုက် ႐ုတ္တရက္ႀကီးလိုက္သြားမယ္ဆိုေတာ့ အစ္မျဖင့္ အံ့ဩေနတာ"
မၾကားဝံ့မနာသာရွိလိုက္တာ။ ေယာက်္ားရင့္မာႀကီးေတြေတာင္ မပင္ပန္းဘဲမေနႏိုင္တဲ့အလုပ္ေတြကို Taehyungက လုပ္ဦးမလို႔ အစီအစဥ္ရွိခဲ့တာတဲ့ေလ။ တကယ္သာ လုပ္လိုက္လို႔ကေတာ့ Jeon JungKookတို႔ ေသြးနားထင္အထိ ေဆာင့္တက္ရခ်ည္ရဲ႕။
"ဟုတ္လား Taehyung. တကယ္ပဲ အဲ့လိုအလုပ္ၾကမ္းေတြ လုပ္ႏိုင္တယ္ေပါ့"
"အဲ့တာေတြ ထားလိုက္ပါေတာ့။ အစ္မလည္း ေဆး႐ုံသြားမွာမလား။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အဝတ္အစားေတြ ထည့္ၿပီး သြားေတာ့မယ္ေလ။ ေနာက္မွ အစ္မအမ်ိဳးသားကို ေဆး႐ုံမွာ လာေတြ႕ပါဦးမယ္။
ေနာက္မွေတြ႕မယ္ေနာ္ Abbyေရာ"
Taehyung ၾကားထဲကေန စကားအျမန္ျဖတ္ေတာ့သည္။ မျဖတ္လို႔လည္းမရ။ အဲ့အစ္မလုပ္တာနဲ႔ ဟိုလူက အပိုဆာလာေတြ လုပ္ေတာ့မည္။ နဂိုတည္းကျဖင့္ ပိုပိုကဲကဲရွိလွသည္မဟုတ္လား။
"ေအးကြယ္.. အစ္မသြားၿပီေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ အစ္မ"
Abbyတို႔သားအမိထြက္သြားေတာ့မွ သူလည္း သူတည္းခိုတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲကို ဝင္လာသည္။ ပစၥည္းဆိုလို႔ သူ႔အဝတ္အစားေတြေလာက္သာရွိသည္။ ျဖစ္သလို အေလာတႀကီး ထြက္လာခဲ့တာဆိုေတာ့ တစ္ကိုယ္ေရတစ္ကာယပစၥည္းေတြေတာင္ မ်ားမ်ားစားစားမရွိလွ။
သူ႔အစီအစဥ္အရေတာ့ အလုပ္ေလးရရင္ Abbyတို႔အိမ္မွာပဲ အခန္းေလးငွားၿပီး လိုတာေလးေတြ၀ယ္ရင္း၊ အခန္းက်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္းငွားဖို႔စုရင္း တစ္ေယာက္တည္းေနသြားေတာ့မည္ေပါ့။
တကယ္တမ္းက် သည္လူ၏စက္ကြင္းထဲက မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ခဲ့ျပန္။ ကိုယ္ေျပးေနတာဟာလည္း စက္ဝိုင္းတစ္ခု၏ စက္ဝန္းေပၚ ပတ္ေျပးေနသည့္အလား။ လူသာပန္း၍ အရာမထင္၊ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္။
အဲ့သည္ေလာက္ထိ ေရစက္က ဆုံကိုဆုံႏိုင္လြန္းသည္။
အၿပီးတိုင္းေက်ာခိုင္းပါေတာ့မယ္ဆိုမွ Jeonစံအိမ္ကို ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ျပန္ရေတာ့မယ္တဲ့ေလ။ ထူးျခားသည္မွာ သည္တစ္ခါေတာ့ သူ႔ဆႏၵအရ ျပန္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
Jeonစံအိမ္က မယုံႏိုင္စရာေကာင္းေအာင္ သူ႔အတြက္ အိမ္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အမွတ္တရဆိုးေတြ ရွိေနရင္ေတာင္ သူ႔ကိုလိုလိုလားလား ႀကိဳဆိုေနတဲ့အိမ္။
Jeon JungKookအပိုင္အိမ္..။ Jeon JungKookထိုင္ေလ့ရွိေသာ ဧည့္ခန္းက မေဟာ္ဂနီသားကုလားထိုင္ႀကီးကပင္ သူ႔ကို ႀကိဳဆိုေနသည္ဟု ထင္ရသည္။ အဲ့သည္အိမ္ကို သူျပန္ဖို႔ရာ တစ္ရက္တည္းနဲ႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ျခင္း။
"ဒီအခန္းလား ေနရတာက"
"အမေလး! လန္႔လိုက္တာ။ ဘာလို႔ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ဝင္လာတာလဲ"
"မင္းက ကိုယ့္ကို ဧည့္ခန္းထဲမွာ ပစ္သြားတာကိုး။ ဧည့္ခန္းဟုတ္လားမဟုတ္လားေတာ့ ကိုယ္လည္း မသိဘူး"
"ဧည့္ခန္းပါ။ က်ဥ္းေပမဲ့လည္း ဧည့္ခန္းပါပဲ"
Taehyungေနရတဲ့အခန္းေလးကို သူၿခဳံၾကည့္လိုက္သည္။ က်ဥ္းတာမွ အေတာ့္ကို က်ဥ္းတာ။ ကုတင္ရယ္လို႔မရွိဘဲ ေလးလက္မေလာက္ျမင့္တဲ့ သစ္သားကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚ အိပ္ရာသုံးေလးထပ္ေလာက္ ခင္းထားသည္။ ဒါကို ၾကည့္႐ုံႏွင့္ မည္မွ်ၾကပ္တည္းသည္က သိသာသည္။
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ မေခ်ာင္လည္ရတဲ့မိသားစုက Taehyungကို အလကားအိမ္ေပၚေခၚတင္ထားသည္ဆိုေတာ့ ေတာ္႐ုံသေဘာေကာင္းတာမဟုတ္။
ထိုအခန္းက်ဥ္းေလးထဲ မီးလုံးမရွိတာကို သတိထားမိသည္။ Taehyungက မီးအလင္းမရွိဘဲ အိပ္မွမအိပ္တတ္တာ။
"မီးလုံးလည္းမရွိဘူး။ မင္းအိပ္လို႔ေရာ ေပ်ာ္ရဲ႕လား"
"အစ္မက ညဆို မီးအိမ္ေလး ငွားေပးပါတယ္။ မီးစာမကုန္ခင္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ရတာေပါ့"
"အိပ္မေပ်ာ္ရင္ေရာ"
"အဲ့တာဆို ကြၽန္ေတာ္ တစ္ညလုံး ေၾကာက္ေနေတာ့မွာ"
မီးေလာင္တဲ့ ညကလိုေပါ့။ သူအေတြးလြန္ၿပီး အိပ္မရႏိုင္ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ အိပ္ေဆးတစ္မ်ိဳး လိုအပ္ေနသည့္အလား။
ဘာကိုမွမျမင္ရတဲ့ ေမွာင္မိုက္မိုက္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ သူ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ထိတ္လန္႔ေနခဲ့သလဲ။
သူ႔ေနာက္ေက်ာကို ဖက္တြယ္ထားေပးမည့္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လိုအပ္ေနခဲ့သလဲ။
"အဲ့တာေတြေၾကာင့္ မင္းကိုယ့္ဆီက ထြက္သြားလို႔မျဖစ္တာ။ မင္းဒုကၡခံေနရမွာကို ေတြးေၾကာက္လြန္းလို႔"
"အင္း.. ေနာက္တစ္ခါ ထြက္ေျပးရေအာင္ မလုပ္နဲ႔ေပါ့"
"ကိုယ္ဘာမွမလုပ္လည္း မင္းက ထြက္ေျပးတတ္တယ္ေလ"
"ေနာက္ဆို ဘာမွမလုပ္ရင္ ဘယ္ကိုမွ ထြက္မေျပးေတာ့ဘူး"
ႏႈတ္ဖ်ားကေန အလိုအေလ်ာက္ထြက္က်လာသည့္စကားမ်ားက မေမွ်ာ္လင့္ထားစြာျဖင့္ ခ်ိဳသာလို႔ေနသည္။ သူ႔ကိုယ္သူေတာင္ မယုံႏိုင္သည္အထိ။ Jeon JungKookဆိုတာနဲ႔ အၿမဲဂ်စ္တိုက္ေနတတ္တဲ့ သူက ဘယ္လိုစကားေတြ ေျပာမိေနတာပါလိမ့္။ Kim Taehyungတို႔ စိတ္မမွန္ေတာ့တာမ်ားလား။
"မင္းကိုယ့္ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေျပာေနေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အိပ္မက္မက္ေနရသလိုပဲ"
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကိုယ္သူ႔အေပၚ ခါးသီးခဲ့တာပါလိမ့္။ သည္လိုက် Jeon JungKookက သနားဖို႔ေကာင္းသည္။ သူျမင္ေနရတဲ့ ပစၥဳပၸန္က Jeon JungKookက တကယ္ကို က႐ုဏာသက္စရာ.. သို႔မဟုတ္ ေမတၱာေတြတနင့္တပိုး ေပးလိုက္ခ်င္စရာ။
အတိတ္ကိုေတြးေတြးၾကည့္ေနမည့္အစား ျမင္ေနရတာကို ၾကည့္ၿပီး ခံစားရသလို တုံ႔ျပန္မယ္ဆိုရင္ေရာ.. သူတာ၀န္မဲ့လြန္းရာက်ေနမလား။
သားမိုက္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနမလား။
"ခင္ဗ်ားက အေကာင္းျမင္ခ်င္စရာျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အျမင္ကို ေျပာင္းလဲႏိုင္ရတာလဲ"
"မေျပာတတ္ဘူးေလ။ ကိုယ့္အခ်စ္ေတြစစ္လို႔ ထိုက္တန္တဲ့ တုံ႔ျပန္မႈရတာမ်ားလား"
သူနဲ႔ကိုယ္ အၾကာႀကီး မ်က္လုံးခ်င္းဆုံေနၾကသည္။ မ်က္လုံးခ်င္းစကားေျပာေနတယ္ဆိုတာ ဤကဲ့သို႔ေလလား။
ခါးသီးျခင္းေတြ လြယ္လြယ္ကူကူကုန္လြန္ခဲ့တာဟာလည္း Jeon JungKookကို လြမ္းေနေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္လက္သင့္ခံႏိုင္လို႔ ျဖစ္ရမည္။
"ကိုယ္မင္းကို နမ္းခ်င္လိုက္တာ။ ခြင့္ျပဳပါလား"
"ဟင့္အင္း.. ကြၽန္ေတာ့္ဘက္က စနမ္းမယ္"
အမွန္အကန္ သူ႔ဘက္က စနမ္းလိုက္မိတာ။ ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုဟာ မီးပြင့္မတတ္ ပြတ္တိုက္ေနၿပီး ခ်ိဳအီအီအရသာဟာလည္း ဟိုဘက္သည္ဘက္ ကူးလူးယွက္ႏြယ္လ်က္။
က်ယ္ျပန္႔ေသာ ပုခုံးသားႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္မိလ်က္ အနမ္းတစ္ခုအတြက္ အားစိုက္မိေနသည္။
သူ႔ခါးကို ရစ္ပတ္ထားေသာ အားတစ္ခုကိုလည္း သူခံစားမိသည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ အခန္းတံခါးေဘာင္ကို ေက်ာ္လာၿပီး တစ္ဖက္က မီးဖိုေခ်ာင္အခန္းနံရံအထိ ေရာက္လာသည္။
ထိကပ္႐ုံမွ်အေပၚယံအနမ္းမဟုတ္ဘဲ သူ႔အေသြးထဲအသားထဲထိ စုပ္ယူနမ္းရႈိက္ျခင္း။ ခ်ိဳၿမိန္ျခင္းႏွင့္တကြ ပူေႏြးစြတ္စိုစြာ ယစ္မူးဖြယ္ေကာင္းသည္။
တစ္ကိုယ္လုံးက အားအင္ေတြကို ရႈိက္ယူပစ္လိုက္သလို သူ႔ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ဟာလည္း ေပ်ာ့ေခြက်သြားသည္။
ေလေပၚေျမာက္တက္သြားသလို၊ အမည္မသိတစ္ေနရာကို ေရာက္ေနသည့္အလား။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးဟာလည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အနားမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိၿပီး ႏွစ္ေယာက္တည္းရွင္သန္ႏိုင္တဲ့ ကမာၻအျပင္ဘက္တစ္ေနရာမွာ ေျခခ်လိုက္ရသလိုပါပဲ။
သူေသာက္ေနက်စီးကရက္နံ႔၊ ဆြတ္ေနက် ေရေမႊးနံ႔၊ ဖီးလိမ္းထားေသာ ေခါင္းလိမ္းဆီနံ႔.. ဒါေတြအားလုံးက သူအားကိုးလို႔ရတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏ ကိုယ္ပိုင္ရနံ႔။
"ေနာက္တစ္ခါအခြင့္အေရးရမရမေသခ်ာေတာ့ အၾကာႀကီးနမ္းထားမွ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္"
"အိမ္မျပန္ေတာ့ဘူးလား။ တစ္ေယာက္ေယာက္ျမင္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ေနရတယ္လို႔ပဲ မွတ္လိုက္ပါေစေပါ့"
"ဘယ္႐ုပ္ရွင္က အခုလို ႐ိုက္လို႔လဲ"
"ေနာက္ ၅မိနစ္ေလာက္ပဲ အခ်ိန္ယူရေအာင္ပါ အသည္းရယ္"
သူမျငင္းႏိုင္ဘူးထင္ပါရဲ႕။
ျမင္လႊာမ်ားကို ပိတ္ခ်လိုက္ၿပီး သူဟာ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ လႊင့္ေမ်ာရျပန္ပါသည္။
____
ထိုအခ်ိန္ ခ်ိဳင့္တစ္ခ်ိဳင့္က်န္ခဲ့၍ အိမ္ထဲဝင္ယူမည္ႀကံကာ ျပန္လွည့္လာခဲ့ေသာ Abbyအေမမွာေတာ့ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ဘယ္သူမွမ႐ိုက္တဲ့ ႐ုပ္ရွင္တစ္ပုဒ္ကို ၾကည့္လိုက္ရပါေတာ့သည္။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜