Unicode~
သူတော်တော်နဲ့ အိပ်မပျော်။ မဟုတ်သေး.. နည်းနည်းမှကို အိပ်မပျော်တာ။
မတွေးမိဖို့ သတိပေးလေ ပိုတွေးမိလေဖြစ်နေသော အတွေးအပိုင်းအစအချို့ရယ်။ ဝင်လေထွက်လေကို ပုံမှန်ဖြစ်နေအောင် ထိန်းညှိပြီး အိပ်လို့ရအောင်တော့ ကြိုးစားကြည့်နေတာပါပဲ။
သူအမှောင်ထဲမှာ စိတ်ချလက်ချအိပ်စက်နိုင်ဖို့ရာ လိုအပ်ချက်က.. ကျောပြင်ပေါ်က နွေးနွေးထွေးထွေးအထိအတွေ့တစ်ခု၊ ခါးသွယ်သွယ်ကို ရစ်ပတ်ကျီစယ်နေသော လက်တစ်ဖက်၊ လည်တိုင်ပေါ်ကို တဖွဖွအနမ်းဖြန့်ကျဲပေးလျက်ရှိသော နှုတ်ခမ်းတစ်စုံ။
"မတွေးတော့ရင်ကောင်းမယ် Kim Taehyung. သူက မင်းအတွက် မဟုတ်ဘူး"
သူ့ကိုယ်သူ ရေရွတ်လိုက်ပြီးမှ သက်ပြင်းရှည်ကြီး ချမိသည်။ လေးလံနေသော ရင်ဘတ်ထဲမှာ ကျောက်စရစ်ခဲကို ပိဿာချိန်လိုက် ထည့်ထားသည့်နှယ်။
မတွေးဖို့ကြိုးစားရင် ရုပ်လုံးပေါ်လာတဲ့ Jeon JungKookနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ မှတ်ဉာဏ်အစိတ်အပိုင်းများ။ သူ့အတွေးထဲ ထိုလူ့ကို မတွေးဖူးတာမဟုတ်။ တွေးခဲ့သမျှက အဆိုးဘက်ရှုထောင့်က ဖြစ်နေခဲ့ရုံ။ ယခုတော့ ထူးထူးခြားခြား မှတ်ဉာဏ်တွေက ချိုနေသည်။
Jeon JungKookနဲ့ သူနဲ့အကြားမှာ ချိုမြိန်တဲ့ အမှတ်တရတွေလည်း ရှိခဲ့ဖူးတာပဲလား။ ယုံတောင်မယုံချင်။ အခုမှ အတွေးပေါက်တဲ့ သူ့ကိုယ်သူ မယုံနိုင်ဖြစ်နေတာ။
တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လွန်း၍ ချောက်ချားဖွယ်ကောင်းသော ညချမ်းလေးဆီ ဆူဆူညံညံအသံတွေဝင်လာသည်။ ကြားကြားချင်းတော့ တွန့်ခနဲဖြစ်ပြီး လန့်သွားတာ။
အသံတွေက တဖြေးဖြေးပိုကျယ်လာပြီး ပါဝင်သူဦးရေကလည်း များပုံရသည်။ စပ်စပ်စုစုထကြည့်ချင်လိုက်ပေမဲ့ ကျောက်ချထားသလို အိပ်ရာထဲက ခွာလို့မရ။
ဘာမှမမြင်ရတဲ့အချိန် ထရမှာကို ကြောက်နေသည်။
'ဒေါက် ဒေါက်!'
"Taehyungရေ.. အိပ်နေပြီလား။ ထပါဦး"
Abbyအမေရဲ့အသံကြားမှ သူနည်းနည်းစိတ်သက်သာရာရသွားသည်။ ချက်ချင်းလက်ငင်း ငေါက်ခနဲ ထသွားပြီး တံခါးဖွင့်ပေးတော့ မီးအိမ်လေးကိုင်၍ ညှိုးငယ်စွာရပ်နေသော Abbyအမေ။ မျက်လုံးက အရည်များလဲ့နေလျက်။
ဘေးက Abbyက သူ့အမေကို ပြူးကြောင်ကြောင်ကြည့်နေ၏။
ဘာတွေများ ဖြစ်လာကြတာပါလိမ့်။
"ဘာဖြစ်လာကြတာလဲ အစ်မ"
"အစ်မယောကျ်ားတို့စက်ရုံ မီးလောင်လို့တဲ့။ အခုမှ ရွာသားတွေ မီးငြိမ်းဖို့လိုက်သွားကြတုန်း။ ညကြီးသားအမိနှစ်ယောက်တည်းလိုက်မသွားရဲလို့ အစ်မတို့ကို လိုက်ကူပေးပါလားဟင်"
"ရပါတယ် အစ်မ။ ကျွန်တော်လိုက်ခဲ့ပါမယ်"
ဒါဆို ခုနက ဆူညံနေတဲ့ အသံတွေက မီးသတ်ဖို့သွားကြတဲ့ ရွာသားတွေအသံပေါ့။ တော်တော်လေးဆူပုံထောက်ရင် လူအင်အားများများစုဝေးကြပုံရသည်။ မီးကလည်း များသည်ထင်ပါရဲ့။
စက်ရုံလောင်တာဆိုတော့ ပိုဆိုးလိမ့်မည်။ သည်ရွာမှာ မီးသတ်ကားမရှိဘူးလား။
Abbyတို့သားအမိကလည်း သူ့ကျေးဇူးရှင်ဖြစ်နေတော့ ဒါလေး လိုက်ကူပေးသွားဟာ သူ့အတွက် ဘာမှ အပန်းမကြီးသွား။ သူနဲ့ Abbyတို့သားအမိဟာ ရွာပြင်စက်မှုဇုန်ကို ခပ်သုတ်သုတ်လေး လိုက်လာခဲ့တော့သည်။
"ရွာမှာမီးသတ်ကားမရှိဘူးလား အစ်မ"
"ရေလှောင်လှည်းတွေတော့ လိုက်သွားကြတယ် Taehyung. အစ်မကတော့ စိတ်ပူတာပဲသိတော့တယ် ငါ့မောင်ရယ်။ စက်ရုံမှာ အလုပ်ဝင်ခိုင်းတာတောင် မှားသွားပြီလားမသိဘူး"
အစ်မက ညည်းညည်းညူညူဆိုလာသည်။ တကယ်လည်း ပူဆွေးနေပုံ။ အင်းပေါ့လေ.. ကိုယ့်အကြင်ခင်ပွန်းတစ်ယောက်လုံး မီးဘေးသင့်နေသည့်အဖြစ်ကို ဘယ်သူက မပူဆွေးဘဲ နေနိုင်လိမ့်မလဲ။
နေရင်းထိုင်ရင်း လူ့ဘဝမှာ ကိုယ့်ခံစားချက်တွေအတွက် အကြောင်းပြချက်ဖြစ်ပေမည့်လူတစ်ယောက်ရှိဖို့လည်း လိုအပ်သည်ဟု ထင်မိပါသည်။ ပျော်တာဖြစ်ဖြစ်၊ ပူဆွေးသောကရောက်ရတာပဲဖြစ်ဖြစ် သည်လူကြောင့် ခံစားရတယ်လို့ လက်ညှိုးထိုးစရာရှိတာမျိုး။
ဒါဟာ လူ့ဘဝရဲ့ ရသတစ်မျိုးဖြစ်ကောင်းဖြစ်လိမ့်မည်။
"ဟိုမှာ ဟိုမှာ.. ဟယ်.. မီးတွေက မနည်းဘူးပဲ။ Mason Mason!"
Abbyအမေက သူ့ယောကျ်ားနာမည်ကို တကြော်ကြော်အော်ရင်း အရှေ့က ပြေးသွားသည်။ သူနဲ့ Abbyကတော့ အနောက်ကနေ ဖြေးဖြေးနှင့်မှန်မှန်လိုက်သည်။
မီးပမာဏက နည်းတာမဟုတ်။ ကပ်လျက်ရှိနေသော စက်ရုံနှစ်ခု လောင်နေတာဖြစ်သည်။ ဘာစက်ရုံလဲတော့ မဆိုတတ်။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် စက်မှုဇုန်က ရွာပြင်မှာ သီးသန့်ရှိနေ၍ တော်ပါသေးသည်။ မဟုတ်ရင် ရွာထဲက လူနေအိမ်တွေအတွက်ပါ စိတ်ပူနေရတော့မှာ။
"အစ်ကို.. ကျွန်တော့်အဖေက အဲ့ထဲမှာလား"
"ထွက်လာတာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ် Abbyရဲ့။ သိပ်လည်း စိတ်မပူပါနဲ့။ Abbyအဖေက အန္တရာယ်ကင်းမှာပါ"
သူကလည်း ရှာကြံသာ နှစ်သိမ့်နေရတာ၊ သိပ်ပြီးအာမ,ခံနိုင်တာမဟုတ်။ မီးလောင်တာတွေဘာတွေနဲ့ ပတ်သက်ပြီးလည်း အတွေ့အကြုံရှိတာမဟုတ်။ သို့သော် ကိုယ့်အဖေက ကိုယ့်အရှေ့မှာ သေလုမြောပါးဖြစ်နေလျှင် ဘယ်လိုခံစားရတယ်ဆိုတာကိုတော့ ကိုယ်ချင်းစာပေးနိုင်သည်။
"Mason! Mason အဲ့အထဲမှာ ရှိနေတုန်းတဲ့ Taehyungရေ.. ကယ်ပါဦး! အစ်မ..အစ်မဘာလုပ်ရမလဲဟင်"
Abbyအမေက ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုနေတော့ သူ့မှာ ဘာလုပ်လို့လုပ်ပေးရမှန်းမသိ။ ကျောကို အသာပုတ်ပေးရုံကလွဲ အပိုဆာလာစကားများလည်း ထွက်မလာ။
"သူထွက်လာမှာပါ.. စောင့်ကြည့်ပါဦး"
"သူတစ်ခုခုဆို အစ်မသေမှာ။ သူမရှိလို့မဖြစ်ဘူး အစ်မအတွက်ရော Abbyအတွက်ရော.."
"အစ်မရယ်..နိမိတ်မရှိတာတွေပြောမနေပါနဲ့။ အစ်ကိုက အစ်မတို့ဆီ သေချာပေါက်ပြန်လာမှာပါ"
သူတစ်ခုခုများ ကူညီနိုင်မလားလို့ ဘေးဘီဝဲယာကို ကြည့်လိုက်တော့ ရေတစ်ပုံပြီးတစ်ပုံသယ်နေတဲ့ ကာလသားတွေကို တွေ့သည်။ သူလည်း သယ်ပေးနိုင်သားပဲ။ ကာယလုပ်သားလုပ်နေကျလူတွေလို သူ့ခန္ဓါကိုယ်က တောင့်တောင့်တင်းတင်းရယ်တော့ မဟုတ်ပေမဲ့ နိုင်သလောက်ပေါ့။
"ကျွန်တော် မီးသတ်တဲ့အဖွဲ့ဆီ သွားလိုက်ဦးမယ်။ အစ်မအမျိုးသားအခြေအနေလည်း ကြည့်ရင်း"
"Taehyung! Taehyung!"
စက်ရုံအကြီးကြီးနှစ်ရုံလောင်နေတာဆိုတော့ ရွာသားအင်အားရယ်၊ ရှိသမျှကိရိယာအင်အားရယ်က မလောက်င။
သို့သော် ရွာသားတွေက ဇွဲမလျှော့ဘဲ နိုင်သလောက် လုပ်ပေးကြသည်။ ရွာသူတွေကလည်း အအားမနေ။ မီးချိတ်မီးကပ်တွေ လုပ်ပေးသူက လုပ်ပေးလို့။
Taehyungက မီးလောင်သည့်အဆောက်အအုံနားနေ၍ လက်ဆင့်ကမ်းသယ်လာသော ရေပုံတွေနှင့် ရေပက်ပေးသည်။ တစ်ခါတစ်ခါ အပူမီးက လူ့လက်ဖျံနှင့် ကျောပြင်ကို လာလာဟပ်သည်။
မည်မျှပူသည်ကို စာဖွဲ့၍ပင် မစွမ်း။
"စက်ရုံပိုင်ရှင်တွေက မလာဘူးလား။ တာဝန်မယူပေးဘူးလားဗျ"
Taehyung စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ မနေနိုင်မထိုင်နိုင် မေးမိတော့သည်။ အမှန်ဆို ဒါတွေက စီးပွားရေးသမားတွေရဲ့ အစီအစဥ်နဲ့ ဆောက်ထားတဲ့ စက်ရုံတွေ။ ရွာအပြင်မှာ သည်လိုစက်မှုဇုန်လုပ်ချင်ရင် ရွာအတွက် အာမခံချက်တစ်ခုခုပေးသင့်တာ မဟုတ်လား။
ဘယ့်နှယ် အခုတော့ မီးလောင်တာတောင် ရွာသူရွာသားတွေက တာဝန်ယူပေးနေရတယ်လို့။
"သူတို့ကို တယ်လီဖုန်းဆက်ထားပြီ။ လူဝီဗီးလ်ကနေ မီးသတ်ကားလွတ်လိုက်မယ်ပြောတယ်။
ပြီးတော့ ဒါကို ငါတို့က အလကားလုပ်ပေးရတာ မဟုတ်ဘူးလေ။ ဒီစက်မှုဇုန်ရဲ့ဦးဆောင်သူက ရွာအတွက်နှစ်စဥ်ထောက်ပံ့ကြေး ပေးတယ်"
ဪ..လက်စသတ်ဆော့ သည်လိုတွေရှိတာကိုး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူကြားဖူးတဲ့ စီးပွားရေးသမားတွေထက်စာရင် အမြင်မဆိုးလှသူဟု တွေးရပေမည်။
အကျိုးအမြတ်အတွက် ကြိုက်ရာလူကို ခေါင်းပုံဖြတ်မည့် လုပ်ငန်းရှင်တွေထက် တော်သေးတာပဲပေါ့။
"အဲ့တာကြောင့် အခုလောက် အားသွန်ခွန်စိုက်လုပ်နေကြတာလား"
ထိုရွာသားက သူ့ဆီကို ရေပုံတစ်ပုံ ကမ်းပေးလိုက်ရင်း..
"မဟုတ်တာ.. ငါတို့က ငါတို့ရွာအပိုင်မြေဆို အပြည့်အဝတာ၀န်ယူချင်တာကွ။ ဒီစက်မှုဇုန်ပိုင်ရှင်အဟောင်းတုန်းက စက်ရုံတွေကလည်း စုတ်ပြတ်၊ အလုပ်သမားတွေကိုလည်း ခွေးလိုခိုင်းနဲ့ အတော်အဆင်မပြေဖြစ်ခဲ့တာ။
အခုလို ရွာအတွက်ကောင်းပေးတဲ့ပိုင်ရှင်အသစ်ကို ဒီလောက်တော့ လုပ်ပေးသင့်တယ်မထင်ဘူးလား"
"အင်း..အဲ့လိုလည်း ဟုတ်ပါတယ်လေ"
လက်မောင်းပြုတ်မတတ် အားသွန်ခွန်စိုက် ရေပက်ပေးရင်း နောက်ဆုံးတော့ စက်ရုံအရှေ့ဘက်ခြမ်းလေးက မီးသေသလောက်ဖြစ်သွားပြီး အထဲဝင်လို့ ရသွားသည်။
အနောက်ကမီးတွေ ပြန်မစွဲလာခင် အထဲကလူတွေကို ဝင်ကယ်သူကကယ်၊ မီးငြိမ်းရင်း ကျန်သူက ကျန်ခဲ့လျက်။
ထိုအချိန် Abbyအဖေကို တွေးမိသွားသည်။ တစ်ခုခုလွဲမှားသွားလို့ မဖြစ်။ အသက်ရှင်မှဖြစ်မည်။
တစ်ခုခုသာဆို Abbyလေးက မမြင်သင့်တာတွေ မြင်လိုက်ရမှာ။
သူ့တုန်းကတောင် နှစ်နှစ်အရွယ်လေးနဲ့ မြင်ခဲ့ရတာကို တစ်သက်လုံးစိတ်ဒဏ်ရာရစေနိုင်တဲ့အထိ အမြင်အာရုံထဲ စွဲခဲ့တာ။ Abbyက လူလားမြောက်တဲ့အရွယ်။ ပိုခံစားနိုင်ပြီး ပိုလို့စိတ်စွဲလိမ့်မည်။
ထိုအတွေးနှင့် စက်ရုံထဲ တိုးဝင်သွားသော Taehyung.
မီးခိုးငွေ့က တလူလူ မွှန်ထူလို့နေသည်။ တဟွတ်ဟွတ်ချောင်းဆိုးရင်း အသက်ထွက်မလားလို့တောင် ခံစားလိုက်ရသည်။ မရှူရှိုက်သင့်သော ဓါတ်ငွေ့များက သူ့အသက်ရှူလမ်းကြောင်းထဲ အလိုလိုစိမ့်ဝင်လာသည်။
"အဟွတ် အဟွတ်! အစ်ကို Mason.. Mason!"
Masonဆိုသည့်လူကို သူသေချာလည်း မသိပါဘဲ စမ်းတဝါးဝါးလိုက်ခေါ်နေမိသည်။
စက်ရုံထဲကျန်ခဲ့တဲ့ အလုပ်သမားတွေက သိပ်များဟန်မတူ။ သူရှာကြည့်သလောက် မတွေ့ရသေး။
အပြင်ဘက်ကို မြင်သလောက်လေး လှမ်းကြည့်တော့ တချို့အလုပ်သမားတွေကို ကယ်ထုတ်သွားကြတာ တွေ့သည်။ ထိုအထဲ အစ်ကို Masonများ ပါလေမလား။
"အင်း.. ကယ်ပါ..ကယ်ပါ"
ကြားလိုက်ရတဲ့ ညည်းသံတိုးတိုးလေး။ တိုးလွန်းလို့ အာရုံမစိုက်ရင် ကြားရမှာမဟုတ်။
ထိုအသံကြားရာဆီ တိုးသွားတော့ စက်ရုံအခန်းတစ်ခန်း၏ နံရံပေါ်မှီလျက် လဲကျနေသော ယောကျ်ားတစ်ယောက်။
Masonကိုသာ ကယ်ဖို့လာတာဆိုပေမဲ့ အခုလိုတွေ့တော့ ဘယ်သူဖြစ်ဖြစ် ကယ်ပေးလိုက်ချင်တော့သည်။
သူကိုယ်တိုင်လည်း အင်မတန်မောဟိုက်နေပြီး လေပြတ်လုလု။ ဒါပေမဲ့ ထိုလူသန်ကြီးကို ရအောင်ကယ်ဖို့ သွားလိုက်သည်။
"Mason.. အစ်ကိုက Masonပါ"
"ကျွန်တော် အစ်ကို့ကိုရှာနေတာ။ အပြင်မှာ အစ်ကို့ဇနီးနဲ့ Abbyစောင့်နေတယ်"
ထိုအခန်းထဲက ထွက်ဖို့ပြင်စဥ်မှာပဲ မီးစွဲနေသောတံခါးဘောင်က ဝုန်းခနဲ ကျလာသည်။ မနိုင်မနင်းနဲ့ လူတစ်ယောက်ကို တွဲထားရသည့်အပြင် ဖရိုဖရဲဖြစ်သွားသော အခြေအနေကြောင့် သူလည်း အတော်ပြာယာခတ်သွားသည်။
မီးခိုးနံ့ကလည်း ပိုပိုပြင်းလာသည်။ စက်ရုံသုံးပစ္စည်းတွေ လောင်ကျွမ်းနေလို့များလား။
ခေါင်းထဲမှာ မူးနောက်ရီဝေပြီး လက်ရှိနေရာမှာတင် ပစ်လဲလိုက်ချင်တော့တာ။
အစ်ကိုMasonကလည်း လမ်းမလျှောက်နိုင်။ မီးလောင်ဒဏ်ရာက ခြေထောက်အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးကို တိုက်စားနေသည်။ အသက်ရှူကလည်း နှေးနေသည်။ သူ့ကိုယ်သူပြန်ကြည့်တော့လည်း ကြီးကြီးမားမားဒဏ်ရာမရှိသည်ကလွဲရင် ထူထူထောင်ထောင်မဟုတ်လှပါ။
တစ်သက်လုံး ဖူးဖူးအမှုတ်ခံနေလာရသူဖြစ်တာကြောင့် အပင်ပန်းမခံနိုင်တာ ထူးဆန်းမနေတော့။
မီးပြင်းစွာလောင်းကျွမ်းနေသော တံခါးဘောင်ကို အားတင်းကျော်လိုက်ပြီး အစ်ကိုMasonကိုပါ ဆွဲထုတ်သည်။ အစ်ကိုက သတိလစ်လုလု။ အသိစိတ်ပင်မကပ်တော့။
အစ်ကိုMasonကို တရွတ်တိုက်နီးပါး ဆွဲလာပြီးနောက် စက်ရုံအပြင်သို့ ထွက်လာနိုင်စဥ် အနည်းငယ်သန့်စင်သော လေကို ရှူရှိုက်မိလိုက်သည်။
ထို့နောက် သူခေါက်ခနဲ လဲကျသွား၏။
____
"အာ့ခ်ဗီးလ်က စက်မှုဇုန်မှာ မီးလောင်လို့တဲ့ သူဌေးမင်း"
သူညတွင်းချင်း ခေါင်းမီးတောက်သွားသည်။ ဘယ်ကနေဘယ်လို စဖြစ်တာပါလိမ့်။ သူ့အပိုင်စက်ရုံတွေမှာ သည်လိုဖြစ်တာက ရှားသည်။
အာ့ခ်ဗီးလ်ရွာလေးအပြင်က စက်မှုဇုန်ကို သူ၀ယ်လိုက်ပြီး ထိုစက်မှုဇုန်ထဲ သူ့အပိုင်စက်ရုံတွေအပြင် အခြားလူပိုင်စက်ရုံတွေလည်းရှိသည်။ သူ့ဘက်က မြေငှားထားပေးပြီး စက်ရုံပိုင်ရှင်တွေက သူတို့စက်ရုံသူတို့စီမံတာကြောင့် သူ့ကိုတော့ အမှုပတ်မှာမဟုတ်။
"ဘယ်စက်ရုံတွေပါသွားလဲ"
"သူဌေးမင်းပိုင်တဲ့ လောင်စာစက်ရုံရယ်၊ တခြားအထည်စက်ရုံရယ်လို့ကြားတယ်။ အခုရွာသားတွေတော့ သွားနေကြပြီတဲ့"
"ဒီကစက်ရုံမှာ မီးသတ်ကားတွေရှိတယ်မလား။ အဲ့တာတွေအမြန်ဆုံးသွားခိုင်းလိုက်..မင်းလည်း လိုက်သွား။ ငါမနက်ကျ လိုက်လာမယ်"
ဖြစ်နိုင်လျှင် ညတွင်းချင်း သူလိုက်သွားဖို့ကောင်းသည်။ ဖြစ်ချင်တော့ သူ့စားပွဲပေါ်မှာ တစ်ညတည်းအပြီးသတ်ရမည့် စာရင်းဇယားများတောင်လိုပုံနေသည်။ သည်ပုံစံနဲ့တော့ အခုချက်ချင်း ထသွားလို့မဖြစ်။
စိတ်အချရဆုံး သက်တော်စောင့်ဖြစ်သည့် Audieကို အရင်လွှတ်ဖို့သာ စိတ်ကူးမိတော့သည်။
"ဟုတ်ကဲ့ပါ သူဌေးမင်း။ ကျွန်တော် တစ်ခုခုထူးတာနဲ့ အကြောင်းကြားလိုက်ပါမယ်"
Audieထွက်သွားပြီးနောက် ခေါင်းမဖော်စတမ်း အလုပ်ပြန်လုပ်ရပြန်သည်။ အနားယူချိန်တောင်မရှိ။ သည်အလုပ်တွေသာ အရုဏ်တက်မှပြီးရင် သူမအိပ်ရဘဲ အာ့ခ်ဗီးလ်ကို သွားရလိမ့်မည်။
တွေးကြည့်တော့လည်း မထူးမဆန်း။ သူဘယ်တုန်းကများ ဝဝလင်လင် အိပ်စက်ခဲ့တာကျနေရော။
အခုတလော အလုပ်များနေတာ တစ်မျိုးကောင်းသည်။ သူ့မှာအာရုံလွဲစရာ ရှိနေသည်။ အလုပ်ပါးချိန်သာဆို အခုလိုအချိန်တွေကို သူဘယ်လို ကျော်ဖြတ်ရပါ့မလဲ။ Taehyungကို ရှာရမယ်ဆိုတာလွဲလို့ သူမစဥ်းစားတတ်တော့ဘူး ဖြစ်နေမှာ။
အခုကျ သူ့စိတ်ကို ထိန်းပေးမည့် အလုပ်တွေက အပုံလိုက် အထပ်လိုက်။
မင်းကို သတိရတိုင်း အလုပ်လုပ်ရလွန်းတော့ ကိုယ့်နားထင်ပေါ်က ဆံပင်တွေက ဖြူချင်လာပြီ ကိုယ့်အသည်းရယ်။
ကိုယ့်တိုးတက်မှုကတော့ ကိုယ်ဟာ အလုပ်လုပ်ရင်း မင်းကို တစ်ပြိုင်တည်း လွမ်းနိုင်တာပါပဲ။ စာရွက်ပေါ်မှာ ဂဏန်းတွေကို တွက်ချက်နေရင်း မင်းပုံရိပ်တွေကိုလည်း ကိုယ်က ပုံဖော်နိုင်သည်။
လက်နှိပ်စက်ပေါ်မှာ လက်ချောင်းတွေနေရာချလိုက်တိုင်း မင်းအပြုအမူလေးတွေကိုလည်း တွေးကောင်းတွေးမိနေလိမ့်မည်။
ကိုယ့်ရဲ့ တစ်နေတာ သံသရာဟာ မင်းကို လွမ်းရင်းဖြင့် ရိုးရှင်စွာ လည်ပတ်နေတတ်ပါသည်။
မနက်ခင်းကော်ဖီသောက်တိုင်း၊ စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နဲ့ စီးကရက်ကို ဖွာမိတိုင်း ကော်ဖီငွေ့တွေမှာ စီးကရက်အခိုးတွေကြားမှာ မင်းရဲ့အပြုံးတွေ ပါသွားတတ်သည်။
လေတဖြူးဖြူးတိုက်သံကြားရင်လည်း မင်းပြောနေကျ ဂျစ်ကန်ကန်စကားလေးတွေအကြောင်း တွေးမိနေပြန်ရော။
ကိုယ်ရှင်သန်နေတဲ့ကမ္ဘာလေးကို Kim Taehyungဆိုတဲ့ ကောင်းကင်ဘုံလေးက ဖန်ဆင်းပေးထားပါသည်။ ထိုကမ္ဘာလေးထဲ ကိုယ်ရယ် ကိုယ့်အသည်းရယ် သီးသန့်ရှိနေသည်။
တစ်ယောက်လစ်လပ်သွားတာတောင် ကိုယ့်မှာ အစားထိုးဖြေသိမ့်ဖို့ ဆန္ဒရယ်လို့ မရှိပါ။
ကိုယ်ပြောသမျှစကားလုံးတိုင်းကို လှောင်ပြောင်တတ်တာက ကိုယ့်အသည်းရဲ့ဆွဲဆောင်မှုတစ်မျိုးပင်။
ကိုယ့်ဆီက ထွက်ပြေးတတ်တာကလည်း ကိုယ့်ကို လိုက်ဖမ်းချင်စိတ် မဖြစ်ဖြစ်အောင် နှိုးဆွနေသလား မှတ်ရသည်။
ကိုယ်မင်းကို သိပ်ချစ်တာပေါ့ ကိုယ့်အသည်းရယ်။
မင်းယုံအောင် မပြနိုင်ခဲ့ရင်လည်း ဒါက ကိုယ့်လိုအပ်ချက်ပါပဲ။ ကိုယ့်မှာ စွမ်းဆောင်ရည်လိုနေသေးလို့ပဲ ဖြစ်လိမ့်မည်။
မင်းကို အမြဲလိုက်ဖမ်းနေရင်း တစ်နေ့နေ့တော့ ကိုယ့်ကို မြင်လာမယ်၊ နားလည်လာလိမ့်မယ်ဟု ကြောင်တောင်တောင်မျှော်လင့်ချက်ရှိခဲ့ဖူးသည်။
ကိုယ့်နည်းဗျူဟာက တစ်ခုခုလိုနေတာများလား။ နှစ်ပေါင်းနှစ်ဆယ်ကျော်အတွင်း မင်းယုံအောင် မပြနိုင်ခဲ့ဘူးဆိုတော့ ကိုယ်လိုအပ်ချက်ရှိနေတာ သေချာပါပြီ။
နည်းလမ်းပြောင်းရမယ်ထင်ပြီး မင်းကို လိုက်မရှာစတမ်း လွတ်ထားပေးလိုက်သည်။ ပြန်လာမယ်အထင်နဲ့ မျှော်ရင်းမျှော်ရင်း တကယ်ကြီးဝေးသွားကြမှာကိုလည်း ကိုယ်စိုးထိတ်မိပါရဲ့။
ထိုအချိန် တွက်ချက်စရာ စာရင်းများထဲမှ တစ်ဝက်လောက်ပြီးသွားခဲ့ပြီဖြစ်သည်။
Taehyungအကြောင်းကိုလည်း အများကြီးတွေးလိုက်ရသည်။
ကိုယ်ဘယ်လောက်တောင် အမြတ်ထွက်လိုက်သလဲ ကိုယ့်အသည်းရေ။ အတွေးလည်း အမြတ်ထွက်သလို အလုပ်လည်း အမြတ်ထွက်ရပါသည်။
သူ့နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားမှာ စီးကရက်က နေရာယူနေဆဲ။ သူ့အတွက် တစ်ခုတည်းသော ဖြေဆေးဖြစ်နေသည်။ Taehyungမရှိတော့ ပိုသောက်ဖြစ်သည်။
စိတ်တွေ မတည်ငြိမ်လွန်းလို့ ဆေးကူတဲ့အနေနဲ့ပါ ကိုယ့်အသည်းလေးရယ်။
သည်တစ်သက် Taehyungအချစ်ကို ပြန်ရရင်တော့ ဘယ်ဆေးဘယ်ဝါးမှ ကူစရာလိုတော့မှာမဟုတ်။
ဈေးကြီးပေး၀ယ်ထားတဲ့ စီးကရက်တွေရယ်၊ ရွှေကွတ်ထားတဲ့ မီးခြစ်ရယ်ကို မြေမြှုပ်ပစ်မယ်လို့ ကိုယ်စိန်ခေါ်ရဲသည်။
ထိုအချိန်မှာတော့ လက်နှိပ်စက်ပေါ်မှာ နောက်ဆုံးစာလုံးကို ရိုက်နှိပ်နိုင်လိုက်ပြီဖြစ်သည်။
အရုဏ်တက်ချိန်လည်း နီးရောပေါ့။
ထို့နောက် ကလင်ကလင်မြည်လာတဲ့ စားပွဲပေါ်က ကြိုးဖုန်းကြီး..။
Audie တစ်ခုခုထူးလို့ဆက်တာဖြစ်ရမည်။
"Audieလား။ ဘာထူးလို့လဲ"
ကြိုးဖုန်းလက်ကိုင်က ကြမ်းပြင်ပေါ် ပြုတ်ကျသွားပြီး သူ့နှလုံးခုန်သံက အတိုင်းအဆမရှိ မူမမှန်တော့။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜
Zawgyi~
သူေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္။ မဟုတ္ေသး.. နည္းနည္းမွကို အိပ္မေပ်ာ္တာ။
မေတြးမိဖို႔ သတိေပးေလ ပိုေတြးမိေလျဖစ္ေနေသာ အေတြးအပိုင္းအစအခ်ိဳ႕ရယ္။ ဝင္ေလထြက္ေလကို ပုံမွန္ျဖစ္ေနေအာင္ ထိန္းညႇိၿပီး အိပ္လို႔ရေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားၾကည့္ေနတာပါပဲ။
သူအေမွာင္ထဲမွာ စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္စက္ႏိုင္ဖို႔ရာ လိုအပ္ခ်က္က.. ေက်ာျပင္ေပၚက ေႏြးေႏြးေထြးေထြးအထိအေတြ႕တစ္ခု၊ ခါးသြယ္သြယ္ကို ရစ္ပတ္က်ီစယ္ေနေသာ လက္တစ္ဖက္၊ လည္တိုင္ေပၚကို တဖြဖြအနမ္းျဖန္႔က်ဲေပးလ်က္ရွိေသာ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံ။
"မေတြးေတာ့ရင္ေကာင္းမယ္ Kim Taehyung. သူက မင္းအတြက္ မဟုတ္ဘူး"
သူ႔ကိုယ္သူ ေရ႐ြတ္လိုက္ၿပီးမွ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး ခ်မိသည္။ ေလးလံေနေသာ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ေက်ာက္စရစ္ခဲကို ပိႆာခ်ိန္လိုက္ ထည့္ထားသည့္ႏွယ္။
မေတြးဖို႔ႀကိဳးစားရင္ ႐ုပ္လုံးေပၚလာတဲ့ Jeon JungKookနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ မွတ္ဉာဏ္အစိတ္အပိုင္းမ်ား။ သူ႔အေတြးထဲ ထိုလူ႔ကို မေတြးဖူးတာမဟုတ္။ ေတြးခဲ့သမွ်က အဆိုးဘက္ရႈေထာင့္က ျဖစ္ေနခဲ့႐ုံ။ ယခုေတာ့ ထူးထူးျခားျခား မွတ္ဉာဏ္ေတြက ခ်ိဳေနသည္။
Jeon JungKookနဲ႔ သူနဲ႔အၾကားမွာ ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ အမွတ္တရေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးတာပဲလား။ ယုံေတာင္မယုံခ်င္။ အခုမွ အေတြးေပါက္တဲ့ သူ႔ကိုယ္သူ မယုံႏိုင္ျဖစ္ေနတာ။
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လြန္း၍ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ေကာင္းေသာ ညခ်မ္းေလးဆီ ဆူဆူညံညံအသံေတြဝင္လာသည္။ ၾကားၾကားခ်င္းေတာ့ တြန္႔ခနဲျဖစ္ၿပီး လန္႔သြားတာ။
အသံေတြက တေျဖးေျဖးပိုက်ယ္လာၿပီး ပါဝင္သူဦးေရကလည္း မ်ားပုံရသည္။ စပ္စပ္စုစုထၾကည့္ခ်င္လိုက္ေပမဲ့ ေက်ာက္ခ်ထားသလို အိပ္ရာထဲက ခြာလို႔မရ။
ဘာမွမျမင္ရတဲ့အခ်ိန္ ထရမွာကို ေၾကာက္ေနသည္။
'ေဒါက္ ေဒါက္!'
"Taehyungေရ.. အိပ္ေနၿပီလား။ ထပါဦး"
Abbyအေမရဲ႕အသံၾကားမွ သူနည္းနည္းစိတ္သက္သာရာရသြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ေငါက္ခနဲ ထသြားၿပီး တံခါးဖြင့္ေပးေတာ့ မီးအိမ္ေလးကိုင္၍ ညႇိဳးငယ္စြာရပ္ေနေသာ Abbyအေမ။ မ်က္လုံးက အရည္မ်ားလဲ့ေနလ်က္။
ေဘးက Abbyက သူ႔အေမကို ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ၾကည့္ေန၏။
ဘာေတြမ်ား ျဖစ္လာၾကတာပါလိမ့္။
"ဘာျဖစ္လာၾကတာလဲ အစ္မ"
"အစ္မေယာက်္ားတို႔စက္႐ုံ မီးေလာင္လို႔တဲ့။ အခုမွ ႐ြာသားေတြ မီးၿငိမ္းဖို႔လိုက္သြားၾကတုန္း။ ညႀကီးသားအမိႏွစ္ေယာက္တည္းလိုက္မသြားရဲလို႔ အစ္မတို႔ကို လိုက္ကူေပးပါလားဟင္"
"ရပါတယ္ အစ္မ။ ကြၽန္ေတာ္လိုက္ခဲ့ပါမယ္"
ဒါဆို ခုနက ဆူညံေနတဲ့ အသံေတြက မီးသတ္ဖို႔သြားၾကတဲ့ ႐ြာသားေတြအသံေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ေလးဆူပုံေထာက္ရင္ လူအင္အားမ်ားမ်ားစုေဝးၾကပုံရသည္။ မီးကလည္း မ်ားသည္ထင္ပါရဲ႕။
စက္႐ုံေလာင္တာဆိုေတာ့ ပိုဆိုးလိမ့္မည္။ သည္႐ြာမွာ မီးသတ္ကားမရွိဘူးလား။
Abbyတို႔သားအမိကလည္း သူ႔ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ေနေတာ့ ဒါေလး လိုက္ကူေပးသြားဟာ သူ႔အတြက္ ဘာမွ အပန္းမႀကီးသြား။ သူနဲ႔ Abbyတို႔သားအမိဟာ ႐ြာျပင္စက္မႈဇုန္ကို ခပ္သုတ္သုတ္ေလး လိုက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
"႐ြာမွာမီးသတ္ကားမရွိဘူးလား အစ္မ"
"ေရေလွာင္လွည္းေတြေတာ့ လိုက္သြားၾကတယ္ Taehyung. အစ္မကေတာ့ စိတ္ပူတာပဲသိေတာ့တယ္ ငါ့ေမာင္ရယ္။ စက္႐ုံမွာ အလုပ္ဝင္ခိုင္းတာေတာင္ မွားသြားၿပီလားမသိဘူး"
အစ္မက ညည္းညည္းညဴညဴဆိုလာသည္။ တကယ္လည္း ပူေဆြးေနပုံ။ အင္းေပါ့ေလ.. ကိုယ့္အၾကင္ခင္ပြန္းတစ္ေယာက္လုံး မီးေဘးသင့္ေနသည့္အျဖစ္ကို ဘယ္သူက မပူေဆြးဘဲ ေနႏိုင္လိမ့္မလဲ။
ေနရင္းထိုင္ရင္း လူ႔ဘဝမွာ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြအတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖစ္ေပမည့္လူတစ္ေယာက္ရွိဖို႔လည္း လိုအပ္သည္ဟု ထင္မိပါသည္။ ေပ်ာ္တာျဖစ္ျဖစ္၊ ပူေဆြးေသာကေရာက္ရတာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္လူေၾကာင့္ ခံစားရတယ္လို႔ လက္ညႇိဳးထိုးစရာရွိတာမ်ိဳး။
ဒါဟာ လူ႔ဘဝရဲ႕ ရသတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မည္။
"ဟိုမွာ ဟိုမွာ.. ဟယ္.. မီးေတြက မနည္းဘူးပဲ။ Mason Mason!"
Abbyအေမက သူ႔ေယာက်္ားနာမည္ကို တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ရင္း အေရွ႕က ေျပးသြားသည္။ သူနဲ႔ Abbyကေတာ့ အေနာက္ကေန ေျဖးေျဖးႏွင့္မွန္မွန္လိုက္သည္။
မီးပမာဏက နည္းတာမဟုတ္။ ကပ္လ်က္ရွိေနေသာ စက္႐ုံႏွစ္ခု ေလာင္ေနတာျဖစ္သည္။ ဘာစက္႐ုံလဲေတာ့ မဆိုတတ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စက္မႈဇုန္က ႐ြာျပင္မွာ သီးသန္႔ရွိေန၍ ေတာ္ပါေသးသည္။ မဟုတ္ရင္ ႐ြာထဲက လူေနအိမ္ေတြအတြက္ပါ စိတ္ပူေနရေတာ့မွာ။
"အစ္ကို.. ကြၽန္ေတာ့္အေဖက အဲ့ထဲမွာလား"
"ထြက္လာတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ Abbyရဲ႕။ သိပ္လည္း စိတ္မပူပါနဲ႔။ Abbyအေဖက အႏၲရာယ္ကင္းမွာပါ"
သူကလည္း ရွာႀကံသာ ႏွစ္သိမ့္ေနရတာ၊ သိပ္ၿပီးအာမ,ခံႏိုင္တာမဟုတ္။ မီးေလာင္တာေတြဘာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးလည္း အေတြ႕အႀကဳံရွိတာမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္အေဖက ကိုယ့္အေရွ႕မွာ ေသလုေျမာပါးျဖစ္ေနလွ်င္ ဘယ္လိုခံစားရတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာေပးႏိုင္သည္။
"Mason! Mason အဲ့အထဲမွာ ရွိေနတုန္းတဲ့ Taehyungေရ.. ကယ္ပါဦး! အစ္မ..အစ္မဘာလုပ္ရမလဲဟင္"
Abbyအေမက ရႈိက္ႀကီးတငင္ငိုေနေတာ့ သူ႔မွာ ဘာလုပ္လို႔လုပ္ေပးရမွန္းမသိ။ ေက်ာကို အသာပုတ္ေပး႐ုံကလြဲ အပိုဆာလာစကားမ်ားလည္း ထြက္မလာ။
"သူထြက္လာမွာပါ.. ေစာင့္ၾကည့္ပါဦး"
"သူတစ္ခုခုဆို အစ္မေသမွာ။ သူမရွိလို႔မျဖစ္ဘူး အစ္မအတြက္ေရာ Abbyအတြက္ေရာ.."
"အစ္မရယ္..နိမိတ္မရွိတာေတြေျပာမေနပါနဲ႔။ အစ္ကိုက အစ္မတို႔ဆီ ေသခ်ာေပါက္ျပန္လာမွာပါ"
သူတစ္ခုခုမ်ား ကူညီႏိုင္မလားလို႔ ေဘးဘီဝဲယာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရတစ္ပုံၿပီးတစ္ပုံသယ္ေနတဲ့ ကာလသားေတြကို ေတြ႕သည္။ သူလည္း သယ္ေပးႏိုင္သားပဲ။ ကာယလုပ္သားလုပ္ေနက်လူေတြလို သူ႔ခႏၶါကိုယ္က ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းရယ္ေတာ့ မဟုတ္ေပမဲ့ ႏိုင္သေလာက္ေပါ့။
"ကြၽန္ေတာ္ မီးသတ္တဲ့အဖြဲ႕ဆီ သြားလိုက္ဦးမယ္။ အစ္မအမ်ိဳးသားအေျခအေနလည္း ၾကည့္ရင္း"
"Taehyung! Taehyung!"
စက္႐ုံအႀကီးႀကီးႏွစ္႐ုံေလာင္ေနတာဆိုေတာ့ ႐ြာသားအင္အားရယ္၊ ရွိသမွ်ကိရိယာအင္အားရယ္က မေလာက္င။
သို႔ေသာ္ ႐ြာသားေတြက ဇြဲမေလွ်ာ့ဘဲ ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ေပးၾကသည္။ ႐ြာသူေတြကလည္း အအားမေန။ မီးခ်ိတ္မီးကပ္ေတြ လုပ္ေပးသူက လုပ္ေပးလို႔။
Taehyungက မီးေလာင္သည့္အေဆာက္အအုံနားေန၍ လက္ဆင့္ကမ္းသယ္လာေသာ ေရပုံေတြႏွင့္ ေရပက္ေပးသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ အပူမီးက လူ႔လက္ဖ်ံႏွင့္ ေက်ာျပင္ကို လာလာဟပ္သည္။
မည္မွ်ပူသည္ကို စာဖြဲ႕၍ပင္ မစြမ္း။
"စက္႐ုံပိုင္ရွင္ေတြက မလာဘူးလား။ တာဝန္မယူေပးဘူးလားဗ်"
Taehyung စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ေမးမိေတာ့သည္။ အမွန္ဆို ဒါေတြက စီးပြားေရးသမားေတြရဲ႕ အစီအစဥ္နဲ႔ ေဆာက္ထားတဲ့ စက္႐ုံေတြ။ ႐ြာအျပင္မွာ သည္လိုစက္မႈဇုန္လုပ္ခ်င္ရင္ ႐ြာအတြက္ အာမခံခ်က္တစ္ခုခုေပးသင့္တာ မဟုတ္လား။
ဘယ့္ႏွယ္ အခုေတာ့ မီးေလာင္တာေတာင္ ႐ြာသူ႐ြာသားေတြက တာဝန္ယူေပးေနရတယ္လို႔။
"သူတို႔ကို တယ္လီဖုန္းဆက္ထားၿပီ။ လူဝီဗီးလ္ကေန မီးသတ္ကားလြတ္လိုက္မယ္ေျပာတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဒါကို ငါတို႔က အလကားလုပ္ေပးရတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဒီစက္မႈဇုန္ရဲ႕ဦးေဆာင္သူက ႐ြာအတြက္ႏွစ္စဥ္ေထာက္ပံ့ေၾကး ေပးတယ္"
ဪ..လက္စသတ္ေဆာ့ သည္လိုေတြရွိတာကိုး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူၾကားဖူးတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြထက္စာရင္ အျမင္မဆိုးလွသူဟု ေတြးရေပမည္။
အက်ိဳးအျမတ္အတြက္ ႀကိဳက္ရာလူကို ေခါင္းပုံျဖတ္မည့္ လုပ္ငန္းရွင္ေတြထက္ ေတာ္ေသးတာပဲေပါ့။
"အဲ့တာေၾကာင့္ အခုေလာက္ အားသြန္ခြန္စိုက္လုပ္ေနၾကတာလား"
ထို႐ြာသားက သူ႔ဆီကို ေရပုံတစ္ပုံ ကမ္းေပးလိုက္ရင္း..
"မဟုတ္တာ.. ငါတို႔က ငါတို႔႐ြာအပိုင္ေျမဆို အျပည့္အဝတာ၀န္ယူခ်င္တာကြ။ ဒီစက္မႈဇုန္ပိုင္ရွင္အေဟာင္းတုန္းက စက္႐ုံေတြကလည္း စုတ္ျပတ္၊ အလုပ္သမားေတြကိုလည္း ေခြးလိုခိုင္းနဲ႔ အေတာ္အဆင္မေျပျဖစ္ခဲ့တာ။
အခုလို ႐ြာအတြက္ေကာင္းေပးတဲ့ပိုင္ရွင္အသစ္ကို ဒီေလာက္ေတာ့ လုပ္ေပးသင့္တယ္မထင္ဘူးလား"
"အင္း..အဲ့လိုလည္း ဟုတ္ပါတယ္ေလ"
လက္ေမာင္းျပဳတ္မတတ္ အားသြန္ခြန္စိုက္ ေရပက္ေပးရင္း ေနာက္ဆုံးေတာ့ စက္႐ုံအေရွ႕ဘက္ျခမ္းေလးက မီးေသသေလာက္ျဖစ္သြားၿပီး အထဲဝင္လို႔ ရသြားသည္။
အေနာက္ကမီးေတြ ျပန္မစြဲလာခင္ အထဲကလူေတြကို ဝင္ကယ္သူကကယ္၊ မီးၿငိမ္းရင္း က်န္သူက က်န္ခဲ့လ်က္။
ထိုအခ်ိန္ Abbyအေဖကို ေတြးမိသြားသည္။ တစ္ခုခုလြဲမွားသြားလို႔ မျဖစ္။ အသက္ရွင္မွျဖစ္မည္။
တစ္ခုခုသာဆို Abbyေလးက မျမင္သင့္တာေတြ ျမင္လိုက္ရမွာ။
သူ႔တုန္းကေတာင္ ႏွစ္ႏွစ္အ႐ြယ္ေလးနဲ႔ ျမင္ခဲ့ရတာကို တစ္သက္လုံးစိတ္ဒဏ္ရာရေစႏိုင္တဲ့အထိ အျမင္အာ႐ုံထဲ စြဲခဲ့တာ။ Abbyက လူလားေျမာက္တဲ့အ႐ြယ္။ ပိုခံစားႏိုင္ၿပီး ပိုလို႔စိတ္စြဲလိမ့္မည္။
ထိုအေတြးႏွင့္ စက္႐ုံထဲ တိုးဝင္သြားေသာ Taehyung.
မီးခိုးေငြ႕က တလူလူ မႊန္ထူလို႔ေနသည္။ တဟြတ္ဟြတ္ေခ်ာင္းဆိုးရင္း အသက္ထြက္မလားလို႔ေတာင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ မရႉရႈိက္သင့္ေသာ ဓါတ္ေငြ႕မ်ားက သူ႔အသက္ရႉလမ္းေၾကာင္းထဲ အလိုလိုစိမ့္ဝင္လာသည္။
"အဟြတ္ အဟြတ္! အစ္ကို Mason.. Mason!"
Masonဆိုသည့္လူကို သူေသခ်ာလည္း မသိပါဘဲ စမ္းတဝါးဝါးလိုက္ေခၚေနမိသည္။
စက္႐ုံထဲက်န္ခဲ့တဲ့ အလုပ္သမားေတြက သိပ္မ်ားဟန္မတူ။ သူရွာၾကည့္သေလာက္ မေတြ႕ရေသး။
အျပင္ဘက္ကို ျမင္သေလာက္ေလး လွမ္းၾကည့္ေတာ့ တခ်ိဳ႕အလုပ္သမားေတြကို ကယ္ထုတ္သြားၾကတာ ေတြ႕သည္။ ထိုအထဲ အစ္ကို Masonမ်ား ပါေလမလား။
"အင္း.. ကယ္ပါ..ကယ္ပါ"
ၾကားလိုက္ရတဲ့ ညည္းသံတိုးတိုးေလး။ တိုးလြန္းလို႔ အာ႐ုံမစိုက္ရင္ ၾကားရမွာမဟုတ္။
ထိုအသံၾကားရာဆီ တိုးသြားေတာ့ စက္႐ုံအခန္းတစ္ခန္း၏ နံရံေပၚမွီလ်က္ လဲက်ေနေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္။
Masonကိုသာ ကယ္ဖို႔လာတာဆိုေပမဲ့ အခုလိုေတြ႕ေတာ့ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ကယ္ေပးလိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။
သူကိုယ္တိုင္လည္း အင္မတန္ေမာဟိုက္ေနၿပီး ေလျပတ္လုလု။ ဒါေပမဲ့ ထိုလူသန္ႀကီးကို ရေအာင္ကယ္ဖို႔ သြားလိုက္သည္။
"Mason.. အစ္ကိုက Masonပါ"
"ကြၽန္ေတာ္ အစ္ကို႔ကိုရွာေနတာ။ အျပင္မွာ အစ္ကို႔ဇနီးနဲ႔ Abbyေစာင့္ေနတယ္"
ထိုအခန္းထဲက ထြက္ဖို႔ျပင္စဥ္မွာပဲ မီးစြဲေနေသာတံခါးေဘာင္က ဝုန္းခနဲ က်လာသည္။ မႏိုင္မနင္းနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို တြဲထားရသည့္အျပင္ ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္သြားေသာ အေျခအေနေၾကာင့္ သူလည္း အေတာ္ျပာယာခတ္သြားသည္။
မီးခိုးနံ႔ကလည္း ပိုပိုျပင္းလာသည္။ စက္႐ုံသုံးပစၥည္းေတြ ေလာင္ကြၽမ္းေနလို႔မ်ားလား။
ေခါင္းထဲမွာ မူးေနာက္ရီေဝၿပီး လက္ရွိေနရာမွာတင္ ပစ္လဲလိုက္ခ်င္ေတာ့တာ။
အစ္ကိုMasonကလည္း လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္။ မီးေလာင္ဒဏ္ရာက ေျခေထာက္ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလုံးကို တိုက္စားေနသည္။ အသက္ရႉကလည္း ေႏွးေနသည္။ သူ႔ကိုယ္သူျပန္ၾကည့္ေတာ့လည္း ႀကီးႀကီးမားမားဒဏ္ရာမရွိသည္ကလြဲရင္ ထူထူေထာင္ေထာင္မဟုတ္လွပါ။
တစ္သက္လုံး ဖူးဖူးအမႈတ္ခံေနလာရသူျဖစ္တာေၾကာင့္ အပင္ပန္းမခံႏိုင္တာ ထူးဆန္းမေနေတာ့။
မီးျပင္းစြာေလာင္းကြၽမ္းေနေသာ တံခါးေဘာင္ကို အားတင္းေက်ာ္လိုက္ၿပီး အစ္ကိုMasonကိုပါ ဆြဲထုတ္သည္။ အစ္ကိုက သတိလစ္လုလု။ အသိစိတ္ပင္မကပ္ေတာ့။
အစ္ကိုMasonကို တ႐ြတ္တိုက္နီးပါး ဆြဲလာၿပီးေနာက္ စက္႐ုံအျပင္သို႔ ထြက္လာႏိုင္စဥ္ အနည္းငယ္သန္႔စင္ေသာ ေလကို ရႉရႈိက္မိလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ သူေခါက္ခနဲ လဲက်သြား၏။
____
"အာ့ခ္ဗီးလ္က စက္မႈဇုန္မွာ မီးေလာင္လို႔တဲ့ သူေဌးမင္း"
သူညတြင္းခ်င္း ေခါင္းမီးေတာက္သြားသည္။ ဘယ္ကေနဘယ္လို စျဖစ္တာပါလိမ့္။ သူ႔အပိုင္စက္႐ုံေတြမွာ သည္လိုျဖစ္တာက ရွားသည္။
အာ့ခ္ဗီးလ္႐ြာေလးအျပင္က စက္မႈဇုန္ကို သူ၀ယ္လိုက္ၿပီး ထိုစက္မႈဇုန္ထဲ သူ႔အပိုင္စက္႐ုံေတြအျပင္ အျခားလူပိုင္စက္႐ုံေတြလည္းရွိသည္။ သူ႔ဘက္က ေျမငွားထားေပးၿပီး စက္႐ုံပိုင္ရွင္ေတြက သူတို႔စက္႐ုံသူတို႔စီမံတာေၾကာင့္ သူ႔ကိုေတာ့ အမႈပတ္မွာမဟုတ္။
"ဘယ္စက္႐ုံေတြပါသြားလဲ"
"သူေဌးမင္းပိုင္တဲ့ ေလာင္စာစက္႐ုံရယ္၊ တျခားအထည္စက္႐ုံရယ္လို႔ၾကားတယ္။ အခု႐ြာသားေတြေတာ့ သြားေနၾကၿပီတဲ့"
"ဒီကစက္႐ုံမွာ မီးသတ္ကားေတြရွိတယ္မလား။ အဲ့တာေတြအျမန္ဆုံးသြားခိုင္းလိုက္..မင္းလည္း လိုက္သြား။ ငါမနက္က် လိုက္လာမယ္"
ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ညတြင္းခ်င္း သူလိုက္သြားဖို႔ေကာင္းသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူ႔စားပြဲေပၚမွာ တစ္ညတည္းအၿပီးသတ္ရမည့္ စာရင္းဇယားမ်ားေတာင္လိုပုံေနသည္။ သည္ပုံစံနဲ႔ေတာ့ အခုခ်က္ခ်င္း ထသြားလို႔မျဖစ္။
စိတ္အခ်ရဆုံး သက္ေတာ္ေစာင့္ျဖစ္သည့္ Audieကို အရင္လႊတ္ဖို႔သာ စိတ္ကူးမိေတာ့သည္။
"ဟုတ္ကဲ့ပါ သူေဌးမင္း။ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခုခုထူးတာနဲ႔ အေၾကာင္းၾကားလိုက္ပါမယ္"
Audieထြက္သြားၿပီးေနာက္ ေခါင္းမေဖာ္စတမ္း အလုပ္ျပန္လုပ္ရျပန္သည္။ အနားယူခ်ိန္ေတာင္မရွိ။ သည္အလုပ္ေတြသာ အ႐ုဏ္တက္မွၿပီးရင္ သူမအိပ္ရဘဲ အာ့ခ္ဗီးလ္ကို သြားရလိမ့္မည္။
ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း မထူးမဆန္း။ သူဘယ္တုန္းကမ်ား ဝဝလင္လင္ အိပ္စက္ခဲ့တာက်ေနေရာ။
အခုတေလာ အလုပ္မ်ားေနတာ တစ္မ်ိဳးေကာင္းသည္။ သူ႔မွာအာ႐ုံလြဲစရာ ရွိေနသည္။ အလုပ္ပါးခ်ိန္သာဆို အခုလိုအခ်ိန္ေတြကို သူဘယ္လို ေက်ာ္ျဖတ္ရပါ့မလဲ။ Taehyungကို ရွာရမယ္ဆိုတာလြဲလို႔ သူမစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနမွာ။
အခုက် သူ႔စိတ္ကို ထိန္းေပးမည့္ အလုပ္ေတြက အပုံလိုက္ အထပ္လိုက္။
မင္းကို သတိရတိုင္း အလုပ္လုပ္ရလြန္းေတာ့ ကိုယ့္နားထင္ေပၚက ဆံပင္ေတြက ျဖဴခ်င္လာၿပီ ကိုယ့္အသည္းရယ္။
ကိုယ့္တိုးတက္မႈကေတာ့ ကိုယ္ဟာ အလုပ္လုပ္ရင္း မင္းကို တစ္ၿပိဳင္တည္း လြမ္းႏိုင္တာပါပဲ။ စာ႐ြက္ေပၚမွာ ဂဏန္းေတြကို တြက္ခ်က္ေနရင္း မင္းပုံရိပ္ေတြကိုလည္း ကိုယ္က ပုံေဖာ္ႏိုင္သည္။
လက္ႏွိပ္စက္ေပၚမွာ လက္ေခ်ာင္းေတြေနရာခ်လိုက္တိုင္း မင္းအျပဳအမူေလးေတြကိုလည္း ေတြးေကာင္းေတြးမိေနလိမ့္မည္။
ကိုယ့္ရဲ႕ တစ္ေနတာ သံသရာဟာ မင္းကို လြမ္းရင္းျဖင့္ ႐ိုးရွင္စြာ လည္ပတ္ေနတတ္ပါသည္။
မနက္ခင္းေကာ္ဖီေသာက္တိုင္း၊ စိတ္ရႈပ္ရႈပ္နဲ႔ စီးကရက္ကို ဖြာမိတိုင္း ေကာ္ဖီေငြ႕ေတြမွာ စီးကရက္အခိုးေတြၾကားမွာ မင္းရဲ႕အၿပဳံးေတြ ပါသြားတတ္သည္။
ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္သံၾကားရင္လည္း မင္းေျပာေနက် ဂ်စ္ကန္ကန္စကားေလးေတြအေၾကာင္း ေတြးမိေနျပန္ေရာ။
ကိုယ္ရွင္သန္ေနတဲ့ကမာၻေလးကို Kim Taehyungဆိုတဲ့ ေကာင္းကင္ဘုံေလးက ဖန္ဆင္းေပးထားပါသည္။ ထိုကမာၻေလးထဲ ကိုယ္ရယ္ ကိုယ့္အသည္းရယ္ သီးသန္႔ရွိေနသည္။
တစ္ေယာက္လစ္လပ္သြားတာေတာင္ ကိုယ့္မွာ အစားထိုးေျဖသိမ့္ဖို႔ ဆႏၵရယ္လို႔ မရွိပါ။
ကိုယ္ေျပာသမွ်စကားလုံးတိုင္းကို ေလွာင္ေျပာင္တတ္တာက ကိုယ့္အသည္းရဲ႕ဆြဲေဆာင္မႈတစ္မ်ိဳးပင္။
ကိုယ့္ဆီက ထြက္ေျပးတတ္တာကလည္း ကိုယ့္ကို လိုက္ဖမ္းခ်င္စိတ္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ႏႈိးဆြေနသလား မွတ္ရသည္။
ကိုယ္မင္းကို သိပ္ခ်စ္တာေပါ့ ကိုယ့္အသည္းရယ္။
မင္းယုံေအာင္ မျပႏိုင္ခဲ့ရင္လည္း ဒါက ကိုယ့္လိုအပ္ခ်က္ပါပဲ။ ကိုယ့္မွာ စြမ္းေဆာင္ရည္လိုေနေသးလို႔ပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။
မင္းကို အၿမဲလိုက္ဖမ္းေနရင္း တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ကိုယ့္ကို ျမင္လာမယ္၊ နားလည္လာလိမ့္မယ္ဟု ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိခဲ့ဖူးသည္။
ကိုယ့္နည္းဗ်ဴဟာက တစ္ခုခုလိုေနတာမ်ားလား။ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အတြင္း မင္းယုံေအာင္ မျပႏိုင္ခဲ့ဘူးဆိုေတာ့ ကိုယ္လိုအပ္ခ်က္ရွိေနတာ ေသခ်ာပါၿပီ။
နည္းလမ္းေျပာင္းရမယ္ထင္ၿပီး မင္းကို လိုက္မရွာစတမ္း လြတ္ထားေပးလိုက္သည္။ ျပန္လာမယ္အထင္နဲ႔ ေမွ်ာ္ရင္းေမွ်ာ္ရင္း တကယ္ႀကီးေဝးသြားၾကမွာကိုလည္း ကိုယ္စိုးထိတ္မိပါရဲ႕။
ထိုအခ်ိန္ တြက္ခ်က္စရာ စာရင္းမ်ားထဲမွ တစ္ဝက္ေလာက္ၿပီးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
Taehyungအေၾကာင္းကိုလည္း အမ်ားႀကီးေတြးလိုက္ရသည္။
ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အျမတ္ထြက္လိုက္သလဲ ကိုယ့္အသည္းေရ။ အေတြးလည္း အျမတ္ထြက္သလို အလုပ္လည္း အျမတ္ထြက္ရပါသည္။
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာၾကားမွာ စီးကရက္က ေနရာယူေနဆဲ။ သူ႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ ေျဖေဆးျဖစ္ေနသည္။ Taehyungမရွိေတာ့ ပိုေသာက္ျဖစ္သည္။
စိတ္ေတြ မတည္ၿငိမ္လြန္းလို႔ ေဆးကူတဲ့အေနနဲ႔ပါ ကိုယ့္အသည္းေလးရယ္။
သည္တစ္သက္ Taehyungအခ်စ္ကို ျပန္ရရင္ေတာ့ ဘယ္ေဆးဘယ္ဝါးမွ ကူစရာလိုေတာ့မွာမဟုတ္။
ေဈးႀကီးေပး၀ယ္ထားတဲ့ စီးကရက္ေတြရယ္၊ ေ႐ႊကြတ္ထားတဲ့ မီးျခစ္ရယ္ကို ေျမျမႇဳပ္ပစ္မယ္လို႔ ကိုယ္စိန္ေခၚရဲသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ လက္ႏွိပ္စက္ေပၚမွာ ေနာက္ဆုံးစာလုံးကို ႐ိုက္ႏွိပ္ႏိုင္လိုက္ၿပီျဖစ္သည္။
အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္လည္း နီးေရာေပါ့။
ထို႔ေနာက္ ကလင္ကလင္ျမည္လာတဲ့ စားပြဲေပၚက ႀကိဳးဖုန္းႀကီး..။
Audie တစ္ခုခုထူးလို႔ဆက္တာျဖစ္ရမည္။
"Audieလား။ ဘာထူးလို႔လဲ"
ႀကိဳးဖုန္းလက္ကိုင္က ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျပဳတ္က်သြားၿပီး သူ႔ႏွလုံးခုန္သံက အတိုင္းအဆမရွိ မူမမွန္ေတာ့။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜