Unicode~
မော်စကိုမြို့တော်၏ မထင်မရှားဇနပုဒ်လေးမှာ သူတို့သားအဖ အေးချမ်းစွာ ရှိနေခဲ့သည်တဲ့လေ။
ရိုးရိုးကုပ်ကုပ် အလုပ်ကြိုးစားသော Mr. Kimက အကြွေးဆပ်ဖို့ရာ ပိုက်ဆံရှာနေခဲ့ပုံပါ။ အေးအေးချမ်းချမ်း ရှင်သန်နေကြတယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးလား။ JungKook နှာခေါင်းရှုံ့မိသွားသည်။
သူက Taehyungလေးကို ပလ္လင်ပေါ် တင်ထားမည့်သူပါ။ သူပိုင်သမျှ ရုပ်၀တ္ထုအစ စိတ်ဝိညာဥ်အဆုံး အပိုင်စားပေးပစ်ဦးမှာ။ ဒါကို လက်မခံချင်တာလောက် မိုက်မဲတာ ရှိပါ့ဦးမလား။
သူ့အသက် ၁၅နှစ်။ ထိုအရွယ်မှာ သူပထမဆုံး စီးကရက်ဟုခေါ်သည့်အရာကို လက်တည့်စမ်းဖူးသည်။ အစပိုင်းမှာ မွှန်သလိုလိုရှိပေမဲ့ နောက်ပိုင်းမှာ အသားကျလာသည်။ အတက်အကျအပြောင်းအလဲသိပ်မြန်လွန်းသော သူ့စိတ်အတွက် စီးကရက်က ဖြေဆေးတစ်မျိုးဖြစ်ခဲ့သည်။ သူ့ဆရာ၀န်ကတော့ ညွှန်ကြားထားခြင်းမရှိပါ။ အဖေကလည်း သဘောမကျ။
သူကသာ တိတ်တိတ်ကလေး စွဲလမ်းနေရုံ။
"စီးကရက်တွေ ခိုးသောက်နေတာလား"
"ဘယ်လိုသိလဲ"
"မင်းအဖေလုပ်နေတာ မသိဘဲ ရှိမလား။ စီးကရက်က ကလေးအတွက် မကောင်းဘူးနော် JungKook"
ဒုတိယစကားကို အသေမှတ်ထားလိုက်သည်။ စီးကရက်က ကလေးအတွက်မကောင်း၊ Taehyungလေး သူ့ဆီရောက်လာရင် သူဒါကို ရှောင်ရမည်။
သိပ်ခက်မည်မထင်ပါ.. စီးကရက်က သူ့အတွက်တော့ Taehyungအစားထိုးပစ္စည်းသက်သက်ပဲ မဟုတ်ပါလား။
"အခုပဲ သွားခေါ်ကြစို့လေ"
"အခုအဲ့ရွာကို သွားတဲ့လမ်းက ပိတ်သွားပြီလေ။ မနက်ကျတော့ ပို့ပေးမှာပေါ့။ မော်စကိုထိတောင်ရောက်လာပြီပဲ.. မလောပါနဲ့"
အဖေက မတက်သာလို့သာ အလိုလိုက်ပေးနေရသည်မှန်း သူမသိဘဲမနေ။ အဖေ့ဆန္ဒအရဆို သူတစ်ယောက်တည်းရှင်သန်နိုင်သည်အထိ၊ Taehyungကို မေ့သွားသည်အထိ စောင့်နေဦးမှာ။
သူကတော့ Taehyungကို အကြာကြီး မစောင့်ချင်ပါ။ ရိုးရိုးလေး စွဲလမ်းနေမိရုံပါ။ ထိုစွဲလမ်းမှုမှာ အရောင်တွေမပါခဲ့သလို သူကိုယ်တိုင်ကလည်း အရောင်တွေအကြောင်းမသိခဲ့။
သူညီလေးတစ်ယောက်လိုချင်နေသည်ဟု ထင်ကောင်းထင်ကြပါလိမ့်မည်။ လူတွေရဲ့ထင်ကြေးကို ဖတ်ပြီး လူလုပ်နေတဲ့ကောင်မဟုတ်။ သူ့ခံယူချက်က ရှင်းရှင်းလေး.. Taehyung သူ့အနားရှိဖို့။ သူရှင်သန်ဖို့ Taehyungက လေထုကဲ့သို့သော မရှိမဖြစ်အရာ။
"အချိန်တွေ ကုန်တာ နှေးလိုက်တာ။ ကျွန်တော်မနက်ဖြန်ကို ရောက်ချင်လှပြီ"
"အဲ့လောက်တောင်ပဲလား။ အဖေက ငါ့သားမှာ ကျောင်းစာနဲ့ အလုပ်အပြင် စိတ်ဝင်စားရာတစ်ခုခုရှိဖို့ အမြဲမျှော်လင့်ခဲ့တာ။ တကယ်တမ်းစိတ်ဝင်စားစရာရှိလာတော့ ဝါသနာတစ်ခုမဟုတ်ဘဲ ကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်နေရတယ်လို့"
Taehyungအကြောင်းတွေးမိလိုက်သည်နှင့် JungKook အလိုလိုပြုံးမိသည်။ တမင်တကာ စီမံခန့်ခွဲစရာမလိုသော အလိုအလျောက်အပြုံးမျိုး။
"အခုဆို Taehyungလေးက အသက်တောင် နှစ်နှစ်ကျော်ခဲ့ရောပေါ့။ ဘယ်လောက်တောင် ချစ်စရာကောင်းနေမလဲနော်။ မွေးကင်းစတည်းက သိပ်လှတဲ့ကလေးလေး"
"ငယ်ရုပ်ပဲရှိသေးတာကိုတောင် လှတယ်မလှတယ် ခွဲခြားနေသေးတာလား"
"ငယ်ရုပ်ကြီးရုပ်မကလို့ အိုတဲ့ရုပ်တောင် လှနေမှာ.. အဲ့ကလေးက"
အဖေက တဝါးဝါး ထရယ်တော့သည်။ သူပြောတဲ့အထဲ ဘာများအမှားပါသွားလို့လဲ။ သူထင်တာလေးကို ရိုးရိုးရှင်းရှင်းပြောလိုက်ရုံပါ။ ဒါကို အဖေက ထရယ်တော့ သူသိပ်မကျေနပ်ချင်။
သူ့အတွေးထဲမှာ အသက်အရွယ်အလိုက် Taehyung၏ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာပြောင်းလဲမှုတွေကို ခန့်မှန်းမြင်ယောင်မိပြီးလျက်သား။ သည်ကလေးသေးသေးလေး၏ မှဲ့ညိုလေးတွေကအစ အမှတ်သေးသေးလေးတွေကအဆုံး လိုက်ကြည့်ထားသူ ကိုယ်ပါ။
ကိုယ်အလွတ်ရထားသမျှ အစိတ်အပိုင်းလေးတွေကို ပေါင်းကြည့်ရင်း အနာဂတ်က Kim Taehyungကို မှန်းဆကြည့်ရတာ ဘယ်လောက်တောင် ပျော်စရာကောင်းတဲ့ ကစားနည်းလဲ။
"အဖေကတော့ ငါ့သားစိတ်ချမ်းသာရင်ပြီးတာပါပဲ။ တစ်နှစ်ပတ်လုံး စိတ်ပင်ပန်းခဲ့ရတယ်မလား"
သူမပွင့်တပွင့်လေးပြုံးသည်။ ဆေးမတိုးတဲ့အဖြစ်ရယ်ပါ။ ကလေးလေးတစ်ယောက်လို စိန်စီကြွေရုပ်လေးလို အမြတ်တနိုး သိမ်းထားချင်ခဲ့တာ။ ရုတ်တရက်ပျောက်ဆုံးသွားခြင်းက သူ့အတွက် ကမ္ဘာပျက်နည်း တစ်မျိုးပါပင်။
တစ်နှစ်ပတ်လုံး အရူးတစ်ယောက်နီးပါး မျှော်လင့် စောင့်စားနေခဲ့ရင်း နောက်ဆုံးတော့ တွေ့ရတော့မယ်တဲ့လေ။
သည်ကလေးကို ဘယ်လိုပွေ့ဖက်ရမယ်၊ ဘယ်လိုနမ်းရှိုက်ရမယ် စသဖြင့် သူ့ခေါင်းထဲ အစီအစဥ်များ နေရာတကျ။
"နောက်တစ်ခါပျောက်သွားရင်တော့ ကျွန်တော်တကယ်ရူးသွားတော့မှာ"
သူဌေးကြီးJeonက သူ့သားအစား သက်ပြင်းတစ်ရှိုက် ချလိုက်၏။ JungKookက အပိုပြောနေတာမဟုတ်။ ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်ကောင်လေးဖြစ်ပါစေဦး၊ သူ့သားက အလေးအနက်မရှိဘဲ အလကားလေကြီးနေတတ်သူမဟုတ်။
ထိုကလေးသာ ထပ်ပျောက်သွားမယ်ဆို JungKookလေးက တကယ်ရူးသွားနိုင်သည်။
JungKook လက်ပေါ်က အမာရွတ်တွေကို သူကြည့်မိလိုက်သည်။ ဖခင်တစ်ယောက်အနေနဲ့တော့ ဒါတွေကို မကြည့်ရက်။ သည်ဒဏ်ရာတွေရတဲ့အထိကို ကလေးတစ်ယောက်အပေါ် စွဲလမ်းနေတဲ့သားဖြစ်သူအတွက် သူလည်းတခြားနည်းလမ်းမတွေးတတ်တော့ပါ။
ကိုယ့်သားလိုအင်ကိုသာ ကြည့်ပြီး ကလေးတစ်ယောက်ကိုခေါ်ဖို့ မော်စကိုထိ သူရောက်လာခဲ့သည်။ Kim Taehyungလေးအပေါ် မတရားသော နည်းလမ်းဖြစ်သွားနိုင်သဖြင့် သူအားနာမိပါလျက် ကိုယ့်သားအတွက် အတ္တများက ဖောဖောသီသီ ပိုလျှံလျက်ရှိ၏။
"ငါ့သားဆန္ဒပြည့်စေရပါမယ်"
JungKookဆံပင်လေးကို သပ်ဖို့ လက်လမ်းတော့ JungKookက ခေါင်းရှောင်၏။ ဖတဆိုးသားလေးဖြစ်နေလို့ အလိုလိုက်ထားပေမဲ့ တွယ်တွယ်တာတာ ချွဲချွဲနွဲ့နွဲ့အမူအရာတွေ JungKookက လုံး၀မကြိုက်။
"ဒီညစောစောအိပ်မယ်။ ဒါမှ မနက်ဖြန်ကို မြန်မြန်ရောက်ပြီး Taehyungကိုလည်း စောစောတွေ့ရမှာ"
"Taehyungက ထွက်မပြေးတတ်ပါဘူးကွာ"
"သူ့အဖေကတော့ ထွက်ပြေးတတ်တယ်လေ။ ဒီတစ်ခါတော့ ပြိုင်ဘက်က သူ့အဖေဖြစ်နေလည်း ကျွန်တော်က အညံ့မခံတော့ဘူး"
JungKookကြောင့် သူသက်ပြင်းချမိနေတာ ဘယ်နှကြိမ်မြောက်မှန်း မသိတော့။ သူ့သားက ငယ်တည်းက သူနဲ့တူပြီး အတ္တခပ်ကြီးကြီး။ သည်စရိုက်ကိုလည်း သူကိုယ်တိုင် လက်ထပ်သင်ပေးခဲ့တာ။
Kim Taehyungနဲ့ကျမှ သူမှားသွားမှန်း သိရတော့သည်။
"အဲ့လောက်လည်း စိတ်မတင်းထားစမ်းပါနဲ့။ ကံပါရင် သူ့အလိုလို မင်းဆီရောက်လာမှာပေါ့။ မဟုတ်ဘူးလား"
"ကံဆိုတာ အလုပ်ပဲ အဖေ။ ကံမပါပါအောင် ကျွန်တော်က လုပ်ယူမှာ"
သူ့သားသူမနိုင်တော့။ Taehyungကို ရှာဖို့ မော်စကိုရောက်လာတည်းက JungKookမှာ ဘိန်းစားတစ်ယောက် ဘိန်းရှူထားရသည့်နှယ် စိတ်တက်ကြွလွန်းနေတာ ဖြစ်၏။
နောက်တစ်နေ့မနက် ခပ်စောစောမှာ သတင်းရထားတဲ့ ရွာလေးဆီ သူတို့သားအဖ ထွက်လာခဲ့သည်။ မော်စကိုမှာ ရာသီဥတုက အေးစိမ့်စိမ့်။ သားအဖနှစ်ယောက်လုံး ကုတ်အင်္ကျီရှည်ကို ၀တ်ထားရပြီး ဦးထုပ်ဆောင်းထားရ၏။
မြို့အပြင်ရောက်လေ လေတဖြူးဖြူးတိုက်လေ။ JungKook ကားမှန်ပြတင်းကို ဖွင့်၍ စီးလေ့ရှိသူဖြစ်သည့်အတွက် လေတိုက်တိုင်း အရိုးထဲကတစိမ့်စိမ့်။
"ရွာက သိပ်ဝေးလား"
"ဝေးတာထက် ချောင်ကျတာပါ သခင်လေး။ အိမ်ခြေလည်း အတော်နည်းတယ်လို့ ကြားပါတယ်"
ဒေသခံဒရိုင်ဘာက ဝင်ဖြေပေးသည်။ JungKook ခေါင်းညိတ်ရုံသာ ညိတ်ပြပြီး အပြင်ဘက်ကို ကြည့်တော့ ကားနောက်ကြည့်မှန်မှတစ်ဆင့် သူတို့အိမ်ကကားနည်းတူး တခြားကားတွေကိုပါ မြင်ရသည်။
"အဲ့တာ အိမ်ကကားတွေလား အဖေ"
"အင်း.."
"ဘာလို့အဲ့လောက်အများကြီးလဲ။ Taehyungကို သွားခေါ်ရုံပဲကို"
"ဒီလိုပါပဲ.. လိုရမယ်ရပေါ့"
မလိုအပ်ဘဲ သိပ်ကို ကိန်းကြီးခန်းကြီးလုပ်တာပဲဟု JungKookထင်လိုက်မိသည်။ သူက သိုသိုသိပ်သိပ်ပဲ သွားခေါ်ချင်တာ။ Taehyungကို သူတစ်ယောက်မြင်ရင် တော်ရောပေါ့။ ဘာလို့ လူအများကြီးနဲ့ ပွဲဆူအောင် လုပ်ချင်ရတာလဲ.. တစ်ခါတလေများ အဖေတို့က သိပ်ကို နားလည်ရခက်ပါ၏။
"အကယ်၍ဆိုတဲ့အခြေအနေတွေကို ထည့်စဥ်းစားရမယ်လေ"
ထို'အကယ်၍'ဆိုတဲ့ စကားအား လေးလေးနက်နက်မစဥ်းစားမိလိုက်တာ သူ့လိုအပ်ချက်။ အဖေက ဘယ်စကားကိုမှ လက်လွတ်စပယ်မပြောတတ်သလို ဘယ်အလုပ်ကိုမှ ရည်ရွယ်ချက်မဲ့စွာ မလုပ်တတ်။
သူတို့ ထိုရွာလေးကို ရောက်တော့ အနည်းငယ်အကဲခတ်ကြည့်မိလိုက်သေးသည်။ အိမ်ခြေငါးဆယ်လောက်သာရှိမည်ဟုခန့်မှန်းရပြီး လမ်းကြိုလမ်းကြားလေးများနှင့်သာ ဖွဲ့စည်းထား၏။
မောစကိုမြို့တော်နှင့် နီးနေလို့သာ ရွာဟုအမည်ပေးထားတာ။ တကယ်တမ်းကျ အိမ်ခြေစုလေးတစ်ခုထက်မပို။
ထိုအိမ်ခြေစုလေးကို သူလျှော့တွက်မိသွားသည်။ သူ့ဘက်က ကမ်းလှမ်းချက်ကို Mr. Kim လွယ်လွယ်ကူကူ လက်ခံလိမ့်မည်ဟု တွက်ဆမိတာလည်း အမှားကြီးမှားသည်။
"Taehyungကို ကျွန်တော်သေချာစောင့်ရှောက်မှာပါ။ မှဲ့တစ်ပေါက်မစွန်းရအောင်၊ အကောင်းဆုံးကြီးပြင်းလာအောင်။ ဪ.. သူ့ကို ကျွန်တစ်ယောက်ရဲ့သားလို့လည်း ဘယ်သူမှ မပြောရဲစေရပါဘူး"
"မပေးနိုင်ဘူး သခင်လေး"
JungKook အလိုလိုမျက်မှောင်ကြုတ်ရသည်။ ရိုရိုသေသေလေးလေးစားစားတောင်းနေတာကို မပေးဘူးတဲ့လား။ သည်ထက်ကြမ်းတဲ့စကားမျိုးတွေ မျှော်လင့်နေတာလား။
"ခင်ဗျားတစ်သက်ဆပ်မကုန်နိုင်တဲ့ အကြွေးတွေ.. အတိုးရောအရင်းရော လျှော်ပေးမယ်။ အသာတကြည် ငါ့သားလက်ထဲ ထည့်လိုက်"
သူဌေးကြီးJeonက ခက်ထန်တင်းမာစွာ အထက်စီးက ပြော၏။ ကမ်းလှမ်းသည်ထက် ခြိမ်းခြောက်တာနှင့်ပင် ပိုတူနေလေသည်။
Mr. Kimအတွက်တော့ အပြောခံရတာ တန်လွန်းသည့်အနေအထား။ တစ်သက်လုံး အကြွေးကင်းကင်းနေနိုင်ဖို့ရာ အခွင့်အရေး။ သို့တိုင်အောင် ပေးလိုက်မည်က သူ့ရဲ့တစ်ဦးတည်းသော သွေးသားလေး။
သူမပေးနိုင်။ သူလက်ထဲမှာ အကောင်းဆုံးကြီးပြင်းလာစေရမယ်လို့ သူ့အမျိုးသမီးကို ကတိပေးခဲ့ဖူးတယ်မဟုတ်ပါလား။ လွယ်လွယ်နဲ့ ကတိဖျက်တတ်သူတော့ မဖြစ်လို။ ငွေနှင့် သားကို လဲလှယ်ဖို့ဆိုတာ ပိုလို့တောင် မဖြစ်နိုင်သေး။
"မျက်နှာပူစွာနဲ့ပဲ ငြင်းပါရစေ။ ကျွန်တော့်သားလေးမရှိဘဲတော့ ကျွန်တော်မနေနိုင်လို့ပါ"
"ဒါဆို ဦးလေးလည်း ကျွန်တော်တို့အိမ်.."
"တော်တော့ JungKook.. မလိုအပ်တာတွေ သိပ်မပြောနဲ့"
အဖေက Mr. Kimကို အိမ်မှာ လိုက်နေစေချင်ပုံမရ။ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်.. Taehyungကိုတောင် သူရဲ့ ဆန္ဒပြင်းပြမှုကြောင့်သာ ခေါ်တဲ့သူလေ။
ငယ်ချစ်ဦးကို အနိုင်ပိုင်းသွားသူအား အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်ပါ့မည်တဲ့လား။ သည်တစ်ခါ အဖေက ယုတ္တိတန်ပါသည်။
"ကောင်းကောင်းမွန်မွန်တောင်းနေတုန်းပေး။ အေး.. မပေးလည်း ကိစ္စမရှိဘူး။ ကျုပ်တို့ စာချုပ်အရ အပေါင်ခံပစ္စည်းကို ကျုပ်ဆန္ဒအတိုင်းထားမယ်လို့ပြောထားတယ်လေ။ ခင်ဗျားသားကို အပေါင်ခံအဖြစ်ထားမယ်။ သတ်မှတ်ချိန်ထိလည်း မဆပ်နိုင်သေးဘူးဆိုတော့ ကျုပ်သိမ်းရုံပေါ့"
Mr. Kim သွေးလန့်သွားသည်။ နားထင်ထိ ဆောင့်တက်လာသော သွေးဖိအားကြောင့် မူးနောက်နောက်ဖြစ်သွား၏။ ထိုအချိန်မှာ အိပ်နေရာက ထွက်လာတဲ့ သားငယ်လေးကို မြင်လိုက်ချိန် စိုးရိမ်မှုက အထွတ်အထိပ်။
ခြေတံပုတိုတိုလေးများနှင့် သိပ်လမ်းလျှောက်ချင်သော Taehyungလေးက အိပ်ရာထတာနှင့် အခန်းပြင်သို့ ထွက်လာပုံပါ။
"Taehyung..!"
"Taehyungလေး အထဲပြန်ဝင်"
ရွှေရောင်ဆံပင်လိမ်လိမ်လေးများက ခပ်ပွပွ။ မျက်လုံးနှစ်ဖက်ကို လက်သေးသေးလေးများဖြင့် ပွတ်သပ်လျက်။ JungKookနှင့် Mr. Kim ပြိုင်တူအော်တော့ ပွတ်သပ်နေရာမှာ ရပ်ပြီး ပြူးကြောင်စွာ ကြည့်နေ၏။
အကြည့်လေးကအစ ချစ်စရာဖြစ်နေတာကြောင့် JungKook ပြုံးကာ ငေးမောမိသွားသည်။ သူမပြုံးတာ သိပ်ကြာနေပြီလေ။
သူမေ့လျော့စွာ ငေးနေမိစဥ် Mr. Kimက ထိုင်ရာမှ ထပြီး ကလေးကို ပွေ့ချီကာ အပြင်သို့ ထွက်ပြေးသည်။
ကံကောင်းထောက်မစွာ အပြင်မှာကျန်ခဲ့သော အဖေ့သက်တော်စောင့်များရှိနေ၍ ကြာရှည်ပြေးလို့မရလိုက်။ Taehyungလေးမှာ အစပိုင်း ပြူးကြောင်ကြောင်နှင့် ဟိုကြည့်သည်ကြည့်ဖြစ်နေသလောက် ရုန်းရင်းဆန်ခတ်တွေ ဖြစ်လာလေလေ တအီအီငိုလေလေ။
ကလေးအတွက် ဒါက အိပ်မက်ဆိုးလို ဖြစ်နေလိမ့်မည်။
မထင်မှတ်ဘဲ တဖြေးဖြေးကြီးလာသော ပြဿနာကြောင့် ရွာထဲက တခြားလူတွေပါ ပါလာ၏။ Taehyungတို့သားအဖက ရွာမှာ လူချစ်လူခင်များဟန်။ Mr. Kimက ပြေးပြီး အကူအညီတောင်းတော့ ရွာသားအချို့ပါ ထွက်လာသည်။
အခုမှပဲ အဖေပြောသည့် 'အကယ်၍'ဆိုသော အခြေအနေအား သူသဘောပေါက်နိုင်တော့၏။
ရွာသားတွေနဲ့ သက်တော်စောင့်တွေကြား လုံးထွေးသတ်ပုတ်မှုတွေ ဖြစ်လာပြီးနောက် အဖေက သေနတ်သုံးဖို့ပါ အမိန့်ပေး၏။
အခုလောက်ထိ ဖြစ်လာဖို့ မမျှော်လင့်ခဲ့သော်လည်း တကယ်တမ်းဖြစ်လာချိန်မှာ သူနောက်ဆုတ်လို့မရနိုင်တော့။ Taehyungကို ရအောင်ခေါ်သွားဖို့ကလွဲရင် ဘာမျက်နှာမှ ထောက်စရာ ငဲ့စရာမလိုဟုသာ အထပ်ထပ်အခါခါ တွေးမိနေတော့တာ။
သည်လိုကယောက်ကယက်အနေအထားကို အခွင့်ကောင်းယူကာ Mr. Kimက တန်းနေအောင် ထွက်ပြေးသည်။ Taehyungဆီကနေ အကြည့်မလွဲနိုင်သေးသော JungKookမှာ ဒါကို မတွေ့ဘဲမနေ။
"Taehyung! ကိုယ်နဲ့လိုက်ခဲ့!"
'ဒိုင်း!'
သူပြေးလိုက်ပြီး စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာပဲ ခြောက်လုံးပြူးသေနတ်သံကို ကြားလိုက်ရ၏။ Mr. Kim ခေါက်ခနဲ ခွေလဲသွားပြီး ပါးစပ်ထဲက သွေးနီနီတို့ ပွက်အန်လာလျှင် Taehyungလေးက အလန့်တကြားနှင့် အာခေါင်ခြစ်အော်တော့သည်။
သက်တော်စောင့်တွေထဲ ပစ္စတိုသာပါလာကြောင်း သိထားတော့ သူအဖေ့ကို လှည့်ကြည့်သည်။ သွေးအေးစွာပင် အဖေက သူ့ခြောက်လုံးပြူးသေနတ်ကို ဘောင်းဘီခါးပတ်ကြားထဲ ထိုးထည့်ပြီး တစ်လှမ်းချင်း လျှောက်လာခဲ့သည်။
"အဖေ..အဖေ သတ်လိုက်တာလား"
"ဟုတ်တယ်။ ဒီလိုမှမလုပ်ရင် ငါ့လူတွေလည်း အလကားပင်ပန်းနေပြီ။ နောက်လည်း သောက်ဇယားတွေက ရှုပ်လာဦးမှာ"
သူသိလိုက်ပါပြီ။ သူတို့သားအဖနှစ်ယောက်လုံးက စိတ္တဇဆန်စွာ ရူးနေကြပြီဆိုတာကိုပေါ့။ သူရူးသမျှ နားလည်ပေးနိုင်တာ အဖေကိုယ်တိုင်က သူ့လိုလူဖြစ်နေ၍သာ။
အဖေ့ကို အပြစ်မတင်ချင်.. သူ့ကြောင့်မဟုတ်ရင် အခုလောက်ထိ လုပ်မှာမဟုတ်တဲ့လူ။ သူ့ကြောင့် ဘာနည်းနဲ့ဖြစ်ဖြစ် Taehyungကို ရအောင်ခေါ်ပေးမယ်ဆိုတဲ့လူ။ အဖေက သူ့ကြောင့်ချည်း လုပ်ခဲ့သူဖြစ်နေတာကြောင့် အဖေ့ကို သူအပြစ်တင်စရာအကြောင်းမရှိ။
ပါးစောင်ထဲက သွေးအလိမ်းလိမ်းစီးကျလျက် အသက်မဲ့နေသော Mr. Kim၏ ရုပ်အလောင်းအား Taehyungကြည့်နေပြီး ငိုသံလည်း မထွက်လာတော့။ ငိုဖို့ထက် ကြီးမားသော စိတ်ဒဏ်ရာရသွားသည့်နှယ်။
သည်မြင်ကွင်းမျိုးကို ကြည့်ဖို့ရာ သိပ်ငယ်လွန်းသော အရွယ်ဖြစ်သည့်တိုင် JungKook သတိမမူမိလိုက်။ သူဆန္ဒရှိသည့်အတိုင်း ကလေးကို ပွေ့ခေါ်လာတော့တာပင်..။
____
စဥ်းစားကြည့်တော့ ကိုယ့်အသည်းကို စိတ်ဒဏ်ရာလှလှကြီး ပေးခဲ့မိသူဟာ ကိုယ်ပါပဲ။
အဖေသတ်လိုက်တာဆိုပေမဲ့ ကိုယ့်ကြောင့်ပဲ မဟုတ်လား။ ကိုယ့်ရဲ့ မစောင့်စည်းနိုင်ခြင်းတွေ၊ သည်းမခံ စိတ်မရှည်နိုင်ခြင်းတွေကြောင့် အဖေလည်း သည်လမ်းကိုရွေးခဲ့ရသည်။ Taehyungမှာလည်း စိတ်ဒဏ်ရာတွေ တစ်ပုံတစ်ပင်။
ခွင့်လွှတ်ဖို့ရာအတွက် မထိုက်တန်သည့်သူဖြစ်နေတာကြောင့် ဘာအကြောင်းကြောင့်နဲ့မှ အသနားမခံလိုတော့ပါ။ မုန်းရင်လည်း မုန်းတဲ့အတိုင်းနေပါစေတော့။
သူ့အနားထားချင်တဲ့အတ္တလေးကလွဲ ဗလာကျင်းနေတဲ့ သူ့စိတ်တွေရယ်။
အမုန်းနဲ့ပဲရှိရှိ စက်ဆုပ်မှုဖြင့်ပဲရှိရှိ အနားရှိနေရင်၊ သူပိုင်ဆိုင်နေရင်ရပြီဆိုတဲ့ မိုက်ရူးရဲဆန်ဆန်ယူဆချက်ဖြင့် လက်ထပ်ဖို့ ကြိုးပမ်းခဲ့ဖူးသည်။
ရှုံးမြဲရှုံးနေဆဲပါပဲ ကိုယ့်အသည်းရယ်။
မင်းနဲ့ပတ်သက်လို့ကတော့ ဆယ်ဘဝလောက် ပါရမီဖြည့်ရင်တောင် ကိုယ်နိုင်ဖို့ မစွမ်းသာပါ။
ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာအားဖြင့် ကိုယ်နိုင်ကောင်းနိုင်ပါလိမ့်မည်။ မင်းစိတ်နဲ့ နှလုံးသားကိုတော့ ကိုယ်ဘယ်သောအခါမှ အနိုင်ယူနိုင်မည် မဟုတ်။
ညက ဖြေးဖြေးချင်းနက်၍ ဖြေးဖြေးချင်း မိုးသောက်ချိန်ရောက်သည်။ ကိုယ်တို့ကြားက အက်ကြောင်းလေးကတော့ မြန်မြန်ဆန်ဆန်ကွဲအက်၍ ဘယ်သောအခါမှ ပြန်မဆက်နိုင်စတမ်း။
အခန်းအပြင်က အရိပ်ငယ်လေးတစ်ခု။ တံခါးလက်ကိုင်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားဆဲ။
ဒီဂရီအနည်းငယ်မျှ လှည့်လိုက်ရုံဖြင့် အခန်းတံခါးပွင့်သွားလိမ့်မည်။
ထို့နည်းတူ ကိုယ်တို့နှစ်ဦးကြားက တံတိုင်းတစ်ခုလည်း အလိုလို ပွင့်ဟသွားနိုင်သည်။
အနည်းငယ်မျှသော အားစိုက်ထုတ်မှုလေးကိုတောင် သူမလုပ်နိုင်။
သက်ပြင်းရှည်တစ်ခုကို အခန်းထဲကလူမသိအောင် ခိုးရှိုက်ရင်း သူ့နှလုံးသားက မောဟိုက်သွားလေ၏။
အခန်းထဲက စီးကရက်ငွေ့ကို အပြင်က သူဟာ ရှူရှိုက်မိနေ၏။
စမှတ်ဆုံးမှတ်မှာ မရွေ့စတမ်းရပ်နေကြသရွေ့ သူတို့ဟာ မြင်နေလျက် ဝေးနေကြဦးတော့မည်..။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜
Zawgyi~
ေမာ္စကိုၿမိဳ႕ေတာ္၏ မထင္မရွားဇနပုဒ္ေလးမွာ သူတို႔သားအဖ ေအးခ်မ္းစြာ ရွိေနခဲ့သည္တဲ့ေလ။
႐ိုး႐ိုးကုပ္ကုပ္ အလုပ္ႀကိဳးစားေသာ Mr. Kimက အေႂကြးဆပ္ဖို႔ရာ ပိုက္ဆံရွာေနခဲ့ပုံပါ။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွင္သန္ေနၾကတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးလား။ JungKook ႏွာေခါင္းရႈံ႕မိသြားသည္။
သူက Taehyungေလးကို ပလႅင္ေပၚ တင္ထားမည့္သူပါ။ သူပိုင္သမွ် ႐ုပ္၀တၳဳအစ စိတ္ဝိညာဥ္အဆုံး အပိုင္စားေပးပစ္ဦးမွာ။ ဒါကို လက္မခံခ်င္တာေလာက္ မိုက္မဲတာ ရွိပါ့ဦးမလား။
သူ႔အသက္ ၁၅ႏွစ္။ ထိုအ႐ြယ္မွာ သူပထမဆုံး စီးကရက္ဟုေခၚသည့္အရာကို လက္တည့္စမ္းဖူးသည္။ အစပိုင္းမွာ မႊန္သလိုလိုရွိေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ အသားက်လာသည္။ အတက္အက်အေျပာင္းအလဲသိပ္ျမန္လြန္းေသာ သူ႔စိတ္အတြက္ စီးကရက္က ေျဖေဆးတစ္မ်ိဳးျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ႔ဆရာ၀န္ကေတာ့ ၫႊန္ၾကားထားျခင္းမရွိပါ။ အေဖကလည္း သေဘာမက်။
သူကသာ တိတ္တိတ္ကေလး စြဲလမ္းေန႐ုံ။
"စီးကရက္ေတြ ခိုးေသာက္ေနတာလား"
"ဘယ္လိုသိလဲ"
"မင္းအေဖလုပ္ေနတာ မသိဘဲ ရွိမလား။ စီးကရက္က ကေလးအတြက္ မေကာင္းဘူးေနာ္ JungKook"
ဒုတိယစကားကို အေသမွတ္ထားလိုက္သည္။ စီးကရက္က ကေလးအတြက္မေကာင္း၊ Taehyungေလး သူ႔ဆီေရာက္လာရင္ သူဒါကို ေရွာင္ရမည္။
သိပ္ခက္မည္မထင္ပါ.. စီးကရက္က သူ႔အတြက္ေတာ့ Taehyungအစားထိုးပစၥည္းသက္သက္ပဲ မဟုတ္ပါလား။
"အခုပဲ သြားေခၚၾကစို႔ေလ"
"အခုအဲ့႐ြာကို သြားတဲ့လမ္းက ပိတ္သြားၿပီေလ။ မနက္က်ေတာ့ ပို႔ေပးမွာေပါ့။ ေမာ္စကိုထိေတာင္ေရာက္လာၿပီပဲ.. မေလာပါနဲ႔"
အေဖက မတက္သာလို႔သာ အလိုလိုက္ေပးေနရသည္မွန္း သူမသိဘဲမေန။ အေဖ့ဆႏၵအရဆို သူတစ္ေယာက္တည္းရွင္သန္ႏိုင္သည္အထိ၊ Taehyungကို ေမ့သြားသည္အထိ ေစာင့္ေနဦးမွာ။
သူကေတာ့ Taehyungကို အၾကာႀကီး မေစာင့္ခ်င္ပါ။ ႐ိုး႐ိုးေလး စြဲလမ္းေနမိ႐ုံပါ။ ထိုစြဲလမ္းမႈမွာ အေရာင္ေတြမပါခဲ့သလို သူကိုယ္တိုင္ကလည္း အေရာင္ေတြအေၾကာင္းမသိခဲ့။
သူညီေလးတစ္ေယာက္လိုခ်င္ေနသည္ဟု ထင္ေကာင္းထင္ၾကပါလိမ့္မည္။ လူေတြရဲ႕ထင္ေၾကးကို ဖတ္ၿပီး လူလုပ္ေနတဲ့ေကာင္မဟုတ္။ သူ႔ခံယူခ်က္က ရွင္းရွင္းေလး.. Taehyung သူ႔အနားရွိဖို႔။ သူရွင္သန္ဖို႔ Taehyungက ေလထုကဲ့သို႔ေသာ မရွိမျဖစ္အရာ။
"အခ်ိန္ေတြ ကုန္တာ ေႏွးလိုက္တာ။ ကြၽန္ေတာ္မနက္ျဖန္ကို ေရာက္ခ်င္လွၿပီ"
"အဲ့ေလာက္ေတာင္ပဲလား။ အေဖက ငါ့သားမွာ ေက်ာင္းစာနဲ႔ အလုပ္အျပင္ စိတ္ဝင္စားရာတစ္ခုခုရွိဖို႔ အၿမဲေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ။ တကယ္တမ္းစိတ္ဝင္စားစရာရွိလာေတာ့ ဝါသနာတစ္ခုမဟုတ္ဘဲ ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနရတယ္လို႔"
Taehyungအေၾကာင္းေတြးမိလိုက္သည္ႏွင့္ JungKook အလိုလိုၿပဳံးမိသည္။ တမင္တကာ စီမံခန္႔ခြဲစရာမလိုေသာ အလိုအေလ်ာက္အၿပဳံးမ်ိဳး။
"အခုဆို Taehyungေလးက အသက္ေတာင္ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ေရာေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနမလဲေနာ္။ ေမြးကင္းစတည္းက သိပ္လွတဲ့ကေလးေလး"
"ငယ္႐ုပ္ပဲရွိေသးတာကိုေတာင္ လွတယ္မလွတယ္ ခြဲျခားေနေသးတာလား"
"ငယ္႐ုပ္ႀကီး႐ုပ္မကလို႔ အိုတဲ့႐ုပ္ေတာင္ လွေနမွာ.. အဲ့ကေလးက"
အေဖက တဝါးဝါး ထရယ္ေတာ့သည္။ သူေျပာတဲ့အထဲ ဘာမ်ားအမွားပါသြားလို႔လဲ။ သူထင္တာေလးကို ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းေျပာလိုက္႐ုံပါ။ ဒါကို အေဖက ထရယ္ေတာ့ သူသိပ္မေက်နပ္ခ်င္။
သူ႔အေတြးထဲမွာ အသက္အ႐ြယ္အလိုက္ Taehyung၏ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာေျပာင္းလဲမႈေတြကို ခန္႔မွန္းျမင္ေယာင္မိၿပီးလ်က္သား။ သည္ကေလးေသးေသးေလး၏ မွဲ႔ညိဳေလးေတြကအစ အမွတ္ေသးေသးေလးေတြကအဆုံး လိုက္ၾကည့္ထားသူ ကိုယ္ပါ။
ကိုယ္အလြတ္ရထားသမွ် အစိတ္အပိုင္းေလးေတြကို ေပါင္းၾကည့္ရင္း အနာဂတ္က Kim Taehyungကို မွန္းဆၾကည့္ရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ကစားနည္းလဲ။
"အေဖကေတာ့ ငါ့သားစိတ္ခ်မ္းသာရင္ၿပီးတာပါပဲ။ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး စိတ္ပင္ပန္းခဲ့ရတယ္မလား"
သူမပြင့္တပြင့္ေလးၿပဳံးသည္။ ေဆးမတိုးတဲ့အျဖစ္ရယ္ပါ။ ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို စိန္စီေႂကြ႐ုပ္ေလးလို အျမတ္တႏိုး သိမ္းထားခ်င္ခဲ့တာ။ ႐ုတ္တရက္ေပ်ာက္ဆုံးသြားျခင္းက သူ႔အတြက္ ကမာၻပ်က္နည္း တစ္မ်ိဳးပါပင္။
တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး အ႐ူးတစ္ေယာက္နီးပါး ေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္စားေနခဲ့ရင္း ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေတြ႕ရေတာ့မယ္တဲ့ေလ။
သည္ကေလးကို ဘယ္လိုေပြ႕ဖက္ရမယ္၊ ဘယ္လိုနမ္းရႈိက္ရမယ္ စသျဖင့္ သူ႔ေခါင္းထဲ အစီအစဥ္မ်ား ေနရာတက်။
"ေနာက္တစ္ခါေပ်ာက္သြားရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တကယ္႐ူးသြားေတာ့မွာ"
သူေဌးႀကီးJeonက သူ႔သားအစား သက္ျပင္းတစ္ရႈိက္ ခ်လိုက္၏။ JungKookက အပိုေျပာေနတာမဟုတ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္ေကာင္ေလးျဖစ္ပါေစဦး၊ သူ႔သားက အေလးအနက္မရွိဘဲ အလကားေလႀကီးေနတတ္သူမဟုတ္။
ထိုကေလးသာ ထပ္ေပ်ာက္သြားမယ္ဆို JungKookေလးက တကယ္႐ူးသြားႏိုင္သည္။
JungKook လက္ေပၚက အမာ႐ြတ္ေတြကို သူၾကည့္မိလိုက္သည္။ ဖခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေတာ့ ဒါေတြကို မၾကည့္ရက္။ သည္ဒဏ္ရာေတြရတဲ့အထိကို ကေလးတစ္ေယာက္အေပၚ စြဲလမ္းေနတဲ့သားျဖစ္သူအတြက္ သူလည္းတျခားနည္းလမ္းမေတြးတတ္ေတာ့ပါ။
ကိုယ့္သားလိုအင္ကိုသာ ၾကည့္ၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္ကိုေခၚဖို႔ ေမာ္စကိုထိ သူေရာက္လာခဲ့သည္။ Kim Taehyungေလးအေပၚ မတရားေသာ နည္းလမ္းျဖစ္သြားႏိုင္သျဖင့္ သူအားနာမိပါလ်က္ ကိုယ့္သားအတြက္ အတၱမ်ားက ေဖာေဖာသီသီ ပိုလွ်ံလ်က္ရွိ၏။
"ငါ့သားဆႏၵျပည့္ေစရပါမယ္"
JungKookဆံပင္ေလးကို သပ္ဖို႔ လက္လမ္းေတာ့ JungKookက ေခါင္းေရွာင္၏။ ဖတဆိုးသားေလးျဖစ္ေနလို႔ အလိုလိုက္ထားေပမဲ့ တြယ္တြယ္တာတာ ခြၽဲခြၽဲႏြဲ႕ႏြဲ႕အမူအရာေတြ JungKookက လုံး၀မႀကိဳက္။
"ဒီညေစာေစာအိပ္မယ္။ ဒါမွ မနက္ျဖန္ကို ျမန္ျမန္ေရာက္ၿပီး Taehyungကိုလည္း ေစာေစာေတြ႕ရမွာ"
"Taehyungက ထြက္မေျပးတတ္ပါဘူးကြာ"
"သူ႔အေဖကေတာ့ ထြက္ေျပးတတ္တယ္ေလ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ၿပိဳင္ဘက္က သူ႔အေဖျဖစ္ေနလည္း ကြၽန္ေတာ္က အညံ့မခံေတာ့ဘူး"
JungKookေၾကာင့္ သူသက္ျပင္းခ်မိေနတာ ဘယ္ႏွႀကိမ္ေျမာက္မွန္း မသိေတာ့။ သူ႔သားက ငယ္တည္းက သူနဲ႔တူၿပီး အတၱခပ္ႀကီးႀကီး။ သည္စ႐ိုက္ကိုလည္း သူကိုယ္တိုင္ လက္ထပ္သင္ေပးခဲ့တာ။
Kim Taehyungနဲ႔က်မွ သူမွားသြားမွန္း သိရေတာ့သည္။
"အဲ့ေလာက္လည္း စိတ္မတင္းထားစမ္းပါနဲ႔။ ကံပါရင္ သူ႔အလိုလို မင္းဆီေရာက္လာမွာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား"
"ကံဆိုတာ အလုပ္ပဲ အေဖ။ ကံမပါပါေအာင္ ကြၽန္ေတာ္က လုပ္ယူမွာ"
သူ႔သားသူမႏိုင္ေတာ့။ Taehyungကို ရွာဖို႔ ေမာ္စကိုေရာက္လာတည္းက JungKookမွာ ဘိန္းစားတစ္ေယာက္ ဘိန္းရႉထားရသည့္ႏွယ္ စိတ္တက္ႂကြလြန္းေနတာ ျဖစ္၏။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ခပ္ေစာေစာမွာ သတင္းရထားတဲ့ ႐ြာေလးဆီ သူတို႔သားအဖ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေမာ္စကိုမွာ ရာသီဥတုက ေအးစိမ့္စိမ့္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္လုံး ကုတ္အက်ႌရွည္ကို ၀တ္ထားရၿပီး ဦးထုပ္ေဆာင္းထားရ၏။
ၿမိဳ႕အျပင္ေရာက္ေလ ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္ေလ။ JungKook ကားမွန္ျပတင္းကို ဖြင့္၍ စီးေလ့ရွိသူျဖစ္သည့္အတြက္ ေလတိုက္တိုင္း အ႐ိုးထဲကတစိမ့္စိမ့္။
"႐ြာက သိပ္ေဝးလား"
"ေဝးတာထက္ ေခ်ာင္က်တာပါ သခင္ေလး။ အိမ္ေျခလည္း အေတာ္နည္းတယ္လို႔ ၾကားပါတယ္"
ေဒသခံဒ႐ိုင္ဘာက ဝင္ေျဖေပးသည္။ JungKook ေခါင္းညိတ္႐ုံသာ ညိတ္ျပၿပီး အျပင္ဘက္ကို ၾကည့္ေတာ့ ကားေနာက္ၾကည့္မွန္မွတစ္ဆင့္ သူတို႔အိမ္ကကားနည္းတူး တျခားကားေတြကိုပါ ျမင္ရသည္။
"အဲ့တာ အိမ္ကကားေတြလား အေဖ"
"အင္း.."
"ဘာလို႔အဲ့ေလာက္အမ်ားႀကီးလဲ။ Taehyungကို သြားေခၚ႐ုံပဲကို"
"ဒီလိုပါပဲ.. လိုရမယ္ရေပါ့"
မလိုအပ္ဘဲ သိပ္ကို ကိန္းႀကီးခန္းႀကီးလုပ္တာပဲဟု JungKookထင္လိုက္မိသည္။ သူက သိုသိုသိပ္သိပ္ပဲ သြားေခၚခ်င္တာ။ Taehyungကို သူတစ္ေယာက္ျမင္ရင္ ေတာ္ေရာေပါ့။ ဘာလို႔ လူအမ်ားႀကီးနဲ႔ ပြဲဆူေအာင္ လုပ္ခ်င္ရတာလဲ.. တစ္ခါတေလမ်ား အေဖတို႔က သိပ္ကို နားလည္ရခက္ပါ၏။
"အကယ္၍ဆိုတဲ့အေျခအေနေတြကို ထည့္စဥ္းစားရမယ္ေလ"
ထို'အကယ္၍'ဆိုတဲ့ စကားအား ေလးေလးနက္နက္မစဥ္းစားမိလိုက္တာ သူ႔လိုအပ္ခ်က္။ အေဖက ဘယ္စကားကိုမွ လက္လြတ္စပယ္မေျပာတတ္သလို ဘယ္အလုပ္ကိုမွ ရည္႐ြယ္ခ်က္မဲ့စြာ မလုပ္တတ္။
သူတို႔ ထို႐ြာေလးကို ေရာက္ေတာ့ အနည္းငယ္အကဲခတ္ၾကည့္မိလိုက္ေသးသည္။ အိမ္ေျခငါးဆယ္ေလာက္သာရွိမည္ဟုခန္႔မွန္းရၿပီး လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားေလးမ်ားႏွင့္သာ ဖြဲ႕စည္းထား၏။
ေမာစကိုၿမိဳ႕ေတာ္ႏွင့္ နီးေနလို႔သာ ႐ြာဟုအမည္ေပးထားတာ။ တကယ္တမ္းက် အိမ္ေျခစုေလးတစ္ခုထက္မပို။
ထိုအိမ္ေျခစုေလးကို သူေလွ်ာ့တြက္မိသြားသည္။ သူ႔ဘက္က ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို Mr. Kim လြယ္လြယ္ကူကူ လက္ခံလိမ့္မည္ဟု တြက္ဆမိတာလည္း အမွားႀကီးမွားသည္။
"Taehyungကို ကြၽန္ေတာ္ေသခ်ာေစာင့္ေရွာက္မွာပါ။ မွဲ႔တစ္ေပါက္မစြန္းရေအာင္၊ အေကာင္းဆုံးႀကီးျပင္းလာေအာင္။ ဪ.. သူ႔ကို ကြၽန္တစ္ေယာက္ရဲ႕သားလို႔လည္း ဘယ္သူမွ မေျပာရဲေစရပါဘူး"
"မေပးႏိုင္ဘူး သခင္ေလး"
JungKook အလိုလိုမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရသည္။ ႐ို႐ိုေသေသေလးေလးစားစားေတာင္းေနတာကို မေပးဘူးတဲ့လား။ သည္ထက္ၾကမ္းတဲ့စကားမ်ိဳးေတြ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာလား။
"ခင္ဗ်ားတစ္သက္ဆပ္မကုန္ႏိုင္တဲ့ အေႂကြးေတြ.. အတိုးေရာအရင္းေရာ ေလွ်ာ္ေပးမယ္။ အသာတၾကည္ ငါ့သားလက္ထဲ ထည့္လိုက္"
သူေဌးႀကီးJeonက ခက္ထန္တင္းမာစြာ အထက္စီးက ေျပာ၏။ ကမ္းလွမ္းသည္ထက္ ၿခိမ္းေျခာက္တာႏွင့္ပင္ ပိုတူေနေလသည္။
Mr. Kimအတြက္ေတာ့ အေျပာခံရတာ တန္လြန္းသည့္အေနအထား။ တစ္သက္လုံး အေႂကြးကင္းကင္းေနႏိုင္ဖို႔ရာ အခြင့္အေရး။ သို႔တိုင္ေအာင္ ေပးလိုက္မည္က သူ႔ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာ ေသြးသားေလး။
သူမေပးႏိုင္။ သူလက္ထဲမွာ အေကာင္းဆုံးႀကီးျပင္းလာေစရမယ္လို႔ သူ႔အမ်ိဳးသမီးကို ကတိေပးခဲ့ဖူးတယ္မဟုတ္ပါလား။ လြယ္လြယ္နဲ႔ ကတိဖ်က္တတ္သူေတာ့ မျဖစ္လို။ ေငြႏွင့္ သားကို လဲလွယ္ဖို႔ဆိုတာ ပိုလို႔ေတာင္ မျဖစ္ႏိုင္ေသး။
"မ်က္ႏွာပူစြာနဲ႔ပဲ ျငင္းပါရေစ။ ကြၽန္ေတာ့္သားေလးမရွိဘဲေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မေနႏိုင္လို႔ပါ"
"ဒါဆို ဦးေလးလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္.."
"ေတာ္ေတာ့ JungKook.. မလိုအပ္တာေတြ သိပ္မေျပာနဲ႔"
အေဖက Mr. Kimကို အိမ္မွာ လိုက္ေနေစခ်င္ပုံမရ။ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္.. Taehyungကိုေတာင္ သူရဲ႕ ဆႏၵျပင္းျပမႈေၾကာင့္သာ ေခၚတဲ့သူေလ။
ငယ္ခ်စ္ဦးကို အႏိုင္ပိုင္းသြားသူအား အိမ္ေပၚေခၚတင္ပါ့မည္တဲ့လား။ သည္တစ္ခါ အေဖက ယုတၱိတန္ပါသည္။
"ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေတာင္းေနတုန္းေပး။ ေအး.. မေပးလည္း ကိစၥမရွိဘူး။ က်ဳပ္တို႔ စာခ်ဳပ္အရ အေပါင္ခံပစၥည္းကို က်ဳပ္ဆႏၵအတိုင္းထားမယ္လို႔ေျပာထားတယ္ေလ။ ခင္ဗ်ားသားကို အေပါင္ခံအျဖစ္ထားမယ္။ သတ္မွတ္ခ်ိန္ထိလည္း မဆပ္ႏိုင္ေသးဘူးဆိုေတာ့ က်ဳပ္သိမ္း႐ုံေပါ့"
Mr. Kim ေသြးလန္႔သြားသည္။ နားထင္ထိ ေဆာင့္တက္လာေသာ ေသြးဖိအားေၾကာင့္ မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္သြား၏။ ထိုအခ်ိန္မွာ အိပ္ေနရာက ထြက္လာတဲ့ သားငယ္ေလးကို ျမင္လိုက္ခ်ိန္ စိုးရိမ္မႈက အထြတ္အထိပ္။
ေျခတံပုတိုတိုေလးမ်ားႏွင့္ သိပ္လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္ေသာ Taehyungေလးက အိပ္ရာထတာႏွင့္ အခန္းျပင္သို႔ ထြက္လာပုံပါ။
"Taehyung..!"
"Taehyungေလး အထဲျပန္ဝင္"
ေ႐ႊေရာင္ဆံပင္လိမ္လိမ္ေလးမ်ားက ခပ္ပြပြ။ မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္ကို လက္ေသးေသးေလးမ်ားျဖင့္ ပြတ္သပ္လ်က္။ JungKookႏွင့္ Mr. Kim ၿပိဳင္တူေအာ္ေတာ့ ပြတ္သပ္ေနရာမွာ ရပ္ၿပီး ျပဴးေၾကာင္စြာ ၾကည့္ေန၏။
အၾကည့္ေလးကအစ ခ်စ္စရာျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ JungKook ၿပဳံးကာ ေငးေမာမိသြားသည္။ သူမၿပဳံးတာ သိပ္ၾကာေနၿပီေလ။
သူေမ့ေလ်ာ့စြာ ေငးေနမိစဥ္ Mr. Kimက ထိုင္ရာမွ ထၿပီး ကေလးကို ေပြ႕ခ်ီကာ အျပင္သို႔ ထြက္ေျပးသည္။
ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အျပင္မွာက်န္ခဲ့ေသာ အေဖ့သက္ေတာ္ေစာင့္မ်ားရွိေန၍ ၾကာရွည္ေျပးလို႔မရလိုက္။ Taehyungေလးမွာ အစပိုင္း ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ျဖစ္ေနသေလာက္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ေတြ ျဖစ္လာေလေလ တအီအီငိုေလေလ။
ကေလးအတြက္ ဒါက အိပ္မက္ဆိုးလို ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။
မထင္မွတ္ဘဲ တေျဖးေျဖးႀကီးလာေသာ ျပႆနာေၾကာင့္ ႐ြာထဲက တျခားလူေတြပါ ပါလာ၏။ Taehyungတို႔သားအဖက ႐ြာမွာ လူခ်စ္လူခင္မ်ားဟန္။ Mr. Kimက ေျပးၿပီး အကူအညီေတာင္းေတာ့ ႐ြာသားအခ်ိဳ႕ပါ ထြက္လာသည္။
အခုမွပဲ အေဖေျပာသည့္ 'အကယ္၍'ဆိုေသာ အေျခအေနအား သူသေဘာေပါက္ႏိုင္ေတာ့၏။
႐ြာသားေတြနဲ႔ သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြၾကား လုံးေထြးသတ္ပုတ္မႈေတြ ျဖစ္လာၿပီးေနာက္ အေဖက ေသနတ္သုံးဖို႔ပါ အမိန္႔ေပး၏။
အခုေလာက္ထိ ျဖစ္လာဖို႔ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ္လည္း တကယ္တမ္းျဖစ္လာခ်ိန္မွာ သူေနာက္ဆုတ္လို႔မရႏိုင္ေတာ့။ Taehyungကို ရေအာင္ေခၚသြားဖို႔ကလြဲရင္ ဘာမ်က္ႏွာမွ ေထာက္စရာ ငဲ့စရာမလိုဟုသာ အထပ္ထပ္အခါခါ ေတြးမိေနေတာ့တာ။
သည္လိုကေယာက္ကယက္အေနအထားကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ Mr. Kimက တန္းေနေအာင္ ထြက္ေျပးသည္။ Taehyungဆီကေန အၾကည့္မလြဲႏိုင္ေသးေသာ JungKookမွာ ဒါကို မေတြ႕ဘဲမေန။
"Taehyung! ကိုယ္နဲ႔လိုက္ခဲ့!"
'ဒိုင္း!'
သူေျပးလိုက္ၿပီး စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ ေျခာက္လုံးျပဴးေသနတ္သံကို ၾကားလိုက္ရ၏။ Mr. Kim ေခါက္ခနဲ ေခြလဲသြားၿပီး ပါးစပ္ထဲက ေသြးနီနီတို႔ ပြက္အန္လာလွ်င္ Taehyungေလးက အလန္႔တၾကားႏွင့္ အာေခါင္ျခစ္ေအာ္ေတာ့သည္။
သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြထဲ ပစၥတိုသာပါလာေၾကာင္း သိထားေတာ့ သူအေဖ့ကို လွည့္ၾကည့္သည္။ ေသြးေအးစြာပင္ အေဖက သူ႔ေျခာက္လုံးျပဴးေသနတ္ကို ေဘာင္းဘီခါးပတ္ၾကားထဲ ထိုးထည့္ၿပီး တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
"အေဖ..အေဖ သတ္လိုက္တာလား"
"ဟုတ္တယ္။ ဒီလိုမွမလုပ္ရင္ ငါ့လူေတြလည္း အလကားပင္ပန္းေနၿပီ။ ေနာက္လည္း ေသာက္ဇယားေတြက ရႈပ္လာဦးမွာ"
သူသိလိုက္ပါၿပီ။ သူတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္လုံးက စိတၱဇဆန္စြာ ႐ူးေနၾကၿပီဆိုတာကိုေပါ့။ သူ႐ူးသမွ် နားလည္ေပးႏိုင္တာ အေဖကိုယ္တိုင္က သူ႔လိုလူျဖစ္ေန၍သာ။
အေဖ့ကို အျပစ္မတင္ခ်င္.. သူ႔ေၾကာင့္မဟုတ္ရင္ အခုေလာက္ထိ လုပ္မွာမဟုတ္တဲ့လူ။ သူ႔ေၾကာင့္ ဘာနည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ Taehyungကို ရေအာင္ေခၚေပးမယ္ဆိုတဲ့လူ။ အေဖက သူ႔ေၾကာင့္ခ်ည္း လုပ္ခဲ့သူျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အေဖ့ကို သူအျပစ္တင္စရာအေၾကာင္းမရွိ။
ပါးေစာင္ထဲက ေသြးအလိမ္းလိမ္းစီးက်လ်က္ အသက္မဲ့ေနေသာ Mr. Kim၏ ႐ုပ္အေလာင္းအား Taehyungၾကည့္ေနၿပီး ငိုသံလည္း မထြက္လာေတာ့။ ငိုဖို႔ထက္ ႀကီးမားေသာ စိတ္ဒဏ္ရာရသြားသည့္ႏွယ္။
သည္ျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို ၾကည့္ဖို႔ရာ သိပ္ငယ္လြန္းေသာ အ႐ြယ္ျဖစ္သည့္တိုင္ JungKook သတိမမူမိလိုက္။ သူဆႏၵရွိသည့္အတိုင္း ကေလးကို ေပြ႕ေခၚလာေတာ့တာပင္..။
____
စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ကိုယ့္အသည္းကို စိတ္ဒဏ္ရာလွလွႀကီး ေပးခဲ့မိသူဟာ ကိုယ္ပါပဲ။
အေဖသတ္လိုက္တာဆိုေပမဲ့ ကိုယ့္ေၾကာင့္ပဲ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ရဲ႕ မေစာင့္စည္းႏိုင္ျခင္းေတြ၊ သည္းမခံ စိတ္မရွည္ႏိုင္ျခင္းေတြေၾကာင့္ အေဖလည္း သည္လမ္းကိုေ႐ြးခဲ့ရသည္။ Taehyungမွာလည္း စိတ္ဒဏ္ရာေတြ တစ္ပုံတစ္ပင္။
ခြင့္လႊတ္ဖို႔ရာအတြက္ မထိုက္တန္သည့္သူျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္နဲ႔မွ အသနားမခံလိုေတာ့ပါ။ မုန္းရင္လည္း မုန္းတဲ့အတိုင္းေနပါေစေတာ့။
သူ႔အနားထားခ်င္တဲ့အတၱေလးကလြဲ ဗလာက်င္းေနတဲ့ သူ႔စိတ္ေတြရယ္။
အမုန္းနဲ႔ပဲရွိရွိ စက္ဆုပ္မႈျဖင့္ပဲရွိရွိ အနားရွိေနရင္၊ သူပိုင္ဆိုင္ေနရင္ရၿပီဆိုတဲ့ မိုက္႐ူးရဲဆန္ဆန္ယူဆခ်က္ျဖင့္ လက္ထပ္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ဖူးသည္။
ရႈံးၿမဲရႈံးေနဆဲပါပဲ ကိုယ့္အသည္းရယ္။
မင္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ဆယ္ဘဝေလာက္ ပါရမီျဖည့္ရင္ေတာင္ ကိုယ္ႏိုင္ဖို႔ မစြမ္းသာပါ။
႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာအားျဖင့္ ကိုယ္ႏိုင္ေကာင္းႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ မင္းစိတ္နဲ႔ ႏွလုံးသားကိုေတာ့ ကိုယ္ဘယ္ေသာအခါမွ အႏိုင္ယူႏိုင္မည္ မဟုတ္။
ညက ေျဖးေျဖးခ်င္းနက္၍ ေျဖးေျဖးခ်င္း မိုးေသာက္ခ်ိန္ေရာက္သည္။ ကိုယ္တို႔ၾကားက အက္ေၾကာင္းေလးကေတာ့ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ကြဲအက္၍ ဘယ္ေသာအခါမွ ျပန္မဆက္ႏိုင္စတမ္း။
အခန္းအျပင္က အရိပ္ငယ္ေလးတစ္ခု။ တံခါးလက္ကိုင္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားဆဲ။
ဒီဂရီအနည္းငယ္မွ် လွည့္လိုက္႐ုံျဖင့္ အခန္းတံခါးပြင့္သြားလိမ့္မည္။
ထို႔နည္းတူ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ဦးၾကားက တံတိုင္းတစ္ခုလည္း အလိုလို ပြင့္ဟသြားႏိုင္သည္။
အနည္းငယ္မွ်ေသာ အားစိုက္ထုတ္မႈေလးကိုေတာင္ သူမလုပ္ႏိုင္။
သက္ျပင္းရွည္တစ္ခုကို အခန္းထဲကလူမသိေအာင္ ခိုးရႈိက္ရင္း သူ႔ႏွလုံးသားက ေမာဟိုက္သြားေလ၏။
အခန္းထဲက စီးကရက္ေငြ႕ကို အျပင္က သူဟာ ရႉရႈိက္မိေန၏။
စမွတ္ဆုံးမွတ္မွာ မေ႐ြ႕စတမ္းရပ္ေနၾကသေ႐ြ႕ သူတို႔ဟာ ျမင္ေနလ်က္ ေဝးေနၾကဦးေတာ့မည္..။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜