Unicode~
လောလောဆယ် သူ့မှာ Antonကို အားနာသည့်စိတ်သာ ရှိတော့သည်။ ဒါဟာ ချစ်ခြင်းမေတ္တာမဟုတ်ကြောင်းကိုလည်း သူအခိုင်အမာ သိထားနှင့်ပြီးသား။ ချစ်ခြင်းနှင့် အားနာစိတ်ကြားမှာ အလွှာခပ်ထူထူက ကာရံထားပါ၏။
ဆေးရုံကုတင်ပေါ် ငြိမ်သက်စွာ လဲလျောင်းလျက်ရှိသော Antonကို သူခပ်လှမ်းလှမ်းကနေသာ ကြည့်သည်။ အားနာသည့်တိုင် Jeon JungKookကို အပြစ်ပုံချလိုက်ဖို့ရာလည်း မဝံ့မရဲ။ ဘာကြောင့်ရယ်မသိ.. လက်လွတ်စပယ် Jeon JungKookကို အပြစ်မြင်နေမိသမျှက အလုံးစုံမမှန်ဟု ခံစားနေမိသည်။
နှစ်ကြိမ်တိတိ.. သည်လိုကိစ္စတွေ Antonနဲ့ Jeon JungKookကြားဖြစ်တာ ဒါဒုတိယအကြိမ်မြောက်။ ပထမအကြိမ်တုန်းက သက်တော်စောင့် Audieက အချိန်မီလိုက်တယ်ဆိုပေမဲ့ အခုတစ်ခါကျ ဘယ်သူမှမမီလိုက်။ ဒါကြောင့်လည်း ထိုလူက စိတ်လွတ်ထွက်သွားတာ။
နောက်တစ်ခါများဆို Antonကို အိမ်မှာ တစ်ယောက်တည်းထားခဲ့တော့မှာမဟုတ်။ သူနည်းနည်းအတွေးလိုသွားသည်။
"သခင်လေး.."
"ဪ.. Audieပါလား။ သူဌေးမင်းအနားမနေဘဲ ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ"
"သူဌေးမင်းက သခင်လေးအခြေအနေသွားကြည့်ခိုင်းလိုက်လို့ပါ"
"ငါ့အခြေအနေ.. ဟုတ်လား"
"သခင်လေး စိတ်ပူနေမှာစိုးလို့ထင်ပါတယ်"
Taehyungက တွေးတွေးဆဆနှင့် Audieကို ပြန်ကြည့်သည်။ သူ Antonကို စိတ်ပူနေမှာစိုးလို့ Jeon JungKookက သူ့ကို ပြန်စိတ်ပူနေတယ်ပေါ့.. ဟုတ်လား။ ဖြစ်စဥ်က အနည်းငယ်နားလည်ရခက်ပြီး လက်မခံချင်စရာကောင်းသည်။
သို့သော် မဖြစ်နိုင်ဘူးဟု မဆိုသာ။
Jeon JungKookမှာ သူနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အံ့ဖွယ်ဖြစ်စဥ်သာဓကတွေ မနည်းရှိခဲ့ဖူးသည်။
"ငါအဆင်ပြေတယ်။ မင်းပြန်လို့ရပြီ"
"သခင်လေးကိုပါ ပြန်ခေါ်ခဲ့ဖို့မှာလိုက်ပါတယ်"
"ငါ့အခြေအနေကို ကြည့်ဖို့ပဲ မဟုတ်ဘူးလား။ ဘာလို့ ပြန်လိုက်ခဲ့ရမှာလဲ။ ငါနောက်မှ ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပြန်ခဲ့မယ်"
Audie၏ မျက်ဆန်နက်နက်က ဘယ်ညာမြန်မြန် ရွှေ့လျားသွားသည်။ အမူအရာကို မသိမသာ ခပ်လျင်လျင် ပြန်ထိန်းလိုက်တော့ Taehyung မရိပ်မိတော့။
"မဖြစ်လို့ပါ။ သိတဲ့အတိုင်း သူဌေးမင်းက ကျွန်တော်တို့ကို အသက်.."
"ကဲ..ကဲ ငါလိုက်ခဲ့မယ် ဟုတ်ပြီလား"
Anton သတိရလာသည်အထိ သူစောင့်နေလိုက်ဖို့ ကောင်းသည်။ သို့သော် စောင့်နေရမည့်အစား ဆေးရုံက သူနာပြုလေးကို အိမ်ကြိုးဖုန်းနံပါတ်သာ ပေးထားခဲ့လိုက်တော့သည်။
ဘယ်ဖုန်းလာလာ သူကိုင်လေ့မရှိသော်လည်း အခုတော့ ဖုန်းခေါ်သံကို စောင့်ရပြန်ဦးမည်။ သည်အသေးအဖွဲ့လေးတွေကအစ တာ၀န်ကြီးလိုက်တာ..။
"သခင်လေး လမ်းမှာဝင်စရာတော့ မရှိပါဘူးနော်"
"အိမ်ကိုသာ မောင်းစမ်းပါ။ အိမ်ပြန်မရောက်ခင်လည်း ဆေးရုံက ဖုန်းဆက်ထားပါဦးမယ်"
"ဟုတ်ကဲ့"
တကယ်တော့ Audieလည်း ဘယ်ကိုမှ ဝင်စရာမရှိဖို့ပဲ မျှော်လင့်နေခဲ့တာ။
အမိန့်ကို ဆန့်ကျင်ပြီးတော့ပဲဖြစ်ဖြစ် သူဌေးမင်းခံစားနေရတာတွေကို သခင်လေးသိဖို့ ပြပေးချင်တာ သူ့ဆန္ဒ။ နည်းနည်းလေးပဲဖြစ်ဖြစ် သူဌေးမင်းကို မြင်ပေးရင် ဘယ်လောက်ကောင်းလိမ့်မလဲ။
နည်းနည်းလောက်ဆိုလျှင်တောင် သည်လက်ထပ်ပွဲကို တားပစ်နိုင်လောက်သည်။
သခင်လေးက နှလုံးသားတံခါးကို အတင်းစေ့ထားရသူပါ။ ဘေးကကြည့်နေသူတိုင်း မြင်နိုင်ပါသည်။ တံခါးချက်လေး ဖွင့်လိုက်ရုံနဲ့ သူဌေးမင်းကို အပြည့်အဝမြင်နိုင်မည့်အရေး သူဘာလို့ မကူညီနိုင်ရမှာတဲ့လဲ။
____
Taehyung အိမ်ရှေ့ကို ရောက်ချိန်မှာ ကားတစ်စီးထိုးရပ်ထားတာတွေ့သည်။ နက်ပြာရောင် ဂျစ်ကားလေးဖြစ်ပြီး ထိုကားကို တစ်နေရာရာမှာ ရင်းရင်းနှီးနှီးမြင်ဖူးနေသည်ဟု Taehyung ခံစားမိသည်။
ဘယ်သူ့ကားလဲဆိုတာ သူစဥ်းစားမရ။
"ဪ.. ဒေါက်တာရောက်နေတာပဲ"
Audieပြောလာမှ သူတွေးရတော့သည်။ Jeonစံအိမ်၏ မိသားစုဆရာ၀န်စီးနေကျ ကားဖြစ်ကြောင်း သူမေ့နေခဲ့တာ။
"သူက ဘာလာလုပ်တာလဲ။ နေမကောင်းတဲ့သူလည်းမရှိဘဲနဲ့"
"သူဌေးမင်းဆီလာတာနေမှာပေါ့။ သူကုပေးတာ သူဌေးမင်းနဲ့ သခင်လေးအပြင် ဘယ်သူရှိသေးလို့လဲ"
Jeon JungKookက နေမကောင်းဘူးလား။ မသိစိတ်၏ လှုံ့ဆော်မှုအရ Taehyung မျက်နှာပေါ်မှာ စိုးရိမ်မှုအရိပ်အယောင်လေး ဖြတ်သန်းသွား၏။ သူကိုယ်တိုင်မသိလိုက်ခင်မှာပဲ Jeon JungKookအခြေအနေကို စိုးရိမ်မိနေလျက်သား။
ရုတ်ချည်းသွက်လက်သွားသော ခြေလှမ်းများနှင့် အိမ်ထဲဝင်လာပြီး Jeon JungKookရှိလောက်မည်ထင်သော အခန်းဆီ တက်သွားသည်။
သိချင်ရုံလေးပါဟု သူ့စိတ်သူအခါခါညာသည်။ သူ့ကိုယ်သူ ဘယ်လိုပဲညာညာ အမူအရာနှင့် မျက်ဝန်းကို ညာမရ။
"ဆေးက အဲ့လောက်အများကြီးသောက်လို့မရဘူး သူဌေးမင်း"
"မသောက်ရင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။ ကျုပ်က ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်နိုင်တာ မဟုတ်ဘူး"
အခန်းထဲတန်းဝင်လိုက်ရန် တံခါးလက်ကိုင်ကို ကိုင်ထားစဥ်မှာပဲ အတွင်းဘက်က အသံသဲ့သဲ့။ တစ်သံက Jeon JungKookဆီကဖြစ်ပြီး နောက်တစ်သံက ဆရာ၀န်၏ အသံ ဖြစ်ရမည်။
ခိုးနားထောင်တယ်လို့တော့ မဆိုသာဘူးမဟုတ်လား။ Jeon JungKook ဘာဆေးတွေသောက်နေရသလဲဆိုတာ သိချင်ရုံ စပ်စုချင်ရုံလေးတင်ပါ။
ပုံမှန်ဆို Audieဖြစ်ဖြစ် တခြားသက်တော်စောင့်ဖြစ်ဖြစ် ရောက်လာပြီး 'သူဌေးမင်းက အပေါ်မတက်လာခိုင်းဘူး' စသဖြင့် တားဆီးလိမ့်မည်။ အခု ဘယ်သူမှ လာတားဆီးခြင်းမရှိတာ ထူးတော့ထူးဆန်းသား။
သူ့မှာ ထူးဆန်းခြင်းအကြောင်း ဋီကာဖွင့်ရန် အချိန်မရှိသည့်အတွက် တံခါးနားကပ်၍သာ ဆက်နားထောင်နေလိုက်သည်။
"ကျွန်တော်ပြောထားတယ်လေ။ ဆေးပမာဏကို လျှော့ပြီး ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်ထိန်းရမယ်လို့။ ကျွန်တော်ပြောထားသလို တရားထိုင်တာရော လုပ်ဖြစ်ရဲ့လား"
"အဲ့လောက်ထိ စိတ်မစုစည်းနိုင်ဘူးဖြစ်နေတယ်"
ဆရာ၀န်၏ သက်ပြင်းချသံက အခန်းပြင်ကနေတောင် ကြားရသည်အထိ။ Jeon JungKookကိုကုရင်း ဆရာ၀န်က ရောဂါသွားမလားတောင် စိုးရိမ်ရသည်။
"အခုထိ Kim Taehyungနဲ့ အဆင်မပြေသေးဘူးလား"
သူ့နာမည်ပါလာတော့ Taehyung ပိုစိတ်ဝင်စားသွားသည်။ တံခါးနား ပိုတိုးကပ်၍ နားစွင့်မိသည်။ အသက်ရှူအောင့်ထားမတတ် သည်စကားကို အာရုံစိုက်နေမိတာ။
Jeon JungKookက တခြားတစ်ယောက်ဆီမှာ၊ သူ့နောက်ကွယ်မှာ သူ့အကြောင်းကို ဘယ်လိုများ ပြောနေလဲ သိပ်ကိုသိချင်ပါသည်။
"မပြေသေးဘူး ဒေါက်တာ။ သူ မကြာခင် တခြားတစ်ယောက်နဲ့ လက်ထပ်တော့မယ်တဲ့"
"ဟင်.. သူဌေးမင်းနဲ့ လက်ထပ်ပွဲပျက်တာတောင် မကြာသေးတာကိုလေ"
"သူ့ကို အပြစ်မတင်ပါနဲ့"
အခု သူ့အတွက် ကာပြောပေးလိုက်တာလား။ သူ့ရင်ထဲ သိမ့်ခနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးကို တစ်စုံတစ်ယောက်က သိမ်းကြုံးဖက်ထားသည့်နှယ် နွေးထွေးလုံခြုံသွားသော ခံစားချက်မျိုး။
ဘယ်လောက်တောင် ရင်ထဲစိမ့်ခနဲဖြစ်သွားလိုက်သလဲ။
"ဟုတ်ပါပြီ။ အပြစ်မတင်တော့ပါဘူး။ ကျွန်တော်က သူ့မှာ တာ၀န်ရှိတယ်လို့ မြင်လို့ပါ။ သူထွက်ပြေးသွားတုန်းက သူဌေးမင်းကို အတော်လေး ကုလိုက်ရသေးတယ်လေ။ သူဒါတွေ မသိဘူးလား"
"ကျုပ်ဆေးကုသမှုခံနေရတာ သူမသိဘူး။ သိလည်း မသိစေချင်ဘူး။ သူ့စိတ်နဲ့သူ အေးအေးချမ်းချမ်းနေပါစေ"
"ဒါဆို သူဌေးမင်းကရော။ စိတ်မအေးချမ်းရတာ သူဌေးမင်းပဲလေ။ စိတ်ငြိမ်ဆေးတွေက ဆေးမတိုးတော့ရင် ကျွန်တော်ဆေးထပ်ပေးလို့မရတော့ဘူး။ စိတ်ကို စိတ်နဲ့ပဲကုမှရမယ်ဗျ"
Jeon JungKookမှာ ပြဿနာရှိနေတာပဲ။ သူ့ကြောင့်ဆိုတဲ့ အဖြေတစ်ခုကိုပါ သူသိလိုက်ရသည်။ ဘာရောဂါရယ် တိတိကျကျမသိရပေမဲ့ စိတ်ငြိမ်ဆေးအလွန်အကျွံသောက်နေရပုံရရင်တော့ ဒါက အခြေအနေကောင်းမဟုတ်တာ သေချာသည်။
သူ့ကြောင့် အများကြီး ခံစားခဲ့ရတာလား။ လိမ်ညာခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးပေါ့။ အပေါ်ယံဟန်ဆောင်ခဲ့တာ မဟုတ်ဘဲ သူ့ကို အမြဲဖွင့်ဟပြနေခဲ့တာ။
သူဘာလို့ အဲ့လောက်ထိ တုံးအခဲ့ရတာလဲ။
လောလောဆယ်မှာ သူ့စိတ်က ဘယ်ညာလွန်ဆွဲလျက်။ မုန်းရမလား၊ အမုန်းကို သင်ပုန်းချေလိုက်သင့်လား ဝေခွဲမရနိုင်။ အတိတ်တွေက ခွင့်လွှတ်ဖို့ရာ ခက်လွန်းပြီး Jeon JungKookကလည်း သူ့အတွက် လက်သင့်ခံဖို့ရာမလွယ်။
အခန်းတံခါးရှေ့မှာ ကျောက်ရုပ်လို ရပ်နေမိပြီး တံခါးလက်ကိုင်ဘုကို ကိုင်ထားမိလျက်သား။ အသိစိတ်က လေနှင်ရာ လွှင့်ပါနေပြီး မသိစိတ်နှင့် စီးချင်းထိုးလျက်။
တံခါးလက်ကိုင်ကို အသာတွန်းမိမလိုဖြစ်တော့ သူ့ကိုယ်သူ ပြန်ထိန်းလိုက်သည်။ တခြားသူသိသင့်တဲ့ ကိစ္စတွေ ရှိဦးမှာပဲ မဟုတ်လား။
"သူဌေးမင်းအနားမှာ သူ့ကို လိုအပ်တယ်မဟုတ်လား။ ဒီအတိုင်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောပြီး အနားမှာ နေခိုင်းလိုက်ရောပေါ့"
"ကျုပ်သိပ်သနားစရာကောင်းနေလား ဒေါက်တာ"
"အဲ့လိုဆိုလိုတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော်ကတော့ ကျွန်တော့်လူနာအတွက် ဦးတည်ပြီး အကြံပေးရတာပဲလေ"
"လူနာမဟုတ်ဘူး။ ကျုပ်ကို အပတ်စဥ်ဆေးစစ်ပေးနေတယ်လို့ပဲ သဘောထားပေးပါ။ ပြီးတော့ အသနားခံတဲ့ အကြောင်းပြချက်တွေနဲ့တော့ သူ့ကို မဆွဲထားချင်ဘူး။ သူဆန္ဒရှိရင် ကျုပ်အနားအလိုလိုရှိနေလိမ့်မယ်"
တံခါးလက်ကိုင်ကို တင်းနေအောင် ကိုင်ထားသော သူ့လက်ဟာ ကမ္ဘာမြေဆွဲအားနှင့်တကွ ပြုတ်ကျသွားသည်။ ဆွဲအားပြင်းလွန်းလို့လား၊ သူ့လက်ကပဲ အားပျော့နေတာလား။
Jeon JungKookပြောတဲ့ သူ့ဆန္ဒကို သူကိုယ်တိုင်လည်း မသိနေပါ။ သူ့အတွက် အမုန်းတရားက တာ၀န်၀တ္တရားတစ်ခုလိုဖြစ်နေပြီး Jeon JungKookက သူ့ကို ချည်နှောင်ထားတဲ့ ကျိန်စာတစ်ခု။
ထိုလူက သူ့အင်အားတွေကို ဆုတ်ယုတ်စေနိုင်သော သတ္တိရှိလေ၏။
"ကိုယ့်ဟာကိုယ်အဆင်ပြေလိမ့်မယ်လို့ရော ယုံကြည်ချက်ရှိရဲ့လား"
"ဒါကျုပ်ရဲ့ဝဋ်ကြွေးလှလှလေးပါပဲ။ ကျုပ်မှာ သူမချစ်လို့ဆိုပြီး ပူဆွေးနေဖို့ တာ၀န်ကို ရှိနေတာ။ ကျုပ်တို့ သားအဖမှာ အပြစ်တွေရှိခဲ့တာ အမှန်ပဲလေ။ သူမုန်းသင့်ပါတယ်"
အပြစ်ဆိုတဲ့ ပညက်ချက်များအကြောင်း.. သူဂဃနဏမသိသည့်တိုင် ကောင်းသောအရာများ မဟုတ်ခဲ့သည်ကိုတော့ ငယ်ဘဝမှတ်ဉာဏ်ကနေတစ်ဆင့်၊ သို့မဟုတ် အိပ်မက်များမှတစ်ဆင့် ရိပ်စားမိထားသည်။
သူသိတာတွေ သူထင်တာတွေ ဘယ်အတိုင်းအတာထိ မှန်သတဲ့လဲ။
သူဆက်နားထောင်သင့်လား မသင့်လား ဆုံးဖြတ်ချက်ချဖို့ရာ ခက်ပါ၏။
ဆက်နားထောင်နေရင်း ဘာမဆိုဖြစ်သွားနိုင်သည်။ ဝင်ရိုးစွန်းနှစ်ခု၏ အလယ်တည့်တည့်မှာ ရောက်နေသော သူ့မနောဓါတ်က တစ်ဖက်ဖက်သို့ ကူးပြောင်းသွားနိုင်ချေရှိသည်။
လုံးလုံးလျားလျား ခွင့်လွှတ်ပေးလိုက်တာလည်း ဖြစ်နိုင်ပြီး လုံး၀ကြီးပြတ်သားသွားတာမျိုးလည်း မဖြစ်နိုင်ဘူးဟု မဆိုနိုင်။
ဝေဖန်ဆင်ခြင်နိုင်စွမ်းနည်းနေချိန်မှာပဲ တံခါးပေါက်ဖွင့်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။ သူ့ရှေ့တည့်တည့်မှာ မိသားစုဆရာဝန်ကို တွေ့ပြီး အခန်းထဲက Jeon JungKook. နှစ်ယောက်လုံးက အံ့ဩတသဖြင့် သူ့ကို ကြည့်နေကြလျက်။
"သခင်..သခင်လေး ဒီမှာ ဘာလုပ်နေတာလဲ"
"Taehyung.. ဘယ်တုန်းက ရောက်နေတာလဲ"
Jeon JungKook အသံက တည်ကြည်စွာ ကြံ့ခိုင်လျက်။ သို့သော် စောစောက အခြေအနေများကို ကြားသိပြီးနောက်မှာတော့ ကြံခိုင်ချင်ဟန်ဆောင်နေပါတယ်ဟူ၍သာ သူထင်မိသည်။
သူ့ရှေ့မှာ ဘယ်နှကြိမ် ဘယ်နှခါများ သန်မာယောင်ဆောင်ခဲ့ပြီးပြီလဲ။ သူမရှိချိန်ဆို သည်လူက ဘယ်လောက်ထိ ပြိုလဲသွားနိုင်လဲ။ သည်လူ့အတွက် သူ့ရဲ့ စိတ်ဝင်စားမှုက ဒီရေအလား တရိပ်ရိပ် မြင့်တက်လာသည်။
ပင်လယ်ကမ်းစပ်သာဆိုလျှင် အခုအချိန်က ဒီရေတက်ချိန်ဟု သမုတ်နိုင်သော ကာလတစ်ခုဖြစ်၏။
"ကြာပြီ.. ရောက်နေတာ"
"မင်းဘာတွေကြားသွားလိုက်သေးလဲ"
Taehyung တံတွေးမျိုချရင်း တစ်ခုခုအဖြေပေးနိုင်ရန် ကြိုးစားသည်။ ကောင်းသောစကားကို ဆိုသင့်လား။ ဒါမှမဟုတ်.. ပင်ကိုအတိုင်း ခပ်တန်းတန်းခပ်စိမ်းစိမ်းလား။ ရွေးချယ်ရခက်လွန်းလို့ သူဟာ လက်သီးကို တင်းတင်းဆုပ်၍သာ ကျောက်ရုပ်တစ်ရုပ်အလား ရပ်နေမိတော့၏။
"ဘာအပြစ်တွေ လုပ်ခဲ့တာလဲ။ တိတိကျကျသိချင်တယ်"
မေးချင်တာ တခြား၊ ထွက်သွားတဲ့အဖြေက တခြား။ တကယ်ဆို 'ခင်ဗျား အဆင်ပြေရဲ့လား'၊ 'ကျွန်တော်ရှိနေပေးမှဖြစ်မှာလား'၊ 'ကျွန်တော့်ကို ဘာလို့ စောစောက မပြောတာလဲ' စသဖြင့် မေးလိုက်သင့်တာပေါ့။
ရက်စက်တာထက် ပိုလွန်းစွာပင် တစ်ဖက်သတ်ဆန်လွန်းသော၊ အတ္တများလွန်းသော စကားကို ပြောလိုက်မိသည်။
Jeon JungKookဘက်က ပြန်ရသည်က ရှည်ရှည်ကြာကြာ သက်ပြင်းချသံတစ်ချက်၊ နောက်ထပ်တစ်ချက်၊ နောက်ဆုံးအခေါက် အပြင်းဆုံးတစ်ချက်။
ဟင့်အင်း.. သူဒါကို အဓိကသိချင်တာ မဟုတ်ဘူးလေ။
ကျေးဇူးပြုပြီး မဖြေပါနဲ့လား..။
"သခင်လေး Kim Taehyung.. အဲ့လိုမမေးပါနဲ့လား။ သူဌေးမင်းအတွက် မကောင်း.."
"နေပါစေ။ ဒေါက်တာလည်း မိုးချုပ်တော့မှာဆိုတော့ ပြန်လိုက်တော့လေ။ ကျုပ်ဒရိုင်ဘာစောင့်နေပါလိမ့်မယ်"
ဆရာ၀န်ကို အသာလေး ပ,ထုတ်လိုက်တာ အောင်မြင်သွားသည်။ သေသပ်ပိရိစွာ စည်းနှောင်ထားသော နက်ခ်တိုင်ကို အထာကျကျ ဖြည်လျှော့လေ၏။
ထိုလူ၏ လှုပ်ရှားမှုတစ်ခုချင်းစီကို Taehyung မျက်တောင်မခတ်စတမ်း လိုက်ကြည့်နေမိပြီးနောက် ခေတ္တမျှ မငေးမောမိဘဲ မနေနိုင်။
"အဲ့တာပဲ ကြားတယ်ဆို တော်သေးတာပေါ့။ အထူးအထွေမဟုတ်ပါဘူး ကိုယ့်အသည်းရယ်။ အပြစ်က အပြစ်ပဲပေါ့.. မင်းမသိဘဲမနေပါဘူး။ ခွင့်လွှတ်ဖို့လည်း မတန်ပါဘူး"
"ဪ.. အဲ့လိုကိုး။ ဒီအတိုင်း ဆက်မုန်းနေလို့လည်း အဆင်ပြေတယ်ပေါ့"
JungKookက ပုခုံးတွန့်ပြလိုက်ပြီး..
"ကိုယ်အသက်ရှင်နေတုန်းပဲလေ"
ဘေးကကြည့်ရင်တော့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပြောဆိုနေသလို။ ရင်နှင့်အမျှ လေးလံသည့် ခဲတစ်လုံးကဲ့သို့သော ခံစားချက်များကို ချိတ်ဆွဲလျက် ကပြနေရသည့် ကြိုးဆွဲရုပ်သေးရုပ်အလား JungKookခံရခက်နေ၏။
ရှင်လျက်နဲ့ အကြိမ်ကြိမ်သေဆုံးရသော ရက်စွဲများအကြောင်း သူဘယ်အခါမှ ရင်ဖွင့်ရပါ့မလဲ။
သူ့ရှေ့မှာ ရပ်နေသော သူ၏တစ်ပွင့်ပန်းလေးကို သူအနူးညံ့ဆုံးအကြည့်ဖြင့် ငေးမောနေမိသည်။
စကားတွေအများကြီးကြားခဲ့မှာပဲနော်.. ဒါတောင် သိချင်တာက သူ့အပြစ်ကိုတဲ့လား။
အဆုံးသတ်မှာတောင် Taehyungက သူ့အတွက် သူ့ဘက်မှာ ရှိမှာမဟုတ်တော့။ အသနားခံရင်တောင် သူ့အနားနေမှာမဟုတ်တော့။
ကိုယ်ဟာ မင်းကြောင့် စိတ်ငြိမ်ဆေးသောက်နေရပါပြီလို့ တငိုငိုတရီရီပြောရင်တောင် စိတ်ယိုင်လာမှာ မဟုတ်တော့ဘူးလေ။
"လူလိမ်။ ခင်ဗျားက ဘယ်တော့မှ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းမပြောဘူး။ ခင်ဗျားကို မုန်းတယ်"
ခြေသံတဒေါက်ဒေါက်က လှေကားအတိုင်း ပြေးဆင်းသွားသည်။ မပွင့်တပွင့်ပြုံးနေရင်းက သူ့မျက်ရည်တွေ လျှံကျလာသည်။
သူထွက်သွားလျှင် ကျန်ခဲ့ရသူဖြစ်ပြီး သူပြန်လာလျှင် အသင့်စောင့်နေရသူရယ်ပါ။ ပင်လယ်ကမ်းစပ်က လှေသမ္ဗန်တွေ ခရီးသည်အလာကို မျှော်ရသကဲ့သို့ ကိုယ်က သူ့ကို စောင့်ရသူ။
သူ့အမုန်းတွေ အင်အားကြီးသလောက် ကိုယ့်အချစ်တွေကလည်း မကုန်မခမ်းနိုင်လိုက်တာ လွန်ပါရောလား။
ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းမပြောဘူးလို့ သူကဆိုသည်။ ပွင့်လင်းတော့လည်း မင်းရဲ့အဖြေက ပြောင်းသွားမှာတဲ့လား ကိုယ့်အသည်းရယ်။
ကိုယ့်ကို စိမ်းမြဲစိမ်းနေဦးမှာပါပဲ။
ချစ်ခြင်းနှင့်တကွ ဘဝတစ်ခုလုံးကို အရှုံးပေးထားပြီပဲလေ.. သည်တစ်ခါတော့ ကိုယ်အနိုင်ယူခွင့်ရှိတယ်မလား။
မင်းဆီမှာ မျက်ရည်ခံထိုးပြီး အယူခံမဝင်ပါရစေနဲ့တော့။ တိတ်ဆိတ်ခြင်းဖြင့်သာ ကိုယ့်မာနကို ထိန်းထားချင်ပါသည်။
ခြေကုန်လက်ပန်းကျစွာ ကုတင်ပေါ်ကို ပစ်လဲချလိုက်သည်။ မထူမပါးမွေ့ရာထဲ နစ်ဝင်သွားပြီး သူ့ကိုယ်သူ အိပ်ပျော်တော့မလို အထင်မှားသွား၏။
အိပ်မပျော်နိုင်တဲ့ရက်က ခပ်များများဆိုတော့ ကိုယ်ဟာ အိပ်စက်ခြင်းအကြောင်းကိုတောင် မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်ပေါ့။
အဖေသာ ရှိနေဆဲဆို သူ့ကို ဘယ်လောက်ထိ အားမလို အားမရ ဖြစ်လိုက်မလဲနော်။ သူအသင့်ခင်းထားပေးတဲ့လမ်းကိုတောင် မလျှောက်နိုင်ရကောင်းလား၊ အခုထိ စိတ်ငြိမ်ဆေးသောက်နေရကောင်းလားဆိုပြီး ကိုယ့်ကို ဆူငေါက်လိုက်မည့်ဖြစ်ခြင်း။
အဖေ့ကိုတော့ ကျေးဇူးတင်ပါရဲ့။ အဖေခင်းတဲ့လမ်းကလည်း သိပ်တော့ချောမွေ့မနေပါဘူး အဖေရယ်။
ကိုယ့်မှာ အမှောင်ထုထဲ ဆူးငြောင့်ခလုတ်တွေကြား စမ်းတဝါးဝါးလျှောက်နေရဆဲပါ။
အဖေ့သားက အဲ့သည်ကလေးအပေါ် ရူးသွပ်နေဆဲ၊ ထိုကလေးက သူ့ကို မုန်းပြနေဆဲ။ အသက်ကြီးလာသည်ကလွဲရင် အခုနှစ်ပိုင်းတွေမှာ ကိုယ့်အတွက် တိုးတက်မှုကြီးကြီးမားမား မရှိရပါ။
တဖြေးဖြေးဝေးသွားသည်ဟု ထင်ရသော မေတ္တာများရယ်၊ တစ်မိုးအောက်ထဲ အသက်ရှူနေပြီး ခေါင်းပါးလွန်းသော နွေးထွေးမှုတွေရယ်။
ကိုယ့်အတွက် နွေကနွေထက်ပူပြီး ဆောင်းက ဆောင်းထက်အေးခဲပါသည်။
ကိုယ့်အသည်းကို ချစ်ရတာဟာ ကိုယ့်အဖို့ နေနှစ်စင်း၊ လနှစ်မင်းရှိတဲ့ကမ္ဘာမှာ ရှင်သန်နေရသည့်အလား..။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜
Zawgyi~
ေလာေလာဆယ္ သူ႔မွာ Antonကို အားနာသည့္စိတ္သာ ရွိေတာ့သည္။ ဒါဟာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမဟုတ္ေၾကာင္းကိုလည္း သူအခိုင္အမာ သိထားႏွင့္ၿပီးသား။ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ အားနာစိတ္ၾကားမွာ အလႊာခပ္ထူထူက ကာရံထားပါ၏။
ေဆး႐ုံကုတင္ေပၚ ၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းလ်က္ရွိေသာ Antonကို သူခပ္လွမ္းလွမ္းကေနသာ ၾကည့္သည္။ အားနာသည့္တိုင္ Jeon JungKookကို အျပစ္ပုံခ်လိုက္ဖို႔ရာလည္း မဝံ့မရဲ။ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ.. လက္လြတ္စပယ္ Jeon JungKookကို အျပစ္ျမင္ေနမိသမွ်က အလုံးစုံမမွန္ဟု ခံစားေနမိသည္။
ႏွစ္ႀကိမ္တိတိ.. သည္လိုကိစၥေတြ Antonနဲ႔ Jeon JungKookၾကားျဖစ္တာ ဒါဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္။ ပထမအႀကိမ္တုန္းက သက္ေတာ္ေစာင့္ Audieက အခ်ိန္မီလိုက္တယ္ဆိုေပမဲ့ အခုတစ္ခါက် ဘယ္သူမွမမီလိုက္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ထိုလူက စိတ္လြတ္ထြက္သြားတာ။
ေနာက္တစ္ခါမ်ားဆို Antonကို အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ေတာ့မွာမဟုတ္။ သူနည္းနည္းအေတြးလိုသြားသည္။
"သခင္ေလး.."
"ဪ.. Audieပါလား။ သူေဌးမင္းအနားမေနဘဲ ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ"
"သူေဌးမင္းက သခင္ေလးအေျခအေနသြားၾကည့္ခိုင္းလိုက္လို႔ပါ"
"ငါ့အေျခအေန.. ဟုတ္လား"
"သခင္ေလး စိတ္ပူေနမွာစိုးလို႔ထင္ပါတယ္"
Taehyungက ေတြးေတြးဆဆႏွင့္ Audieကို ျပန္ၾကည့္သည္။ သူ Antonကို စိတ္ပူေနမွာစိုးလို႔ Jeon JungKookက သူ႔ကို ျပန္စိတ္ပူေနတယ္ေပါ့.. ဟုတ္လား။ ျဖစ္စဥ္က အနည္းငယ္နားလည္ရခက္ၿပီး လက္မခံခ်င္စရာေကာင္းသည္။
သို႔ေသာ္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဟု မဆိုသာ။
Jeon JungKookမွာ သူနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အံ့ဖြယ္ျဖစ္စဥ္သာဓကေတြ မနည္းရွိခဲ့ဖူးသည္။
"ငါအဆင္ေျပတယ္။ မင္းျပန္လို႔ရၿပီ"
"သခင္ေလးကိုပါ ျပန္ေခၚခဲ့ဖို႔မွာလိုက္ပါတယ္"
"ငါ့အေျခအေနကို ၾကည့္ဖို႔ပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ဘာလို႔ ျပန္လိုက္ခဲ့ရမွာလဲ။ ငါေနာက္မွ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ျပန္ခဲ့မယ္"
Audie၏ မ်က္ဆန္နက္နက္က ဘယ္ညာျမန္ျမန္ ေ႐ႊ႕လ်ားသြားသည္။ အမူအရာကို မသိမသာ ခပ္လ်င္လ်င္ ျပန္ထိန္းလိုက္ေတာ့ Taehyung မရိပ္မိေတာ့။
"မျဖစ္လို႔ပါ။ သိတဲ့အတိုင္း သူေဌးမင္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အသက္.."
"ကဲ..ကဲ ငါလိုက္ခဲ့မယ္ ဟုတ္ၿပီလား"
Anton သတိရလာသည္အထိ သူေစာင့္ေနလိုက္ဖို႔ ေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ေစာင့္ေနရမည့္အစား ေဆး႐ုံက သူနာျပဳေလးကို အိမ္ႀကိဳးဖုန္းနံပါတ္သာ ေပးထားခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။
ဘယ္ဖုန္းလာလာ သူကိုင္ေလ့မရွိေသာ္လည္း အခုေတာ့ ဖုန္းေခၚသံကို ေစာင့္ရျပန္ဦးမည္။ သည္အေသးအဖြဲ႕ေလးေတြကအစ တာ၀န္ႀကီးလိုက္တာ..။
"သခင္ေလး လမ္းမွာဝင္စရာေတာ့ မရွိပါဘူးေနာ္"
"အိမ္ကိုသာ ေမာင္းစမ္းပါ။ အိမ္ျပန္မေရာက္ခင္လည္း ေဆး႐ုံက ဖုန္းဆက္ထားပါဦးမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
တကယ္ေတာ့ Audieလည္း ဘယ္ကိုမွ ဝင္စရာမရွိဖို႔ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့တာ။
အမိန္႔ကို ဆန္႔က်င္ၿပီးေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူေဌးမင္းခံစားေနရတာေတြကို သခင္ေလးသိဖို႔ ျပေပးခ်င္တာ သူ႔ဆႏၵ။ နည္းနည္းေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ သူေဌးမင္းကို ျမင္ေပးရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲ။
နည္းနည္းေလာက္ဆိုလွ်င္ေတာင္ သည္လက္ထပ္ပြဲကို တားပစ္ႏိုင္ေလာက္သည္။
သခင္ေလးက ႏွလုံးသားတံခါးကို အတင္းေစ့ထားရသူပါ။ ေဘးကၾကည့္ေနသူတိုင္း ျမင္ႏိုင္ပါသည္။ တံခါးခ်က္ေလး ဖြင့္လိုက္႐ုံနဲ႔ သူေဌးမင္းကို အျပည့္အဝျမင္ႏိုင္မည့္အေရး သူဘာလို႔ မကူညီႏိုင္ရမွာတဲ့လဲ။
____
Taehyung အိမ္ေရွ႕ကို ေရာက္ခ်ိန္မွာ ကားတစ္စီးထိုးရပ္ထားတာေတြ႕သည္။ နက္ျပာေရာင္ ဂ်စ္ကားေလးျဖစ္ၿပီး ထိုကားကို တစ္ေနရာရာမွာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးျမင္ဖူးေနသည္ဟု Taehyung ခံစားမိသည္။
ဘယ္သူ႔ကားလဲဆိုတာ သူစဥ္းစားမရ။
"ဪ.. ေဒါက္တာေရာက္ေနတာပဲ"
Audieေျပာလာမွ သူေတြးရေတာ့သည္။ Jeonစံအိမ္၏ မိသားစုဆရာ၀န္စီးေနက် ကားျဖစ္ေၾကာင္း သူေမ့ေနခဲ့တာ။
"သူက ဘာလာလုပ္တာလဲ။ ေနမေကာင္းတဲ့သူလည္းမရွိဘဲနဲ႔"
"သူေဌးမင္းဆီလာတာေနမွာေပါ့။ သူကုေပးတာ သူေဌးမင္းနဲ႔ သခင္ေလးအျပင္ ဘယ္သူရွိေသးလို႔လဲ"
Jeon JungKookက ေနမေကာင္းဘူးလား။ မသိစိတ္၏ လႈံ႕ေဆာ္မႈအရ Taehyung မ်က္ႏွာေပၚမွာ စိုးရိမ္မႈအရိပ္အေယာင္ေလး ျဖတ္သန္းသြား၏။ သူကိုယ္တိုင္မသိလိုက္ခင္မွာပဲ Jeon JungKookအေျခအေနကို စိုးရိမ္မိေနလ်က္သား။
႐ုတ္ခ်ည္းသြက္လက္သြားေသာ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ အိမ္ထဲဝင္လာၿပီး Jeon JungKookရွိေလာက္မည္ထင္ေသာ အခန္းဆီ တက္သြားသည္။
သိခ်င္႐ုံေလးပါဟု သူ႔စိတ္သူအခါခါညာသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ ဘယ္လိုပဲညာညာ အမူအရာႏွင့္ မ်က္ဝန္းကို ညာမရ။
"ေဆးက အဲ့ေလာက္အမ်ားႀကီးေသာက္လို႔မရဘူး သူေဌးမင္း"
"မေသာက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ က်ဳပ္က ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး"
အခန္းထဲတန္းဝင္လိုက္ရန္ တံခါးလက္ကိုင္ကို ကိုင္ထားစဥ္မွာပဲ အတြင္းဘက္က အသံသဲ့သဲ့။ တစ္သံက Jeon JungKookဆီကျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္သံက ဆရာ၀န္၏ အသံ ျဖစ္ရမည္။
ခိုးနားေထာင္တယ္လို႔ေတာ့ မဆိုသာဘူးမဟုတ္လား။ Jeon JungKook ဘာေဆးေတြေသာက္ေနရသလဲဆိုတာ သိခ်င္႐ုံ စပ္စုခ်င္႐ုံေလးတင္ပါ။
ပုံမွန္ဆို Audieျဖစ္ျဖစ္ တျခားသက္ေတာ္ေစာင့္ျဖစ္ျဖစ္ ေရာက္လာၿပီး 'သူေဌးမင္းက အေပၚမတက္လာခိုင္းဘူး' စသျဖင့္ တားဆီးလိမ့္မည္။ အခု ဘယ္သူမွ လာတားဆီးျခင္းမရွိတာ ထူးေတာ့ထူးဆန္းသား။
သူ႔မွာ ထူးဆန္းျခင္းအေၾကာင္း ဋီကာဖြင့္ရန္ အခ်ိန္မရွိသည့္အတြက္ တံခါးနားကပ္၍သာ ဆက္နားေထာင္ေနလိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္ေျပာထားတယ္ေလ။ ေဆးပမာဏကို ေလွ်ာ့ၿပီး ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ထိန္းရမယ္လို႔။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာထားသလို တရားထိုင္တာေရာ လုပ္ျဖစ္ရဲ႕လား"
"အဲ့ေလာက္ထိ စိတ္မစုစည္းႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္"
ဆရာ၀န္၏ သက္ျပင္းခ်သံက အခန္းျပင္ကေနေတာင္ ၾကားရသည္အထိ။ Jeon JungKookကိုကုရင္း ဆရာ၀န္က ေရာဂါသြားမလားေတာင္ စိုးရိမ္ရသည္။
"အခုထိ Kim Taehyungနဲ႔ အဆင္မေျပေသးဘူးလား"
သူ႔နာမည္ပါလာေတာ့ Taehyung ပိုစိတ္ဝင္စားသြားသည္။ တံခါးနား ပိုတိုးကပ္၍ နားစြင့္မိသည္။ အသက္ရႉေအာင့္ထားမတတ္ သည္စကားကို အာ႐ုံစိုက္ေနမိတာ။
Jeon JungKookက တျခားတစ္ေယာက္ဆီမွာ၊ သူ႔ေနာက္ကြယ္မွာ သူ႔အေၾကာင္းကို ဘယ္လိုမ်ား ေျပာေနလဲ သိပ္ကိုသိခ်င္ပါသည္။
"မေျပေသးဘူး ေဒါက္တာ။ သူ မၾကာခင္ တျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္ေတာ့မယ္တဲ့"
"ဟင္.. သူေဌးမင္းနဲ႔ လက္ထပ္ပြဲပ်က္တာေတာင္ မၾကာေသးတာကိုေလ"
"သူ႔ကို အျပစ္မတင္ပါနဲ႔"
အခု သူ႔အတြက္ ကာေျပာေပးလိုက္တာလား။ သူ႔ရင္ထဲ သိမ့္ခနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ တစ္ကိုယ္လုံးကို တစ္စုံတစ္ေယာက္က သိမ္းႀကဳံးဖက္ထားသည့္ႏွယ္ ေႏြးေထြးလုံၿခဳံသြားေသာ ခံစားခ်က္မ်ိဳး။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရင္ထဲစိမ့္ခနဲျဖစ္သြားလိုက္သလဲ။
"ဟုတ္ပါၿပီ။ အျပစ္မတင္ေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔မွာ တာ၀န္ရွိတယ္လို႔ ျမင္လို႔ပါ။ သူထြက္ေျပးသြားတုန္းက သူေဌးမင္းကို အေတာ္ေလး ကုလိုက္ရေသးတယ္ေလ။ သူဒါေတြ မသိဘူးလား"
"က်ဳပ္ေဆးကုသမႈခံေနရတာ သူမသိဘူး။ သိလည္း မသိေစခ်င္ဘူး။ သူ႔စိတ္နဲ႔သူ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနပါေစ"
"ဒါဆို သူေဌးမင္းကေရာ။ စိတ္မေအးခ်မ္းရတာ သူေဌးမင္းပဲေလ။ စိတ္ၿငိမ္ေဆးေတြက ေဆးမတိုးေတာ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္ေဆးထပ္ေပးလို႔မရေတာ့ဘူး။ စိတ္ကို စိတ္နဲ႔ပဲကုမွရမယ္ဗ်"
Jeon JungKookမွာ ျပႆနာရွိေနတာပဲ။ သူ႔ေၾကာင့္ဆိုတဲ့ အေျဖတစ္ခုကိုပါ သူသိလိုက္ရသည္။ ဘာေရာဂါရယ္ တိတိက်က်မသိရေပမဲ့ စိတ္ၿငိမ္ေဆးအလြန္အကြၽံေသာက္ေနရပုံရရင္ေတာ့ ဒါက အေျခအေနေကာင္းမဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။
သူ႔ေၾကာင့္ အမ်ားႀကီး ခံစားခဲ့ရတာလား။ လိမ္ညာခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ အေပၚယံဟန္ေဆာင္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘဲ သူ႔ကို အၿမဲဖြင့္ဟျပေနခဲ့တာ။
သူဘာလို႔ အဲ့ေလာက္ထိ တုံးအခဲ့ရတာလဲ။
ေလာေလာဆယ္မွာ သူ႔စိတ္က ဘယ္ညာလြန္ဆြဲလ်က္။ မုန္းရမလား၊ အမုန္းကို သင္ပုန္းေခ်လိုက္သင့္လား ေဝခြဲမရႏိုင္။ အတိတ္ေတြက ခြင့္လႊတ္ဖို႔ရာ ခက္လြန္းၿပီး Jeon JungKookကလည္း သူ႔အတြက္ လက္သင့္ခံဖို႔ရာမလြယ္။
အခန္းတံခါးေရွ႕မွာ ေက်ာက္႐ုပ္လို ရပ္ေနမိၿပီး တံခါးလက္ကိုင္ဘုကို ကိုင္ထားမိလ်က္သား။ အသိစိတ္က ေလႏွင္ရာ လႊင့္ပါေနၿပီး မသိစိတ္ႏွင့္ စီးခ်င္းထိုးလ်က္။
တံခါးလက္ကိုင္ကို အသာတြန္းမိမလိုျဖစ္ေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ထိန္းလိုက္သည္။ တျခားသူသိသင့္တဲ့ ကိစၥေတြ ရွိဦးမွာပဲ မဟုတ္လား။
"သူေဌးမင္းအနားမွာ သူ႔ကို လိုအပ္တယ္မဟုတ္လား။ ဒီအတိုင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာၿပီး အနားမွာ ေနခိုင္းလိုက္ေရာေပါ့"
"က်ဳပ္သိပ္သနားစရာေကာင္းေနလား ေဒါက္တာ"
"အဲ့လိုဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္လူနာအတြက္ ဦးတည္ၿပီး အႀကံေပးရတာပဲေလ"
"လူနာမဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္ကို အပတ္စဥ္ေဆးစစ္ေပးေနတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားေပးပါ။ ၿပီးေတာ့ အသနားခံတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ေတာ့ သူ႔ကို မဆြဲထားခ်င္ဘူး။ သူဆႏၵရွိရင္ က်ဳပ္အနားအလိုလိုရွိေနလိမ့္မယ္"
တံခါးလက္ကိုင္ကို တင္းေနေအာင္ ကိုင္ထားေသာ သူ႔လက္ဟာ ကမာၻေျမဆြဲအားႏွင့္တကြ ျပဳတ္က်သြားသည္။ ဆြဲအားျပင္းလြန္းလို႔လား၊ သူ႔လက္ကပဲ အားေပ်ာ့ေနတာလား။
Jeon JungKookေျပာတဲ့ သူ႔ဆႏၵကို သူကိုယ္တိုင္လည္း မသိေနပါ။ သူ႔အတြက္ အမုန္းတရားက တာ၀န္၀တၱရားတစ္ခုလိုျဖစ္ေနၿပီး Jeon JungKookက သူ႔ကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ က်ိန္စာတစ္ခု။
ထိုလူက သူ႔အင္အားေတြကို ဆုတ္ယုတ္ေစႏိုင္ေသာ သတၱိရွိေလ၏။
"ကိုယ့္ဟာကိုယ္အဆင္ေျပလိမ့္မယ္လို႔ေရာ ယုံၾကည္ခ်က္ရွိရဲ႕လား"
"ဒါက်ဳပ္ရဲ႕ဝဋ္ေႂကြးလွလွေလးပါပဲ။ က်ဳပ္မွာ သူမခ်စ္လို႔ဆိုၿပီး ပူေဆြးေနဖို႔ တာ၀န္ကို ရွိေနတာ။ က်ဳပ္တို႔ သားအဖမွာ အျပစ္ေတြရွိခဲ့တာ အမွန္ပဲေလ။ သူမုန္းသင့္ပါတယ္"
အျပစ္ဆိုတဲ့ ပညက္ခ်က္မ်ားအေၾကာင္း.. သူဂဃနဏမသိသည့္တိုင္ ေကာင္းေသာအရာမ်ား မဟုတ္ခဲ့သည္ကိုေတာ့ ငယ္ဘဝမွတ္ဉာဏ္ကေနတစ္ဆင့္၊ သို႔မဟုတ္ အိပ္မက္မ်ားမွတစ္ဆင့္ ရိပ္စားမိထားသည္။
သူသိတာေတြ သူထင္တာေတြ ဘယ္အတိုင္းအတာထိ မွန္သတဲ့လဲ။
သူဆက္နားေထာင္သင့္လား မသင့္လား ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ဖို႔ရာ ခက္ပါ၏။
ဆက္နားေထာင္ေနရင္း ဘာမဆိုျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ ဝင္႐ိုးစြန္းႏွစ္ခု၏ အလယ္တည့္တည့္မွာ ေရာက္ေနေသာ သူ႔မေနာဓါတ္က တစ္ဖက္ဖက္သို႔ ကူးေျပာင္းသြားႏိုင္ေခ်ရွိသည္။
လုံးလုံးလ်ားလ်ား ခြင့္လႊတ္ေပးလိုက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ၿပီး လုံး၀ႀကီးျပတ္သားသြားတာမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဟု မဆိုႏိုင္။
ေဝဖန္ဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္းနည္းေနခ်ိန္မွာပဲ တံခါးေပါက္ဖြင့္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္မွာ မိသားစုဆရာဝန္ကို ေတြ႕ၿပီး အခန္းထဲက Jeon JungKook. ႏွစ္ေယာက္လုံးက အံ့ဩတသျဖင့္ သူ႔ကို ၾကည့္ေနၾကလ်က္။
"သခင္..သခင္ေလး ဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ"
"Taehyung.. ဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနတာလဲ"
Jeon JungKook အသံက တည္ၾကည္စြာ ႀကံ့ခိုင္လ်က္။ သို႔ေသာ္ ေစာေစာက အေျခအေနမ်ားကို ၾကားသိၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ႀကံခိုင္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနပါတယ္ဟူ၍သာ သူထင္မိသည္။
သူ႔ေရွ႕မွာ ဘယ္ႏွႀကိမ္ ဘယ္ႏွခါမ်ား သန္မာေယာင္ေဆာင္ခဲ့ၿပီးၿပီလဲ။ သူမရွိခ်ိန္ဆို သည္လူက ဘယ္ေလာက္ထိ ၿပိဳလဲသြားႏိုင္လဲ။ သည္လူ႔အတြက္ သူ႔ရဲ႕ စိတ္ဝင္စားမႈက ဒီေရအလား တရိပ္ရိပ္ ျမင့္တက္လာသည္။
ပင္လယ္ကမ္းစပ္သာဆိုလွ်င္ အခုအခ်ိန္က ဒီေရတက္ခ်ိန္ဟု သမုတ္ႏိုင္ေသာ ကာလတစ္ခုျဖစ္၏။
"ၾကာၿပီ.. ေရာက္ေနတာ"
"မင္းဘာေတြၾကားသြားလိုက္ေသးလဲ"
Taehyung တံေတြးမ်ိဳခ်ရင္း တစ္ခုခုအေျဖေပးႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ ေကာင္းေသာစကားကို ဆိုသင့္လား။ ဒါမွမဟုတ္.. ပင္ကိုအတိုင္း ခပ္တန္းတန္းခပ္စိမ္းစိမ္းလား။ ေ႐ြးခ်ယ္ရခက္လြန္းလို႔ သူဟာ လက္သီးကို တင္းတင္းဆုပ္၍သာ ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္အလား ရပ္ေနမိေတာ့၏။
"ဘာအျပစ္ေတြ လုပ္ခဲ့တာလဲ။ တိတိက်က်သိခ်င္တယ္"
ေမးခ်င္တာ တျခား၊ ထြက္သြားတဲ့အေျဖက တျခား။ တကယ္ဆို 'ခင္ဗ်ား အဆင္ေျပရဲ႕လား'၊ 'ကြၽန္ေတာ္ရွိေနေပးမွျဖစ္မွာလား'၊ 'ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာလို႔ ေစာေစာက မေျပာတာလဲ' စသျဖင့္ ေမးလိုက္သင့္တာေပါ့။
ရက္စက္တာထက္ ပိုလြန္းစြာပင္ တစ္ဖက္သတ္ဆန္လြန္းေသာ၊ အတၱမ်ားလြန္းေသာ စကားကို ေျပာလိုက္မိသည္။
Jeon JungKookဘက္က ျပန္ရသည္က ရွည္ရွည္ၾကာၾကာ သက္ျပင္းခ်သံတစ္ခ်က္၊ ေနာက္ထပ္တစ္ခ်က္၊ ေနာက္ဆုံးအေခါက္ အျပင္းဆုံးတစ္ခ်က္။
ဟင့္အင္း.. သူဒါကို အဓိကသိခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးေလ။
ေက်းဇူးျပဳၿပီး မေျဖပါနဲ႔လား..။
"သခင္ေလး Kim Taehyung.. အဲ့လိုမေမးပါနဲ႔လား။ သူေဌးမင္းအတြက္ မေကာင္း.."
"ေနပါေစ။ ေဒါက္တာလည္း မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ ျပန္လိုက္ေတာ့ေလ။ က်ဳပ္ဒ႐ိုင္ဘာေစာင့္ေနပါလိမ့္မယ္"
ဆရာ၀န္ကို အသာေလး ပ,ထုတ္လိုက္တာ ေအာင္ျမင္သြားသည္။ ေသသပ္ပိရိစြာ စည္းေႏွာင္ထားေသာ နက္ခ္တိုင္ကို အထာက်က် ျဖည္ေလွ်ာ့ေလ၏။
ထိုလူ၏ လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုခ်င္းစီကို Taehyung မ်က္ေတာင္မခတ္စတမ္း လိုက္ၾကည့္ေနမိၿပီးေနာက္ ေခတၱမွ် မေငးေမာမိဘဲ မေနႏိုင္။
"အဲ့တာပဲ ၾကားတယ္ဆို ေတာ္ေသးတာေပါ့။ အထူးအေထြမဟုတ္ပါဘူး ကိုယ့္အသည္းရယ္။ အျပစ္က အျပစ္ပဲေပါ့.. မင္းမသိဘဲမေနပါဘူး။ ခြင့္လႊတ္ဖို႔လည္း မတန္ပါဘူး"
"ဪ.. အဲ့လိုကိုး။ ဒီအတိုင္း ဆက္မုန္းေနလို႔လည္း အဆင္ေျပတယ္ေပါ့"
JungKookက ပုခုံးတြန္႔ျပလိုက္ၿပီး..
"ကိုယ္အသက္ရွင္ေနတုန္းပဲေလ"
ေဘးကၾကည့္ရင္ေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာဆိုေနသလို။ ရင္ႏွင့္အမွ် ေလးလံသည့္ ခဲတစ္လုံးကဲ့သို႔ေသာ ခံစားခ်က္မ်ားကို ခ်ိတ္ဆြဲလ်က္ ကျပေနရသည့္ ႀကိဳးဆြဲ႐ုပ္ေသး႐ုပ္အလား JungKookခံရခက္ေန၏။
ရွင္လ်က္နဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ေသဆုံးရေသာ ရက္စြဲမ်ားအေၾကာင္း သူဘယ္အခါမွ ရင္ဖြင့္ရပါ့မလဲ။
သူ႔ေရွ႕မွာ ရပ္ေနေသာ သူ၏တစ္ပြင့္ပန္းေလးကို သူအႏူးညံ့ဆုံးအၾကည့္ျဖင့္ ေငးေမာေနမိသည္။
စကားေတြအမ်ားႀကီးၾကားခဲ့မွာပဲေနာ္.. ဒါေတာင္ သိခ်င္တာက သူ႔အျပစ္ကိုတဲ့လား။
အဆုံးသတ္မွာေတာင္ Taehyungက သူ႔အတြက္ သူ႔ဘက္မွာ ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့။ အသနားခံရင္ေတာင္ သူ႔အနားေနမွာမဟုတ္ေတာ့။
ကိုယ္ဟာ မင္းေၾကာင့္ စိတ္ၿငိမ္ေဆးေသာက္ေနရပါၿပီလို႔ တငိုငိုတရီရီေျပာရင္ေတာင္ စိတ္ယိုင္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။
"လူလိမ္။ ခင္ဗ်ားက ဘယ္ေတာ့မွ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းမေျပာဘူး။ ခင္ဗ်ားကို မုန္းတယ္"
ေျခသံတေဒါက္ေဒါက္က ေလွကားအတိုင္း ေျပးဆင္းသြားသည္။ မပြင့္တပြင့္ၿပဳံးေနရင္းက သူ႔မ်က္ရည္ေတြ လွ်ံက်လာသည္။
သူထြက္သြားလွ်င္ က်န္ခဲ့ရသူျဖစ္ၿပီး သူျပန္လာလွ်င္ အသင့္ေစာင့္ေနရသူရယ္ပါ။ ပင္လယ္ကမ္းစပ္က ေလွသမၺန္ေတြ ခရီးသည္အလာကို ေမွ်ာ္ရသကဲ့သို႔ ကိုယ္က သူ႔ကို ေစာင့္ရသူ။
သူ႔အမုန္းေတြ အင္အားႀကီးသေလာက္ ကိုယ့္အခ်စ္ေတြကလည္း မကုန္မခမ္းႏိုင္လိုက္တာ လြန္ပါေရာလား။
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းမေျပာဘူးလို႔ သူကဆိုသည္။ ပြင့္လင္းေတာ့လည္း မင္းရဲ႕အေျဖက ေျပာင္းသြားမွာတဲ့လား ကိုယ့္အသည္းရယ္။
ကိုယ့္ကို စိမ္းၿမဲစိမ္းေနဦးမွာပါပဲ။
ခ်စ္ျခင္းႏွင့္တကြ ဘဝတစ္ခုလုံးကို အရႈံးေပးထားၿပီပဲေလ.. သည္တစ္ခါေတာ့ ကိုယ္အႏိုင္ယူခြင့္ရွိတယ္မလား။
မင္းဆီမွာ မ်က္ရည္ခံထိုးၿပီး အယူခံမဝင္ပါရေစနဲ႔ေတာ့။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းျဖင့္သာ ကိုယ့္မာနကို ထိန္းထားခ်င္ပါသည္။
ေျခကုန္လက္ပန္းက်စြာ ကုတင္ေပၚကို ပစ္လဲခ်လိုက္သည္။ မထူမပါးေမြ႕ရာထဲ နစ္ဝင္သြားၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့မလို အထင္မွားသြား၏။
အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္တဲ့ရက္က ခပ္မ်ားမ်ားဆိုေတာ့ ကိုယ္ဟာ အိပ္စက္ျခင္းအေၾကာင္းကိုေတာင္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေပါ့။
အေဖသာ ရွိေနဆဲဆို သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ထိ အားမလို အားမရ ျဖစ္လိုက္မလဲေနာ္။ သူအသင့္ခင္းထားေပးတဲ့လမ္းကိုေတာင္ မေလွ်ာက္ႏိုင္ရေကာင္းလား၊ အခုထိ စိတ္ၿငိမ္ေဆးေသာက္ေနရေကာင္းလားဆိုၿပီး ကိုယ့္ကို ဆူေငါက္လိုက္မည့္ျဖစ္ျခင္း။
အေဖ့ကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါရဲ႕။ အေဖခင္းတဲ့လမ္းကလည္း သိပ္ေတာ့ေခ်ာေမြ႕မေနပါဘူး အေဖရယ္။
ကိုယ့္မွာ အေမွာင္ထုထဲ ဆူးေျငာင့္ခလုတ္ေတြၾကား စမ္းတဝါးဝါးေလွ်ာက္ေနရဆဲပါ။
အေဖ့သားက အဲ့သည္ကေလးအေပၚ ႐ူးသြပ္ေနဆဲ၊ ထိုကေလးက သူ႔ကို မုန္းျပေနဆဲ။ အသက္ႀကီးလာသည္ကလြဲရင္ အခုႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ ကိုယ့္အတြက္ တိုးတက္မႈႀကီးႀကီးမားမား မရွိရပါ။
တေျဖးေျဖးေဝးသြားသည္ဟု ထင္ရေသာ ေမတၱာမ်ားရယ္၊ တစ္မိုးေအာက္ထဲ အသက္ရႉေနၿပီး ေခါင္းပါးလြန္းေသာ ေႏြးေထြးမႈေတြရယ္။
ကိုယ့္အတြက္ ေႏြကေႏြထက္ပူၿပီး ေဆာင္းက ေဆာင္းထက္ေအးခဲပါသည္။
ကိုယ့္အသည္းကို ခ်စ္ရတာဟာ ကိုယ့္အဖို႔ ေနႏွစ္စင္း၊ လႏွစ္မင္းရွိတဲ့ကမာၻမွာ ရွင္သန္ေနရသည့္အလား..။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜