Unicode~
မနက်စောစောစီးစီးအပြင်ထွက်သွားတဲ့ Taehyungကြောင့် အိမ်မှာ သူနဲ့ Anton နှစ်ယောက်တည်းသာ ကျန်ခဲ့သည်။
သည်အငွေ့အသက်ကို သူမကြိုက်။ အထူးသဖြင့် သူ့ကို Antonက ရွှန်းရွှန်းစားစားကြည့်နေသောအခါ အနေရခက်စရာ မနှစ်မြို့ဖွယ် ခံစားချက်။
"ကိုယ်နဲ့ဝေးဝေးနေ Anton"
"ဘာလို့လဲ။ လူနှစ်ယောက်တည်းရှိတုန်း ရင်းနှီးမှုယူသင့်တာ မဟုတ်လား"
"ဒီမှာ.. ထပ်သတိပေးလိုက်မယ်။ ပထမတစ်ခါတုန်းကလို အသက်အန္တရာယ်မရှိချင်ရင် ငါ့အနားလာမနေပါနဲ့။ ငါမကြိုက်ဘူး"
Anton၏ မကျေမနပ်အမူအရာက အတိုင်းသား ပေါ်လာသည်။ သူဌေးမင်းJeonက သူထင်တာထက် သိပ်အကင်းပါးသည်။ သူ့ခြေလှမ်းတွေကို ကြိုသိနေသလို သူ့ရင်ဘတ်ကြီးကိုပါ ဖောက်ထွင်းမြင်နိုင်သူ။
သည်လိုဆို သူမျှော်လင့်ထားသလို ဖြစ်လာမှာ မဟုတ်။ သူဗျူဟာများ ပြောင်းလိုက်သင့်လား။
"သူဌေးမင်းက Taehyungအပေါ် ခံစားချက်ရှိနေတုန်းပဲကိုး။ ဒါပေမဲ့ သူက ကျွန်တော့်အပိုင်ဖြစ်တော့မှာလေ"
"မင်း.. Taehyungကို လှည့်စားနေတာတွေ ရပ်တန်းကရပ်၊ အေး.. သူ့ကို ဆက်ကစားနေမယ်ဆို မင်းအသက်ကို အာမ,မခံဘူး"
Taehyungက သူ့ကိုယ်သူ ကစားနေရတယ်လို့ ထင်နေတာ။ တကယ်တမ်းက Antonရဲ့ လှလှပပကစားကွက်တွေထဲ ကျရောက်နေခဲ့တာ ဖြစ်သည်။
Antonက Taehyungကိုချစ်ခင်လွန်းလို့ သည်အထိ လိုက်လာတယ် ထင်လို့လား။ ကိုယ့်အသည်းက သိပ်တုံးတာပဲ။
ကိုယ့်ကိုရက်စက်ဖို့ကလွဲရင် တကယ်ကို ဘာမှမမြင်နိုင်တော့တဲ့ ကောင်လေး။
ကိုယ်တိုင် မထိရက်မကိုင်ရက် ပျိုးထားရသူကို ကစားချင်သတဲ့လား Antonရယ်။ သည်လိုဆို Antonစိတ်မမှန်တာပဲဖြစ်ရမည်။
ဘယ်သူက ကိုယ့်အပိုင်လေးကို လာထိရဲလို့တဲ့လဲ။
"Taehyungကို တကယ်မချစ်ရင် အချိန်မနှောင်းခင်ပဲ မော်စကိုကို ပြန်သွားလိုက်ပါ။ မင်းလိုသလောက် ငွေကို ငါထုတ်ပေးမယ်"
"ကျွန်တော် ငွေမလိုဘူး။ ကျွန်တော့်မိသားစုအခြေအနေကို သူဌေးမင်းလည်း သိပါတယ်။ ကျွန်တော်လိုချင်တာ သူဌေးမင်းကို"
JungKookက စီးကရက်ကို ဘယ်လက်ဖြင့် ရှိုက်ဖွာလိုက်ရင်း မဲ့ပြုံးတစ်ခုကို နှုတ်ခမ်းထက်ချိတ်ဆွဲသည်။ ညာဘက်ပါးပြင်ရှိ ပါးချိုင့်လေး ဝိုးတဝါးပေါ်လာပြီး အထာကျကျနှင့် ပတ်၀န်းကျင်ကို အနိုင်ပိုင်းပစ်၏။
နောက်ဆုံးတော့ Antonဆီက လိုရင်းအဖြေတစ်ခုကို နားနဲ့ဆတ်ဆတ်ကြားလိုက်ရချေပြီ။ သိနေခဲ့ပြီးသားဆိုရင်တောင် သူမကြားရသရွေ့ အတည်မပြုနိုင် ဖြစ်နေတာ။
"ငါတော့ မင်းကို မလိုချင်ဘူး။ Taehyungအနားမှာ အလိမ်အညာတွေနဲ့နေပြီး ငါ့ကိုရဖို့ တွေးထားတယ်ဆိုရင်လည်း မြန်မြန်သာလက်လျှော့လိုက်တော့"
သူစိမ်းတစ်ယောက်ကို လေကုန်ခံပြီး ရှင်းပြနေရတာလောက် ငြီးငွေ့ဖွယ်ကောင်းတာမရှိ။ သူက စကားများများပြောနေရတာထက် အလုပ်နဲ့ပဲ သက်သေပြချင်သူ။ သူ့အနေအထား၊ သူ့အာဏာနဲ့ အခုချက်ချင်း ဂုတ်ချိုးသတ်လိုက်ရင်တောင် ပြဿနာရှိမှာ မဟုတ်။
ဒါကိုမှ ရှေ့ဆက်တိုးရဲသေးတယ်ဆိုလည်း Antonက မယောင်ရာဆီလူးပြီး သူရဲဘောကြောင်တာပဲ ဖြစ်ရမည်။
"မလျှော့နိုင်ပါဘူး။ လူဝီဗီးလ်ထိရောက်လာတာ ဘာလုပ်ဖို့ထင်လို့လဲ။ လိုချင်တာမရဘဲတော့ အိမ်မပြန်နိုင်ဘူး"
"အသုံးမဝင်တဲ့နေရာမှာ ခေါင်းမာနေတာပဲ။ မင်းလိုကောင်မျိုးတွေ ငါတွေ့ဖူးတယ်။ အေး.. Taehyungနဲ့ မသက်ဆိုင်ကြလို့ ငါလျစ်လျူရှုခဲ့တာ။ မင်းလို Taehyungခံစားချက်ကို ကစားနေတဲ့ကောင်ကို ငါက အလွတ်ပေးမယ်ထင်လား"
"Taehyungက သူဌေးမင်းကို မုန်းနေတာ။ ဘယ်တော့မှ ချစ်လာမှာမဟုတ်ဘူး။ မရနိုင်တာကို အပင်ပန်းခံပြီး မျှော်လင့်နေတာထက်စာရင် ကျွန်တော့်လို.."
"မင်းသောက်ပါးစပ်ကို ပိတ်ထား!"
ဒေါသအသံနှင့်အတူ Anton၏ ရှပ်အင်္ကျီကော်လာကို ဆွဲဆောင့်မိလျက်သား။ အစ်တစ်တစ်ခံစားချက်က အသက်ရှူလမ်းကြောင်းကို ပိတ်ဆို့ထားသည်။ တောင်းတင်ခိုင်မာ၍ သွေးကြောစိမ်းများ ယှက်ဖြာလျက်ရှိသည့် လက်တစ်စုံက သေအောင်သတ်ပစ်ဖို့အထိ ရည်ရွယ်ထားပြီးဟန်။
တံခါးဘက်က အလင်းတစ်ခုဝင်လာသည်။ ဝင်လာသူကို သူသိလိုက်ပြီးနောက် မကောင်းသည့်စိတ်လေး ပေါ်လာခဲ့သည်။
နဂိုတည်းက မုန်းနေပြီးသားလူကို ပိုပြီးစိတ်ပျက်ရွံရှာစရာကောင်းအောင် လုပ်ရသည်က ခက်ခဲလွန်းသောကဏ္ဍမဟုတ်ချေ။
သူ့ကို သတ်မိလုနီးပါးဖြစ်နေသော သူဌေးမင်းကို တွန်းဖယ်နေရင်းက သူ့ဘက်ကို ဆွဲချလိုက်သည်။
သူဌေးမင်းJeonမှာ ဟန်ချက်ပျက်သွားပြီး Antonရှိရာဘက်သို့ ယိုင်သွားရ၏။
အမြင်မတင့်လှသော ထိုပုံရိပ်က တံခါးဖွင့်ဝင်လာသူ Kim Taehyungမြင်လွှာရှေ့မှာ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်။ ထိုအခါမှ Antonက ဘယ်သူမှမသိအောင် ကြိတ်ပြုံးလေးပြုံးသည်။
"ဘာ.. ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ။ ခင်ဗျားတို့.."
"မဟုတ်ဘူး Taehyung. ကိုယ်ရှင်းပြမယ်"
"တော်ပါပြီ။ ခင်ဗျားရဲ့ စိတ်ပျက်စရာအကြောင်းပြချက်တွေကို စိတ်ကုန်လွန်းလို့"
ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် ကျန်ခဲ့ပြီး ဘယ်ကစလုပ်လို့ ဘယ်ကစကိုင်ရမည်ကိုပင် တွေးမရ။ အကြံအောင်သူတစ်ယောက်လို မိန့်မိန့်ကြီးထိုင်လျက်ရှိသော Antonကို မြင်လျှင် သူ့ကိုယ်သူဆက်ထိန်းထားဖို့ရာ ပိုလို့မဖြစ်နိုင်တော့။
"ခွေးကောင်..!"
'ခွမ်း!'
အစိတ်စိတ်အမြွှာမြွှာကွဲအက်သွားသော ပန်းအိုးရယ် သွေးအလိမ်းလိမ်းစီးကျနေသည့် Anton၏ခေါင်း၊ သတိလစ်မေ့မြောလျက်ရှိသော Anton.
သတိလစ်နေသည့်လူကိုပင် အကြိမ်ကြိမ် ကန်ကျောက်မိနေဆဲ။ အိမ်ကြီးထဲ သက်တော်စောင့်တွေ အသင့်ရှိမနေသည့်အတွက် တော်တော်ကြာသည်အထိ ရိုက်နှက်နေမိတာ။
ထိန်းမည့်လူမရှိလေ သူ့ပုံစံက ကြောက်ဖို့ကောင်းလေ။
သည်လိုပါပဲ.. ကိုယ်က ကိုယ်နဲ့ကိုယ့်အသည်းကြား နှောင့်ယှက်သူတိုင်းကို ရှင်းပစ်နိုင်တာ..။
"ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ။ Anton..!"
အသံတွေကြားမှ အိမ်ပေါ်က ပြန်ဆင်းလာသည့် Taehyungမှာလည်း သွေးအိုင်ကြီးကိုမြင်တော့ အလန့်တကြား။ Antonက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်။ မပြောကောင်းမဆိုကောင်း.. ကြောက်စရာလူသတ်ရုပ်ရှင်တွေမှာ တွေ့ရလေ့ရှိသော ရုပ်အလောင်းကဲ့သို့။
အပြေးအလွှားဆင်းသွားပြီး အသက်ရှူမရှူစစ်ကြည့်တော့ ငွေ့ငွေ့ကလေး ရှူနေသေးသည်။
သေသွားတော့မလို့ သီသီကလေးသာ လိုတော့၏။
Jeon JungKookက လူတွေကို အရုပ်လို့ ထင်နေတာများလား။ မကျေနပ်ရင် အလွယ်လေး သတ်လိုက်လို့ရသည်ဟု တွက်ထားတာလား။
ဘုရား ဘုရား.. လူသတ်သမားသားအဖနဲ့ ပတ်သက်မိခဲ့တာ သူသိပ်မှားသည်။
သက်တော်စောင့်နဲ့ ခြံထဲက အလုပ်သမားတွေပါ ဝင်လာသော ရုတ်ရုတ်သဲသဲဖြစ်ကုန်သည်။ ထိုအခါမှ အားကောင်းမောင်းသန် သက်တော်စောင့်လေးတစ်ယောက်လက်ထဲ Antonကို ထည့်ပေးပြီး ဆေးရုံပို့ခိုင်းရသည်။ ဘုရား သိကြား မ,လို့ အသက်တော့ မီပါစေတော့။
"ခင်ဗျားဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ"
"မသေသေးဘူးလား။ ကိုယ်က သေသွားစေချင်တာ"
"ဘာလို့ အဲ့လောက်ထိ လုပ်ရက်ရတာလဲ။ ခင်ဗျားမှာ လုပ်သင့်မလုပ်သင့် တွေးခေါ်တတ်တဲ့ဦးနှောက်မရှိတော့ဘူးလား!"
"အေး.. မရှိဘူး ဟုတ်တယ်။ ရှိလည်းမရှိချင်ဘူး။ သူက မင်းနဲ့ကိုယ့်ကြား ခလောက်ဆန်နေတာ။ အဲ့လိုလူကို ကိုယ်ဆယ်ခါပြန်လည်း သတ်ရဲတယ်"
"ဘုရား ဘုရား.."
ဩချရလောက်အောင် အံ့ဩစရာကောင်းတယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးလား။
ခုနကတင် သူမြင်ခဲ့ရသည်မှာ Jeon JungKookနှင့် Anton၏ နီးနီးစပ်စပ်အနေအထား။ မနာလိုတာလား၊ ဝမ်းနည်းတာလား၊ ဘယ်သူ့အတွက်ခံစားနေရတာလဲ သူ့ကိုယ်သူမသဲကွဲ၍သာ အရေးမပါသလိုဟန်ပြုပြီး ကျော်သွားခဲ့ပေမဲ့ တကယ်တမ်းကျ သူသိပ်သိချင်သည်။
ဘယ်သူ့ဘက်က စိတ်ဖောက်ပြန်နေတာလဲ။ Jeon JungKookကလား။ Jeon JungKookက Antonဆီ စိတ်ယိုင်နေတာများလား။ ဒါဆို ဘာလို့ သတ်ဖို့ ကြိုးစားနေမလဲ။
ဉာဏ်မမီတဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေကြောင့် သူ့မှာ စကားလည်းမပြောနိုင်၊ လှုပ်လည်းမလှုပ်ရှားနိုင်။ Jeon JungKookကို မျက်တောင်မခတ်စတမ်း ကြည့်နေလျက် ကြက်သေသေနေခဲ့၏။
"သူ့ဘက်က ခင်ဗျားကို တရားစွဲလို့ရတယ်။ ခင်ဗျား ထောင်ကျချင်နေတာလား Jeon JungKook"
"အနည်းဆုံးတော့ ကိုယ်ထောင်ကျမှာကို မင်းတွေးပူသွားတယ်မလား။ ဒါကိုယ့်အတွက် အမြတ်ပဲပေါ့"
"ရူးကြောင်ကြောင်တွေပြောနေတာ လုံလောက်ပြီ။ ခင်ဗျား အဲ့လိုတွေလုပ်နေမယ်ဆို ကျွန်တော် Antonကို ခေါ်ပြီး ထွက်သွားပစ်မယ်"
"လုပ်ကြည့်လိုက်လေ။ မင်းကို ကိုယ့်ဆီက ခေါ်ထုတ်သွားတဲ့လူ ဘယ်သူ့ကိုမှ.."
"ခင်ဗျားတော်လိုက်တော့"
နှစ်ယောက်လုံးကို တစ်ပြိုက်နက်တည်း အသက်ရှူကြပ်စေသော အခိုက်အတန့်။ အတိတ်ကဖြစ်ရပ်ဆိုးတွေက မထင်မှတ်ဘဲ ခေါင်းထဲ ပေါ်လာသည်။
မတွေးချင်ဘဲ တွေးရသော အချိန်ဆိုတာ ဤအချိန်။
အစဖော်မိတဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ပဲ JungKook စိတ်ပျက်သွားမိတော့သည်။
"Sorry.. မင်းဆေးရုံလိုက်သွားချင် လိုက်သွားလေ"
____
ကျောင်းနားလိုက်ပြီးနောက် JungKookလေး အခြေအနေက ပိုကောင်းမလာ။ ထူးလာသည်ဟူ၍ စိတ်ကျန်းမာရေးဆရာ၀န်တစ်ယောက်နှင့် ပြလိုက်ရသည်သာ အဖတ်တင်၏။
ထိုဆရာ၀န်က ပေါက်ကရမေးခွန်းတွေမေးပြီး အမည်မသိဆေးတွေကို သောက်ခိုင်းသည်။ မြင့်တစ်ခါ ကျတစ်လှည့်ဖြစ်နေသော သူ့စိတ်အခြေအနေကိုလည်း အမည်တစ်မျိုးပေးသွားသေးသည်။
စိတ်ကြွချိန်ဆို သွေးအေးရက်စက်တတ်လွန်းသော သူ့ကို ဘယ်သူမှ မတားနိုင်သည်အထိ။
စိတ်ကျချိန်ဆိုပြန်တော့လည်း ညှိုးညှိုးငယ်ငယ်ဖြစ်နေပုံက ရက်လရှည်ကြာထမင်းမစားရေမသောက်ဘဲ နေခဲ့ရသည့် အာဟာရပြတ်လပ်နေသူ တစ်ယောက်သဖွယ်။
ဆရာ၀န်ခန့်မှန်းတွက်ဆချက်အရတော့ စိတ်ကျချိန်က စိတ်ကြွချိန်ထက် သုံးဆခန့်ပိုရှည်ကြာသည်။
သူ့စိတ်လိုအင်က တစ်ခုတည်းရှိတာ။ အဲ့တာက Kim Taehyungဆိုတဲ့ ကလေးလေး။ သူ့အပိုင် အရုပ်ကလေး။ ထိုကလေးက သူ့ဘဝနဲ့ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာကို သည်လောက်ထိ လွှမ်းမိုးချုပ်ကိုင်သွားတာ ဖြစ်၏။
"JungKook.. ဒီမှာ ကြည့်ပါဦး"
"Taehyungလေးလား"
အဖေ့လက်ထဲမှာ ပွေ့ချီထားသော ကလေးလေးကို Taehyung အထင်နဲ့ ၀မ်းသားအားရ ပြေးကြည့်သည်။
"Taehyungမှ မဟုတ်တာ"
Taehyungလေးမဟုတ်မှန်းသိတော့ သူ့မျက်နှာက အလိုလိုညိုကျသွား၏။ ပြိုတော့မည့်မိုးလို၊ ငိုတော့မည့် တိမ်တွေလို.. သူ့ခမျာ စိတ်ကြည်လင်မှုမရနိုင်။
ဒေါသပြီးလျှင် စိတ်ကျလိုက်၊ စိတ်ကျပြီးလျှင် ဒေါသထွက်လိုက်.. မကောင်းတာတွေချည်း လုံးချာလိုက်နေသော သူ့အဖြစ်ကို ဘယ်အထူးကုဆရာ၀န်မှ ကယ်တင်နိုင်မှာ မဟုတ်ချေ။
"ဒါလည်း Taehyungနဲ့ ရွယ်တူကလေးလေးပဲလေ။ JungKookလိုချင်တဲ့ ညီလေးအရွယ်ပါပဲ"
"ကျွန်တော်ညီလေးလိုချင်တာမဟုတ်ဘူးအဖေ။ ကျွန်တော်လိုချင်တာ Taehyung"
"Taehyungလည်း ငါ့သားရဲ့ညီလေးလိုပါပဲကွာ"
"ညီလေးမဟုတ်ဘူး။ အဲ့ဒီကလေးက ကျွန်တော်လိုချင်တဲ့ပစ္စည်း"
ပစ္စည်းဆိုသည့် ဝေါဟာရထက် လှပသောဝေါဟာရကို သူတွေးမရ၍သာ။ တကယ်တမ်းတော့ ထိုကလေးအတွက် သည်ထက် စာဖွဲ့ပြချင်သည်။ အဲ့လောက်ထိ သူဉာဏ်မမီနေ။ အခုတလော သူအရင်ကလောက် စာပေအရာမှာ မထူးချွန်တော့။
သူ့ဦးနှောက်ရော နှလုံးသားပါ ပြည့်သိပ်တင်းကျပ်နေပြီး ဘယ်အရာကိုမှ ထပ်ထည့်မရအောင် တစ်စုံတစ်ရာက နေရာယူလို့ထားသည်။
"ဒီကလေးလည်း ချစ်စရာလေးပါကွ။ ကြည့်ပါဦး.. ငါ့သားကို ရယ်ပြနေတာ ဘယ်လောက်ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်သလဲ"
သူဌေးကြီးJeonမှာ ဘယ်ကလေးကိုမှ မချစ်တတ်သူ ဖြစ်လင့်ကစား သူ့သားအတွက် အဆင်ပြေလိုပြေငြား ကလေးလေးကို ချော့ပြမြူပြသည်။ ကလေးလေးကတော့ မျက်နှာချိုရှာပါသည်။ တခစ်ခစ်ရယ်လို့။ တမင်လည်း မျက်နှာချိုသည့်ကလေးကို မိဘမဲ့ဂေဟာမှာ ကိုယ်တိုင်သွားရွေးလာခဲ့တာ။
သို့သော် ကလေးကို JungKookလေးက ချစ်ဟန်မပြ။
"ဘယ်နားက ချစ်ဖို့ကောင်းလို့လဲ။ စိတ်ပျက်စရာကောင်းတယ်.. ပြန်ပို့လိုက်"
ကလေးလေးက နားလည်သည့်အလား မျက်နှာငယ်သွားသည်။ အသည်းမာလွန်းသူ သူဌေးကြီးတောင် အားတုံ့အားနာဖြစ်သွား၏။ မိဘမဲ့ကလေးလေးမဟုတ်လား။ မိဘတောင် မလိုချင်တဲ့ကလေးလေးဆိုတာနဲ့ပင် သနားစရာကောင်းလွန်းနေပြီ။
"သေချာလား ပြန်ပို့ရမှာ။ ညီလေးမဟုတ်ဘူးဆို ညီမလေးရော.."
"Kim Taehyungကိုမှမဟုတ်ရင် ဘယ်ကလေးကိုမှ အမှိုက်ရှုပ်အောင် ခေါ်မလာနဲ့"
အဖေက ထိုကလေးကို မိဘမဲ့ကျောင်းသို့ ပြန်ပို့လိုက်ရသည်။ သိရသလောက်တော့ ထိုကလေးအတွက် စရိတ်အတော်ပေးခဲ့သည်တဲ့။ ဆယ်စုနှစ်တစ်ခုနှစ်ခုစာဖြစ်လောက်သည်။
ကိုယ့်ကြောင့် ပိုက်ဆံရှုံးသွားရပေမဲ့ မတတ်နိုင်။
ထိုကလေးရှိနေလည်း ထိုကလေးကို သူ့အနေနဲ့ ပေးနိုင်တာ တစ်ခုပဲရှိလိမ့်မည်။ ၎င်းမှာ ကိုယ်စိတ်နှစ်ပါးဒုက္ခအစုံလိုက်ဖြစ်၏။
"စာတွေရော လိုက်နိုင်ရဲ့လား JungKook"
"အင်း.. လိုက်နိုင်လို့ပဲ အဖေ့အလုပ်တွေ ကူပေးနေတယ်မလား"
JungKookက အနိမ့်အမြင့်မရှိသော လေယူလေသိမ်းဖြင့် စကားပြန်ပြော၏။ သူအာရုံပြောင်းလိုပြောင်းငြားဆိုပြီး အဖေက အလုပ်ထဲ ပြန်ကူခိုင်းထားသည်။ ခက်ခက်ခဲခဲအလုပ်မဟုတ်သည့်အတွက် လက်ခံဖြစ်လိုက်ရုံ။
စာရင်းဇယားတွေကို တွက်ချက်ပြီး ဘယ်သူက အကြွေးဘယ်လောက်ကျန်သည် စသဖြင့် မှတ်သားရသည့်အလုပ်က သူ့အတွက်တော့ မိန်းမလိုမိန်းမရဆန်သည်။ အဖေကတော့ အလုပ်မှာ မိန်းမယောကျ်ားဟူသဖြင့် မရှိဘူးဆိုပဲ။
ငွေတိုးချေးသည့်အလုပ်မျိုး အဖေဘာကြောင့် လုပ်ပါသနည်း။ လက်နက်ထုတ်ပြီး အရောင်းအ၀ယ်လုပ်သည့်အလုပ်က ဝင်ငွေကြမ်းသလို ကျားကျားယားယားဆန်သည့်အတွက် သူသဘောကျသလောက် ငွေတိုးချေးရတာကိုတော့ မနှစ်သက်ပါ။
"Taehyungအဖေယူထားတဲ့အကြွေးက များသလား"
"အင်း.. များတယ်။ အတိုးရော အရင်းရောပေါင်းရင် သူတို့မသေခင်တောင် ဆပ်ကုန်ပါ့မလားမသိဘူး"
"အဲ့တာနဲ့များ အဖေဘာလို့ ခြိမ်းခြောက်ပြီး မခေါ်ထားရတာလဲ"
"အဖေက ဘာလို့ခေါ်ထားရမှာလဲ။ Taehyungလေးက အပြစ်မရှိပေမဲ့ သူ့အဖေက အဖေ့ဘဝမှာ အမုန်းဆုံးလူ"
အဖေက တစ်ခုခုဆက်ပြောဟန်ပြင်နေသောကြောင့် သူဝင်မပြောဘဲ စောင့်နေလိုက်သည်။
"အဖေ့က သားအဖနှစ်ယောက်လုံး သေအောင် နှိပ်စက်ပစ်ဖို့တောင် လုပ်ထားတာ။ ငါ့သားသာ Taehyungလေးကို ဒီလောက်တွယ်တာမနေရင် အဖေက လုပ်ပစ်မိမှာပဲ"
အဖေက သူ့ဘက်ကို အများကြီး ကြည့်ပေးခဲ့သည်။ သူ့ဘက်ကပဲ ဒုက္ခတွေပေးနေမိသည့်အလား။
သူ့ကိုယ်တိုင်တောင် စိတ်ကုန်မိသည်အထိ။ စိတ်ရောဂါသည်တစ်ယောက်လို ဖြစ်နေမိတာကိုရော၊ သန်သန်မာမာယောကျ်ားတစ်ယောက် ဖြစ်မနေတာကိုရော စိတ်ပျက်နေမိတော့တာ။
"တစ်နှစ်လောက်ပါပဲ။ နောက်ကျ ငါ့သားလည်း အသားကျသွားမှာပါ။ ကြာတော့လည်း မေ့သွားမှာပေါ့"
JungKook စကားဆက်မပြောဘဲ အလုပ်သာ ဆက်လုပ်နေ၏။
အဖေ့ခန့်မှန်းချက်က တက်တက်စင်အောင် လွဲသည်။ တစ်နှစ်ပတ်လုံး ကြိုးကြိုးစားစားမေ့ဖျောက်နေခဲ့သော်လည်း သူမအောင်မြင်ခဲ့။ ထိုကလေးလေးက သူ့စိတ်ထဲ နေရာယူနေဆဲဖြစ်ပြီး အနံ့အသက်လေးကအစ သူအလွတ်ရနေဆဲ။
သူထွေးပွေ့ဖူးတဲ့ ခပ်နွေးနွေးခန္ဓါကိုယ်လေး၊ တို့ထိဖူးတဲ့ နုအိအိပါးနှစ်ဖက်.. အစစအရာရာက တမ်းတစရာတွေချည်း။ သည်ကလေးကိုမှ နောက်ထပ်မတွေ့ရရင် သူဖြင့် သွက်သွက်ခါသွားတော့မည်။
၁၃နှစ်သားဘဝတုန်းကလည်း သည်ကလေးလေးကသူ့အပိုင်၊ အခု ၁၅နှစ်ပြည့်ပြီးသည်အထိ သူ့အပိုင်ဖြစ်နေဆဲ။ ဒါဘယ်သူမှ လာငြင်းလို့မရသည့် အမှန်တရား။
သည်ကျောင်းပိတ်ရက်တော့ ကလေးလေးကို သူ့ဆီရောက်အောင် ပြန်ခေါ်မှ ဖြစ်တော့မည်။
"ဆိုဗီယက်ထိ သွားရှာမယ် ဟုတ်လား"
"ဟုတ်တယ် အဖေ။ ကျွန်တော် ဒီအတိုင်းတော့ ထိုင်စောင့်မနေချင်ဘူး။ အသက်ကြီးလာတယ်၊ အရွယ်ရောက်လာတယ်ဆိုတာက အလကား ပညက်ချက်တွေပါ"
"အဲ့လို စိတ်လိုက်မာန်ပါလုပ်မရဘူးလေ။ သူတို့သားအဖက အကြွေးတွေလာဆပ်ရဦးမှာပဲ။ အဲ့ဒီတော့ကျ သူတို့အလိုလို ရောက်လာလိမ့်မယ်"
"ကျွန်တော်အချိန်ကို ထိုင်စောင့်မနေချင်ဘူး။ အဖေမလိုက်ပေးလည်းရတယ်။ ကျွန်တော့်ဘာသာ မော်စကို သွားမယ်"
သူဌေးကြီးမှာ သွေးဆောင့်တက်လုလု။ ဘယ်သူနဲ့တူလို့ သူ့သားက အခုလောက်ထိ ခေါင်းမာနေရတာလဲ။
သူ့ဆန္ဒအရတော့ အဲ့ကလေးကို မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်ဖြစ်သွားဖို့ပဲ မျှော်လင့်ခဲ့တာ။ အခုချိန်ထိ ဇွတ်အတင်းဖြစ်နေတာက သူ့အမြင်အရ ကောင်းသည့်လက္ခဏာမဟုတ်။
"အဖေမလိုက်လို့ဘယ်ဖြစ်မလဲ။ စိတ်ချ.. ငါ့သားလိုချင်ရင် ရအောင်လုပ်ပေးမယ်။ ဘယ်နည်းနဲ့ဖြစ်ဖြစ်.."
ဘယ်လိုနားချချ တိုးတက်မလာနိုင်မည့်အတူတူ သူ့ဘက်က လိုက်လံဆောင်ရွက်ပေးရန်သာ ကျန်တော့သည်။ JungKookက လုံး၀ကြီး နေကောင်းသေးတာ မဟုတ်သည့်အတွက် သူမလိုက်သွားလို့တော့ မဖြစ်။ နိုင်ငံရပ်ခြားထိတော့ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်။ ကိုယ့်သားပျော်သွားမှာကို မြင်ရမည်ဆိုတော့ သူ့အတွက် အရှုံးမရှိလှပါ။
ရှုံးမှရှုံး အကြွေးလာဆပ်မည့်လူတစ်ယောက် ဆုံးရှုံးသွားရုံလောက်သာ..။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜
Zawgyi~
မနက္ေစာေစာစီးစီးအျပင္ထြက္သြားတဲ့ Taehyungေၾကာင့္ အိမ္မွာ သူနဲ႔ Anton ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ က်န္ခဲ့သည္။
သည္အေငြ႕အသက္ကို သူမႀကိဳက္။ အထူးသျဖင့္ သူ႔ကို Antonက ႐ႊန္း႐ႊန္းစားစားၾကည့္ေနေသာအခါ အေနရခက္စရာ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဖြယ္ ခံစားခ်က္။
"ကိုယ္နဲ႔ေဝးေဝးေန Anton"
"ဘာလို႔လဲ။ လူႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတုန္း ရင္းႏွီးမႈယူသင့္တာ မဟုတ္လား"
"ဒီမွာ.. ထပ္သတိေပးလိုက္မယ္။ ပထမတစ္ခါတုန္းကလို အသက္အႏၲရာယ္မရွိခ်င္ရင္ ငါ့အနားလာမေနပါနဲ႔။ ငါမႀကိဳက္ဘူး"
Anton၏ မေက်မနပ္အမူအရာက အတိုင္းသား ေပၚလာသည္။ သူေဌးမင္းJeonက သူထင္တာထက္ သိပ္အကင္းပါးသည္။ သူ႔ေျခလွမ္းေတြကို ႀကိဳသိေနသလို သူ႔ရင္ဘတ္ႀကီးကိုပါ ေဖာက္ထြင္းျမင္ႏိုင္သူ။
သည္လိုဆို သူေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္။ သူဗ်ဴဟာမ်ား ေျပာင္းလိုက္သင့္လား။
"သူေဌးမင္းက Taehyungအေပၚ ခံစားခ်က္ရွိေနတုန္းပဲကိုး။ ဒါေပမဲ့ သူက ကြၽန္ေတာ့္အပိုင္ျဖစ္ေတာ့မွာေလ"
"မင္း.. Taehyungကို လွည့္စားေနတာေတြ ရပ္တန္းကရပ္၊ ေအး.. သူ႔ကို ဆက္ကစားေနမယ္ဆို မင္းအသက္ကို အာမ,မခံဘူး"
Taehyungက သူ႔ကိုယ္သူ ကစားေနရတယ္လို႔ ထင္ေနတာ။ တကယ္တမ္းက Antonရဲ႕ လွလွပပကစားကြက္ေတြထဲ က်ေရာက္ေနခဲ့တာ ျဖစ္သည္။
Antonက Taehyungကိုခ်စ္ခင္လြန္းလို႔ သည္အထိ လိုက္လာတယ္ ထင္လို႔လား။ ကိုယ့္အသည္းက သိပ္တုံးတာပဲ။
ကိုယ့္ကိုရက္စက္ဖို႔ကလြဲရင္ တကယ္ကို ဘာမွမျမင္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ေကာင္ေလး။
ကိုယ္တိုင္ မထိရက္မကိုင္ရက္ ပ်ိဳးထားရသူကို ကစားခ်င္သတဲ့လား Antonရယ္။ သည္လိုဆို Antonစိတ္မမွန္တာပဲျဖစ္ရမည္။
ဘယ္သူက ကိုယ့္အပိုင္ေလးကို လာထိရဲလို႔တဲ့လဲ။
"Taehyungကို တကယ္မခ်စ္ရင္ အခ်ိန္မေႏွာင္းခင္ပဲ ေမာ္စကိုကို ျပန္သြားလိုက္ပါ။ မင္းလိုသေလာက္ ေငြကို ငါထုတ္ေပးမယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ ေငြမလိုဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုအေျခအေနကို သူေဌးမင္းလည္း သိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လိုခ်င္တာ သူေဌးမင္းကို"
JungKookက စီးကရက္ကို ဘယ္လက္ျဖင့္ ရႈိက္ဖြာလိုက္ရင္း မဲ့ၿပဳံးတစ္ခုကို ႏႈတ္ခမ္းထက္ခ်ိတ္ဆြဲသည္။ ညာဘက္ပါးျပင္ရွိ ပါးခ်ိဳင့္ေလး ဝိုးတဝါးေပၚလာၿပီး အထာက်က်ႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို အႏိုင္ပိုင္းပစ္၏။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ Antonဆီက လိုရင္းအေျဖတစ္ခုကို နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ၾကားလိုက္ရေခ်ၿပီ။ သိေနခဲ့ၿပီးသားဆိုရင္ေတာင္ သူမၾကားရသေ႐ြ႕ အတည္မျပဳႏိုင္ ျဖစ္ေနတာ။
"ငါေတာ့ မင္းကို မလိုခ်င္ဘူး။ Taehyungအနားမွာ အလိမ္အညာေတြနဲ႔ေနၿပီး ငါ့ကိုရဖို႔ ေတြးထားတယ္ဆိုရင္လည္း ျမန္ျမန္သာလက္ေလွ်ာ့လိုက္ေတာ့"
သူစိမ္းတစ္ေယာက္ကို ေလကုန္ခံၿပီး ရွင္းျပေနရတာေလာက္ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ေကာင္းတာမရွိ။ သူက စကားမ်ားမ်ားေျပာေနရတာထက္ အလုပ္နဲ႔ပဲ သက္ေသျပခ်င္သူ။ သူ႔အေနအထား၊ သူ႔အာဏာနဲ႔ အခုခ်က္ခ်င္း ဂုတ္ခ်ိဳးသတ္လိုက္ရင္ေတာင္ ျပႆနာရွိမွာ မဟုတ္။
ဒါကိုမွ ေရွ႕ဆက္တိုးရဲေသးတယ္ဆိုလည္း Antonက မေယာင္ရာဆီလူးၿပီး သူရဲေဘာေၾကာင္တာပဲ ျဖစ္ရမည္။
"မေလွ်ာ့ႏိုင္ပါဘူး။ လူဝီဗီးလ္ထိေရာက္လာတာ ဘာလုပ္ဖို႔ထင္လို႔လဲ။ လိုခ်င္တာမရဘဲေတာ့ အိမ္မျပန္ႏိုင္ဘူး"
"အသုံးမဝင္တဲ့ေနရာမွာ ေခါင္းမာေနတာပဲ။ မင္းလိုေကာင္မ်ိဳးေတြ ငါေတြ႕ဖူးတယ္။ ေအး.. Taehyungနဲ႔ မသက္ဆိုင္ၾကလို႔ ငါလ်စ္လ်ဴရႈခဲ့တာ။ မင္းလို Taehyungခံစားခ်က္ကို ကစားေနတဲ့ေကာင္ကို ငါက အလြတ္ေပးမယ္ထင္လား"
"Taehyungက သူေဌးမင္းကို မုန္းေနတာ။ ဘယ္ေတာ့မွ ခ်စ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ မရႏိုင္တာကို အပင္ပန္းခံၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ေနတာထက္စာရင္ ကြၽန္ေတာ့္လို.."
"မင္းေသာက္ပါးစပ္ကို ပိတ္ထား!"
ေဒါသအသံႏွင့္အတူ Anton၏ ရွပ္အက်ႌေကာ္လာကို ဆြဲေဆာင့္မိလ်က္သား။ အစ္တစ္တစ္ခံစားခ်က္က အသက္ရႉလမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ဆို႔ထားသည္။ ေတာင္းတင္ခိုင္မာ၍ ေသြးေၾကာစိမ္းမ်ား ယွက္ျဖာလ်က္ရွိသည့္ လက္တစ္စုံက ေသေအာင္သတ္ပစ္ဖို႔အထိ ရည္႐ြယ္ထားၿပီးဟန္။
တံခါးဘက္က အလင္းတစ္ခုဝင္လာသည္။ ဝင္လာသူကို သူသိလိုက္ၿပီးေနာက္ မေကာင္းသည့္စိတ္ေလး ေပၚလာခဲ့သည္။
နဂိုတည္းက မုန္းေနၿပီးသားလူကို ပိုၿပီးစိတ္ပ်က္႐ြံရွာစရာေကာင္းေအာင္ လုပ္ရသည္က ခက္ခဲလြန္းေသာက႑မဟုတ္ေခ်။
သူ႔ကို သတ္မိလုနီးပါးျဖစ္ေနေသာ သူေဌးမင္းကို တြန္းဖယ္ေနရင္းက သူ႔ဘက္ကို ဆြဲခ်လိုက္သည္။
သူေဌးမင္းJeonမွာ ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားၿပီး Antonရွိရာဘက္သို႔ ယိုင္သြားရ၏။
အျမင္မတင့္လွေသာ ထိုပုံရိပ္က တံခါးဖြင့္ဝင္လာသူ Kim Taehyungျမင္လႊာေရွ႕မွာ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္။ ထိုအခါမွ Antonက ဘယ္သူမွမသိေအာင္ ႀကိတ္ၿပဳံးေလးၿပဳံးသည္။
"ဘာ.. ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔.."
"မဟုတ္ဘူး Taehyung. ကိုယ္ရွင္းျပမယ္"
"ေတာ္ပါၿပီ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စိတ္ပ်က္စရာအေၾကာင္းျပခ်က္ေတြကို စိတ္ကုန္လြန္းလို႔"
ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ က်န္ခဲ့ၿပီး ဘယ္ကစလုပ္လို႔ ဘယ္ကစကိုင္ရမည္ကိုပင္ ေတြးမရ။ အႀကံေအာင္သူတစ္ေယာက္လို မိန္႔မိန္႔ႀကီးထိုင္လ်က္ရွိေသာ Antonကို ျမင္လွ်င္ သူ႔ကိုယ္သူဆက္ထိန္းထားဖို႔ရာ ပိုလို႔မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။
"ေခြးေကာင္..!"
'ခြမ္း!'
အစိတ္စိတ္အႁမႊာႁမႊာကြဲအက္သြားေသာ ပန္းအိုးရယ္ ေသြးအလိမ္းလိမ္းစီးက်ေနသည့္ Anton၏ေခါင္း၊ သတိလစ္ေမ့ေျမာလ်က္ရွိေသာ Anton.
သတိလစ္ေနသည့္လူကိုပင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ကန္ေက်ာက္မိေနဆဲ။ အိမ္ႀကီးထဲ သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြ အသင့္ရွိမေနသည့္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္အထိ ႐ိုက္ႏွက္ေနမိတာ။
ထိန္းမည့္လူမရွိေလ သူ႔ပုံစံက ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းေလ။
သည္လိုပါပဲ.. ကိုယ္က ကိုယ္နဲ႔ကိုယ့္အသည္းၾကား ေႏွာင့္ယွက္သူတိုင္းကို ရွင္းပစ္ႏိုင္တာ..။
"ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ။ Anton..!"
အသံေတြၾကားမွ အိမ္ေပၚက ျပန္ဆင္းလာသည့္ Taehyungမွာလည္း ေသြးအိုင္ႀကီးကိုျမင္ေတာ့ အလန္႔တၾကား။ Antonက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္။ မေျပာေကာင္းမဆိုေကာင္း.. ေၾကာက္စရာလူသတ္႐ုပ္ရွင္ေတြမွာ ေတြ႕ရေလ့ရွိေသာ ႐ုပ္အေလာင္းကဲ့သို႔။
အေျပးအလႊားဆင္းသြားၿပီး အသက္ရႉမရႉစစ္ၾကည့္ေတာ့ ေငြ႕ေငြ႕ကေလး ရႉေနေသးသည္။
ေသသြားေတာ့မလို႔ သီသီကေလးသာ လိုေတာ့၏။
Jeon JungKookက လူေတြကို အ႐ုပ္လို႔ ထင္ေနတာမ်ားလား။ မေက်နပ္ရင္ အလြယ္ေလး သတ္လိုက္လို႔ရသည္ဟု တြက္ထားတာလား။
ဘုရား ဘုရား.. လူသတ္သမားသားအဖနဲ႔ ပတ္သက္မိခဲ့တာ သူသိပ္မွားသည္။
သက္ေတာ္ေစာင့္နဲ႔ ၿခံထဲက အလုပ္သမားေတြပါ ဝင္လာေသာ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္ကုန္သည္။ ထိုအခါမွ အားေကာင္းေမာင္းသန္ သက္ေတာ္ေစာင့္ေလးတစ္ေယာက္လက္ထဲ Antonကို ထည့္ေပးၿပီး ေဆး႐ုံပို႔ခိုင္းရသည္။ ဘုရား သိၾကား မ,လို႔ အသက္ေတာ့ မီပါေစေတာ့။
"ခင္ဗ်ားဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ"
"မေသေသးဘူးလား။ ကိုယ္က ေသသြားေစခ်င္တာ"
"ဘာလို႔ အဲ့ေလာက္ထိ လုပ္ရက္ရတာလဲ။ ခင္ဗ်ားမွာ လုပ္သင့္မလုပ္သင့္ ေတြးေခၚတတ္တဲ့ဦးေႏွာက္မရွိေတာ့ဘူးလား!"
"ေအး.. မရွိဘူး ဟုတ္တယ္။ ရွိလည္းမရွိခ်င္ဘူး။ သူက မင္းနဲ႔ကိုယ့္ၾကား ခေလာက္ဆန္ေနတာ။ အဲ့လိုလူကို ကိုယ္ဆယ္ခါျပန္လည္း သတ္ရဲတယ္"
"ဘုရား ဘုရား.."
ဩခ်ရေလာက္ေအာင္ အံ့ဩစရာေကာင္းတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးလား။
ခုနကတင္ သူျမင္ခဲ့ရသည္မွာ Jeon JungKookႏွင့္ Anton၏ နီးနီးစပ္စပ္အေနအထား။ မနာလိုတာလား၊ ဝမ္းနည္းတာလား၊ ဘယ္သူ႔အတြက္ခံစားေနရတာလဲ သူ႔ကိုယ္သူမသဲကြဲ၍သာ အေရးမပါသလိုဟန္ျပဳၿပီး ေက်ာ္သြားခဲ့ေပမဲ့ တကယ္တမ္းက် သူသိပ္သိခ်င္သည္။
ဘယ္သူ႔ဘက္က စိတ္ေဖာက္ျပန္ေနတာလဲ။ Jeon JungKookကလား။ Jeon JungKookက Antonဆီ စိတ္ယိုင္ေနတာမ်ားလား။ ဒါဆို ဘာလို႔ သတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနမလဲ။
ဉာဏ္မမီတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြေၾကာင့္ သူ႔မွာ စကားလည္းမေျပာႏိုင္၊ လႈပ္လည္းမလႈပ္ရွားႏိုင္။ Jeon JungKookကို မ်က္ေတာင္မခတ္စတမ္း ၾကည့္ေနလ်က္ ၾကက္ေသေသေနခဲ့၏။
"သူ႔ဘက္က ခင္ဗ်ားကို တရားစြဲလို႔ရတယ္။ ခင္ဗ်ား ေထာင္က်ခ်င္ေနတာလား Jeon JungKook"
"အနည္းဆုံးေတာ့ ကိုယ္ေထာင္က်မွာကို မင္းေတြးပူသြားတယ္မလား။ ဒါကိုယ့္အတြက္ အျမတ္ပဲေပါ့"
"႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ေတြေျပာေနတာ လုံေလာက္ၿပီ။ ခင္ဗ်ား အဲ့လိုေတြလုပ္ေနမယ္ဆို ကြၽန္ေတာ္ Antonကို ေခၚၿပီး ထြက္သြားပစ္မယ္"
"လုပ္ၾကည့္လိုက္ေလ။ မင္းကို ကိုယ့္ဆီက ေခၚထုတ္သြားတဲ့လူ ဘယ္သူ႔ကိုမွ.."
"ခင္ဗ်ားေတာ္လိုက္ေတာ့"
ႏွစ္ေယာက္လုံးကို တစ္ၿပိဳက္နက္တည္း အသက္ရႉၾကပ္ေစေသာ အခိုက္အတန္႔။ အတိတ္ကျဖစ္ရပ္ဆိုးေတြက မထင္မွတ္ဘဲ ေခါင္းထဲ ေပၚလာသည္။
မေတြးခ်င္ဘဲ ေတြးရေသာ အခ်ိန္ဆိုတာ ဤအခ်ိန္။
အစေဖာ္မိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲ JungKook စိတ္ပ်က္သြားမိေတာ့သည္။
"Sorry.. မင္းေဆး႐ုံလိုက္သြားခ်င္ လိုက္သြားေလ"
____
ေက်ာင္းနားလိုက္ၿပီးေနာက္ JungKookေလး အေျခအေနက ပိုေကာင္းမလာ။ ထူးလာသည္ဟူ၍ စိတ္က်န္းမာေရးဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ႏွင့္ ျပလိုက္ရသည္သာ အဖတ္တင္၏။
ထိုဆရာ၀န္က ေပါက္ကရေမးခြန္းေတြေမးၿပီး အမည္မသိေဆးေတြကို ေသာက္ခိုင္းသည္။ ျမင့္တစ္ခါ က်တစ္လွည့္ျဖစ္ေနေသာ သူ႔စိတ္အေျခအေနကိုလည္း အမည္တစ္မ်ိဳးေပးသြားေသးသည္။
စိတ္ႂကြခ်ိန္ဆို ေသြးေအးရက္စက္တတ္လြန္းေသာ သူ႔ကို ဘယ္သူမွ မတားႏိုင္သည္အထိ။
စိတ္က်ခ်ိန္ဆိုျပန္ေတာ့လည္း ညႇိဳးညႇိဳးငယ္ငယ္ျဖစ္ေနပုံက ရက္လရွည္ၾကာထမင္းမစားေရမေသာက္ဘဲ ေနခဲ့ရသည့္ အာဟာရျပတ္လပ္ေနသူ တစ္ေယာက္သဖြယ္။
ဆရာ၀န္ခန္႔မွန္းတြက္ဆခ်က္အရေတာ့ စိတ္က်ခ်ိန္က စိတ္ႂကြခ်ိန္ထက္ သုံးဆခန္႔ပိုရွည္ၾကာသည္။
သူ႔စိတ္လိုအင္က တစ္ခုတည္းရွိတာ။ အဲ့တာက Kim Taehyungဆိုတဲ့ ကေလးေလး။ သူ႔အပိုင္ အ႐ုပ္ကေလး။ ထိုကေလးက သူ႔ဘဝနဲ႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို သည္ေလာက္ထိ လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္သြားတာ ျဖစ္၏။
"JungKook.. ဒီမွာ ၾကည့္ပါဦး"
"Taehyungေလးလား"
အေဖ့လက္ထဲမွာ ေပြ႕ခ်ီထားေသာ ကေလးေလးကို Taehyung အထင္နဲ႔ ၀မ္းသားအားရ ေျပးၾကည့္သည္။
"Taehyungမွ မဟုတ္တာ"
Taehyungေလးမဟုတ္မွန္းသိေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာက အလိုလိုညိဳက်သြား၏။ ၿပိဳေတာ့မည့္မိုးလို၊ ငိုေတာ့မည့္ တိမ္ေတြလို.. သူ႔ခမ်ာ စိတ္ၾကည္လင္မႈမရႏိုင္။
ေဒါသၿပီးလွ်င္ စိတ္က်လိုက္၊ စိတ္က်ၿပီးလွ်င္ ေဒါသထြက္လိုက္.. မေကာင္းတာေတြခ်ည္း လုံးခ်ာလိုက္ေနေသာ သူ႔အျဖစ္ကို ဘယ္အထူးကုဆရာ၀န္မွ ကယ္တင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေခ်။
"ဒါလည္း Taehyungနဲ႔ ႐ြယ္တူကေလးေလးပဲေလ။ JungKookလိုခ်င္တဲ့ ညီေလးအ႐ြယ္ပါပဲ"
"ကြၽန္ေတာ္ညီေလးလိုခ်င္တာမဟုတ္ဘူးအေဖ။ ကြၽန္ေတာ္လိုခ်င္တာ Taehyung"
"Taehyungလည္း ငါ့သားရဲ႕ညီေလးလိုပါပဲကြာ"
"ညီေလးမဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒီကေလးက ကြၽန္ေတာ္လိုခ်င္တဲ့ပစၥည္း"
ပစၥည္းဆိုသည့္ ေဝါဟာရထက္ လွပေသာေဝါဟာရကို သူေတြးမရ၍သာ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ထိုကေလးအတြက္ သည္ထက္ စာဖြဲ႕ျပခ်င္သည္။ အဲ့ေလာက္ထိ သူဉာဏ္မမီေန။ အခုတေလာ သူအရင္ကေလာက္ စာေပအရာမွာ မထူးခြၽန္ေတာ့။
သူ႔ဦးေႏွာက္ေရာ ႏွလုံးသားပါ ျပည့္သိပ္တင္းက်ပ္ေနၿပီး ဘယ္အရာကိုမွ ထပ္ထည့္မရေအာင္ တစ္စုံတစ္ရာက ေနရာယူလို႔ထားသည္။
"ဒီကေလးလည္း ခ်စ္စရာေလးပါကြ။ ၾကည့္ပါဦး.. ငါ့သားကို ရယ္ျပေနတာ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္သလဲ"
သူေဌးႀကီးJeonမွာ ဘယ္ကေလးကိုမွ မခ်စ္တတ္သူ ျဖစ္လင့္ကစား သူ႔သားအတြက္ အဆင္ေျပလိုေျပျငား ကေလးေလးကို ေခ်ာ့ျပျမဴျပသည္။ ကေလးေလးကေတာ့ မ်က္ႏွာခ်ိဳရွာပါသည္။ တခစ္ခစ္ရယ္လို႔။ တမင္လည္း မ်က္ႏွာခ်ိဳသည့္ကေလးကို မိဘမဲ့ေဂဟာမွာ ကိုယ္တိုင္သြားေ႐ြးလာခဲ့တာ။
သို႔ေသာ္ ကေလးကို JungKookေလးက ခ်စ္ဟန္မျပ။
"ဘယ္နားက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလို႔လဲ။ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတယ္.. ျပန္ပို႔လိုက္"
ကေလးေလးက နားလည္သည့္အလား မ်က္ႏွာငယ္သြားသည္။ အသည္းမာလြန္းသူ သူေဌးႀကီးေတာင္ အားတုံ႔အားနာျဖစ္သြား၏။ မိဘမဲ့ကေလးေလးမဟုတ္လား။ မိဘေတာင္ မလိုခ်င္တဲ့ကေလးေလးဆိုတာနဲ႔ပင္ သနားစရာေကာင္းလြန္းေနၿပီ။
"ေသခ်ာလား ျပန္ပို႔ရမွာ။ ညီေလးမဟုတ္ဘူးဆို ညီမေလးေရာ.."
"Kim Taehyungကိုမွမဟုတ္ရင္ ဘယ္ကေလးကိုမွ အမႈိက္ရႈပ္ေအာင္ ေခၚမလာနဲ႔"
အေဖက ထိုကေလးကို မိဘမဲ့ေက်ာင္းသို႔ ျပန္ပို႔လိုက္ရသည္။ သိရသေလာက္ေတာ့ ထိုကေလးအတြက္ စရိတ္အေတာ္ေပးခဲ့သည္တဲ့။ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုႏွစ္ခုစာျဖစ္ေလာက္သည္။
ကိုယ့္ေၾကာင့္ ပိုက္ဆံရႈံးသြားရေပမဲ့ မတတ္ႏိုင္။
ထိုကေလးရွိေနလည္း ထိုကေလးကို သူ႔အေနနဲ႔ ေပးႏိုင္တာ တစ္ခုပဲရွိလိမ့္မည္။ ၎မွာ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးဒုကၡအစုံလိုက္ျဖစ္၏။
"စာေတြေရာ လိုက္ႏိုင္ရဲ႕လား JungKook"
"အင္း.. လိုက္ႏိုင္လို႔ပဲ အေဖ့အလုပ္ေတြ ကူေပးေနတယ္မလား"
JungKookက အနိမ့္အျမင့္မရွိေသာ ေလယူေလသိမ္းျဖင့္ စကားျပန္ေျပာ၏။ သူအာ႐ုံေျပာင္းလိုေျပာင္းျငားဆိုၿပီး အေဖက အလုပ္ထဲ ျပန္ကူခိုင္းထားသည္။ ခက္ခက္ခဲခဲအလုပ္မဟုတ္သည့္အတြက္ လက္ခံျဖစ္လိုက္႐ုံ။
စာရင္းဇယားေတြကို တြက္ခ်က္ၿပီး ဘယ္သူက အေႂကြးဘယ္ေလာက္က်န္သည္ စသျဖင့္ မွတ္သားရသည့္အလုပ္က သူ႔အတြက္ေတာ့ မိန္းမလိုမိန္းမရဆန္သည္။ အေဖကေတာ့ အလုပ္မွာ မိန္းမေယာက်္ားဟူသျဖင့္ မရွိဘူးဆိုပဲ။
ေငြတိုးေခ်းသည့္အလုပ္မ်ိဳး အေဖဘာေၾကာင့္ လုပ္ပါသနည္း။ လက္နက္ထုတ္ၿပီး အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္သည့္အလုပ္က ဝင္ေငြၾကမ္းသလို က်ားက်ားယားယားဆန္သည့္အတြက္ သူသေဘာက်သေလာက္ ေငြတိုးေခ်းရတာကိုေတာ့ မႏွစ္သက္ပါ။
"Taehyungအေဖယူထားတဲ့အေႂကြးက မ်ားသလား"
"အင္း.. မ်ားတယ္။ အတိုးေရာ အရင္းေရာေပါင္းရင္ သူတို႔မေသခင္ေတာင္ ဆပ္ကုန္ပါ့မလားမသိဘူး"
"အဲ့တာနဲ႔မ်ား အေဖဘာလို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး မေခၚထားရတာလဲ"
"အေဖက ဘာလို႔ေခၚထားရမွာလဲ။ Taehyungေလးက အျပစ္မရွိေပမဲ့ သူ႔အေဖက အေဖ့ဘဝမွာ အမုန္းဆုံးလူ"
အေဖက တစ္ခုခုဆက္ေျပာဟန္ျပင္ေနေသာေၾကာင့္ သူဝင္မေျပာဘဲ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
"အေဖ့က သားအဖႏွစ္ေယာက္လုံး ေသေအာင္ ႏွိပ္စက္ပစ္ဖို႔ေတာင္ လုပ္ထားတာ။ ငါ့သားသာ Taehyungေလးကို ဒီေလာက္တြယ္တာမေနရင္ အေဖက လုပ္ပစ္မိမွာပဲ"
အေဖက သူ႔ဘက္ကို အမ်ားႀကီး ၾကည့္ေပးခဲ့သည္။ သူ႔ဘက္ကပဲ ဒုကၡေတြေပးေနမိသည့္အလား။
သူ႔ကိုယ္တိုင္ေတာင္ စိတ္ကုန္မိသည္အထိ။ စိတ္ေရာဂါသည္တစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနမိတာကိုေရာ၊ သန္သန္မာမာေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ျဖစ္မေနတာကိုေရာ စိတ္ပ်က္ေနမိေတာ့တာ။
"တစ္ႏွစ္ေလာက္ပါပဲ။ ေနာက္က် ငါ့သားလည္း အသားက်သြားမွာပါ။ ၾကာေတာ့လည္း ေမ့သြားမွာေပါ့"
JungKook စကားဆက္မေျပာဘဲ အလုပ္သာ ဆက္လုပ္ေန၏။
အေဖ့ခန္႔မွန္းခ်က္က တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲသည္။ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး ႀကိဳးႀကိဳးစားစားေမ့ေဖ်ာက္ေနခဲ့ေသာ္လည္း သူမေအာင္ျမင္ခဲ့။ ထိုကေလးေလးက သူ႔စိတ္ထဲ ေနရာယူေနဆဲျဖစ္ၿပီး အနံ႔အသက္ေလးကအစ သူအလြတ္ရေနဆဲ။
သူေထြးေပြ႕ဖူးတဲ့ ခပ္ေႏြးေႏြးခႏၶါကိုယ္ေလး၊ တို႔ထိဖူးတဲ့ ႏုအိအိပါးႏွစ္ဖက္.. အစစအရာရာက တမ္းတစရာေတြခ်ည္း။ သည္ကေလးကိုမွ ေနာက္ထပ္မေတြ႕ရရင္ သူျဖင့္ သြက္သြက္ခါသြားေတာ့မည္။
၁၃ႏွစ္သားဘဝတုန္းကလည္း သည္ကေလးေလးကသူ႔အပိုင္၊ အခု ၁၅ႏွစ္ျပည့္ၿပီးသည္အထိ သူ႔အပိုင္ျဖစ္ေနဆဲ။ ဒါဘယ္သူမွ လာျငင္းလို႔မရသည့္ အမွန္တရား။
သည္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတာ့ ကေလးေလးကို သူ႔ဆီေရာက္ေအာင္ ျပန္ေခၚမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။
"ဆိုဗီယက္ထိ သြားရွာမယ္ ဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္ အေဖ။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီအတိုင္းေတာ့ ထိုင္ေစာင့္မေနခ်င္ဘူး။ အသက္ႀကီးလာတယ္၊ အ႐ြယ္ေရာက္လာတယ္ဆိုတာက အလကား ပညက္ခ်က္ေတြပါ"
"အဲ့လို စိတ္လိုက္မာန္ပါလုပ္မရဘူးေလ။ သူတို႔သားအဖက အေႂကြးေတြလာဆပ္ရဦးမွာပဲ။ အဲ့ဒီေတာ့က် သူတို႔အလိုလို ေရာက္လာလိမ့္မယ္"
"ကြၽန္ေတာ္အခ်ိန္ကို ထိုင္ေစာင့္မေနခ်င္ဘူး။ အေဖမလိုက္ေပးလည္းရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာ ေမာ္စကို သြားမယ္"
သူေဌးႀကီးမွာ ေသြးေဆာင့္တက္လုလု။ ဘယ္သူနဲ႔တူလို႔ သူ႔သားက အခုေလာက္ထိ ေခါင္းမာေနရတာလဲ။
သူ႔ဆႏၵအရေတာ့ အဲ့ကေလးကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားဖို႔ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ။ အခုခ်ိန္ထိ ဇြတ္အတင္းျဖစ္ေနတာက သူ႔အျမင္အရ ေကာင္းသည့္လကၡဏာမဟုတ္။
"အေဖမလိုက္လို႔ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ စိတ္ခ်.. ငါ့သားလိုခ်င္ရင္ ရေအာင္လုပ္ေပးမယ္။ ဘယ္နည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္.."
ဘယ္လိုနားခ်ခ် တိုးတက္မလာႏိုင္မည့္အတူတူ သူ႔ဘက္က လိုက္လံေဆာင္႐ြက္ေပးရန္သာ က်န္ေတာ့သည္။ JungKookက လုံး၀ႀကီး ေနေကာင္းေသးတာ မဟုတ္သည့္အတြက္ သူမလိုက္သြားလို႔ေတာ့ မျဖစ္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားထိေတာ့ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္။ ကိုယ့္သားေပ်ာ္သြားမွာကို ျမင္ရမည္ဆိုေတာ့ သူ႔အတြက္ အရႈံးမရွိလွပါ။
ရႈံးမွရႈံး အေႂကြးလာဆပ္မည့္လူတစ္ေယာက္ ဆုံးရႈံးသြား႐ုံေလာက္သာ..။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜