Zawgyi~
"ကျွန်တော့်ကို ရှောင်နေတာလား"
"ဟင်.."
မမျှော်လင့်ထားသော အမေးစကားဖြစ်သည်။ သူ အိမ်ကနေ ထွက်လာခဲ့သည့်အတွက် အသည်းမှာ ဘာခံစားချက်မှ ရှိမနေလောက်ဘူး ထင်ထားခဲ့တာ။
သူ့ကို လွမ်းနေလိမ့်မယ်ဟု ကြီးကြီးမားမား မတွေးနိုင်သေးသော်လည်း စိတ်ထဲရှိနေတယ်ဆိုရုံနဲ့တင် သူဝမ်းသာပစ်ဖို့ လုံလောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။
"ကျွန်တော့်ကြောင့် အိမ်ပြန်မလာတာလား။ ပြီးတော့ ဒီအခန်းထဲ နေနေတာလား"
အခုမှ နှာခေါင်းပေါက်လောက်ရှိတဲ့ သူ့ရုံးခန်းလေးကို သူပြန်ကြည့်မိသည်။ ဤလေးရက်အတွင်း သူ၀တ်ထားခဲ့သော အဝတ်များက တိုးလိုးတန်းလန်း။ ရှိုက်ဖွာပြီးလို့ ပစ်ထားသည့် စီးကရက်တိုတွေက ကြမ်းပြင်ပေါ် ပွစိခတ်လို့။ ထို့အပြင် သောက်လက်စ ဝီစကီခွက်နှင့် ရေခွက်က စားပွဲပေါ်မှာ အတိုင်းသား။
ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေခဲ့တာပါလား။
"ကိုယ်အလုပ်များနေလို့ ဒီမှာပဲနေဖြစ်သွားတာ"
"ဒီနားနဲ့ သိပ်မဝေးတဲ့ဆီမှာ ဟိုတယ်ရှိသားပဲ။ ခင်ဗျား ဒီမှာဒုက္ခလာခံနေတယ်ဆိုတာ မယုံလို့ ကျွန်တော်လိုက်လာတာ"
"မိုးချုပ်နေပြီလေ။ တက္ကစီနဲ့ လာတာလား"
"ဟင့်အင်း။ ကျွန်တော်ပိုက်ဆံပါမလာလို့ လမ်းလျှောက်လာခဲ့တာ"
အခုတလော အလစ်သုတ်သမားတွေ သိပ်ကို သောင်းကျန်းနေသည့်ကြားက Taehyungက အတင့်ရဲလွန်းပါသည်။ ဘာမှမဖြစ်ဘဲ ရောက်လာလို့သာ တော်သေးတာပေါ့။ တစ်ခုခုသာဆို သူ့ခမျာ ရင်ကျိုးရချည့်။ သူ့သက်တော်စောင့်တွေ လိုက်လာတယ်ပဲ ဆိုပါစေ.. ကိုယ့်လောက် ဘယ်သူ့က စိတ်ချရမှာတဲ့လဲ။
"အန္တရာယ်များလိုက်တာ။ အခု မင်းကို လိုက်ပို့စရာ တက္ကစီတွေလည်း မရှိတော့ဘူးလေ"
"ဟင်.. ဘာလို့မရှိရတာလဲ"
"ဒီအချိန်ထိ မြို့စွန်မှာ ဘယ်သူက တက္ကစီဆွဲမှာတဲ့လဲ။ ကိုယ့်ကားကလည်း ဟိုဘက်စက်ရုံကို ပါသွားတယ်"
နည်းနည်းလေး လိမ်မိရုံနဲ့တော့ သူ့ကို ဘယ်ဘုရားကမှ ဒဏ်လာမခတ်နိုင်ဘူး မဟုတ်လား။ ကိုယ့်အသည်းကို စိတ်ပူလို့ လိမ်မိရုံ။ ကောင်းသောမုသားကိုတော့ ဘယ်သူဘယ်ဝါကမှ အရေးတယူလုပ် အပြစ်ပြောနေမည်ဟု မထင်ပါ။
သူ့ကားက တခြားစက်ရုံရောက်နေတာ အမှန်ဆိုသော်လည်း တက္ကစီတွေကတော့ မြို့ပြင်အထိ ၂၄နာရီ ပြေးဆွဲပါသည်။ သည်အတိုင်း.. Taehyungကို လူစိမ်းတစ်ယောက်၏ကားပေါ် မတင်ပေးလိုက်ချင်ရုံလေးသာ။
"ခင်ဗျားဆီ ဘာမှမဟုတ်ဘဲ လာမိသွားတာပဲ"
"မနက်ကျ ကိုယ့်တပည့်တစ်ယောက်ကို ပို့ခိုင်းလိုက်ပါ့မယ်။ ဒီညတော့ ဒီမှာပဲ အိပ်သွားလိုက်လေ။ နည်းနည်းတော့ ကျဥ်းပေမဲ့.."
Taehyungက အိပ်ရာကို လှမ်းကြည့်သည်။ အိမ်က အိပ်ရာလိုတော့ အကြီးကြီးမဟုတ်။ လူနှစ်ယောက်တော့ လောလောက်ငငအိပ်နိုင်သည်။ Jeon JungKook ပြောသလိုဆို သူ့မှာ ပြန်စရာနည်းမရှိတော့ဘူးပေါ့။
ထို့ကြောင့် ရွေးချယ်စရာ များများစားစားမရှိဘဲ ရုံးခန်းထဲ အတူအိပ်ဖို့ရာ လက်ခံလိုက်ရတော့သည်။
"ဒီတံခါးကို ဖွင့်လိုက်ရင် ရေချိုးခန်းနဲ့ သန့်စင်ခန်းရှိတယ်။ မင်းကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီး အိပ်ချင်အိပ်လို့ရပြီ"
"အင်း.."
သူအိပ်ရာပေါ် လဲလျောင်းနေရင်း Jeon JungKookကို ကြည့်မိနေသည်။ ဘက်ထရီနှင့်ထွန်းထားရသော မီးရောင်အောက်မှာ စာရင်းဇယားတွေနှင့် အလုပ်ရှုပ်နေဆဲ။
ဘေးတိုက်ပုံရိပ်က တည်ကြည်ခံ့ညားလွန်းနေသည်။ သည်လိုလူက ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်ကနေ အသက် ၃၅နှစ်အထိ သူ့ကိုပဲ ကပ်တွယ်နေခဲ့တာတဲ့လား။ ရန်ငြိုးတွေကိုသာ ထည့်မတွက်ရကြေးဆို Jeon JungKookက ငွေကြေး၊ ရုပ်ရည် အစစအရာရာပြည့်စုံနိုင်လွန်းသူပါပင်။ သမီးရှင်တိုင်းက သမက်တော်ချင်ကြပြီး မိန်းကလေးတိုင်းက စိတ်ကူးယဥ်မိသော ယောကျ်ားသားတစ်ဦးဖြစ်ပါလျက် ဘာလို့ သူမှသူလဲ။
ရွေးချယ်စရာတွေ အများကြီး ရှိသားနှင့် သူက ဘာမက်မောစရာများ ရှိနေလို့လဲ။
"ကိုယ့်ကို တစ်ခုခု ပြောစရာရှိလို့လား"
"ဟင့်အင်း.. ဘာလို့လဲ"
"မအိပ်သေးဘဲ ကြည့်နေလို့လေ။ တော်သေးတာပေါ့.. မင်းပြောစရာရှိတယ်ဆို ကိုယ်သိပ်ကြောက်တာပဲ"
"ကျွန်တော်က ခင်ဗျားကို ကိုက်စားမယ်ထင်လို့လား"
"ဟားဟား.. ကိုက်စားမယ်ဆိုလည်း ကိုယ့်အသားကိုယ်လွှာကျွေးမှာပါဗျာ။ ကိုယ်က မင်းကို သဒ္ဓါပါတယ်"
ယုတ္တိမရှိသော အီစီကလီ အပိုဆာလာစကားများကို ကြားလိုက်ရလျှင် Taehyung တစ်ဖက်ရှိ နံရံဘက်သို့သာ လှည့်သွားမိသည်။ Jeon JungKookက ဆယ်ကျော်သက်ဘဝတုန်းက စာတွေကဗျာတွေ အများကြီး ဖတ်ခဲ့လို့ဖြစ်ရမည်။ ဒါမှမဟုတ်လည်း ရည်းစားစာတွေ အများကြီး ရေးခဲ့တာ ဖြစ်ရမည်။ အတွေ့အကြုံမရှိဘဲနဲ့တော့ သုံးဆယ်ကျော်အရွယ်ဘဲကြီးက သည်လိုစကားတွေ ထွက်လာစရာအကြောင်းကိုမရှိ။
"အိပ်သွားပြီလား.."
Taehyungဘက်က မလှုပ်မယှက်ဆိုတော့ သူခြေလှမ်းဖွဖွနင်းရင်း အနားတိုးကပ်သွားလိုက်သည်။ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေသော ကောင်လေးကို ပြုံးလျက်ကြည့်မိသည်။ ကောင်လေးက သူ့ကိုယ်သူ အိပ်ချင်ဟန်ဆောင်တာ ပီပြင်တယ်လို့ ထင်နေလောက်သည်။
သည်လူက သူအိပ်နေရင် ဘယ်လိုအသက်ရှူတတ်တယ်ဆိုတာကိုပါ အလွတ်ရနေတဲ့လူပါ။
"ကောင်းသောညပါ ကိုယ့်အသည်း"
အိပ်မနေဘူးဆိုတော့ ခိုးနမ်းတာ မဟုတ်ဘူးပေါ့ အသည်းရယ်။ နောက်များဆို အခုလို မင်းရဲ့နဖူးကို ထိတွေ့ချင်မှ ထိတွေ့ခွင့်ရတော့မှာ။ ရနိုင်သမျှ အမှတ်တရလေးတွေ ဖန်တီးဖို့ ကိုယ့်မှာ တာဝန်ယူထားသူပါ။
____
"ခင်ဗျား.. ပြန်လိုက်မလာဘူးလား"
"ကိုယ်တကယ်အလုပ်မပြီးသေးလို့ပါ"
"ပြီးတာပဲလေ။ ကျွန်တော်ကလည်း ခင်ဗျားနဲ့ နေချင်လွန်းလို့ခေါ်နေတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ အိမ်ပိုင်ရှင်က အပြင်ထွက်အိပ်နေလို့သာ"
သူ့ကိုဆို အကောင်းပြောလေ့မရှိသူ။ ဘယ်လိုပဲပြောပါစေ ပြုံးပြနိုင်သည့်သူက သိပ်ဆန်းကြယ်တာ။ နွေရာသီ၏ မနက်ခင်းနှင့် မလိုက်ဖက်အောင် သူ့မျက်နှာက မရွှင်မပြ။ ဒရိုက်ဘာကောင်လေးမောင်းသည့် သူ့ကားပေါ် Taehyungကို တင်ပေးလိုက်ပြီးနောက် သူဟာ ကားနောက်မြီးကို ကြည့်၍ ကျန်ခဲ့ရသည်။
မိုးလင်းကတည်းက သူ့ခံစားချက်က ကောင်းမနေ။ သည်နေ့များ Antonရောက်လာမှာလား။ Antonကို ဧည့်ဝတ်ကျေပေးပါဆိုပြီးတောင် သူမှာခဲ့သေးတာ။ ဘယ်လိုစိတ်မျိုးနဲ့များ သူလုပ်ပေးနိုင်ရတာပါလိမ့်။ ပတ်၀န်းကျင်က သမုတ်ကြသလို သူကလှည်းကြိုးထမ်းနေရတာလား။
သစ်ပင်ကြီးများမရှိသော လွင်တီးခေါင်အလယ်မှာ စက်ရုံကို ဆောက်ထားသဖြင့် ရာသီဥတုက ပူစပ်စပ်ရယ်။ စက်ရုံထဲက ဓါတ်ငွေ့ကြောင့်ရယ်၊ ရင်ဘတ်ကြီးထဲက အပူလှိုင်းကြောင့်ရယ် သူ့မှာ နေလို့ထိုင်လို့ မကောင်းလှ။
"သူဌေးမင်း.. လက်နက်တွေပို့တာ အဆင်ပြေပြေပြီးသွားပါပြီ။ ဗိုလ်ချုပ်တို့ဘက်ကလည်း အတော်သဘောကျနေကြပါတယ်"
"အင်း.. တော်သေးတာပေါ့"
အခုဆို သူ့အလုပ်က ပြီးပြတ်သွားပြီပေါ့။ စက်ရုံရုံးခန်းမှာ ဆက်နေစရာအကြောင်းလည်း မရှိတော့ဘူးပဲ။ အိမ်ကို မပြန်ရဲဖြစ်နေတာက ခက်လှသည်။ အိမ်ကြီးသခင်ဖြစ်ပါလျက်နှင့် ဘာကို ကြောက်လို့ကြောက်နေမှန်းမသိ။
Antonရှိနေရင် မျက်နှာချင်း ဆိုင်နိုင်ပါ့မလား။ ဘယ်လိုတုံ့ပြန်ရမည်လဲ.. စသဖြင့် သူ့ခေါင်းထဲ တွေးစရာတွေ တစ်ပုံကြီး။ ငယ်စဥ်တည်းက နေရာတကာမှာ ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုးနိုင်အောင် အဖေက သင်ပြပေးခဲ့သော်လည်း အချစ်ရေးမှာကျ သူ့ကိုယ်သူ ယုံကြည်မှုမရှိသလောက်။
အထူးသဖြင့် ပျက်စီးသွားသည့် လက်ထပ်ပွဲပြီးနောက်မှာ သူ့စိတ်တွေကလည်း အောက်ဆုံးအထိ ထိုးကျခဲ့လေ၏။ အဖတ်ဆယ်လို့မရတဲ့ သိက္ခါအချို့၊ ပြန်မရနိုင်တော့သည့် ယုံကြည်မှုအချို့.. ရပ်တည်ချက်ခိုင်မာလွန်းသည့် Jeon JungKookဆိုတာလည်း လုံးဝပျောက်ဆုံးသွားခဲ့လေပြီ။
"မနက်ဖြန်ညအထိ ဟိုတယ်မှာ အခန်းကြိုပြောထားလိုက် Audie. သန်ဘက်ခါလောက်မှ အိမ်ပြန်မယ်"
"အိမ်မပြန်သေးဘူးလား သူဌေးမင်း။ ခဏခဏဖုန်းဆက်နေတော့ အိမ်လွမ်းနေတယ် ထင်တာ"
"မပြန်ချင်သေးလို့ပါကွာ။ လောလောဆယ် ငါပြောသလိုသာ လုပ်စမ်းပါ"
သူဟိုတယ်မှာနေမည့်ကိစ္စကိုတော့ Taehyung မသိလျှင် ကောင်းလိမ့်မည်။ ရှောင်နေတယ်ဆိုတာကိုသာ သိသွားလို့ကတော့ ဘယ်လောက်တောင် အောက်ကျနောက်ကျ ဖြစ်လိမ့်မလဲ။ Taehyungရှေ့မှာ သိက္ခါတရားခေါင်းပါးဖူးတဲ့လူ ဖြစ်ခဲ့မယ်ဆိုရင်တောင် အနည်းတော့ အဖတ်ဆယ်ချင်ပါသေးသည်။
"ပစ္စည်းတွေ သိမ်းလိုက်တော့။ ဟိုတယ်ကို ရွှေ့ကြမယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ သူဌေးမင်း"
သူအိပ်ရာသိမ်းမည်လုပ်တော့ ခေါင်းအုံးပေါ်မှာ ရွှေရောင်ဆံပင်လေးတွေ ကျွတ်ကျနေသည်အား တွေ့ရ၏။ ကျွတ်ကျနေတဲ့ ဆံပင်ကတောင် သူ့ကို ရင်ခုန်စေနိုင်သတဲ့လေ။ Taehyung၏ ခေါင်းအစခြေအဆုံး အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုစီက သူ့အတွက်တော့ ကိုးကွယ်ရာတွေချည်း။
ဆံစလေးတွေကို စက္ကူထဲ သေချာလိပ်ထည့်၍ သိမ်းထားမိသည်။ Taehyungဆီက ပဲ့ကြွေလာသည့် ခြေသည်းလက်သည်းလေးတွေအစ သူက သိမ်းထားချင်သူရယ်ပါ။
လူတစ်ယောက်လုံးကို မပိုင်ရဘူးဆိုလျှင်တောင် စွန့်ပစ်အစိတ်အပိုင်းလေးတွေကိုတော့ သိမ်းဆည်းခွင့်ရှိမယ်မဟုတ်လား။
____
"ဟော..သခင်လေးတောင် ပြန်လာပြီ။ ညက ပြန်မလာလို့ စိတ်ပူနေတာ။ သူဌေးမင်းဆီသွားတယ် ဆိုလို့သာပေါ့"
"အင်း ကိစ္စလေး ရှိလို့ပါ"
Jeon JungKook မရှိတော့လည်း ထိုအိမ်ကြီး၏ အစိတ်အပိုင်းကြီးတစ်ခု ပျောက်ဆုံးနေသည့်အလား။ ဟင့်အင်း.. ပျောက်ကို ပျောက်ဆုံးနေတာ။ အိမ်ဆိုသည်မှာလည်း ပိုင်ရှင်မရှိလျှင် အမိုးမရှိသကဲ့သို မလုံမခြုံခံစားချက်ကို ရစေသည်။
အမြဲလိုလို ဧည့်ခန်းမှာ သတင်းစာဖတ်ရင်း စီးကရက်ဖွာနေတတ်သူ၊ သူထမင်းစားခန်းထဲ ရောက်နေလျှင် ခိုးခိုးကြည့်တတ်သူ၊ အလုပ်ခန်းထဲ မိုးလင်းမိုးချုပ် အလုပ်လုပ်နေတတ်သူ။
သူသည်အိမ်မှာ ရှိတိုင်း Jeon JungKookက အိမ်မှာရှိနေတတ်ပြီး Jeon JungKookအိမ်မှာနေနေတိုင်းတော့ သူက အိမ်မှာနေနေသူမဟုတ်ချေ။
အိမ်မှာတစ်ယောက်တည်းကျန်ခဲ့သည့် ခံစားချက်က သည်လိုပါတဲ့လေ..။
လူတစ်ယောက်၏ မူပိုင်အခိုးအငွေ့မှာ လွှမ်းမိုးနိုင်စွမ်းပါနေပါသည်ဆိုလျှင် သူမရှိချိန်တွေရော Jeon JungKook ရင်ဘတ်ထဲ လစ်ဟာနေပါရဲ့လား။ သူ့အငွေ့အသက်ကို တမ်းတမိပါ့မလား။
ပထမဆုံးအကြိမ် ထိုလူပြောသည့် အချစ်ဆိုသည်အား ယုံချင်သွားသည်။ ချက်ချင်းဆိုသလို ထိုအတွေးကို ခေါင်းရမ်းရှင်းထုတ်ပစ်လိုက်၏။
"သခင်လေး.. သခင်လေး ဧည့်သည်လာတယ်"
"ဘယ်သူလဲ"
"ဟိုတစ်ခါလာတဲ့သူလေ။ Antonဆိုလား.. သူဌေးမင်းနဲ့တောင် တွေ့သွားသေးတယ်"
Antonရောက်လာပြီဆိုတဲ့အသံကြောင့် အိပ်ရာပေါ်က ဝရုန်းသုန်းကားထကာ လှေကားပေါ်က ပြေးဆင်းလာခဲ့သည်။ ပျော်ရွှင်သွားသည်ဟု ဆိုရမလား။ Antonနဲ့ဆို သူ့စိတ်ထဲ ပေါ့ပါးသလိုဖြစ်သွားသည်။
ဟုတ်ပါလိမ့်မည်.. Jeon JungKookကို ခဏတာ တမ်းတမိခြင်းက စိတ်၏ လှည့်စားမှုသက်သက် ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ သည်အတိုင်း.. တစ်ယောက်တည်းရှိနေလို့ တွေးမိတွေးရာ တွေးမိခြင်းသာ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ အခု Antonရောက်လာပြီဖြစ်သည့်အတွက် စိတ်၏ လစ်လပ်နေရာကိုလည်း ဖြည့်စွက်ပေးပါလိမ့်မည်။ သူသဘောကျရသူက Antonတစ်ယောက်တည်းလေ..။
"Anton.. ကိုယ် မင်းကို မျှော်နေတာ"
"ကျွန်တော် လေယာဥ်ခရီးစဥ်ရှိတဲ့ရက်ကို စောင့်ရင်း နည်းနည်းတော့ ကြာသွားတယ် Taehyung"
"ရပါတယ်.. မင်းကို စောင့်ရကျိုးနပ်ပြီးသားပါ"
Antonက သူ့ထက် မဆိုသလောက်သာ ပိန်သေးသူဖြစ်သဖြင့် သိုင်းဖက်လိုက်သည့်အခါ ရင်ခွင်ထဲတော့ ရောက်မနေပါ။
အံဝင်ခွင်ကျဖြစ်မနေသော စနိုးစနောင့်ဖြစ်စရာ ဖက်တွယ်ခြင်းမျိုးဖြစ်၏။
Jeon JungKook သူ့ကို ဖက်တွယ်သည့်အခါ အံဝင်ခွင်ကျဖြစ်နေသည်ကို သူမြင်ယောင်မိသည်။ မတွေးသင့်သည်ကိုသိလျက် ခေါင်းထဲတန်းဝင်လာသည်ကိုတော့ဖြင့် သူမတတ်နိုင်။
"ကျွန်တော် ခင်ဗျားအတွက် မော်စကိုထွက် ပစ္စည်းတွေ ယူခဲ့တယ်။ ဒီမှာ နွေရာသီထဲဝင်နေပြီဆိုပေမဲ့ မော်စကိုမှာတော့ ချမ်းတုန်းပဲ။ ဒီသိုးမွေးထည်တွေ နောက်ဆောင်းတွင်းကျ ၀တ်ပေါ့"
"အင်း.. နောက်ဆောင်းတွင်းကျလည်း မင်းက ကိုယ့်အနားရှိနေမှာပဲလေ မဟုတ်ဘူးလား"
Antonက ၀တ်ကျေတန်းကျေပြုံးပြလိုက်ပြီး သိုးမွေးအထည်တွေကို ပြန်ခေါက်နေ၏။
"ဒါနဲ့ သူဌေးမင်းJeonရော.. မတွေ့ပါလား"
"ဪ..သူက စက်ရုံမှာ အလုပ်များနေလို့ အိမ်မပြန်လာဖြစ်ဘူး။ မင်းလည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေရတာပေါ့"
"ဪ..အင်း.."
Antonအတွက် သီးသန့်အခန်းစီစဥ်ထားသည်မျိုးမရှိ။ အတန်အသင့်ကျယ်ဝန်းသော Taehyungအခန်းထဲမှာပင် ပြင်ဆင်ထားပေးတာဖြစ်သည်။
အခန်းတစ်ခန်းတည်းကို အတူမျှသုံးရတော့မည့် အခြေအနေအထိတောင် ရောက်ခဲ့ကြပြီ။ သူ့ဘက်က သဘောကျတယ်ဆိုသည်ကလွဲ ကျန်သည့် ခံစားချက်အဖုံဖုံကို တွေးမရသေး။ သည်အတိုင်း သဘောကျရင်းကလည်း ချစ်သွားနိုင်တာပဲ မဟုတ်လား။
သဘောကျတဲ့လူတစ်ယောက်နဲ့ လက်ထပ်ရမည်ကို သူနောင်တတော့ မရနိုင်ပါ။
"Anton ခရီးပန်းလာမှာပဲ။ ကိုယ်တို့ လက်ထပ်ပွဲကိစ္စ နောက်နေ့မှ ဆွေးနွေးတာပေါ့"
"ဖြေးဖြေးစီစဥ်ကြတာပေါ့ Taehyung. ကျွန်တော်အချိန်ရပါတယ်.. မလောပါဘူး။ ပြီးတော့ အတူနေရင်း တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် လေ့လာချိန်လည်း ရပါသေးတယ်"
"ကိုယ်တော့ မင်းကို သဘောကျတာ သေချာပါတယ်။ မင်းရဲ့ ဆိုးခြင်းကောင်းခြင်းတွေကိုလည်း ကိုယ်လက်ခံနိုင်တယ်။ ဖြစ်နိုင်ရင် ကိုယ်က အခုပဲ လက်ထပ်လိုက်ချင်တာ"
"ဒါတော့ Taehyungက သိပ်ပိုနေတာပဲ"
Anton၏ ရယ်သံလွင်လွင်ကို ကြားရသည်။ ထိုခဏအတွင်း သည်လက်ထပ်ခြင်းက အဓွန့်ရှည်မည်ဟုလည်း တစ်ထစ်ချယုံပြီးလျက်သား။ ဤရယ်သံတွေကို မိုးလင်းတိုင်းသာ ကြားနေရပါလျှင်၊ အိပ်စက်တိုင်းသာ နားဆင်ခွင့်ရနေပါလျှင် သူမပျော်နိုင်စရာ ဘာအကြောင်း ရှိပါမည်နည်း။
____
သူ့အပိုင်စံအိမ်ရှေ့သို့ ကားဆိုက်ရောက်လေသည်နှင့် သူ့မှာ ကြိုးဝိုင်းထဲဝင်ရမည့် လက်ဝှေ့သမားတစ်ယောက်လို၊ သတ်ကွင်းထဲ ဆင်းရမည့် ရောမစစ်သားတစ်ယောက်လို။
ကားပေါ်က သူဆင်းချိန်မှာ နေလုံးက သူ့မျက်နှာတည့်တည့် အလင်းရောင်ပေးနေသဖြင့် အစွမ်းကုန်မျက်မှောင်ကြုတ်ထားရ၏။
မနေ့က သူအိမ်ကို ဖုန်းဆက်တော့ Antonရောက်နေကြောင်းသိရသည်။ ရက်ကြာရှည်ဟိုတယ်မှာတည်းနေရလျှင် မကောင်းတတ်သဖြင့် ပြန်လာရသည်လွဲရင် သူ့မှာ အားအင်ကုန်ခမ်းလို့ နေချေပြီ။
Taehyungက သူနဲ့ Antonကို မတွေ့တွေ့အောင် လုပ်ရက်လိုက်တာ။ မသန်စွမ်းတဲ့ စစ်သားအိုကြီးတစ်ယောက်ကို စီးချင်းထိုးခိုင်းလိုက်သည့်အတိုင်း ရက်စက်လှပါသည်။
ကိုယ်ရှုံးနေတာ သိသိရက် အခုလောက်ထိ လုပ်မှဖြစ်မှာလား ကိုယ့်အသည်းရယ်..။
အရှုံးပေးပါပြီဆိုကာမှ အသက်ကိုယူချင်ပါတယ်ဆိုတဲ့ ကိုယ့်အသည်း.. အလိုရှိရင် ကြိုက်တာယူပါတော့ ဆိုတာကလွဲရင် ကိုယ်မပြောတတ်တော့ပါဘူး။
ကံဆိုးစွာနှင့် ကိုယ်ပျိုးခဲ့တဲ့ပန်းက ကိုယ့်အတွက်မဟုတ်ပါဘူးတဲ့လေ..။
"သူဌေးမင်းတောင် ပြန်ရောက်ပြီ။ ပေး ပေး.. ကျွန်မ အိတ်တွေ သယ်ပေးမယ်"
အိမ်အကူ၊ အလုပ်သမားအသီးသီးက သူ့အထုပ်အပိုးတွေကို သယ်ယူသွားကြ၏။ Taehyungနှင့် Antonတို့ အရိပ်အယောင်ကိုတော့ သူမတွေ့ရသေး။
"Taehyungရော.."
"သူ့ဧည့်သည်နဲ့ အပြင်သွားလိုက်တယ်လေ သူဌေးမင်းရဲ့။ မနက်စာစားပြီးကတည်းကပဲ"
"ဪ.."
Taehyungအကြောင်းပဲကြားချင်လို့ Taehyungကိုပဲမေးတာတောင် Antonအကြောင်းက ကပ်ပါလာမှ ဖြစ်မှာလား။ ပူဆွေးနာကျင်မှုတို့ အစပျိုးလာပြီပေါ့နော်။ ကံအကြောင်းများ တိုက်ဆိုင်လျှင် ကံကို အကြွေးမှတ်ထားလို့မရပါ။ ကိုယ်ဟာ မင်းရက်စက်သမျှခံဖို့ ကံပါလာသူပါပဲ။
ချစ်ရသူက ပေးတော့လည်း ရက်စက်မှုက ပန်းနှင့်ပေါက်နေသလားတောင် ထင်ရသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ အဆိပ်ပန်းတွေ ဖြစ်နေတတ်တာကလွဲလို့ပေါ့။
"မင်းက ကျွမ်းကျင်အဆင့်လေ။ ကိုယ်လိုက်မီပါ့မလဲ.. ဖြေးဖြေးသင်ပေးမှပေါ့"
"ဟင်.. Taehyungစီးတာ မြင်းကလပ်တစ်ခုလုံးမှာ အလိမ္မာဆုံးမြင်းလေ။ ဒါတောင် မရဘူးလား"
အိမ်ထဲဝင်လာသည့် တစာစာအသံတွေ။ လူမမြင်ရသေးတာတောင် အသံတွေက ကြားနေရပြီ။
လက်သီးတင်းတင်းဆုပ်ရင်း ဖြစ်လာမည့်အရေးအတွက် အားမွေးထားရတော့တာ..။
အသံတွေနဲ့တင် ပျော်ရွှင်မှုကို ခန့်မှန်းလို့ ရနေပြီလေ၊ သူဘယ်လို သည်လက်ထပ်ပွဲကို တားရက်ပါ့မလဲ။
"နောက်တစ်ခါ ကိုယ့်ကို အနီးကပ်သင်ပေး..။
ဪ.. ခင်ဗျား.. အိမ်ပြန်ရောက်နေပြီလား"
"အင်း.. ဘယ်ကပြန်လာကြတာလဲ"
"မြင်းကလပ်က။ ကျွန်တော်က ခင်ဗျားကို မပြန်လောက်သေးဘူးထင်နေတာ"
မင်းတို့ကိုအချိန်ပေးချင်လို့ ဟိုတယ်မှာတောင် နေခဲ့ရသေးတယ်လို့ ပြောပြလိုက်ချင်သော်လည်း သူ့နှုတ်ခမ်းက စကားလုံးတွေ ထွက်ကျမလာ။
ဘာလို့ ထိန်းလို့ထိန်းချုပ်နေရမှန်းမသိ.. စကားသံကိုလား၊ ငိုသံကိုလား။
"အလုပ်တွေ စောစောပြီးသွားလို့ပါ ကိုယ့်.. Taehyung"
ခေါ်နေကျနာမ်စားကိုတောင် မခေါ်နိုင်တော့ပါ။ လူ့ကျင့်ဝတ်အားဖြင့် ကိုယ်ဟာ အလိုက်မသိချင်လို့မရတော့။
သူ့ကို ခပ်စူးစူးကြည့်နေသည့် Antonအကြည့်တွေကို အကြမ်းဖျင်းဖတ်လိုက်သည်။
Taehyungကြောင့် သူ့ကိုကြည့်တာလား၊ သူ့ကြောင့် သူ့ကို ကြည့်တာလား ဝေခွဲမရဖြစ်သွား၏။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜
Zawgyi~
"ကြၽန္ေတာ့္ကို ေရွာင္ေနတာလား"
"ဟင္.."
မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ အေမးစကားျဖစ္သည္။ သူ အိမ္ကေန ထြက္လာခဲ့သည့္အတြက္ အသည္းမွာ ဘာခံစားခ်က္မွ ရွိမေနေလာက္ဘူး ထင္ထားခဲ့တာ။
သူ႔ကို လြမ္းေနလိမ့္မယ္ဟု ႀကီးႀကီးမားမား မေတြးႏိုင္ေသးေသာ္လည္း စိတ္ထဲရွိေနတယ္ဆို႐ုံနဲ႔တင္ သူဝမ္းသာပစ္ဖို႔ လုံေလာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ အိမ္ျပန္မလာတာလား။ ၿပီးေတာ့ ဒီအခန္းထဲ ေနေနတာလား"
အခုမွ ႏွာေခါင္းေပါက္ေလာက္ရွိတဲ့ သူ႔႐ုံးခန္းေလးကို သူျပန္ၾကည့္မိသည္။ ဤေလးရက္အတြင္း သူ၀တ္ထားခဲ့ေသာ အဝတ္မ်ားက တိုးလိုးတန္းလန္း။ ရႈိက္ဖြာၿပီးလို႔ ပစ္ထားသည့္ စီးကရက္တိုေတြက ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပြစိခတ္လို႔။ ထို႔အျပင္ ေသာက္လက္စ ဝီစကီခြက္ႏွင့္ ေရခြက္က စားပြဲေပၚမွာ အတိုင္းသား။
ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနခဲ့တာပါလား။
"ကိုယ္အလုပ္မ်ားေနလို႔ ဒီမွာပဲေနျဖစ္သြားတာ"
"ဒီနားနဲ႔ သိပ္မေဝးတဲ့ဆီမွာ ဟိုတယ္ရွိသားပဲ။ ခင္ဗ်ား ဒီမွာဒုကၡလာခံေနတယ္ဆိုတာ မယုံလို႔ ကြၽန္ေတာ္လိုက္လာတာ"
"မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီေလ။ တကၠစီနဲ႔ လာတာလား"
"ဟင့္အင္း။ ကြၽန္ေတာ္ပိုက္ဆံပါမလာလို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့တာ"
အခုတေလာ အလစ္သုတ္သမားေတြ သိပ္ကို ေသာင္းက်န္းေနသည့္ၾကားက Taehyungက အတင့္ရဲလြန္းပါသည္။ ဘာမွမျဖစ္ဘဲ ေရာက္လာလို႔သာ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ တစ္ခုခုသာဆို သူ႔ခမ်ာ ရင္က်ိဳးရခ်ည့္။ သူ႔သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြ လိုက္လာတယ္ပဲ ဆိုပါေစ.. ကိုယ့္ေလာက္ ဘယ္သူ႔က စိတ္ခ်ရမွာတဲ့လဲ။
"အႏၲရာယ္မ်ားလိုက္တာ။ အခု မင္းကို လိုက္ပို႔စရာ တကၠစီေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူးေလ"
"ဟင္.. ဘာလို႔မရွိရတာလဲ"
"ဒီအခ်ိန္ထိ ၿမိဳ႕စြန္မွာ ဘယ္သူက တကၠစီဆြဲမွာတဲ့လဲ။ ကိုယ့္ကားကလည္း ဟိုဘက္စက္႐ုံကို ပါသြားတယ္"
နည္းနည္းေလး လိမ္မိ႐ုံနဲ႔ေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္ဘုရားကမွ ဒဏ္လာမခတ္ႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား။ ကိုယ့္အသည္းကို စိတ္ပူလို႔ လိမ္မိ႐ုံ။ ေကာင္းေသာမုသားကိုေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါကမွ အေရးတယူလုပ္ အျပစ္ေျပာေနမည္ဟု မထင္ပါ။
သူ႔ကားက တျခားစက္႐ုံေရာက္ေနတာ အမွန္ဆိုေသာ္လည္း တကၠစီေတြကေတာ့ ၿမိဳ႕ျပင္အထိ ၂၄နာရီ ေျပးဆြဲပါသည္။ သည္အတိုင္း.. Taehyungကို လူစိမ္းတစ္ေယာက္၏ကားေပၚ မတင္ေပးလိုက္ခ်င္႐ုံေလးသာ။
"ခင္ဗ်ားဆီ ဘာမွမဟုတ္ဘဲ လာမိသြားတာပဲ"
"မနက္က် ကိုယ့္တပည့္တစ္ေယာက္ကို ပို႔ခိုင္းလိုက္ပါ့မယ္။ ဒီညေတာ့ ဒီမွာပဲ အိပ္သြားလိုက္ေလ။ နည္းနည္းေတာ့ က်ဥ္းေပမဲ့.."
Taehyungက အိပ္ရာကို လွမ္းၾကည့္သည္။ အိမ္က အိပ္ရာလိုေတာ့ အႀကီးႀကီးမဟုတ္။ လူႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ေလာေလာက္ငငအိပ္ႏိုင္သည္။ Jeon JungKook ေျပာသလိုဆို သူ႔မွာ ျပန္စရာနည္းမရွိေတာ့ဘူးေပါ့။
ထို႔ေၾကာင့္ ေ႐ြးခ်ယ္စရာ မ်ားမ်ားစားစားမရွိဘဲ ႐ုံးခန္းထဲ အတူအိပ္ဖို႔ရာ လက္ခံလိုက္ရေတာ့သည္။
"ဒီတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ရင္ ေရခ်ိဳးခန္းနဲ႔ သန္႔စင္ခန္းရွိတယ္။ မင္းကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီး အိပ္ခ်င္အိပ္လို႔ရၿပီ"
"အင္း.."
သူအိပ္ရာေပၚ လဲေလ်ာင္းေနရင္း Jeon JungKookကို ၾကည့္မိေနသည္။ ဘက္ထရီႏွင့္ထြန္းထားရေသာ မီးေရာင္ေအာက္မွာ စာရင္းဇယားေတြႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနဆဲ။
ေဘးတိုက္ပုံရိပ္က တည္ၾကည္ခံ့ညားလြန္းေနသည္။ သည္လိုလူက ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္ကေန အသက္ ၃၅ႏွစ္အထိ သူ႔ကိုပဲ ကပ္တြယ္ေနခဲ့တာတဲ့လား။ ရန္ၿငိဳးေတြကိုသာ ထည့္မတြက္ရေၾကးဆို Jeon JungKookက ေငြေၾကး၊ ႐ုပ္ရည္ အစစအရာရာျပည့္စုံႏိုင္လြန္းသူပါပင္။ သမီးရွင္တိုင္းက သမက္ေတာ္ခ်င္ၾကၿပီး မိန္းကေလးတိုင္းက စိတ္ကူးယဥ္မိေသာ ေယာက်္ားသားတစ္ဦးျဖစ္ပါလ်က္ ဘာလို႔ သူမွသူလဲ။
ေ႐ြးခ်ယ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိသားႏွင့္ သူက ဘာမက္ေမာစရာမ်ား ရွိေနလို႔လဲ။
"ကိုယ့္ကို တစ္ခုခု ေျပာစရာရွိလို႔လား"
"ဟင့္အင္း.. ဘာလို႔လဲ"
"မအိပ္ေသးဘဲ ၾကည့္ေနလို႔ေလ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့.. မင္းေျပာစရာရွိတယ္ဆို ကိုယ္သိပ္ေၾကာက္တာပဲ"
"ကြၽန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို ကိုက္စားမယ္ထင္လို႔လား"
"ဟားဟား.. ကိုက္စားမယ္ဆိုလည္း ကိုယ့္အသားကိုယ္လႊာေကြၽးမွာပါဗ်ာ။ ကိုယ္က မင္းကို သဒၶါပါတယ္"
ယုတၱိမရွိေသာ အီစီကလီ အပိုဆာလာစကားမ်ားကို ၾကားလိုက္ရလွ်င္ Taehyung တစ္ဖက္ရွိ နံရံဘက္သို႔သာ လွည့္သြားမိသည္။ Jeon JungKookက ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘဝတုန္းက စာေတြကဗ်ာေတြ အမ်ားႀကီး ဖတ္ခဲ့လို႔ျဖစ္ရမည္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ရည္းစားစာေတြ အမ်ားႀကီး ေရးခဲ့တာ ျဖစ္ရမည္။ အေတြ႕အႀကဳံမရွိဘဲနဲ႔ေတာ့ သုံးဆယ္ေက်ာ္အ႐ြယ္ဘဲႀကီးက သည္လိုစကားေတြ ထြက္လာစရာအေၾကာင္းကိုမရွိ။
"အိပ္သြားၿပီလား.."
Taehyungဘက္က မလႈပ္မယွက္ဆိုေတာ့ သူေျခလွမ္းဖြဖြနင္းရင္း အနားတိုးကပ္သြားလိုက္သည္။ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေသာ ေကာင္ေလးကို ၿပဳံးလ်က္ၾကည့္မိသည္။ ေကာင္ေလးက သူ႔ကိုယ္သူ အိပ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္တာ ပီျပင္တယ္လို႔ ထင္ေနေလာက္သည္။
သည္လူက သူအိပ္ေနရင္ ဘယ္လိုအသက္ရႉတတ္တယ္ဆိုတာကိုပါ အလြတ္ရေနတဲ့လူပါ။
"ေကာင္းေသာညပါ ကိုယ့္အသည္း"
အိပ္မေနဘူးဆိုေတာ့ ခိုးနမ္းတာ မဟုတ္ဘူးေပါ့ အသည္းရယ္။ ေနာက္မ်ားဆို အခုလို မင္းရဲ႕နဖူးကို ထိေတြ႕ခ်င္မွ ထိေတြ႕ခြင့္ရေတာ့မွာ။ ရႏိုင္သမွ် အမွတ္တရေလးေတြ ဖန္တီးဖို႔ ကိုယ့္မွာ တာဝန္ယူထားသူပါ။
____
"ခင္ဗ်ား.. ျပန္လိုက္မလာဘူးလား"
"ကိုယ္တကယ္အလုပ္မၿပီးေသးလို႔ပါ"
"ၿပီးတာပဲေလ။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ခင္ဗ်ားနဲ႔ ေနခ်င္လြန္းလို႔ေခၚေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္ပိုင္ရွင္က အျပင္ထြက္အိပ္ေနလို႔သာ"
သူ႔ကိုဆို အေကာင္းေျပာေလ့မရွိသူ။ ဘယ္လိုပဲေျပာပါေစ ၿပဳံးျပႏိုင္သည့္သူက သိပ္ဆန္းၾကယ္တာ။ ေႏြရာသီ၏ မနက္ခင္းႏွင့္ မလိုက္ဖက္ေအာင္ သူ႔မ်က္ႏွာက မ႐ႊင္မျပ။ ဒ႐ိုက္ဘာေကာင္ေလးေမာင္းသည့္ သူ႔ကားေပၚ Taehyungကို တင္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ သူဟာ ကားေနာက္ၿမီးကို ၾကည့္၍ က်န္ခဲ့ရသည္။
မိုးလင္းကတည္းက သူ႔ခံစားခ်က္က ေကာင္းမေန။ သည္ေန႔မ်ား Antonေရာက္လာမွာလား။ Antonကို ဧည့္ဝတ္ေက်ေပးပါဆိုၿပီးေတာင္ သူမွာခဲ့ေသးတာ။ ဘယ္လိုစိတ္မ်ိဳးနဲ႔မ်ား သူလုပ္ေပးႏိုင္ရတာပါလိမ့္။ ပတ္၀န္းက်င္က သမုတ္ၾကသလို သူကလွည္းႀကိဳးထမ္းေနရတာလား။
သစ္ပင္ႀကီးမ်ားမရွိေသာ လြင္တီးေခါင္အလယ္မွာ စက္႐ုံကို ေဆာက္ထားသျဖင့္ ရာသီဥတုက ပူစပ္စပ္ရယ္။ စက္႐ုံထဲက ဓါတ္ေငြ႕ေၾကာင့္ရယ္၊ ရင္ဘတ္ႀကီးထဲက အပူလႈိင္းေၾကာင့္ရယ္ သူ႔မွာ ေနလို႔ထိုင္လို႔ မေကာင္းလွ။
"သူေဌးမင္း.. လက္နက္ေတြပို႔တာ အဆင္ေျပေျပၿပီးသြားပါၿပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ဘက္ကလည္း အေတာ္သေဘာက်ေနၾကပါတယ္"
"အင္း.. ေတာ္ေသးတာေပါ့"
အခုဆို သူ႔အလုပ္က ၿပီးျပတ္သြားၿပီေပါ့။ စက္႐ုံ႐ုံးခန္းမွာ ဆက္ေနစရာအေၾကာင္းလည္း မရွိေတာ့ဘူးပဲ။ အိမ္ကို မျပန္ရဲျဖစ္ေနတာက ခက္လွသည္။ အိမ္ႀကီးသခင္ျဖစ္ပါလ်က္ႏွင့္ ဘာကို ေၾကာက္လို႔ေၾကာက္ေနမွန္းမသိ။
Antonရွိေနရင္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ႏိုင္ပါ့မလား။ ဘယ္လိုတုံ႔ျပန္ရမည္လဲ.. စသျဖင့္ သူ႔ေခါင္းထဲ ေတြးစရာေတြ တစ္ပုံႀကီး။ ငယ္စဥ္တည္းက ေနရာတကာမွာ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးႏိုင္ေအာင္ အေဖက သင္ျပေပးခဲ့ေသာ္လည္း အခ်စ္ေရးမွာက် သူ႔ကိုယ္သူ ယုံၾကည္မႈမရွိသေလာက္။
အထူးသျဖင့္ ပ်က္စီးသြားသည့္ လက္ထပ္ပြဲၿပီးေနာက္မွာ သူ႔စိတ္ေတြကလည္း ေအာက္ဆုံးအထိ ထိုးက်ခဲ့ေလ၏။ အဖတ္ဆယ္လို႔မရတဲ့ သိကၡါအခ်ိဳ႕၊ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့သည့္ ယုံၾကည္မႈအခ်ိဳ႕.. ရပ္တည္ခ်က္ခိုင္မာလြန္းသည့္ Jeon JungKookဆိုတာလည္း လုံးဝေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့ေလၿပီ။
"မနက္ျဖန္ညအထိ ဟိုတယ္မွာ အခန္းႀကိဳေျပာထားလိုက္ Audie. သန္ဘက္ခါေလာက္မွ အိမ္ျပန္မယ္"
"အိမ္မျပန္ေသးဘူးလား သူေဌးမင္း။ ခဏခဏဖုန္းဆက္ေနေတာ့ အိမ္လြမ္းေနတယ္ ထင္တာ"
"မျပန္ခ်င္ေသးလို႔ပါကြာ။ ေလာေလာဆယ္ ငါေျပာသလိုသာ လုပ္စမ္းပါ"
သူဟိုတယ္မွာေနမည့္ကိစၥကိုေတာ့ Taehyung မသိလွ်င္ ေကာင္းလိမ့္မည္။ ေရွာင္ေနတယ္ဆိုတာကိုသာ သိသြားလို႔ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေအာက္က်ေနာက္က် ျဖစ္လိမ့္မလဲ။ Taehyungေရွ႕မွာ သိကၡါတရားေခါင္းပါးဖူးတဲ့လူ ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္ အနည္းေတာ့ အဖတ္ဆယ္ခ်င္ပါေသးသည္။
"ပစၥည္းေတြ သိမ္းလိုက္ေတာ့။ ဟိုတယ္ကို ေ႐ႊ႕ၾကမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ သူေဌးမင္း"
သူအိပ္ရာသိမ္းမည္လုပ္ေတာ့ ေခါင္းအုံးေပၚမွာ ေ႐ႊေရာင္ဆံပင္ေလးေတြ ကြၽတ္က်ေနသည္အား ေတြ႕ရ၏။ ကြၽတ္က်ေနတဲ့ ဆံပင္ကေတာင္ သူ႔ကို ရင္ခုန္ေစႏိုင္သတဲ့ေလ။ Taehyung၏ ေခါင္းအစေျခအဆုံး အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုစီက သူ႔အတြက္ေတာ့ ကိုးကြယ္ရာေတြခ်ည္း။
ဆံစေလးေတြကို စကၠဴထဲ ေသခ်ာလိပ္ထည့္၍ သိမ္းထားမိသည္။ Taehyungဆီက ပဲ့ေႂကြလာသည့္ ေျခသည္းလက္သည္းေလးေတြအစ သူက သိမ္းထားခ်င္သူရယ္ပါ။
လူတစ္ေယာက္လုံးကို မပိုင္ရဘူးဆိုလွ်င္ေတာင္ စြန္႔ပစ္အစိတ္အပိုင္းေလးေတြကိုေတာ့ သိမ္းဆည္းခြင့္ရွိမယ္မဟုတ္လား။
____
"ေဟာ..သခင္ေလးေတာင္ ျပန္လာၿပီ။ ညက ျပန္မလာလို႔ စိတ္ပူေနတာ။ သူေဌးမင္းဆီသြားတယ္ ဆိုလို႔သာေပါ့"
"အင္း ကိစၥေလး ရွိလို႔ပါ"
Jeon JungKook မရွိေတာ့လည္း ထိုအိမ္ႀကီး၏ အစိတ္အပိုင္းႀကီးတစ္ခု ေပ်ာက္ဆုံးေနသည့္အလား။ ဟင့္အင္း.. ေပ်ာက္ကို ေပ်ာက္ဆုံးေနတာ။ အိမ္ဆိုသည္မွာလည္း ပိုင္ရွင္မရွိလွ်င္ အမိုးမရွိသကဲ့သို မလုံမၿခဳံခံစားခ်က္ကို ရေစသည္။
အၿမဲလိုလို ဧည့္ခန္းမွာ သတင္းစာဖတ္ရင္း စီးကရက္ဖြာေနတတ္သူ၊ သူထမင္းစားခန္းထဲ ေရာက္ေနလွ်င္ ခိုးခိုးၾကည့္တတ္သူ၊ အလုပ္ခန္းထဲ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ အလုပ္လုပ္ေနတတ္သူ။
သူသည္အိမ္မွာ ရွိတိုင္း Jeon JungKookက အိမ္မွာရွိေနတတ္ၿပီး Jeon JungKookအိမ္မွာေနေနတိုင္းေတာ့ သူက အိမ္မွာေနေနသူမဟုတ္ေခ်။
အိမ္မွာတစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့သည့္ ခံစားခ်က္က သည္လိုပါတဲ့ေလ..။
လူတစ္ေယာက္၏ မူပိုင္အခိုးအေငြ႕မွာ လႊမ္းမိုးႏိုင္စြမ္းပါေနပါသည္ဆိုလွ်င္ သူမရွိခ်ိန္ေတြေရာ Jeon JungKook ရင္ဘတ္ထဲ လစ္ဟာေနပါရဲ႕လား။ သူ႔အေငြ႕အသက္ကို တမ္းတမိပါ့မလား။
ပထမဆုံးအႀကိမ္ ထိုလူေျပာသည့္ အခ်စ္ဆိုသည္အား ယုံခ်င္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ထိုအေတြးကို ေခါင္းရမ္းရွင္းထုတ္ပစ္လိုက္၏။
"သခင္ေလး.. သခင္ေလး ဧည့္သည္လာတယ္"
"ဘယ္သူလဲ"
"ဟိုတစ္ခါလာတဲ့သူေလ။ Antonဆိုလား.. သူေဌးမင္းနဲ႔ေတာင္ ေတြ႕သြားေသးတယ္"
Antonေရာက္လာၿပီဆိုတဲ့အသံေၾကာင့္ အိပ္ရာေပၚက ဝ႐ုန္းသုန္းကားထကာ ေလွကားေပၚက ေျပးဆင္းလာခဲ့သည္။ ေပ်ာ္႐ႊင္သြားသည္ဟု ဆိုရမလား။ Antonနဲ႔ဆို သူ႔စိတ္ထဲ ေပါ့ပါးသလိုျဖစ္သြားသည္။
ဟုတ္ပါလိမ့္မည္.. Jeon JungKookကို ခဏတာ တမ္းတမိျခင္းက စိတ္၏ လွည့္စားမႈသက္သက္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သည္အတိုင္း.. တစ္ေယာက္တည္းရွိေနလို႔ ေတြးမိေတြးရာ ေတြးမိျခင္းသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အခု Antonေရာက္လာၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ စိတ္၏ လစ္လပ္ေနရာကိုလည္း ျဖည့္စြက္ေပးပါလိမ့္မည္။ သူသေဘာက်ရသူက Antonတစ္ေယာက္တည္းေလ..။
"Anton.. ကိုယ္ မင္းကို ေမွ်ာ္ေနတာ"
"ကြၽန္ေတာ္ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ရွိတဲ့ရက္ကို ေစာင့္ရင္း နည္းနည္းေတာ့ ၾကာသြားတယ္ Taehyung"
"ရပါတယ္.. မင္းကို ေစာင့္ရက်ိဳးနပ္ၿပီးသားပါ"
Antonက သူ႔ထက္ မဆိုသေလာက္သာ ပိန္ေသးသူျဖစ္သျဖင့္ သိုင္းဖက္လိုက္သည့္အခါ ရင္ခြင္ထဲေတာ့ ေရာက္မေနပါ။
အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္မေနေသာ စႏိုးစေနာင့္ျဖစ္စရာ ဖက္တြယ္ျခင္းမ်ိဳးျဖစ္၏။
Jeon JungKook သူ႔ကို ဖက္တြယ္သည့္အခါ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေနသည္ကို သူျမင္ေယာင္မိသည္။ မေတြးသင့္သည္ကိုသိလ်က္ ေခါင္းထဲတန္းဝင္လာသည္ကိုေတာ့ျဖင့္ သူမတတ္ႏိုင္။
"ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားအတြက္ ေမာ္စကိုထြက္ ပစၥည္းေတြ ယူခဲ့တယ္။ ဒီမွာ ေႏြရာသီထဲဝင္ေနၿပီဆိုေပမဲ့ ေမာ္စကိုမွာေတာ့ ခ်မ္းတုန္းပဲ။ ဒီသိုးေမြးထည္ေတြ ေနာက္ေဆာင္းတြင္းက် ၀တ္ေပါ့"
"အင္း.. ေနာက္ေဆာင္းတြင္းက်လည္း မင္းက ကိုယ့္အနားရွိေနမွာပဲေလ မဟုတ္ဘူးလား"
Antonက ၀တ္ေက်တန္းေက်ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး သိုးေမြးအထည္ေတြကို ျပန္ေခါက္ေန၏။
"ဒါနဲ႔ သူေဌးမင္းJeonေရာ.. မေတြ႕ပါလား"
"ဪ..သူက စက္႐ုံမွာ အလုပ္မ်ားေနလို႔ အိမ္မျပန္လာျဖစ္ဘူး။ မင္းလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနရတာေပါ့"
"ဪ..အင္း.."
Antonအတြက္ သီးသန္႔အခန္းစီစဥ္ထားသည္မ်ိဳးမရွိ။ အတန္အသင့္က်ယ္ဝန္းေသာ Taehyungအခန္းထဲမွာပင္ ျပင္ဆင္ထားေပးတာျဖစ္သည္။
အခန္းတစ္ခန္းတည္းကို အတူမွ်သုံးရေတာ့မည့္ အေျခအေနအထိေတာင္ ေရာက္ခဲ့ၾကၿပီ။ သူ႔ဘက္က သေဘာက်တယ္ဆိုသည္ကလြဲ က်န္သည့္ ခံစားခ်က္အဖုံဖုံကို ေတြးမရေသး။ သည္အတိုင္း သေဘာက်ရင္းကလည္း ခ်စ္သြားႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။
သေဘာက်တဲ့လူတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္ရမည္ကို သူေနာင္တေတာ့ မရႏိုင္ပါ။
"Anton ခရီးပန္းလာမွာပဲ။ ကိုယ္တို႔ လက္ထပ္ပြဲကိစၥ ေနာက္ေန႔မွ ေဆြးေႏြးတာေပါ့"
"ေျဖးေျဖးစီစဥ္ၾကတာေပါ့ Taehyung. ကြၽန္ေတာ္အခ်ိန္ရပါတယ္.. မေလာပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ အတူေနရင္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေလ့လာခ်ိန္လည္း ရပါေသးတယ္"
"ကိုယ္ေတာ့ မင္းကို သေဘာက်တာ ေသခ်ာပါတယ္။ မင္းရဲ႕ ဆိုးျခင္းေကာင္းျခင္းေတြကိုလည္း ကိုယ္လက္ခံႏိုင္တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကိုယ္က အခုပဲ လက္ထပ္လိုက္ခ်င္တာ"
"ဒါေတာ့ Taehyungက သိပ္ပိုေနတာပဲ"
Anton၏ ရယ္သံလြင္လြင္ကို ၾကားရသည္။ ထိုခဏအတြင္း သည္လက္ထပ္ျခင္းက အဓြန္႔ရွည္မည္ဟုလည္း တစ္ထစ္ခ်ယုံၿပီးလ်က္သား။ ဤရယ္သံေတြကို မိုးလင္းတိုင္းသာ ၾကားေနရပါလွ်င္၊ အိပ္စက္တိုင္းသာ နားဆင္ခြင့္ရေနပါလွ်င္ သူမေပ်ာ္ႏိုင္စရာ ဘာအေၾကာင္း ရွိပါမည္နည္း။
____
သူ႔အပိုင္စံအိမ္ေရွ႕သို႔ ကားဆိုက္ေရာက္ေလသည္ႏွင့္ သူ႔မွာ ႀကိဳးဝိုင္းထဲဝင္ရမည့္ လက္ေဝွ႔သမားတစ္ေယာက္လို၊ သတ္ကြင္းထဲ ဆင္းရမည့္ ေရာမစစ္သားတစ္ေယာက္လို။
ကားေပၚက သူဆင္းခ်ိန္မွာ ေနလုံးက သူ႔မ်က္ႏွာတည့္တည့္ အလင္းေရာင္ေပးေနသျဖင့္ အစြမ္းကုန္မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားရ၏။
မေန႔က သူအိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေတာ့ Antonေရာက္ေနေၾကာင္းသိရသည္။ ရက္ၾကာရွည္ဟိုတယ္မွာတည္းေနရလွ်င္ မေကာင္းတတ္သျဖင့္ ျပန္လာရသည္လြဲရင္ သူ႔မွာ အားအင္ကုန္ခမ္းလို႔ ေနေခ်ၿပီ။
Taehyungက သူနဲ႔ Antonကို မေတြ႕ေတြ႕ေအာင္ လုပ္ရက္လိုက္တာ။ မသန္စြမ္းတဲ့ စစ္သားအိုႀကီးတစ္ေယာက္ကို စီးခ်င္းထိုးခိုင္းလိုက္သည့္အတိုင္း ရက္စက္လွပါသည္။
ကိုယ္ရႈံးေနတာ သိသိရက္ အခုေလာက္ထိ လုပ္မွျဖစ္မွာလား ကိုယ့္အသည္းရယ္..။
အရႈံးေပးပါၿပီဆိုကာမွ အသက္ကိုယူခ်င္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ကိုယ့္အသည္း.. အလိုရွိရင္ ႀကိဳက္တာယူပါေတာ့ ဆိုတာကလြဲရင္ ကိုယ္မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး။
ကံဆိုးစြာႏွင့္ ကိုယ္ပ်ိဳးခဲ့တဲ့ပန္းက ကိုယ့္အတြက္မဟုတ္ပါဘူးတဲ့ေလ..။
"သူေဌးမင္းေတာင္ ျပန္ေရာက္ၿပီ။ ေပး ေပး.. ကြၽန္မ အိတ္ေတြ သယ္ေပးမယ္"
အိမ္အကူ၊ အလုပ္သမားအသီးသီးက သူ႔အထုပ္အပိုးေတြကို သယ္ယူသြားၾက၏။ Taehyungႏွင့္ Antonတို႔ အရိပ္အေယာင္ကိုေတာ့ သူမေတြ႕ရေသး။
"Taehyungေရာ.."
"သူ႔ဧည့္သည္နဲ႔ အျပင္သြားလိုက္တယ္ေလ သူေဌးမင္းရဲ႕။ မနက္စာစားၿပီးကတည္းကပဲ"
"ဪ.."
Taehyungအေၾကာင္းပဲၾကားခ်င္လို႔ Taehyungကိုပဲေမးတာေတာင္ Antonအေၾကာင္းက ကပ္ပါလာမွ ျဖစ္မွာလား။ ပူေဆြးနာက်င္မႈတို႔ အစပ်ိဳးလာၿပီေပါ့ေနာ္။ ကံအေၾကာင္းမ်ား တိုက္ဆိုင္လွ်င္ ကံကို အေႂကြးမွတ္ထားလို႔မရပါ။ ကိုယ္ဟာ မင္းရက္စက္သမွ်ခံဖို႔ ကံပါလာသူပါပဲ။
ခ်စ္ရသူက ေပးေတာ့လည္း ရက္စက္မႈက ပန္းႏွင့္ေပါက္ေနသလားေတာင္ ထင္ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အဆိပ္ပန္းေတြ ျဖစ္ေနတတ္တာကလြဲလို႔ေပါ့။
"မင္းက ကြၽမ္းက်င္အဆင့္ေလ။ ကိုယ္လိုက္မီပါ့မလဲ.. ေျဖးေျဖးသင္ေပးမွေပါ့"
"ဟင္.. Taehyungစီးတာ ျမင္းကလပ္တစ္ခုလုံးမွာ အလိမၼာဆုံးျမင္းေလ။ ဒါေတာင္ မရဘူးလား"
အိမ္ထဲဝင္လာသည့္ တစာစာအသံေတြ။ လူမျမင္ရေသးတာေတာင္ အသံေတြက ၾကားေနရၿပီ။
လက္သီးတင္းတင္းဆုပ္ရင္း ျဖစ္လာမည့္အေရးအတြက္ အားေမြးထားရေတာ့တာ..။
အသံေတြနဲ႔တင္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို ခန္႔မွန္းလို႔ ရေနၿပီေလ၊ သူဘယ္လို သည္လက္ထပ္ပြဲကို တားရက္ပါ့မလဲ။
"ေနာက္တစ္ခါ ကိုယ့္ကို အနီးကပ္သင္ေပး..။
ဪ.. ခင္ဗ်ား.. အိမ္ျပန္ေရာက္ေနၿပီလား"
"အင္း.. ဘယ္ကျပန္လာၾကတာလဲ"
"ျမင္းကလပ္က။ ကြၽန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို မျပန္ေလာက္ေသးဘူးထင္ေနတာ"
မင္းတို႔ကိုအခ်ိန္ေပးခ်င္လို႔ ဟိုတယ္မွာေတာင္ ေနခဲ့ရေသးတယ္လို႔ ေျပာျပလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း သူ႔ႏႈတ္ခမ္းက စကားလုံးေတြ ထြက္က်မလာ။
ဘာလို႔ ထိန္းလို႔ထိန္းခ်ဳပ္ေနရမွန္းမသိ.. စကားသံကိုလား၊ ငိုသံကိုလား။
"အလုပ္ေတြ ေစာေစာၿပီးသြားလို႔ပါ ကိုယ့္.. Taehyung"
ေခၚေနက်နာမ္စားကိုေတာင္ မေခၚႏိုင္ေတာ့ပါ။ လူ႔က်င့္ဝတ္အားျဖင့္ ကိုယ္ဟာ အလိုက္မသိခ်င္လို႔မရေတာ့။
သူ႔ကို ခပ္စူးစူးၾကည့္ေနသည့္ Antonအၾကည့္ေတြကို အၾကမ္းဖ်င္းဖတ္လိုက္သည္။
Taehyungေၾကာင့္ သူ႔ကိုၾကည့္တာလား၊ သူ႔ေၾကာင့္ သူ႔ကို ၾကည့္တာလား ေဝခြဲမရျဖစ္သြား၏။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜