Unicode~
"ဟယ်.. သခင်လေး။ ပြန်လာပြီလား။ ဘာလို့ထွက်ပြေးသွားတာလဲ သခင်လေးရယ်။ ကျွန်မတို့က စိတ်ပူနေရတာ။ တစ်မြို့လုံးကလည်း သခင်လေးကို.."
"ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်လုပ်တော့ အဒေါ်ကြီး"
အသက်ကြီးသော မိန်းမကြီးတွေရဲ့ ဗီဇလေလား.. အဒေါ်ကြီးက စကားကို မလိုအပ်ဘဲ သိပ်ပြောတာပဲ။ အဲ့သည်လို စရိုက်မျိုးကို JungKook သဘောမကျ။ အထူးသဖြင့် Taehyungနဲ့ အဆက်အဆံလုပ်ရမည့် အလုပ်သမားတွေဟာ စကားနည်းလေ ကောင်းလေ။
"တစ်မြို့လုံးက ဘာဖြစ်ကြလဲ။ ဆက်ပြောပါဦး"
"မင်းသိဖို့မလိုပါဘူး။ ကိုယ်အခန်းထဲအထိ လိုက်ပို့ပေးမယ်"
Taehyungရဲ့ သိချင်စိတ်ကို သူက မရရအောင် အဆုံးသတ်သည်။ ကိုယ်တွေထက် နိမ့်ကျတဲ့လူတွေဆီက ဝေဖန်ပြစ်တင်သံတွေကို Taehyungကြားရဖို့ မလိုအပ်ဟု သူယူဆသည်။ ကြားရလို့လည်း ကောင်းကျိုးမရှိ။ အလကားနေရင်း စိတ်ဆင်းရဲရုံသာ အဖတ်တင်လိမ့်မည်။
"ခရီးပန်းလာပြီမလား နားလိုက်ဦး။ တစ်ရေးတစ်မော အိပ်ချင်အိပ်လိုက်။ နိုးသင့်တဲ့အချိန်ကျ လာနှိုးပေးမယ်"
Jeon JungKookကိုယ်တိုင် ပြင်ဆင်ထားပေးသည်ဆိုသော သူ့အခန်းကို Jeon JungKookထွက်သွားမှသာ အသေအချာကြည့်မိသည်။
သူကသာ တစ်သက်လုံးလျစ်လျူရှုပြီး နေခဲ့တာ၊ တစ်သက်လုံး ကျောခိုင်းထားခဲ့တာ။ Jeon JungKookကတော့ သူ့အကြိုက်ကို ကောင်းကောင်းသိ၍ သူ့အကြောင်းအလွတ်ရနေသူဟုပင် ဆိုရမည်။
ထောပတ်သီးရောင်ကတ္တီပါအိပ်ရာခင်း၊ ၎င်းနှင့် အရောင်တူ ခန်းဆီများ။ ကော်ဇောကလည်း အစိမ်းရင့်ရင့်ကတ္တီပါ..အိစက်ညက်ညောမှုက ပန်းခင်းပေါ် လမ်းဆင်းလျှောက်နေရသည့်နှယ်။
Jeon JungKookကို အမှတ်ပေးချင်သလိုလိုတောင် ဖြစ်သွားသည်။
ဆယ်နာရီကြာ လေယာဥ်စီးခဲ့ရသဖြင့် သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ညောင်းညာကိုက်ခဲလျက်ရှိနေသည်။ မည်မျှပင် ပထမတန်းက စီးလာသည်ဆိုဦးတော့ နာရီကြာရှည်တော့ သက်တောင့်သက်သာ မဖြစ်နိုင်။
အိပ်ရာပေါ်လဲလျောင်းတော့ ခဏတွင်းချင်း အိပ်ပျော်သွားမိသည်။
အိပ်မက်ထဲမှာတော့ သူဟာ လေထဲက ဝါဂွမ်းစိုင်လို လွတ်လပ်စွာ ဝဲပျံလို့။
____
"ညနေထိ အိပ်နေရင် နေမကောင်းဖြစ်လိမ့်မယ်။ သွားနှိုးလိုက်ဦး အဒေါ်ကြီး"
"သူဌေးမင်းကိုယ်တိုင်.."
"ကျုပ်နှိုးရင် လိုက်လာမှာမဟုတ်လို့ ခိုင်းနေတာ။ ဟင်းပွဲတွေ မအေးခင် သွားခေါ်လာတော့။ ပြီးတော့ နှိုးရုံပဲနှိုးနော်။ အရေးမပါတဲ့စကားတွေ သွားပြောမနေနဲ့။ သက်သက်မဲ့စိတ်ဆင်းရဲရအောင်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ"
အဒေါ်ကြီးက ဝဖီးနေသော သူ့ကိုယ်လုံးကြီးကို မနိုင့်တနိုင်သယ်ကာ လှေကားကို တစ်ထစ်ချင်းတက်သည်။ သူ့ပါးစပ်ကတော့ တစ်ခုခုကို ပွစိပွစိပြောနေလေရဲ့။ သူ့ခန္ဓါကိုယ်ကို သယ်နေရတော့ သည်လှေကားကို တက်လိုက်ဆင်းလိုက်လုပ်နေရတာဟာ သူ့အတွက် မသက်သာလှ။ ဒါကြောင့် လှေကားတက်ရမည့် အလုပ်ကို ခိုင်းတိုင်း အလိုမကျသလို ပွစိပွစိပြောနေတတ်သည်။
ထို့အပြင် ယခုတစ်ခေါက်မှာတော့ သူဖောက်သည်ချချင်လွန်းလို့ အောင့်အည်းနေရတဲ့အကြောင်းအရာတွေကိုပါ သူဌေးမင်းက နှုတ်ပိတ်လိုက်သေးသည်။
သူဌေးမင်းဒေါသကိုသာ သူမသိလျှင် ပြန်ခံပြောမိမှာ အသေအချာ။
'ဒေါက် ဒေါက်!'
"သခင်လေးရေ.. ညနေစာ အသင့်ဖြစ်နေပြီ။ စွပ်ပြုတ်လေးလည်း ပူပူလောလောရှိတုန်း ဆင်းလာတော့နော်"
အထဲက အသံကို ပြန်မကြားရတော့ သူ့သဘောနဲ့သူ အထဲဝင်သွားလိုက်သည်။ အိပ်မောကျလွန်းလို့ သူခေါ်နေတာတောင် မနိုးနိုင်တဲ့ သခင်လေး။ ပုံမှန်အတိုင်းဆို သိပ်နှိုးစရာတောင်မလိုဘဲ သခင်လေးက သိပ်ကို အအိပ်ဆတ်သူ။
အခုတော့ ခရီးအတော်ပန်းနေလို့ပင် ဖြစ်ရမည်။
"သခင်လေး..သခင်လေး.."
"အင်း.. ဘာလဲ"
"ထတော့လေ။ အောက်မှာ အစားအသောက်တွေက အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ"
"ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းလား"
အဒေါ်ကြီး သေချာစဥ်းစားလိုက်ပြီး
"သူဌေးမင်းက နောက်မှစားမယ်ထင်တယ်"
"လာခဲ့မယ်"
ထိုအခါမှ အဒေါ်ကြီး သက်ပြင်းချနိုင်တော့သည်။ မဟုတ်ရင် သူ့ခမျာ သခင်လေးလိုက်မလာဘူးဆိုပြီး အဆူခံရင်ခံနေရမှာ။ သူဌေးမင်းစိတ်က မှန်းမရတော့ သူ့ခမျာလည်း အသက်ရှူတာကအစ သတိထားနေရတော့တာ။
"ဒါနဲ့.. ခုနက မြို့ကလူတွေ ပြောတယ်ဆိုတာ ဘာလဲ"
"ဘာ.. ဘာမှ ထူးထူးထွေထွေမဟုတ်ပါဘူး သခင်လေးရယ်"
Taehyungက အဒေါ်ကြီးကို မသင်္ကာသလို ကြည့်ရင်း ထပ်မေးသည်။ သူက သိချင်တယ်ဆို သိလိုက်ရမှ ကျေနပ်တဲ့လူမျိုး။
"ထူးထူးထွေထွေမဟုတ်ရင် ဘာလို့ တကူးတကကြီး ပြောနေသေးလဲ။ ကျွန်တော်သိချင်တယ် ကျွန်တော့်ကို ပြောပြ။ နောက်မှ ကျွန်တော့်ကို အဆိုးမဆိုနဲ့"
အဒေါ်ကြီးခမျာ ကြားနှစ်ကြားထဲ ရောက်နေပြီး ဘယ်သူ့စကားနားထောင်လို့ နားထောင်ရမယ်ကိုပင် မသိတော့။ တောအုပ်ထဲမှာသာဆို သူ့အနေအထားက ခြင်္သေ့နှင့် ကိုးတောင်ကျား နှစ်ကောင်ကြား ရောက်နေသော သားကောင်ငယ်တစ်ကောင်လို။
"မြို့ထဲကလူတွေက သခင်လေး ဘယ်ရောက်သွားမှန်း သိချင်နေကြလို့ပါ"
"ကျွန်တော့်ကို လိမ်နေတာ။ ရတယ်.. မပြောချင်မပြောနဲ့။ ကျွန်တော့်နည်းကျွန်တော့်ဟာနဲ့ ရအောင်စုံစမ်းမယ်"
သခင်လေးလက်လျှော့တယ်ဆိုတာက ရှေ့သုံးလှမ်းတက်ဖို့ နောက်သုံးလှမ်းဆုတ်ရုံ။ သူ့မှာတော့ ဘုရင်နှစ်ပါးကြားကနေ ထွက်သာပြေးချင်တော့သည်။
သူတင်မက သည်အိမ်က ရှိရှိသမျှအစေခံတိုင်းကလည်း သူ့လို ကြားကျကျအခြေအနေ ရောက်ဖူးကြသည်ချည်းသာ။
Taehyung အောက်ထပ်ဆင်းလာတော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ခြေချိတ်ထိုင်ရင်း သတင်းစာကို ဟန်ပါပါဖတ်နေသည့် Jeon JungKookကို အရင်ဆုံး မြင်မိသည်။
ခရီးပန်းတာမျိုးမရှိသလို အိပ်ချင်စိတ်လည်း ရှိဟန်မတူ။ သည်လူက လူနှင့်မတူဘဲ သိပ္ပံပညာရှင်ဆိုသည့် လူထူးဆန်းတွေ စမ်းသပ်ဖန်တီးထားသော စက်ရုပ်ဆိုတာနှင့်ပင် အလားသဏ္ဌာန်ခပ်ဆင်ဆင်။
"နိုးလာပြီလား။ ဟင်းတွေ မအေးသွားခင် စားလိုက်ပါဦး"
"ခင်ဗျားကရော.."
"ကိုယ်နောက်မှ စားလိုက်ပါမယ်"
"သိတယ်။ ခင်ဗျားရော ဟင်းတွေအေးကုန်မှာ မစိုးဘူးလားလို့ မေးတာ"
"စိုးတာပေါ့.. မင်းအတွက်လေ"
တမင်တကာ အီစီကလီစကားပြောလိုက်တာလား၊ ရင်ထဲကလာလို့ နှုတ်ဖျားကပဲ ထွက်သွားတာလား မသိသည့်တိုင် Taehyungက Jeon JungKookက ခပ်စူးစူးကြည့်ပြီး အကြည့်လွဲလိုက်သည်။
ထမင်းစားပွဲပေါ်မှာ ဟင်းများက အစုံအလင်။ ခံတွင်းပွင့်စေသည့်ဟင်း၊ အသားဟင်းကအစ နောက်ဆုံးအချိုပွဲအထိ တစ်ခုမှ လစ်ဟင်းနေတာမျိုးမရှိ။ သူ့တစ်ယောက်တည်းအတွက် မဟုတ်သော်ငြား သူ့အကျန်အကြွင်းကို သူဌေးမင်းကြီးက စားမယ်တဲ့လား။
အို.. သူအမြဲ အဲ့လိုစားနေကျပဲ။ ကိုယ်ဘာလို့ အခုမှ အာရုံထဲထည့်ထားမိနေတာပါလိမ့်။
သူစွပ်ပြုတ်ဟင်းကို မြည်းစမ်းကြည့်ချိန်မှာတော့ စွပ်ပြုတ်လေးက ပူနွေးနေဆဲဖြစ်၏..။
____
နွေရာသီထဲဝင်စပြုလာတော့ ညခင်းလေကတောင် ပူစပ်စပ်နှင့် ကြမ်းရှရှ။
JungKook သူ့အရှေ့မှာ ထိုင်နေသော Taehyungကို မသိမသာ မျက်လုံးလှန်၍ ကြည့်သည်။ ခိုး၍ပဲ ကြည့်ကြည့်၊ သိသိသာသာပဲကြည့်ကြည့်.. သူဟာ Taehyung၏ အသက်ရှူသံလေးကအစ မှတ်မှတ်ရရရှိသူပင်။
လူတစ်ယောက်၏ ပုံမှန်အသက်ရှူခြင်းဟာ ထိန်းချုပ်မှုကြောင့် ဖြစ်လာခြင်းမဟုတ်ဘဲ အလိုလိုဖြစ်ပျက်နေခြင်းတဲ့လေ။ လူတွေဟာ အားယူပြီး တမင်တကာအသက်ရှူနေရချိန်လွဲလျှင် ကိုယ့်ဝင်လေထွက်လေကိုယ်သတိမပြုမိတတ်ကြချေ။
သူကတော့ သူ့အသက်ရှူသံသူသတိမပြုမိသည့်တိုင် Taehyung၏ အသက်ရှူနှုန်းကိုတော့ တွက်ဆပြီးလျက်သား ဖြစ်နေတတ်သည်။
သူတို့အိမ်က ဧည့်ခန်းစားပွဲပေါ်မှာ နေ့စဥ်သတင်းစာ၊ လစဥ်မဂ္ဂဇင်း စသည်တို့ကို အဆောင်အယောင်အနေနှင့် စီစီရီရီ တင်ထားသည်။ Taehyungက မဂ္ဂဇင်းတစ်အုပ်ကို ဖတ်နေစဥ် သူက သတင်းစာကို ဖတ်ချင်ဟန်ဆောင်သည်၊ Taehyungကို ခိုးခိုးကြည့်လျက်သာနေသည်။
"ဘယ်အချိန်ထိ ကြည့်ကြည့်နေမှာလဲ။ မဂ္ဂဇင်းလေးတော့ စိတ်ဖြောင့်ဖြောင့်နဲ့ ဖတ်ချင်လို့"
"ဒါဆို ဒီနေ့ဖတ်ရဖို့တော့ မရှိတော့ဘူး"
Taehyung တိုးတိတ်စွာ သက်ပြင်းလေး ခိုးချသည်။ သို့သော် ထိုသက်ပြင်းရှိုက်သံလေးကိုတောင် ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်လုပ်မရပေ။ ဤမျှလောက်ထိ သူ့ကို အရိပ်တကြည့်ကြည့်ဖြစ်လွန်းတော့ Jeon JungKookကို စိတ်ရောဂါတစ်မျိုးရနေတာလားလို့တောင် ထင်မိပါရဲ့။
"ဒါဆို ကျွန်တော်အပေါ်တက်တော့မယ်"
Taehyungက ဖတ်လက်စမဂ္ဂဇင်းကို ချပြီး လှေကားဘက်သို့ ခြေစလှမ်းသည်။ ထိုစဥ် ဖြတ်ခနဲ အမှောင်ကျသွားတော့ အတော်လေး ကြောက်လန့်သွားသည်။ ထို့အပြင် မီးတွေကို Jeon JungKook တမင်သက်သက်ပိတ်လိုက်တယ်လို့ ထင်မိသွားတာ။
"တောက်! ခင်ဗျား ဘာလုပ်တာလဲ။ မီးပြန်ဖွင့်ပေး။ ဒီမှာ ကျွန်တော် အိပ်တော့မလို့"
"ကိုယ်ဘာမှမလုပ်ဘူး အသည်း။ မီးပျက်သွားတာ။ ကြည့်ရတာ ကိုယ်တို့အိမ်ပဲ ဖြစ်တာထင်တယ်။ မနက်ကျမှ ကိုယ်လျှပ်စစ်ရုံးကို အကြောင်းကြားပေးမယ်"
ဘာမဟုတ်တဲ့နေရာမှာ လေကြောရှည်ပြီး အသေအချာရှင်းပြနေတော့ ပိုလို့စိတ်တိုချင်စရာ။ အခုလိုအမှောင်ထဲ သူဘယ်လို အိမ်ပေါ်ကို တက်ရမလဲ။ မတော်တဆ လှေကားတက်နေရင်း ချော်လဲရင် ဘယ်လိုလုပ်မတဲ့လဲ။ သူက Jeon JungKookနဲ့ ဆန့်ကျင့်စွာ မှောင်မိုက်နေတာမျိုးဆို တအားမုန်းသည်။
"အဲ့တာတွေ ပြောမနေနဲ့။ မီးအိမ်ယူပေး.. ကျွန်တော် အမှောင်ထဲ လမ်းမလျှောက်တတ်ဘူး"
"မီးအိမ်က အိမ်အောက်ထပ်ကို မယူထားမိဘူး။ လာ.. ကိုယ်တွဲပို့ပေးမယ်။ မင်းချော်မကျစေရဘူး ဟုတ်ပြီလား.. ကိုယ်အာမ,ခံတယ်"
မကြာခင်အချိန်အတွင်းလေးမှာပင် သူ့ပုခုံးပေါ် Jeon JungKook၏ လက်နွေးနွေးကို ခံစားမိသည်။ အသားချင်းတောင် မထိချင်ဘူးဆိုပေမဲ့ ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။ ကိုယ်မှ တစ်ယောက်တည်း မတက်တတ်တာကိုး။
"ပုံမှန်အတိုင်း တစ်လှမ်းချင်းတက်ရုံပဲ။ မမြင်ရပေမဲ့ ခြေထောက်တွေက အလွတ်ရပြီးသား.. ဘာမှမဖြစ်စေရဘူး"
သူတို့အိမ်ကြီးက ထုကြီးသလို လှေကားကလည်း ကြောင်လိမ်သဖွယ် တွန့်လိမ်ပြီး ရှည်လျားသည်။ ခရုပတ်သဏ္ဌာန်ရစ်ခွေသွားပြီး အပေါ်ကို အတော်နဲ့ မရောက်နိုင်။ လုံးဝစိတ်မရှည်ချင်စရာ။
"ဟော.. ရောက်ပြီ။ မင်းအခန်းထဲထိ ကိုယ်ပို့ပေးမယ်"
အခုအချိန်မှာ Jeon JungKook သူ့အပေါ် အလိုက်သတိဖြစ်နေသည့်အတွက် ကျေးဇူးတင်မိသည်။ မဟုတ်လျှင် သူ့ဘက်က အခန်းထဲပို့ပေးဖို့ တောင်းဆိုရမည့်အရေး တွန့်ဆုတ်မိနေဦးမှာ။
သူ့အခန်းဆီ သွားရမည့်လမ်းကို ဘာကြောင့်များ သူ့ထက် Jeon JungKookက မှတ်မိနေရပါသလဲ။
တံခါးတွန်းဖွင့်သံကြားရပြီး သူ့အခန်းထဲ ရောက်ပြီဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်သည်။ ညက်ညက်ညောညော ကတ္တီပါ ကော်ဇောကို ခြေဖဝါးအောက်ခြေ၌ ခံစားမိပြီး ကုတင်အထိ ရောက်တော့မည်မှန်း သိရသည်။
"ခင်ဗျား.. အမလေး!"
သည်တစ်ခါတော့ သူကိုယ်တိုင် နမော်နမဲ့နိုင်လွန်းစွာ ကော်ဇောအစွန်းနှင့် ခလုတ်တိုက်မိလိုက်ခြင်း။ မွေ့ရာပေါ် အိခနဲ လဲကျသွားပြီး သူ့အပေါ်သို့ အလေးချိန်တစ်ခု ပြိုဆင်းကျလာသည်။
သူနဲ့ကိုယ် ဘယ်လောက်ထိ နီးကပ်နေသလဲဆို တစ်ယောက်ဝင်သက်ထွက်သက်နှင့်တစ်ယောက် ရောယှက်ခံစားမိနေသည်အထိ။
မကြာခဏနီးကပ်ဖူးကောင်း နီးကပ်ဖူးလိမ့်မည်။ သူ့နဖူးစပ်ကို Jeon JungKook၏ နှုတ်ခမ်းပါးကလည်း မကြာခဏ ထိတွေ့ဖူးလိမ့်မည်။
သို့သော် သူ့ဘက်ကတော့ နီးကပ်မှုဆိုသည်အား ယခုမှသာ ပထမဆုံးခံစားမိခြင်းဖြစ်ပါသည်။
မတွန်းထုတ်ပစ်နိုင်လောက်အောင် သူ့ရင်ဘတ်ထဲ မအီမသာခံစားမှုတစ်ခုဖြစ်တည်နေသည်။ ၎င်းအား မည်သို့ ခေါင်းစဥ်တပ်ရပါမည်နည်း။
တစ်ကိုယ်လုံးကို ပျော့ခွေသွားစေသော၊ ခြေဖျားလက်ဖျားများအား အေးစက်စေသော၊ လူကိုနုံးချည့်စေသော ခံစားမှုရသတစ်ခုကို သူအမည်နာမ မပေးလို။
နာမည်ပေးမိလျှင် သူရှုံးသွားမှာကို သိပ်ကြောက်မိသည်။
"ကိုယ်ရင်တွေခုန်နေတယ်။ မင်းရောပဲ.."
"ဟင့်အင်း..ကျွန်တော် လဲကျသွားလို့ လန့်သွားရုံပါ"
"ကိုယ်တို့ လဲကျပြီးတာ ၂မိနစ်နဲ့ ၃၅စက္ကန့်ရှိပြီ။ ဒီအချိန်ထိတော့ မလန့်နေသင့်ဘူးမဟုတ်လား"
"ဖယ်ပါ.."
စကားနားမထောင်တဲ့ Jeon JungKookက သူ့အနား ပိုလို့တိုးကပ်လာသည်။ အသက်ငွေ့ငွေ့ကြား နွေးထွေးစိုစွတ်သော အထိအတွေ့တစ်ခုက အစားထိုးဝင်ရောက်လာ၏။
ပထမဆုံးအနမ်းကို လှလှပပကြီး အပိုင်းသိမ်းသွားသည်။ သည်တစ်ခါ သူကိုယ့်ကို နိုင်သွားသည်။
ကိုယ်ဟာ အလံဖြူပြရင်း မလှုပ်မယှက်လက်သင့်ခံရုံကလွဲ မတတ်နိုင်တော့။
ဆန္ဒပါသည်၊ မပါသည်ကို မသိစိတ်နှင့်သိစိတ်က အပြိုင်အဆိုင်ငြင်းခုံနေရင်း ကိုယ်ကတော့ သူ့ဆီမှ မရုန်းထွက်နိုင်ခဲ့ပေ။
"ကောင်းသောညပါ ကိုယ့်အသည်း"
"ခင်ဗျား အိမ်အောက်ဆင်းဦးမလို့လား။ ဒီမှာပဲနေတော့.. ကျွန်တော် မှောင်နေတာကို မကြိုက်ဘူး"
Jeon JungKookက သူ့အခန်းထဲ လာအိပ်သည့်ညတွေဆို မီးပိတ်လေ့ရှိသည်။ ထိုအချိန်များကို မနှစ်သက်သော်လည်း ကိုယ့်ဘေးနားတစ်ယောက်ယောက်အိပ်နေသည်ဟူသော အသိကြောင့် ခံသာသေးသည်ဟု ဆိုရမည်။
အခုလို ပိတ်ပိတ်မှောင်နေချိန်မျိုးမှာ တစ်ယောက်တည်းတော့ ဘယ်လိုမှ မအိပ်ရဲ။
"ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်း မအိပ်ရဲလို့။ ခင်ဗျားကို ခေါ်ချင်လို့ မဟုတ်ဘူး"
"ကိုယ်သဘောပေါက်ပါတယ်"
မှောင်မိုက်နေချိန်တောင် Jeon JungKook ပြုံးလိုက်တာကို သူသိနေသည်။ ဒါဆို အပြုံးက မြင်ရတာမျိုးမဟုတ်ဘဲ ခံစားရတဲ့အာရုံတစ်ပါးလေလား။
____
အနမ်းတစ်ခုတည်းကို မျှဝေသုံးစွဲခဲ့ကြသည့်တိုင် သူတို့နေ့ရက်တွေက မပြောင်းလဲသွားခဲ့။ အေးစက်စိမ်းကားမြဲဖြစ်သော Kim Taehyungရယ်၊ အရူးတစ်လောက် လိုက်တွယ်ကပ်နေမြဲဖြစ်သော Jeon JungKookဆိုသူရယ်။
သူကြိုးစားပြီးရင် ကြိုးစားနေခဲ့သည်။ သူ့အပိုင်လက်နက်စက်ရုံကြီးကနေ အဆင့်အမြင့်ဆုံးလက်နက်တွေထုတ်နိုင်ဖို့တောင် ခုလောက်ထိ မကြိုးစားခဲ့။ Taehyungဆီက သေးသေးလေးဖြစ်ဖြစ် မျက်နှာသာပေးခံရအောင်တော့ သူ့မှာ ရေကုန်ရေခမ်း အားထုတ်နေမိဆဲ။
"ခင်ဗျားနဲ့ စကားပြောစရာရှိတယ်"
သည်လိုအချိန်တွေဆို သူအများကြီးတွေးကြောက်မိသည်။ Taehyungက Antonအကြောင်းပြောတော့မှာလေ။ အတတ်နိုင်ဆုံး ထိုအကြောင်းအရာကို စကားလွဲရှောင်ရှားသော်လည်း အသည်းက သိပ်ကို အကင်းပါးလွန်းသည်။
"ကိုယ်အလုပ်လုပ်စရာတွေရှိသေးတယ်"
"လိမ်မနေနဲ့။ အလုပ်ရှိရင် ခင်ဗျား ဒီနေရာမှာ မနေဘူး။ ကျွန်တော်ပြောတာ ဆုံးအောင်နားထောင်။ ကျွန်တော် လက်ထပ်ဖို့ စီစဥ်.."
"တော်! ယုတ္တိမရှိတာတွေ နားထောင်ပေးဖို့ အချိန်ပိုမနေဘူး။ ပြီးတော့ တစ်မြို့လုံးအမြင်မှာ မင်းက ကိုယ့်ရဲ့ ကာမပိုင်ယောကျ်ား"
Taehyung လက်သီးကို တင်းတင်းဆုပ်ထားမိသည်။ လက်သည်းရှည်ရှည်တို့ လက်ဖဝါးထဲ ထိုးစိုက်ဝင်ရောက်သွားပြီး ရင်ဘတ်ထဲက နာသည်။
သူ့ဟာသူ တဇွတ်ထိုးလုပ်နေမိမှန်းလည်း သိသည်။ ဘာကြောင့်လုပ်နေမိတယ်ဆိုတာကိုတော့ နားမလည်နိုင်။ သူ့ဘဝသူနားမလည်နိုင်တဲ့အကြောင်းအရာတွေ အပ်ကြောင်းထပ်လာတော့ သူ့စိတ်သူတောင် သေချာမသိတော့တာက သဘာဝဆန်လွန်းပါသည်။
"ကျွန်တော်တို့ လက်ထပ်ပွဲပျက်သွားတာလည်း တစ်မြို့လုံး အသိပါပဲ"
"မပျက်ဘူး! ဘာလို့ ပျက်ရမှာလဲ။ ကိုယ်တစ်ယောက်လုံး ပွဲပြီးချိန်အထိ ရှိနေတာကို။ ဟင့်အင်း.. မပျက်ပါဘူး.. လုံးဝမပျက်ဘူး!"
အရူးတစ်ယောက်လို အော်ဟစ်နေတဲ့ Jeon JungKook. သည်လိုတစ်ဖက်ခြမ်းကို ပထမဆုံး သူမြင်ဖူးခြင်း။ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် အော်ဟစ်ပြီး ရင်ဖွင့်နေတဲ့ တစ်ဖက်ခြမ်း၊ ဝမ်းနည်းငိုကြွေးတတ်တဲ့ အခြမ်း၊ ဒေါသကြီးလွန်းတဲ့အခြမ်း.. Jeon JungKookဆီမှာ ပျော်ရွှင်မှုအစိတ်အပိုင်းကိုတော့ ရှာမတွေ့ခဲ့ဘူးပဲ။
"စိတ်ထိန်းဦး Jeon JungKook.. ခင်ဗျား အရှိတရားကို လက်ခံရမယ်လေ"
"မရှိဘူး.. ဘာကိုမှ ကိုယ်လက်မခံနိုင်ဘူး"
"မနက်က မော်စကိုက စာရောက်လာတယ်။ ကျွန်တော်အဆင်သင့်ပြင်ထားဖို့ပဲလိုတော့တာ။ ကျွန်တော် Antonကို သဘောကျတယ်။ ဒီလောက်နဲ့ပဲ ကျွန်တော့်ကို လွတ်ပေးပါ"
"ကိုယ်နောက်နေတာမဟုတ်ဘူးနော်။ မင်းရဲ့ Antonကို သိက္ခါမရှိတဲ့ အမှုပေါင်းစုံနဲ့ ထောင်ထဲထည့်ပစ်လို့ရတယ် မင်းနားလည်လား။
လိမ္မာစမ်းပါ ကိုယ့်အသည်းရယ်..။ ကိုယ် မင်းသဘောကျတဲ့လူကို မရက်စက်ချင်ပါဘူး"
"Antonက ခင်ဗျားလွယ်လွယ်နဲ့ ထိလို့ရတဲ့လူ မဟုတ်ဘူး။ အဖေ့ရဲ့ အကြွေးတွေလည်း အကုန်ပြန်ဆပ်မယ်။ ခင်ဗျားသာ အချိန်သတ်မှတ်ပေးလိုက်"
အပေါင်ခံပစ္စည်းလေးကို သိမ်းချင်လွန်းလို့ ကိုယ်တိုင်ရွေးချယ်ခဲ့တာပါ အသည်းရယ်။
အခုလောက်ထိ ရက်စက်ပြဖို့လည်း မလိုပါဘူးကွယ်။
ကိုယ်ဟာ တဖြေးဖြေးနဲ့ သေဖို့ကို မျှော်လင့်မိလာသည်။ အပေါ်ယံအားဖြင့် အစစအရာရာ ပြည့်စုံလွန်းသည်ဟု ထင်ရသော်လည်း ကိုယ့်ဘဝ၏ အရေးအပါဆုံး အစိတ်အပိုင်းမှာ လှိုဏ်ခေါင်းကဲ့သို့ အရာရာလစ်လပ်လျက်ရှိပါ၏။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜
Zawgyi~
"ဟယ္.. သခင္ေလး။ ျပန္လာၿပီလား။ ဘာလို႔ထြက္ေျပးသြားတာလဲ သခင္ေလးရယ္။ ကြၽန္မတို႔က စိတ္ပူေနရတာ။ တစ္ၿမိဳ႕လုံးကလည္း သခင္ေလးကို.."
"ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ေတာ့ အေဒၚႀကီး"
အသက္ႀကီးေသာ မိန္းမႀကီးေတြရဲ႕ ဗီဇေလလား.. အေဒၚႀကီးက စကားကို မလိုအပ္ဘဲ သိပ္ေျပာတာပဲ။ အဲ့သည္လို စ႐ိုက္မ်ိဳးကို JungKook သေဘာမက်။ အထူးသျဖင့္ Taehyungနဲ႔ အဆက္အဆံလုပ္ရမည့္ အလုပ္သမားေတြဟာ စကားနည္းေလ ေကာင္းေလ။
"တစ္ၿမိဳ႕လုံးက ဘာျဖစ္ၾကလဲ။ ဆက္ေျပာပါဦး"
"မင္းသိဖို႔မလိုပါဘူး။ ကိုယ္အခန္းထဲအထိ လိုက္ပို႔ေပးမယ္"
Taehyungရဲ႕ သိခ်င္စိတ္ကို သူက မရရေအာင္ အဆုံးသတ္သည္။ ကိုယ္ေတြထက္ နိမ့္က်တဲ့လူေတြဆီက ေဝဖန္ျပစ္တင္သံေတြကို Taehyungၾကားရဖို႔ မလိုအပ္ဟု သူယူဆသည္။ ၾကားရလို႔လည္း ေကာင္းက်ိဳးမရွိ။ အလကားေနရင္း စိတ္ဆင္းရဲ႐ုံသာ အဖတ္တင္လိမ့္မည္။
"ခရီးပန္းလာၿပီမလား နားလိုက္ဦး။ တစ္ေရးတစ္ေမာ အိပ္ခ်င္အိပ္လိုက္။ ႏိုးသင့္တဲ့အခ်ိန္က် လာႏႈိးေပးမယ္"
Jeon JungKookကိုယ္တိုင္ ျပင္ဆင္ထားေပးသည္ဆိုေသာ သူ႔အခန္းကို Jeon JungKookထြက္သြားမွသာ အေသအခ်ာၾကည့္မိသည္။
သူကသာ တစ္သက္လုံးလ်စ္လ်ဴရႈၿပီး ေနခဲ့တာ၊ တစ္သက္လုံး ေက်ာခိုင္းထားခဲ့တာ။ Jeon JungKookကေတာ့ သူ႔အႀကိဳက္ကို ေကာင္းေကာင္းသိ၍ သူ႔အေၾကာင္းအလြတ္ရေနသူဟုပင္ ဆိုရမည္။
ေထာပတ္သီးေရာင္ကတၱီပါအိပ္ရာခင္း၊ ၎ႏွင့္ အေရာင္တူ ခန္းဆီမ်ား။ ေကာ္ေဇာကလည္း အစိမ္းရင့္ရင့္ကတၱီပါ..အိစက္ညက္ေညာမႈက ပန္းခင္းေပၚ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ေနရသည့္ႏွယ္။
Jeon JungKookကို အမွတ္ေပးခ်င္သလိုလိုေတာင္ ျဖစ္သြားသည္။
ဆယ္နာရီၾကာ ေလယာဥ္စီးခဲ့ရသျဖင့္ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး ေညာင္းညာကိုက္ခဲလ်က္ရွိေနသည္။ မည္မွ်ပင္ ပထမတန္းက စီးလာသည္ဆိုဦးေတာ့ နာရီၾကာရွည္ေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာ မျဖစ္ႏိုင္။
အိပ္ရာေပၚလဲေလ်ာင္းေတာ့ ခဏတြင္းခ်င္း အိပ္ေပ်ာ္သြားမိသည္။
အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ သူဟာ ေလထဲက ဝါဂြမ္းစိုင္လို လြတ္လပ္စြာ ဝဲပ်ံလို႔။
____
"ညေနထိ အိပ္ေနရင္ ေနမေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္။ သြားႏႈိးလိုက္ဦး အေဒၚႀကီး"
"သူေဌးမင္းကိုယ္တိုင္.."
"က်ဳပ္ႏႈိးရင္ လိုက္လာမွာမဟုတ္လို႔ ခိုင္းေနတာ။ ဟင္းပြဲေတြ မေအးခင္ သြားေခၚလာေတာ့။ ၿပီးေတာ့ ႏႈိး႐ုံပဲႏႈိးေနာ္။ အေရးမပါတဲ့စကားေတြ သြားေျပာမေနနဲ႔။ သက္သက္မဲ့စိတ္ဆင္းရဲရေအာင္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ"
အေဒၚႀကီးက ဝဖီးေနေသာ သူ႔ကိုယ္လုံးႀကီးကို မႏိုင့္တႏိုင္သယ္ကာ ေလွကားကို တစ္ထစ္ခ်င္းတက္သည္။ သူ႔ပါးစပ္ကေတာ့ တစ္ခုခုကို ပြစိပြစိေျပာေနေလရဲ႕။ သူ႔ခႏၶါကိုယ္ကို သယ္ေနရေတာ့ သည္ေလွကားကို တက္လိုက္ဆင္းလိုက္လုပ္ေနရတာဟာ သူ႔အတြက္ မသက္သာလွ။ ဒါေၾကာင့္ ေလွကားတက္ရမည့္ အလုပ္ကို ခိုင္းတိုင္း အလိုမက်သလို ပြစိပြစိေျပာေနတတ္သည္။
ထို႔အျပင္ ယခုတစ္ေခါက္မွာေတာ့ သူေဖာက္သည္ခ်ခ်င္လြန္းလို႔ ေအာင့္အည္းေနရတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကိုပါ သူေဌးမင္းက ႏႈတ္ပိတ္လိုက္ေသးသည္။
သူေဌးမင္းေဒါသကိုသာ သူမသိလွ်င္ ျပန္ခံေျပာမိမွာ အေသအခ်ာ။
'ေဒါက္ ေဒါက္!'
"သခင္ေလးေရ.. ညေနစာ အသင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ စြပ္ျပဳတ္ေလးလည္း ပူပူေလာေလာရွိတုန္း ဆင္းလာေတာ့ေနာ္"
အထဲက အသံကို ျပန္မၾကားရေတာ့ သူ႔သေဘာနဲ႔သူ အထဲဝင္သြားလိုက္သည္။ အိပ္ေမာက်လြန္းလို႔ သူေခၚေနတာေတာင္ မႏိုးႏိုင္တဲ့ သခင္ေလး။ ပုံမွန္အတိုင္းဆို သိပ္ႏႈိးစရာေတာင္မလိုဘဲ သခင္ေလးက သိပ္ကို အအိပ္ဆတ္သူ။
အခုေတာ့ ခရီးအေတာ္ပန္းေနလို႔ပင္ ျဖစ္ရမည္။
"သခင္ေလး..သခင္ေလး.."
"အင္း.. ဘာလဲ"
"ထေတာ့ေလ။ ေအာက္မွာ အစားအေသာက္ေတြက အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ"
"ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းလား"
အေဒၚႀကီး ေသခ်ာစဥ္းစားလိုက္ၿပီး
"သူေဌးမင္းက ေနာက္မွစားမယ္ထင္တယ္"
"လာခဲ့မယ္"
ထိုအခါမွ အေဒၚႀကီး သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။ မဟုတ္ရင္ သူ႔ခမ်ာ သခင္ေလးလိုက္မလာဘူးဆိုၿပီး အဆူခံရင္ခံေနရမွာ။ သူေဌးမင္းစိတ္က မွန္းမရေတာ့ သူ႔ခမ်ာလည္း အသက္ရႉတာကအစ သတိထားေနရေတာ့တာ။
"ဒါနဲ႔.. ခုနက ၿမိဳ႕ကလူေတြ ေျပာတယ္ဆိုတာ ဘာလဲ"
"ဘာ.. ဘာမွ ထူးထူးေထြေထြမဟုတ္ပါဘူး သခင္ေလးရယ္"
Taehyungက အေဒၚႀကီးကို မသကၤာသလို ၾကည့္ရင္း ထပ္ေမးသည္။ သူက သိခ်င္တယ္ဆို သိလိုက္ရမွ ေက်နပ္တဲ့လူမ်ိဳး။
"ထူးထူးေထြေထြမဟုတ္ရင္ ဘာလို႔ တကူးတကႀကီး ေျပာေနေသးလဲ။ ကြၽန္ေတာ္သိခ်င္တယ္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာျပ။ ေနာက္မွ ကြၽန္ေတာ့္ကို အဆိုးမဆိုနဲ႔"
အေဒၚႀကီးခမ်ာ ၾကားႏွစ္ၾကားထဲ ေရာက္ေနၿပီး ဘယ္သူ႔စကားနားေထာင္လို႔ နားေထာင္ရမယ္ကိုပင္ မသိေတာ့။ ေတာအုပ္ထဲမွာသာဆို သူ႔အေနအထားက ျခေသၤ့ႏွင့္ ကိုးေတာင္က်ား ႏွစ္ေကာင္ၾကား ေရာက္ေနေသာ သားေကာင္ငယ္တစ္ေကာင္လို။
"ၿမိဳ႕ထဲကလူေတြက သခင္ေလး ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း သိခ်င္ေနၾကလို႔ပါ"
"ကြၽန္ေတာ့္ကို လိမ္ေနတာ။ ရတယ္.. မေျပာခ်င္မေျပာနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ့္နည္းကြၽန္ေတာ့္ဟာနဲ႔ ရေအာင္စုံစမ္းမယ္"
သခင္ေလးလက္ေလွ်ာ့တယ္ဆိုတာက ေရွ႕သုံးလွမ္းတက္ဖို႔ ေနာက္သုံးလွမ္းဆုတ္႐ုံ။ သူ႔မွာေတာ့ ဘုရင္ႏွစ္ပါးၾကားကေန ထြက္သာေျပးခ်င္ေတာ့သည္။
သူတင္မက သည္အိမ္က ရွိရွိသမွ်အေစခံတိုင္းကလည္း သူ႔လို ၾကားက်က်အေျခအေန ေရာက္ဖူးၾကသည္ခ်ည္းသာ။
Taehyung ေအာက္ထပ္ဆင္းလာေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေျခခ်ိတ္ထိုင္ရင္း သတင္းစာကို ဟန္ပါပါဖတ္ေနသည့္ Jeon JungKookကို အရင္ဆုံး ျမင္မိသည္။
ခရီးပန္းတာမ်ိဳးမရွိသလို အိပ္ခ်င္စိတ္လည္း ရွိဟန္မတူ။ သည္လူက လူႏွင့္မတူဘဲ သိပၸံပညာရွင္ဆိုသည့္ လူထူးဆန္းေတြ စမ္းသပ္ဖန္တီးထားေသာ စက္႐ုပ္ဆိုတာႏွင့္ပင္ အလားသဏၭာန္ခပ္ဆင္ဆင္။
"ႏိုးလာၿပီလား။ ဟင္းေတြ မေအးသြားခင္ စားလိုက္ပါဦး"
"ခင္ဗ်ားကေရာ.."
"ကိုယ္ေနာက္မွ စားလိုက္ပါမယ္"
"သိတယ္။ ခင္ဗ်ားေရာ ဟင္းေတြေအးကုန္မွာ မစိုးဘူးလားလို႔ ေမးတာ"
"စိုးတာေပါ့.. မင္းအတြက္ေလ"
တမင္တကာ အီစီကလီစကားေျပာလိုက္တာလား၊ ရင္ထဲကလာလို႔ ႏႈတ္ဖ်ားကပဲ ထြက္သြားတာလား မသိသည့္တိုင္ Taehyungက Jeon JungKookက ခပ္စူးစူးၾကည့္ၿပီး အၾကည့္လြဲလိုက္သည္။
ထမင္းစားပြဲေပၚမွာ ဟင္းမ်ားက အစုံအလင္။ ခံတြင္းပြင့္ေစသည့္ဟင္း၊ အသားဟင္းကအစ ေနာက္ဆုံးအခ်ိဳပြဲအထိ တစ္ခုမွ လစ္ဟင္းေနတာမ်ိဳးမရွိ။ သူ႔တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ မဟုတ္ေသာ္ျငား သူ႔အက်န္အႂကြင္းကို သူေဌးမင္းႀကီးက စားမယ္တဲ့လား။
အို.. သူအၿမဲ အဲ့လိုစားေနက်ပဲ။ ကိုယ္ဘာလို႔ အခုမွ အာ႐ုံထဲထည့္ထားမိေနတာပါလိမ့္။
သူစြပ္ျပဳတ္ဟင္းကို ျမည္းစမ္းၾကည့္ခ်ိန္မွာေတာ့ စြပ္ျပဳတ္ေလးက ပူေႏြးေနဆဲျဖစ္၏..။
____
ေႏြရာသီထဲဝင္စျပဳလာေတာ့ ညခင္းေလကေတာင္ ပူစပ္စပ္ႏွင့္ ၾကမ္းရွရွ။
JungKook သူ႔အေရွ႕မွာ ထိုင္ေနေသာ Taehyungကို မသိမသာ မ်က္လုံးလွန္၍ ၾကည့္သည္။ ခိုး၍ပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ သိသိသာသာပဲၾကည့္ၾကည့္.. သူဟာ Taehyung၏ အသက္ရႉသံေလးကအစ မွတ္မွတ္ရရရွိသူပင္။
လူတစ္ေယာက္၏ ပုံမွန္အသက္ရႉျခင္းဟာ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္လာျခင္းမဟုတ္ဘဲ အလိုလိုျဖစ္ပ်က္ေနျခင္းတဲ့ေလ။ လူေတြဟာ အားယူၿပီး တမင္တကာအသက္ရႉေနရခ်ိန္လြဲလွ်င္ ကိုယ့္ဝင္ေလထြက္ေလကိုယ္သတိမျပဳမိတတ္ၾကေခ်။
သူကေတာ့ သူ႔အသက္ရႉသံသူသတိမျပဳမိသည့္တိုင္ Taehyung၏ အသက္ရႉႏႈန္းကိုေတာ့ တြက္ဆၿပီးလ်က္သား ျဖစ္ေနတတ္သည္။
သူတို႔အိမ္က ဧည့္ခန္းစားပြဲေပၚမွာ ေန႔စဥ္သတင္းစာ၊ လစဥ္မဂၢဇင္း စသည္တို႔ကို အေဆာင္အေယာင္အေနႏွင့္ စီစီရီရီ တင္ထားသည္။ Taehyungက မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနစဥ္ သူက သတင္းစာကို ဖတ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္သည္၊ Taehyungကို ခိုးခိုးၾကည့္လ်က္သာေနသည္။
"ဘယ္အခ်ိန္ထိ ၾကည့္ၾကည့္ေနမွာလဲ။ မဂၢဇင္းေလးေတာ့ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႔ ဖတ္ခ်င္လို႔"
"ဒါဆို ဒီေန႔ဖတ္ရဖို႔ေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး"
Taehyung တိုးတိတ္စြာ သက္ျပင္းေလး ခိုးခ်သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသက္ျပင္းရႈိက္သံေလးကိုေတာင္ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္လုပ္မရေပ။ ဤမွ်ေလာက္ထိ သူ႔ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ျဖစ္လြန္းေတာ့ Jeon JungKookကို စိတ္ေရာဂါတစ္မ်ိဳးရေနတာလားလို႔ေတာင္ ထင္မိပါရဲ႕။
"ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္အေပၚတက္ေတာ့မယ္"
Taehyungက ဖတ္လက္စမဂၢဇင္းကို ခ်ၿပီး ေလွကားဘက္သို႔ ေျခစလွမ္းသည္။ ထိုစဥ္ ျဖတ္ခနဲ အေမွာင္က်သြားေတာ့ အေတာ္ေလး ေၾကာက္လန္႔သြားသည္။ ထို႔အျပင္ မီးေတြကို Jeon JungKook တမင္သက္သက္ပိတ္လိုက္တယ္လို႔ ထင္မိသြားတာ။
"ေတာက္! ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္တာလဲ။ မီးျပန္ဖြင့္ေပး။ ဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ေတာ့မလို႔"
"ကိုယ္ဘာမွမလုပ္ဘူး အသည္း။ မီးပ်က္သြားတာ။ ၾကည့္ရတာ ကိုယ္တို႔အိမ္ပဲ ျဖစ္တာထင္တယ္။ မနက္က်မွ ကိုယ္လွ်ပ္စစ္႐ုံးကို အေၾကာင္းၾကားေပးမယ္"
ဘာမဟုတ္တဲ့ေနရာမွာ ေလေၾကာရွည္ၿပီး အေသအခ်ာရွင္းျပေနေတာ့ ပိုလို႔စိတ္တိုခ်င္စရာ။ အခုလိုအေမွာင္ထဲ သူဘယ္လို အိမ္ေပၚကို တက္ရမလဲ။ မေတာ္တဆ ေလွကားတက္ေနရင္း ေခ်ာ္လဲရင္ ဘယ္လိုလုပ္မတဲ့လဲ။ သူက Jeon JungKookနဲ႔ ဆန္႔က်င့္စြာ ေမွာင္မိုက္ေနတာမ်ိဳးဆို တအားမုန္းသည္။
"အဲ့တာေတြ ေျပာမေနနဲ႔။ မီးအိမ္ယူေပး.. ကြၽန္ေတာ္ အေမွာင္ထဲ လမ္းမေလွ်ာက္တတ္ဘူး"
"မီးအိမ္က အိမ္ေအာက္ထပ္ကို မယူထားမိဘူး။ လာ.. ကိုယ္တြဲပို႔ေပးမယ္။ မင္းေခ်ာ္မက်ေစရဘူး ဟုတ္ၿပီလား.. ကိုယ္အာမ,ခံတယ္"
မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းေလးမွာပင္ သူ႔ပုခုံးေပၚ Jeon JungKook၏ လက္ေႏြးေႏြးကို ခံစားမိသည္။ အသားခ်င္းေတာင္ မထိခ်င္ဘူးဆိုေပမဲ့ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ ကိုယ္မွ တစ္ေယာက္တည္း မတက္တတ္တာကိုး။
"ပုံမွန္အတိုင္း တစ္လွမ္းခ်င္းတက္႐ုံပဲ။ မျမင္ရေပမဲ့ ေျခေထာက္ေတြက အလြတ္ရၿပီးသား.. ဘာမွမျဖစ္ေစရဘူး"
သူတို႔အိမ္ႀကီးက ထုႀကီးသလို ေလွကားကလည္း ေၾကာင္လိမ္သဖြယ္ တြန္႔လိမ္ၿပီး ရွည္လ်ားသည္။ ခ႐ုပတ္သဏၭာန္ရစ္ေခြသြားၿပီး အေပၚကို အေတာ္နဲ႔ မေရာက္ႏိုင္။ လုံးဝစိတ္မရွည္ခ်င္စရာ။
"ေဟာ.. ေရာက္ၿပီ။ မင္းအခန္းထဲထိ ကိုယ္ပို႔ေပးမယ္"
အခုအခ်ိန္မွာ Jeon JungKook သူ႔အေပၚ အလိုက္သတိျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္မိသည္။ မဟုတ္လွ်င္ သူ႔ဘက္က အခန္းထဲပို႔ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုရမည့္အေရး တြန္႔ဆုတ္မိေနဦးမွာ။
သူ႔အခန္းဆီ သြားရမည့္လမ္းကို ဘာေၾကာင့္မ်ား သူ႔ထက္ Jeon JungKookက မွတ္မိေနရပါသလဲ။
တံခါးတြန္းဖြင့္သံၾကားရၿပီး သူ႔အခန္းထဲ ေရာက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္သည္။ ညက္ညက္ေညာေညာ ကတၱီပါ ေကာ္ေဇာကို ေျခဖဝါးေအာက္ေျခ၌ ခံစားမိၿပီး ကုတင္အထိ ေရာက္ေတာ့မည္မွန္း သိရသည္။
"ခင္ဗ်ား.. အမေလး!"
သည္တစ္ခါေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ နေမာ္နမဲ့ႏိုင္လြန္းစြာ ေကာ္ေဇာအစြန္းႏွင့္ ခလုတ္တိုက္မိလိုက္ျခင္း။ ေမြ႕ရာေပၚ အိခနဲ လဲက်သြားၿပီး သူ႔အေပၚသို႔ အေလးခ်ိန္တစ္ခု ၿပိဳဆင္းက်လာသည္။
သူနဲ႔ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ထိ နီးကပ္ေနသလဲဆို တစ္ေယာက္ဝင္သက္ထြက္သက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေရာယွက္ခံစားမိေနသည္အထိ။
မၾကာခဏနီးကပ္ဖူးေကာင္း နီးကပ္ဖူးလိမ့္မည္။ သူ႔နဖူးစပ္ကို Jeon JungKook၏ ႏႈတ္ခမ္းပါးကလည္း မၾကာခဏ ထိေတြ႕ဖူးလိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္ သူ႔ဘက္ကေတာ့ နီးကပ္မႈဆိုသည္အား ယခုမွသာ ပထမဆုံးခံစားမိျခင္းျဖစ္ပါသည္။
မတြန္းထုတ္ပစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူ႔ရင္ဘတ္ထဲ မအီမသာခံစားမႈတစ္ခုျဖစ္တည္ေနသည္။ ၎အား မည္သို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ရပါမည္နည္း။
တစ္ကိုယ္လုံးကို ေပ်ာ့ေခြသြားေစေသာ၊ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားမ်ားအား ေအးစက္ေစေသာ၊ လူကိုႏုံးခ်ည့္ေစေသာ ခံစားမႈရသတစ္ခုကို သူအမည္နာမ မေပးလို။
နာမည္ေပးမိလွ်င္ သူရႈံးသြားမွာကို သိပ္ေၾကာက္မိသည္။
"ကိုယ္ရင္ေတြခုန္ေနတယ္။ မင္းေရာပဲ.."
"ဟင့္အင္း..ကြၽန္ေတာ္ လဲက်သြားလို႔ လန္႔သြား႐ုံပါ"
"ကိုယ္တို႔ လဲက်ၿပီးတာ ၂မိနစ္နဲ႔ ၃၅စကၠန္႔ရွိၿပီ။ ဒီအခ်ိန္ထိေတာ့ မလန္႔ေနသင့္ဘူးမဟုတ္လား"
"ဖယ္ပါ.."
စကားနားမေထာင္တဲ့ Jeon JungKookက သူ႔အနား ပိုလို႔တိုးကပ္လာသည္။ အသက္ေငြ႕ေငြ႕ၾကား ေႏြးေထြးစိုစြတ္ေသာ အထိအေတြ႕တစ္ခုက အစားထိုးဝင္ေရာက္လာ၏။
ပထမဆုံးအနမ္းကို လွလွပပႀကီး အပိုင္းသိမ္းသြားသည္။ သည္တစ္ခါ သူကိုယ့္ကို ႏိုင္သြားသည္။
ကိုယ္ဟာ အလံျဖဴျပရင္း မလႈပ္မယွက္လက္သင့္ခံ႐ုံကလြဲ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။
ဆႏၵပါသည္၊ မပါသည္ကို မသိစိတ္ႏွင့္သိစိတ္က အၿပိဳင္အဆိုင္ျငင္းခုံေနရင္း ကိုယ္ကေတာ့ သူ႔ဆီမွ မ႐ုန္းထြက္ႏိုင္ခဲ့ေပ။
"ေကာင္းေသာညပါ ကိုယ့္အသည္း"
"ခင္ဗ်ား အိမ္ေအာက္ဆင္းဦးမလို႔လား။ ဒီမွာပဲေနေတာ့.. ကြၽန္ေတာ္ ေမွာင္ေနတာကို မႀကိဳက္ဘူး"
Jeon JungKookက သူ႔အခန္းထဲ လာအိပ္သည့္ညေတြဆို မီးပိတ္ေလ့ရွိသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားကို မႏွစ္သက္ေသာ္လည္း ကိုယ့္ေဘးနားတစ္ေယာက္ေယာက္အိပ္ေနသည္ဟူေသာ အသိေၾကာင့္ ခံသာေသးသည္ဟု ဆိုရမည္။
အခုလို ပိတ္ပိတ္ေမွာင္ေနခ်ိန္မ်ိဳးမွာ တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ ဘယ္လိုမွ မအိပ္ရဲ။
"ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း မအိပ္ရဲလို႔။ ခင္ဗ်ားကို ေခၚခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူး"
"ကိုယ္သေဘာေပါက္ပါတယ္"
ေမွာင္မိုက္ေနခ်ိန္ေတာင္ Jeon JungKook ၿပဳံးလိုက္တာကို သူသိေနသည္။ ဒါဆို အၿပဳံးက ျမင္ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ခံစားရတဲ့အာ႐ုံတစ္ပါးေလလား။
____
အနမ္းတစ္ခုတည္းကို မွ်ေဝသုံးစြဲခဲ့ၾကသည့္တိုင္ သူတို႔ေန႔ရက္ေတြက မေျပာင္းလဲသြားခဲ့။ ေအးစက္စိမ္းကားၿမဲျဖစ္ေသာ Kim Taehyungရယ္၊ အ႐ူးတစ္ေလာက္ လိုက္တြယ္ကပ္ေနၿမဲျဖစ္ေသာ Jeon JungKookဆိုသူရယ္။
သူႀကိဳးစားၿပီးရင္ ႀကိဳးစားေနခဲ့သည္။ သူ႔အပိုင္လက္နက္စက္႐ုံႀကီးကေန အဆင့္အျမင့္ဆုံးလက္နက္ေတြထုတ္ႏိုင္ဖို႔ေတာင္ ခုေလာက္ထိ မႀကိဳးစားခဲ့။ Taehyungဆီက ေသးေသးေလးျဖစ္ျဖစ္ မ်က္ႏွာသာေပးခံရေအာင္ေတာ့ သူ႔မွာ ေရကုန္ေရခမ္း အားထုတ္ေနမိဆဲ။
"ခင္ဗ်ားနဲ႔ စကားေျပာစရာရွိတယ္"
သည္လိုအခ်ိန္ေတြဆို သူအမ်ားႀကီးေတြးေၾကာက္မိသည္။ Taehyungက Antonအေၾကာင္းေျပာေတာ့မွာေလ။ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ထိုအေၾကာင္းအရာကို စကားလြဲေရွာင္ရွားေသာ္လည္း အသည္းက သိပ္ကို အကင္းပါးလြန္းသည္။
"ကိုယ္အလုပ္လုပ္စရာေတြရွိေသးတယ္"
"လိမ္မေနနဲ႔။ အလုပ္ရွိရင္ ခင္ဗ်ား ဒီေနရာမွာ မေနဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာ ဆုံးေအာင္နားေထာင္။ ကြၽန္ေတာ္ လက္ထပ္ဖို႔ စီစဥ္.."
"ေတာ္! ယုတၱိမရွိတာေတြ နားေထာင္ေပးဖို႔ အခ်ိန္ပိုမေနဘူး။ ၿပီးေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕လုံးအျမင္မွာ မင္းက ကိုယ့္ရဲ႕ ကာမပိုင္ေယာက်္ား"
Taehyung လက္သီးကို တင္းတင္းဆုပ္ထားမိသည္။ လက္သည္းရွည္ရွည္တို႔ လက္ဖဝါးထဲ ထိုးစိုက္ဝင္ေရာက္သြားၿပီး ရင္ဘတ္ထဲက နာသည္။
သူ႔ဟာသူ တဇြတ္ထိုးလုပ္ေနမိမွန္းလည္း သိသည္။ ဘာေၾကာင့္လုပ္ေနမိတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ နားမလည္ႏိုင္။ သူ႔ဘဝသူနားမလည္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြ အပ္ေၾကာင္းထပ္လာေတာ့ သူ႔စိတ္သူေတာင္ ေသခ်ာမသိေတာ့တာက သဘာဝဆန္လြန္းပါသည္။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္ထပ္ပြဲပ်က္သြားတာလည္း တစ္ၿမိဳ႕လုံး အသိပါပဲ"
"မပ်က္ဘူး! ဘာလို႔ ပ်က္ရမွာလဲ။ ကိုယ္တစ္ေယာက္လုံး ပြဲၿပီးခ်ိန္အထိ ရွိေနတာကို။ ဟင့္အင္း.. မပ်က္ပါဘူး.. လုံးဝမပ်က္ဘူး!"
အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ Jeon JungKook. သည္လိုတစ္ဖက္ျခမ္းကို ပထမဆုံး သူျမင္ဖူးျခင္း။ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ရင္ဖြင့္ေနတဲ့ တစ္ဖက္ျခမ္း၊ ဝမ္းနည္းငိုေႂကြးတတ္တဲ့ အျခမ္း၊ ေဒါသႀကီးလြန္းတဲ့အျခမ္း.. Jeon JungKookဆီမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအစိတ္အပိုင္းကိုေတာ့ ရွာမေတြ႕ခဲ့ဘူးပဲ။
"စိတ္ထိန္းဦး Jeon JungKook.. ခင္ဗ်ား အရွိတရားကို လက္ခံရမယ္ေလ"
"မရွိဘူး.. ဘာကိုမွ ကိုယ္လက္မခံႏိုင္ဘူး"
"မနက္က ေမာ္စကိုက စာေရာက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အဆင္သင့္ျပင္ထားဖို႔ပဲလိုေတာ့တာ။ ကြၽန္ေတာ္ Antonကို သေဘာက်တယ္။ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို လြတ္ေပးပါ"
"ကိုယ္ေနာက္ေနတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ မင္းရဲ႕ Antonကို သိကၡါမရွိတဲ့ အမႈေပါင္းစုံနဲ႔ ေထာင္ထဲထည့္ပစ္လို႔ရတယ္ မင္းနားလည္လား။
လိမၼာစမ္းပါ ကိုယ့္အသည္းရယ္..။ ကိုယ္ မင္းသေဘာက်တဲ့လူကို မရက္စက္ခ်င္ပါဘူး"
"Antonက ခင္ဗ်ားလြယ္လြယ္နဲ႔ ထိလို႔ရတဲ့လူ မဟုတ္ဘူး။ အေဖ့ရဲ႕ အေႂကြးေတြလည္း အကုန္ျပန္ဆပ္မယ္။ ခင္ဗ်ားသာ အခ်ိန္သတ္မွတ္ေပးလိုက္"
အေပါင္ခံပစၥည္းေလးကို သိမ္းခ်င္လြန္းလို႔ ကိုယ္တိုင္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တာပါ အသည္းရယ္။
အခုေလာက္ထိ ရက္စက္ျပဖို႔လည္း မလိုပါဘူးကြယ္။
ကိုယ္ဟာ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေသဖို႔ကို ေမွ်ာ္လင့္မိလာသည္။ အေပၚယံအားျဖင့္ အစစအရာရာ ျပည့္စုံလြန္းသည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း ကိုယ့္ဘဝ၏ အေရးအပါဆုံး အစိတ္အပိုင္းမွာ လႈိဏ္ေခါင္းကဲ့သို႔ အရာရာလစ္လပ္လ်က္ရွိပါ၏။
TBC~
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜