Unicode~
"ကျွန်တော် စကားပြောမှားသွားတယ်ထင်တယ်"
"စကားပြောတာ.. ဟုတ်လား။ မဟုတ်သေးဘူး.. မင်းဒီကို ရောက်လာတာကိုက အမှား!"
"သူဌေးမင်း ဘာတွေပြောနေတာလဲ"
"မင်းက Taehyungနဲ့ တွေ့ကို မတွေ့သင့်တဲ့လူ"
Anton ခြေတစ်လှမ်းချင်းစီ နောက်ဆုတ်သွားသည်။ ဘယ်လောက်ပဲ ဖော်ဖော်ရွေရွေနေတတ်ပြီး အကြောက်အလန့်မရှိသူဆိုပါစေ၊ ကိုယ့်နဖူးထိပ်မှာ သေနတ်ပြောင်းဝရောက်နေသည်ဆိုလျှင်တော့ ကြောက်တတ်တာပါပဲ။ မောင်းခလုတ်ကို နှိပ်လိုက်ရုံဖြင့် ဦးနှောက်တစ်ခုလုံး ပွင့်ထွက်ပြီး ပွဲချင်းပြီးသွားနိုင်သည့်အချိန်မှာ နောက်နောက်ပြောင်ပြောင် တုံ့ပြန်နိုင်ဖို့ဆိုတာ ဝေးစွ။
"မင်းကြောင့် Taehyungက ငါ့ကို ထားသွားတာ။ အကုန်မင်းကြောင့်! မင်းကို သတ်ရမှ ငါကျေနပ်မယ်"
သေနတ်က ပြုတ်ကျသွားသည်။ ပစ်ချလိုက်တာ ဒါမှမဟုတ် လွတ်ကျသွားတာ။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ပါစေ သူ့လည်ပင်းပေါ် တင်းကျပ်သော အထိအတွေ့ ဝင်လာတာတော့ ဧကန်ပင်။ လည်ပင်းညစ်ခံထားရသည်က ဤမျှ မွှန်းကြပ်ဖွယ်ကောင်းသတဲ့လား။
ဘယ်လိုရုန်းရုန်း ကြမ်းပြင်နှင့် ခြေဖျား လွတ်သွားသည်ကလွဲရင် ဘာမှ ထူးခြားမလာ။
အသွားမတော် တစ်လှမ်းဆိုတာ ဒါမျိုးဖြစ်လိမ့်မည်။ Taehyungဆီလာရင်း သူဌေးမင်းJeonကို တွေ့ရဖို့ပါ မျှော်လင့်ခဲ့တာ မှန်သော်လည်း အခုတော့ သူ့အသက်မသေရုံသာ။ သူဌေးမင်းက စိတ္တဇပါလား။
"ချမ်းသာပေးပါ။ ကျွန်..ကျွန်တော် နောက်မလာတော့ပါဘူး"
"သူဌေးမင်း!"
ဝရုန်းသုန်းကားဝင်လာသော သက်တော်စောင့်ကောင်လေးတစ်ယောက်။ ထိုအချိန်မှ Antonကို လည်ပင်းညစ်ထားရာမှ လွတ်ချပေးမိတော့သည်။ သူတကယ် စိတ်လွတ်သွားတာ။ လူသတ်မိတော့မလို့တဲ့လား။
သူ့စိတ်သူမထိန်းနိုင်သည့်အတွက် သူ့ကိုယ်သူ အမြဲစိတ်ပျက်ရသည်။
သည်တစ်ခါ စိတ်မထိန်းနိုင်လျှင် သူ့ကိုယ်သူသာမက Taehyungကပါ စိတ်ပျက်လိမ့်မည်။
အတွေးနဲ့တင် ကြောက်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ..။
"သတိထားပါဦး သူဌေးမင်း။ ကျွန်တော် ဆေးယူပေးမယ်"
ရောင်စုံဆေးလုံးတွေက အမြင်လှသလောက် အရသာခါးသည်။ ရေနဲ့မျှောချလိုက်ပြီးနောက် အသက်ရှူမမှန်မှန်အောင် ထိန်းညှိနေရလျက်။
ထိုအချိန်မှ သူ့စိတ်က ငြိမ်သက်စပြုလာ၏။
"မင်းသွားတော့.. ငါနောက်တစ်ကြိမ် သတ်ချင်စိတ်မပေါက်လာခင်"
Antonက ဖနောင့်နှင့်တင်ပါးတစ်သားတည်းကျအောင် ပြေးတော့သည်။ နောက်တစ်ခါများ သည်အိမ်ကို တစ်ယောက်တည်းယောင်လို့ပင် ခြေဦးလှည့်မှာ မဟုတ်တော့။
ပထမတစ်ခါမှာ ကံကောင်းလို့ အသက်ဘေးက လွတ်တယ်ဆိုသော်လည်း နောက်တစ်ခါမှာတော့ လွတ်ချင်မှ လွတ်တော့မည်။
သူဌေးမင်းJeonက ပုံမှန်လူနဲ့ နည်းနည်းမှမတူတာပဲ။
သူသောက်နေတဲ့ ဆေးတွေကရော.. ဘာတွေလဲ။
"အဆင်ပြေရဲ့လား သူဌေးမင်း"
"ပြေတယ်။ ငါ့ကို ရေနောက်တစ်ခွက်လောက်ယူလာပေး Audie"
Audieက သက်တော်စောင့်များ အနက်မှ သူ့အနား အနေအများဆုံး သက်တော်စောင့်။ သေနတ်လက်ဖြောင့်သမားတစ်ဦးဖြစ်ပြီး ကိုယ်ခံပညာအဆင့်မြင့်လွန်းလို့ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့် အနီးကပ်သက်တော်စောင့်ဖြစ်လာခြင်း။
Audieက Taehyungထက်တောင် တစ်နှစ်ကျော်ခန့် ငယ်သေးသည်။
"သူဌေးမင်း အဲ့သည်ဆေးတွေ ဆက်တိုက်သောက်နေရတာ ကောင်းတဲ့အခြေအနေမဟုတ်ဘူးလို့ ဆရာဝန်က ပြောတယ်"
"ငါသိသားပဲ"
"ဆေးတွေက ဘေးထွက်ဆိုးကျိုးများလွန်းပြီး ဆေးမတိုးတာမျိုးဖြစ်တတ်တယ်တဲ့"
"ငါသိတယ်လို့ ပြောပြီးပြီလေ"
Audieစိတ်ပူတာကို နားလည်ပေမဲ့ သူဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။ သည်ဆေးတွေမှ မသောက်ရင် အရူးလုံးလုံးဖြစ်သွားနိုင်တာကို သည်အတိုင်းထိုင်စောင့်နေရမှာလား။
နဂိုကတောင် Taehyungလေးက သူ့ကို မုန်းနေရှာတာ။ သူသာ ရူးသွားရင် သူ့ဆီပြန်လာတော့မှာ မဟုတ်ဘူးလေ။
"ငါနားတော့မယ် Audie.. ဧည်သည်တွေလာရင် မရှိဘူးလို့ဖြေလိုက်၊ သတင်းထောက်တွေလာရင်လည်း မောင်းထုတ်လိုက်"
Audie ဘာမှ မတတ်နိုင်စွာ ထွက်သွားရသည်။ သူဌေးမင်းကို ထိန်းချုပ်နိုင်မည့်သူက သခင်လေး Kim Taehyung တစ်ယောက်တည်း။
သူတို့နှစ်ယောက်ကြားက ဇာတ်လမ်းကို ရေရေရာရာမသိသော်လည်း သူ့အမြင်မှာတော့ သခင်လေးက သွေးအေးရက်စက်နေတာချည်း။
စိတ်ငြိမ်ဆေးကို သောက်သင့်တဲ့ ပမာဏထက် ကျော်လွန်၍ သောက်သုံးပါမှ စိတ်ငြိမ်တာဖြစ်သည့်အတွက် သူဌေးမင်း၏ မိသားစုဆရာဝန်က ထိုအခြေအနေကို သိပ်ပြီးသဘောမကျလှချေ။
အနီးစပ်ဆုံးသက်တော်စောင့်ဖြစ်သော သူကနေတစ်ဆင့် မှာကြားသော်လည်း သူဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။
သူ့အစား သခင်လေးKim Taehyungကသာ သည်ကိစ္စကို တာဝန်ယူပေးသင့်တာ မဟုတ်ပါလား။
____
"Taehyung.. မသွားပါနဲ့ ဟင့်အင်း.. Taehyung!"
ချွေးတပြိုက်ပြိုက်ကျပြီး သူနိုးလာချိန်မှာ သူ့အခန်းက လုံးဝအမှောင်အတိ။ အိပ်မက်ထဲမှာတောင် သူကချစ်ကံမကောင်းနေ။ လက်တွေ့ဘဝမှာ ချစ်ရသူက လက်ထပ်ပွဲမှာ ထားခဲ့သည့်နည်းတူ အိပ်မက်ထဲမှာလည်း ကျန်ရစ်သူဖြစ်ရပြန်ပြီတဲ့လေ။
နောက်စရာမဟုတ်.. ဒါက ရင်နာစရာအတိ။
မီးအိမ်ကမီးကို ဖွင့်ပြီး တိုင်ကပ်နာရီကို ကြည့်တော့ မနက် ၅နာရီ။ သူမှတ်မိသလောက် သူအရုဏ်တက်ချိန်အထိ ကုလားထိုင်ပေါ် ထိုင်နေခဲ့တာ။ သူအိပ်တာ ၂နာရီတောင် မကြာသေးတဲ့သဘော။ သည်လိုသာ အိပ်ရေးပျက်နေမယ်ဆိုရင် သူ့ကျန်းမာရေးအတွက် မကောင်းလှချေ။
အိပ်ရေးပျက်တာရယ်၊ ရှုပ်ထွေးပွေလီလှသော စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွေရယ် ပေါင်းလိုက်ပါက သူ့ကို မသေသေအောင်၊ မရူးရူးအောင် ညှဥ်းပန်းနေသည့်နှယ်။
'ဒေါက် ဒေါက်!'
"ဘယ်သူလဲ"
"ကျွန်တော်ပါ"
ယောကျ်ားတစ်ယောက်အသံဆိုတော့ သက်တော်စောင့်တွေထဲက ဖြစ်ရမည်။ ဝင်လာသူကို ကြည့်တော့ Audie. Audieအသံကိုတောင် သူဘာလို့ မမှတ်မိနိုင်ရတာပါလိမ့်။
"ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ"
"သခင်လေးသွားနိုင်ခြေအရှိဆုံးခရီးစဥ်တွေထဲက မော်စကိုပါ။ ကျွန်တော် ခုနနေလေယာဥ်နဲ့ လိုက်သွားလိုက်ပါ့မယ်"
"နေဦး.. ငါကိုယ်တိုင်လိုက်မယ်"
"မဖြစ်ဘူး သူဌေးမင်း။ မနေ့က သူဌေးမင်းဆေးသောက်တာများသွားတော့ ဆရာဝန်ကို အကြောင်းကြားထားတယ်။ သူဒီနေ့ လာလိမ့်မယ်.. သူဌေးမင်းကိုလည်း အလုပ်ကိစ္စတွေမလုပ်ဘဲ အနားယူဖို့ပြောထားတယ်"
"မင်း လျှာရှည်လှချည်လား Audie! မရဘူး ငါသွားမယ်။ သူမော်စကိုမှာ ရှိနေတာ ငါသွားခေါ်မှ ဖြစ်မယ်"
ခရီးဆောင်အိတ်ထဲ ရှိသမျှအဝတ်တွေ ကောက်ထည့်ပါတဲ့ Jeon JungKook. အိပ်ရာထစဖြစ်၍ ဆံပင်များက ရှုပ်ရှုပ်ထွေးထွေး။ အင်္ကျီက ကြယ်သီးအပြည့်အစုံ မတပ်ထား။
အမြဲလိုလို သပ်ရပ်ကြော့မော့နေသော သူဌေးမင်းက သည်လူပါဆိုတာ ယုံချင်စရာတစ်ကွက်မှ မရှိ။
"Taehyung.. ကိုယ့်Taehyung..ကိုယ့်အသည်းရေ.."
သူ့နှုတ်ဖျားက ဂါထာတစ်ပုဒ်လို တတွတ်တွတ်ရွတ်ဆိုနေမိတဲ့ နာမည်ရယ်။ Taehyungကိုမှ ပြန်မတွေ့ရရင် သူအရူးထောင် ရောက်ရတော့မည်။
____
ဆိုဗီယက်ပြည်ထောင်စု၊ မော်စကိုမြို့တော်။
ရောက်လိုရာရောက်ဆိုပြီး ထွက်ပြေးလာခဲ့လိုက်တာ၊ ကြားဖူးရုံသာ ကြားဖူးပြီး တစ်ခါမှမရောက်ဖူးတဲ့ နိုင်ငံအထိ။ ထို့အပြင် ထိုနိုင်ငံ၏ မြို့တော်မော်စကိုအထိ။
ဆိုဗီယက်တွေက လှုပ်လှုပ်ရှားရှား သွားလာနေကြသည်။ သူတစ်ယောက်တည်း ဆိုဗီယက်တွေကြား ယောင်ချာချာ။ ရုရှားဘာသာစကားကိုလည်း တစ်လုံးတစ်ပါဒမျှ နားမလည်၊ မတတ်ကျွမ်း။ ဘယ်လိုသတ္တိနဲ့များ သူသည်အထိ ပြေးလာတာပါလိမ့်။
Jeon JungKookဆီက ထွက်ပြေးချင်စိတ်နဲ့ လုပ်ချင်ရာတွေ လုပ်ပစ်လိုက်တာ။ တခြားနိုင်ငံထိ ပြေးနိုင်ရင် လိုက်မရှာလောက်တော့ဘူးလို့ ထင်မိတာကြောင့်လား။ ဒါဆိုရင်တော့ မင်းတော်တော်တုံးတာပဲ Kim Taehyung.
တခြားနိုင်ငံမကလို့ တခြားဂြိုဟ်အထိ ထွက်ပြေးရင်တောင် အာကာသယာဥ် စင်းလုံးငှားပြီး လိုက်ခဲ့မည့်သူက Jeon JungKookပဲလေ..။
"ဒီမှာ ဒီမှာ"
ခေါ်မိတဲ့လူကလည်း ကံဆိုးစွာပင် အင်္ဂလိပ်စကားလုံးဝနားမလည်သည့် ဆိုဗီယက်အဘွားကြီး။ Kim Taehyungတို့က ကံဆိုးချင်ရင် ဆက်တိုက်။ ခေါ်သာခေါ်ပြီး ဘာပြောရမှန်းမသိတော့ ဟီးခနဲသာ ရယ်ပြလိုက်တော့သည်။
ထိုအဘွားက သူ့ကို ဘုကြည့်ကြည့်ပြီး ပါးစပ်ကလည်း တစ်ခုခုပြောသွားသေးသည်။ ဘာပြောသွားလဲဆိုတာကိုတော့ သူနားမလည်လိုက်။
အဲ့လိုနဲ့ သူဟာ မော်စကိုမြို့တော်မှာ တစ်လမ်းဝင်တစ်လမ်းထွက် ဟိုမေးစမ်းသည်မေးစမ်းရင်း သူ့အတွက် တစ်ခုတည်းသော အကူအညီရနိုင်မည့်နေရာကို ရောက်လာခဲ့သည်။
"ဒါ မြင်းစီးချန်ပီယံ Antonရဲ့ မြင်းကလပ်ဟုတ်ပါရဲ့နော်"
"ဟုတ်ပါတယ်။ သခင်လေးAntonကတော့ ဒီနေ့ညနေပိုင်းလောက်မှ မော်စကိုကို ရောက်ပါလိမ့်မယ်"
"ဪ..သူလူဝီဗီးလ်မှာ ရှိနေတုန်းလား"
"ဟုတ်ပါတယ်"
"ကျွန်တော်က သူ့မိတ်ဆွေပါ။ မယုံရင် သူလာရင်လည်း မေးကြည့်လို့ရပါတယ်။ အဲ့တာ ကျွန်တော့်ကို ဒီမှာ တည်းခိုခွင့်ပေးနိုင်မလား"
ဧည့်ကြိုကောင်လေးက သူ့ကို မယုံသလို ကြည့်လာသည်။ သူ့ပုံစံက အ၀တ်တစ်ထည်ကိုယ်တစ်ခုနှင့် ရောက်လာသူမှန်း သိသာလှသည်။ မနေ့မနက်တည်းက ၀တ်ထားသော သတို့သားဝတ်စုံကြီးနှင့် မအပ်မစပ် မော်စကိုမြို့တော်မှာ သွားလာနေလိုက်ပုံများ ရှယ်ဖွယ်အတိ။
သည်လိုလူကို Antonသူငယ်ချင်းလို့ မယုံနိုင်တာ အဆန်းမဟုတ်။
"ကောင်းပြီလေ။ သခင်လေးက ညနေဘက်ရောက်မှာဆိုတော့ မရောက်လာခင်အထိ ဟိုခုံတန်းမှာ ထိုင်စောင့်လို့ရတယ်"
ဧည့်ကြိုကော်တာထောင့်လေးမှာ ကုတ်ကုတ်လေး ထိုင်စောင့်နေသည့် Kim Taehyung. မသိရင် အခြေမဲ့ အနေမဲ့ အိမ်ရာမဲ့လေးသဖွယ်။
သည်အခြေအနေရောက်အောင် ပြေးလာခဲ့မှတော့ သည်လိုပဲနေရတော့မှာပေါ့။ သူဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။
သူ့ကိုယ်သူလည်း အံ့ဩသည်။ အချည်းနှီးဖြစ်မည်မှန်း သိသိရက်နဲ့ အချိန်ကုန်လူပန်းခံပြီး ထွက်ပြေးနေရတယ်လို့။ သူပန်းသလို Jeon JungKookလည်း အလုပ်ပျက်ပြီး ပင်ပန်းပါစေဆိုတဲ့စိတ်နဲ့လား မပြောတတ်တော့ပါ။
ဗိုက်ထဲက ဂွီခနဲ မြည်လာသည်။ သူ့လက်သူကြည့်မိတော့ စိန်စီမြရံလက်စွပ်လေး ရှိနေဆဲ။ Antonရောက်တဲ့အချိန်အထိ အဆာမခံနိုင်သလို ရောက်လာရင်တောင် နေစရိတ်စားစရိတ်တွေအားလုံးနှင့် စပ်လျဥ်းပြီး လိုက်ဒုက္ခမပေးချင်။
သူ သည်လက်စွပ်ကို ရောင်းလိုက်သင့်လား။ တန်ဖိုးတော့ အတော်မြင့်မည့်ပုံ။ အမေရိကန်ဒေါ်လာ နှစ်သောင်းအထက်တော့ ရှိလိမ့်မည်။ သည်လောက်ဆို ဖူလုံတာထက်ပိုနေပြီ။ ဘာလို့များ ငွေရပေါက်ကို အခုမှ သတိထားမိတာပါလိမ့်။
သည်လက်စွပ်ရောင်းရငွေနဲ့ဆို နေစရိတ်၊ စားစရိတ်သာမက မော်စကိုမှာ လည်ချင်ပတ်ချင် သုံးချင်ဖြုန်းချင်လို့ ရသေးသည်။
"ဒီမှာ.. ရတနာပစ္စည်းရောင်းလို့ရတဲ့နေရာသိလား။ စိန်ထည်မြထည်တွေပေါ့"
ဧည့်ကြိုလေးက မျက်မှောင်ကြုတ်ကြည့်ပြီး..
"တည့်တည့်သွား ဘယ်ဘက်ချိုး။ စိန်ဆိုင်တစ်ဆိုင်ရှိတယ်"
"ကျေးဇူးပဲ။ Antonရောက်လာရင် Kim Taehyungလာသွားတယ်လို့ ပြောထားပေးပါ"
____
"ဘာရောင်းမှာလဲ.. ဘောင်ချာမပါရင်တော့ သေချာစစ်ရလိမ့်မယ်နော်"
ဘောင်ချာမပါတော့ ဆိုင်ရှင်က သူ့ကို အထင်သေးသလိုလို။ စကားပြောပုံက မာရေကျောရေ။
ကိုယ်က လိုချင်သူဆိုတော့လည်း အောက်ကျို့ကာပင် ဘယ်ဘက် လက်သူကြွယ်က လက်စွပ်လေးကို ချွတ်ပြီး..
"ဒါလေး ရောင်းချင်တာ။ ဘောင်ချာမပါပေမဲ့ ပစ္စည်းက အရည်အသွေးမြင့်ပြီးသားပါ။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်အပိုင်ပါ"
ဆိုင်ရှင်က သူ့လက်စွပ်လေးကို နှိုက်နှိုက်ချွတ်ချွတ်စစ်ဆေးလျက်ရှိသည်။ Taehyungက သူ့မျက်နှာကို ခပ်ချီချီသာ မော့ထားသည်။ ဒါမှ သူ့ကို ဈေးမနှိမ်ရဲမှာလေ။ ငွေတအားလိုနေပုံနဲ့သာ နှိမ့်ချပြီးနေလို့ကသာ စီးပွားရေးသမားတွေဆိုတာ ခေါင်းပေါ်မှာ ဇရပ်ဆောက်နေမည့်လူတွေချည်း။
"ပစ္စည်းအရည်အသွေးက အရမ်းကောင်းလွန်းနေတယ်။ ငါတို့ ဒါကို အပေါင်ပဲခံနိုင်မယ်"
"ဟာ.. ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက်။ အပြတ်ပဲရောင်းချင်တာ"
"ဒီလက်စွပ်က ဒေါ်လာ၅သန်းလောက်တန်တယ်။ ဒီလောက်တန်ကြေးမြင့်တဲ့ပစ္စည်းကို ငါတို့မ၀ယ်ပေးနိုင်ဘူး။ ဘယ်လိုမှလည်း ပြန်ရောင်းထွက်မှာ မဟုတ်ဘူး"
ဒေါ်လာ၅သန်းဆိုတဲ့ စကားကြောင့် အသက်ရှူပင် မှားချင်ချင်။ သူ့တစ်သက်မှာ သည်လောက်များတဲ့ပမာဏကို ယောင်လို့ပင် မကြားခဲ့ဖူး။ သည်လိုပစ္စည်းက ကိုယ့်လက်သူကြွယ်ကို ဝန်းရံ၍ရှိနေခဲ့သည်တဲ့လား။
ခေါင်းထဲ မူးခနဲ မိုက်ခနဲ ဖြစ်သွားစေတဲ့ တန်ကြေးမျိုး။
ဘာရည်ရွယ်ချက်နဲ့များ သည်လောက်အကုန်အကျခံပြီး သူ့ကို လက်ထပ်ရတာလဲ။
အချစ်လား..။ ဟင့်အင်း.. အချစ်က တန်ဖိုးဖြတ်လို့ရတဲ့အရာမျိုးမဟုတ်။
Jeon JungKookက သည်ထက်တန်ဖိုးကြီးတာတွေလည်း ဝယ်နိုင်မှာပဲ။ ဒါက သူ့ကိုဆွယ်ဖို့ ငွေနည်းနည်း ရင်းလိုက်သည့်သဘောသာ ဖြစ်လိမ့်မည်။
လောကကြီးက မယုံရဆုံးအရာကို ပြပါဆိုလျှင် အဲ့တာက သူဌေးမင်းJeonပြောတဲ့ အချစ်ဆိုသည့်စကား။
"ဒီလိုလုပ်ဗျာ။ စိန်ပွင့်ရယ်၊ ဘေးက မြတွေရယ်.. တစ်ပွင့်ချင်းစီဖြုတ်လိုက်။ ခင်ဗျားတို့ ရွှေထည်ငွေထည်တွေမှာ ပြန်သုံးလို့ ရသားပဲ။ ကျွန်တော် ဒီလက်စွပ်နဲ့ရေစက်ကုန်ချင်လွန်းလို့ ရောင်းနေတာပါ"
Taehyungဘက်က အဆုံးစွန်ထိ တိုက်တွန်းနေတော့ နောက်ဆုံးမှာ ဆိုင်ရှင်ကြီးက လက်လျှော့သွားသည်။
သူ့လက်ထဲကို ရောက်လာတဲ့ ဒေါ်လာ၅သန်းတန် ချက်လက်မှတ်။ တကယ်တော့ သူသည်လောက်ထိ ငွေမလို။ ဒေါ်လာ၅သန်းတန် ချက်လက်မှတ်ကြီးကို ကိုင်ပြီး ဘယ်နားသုံးရမည်ကိုပင် တွေ့မရ။ သူတွေးထားသော ပိုလျှံလှပါချည်ရဲ့ဆိုတဲ့ငွေပမာဏထက် ဒါက အဆ၂၀၀မက ပိုများသည်။
လက်ထပ်ပွဲအထိ အတူရှိဖူးတယ်ဆိုတဲ့ ရေစက်ကို ဖြတ်ချင်လွန်းလို့သာ ရောင်းလိုက်တာ။ စိန်တွေမြတွေကို တစ်စစီဖြုတ်ပစ်ချင်ပစ်ဆိုပြီး တဇွတ်ထိုးလုပ်လိုက်တာ။
အခွင့်အရေးရတုန်းဆိုပြီး ငွေတော်တော်ဖြုန်းလိုက်မိသည်။ မော်စကိုမြို့တော်က နာမည်ကြီးနေရာတွေကို လျှောက်လည်ရင်း အချို့နေရာတွေကVIPဝင်ခွင့်တွေကိုပါ ဝယ်ပစ်သည်အထိ။ နာမည်ကြီး ကြယ်ငါးပွင့်စားသောက်ဆိုင်မှာ ဗိုက်တင်းကားနေအောင်စားပြီး ကြယ်ငါးပွင့်ဟိုတယ်မှာ အခန်းငှားလိုက်၏။
ခရီးပန်းလာသည့်အရှိန်ရယ်၊ အဝအပြဲစားသောက်လာသည့်အရှိန်ရယ်ပေါင်းပြီး ကုတင်ပေါ်ရောက်သည်နှင့် အိပ်ပျော်သွားသည်က တစ်ချိုးတည်း။
အအိပ်ဆက်သလို အအိပ်လည်းမက်တာကြောင့် အိပ်ဖို့အချိန်တောင်မစောင့်လိုက်ရ။
"Kim Taehyung!"
'ဝုန်း!'
"လူကြီးမင်း..အဲ..သူဌေးမင်း! အဲ့လိုလုပ်လို့မရပါဘူး"
သည်လောက် ဝုန်းဝုန်းဒိုင်းဒိုင်းဝင်ချလာတဲ့အချိန် အိပ်နေတဲ့လူမှာ မနိုးဘဲ ဘယ်နေနိုင်မတဲ့လဲ။ အိပ်ပျော်လွယ်သလို နိုးထလွယ်လေသူမလား။
ထို့အပြင် သူနိုးသွားရသည့်အကြောင်းအရင်းကိုပါ ချက်ချင်းသိလိုက်သည်။ ဩချလောက်စရာ.. Jeon JungKookက ဘာလို့ သည်လောက်ထိ မြန်ရတာတဲ့လဲ။ အနည်းဆုံး နှစ်ရက်သုံးရက်တော့ ကြာဦးမယ်လို့ သူက တွက်ထားတာ။
"Kim Taehyung! မင်း.. မင်း ကိုယ့်ကို လုပ်ရက်တယ်ကွာ!"
ဇက်ပြုတ်လုလုဖြစ်အောင်ကို သူ့ကိုဆွဲလားရမ်းလားလုပ်နေတာ။ တစ်ယောက်တည်းဆို တက်တက်ကြွကြွဖြစ်နေတဲ့ သည်ကောင်က Jeon JungKookရှေ့ရောက်ရင် ကြိုးအဖြုတ်ခံထားရတဲ့ ရုပ်သေးရုပ်ကဲ့သို့ မလှုပ်မယှက်။
"ဘာ..ဘာမှ မဖြစ်ဘူးမလားဟင်။ ထိခိုက်မိတာတွေရော ရှိသေးလား။ ဒီကိုရော ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ"
ခုနကပဲ ဒေါသကြီးသလိုပုံစံဖြစ်နေရာက ချက်ချင်း ညှိုးငယ်စွာ စိတ်သောကရောက်သလို ဖြစ်သွားသူ။ သည်လူ့စိတ်ကို နားလည်ပေးချင်ရင်တောင် နားလည်ပေးလို့မရ။
Taehyungဘက်က စကားပြန်မပြောတာတောင် အဲ့သည်လူက တရစပ်ပြောနေသတဲ့လေ။
"ဘာမှမထိခိုက်မိလို့ တော်သေးတာပေါ့ အသည်းရယ်။ ဘာလို့အဝေးကြီး ထွက်ပြေးရတာလဲ။ ကိုယ်ရူးသွားရလိမ့်မယ်.. သိရဲ့လား"
"မဖက်နဲ့.. လွတ်"
အတင်းဖယ်ထုတ်ခံလိုက်ရတော့မှ Jeon JungKook ကြောင်တောင်တောင်လေးဖြစ်သွားသည်။ မြင်မြင်ရာလူကို လက်နက်နှင့်ခြိမ်းခြောက်တတ်သည့် လက်နက်စက်ရုံမြောက်မြားစွာတို့၏ ပိုင်ရှင်က သူချစ်ရသူရှေ့မှာတော့ ခဲမှန်သည့် စာသူငယ်ပမာ။
"ဟင်! လက်စွပ်ရော.. လက်စွပ်ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ"
အလွယ်တကူတွေးလိုက်မိသည်က Taehyung မသမာသူတစ်ဦးဦးနဲ့တွေ့ပြီး လက်စွပ်ပေးလိုက်ရတယ်ဟူ၍။
စီးပွားရေးမှာ ဉာဏ်ကောင်းသလောက် အချစ်ရေးမှာတော့ သုညပြီးရင်းသုည။
"ရောင်းလိုက်တာ"
"ဘာပြောတယ်"
"ရောင်းလိုက်တာ။ ထပ်ပြောရဦးမလား.. ခင်ဗျားနဲ့ ရေစက်ကုန်ချင်လို့ ရောင်းလိုက်တာ"
"မင်းရူးနေလား! အဲ့ဒီလက်စွပ်ရဖို့ ကိုယ်ဘယ်လောက်ထိ ခက်ခက်ခဲခဲ လုပ်ထားရလဲသိလား။ ငွေကုန်ရတာကိုပြောနေတာ မဟုတ်ဘူးကွ! ကိုယ်ထည့်ထားရတဲ့ အချစ်တွေ၊ မေတ္တာတွေအကြောင်း ပြောနေတာ!"
အရူး၊ ပြီးတော့ စိတ္တဇ.. စိတ်မမှန်တဲ့လူ။ သူ့ကို ကလေးတစ်ယောက်လို မြူလိုက်၊ ဒေါသထွက်လိုက် အရုပ်တစ်ရုပ်မှတ်နေတာလား။
စိတ်ချ.. ခင်ဗျားဖြစ်စေချင်တာမှန်သမျှကို ဆန့်ကျင်သွားပေးမယ်..။
TBC~
သတိထားမိကြလောက်မယ်ထင်ပါတယ်။
သူဌေးမင်းJeonက Bipolar Characterမျိုးပါ။ Bipolar Disorderအကြောင်းကို အသေအချာကြီး Approveလုပ်သွားမှာတော့ မဟုတ်ပေမဲ့ သဘောကျကြမယ်လို့ မျှော်လင့်ပါတယ်။
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜
Zawgyi~
"ကြၽန္ေတာ္ စကားေျပာမွားသြားတယ္ထင္တယ္"
"စကားေျပာတာ.. ဟုတ္လား။ မဟုတ္ေသးဘူး.. မင္းဒီကို ေရာက္လာတာကိုက အမွား!"
"သူေဌးမင္း ဘာေတြေျပာေနတာလဲ"
"မင္းက Taehyungနဲ႔ ေတြ႕ကို မေတြ႕သင့္တဲ့လူ"
Anton ေျခတစ္လွမ္းခ်င္းစီ ေနာက္ဆုတ္သြားသည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြေနတတ္ၿပီး အေၾကာက္အလန္႔မရွိသူဆိုပါေစ၊ ကိုယ့္နဖူးထိပ္မွာ ေသနတ္ေျပာင္းဝေရာက္ေနသည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေၾကာက္တတ္တာပါပဲ။ ေမာင္းခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္႐ုံျဖင့္ ဦးေႏွာက္တစ္ခုလုံး ပြင့္ထြက္ၿပီး ပြဲခ်င္းၿပီးသြားႏိုင္သည့္အခ်ိန္မွာ ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ တုံ႔ျပန္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ေဝးစြ။
"မင္းေၾကာင့္ Taehyungက ငါ့ကို ထားသြားတာ။ အကုန္မင္းေၾကာင့္! မင္းကို သတ္ရမွ ငါေက်နပ္မယ္"
ေသနတ္က ျပဳတ္က်သြားသည္။ ပစ္ခ်လိုက္တာ ဒါမွမဟုတ္ လြတ္က်သြားတာ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ပါေစ သူ႔လည္ပင္းေပၚ တင္းက်ပ္ေသာ အထိအေတြ႕ ဝင္လာတာေတာ့ ဧကန္ပင္။ လည္ပင္းညစ္ခံထားရသည္က ဤမွ် မႊန္းၾကပ္ဖြယ္ေကာင္းသတဲ့လား။
ဘယ္လို႐ုန္း႐ုန္း ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ ေျခဖ်ား လြတ္သြားသည္ကလြဲရင္ ဘာမွ ထူးျခားမလာ။
အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္းဆိုတာ ဒါမ်ိဳးျဖစ္လိမ့္မည္။ Taehyungဆီလာရင္း သူေဌးမင္းJeonကို ေတြ႕ရဖို႔ပါ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ မွန္ေသာ္လည္း အခုေတာ့ သူ႔အသက္မေသ႐ုံသာ။ သူေဌးမင္းက စိတၱဇပါလား။
"ခ်မ္းသာေပးပါ။ ကြၽန္..ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္မလာေတာ့ပါဘူး"
"သူေဌးမင္း!"
ဝ႐ုန္းသုန္းကားဝင္လာေသာ သက္ေတာ္ေစာင့္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ ထိုအခ်ိန္မွ Antonကို လည္ပင္းညစ္ထားရာမွ လြတ္ခ်ေပးမိေတာ့သည္။ သူတကယ္ စိတ္လြတ္သြားတာ။ လူသတ္မိေတာ့မလို႔တဲ့လား။
သူ႔စိတ္သူမထိန္းႏိုင္သည့္အတြက္ သူ႔ကိုယ္သူ အၿမဲစိတ္ပ်က္ရသည္။
သည္တစ္ခါ စိတ္မထိန္းႏိုင္လွ်င္ သူ႔ကိုယ္သူသာမက Taehyungကပါ စိတ္ပ်က္လိမ့္မည္။
အေတြးနဲ႔တင္ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ..။
"သတိထားပါဦး သူေဌးမင္း။ ကြၽန္ေတာ္ ေဆးယူေပးမယ္"
ေရာင္စုံေဆးလုံးေတြက အျမင္လွသေလာက္ အရသာခါးသည္။ ေရနဲ႔ေမွ်ာခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ အသက္ရႉမမွန္မွန္ေအာင္ ထိန္းညႇိေနရလ်က္။
ထိုအခ်ိန္မွ သူ႔စိတ္က ၿငိမ္သက္စျပဳလာ၏။
"မင္းသြားေတာ့.. ငါေနာက္တစ္ႀကိမ္ သတ္ခ်င္စိတ္မေပါက္လာခင္"
Antonက ဖေနာင့္ႏွင့္တင္ပါးတစ္သားတည္းက်ေအာင္ ေျပးေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္ခါမ်ား သည္အိမ္ကို တစ္ေယာက္တည္းေယာင္လို႔ပင္ ေျခဦးလွည့္မွာ မဟုတ္ေတာ့။
ပထမတစ္ခါမွာ ကံေကာင္းလို႔ အသက္ေဘးက လြတ္တယ္ဆိုေသာ္လည္း ေနာက္တစ္ခါမွာေတာ့ လြတ္ခ်င္မွ လြတ္ေတာ့မည္။
သူေဌးမင္းJeonက ပုံမွန္လူနဲ႔ နည္းနည္းမွမတူတာပဲ။
သူေသာက္ေနတဲ့ ေဆးေတြကေရာ.. ဘာေတြလဲ။
"အဆင္ေျပရဲ႕လား သူေဌးမင္း"
"ေျပတယ္။ ငါ့ကို ေရေနာက္တစ္ခြက္ေလာက္ယူလာေပး Audie"
Audieက သက္ေတာ္ေစာင့္မ်ား အနက္မွ သူ႔အနား အေနအမ်ားဆုံး သက္ေတာ္ေစာင့္။ ေသနတ္လက္ေျဖာင့္သမားတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ကိုယ္ခံပညာအဆင့္ျမင့္လြန္းလို႔ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္ႏွင့္ အနီးကပ္သက္ေတာ္ေစာင့္ျဖစ္လာျခင္း။
Audieက Taehyungထက္ေတာင္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ ငယ္ေသးသည္။
"သူေဌးမင္း အဲ့သည္ေဆးေတြ ဆက္တိုက္ေသာက္ေနရတာ ေကာင္းတဲ့အေျခအေနမဟုတ္ဘူးလို႔ ဆရာဝန္က ေျပာတယ္"
"ငါသိသားပဲ"
"ေဆးေတြက ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးမ်ားလြန္းၿပီး ေဆးမတိုးတာမ်ိဳးျဖစ္တတ္တယ္တဲ့"
"ငါသိတယ္လို႔ ေျပာၿပီးၿပီေလ"
Audieစိတ္ပူတာကို နားလည္ေပမဲ့ သူဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ သည္ေဆးေတြမွ မေသာက္ရင္ အ႐ူးလုံးလုံးျဖစ္သြားႏိုင္တာကို သည္အတိုင္းထိုင္ေစာင့္ေနရမွာလား။
နဂိုကေတာင္ Taehyungေလးက သူ႔ကို မုန္းေနရွာတာ။ သူသာ ႐ူးသြားရင္ သူ႔ဆီျပန္လာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။
"ငါနားေတာ့မယ္ Audie.. ဧည္သည္ေတြလာရင္ မရွိဘူးလို႔ေျဖလိုက္၊ သတင္းေထာက္ေတြလာရင္လည္း ေမာင္းထုတ္လိုက္"
Audie ဘာမွ မတတ္ႏိုင္စြာ ထြက္သြားရသည္။ သူေဌးမင္းကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မည့္သူက သခင္ေလး Kim Taehyung တစ္ေယာက္တည္း။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ဇာတ္လမ္းကို ေရေရရာရာမသိေသာ္လည္း သူ႔အျမင္မွာေတာ့ သခင္ေလးက ေသြးေအးရက္စက္ေနတာခ်ည္း။
စိတ္ၿငိမ္ေဆးကို ေသာက္သင့္တဲ့ ပမာဏထက္ ေက်ာ္လြန္၍ ေသာက္သုံးပါမွ စိတ္ၿငိမ္တာျဖစ္သည့္အတြက္ သူေဌးမင္း၏ မိသားစုဆရာဝန္က ထိုအေျခအေနကို သိပ္ၿပီးသေဘာမက်လွေခ်။
အနီးစပ္ဆုံးသက္ေတာ္ေစာင့္ျဖစ္ေသာ သူကေနတစ္ဆင့္ မွာၾကားေသာ္လည္း သူဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။
သူ႔အစား သခင္ေလးKim Taehyungကသာ သည္ကိစၥကို တာဝန္ယူေပးသင့္တာ မဟုတ္ပါလား။
____
"Taehyung.. မသြားပါနဲ႔ ဟင့္အင္း.. Taehyung!"
ေခြၽးတၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ၿပီး သူႏိုးလာခ်ိန္မွာ သူ႔အခန္းက လုံးဝအေမွာင္အတိ။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ သူကခ်စ္ကံမေကာင္းေန။ လက္ေတြ႕ဘဝမွာ ခ်စ္ရသူက လက္ထပ္ပြဲမွာ ထားခဲ့သည့္နည္းတူ အိပ္မက္ထဲမွာလည္း က်န္ရစ္သူျဖစ္ရျပန္ၿပီတဲ့ေလ။
ေနာက္စရာမဟုတ္.. ဒါက ရင္နာစရာအတိ။
မီးအိမ္ကမီးကို ဖြင့္ၿပီး တိုင္ကပ္နာရီကို ၾကည့္ေတာ့ မနက္ ၅နာရီ။ သူမွတ္မိသေလာက္ သူအ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္အထိ ကုလားထိုင္ေပၚ ထိုင္ေနခဲ့တာ။ သူအိပ္တာ ၂နာရီေတာင္ မၾကာေသးတဲ့သေဘာ။ သည္လိုသာ အိပ္ေရးပ်က္ေနမယ္ဆိုရင္ သူ႔က်န္းမာေရးအတြက္ မေကာင္းလွေခ်။
အိပ္ေရးပ်က္တာရယ္၊ ရႈပ္ေထြးေပြလီလွေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြရယ္ ေပါင္းလိုက္ပါက သူ႔ကို မေသေသေအာင္၊ မ႐ူး႐ူးေအာင္ ညႇဥ္းပန္းေနသည့္ႏွယ္။
'ေဒါက္ ေဒါက္!'
"ဘယ္သူလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္ပါ"
ေယာက်္ားတစ္ေယာက္အသံဆိုေတာ့ သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြထဲက ျဖစ္ရမည္။ ဝင္လာသူကို ၾကည့္ေတာ့ Audie. Audieအသံကိုေတာင္ သူဘာလို႔ မမွတ္မိႏိုင္ရတာပါလိမ့္။
"ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ"
"သခင္ေလးသြားႏိုင္ေျခအရွိဆုံးခရီးစဥ္ေတြထဲက ေမာ္စကိုပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ခုနေနေလယာဥ္နဲ႔ လိုက္သြားလိုက္ပါ့မယ္"
"ေနဦး.. ငါကိုယ္တိုင္လိုက္မယ္"
"မျဖစ္ဘူး သူေဌးမင္း။ မေန႔က သူေဌးမင္းေဆးေသာက္တာမ်ားသြားေတာ့ ဆရာဝန္ကို အေၾကာင္းၾကားထားတယ္။ သူဒီေန႔ လာလိမ့္မယ္.. သူေဌးမင္းကိုလည္း အလုပ္ကိစၥေတြမလုပ္ဘဲ အနားယူဖို႔ေျပာထားတယ္"
"မင္း လွ်ာရွည္လွခ်ည္လား Audie! မရဘူး ငါသြားမယ္။ သူေမာ္စကိုမွာ ရွိေနတာ ငါသြားေခၚမွ ျဖစ္မယ္"
ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲ ရွိသမွ်အဝတ္ေတြ ေကာက္ထည့္ပါတဲ့ Jeon JungKook. အိပ္ရာထစျဖစ္၍ ဆံပင္မ်ားက ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြး။ အက်ႌက ၾကယ္သီးအျပည့္အစုံ မတပ္ထား။
အၿမဲလိုလို သပ္ရပ္ေၾကာ့ေမာ့ေနေသာ သူေဌးမင္းက သည္လူပါဆိုတာ ယုံခ်င္စရာတစ္ကြက္မွ မရွိ။
"Taehyung.. ကိုယ့္Taehyung..ကိုယ့္အသည္းေရ.."
သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားက ဂါထာတစ္ပုဒ္လို တတြတ္တြတ္႐ြတ္ဆိုေနမိတဲ့ နာမည္ရယ္။ Taehyungကိုမွ ျပန္မေတြ႕ရရင္ သူအ႐ူးေထာင္ ေရာက္ရေတာ့မည္။
____
ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စု၊ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕ေတာ္။
ေရာက္လိုရာေရာက္ဆိုၿပီး ထြက္ေျပးလာခဲ့လိုက္တာ၊ ၾကားဖူး႐ုံသာ ၾကားဖူးၿပီး တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံအထိ။ ထို႔အျပင္ ထိုႏိုင္ငံ၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ေမာ္စကိုအထိ။
ဆိုဗီယက္ေတြက လႈပ္လႈပ္ရွားရွား သြားလာေနၾကသည္။ သူတစ္ေယာက္တည္း ဆိုဗီယက္ေတြၾကား ေယာင္ခ်ာခ်ာ။ ႐ုရွားဘာသာစကားကိုလည္း တစ္လုံးတစ္ပါဒမွ် နားမလည္၊ မတတ္ကြၽမ္း။ ဘယ္လိုသတၱိနဲ႔မ်ား သူသည္အထိ ေျပးလာတာပါလိမ့္။
Jeon JungKookဆီက ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္နဲ႔ လုပ္ခ်င္ရာေတြ လုပ္ပစ္လိုက္တာ။ တျခားႏိုင္ငံထိ ေျပးႏိုင္ရင္ လိုက္မရွာေလာက္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္မိတာေၾကာင့္လား။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ မင္းေတာ္ေတာ္တုံးတာပဲ Kim Taehyung.
တျခားႏိုင္ငံမကလို႔ တျခားၿဂိဳဟ္အထိ ထြက္ေျပးရင္ေတာင္ အာကာသယာဥ္ စင္းလုံးငွားၿပီး လိုက္ခဲ့မည့္သူက Jeon JungKookပဲေလ..။
"ဒီမွာ ဒီမွာ"
ေခၚမိတဲ့လူကလည္း ကံဆိုးစြာပင္ အဂၤလိပ္စကားလုံးဝနားမလည္သည့္ ဆိုဗီယက္အဘြားႀကီး။ Kim Taehyungတို႔က ကံဆိုးခ်င္ရင္ ဆက္တိုက္။ ေခၚသာေခၚၿပီး ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ ဟီးခနဲသာ ရယ္ျပလိုက္ေတာ့သည္။
ထိုအဘြားက သူ႔ကို ဘုၾကည့္ၾကည့္ၿပီး ပါးစပ္ကလည္း တစ္ခုခုေျပာသြားေသးသည္။ ဘာေျပာသြားလဲဆိုတာကိုေတာ့ သူနားမလည္လိုက္။
အဲ့လိုနဲ႔ သူဟာ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕ေတာ္မွာ တစ္လမ္းဝင္တစ္လမ္းထြက္ ဟိုေမးစမ္းသည္ေမးစမ္းရင္း သူ႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ အကူအညီရႏိုင္မည့္ေနရာကို ေရာက္လာခဲ့သည္။
"ဒါ ျမင္းစီးခ်န္ပီယံ Antonရဲ႕ ျမင္းကလပ္ဟုတ္ပါရဲ႕ေနာ္"
"ဟုတ္ပါတယ္။ သခင္ေလးAntonကေတာ့ ဒီေန႔ညေနပိုင္းေလာက္မွ ေမာ္စကိုကို ေရာက္ပါလိမ့္မယ္"
"ဪ..သူလူဝီဗီးလ္မွာ ရွိေနတုန္းလား"
"ဟုတ္ပါတယ္"
"ကြၽန္ေတာ္က သူ႔မိတ္ေဆြပါ။ မယုံရင္ သူလာရင္လည္း ေမးၾကည့္လို႔ရပါတယ္။ အဲ့တာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီမွာ တည္းခိုခြင့္ေပးႏိုင္မလား"
ဧည့္ႀကိဳေကာင္ေလးက သူ႔ကို မယုံသလို ၾကည့္လာသည္။ သူ႔ပုံစံက အ၀တ္တစ္ထည္ကိုယ္တစ္ခုႏွင့္ ေရာက္လာသူမွန္း သိသာလွသည္။ မေန႔မနက္တည္းက ၀တ္ထားေသာ သတို႔သားဝတ္စုံႀကီးႏွင့္ မအပ္မစပ္ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕ေတာ္မွာ သြားလာေနလိုက္ပုံမ်ား ရွယ္ဖြယ္အတိ။
သည္လိုလူကို Antonသူငယ္ခ်င္းလို႔ မယုံႏိုင္တာ အဆန္းမဟုတ္။
"ေကာင္းၿပီေလ။ သခင္ေလးက ညေနဘက္ေရာက္မွာဆိုေတာ့ မေရာက္လာခင္အထိ ဟိုခုံတန္းမွာ ထိုင္ေစာင့္လို႔ရတယ္"
ဧည့္ႀကိဳေကာ္တာေထာင့္ေလးမွာ ကုတ္ကုတ္ေလး ထိုင္ေစာင့္ေနသည့္ Kim Taehyung. မသိရင္ အေျခမဲ့ အေနမဲ့ အိမ္ရာမဲ့ေလးသဖြယ္။
သည္အေျခအေနေရာက္ေအာင္ ေျပးလာခဲ့မွေတာ့ သည္လိုပဲေနရေတာ့မွာေပါ့။ သူဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။
သူ႔ကိုယ္သူလည္း အံ့ဩသည္။ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္မည္မွန္း သိသိရက္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္လူပန္းခံၿပီး ထြက္ေျပးေနရတယ္လို႔။ သူပန္းသလို Jeon JungKookလည္း အလုပ္ပ်က္ၿပီး ပင္ပန္းပါေစဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔လား မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။
ဗိုက္ထဲက ဂြီခနဲ ျမည္လာသည္။ သူ႔လက္သူၾကည့္မိေတာ့ စိန္စီျမရံလက္စြပ္ေလး ရွိေနဆဲ။ Antonေရာက္တဲ့အခ်ိန္အထိ အဆာမခံႏိုင္သလို ေရာက္လာရင္ေတာင္ ေနစရိတ္စားစရိတ္ေတြအားလုံးႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းၿပီး လိုက္ဒုကၡမေပးခ်င္။
သူ သည္လက္စြပ္ကို ေရာင္းလိုက္သင့္လား။ တန္ဖိုးေတာ့ အေတာ္ျမင့္မည့္ပုံ။ အေမရိကန္ေဒၚလာ ႏွစ္ေသာင္းအထက္ေတာ့ ရွိလိမ့္မည္။ သည္ေလာက္ဆို ဖူလုံတာထက္ပိုေနၿပီ။ ဘာလို႔မ်ား ေငြရေပါက္ကို အခုမွ သတိထားမိတာပါလိမ့္။
သည္လက္စြပ္ေရာင္းရေငြနဲ႔ဆို ေနစရိတ္၊ စားစရိတ္သာမက ေမာ္စကိုမွာ လည္ခ်င္ပတ္ခ်င္ သုံးခ်င္ျဖဳန္းခ်င္လို႔ ရေသးသည္။
"ဒီမွာ.. ရတနာပစၥည္းေရာင္းလို႔ရတဲ့ေနရာသိလား။ စိန္ထည္ျမထည္ေတြေပါ့"
ဧည့္ႀကိဳေလးက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၾကည့္ၿပီး..
"တည့္တည့္သြား ဘယ္ဘက္ခ်ိဳး။ စိန္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ရွိတယ္"
"ေက်းဇူးပဲ။ Antonေရာက္လာရင္ Kim Taehyungလာသြားတယ္လို႔ ေျပာထားေပးပါ"
____
"ဘာေရာင္းမွာလဲ.. ေဘာင္ခ်ာမပါရင္ေတာ့ ေသခ်ာစစ္ရလိမ့္မယ္ေနာ္"
ေဘာင္ခ်ာမပါေတာ့ ဆိုင္ရွင္က သူ႔ကို အထင္ေသးသလိုလို။ စကားေျပာပုံက မာေရေက်ာေရ။
ကိုယ္က လိုခ်င္သူဆိုေတာ့လည္း ေအာက္က်ိဳ႕ကာပင္ ဘယ္ဘက္ လက္သူႂကြယ္က လက္စြပ္ေလးကို ခြၽတ္ၿပီး..
"ဒါေလး ေရာင္းခ်င္တာ။ ေဘာင္ခ်ာမပါေပမဲ့ ပစၥည္းက အရည္အေသြးျမင့္ၿပီးသားပါ။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အပိုင္ပါ"
ဆိုင္ရွင္က သူ႔လက္စြပ္ေလးကို ႏႈိက္ႏႈိက္ခြၽတ္ခြၽတ္စစ္ေဆးလ်က္ရွိသည္။ Taehyungက သူ႔မ်က္ႏွာကို ခပ္ခ်ီခ်ီသာ ေမာ့ထားသည္။ ဒါမွ သူ႔ကို ေဈးမႏွိမ္ရဲမွာေလ။ ေငြတအားလိုေနပုံနဲ႔သာ ႏွိမ့္ခ်ၿပီးေနလို႔ကသာ စီးပြားေရးသမားေတြဆိုတာ ေခါင္းေပၚမွာ ဇရပ္ေဆာက္ေနမည့္လူေတြခ်ည္း။
"ပစၥည္းအရည္အေသြးက အရမ္းေကာင္းလြန္းေနတယ္။ ငါတို႔ ဒါကို အေပါင္ပဲခံႏိုင္မယ္"
"ဟာ.. ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္။ အျပတ္ပဲေရာင္းခ်င္တာ"
"ဒီလက္စြပ္က ေဒၚလာ၅သန္းေလာက္တန္တယ္။ ဒီေလာက္တန္ေၾကးျမင့္တဲ့ပစၥည္းကို ငါတို႔မ၀ယ္ေပးႏိုင္ဘူး။ ဘယ္လိုမွလည္း ျပန္ေရာင္းထြက္မွာ မဟုတ္ဘူး"
ေဒၚလာ၅သန္းဆိုတဲ့ စကားေၾကာင့္ အသက္ရႉပင္ မွားခ်င္ခ်င္။ သူ႔တစ္သက္မွာ သည္ေလာက္မ်ားတဲ့ပမာဏကို ေယာင္လို႔ပင္ မၾကားခဲ့ဖူး။ သည္လိုပစၥည္းက ကိုယ့္လက္သူႂကြယ္ကို ဝန္းရံ၍ရွိေနခဲ့သည္တဲ့လား။
ေခါင္းထဲ မူးခနဲ မိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားေစတဲ့ တန္ေၾကးမ်ိဳး။
ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔မ်ား သည္ေလာက္အကုန္အက်ခံၿပီး သူ႔ကို လက္ထပ္ရတာလဲ။
အခ်စ္လား..။ ဟင့္အင္း.. အခ်စ္က တန္ဖိုးျဖတ္လို႔ရတဲ့အရာမ်ိဳးမဟုတ္။
Jeon JungKookက သည္ထက္တန္ဖိုးႀကီးတာေတြလည္း ဝယ္ႏိုင္မွာပဲ။ ဒါက သူ႔ကိုဆြယ္ဖို႔ ေငြနည္းနည္း ရင္းလိုက္သည့္သေဘာသာ ျဖစ္လိမ့္မည္။
ေလာကႀကီးက မယုံရဆုံးအရာကို ျပပါဆိုလွ်င္ အဲ့တာက သူေဌးမင္းJeonေျပာတဲ့ အခ်စ္ဆိုသည့္စကား။
"ဒီလိုလုပ္ဗ်ာ။ စိန္ပြင့္ရယ္၊ ေဘးက ျမေတြရယ္.. တစ္ပြင့္ခ်င္းစီျဖဳတ္လိုက္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေ႐ႊထည္ေငြထည္ေတြမွာ ျပန္သုံးလို႔ ရသားပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီလက္စြပ္နဲ႔ေရစက္ကုန္ခ်င္လြန္းလို႔ ေရာင္းေနတာပါ"
Taehyungဘက္က အဆုံးစြန္ထိ တိုက္တြန္းေနေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ ဆိုင္ရွင္ႀကီးက လက္ေလွ်ာ့သြားသည္။
သူ႔လက္ထဲကို ေရာက္လာတဲ့ ေဒၚလာ၅သန္းတန္ ခ်က္လက္မွတ္။ တကယ္ေတာ့ သူသည္ေလာက္ထိ ေငြမလို။ ေဒၚလာ၅သန္းတန္ ခ်က္လက္မွတ္ႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ဘယ္နားသုံးရမည္ကိုပင္ ေတြ႕မရ။ သူေတြးထားေသာ ပိုလွ်ံလွပါခ်ည္ရဲ႕ဆိုတဲ့ေငြပမာဏထက္ ဒါက အဆ၂၀၀မက ပိုမ်ားသည္။
လက္ထပ္ပြဲအထိ အတူရွိဖူးတယ္ဆိုတဲ့ ေရစက္ကို ျဖတ္ခ်င္လြန္းလို႔သာ ေရာင္းလိုက္တာ။ စိန္ေတြျမေတြကို တစ္စစီျဖဳတ္ပစ္ခ်င္ပစ္ဆိုၿပီး တဇြတ္ထိုးလုပ္လိုက္တာ။
အခြင့္အေရးရတုန္းဆိုၿပီး ေငြေတာ္ေတာ္ျဖဳန္းလိုက္မိသည္။ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕ေတာ္က နာမည္ႀကီးေနရာေတြကို ေလွ်ာက္လည္ရင္း အခ်ိဳ႕ေနရာေတြကVIPဝင္ခြင့္ေတြကိုပါ ဝယ္ပစ္သည္အထိ။ နာမည္ႀကီး ၾကယ္ငါးပြင့္စားေသာက္ဆိုင္မွာ ဗိုက္တင္းကားေနေအာင္စားၿပီး ၾကယ္ငါးပြင့္ဟိုတယ္မွာ အခန္းငွားလိုက္၏။
ခရီးပန္းလာသည့္အရွိန္ရယ္၊ အဝအၿပဲစားေသာက္လာသည့္အရွိန္ရယ္ေပါင္းၿပီး ကုတင္ေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္က တစ္ခ်ိဳးတည္း။
အအိပ္ဆက္သလို အအိပ္လည္းမက္တာေၾကာင့္ အိပ္ဖို႔အခ်ိန္ေတာင္မေစာင့္လိုက္ရ။
"Kim Taehyung!"
'ဝုန္း!'
"လူႀကီးမင္း..အဲ..သူေဌးမင္း! အဲ့လိုလုပ္လို႔မရပါဘူး"
သည္ေလာက္ ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္းဝင္ခ်လာတဲ့အခ်ိန္ အိပ္ေနတဲ့လူမွာ မႏိုးဘဲ ဘယ္ေနႏိုင္မတဲ့လဲ။ အိပ္ေပ်ာ္လြယ္သလို ႏိုးထလြယ္ေလသူမလား။
ထို႔အျပင္ သူႏိုးသြားရသည့္အေၾကာင္းအရင္းကိုပါ ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္သည္။ ဩခ်ေလာက္စရာ.. Jeon JungKookက ဘာလို႔ သည္ေလာက္ထိ ျမန္ရတာတဲ့လဲ။ အနည္းဆုံး ႏွစ္ရက္သုံးရက္ေတာ့ ၾကာဦးမယ္လို႔ သူက တြက္ထားတာ။
"Kim Taehyung! မင္း.. မင္း ကိုယ့္ကို လုပ္ရက္တယ္ကြာ!"
ဇက္ျပဳတ္လုလုျဖစ္ေအာင္ကို သူ႔ကိုဆြဲလားရမ္းလားလုပ္ေနတာ။ တစ္ေယာက္တည္းဆို တက္တက္ႂကြႂကြျဖစ္ေနတဲ့ သည္ေကာင္က Jeon JungKookေရွ႕ေရာက္ရင္ ႀကိဳးအျဖဳတ္ခံထားရတဲ့ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ကဲ့သို႔ မလႈပ္မယွက္။
"ဘာ..ဘာမွ မျဖစ္ဘူးမလားဟင္။ ထိခိုက္မိတာေတြေရာ ရွိေသးလား။ ဒီကိုေရာ ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ"
ခုနကပဲ ေဒါသႀကီးသလိုပုံစံျဖစ္ေနရာက ခ်က္ခ်င္း ညႇိဳးငယ္စြာ စိတ္ေသာကေရာက္သလို ျဖစ္သြားသူ။ သည္လူ႔စိတ္ကို နားလည္ေပးခ်င္ရင္ေတာင္ နားလည္ေပးလို႔မရ။
Taehyungဘက္က စကားျပန္မေျပာတာေတာင္ အဲ့သည္လူက တရစပ္ေျပာေနသတဲ့ေလ။
"ဘာမွမထိခိုက္မိလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့ အသည္းရယ္။ ဘာလို႔အေဝးႀကီး ထြက္ေျပးရတာလဲ။ ကိုယ္႐ူးသြားရလိမ့္မယ္.. သိရဲ႕လား"
"မဖက္နဲ႔.. လြတ္"
အတင္းဖယ္ထုတ္ခံလိုက္ရေတာ့မွ Jeon JungKook ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးျဖစ္သြားသည္။ ျမင္ျမင္ရာလူကို လက္နက္ႏွင့္ၿခိမ္းေျခာက္တတ္သည့္ လက္နက္စက္႐ုံေျမာက္ျမားစြာတို႔၏ ပိုင္ရွင္က သူခ်စ္ရသူေရွ႕မွာေတာ့ ခဲမွန္သည့္ စာသူငယ္ပမာ။
"ဟင္! လက္စြပ္ေရာ.. လက္စြပ္ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ"
အလြယ္တကူေတြးလိုက္မိသည္က Taehyung မသမာသူတစ္ဦးဦးနဲ႔ေတြ႕ၿပီး လက္စြပ္ေပးလိုက္ရတယ္ဟူ၍။
စီးပြားေရးမွာ ဉာဏ္ေကာင္းသေလာက္ အခ်စ္ေရးမွာေတာ့ သုညၿပီးရင္းသုည။
"ေရာင္းလိုက္တာ"
"ဘာေျပာတယ္"
"ေရာင္းလိုက္တာ။ ထပ္ေျပာရဦးမလား.. ခင္ဗ်ားနဲ႔ ေရစက္ကုန္ခ်င္လို႔ ေရာင္းလိုက္တာ"
"မင္း႐ူးေနလား! အဲ့ဒီလက္စြပ္ရဖို႔ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ထိ ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ထားရလဲသိလား။ ေငြကုန္ရတာကိုေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူးကြ! ကိုယ္ထည့္ထားရတဲ့ အခ်စ္ေတြ၊ ေမတၱာေတြအေၾကာင္း ေျပာေနတာ!"
အ႐ူး၊ ၿပီးေတာ့ စိတၱဇ.. စိတ္မမွန္တဲ့လူ။ သူ႔ကို ကေလးတစ္ေယာက္လို ျမဴလိုက္၊ ေဒါသထြက္လိုက္ အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္မွတ္ေနတာလား။
စိတ္ခ်.. ခင္ဗ်ားျဖစ္ေစခ်င္တာမွန္သမွ်ကို ဆန္႔က်င္သြားေပးမယ္..။
TBC~
သတိထားမိၾကေလာက္မယ္ထင္ပါတယ္။
သူေဌးမင္းJeonက Bipolar Characterမ်ိဳးပါ။ Bipolar Disorderအေၾကာင္းကို အေသအခ်ာႀကီး Approveလုပ္သြားမွာေတာ့ မဟုတ္ေပမဲ့ သေဘာက်ၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
Do vote⭐ me if you like it.
Love you and thank you Taekookers💜