ក្រោយពីគ្រូពេទ្យពិនិត្យជម្ងឺព្រមទាំងព្យួរសេរ៉ូម រួចរាល់ បន្ទាប់មកលោកគ្រូពេទ្យក៏ងាកមកនិយាយជាមួយជីមីន។
« ពេលនេះអ្នកជម្ងឺអស់អីហើយ. តែសូម ប្រយ័ត្នកុំឲ្យគាត់ គិតច្រើន តើមួយរយៈនេះ គាត់ មាន អាការៈ ដូចជា អស់កម្លាំង មានបញ្ហាស្រវាំងភ្នែក ប្រព័ន្ធរំលាយអាហារមាន បញ្ហា . ឈឺចាប់ត្រង់សាច់ដុំ ឬ ចង់តែគេងឬអត់?!»
«បាទ! គាត់ពិតជាមានអាការៈបែបនោះមែន តើគាត់មានជម្ងឺអ្វីទៅលោកគ្រូពេទ្យ?»
ជីមីនសួរទាំងព្រួយបារម្ភ ព្រោះអ្វីដែលលោកគ្រូពេទ្យបានសួរពិតជាដូចនឹងអាការៈអ៊ុំស្រីរបស់គេគ្មានខុស គិតហើយក៏ធ្វើឲ្យគេអត់បារម្ភមិនបាន។
« នោះជាអាការៈនៃជម្ងឺ បាក់ទឹកចិត្ត ឬ អាចថា មកពីគាត់ គិតច្រើន នៅ ត្រាំត្រែងនឹងរឿងអឌីតកាល ធ្វើឲ្យ ជម្ងឺនោះកាន់តែ តោងទាម គាត់ ទោះបីពេលនេះមិនទាន់គ្រោះថ្នាក់ តែ បើទុកយូរទៅវាអាចនឹងគម្រាមកំហែង ដល់អាយុជីវិតរបស់គាត់បាន សូមលោកព្យាយាម និយាយលួងលោម លើកទឹកចិត្ត នឹង សាកសួរពីបញ្ហា ដែលគាត់តែងតែ លាក់ទុកក្នុងចិត្តម្នាក់ឯងនោះ ហើយរកដំណោះស្រាយ ធ្វើឲ្យគាត់ ស្រស់ស្រាយ នាំគាត់ដើរលំហែរ សុំកុំឲ្យគាត់នៅម្នាក់ឯងអី វាអាចធ្វើឲ្យគាត់កើតទុក្ខគិតច្រើនលើកដើម សូមលោកកុំគិតថាវាជា រឿងតូចតាចឲ្យសោះ ពេលខ្លះអ្នកដែលមានជម្ងឺបាក់ទឹកចិត្ត ពួកគេក៏ត្រូវការ អ្នកជុំវិញខ្លួន លើកទឹកចិត្ត ផ្តល់យោបល់ ពិភាក្សារ ត្រូវការការ លួងលោម ការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះពួកគេដែរ. »
«បាទ!លោកគ្រូពេទ្យ »
«បើអីចឹង ឲ្យគាត់សម្រាកមួយយប់សិនចុះ ខ្ញុំទៅហើយ»
«បាទអរគុណលោកគ្រូពេទ្យ»
ជីមីនឱនលំទោន លោកគ្រូពេទ្យញញឹម ព្រមទាំងងក់ក្បាលតិចៗ រួចក៏ដើរចេញជាមួយគិលានុបដ្ឋាយិកា ម្នាក់ដើរតាមក្រោយផងដែរ។ ចំណែកជីមីន ចូលមកអង្គុយ លើកកៅអីក្បែរខ្លួនអ៊ុំរបស់គេ គេចាប់ដៃគាត់យកមកកាន់តិចៗ បបូរមាត់តូចពោលខ្សឹបៗ
«ខ្ញុំដឹងថាអ៊ុំនៅតែគិតខ្វល់រឿងនោះ សូមទោសអ៊ុំស្រីដែលក្មួយជួយអ្វីអ៊ុំមិនបាន»
នាយដឹងថាគាត់ឈឺចាប់ ដែលត្រូវព្រាត់ពីកូនជាទីស្រឡាញ់ ការឈឺចាប់ពីអឌីតធ្វើឲ្យគាត់ត្រូវគិត កង្វល់ រហូតឈានដល់ទៅជាជម្ងឺបាក់ទឹកចិត្ត ហើយនៅមានជម្ញឺ ប្រចាំកាយគាត់ទៀត. តើគាត់ត្រូវទ្រាំទ្រនឹងរឿងនោះដល់ពេលណាទៅ?! នាយសង្ឃឹមថាគាត់នឹងអាចជួបជាមួយកូនប្រុសរបស់គាត់ឆាប់ៗនេះ នោះប្រាកដថា ជម្ងឺរបស់គាត់នឹងអាចធូរស្រាលយ៉ាងឆាបើរហ័សមិនខាន។
.................................................
+សេអ៊ូល
«លោកអ៊ុំ! »
សម្លេងតូចស្រួយស្រឹប ស្រែក បន្លឺពី មាត់ទ្វារ សំដៅទៅបន្ទប់អង្គុយលេងដែលនៅកណ្តាលផ្ទះដ៏ធំល្វឹងល្វើយ។
«អូ! ក្មួយយ៉ង់ហេ ទេតើ! មកអង្គុយសិនមក»
លោកមីនដាក់កាសែតក្នុងដៃចុះ រំកិលវ៉ែនតាឡើងលើបន្តិច ទើបដឹងថាជាកូន ស្រី របស់ប្អូនជីដូនមួយរបស់គាត់ ។
«ចាសអរគុណលោកអ៊ុំ!»
នាងញញឹមតប ព្រមទាំងងាកឆ្វេងស្តាំ ចុះឡើង ដូចជាកំពុងរកមើលអ្វីម្យ៉ាង តែបន្តិចក្រោយមកនាងក៏ងាកទៅនិយាយជាមួយអ៊ុំប្រុសរបស់ខ្លួន ព្រមទាំងលើយក កញ្ចប់ឥវ៉ាន់ឡើងមកផង
« នេះជា យុិនសុិន ម៉ឺនឆ្នាំ ដែលក្មួយទិញពី ប្រទេសចិន យក មកផ្ញើលោកអ៊ុំណាចា៎!វាជំនួយសុខភាពលោកអ៊ុំឲ្យបានរឹងមាំ មានអាយុយ៉ឺនយូរ»មិនត្រឹមតែនិយាយនាង ក៏ហុចទៅឲ្យគាត់ផងដែរ។
« អ៊ុំពិតជាអរគុណក្មួយណាស់ ដែលមានចិត្តទិញយកមកផ្ញើរអ៊ុំបែបនេះ»
«ចា៎!មិនអីទេលោកអ៊ុំក្មួយពេញចិត្ត» នាងញញឹមបញ្ចេញឆ្មេញ សរស្គុរ រួចក៏ សួរទាំងរឹកពារអ៊ឹមអៀន«អឺ...! លោកអ៊ុំ ចុះ បងយ៉ុងហ្គី អឺ..គាត់នៅទេ?!»
«អូ! កូនហ្គីមិននៅទេ គេទៅនៅ ចម្ការរបស់លោកប៉ាអ៊ុំទៅហើយ តើក្មួយមានការអីជាមួយ កូនហ្គីមែនទេ?»
«ចា៎! គឺអត់មានទេលោកអ៊ុំ! ក្មួយគ្រាន់តែ សួរលេងប៉ុណ្ណោះ ណាមួយខានឃើញគាត់យូរដែរហើយ បន្ទាប់ពីក្មួយទៅធ្វើការនៅប្រទេសចិន»
« អឹម! ពិតមែនហើយ ពិតជាគួរឲ្យស្តាយណាស់ដែលក្មួយមិនបានជួបបង» លោកមីនងក់ក្បាលតិចៗ រួចក៏និយាយបន្ត« យ៉ង់ហេ ក្មួយនៅញាំបាយល្ងាចជាមួយអ៊ុំសិនទៅ ចាំអ៊ុំអ្នកបម្រើរៀបចំ»
« មិនអីទេលោកអ៊ុំ !គឺក្មួយទើបតែនឹកឃើញថាមានការងារត្រូវដោះស្រាយ សូមទោសដែលក្មួយមិនអាចនៅញាំអាហារកំដរលោកអ៊ុំបាន»
យ៉ងហេ ងើបក្រោកឡើង យ៉ាងណាក៏បងយ៉ុងហ្គីមិននៅទៅហើយ នាងគ្មានអ្វីត្រូវនៅទៀតទេ ញាំអាហារឬ? វាប្រាកដជាគួរឲ្យធុញដែលត្រូវមកញាំអាហារជាមួយមនុស្សចាស់នោះ នាងប្រាកដជាលេបមិនចូល ទើបរកលេស ចង់ចាកចេញ។
«បើអីចឹងមិនអីទេ! ក្មួយទៅធ្វើកិច្ចការក្មួយចុះ»
«ចាស!ជំរាបលាលោកអ៊ុំ »
នាងឱនសំពះបន្តិច រួចក៏ រលាស់ខ្លួនដើរចេញយ៉ាងប្រញាប់ ដោយមានលោកមីនតាមមើលពីក្រោយដោយមិនមាត់មិនក។
💜💞🙏🏻