Uni
/
နှင်းမုန်တိုင်းကတဖြည်းဖြည်းနဲ့စဲသွားပေမယ့် ရှောင်းကျန့်ဆိုတဲ့လူကတော့သတိမရသေးဘူး။ တိတိကျကျပြောရရင် ရှောင်းကျန့်သတိမေ့နေတာနှစ်ရက်ရှိပြီ။ ခန္ဓာကိုယ်သေးသေးလေးဟာ အအေးဒဏ်ကိုမနိုင်ဝန်ထမ်းသလိုခံလိုက်ရတယ်နဲ့တူပါတယ်။ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကခုထိဖြူဖျော့နေတုန်း။
"ဝမ်ကျယ်"
ကုတင်ပေါ်မှာသတိမေ့နေတဲ့လူကိုထိုင်ကြည့်နေတုန်း အပါးကခေါ်လာတာမို့ခပ်ဖွဖွကိုင်ထားမိတဲ့လက်သွယ်သွယ်လေးကိုလွှတ်လိုက်ရတယ်။ အပါးလည်းရိပ်မိသင့်သလောက်ရိပ်မိမှာပါပဲ။ တောင်ပေါ်ကိုပြာယာခတ်အောင်တက်သွားတဲ့ဝမ်ရိပေါ်ကို အပါးတင်မဟုတ်ဘဲမျိုးနွယ်စုတစ်ခုလုံးကရိပ်စားမိနေမှာပါ။ အထူးတလည်ရှင်းပြနေရအောင်လည်း ဒီလူနိုးမလာမချင်း၊ မျက်တောင်ရှည်လေးတွေတဖျတ်ဖျတ်ခတ်တာကိုမမြင်ရမချင်း ဝမ်ရိပေါ်စိတ်မအေးနိုင်သေးတဲ့အတွက် ရှင်းမပြနိုင်သေးပါဘူး။
"အပါးဘာပြောချင်လို့လဲ"
ဝမ်ရိပေါ်ပြောတော့ အပါးကခေါင်းတစ်ချက်အရင်ညိမ့်တယ်။
"အပါးတို့စကားပြောကြရအောင် ဝမ်ကျယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ အပါး"
အပါးနောက်ကိုလိုက်သွားဖို့ ဖြူဖျော့ဖျော့ခန္ဓာကိုယ်လေးကိုနောက်ဆံတင်းပြီးကြည့်မိတယ်။ ဒီလိုခဏလေးကိုတောင်ဒီလောက်ဖြစ်နေတာ အကယ်၍ဒီဆရာရှောင်းကျန့်များဇာတိကိုပြန်သွားခဲ့ရင် ဝမ်ရိပေါ်ဘယ်လိုကျန်ခဲ့ရမလဲ။
"ဝမ်ကျယ် ဆရာလေးကိုမေတ္တာရှိနေတာလား"
ဝမ်ရိပေါ်ကိုစေ့စေ့ကြည့်ပြီးမေးလာတဲ့အပါးရဲ့မျက်နှာမှာ ဒေါသဖြစ်နေတဲ့အရိပ်အယောင်ကင်းတယ်။ ဒီမေးခွန်းအတွက်လည်းဝမ်ရိပေါ်တုန်လှုပ်မနေပါဘူး။ ဝမ်ရိပေါ်ကရှောင်းကျန့်ကိုချစ်တယ်ဆိုတာအမှန်တရားတစ်ခုပဲလေ။
"အဲ့လိုဆိုရင် အပါးလက်ခံမှာလား"
မေးခွန်းကိုတည့်မဖြေဘဲမေးခွန်းပြန်မေးတဲ့အခါ အပါးကပြုံးတယ်။ အသက်အရွယ်ကြီးနေပြီဆိုပေမယ့် အပါးရဲ့ပုံစံက မျိုးနွယ်စုရဲ့အကြီးအကဲတစ်ယောက်ပီပီအရှိန်အဝါရှိနေတုန်းပဲ။
"ဝမ်ယွဲ့လုံမျိုးနွယ်စုရဲ့ဓလေ့ထုံးစံအရ မျိုးနွယ်စုအကြီးအကဲတိုင်းဟာ ကြင်ယာဖက်မရှာဘဲနေလို့မရဘူးဆိုတာမျိုးနွယ်စုတစ်ခုလုံးသိတယ် ဝမ်ကျယ့်မှာမေတ္တာထားအပ်တဲ့သူရှိလာတာကိုလည်းအပါးနားလည်တယ် ဒါပေမယ့် ဝမ်ကျယ်..."
ပြောလက်စ,စကားကိုအပါးကရပ်လိုက်ရင်း ဝမ်ရိပေါ်ကိုကြည့်တယ်။
"အပါးပြောစရာရှိတာပြောပါ ကျွန်တော်နားလည်ပါတယ်"
ဝမ်ရိပေါ်ပြောတော့ အပါးကခေါင်းအသာညိမ့်တယ်။ ဝမ်ရိပေါ်ကတော့အပါးဘာပြောလာမလဲဆိုတာကိုပဲရှေးရှုနေလိုက်တယ်။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ဝမ်ရိပေါ်ကရှောင်းကျန့်ကိုချစ်နေခဲ့ပြီးသား။ ဝမ်ယွဲ့လုံမျိုးနွယ်စုရဲ့အကြီးအကဲလောင်းလျာတစ်ယောက်အနေနဲ့ အလှမ်းဝေးတဲ့မြေပြန့်ကဆရာလေးကိုမေတ္တာသက်ဝင်မိခဲ့ပြီးပြီ။ ပြင်လို့မရသလိုပြင်လည်းမပြင်ချင်ပါဘူး။
"ဆရာလေးကဝမ်ကျယ်နဲ့မျိုးတူယောကျာ်းသားတစ်ယောက်လေ အဲ့တာထက်အချိန်တန်ရင်ချင်းလုံကနေပြန်သွားတဲ့အခါဝမ်ကျယ်တို့ဝေးကြရမှာပဲမလား"
ဒီကိစ္စကိုမတုန်လှုပ်၊မပူပင်ပါဘူးဆိုရင် ဝမ်ရိပေါ်ညာတာပါပဲ။ ဘာကိုမှမကြောက်တတ်၊မစိုးရိမ်တတ်တဲ့ဝမ်ယွဲ့လုံမျိုးနွယ်စုခေါင်းဆောင်လောင်းလျာလည်း ဒီအကြောင်းအရာကိုတွေးမိတိုင်းရူးရတယ်။ ရင်ဘတ်တွေစူးရတယ်။
"ဝေးခဲ့ကြမယ်ဆိုရင်တောင်ကျွန်တော် ဆရာရှောင်းကျန့်ကိုချစ်တယ် အပါး
ချင်းလုံကနေပြန်သွားမယ်ဆိုရင်တောင် ကျွန်တော်မတားချင်ပါဘူး"
ဝမ်ရိပေါ်ပြောတဲ့အခါ အပါးကအသာပြုံးရင်းသူ့ပုခုံးကိုခပ်ဖွဖွလာပုတ်တယ်။ 'အပါးနားလည်ပါတယ်'ဆိုတဲ့သဘောမျိုး။
"ဝမ်ကျယ်တောင်အတော်ရင့်ကျက်သွားပြီပဲ မျိုးတူယောကျာ်းသားချင်းဆိုရင်တောင် အကြီးအကဲလောင်းလျာရဲ့သဘောထားဆန္ဒကိုမျိုးနွယ်စုတစ်ခုလုံးအလေးထားကြရလိမ့်မယ် ပေါင်းဖက်ခွင့်ရ၊မရဆိုတာဆရာလေးရဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်မှာမူတည်တယ် ဝမ်ကျယ်"
"ကျွန်တော်သိပါတယ် အပါး
ဆရာရှောင်းကျန့်ရဲ့ရွေးချယ်မှုကိုကျွန်တော်ကျေကျေနပ်နပ်လက်ခံမှာပါ"
အပါးကခေါင်းညိမ့်ပြီး ဆရာရှောင်းကျန့်ရှိရာဆီပြန်သွားတယ်။ အကယ်၍များဆရာရှောင်းကျန့်ပြန်သွားခဲ့ရင်၊ ရည်ရွယ်ထားခဲ့တဲ့မိန်းကလေးနဲ့လက်ထပ်ဖြစ်ခဲ့ရင် ဝမ်ရိပေါ်ဘာမှမတတ်နိုင်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ဝမ်ရိပေါ်ကတော့ဆရာရှောင်းကျန့်မဟုတ်တဲ့ကြင်ယာဖက်ဆိုတာမရှာတော့ဘဲ ဆရာရှောင်းကျန့်အနားမှာမရှိတော့ရင်တောင် မျိုးနွယ်စုကိုတစ်ယောက်တည်းအုပ်ချုပ်ဖို့စဥ်းစားထားပြီးသားပါ။ ဒါဟာခပ်ငယ်ငယ်တိုင်းရင်းသားတစ်ယောက်ရဲ့အတွေးဆိုပေမယ့် မျိုးနွယ်စုရဲ့ခေါင်းဆောင်လောင်းလျာဖြစ်တဲ့သူ့အတွက်သေချာပြီးသားအရာပါပဲ။
မြို့ပြဆီကိုပြန်သွားဖြစ်တဲ့အခါ တောပန်းကလေးတွေနဲ့အတူ တိုင်းရင်းသားတစ်ယောက်ရဲ့နှလုံးသားတစ်ခုပါအပိုထပ်ဆောင်းပေးလိုက်ချင်ကြောင်း အဲ့ဒီနေ့ကျပြောပြဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။
~~~
အိပ်မက်လိုလို၊ပစ္စုပ္ပန်လိုလိုကာလတစ်ခုမှာနှင်းတွေတအားကျနေတယ်။ထူထပ်နေတဲ့နှင်းတွေကြောင့်ဘာကိုမှသည်းသည်းကွဲကွဲမမြင်ရဘူး။ ချမ်းလို့ခိုက်ခိုက်တုန်နေပေမယ့်ပြန်လမ်းကိုရှာမတွေ့သေးဘူး။ ကူကယ်ရာမဲ့သလိုခံစားချက်တွေနဲ့အတူ 'စိတ်ချအောင်နေပါ့မယ်'ဆိုတဲ့ကတိကိုပျက်ကွက်ခဲ့မိကြောင်းတွေးမိတော့ စိတ်ပူနေလေမလားဆိုပြီးရင်မောလာတယ်။ နှင်းထုတွေကြားပြေးရင်းလွှားရင်း ပြန်လမ်းကိုကြိုးစားရှာမိတယ်။ အေးခဲကျင်တက်နေတဲ့လက်တွေ၊ခြေထောက်တွေကိုသယ်ရတာအရမ်းပင်ပန်းနေပေမယ့် ပြန်လမ်းကိုရှာနေတုန်းပဲ။ စိတ်မချအောင်လုပ်မိလို့ ခွင့်လွှတ်အောင်တောင်းပန်ရဦးမယ်။
"ခင်ဗျားဆိုးတယ် ဆရာရှောင်းကျန့်"
နှင်းထုတွေကြားလျှောက်ပြေးနေရင်းနဲ့ ဝိုးတဝါးကြားလိုက်ရတဲ့ခပ်ဝဲဝဲတိုင်းရင်းသားသံကြောင့်ရှောင်းကျန့်တုံ့ခနဲရပ်လိုက်တယ်။ အသံကြားရာလိုက်ရှာတော့ ဝမ်ရိပေါ်ကိုမတွေ့ရဘူး။
"သတိမေ့မနေဘဲနိုးလာတော့ ခင်ဗျားရဲ့
ကျွန်တော်ဆူချင်သေးတယ်"
ပိုပြီးပီပီပြင်ပြင်ကြားလိုက်ရတဲ့အသံကြောင့် အရူးလိုလျှောက်ပြေးရင်းရှာမိပေမယ့် ဘာကိုမှမမြင်ရတဲ့အခါ ရှောင်းကျန့်ဝမ်းနည်းလာတယ်။ ဆို့နင့်လာတဲ့ရင်ဘတ်နဲ့အတူတစ်ခုခုအသံပြုချင်ပေမယ့်ထွက်မလာဘူး။ ရှောင်းကျန့်ငိုချင်လိုက်တာ။
"သတိမရတာသုံးရက်ရှိပြီ
ချစ်တယ်ပြောပြီးဒီလိုပဲအိပ်နေတော့မှာလား မြေပြန့်သားက"
မဟုတ်ပါဘူး။ ဒီလိုမဟုတ်ဘူး။ ရှောင်းကျန့်ကဒီတိုင်းရင်းသားလေးကိုအဲ့လိုချန်ထားရစ်မယ့်သူမှမဟုတ်တာ။
"တောင်း...ပန်...ပါ...တယ်"
ရှိသမျှအားအကုန်သုံးပြီးအသံပြုလိုက်တဲ့အခါ လက်ဖဝါးဆီကတင်းခနဲခံစားမှုကိုခံစားလိုက်ရတယ်။ နှင်းထုတွေမရှိတော့ဘူး။ နှင်းခဲတွေပျောက်ဆုံးသွားပြီ။ နေရောင်ခြည်ဖျဖျလေးရှောင်းကျန့်အပေါ်ကျလာသလိုခံစားလိုက်ရတယ်။ လေးလံနေတဲ့မျက်လုံးကိုအသာဖွင့်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ ရှောင်းကျန့်လက်ဖဝါးကိုခပ်တင်းတင်းကိုင်ထားရင်းအနားမှာထိုင်နေတဲ့ဝမ်ရိပေါ်ကိုတွေ့ရတယ်။ နေရောင်ခြည်ဖျဖျလေးကရှောင်းကျန့်အနားမှာတကယ်ရှိနေခဲ့တာပဲ။
"တော်သေးတယ် နိုးလာခဲ့လို့တော်သေးတယ် ဆိုးတယ် ရှောင်းကျန့်ရာ"
ရှောင်းကျန့်ဆံပင်တွေကိုသပ်တင်ပေးရင်း ဝမ်ရိပေါ်ကဆူသလိုတဖွဖွပြောတယ်။ ရှောင်းကျန့်အတွက်လည်းတကယ်တော်သေးတယ်။ အိပ်မက်ထဲမှာတောင်အားအင်အဖြစ်ရှိနေပေးခဲ့လို့ တော်သေးတာပေါ့။
"နေသာရဲ့လား တစ်နေရာရာနေလို့အဆင်မပြေတာမျိုးရှိလား ဟင်
ကျွန်တော့်ကိုပြောပါဦး
အရမ်းအေးနေသေးလား ခုရော"
မေးခွန်းတွေတရစပ်မေးနေတဲ့ဝမ်ရိပေါ်ကြောင့် ရှောင်းကျန့်နေမကောင်းတဲ့ကြားကနေပြုံးမိလိုက်တယ်။ နည်းနည်းတော့အေးနေသေးပေမယ့်နေလို့တော့အဆင်ပြေပါတယ်။ ဒီတိုင်းရင်းသားလေးကဇွတ်တရွတ်စိတ်ပူနေတာ။
"ကျွန်တော်နေကောင်းပါတယ် ရိပေါ်ရယ်
အခုကကျွန်တော်တောင်ပေါ်မှာပဲလားဟင်"
ကုတင်ပေါ်ကနေထလို့အဆင်မပြေတာကြောင့် ဝမ်ရိပေါ်ကိုမေးတော့ခေါင်းခါပါတယ်။ တောင်ပေါ်ကအဆောင်မှာမဟုတ်ရင်ရှောင်းကျန့်ဘယ်ရောက်နေတာများလဲ။
"မဟုတ်ဘူး အခုကကျွန်တော်တို့အိမ်မှာ
ခင်ဗျားသတိမေ့နေတာသုံးရက်ရှိသွားပြီ
ပြောပါဦး စိတ်ချအောင်နေပါ့မယ်ဆို
ခြောက်နှစ်ငယ်တဲ့လူရဲ့စကားမို့အလေးမထားတာလား"
ဝမ်ရိပေါ်ကခနဲ့သလိုပြောလာတဲ့အခါ ရှောင်းကျန့်ခမျာဖြေရှင်းဖို့စကားလုံးတွေအပြေးအလွှားရှာရတယ်။ တကယ်ဆိုဟွားဟွားသာကျန်မနေခဲ့ရင် ရှောင်းကျန့်လည်းတောင်အောက်ကိုအချိန်မီပြန်ဆင်းလာနိုင်ခဲ့မှာ။
"စိတ်ပူစေမိလို့ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ် ရိပေါ် နောက်တစ်ခါထပ်မရှိစေရပါဘူး"
"နောက်တစ်ခါရှိလာရင်လည်းကျွန်တော်ရူးသွားလိမ့်မယ် ခင်ဗျားရဲ့"
ရှောင်းကျန့်ရဲ့လက်ဖဝါးတစ်ဖက်ကိုဖွဖွကိုင်ထားရင်း ဝမ်ရိပေါ်ကပြောတဲ့အခါ ရှောင်းကျန့်ကိုယ့်ကိုယ်ကိုအပြစ်တင်မိသွားတယ်။ ကလေးတွေလိုမျိုးပွေ့ပိုက်ပြီးချောချင်စိတ်ကလေးဖြစ်သွားပြီးမှ အကြီးအကဲကိုသတိရသွားတဲ့အခါလက်ကိုရုန်းဖို့သတိရသွားတယ်။
"အပါးမရှိဘူး ရွာထဲသွားတယ်
မစိုးရိမ်နဲ့"
မျက်လုံးပြူးပြီးလက်ကိုရုန်းဖို့ပြင်နေတဲ့ရှောင်းကျန့်ကို ဝမ်ရိပေါ်ကသတိထားမိသွားပုံပါပဲ။ အကြီးအကဲမရှိကြောင်းသိရတော့မှပူပင်စိတ်ကလေးကလွင့်ပျယ်သွားတယ်။ မဟုတ်ရင်မျက်နှာပူစရာတွေဖြစ်ကုန်တော့မှာ။
"ဟော ဆရာလေးသတိရလာပြီလား ဝမ်ကျယ်"
"အယ် ဆရာလေးသတိရပြီလား
တော်သေးတာပေါ့"
"ဆရာလေး ငါတို့ဆန်ပြုတ်ပြုတ်ခဲ့တယ်ဝေ့"
အကြီးအကဲနဲ့အတူလူမမာမေးဖို့ရောက်လာတဲ့ရွာသူရွာသားတွေကြောင့် ဝမ်ရိပေါ်ကရှောင်းကျန့်ရဲ့လက်ကိုခပ်မြန်မြန်ပဲလွှတ်ပေးလာတယ်။ လူတွေနဲ့စကားပြောရင်အဆင်ပြေအောင်ကျောနောက်မှာခေါင်းအုံးခုထားလိုက်တယ်။ ရွာသူ၊ရွာသားတွေကဆယ်ယောက်လောက်ရှိတယ်။ အားလုံးကရှောင်းကျန့်ကိုအတော်စိုးရိမ်နေခဲ့ပုံပါပဲ။
"ဆရာလေးနေသာရဲ့လား"
အကြီးအကဲကအနားကပ်ပြီးမေးလာတာကြောင့် ရှောင်းကျန့်ပြုံးရင်းခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်တယ်။
"ကျွန်တော်အဆင်ပြေပါတယ် အကြီးအကဲ"
"ဟွားဟွားကဆရာလေးတို့နဲ့အတူထွက်ဖို့လုပ်နေတုန်း လွယ်အိတ်ပြုတ်ကျလို့ကောက်ရင်းကနေကျန်နေရစ်ခဲ့တာတဲ့ ဆရာလေးရဲ့"
အကြီးအကဲကလေသံခပ်အေးအေးနဲ့ ဟွားဟွားကျန်ခဲ့ရတဲ့အကြောင်းကိုရှင်းပြတယ်။ ကိုယ်တိုင်ကအရမ်းကြီးမကျန်းမာပေမယ့် ကလေးတွေကိုဘေးကင်းစေနိုင်ခဲ့တယ်ဆိုတဲ့အသိကြောင့် ပီတိကဖြာခနဲပါပဲ။ အဆုံးထိရှောင်းကျန့်ကောင်းကောင်းလုပ်နိုင်ခဲ့ပြီ။
"ဆရာလေးတောင်ပေါ်မှာကျန်ခဲ့တော့ဝမ်ကျယ်ဖြင့်ပြာယာခတ်နေတာပဲ
ဘယ်သူ့စကားမှနားမဝင်ဘဲဇွတ်ကိုတောင်ပေါ်တက်ပြေးတာ"
လူမမာလာမေးတဲ့အဒေါ်ကြီးက အသံအကျယ်ကြီးနဲ့ဖောက်သည်ချတဲ့အခါ ရှောင်းကျန့်ရင်ထဲလှိုက်ခနဲဖြစ်သွားရင်းကနေအားနာသွားတယ်။ ဒီလောက်တောင်စိုးရိမ်နေခဲ့တာလား။ တိုင်းရင်းသားငယ်လေးဆီအကြည့်ရောက်မိတော့ ရှက်နေပုံရတယ်။ နားရွက်ဖျားတွေတောင်ရဲလို့။ ပြီးတော့မှလူနာလာမေးရင်းပါလာတဲ့ဆန်ပြုတ်လှယ်ဖို့ဆိုပြီးထထွက်သွားတယ်။ ရှောင်းကျန့်ကတော့ရွာသူ၊ရွာသားတွေမေးသမျှကိုခပ်အေးအေးပဲဖြေနေရတယ်။
"ဆန်ပြုတ်သောက်ရအောင် ကျွန်တော်ခွံ့မယ် လာ"
ဆန်ပြုတ်ပန်းကန်လေးနဲ့ဝင်ထိုင်ပြီးပြောလာတဲ့စကားကြောင့် ရှောင်းကျန့်လန့်သွားတယ်။ မတော်တဆအကြီးအကဲနဲ့ရွာသူရွာသားတွေကအမြင်စောင်းပြီးငြိုငြင်သွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။
"ကျွန်တော့်ဘာသာသောက်နိုင်!...."
"ပါးစပ်ဟ"
ရှောင်းကျန့်စကားတောင်မဆုံးသေးဘဲ ဝမ်ရိပေါ်ကပါးစပ်ဟခိုင်းနေတာမို့ရှောင်းကျန့်ယောင်ယမ်းပြီးပါးစပ်ဟမိတဲ့အခါ ပါးစပ်ထဲရောက်လာတာကအရမ်းမပူလွန်း၊မအေးလွန်းတဲ့ဆန်ပြုတ်။ အသားတစ်ခုခုနဲ့ထည့်ပြုတ်ထားပုံရတဲ့ဆန်ပြုတ်အနံ့ကခပ်သင်းသင်း။
"ကျွန်တော်ဝပြီ ရိပေါ်"
တစ်ဇွန်ပြီးတစ်ဇွန်းခွံ့သမျှသောက်နေရင်းကနေ ဗိုက်ပြည့်လာတဲ့အခါရှောင်းကျန့်ခေါင်းခါလိုက်တယ်။ အလိုက်သိတဲ့ကောင်လေးကအတင်းဇွတ်လိုက်ခွံ့မနေတော့ဘဲခေါင်းတစ်ချက်ညိမ့်ပြီးပန်းကန်သွားသိမ်းပါတယ်။
"ဆရာလေးရဲ့တပည့်တွေက ဆရာလေးကိုလွမ်းနေကြသတဲ့"
ဆန်ပြုတ်ယူလာပေးတဲ့အဒေါ်ကြီးရဲ့အပြောကြောင့် ရှောင်းကျန့်ပြုံးမိသွားတယ်။ သုံးရက်တောင်သတိလစ်နေခဲ့တာဆိုတော့ သူတို့လွမ်းတာလည်းဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ရှောင်းကျန့်တောင်ကျောင်းပိတ်ရက်တွေဆိုရင်သူတို့လေးတွေကိုသတိရနေတတ်တာ။
"တောင်ပေါ်ကစာသင်ကျောင်းရောတစ်ခုခုပျက်စီးသွားတာမျိုးရှိလား အကြီးအကဲ"
ရှောင်းကျန့်မေးတော့အကြီးအကဲကခေါင်းခါတယ်။
"အဲ့လိုမျိုးတော့မရှိဘူး ဆရာလေး
ဆရာလေးသက်သာလို့သွားကြည့်ချင်ရင် ခဏနေကျဝမ်ကျယ်နဲ့သွားကြလေ
နွေးနွေးထွေးထွေးတော့ဝတ်ပေါ့"
အကြီးအကဲစကားကိုရှောင်းကျန့်ပြုံးရင်းအသာခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်တယ်။ ရွာသူ၊ရွာသားတွေပြန်ပြောပြတဲ့ဖြစ်ပျက်သမျှအကြောင်းအရာတွေကိုကြားရတဲ့အခါ ဒီတိုင်းရင်းသားငယ်အပေါ်ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေကပိုတိုးလာတယ်။ အန္တရာယ်ကိုမမှုဘဲတောင်ပေါ်ကိုဇွတ်ပြေးတက်သွားတဲ့ကောင်လေးက ရှောင်းကျန့်ကိုပွေ့ချီပြီးပြန်လာခဲ့ပါသတဲ့။ နှုတ်ခမ်းတွေပါပြာနှမ်းနေပေမယ့်ရှောင်းကျန့်ကိုတော့တယုတယပွေ့ခေါ်လာခဲ့ပါသတဲ့။ ဒီကောင်လေးဟာဘာကြောင့်များအဲ့လောက်ထိစွန့်စားရပါသလဲ။
"ရိပေါ် စာသင်ကျောင်းကိုကြည့်ချင်လို့တောင်ပေါ်ခဏသွားရအောင်"
ရွာသူ၊ရွာသားတွေပြန်သွားပြီးတဲ့နောက် ရှောင်းကျန့်ပြောတော့ ဝမ်ရိပေါ်ကတစ်ချက်စဥ်းစားနေသေးတယ်။
"နေလို့အဆင်ပြေတာသေချာရဲ့လား"
စိတ်မချသလိုမေးလာတဲ့ကောင်လေးကြောင့် ရှောင်းကျန့်အသာပြုံးရင်းခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်တယ်။
"ကျွန်တော်အဆင်ပြေပါတယ် ရိပေါ်ရဲ့
တကယ်ပြောတာ"
"အဲ့တာဆိုလည်းအနွေးထည်ထပ်ဝတ်ပါဦး
တောင်ပေါ်ကပိုအေးတာသိတယ်မလား"
ရှောင်းကျန့်ခပ်မြန်မြန်ပဲခေါင်းညိမ့်ပြီး ဆွယ်တာထပ်ဝတ်လိုက်တယ်။ အခုဆိုရှောင်းကျန့်ကဝါဂွမ်းပုံထဲပြုတ်ကျနေတဲ့ယုန်ဖြူလေးလိုဖြစ်နေပြီ။
"သွားရအောင် ရိပေါ်"
"အင်း ကျွန်တော့်နားမှာပဲနေ"
ရွာလမ်းကလေးကိုသုံးရက်လောက်မမြင်လိုက်ရလို့ထင်ပါရဲ့။ နှင်းနည်းနည်းစိုနေတဲ့သစ်သားအိမ်ကလေးတွေကလည်းအသစ်အဆန်းဖြစ်နေတယ်။ ဝါးခြံစည်းရိုးမှာချိတ်ထားတဲ့ပြောင်းဖူးခြောက်တွေကတောင် ရှောင်းကျန့်မျက်လုံးထဲမှာအထူးတဆန်းဖြစ်လို့။
"ဟာ ဆရာလေး သတိရလာပြီလား
သားတို့ကလွမ်းနေတာ"
လမ်းမှာယွဲ့လွီနဲ့လီဟုန်ကရှောင်းကျန့်ကိုမြင်တော့ပြေးပြီးလာပြောကြတာမို့ရှောင်းကျန့်ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်တယ်။
"ဆရာကလည်းလွမ်းပါတယ်ဗျာ
အခုတော့တောင်ပေါ်သွားလိုက်ဦးမယ်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာလေး"
ကလေးတွေကိုနှုတ်ဆက်ပြီးတဲ့အခါ တောင်တက်လမ်းကလေးဆီဦးတည်လိုက်ကြတယ်။
"ရိပေါ်"
တောင်တက်လမ်းရဲ့အစမှာရှောင်းကျန့်ကခေါ်တော့ ရိပေါ်ကလှည့်ကြည့်လာတယ်။
"ကျွန်တော်ရိပေါ်ကိုချစ်တယ်
ခြောက်နှစ်ငယ်တဲ့ကောင်လေးကိုကျွန်တော်ချစ်တယ်"
ရှောင်းကျန့်ပြောတဲ့အခါ တိုင်းရင်းသားငယ်လေးကနွေးနွေးထွေးထွေးပြုံးတယ်။ ချစ်တဲ့အကြောင်းပြောပြဖို့ရှောင်းကျန့်မတွန့်ဆုတ်ချင်တော့ဘူး။ ဒီအမျိုးသားငယ်ကမြတ်နိုးဖို့ထိုက်တန်တယ်။ ဒီခြောက်နှစ်ငယ်တဲ့ကောင်လေးကချစ်မိဖို့ထိုက်တန်ပါတယ်။
"ဆရာရှောင်းကျန့်"
"ဗျာ"
ရှောင်းကျန့်ရဲ့လက်ကိုဖွဖွဆွဲကိုင်လို့တောင်ပေါ်တက်ရင်း ဝမ်ရိပေါ်ကခေါ်တာမို့ရှောင်းကျန့်ထူးလိုက်တယ်။
"ကျွန်တော်အပါးကိုပြောပြလိုက်တယ်"
ထင်မထားတဲ့စကားမို့ရှောင်းကျန့်ရုတ်တရက်အံ့သြသွားတယ်။ ဒါပေမယ့်အပြစ်လည်းမတင်ချင်သလို အပြစ်လည်းမမြင်ပါဘူး။ သူ့မှာလည်းသူ့အကြောင်းပြချက်နဲ့သူပေါ့။ ရှောင်းကျန့်ကဒီတိုင်းရင်းသားလေးကိုအဆုံးစွန်ထိနားလည်ပါတယ်။
"ဒါပေမယ့်ခင်ဗျားမစိုးရိမ်နဲ့နော်
အချိန်တန်လို့ဇာတိကိုပြန်ရတော့မယ်ဆိုရင်ကျွန်တော်မတားပါဘူး
ခင်ဗျားစိတ်ကျဥ်းကျပ်ရမယ့်အခြေအနေမျိုးမှာကျွန်တော်ဆွဲမထားရက်ပါဘူး"
ငြိမ်ကျသွားတဲ့ရှောင်းကျန်ကို ဝမ်ရိပေါ်ကစိတ်ညစ်သွားတယ်ထင်ပြီးအတင်းရှင်းပြနေတယ်။ မဟုတ်သေးပါဘူး။ ဘာလို့ဆွဲမထားရမှာလဲ။ အဆုံးထိဆွဲထားပေးသင့်တာပေါ့။
"ရိပေါ် အဲ့လိုမဟုတ်!..."
"ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ်ကျွန်တော်ခင်ဗျားကိုချစ်တယ်"
ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့နဖူးပေါ်ကိုခပ်ဖွဖွကျရောက်လာတဲ့အနမ်းနုနုတစ်ပွင့်ကြောင့် ရှောင်းကျန့်မျက်ဝန်းတွေဝိုင်းခနဲ။ အနမ်းတစ်ခုကိုလက်ခံရရှိတဲ့အခိုက် တောပန်းရနံ့တွေတောင်ပိုပြီးသင်းပျံ့လာသလိုလို။ ငှက်ကလေးတွေတောင်အနီးအနားမှာဝဲပျံလာသလိုလို။ အရာရာဟာလှလို့ပလို့။
"ခြောက်နှစ်ငယ်တဲ့ကောင်လေးကလည်း ခင်ဗျားကိုချစ်တယ် ဆရာရှောင်းကျန့်"
ခပ်ဝဲဝဲအသံမှာချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေအပြည့်အဝစီးဝင်နေတယ်။ မေတ္တာအားဖြင့်လှပခဲ့တဲ့မနက်ခင်းလေးပါပဲ။ ပထမဦးဆုံးအကြင်နာကတော့တောင်တက်လမ်းကလေးမှာရှိပါတယ်။
//ခြောက်နှစ်ငယ်တဲ့ကောင်လေးက ရှောင်းကျန့်ကိုချစ်တယ်...
ရှောင်းကျန့်ကလည်း ခြောက်နှစ်ငယ်တဲ့ကောင်လေးကိုချစ်တယ်//
#TayyYizhan
3.12.2022(Sat)
Target 20ထိထားပေမယ့် အဲ့လောက်ထိသွားပါ့မလားပါပဲ အရမ်းကြီးplotကမကျန်တော့ဘူး(''_'')
Zawgyi
/
Yulong-12
ႏွင္းမုန္တိုင္းကတျဖည္းျဖည္းနဲ႕စဲသြားေပမယ့္ ေရွာင္းက်န့္ဆိုတဲ့လူကေတာ့သတိမရေသးဘူး။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ ေရွာင္းက်န့္သတိေမ့ေနတာႏွစ္ရက္ရွိၿပီ။ ခႏၶာကိုယ္ေသးေသးေလးဟာ အေအးဒဏ္ကိုမနိုင္ဝန္ထမ္းသလိုခံလိုက္ရတယ္နဲ႕တူပါတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကခုထိျဖဴေဖ်ာ့ေနတုန္း။
"ဝမ္က်ယ္"
ကုတင္ေပၚမွာသတိေမ့ေနတဲ့လူကိုထိုင္ၾကည့္ေနတုန္း အပါးကေခၚလာတာမို႔ခပ္ဖြဖြကိုင္ထားမိတဲ့လက္သြယ္သြယ္ေလးကိုလႊတ္လိုက္ရတယ္။ အပါးလည္းရိပ္မိသင့္သေလာက္ရိပ္မိမွာပါပဲ။ ေတာင္ေပၚကိုျပာယာခတ္ေအာင္တက္သြားတဲ့ဝမ္ရိေပၚကို အပါးတင္မဟုတ္ဘဲမ်ိဳးႏြယ္စုတစ္ခုလုံးကရိပ္စားမိေနမွာပါ။ အထူးတလည္ရွင္းျပေနရေအာင္လည္း ဒီလူနိုးမလာမခ်င္း၊ မ်က္ေတာင္ရွည္ေလးေတြတဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္တာကိုမျမင္ရမခ်င္း ဝမ္ရိေပၚစိတ္မေအးနိုင္ေသးတဲ့အတြက္ ရွင္းမျပနိုင္ေသးပါဘူး။
"အပါးဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ"
ဝမ္ရိေပၚေျပာေတာ့ အပါးကေခါင္းတစ္ခ်က္အရင္ညိမ့္တယ္။
"အပါးတို႔စကားေျပာၾကရေအာင္ ဝမ္က်ယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ အပါး"
အပါးေနာက္ကိုလိုက္သြားဖို႔ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ခႏၶာကိုယ္ေလးကိုေနာက္ဆံတင္းၿပီးၾကည့္မိတယ္။ ဒီလိုခဏေလးကိုေတာင္ဒီေလာက္ျဖစ္ေနတာ အကယ္၍ဒီဆရာေရွာင္းက်န့္မ်ားဇာတိကိုျပန္သြားခဲ့ရင္ ဝမ္ရိေပၚဘယ္လိုက်န္ခဲ့ရမလဲ။
"ဝမ္က်ယ္ ဆရာေလးကိုေမတၱာရွိေနတာလား"
ဝမ္ရိေပၚကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီးေမးလာတဲ့အပါးရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့အရိပ္အေယာင္ကင္းတယ္။ ဒီေမးခြန္းအတြက္လည္းဝမ္ရိေပၚတုန္လႈပ္မေနပါဘူး။ ဝမ္ရိေပၚကေရွာင္းက်န့္ကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာအမွန္တရားတစ္ခုပဲေလ။
"အဲ့လိုဆိုရင္ အပါးလက္ခံမွာလား"
ေမးခြန္းကိုတည့္မေျဖဘဲေမးခြန္းျပန္ေမးတဲ့အခါ အပါးကၿပဳံးတယ္။ အသက္အ႐ြယ္ႀကီးေနၿပီဆိုေပမယ့္ အပါးရဲ႕ပုံစံက မ်ိဳးႏြယ္စုရဲ႕အႀကီးအကဲတစ္ေယာက္ပီပီအရွိန္အဝါရွိေနတုန္းပဲ။
"ဝမ္ယြဲ႕လုံမ်ိဳးႏြယ္စုရဲ႕ဓေလ့ထုံးစံအရ မ်ိဳးႏြယ္စုအႀကီးအကဲတိုင္းဟာ ၾကင္ယာဖက္မရွာဘဲေနလို႔မရဘူးဆိုတာမ်ိဳးႏြယ္စုတစ္ခုလုံးသိတယ္ ဝမ္က်ယ့္မွာေမတၱာထားအပ္တဲ့သူရွိလာတာကိုလည္းအပါးနားလည္တယ္ ဒါေပမယ့္ ဝမ္က်ယ္..."
ေျပာလက္စ,စကားကိုအပါးကရပ္လိုက္ရင္း ဝမ္ရိေပၚကိုၾကည့္တယ္။
"အပါးေျပာစရာရွိတာေျပာပါ ကြၽန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္"
ဝမ္ရိေပၚေျပာေတာ့ အပါးကေခါင္းအသာညိမ့္တယ္။ ဝမ္ရိေပၚကေတာ့အပါးဘာေျပာလာမလဲဆိုတာကိုပဲေရွးရႈေနလိုက္တယ္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဝမ္ရိေပၚကေရွာင္းက်န့္ကိုခ်စ္ေနခဲ့ၿပီးသား။ ဝမ္ယြဲ႕လုံမ်ိဳးႏြယ္စုရဲ႕အႀကီးအကဲေလာင္းလ်ာတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ အလွမ္းေဝးတဲ့ေျမျပန့္ကဆရာေလးကိုေမတၱာသက္ဝင္မိခဲ့ၿပီးၿပီ။ ျပင္လို႔မရသလိုျပင္လည္းမျပင္ခ်င္ပါဘူး။
"ဆရာေလးကဝမ္က်ယ္နဲ႕မ်ိဳးတူေယာက်ာ္းသားတစ္ေယာက္ေလ အဲ့တာထက္အခ်ိန္တန္ရင္ခ်င္းလုံကေနျပန္သြားတဲ့အခါဝမ္က်ယ္တို႔ေဝးၾကရမွာပဲမလား"
ဒီကိစၥကိုမတုန္လႈပ္၊မပူပင္ပါဘူးဆိုရင္ ဝမ္ရိေပၚညာတာပါပဲ။ ဘာကိုမွမေၾကာက္တတ္၊မစိုးရိမ္တတ္တဲ့ဝမ္ယြဲ႕လုံမ်ိဳးႏြယ္စုေခါင္းေဆာင္ေလာင္းလ်ာလည္း ဒီအေၾကာင္းအရာကိုေတြးမိတိုင္း႐ူးရတယ္။ ရင္ဘတ္ေတြစူးရတယ္။
"ေဝးခဲ့ၾကမယ္ဆိုရင္ေတာင္ကြၽန္ေတာ္ ဆရာေရွာင္းက်န့္ကိုခ်စ္တယ္ အပါး
ခ်င္းလုံကေနျပန္သြားမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္မတားခ်င္ပါဘူး"
ဝမ္ရိေပၚေျပာတဲ့အခါ အပါးကအသာၿပဳံးရင္းသူ႕ပုခုံးကိုခပ္ဖြဖြလာပုတ္တယ္။ 'အပါးနားလည္ပါတယ္'ဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳး။
"ဝမ္က်ယ္ေတာင္အေတာ္ရင့္က်က္သြားၿပီပဲ မ်ိဳးတူေယာက်ာ္းသားခ်င္းဆိုရင္ေတာင္ အႀကီးအကဲေလာင္းလ်ာရဲ႕သေဘာထားဆႏၵကိုမ်ိဳးႏြယ္စုတစ္ခုလုံးအေလးထားၾကရလိမ့္မယ္ ေပါင္းဖက္ခြင့္ရ၊မရဆိုတာဆရာေလးရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွာမူတည္တယ္ ဝမ္က်ယ္"
"ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္ အပါး
ဆရာေရွာင္းက်န့္ရဲ႕ေ႐ြးခ်ယ္မႈကိုကြၽန္ေတာ္ေက်ေက်နပ္နပ္လက္ခံမွာပါ"
အပါးကေခါင္းညိမ့္ၿပီး ဆရာေရွာင္းက်န့္ရွိရာဆီျပန္သြားတယ္။ အကယ္၍မ်ားဆရာေရွာင္းက်န့္ျပန္သြားခဲ့ရင္၊ ရည္႐ြယ္ထားခဲ့တဲ့မိန္းကေလးနဲ႕လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဝမ္ရိေပၚဘာမွမတတ္နိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဝမ္ရိေပၚကေတာ့ဆရာေရွာင္းက်န့္မဟုတ္တဲ့ၾကင္ယာဖက္ဆိုတာမရွာေတာ့ဘဲ ဆရာေရွာင္းက်န့္အနားမွာမရွိေတာ့ရင္ေတာင္ မ်ိဳးႏြယ္စုကိုတစ္ေယာက္တည္းအုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔စဥ္းစားထားၿပီးသားပါ။ ဒါဟာခပ္ငယ္ငယ္တိုင္းရင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕အေတြးဆိုေပမယ့္ မ်ိဳးႏြယ္စုရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေလာင္းလ်ာျဖစ္တဲ့သူ႕အတြက္ေသခ်ာၿပီးသားအရာပါပဲ။
ၿမိဳ႕ျပဆီကိုျပန္သြားျဖစ္တဲ့အခါ ေတာပန္းကေလးေတြနဲ႕အတူ တိုင္းရင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ႏွလုံးသားတစ္ခုပါအပိုထပ္ေဆာင္းေပးလိုက္ခ်င္ေၾကာင္း အဲ့ဒီေန႕က်ေျပာျပျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
~~~
အိပ္မက္လိုလို၊ပစၥဳပၸန္လိုလိုကာလတစ္ခုမွာႏွင္းေတြတအားက်ေနတယ္။ထူထပ္ေနတဲ့ႏွင္းေတြေၾကာင့္ဘာကိုမွသည္းသည္းကြဲကြဲမျမင္ရဘူး။ ခ်မ္းလို႔ခိုက္ခိုက္တုန္ေနေပမယ့္ျပန္လမ္းကိုရွာမေတြ႕ေသးဘူး။ ကူကယ္ရာမဲ့သလိုခံစားခ်က္ေတြနဲ႕အတူ 'စိတ္ခ်ေအာင္ေနပါ့မယ္'ဆိုတဲ့ကတိကိုပ်က္ကြက္ခဲ့မိေၾကာင္းေတြးမိေတာ့ စိတ္ပူေနေလမလားဆိုၿပီးရင္ေမာလာတယ္။ ႏွင္းထုေတြၾကားေျပးရင္းလႊားရင္း ျပန္လမ္းကိုႀကိဳးစားရွာမိတယ္။ ေအးခဲက်င္တက္ေနတဲ့လက္ေတြ၊ေျခေထာက္ေတြကိုသယ္ရတာအရမ္းပင္ပန္းေနေပမယ့္ ျပန္လမ္းကိုရွာေနတုန္းပဲ။ စိတ္မခ်ေအာင္လုပ္မိလို႔ ခြင့္လႊတ္ေအာင္ေတာင္းပန္ရဦးမယ္။
"ခင္ဗ်ားဆိုးတယ္ ဆရာေရွာင္းက်န့္"
ႏွင္းထုေတြၾကားေလွ်ာက္ေျပးေနရင္းနဲ႕ ဝိုးတဝါးၾကားလိုက္ရတဲ့ခပ္ဝဲဝဲတိုင္းရင္းသားသံေၾကာင့္ေရွာင္းက်န့္တုံ႕ခနဲရပ္လိုက္တယ္။ အသံၾကားရာလိုက္ရွာေတာ့ ဝမ္ရိေပၚကိုမေတြ႕ရဘူး။
"သတိေမ့မေနဘဲနိုးလာေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕
ကြၽန္ေတာ္ဆူခ်င္ေသးတယ္"
ပိုၿပီးပီပီျပင္ျပင္ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံေၾကာင့္ အ႐ူးလိုေလွ်ာက္ေျပးရင္းရွာမိေပမယ့္ ဘာကိုမွမျမင္ရတဲ့အခါ ေရွာင္းက်န့္ဝမ္းနည္းလာတယ္။ ဆို႔နင့္လာတဲ့ရင္ဘတ္နဲ႕အတူတစ္ခုခုအသံျပဳခ်င္ေပမယ့္ထြက္မလာဘူး။ ေရွာင္းက်န့္ငိုခ်င္လိုက္တာ။
"သတိမရတာသုံးရက္ရွိၿပီ
ခ်စ္တယ္ေျပာၿပီးဒီလိုပဲအိပ္ေနေတာ့မွာလား ေျမျပန့္သားက"
မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ ေရွာင္းက်န့္ကဒီတိုင္းရင္းသားေလးကိုအဲ့လိုခ်န္ထားရစ္မယ့္သူမွမဟုတ္တာ။
"ေတာင္း...ပန္...ပါ...တယ္"
ရွိသမွ်အားအကုန္သုံးၿပီးအသံျပဳလိုက္တဲ့အခါ လက္ဖဝါးဆီကတင္းခနဲခံစားမႈကိုခံစားလိုက္ရတယ္။ ႏွင္းထုေတြမရွိေတာ့ဘူး။ ႏွင္းခဲေတြေပ်ာက္ဆုံးသြားၿပီ။ ေနေရာင္ျခည္ဖ်ဖ်ေလးေရွာင္းက်န့္အေပၚက်လာသလိုခံစားလိုက္ရတယ္။ ေလးလံေနတဲ့မ်က္လုံးကိုအသာဖြင့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ေရွာင္းက်န့္လက္ဖဝါးကိုခပ္တင္းတင္းကိုင္ထားရင္းအနားမွာထိုင္ေနတဲ့ဝမ္ရိေပၚကိုေတြ႕ရတယ္။ ေနေရာင္ျခည္ဖ်ဖ်ေလးကေရွာင္းက်န့္အနားမွာတကယ္ရွိေနခဲ့တာပဲ။
"ေတာ္ေသးတယ္ နိုးလာခဲ့လို႔ေတာ္ေသးတယ္ ဆိုးတယ္ ေရွာင္းက်န့္ရာ"
ေရွာင္းက်န့္ဆံပင္ေတြကိုသပ္တင္ေပးရင္း ဝမ္ရိေပၚကဆူသလိုတဖြဖြေျပာတယ္။ ေရွာင္းက်န့္အတြက္လည္းတကယ္ေတာ္ေသးတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္အားအင္အျဖစ္ရွိေနေပးခဲ့လို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။
"ေနသာရဲ႕လား တစ္ေနရာရာေနလို႔အဆင္မေျပတာမ်ိဳးရွိလား ဟင္
ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာပါဦး
အရမ္းေအးေနေသးလား ခုေရာ"
ေမးခြန္းေတြတရစပ္ေမးေနတဲ့ဝမ္ရိေပၚေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န့္ေနမေကာင္းတဲ့ၾကားကေနၿပဳံးမိလိုက္တယ္။ နည္းနည္းေတာ့ေအးေနေသးေပမယ့္ေနလို႔ေတာ့အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒီတိုင္းရင္းသားေလးကဇြတ္တ႐ြတ္စိတ္ပူေနတာ။
"ကြၽန္ေတာ္ေနေကာင္းပါတယ္ ရိေပၚရယ္
အခုကကြၽန္ေတာ္ေတာင္ေပၚမွာပဲလားဟင္"
ကုတင္ေပၚကေနထလို႔အဆင္မေျပတာေၾကာင့္ ဝမ္ရိေပၚကိုေမးေတာ့ေခါင္းခါပါတယ္။ ေတာင္ေပၚကအေဆာင္မွာမဟုတ္ရင္ေရွာင္းက်န့္ဘယ္ေရာက္ေနတာမ်ားလဲ။
"မဟုတ္ဘူး အခုကကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ
ခင္ဗ်ားသတိေမ့ေနတာသုံးရက္ရွိသြားၿပီ
ေျပာပါဦး စိတ္ခ်ေအာင္ေနပါ့မယ္ဆို
ေျခာက္ႏွစ္ငယ္တဲ့လူရဲ႕စကားမို႔အေလးမထားတာလား"
ဝမ္ရိေပၚကခနဲ႕သလိုေျပာလာတဲ့အခါ ေရွာင္းက်န့္ခမ်ာေျဖရွင္းဖို႔စကားလုံးေတြအေျပးအလႊားရွာရတယ္။ တကယ္ဆိုဟြားဟြားသာက်န္မေနခဲ့ရင္ ေရွာင္းက်န့္လည္းေတာင္ေအာက္ကိုအခ်ိန္မီျပန္ဆင္းလာနိုင္ခဲ့မွာ။
"စိတ္ပူေစမိလို႔ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ရိေပၚ ေနာက္တစ္ခါထပ္မရွိေစရပါဘူး"
"ေနာက္တစ္ခါရွိလာရင္လည္းကြၽန္ေတာ္႐ူးသြားလိမ့္မယ္ ခင္ဗ်ားရဲ႕"
ေရွာင္းက်န့္ရဲ႕လက္ဖဝါးတစ္ဖက္ကိုဖြဖြကိုင္ထားရင္း ဝမ္ရိေပၚကေျပာတဲ့အခါ ေရွာင္းက်န့္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအျပစ္တင္မိသြားတယ္။ ကေလးေတြလိုမ်ိဳးေပြ႕ပိုက္ၿပီးေခ်ာခ်င္စိတ္ကေလးျဖစ္သြားၿပီးမွ အႀကီးအကဲကိုသတိရသြားတဲ့အခါလက္ကို႐ုန္းဖို႔သတိရသြားတယ္။
"အပါးမရွိဘူး ႐ြာထဲသြားတယ္
မစိုးရိမ္နဲ႕"
မ်က္လုံးျပဴးၿပီးလက္ကို႐ုန္းဖို႔ျပင္ေနတဲ့ေရွာင္းက်န့္ကို ဝမ္ရိေပၚကသတိထားမိသြားပုံပါပဲ။ အႀကီးအကဲမရွိေၾကာင္းသိရေတာ့မွပူပင္စိတ္ကေလးကလြင့္ပ်ယ္သြားတယ္။ မဟုတ္ရင္မ်က္ႏွာပူစရာေတြျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာ။
"ေဟာ ဆရာေလးသတိရလာၿပီလား ဝမ္က်ယ္"
"အယ္ ဆရာေလးသတိရၿပီလား
ေတာ္ေသးတာေပါ့"
"ဆရာေလး ငါတို႔ဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္ခဲ့တယ္ေဝ့"
အႀကီးအကဲနဲ႕အတူလူမမာေမးဖို႔ေရာက္လာတဲ့႐ြာသူ႐ြာသားေတြေၾကာင့္ ဝမ္ရိေပၚကေရွာင္းက်န့္ရဲ႕လက္ကိုခပ္ျမန္ျမန္ပဲလႊတ္ေပးလာတယ္။ လူေတြနဲ႕စကားေျပာရင္အဆင္ေျပေအာင္ေက်ာေနာက္မွာေခါင္းအုံးခုထားလိုက္တယ္။ ႐ြာသူ၊႐ြာသားေတြကဆယ္ေယာက္ေလာက္ရွိတယ္။ အားလုံးကေရွာင္းက်န့္ကိုအေတာ္စိုးရိမ္ေနခဲ့ပုံပါပဲ။
"ဆရာေလးေနသာရဲ႕လား"
အႀကီးအကဲကအနားကပ္ၿပီးေမးလာတာေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န့္ၿပဳံးရင္းေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္တယ္။
"ကြၽန္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္ အႀကီးအကဲ"
"ဟြားဟြားကဆရာေလးတို႔နဲ႕အတူထြက္ဖို႔လုပ္ေနတုန္း လြယ္အိတ္ျပဳတ္က်လိဳ႕ေကာက္ရင္းကေနက်န္ေနရစ္ခဲ့တာတဲ့ ဆရာေလးရဲ႕"
အႀကီးအကဲကေလသံခပ္ေအးေအးနဲ႕ ဟြားဟြားက်န္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းကိုရွင္းျပတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကအရမ္းႀကီးမက်န္းမာေပမယ့္ ကေလးေတြကိုေဘးကင္းေစနိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အသိေၾကာင့္ ပီတိကျဖာခနဲပါပဲ။ အဆုံးထိေရွာင္းက်န့္ေကာင္းေကာင္းလုပ္နိုင္ခဲ့ၿပီ။
"ဆရာေလးေတာင္ေပၚမွာက်န္ခဲ့ေတာ့ဝမ္က်ယ္ျဖင့္ျပာယာခတ္ေနတာပဲ
ဘယ္သူ႕စကားမွနားမဝင္ဘဲဇြတ္ကိုေတာင္ေပၚတက္ေျပးတာ"
လူမမာလာေမးတဲ့အေဒၚႀကီးက အသံအက်ယ္ႀကီးနဲ႕ေဖာက္သည္ခ်တဲ့အခါ ေရွာင္းက်န့္ရင္ထဲလွိုက္ခနဲျဖစ္သြားရင္းကေနအားနာသြားတယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္စိုးရိမ္ေနခဲ့တာလား။ တိုင္းရင္းသားငယ္ေလးဆီအၾကည့္ေရာက္မိေတာ့ ရွက္ေနပုံရတယ္။ နား႐ြက္ဖ်ားေတြေတာင္ရဲလို႔။ ၿပီးေတာ့မွလူနာလာေမးရင္းပါလာတဲ့ဆန္ျပဳတ္လွယ္ဖို႔ဆိုၿပီးထထြက္သြားတယ္။ ေရွာင္းက်န့္ကေတာ့႐ြာသူ၊႐ြာသားေတြေမးသမွ်ကိုခပ္ေအးေအးပဲေျဖေနရတယ္။
"ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ခြံ႕မယ္ လာ"
ဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္ေလးနဲ႕ဝင္ထိုင္ၿပီးေျပာလာတဲ့စကားေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န့္လန့္သြားတယ္။ မေတာ္တဆအႀကီးအကဲနဲ႕႐ြာသူ႐ြာသားေတြကအျမင္ေစာင္းၿပီးၿငိဳျငင္သြားရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
"ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာေသာက္နိုင္!...."
"ပါးစပ္ဟ"
ေရွာင္းက်န့္စကားေတာင္မဆုံးေသးဘဲ ဝမ္ရိေပၚကပါးစပ္ဟခိုင္းေနတာမို႔ေရွာင္းက်န့္ေယာင္ယမ္းၿပီးပါးစပ္ဟမိတဲ့အခါ ပါးစပ္ထဲေရာက္လာတာကအရမ္းမပူလြန္း၊မေအးလြန္းတဲ့ဆန္ျပဳတ္။ အသားတစ္ခုခုနဲ႕ထည့္ျပဳတ္ထားပုံရတဲ့ဆန္ျပဳတ္အနံ႕ကခပ္သင္းသင္း။
"ကြၽန္ေတာ္ဝၿပီ ရိေပၚ"
တစ္ဇြန္ၿပီးတစ္ဇြန္းခြံ႕သမွ်ေသာက္ေနရင္းကေန ဗိုက္ျပည့္လာတဲ့အခါေရွာင္းက်န့္ေခါင္းခါလိုက္တယ္။ အလိုက္သိတဲ့ေကာင္ေလးကအတင္းဇြတ္လိုက္ခြံ႕မေနေတာ့ဘဲေခါင္းတစ္ခ်က္ညိမ့္ၿပီးပန္းကန္သြားသိမ္းပါတယ္။
"ဆရာေလးရဲ႕တပည့္ေတြက ဆရာေလးကိုလြမ္းေနၾကသတဲ့"
ဆန္ျပဳတ္ယူလာေပးတဲ့အေဒၚႀကီးရဲ႕အေျပာေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န့္ၿပဳံးမိသြားတယ္။ သုံးရက္ေတာင္သတိလစ္ေနခဲ့တာဆိုေတာ့ သူတို႔လြမ္းတာလည္းျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ေရွာင္းက်န့္ေတာင္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆိုရင္သူတို႔ေလးေတြကိုသတိရေနတတ္တာ။
"ေတာင္ေပၚကစာသင္ေက်ာင္းေရာတစ္ခုခုပ်က္စီးသြားတာမ်ိဳးရွိလား အႀကီးအကဲ"
ေရွာင္းက်န့္ေမးေတာ့အႀကီးအကဲကေခါင္းခါတယ္။
"အဲ့လိုမ်ိဳးေတာ့မရွိဘူး ဆရာေလး
ဆရာေလးသက္သာလို႔သြားၾကည့္ခ်င္ရင္ ခဏေနက်ဝမ္က်ယ္နဲ႕သြားၾကေလ
ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေတာ့ဝတ္ေပါ့"
အႀကီးအကဲစကားကိုေရွာင္းက်န့္ၿပဳံးရင္းအသာေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္တယ္။ ႐ြာသူ၊႐ြာသားေတြျပန္ေျပာျပတဲ့ျဖစ္ပ်က္သမွ်အေၾကာင္းအရာေတြကိုၾကားရတဲ့အခါ ဒီတိုင္းရင္းသားငယ္အေပၚခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကပိုတိုးလာတယ္။ အႏၲရာယ္ကိုမမႈဘဲေတာင္ေပၚကိုဇြတ္ေျပးတက္သြားတဲ့ေကာင္ေလးက ေရွာင္းက်န့္ကိုေပြ႕ခ်ီၿပီးျပန္လာခဲ့ပါသတဲ့။ ႏႈတ္ခမ္းေတြပါျပာႏွမ္းေနေပမယ့္ေရွာင္းက်န့္ကိုေတာ့တယုတယေပြ႕ေခၚလာခဲ့ပါသတဲ့။ ဒီေကာင္ေလးဟာဘာေၾကာင့္မ်ားအဲ့ေလာက္ထိစြန့္စားရပါသလဲ။
"ရိေပၚ စာသင္ေက်ာင္းကိုၾကည့္ခ်င္လို႔ေတာင္ေပၚခဏသြားရေအာင္"
႐ြာသူ၊႐ြာသားေတြျပန္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ေရွာင္းက်န့္ေျပာေတာ့ ဝမ္ရိေပၚကတစ္ခ်က္စဥ္းစားေနေသးတယ္။
"ေနလို႔အဆင္ေျပတာေသခ်ာရဲ႕လား"
စိတ္မခ်သလိုေမးလာတဲ့ေကာင္ေလးေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န့္အသာၿပဳံးရင္းေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္တယ္။
"ကြၽန္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္ ရိေပၚရဲ႕
တကယ္ေျပာတာ"
"အဲ့တာဆိုလည္းအေႏြးထည္ထပ္ဝတ္ပါဦး
ေတာင္ေပၚကပိုေအးတာသိတယ္မလား"
ေရွာင္းက်န့္ခပ္ျမန္ျမန္ပဲေခါင္းညိမ့္ၿပီး ဆြယ္တာထပ္ဝတ္လိုက္တယ္။ အခုဆိုေရွာင္းက်န့္ကဝါဂြမ္းပုံထဲျပဳတ္က်ေနတဲ့ယုန္ျဖဴေလးလိုျဖစ္ေနၿပီ။
"သြားရေအာင္ ရိေပၚ"
"အင္း ကြၽန္ေတာ့္နားမွာပဲေန"
႐ြာလမ္းကေလးကိုသုံးရက္ေလာက္မျမင္လိုက္ရလို႔ထင္ပါရဲ႕။ ႏွင္းနည္းနည္းစိုေနတဲ့သစ္သားအိမ္ကေလးေတြကလည္းအသစ္အဆန္းျဖစ္ေနတယ္။ ဝါးၿခံစည္းရိုးမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ေျပာင္းဖူးေျခာက္ေတြကေတာင္ ေရွာင္းက်န့္မ်က္လုံးထဲမွာအထူးတဆန္းျဖစ္လို႔။
"ဟာ ဆရာေလး သတိရလာၿပီလား
သားတို႔ကလြမ္းေနတာ"
လမ္းမွာယြဲ႕လြီနဲ႕လီဟုန္ကေရွာင္းက်န့္ကိုျမင္ေတာ့ေျပးၿပီးလာေျပာၾကတာမို႔ေရွာင္းက်န့္ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္တယ္။
"ဆရာကလည္းလြမ္းပါတယ္ဗ်ာ
အခုေတာ့ေတာင္ေပၚသြားလိုက္ဦးမယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာေလး"
ကေလးေတြကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးတဲ့အခါ ေတာင္တက္လမ္းကေလးဆီဦးတည္လိုက္ၾကတယ္။
"ရိေပၚ"
ေတာင္တက္လမ္းရဲ႕အစမွာေရွာင္းက်န့္ကေခၚေတာ့ ရိေပၚကလွည့္ၾကည့္လာတယ္။
"ကြၽန္ေတာ္ရိေပၚကိုခ်စ္တယ္
ေျခာက္ႏွစ္ငယ္တဲ့ေကာင္ေလးကိုကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တယ္"
ေရွာင္းက်န့္ေျပာတဲ့အခါ တိုင္းရင္းသားငယ္ေလးကေႏြးေႏြးေထြးေထြးၿပဳံးတယ္။ ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းေျပာျပဖို႔ေရွာင္းက်န့္မတြန့္ဆုတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီအမ်ိဳးသားငယ္ကျမတ္နိုးဖို႔ထိုက္တန္တယ္။ ဒီေျခာက္ႏွစ္ငယ္တဲ့ေကာင္ေလးကခ်စ္မိဖို႔ထိုက္တန္ပါတယ္။
"ဆရာေရွာင္းက်န့္"
"ဗ်ာ"
ေရွာင္းက်န့္ရဲ႕လက္ကိုဖြဖြဆြဲကိုင္လို႔ေတာင္ေပၚတက္ရင္း ဝမ္ရိေပၚကေခၚတာမို႔ေရွာင္းက်န့္ထူးလိုက္တယ္။
"ကြၽန္ေတာ္အပါးကိုေျပာျပလိုက္တယ္"
ထင္မထားတဲ့စကားမို႔ေရွာင္းက်န့္႐ုတ္တရက္အံ့ၾသသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္အျပစ္လည္းမတင္ခ်င္သလို အျပစ္လည္းမျမင္ပါဘူး။ သူ႕မွာလည္းသူ႕အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕သူေပါ့။ ေရွာင္းက်န့္ကဒီတိုင္းရင္းသားေလးကိုအဆုံးစြန္ထိနားလည္ပါတယ္။
"ဒါေပမယ့္ခင္ဗ်ားမစိုးရိမ္နဲ႕ေနာ္
အခ်ိန္တန္လို႔ဇာတိကိုျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ကြၽန္ေတာ္မတားပါဘူး
ခင္ဗ်ားစိတ္က်ဥ္းက်ပ္ရမယ့္အေျခအေနမ်ိဳးမွာကြၽန္ေတာ္ဆြဲမထားရက္ပါဘူး"
ၿငိမ္က်သြားတဲ့ေရွာင္းက်န္ကို ဝမ္ရိေပၚကစိတ္ညစ္သြားတယ္ထင္ၿပီးအတင္းရွင္းျပေနတယ္။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဘာလို႔ဆြဲမထားရမွာလဲ။ အဆုံးထိဆြဲထားေပးသင့္တာေပါ့။
"ရိေပၚ အဲ့လိုမဟုတ္!..."
"ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကိုခ်စ္တယ္"
ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႕နဖူးေပၚကိုခပ္ဖြဖြက်ေရာက္လာတဲ့အနမ္းႏုႏုတစ္ပြင့္ေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န့္မ်က္ဝန္းေတြဝိုင္းခနဲ။ အနမ္းတစ္ခုကိုလက္ခံရရွိတဲ့အခိုက္ ေတာပန္းရနံ႕ေတြေတာင္ပိုၿပီးသင္းပ်ံ့လာသလိုလို။ ငွက္ကေလးေတြေတာင္အနီးအနားမွာဝဲပ်ံလာသလိုလို။ အရာရာဟာလွလို႔ပလို႔။
"ေျခာက္ႏွစ္ငယ္တဲ့ေကာင္ေလးကလည္း ခင္ဗ်ားကိုခ်စ္တယ္ ဆရာေရွာင္းက်န့္"
ခပ္ဝဲဝဲအသံမွာခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြအျပည့္အဝစီးဝင္ေနတယ္။ ေမတၱာအားျဖင့္လွပခဲ့တဲ့မနက္ခင္းေလးပါပဲ။ ပထမဦးဆုံးအၾကင္နာကေတာ့ေတာင္တက္လမ္းကေလးမွာရွိပါတယ္။
//ေျခာက္ႏွစ္ငယ္တဲ့ေကာင္ေလးက ေရွာင္းက်န့္ကိုခ်စ္တယ္...
ေရွာင္းက်န့္ကလည္း ေျခာက္ႏွစ္ငယ္တဲ့ေကာင္ေလးကိုခ်စ္တယ္//
#TayyYizhan
3.12.2022(Sat)
Target 20ထိထားေပမယ့္ အဲ့ေလာက္ထိသြားပါ့မလားပါပဲ အရမ္းႀကီးplotကမက်န္ေတာ့ဘူး(''_'')