បងបាននិយាយរួចហើយគីមថេយ៉ុងប្រសិនបើបងមិនបានអូនក៏គ្មាននរណាអាចបានអូនឡើយហើយអូនក៏ជា របស់បងតែម្នាក់គត់អូនមិនអាចជារបស់អ្នកផ្សេងបានឡើយ។
"ហាហា៎..."ឡុងឈីងជិះរថយន្តរបស់ខ្លួនឯងយ៉ាងមានក្តីសុខក្រោយពេលដែលគេទទួលបានដំណឹងដ៏ល្អមិនខុសឡើយរឿងដែលកើតឡើងទៅលើថេយ៌គឺជាល្បិចរបស់គេតែម្នាក់គត់។ព្រោះតែចង់ឈ្នះគេលែងខ្វល់ពីអ្វីទាំងអស់អ្វីដែលគេមិនបានអ្នកណាក៏មិនបានដូចគ្នា។អាចនិយាយបានមួយទៀតថាគេម្នាក់នេះពិតជាមានចិត្តព្រៃផ្សៃដែលហ៊ានលើកដៃសម្លាប់មនុស្សដែលខ្លួនស្រលាញ់
"ហឺស...គ្រប់យ៉ាងគឺមកពីអូនខ្លួនឯងទេកុំបន្ទោសបង"ឡុងឈីងពោលទាំងញញឹមពិសពុល
♡មន្ទីរពេទ្យ♡
ក្រោយពីរដឹងថាក្មេងរបស់ខ្លួនបានសុវត្ថិភាពហើយរាងក្រាស់នឹងប៉ាម៉ាក់រាងតូចពិតជាមិនភាពរីករាយក្រៃលែងដែលគ្មានអ្វីអាច ប្រៀបធៀបបានឡើយ។
"ថេយ៌ៗ...ឆាប់ដឹងខ្លួនឡើងមកណាសឺតត...."ជុងហ្គុកឱនទៅថើបថ្ងាសរបស់រាងតូចយ៉ាងស្រាៗ
"កូនម៉ាក់អស់អីហើយក្មួយអាចទៅសម្រាកយកកម្លាំងបានណាក្មួយណាមួយខោអាវរបស់ក្មួយនៅមិនទាន់បាន ផ្លាស់ប្ដូរទៀតទុកកូនថេយ៉ុងឲ្យម៉ាក់មើលណា"អ្នកស្រីគីម ស្សូរ៉ាដាពោលពាក្យទាំងញញឹមទៅកាន់រាងក្រាស់ណាមួយគាត់ក៏មិនចង់ឲ្យជុងហ្គុកពិបាកជាងនេះឡើយ។
"ខ្ញុំអាច..រុឺៗ...អររ៎ សូមអភ័យទោសផងណាខ្ញុំសូមលើកទូរស័ព្ទបន្តិច"ជុងហ្គុករៀបចំនឹងនិយាយទៅកាន់អ្នកស្រីគីម ស្សូរ៉ាដាហើយក៏ត្រូវកាត់ពាក្យប្រយោគវិញព្រោះតែមានការរំខានពីរទូរស័ព្ទ។
"មានការអ្វី?ជីនអុីង?" រាងក្រាស់បានដើរមកឆ្ងាយគួរសមហើយក៏ពោលពាក្យទៅកាន់កូនចៅនៅចុងខ្សែម្ខាងទៀតដោយសម្លេងមុាំ
"ចៅហ្វាយពួកយើងបានស៊ើបដឹងហើយថាជាអ្នកណា"ជីនអុីងនិយាយទាំងមិនបានលេងសើច។
"ហឺស...ល្អណាស់...យកវាទៅឃុំទៅបន្តិចទៀតយើងនឹងទៅដល់ឥឡូវហើយ"ជុងហ្គុកនិយាយទាំងញញឹមចុងមាត់បញ្ជាក់ពីរភាពកំណាច់។
តើពេលវេលាបន្តិចទៀតនឹងទៅជាបែបណាគេគិតធ្វើបែបណាទៅលើបរុសម្នាក់នោះ?អាចទេសម្លាប់ចោលឬក៏មានអ្វីពិសេសជាងនេះទៅទៀតទៅគ្រប់យ៉ាងគឺមានតែរង់ចាំមើលប៉ុណ្ណោះ។
"នេះក្មួយទៅណាអម្បាញ់មិញ?"លោកគីម ស្សូរ៉ាដាសួរក្រោយពេលដែលជុងហ្គុកមកវិញ
"អររ៎គឺមានការងារបន្តិចណាលោកអ៊ុំ អើ..អញ្ចឹងខ្ញុំអាចសូមទៅធ្វើធុរៈសិនណាលោកអ៊ុំ"ជុងហ្គុកនិយាយយ៉ាងគួរសមទៅកាន់មនុស្សចាស់បន្ទាប់មកគេក៏បានមកភូមិគ្រឹះវិញទាំងមានភាពជាសាតាន។
"ចៅហ្វាយ"ម៉ែងឆីងឱនគោរពរាងក្រាស់ដោយមានភាពខ្លាចរអាល
"វានៅឯណា?"ជុងហ្គុកខាំជើងធ្មេញមិនឲ្យកំហឹងខ្លួនខឹងខ្លាំងនេះ
"គឺនៅខាងក្នុងចៅហ្វាយ"ម៉ែងឆីង
"ហុឹម"រាងក្រាស់ក៏បោះជំហានយ៉ាងមានអំណាចឆ្ពោះទៅបរុសម្នាក់នៅក្នុងបន្ទប់សម្ងាត់ជាមួយនឹងជីនអុីង ដោយខ្លួនរបស់គេពោលពេញទៅដោយស្នាមរបួសនឹងដំណក់ឈាមហូរចេញពីរក្បាល។
"ចៅហ្វាយ"ជីនអុីងគ្រាន់តែដឹងថាជុងហ្គុកមកដល់គេក៏បោះខ្សែតីចោល
"គឺឯង??"ជុងហ្គុកចាប់បោចសក់ក្បាលរបស់បរុសនោះឲ្យងើបមើលមកគេទើបដឹងថាគេជា...។
"ហឺស...អាចង្រៃដឹប.."ជុងហ្គុក គ្រាន់តែដឹងថាជាអ្នកណាហើយក៏ដាល់បរុសនោះមួយដៃទៅតាមកំហឹងរបស់គេ..។
"អា៎ក...អាចង្រៃនេះឯងមិនទៅបុណ្យសពប្រពន្ធរបស់ឯងទេឬយ៉ាងម៉េច"ឡុងឈីងពោលទាំងសើចចំអកព្រោះតែគិតថាថេយ៉ុងគឺស្លាប់តែគ្រប់យ៉ាងគឺខុសទាំងស្រុង ន័យការគិតរបស់គេ។
"ឯងទេដែលជាអ្នកងាប់ពិតប្រាកដ"ជុងហ្គុក
"ហឺស..ហាហា៎..."ឡុងឈីងសើចសប្បាយហាក់បីដូចជាគ្មានរឿងអ្វីកើតឡើងអញ្ចឹងធ្វើឱ្យរាងក្រាស់ឆ្ងល់នឹងអប្បកិរិយារបស់គេ
"វាមិនឆ្កួតទេមែនទេ?"ម៉ែងឆីង សួរទៅកាន់ជីនអុីងនៅជិតនោះ
"អញទៅដឹង?វៃវាមួយថ្ងៃហើយវាគ្មានឈឺស្អីសូម្បីតែបន្តិច"ជីនអុីង
"ឯងធ្វើបែបណាចំពោះថេយ៉ុងឯងក៏ទទួលបែបនោះដូចគ្នា"ជុងហ្គុក
"ហឺស...យ៉ាងណាក៏យើងបានទៅក្បែរមនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់ដែលមិនដូចជាឯងទេ អាឆ្កួតហាហា៎ "ឡុងឈីង
"អររ៎ នេះឯងគិតហែស៎? ថាប្រពន្ធយើងស្លាប់?ឯងគិតខុសហើយអ្នកដែលមិនមានជីវិតនៅលើលោកនេះគឺឯងតែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ "ជុងហ្គុកនិយាយចប់ ប្រយោគនេះភ្លាមស្រាប់តែឡុងឈីងបើកភ្នែកធំៗទាំងមានការភ្ញាក់ផ្អើល
"ឯងនិយាយថាមិច?យើងជាអ្នកសម្លាប់គេដែលផ្ទាល់ហេតុអ្វី??" ឡុងឈីង
"ចាំឯងងាប់10ជាតិទៀតក៏បំណង់របស់ឯង គ្មានថ្ងៃដូចបំណងឡើយ ប្រសិនបើមានវត្តមានរបស់ចនជុងហ្គុកនៅទីនោះ"ជុងហ្គុក
"ឯង...."ឡុងឈីង រើសខ្លួនចេញពីរចំណង់ខ្សែក្នុងគោលបំណងចង់ទៅមកតតាំងជាមួយនឹងរាងក្រាស់របស់យើង
"កុំព្យាយាមអី វាគ្មានប្រយោជន៍ស្អីបន្តិចឡើយឯងត្រូវតែដឹង យកវាទៅឲ្យឡានកិនទៅត្រូវធ្វើឱ្យវា ងាប់ដោយវេទនាខ្លាំងបំផុត"ជុងហ្គុកពោលសម្តីចប់គេក៏ចេញទៅបាត់ទុកឲ្យកូនចៅទាំងពីរទៅធ្វើអ្វីដែលចៅហ្វាយដាក់បញ្ជារមុននេះ។
គ្រប់យ៉ាងគឺអ្នកទេដែលសាងកំហុសនេះឡើងមកព្រោះតែ ភាពអាត្មានិយមរបស់អ្នកប៉ុណ្ណោះ។
♡មន្ទីរពេទ្យ♡
ប្រសិនបើយើងក្រឡេកមើលមន្ទីរពេទ្យឯណេះវិញគឺ..
ក្នុងបន្ទប់វីអាយភីរបស់រាងតូចកំពុងតែសម្រាកព្យាបាលជម្ងឺដែលមានលោកគីមនឹងប្រពន្ធកំពុងតែសម្លឹងមើលទឹកមុខរបស់រាងតូចដោយម្នាក់ៗពិតជាចង់ឲថេយ៉ុងដឹងខ្លួនវិញណាស់តែគ្រប់យ៉ាងក៏ដូចបំណងប្រាថ្នាពិតមែន។
"ហុឹម...អឹក...ទឹក.. ទឹក..."សម្លេងតិចស្តាប់ស្ទើរតែមិនបានឮចេញពីរបបូរមាត់របស់រាងតូចធ្វើឱ្យអ្នកស្រីគីម ស្សូរ៉ាដាដែលជាម្តាយប្រញ៉ាប់ក្រោកមកមើល។
"កូនថេយ៉ុងនេះកូនដឹងខ្លួនហើយ??"អ្នកស្រីគីម ស្សូរ៉ាដាពោលពាក្យទាំងសប្បាយចិត្តយ៉ាងហួសប្រមាណ
"ទឹក...."ថេយ៉ុងនិយាយម្តងទៀតព្រោះមានអារម្មណ៍ថាស្ងួតបំពង់ក
"ទឹកមែនទេ?? ចាំបន្តិចណាកូន"ចិត្តជាអ្នកម្តាយគ្រាន់តែឮហើយក៏ប្រញាប់យកទឹកដើម្បីបំពេញទឹកសន្សើមក្នុងបំពង់ករបស់ថេយ៉ុងឲ្យមានសំណើម
រាងតូចក៏ទទួលទឹកនឹងញ៉ាំក្រោយពីរញ៉ាំទឹករួចហើយគេក៏សម្លឹងមើលជុំវិញបន្ទប់ហើយក៏ឈប់ត្រឹមមុខអ្នកម្តាយ។
"ម៉ាក់...នេះខ្ញុំនៅមន្ទីរពេទ្យ? ហេតុអ្វីខ្ញុំនៅទីនេះអួយ៎ ឈឺក្បាលណាស់"ថេយ៉ុងសួរដោយចម្ងល់
"កូនថេយ៌?នេះកូនមិនចាំទេ?"អ្នកស្រីគីម ស្សូរ៉ាដា
"ប្រហែលកូនទើបតែដឹងខ្លួនហើយបានជាមិនចាំបែប នេះ"លោកគីម ស្សូរ៉ាដា
"ហុឹម ត្រូវហើយកូនសម្រាកបន្តិចទៅណាកូនខ្លារបស់ម៉ាក់"អ្នកស្រីគីម ស្សូរ៉ាដា
"ម៉ាក់ហេតុអ្វីហៅខ្ញុំបែបនេះ?ខ្ញុំគឺ ថេយ៉ុងណាមិនមែនកូនខ្លាស្អីទេ"រាងតូចតបទៅវិញទាំងទឹកមិនស្មើរធ្វើឲ្យប្តីប្រពន្ធមួយគូរមើលគ្នាចុះឡើង
"កូនមិនមែន???"លោកគីម ស្សូរ៉ាដា
"មិនមែនអ្វីទៅប៉ា? បានហើយខ្ញុំមិនចង់នៅមន្ទីរពេទ្យស្អីនឹងទេ វាពិតជាគួរឲ្យធុញទ្រាន់បំផុតហើយ"ថេយ៉ុង
"អររ៎ ចា៌"អ្នកស្រីគីម ស្សូរ៉ាដា មើលទៅអារៈរបស់ថេយ៉ុងដូចជា មិនអីទេតែហេតុអ្វីឬមួយគេ??មានការចង់ចាំវិញហើយ?គេមិនមែនក្មេងអាយុ7ឆ្នាំទេមែនទេ?តែគេគឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលពេញវ័យ27ឆ្នាំ?មើលទៅគ្រោះថ្នាក់ម្តងនេះគឺជាលាបសំណាងរបស់លោកគីមនឹងអ្នកស្រីគីមហើយពិតជាក់ស្ដែងពេកហើយអររ៎មួយទៀតតើថេយ៉ុងចាំកាលដែលគេនឹងជុងហ្គុកទេ?
"ម៉ាក់វាខ្ញុំថាកូនយើងគឺធំហើយតែគេចាំរឿងរ៉ាវជាមួយក្មួយជុងហ្គុកទេ?"លោកគីមសួរទៅកាន់ប្រពន្ធបែប
ស្ងាត់ៗមិនឲរាងតូចឮ
"គឺ..អូនមិចទៅដឹងទៅ?បានហើយរឿងនឹងចាំពេលក្រោយចាំគិតបន្តរទៅ"អ្នកស្រីគីមពោលទៅកាន់អ្នកជាប្តី ក្រោយពីរនិយាយគ្នាចប់ហើយពួកគាត់ក៏នាំរាងតូចចាក់ចេញពីរមន្ទីរពេទ្យ គ្រាន់តែពួកគាត់ទៅបាត់ឡានរបស់ជុងហ្គុកក៏មកដល់។
"អររ៎ លោកចន មករកអ្នកជំងឺដែលមានឈ្មោះថាគីមថេយ៉ុងមែនទេ?"លោកគ្រូពេទ្យ
"បាទត្រូវហើយ"ជុងហ្គុកនិយាយហើយក៏រៀបនឹងបានបោះជំហ៊ានទៅមុខហើយក៏ត្រូវឈប់វិល
"អ្នកជម្ងឺបានចេញពីរមន្ទីរពេទ្យហើយ"លោកគ្រូពេទ្យ
"លោកនិយាយមានន័យថាមិច?"ជុងហ្គុកសួរទាំងចង់ចិញ្ចើម
"គឺពួកគាត់បានចេញទៅមុននេះបន្តិច"លោកគ្រូពេទ្យនិយាយមិនទាន់ចប់ផងរាងក្រាស់ក៏រត់ទៅក្រៅនឹងជិះរថយន្តរបស់ខ្លួនទៅភូមិគ្រឹះលោកគីម ស្សូរ៉ាដា។
"កូនថេយ៉ុងកូនមិនអីមែនទេ?ម៉ាក់ឃើញកូនមិននិយាយអ្វីសោះ"អ្នកស្រីគីម ស្សូរ៉ាដាសួរទៅកូនទាំងមានចម្ងល់
"អត់អីម៉ាក់កូនគ្រាន់ស្រ្តេសបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ"ថេយ៉ុង
"ចា៌!កូនចឹងកូនឡើងទៅសម្រាកសិនទៅណា"អ្នកស្រីគីម ស្សូរ៉ាដា
"បាទ"ថេយ៉ុងតបតែប៉ុណ្នឹងក៏ឡើងទៅលើបាត់
"ម៉ាក់វាចុះបន្តរទៀតធ្វើបែបណា?រឿងកូនថេយ៉ុងជាមួយនឹងអ្នកកម្លោះជុងហ្គុក?នេះមើលទៅកូនយើង ដូចជាមិនបានខ្វល់អ្វីទេឬមួយគេពិតជាមិនចាំ?"លោកគីម ស្សូរ៉ាដា
"មិនចាំអ្វីទៅ??" ជុងហ្គុកសួរដោយភាពចង់ដឹង
"ជុងហ្គុក?នេះក្មួយមកហើយសូមទោសណា ដែលអ៊ុំមិនបានផ្តល់ដំណឹងឲ្យក្មួយ"អ្នកស្រីគីម ស្សូរ៉ាដា
"មិនអីទេបាទតែខ្ញុំចង់ដឹងថាមុននេះអ៊ុំទាំងពីរបាននិយាយអំពីអ្វី?" ជុងហ្គុក
"រឿងរ៉ាវគឺបែបនេះ"អ្នកស្រីគីម ស្សូរ៉ាដា ដោយខ្ចិលលាក់លៀមអ្វីទៀតក៏រៀបរាប់អំពីការកើតហេតុនឹងមកដល់ពេលនេះចំណែកឯរាងក្រាស់បានអង្គុយស្តាប់តែមិនបាននិយាយអ្វីឡើយក្រៅពីភាពស្ងប់ស្ងាត់។
"ចឹងមានន័យថា ថេយ៉ុងចង់ចាំអ្វីដែលជាគេហើយ?"ជុងហ្គុក
"ចា៌"អ្នកស្រីគីម ស្សូរ៉ាដា
"ខ្ញុំយល់ហើយ តើខ្ញុំអាចជួបគេបានទេ??" ជុងហ្គុក
"គឺនៅក្នុងបន្ទប់"អ្នកស្រីគីម ស្សូរ៉ាដា ក្រោយពីរនិយាយគ្នារួចហើយគាត់ក៏ជូនរាងក្រាស់មកមុខបន្ទប់របស់ថេយ៉ុងដែលកំពុងគេង។
"...តុតុ ...តុ...កូនថេយ៉ុង គេងនៅកូន??បើកទ្វារឲ្យម៉ាក់តិចណា"អ្នកស្រីគីម ស្សូរ៉ាដា
"បាទម៉ាក់"ថេយ៉ុងក៏មកបើកទ្វារបន្ទប់តែគេមិនបានមើលមុខអ្នកម្តាយឡើយ ព្រោះតែភ្លឹកនឹងរាងក្រាស់
"មានការអ្វីមែនទេម៉ាក់ហើយគាត់ជាអ្នកណា?"ថេយ៉ុងនិយាយបែបមិនស្គាល់
"គឺពូជុងហ្គុករបស់កូននោះអីនេះកូនមិនស្គាល់ទេ?"អ្នកស្រីគីម ស្សូរ៉ាដា
"អត់ទេ!"ថេយ៉ុង
"តែ..."ម្តាយរបស់រាងតូចនិយាយមិនទាន់ចប់ផងក៏ត្រូវរាងក្រាស់កាត់សម្តី
"ខ្ញុំអាចនិយាយតែពីរអ្នកថេយ៌បានទេ?"ជុងហ្គុកក៏លើកសំណើរចំណែកឯអ្នកស្រីគីម ស្សូរ៉ាដាក៏មិនបាននិយាយអ្វីគាត់ក៏ចេញទៅក្រៅបាត់ ក្នុងបន្ទប់ពេលនេះគឺមានតែថេយ៉ុងនឹងជុងហ្គុកប៉ុណ្ណោះ។
"ថេយ៌ៗ...អូនបានធូរហើយមែនទេ?? បងពិតជាបារម្ភពីរអូនណាស់"ជុងហ្គុកក៏ទាញរាងកាយរបស់រាងតូចមកក្រសោបជាប់នឹងដើមទ្រូង
"លោកជាអ្នកណា?លែងខ្ញុំ...ខ្ញុំមិនដែលស្គាល់លោកឡើយ...លែងទៅ.."ថេយ៉ុង ជ្រួញចិញ្ជើមព្រោះតែសុខៗក៏ស្រាប់តែមានមនុស្សប្លែកមុខមកធ្វើបែបនេះដាក់ខ្លួនរបស់គេ។
"នេះគឺពូណា...ថេយ៌ៗ..ចាំពូមិនបានទេ?? ហុឹក..អ្ហឹក...ថេយ៌ៗ....ហេតុអ្វីក៏ចិត្តអាក្រក់បែបនេះអូនពិតជាមិនចាំប្តីអូនទេ?"ជុងហ្គុកសុខៗក៏ស្រាប់តែយំឱបជើងរបស់រាងតូច
"អែ៎...លោកកុំយំខ្ញុំមិនស្គាល់ពិតមែនហើយអ្នកណាជាប្រពន្ធលោកទៅ?"ថេយ៉ុង
"អ្ហឹក...អូនភ្លេចឬធ្វើភ្លេច?"ជុងហ្គុកពោលទាំងមានអារម្មណ៍ឈឺតិចៗប៉ុន្តែសម្រាប់គេគឺមិនអីឡើយ។
"ខ្ញុំពិតជាមិនស្គាល់លោកពិតមែនណាមួយខ្ញុំមានគូរដណ្តឹងហើយ"ថេយ៉ុងនិយាយមិនលេងសើចអ្វីទាំងអស់
"បងឲ្យឱកាសអូនម្តងទៀតណាថេយ៌អូនពិតជាមិនស្គាល់បងទេ?"ជុងហ្គុក
"អត់ទេ! លោកឲ្យខ្ញុំនិយាយ1ពាន់លានដងទៀតក៏ខ្ញុំអត់ស្គាល់ដែល"ថេយ៉ុង
"អឹប...អាយ៎...លោកធ្វើស្អី របស់លោកនឹងដាក់ថេយ៉ុងចុះភ្លាម"ជុងហ្គុកមិនបាននិយាយអ្វីទៀតទេក៏លើកពររាងតូចចុះមកក្រោម...ទោះបីជាមានការបដិសេធយ៉ាងណាក៏គេមិនបានស្តាប់ឡើយ។
"ជុងហ្គុកធ្វើស្អីនឹង?ប្អូនមិនទាន់ជាទេណា"លោកគីម ស្សូរ៉ាដានិយាយទាំងបារម្ភ
"គឺខ្ញុំអត់ធ្វើអ្វីប្រពន្ធខ្ញុំទេម៉ាក់ប៉ាកុំបារម្ភអីខ្ញុំគ្រាន់តែចង់នាំប្រពន្ធខ្ញុំទៅផ្ទះវិញប៉ុណ្ណោះ"ជុងហ្គុក(យីស៎ ហៅប៉ាម៉ាក់បាត់)
"ម៉ាក់...ប៉ា....ជួយកូនផង...គេចាប់កូននៅនឹងមុខហើយប៉ាមិនជួយទេ??"ថេយ៉ុងនៅលើស្មាររបស់ជុងហ្គុក
"មិនមែនប៉ាមិនចង់ជួយទេ...តែមើលអត់ឃើញ...សំណាងល្អកូនតោះអូនរឿងកូនៗទេ"លោកគីម ស្សូរ៉ាដានិយាយចប់ក៏ដឹងដៃរបស់អ្នកស្រីគីម ស្សូរ៉ាដាឡើងទៅបន្ទប់ធ្វើការងារចាស់ៗបាត់ទៅ។
"លែងខ្ញុំហុឹក....អ្ហឹក...អ្នកណាក៏បានជួយផង...អ្ហឹក..."ថេយ៉ុងយំទាំងលើកដៃទៅគោះខ្នងរបស់រាងក្រាស់ព្រោះតែមានអារម្មណ៍ខ្លាច
"នៅឲ្យស្ងៀម"ជុងហ្គុកសម្លត់ទៅកាន់ថេយ៉ុង ភ្លាមធ្វើឱ្យក្មេងម្នាក់នេះស្ងាត់ឈឹងតែម្តងបន្ទាប់មកគេក៏បើកឡានទៅភូមិគ្រឹះវិញ។
"លោកនាំខ្ញុំមកធ្វើអ្វី?"ថេយ៉ុងសួរនៅពេលមកដល់ផ្ទះដ៏ធំស្កឹមស្កៃ
"នាំមករំលោភយកកូនប្រើ"ជុងហ្គុកនិយាយចប់ក៏បើកទ្វាដើម្បីឲ្យរាងតូចចុះ
"អត់ទេ!ហុឹក...ខ្ញុំចង់ទៅ...ផ្ទះខ្ញុំវិញ"ថេយ៉ុងតបទៅវិញទាំងមានភាពមានៈ
"ហឺយយ ....មកណេះ..."
The continue Write Kim lin 💜👈 vote pg