ជីមីន គេង បម្រាស់ទៅមក គេគេងមិនលក់សោះ ចំណែក បងប្រុសគេ គាត់មកលេងផ្ទះ ក៏គេងលងលក់ទៅហើយ គេខ្លាចថាធ្វើឲ្យបងប្រុសភ្ញាក់ដាច់ដំណេក ទើបគេបើកទ្វារមកអង្គុយលើគ្រែនៅមុខផ្ទះ ដែលមាន ពន្លឺព្រះច័ន្ទរះ បំភ្លឺ ប៉ុណ្ណោះ គេគយគន់មើល ដួងច័ន្ទស្ងាត់ៗបេះដូងក៏នៅតែលោតញាប់ ខួរក្បាលអ្នកនៅតែចង់ចាំរឿងកាលពីកាលពីប៉ុន្មានថ្ងៃមុន តែចៅហ្វាយមុខមាំបបូរមាត់ គ្មាន ស្នាមញញឹមបន្តិចសោះ ចិត្តគំនិត គាត់ទៀតគឺពិតជាចង្អៀតចង្អល់ពេកហើយ គេគួរតែនៅឲ្យឆ្ងាយពីគាត់ទើបបាន បើ មិនដូច្នេះប្រាកដជាត្រូវចៅហ្វាយចិត្តត្រជាក់ ដេញចេញមិនខានទេ។
« មិនទាន់ចូលគេងទៀតឬកូន?» អ្នកមីងឆេយ៉ុង បើកទ្វារចេញមកពេលឃើញកូនប្រុសពៅរបស់គាត់ គេនៅអង្គុយ ស្រងេះស្រងោះ នៅលើគ្រែម្នាក់ឯង។
« ខ្ញុំមិនទាន់ ងងុយទេម៉ាក់ ! យប់ជ្រៅហើយ ម៉ាក់គួរតែចូលទៅសម្រាន្តទៅ» គេញញឹមសោះៗទៅកាន់ម្តាយខ្លួន. ព្រមទាំងដាស់តឿនគាត់ឲ្យចូលគេង។
«កូនក៏ដូចគ្នាដែរ មេឃកាន់តែចុះ ត្រជាក់ហើយ ប្រញាប់ទៅគេងទៅ ហើយរកអាវក្រាស់ៗពាក់ផងលឺទេ?»
«បាទម៉ាក់!» គេតប. ហើយ ម្តាយគេក៏ចូលទៅខាងក្នុងវិញ សល់តែគេដែលអង្គុយម្នាក់ឯង ខ្យល់សសៀកៗ មកប៉ះរាងកាយ ធ្វើឲ្យគេមានអារម្មណ៍ ថារងារ ទើប ងើបក្រោកឈរ ហើយក៏ដើរចូលទៅក្នុងផ្ទះវិញ។
....................................................
🌥ព្រឹកឡើង
ក្រោយពី ញាំអាហាររួចរាល់ ជីមីនកម្លោះតូច អង្គុយបត់ជើងលេីគ្រែគេង ទាំងមាត់និយាយបណ្ដើរ ដៃក៏ជួយបត់ខោអាវបងប្រុសដាក់ក្នុង វ៉ាលីបណ្ដើរទាំងមុខ ស្រងូតស្រងាត់
«ខ្ញុំ ប្រាកដជានឹក បងស្លាប់ហើយ បងទើបតែមកសោះពេលនេះត្រូវទៅវិញហើយ»
«បងក៏មិនចង់ទៅប៉ុន្មានដែរ តែនៅទីនោះ ប្រាក់ខែច្រើនជាងនៅទីនេះ បេីបងទៅធ្វើការនៅទីនោះ គ្រួសារយេីងនឹងមិនសូវចំណាយច្រើន បងនឹងឧស្សាហ៍ខលមកលេងឯងទេ ជីមីនឯងត្រូវមេីលថែ ម៉ាក់ហេីយនឹងអ៊ុំស្រីផងណាពេលបងមិននៅ»
ណាមជូននិយាយយ៉ាងវែងអន្លាយគេផ្តែផ្តាំប្អូន ដោយក្តីព្រួយបារម្ភ ព្រោះគេត្រូវទៅរស់នៅទីនេះយូរ ហើយវាឆ្ងាយពីផ្ទះរបស់គេខ្លាំងណាស់ បេីជិះឡានពីនេះទៅទីនោះ ក៏រាប់ម៉ោងទម្រាំទៅដល់ តែដោយសារជីវភាពគ្រួសារទេីបគេត្រូវតែបង្ខំចិត្តចាកចេញទាំងអាល័យ៕
«បាទបង ! បងក៏ត្រូវថែរក្សាសុខភាពដូចគ្នា»
«ឯងក៏អីចឹងដែរ កុំគិតធ្វើការឲ្យហួសកម្លាំងពេកអី ត្រូវខំរំលឹកមេរៀនផង ហើយ ត្រូវញាំអាហារឲ្យទៀងពេល សុខភាពរបស់យើងសំខាន់ណាស់ ! »
«បាទទទ បងប្រុស ខ្ញុំដឹងហើយ »ជីមីន តបទាំង ហួសចិត្ត នេះគាត់ជាបងឬជាពុកឲ្យប្រាកដទៅនៀក បានជាពូកែ រអ៊ូ ឬដាក់តឿនគេខ្លាំងណាស់ ហើយនេះបើនគេហ៊ានជំទាស់ឬធ្វើអីខុសមួយគាត់ ប្រាកដជា រ៉េប ដាក់មួយព្រឹកមិនខានទេ😖
"ហ្ហេីយ...! បងនិយាយស្រួលប្រួល តែមេីលឯងចុះឆ្លើយឌឺដាក់បងណាស់"
ណាមជូនសម្លក់ដាក់ប្អូនរបស់ខ្លួន ទាំងខ្នកខ្នាញ់នឹងកម្លោះតូចមាឌល្អិតនេះណាស់ សម្តី ផ្អែមណាស់ តែក៏ក្បាលខូច មិនល្មមទេ៕
"ខ្ញុំ មិនបានឌឺទេ ខ្ញុំឆ្លើយ ធម្មតាទេតាសបងប្រុស អ្ហាយ៎យ៎!!! នេះបងចង់ធ្វើអីខ្ញុំហ្នឹង?"
ជីមីន តបសុខ ស្រាប់តែ ណាមជូនហក់មកសង្រប់ជីមីន តែនាងតូចរហ័ស ទេីបសន្ទុះក្រោយឡេីយ ហេីយ ត្រូវបងប្រុសគេដេញតាម វក់វីពេញ បន្ទប់ ខោអាវដែលបត់ហេីយក៏ត្រូវរញ៉េរញ៉ៃវិញជាមួយស្នាដៃរបស់ពួកគេទាំងពីរ៕
«នែ៎ៗ! ល្មមៗបានហេីយ ! កម្លោះឲ្យស្តូកហើយ នៅ ប្រឡែងគ្នាដូចជាកូនក្មេងទៅកើត »
មីងឆេយ៉ុងលឺសម្លេងឡូឡាក៏ដេីរមកអើតមុុខបន្ទប់ ពេលឃេីញ សកម្មភាពអ្នកទាំងពីររត់ដេញគ្នាពេញបន្ទប់បែបនេះគាត់ញញឹមតិចៗយ៉ាងអស់សំណើច គាត់គ្រវីក្បាលនឹកហួសចិត្ត នេះក៏ធំៗអស់ហេីយនៅរត់ដេញគ្នាដូចកូនក្មេងទៀត៕
«ជូន! កូនរៀបចំហើយឬនៅ? ឡានតាក់ស៊ី មកចាំនៅមុខផ្ទះហើយ»
«បាទម៉ាក់ !ខ្ញុំរៀបជិតហើយៗ»
«ប្រញាប់បន្តិចទៅកូន កុំឲ្យគេចាំយូរ»
«បាទម៉ាក់»
ណាមជូន នឹងជីមីនក៏រៀបរបស់របរដាក់ក្នុង វ៉ាលលី យ៉ាងប្រញាប់ប្រញាល់ មួយសន្ទុះក្រោយមកគេក៏នាំគ្នាដើរចេញមក ណាមជូនអោបម្តាយ រួចក៏អោបអ៊ុំស្រី នឹងប្អូនប្រុសទាំងចិត្តមិនចង់ឃ្លាត ចាកឆ្ងាយពីគ្រួសារ។
«ម៉ាក់ អ៊ុំស្រី ខ្ញុំទៅហើយអ្នកទាំងពីថែខ្លួនផង» រួចគេងាកទៅនិយាយជាមួយប្អូនប្រុស«បងទៅហើយ ជីមីន» គេរាដៃលារួចក៏ឡើងឡាន
«បាទបងប្រុស»
«សុខសប្បាយកូនប្រុស ថែខ្លួនផង» អ្នកមីងឆេយ៉ុង រលីងរលោងទឹកភ្នែក
«កុំភ្លេចស្លៀកពាក់ខោអាវក្រាស់ៗឲ្យច្រើនជាន់ផងក្មួយប្រុស ធ្វើដំណើរដោយសុវត្ថិភាព» អ៊ុំស្រីហារីន ដាស់តឿនក្មួយប្រុស ព្រោះ អាកាសធាតុពេលនេះប្រែជាចុះត្រជាក់ហើយដូច្នេះគេធ្វើការនៅឆ្ងាយម្នាក់ឯងក្លាយថាមិនចេះមើលថែរខ្លួនឯងដូចគេនៅទីនេះ ដែលគ្រប់ពេលមានគាត់នឹងម្តាយគេដែលនៅចាំប្រាប់ ។
« បាទ!» គេតបដៃនៅតែលើគ្រវី តាមកញ្ចក់ឡាន ដែលចាប់ផ្តើមលូនចេញទៅ។