Je zou denken dat na vijf dagen slapeloosheid je overal zou kunnen slapen, maar dat blijkt een droom te zijn. Amelia is doodmoe, kapot van de vijf dagen lange marteling, waarvan niemand weet wanneer het einde in zicht is en toch is slapen onmogelijk.
Ze kijkt stilletjes om zich heen. De lucht is sterloos, alsof Luanna na een knallende ruzie het sterlicht in de hemel heeft uitgedaan. In het lokaal klinkt zacht gesnurk. Amelia kan weinig zien, maar de meeste schaduwen in het lokaal zitten rechtop of liggen op hun zij. Ze weet dat de meesten nauwelijks slapen. Behalve meneer Cuper, die vent lijkt nergens moeite mee te hebben. Zou hij niet een vrouw hebben die op hem wacht? Of is hij altijd al zo eenzaam geweest dat jonge meiden zijn doelwit werden? Je moet wel erg diep zinken om zover te gaan.
Een huivering trekt door haar lichaam. Snel kijkt ze weg, hopend dat ze hem kan negeren.
Ze ziet iemand opstaan en tussen de mensen door zigzaggend, op weg naar het toilet. Als hij voor haar langsloopt, ziet ze dat het Luke is. Hun blikken kruisen, maar woorden worden niet uitgewisseld. Ze kijkt hem na als hij het hokje in vertrekt en ze kijkt hem aan als hij er enkele minuten later weer uitkomt.
Even aarzelt ze, maar dan opent ze toch haar mond om iets te zeggen. 'Hey...' Ze wil iets vragen, maar het lukt haar niet om iets zinnigs te bedenken. Een "hoe gaat het?" voelt akelig misplaatst.
Hij blijft staan en kijkt haar richting op. Het is lastig elkaar aan te kijken als het zo donker is. 'Hoi,' is zijn antwoord. 'Kan je niet slapen?'
Ze schudt haar hoofd. 'Jij ook niet?'
Hij gaat naast haar zitten. 'Nee, ik...' Hij zoekt naar woorden, maar uiteindelijk zegt hij: 'Luanna spookt door mijn hoofd.'
Ze knikt langzaam. Ook door het hare. Ze weet niet goed wat ze moet antwoorden. 'Ik zou willen dat ik het terug kon draaien.'
'En anders ik wel. Ik ben zo'n cliché en zo'n mega klootzak,' zegt hij met een zucht. 'Weet je wat het laatste is wat ik tegen haar gezegd heb?' Hij kijkt haar aan. 'Ik beschuldigde haar ervan dat ze niet samenspeelde, dat ze een egoïst was. Ik heb haar de dood in gejaagd zonder te zeggen dat het me spijt.' Hij klemt zijn kaken op elkaar.
Amelia bijt zacht op haar lip. 'Ik denk niet dat anderen veel betere dingen tegen haar hebben gezegd.' Misschien was Luanna wel een egoïst. De gedachten is pijnlijk, maar ze weet dat het waar is. Luanna leefde voor zichzelf, maar zelden ten koste van een ander.
'JIj hebt nog afscheid kunnen nemen.' Zijn hand vormt een vuist. 'Normaal ben ik niet zo. Ik ben niet van het geweld, van boosheid en confrontatie.' Een gefrustreerde grom ontsnapt hem. 'En precies zij ging dood.'
'Je komt ook niet over alsof je zo bent.' Ze kijkt naar de donkere nacht. 'Maar we zijn allemaal boos en er klaar mee. Jij had ook gekozen kunnen worden en dan waren de rollen omgedraaid.'
'Zij was er wel overheen gekomen.' Zijn hoofd rust tegen de muur.
Ze schudt haar hoofd. 'Ik denk het niet. Luanna doet alsof ze heel sterk is, maar ze is ook maar een mens.'
'Maar als zij dit niet heeft overleefd, hoe moeten wij dat dan doen?' vraagt hij. 'Ik weet dat ze ook maar een mens is, maar zij was de enige van wie ik dacht dat ze hier zonder al te veel kleerscheuren uit zou komen.
Even is ze stil. Amelia heeft het antwoord niet. 'Misschien komen we hier niet uit,' fluistert ze dan. Hoe graag ze ook wil dat het een leugen is. Het is nu ergens na middernacht en aan het begin van de vijfde dag. Er zijn al drie mensen dood en ze twijfelt er niet aan dat er een vierde komt.
Hij knikt. 'Dan wil ik in ieder geval het met jou goedmaken,' zegt hij. 'En dan ook met haar.' Hij klemt zijn lippen op elkaar. 'Het spijt me dat ik haar en aangevallen, dat ik jou niet geholpen heb, dat ik het zo verprutst heb. Ik ga het beter doen. Dat beloof ik.'
'Het is goed,' antwoordt ze zacht.
'Hoe kan je dat zomaar zeggen?' vraagt hij. 'Dat... dat kan niet zo makkelijk zijn.'
'Omdat ik er veel spijt van ga hebben als ik het niet doe. We hebben dit allemaal verprutst, Jij, Luanna, ik en de rest van de klas. Maar als we boos op elkaar zijn komen we hier zeker niet levend uit.'
Een traan rolt over zijn wang. Haperend haalt hij adem. 'SHit,' piept hij. 'Lekker mannelijk.' Hij probeert hem weg te vegen, maar een nieuwe traan rolt over zijn wang.
Ze grinnikt zacht, pas dan voelt ze de tranen die ook over haar gezicht lopen. 'Ik ben ook lekker bezig. En daarbij, huilen is niet alleen voor vrouwen.'
Hij schiet in de lach. 'Ik voel me er wel iets beter door, in hoeverre je dat kan in deze shitsituatie.'
'We leven in elk geval nog.' Het is niet veel meer dan dat, maar zolang ze ademen hebben ze een kans. 'We hebben nog een morgen.'
***
'Goodmorning, lovely people. I hope you slept well tonight, because I need you all happy and fresh. The sun is shining and it is time to play a fun game.' De stem van de Joker galmt uit de speakers van het digibord. Direct schieten Amelia's ogen open. Ze zou nooit meer klagen over het geluid van haar wekker. Maar the Joker heeft daar geen boodschap aan.
'I just finished broadcasting a message for all your loved ones out there and they are getting about an hour to decide whether you should be invited to the game or not. What is that game, i hear you ask, well that's a very good question. This is a game for all you young pupils. My men will come into your classrooms and select five students, but you can trade your teacher for two of you, as long as it is an unanimous decision. One of you can sabotage the plan. Oh, i Wish i could be there to see it. You will be invited to the party downstairs and there I will explain the rest of the game.' Het beeld gaat uit en een doodse stilte daalt neer in het lokaal.
Amelia kijkt naar Luke die naast haar zit. De morgen waarin ze vannacht nog geloofden is abrupt van haar gestolen. 'Is er iets wat we moeten doen?' fluistert ze. Is er iets wat ze kunnen doen?
Luke schudt zijn hoofd. 'We kunnen alleen maar hopen dat iedereen ervoor stemt om Cuper te verruilen.'
Ze knikt langzaam en kijkt door het lokaal. Dat de meesten er mee in stemmen twijfelt ze niet. Maar Yasmin en haar clique... Ze schudt haar hoofd. Niet over na denken. Ze kunnen de mening van dat groepje niet binnen de korte tijd die ze hebben veranderen.
Haar ogen ontmoeten die van Cuper. De man is muisstil, maar zijn gezicht is bleek. Alsof hij voor het eerst echt bang is. Terecht.
Veel tijd hebben ze niet om erover na te denken, als de deur opengegooid wordt en Brombeer en Mankepoot binnenwalsen. Een grijns staat op Brombeers gezicht. Zonder iets te zeggen, walsen ze naar binnen en stormen recht op de leerlingen af. Mankepoot grijpt Jeremiah bij zijn arm en rukt hem richting het bord.
'He!' brult Jeremiah. 'Blijf met je gore...' De rest van de zin valt weg, als Mankepoot zijn pistool uit zijn holster trekt en tegen zijn slaap aandrukt.
'Stand still, and if I hear you again, I will silence you for good! You hear me, punk?'
Jeremiah knikt heftig, gaat bij het bord staan en houdt zijn mond dicht.
Ondertussen grijpt Brombeer Aline en Yasmin elk bij een arm. 'Wanna play a game?'
Aline slaakt een klein gilletje en Marlee kijkt met grote ogen toe hoe haar vriendin naar het bord mee wordt gesleurd. 'Nee,' piept ze zacht, maar haar woorden zinken weg in de chaos.
Mankepoot loopt het lokaal in en laat zijn blik over de leerlingen glijden. Dan fixeert hij zich op Fynn. Amelia's hart maakt een angstig sprongetje. Nee, niet hij.
De man grijnst en loopt met grote, manke stappen op Fynn af.
Sage, die aan de andere kant van het lokaal staat, sprint naar Fynn toe en gaat voor hem staan. 'Keep your hands off him. Take me instead, filthy animal,' sist hij. 'It'll be more fun anyway.' Sage trekt een mondhoek omhoog en vouwt zijn armen over elkaar.
De man lacht zacht. 'Fine, go stand with the other mister hero.' Hij kijkt alsof het hem geen zak kan schelen.
'My pleasure,' zegt hij, een knie licht buigend, alsof het een soort spel is, waarin hij niet kan verliezen.
Mankepoot geeft een wankele trap richting zijn benen voor hij verder het lokaal in loopt, op zoek naar een prooi. Zijn ogen scannen Eliza en Lily voor ze bij Luke en Amelia komen. 'Hey, you are the friend of that little trouble maker, aren't you?' Hij kijkt haar recht aan. Een misselijk makende grijns staat op zijn gezicht.
Luke lijkt te bevriezen en ook Amelia krijgt geen woorden over haar lippen. Was ze maar meer zoals Luanna, zij had genoeg te zeggen tegen deze mannen. In plaats daarvan blijft ze op haar plek staan, niet in staat om te bewegen of iets te zeggen.
'I bet you are.' Zijn hand vouwt zich om haar arm. 'Let's play a game.'
'N-no,' zegt Luke. 'I will go.'
De man schiet in de lach. 'We have enough so called heroes in this group. But i promise you, i will pick you for the next game.' Hij grijnst, tikt twee keer met zijn vlakke hand tegen Lukes wang en draait zich dan om. Met een ruk sleurt hij Amelia mee de voorkant van het lokaal en zet haar naast Sage neer. Ze kijkt hem aan. Ze wil iets zeggen, maar ze kan geen woorden vinden. Ze gaat dit niet overleven...