Ο Ντέμιαν κάθεται δίπλα μου και κοιτάμε και οι δύο τον Σάιμον και τον Μπρατ. Γιατί όλοι φαίνονται άνετοι ενώ εγώ θέλω να πάω να κρυφτώ πίσω από ένα δέντρο;
«Εμείς παραγγείλαμε μπύρες, εσύ τι θες να πιεις;» Ο Σάιμον μιλάει στον Ντέμιαν με μια φυσικότητα που με εκπλήσσει.
«Οποιαδήποτε μπύρα είναι μια χαρά», του χαμογελάει, δείχνοντας άνετος. «Έρχεστε συχνά εδώ;»
«Όχι, όχι πολύ», απαντά ο Μπρατ. «Εκπλαγήκαμε από το πόσο γρήγορα ήρθες, εδώ, η Λιάνα μας έκανε ακόμα μαθήματα τρόπων συμπεριφοράς».
«Μπρατ!»
Ο Ντέμιαν γελάει.
«Ήμουν λίγα τετράγωνα μακριά», εξηγεί ο σέξι άντρας, «δουλεύω κοντά, οπότε δεν μου πήρε πολύ χρόνο να έρθω εδώ».
Διάολε, έχει δίκαιο. Είμαστε λίγα τετράγωνα μακριά από το κλαμπ, δεν το είχα σκεφτεί αυτό πριν.
«Τι δουλειά κάνεις, Ντέμιαν;»
Ω, Μπρατ. Μικρό σκατό, θα σε σκοτώσω.
«Τι σας είπε η Λιάνα;»
«Δεν θυμάμαι. Τι μας είπες, αγαπητή μου». Ο Μπρατ με κοιτάζει χαμογελώντας, κάτι το οποίο με κάνει να νιώθω άβολα. Το απολαμβάνει.
«Ξέρουν για το κλαμπ», μουρμουρίζω.
«Σωστά, το κλαμπ», ο Μπρατ κάνει θόρυβο με τη γλώσσα του και τον κλωτσάω κάτω από το τραπέζι. «Μην είσαι επιθετική».
«Σταμάτα να είσαι ηλίθιος, Μπρατ».
«Ζητάς πάρα πολλά», απαντάει ο Σάιμον με ένα χαμόγελο. «Ώστε λοιπόν, ένα κλαμπ;»
«Ναι, ένα κλαμπ». Ο Ντέμιαν μου ρίχνει μια φευγαλέα ματιά. «Η Λιάνα μου είπε ότι είσαι φωτογράφος».
Εκπλήσσομαι που θυμάται αυτή τη λεπτομέρεια.
«Ναι, εργάζομαι σε εκδηλώσεις και πρόσφατα υπέγραψα για μια εταιρεία εσωρούχων».
Η συζήτηση κυλάει πιο φυσιολογικά και σταδιακά χαλαρώνω. Αρχίζω να γελάω ακόμα και όταν ο Μπρατ λέει κάτι ανόητο και καταλήγω να συνειδητοποιώ ότι είμαι ηλίθια που αμύνομαι ακόμα και χωρίς να έχω αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση. Οι δυο τους τα πάνε καλά και παρόλο που θέλω να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν είναι σημαντικό, γιατί δεν νομίζω ότι ο Ντέμιαν κι εγώ θα συνεχίσουμε για πολύ ακόμα, χαίρομαι που αυτός και ο καλύτερός μου φίλος τα πάνε καλά.
«Αύριο θα συνεχίσουμε με την εγκατάσταση του φυσικού αερίου», αναφέρει ο Σάιμον απευθυνόμενος στον Ντέμιαν λίγο αργότερα. «Είναι αρκετά... περίπλοκο, λόγω των διαρροών».
«Φυσικά, καταλαβαίνω», γνέφει ο Ντέμιαν. «Πριν από λίγο καιρό, πρόσφατα χρειάστηκε να καλέσουμε έναν υδραυλικό επειδή όλα τα υδραυλικά στο κλαμπ χάλασαν. Ήταν μια καταστροφή».
«Ακούγεται απλό, αλλά μερικές φορές υπάρχει διαρροή σε εκείνο το μέρος», μιμείται ο Σάιμον, «και για να το φτιάξεις πρέπει να σπάσεις έναν ολόκληρο τοίχο».
«Ακριβώς». Ο Ντέμιαν συμφωνεί. «Όταν ήμουν μικρότερος, ο πατέρας μου προσπάθησε να μου μάθει πώς να φτιάχνω σωλήνες και τέτοια, αλλά... δεν είμαι καλός σε αυτά».
«Ο μπαμπάς σου είναι εργολάβος;»
«Ο πατέρας μου... όχι, δεν είναι, αλλά είχε αρκετά καλή αντίληψη για όλα αυτά», εξηγεί, «αυτός και ο αδελφός μου είναι αρχιτέκτονες».
Στην πραγματικότητα πρέπει να ευχαριστήσω τον Σάιμον γι' αυτό, επειδή εξαιτίας του, ο Ντέμιαν μιλάει λίγο περισσότερο για τον εαυτό του και μπορώ να τον γνωρίσω.
«Αλήθεια;»
«Ναι, αλλά δεν εξασκούν το επάγγελμα», ο Ντέμιαν σφίγγει τα χείλη του.
«Ζείτε μαζί;»
«Είναι και οι δύο στη Ρωσία», εξηγεί ο Ντέμιαν. «Ζουν εκεί».
«Μιλάς ρωσικά;» Ο Μπρατ εμπλέκεται στη συζήτηση.
«Ναι, έχω ζήσει στη Ρωσία και εδώ, οπότε μπορώ να μιλήσω και τις δύο γλώσσες».
«Αυτό είναι υπέροχο» ενθουσιάζεται ο Μπρατ. «Εγώ μετά βίας μιλάω αγγλικά».
Δεν μπορώ παρά να γελάσω.
«Μιλάς άλλες γλώσσες μόνο όταν είσαι μεθυσμένος». Προσθέτω.
«Ποιος δεν μιλάει γλώσσες όταν είναι μεθυσμένος;»
«Θυμάμαι μια φορά όταν ήμουν μικρότερος, ο αδελφός μου και εγώ βγήκαμε για χορό με μια παρέα φίλων και μου είπαν ότι κατέληξα να μιλάω ρωσικά, σαν μανιακός». Έμαθα ακόμη ένα πράγμα από τον Ντέμιαν.
«Σου το είπαν;»
Ο Ντέμιαν ανασηκώνει τους ώμους.
«Δεν έχω καμία ανάμνηση από εκείνη τη νύχτα».
Ο Σάιμον και ο Μπρατ γελάνε.
«Φροΐδιτα, είσαι πολύ ήσυχη».
«Μπρατ...»
«Γιατί την αποκαλείς Φροΐδιτα;» Ο Ντέμιαν εναλλάσσει το βλέμμα μεταξύ εμένα και του φίλου μου.
«Επειδή αυτό το κορίτσι, έτσι όπως την βλέπεις, ερευνούσε τις διαφθορές του Φρόιντ από τότε που ήμασταν παιδιά», του εξηγεί καθώς εγώ σπρώχνω διακριτικά την μπύρα μακριά από μένα. «Ξέρεις ποιος είναι ο Φρόιντ, έτσι δεν είναι;»
«Φυσικά», χαμογελάει ο Ντέμιαν, «μου άρεσε να διαβάζω Φρόιντ όταν ήμουν πιο νέος».
«Αυτή είναι η δεύτερη φορά που το λες αυτό. Πόσο χρονών είσαι;»
«Τριάντα τρία».
«Ω, λοιπόν, τώρα τα καταλαβαίνω όλα». Ξύνει το πηγούνι του κι εγώ τον κοιτάζω, χωρίς να ξέρω για τι πράγμα μιλάει.
«Τι είναι αυτά που λες;» απορώ.
«Τίποτα, τίποτα», μου χαρίζει ένα χαμόγελο. «Λοιπόν, σου άρεσε να διαβάζεις τον Φρόιντ έτσι απλά ή σπούδαζες κάτι τέτοιο;»
«Πάντα με ενδιέφερε το ανθρώπινο μυαλό και το πόσο πολύπλοκο μπορεί να είναι. Όχι, δεν σπούδασα τίποτα σχετικό με την ψυχολογία. Έχω παρακολουθήσει μόνο μερικά μαθήματα».
Λοιπόν, όποια μαθήματα κι αν έκανε, έμαθε περισσότερα από εμένα, αυτό είναι σαφές. Ο άνθρωπος μου έδωσε μαθήματα του υποσυνείδητου και αισθάνομαι ότι σπατάλησα χρόνια από τη ζωή μου σπουδάζοντας για μια καριέρα που θα μπορούσα να συνοψίσω σε λίγα μαθήματα.
«Προσπάθησα να τον διαβάσω κάποτε, η Λιάνα μου έδωσε ένα βιβλίο, αλλά...» Απευθύνεται σε μένα ο Σάιμον. «Πώς λεγόταν;»
«Νομίζω ότι ήταν εκείνο για τα όνειρα, έτσι δεν είναι; Το "Η ερμηνεία των ονείρων"».
«Είναι ένα καλό βιβλίο», ο Ντέμιαν γέρνει ελαφρά το κεφάλι του και μου χαμογελάει λοξά.
Ο ώμος του και ο δικός μου αγγίζονται από τότε που κάθισε δίπλα μου.
«Είναι, ναι», συμφωνώ.
Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα είμαστε στο μπαρ, αλλά κάθε δυσφορία εξαφανίζεται, ειδικά καθώς όλα κυλούν πολύ ομαλά και είμαι χαρούμενη γι' αυτό, εν μέρει. Λοιπόν, όχι εν μέρει, αλλά εντελώς.
Θα προτιμούσα χίλιες φορές αυτό από το ο Μπρατ και ο Ντέμιαν να τα πηγαίνουν άσχημα, ακόμη και αν δεν βλέπουν ο ένας τον άλλον συχνά.
«Θέλεις να σε πάω κάπου;» Ο Ντέμιαν και εγώ είμαστε οι μόνοι που δεν έχουμε μεθύσει, και το άλλο ζευγαράκι είναι πολύ πιο χαρούμενοι από ό,τι θα έπρεπε.
Επίσης, δεν θα πω ψέματα ότι δεν έχω πιει τίποτα, γιατί το έκανα, και είμαι πραγματικά λίγο πιο ευτυχισμένη από ό,τι θα έπρεπε, αλλά έχω επίγνωση των πάντων γύρω μου.
«Μην ανησυχείς», σπεύδω να του πω. «Νομίζω ότι είμαστε εντάξει».
Ο Σάιμον και ο Μπρατνγελούν και ταλαντεύονται.
«Είσαι σίγουρη;» Ανασηκώνει ένα φρύδι αφού ρίχνει μια ματιά στους φίλους μου.
«Η αλήθεια δεν είμαι». Αναστενάζω.
«Ας πάμε», βάζει το χέρι του στην πλάτη μου και οι τέσσερις μας περπατάμε προς το αυτοκίνητό του. Ο Μπρατ και ο Σάιμον λένε κάθε είδους ανοησίες καθώς ο Ντέμιαν οδηγεί προς το κτίριό μας. «Πάντα συμπεριφέρονται έτσι;»
«Όχι, μόνο μερικές φορές. Είναι καλά άτομα, πραγματικά».
«Δεν αμφιβάλλω γι' αυτό, αλλά θα μισήσουν την αυριανή μέρα».
Δεν μπορώ παρά να γελάσω.
«Ναι, είμαι σίγουρη γι' αυτό».
Βγάζω το τηλέφωνό μου από την τσέπη του παντελονιού μου και κοιτάζω την ώρα. Είναι σχεδόν μεσάνυχτα και πρέπει να σηκωθώ νωρίς για τη δουλειά αύριο. Η αλήθεια είναι ότι ξέχασα τελείως αυτή τη λεπτομέρεια, γιατί περάσαμε τόσο καλά, που δεν θυμήθηκα καν ότι πρέπει να δουλέψω.
Όταν ο Ντέμιαν σταματάει το αμάξι στην μπροστινή πόρτα του κτιρίου, βγαίνω από τη θέση του συνοδηγού και ανοίγω την πίσω πόρτα για να βγει ο καλύτερός μου φίλος και το αγόρι του.
«Γυρίσαμε σπίτι;» ρωτά ο Μπρατ.
«Ναι, φτάσαμε», επιβεβαιώνω προσπαθώντας να μην γελάσω. «Θα κατέβετε; Ο Ντέμιαν πρέπει να πάρει το αμάξι».
«Σωστά, το αγόρι σου είναι εδώ». Κάνω υπεράνθρωπη προσπάθεια να μην κοιτάξω τον άνδρα και να επικεντρωθώ στον Μπρατ. «Πες του να έρθει επάνω, θα φτιάξω καφέ».
«Με το ζόρι μπορείς να σταθείς όρθιος, Μπρατ», παραπονιέμαι. «Έλα, βγες από το αυτοκίνητο».
«Θα πας μαζί του;»
Παίρνω μια βαθιά ανάσα.
«Μπαίνω στον πειρασμό να σε αφήσω εδώ μόνο σου, αν με ξαναρωτήσεις».
«Θα πας μαζί του; Κοίτα! Είμαι ένα επαναστατικό παιδί».
«Είσαι ηλίθιος, αυτό είσαι». Ο Σάιμον βγαίνει από το αυτοκίνητο για να κατευθυνθούμε προς το κτίριο.
«Θες βοήθεια;» Ο Ντέμιαν κλείνει τις πόρτες του οχήματος και στρέφει την προσοχή του σε μένα.
«Θέλεις να περάσεις μέσα;» Όπως σπρώχνω το μεθυσμένο ζευγαράκι προς την είσοδο, ο Ντέμιαν φροντίζει να κλειδώσει το αμάξι και οι τέσσερις μας εισχωρούμαι στο κτίριο. Πατάω το κουμπί του ασανσέρ και έχω το χέρι μου γύρω από το μπράτσο του Μπρατ, μέχρι να μπούμε μέσα και να είμαστε και οι τέσσερις μας στο στενόχωρο κουτί. Η πλάτη μου πιέζει το στήθος του Ντέμιαν και κάνω προσπάθεια να μην ακουμπήσω το βάρος μου πάνω του, αλλά ο Μπρατ το δυσκολεύει. «Με συγχωρείς», ψιθυρίζω.
«Γιατί; Νιώθω πολύ άνετα εδώ», χαμογελάει ο Ντέμιαν και βάζει το χέρι του γύρω από το γοφό μου.
«Θα πηδηχτείτε εδώ;» Ο Μπρατ μιλάει με σχεδόν εμπιστευτικό τόνο και ο Ντέμιαν γελάει. Εγώ θέλω να τον πνίξω. «Έλα τώρα, οι τέσσερις μας ξέρουμε ότι κάνετε σεξ, έτσι δεν είναι, Σάιμον;»
«Ναι, αγάπη μου. Κάνουν σεξ», μετά υπάρχει μια αμήχανη σιωπή. Περίμενε, ποιος πηδάει ποιον;»
«Η Λιάνα και ο Ντέμιαν».
Προσεύχομαι να ανοίξει γρήγορα το ασανσέρ για να μπορέσω να τους αφήσω στο δωμάτιο και ο Ντέμιαν να σταματήσει να ακούει όλα αυτά.
«Μπρατ, θα το βουλώσεις;»
«Τι έχουμε πει σχετικά με την καταπίεση, Φροΐδιτα;»
«Θα σε καταπιέσω εγώ αν δεν κλείσεις το στόμα σου», ψελλίζω κοντά στο πρόσωπό του.
Ευτυχώς, οι πόρτες του ανελκυστήρα ανοίγουν. Επιτέλους μπορώ να ανοίξω την πόρτα του διαμερίσματος για να τους σπρώξω στο εσωτερικό.
«Θες βοήθεια;»
«Απλά... περίμενε εδώ, παρακαλώ». Προσπαθώ να χαμογελάσω στον Ντέμιαν καθώς οδηγώ τα αγόρια στο δωμάτιο του Μπρατ. «Μπορείτε να γδυθείτε μόνοι σας, να χωθείτε ανάμεσα στα σεντόνια και να σταματήσετε να λέτε ανοησίες;»
«Γλυκέ μου, μπορείς να με γδύσεις, έτσι δεν είναι;» Ο Σάιμον κοιτάζει τον Μπρατ.
«Φυσικά και μπορώ, με χαρά».
Πριν συμβεί οτιδήποτε, κλείνω την πόρτα και παίρνω μια βαθιά ανάσα για να αντικρίσω τον Ντέμιαν. Περιμένω να τον βρω να στέκεται και να κοιτάζει τα ράφια με βιβλία και διακοσμήσεις, αλλά πρέπει να χαμηλώσω το κεφάλι μου στο πάτωμα, για να δω πώς αλληλεπιδρά με τη γάτα μας.
«Αυτός είναι ο Σκίνερ».
«Σκίνερ; Ενδιαφέρον όνομα».
«Ο Μπρατ λέει ότι είναι εξαιτίας των σίμπσονσ και εγώ λέω ότι είναι για τον ψυχολόγο».
Εκπλήσσομαι που βλέπω τον Σκίνερ να αφήνεται να τον χαϊδεύουν από κάποιον που μόλις γνώρισε, ειδικά από τη στιγμή που είναι μια αρκετά απόμακρη γάτα και δεν αφήνει ούτε εμένα και τον Μπρατ να τον αγγίζουμε πολύ.
«Πόσο καιρό τον έχεις;»
«Από τότε που μετακομίσαμε εδώ πριν από τέσσερα χρόνια». Περπατάω για να σταθώ μπροστά του και στη γάτα.«Πρέπει να τον βάλουμε σε δίαιτα».
«Προφανώς εκτιμά το καλό φαγητό». Χαϊδεύει την πλάτη του Σκίνερ, ο οποίος έχει σηκώσει την ουρά του και σπρώχνει τον εαυτό του προς το χέρι του Ντέμιαν.
«Ναι, το κάνει». Χρειάζομαι μερικά δευτερόλεπτα για να μιλήσω ξανά. «Λυπάμαι για... λοιπόν για τα σχόλια».
«Τι σχόλια;»
«Όλα τα σχόλια», μουρμουρίζω, «συνήθως είναι πιο συγκρατημένοι».
«Δεν σε πιστεύω, ο Μπρατ δεν φαίνεται να πρόκειται ποτέ να κλείσει το στόμα».
«Έχεις δίκιο», παραδέχομαι.
«Τους συμπάθησα».
«Υποθέτω ότι αυτό είναι καλό», πέφτω στον καναπέ και ο Σκίνερ απομακρύνεται από τον Ντέμιαν και έρχεται προς το μέρος μου. «Θέλεις έναν καφέ ή κάτι άλλο;»
«Δεν θα έπρεπε να κοιμάσαι; Πρέπει να σηκωθείς νωρίς».
«Καλά... ναι, ίσως θα έπρεπε να κοιμηθώ, αλλά δεν νυστάζω».
«Θα μείνεις μαζί μου αύριο;» Γνέφω αργά, σχεδόν χωρίς να κοιτάζω το πρόσωπό του. «Το ξέρει ο Μπρατ;»
«Στην πραγματικότητα, ήταν περίεργο που δεν το ανέφερε», γελάει, «μπορεί να είναι λίγο έντονος μερικές φορές».
«Μου αρέσει», επιμένει, «είναι καλό που έχεις κάποιον σαν κι αυτόν κοντά σου».
«Κάποιος σαν κι αυτόν;»
«Είναι σαφές ότι είναι ο εξωστρεφής ανάμεσά σας», επισημαίνει. «Συμπληρώνετε ο ένας τον άλλον. Φαντάζομαι ότι είναι αυτός που σε ωθεί να αντιμετωπίσεις τα πράγματα».
«Εκείνος με έκανε να σου γράψω εξ αρχής».
Ο Ντέμιαν χαμογελάει. «Βλέπεις; Έχω δίκιο».
«Μάλλον», συμφωνώ. «Οπότε καφέ ή...»
«Νομίζω ότι είναι καλύτερα να φύγω», ψιθυρίζει. «Φαίνεσαι κουρασμένη».
”Όπως επιθυμείς. Πέρασα υπέροχα, αλλά είμαι αρκετά κουρασμένη και χρειάζομαι να κοιμηθώ λίγο για να μην φτάσω στη δουλειά σαν ένα καταραμένο ζόμπι. Περίμενε, θα σε συνοδεύσω μέχρι την εξώπορτα».
«Νομίζω ότι θα απαγάγω τη γάτα σου», λέει, καθώς ο Σκίνερ συνεχίζει να τρίβεται στο πόδι του.
«Θα πρέπει να παλέψεις με τον Μπρατ γι' αυτόν». Ένα χαμόγελο χαράσσεται στα χείλη του. «Δεν νομίζω ότι θέλεις να παλέψεις μαζί του, ξέρει καράτε ή ταεκβοντό».
«Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν ξέρω κανένα από αυτά τα αθλήματα;»
«Ξέρεις;»
”Όχι, αλλά δεν χρειάζεται να το ξέρει εκείνος».
Δεν μπορώ παρά να γελάσω.
«Λοιπόν, το κάνεις με δική σου ευθύνη».
Ο Ντέμιαν μου χαμογελάει, χαϊδεύει την πλάτη του Σκίνερ και μετά απομακρύνεται.
«Νομίζω ότι θα τον αφήσω, τουλάχιστον μέχρι να μάθω πολεμικές τέχνες», μουρμουρίζει, καθώς βγαίνουμε και οι δύο από το διαμέρισμα και μπαίνουμε στο ασανσέρ. Πρέπει να κατέβω μαζί του γιατί το κτίριό μας δεν έχει κάποια σαν την Αντριάνα, τη γυναίκα στο κτίριό του, και η πόρτα λειτουργεί όπως η πόρτα οποιουδήποτε κτηρίου, με κλειδί. «Επομένως θα έρθω να σε πάρω απ' την δουλειά αύριο;»
«Αύριο;»
«Συμφωνήσαμε ότι θα περάσεις το Σαββατοκύριακο μαζί μου».
Θυμάμαι τα λόγια του.
«Ναι, σωστά. Μπορώ να πάω μόνη μου στο σπίτι σου».
«Ή μπορώ να σε πάρω εγώ μέχρι εκεί», επιμένει. Για λίγα δευτερόλεπτα δεν λέω τίποτα. «Δεν θέλεις να έρθω να σε πάρω για κάποιο συγκεκριμένο λόγο; Ο Τόμας μου είπε ότι του ζήτησες να σε αφήσει στη γωνία».
«Αυτό συμβαίνει επειδή οι περισσότεροι συνάδελφοί μου είναι πολύ κουτσομπόληδες και δεν θέλω να χρειαστεί να εξηγήσω σε κανέναν γιατί έφτασα με το αυτοκίνητο ενός αγνώστου, με οδηγό», δικαιολογούμαι, «και τα Σάββατα είναι συνήθως πολύ έντονες μέρες, οπότε μου αρέσει να βγαίνω έξω και να έχω λίγο χρόνο για τον εαυτό μου, να ηρεμώ».
«Καταλαβαίνω, οπότε θα σου μιλήσω αύριο και θα μου πεις εσύ, εντάξει;» μου χαμογελάει φευγαλέα, γέρνει, με φιλάει για λίγα δευτερόλεπτα πριν τοποθετήσω τα χέρια μου στα μπράτσα του και μετά απομακρύνεται. «Ξεκουράσου, Λιάνα».
«Κι εσύ επίσης».
Τον βλέπω να εξαφανίζεται προς το αυτοκίνητό του και να απομακρύνεται, μέσα στο όχημα. Επιστρέφω στο διαμέρισμά μου, το οποίο είναι σε απόλυτη σιωπή, καθώς οι δύο άνδρες κοιμούνται, προφανώς, και δράττομαι της ευκαιρίας να αλλάξω το νερό του Σκίνερ, να κάνω ένα ντους και να πέσω στο κρεβάτι. Φροντίζω να ορίσω το ξυπνητήρι για το πρωί και κλείνω τα μάτια μου, προσπαθώντας να μην σκέφτομαι τίποτα άλλο.
...
Το Σάββατό μου ξεκινάει αρκετά καλά, στην πραγματικότητα.
Ο Μπρατ και ο Σάιμον κοιμούνται ακόμα όταν φεύγω, αλλά φροντίζω να τους ενημερώσω. Το λεωφορείο περνάει στην ώρα του και φτάνω στην καφετέρια ακριβώς την στιγμή που πρέπει. Μία από τις συναδέλφους μου, είναι ήδη μπροστά από τα ντουλάπια, βάζοντας την ποδιά της στολής της.
«Πώς είσαι;»
«Γεια σου, Λιάνα», μου χαμογελάει. «Πώς τα πας με τη διατριβή σου;»
«Είναι σε καλό δρόμο», απαντάω, χωρίς να εισέλθω σε λεπτομέρειες. «Πώς τα πας με τις δουλειές;»
«Πρόσφατα πήρα συνέντευξη από μια ηθοποιό πορνό».
«Αλήθεια;»
«Ναι, είναι ένα κορίτσι που πηγαίνει στο πανεπιστήμιο. Είναι... πέρυσι την εξέθεσαν, δημοσίευσαν τα βίντεό της και...»
«Ξέρω για ποια μιλάς», η συζήτηση που είχα με τον Ντέμιαν πριν λίγες μέρες μου έρχεται στο μυαλό. «Δηλαδή της μίλησες;»
«Ναι, ήταν πολύ καλή και απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις μου. Είναι επίσης φοιτήτρια της Νομικής», συνεχίζει, καθώς βάζω κι εγώ την ποδιά μου και αφήνω την τσάντα μου στο ντουλάπι. Έφερα μια αλλαξιά ρούχα σε περίπτωση που ο Ντέμιαν με ψάξει και δεν περάσω από το διαμέρισμα και η τσάντα φαίνεται λίγο πιο γεμάτη από το συνηθισμένο.
«Αυτό είναι καλό», της χαμογελάω. «Υποθέτω ότι όλα όσα είπαν γι' αυτήν είναι ψέματα, τότε».
«Δεν ξέρω για όλα, γιατί... εκείνη όντως είναι ηθοποιός πορνό, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια πολύ ισορροπημένη γυναίκα, Ξέρεις, είναι ακόμα και παντρεμένη».
«Αλήθεια;»
«Με έναν από τους συνεργάτες της».
«Αυτό πρέπει να είναι περίπλοκο, εννοώ να κινηματογραφείς με κάποιον άλλο εκτός από αυτόν;»
«Δεν την έχω ρωτήσει», η Μέλανι ανασηκώνει τους ώμους της, «αλλά όλος αυτός ο κόσμος του πορνό είναι αρκετά επιδεικτικός, δεν νομίζεις; Υπάρχει μεγάλη φρικαλεότητα».
«Μάλλον», μουρμουρίζω.
«Το ίδιο με το bdsm».
Και μόνο η αναφορά του με κάνει λίγο νευρική.
«Ναι, είναι θέματα απαγορευμένα», λέω γρήγορα. «Λοιπόν, ξέρεις τι θέσεις καλύπτουμε σήμερα;»
Συνήθως τα Σάββατα πρέπει να βρίσκομαι στην ταμειακή, αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντα.
«Ο Μαριάν είπε να είσαι στην ταμειακή».
Λοιπόν, σήμερα φαίνεται να είναι έτσι.
Είναι ένα αρκετά ήσυχο Σάββατο, προς έκπληξή μου και γύρω στο μεσημέρι λαμβάνω ένα μήνυμα από τον Ντέμιαν.
"Δεν θέλω να διαταράξω το πρόγραμμα εργασίας σου, αλλά ήθελα να μάθω αν ξέρεις τι θα κάνεις όταν φεύγεις. Να έρθω να σε πάρω;" - Ντέμιαν.
Του λέω ότι η μέρα ήταν αρκετά ήσυχη και ότι μπορώ να πάω κατευθείαν σ' αυτόν και μου υπόσχεται να με πάρει στις τρεις η ώρα, που είναι η ώρα αναχώρησής μου.
Την ώρα που κλείνω τη βάρδια μου στο ταμείο και κάνω τον ισολογισμό, ώστε αυτός που θα με αντικαταστήσει να του είναι σαφές σχετικά με τα έσοδα της βάρδιας μου - κάτι που πρέπει επίσης να κάνω ώστε, σε περίπτωση που απ' την ταμειακή μηχανή λείπουν χρήματα κατά το κλείσιμο δεν θα με ενοχοποιήσουν. Ο Τρέβορ, ένας άλλος συνάδελφός μου και αγόρι της Μέλανι, πλησιάζει.
«Έλα πήγαινε, είναι η σειρά μου να καλύψω το ταμείο τώρα».
«Είσαι σίγουρος;»
«Ναι, είναι η σειρά μου».
Σωστά, ο Τρέβορ καλύπτει τα απογεύματα του Σαββάτου μερικές φορές.
Πηγαίνω στο δωμάτιο με τα ντουλάπια, βγάζω τα πράγματά μου, ισιώνω λίγο τα μαλλιά μου και βγάζω την ποδιά εργασίας μου. Όταν έχω τα πάντα, χτυπώ κάρτα, αποχαιρετώ τους συναδέλφους μου και βγαίνω έξω, κοιτάζοντας την οθόνη του κινητού μου για να δω το τελευταίο μήνυμα που μόλις μου έστειλε ο Ντέμιαν.
«Γεια σου, Λιάνα».
Σηκώνω τα μάτια μου και με έκπληξη βλέπω τον Τζον.
«Τζον... Γεια», ακούγομαι έκπληκτη, και πραγματικά είμαι.
«Εγώ... Πώς είσαι;»
«Καλά, εσύ πώς είσαι;» προσπαθώ να του χαμογελάσω.
«Καλά, εγώ... απλά πέρασα να πω ένα γεια, απλά περνούσα και... Καλά, αυτό είναι ψέμα, βασικά». Ο Τζον γελάει. «Απλά... αφού δεν απάντησες στα μηνύματά μου και παρατήρησα ότι ήσουν αναστατωμένη την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε...»
«Εγώ...» Παίρνω μια βαθιά ανάσα.
Πώς θα του εξηγήσω ότι τον συμπαθώ, αλλά δεν μπορούμε να βγούμε επειδή είμαι με έναν άντρα όπως ο Ντέμιαν;
«Ήθελα να μάθω αν είπα κάτι που σε ενόχλησε ή...»
«Ω, όχι, Τζον», του μιλάω γρήγορα. Δεν ήθελα να σκεφτεί κάτι τέτοιο. «Δεν ήταν τίποτα τέτοιο, πραγματικά».
«Τότε;»
Λοιπόν, είναι αλήθεια ότι απέφυγα τη συζήτηση με αυτόν την προηγούμενη φορά και δεν του έδωσα κανέναν λόγο πως θα σταματούσα να του μιλάω.
«Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, πραγματικά. Δεν... Έπρεπε να σου είχα μιλήσει, λυπάμαι, αλλά...»
«Λιάνα;» Η φωνή του Ντέμιαν με κάνει να γυρίσω και ειλικρινά, η νευρικότητα με κατακλύζει. Ήθελα να το αποφύγω αυτό με κάθε κόστος. Δεν μπορούσε απλά να αργήσει πέντε λεπτά;
«Ντέμιαν;» Ο τύπος από το sex shop τον κοιτάζει έκπληκτος.
«Τζον;» Ο Ντέμιαν, επίσης, φαίνεται έκπληκτος.
Τους κοιτάζω, εντελώς σοκαρισμένη από τα βλέμματα που ρίχνουν ο ένας στον άλλον. Ο Ντέμιαν έχει ένα συνοφρύωμα στο πρόσωπό του, όπως και ο Τζον, και δεν μπορώ να μην μετατοπίσω τα μάτια μου από τον ένα άντρα στον άλλο.
«Γνωρίζεστε;» Ρωτάω τελικά.