ေနအခရာဟာ မိမိကိုပဲ ၾကည့္ေနတာပါဟု ေျပာလာေသာ ေကာင္ေလးေၾကာင့္
ခတၲမ်ွ ေျပာစရာစကားမရိွေအာင္ ေပ်ာက္ရွသြားရေတာ့သည္ ။
ဒီေကာင္ေလးက ဘယ္တုန္းက ဒီေလာက္ ရဲတင္းသြားရတာလဲ။
ဇင္းျမစ္ကို သိၿပီးသားျဖစ္ေပမဲ့ သူနဲ႔စေတြ့ကတည္းက လက္ထပ္ၿပီးတဲ့အထိ
မခုတ္တတ္တဲ့ေၾကာင္ေလးလို ၿငိမ္ကုပ္ေနခဲ့တဲ့ ဒီေန့ေတာ့ တမူထူးဆန္းေနသလို သူခံစားရသည္။
သူ႔အား အၿမဲတမ္းႏႈတ္က်ိဳးေနေအာင္ ေခၚခဲ့သည့္ " ကိုကိုႀကီး " ဆိုေသာ နာမ္စားအစား ခုနက ေခၚလိုက္တာ ဘာပါလိမ့္ ။
ၪီးေလး ဆိုပဲ ။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားယြင္းေနေပမဲ့ ။ ဘာလဲဆိုတာ သူစိတ္မ၀င္စားသလို အေျဖရွာဖို႔ အခ်ိန္လည္းမေပးႏိုင္။
ဒီေကာင္ေလးဟာ သူ႔အတြက္ ကေလးေမြးေပးဖို႔ကလြဲရင္ ဘာမွ အသံုးမ၀င္ ။ ဒီအတြက္သာ မဟုတ္ရင္ သူလည္း ဒီေကာင္ေလးကို လူမသိ သူမသိခက္ထပ္ၿပီး အိမ္ေပၚေခၚတင္ထားမွာ မဟုတ္ဘူး ။
သူ႔မွာက ဘာျပသနာျဖစ္ေနလဲ မသိ။
သူက မိန္းမေတြကို မႏွစ္ၿမိဳ႔ ။ မိန္းမေတြႏွင့္
လိင္မႈေရးရာလုပ္ဖို႔ႀကိဳးစားၾကည့္တိုင္း
သူဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ ထိုးအန္ေတာ့၏။
ဒါဟာ ရြံလို႔၊ မသတီလို႔ မဟုတ္ပါဘဲ သည္အတိုင္း ေၾကာက္စိတ္တစ္ခုလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနတာလားလဲ သူအေသအခ်ာ အေျဖရွာမရေသး။ ေသခ်ာသည္က သူ၏ ေရႊေခ်ာင္းေတာ္ဟာ မိန္းမေတြရဲ့ အခ်င္းအရာထဲ လံုး၀ ထည့္လို႔ မရတာပဲ ။ သူ႔မွာ Phobia ႀကီးတစ္ခုလိုကို ျဖစ္ေနခဲ့တာပင္ ။
ဒါေပမဲ့ သူတို႔ မ်ိဳးဆက္ဟာ မင္းမ်ိဳးေတြကေန ဆင္းသက္လာတဲ့ အမ်ိဳးအႏြယ္ေတျြဖစ္တာမလို႔ မ်ိဳးဆက္ ပ်က္လို႔လည္းမျဖစ္။
သူ႔ဖခင္ဟာ တစ္ၪီးတည္းေသာ သားျဖစ္သလို သူကလည္း တစ္ၪီးတည္းေသာသားျဖစ္သည္မလို႔ မ်ိဳးဆက္ထိန္းသိမ္းဖို႔က
သူ႔တာ၀န္သာ ။
ဘုရားသခင္ကပဲ မၾကည့္သာလို႔ ဖန္ဆင္းေပးသည္လား ။ မ်ိဳးရိုးမပ်က္ေတာက္ေအာင္ ဘိုးေဘးေတြက စြမ္းေဆာင္ေပးသည္လား ။ ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္တစ္ခုမွာ သူ
ေက်းညိုကို ေတြ့ခဲ့ရသည္။ ေက်းညိုဆိုသည္က ေၾကးႀကီးေပးရသည္ ပံုေျပာသူ။ ပံုေျပာသူဟု ဆိုသည္ျငား ေတြးေတာၾကည့္လ်ွင္ ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္ေတြရဲ့ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ေတြကို သိႏိုင္သည္မဟုတ္ပါလား ။
အသြင္အျပင္ကိုၾကည့္လ်ွင္ပင္ ေႂကြရုပ္ေလးတစ္ရုပ္လို မထိရပ္မကိုင္ရက္စရာႏွင့္ အလွအပေလးက ေၾကးႀကီးေပး၍ ငွားရမ္းရသည့္ ပံုေျပာသူေလးပင္။ အလွအပကို ေငးဖို႔ပင္ ေက်းညိုဆိုသည့္ အလွေလးလား လာေရာက္၍ တကူးတက ၾကည့္သူမ်ားကလည္း ေန့စဥ္မျပတ္ရိွေသး၏ ။
ေက်းညို၏ အလွအပတြင္ သက္ဆင္းရသူေတြထဲ အခရာရဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကလည္း အပါအ၀င္ ။ အလွအပေလးႏွင့္ တစ္ညအိပ္ရဖို႔ ႀကိဳက္ေၾကးမပယ္မည့္ သူမ်ားခ်ည္း ။ သို႔ေသာ္ျငား ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္ပိုင္ရွင္၏ ေျပာစကားေၾကာင့္ ထိုလူမ်ားပင္ မက အခရာပါ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ရ၏ ။
ေက်းညိုဆိုသည့္ ေကာင္ေလးသည္က
ေမြးကတည္းက သားအိမ္ပါလာခဲ့သည္မို႔ လိင္ဆက္ဆံရင္ ဗိုက္ႀကီးႏိုင္သည္တဲ့ ။ သူတို႔လည္း ပိုက္ဆံကိုႀကိဳက္ေပမဲ့ ကေလးေတြ
ရလာရင္ ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္ေတျြဖစ္ရၿပီး သူတို႔ေဆာင္ၾကားၿမိဳင္ရဲ့ လာဘ္ေခၚရုပ္ေလး အလွပ်က္သြားမည္စိုး၍ ထိုအရာမ်ားလက္မခံေသးပါတဲ့ေလ ။
ပံုေျပာဖို႔ ငွားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရပါသည္တဲ့။ လိင္ဆက္ဆက္ဆံတာကလြဲရင္ က်န္တာအကုန္လုပ္ရတယ္ဆိုပဲ ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အံ့ဩစရာေကာင္းတဲ့ျဖစ္ရက္လဲဆိုတာ အခရာ့မွာ တစ္ညလံုး အဲ့ေကာင္ေလးအေၾကာင္း ေခါင္းထဲက မထုတ္ႏိုင္ခဲ့။
ထိုေကာင္ေလး၏ အလွအပေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္ ။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္က ကေလးေမြးႏိုင္သည္တဲ့လား ။ ဘိလပ္မွာ ပညာသြားသင္ခဲ့တာေတာင္ အဲ့သည္လိုကိစၥမ်ိဳး မၾကားဖူးခဲ့ ။ အခုက ေယာက်္ားတစ္ေယာက္က သူ႔ရဲ့မ်ိဳးဆက္ကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ ကေလးေမြးေပးမည္ဆိုလ်ွင္ သူက လိုလိုလားလားပင္ လက္ခံလိုက္မည္သာ ။ ေအာက္တန္းလႊာက အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ရဲ့ေသြးနဲ႔ စပ္ယွက္ရမွာ ခ်င့္ခ်ိန္စရာျဖစ္ေနေပမဲ့ မ်ိဳးဆက္မပ်က္ဖို႔ကသာ အေရးႀကီးသည္ပဲေလ ။
အခရာဟာ ေက်းညိုကို အဘိုးမ်ားမ်ားေပးၿပီး အပိုင္၀ယ္ခဲ့သည္ ။ အိမ္ကို ေခၚလာတဲ့ ေန့မွာ ေကာင္ေလးဟာ အႏြယ္ေတာ့္ကို ေက်းဇူးတင္စကားေတြ တဖြဖြဆိုေနခဲ့၏။ ၿပီးေတာ့ အခရာ့ကိုလည္း ေက်းဇူးရွင္တစ္ေယာက္လို သခင္တစ္ေယာက္လို က်ိဳးႏြံလာခဲ့သည္။ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္လုပ္လိုက္တဲ့ လက္ထပ္ပြဲေလးကိုလည္း ေကာင္ေလးက မၿငိဳျငင္ခဲ့ ။ ၿငိဳျငင္ခြင့္မရိွသည္ကို သတိေပးစရာမလိုဘဲ အလိုက္သိေနေသာေၾကာင့္လည္း အခရာ သေဘာေတြ့မိ၏။
သူ႔အေနနဲ႔ ေက်းညိုကို လက္ထပ္ဖို႔ရာအထိ မလိုေသာ္ျငား ေနအခရာဟာ ေတာ္၀င္မ်ိဳးႏြယ္ကေန ဆင္းသက္လာၿပီး အက်င့္စာရိတၲေကာင္းမြန္တဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္။
ကိုယ့္ေသြးသားကို ေမြးဖြားေပးမဲ့ သူကို လက္ထပ္ေပါင္းသင္းရမယ္မဟုတ္လား။
ဖခင္တစ္ေယာက္မျဖစ္ခင္ အခရာဟာ ခင္ပြန္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔လိုတယ္။
ဒါက ျဖစ္သင့္တာမလို႔ သူလုပ္ခဲ့တာပဲ ။
ဒါေပမဲ့ လက္ထပ္ေပါင္းသင္းေနေသာ္ျငား သူကလည္း အိမ္မွာ သိပ္မရိွလွ။ ရံုးေတာ္မွာသာ အရိွမ်ားသည္ ။ အိမ္ျပန္လာလ်ွင္လည္း ေက်းညိုနဲ႔ သူက ရင္းႏွီးေသးတာေတာင္ မဟုတ္။ စကားေတာင္ တစ္လံုးစ ႏွစ္လံုးစ ေျပာျဖစ္ၾကတာမ်ိဳး ။ ေက်းညိုကလည္း အရင္တုန္းကတည္းက စကားနည္းသည္လားမသိေပ။
' ဟုတ္ ' 'ဟုတ္ကဲ့ ' ' ဟုတ္ကဲ့ ကိုကိုႀကီး ' ဆိုတာေတြကလြဲၿပီး က်န္တာ ေျပာခဲလွသည္။ အရာရာမွာ ေလးလံထိုင္းမိႈင္းၿပီး ခံစားခ်က္မဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ေက်းညိုက ဒီေန့မွာေတာ့ တမူထူးျခားေနသည္သာ ။
ေနအခရာက ကားထဲမွ ထိုင္ကာ ေက်းညိုအား ေစ့ေစ့ေပါက္ေပါက္ၾကည့္ေနေသာ ရစ္ခ်က္အား အလိုမက်သလို မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႔ကာ ၾကည့္လိုက္ေလေတာ့ ရစ္ခ်က္က သေဘာေပါက္စြာ ေက်းညိုထံမွ အၾကည့္ေတြ လႊဲသြားေတာ့၏ ။
" ေနာက္မွ ေတြ့မယ္
ထြက္ခြာၿပီ "
ျမန္မာစကားကို မပီတပီေျပာလ်က္ ကားစက္ႏိႈးလိုက္ေသာ ရစ္ခ်က္အား ေနအခရာက ဘာစကားမွရမျပန္ဘဲ အိမ္ေတာ္ထဲသို႔သာ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြႏွင့္ ၀င္သြား၏။
တကယ္ပဲ ေက်းညိုဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးဟာ သိပ္လွတာ သူလည္း သိပါသည္။ သို႔ေပမဲ့ ျမင္သမ်ွ၊ေတြ့သမ်ွ ပုရိသေတြက ထိုေကာင္ေလးအား စိတ္၀င္တစားရိွၾကၿပီး ထိုေကာင္ေလးဆီမွာ က်ရႈံးသြားၾကတာေတြဟာ သူ႔ကို စိတ္ရႈပ္ေစ၏ ။
ေနာက္ၿပီး ဒီေကာင္ေလးဟာလည္း ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္ကေန လာခဲ့တဲ့သူျဖစ္၍ ထင္သည္။ စကားေျပာခ်ိဳၿပီး ပုရိသေတြကို ဘယ္လိုဘယ္ပံု ျမဴစြယ္ရမလဲ ေကာင္းေကာင္းသိ၏။
သို႔ေသာ္ သူ႔အေပၚမွာေတာ့ တစ္ခါမွ ထိုသို႔ ဆက္ဆံမလာ ။
အိမ္ေတာ္ထဲရိွ အျခားေယာက်္ားေတြနဲ႔ေရာ သူ႔မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ပါ ပေရာပရီဆက္ဆံၿပီး
သူ႔ကိုက်မွ ေၾကာက္သလို ရိွန္သလို ဆက္ဆံျပေနျခင္း ။
အိမ္ေတာ္ကို ေက်းညိုေရာက္လာတာဟာ ၂လ၀န္းက်င္ေလာက္ ရိွၿပီျဖစ္ေပမဲ့ အခရာနဲ႔ ေက်းညိုဟာ တစ္ခန္းထဲေတာင္ အတူေနၾကေသးတာ မဟုတ္ ။
ဘယ္လိုပဲ မ်ိဳးဆက္မျပတ္ေရးအတြက္
ဒီေကာင္ေလးနဲ႔ အိပ္ရမယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စည္းရံုးခဲ့ေပမဲ့ တစ္ကယ္တန္းက်
သူ႔အေနနဲ႔ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို ေသြးသားစပ္ယွက္ေပးရမွာကို သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ လက္မခံႏိုင္။
အထူးသျဖင့္ ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္က ေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔ !
ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္ေခါင္းေဆာင္ေျပာတာကေတာ့ ေက်းညိုဟာ လိင္မႈေရးရာကို ဘာမ်ွ မသိေသးတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပါတဲ့။ သားအိမ္ပါတဲ့အတြက္ လိင္ဆက္ဆံလို႔ မျဖစ္တာမလို႔ သူမတို႔က အဲ့ကိစၥေတြ
ေက်းညိုအေပၚ အျဖစ္မခံခဲ့ဘူးတဲ့။
ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေျပာတဲ့ လိင္ကိစၥဆိုရာမွာ
မလြန္မက်ူးရံုပဲေလ။ အျခားကိစၥေတြ သေဘာရိွသလို ထိေတြ့လို႔ရပါတယ္လို႔
ထိုမိန္းမရဲ့ ပါးစပ္က ထြက္ခဲ့ဖူးသည္ပဲ ။
မသန္႔ရွင္းတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ထိေတြ့ရမွာ
ေနအခရာ စိတ္မလံု ။ အထူးသျဖင့္ လူမွန္းသိတတ္စကတည္းက မ ဆိုရင္ ယင္မေတာင္
အသန္မခံတတ္တဲ့ ေနအခရာလို လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္ အဲ့သည္လို ေအာက္တန္းလႊာက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေသြးသားစပ္ယွက္ဖို႔ရာ စိတ္မရိွေသး ။
အေတြးနယ္ခ်ဲ့ေနရင္း အိမ္ေတာ္ အေပၚထပ္သို႔ တက္ရန္ ေလွကားထိပ္ေရာက္ခါမွ ေျခလွမ္းတို႔အား တုန္႔ခနဲရပ္လိုက္ကာ အသံခပ္မာမာႏွင့္ အိမ္ေရ႔ွမွ ေကာင္ေလးအား ေအာ္ေျပာလိုက္မိ၏။
" ဟိုေကာင္ေလး !
ငါ့အိပ္ခန္းထဲကို ခပ္ခြာခြာကေန လိုက္ခဲ့ "
အိမ္ေရ႔ွရိွ အေစခံမ်ားဟာ ၄တို႔ သခင္ႀကီးက သခင္ေလးအား အေခၚရိွလိုက္ျခင္း
ေၾကာင့္ တအံ့တဩျဖင့္ တစ္ေယာက္နဲ႔
တစ္ေယာက္ မ်က္စပစ္မိလိုက္ၾကရင္း
နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားၾကရသည္ ။
အိမ္ေတာ္ကို သခင္ေလး စတင္ေရာက္လာတဲ့ ေန့ကတည္းက အခု ၂လတာ ၾကာျမင့္တဲ့အထိ သခင္ႀကီးက အိပ္ခန္းထဲ လံုး၀ ေပးမ၀င္သလို အေရးတယူ စကားေျပာဆိုျခင္းလည္း မရိွ ။
သခင္ေလးကသာ ထမင္းစားခ်ိန္ႏွင့္ သခင္ၿပီးအိမ္ျပန္လာခ်ိန္တို႔၌ စကားအလ်င္အျမန္ ေျပာမွသာ စကားေျပာခြင့္ရျခင္း ။
သခင္ႀကီးက ဘာေၾကာင့္ သခင္ေလးေက်းညိုအား လက္ထပ္ထားမွန္း သူတို႔ မသိ။
သူတို႔မွာ ေမးခြန္းထုတ္ခြင့္လည္း မရိွပါ။ လက္ထပ္သည္ဆိုတာကလည္း အိမ္၌
အက်ဥ္းခ်ဳပ္ လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ၾကျခင္း။
ေကာလဟာလ မ်ားတြင္ေတာ့ သခင္ႀကီးဟာ မိန္းမေတြအေပၚ မွာ မသာယာဘဲ လိင္မႈေရးရာတြင္ ေယာက်္ားေတြအေပၚ သာယာတဲ့သူတဲ့ ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာလဟာလဟာ မွားယြင္းေနမွန္း သူတို႔ သိခဲ့ရ၏ ။ သခင္ႀကီးဟာ သခင္ေလးေက်းညိုနဲ႔ လိင္မႈကိစၥရိွဖို႔
ေနေနသာသာ သခင္ေလးေက်းညိုအား အိပ္ခန္းထဲ၀င္ အ၀င္မခံ ။
သခင္ေလးေက်းညိုကသာ သခင္ႀကီးအေပၚ တစ္ဖက္သတ္ ေမတၲာရိွေနေၾကာင္း သူတို႔
သိခဲ့ရသည္ ။ သခင္ေလးဟာ သူ႔ရဲ့ခံစားခ်က္ေတြကို အၿမဲ ရင္ဖြင့္တတ္ၿပီး သူတို႔ႏွင့္လည္း လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေနတတ္ေသး၏။
သခင္ေလးေက်းညိုဟာ ဘယ္အိမ္ေတာ္က သခင္ေလးလည္း သူတို႔ မသိေပမဲ့ တကယ္ကို ႏူးညံ့သိမ့္ေမြ့တဲ့ လူသားေလးပင္ ။
ရုပ္ေလးလွသလို စိတ္ထားေလးကလည္း ျဖဴစင္ၿပီး တံုးတံုးအအေလးမလို႔
သူတို႔အေစခံေတြက အခ်စ္ပိုရ၏ ။
ထို႔အျပင္ အၿမဲလိုလို တစ္ဖက္သားအေပၚသည္းခံနားလည္ေပးတတ္သူေပမို႔ သခင္ႀကီး၏ ဘိလပ္တြင္ေတြ့ဆံုခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ ျဖစ္သူ၏ အႏိုင္က်င့္ျခင္း
အျဖာျဖာကိုလည္း လူမသိ သူမသိႀကိတ္၍ သည္းခံရရွာေသး၏ ။
" ဟို .. ခုနက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခၚတာထင္တယ္
သြားလိုက္ၪီးမယ္ "
ညိုျမလြင္ဟာ ေဘးအနားတြင္ ရပ္ေနၾကေသာ အေစခံမ်ားအား အခ်ိဳသာဆံုး အၿပံဳးေလး ၿပံဳးျပလ်က္ ေခါင္းေလးငံု႔ကာ ထိုေနရာမွ ထြက္လာရန္ ျပင္လိုက္သည္။
" သခင္ေလး .. အထဲေရာက္လည္း မလန္႔ပါနဲ႔ေနာ္ ၊ သခင္ႀကီးက သခင္ေလးအေပၚ
ဘယ္ပံု ဘယ္နည္းနဲ႔ ဆက္ဆံပါေစ ၊
ဆံုဆံုတို႔ စပါးႏွံတို႔က သခင္ေလးရဲ့အပါးမွာ အၿမဲရိွေနၾကမွာပါ "
" အားတင္းထားေနာ္ သခင္ေလး
သခင္ႀကီးက သခင္ေလးရဲ့ေမတၲာတရားေတြကို တစ္ေန့ ျမင္ေတြ့လာမွာပါ ၊
အဲ့အက် သခင္ႀကီး ေနာင္တ ရလိမ့္မယ္ !"
လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာ အားမလို အားမရ ႀကံဳးဝါးေနၾကေသာ အေစခံႏွစ္ေယာက္အား ေနရခက္စြာ ထပ္မံၿပံဳးျပလိုက္ရင္း ထိုေနရာမွ အျမန္ထြက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့၏။
ဒီဘက္ေခတ္က လူေတြက ထူးဆန္းလိုက္တာ ။ မဟုတ္ေသး ... လူေတြက ထူးဆန္းတာမဟုတ္ဘဲ အေျခအေနေတြက ထူးဆန္းေနတာဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ။
သူ႔အေနနဲ႔ အေျဖရွာရလိမ့္မည္ ။
ညိုျမလြင္ဟာ အိမ္ထဲကို ၀င္ခဲ့လိုက္ရင္းမွ တစ္ခုခုကို သတိရသြားကာ ေခါင္းထဲ၌ ဗလာ
ျဖစ္သြားရေတာ့သည္ ။
' လခြမ္း ! ငါမွ အဲ့အဖိုးႀကီးအခန္းက ဘယ္အခန္းလဲ မသိတာ .. ေသေရာ !! '
သူ႔အေနနဲ႔ အေစခံေတြဆီျပန္ၿပီး အဲဒီလူရဲ့အခန္းဟာ ဘယ္အခန္းလဲလို႔ ေမးလိုက္ရင္ အေတာ္ကို သံသယ ၀င္စရာ ေကာင္းေနေတာ့မည္ ။ ၿပီးေတာ့ အေစခံေတြကလည္း အိမ္အေရ႔ွမွာ အၿမဲရပ္ေနရတဲ့သူေတြမွာ မဟုတ္တာ ။ သူက ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ အိမ္ထဲ
ပတ္ၾကည့္ေနမိတာ အေတာ္ ၾကာၿပီပဲ ။
အခုအခ်ိန္ဆို အေစခံေတြက အိမ္ေရ႔ွမွာ ဘယ္ရိွပါေတာ့မလဲ !!
' ႀကံစမ္း ! ညိုျမလြင္ .. မင္းက ေသာက္ရမ္းေခ်ာတဲ့ေကာင္ပဲ မင္းၪီးေနွာက္ေလးကလည္း ေသာက္ရမ္းေကာင္းတယ္မလား ၊ ဘာတစ္ခုမွ မူမမွန္မျဖစ္ေအာင္ ႀကံစမ္း '
ညိုျမလြင္ဟာ မ်က္ေမွာင္ေလး က်ံဳ႔ကာ က်ံဳ႔ကာနဲ႔ ေတြးေတာရင္း ကူလီကူမာ အႀကံေတြ ထုတ္ေနမိေတာ့၏ ။
ခဏအၾကာမွာေတာ့ သူ႔ေခါင္းထဲ ေပါက္ကရအႀကံကို ေတြးလိုက္မိၿပီး ရပ္ေနရာမွ
ရပ္ခ်င္း ေခြကနဲ အသာအယာ ပစ္လွဲလိုက္ကာ ,
" ၪီးေရ ... လာပါၪီး ေျခေထာက္ကနာလိုက္တာ ၊ ၪီးေရ လာေခၚပါၪီး မထႏိုင္ေတာ့ဘူး အီးဟီး.. "
အသံစြာစြာ ၊ စြာစြာႏွင့္ တစ္အိမ္လံုးၾကားေအာင္ အသံကုန္ဟစ္ကာ ေအာ္ငိုလိုက္ေတာ့၏။
" ေတာ္လိုက္တဲ့ငါ !
ငါမွ သူ႔အိပ္ခန္းမသိတာ
ငါရိွတဲ့ေနရာလာေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ့ !"
ေရႊညဏ္ေတာ္ စူးေရာက္တဲ့ သူ႔ကိုယ္သူ ေက်နပ္စြာ ခ်ီးက်ူးေနလိုက္ရင္း ထပ္၍ပင္ အသံၿပဲႀကီးႏွင့္ ေအာ္ေနလိုက္ေတာ့သည္။
" ဟင့္ .. ေျခေထာက္က မေထာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ၊ ေခ်ာ္လဲသြားတာ .. လာေခၚပါၪီးလို႔
ၪီးေရ အီး .. "
သူေအာ္ငိုေနတာ ၂မိနစ္ေက်ာ္ေလာက္ေတာင္ ရိွေလ်ာ့မည္ ။ အခုအခ်ိန္ထိ ထိုလူႀကီးရဲ့ အရိပ္အေယာင္က ေပၚမလာေသး ။
အေစခံေတြဟာလည္း ဒီအခ်ိန္က ထမင္းစားနားခ်ိန္မလို႔လားမသိ။ အိမ္ေတာ္ႀကီးထဲမွ တစ္ေယာက္မွ မရိွ ။ သူတစ္ေယာက္ထဲ ဟန္ေဆာင္ေအာ္ငိုေနမိတာကို ဘယ္သူကမွ အဖက္မလုပ္ၾကေတာ့ ညိုျမလြင္ ေဒါကန္လာမိသည္ ။
ၾကမ္းျပင္၌ ထိုင္ကာ ေအာ္ငိုေနကျခင္းက ၾကာလာသည္အထိ အေၾကာင္းမထူးေလေတာ့ စိတ္တိုတိုႏွင့္ ထမည္အျပဳ ျမင္ေနရေသာ ေလွကားထိပ္ရိွ အခန္း၏ တံခါးမွာ
ပြင့္လာေတာ့သည္ ။
' အဲ .. ဟိုလူႀကီး ထြက္လာၿပီဟ !!!
ပိုင္လိုက္တဲ့ ငါ !"
သိမ့္ကနဲ ၾကည္ႏူးၿပီး ေက်နပ္ကာ ပီတိေတျြဖာလာတဲ့ စိတ္ကို သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ နား
မလည္ ။ သို႔ေသာ္ျငား ထိုလူႀကီးကေတာ့သူ႔ထံ ဆင္း၍ မလာ ။ အေပၚထပ္ ေလ်ွာက္လမ္းမွ ရပ္လ်က္ သူ႔အား ငံု႔ၾကည့္လာ၏ ။
သူကလည္း နဂိုရိွေသာ ခႏၶာကိုယ္ပိုင္ရွင္၏ မ်က္ႏွာလွလွေလးအား အသံုးခ်ကာ သနားစဖြယ္ မ်က္ႏွာေပးေလးအား လုပ္ကာ မထြက္တဲ့ မ်က္ရည္ကို အတင္းၫွစ္ဖုတ္ရင္း ,
" ၪီးေရ .. ဒီမွာ ထမရေတာ့ဘူး
ၪီးဆီ လာခ်င္ေဇာနဲ႔ ေျပးလာတာ အီး..
ဒီမွာ ေခ်ာ္လဲသြားေရာေလ မထႏိုင္ေတာ့ဘူး အီးဟီး ... ၪီး လာေခၚေနာ္ "
' ငါ-ိုးမအဖိုးႀကီး ဒီေလာက္ေအာ္ေနတာ
အခုမွ ထြက္လာတယ္ ၊ ဒီေလာက္ မထႏိုင္ဘူးေျပာေနတာကို လာမေခၚဘဲ ရပ္ၾကည့္ေနေသးတယ္ေပါ့ .. ဒီအဖိုးႀကီးကေတာ့ နာခ်င္ေနၿပီထင္တယ္!!! '
ညိုျမလြင္ဟာ သူ႔ရဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေရ႔ွသို႔ ဆန္႔ထုတ္ရင္း လာေခၚရန္ ငိုယိုျပလိုက္ေသာ္လည္း ထိုလူႀကီးကေတာ့ တုန္႔တုန္႔မ်ွ
မလႈပ္ ။ မ်က္ႏွာထားႀကီး ခပ္တည္တည္ႏွင့္ သူ႔အား ၾကည့္ၿမဲ ၾကည့္ေနရင္း ,
" မထႏိုင္ရင္ ထိုင္ေန၊
ခဏၾကာတဲ့အခါ အေစခံေတြ လာတြဲေပး
လိမ့္မယ္ ၊ငါ့အိပ္ခန္းထဲလည္း လာမေနနဲ႔ေတာ့ "
ဝမ္းခ်ဳပ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ထိုစကားစုေလးကိုပဲ စက္ေသနတ္ပစ္သလို ခပ္ျပန္ျမန္ေျပာၿပီး အခန္ထဲ ေအးေအးလူလူပင္ ျပန္၀င္သြားေသာ လူႀကီးအား ညိုျမလြင္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားေလးႏွင့္ ၾကည့္ကာ
ဩခ်မိေတာ့သည္ ။
ေဆြမ်ိဳးေတြ မေကာင္းဘူးဆိုတာ သိပ္မွန္တာပဲ ။
အလကား ! လူႀကီးလူေကာင္းမ်က္ႏွာေပးနဲ႔ အၾကင္တရားမရိွတဲ့ လူႀကီး ။
အဲ့တာေၾကာင့္ အခုအခ်ိန္ထိ မိန္းမရဘဲ လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေနတာ !!!
ဒီအေပါက္ဆိုးတဲ့ စက္ရုပ္ႀကီးကိုသာ လင္ေတာ္ရမဲ့ မိန္းမကေတာ့ ဒီေခတ္မွာပါမဟုတ္ဘူး ေခတ္အဆက္ဆက္ ကံအဆိုးဆံုးျဖစ္မွာပဲ ။
" အဟြန္း .. ေနေပါ့
လာမထူလည္း ေန ၊ ကိုယ့္ဘာသာ ထႏိုင္တယ္ ၊ အလကား အဖိုးႀကီး ! ခင္ဗ်ား တျဖည္းျဖည္း အိုလာလို႔ ေမွာက္လ်က္လဲတဲ့အခါက်ရင္လည္း ကြၽန္ေတာ္ ထူေပးမယ္ မေမ်ွာ္လင့္နဲ႔ !! "
ညိုျမလြင္ဟာ ထိုေနရာမွ ကျပာကယာ
ထလ်က္ မိမိ စတင္ႏိုးထလာခဲ့ေသာ
မနက္က အခန္းေလးဆီသို႔သာ ခပ္သြက္သြက္ ေလ်ွာက္လာခဲ့မိေတာ့သည္ ။
ေနအခရာဟာ ပလီပလာေကာင္ေလး
ထိုေနရာက ထ၍ ထြက္သြားသည္အထိ တံခါး၀နားရပ္ကာ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ၿပီးမွ
ေစ့ရံုသာ ေစ့ထားေသာ အခန္းတံခါးကို
ဒုန္းကနဲ ယတိျပတ္ ပိတ္လိုက္၏ ။
" ကူလီကူမာ ဟာေလး
ငါ့ကို တမင္ လီဆယ္ေနတာပဲ ! "
Mon.Oct17.2022