De vlammen hadden reeds de hele nacht gelaaid. Bij het vallen van de zon waren de helikopters begonnen met blussen, proberend om een onmogelijke taak uit te voeren. Dit was de hele nacht doorgegaan. Het naderen en uitsterven van de klapperende wieken hadden elkaar keer op keer opgevolgd, en Chris had even gedacht dat hij opgesloten zat in één verschrikkelijk moment, dat hij voor altijd in deze nacht vast zou zitten. De nacht, waar de rood met zwarte rookwolken als spoken over de arena zweefden, en de zielen van de overledenen op hen neer lieten kijken hoe zij zich aan het verstoppen waren.
De geur was vreselijk geweest. Het as dat door de lucht gedwarreld had was tot tot diep in de neusgaten van de jongens doorgedrongen, en er waren zeker momenten geweest waarop Chris dacht dat hij in de rook zou stikken: iets wat tot dusver gelukkig nog niet gebeurd was. De hitte bleef op een afstand, maar leek haar golven over het meer te lanceren, waardoor de huid van de vrienden verbrand aanvoelde. Het was vreselijk geweest. En dat was het nog altijd.
''Ik heb het koud, Chris...''
Jason, die op de schouder van zijn kameraad aan het leunen was, begon steeds zwakker te worden. Ze moesten er snel uit. Ze waren kletsnat, straks werden ze alle vier nog zieker dan Jason de dagen ervoor geweest was.
Weer naderde er een helikopter. Floesj. Daar viel weer een bassin vol met water – het was reeds een paar keer over het meer uitgespreid, waardoor de vrienden gedwongen werden om kopje onder te gaan - uit één van de helikopters, op het vuur. Gebeurde er echt iets? Hadden die waterbekkens echt een effect? Of was het slechts een mier die tegen een olifant probeerde te vechten? Chris kon enkel hopen dat de brand geblust zou worden, dat ze bevrijd zouden worden uit dit alles. Dat het spel eindelijk eens afgelopen zou zijn.
Hoe lang zouden ze hier al gezeten hebben? Twaalf uur? Dertien uur? Veertien uur? Of waren er net zoals in de tekenfilms slechts drie kwartier voorbij gegaan, leek het vuur de tijd te vertragen? Hij kon het niet weten. De maan zag hij niet. Die hoefde er voor het licht ook niet te zijn, de omringende brand verfde alles immers een helse rode kleur. Het licht zorgde voor een onbeschrijflijke angst, een gevoel van niets dan pure wanhoop, alsof de duivel de hel geopend had en elke kandidaat die er slachtoffer van was geweest mee naar de onderwereld zou nemen. De gedachte dat sommige deelnemers, hoe wreed of kwaadaardig ze ook waren geweest, aan de vlammen gestorven waren, liet al het zweet uit Chris' lichaam breken, ondanks de kou.
Langzaam, zo langzaam als mogelijk leek te zijn, leken de rode rookwolken achter de bomen te verdwijnen, te krimpen. Chris realiseerde zich dat niemand van zijn vrienden het afgelopen uur iets gezegd had. Ze waren er allemaal nog: Wim, Guus, Jason en Chris zelf. Maar wáren ze er ook nog? Ze keken niet langer naar elkaar. Ze dreven enkel in het water, wachtend op het moment dat het vuur eindelijk gedoofd was. Het was bijna alsof ze al dood waren.
Wederom leek er een oranje gloed op te komen. Maar dit keer was het de zon.
De morgen was eindelijk opgekomen. Aan de oostelijke horizon was de dag zichtbaar, en terwijl het eiland de vijfde dag betrad, werden de laatste vlammen gedoofd. Het was voorbij. Het was gewoon verdomme voorbij... hoe was het mogelijk? Hadden ze het echt overleefd? Of was dit slechts een delier?
Chris keek om zich heen, gevolgd door Wim, en, nadat hij lang het water in gekeken had, alsof hij zijn eigen reflectie had aangestaard, Guus. Het was geen mooi aanzicht. Overal was verbrande aarde, bomen om het water heen waren compleet zwartgeblakerd en nergens waren meer dieren te bekennen. De geur van as was nog even penetrant als altijd. Het eiland was in een sfeer van melancholie gehuld, melancholisch naar de tijd dat het nog mooi, bruisend en bovenal levend was. Het was treurig, maar, wist Chris, sommige planten gedijen na een bosbrand. Het was de enige troostende gedachte die hij verzinnen kon. Slechts een stuk in de verte was nog volledig bebost. Gek zag het er uit. Dat was natuurlijk het stuk binnen de brandgang. Langzaam sleepten ze met z'n drieën Jason het land op.
Alsof er niets gebeurd was, alsof er niet de hele nacht een dodelijk vuur over het eiland geraasd had, werd de intercom weer aangezet. Lars kwam met de volgende boodschap. Maar wat hij ook zou zeggen, wat het ook was... het zou waardeloos zijn. Waardeloos ten opzichte van alles wat Chris hier meegemaakt had.
''Vroeger, toen ik nog bij de supermarkt werkte,'' begon Schoonhoven, ''heeft de manager mij een keer verteld dat ik bij de beste 20% zat. Nu kan ik hetzelfde tegen jullie zeggen. Waar zij het echter over mijn vakkenvulkunsten had gehad, zijn jullie uitblinkers in overleven. Of dit door agressief te spelen was, of mogelijk was door je als een angsthaas te verstoppen, maakt voor mij niet uit. Jullie horen bij de laatste acht deelnemers, en dat is een eerbiedwaardige prestatie. En dat meen ik. Ik zal nu eerst verkondigen wie fase drie niet overleefd hebben.''
De jongens gingen zitten, en luisterden aandachtig. Nu zouden ze het te horen krijgen. Welke twaalf ongelukkige zielen waren in deze verschrikkelijke brand gestorven?
"Daniël, Sam, Maurice, Jan, Wouter, Abdul, Austin, Dennis, Tom, Jimmy, Vince..."
Die laatste vier, dat waren toch die jongens die hen gevraagd hadden om samen te werken? Wat zou er gebeurd zijn als Guus ze niet weggejaagd had? Zouden ze er nu nog geweest zijn als hij tegen hem in was gegaan? Chris zuchtte beschaamd.
''En Jason. 8 spelers resterend.''
Hij hoorde de woorden. Hij hoorde de stem, de intonatie, de klank, elke letter. Maar het drong niet tot hem door. Geen enkel onderdeel drong bij Chris door. Het was niet zo. Jason lag naast hem. Jason was gezond. Jason was levend. Waarom kropen Wim en Guus naar hem toe? Waarom keken ze zo bezorgd? Het was niet zo. Het was gewoon niet zo. Zijn vriend leefde nog, ze leefden alle vier nog, allemaal, gezond en wel. Ze hadden de brand toch overleefd? Waarom deden zijn andere vrienden dan zo absurd? WAAROM.
Voorzichtig dwaalden Chris' ogen af naar beneden. Zijn vriend lag er bij zoals hij er de afgelopen paar dagen de hele tijd bijgelegen had. Een beetje kwijlend, ogen dicht, zijn gezicht rustig en ontspannen. Maar er was iets anders. Een detail dat Chris niet langer ontkennen kon. Een werkelijkheid die fantasie nooit zou kunnen overwinnen.
Jason was dood.
Chris probeerde te spreken. De woorden werden echter niet door hem gevonden. Ze dwaalden rond in zijn hoofd, dreigden soms om zijn keel te verlaten. Maar ze deden het niet. Ze konden het niet. Wim legde zijn hand op Chris' schouder. Een akelige, oorverdovende stilte steeg de lucht in. Het geluid van pijn. Het geluid van intense pijn.
''Onderkoeld...'' was het enige wat Chris eruit wist te krijgen. ''Hij had het koud...''
De spelleider begon weer te spreken. Chris kon niets anders dan Jason strelen, door zijn dunne, zwarte, teruggetrokken haar.
''Ik denk dat ik, nu de schok enigszins uitgedoofd is, weer kan beginnen met spreken. Ik wil jullie allen persoonlijk feliciteren. Luister goed naar mijn boodschap: het zal jullie concurrentie onthullen, jullie concurrenten in de vierde en laatste fase van het spel.
Ten eerste, drie mannen uit het allereerste team dat zich ingeschreven heeft. Ik feliciteer Chris Oostra, Gustaaf Brugman en Willem Kamphuijs. Jullie zijn als beste vrienden deze arena ingegaan, en de enige vriendengroep waarvan er nog minstens drie leden in leven zijn. Dat is heel knap. Toch wil ik jullie op het hart drukken dat jullie niet voor eeuwig samen zullen kunnen werken. Er moet een punt komen dat jullie uit elkaar gaan.
Ten tweede, Karel van Aa. Karel, jij bent met je vijfenvijftig jaar de oudste levende deelnemer. Toch zie ik potentie in jou. Je lijkt gemotiveerd te zijn om te winnen, en hebt bewezen dat je intelligent en vindingrijk bent. Ik gun je de overwinning van harte.
David Petrucci, de vijfde kandidaat die nog in leven is. Jouw grote drijfveer is je lieve vriendin, en ik weet dat jij, hoewel je vredelievend lijkt, er alles aan zult doen om haar terug te zien. Ik duim voor je, David.
Adam Frederik Rep, jij hebt op tragische wijze je broer verloren. Hij is vermoord door je vriend, Austin. Het zal een opluchting voor je zijn dat híj in ieder geval niet langer meedoet. Je ziet er verslagen uit, en dat neem ik je niet kwalijk. Toch wil ik je vragen om je best te doen er nog wat van te maken. Ik geloof in je.
Ewout Visser, jij lijkt gedurende het spel niet al te veel gedaan te hebben. Desondanks heb jij van één van de twee deelnemers met de meeste doden op hun naam, Austin en Jan, ieder hebben zij vier kandidaten gedood, de eerstgenoemde om het leven weten te brengen. Dat is zeker geen eenvoudige prestatie. Daarom denk ik dat... o... oké.
En ten slotte, deelnemer acht, Stanley Nosić. Jij hebt van alle nog levende kandidaten de meeste doden weten te veroorzaken, twee namelijk, en zult Austins nalatenschap voort kunnen zetten. Je zult jezelf hiervoor zo te zien wel eerst even van de grond moeten rapen, maar als dat je lukt, komt alles goed voor jou.''
Nou, dacht Chris, dit zijn ze dan. De finalisten van de SchoonhovenSpelShow. Adam, David, Ewout, Guus, Karel, Stanley, Wim en hij.
''Ik wil nog één regel toevoegen'', vervolgde de spelleider. ''Het is vanaf nu niet meer toegestaan je buiten de brandgang te begeven. Ik zal voor drie kandidaten uiteraard een uitzondering maken, maar niet voor lang. Maak je dus uit de voeten.''
Wim en Guus stonden al op. Chris was er nog niet klaar voor. Hij zou Jason achter moeten laten. Zijn beste vriend. Zijn trouwste makker.
''Ik denk dat het spel veel sneller zal verlopen nu er nog maar een kwart van de oppervlakte over is'', zei Lars erachteraan. ''Ik denk dat het spel vandaag nog afgelopen zal zijn, voor de zon onder is. Stel me niet teleur.'' Hij zette de microfoon uit.
Guus en Wim maakten zich gereed om weg te lopen, naar het nog beboste gebied dat voorheen door één of andere 'lege cirkel' van de rest van het eiland gescheiden was. Maar Chris bleef zitten. Natuurlijk bleef hij zitten. Hij wist dat ze niet lang meer hadden voordat Schoonhoven zijn geduld zou verliezen, dat was hem niet ontgaan. Maar als hij Jason nu losliet, als hij nu wegliep...
Dan zou Jason echt dood zijn.
Wim ging naast hem zitten, zijn hand op Chris' linkerschouder. ''Het is moeilijk'', fluisterde hij met een trillende maar kalmerende stem. ''Het is zo moeilijk... maar we moeten door, Chris. We kunnen hier niet eeuwig blijven zitten. Jason komt niet meer terug. Natuurlijk zouden we willen van wel, natuurlijk zouden we het liefst hebben dat we met z'n vieren lachend, gierend en brullend thuis zouden komen en weer één of andere slechte film zouden kunnen gaan kijken. Maar het is niet mogelijk.''
Chris slikte. Het slijm kon nog maar net door zijn keel. Al die tijd, elke keer dat er een naam omgeroepen werd, elke moord die hier gepleegd was: het was altijd op een afstand geweest. Het had al die tijd een zeer wreed sociaal experiment kunnen zijn, een experiment met zesendertig acteurs die Chris en zijn vrienden het leven zuur wilden maken. Maar nu was het dichtbij gekomen. Nu was het slachtoffer één van hen. Nu was het echt.
Hoe moest hij dit aan Jasons ouders vertellen? Hoe moest hij gaan vertellen dat hun zoon er niet meer was?
Chris werd uit zijn gedachten gerukt, door Guus die hem in het echte leven van de grond af trok. ''We moeten gaan'', zei hij bruusk. ''Kom op nou.''
Wim liep met een treurige blik op zijn gezicht verder, en Chris wist dat hij moest volgen. Het was tijd om verder te gaan. Fysiek dan. Mentaal verdergaan zou nooit gebeuren.
Terwijl Chris met betraande ogen nog één laatste blik op het lijk van zijn vriend wierp, zijn vriend, die er vredig bij leek te liggen, alsof hij enkel aan het slapen was, merkte hij aan de andere kant van het meer een liggend, zwart voorwerp op. Een verkoold lijk. Een lijk dat verdacht dicht bij het meer lag.
Wie had hen ook alweer naar dat meer begeleid?