Uni
/
"မနှင်းဆီ မနှင်းဆီ
ပြုံးပြုံးကလေးနေတတ်သည်
မနှင်းဆီဘာတွေရေး
ကကြီး၊ခကွေးရေး
လက်ရေးလေးကဝိုင်းလို့ညီ
ပန်းကလေးလိုသီ
မနှင်းဆီပါးအို့လေး
ပန်းကလေးလိုမွှေး"
ကျောက်သင်ပုန်းမှာရေးထားတဲ့ကဗျာကိုကလေးတွေကသံပြိုင်လိုက်ဆိုကြတယ်။ သင်ရိုးညွှန်းတမ်းအရကဗျာတစ်ပုဒ်စ၊နှစ်ပုဒ်စပါတာမို့ ရှောင်းကျန့်ကဗျာသင်နေရတယ်။
"ဆရာလေး မနှင်းဆီဆိုတော့ပန်းကလေးပေါ့နော်"
ရှေ့မှာရေးပြထားတဲ့ကဗျာကိုဖတ်ပြပြီးကူးခိုင်းထားတုန်း ဟွားဟွားကထမေးလာတာမို့ ရှောင်းကျန့်ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်တယ်။
"ဟုတ်တယ်လေ ဟွားဟွားရဲ့"
ရှောင်းကျန့်ကပြောတော့ ဟွားဟွားကသဘောပေါက်သလိုတဟီးဟီးရယ်တယ်။
"ဒါဆိုသမီးနဲ့တူတာပေါ့နော် ဆရာလေး"
ဟွားဟွား(ပန်းပန်း)ဆိုတဲ့နာမည်အရ မနှင်းဆီကသူနဲ့တူတယ်ဆိုတယ်ဆိုပြီး ဟွားဟွားကသဘောတကျပြောနေတာမို့ရှောင်းကျန့်ပြုံးလိုက်တယ်။
"အင်း ဟုတ်တယ် ဒီကဗျာကဟွားဟွားအတွက်"
ရှောင်းကျန့်အပြောကြောင့် ဟွားဟွားကကျေနပ်သလိုပြုံးပြီးစာငုံ့ရေးနေတော့တယ်။ ကလေးတွေကငြိမ်ငြိမ်သက်သက်စာရေးနေကြတာမို့ ရှောင်းကျန့်လည်း ဆရာကိုင်ကျောင်းသုံးစာအုပ်ကိုထိုင်ဖတ်နေလိုက်တယ်။
"ဆရာလေးရှောင်းကျန့် နေ့လည်စာ"
အသံလာရာဆီကြည့်မိတော့ စာသင်ခန်းဝမှာတိုင်းရင်းသားငဂျစ်ဝမ်ရိပေါ်။ လက်ထဲကစာအုပ်ကိုချပြီးအနားသွားတော့ ထမင်းချိုင့်ကိုလက်ထဲထည့်ပေးလာတယ်။
"ရိပေါ်ရောစားပြီးပြီလား"
ထမင်းချိုင့်လေးကိုနီးရာစာရေးခုံပေါ်တင်ထားခဲ့ပြီး စာသင်ခန်းအပြင်ကိုလျှောက်လာရင်းရှောင်းကျန့်မေးတဲ့အခါရိပေါ်ကချက်ချင်းခေါင်းယမ်းတယ်။
"ကျွန်တော်မစားရသေးဘူး ဆရာလေးဗိုက်ဆာနေမှာစိုးလို့အရင်လာတာ"
ဂျစ်တစ်တစ်ရုပ်ကလေးနဲ့ဖြေလာတဲ့အဖြေကြောင့် ရှောင်းကျန့်ရင်ထဲနွေးခနဲ။ ရှောင်းကျန့်မသိလိုက်ခင်မှာပဲအသာဖွဖွပြုံးမိသွားတယ်။
"ဆရာရှောင်းကျန့် လက်ပေး"
လူကိုဆရာရှောင်းကျန့်လို့ခေါ်ရင်း လက်လာတောင်းနေတဲ့ကောင်လေးကြောင့် ရှောင်းကျန့်ကြောင်သွားတယ်။ အသိဝင်ကာမှညာဖက်လက်ကိုထုတ်ပေးတော့ မှုန်ကုတ်ကုတ်နဲ့တစ်ချက်ကြည့်တယ်။
"မဟုတ်ဘူး ဘယ်ဘက်လက်"
ထုတ်ပေးထားတဲ့ညာဖက်လက်ကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီး ဝမ်ရိပေါ်ကရှောင်းကျန့်ရဲ့ဘယ်ဖက်လက်ကိုဆတ်ခနဲဆွဲယူသွားတာမို့ရှောင်းကျန့်မှာဘာမှမပြောသာလိုက်။
"ယင်းလိုင်ချောင်းကကျောက်အရောင်သုံးမျိုးကိုဘယ်ဖက်လက်မှာပုတီးအဖြစ်ဆောင်ထားရင် အန္တရာယ်ကင်းတယ်လို့ဝမ်ယွဲ့လုံမျိုးနွယ်စုကယုံကြည်ကြတယ်"
မျိုးနွယ်စုရဲ့ယုံကြည်မှုကိုပြောရင်း လက်ပေါ်ခပ်ဖွဖွရစ်ပတ်လာတဲ့အဖြူ၊အပြာနုနဲ့အဝါရောင်ကျောက်ပုတီးလေး။
"ဒါဆိုရိပေါ်ကကျွန်တော့်ကိုအန္တရာယ်ကင်းစေချင်လို့လား"
ရှက်အမ်းအမ်းဖြစ်သွားရတဲ့အခြေအနေကိုပပျောက်သွားအောင် ရယ်ရင်းရှောင်းကျန့်ပြောတော့ဝမ်ရိပေါ်ကတစ်ချက်ခပ်စူးစူးကြည့်လာတာမို့ရှောင်းကျန့်အရယ်ရပ်သွားတယ်။
"အထိအခိုက်ကင်းမှဖြစ်မယ်
ဆရာရှောင်းကျန့်
ဝမ်ယွဲ့လုံအတွက်၊ချင်းလုံအတွက်၊ပြီးတော့...ကျွန်တော့်အတွက်"
ပုတီးလေးပတ်လို့အပြီးမှာဝမ်ရိပေါ်ရဲ့တိုးဖွဖွစကားသံဆုံးသွားတယ်။ ရှောင်းကျန့်ကတော့ကြောင်အအနဲ့ဝမ်ရိပေါ်ကိုပဲငေးနေမိတော့တယ်။ ဒီတိုင်းရင်းသားကအခုဘာတွေပြောနေတာလဲ သူ့ကို!။
"ဆရာရှောင်းကျန့်"
"ဟုတ်ကဲ့"
ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ပြန်ထူးတော့ ဝမ်ရိပေါ်ကမှုန်ကုတ်ကုတ်ကြည့်ရာကနေအသာပြုံးတယ်။
"ခုနကကဗျာသင်နေတာလား"
စာအကြောင်းမေးလာတော့ရှောင်းကျန့်စိတ်ကနည်းနည်းပြန်ပေါ့သွားတယ်။
"ဟုတ်တယ် ရိပေါ်ကကြားလိုက်တာလား"
"ကြားတယ် မနှင်းဆီဆိုလား"
ရိပေါ်အပြောကိုရှောင်းကျန့်ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်တယ်။ ဒါဆိုကဗျာဆိုပြနေတည်းကရိပေါ်ကရောက်နေခဲ့တာပေါ့။
"ကျွန်တော့်နာမည်နဲ့ရောကဗျာရေးပေးမလား
ကျွန်တော်လည်းပြုံးပြုံးလေးနေတတ်ပါတယ်"
မျက်နှာတည်နဲ့ပြောလာတဲ့ဝမ်ရိပေါ်ကြောင့် ရှောင်းကျန့်ရယ်ချင်သွားတယ်။ ဝမ်ရိပေါ်ကရှောင်းကျန့်ကိုကဗျာဆရာထင်နေပုံပဲ။
"အဲ့ဒီကဗျာကကျွန်တော်ရေးထားတာမဟုတ်ဘူး ရိပေါ်ရဲ့
သင်ရိုးညွှန်းတမ်းမှာပါတာ"
ရှောင်းကျန့်ပြောတော့ တိုင်းရင်းသားလေးကမျက်မှောင်တစ်ချက်တွန့်တယ်။
"ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ်ကျွန်တော်ကတော့ပြုံးပြုံးလေးပဲနေပါ့မယ် ဆရာရှောင်းကျန့်သဘောကျတယ်မလား"
တည့်တိုးကြီးလာမေးနေတဲ့ဝမ်ရိပေါ်ကြောင့် ရှောင်းကျန့်စဥ်းစားရကျပ်သွားတယ်။ 'သဘောကျတယ်'လို့လည်းဖြေလို့မဖြစ်။ 'သဘောမကျဘူး'လို့ဖြေလို့လည်းအဆင်မပြေ။
"ဟုတ်ပါပြီ ဒါဆိုကျွန်တော်ကလည်းရိပေါ်နာမည်နဲ့ကဗျာရေးပေးထားမှာပေါ့"
ရှက်ရမ်းရမ်းပြီးပြောချလိုက်တဲ့ရှောင်းကျန့်ရဲ့အပြောကြောင့် ရိပေါ်ကကျေနပ်သွားသလိုပြုံးတယ်။
"ဟုတ်ပြီ ဒါဆိုညနေကျကျွန်တော်လာခဲ့မယ်"
ပြောပြီးထွက်သွားတဲ့ကျောပြင်နက်ပြာကိုရှောင်းကျန့်မှာနှုတ်တောင်မဆက်လိုက်ရ။ ညနေလာခဲ့ဖို့လည်းရှောင်းကျန့်မခေါ်လိုက်မိပါ။ တောင်ဆင်းလမ်းကနေတရွေ့ရွေ့ဆင်းသွားတဲ့ကျောပြင်ကိုရပ်ကြည့်ရင်း ဘယ်ဖက်လက်ကကျောက်ပုတီးလေးကိုခပ်ဖွဖွပွတ်သပ်မိတယ်။ ချည်ကြိုးအနီလေးနဲ့အဆုံးမှာချည်ထားတဲ့ကျောက်ရောင်စုံပုတီးလေးကရှောင်းကျန့်ရဲ့လက်သွယ်သွယ်မှာလှလှလေးရှိနေတယ်။ ဝမ်ယွဲ့လုံတိုင်းရင်းသားလေးကတော့ရှောင်းကျန့်ကိုပုတီးလေးနဲ့ချည်ရုံမက စကားတွေနဲ့လည်းချည်တာပါပဲ။ တကယ်တော့ဝမ်ရိပေါ်ကရှောင်းကျန့်ကိုရစ်ပတ်တဲ့နက်ပြာရောင်ချည်ကြိုးလေးနဲ့တူပါတယ်။
"ဆရာလေး စာပြီးပြီ"
တောင်ဆင်းလမ်းကိုငေးနေတုန်း နောက်ကနေခပ်စူးစူးအသံလေးနဲ့ယွဲ့လွီကရောက်လာတာမို့ ရှောင်းကျန့်ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်တယ်။
"ကလေးတွေစာလာပြလို့ရပြီ"
သစ်သားထိုင်ခုံလေးမှာထိုင်ပြီးဘောပင်ကိုကိုင်ထားရင်းရှောင်းကျန့်ပြောလိုက်တော့ ကလေးတွေကအလုအယက်စာလာပြကြတယ်။
"လီဟုန် နောက်တစ်ခါလက်ရေးလှလှရေးနော် ဆရာကလက်ရေးမလှရင်မချစ်ဘူး"
လီဟုန်ဆိုတဲ့ကလေးမလေးရဲ့စာအုပ်ကိုအမှတ်ခြစ်ပေးနေရင်းရှောင်းကျန့်ပြောလိုက်တယ်။ ကလေးတွေကငယ်ငယ်တည်းကသေချာလေ့ကျင့်ပေးမှလက်ရေးလေးတွေပါလှလာကြမှာ။
"ဒါဆိုလက်ရေးလှရင်ဆရာလေးကချစ်တယ်ပေါ့"
"အင်း ဟုတ်တယ်"
စာပြပြီးပြီဖြစ်တဲ့ယွဲ့လွီကရှောင်းကျန့်ကိုလှမ်းမေးတာမို့ရှောင်းကျန့်လှည့်မကြည့်ပဲခေါင်းညိမ့်ပြရင်းဖြေလိုက်တယ်။
"ဒါဆိုရင်ကိုကြီးဝမ်ရိပေါ်ကိုလည်းဆရာလေးကချစ်တယ်ပေါ့
ကိုကြီးဝမ်ရိပေါ်ကလက်ရေးတအားလှတာ"
အားရပါးရအော်ချလိုက်တဲ့ယွဲ့လွီကြောင့်ရှောင်းကျန့်မျက်လုံးပြူးသွားတယ်။ ကျန်တဲ့ကလေးတွေကိုကြည့်တော့လည်း ယွဲ့လွီကိုထောက်ခံနေကြတဲ့အရိပ်အယောင်တွေနဲ့။
"ကဲ!! စကားမများပဲကဗျာကျက်နေကြ"
စစ်လက်စစာအုပ်ကိုခပ်တည်တည်နဲ့ဆက်အမှတ်ခြစ်ပေးနေရင်း ရှောင်းကျန့်လှမ်းအော်လိုက်တော့ကလေးတွေကငြိမ်ကုတ်သွားတယ်။ ဒီကလေးတွေကတော့တစ်ထစ်ရှိဒီဝမ်ရိပေါ်ဆီပဲအရောက်ပို့နေကြတယ်။ ဝမ်ရိပေါ်ဆိုမှကဗျာရေးပေးမယ်ဆိုပြီးရှက်ရမ်းရမ်းမိသွားတယ်။ ကလေးတွေကိုစာကျက်ခိုင်းထားပြီးဗလာစာအုပ်နဲ့ခဲတံကိုကောက်ကိုင်လိုက်တော့လည်း ကဗျာဆရာဦးနှောက်မဟုတ်တဲ့ရှောင်းကျန့်ဦးနှောက်ကဘာတစ်လုံးမှထွက်မလာဘူး။
နောက်ဆုံးတော့လည်းမနှင်းဆီကဗျာကိုမနှင်းဆီနေရာမှာဝမ်ရိပေါ်နာမည်ထည့်လိုက်တာနဲ့ဆုံးတာပါပဲ။ ကဗျာကိုလှလှပပအဆုံးသတ်ပြီးတဲ့အချိန်နဲ့ကလေးတွေကဗျာရတဲ့အချိန်ကကွက်တိ။တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်စာပြိုင်နေတာကိုကြည့်ပေးရင်းအချိန်ကဘာမှန်းမသိနေ့လည်စာစားချိန်ရောက်သွားတော့တာပါပဲ။
"နေ့လည်စာစားကြရအောင်"
သူ့ဟင်းကိုယ့်ပေး၊ကိုယ့်ဟင်းသူ့ကျွေးလုပ်ရင်းနဲ့ ပျော်စရာကောင်းတဲ့နေ့လည်စာစားချိန်လည်းပြီးသွားတယ်။ နားချိန်ပြီးပြန်တော့လည်းထုံးစံအတိုင်းစာသင်၊စာစစ်နဲ့ရှောင်ရှောင်းကျန့်တို့လုံးလည်ချာလည်လိုက်နေတော့တာပါပဲ။ တော်သေးတာက ကလေးတွေကတအားမဆော့လို့ပေါ့။ မဟုတ်ရင်ရှောင်းကျန့်တော့ချောင်မှာမဟုတ်။
"ဆရာလေး သားတို့ပြန်ပြီ"
"သမီးတို့ပြန်တော့မယ်နော် ဆရာလေး"
"အေး အေး ဂရုစိုက်ပြန်ကြ"
ကလေးတွေကအလုအယက်နှုတ်ဆက်ပြီးတော့လွယ်အိတ်ကိုယ်စီပိုက်ပြီးပြန်သွားကြတယ်။ ရှောင်းကျန့်ကတော့ထုံးစံအတိုင်းရေချိုးဖို့ပြင်ရတော့တာပဲ။ ညနေကျဟိုမှုန်ကုတ်ကုတ်တိုင်းရင်းသားလေးကကျိန်းသေပေါက်ရောက်လာမယ့်ပုံမို့ရှောင်းကျန့်ရေမြန်မြန်ချိုးလိုက်တယ်။ တီရှပ်အဖြူရောင်လေးကိုဝတ်ပြီးနေ့လည်ကရေးထားတဲ့ကဗျာစာရွက်ကိုထိုင်ဖတ်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ မဆိုးပါဘူး ဖတ်လို့ကောင်းသားပဲ။
"ဆရာရှောင်းကျန့် ကျွန်တော်လာတယ်"
ကဗျာထိုင်ဖတ်နေတုန်းအသံကြားတာမို့ စာရွက်ကလေးကိုခပ်ဖွဖွဆုတ်ထားရင်း အပြင်ကိုပြေးထွက်လာလိုက်တော့လက်ကိုပိုက်ရင်းနောက်ကျောပေးပြီးရပ်နေတဲ့ဝမ်ရိပေါ်က မပြောင်းမလဲရိုးရာဝတ်စုံနက်ပြာရောင်လေးနဲ့။
"ရိပေါ် ကျွန်တော်ရောက်ပြီ"
ရှောင်းကျန့်ကခေါ်တော့ရိပေါ်ကလှည့်ကြည့်လာတယ်။ ရှောင်းကျန့်ကိုမြင်တော့နဂိုဂျစ်တူးတူးရုပ်ကနေအသာပြုံးတယ်။
"နွေးနွေးထွေးထွေးလေးဝတ်စမ်းပါလား ဆရာရှောင်းကျန့်ရဲ့
ခင်ဗျားမဆိုးပါနဲ့"
ရေချိုးပြီးကာစမှာဝေ့လာတဲ့တောင်ပေါ်လေတစ်ချက်ကြောင့်ခန္ဓာကိုယ်ကစိမ့်ခနဲဖြစ်သွားတာမို့လက်မောင်းကိုကျုံ့လိုက်တဲ့အခါ မှုန်တေတေမျက်နှာနဲ့ရိပေါ်ကဆူသလိုပြောတယ်။ 18နှစ်ကျော်ကျော်ကောင်လေးဆီကနေအဆူခံနေရတာနည်းနည်းတော့အောင့်သက်သက်ဖြစ်ပေမယ့် ရှောင်းကျန့်ငြင်းမနေတော့ဘူး။
"ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ ကျွန်တော်အနွေးထည်ထပ်ဝတ်လိုက်ဦးမယ်"
အဆောင်ထဲပြေးဝင်ပြီးဆွယ်တာတစ်ထည်ထပ်ဝတ်လာပြီးမှပြန်ထွက်လာလိုက်တယ်။
"ကျွန်တော့်အတွက်ကဗျာပြီးသွားပြီလား"
ရှောင်းကျန့်ပြန်ရောက်လာတာနဲ့ရိပေါ်ကတန်းမေးလာတာမို့ လက်ထဲကစာရွက်ကလေးကိုရှောင်းကျန့်လှမ်းပေးလိုက်တယ်။
"ကျွန်တော်တကယ်ကဗျာမရေးတတ်ဘူး
ရိပေါ် အဲ့တာကြောင့်ဖတ်လို့မကောင်းရင်လည်းကျွန်တော်ဘာမှမတတ်နိုင်ဘူး"
ရှောင်းကျန့်ကပြောတော့ ရိပေါ်ကခေါင်းတစ်ချက်ပဲညိမ့်ပြပြီးကဗျာကိုစဖတ်တယ်။ ရှောင်းကျန့်ကတော့ 'ကျောင်းဆရာဖြစ်ပြီးကဗျာတောင်မစပ်တတ်ဘူးလား ဆရာရှောင်းကျန့်ရဲ့'လို့ပြောမယ့်18နှစ်ကျော်ကျော်ကောင်လေးဝမ်ရိပေါ်ရဲ့ခပ်ဆူဆူအပြောကိုပဲအာရုံရနေတော့တယ်။ ဒါပေမယ့်ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့တုံ့ပြန်မှုကရှောင်းကျန့်ထင်ထားတာနဲ့ကွာနေတယ်။ တဖြည်းဖြည်းချင်းပြုံးနေရာကနေဝမ်ရိပေါ်ကပီပီသသပြုံးတာမို့ ရှောင်းကျန့်နည်းနည်းစိတ်အေးသွားတယ်။
"ဆရာရှောင်းကျန့်"
"ဗျာ"
ပြုံးစစမျက်နှာနဲ့ခေါ်လာတဲ့ရိပေါ်ကြောင့် ရှောင်းကျန့်ပြန်ထူးလိုက်တယ်။
"ကျွန်တော့်ပါးအို့ကတကယ်မွှေးတာလား"
"ဟုတ်တယ်လေ အာ မဟုတ်ဘူးလေ"
အကြောင်ရိုက်ပြီးမေးတဲ့ရိပေါ်ကြောင့် ရှောင်းကျန့်မျက်နှာနီနီနဲ့အယောင်ယောင်အမှားမှားဖြေတဲ့အခါ ဝမ်ရိပေါ်ကရယ်တယ်။ ရှောင်းကျန့်ကတော့ရယ်ခဲ၊ပြုံးခဲတဲ့ဝမ်ယွဲ့လုံတိုင်းရင်းသားလေးရဲ့သွားတန်းဖွေးဖွေးတွေပေါ်အောင်ရယ်မောနေခြင်းကိုတခုတ်တရငေးမိသွားသေးရဲ့။
"ကျွန်တော်ဖြင့်စတွေ့တုန်းကရိပေါ်ကိုရယ်တတ်မယ်တောင်မထင်ဘူး"
ရှောင်းကျန့်ကပြောတော့ ရိပေါ်ကသဘောပေါက်သလိုပြုံးတယ်။
"စတွေ့တုန်းကဆရာရှောင်းကျန့်ကကျွန်တော့်ကိုဝမ်ကျယ်လို့ခေါ်တာကိုးဗျ"
ဒီတစ်ခါပြုံးရသူကရှောင်းကျန့်ပါပဲ။ အဲ့တုန်းကရှောင်းကျန့်မှရိပေါ်ရဲ့နာမည်အရင်းကိုမှမသိတာ။
"တကယ်ဆိုရိပေါ်ကကျွန်တော့်ထက်ငယ်တာပဲဟာကို ကျွန်တော်ခေါ်လို့ရသားပဲ"
အထွန့်တက်သလိုပြောပြီးကာမှ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုကျောင်းဆရာဆိုတာအမှတ်ရသွားလို့မော့ကြည့်တော့ ဝမ်ယွဲ့လုံတိုင်းရင်းသားလေးကရှောင်းကျန့်ကိုကြည့်နေတာနဲ့သွားဆုံတယ်။ ညနေခင်းရဲ့တောင်ပေါ်လေအေးအေးမှာ ရှောင်းကျန့်မျက်နှာကခပ်ရဲရဲ။
"ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲမသိဘူး
ကျွန်တော်ကခြောက်နှစ်ငယ်တာတောင် ကျွန်တော်ကပဲကာကွယ်ပေးချင်နေတာ"
ခပ်ဖွဖွပြောလိုက်တဲ့ဝမ်ရိပေါ်ကြောင့် ဒီအခြေအနေဟာသာမန်မဟုတ်ဘူးဆိုတာရှောင်းကျန့်သိပါတယ်။ နေပါဦး ဒီကောင်လေးကရှောင်းကျန့်ကိုဘာဖြစ်စေချင်နေတာလဲ။
"အဲ့တော့ဝမ်ကျယ်လို့ခေါ်ရင် ကျွန်တော်က ကလေးကြီးဖြစ်သွားသလိုခံစားရတယ်
ကျွန်တော်ကလေးမဖြစ်ချင်ပါဘူး"
လူကြီးဆန်ချင်နေတာနေမှာပါဆိုပြီးပဲရှောင်းကျန့်အတွေးတွေကိုလျှောချလိုက်ရတယ်။ တကယ်ပဲ ဒီတိုင်းရင်းသားကတော့။ လူကိုဗျာများအောင်ပြောတတ်လွန်းတယ်။
"အင်း ဟုတ်ပါပြီ
ရိပေါ်ကလူကြီးပါ"
ရယ်သံစွက်နေရင်းရှောင်းကျန့်ကပြောတော့ ရိပေါ်ကမှုန်ကုတ်ကုတ်ရုပ်ကလေးနဲ့ကြည့်ပေမယ့်ဘာမှတော့ပြန်မပြောဘူး။ တောင်ပြာတန်းတွေကိုနှစ်ယောက်အတူငေးရင်း၊ လေပြေသွေးကိုနှစ်ယောက်အတူခံစားရင်း ဘာမှမပြောဖြစ်ပဲငြိမ်သက်နေကြတယ်။ တစ်စတစ်စနေဝင်ခါနီးလာပြီဖြစ်ပေမယ့် ဝမ်ရိပေါ်ကမပြန်သေးဘူး။
"ဟော ဝမ်ကျယ်ရောရောက်နေတာလား"
အသက်ခပ်ကြီးကြီးအမျိုးသမီးကြီးတစ်ဦးကထမင်းချိုင့်ကိုလက်ကဆွဲရင်းရောက်လာပြီး ဝမ်ရိပေါ်ကိုလှမ်းနှုတ်ဆက်တယ်။ ဝမ်ကျယ်လို့ခေါ်ခံလိုက်ရတဲ့ဝမ်ရိပေါ်ကတော့မှုန်ကုတ်ကုတ်ဖြစ်သွားလေရဲ့။
"ဆရာလေး ညစာအတွက်လာပို့တာနော့်
ဘယ်နားထားခဲ့ရမလဲ"
"ရတယ်ဗျ ကျွန်တော်တစ်ခါတည်းလှယ်ပေးလိုက်မယ်"
ထမင်းချိုင့်ကလေးကိုလက်လွှဲယူလိုက်ရင်း ရှောင်းကျန့်အဆောင်ထဲကိုဝင်လာလိုက်တယ်။ ထမင်းချိုင့်ကိုခပ်မြန်မြန်လှယ်ပေးပြီးအပြင်ထွက်လာတော့ဝမ်ရိပေါ်ကမပြန်သေးဘူး။
"ရပါပြီ အားရီ"
ထမင်းချိုင့်အလွတ်ကိုလှမ်းပေးရင်း ရှောင်းကျန့်ပြောတော့အမျိုးသမီးကြီးကပြုံးရင်းခေါင်းညိမ့်တယ်။
"ပြန်တော့မယ် ဆရာလေးရေ့
နေလည်းစောင်းပြီ
ဝမ်ကျယ် တစ်ခါတည်းလိုက်ခဲ့မလား"
အမျိုးသမီးကြီးကရှောင်းကျန့်ကိုနှုတ်ဆက်ရင်း ဝမ်ရိပေါ်ကိုပါတစ်ခါတည်းခေါ်တယ်။ ရိပေါ်ကတော့ဂျစ်တစ်တစ်ရုပ်ကလေးနဲ့။
"မလိုက်တော့ဘူး ကျွန်တော်နေဦးမှာ"
ဘောက်ဆတ်ဆတ်အသံနဲ့ရိပေါ်ကြောင့် ရှောင်းကျန့်ခိုးပြုံးမိတယ်။ ဝမ်ကျယ်လို့ခေါ်မှာကိုသေမလိုကြောက်တာပဲ။
"တကယ်မပြန်သေးဘူးလား
နေဝင်တော့မယ် ဝမ်ကျယ်ရဲ့"
တောင်ဆင်းလမ်းကအမျိုးသမီးကြီးရဲ့ကျောပြင်ကိုတစ်ချက်လှမ်းကြည့်ရင်း စသလိုနောက်သလိုပြုံးစစနဲ့ရှောင်းကျန့်ပြောတော့ဝမ်ရိပေါ်ကဂျစ်တစ်တစ်ရုပ်နဲ့ကြည့်တယ်။
"နောက်တစ်ခါဝမ်ကျယ်လို့ခေါ်ရင် ကဗျာထဲကအတိုင်းကျွန်တော့်ပါးအို့မွှေး၊မမွှေး
ဆရာရှောင်းကျန့်ကိုအတည်ပြုခိုင်းမယ်
ခုတော့ပြန်ပြီ"
ပြောရင်းဆိုရင်းလှည့်ထွက်သွားတဲ့ဝမ်ရိပေါ်ကြောင့် ရှောင်းကျန့်ကတော့နေရာမှာတောင့်တောင့်လေးကျန်ခဲ့တယ်။ ဒီတိုင်းရင်းသားကတော့လေ!။ တကယ်တော့ပြောလည်းပြောချင်စရာ။ စဥ်းစားရကျပ်လွန်းလို့မနှင်းဆီကဗျာကိုနာမည်အစားထိုးတော့အဲ့လိုပဲရလာတာကိုး။
"ဝမ်ရိပေါ် ဝမ်ရိပေါ်
ပြုံးပြုံးကလေးနေတတ်သနော်
ဝမ်ရိပေါ်ဘာတွေရေး
ကကြီး၊ခကွေးရေး
လက်ရေးလေးကဝိုင်းလို့ညီ
ပန်းကလေးလိုသီ
ဝမ်ရိပေါ်ပါးအို့လေး
ပန်းကလေးလိုမွှေး"
ကဗျာကိုကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ရွတ်ကြည့်ရင်း ရှောင်းကျန့်ပြုံးမိပါတယ်။ ဝမ်ရိပေါ်ပါးအို့နွေးမနွေးမသိပေမယ့် ရှောင်းကျန့်စိတ်အစုံကတော့ဝမ်ယွဲ့လုံတိုင်းရင်းသားလေးနဲ့ရှိနေရရင်နွေးနေတတ်တာဘယ်လိုသဘာဝစွမ်းအားကြောင့်များပါလဲ။
#TayyYizhan
8.10.2022(Sat)
A/N ကဗျာကKgကလေးကဗျာများappကနေတေးယူလာတာမို့ creditအပြည့်အဝပေးပါတယ်ရှင် ဝမ်ရိပေါ်နာမည်ကဗျာကတော့တေးထည့်ရေးကြည့်လိုက်တာပါ။
ပျော်ရွှင်စရာသီတင်းကျွတ်ကလေးဖြစ်ကြပါစေရှင်
Updateမြန်စေချင်ရင်သီတင်းကျွတ်မုန့်ဖိုးလာပေးကြပါ🤣
Zawgyi
/
"မႏွင္းဆီ မႏွင္းဆီ
ၿပဳံးၿပဳံးကေလးေနတတ္သည္
မႏွင္းဆီဘာေတြေရး
ကႀကီး၊ခေကြးေရး
လက္ေရးေလးကဝိုင္းလို႔ညီ
ပန္းကေလးလိုသီ
မႏွင္းဆီပါးအို႔ေလး
ပန္းကေလးလိုေမႊး"
ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာေရးထားတဲ့ကဗ်ာကိုကေလးေတြကသံၿပိဳင္လိုက္ဆိုၾကတယ္။ သင္ရိုးၫႊန္းတမ္းအရကဗ်ာတစ္ပုဒ္စ၊ႏွစ္ပုဒ္စပါတာမို႔ ေရွာင္းက်န့္ကဗ်ာသင္ေနရတယ္။
"ဆရာေလး မႏွင္းဆီဆိုေတာ့ပန္းကေလးေပါ့ေနာ္"
ေရွ႕မွာေရးျပထားတဲ့ကဗ်ာကိုဖတ္ျပၿပီးကူးခိုင္းထားတုန္း ဟြားဟြားကထေမးလာတာမို႔ ေရွာင္းက်န့္ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္တယ္။
"ဟုတ္တယ္ေလ ဟြားဟြားရဲ႕"
ေရွာင္းက်န့္ကေျပာေတာ့ ဟြားဟြားကသေဘာေပါက္သလိုတဟီးဟီးရယ္တယ္။
"ဒါဆိုသမီးနဲ႕တူတာေပါ့ေနာ္ ဆရာေလး"
ဟြားဟြား(ပန္းပန္း)ဆိုတဲ့နာမည္အရ မႏွင္းဆီကသူနဲ႕တူတယ္ဆိုတယ္ဆိုၿပီး ဟြားဟြားကသေဘာတက်ေျပာေနတာမို႔ေရွာင္းက်န့္ၿပဳံးလိုက္တယ္။
"အင္း ဟုတ္တယ္ ဒီကဗ်ာကဟြားဟြားအတြက္"
ေရွာင္းက်န့္အေျပာေၾကာင့္ ဟြားဟြားကေက်နပ္သလိုၿပဳံးၿပီးစာငုံ႕ေရးေနေတာ့တယ္။ ကေလးေတြကၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္စာေရးေနၾကတာမို႔ ေရွာင္းက်န့္လည္း ဆရာကိုင္ေက်ာင္းသုံးစာအုပ္ကိုထိုင္ဖတ္ေနလိုက္တယ္။
"ဆရာေလးေရွာင္းက်န့္ ေန႕လည္စာ"
အသံလာရာဆီၾကည့္မိေတာ့ စာသင္ခန္းဝမွာတိုင္းရင္းသားငဂ်စ္ဝမ္ရိေပၚ။ လက္ထဲကစာအုပ္ကိုခ်ၿပီးအနားသြားေတာ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ကိုလက္ထဲထည့္ေပးလာတယ္။
"ရိေပၚေရာစားၿပီးၿပီလား"
ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးကိုနီးရာစာေရးခုံေပၚတင္ထားခဲ့ၿပီး စာသင္ခန္းအျပင္ကိုေလွ်ာက္လာရင္းေရွာင္းက်န့္ေမးတဲ့အခါရိေပၚကခ်က္ခ်င္းေခါင္းယမ္းတယ္။
"ကြၽန္ေတာ္မစားရေသးဘူး ဆရာေလးဗိုက္ဆာေနမွာစိုးလို႔အရင္လာတာ"
ဂ်စ္တစ္တစ္႐ုပ္ကေလးနဲ႕ေျဖလာတဲ့အေျဖေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န့္ရင္ထဲေႏြးခနဲ။ ေရွာင္းက်န့္မသိလိုက္ခင္မွာပဲအသာဖြဖြၿပဳံးမိသြားတယ္။
"ဆရာေရွာင္းက်န့္ လက္ေပး"
လူကိုဆရာေရွာင္းက်န့္လို႔ေခၚရင္း လက္လာေတာင္းေနတဲ့ေကာင္ေလးေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န့္ေၾကာင္သြားတယ္။ အသိဝင္ကာမွညာဖက္လက္ကိုထုတ္ေပးေတာ့ မႈန္ကုတ္ကုတ္နဲ႕တစ္ခ်က္ၾကည့္တယ္။
"မဟုတ္ဘူး ဘယ္ဘက္လက္"
ထုတ္ေပးထားတဲ့ညာဖက္လက္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ဝမ္ရိေပၚကေရွာင္းက်န့္ရဲ႕ဘယ္ဖက္လက္ကိုဆတ္ခနဲဆြဲယူသြားတာမို႔ေရွာင္းက်န့္မွာဘာမွမေျပာသာလိုက္။
"ယင္းလိုင္ေခ်ာင္းကေက်ာက္အေရာင္သုံးမ်ိဳးကိုဘယ္ဖက္လက္မွာပုတီးအျဖစ္ေဆာင္ထားရင္ အႏၲရာယ္ကင္းတယ္လို႔ဝမ္ယြဲ႕လုံမ်ိဳးႏြယ္စုကယုံၾကည္ၾကတယ္"
မ်ိဳးႏြယ္စုရဲ႕ယုံၾကည္မႈကိုေျပာရင္း လက္ေပၚခပ္ဖြဖြရစ္ပတ္လာတဲ့အျဖဴ၊အျပာႏုနဲ႕အဝါေရာင္ေက်ာက္ပုတီးေလး။
"ဒါဆိုရိေပၚကကြၽန္ေတာ့္ကိုအႏၲရာယ္ကင္းေစခ်င္လို႔လား"
ရွက္အမ္းအမ္းျဖစ္သြားရတဲ့အေျခအေနကိုပေပ်ာက္သြားေအာင္ ရယ္ရင္းေရွာင္းက်န့္ေျပာေတာ့ဝမ္ရိေပၚကတစ္ခ်က္ခပ္စူးစူးၾကည့္လာတာမို႔ေရွာင္းက်န့္အရယ္ရပ္သြားတယ္။
"အထိအခိုက္ကင္းမွျဖစ္မယ္
ဆရာေရွာင္းက်န့္
ဝမ္ယြဲ႕လုံအတြက္၊ခ်င္းလုံအတြက္၊ၿပီးေတာ့...ကြၽန္ေတာ့္အတြက္"
ပုတီးေလးပတ္လို႔အၿပီးမွာဝမ္ရိေပၚရဲ႕တိုးဖြဖြစကားသံဆုံးသြားတယ္။ ေရွာင္းက်န့္ကေတာ့ေၾကာင္အအနဲ႕ဝမ္ရိေပၚကိုပဲေငးေနမိေတာ့တယ္။ ဒီတိုင္းရင္းသားကအခုဘာေတြေျပာေနတာလဲ သူ႕ကို!။
"ဆရာေရွာင္းက်န့္"
"ဟုတ္ကဲ့"
ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႕ျပန္ထူးေတာ့ ဝမ္ရိေပၚကမႈန္ကုတ္ကုတ္ၾကည့္ရာကေနအသာၿပဳံးတယ္။
"ခုနကကဗ်ာသင္ေနတာလား"
စာအေၾကာင္းေမးလာေတာ့ေရွာင္းက်န့္စိတ္ကနည္းနည္းျပန္ေပါ့သြားတယ္။
"ဟုတ္တယ္ ရိေပၚကၾကားလိုက္တာလား"
"ၾကားတယ္ မႏွင္းဆီဆိုလား"
ရိေပၚအေျပာကိုေရွာင္းက်န့္ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္တယ္။ ဒါဆိုကဗ်ာဆိုျပေနတည္းကရိေပၚကေရာက္ေနခဲ့တာေပါ့။
"ကြၽန္ေတာ့္နာမည္နဲ႕ေရာကဗ်ာေရးေပးမလား
ကြၽန္ေတာ္လည္းၿပဳံးၿပဳံးေလးေနတတ္ပါတယ္"
မ်က္ႏွာတည္နဲ႕ေျပာလာတဲ့ဝမ္ရိေပၚေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န့္ရယ္ခ်င္သြားတယ္။ ဝမ္ရိေပၚကေရွာင္းက်န့္ကိုကဗ်ာဆရာထင္ေနပုံပဲ။
"အဲ့ဒီကဗ်ာကကြၽန္ေတာ္ေရးထားတာမဟုတ္ဘူး ရိေပၚရဲ႕
သင္ရိုးၫႊန္းတမ္းမွာပါတာ"
ေရွာင္းက်န့္ေျပာေတာ့ တိုင္းရင္းသားေလးကမ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္တြန့္တယ္။
"ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ၿပဳံးၿပဳံးေလးပဲေနပါ့မယ္ ဆရာေရွာင္းက်န့္သေဘာက်တယ္မလား"
တည့္တိုးႀကီးလာေမးေနတဲ့ဝမ္ရိေပၚေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န့္စဥ္းစားရက်ပ္သြားတယ္။ 'သေဘာက်တယ္'လို႔လည္းေျဖလို႔မျဖစ္။ 'သေဘာမက်ဘဴး'လို႔ေျဖလို႔လည္းအဆင္မေျပ။
"ဟုတ္ပါၿပီ ဒါဆိုကြၽန္ေတာ္ကလည္းရိေပၚနာမည္နဲ႕ကဗ်ာေရးေပးထားမွာေပါ့"
ရွက္ရမ္းရမ္းၿပီးေျပာခ်လိဳက္တဲ့ေရွာင္းက်န့္ရဲ႕အေျပာေၾကာင့္ ရိေပၚကေက်နပ္သြားသလိုၿပဳံးတယ္။
"ဟုတ္ၿပီ ဒါဆိုညေနက်ကြၽန္ေတာ္လာခဲ့မယ္"
ေျပာၿပီးထြက္သြားတဲ့ေက်ာျပင္နက္ျပာကိုေရွာင္းက်န့္မွာႏႈတ္ေတာင္မဆက္လိုက္ရ။ ညေနလာခဲ့ဖို႔လည္းေရွာင္းက်န့္မေခၚလိုက္မိပါ။ ေတာင္ဆင္းလမ္းကေနတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ဆင္းသြားတဲ့ေက်ာျပင္ကိုရပ္ၾကည့္ရင္း ဘယ္ဖက္လက္ကေက်ာက္ပုတီးေလးကိုခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္မိတယ္။ ခ်ည္ႀကိဳးအနီေလးနဲ႕အဆုံးမွာခ်ည္ထားတဲ့ေက်ာက္ေရာင္စုံပုတီးေလးကေရွာင္းက်န့္ရဲ႕လက္သြယ္သြယ္မွာလွလွေလးရွိေနတယ္။ ဝမ္ယြဲ႕လုံတိုင္းရင္းသားေလးကေတာ့ေရွာင္းက်န့္ကိုပုတီးေလးနဲ႕ခ်ည္႐ုံမက စကားေတြနဲ႕လည္းခ်ည္တာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ဝမ္ရိေပၚကေရွာင္းက်န့္ကိုရစ္ပတ္တဲ့နက္ျပာေရာင္ခ်ည္ႀကိဳးေလးနဲ႕တူပါတယ္။
"ဆရာေလး စာၿပီးၿပီ"
ေတာင္ဆင္းလမ္းကိုေငးေနတုန္း ေနာက္ကေနခပ္စူးစူးအသံေလးနဲ႕ယြဲ႕လြီကေရာက္လာတာမို႔ ေရွာင္းက်န့္ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္တယ္။
"ကေလးေတြစာလာျပလို႔ရၿပီ"
သစ္သားထိုင္ခုံေလးမွာထိုင္ၿပီးေဘာပင္ကိုကိုင္ထားရင္းေရွာင္းက်န့္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကေလးေတြကအလုအယက္စာလာျပၾကတယ္။
"လီဟုန္ ေနာက္တစ္ခါလက္ေရးလွလွေရးေနာ္ ဆရာကလက္ေရးမလွရင္မခ်စ္ဘူး"
လီဟုန္ဆိုတဲ့ကေလးမေလးရဲ႕စာအုပ္ကိုအမွတ္ျခစ္ေပးေနရင္းေရွာင္းက်န့္ေျပာလိုက္တယ္။ ကေလးေတြကငယ္ငယ္တည္းကေသခ်ာေလ့က်င့္ေပးမွလက္ေရးေလးေတြပါလွလာၾကမွာ။
"ဒါဆိုလက္ေရးလွရင္ဆရာေလးကခ်စ္တယ္ေပါ့"
"အင္း ဟုတ္တယ္"
စာျပၿပီးၿပီျဖစ္တဲ့ယြဲ႕လြီကေရွာင္းက်န့္ကိုလွမ္းေမးတာမို႔ေရွာင္းက်န့္လွည့္မၾကည့္ပဲေခါင္းညိမ့္ျပရင္းေျဖလိုက္တယ္။
"ဒါဆိုရင္ကိုႀကီးဝမ္ရိေပၚကိုလည္းဆရာေလးကခ်စ္တယ္ေပါ့
ကိုႀကီးဝမ္ရိေပၚကလက္ေရးတအားလွတာ"
အားရပါးရေအာ္ခ်လိဳက္တဲ့ယြဲ႕လြီေၾကာင့္ေရွာင္းက်န့္မ်က္လုံးျပဴးသြားတယ္။ က်န္တဲ့ကေလးေတြကိုၾကည့္ေတာ့လည္း ယြဲ႕လြီကိုေထာက္ခံေနၾကတဲ့အရိပ္အေယာင္ေတြနဲ႕။
"ကဲ!! စကားမမ်ားပဲကဗ်ာက်က္ေနၾက"
စစ္လက္စစာအုပ္ကိုခပ္တည္တည္နဲ႕ဆက္အမွတ္ျခစ္ေပးေနရင္း ေရွာင္းက်န့္လွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ့ကေလးေတြကၿငိမ္ကုတ္သြားတယ္။ ဒီကေလးေတြကေတာ့တစ္ထစ္ရွိဒီဝမ္ရိေပၚဆီပဲအေရာက္ပို႔ေနၾကတယ္။ ဝမ္ရိေပၚဆိုမွကဗ်ာေရးေပးမယ္ဆိုၿပီးရွက္ရမ္းရမ္းမိသြားတယ္။ ကေလးေတြကိုစာက်က္ခိုင္းထားၿပီးဗလာစာအုပ္နဲ႕ခဲတံကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့လည္း ကဗ်ာဆရာဦးေႏွာက္မဟုတ္တဲ့ေရွာင္းက်န့္ဦးေႏွာက္ကဘာတစ္လုံးမွထြက္မလာဘူး။
ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္းမႏွင္းဆီကဗ်ာကိုမႏွင္းဆီေနရာမွာဝမ္ရိေပၚနာမည္ထည့္လိုက္တာနဲ႕ဆုံးတာပါပဲ။ ကဗ်ာကိုလွလွပပအဆုံးသတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္နဲ႕ကေလးေတြကဗ်ာရတဲ့အခ်ိန္ကကြက္တိ။တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္စာၿပိဳင္ေနတာကိုၾကည့္ေပးရင္းအခ်ိန္ကဘာမွန္းမသိေန႕လည္စာစားခ်ိန္ေရာက္သြားေတာ့တာပါပဲ။
"ေန႕လည္စာစားၾကရေအာင္"
သူ႕ဟင္းကိုယ့္ေပး၊ကိုယ့္ဟင္းသူ႕ေကြၽးလုပ္ရင္းနဲ႕ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ေန႕လည္စာစားခ်ိန္လည္းၿပီးသြားတယ္။ နားခ်ိန္ၿပီးျပန္ေတာ့လည္းထုံးစံအတိုင္းစာသင္၊စာစစ္နဲ႕ေရွာင္ေရွာင္းက်န့္တို႔လုံးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ေတာ္ေသးတာက ကေလးေတြကတအားမေဆာ့လို႔ေပါ့။ မဟုတ္ရင္ေရွာင္းက်န့္ေတာ့ေခ်ာင္မွာမဟုတ္။
"ဆရာေလး သားတို႔ျပန္ၿပီ"
"သမီးတို႔ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္ ဆရာေလး"
"ေအး ေအး ဂ႐ုစိုက္ျပန္ၾက"
ကေလးေတြကအလုအယက္ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေတာ့လြယ္အိတ္ကိုယ္စီပိုက္ၿပီးျပန္သြားၾကတယ္။ ေရွာင္းက်န့္ကေတာ့ထုံးစံအတိုင္းေရခ်ိဳးဖို႔ျပင္ရေတာ့တာပဲ။ ညေနက်ဟိဳမႈန္ကုတ္ကုတ္တိုင္းရင္းသားေလးကက်ိန္းေသေပါက္ေရာက္လာမယ့္ပုံမို႔ေရွာင္းက်န့္ေရျမန္ျမန္ခ်ိဳးလိုက္တယ္။ တီရွပ္အျဖဴေရာင္ေလးကိုဝတ္ၿပီးေန႕လည္ကေရးထားတဲ့ကဗ်ာစာ႐ြက္ကိုထိုင္ဖတ္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ မဆိုးပါဘူး ဖတ္လို႔ေကာင္းသားပဲ။
"ဆရာေရွာင္းက်န့္ ကြၽန္ေတာ္လာတယ္"
ကဗ်ာထိုင္ဖတ္ေနတုန္းအသံၾကားတာမို႔ စာ႐ြက္ကေလးကိုခပ္ဖြဖြဆုတ္ထားရင္း အျပင္ကိုေျပးထြက္လာလိုက္ေတာ့လက္ကိုပိုက္ရင္းေနာက္ေက်ာေပးၿပီးရပ္ေနတဲ့ဝမ္ရိေပၚက မေျပာင္းမလဲရိုးရာဝတ္စုံနက္ျပာေရာင္ေလးနဲ႕။
"ရိေပၚ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ၿပီ"
ေရွာင္းက်န့္ကေခၚေတာ့ရိေပၚကလွည့္ၾကည့္လာတယ္။ ေရွာင္းက်န့္ကိုျမင္ေတာ့နဂိုဂ်စ္တူးတူး႐ုပ္ကေနအသာၿပဳံးတယ္။
"ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေလးဝတ္စမ္းပါလား ဆရာေရွာင္းက်န့္ရဲ႕
ခင္ဗ်ားမဆိုးပါနဲ႕"
ေရခ်ိဳးၿပီးကာစမွာေဝ့လာတဲ့ေတာင္ေပၚေလတစ္ခ်က္ေၾကာင့္ခႏၶာကိုယ္ကစိမ့္ခနဲျဖစ္သြားတာမို႔လက္ေမာင္းကိုက်ဳံ႕လိုက္တဲ့အခါ မႈန္ေတေတမ်က္ႏွာနဲ႕ရိေပၚကဆူသလိုေျပာတယ္။ 18ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေကာင္ေလးဆီကေနအဆူခံေနရတာနည္းနည္းေတာ့ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္ေပမယ့္ ေရွာင္းက်န့္ျငင္းမေနေတာ့ဘူး။
"ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ ကြၽန္ေတာ္အေႏြးထည္ထပ္ဝတ္လိုက္ဦးမယ္"
အေဆာင္ထဲေျပးဝင္ၿပီးဆြယ္တာတစ္ထည္ထပ္ဝတ္လာၿပီးမွျပန္ထြက္လာလိုက္တယ္။
"ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ကဗ်ာၿပီးသြားၿပီလား"
ေရွာင္းက်န့္ျပန္ေရာက္လာတာနဲ႕ရိေပၚကတန္းေမးလာတာမို႔ လက္ထဲကစာ႐ြက္ကေလးကိုေရွာင္းက်န့္လွမ္းေပးလိုက္တယ္။
"ကြၽန္ေတာ္တကယ္ကဗ်ာမေရးတတ္ဘူး
ရိေပၚ အဲ့တာေၾကာင့္ဖတ္လို႔မေကာင္းရင္လည္းကြၽန္ေတာ္ဘာမွမတတ္နိုင္ဘူး"
ေရွာင္းက်န့္ကေျပာေတာ့ ရိေပၚကေခါင္းတစ္ခ်က္ပဲညိမ့္ျပၿပီးကဗ်ာကိုစဖတ္တယ္။ ေရွာင္းက်န့္ကေတာ့ 'ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ၿပီးကဗ်ာေတာင္မစပ္တတ္ဘူးလား ဆရာေရွာင္းက်န့္ရဲ႕'လို႔ေျပာမယ့္18ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေကာင္ေလးဝမ္ရိေပၚရဲ႕ခပ္ဆူဆူအေျပာကိုပဲအာ႐ုံရေနေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ဝမ္ရိေပၚရဲ႕တုံ႕ျပန္မႈကေရွာင္းက်န့္ထင္ထားတာနဲ႕ကြာေနတယ္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းၿပဳံးေနရာကေနဝမ္ရိေပၚကပီပီသသၿပဳံးတာမို႔ ေရွာင္းက်န့္နည္းနည္းစိတ္ေအးသြားတယ္။
"ဆရာေရွာင္းက်န့္"
"ဗ်ာ"
ၿပဳံးစစမ်က္ႏွာနဲ႕ေခၚလာတဲ့ရိေပၚေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န့္ျပန္ထူးလိုက္တယ္။
"ကြၽန္ေတာ့္ပါးအို႔ကတကယ္ေမႊးတာလား"
"ဟုတ္တယ္ေလ အာ မဟုတ္ဘူးေလ"
အေၾကာင္ရိုက္ၿပီးေမးတဲ့ရိေပၚေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န့္မ်က္ႏွာနီနီနဲ႕အေယာင္ေယာင္အမွားမွားေျဖတဲ့အခါ ဝမ္ရိေပၚကရယ္တယ္။ ေရွာင္းက်န့္ကေတာ့ရယ္ခဲ၊ၿပဳံးခဲတဲ့ဝမ္ယြဲ႕လုံတိုင္းရင္းသားေလးရဲ႕သြားတန္းေဖြးေဖြးေတြေပၚေအာင္ရယ္ေမာေနျခင္းကိုတခုတ္တရေငးမိသြားေသးရဲ႕။
"ကြၽန္ေတာ္ျဖင့္စေတြ႕တုန္းကရိေပၚကိုရယ္တတ္မယ္ေတာင္မထင္ဘူး"
ေရွာင္းက်န့္ကေျပာေတာ့ ရိေပၚကသေဘာေပါက္သလိုၿပဳံးတယ္။
"စေတြ႕တုန္းကဆရာေရွာင္းက်န့္ကကြၽန္ေတာ့္ကိုဝမ္က်ယ္လို႔ေခၚတာကိုးဗ်"
ဒီတစ္ခါၿပဳံးရသူကေရွာင္းက်န့္ပါပဲ။ အဲ့တုန္းကေရွာင္းက်န့္မွရိေပၚရဲ႕နာမည္အရင္းကိုမွမသိတာ။
"တကယ္ဆိုရိေပၚကကြၽန္ေတာ့္ထက္ငယ္တာပဲဟာကို ကြၽန္ေတာ္ေခၚလို႔ရသားပဲ"
အထြန့္တက္သလိုေျပာၿပီးကာမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေက်ာင္းဆရာဆိုတာအမွတ္ရသြားလို႔ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ဝမ္ယြဲ႕လုံတိုင္းရင္းသားေလးကေရွာင္းက်န့္ကိုၾကည့္ေနတာနဲ႕သြားဆုံတယ္။ ညေနခင္းရဲ႕ေတာင္ေပၚေလေအးေအးမွာ ေရွာင္းက်န့္မ်က္ႏွာကခပ္ရဲရဲ။
"ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲမသိဘူး
ကြၽန္ေတာ္ကေျခာက္ႏွစ္ငယ္တာေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ကပဲကာကြယ္ေပးခ်င္ေနတာ"
ခပ္ဖြဖြေျပာလိုက္တဲ့ဝမ္ရိေပၚေၾကာင့္ ဒီအေျခအေနဟာသာမန္မဟုတ္ဘူးဆိုတာေရွာင္းက်န့္သိပါတယ္။ ေနပါဦး ဒီေကာင္ေလးကေရွာင္းက်န့္ကိုဘာျဖစ္ေစခ်င္ေနတာလဲ။
"အဲ့ေတာ့ဝမ္က်ယ္လို႔ေခၚရင္ ကြၽန္ေတာ္က ကေလးႀကီးျဖစ္သြားသလိုခံစားရတယ္
ကြၽန္ေတာ္ကေလးမျဖစ္ခ်င္ပါဘူး"
လူႀကီးဆန္ခ်င္ေနတာေနမွာပါဆိုၿပီးပဲေရွာင္းက်န့္အေတြးေတြကိုေလွ်ာခ်လိဳက္ရတယ္။ တကယ္ပဲ ဒီတိုင္းရင္းသားကေတာ့။ လူကိုဗ်ာမ်ားေအာင္ေျပာတတ္လြန္းတယ္။
"အင္း ဟုတ္ပါၿပီ
ရိေပၚကလူႀကီးပါ"
ရယ္သံစြက္ေနရင္းေရွာင္းက်န့္ကေျပာေတာ့ ရိေပၚကမႈန္ကုတ္ကုတ္႐ုပ္ကေလးနဲ႕ၾကည့္ေပမယ့္ဘာမွေတာ့ျပန္မေျပာဘူး။ ေတာင္ျပာတန္းေတြကိုႏွစ္ေယာက္အတူေငးရင္း၊ ေလေျပေသြးကိုႏွစ္ေယာက္အတူခံစားရင္း ဘာမွမေျပာျဖစ္ပဲၿငိမ္သက္ေနၾကတယ္။ တစ္စတစ္စေနဝင္ခါနီးလာၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ဝမ္ရိေပၚကမျပန္ေသးဘူး။
"ေဟာ ဝမ္က်ယ္ေရာေရာက္ေနတာလား"
အသက္ခပ္ႀကီးႀကီးအမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးကထမင္းခ်ိဳင့္ကိုလက္ကဆြဲရင္းေရာက္လာၿပီး ဝမ္ရိေပၚကိုလွမ္းႏႈတ္ဆက္တယ္။ ဝမ္က်ယ္လို႔ေခၚခံလိုက္ရတဲ့ဝမ္ရိေပၚကေတာ့မႈန္ကုတ္ကုတ္ျဖစ္သြားေလရဲ႕။
"ဆရာေလး ညစာအတြက္လာပို႔တာေနာ့္
ဘယ္နားထားခဲ့ရမလဲ"
"ရတယ္ဗ် ကြၽန္ေတာ္တစ္ခါတည္းလွယ္ေပးလိုက္မယ္"
ထမင္းခ်ိဳင့္ကေလးကိုလက္လႊဲယူလိုက္ရင္း ေရွာင္းက်န့္အေဆာင္ထဲကိုဝင္လာလိုက္တယ္။ ထမင္းခ်ိဳင့္ကိုခပ္ျမန္ျမန္လွယ္ေပးၿပီးအျပင္ထြက္လာေတာ့ဝမ္ရိေပၚကမျပန္ေသးဘူး။
"ရပါၿပီ အားရီ"
ထမင္းခ်ိဳင့္အလြတ္ကိုလွမ္းေပးရင္း ေရွာင္းက်န့္ေျပာေတာ့အမ်ိဳးသမီးႀကီးကၿပဳံးရင္းေခါင္းညိမ့္တယ္။
"ျပန္ေတာ့မယ္ ဆရာေလးေရ႕
ေနလည္းေစာင္းၿပီ
ဝမ္က်ယ္ တစ္ခါတည္းလိုက္ခဲ့မလား"
အမ်ိဳးသမီးႀကီးကေရွာင္းက်န့္ကိုႏႈတ္ဆက္ရင္း ဝမ္ရိေပၚကိုပါတစ္ခါတည္းေခၚတယ္။ ရိေပၚကေတာ့ဂ်စ္တစ္တစ္႐ုပ္ကေလးနဲ႕။
"မလိုက္ေတာ့ဘူး ကြၽန္ေတာ္ေနဦးမွာ"
ေဘာက္ဆတ္ဆတ္အသံနဲ႕ရိေပၚေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န့္ခိုးၿပဳံးမိတယ္။ ဝမ္က်ယ္လို႔ေခၚမွာကိုေသမလိုေၾကာက္တာပဲ။
"တကယ္မျပန္ေသးဘူးလား
ေနဝင္ေတာ့မယ္ ဝမ္က်ယ္ရဲ႕"
ေတာင္ဆင္းလမ္းကအမ်ိဳးသမီးႀကီးရဲ႕ေက်ာျပင္ကိုတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ရင္း စသလိုေနာက္သလိုၿပဳံးစစနဲ႕ေရွာင္းက်န့္ေျပာေတာ့ဝမ္ရိေပၚကဂ်စ္တစ္တစ္႐ုပ္နဲ႕ၾကည့္တယ္။
"ေနာက္တစ္ခါဝမ္က်ယ္လို႔ေခၚရင္ ကဗ်ာထဲကအတိုင္းကြၽန္ေတာ့္ပါးအို႔ေမႊး၊မေမႊး
ဆရာေရွာင္းက်န့္ကိုအတည္ျပဳခိုင္းမယ္
ခုေတာ့ျပန္ၿပီ"
ေျပာရင္းဆိုရင္းလွည့္ထြက္သြားတဲ့ဝမ္ရိေပၚေၾကာင့္ ေရွာင္းက်န့္ကေတာ့ေနရာမွာေတာင့္ေတာင့္ေလးက်န္ခဲ့တယ္။ ဒီတိုင္းရင္းသားကေတာ့ေလ!။ တကယ္ေတာ့ေျပာလည္းေျပာခ်င္စရာ။ စဥ္းစားရက်ပ္လြန္းလို႔မႏွင္းဆီကဗ်ာကိုနာမည္အစားထိုးေတာ့အဲ့လိုပဲရလာတာကိုး။
"ဝမ္ရိေပၚ ဝမ္ရိေပၚ
ၿပဳံးၿပဳံးကေလးေနတတ္သေနာ္
ဝမ္ရိေပၚဘာေတြေရး
ကႀကီး၊ခေကြးေရး
လက္ေရးေလးကဝိုင္းလို႔ညီ
ပန္းကေလးလိုသီ
ဝမ္ရိေပၚပါးအို႔ေလး
ပန္းကေလးလိုေမႊး"
ကဗ်ာကိုကိုယ့္ဘာသာကိုယ္႐ြတ္ၾကည့္ရင္း ေရွာင္းက်န့္ၿပဳံးမိပါတယ္။ ဝမ္ရိေပၚပါးအို႔ေႏြးမေႏြးမသိေပမယ့္ ေရွာင္းက်န့္စိတ္အစုံကေတာ့ဝမ္ယြဲ႕လုံတိုင္းရင္းသားေလးနဲ႕ရွိေနရရင္ေႏြးေနတတ္တာဘယ္လိုသဘာဝစြမ္းအားေၾကာင့္မ်ားပါလဲ။
#TayyYizhan
8.10.2022(Sat)
A/N ကဗ်ာကKgကေလးကဗ်ာမ်ားappကေနေတးယူလာတာမို႔ creditအျပည့္အဝေပးပါတယ္ရွင္ ဝမ္ရိေပၚနာမည္ကဗ်ာကေတာ့ေတးထည့္ေရးၾကည့္လိုက္တာပါ။
ေပ်ာ္႐ႊင္စရာသီတင္းကြၽတ္ကေလးျဖစ္ၾကပါေစရွင္
Updateျမန္ေစခ်င္ရင္သီတင္းကြၽတ္မုန့္ဖိုးလာေပးၾကပါ🤣