Keyifli Okumalar...
"Hayat bu, insanlar gelir ve gider."
Dolu Kadehi Ters Tut - Anamız Babamız Yok Deriz
Medya: Neva Karavus
🦋
Koca bir evin içindeyim ama hala içimde bir boşluk var. Yanımda bir sürü insan var ama hala tam değilim. Birbirlerine ne kadar yakın olmaya çalışsalar da onlar birbirlerine çok uzaklar. Bana verilen odada uzanıyordum. Hayatım hep böyle geçiyordu zaten. Kendi kararlarını alamayacak biriydim çünkü şuana kadar kararlarımı alan biri vardı.
Annem.
Belki de artık değil.
Elimi yanımda bulunan telefonuma attım. Rehbere girip numarasına tıkladım. Çalıyordu. "Alo? Neva!"
Gülümsedim. Açmıştı.
"Anne? N-nasılsın?"
"İyiyim ben iyiyim de sen nasılsın Neva?"
Madem merak ediyordun niye hiç aramadın anne?
"İyiyim ben de ama ben seni çok özledim anne. Gerçekten bak kokunu bile unuttum neredeyse. Ne zaman yanıma geliceksin?"
Sıkıntılı bir nefes verdi. Sesi de yorgun geliyordu. İzmir de benim bilmediğim neler oluyordu?
"Bak Neva sen Trabzona gideli 1 ay bile olmadı daha. Bana söyler misin gerçekten bu kadar güçsüz bir kız mı yetiştirdim ben!?"
Güçsüz.
Neva bana bak! Ağlamak yalnızca güçsüzlerin yapacağı bir şeydir. Yalnızca güçsüzler ve korkaklar ağlar.
Sen benim kızımsın ve benim kızım bu kadar güçsüz olamaz Neva!
Aklıma gelen sözler annemin yıllar içinde bana söyledikleriydi. Ağlamak bir güçsüzlük belirtisi miydi ki?
"Anne bak sen beni anlamıyorsun? Bunun güçlü olup veya olmamak ile bir ilgisi yok ki. Sen benim annemsin seni özlemem ve bunu dile getirmem neden güçsüzlük göstergesi oluyor ki!?"
"Neva bak sen benim burada neler ile uğraştığımı gerçekten bilmiyorsun. Ve nazını çekebilecek durumda değilim. Değiliz. Kimseye zorluk çıkarma ve eski Nevaya geri dön. Çünkü benim tanıdığım kızım böyle değil. Ağlayıp annesine koşan bir çocuk değildin sen. Güçlü bir kız ol. Ben sizler için bu kadar çaba sarf ediyorum."
Tırnak etlerimi soyarak dinliyordum onu. Eski Neva diyordu oysa ben hiç değişmemiştim ki?
"Anladım anne. Kusura bakma olur mu rahatsız ettim."
Kırgın çıkan sesimle birlikte telefonu kapattık. Yatağın karşısındaki aynanın önüne geçtim. Gözlerime bakıp dişlerimi sıktım. Ağlamak yoktu! Ellerimi gözlerime sürüp sildikçe daha çok akıyorlardı ama.
Ağlamak zavallıların işidir Neva.
Sen güçlü bir kızsın bunları da rahatlıkla aşabilirsin.
Ben güçlü olmak istemiyordum ki ben sadece normal olmak istiyordum. Lavaboya gidip elimi yüzümü yıkadım. Daha sonra odadan çıkıp aşağıya indim. Aşağıdan bağırış sesleri geliyordu.
"Yapma ya! Buraya mı çağırdın onu bir de! Abi sen ne yapmaya çalışıyorsun!? O gerizekalı piç kurusu bana ve dostluğumuzu ihanet etti! Ve sen onu buraya evimize çağırdın öyle mi!?"
Alparslan abi elini sertçe yanındaki masaya vurdu. Çıkan ses bütün odada yankılandı.
"Emre! Oğlum sen anlamıyor musun lan!? Biraz mantıklı düşün Ozanı sağ bırakırlar mı!? Ben de çok meraklı değilim el kadar çocuğu buraya çağırıp onunla anlaşma yapmaya!"
Emre abi parmaklarını saçlarına daldırdırıp karıştırdı. "Öyle mi? Ozan kızı kaçırırken bize mi sormuş amına koyayım!? Bize ne Ozanın derdinden! Paşamız kız kaçırsın ardını biz toplayalım oh ne âlâ memleket! Onları düşündüğün kadar keşke biraz bizi düşünsem keşke biraz kendini düşünsen abi!"
Dedi ve kapıyı sertçe çekip çıktı. Alparslan abi Yiğit abiye döndü. "Git şunun peşinden de bir delilik yapmasın!"
Yiğit abi de evden çıkınca Bora abi ile birlikte üçümüz kalmıştık.
"Çakır'ın adını duyunca bile deliriyor. Düşünüyorum da ulan acaba bizim bilmediğimiz başka bir mesele daha olabilir mi?"
Alparslan abi elini burun kemerine götürüp sıktı. "Zannetmem. Kanı deli akıyor bu çocuğun. Küçükken de böyleydi zaptedemiyorduk."
Merdivenlerin başında durmanın artık gereksiz olduğunu düşündüğüm için yanlarına gittim. Bora abi beni görünce gülümsedi. Onun yanına geçip oturdum. Bu sırada Alparslan abi boğazını temizledi.
"Neva akşam senin için de bir mahsuru yoksa bir yere gidicez. Yani aslında gidip gitmeyecegimiz daha belli değil. Davetliyiz diyelim."
"Öyle mi nereye?"
"Burada bir Kayahan ailesi var. Benim de tanıdığım sevdiğim bir ailedir. Geniş bir aile biraz aşiret diye biliriz. Akşam hepimizi yemeğe çağırıyorlar. Birlikte ailecek gidelim mi?"
Gözlerimin içine içine bakıyordu. Bu durumdayken kabul etmemek mümkün değildi zaten.
"Şey hepimiz mi gidicez? Yani Emre abiler falan da gelicek mi?"
Bora abi bukleleşmiş saç uçlarımla oynuyordu.
"Gelicekler tabi. Onlarsız olmaz merak etme."
Bora abinin telefonun çalmasıyla ellerini saçlarımdan çekti. Ekranda yazan isim ise şaşırmama neden oldu.
Leyal Arıyor ...
Öksürerek boğazını temizledi ve ayağa kalktı. "Ben telefona bakıp geliyorum."
Dedi ve gitti. Alparslan abi ile arkasından bakıyorduk. Alparslan abi çenesini kütletti ve bana göz kırptı.
"Akşam için ne giymeliyim peki?"
Elini çenesine götürerek hafif seyrek sakallarını okşadı. "Akşam biraz serin olur. O yüzden çok ince giyme. Çok şık olmana da gerek yok. Canın nasıl isterse öyle giyin. Hem sen kendine yakışmayanı giymezsin zaten."
"Tamam o zaman ben gidip hazırlanayım."
"E hadi koş."
Merdivenleri seke seke çıktım yukarı. Dolaptan giyeceğim şeylerin kombini yapıp çıkarttım. Yatağın üstüne koydum düzenlice. Daha sonra banyoya girip güzelce bir duş aldım. Saçlarımı da kurutup üstümü giyindim.
Saçlarımı düzleştirip hafif şekil verdim. Çok abartmayarak günlük bir makyaj yaptıktan sonra tamamdım. Aşağıya indiğimde neyseki herkes çok sadeydi de ben sırıtmamıştım. Sadece Gül abla biraz şıktı. Emre abi yanıma yaklaşıp saçlarımı karıştırdı.
"Ya abi ya! Bozdun hep."
"Ay yesinler! Saçını mı bozdum kıyamam."
Biz gülüşürken diğerleri de bizi izliyordu. Bakalım bu akşam yemeğinde bizleri neler bekliyordu.
🦋
Düşünceleriniz?
Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.
Yorumlar özellikle cidden çok düşük.