<Unicode>
ဖီးလစ်သူ့ရင်ခွင်ထဲကအသက်ရှူသံမှန်မှန်လေးနဲ့အိပ်ပျော်နေတဲ့အသည်းသက်လေးကိုအမြတ်တနိုးကြည့်နေတယ်။အချစ်အမှတ်သားတေအပြည့်နဲ့သူလေးကမနက်ခင်းမှာပွင့်တဲ့ပန်းတေထက်ပိုလှနေတော့ခက်တယ်။
[သွားရည်စီးကြောင်းတေနဲ့ထတဲ့သူတေမပါ😌]
ညကကိုက်ဖောက်ခဲ့တဲ့အစွယ်လေးတေလဲမရှိတော့သလို ကြေးခွံလေးတေလဲပျောက်သွားပီ။သူလေးတကိုယ်လုံးမှာကျန်ခဲ့တာဆိုလို့ သူ့ရဲ့ချစ်ခြင်းသက်သေတေသာ။ဖီးလစ်သူ့လက်ကိုလျောကာအနည်းငယ်ဖောင်းနေတဲ့မာရင်းရဲ့ဗိုက်လေးကိုအသည်းယားစွာပွတ်သပ်လိုက်သည်။ဒီထဲမှာသူ့ရဲ့အချစ်ရည်တေအပြည့်ပဲ။ဘယ်လောက်တောင်များလဲဆို ဗိုက်လေးတောင်ဖောင်းနေပီ။သူ့မှာအဲ့လောက်ရအောင်တညလုံးကြိုးစားထားရတာ သူ့ကြိုးစားမှုလေးတေပြန်ထွက်မသွားရလေအောင် သူ့အငယ်ကောင်လေးနဲ့ပိတ်ဆို့ထားသေးသည်။
"ရွှတ်"
မြင်တေရတဲ့ပါးပြင်ရဲရဲလေးကိုမနေနိုင်စွာအနမ်းခြွေမိတော့ သူလေးကလှုပ်ရွလာကာမျက်လုံးလေးပွင့်လာသည်။
"မထနဲ့အုံးကလေး ပြန်အိပ် ကျွတ် ကျွတ်"
တင်ပါးလေးကိုပုတ်ကာပြန်ချော့သိပ်လိုက်တော့ ပြန်လည်အိပ်ပျော်သွားလေတယ်။ဖီးလစ်ရင်ခွင်ထဲကောင်လေးကိုအသာဖယ်ကာ တွင်းထဲကသူ့အငယ်ကောင်ကိုလဲဖြည်းဖြည်းချင်းပြန်ထုတ်လိုက်တော့ ရေတံခွန်အလားစီးကျလာတဲ့အချစ်ရည်များ။
ဖီးလစ်ပြန့်ကျဲနေတဲ့အဝတ်စားများကိုကောက်ဝတ်ကာသူလေးကိုသေချာနေရာတကျအိပ်စေပီးမှအပြင်သို့ထွက်လာသည်။ဂူဝတွင်ထိုင်ငိုက်နေတဲ့နေသန်ကြောင့်လှုပ်နိုးလိုက်တော့...
"စစ် စစ်သူကြီး နိုးပီလား!"
"အင်း မင်းမျက်နှာကဘာဖြစ်တာလဲ"
မျက်နှာတင်မကဘဲလက်တေရောခြေထောက်တေမှာပါအနက်အကွက်တေအများပြားပင်။
"ခြင်ကိုက်တာ"
"sorry ကွာ"
"ရ ရပါတယ်ဗျ ညကကောင်းကောင်းအိပ်ပျော်ကြရဲ့လား ဟို အသေးလေးရောအဆင်ပြေသွားပီလား"
"ပြေသွားပီ အခုတော့အိပ်နေတုန်း မင်းလဲအိပ်ချင်ပြန်အိပ်လေ ငါတောထဲသားကောင်သွားရှာလိုက်အုံးမယ်"
"မအိပ်တော့ပါဘူး ကျနော်ပါလိုက်မယ်လေ နှစ်ယောက်သွားတော့ပိုရတာပေါ့"
"အင်း သဘောပဲ"
လက်ဆွဲတော်ဓားကိုယူကာခပ်မြန်မြန်လေးသားကောင်ရှာရန်လုပ်ရသည်။သူလေးမနိုးခင်ပြန်မှဖြစ်မယ်လေ။
........
"စစ်သူကြီးရှေ့မှာ"
အတော်ထွားသည့်တောဝက်တစ်ကောင်ကသူတို့ကိုသတိမမူမိပဲ ကြွေကျထားတဲ့သစ်ကြားသီးများကိုစားနေသည်။ဖီးလစ် ထိုတောဝက်ကိုနောက်မှခြုံခိုတိုက်ရန်ပြန်နေတုန်း..
ဂျွက်...
သစ်ကိုင်းခြောက်ကိုနင်းလိုက်မိတဲ့အသံကြောင့်တောဝက်ကလန့်ပီးပြေးသွားတော့သည်။
"အို ကျမနှောက်ယှက်မိသွားတာလား"
"မင်း!"
"သားကောင်ကိုအပင်ပန်းခံဖမ်းနေရတယ်လို့ရှင် ဒီကစစ်သူကြီးတို့စားချင်ရင် ကျမအိမ်လိုက်ခဲ့လေ ကျမကဧည့်ခံမှာပေါ့"
"ဟက် ဘာလဲ ဝက်မွေးသလို အစာအဝကျွေးပီးပြန်သတ်စားမလို့လား"
"အဟင်း ကြည့်ရတာစစ်သူကြီးက ကျမအကြောင်းသိပုံရတယ် ဒါဆိုလဲကျမကဆက်ပီးဟန်ဆောင်မနေတော့ပါဘူး"
"မင်းဘာလိုချင်လို့လဲ!"
နေသန်ကမေးလိုက်တော့..
"ဖြေးဖြေးပေါ့ ကျမကရှင်တို့ကိုကူညီချင်လို့ပါ ရှင်တို့ကမာရင်းကိုနှိမ်နင်းဖို့လာတာမလား"
"အဲ့တော့?"
"အဟင်း ကျမကသူ့ရဲ့အားနည်းချက်ကိုသိတယ်ဆိုရင်ရော"
"ငါတို့က..."
နေသန်ပြန်ပြောဖို့လုပ်ပေမယ့်ဖီးလစ်ကလက်ပြကာတားလိုက်ပီး...
"ငါတို့ကိုကူညီရင်မင်းကဘာပြန်ရမှာမို့လို့လဲ"
"ရှင့်ကိုလေ ကျမရှင့်ကိုလိုချင်တယ် အပေးယူလုပ်ကြရအောင် ကျမကရှင့်ကိုကူညီမယ် ရှင်ကကျမကိုပြန်လက်ထပ်"
"အဟက် ဟုတ်ပီလေ"
"စစ်သူကြီး!"
"ဒါဆို ညကျရင်ကျမဆီလာခဲ့ မှတ်မိတယ်မလား တောစပ်ကအပင်အောက် စောင့်နေမယ်"
<Zawgyi>
ဖီးလစ္သူ႔ရင္ခြင္ထဲကအသက္႐ွဴသံမွန္မွန္ေလးနဲ႔အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အသည္းသက္ေလးကိုအျမတ္တႏိုးၾကည့္ေနတယ္။အခ်စ္အမွတ္သားေတအျပည့္နဲ႔သူေလးကမနက္ခင္းမွာပြင့္တဲ့ပန္းေတထက္ပိုလွေနေတာ့ခက္တယ္။
[သြားရည္စီးေၾကာင္းေတနဲ့ထတဲ့သူေတမပါ😌]
ညကကိုက္ေဖာက္ခဲ့တ့ဲအစြယ္ေလးေတလဲမ႐ွိေတာ့သလို ေၾကးခြံေလးေတလဲေပ်ာက္သြားပီ။သူေလးတကိုယ္လံုးမွာက်န္ခဲ့တာဆိုလို႔ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းသက္ေသေတသာ။ဖီးလစ္သူ႔လက္ကိုေလ်ာကာအနည္းငယ္ေဖာင္းေနတဲ့မာရင္းရဲ႕ဗိုက္ေလးကိုအသည္းယားစြာပြတ္သပ္လိုက္သည္။ဒီထဲမွာသူ႔ရဲ႕အခ်စ္ရည္ေတအျပည့္ပဲ။ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားလဲဆို ဗိုက္ေလးေတာင္ေဖာင္းေနပီ။သူ႔မွာအဲ့ေလာက္ရေအာင္တညလံုးႀကိဳးစားထားရတာ သူ႔ႀကိဳးစားမႈေလးေတျပန္ထြက္မသြားရေလေအာင္ သူ႔အငယ္ေကာင္ေလးနဲ႔ပိတ္ဆို့ထားေသးသည္။
"ရႊတ္"
ျမင္ေတရတဲ့ပါးျပင္ရဲရဲေလးကိုမေနႏိုင္စြာအနမ္းေႁခြမိေတာ့ သူေလးကလႈပ္ရြလာကာမ်က္လံုးေလးပြင့္လာသည္။
"မထနဲ႔အံုးကေလး ျပန္အိပ္ ကြၽတ္ ကြၽတ္"
တင္ပါးေလးကိုပုတ္ကာျပန္ေခ်ာ့သိပ္လိုက္ေတာ့ ျပန္လည္အိပ္ေပ်ာ္သြားေလတယ္။ဖီးလစ္ရင္ခြင္ထဲေကာင္ေလးကိုအသာဖယ္ကာ တြင္းထဲကသူ႔အငယ္ေကာင္ကိုလဲျဖည္းျဖည္းခ်င္းျပန္ထုတ္လိုက္ေတာ့ ေရတံခြန္အလားစီးက်လာတဲ့အခ်စ္ရည္မ်ား။
ဖီးလစ္ျပန္႔က်ဲေနတဲ့အဝတ္စားမ်ားကိုေကာက္ဝတ္ကာသူေလးကိုေသခ်ာေနရာတက်အိပ္ေစပီးမွအျပင္သို႔ထြက္လာသည္။ဂူဝတြင္ထိုင္ငိုက္ေနတဲ့ေနသန္ေၾကာင့္လႈပ္ႏိုးလိုက္ေတာ့...
"စစ္ စစ္သူႀကီး ႏိုးပီလား!"
"အင္း မင္းမ်က္ႏွာကဘာျဖစ္တာလဲ"
မ်က္ႏွာတင္မကဘဲလက္ေတေရာေျခေထာက္ေတမွာပါအနက္အကြက္ေတအမ်ားျပားပင္။
"ျခင္ကိုက္တာ"
"sorry ကြာ"
"ရ ရပါတယ္ဗ် ညကေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္ၾကရဲ႕လား ဟို အေသးေလးေရာအဆင္ေျပသြားပီလား"
"ေျပသြားပီ အခုေတာ့အိပ္ေနတုန္း မင္းလဲအိပ္ခ်င္ျပန္အိပ္ေလ ငါေတာထဲသားေကာင္သြား႐ွာလိုက္အံုးမယ္"
"မအိပ္ေတာ့ပါဘူး က်ေနာ္ပါလိုက္မယ္ေလ ႏွစ္ေယာက္သြားေတာ့ပိုရတာေပါ့"
"အင္း သေဘာပဲ"
လက္ဆြဲေတာ္ဓားကိုယူကာခပ္ျမန္ျမန္ေလးသားေကာင္႐ွာရန္လုပ္ရသည္။သူေလးမႏိုးခင္ျပန္မွျဖစ္မယ္ေလ။
........
"စစ္သူႀကီးေ႐ွ႕မွာ"
အေတာ္ထြားသည့္ေတာဝက္တစ္ေကာင္ကသူတို႔ကိုသတိမမူမိပဲ ေႂကြက်ထားတဲ့သစ္ၾကားသီးမ်ားကိုစားေနသည္။ဖီးလစ္ ထိုေတာဝက္ကိုေနာက္မွျခံဳခိုတိုက္ရန္ျပန္ေနတုန္း..
ဂြၽက္...
သစ္ကိုင္းေျခာက္ကိုနင္းလိုက္မိတဲ့အသံေၾကာင့္ေတာဝက္ကလန္႔ပီးေျပးသြားေတာ့သည္။
"အို က်မေႏွာက္ယွက္မိသြားတာလား"
"မင္း!"
"သားေကာင္ကိုအပင္ပန္းခံဖမ္းေနရတယ္လို႔႐ွင္ ဒီကစစ္သူႀကီးတို႔စားခ်င္ရင္ က်မအိမ္လိုက္ခဲ့ေလ က်မကဧည့္ခံမွာေပါ့"
"ဟက္ ဘာလဲ ဝက္ေမြးသလို အစာအဝေကြၽးပီးျပန္သတ္စားမလို႔လား"
"အဟင္း ၾကည့္ရတာစစ္သူႀကီးက က်မအေၾကာင္းသိပံုရတယ္ ဒါဆိုလဲက်မကဆက္ပီးဟန္ေဆာင္မေနေတာ့ပါဘူး"
"မင္းဘာလိုခ်င္လို႔လဲ!"
ေနသန္ကေမးလိုက္ေတာ့..
"ေျဖးေျဖးေပါ့ က်မက႐ွင္တို႔ကိုကူညီခ်င္လို႔ပါ ႐ွင္တို႔ကမာရင္းကိုႏွိမ္နင္းဖို႔လာတာမလား"
"အဲ့ေတာ့?"
"အဟင္း က်မကသူ႔ရဲ႕အားနည္းခ်က္ကိုသိတယ္ဆိုရင္ေရာ"
"ငါတို႔က..."
ေနသန္ျပန္ေျပာဖို႔လုပ္ေပမယ့္ဖီးလစ္ကလက္ျပကာတားလိုက္ပီး...
"ငါတို႔ကိုကူညီရင္မင္းကဘာျပန္ရမွာမို႔လို႔လဲ"
"႐ွင့္ကိုေလ က်မ႐ွင့္ကိုလိုခ်င္တယ္ အေပးယူလုပ္ၾကရေအာင္ က်မက႐ွင့္ကိုကူညီမယ္ ႐ွင္ကက်မကိုျပန္လက္ထပ္"
"အဟက္ ဟုတ္ပီေလ"
"စစ္သူႀကီး!"
"ဒါဆို ညက်ရင္က်မဆီလာခဲ့ မွတ္မိတယ္မလား ေတာစပ္ကအပင္ေအာက္ ေစာင့္ေနမယ္"