ေက်ာင္းအျပန္ကားေပၚမွာ ကိုကိုတေယာက္ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္စြာျဖင့္စကားတခြန္းမွမဆိုဘဲရိွေနေတာ့ Han ငယ့္မွာ ဘာျဖစ္ေနသလဲေမးရေကာင္းမလား သူမေျပာျပေသးသ၍ မေမးဘဲေနရေကာင္းမလားေတြေဝေနရသည္။
တေနကုန္အေကာင္းကို ေန့ခင္းမွဘာစိတ္ဆိုးသြားျပန္လဲမသိေသာ ကိုကို႔ကို Han ငယ္ေဘးခ်င္းယွဉ္ထိုင္ရင္းက ေငးၾကၫ့္ၿပီး သက္ျပင္းသာခိုးခ်မိသည္။ရင္ထဲေနရခက္လိုက္တာ။
"ဒီညီအကိုႏွစ္ေယာက္ စကားမ်ားထားၾကျပန္ၿပီလား"
ပံုမွန္နဲ႔မတူ တိတ္ဆိတ္ေနျခင္းကို ၿဖိဳခြင္းလိုက္သူက ကားဆရာဦးေလးႀကီး။ထိုအခြင့္အေရးကို အမိအရယူကာ တေယာက္ထဲစိတ္အိုက္ေနေသာ Han ငယ္ကပင္
"မျဖစ္ထားပါဘူး ေနာ္ ကိုကို"
တမင္စကားစရွာရင္း အေမးေထာက္လိုက္ေပမယ့္ ျပန္မေျဖတဲ့အျပင္ ျပတင္းေပါက္ဘက္ကိုေတြေတြႀကီးေငးေနရင္းက မ်က္လံုးတို႔မိွတ္ခ်လိုက္ၿပီး မၾကားသလိုေနလိုက္တဲ့ ကိုကိုေၾကာင့္ Han ငယ့္စိတ္ထဲ လ်စ္လ်ူ ရႈခံရမႈေၾကာင့္လား ငိုခ်င္လာသလိုလို ေအာင့္ကနဲ။
ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ အခုတေလာ တခုခုဆို အားငယ္တတ္ခ်င္လာေသာ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္သာ ေမးခြန္းေတျြပန္ထုတ္မိတယ္ ဘာလို႔ခံစားခ်က္ေတြသိပ္ျပင္းထန္လာရသလဲ ဟူ၍
အိမ္ျပန္ေရာက္သည္အထိ ႏွစ္ဦးၾကားဆိတ္ၿငိမ္ေနဆဲ အေျခအေနေၾကာင့္ ကိုကိုေက်ာင္းပ်က္ထားတုန္းကစာေတြသြားကူးေပးရမယ့္ Han ငယ္ ကိုကို႔အခန္းေရ႔ွ ေယာင္ခ်ာခ်ာမက္တပ္ရပ္မိေနမိတယ္။သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတစ္ခုကို ဘယ္ႏွႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိဆြဲခ်မိရင္း စာအုပ္ေတြပိုက္ကာ အခန္းတံခါးဖြင့္ဝင္ခဲ့တယ္
"၀င္လာၿပီေနာ္ ကိုကို"
ျပန္ထူးသံမၾကားသည္မို႔ ဒီအတိုင္းသာဝင္ခဲ့ရင္း လိုက္ရွာမိေတာ့ ၀ရံတာဘက္ထြက္ရပ္ကာ ေလၫွင္းခံေနပံုရေသာ ကိုကို။
ကုတင္ေဘးစာၾကၫ့္စားပြဲေပၚ စာအုပ္ေတြကိုတင္ရင္း အခန္းျပင္ဘက္ ကိုကိုရိွရာဆီ အသံတိတ္ထြက္ခဲ့မိတယ္။
ေလခပ္ျပင္းျပင္းတိုက္ခတ္ေနတာေၾကာင့္ ရွပ္အက်ႌအပါးခပ္ပြပြ ၀တ္ထားတဲ့ ကိုကို႔ေက်ာျပင္က်ယ္ႀကီးဟာ ေလထဲမွာပဲ လြင့္ေနသလိုလို
ေျခတလွမ္းဆီကို ခပ္ေျဖးေျဖးလွမ္းေလ်ွာက္မိရင္းက က်ယ္ျပန႔္လြန္းတဲ့ ေက်ာျပင္ႀကီးကိုၾကၫ့္ရင္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ရင္ထဲတဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနသလို တေန့ေန့မ်ားေဝးကြာရရင္ဆိုတဲ့ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးေတြက လြမ္းဆြတ္ျခင္းေတြကို တဖဲ့ျခင္းေခၚေဆာင္လာတယ္၊
မိမိပါးျပင္ခပ္ေအးေအး ပူေနြးေနြးျပင္က်ယ္တခုကို ကပ္ထားမိၿပီးမွ သတိကပ္လာေတာ့ လက္ႏွစ္ဖက္တို႔ဖက္တြယ္ထားရာက ခါးသြယ္သြယ္တခုမွာ၊ ဘုရားေရ သူအခု ကိုကို႔ခါးကိုဖက္ထားမိတာလား
သတိဝင္ဝင္ခ်င္း အျမန္ ေျခတလွမ္းေနာက္ဆုတ္ရင္း လက္ေတြကို ဖယ္မည္ျပင္ေတာ့ လက္ေကာက္ဝတ္တို႔က ဆြဲစုပ္ခံလိုက္ရၿပီး
"ခနေလးေနဦး ညီ ဒီအတိုင္းခနေလး"
ခပ္ရွရွ ကိုကို႔အသံက ယခုမွပင္ဒီေလာက္ဆြဲၫွို႔အားေကာင္းေနသလား မသိတန္စြာ လူကအလိုလိုကိုကို႔အမိန႔္ေတာ္အတိုင္းတေသြမတိမ္း
"ညီ"
"အင္း"
ကိုကို႔ရဲ့ 'ညီ' ဆိုတဲ့ေခၚသံဟာ ဒီေလာက္ဝမ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းခဲ့မွန္း Han ငယ္အခုမွ အေၾကာင္းမဲ့မ်က္ရည္က်ရင္း သတိထားမိတယ္။Han ငယ္ဟာ ကိုကို႔ရဲ့ညီေလးတေယာက္မဟုတ္ဘူးတဲ့ ကိုကိုရယ္။
က်ိန္းစပ္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းတို႔ကိုမ်က္ေတာင္ခတ္ခ်ေတာ့ မ်က္ရည္ပူတို႔ဟာ ပါးျပင္ေပၚအတားအဆီးမဲ့စြာ စီးဆင္းတယ္
တခြန္းသာေခၚၿပီးဘာမွဆက္မေျပာတဲ့ကိုကိုက အခုမွရိႈက္သံသဲ့သဲ့ၾကားလို႔ထင္သည္ Han ငယ့္လက္တို႔ကိုမျဖဳတ္ခ်ဘဲ လူကိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ေအာင္လွၫ့္ရပ္ကာ အသည္းအသန္ေခါင္းငံု႔ၾကၫ့္ၿပီး
"ညီ ငိုေနတယ္? ညီဘာျဖစ္လို႔"
ေမးဖ်ားကဆြဲေမာ့ယူလိုက္သၫ့္ ကိုကို႔လက္ေတြအေရြ့မွာ Han ငယ္ အသက္မဲ့စြာ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ေအာင္ရိွဆဲ
ကိုကို႔အၾကၫ့္ေတြ ကိုကို႔ရဲ့စိတ္ပူေနဟန္ မ်က္ႏွာေဘးေတြ စိတ္ရႈပ္သၫ့္အသြင္ တြန႔္ခ်ိဳးထားတဲ့ မ်က္ခံုးထူထူတန္းတန္းေတြ စကားတခြန္းေျပာလိုက္တမ္း မပြင့္တပြင့္လႈပ္ခပ္သြားသၫ့္ ႏႈတ္ခမ္းပါးေသးေသးေတြ အရာအားလံုးဟာ Han ငယ္ကို ၫွို႔ယူထားသလို လူကမလႈပ္မရွက္
"ေျပာပါဦး ညီရယ္ ဘာလို႔ဒီမ်က္ရည္ေတြကက်ေနရတာလဲ"
ပါးျပင္ထက္ဖ်က္ေျပး မ်က္ရည္သုတ္ေပးေနသၫ့္ ကိုကို႔လက္ေခ်ာင္းရွည္သြယ္သြယ္တို႔ဟာလဲ Han ငယ္ အသက္ရႈရပ္ေစသၫ့္ အေၾကာင္းအရင္းေတြထဲတခုအပါအဝင္
ဘာေတျြဖစ္ေနတာလဲ Han ငယ္လဲမသိဘူးကိုကို။
သူ႔အမူအရာေတြအခုလိုထူးဆန္းေနမွ ကိုကိုတခုခုရိပ္မိသြားမယ္ အသိျပန္သြင္းကာ ေခါင္းတြင္တြင္ခါရင္း ကိုကို႔လက္ေတြကို ဖယ္ထုတ္မိတယ္
"မင္းက စကားမွမေျပာတာ ေက်ာင္းကျပန္ထဲကဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိဘဲနဲ႔"
ႏွာတခ်က္ရႈံ႔ရင္းက သူႏႈတ္ခမ္းဆူေျဖမိေတာ့ ကိုကိုက မပီမျပင္ၿပံဳးရင္း
"ကေလးက်ေနတာပဲ ကိုကို႔ညီ လူတတ္ႀကီး Oh Han ဘယ္ေရာက္သြားတာပါလိမ့္"
ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကၿပံဳးရင္း ဟာသဆန္ဆန္စေနာက္ေနေပမယ့္ မင္းမ်က္ဝန္းေတြႏြမ္းေနတာ ငါျမင္ေနရတယ္ ကိုကို
"စာလုပ္မယ္လာေတာ့ ေလေအးေတြတိုက္ေနတာကို အျပင္ထြက္ေနေနတယ္"
ေက်ာေပးလွၫ့္ထြက္ရင္းခပ္ဆတ္ဆတ္ေျပာေတာ့
"ကိုကို႔ညီက ဒီအကို ကိုစိတ္ပူတယ္ေပါ့"
"ကိုကို ေတာ္ၿပီ မင္းဘာသာမင္း စာလုပ္ခ်င္လုပ္ မလုပ္ခ်င္ေနေတာ့"
လူက ငိုရီျဖစ္ေနပါတယ္ဆို သူက စေနေတာ့ စိတ္ကတိုလာျပန္တယ္
"ညီ့ကို ၿပံဳးေစခ်င္လို႔ပါ"
ေလသံတိုးတိုးနဲ႔ကိုကိုဆိုျပန္ေတာ့လဲ Han ငယ္ကပဲအေလ်ာ့ေပးရင္း သူ႔အလိုလိုက္ရတာပင္
ေက်ာင္းပ်က္တာႏွစ္ေယာက္လံုးဆိုေတာ့ စာေတြကူးရတာက ႏွစ္ေယာက္စာ ကိုကိုလား သူက Han ငယ့္မ်က္ႏွာကိုသာတစိမ့္စိမ့္ၾကၫ့္ရင္း သူ႔စာေတြကိုပါ Han ငယ္ကေရးေပးေနရတာ ေတာ္ေတာ္အႏိုင္က်င့္တဲ့ကိုကို။
"ညီ"
"ေျပာ ဘာလဲ"
သူ႔စာေတြပါေရးေပးေနရေတာ့ လူကစိတ္ေကာက္ခ်င္၍ ေလသံကိုတမင္မာထားမိသည္။
"ကို႔ကို ေျပာစရာတခုခုမရိွဘူးလား"
တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ကိုကိုစကားဆိုျပန္ေတာ့ ဖံုးကြယ္ထားသူပီပီ ရင္ထဲလွပ္ကနဲ လန႔္သြားတယ္
မ်က္ႏွာကိုမပ်က္ေအာင္ သတိထားရင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ကိုကို႔ ကိုေမာ့ၾကၫ့္ေတာ့ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ေမးေထာက္ထားရင္းက စူးစူးရဲရဲ စိုက္ၾကၫ့္ေနေသာ စူးစမ္းသၫ့္မ်က္ဝန္းတစံုႏွင့္တၫ့္တၫ့္တိုးသည္။
"ဟင့္အင္း ဘာလို႔လဲ"
အသံတို႔ကိုလဲမတုန္ေစရန္ ဟန္ေဆာင္ထိန္းထားရင္းက သူမူပ်က္ေနတာနဲ႔ သူတို႔ညီအကိုအရင္းမဟုတ္တာကို ကိုကိုမ်ားရိပ္မိေလၿပီလားအေတြးႏွင့္ ေသြးဆူကာ နားထင္ေတြထဲထိတဒိတ္ဒိတ္ျမည္ကာ ေခါင္းပင္ထိုးကိုက္ခ်င္လာတယ္
"တကယ္ဘာမွေျပာျပစရာမရိွဘူးလား"
မယံုသကၤာ ကိုကိုအၾကၫ့္ေတြေအာက္မွာ လူက အေငြ့ပ်ံၿပီးပဲ ဒီေနရာက ေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်င္လာၿပီ
"ၿပီးၿပီ ကိုကို နဲနဲက်န္တာ မင္းဘာသာမင္းဆက္ေရးေတာ့ ငါသြားေတာ့မယ္"
စားပြဲေပၚက စာအုပ္ေတြကို အျမန္ေကာက္ယူကာ ထထြက္မၫ့္ဟန္ျပင္ေတာ့
"ဒါမွမဟုတ္ ကိုကိုသိစရာမလိုဘူးထင္ေနတာလား"
"ကြၽတ္"
စိတ္မရွည္စြာ စုတ္သတ္ရင္းက Han ငယ္ေအာ္ေမးမိတယ္
"ဘာကိုေမးေနတာလဲ ကိုကို မင္းသိပ္မရစ္နဲ႔ ငါပင္ပန္းေနၿပီ မင္းကိုဖံုးကြယ္ထားတာလဲ ဘာမွမရိွဘူး ငါနားပါရေစေတာ့"
"ဒါဆို ညီရည္းစားထားတာ ကိုကိုသိစရာမလိုလို႔မေျပာျပတာေပါ့ ဟုတ္လား? ဖံုးကြယ္ထားတာမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ ဒီကိစၥက ကိုကို႔နဲ႔ မဆိုင္လို႔ ဘာမွေျပာစရာမလိုဘူး ဆိုတဲ့သေဘာလား ဟင္ ေျပာ"
ပခံုးကေနတြန္းၿပီး နံရံဘက္ကပ္ခံရလာေတာ့ လက္ထဲကစာအုပ္ေတြက ဖရိုဖရဲႏိုင္စြာ ၾကမ္းျပင္ေပၚျပဳတ္က်ကုန္တယ္
မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႔ ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္မိရင္းက ကိုကို႔ကိုၾကၫ့္မိေတာ့ နီရဲေနတဲ့ မ်က္ႏွာျပင္ဟာ သူ႔ေဒါသေတြကို အေတာ္ထိန္းခ်ဳပ္ထားရဟန္အတိုင္းသား။
ကိုကို႔ေမးခြန္းက Han ငယ္ထင္တာမဟုတ္သၫ့္အတြက္ စိတ္ထဲပူေလာင္မႈအနည္းငယ္ေတာ့ေလ်ာ့က်သြားသေယာင္ေယာင္
"မင္းဘာလို႔စိတ္ဆိုးေနတာလဲ ကိုကို"
Han ငယ္ အမွန္ပင္ ကိုကိုဒီေလာက္စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ေနတာကိုနားမလည္စြာေမးမိေတာ့
"မႀကိဳက္ဘူး! ညီတေယာက္ေယာက္ကို ကိုကို႔ထက္ပိုခ်စ္သြားမွာကို ကိုကို႔မႀကိဳက္လို႔ပဲ"
Han ငယ္က တစံုတေယာက္ကို ကိုကို႔ထက္ပိုခ်စ္မိသြားမွာ?
ဒါဆို Han ငယ္က ကိုကို႔တေယာက္ထဲကိုပဲခ်စ္ေပးရမွာလား?
ခန ခ်စ္တာ?
"မဟုတ္ဘူး ကိုကို မင္းမွားေနၿပီ"
"ခ်စ္တာေတြ မခ်စ္တာေတြနဲ႔ေၾကးတမ္းတိုက္ေနရေအာင္ ငါတို႔ ကေလးေတြမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ ကိုကို"