အခန်း ၂.၂ - ငါကနတ်ဆိုးတစ်ကောင်ပဲ။
Unicode
သူမ၏ "အသိစိတ်"ကနိုးထလာသောအခါ မီလီသည် မီးခိုးရောင်နှင့်ကျဉ်းမြောင်းသော နေရာတစ်ခုတွင်ရှိနေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရပြီး အပြင်ဘက်တွင်လည်းစူးစူးဝါးဝါးအသံထွက်နေသည်။
သေလိုက်ပါတော့၊သူမသည်နောက်ထပ် ထူးဆန်းသောအရာတစ်ခု ဖြစ်နေပြန်ပြီ။
ကျဉ်းမြောင်းသောနေရာအတွင်း သူမစတင်လှုပ်ရှားခွင့်ရသည်မှာ အချိန်မည်မျှကြာသွားမှန်းတောင်မသိပေ။အဲဒီနောက်မှာတော့သူမရဲ့ဦးခေါင်းထက်မှာ တောက်ပတဲ့ အလင်းရောင်တစ်ခုထွက်ပေါ်လာပြီး သူမရဲ့ အမြင်အာရုံဟာ ချက်ချင်းကျယ်ပြန့်လာပါသည်။လက်နှစ်ချောင်းက သူမအနားကို ချဉ်းကပ်လာပြီး ကျဉ်းမြောင်းတဲ့နေရာကနေ ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။"ကလစ်" ဆိုတဲ့အသံနှင့်အတူမီးတောက်တစ်ခုပေါ်လာပြီး စီးကရက်တစ်လိပ်ကို မီးညှိနေသည်။
မီးခိုးငွေ့ တစ်ဖျပ်ဖျပ်လွင့်နေသည်နှင့်အညီ မီလီသည်သူမဟာ အခုမီးတောက်နေသည့်ဆေးလိပ်ဖြစ်နေမှန်းသိလိုက်ရသည်။သူမကို ပိုလို့တုန်လှုပ်သွားစေခဲ့တာကတော့ သူမကိုကိုင်ထားတဲ့ လက်ချောင်းတွေက နှုတ်ခမ်းတစ်စုံဆီကို ဦးတည်နေတာပါပဲ။
သူမကို စုပ်တော့မည်ကိုမြင်လိုက်ရသဖြင့် သူမသည်မထိန်းနိုင်ဘဲ အော်ဟစ်နေကာ : [ရပ် ရပ်။ကျွန်မကိုမစုပ်နဲ့။]
ဆေးလိပ်သောက်ခြင်းသည် ခေတ္တရပ်သွားသည်။လက်ချောင်းများက သူမကိုအဝေးသို့အနည်းငယ် ရွှေ့လိုက်တာမို့ နောက်ဆုံးတော့မီလီသည်ပိုင်ရှင်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။အရင်က မြင်ဖူးထားတဲ့ "အဘိုးပိုင်" လို့ အမည်ရတဲ့ ချောမောတဲ့ ဦးလေးကြီးပဲဖြစ်သည်။
[အဘိုးအိုပိုင်၊အဘိုးပိုင်၊မီးမြန်မြန်ငြိမ်းပေးပါတော့။ကျွန်မမီးလောင်ပြီးသေတော့မယ်။]
မီးတောက်ထဲမှာ မီလီသည် ရှင်သန်ဖို့ မနည်းကြိုးစားခဲ့ရတယ်။
ရှီပိုင်ချန်းသည် စီးကရက်ကို ဖွဖွလေး လှည့်ပတ်ကစားရင်း "မီမီလား" လို့သံသယနဲ့မေးလိုက်တယ်။
[ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ်။အဲဒါကျွန်မပဲ။]
အကျပ်အတည်းကို ကျော်လွှားပြီးနောက်မှာတော့ မီလီရဲ့စိတ်တွေ ကြည်လင်လာတယ်။
ရှီပိုင်ချန်းသည် ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးများကိုတစ်ဝက်လောက်ဖြုတ်ထားပြီးသူ့ရင်ဘတ်ကြွက်သားများကို ပြသထားကာ ဆိုဖာပေါ် မှီလိုက်သည်။သူ့ခြေတံရှည်နှစ်ချောင်းကို ချိတ်လိုက်ပြီးကိုင်ထားသော စီးကရက်ကိုပျင်းရိစွာကြည့်ကာ "မင်းဟာ အသက်ဝင်တဲ့လူခေါ်ခေါင်းလောင်းလို့ ပြောထားတာမဟုတ်ဘူးလား။" လို့မေးလိုက်တယ်။
[ကျွန်မက ပုံစံမျိုးစုံအပြောင်းအလဲလုပ်နိုင်တယ်။ နောက်တစ်စက္ကန့်မှာ ကျွန်မဘာဖြစ်လာမယ်ဆိုတာ ရှင်ဘယ်တော့မှ ခန့်မှန်းလို့ရမှာမဟုတ်ဘူး။]
"တကယ်လား။"
ရှီပိုင်ချန်းသည်ရှောင်မီက လွန်ခဲ့သည့်နာရီအနည်းငယ်က လူခေါ်ခေါင်းလောင်းယုံကြည်လိုက်ပြီးအခုကျတော့ စီးကရက်တစ်လိပ်အဖြစ်ပြောင်းသွားတာဆိုတော့ သူမက တကယ်ပဲဘယ်အရာဝတ္ထုကိုမဆို ပိုင်ဆိုင်နိုင်သော သရဲတစ္ဆေလားဟု သံသယဖြစ်မိတာမမှားပေ။
ဒါပေမယ့် သူမကဘာလို့ဒီမှာပေါ်လာတာလဲ။ရှီပိုင်ချန်းသညဒီဗီလာကြီး၏ ပထမဆုံးပိုင်ရှင်ဖြစ်ပြီး ဒီနေရာတွင် ပြင်ပလူများ တည်းခိုဖူးခြင်းမရှိပေ။ယုတ္တိဗေဒအရပြောရလျှင် အိမ်ကြီးသည် သရဲခြောက်ရန် မဖြစ်နိုင်ပေ။သူ့မျက်စိနဲ့ကိုယ်တိုင်မမြင်ရရင် ကမ္ဘာပေါ်မှာသရဲတစ္ဆေတွေရှိတယ်ဆိုတာတောင် ယုံမှာမဟုတ်ဘူး။
"မင်းက ဘယ်လိုအရာဝတ္ထုမျိုးလဲ" ဟု ရှီပိုင်ချန်းကမေးလိုက်သည်။
[ကျွန်မက အရာဝတ္ထုမဟုတ်ဘူး။]
"အို... မင်းကအရာဝတ္ထုမဟုတ်ဘူးလား။"
ရှီပိုင်ချန်း က မျက်ခုံးပင့်လိုက်ပြီး "ဒါဆို မင်းကဘာလေးလဲ။"
[ကျွန်မက မကောင်းဆိုးဝါးနတ်ဆိုးပဲ။]
ရှီပိုင်ချန်း : "..."
သူ့လက်ထဲက မီမီတံဆိပ်စီးကရက်လိပ်လေးကိုချထားလိုက်ပြီးနောက် ရှီဘိုင်ချန်က စီးကရက်ဘူးထဲက နောက်ထပ်တစ်လိပ်ကိုထုတ်လိုက်တယ်။ သူက မီးခြစ်နဲ့မီးညှိပြီး တစ်ဖွာလောက်ဖွာလိုက်တယ်။သူ့ပုံစံသည်ဖော်မပြနိုင်လောက်အောင် ဆွဲဆောင်မှုရှိပြီးကြည့်လို့ကောင်းသည်။နဖူးပေါ်မှာ အနည်းငယ်ရှုတ်ထွေးနေသော ဆံပင်များကကျနေပြီး မျက်လုံးတစ်ဝက်ကလည်း မီးခိုးငွေ့များ ဖုံးလွှမ်းသွားသဖြင့် သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကနေပြီးဘဝ၏ဘေးဆိုးများကို မြင်နေရသလို ခံစားချက်မျိုးထွက်ပေါ်စေသည်။
မီလီသည် သူ့ဆီကနေအာရုံလွှဲပြီး လျှောက်ပတ်ကြည့်လိုက်သည်။စားပွဲပေါ်တွင် ရိုးရှင်းသောကြယ်ရောင်ကောင်းကင်ကိုပြသသည့်မျက်နှာပြင်နှင့်လက်ပ်တော့တစ်လုံးရှိပြီးညာဘက်အောက်ထောင့်တွင်တော့အချိန်မနက်တစ်နာရီနှင့်ငါးမိနစ်ရှိပြီဖြစ်ကြောင်းပြသထားသည်။
အဲ့ဘေးနားတွင်တော့ ဆေးလိပ်ခွံနှစ်လိပ်ပါသည့် ပြာခွက်တစ်ခုနှင့်ကော်ဖီပူပူတစ်ခွက်ရှိနေသည်။
ကွန်ပျူတာ၊ကော်ဖီ၊ပြာခွက် ဒါတွေက ညဥ့်နက်ထိနေတဲ့သူတွေအတွက်ပုံမှန်ပစ္စည်းတွေပဲ။
[လူအိုကြီးပိုင် အရမ်းနောက်ကျနေပြီ၊ရှင်ဘာလို့မအိပ်သေးတာလဲ။]
"ငါအလုပ်ရှိသေးတယ်။" ဟု ရှီပိုင်ချန်းကဖြေရင်း ဗလာစာမျက်နှာကို ဖွင့်လိုက်သည်။သူ ဘာကိုမှဂရုမစိုက်ဘဲ အဲ့စာမျက်နှာကို စိုက်ကြည့်နေသည်။
[ရှင် ဘာအလုပ်လုပ်တာလဲ] ဟု မီလီက ထပ်မေးတယ်။
"ဝတ္ထုရေးတာ"ဟု ရှီပိုင်ချန်းက ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပြန်ဖြေလိုက်ပြီး သူ့ ဆေးလိပ်တိုကိုပြာခွက်ထဲ ထည့်လိုက်တယ်။
[ရှင်ဘာတွေရေးခဲ့တာလဲ။ကျွန်မဖတ်ဖူးရင် ဖတ်ဖူးနေမှာ။]
ရှီပိုင်ချန်းက သူမကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ပေါ့ပေါ့ပါးပါး မေးလိုက်တယ်။
"နတ်ဆိုးတွေကလည်း ဝတ္ထု ဖတ်တာပဲလား။"
[နတ်ဆိုးတွေအကြောင်း ရှင်နားလည်မှုလွဲမှားနေသလား။]
မီလီက ထပ်ပြီးတော့ဖြောင့်မှတ်စွာပြောသည်။
[ကျွန်မတို့ နတ်ဆိုးတွေက ဝါသနာအများကြီးရှိတယ်။ အသိပညာနှင့်ရှင်သန်ခြင်းနှစ်ခုစလုံးအတွက် ကျွန်မတို့ရဲ့ဆန္ဒတွေက အလွန်ခိုင်မာသည်။]
ရှီပိုင်ချန်းသူမကို ဘယ်လိုပြန်လှန်ချေပရမလဲမသိတော့ချေ။သူသည် ရှည်လျားပြီး ပါးလွှာသော သူ့လက်ချောင်းများကိုဖြန့်ကာအနက်ရောင် ကီးဘုတ်ပေါ်တွင် ရွေ့လျားလိုက်သည်။သူ၏လျင်မြန်သော လက်အမြန်နှုန်းသည် ဖန်သားပြင်ပေါ်ရှိ ဇာတ်ကောင်များစွာကိုပုံဖော်ပေးနေသည်။တိတ်ဆိတ်နေသောအခန်းထဲတွင် စည်းချက်ညီသောအသံများ ပဲ့တင်ထပ်နေသည်။
မီလီသည် စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းသော ဇာတ်ကွက်တစ်ခုအဖြစ် ရေးစပ်နေသည့်ဖန်သားပြင်ပေါ်ရှိတိုးလာသောစာသားများကို တိတ်တဆိတ် ကြည့်နေသည်။
ကြည့်ရသလောက် ရှီပိုင်ချန်းသည်စကားလုံးများနှင့် စာကြောင်းများကို လုံးဝစဉ်းစားစရာမလိုဘဲ လွယ်ကူစွာပုံဖော်နိုင်သည်။မိနစ်အနည်းငယ်အတွင်းမှာပဲ မီလီကသူ လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်ပြီးသည်းထိတ်ရင်ဖိုဖွယ်ရာဝတ္ထုတစ်ပုဒ်ရေးနေမှန်း သိလိုက်သည်။
ဇာတ်လိုက်ဟာသီးသန့်နေတတ်သည့်ပုံစံမျိုးဖြစ်သည်။သရဲခြောက်တယ်လို့ ကောလာဟလတွေထွက်ပြီး စွန့်ပစ်ထားတဲ့ တိုက်ခန်းမှာနေဖို့လှည့်စားခံခဲ့ရပေမယ့်လည်း ဇာတ်လိုက်ဟာ ကြောက်ရွံ့မှုမရှိဘဲ မွေးဖွားလာခဲ့ပါတယ်။သဘာဝလွန်နှင့် ထူးဆန်းသော ဖြစ်စဉ်များကို ဆက်တိုက်ရင်ဆိုင်ရပေမယ့်လည်း သူ့စိတ်ထဲတွင် တုန်လှုပ်ချောက်ချားမှု လုံးဝမရှိပါ။သူကြောက်ရမယ့်အစား သူ့အပေါင်းဖော်တွေကပဲ ဘောင်းဘီထဲသေးထွက်ကျမတတ်ကြောက်ရွံ့ကြသည်။
Zawgyi
သူမ၏ "အသိစိတ္"ကႏိုးထလာေသာအခါ မီလီသည္ မီးခိုးေရာင္ႏွင့္က်ဥ္းေျမာင္းေသာ ေနရာတစ္ခုတြင္ရွိေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရၿပီး အျပင္ဘက္တြင္လည္းစူးစူးဝါးဝါးအသံထြက္ေနသည္။
ေသလိုက္ပါေတာ့၊သူမသည္ေနာက္ထပ္ ထူးဆန္းေသာအရာတစ္ခု ျဖစ္ေနျပန္ၿပီ။
က်ဥ္းေျမာင္းေသာေနရာအတြင္း သူမစတင္လႈပ္ရွားခြင့္ရသည္မွာ အခ်ိန္မည္မွ်ၾကာသြားမွန္းေတာင္မသိေပ။အဲဒီေနာက္မွာေတာ့သူမရဲ႕ဦးေခါင္းထက္မွာ ေတာက္ပတဲ့ အလင္းေရာင္တစ္ခုထြက္ေပၚလာၿပီး သူမရဲ႕ အျမင္အာ႐ုံဟာ ခ်က္ခ်င္းက်ယ္ျပန႔္လာပါသည္။လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းက သူမအနားကို ခ်ဥ္းကပ္လာၿပီး က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ေနရာကေန ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။"ကလစ္" ဆိုတဲ့အသံႏွင့္အတူမီးေတာက္တစ္ခုေပၚလာၿပီး စီးကရက္တစ္လိပ္ကို မီးညႇိေနသည္။
မီးခိုးေငြ႕ တစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္လြင့္ေနသည္ႏွင့္အညီ မီလီသည္သူမဟာ အခုမီးေတာက္ေနသည့္ေဆးလိပ္ျဖစ္ေနမွန္းသိလိုက္ရသည္။သူမကို ပိုလို႔တုန္လႈပ္သြားေစခဲ့တာကေတာ့ သူမကိုကိုင္ထားတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြက ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံဆီကို ဦးတည္ေနတာပါပဲ။
သူမကို စုပ္ေတာ့မည္ကိုျမင္လိုက္ရသျဖင့္ သူမသည္မထိန္းႏိုင္ဘဲ ေအာ္ဟစ္ေနကာ : [ရပ္ ရပ္။ကြၽန္မကိုမစုပ္နဲ႔။]
ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းသည္ ေခတၱရပ္သြားသည္။လက္ေခ်ာင္းမ်ားက သူမကိုအေဝးသို႔အနည္းငယ္ ေ႐ႊ႕လိုက္တာမို႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့မီလီသည္ပိုင္ရွင္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။အရင္က ျမင္ဖူးထားတဲ့ "အဘိုးပိုင္" လို႔ အမည္ရတဲ့ ေခ်ာေမာတဲ့ ဦးေလးႀကီးပဲျဖစ္သည္။
[အဘိုးအိုပိုင္၊အဘိုးပိုင္၊မီးျမန္ျမန္ၿငိမ္းေပးပါေတာ့။ကြၽန္မမီးေလာင္ၿပီးေသေတာ့မယ္။]
မီးေတာက္ထဲမွာ မီလီသည္ ရွင္သန္ဖို႔ မနည္းႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။
ရွီပိုင္ခ်န္းသည္ စီးကရက္ကို ဖြဖြေလး လွည့္ပတ္ကစားရင္း "မီမီလား" လို႔သံသယနဲ႔ေမးလိုက္တယ္။
[ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္။အဲဒါကြၽန္မပဲ။]
အက်ပ္အတည္းကို ေက်ာ္လႊားၿပီးေနာက္မွာေတာ့ မီလီရဲ႕စိတ္ေတြ ၾကည္လင္လာတယ္။
ရွီပိုင္ခ်န္းသည္ ရွပ္အက်ႌၾကယ္သီးမ်ားကိုတစ္ဝက္ေလာက္ျဖဳတ္ထားၿပီးသူ႔ရင္ဘတ္ႂကြက္သားမ်ားကို ျပသထားကာ ဆိုဖာေပၚ မွီလိုက္သည္။သူ႔ေျခတံရွည္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခ်ိတ္လိုက္ၿပီးကိုင္ထားေသာ စီးကရက္ကိုပ်င္းရိစြာၾကည့္ကာ "မင္းဟာ အသက္ဝင္တဲ့လူေခၚေခါင္းေလာင္းလို႔ ေျပာထားတာမဟုတ္ဘူးလား။" လို႔ေမးလိုက္တယ္။
[ကြၽန္မက ပုံစံမ်ိဳးစုံအေျပာင္းအလဲလုပ္ႏိုင္တယ္။ ေနာက္တစ္စကၠန႔္မွာ ကြၽန္မဘာျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ ရွင္ဘယ္ေတာ့မွ ခန႔္မွန္းလို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး။]
"တကယ္လား။"
ရွီပိုင္ခ်န္းသည္ေရွာင္မီက လြန္ခဲ့သည့္နာရီအနည္းငယ္က လူေခၚေခါင္းေလာင္းယုံၾကည္လိုက္ၿပီးအခုက်ေတာ့ စီးကရက္တစ္လိပ္အျဖစ္ေျပာင္းသြားတာဆိုေတာ့ သူမက တကယ္ပဲဘယ္အရာဝတၳဳကိုမဆို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေသာ သရဲတေစၦလားဟု သံသယျဖစ္မိတာမမွားေပ။
ဒါေပမယ့္ သူမကဘာလို႔ဒီမွာေပၚလာတာလဲ။ရွီပိုင္ခ်န္းသညဒီဗီလာႀကီး၏ ပထမဆုံးပိုင္ရွင္ျဖစ္ၿပီး ဒီေနရာတြင္ ျပင္ပလူမ်ား တည္းခိုဖူးျခင္းမရွိေပ။ယုတၱိေဗဒအရေျပာရလွ်င္ အိမ္ႀကီးသည္ သရဲေျခာက္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။သူ႔မ်က္စိနဲ႔ကိုယ္တိုင္မျမင္ရရင္ ကမာၻေပၚမွာသရဲတေစၦေတြရွိတယ္ဆိုတာေတာင္ ယုံမွာမဟုတ္ဘူး။
"မင္းက ဘယ္လိုအရာဝတၳဳမ်ိဳးလဲ" ဟု ရွီပိုင္ခ်န္းကေမးလိုက္သည္။
[ကြၽန္မက အရာဝတၳဳမဟုတ္ဘူး။]
"အို... မင္းကအရာဝတၳဳမဟုတ္ဘူးလား။"
ရွီပိုင္ခ်န္း က မ်က္ခုံးပင့္လိုက္ၿပီး "ဒါဆို မင္းကဘာေလးလဲ။"
[ကြၽန္မက မေကာင္းဆိုးဝါးနတ္ဆိုးပဲ။]
ရွီပိုင္ခ်န္း : "..."
သူ႔လက္ထဲက မီမီတံဆိပ္စီးကရက္လိပ္ေလးကိုခ်ထားလိုက္ၿပီးေနာက္ ရွီဘိုင္ခ်န္က စီးကရက္ဘူးထဲက ေနာက္ထပ္တစ္လိပ္ကိုထုတ္လိုက္တယ္။ သူက မီးျခစ္နဲ႔မီးညႇိၿပီး တစ္ဖြာေလာက္ဖြာလိုက္တယ္။သူ႔ပုံစံသည္ေဖာ္မျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိၿပီးၾကည့္လို႔ေကာင္းသည္။နဖူးေပၚမွာ အနည္းငယ္ရႈတ္ေထြးေနေသာ ဆံပင္မ်ားကက်ေနၿပီး မ်က္လုံးတစ္ဝက္ကလည္း မီးခိုးေငြ႕မ်ား ဖုံးလႊမ္းသြားသျဖင့္ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးကေနၿပီးဘဝ၏ေဘးဆိုးမ်ားကို ျမင္ေနရသလို ခံစားခ်က္မ်ိဳးထြက္ေပၚေစသည္။
မီလီသည္ သူ႔ဆီကေနအာ႐ုံလႊဲၿပီး ေလွ်ာက္ပတ္ၾကည့္လိုက္သည္။စားပြဲေပၚတြင္ ႐ိုးရွင္းေသာၾကယ္ေရာင္ေကာင္းကင္ကိုျပသသည့္မ်က္ႏွာျပင္ႏွင့္လက္ပ္ေတာ့တစ္လုံးရွိၿပီးညာဘက္ေအာက္ေထာင့္တြင္ေတာ့အခ်ိန္မနက္တစ္နာရီႏွင့္ငါးမိနစ္ရွိၿပီျဖစ္ေၾကာင္းျပသထားသည္။
အဲ့ေဘးနားတြင္ေတာ့ ေဆးလိပ္ခြံႏွစ္လိပ္ပါသည့္ ျပာခြက္တစ္ခုႏွင့္ေကာ္ဖီပူပူတစ္ခြက္ရွိေနသည္။
ကြန္ပ်ဴတာ၊ေကာ္ဖီ၊ျပာခြက္ ဒါေတြက ညဥ့္နက္ထိေနတဲ့သူေတြအတြက္ပုံမွန္ပစၥည္းေတြပဲ။
[လူအိုႀကီးပိုင္ အရမ္းေနာက္က်ေနၿပီ၊ရွင္ဘာလို႔မအိပ္ေသးတာလဲ။]
"ငါအလုပ္ရွိေသးတယ္။" ဟု ရွီပိုင္ခ်န္းကေျဖရင္း ဗလာစာမ်က္ႏွာကို ဖြင့္လိုက္သည္။သူ ဘာကိုမွဂ႐ုမစိုက္ဘဲ အဲ့စာမ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
[ရွင္ ဘာအလုပ္လုပ္တာလဲ] ဟု မီလီက ထပ္ေမးတယ္။
"ဝတၳဳေရးတာ"ဟု ရွီပိုင္ခ်န္းက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျပန္ေျဖလိုက္ၿပီး သူ႔ ေဆးလိပ္တိုကိုျပာခြက္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။
[ရွင္ဘာေတြေရးခဲ့တာလဲ။ကြၽန္မဖတ္ဖူးရင္ ဖတ္ဖူးေနမွာ။]
ရွီပိုင္ခ်န္းက သူမကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေမးလိုက္တယ္။
"နတ္ဆိုးေတြကလည္း ဝတၳဳ ဖတ္တာပဲလား။"
[နတ္ဆိုးေတြအေၾကာင္း ရွင္နားလည္မႈလြဲမွားေနသလား။]
မီလီက ထပ္ၿပီးေတာ့ေျဖာင့္မွတ္စြာေျပာသည္။
[ကြၽန္မတို႔ နတ္ဆိုးေတြက ဝါသနာအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အသိပညာႏွင့္ရွင္သန္ျခင္းႏွစ္ခုစလုံးအတြက္ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ဆႏၵေတြက အလြန္ခိုင္မာသည္။]
ရွီပိုင္ခ်န္းသူမကို ဘယ္လိုျပန္လွန္ေခ်ပရမလဲမသိေတာ့ေခ်။သူသည္ ရွည္လ်ားၿပီး ပါးလႊာေသာ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားကိုျဖန႔္ကာအနက္ေရာင္ ကီးဘုတ္ေပၚတြင္ ေ႐ြ႕လ်ားလိုက္သည္။သူ၏လ်င္ျမန္ေသာ လက္အျမန္ႏႈန္းသည္ ဖန္သားျပင္ေပၚရွိ ဇာတ္ေကာင္မ်ားစြာကိုပုံေဖာ္ေပးေနသည္။တိတ္ဆိတ္ေနေသာအခန္းထဲတြင္ စည္းခ်က္ညီေသာအသံမ်ား ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။
မီလီသည္ စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ဇာတ္ကြက္တစ္ခုအျဖစ္ ေရးစပ္ေနသည့္ဖန္သားျပင္ေပၚရွိတိုးလာေသာစာသားမ်ားကို တိတ္တဆိတ္ ၾကည့္ေနသည္။
ၾကည့္ရသေလာက္ ရွီပိုင္ခ်န္းသည္စကားလုံးမ်ားႏွင့္ စာေၾကာင္းမ်ားကို လုံးဝစဥ္းစားစရာမလိုဘဲ လြယ္ကူစြာပုံေဖာ္ႏိုင္သည္။မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ မီလီကသူ လွ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္ၿပီးသည္းထိတ္ရင္ဖိုဖြယ္ရာဝတၳဳတစ္ပုဒ္ေရးေနမွန္း သိလိုက္သည္။
ဇာတ္လိုက္ဟာသီးသန႔္ေနတတ္သည့္ပုံစံမ်ိဳးျဖစ္သည္။သရဲေျခာက္တယ္လို႔ ေကာလာဟလေတြထြက္ၿပီး စြန႔္ပစ္ထားတဲ့ တိုက္ခန္းမွာေနဖို႔လွည့္စားခံခဲ့ရေပမယ့္လည္း ဇာတ္လိုက္ဟာ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈမရွိဘဲ ေမြးဖြားလာခဲ့ပါတယ္။သဘာဝလြန္ႏွင့္ ထူးဆန္းေသာ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို ဆက္တိုက္ရင္ဆိုင္ရေပမယ့္လည္း သူ႔စိတ္ထဲတြင္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမႈ လုံးဝမရွိပါ။သူေၾကာက္ရမယ့္အစား သူ႔အေပါင္းေဖာ္ေတြကပဲ ေဘာင္းဘီထဲေသးထြက္က်မတတ္ေၾကာက္႐ြံ႕ၾကသည္။