{Zawgyi}
[အက်ဥ္းခ်ဳပ္ : ဒါဟာ သူ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အမွားအတြက္ ဒဏ္ခတ္မႈေလလား ]
•စာအုပ္မွ အထူးသီးသန႔္ အခ်ပ္ပို : FALLEN 3•
မီးဖိုေခ်ာင္ရဲ႕ ေမွာင္မည္းေနတဲ့ေထာင့္ေလးတစ္ခုမွာ ခန႔္ညားတဲ့လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ရပ္ေနၿပီး ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ နီရဲေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ေရွာင္ဟန္းကိုသာ ေငးေၾကာင္ၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။
ေရွာင္ဟန္းက သူတို႔မိဘေတြကိစၥကို ဆက္ေတြးေနတုန္းျဖစ္ၿပီး အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ေခါင္းေမာ့လိုက္တဲ့အခါ သြမ့္ယိရဲ႕မ်က္ႏွာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အစတုန္းကေတာ့ ထိတ္လန႔္ၿပီး အေတာ္ေလး ေဒါသထြက္ေနခဲ့တယ္ဆိုေပမယ့္ ခဏတြင္းခ်င္းမွာပဲ လူငယ္ေလးရဲ႕ၿပိဳက်ေတာ့မယ့္ မ်က္ရည္ေတြက သူ႔ကို စိတ္ေပ်ာ့သြားေစတယ္။
ဘယ္လိုေနေန သူက ဒီကေလးကို တစ္ခ်ိန္လုံး တယုတယနဲ႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလာခဲ့ရတာျဖစ္တယ္။
"ေရွာင္ယိ မင္း... ဒီကိစၥကို ျမန္ျမန္ ေမ့လိုက္သင့္တယ္"
သူ႔လည္ေခ်ာင္းထဲက ထြက္လာတဲ့အသံက အက္ကြဲလို႔ေနတယ္။ သူသာ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေျပာလိုက္ရင္ ဒီမ်က္ရည္စေတြကို ဆြေပးလိုက္သလိုျဖစ္သြားၿပီး က်ဆင္းလာမွာကို စိုးရိမ္မိတယ္။
သြမ့္ယိ အရမ္းနာက်င္ရမွာကိုလည္း သူမျမင္ရက္ဘူး။ ေနရာမွာတင္ ဆက္ေနဖို႔ သူ႔ကိုယ္သူ အားတင္းလိုက္ၿပီး ထိုေကာင္ေလးကို သြားႏွစ္သိမ့္ေပးတာမ်ိဳးမလုပ္ဘဲ မလႈပ္မယွက္နဲ႔ ထိုကေလးရဲ႕မ်က္လုံးေတြက လုံးဝနီရဲသြားတာကို ၾကည့္ေနမိတယ္။
"ဟင့္အင္း ကြၽန္ေတာ္ မလုပ္ခ်င္ဘူး" သြမ့္ယိ ေခါင္းယမ္းလိုက္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာကလည္း မသက္မသာျဖစ္ေနဟန္ေပၚတယ္။
"မင္း ေမ့လိုက္သင့္ၿပီ"
"ကြၽန္ေတာ္ မလုပ္ခ်င္ဘူးလို႔! ကြၽန္ေတာ္ မလုပ္ခ်င္ဘူး!"
ေရွာင္ဟန္းရဲ႕ တည္ၿငိမ္ေနတဲ့မ်က္လုံးေတြက ဒီသနားစရာ ေၾကကြဲေနတဲ့ကေလးကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ သြမ့္ယိအေၾကာင္းကို သူ ေကာင္းေကာင္းနားလည္တယ္။ ဒီကေလးရဲ႕အသည္းႏွလုံးက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႏူးညံ့ၿပီး ျဖဴစင္လိုက္သလဲ? အျပင္ပန္းက ေအးတိေအးစက္ပုံ ေပါက္ေနေပမယ့္ ဒီကေလးက ဘယ္တုန္းကမ်ား သူေျပာသမွ်ကို မနာခံတာ၊ သူလုပ္ခိုင္းတာကို မလုပ္တာမ်ိဳး ရွိဖူးလို႔လဲ?
အဲ့တာေၾကာင့္ ေရွာင္ဟန္းက သူ႔ကို ေမ့လိုက္ေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေနာက္ဆုံးမွာ သူက ေသခ်ာေပါက္ ေခါင္းၿငိတ္ၿပီး သေဘာတူလာမွာပဲျဖစ္တယ္။
ေနာက္ၿပီး သူ ဒါကို လုံးဝေမ့သြားမယ့္တစ္ေန႔လည္း ေရာက္လာလိမ့္မယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာပဲ။
သြမ့္ယိရဲ႕မ်က္ရည္ေတြက ပြႀကဲေနတဲ့ပုလဲလုံးေလးေတြလိုမ်ိဳး သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက်ဆင္းလာေတာ့ ေရွာင္ဟန္းရဲ႕ႏွလုံးသားကလည္း ဒါကိုၾကည့္ရင္း တုန္လႈပ္လာတယ္။ သူ ေခါင္းမၿငိတ္ခဲ့ဘူး၊ ပထမဆုံးအေနနဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳး နာခံတတ္တဲ့ကေလးက ေခါင္းမာမာရွိေနၿပီး ေထာင့္နားေလးမွာ တိတ္တိတ္ေလးရပ္ေနကာ ငိုေနရင္းနဲ႔ပဲ ေရွာင္ဟန္းကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။
သြမ့္ယိ ဒီလိုမ်ိဳးငိုေနတာကို ေရွာင္ဟန္းၾကည့္မေနႏိုင္ဘူး။ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို သူအစက ေတြးထားတဲ့အတိုင္း သူ႔စိတ္က အဲ့ေလာက္မျပတ္သားဘူးဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။
ဒီလို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနတုန္းမွာ အရင္က ထိုးေဖာက္လို႔မရတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ဆိုတဲ့ နံရံႀကီးကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ၿပိဳလဲက်ေတာ့မလို ျဖစ္လာတယ္။ ေရွာင္ဟန္းရဲ႕ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ထဲမွာ မေရမတြက္ႏိုင္တဲ့အေတြးေတြက လူးလားေခါက္တုံ႔ တလိပ္လိပ္ထႂကြလာကာ တစ္ခုတည္းေသာ ထင္ရွားျပတ္သားစြာ က်န္ေနခဲ့တာက _ ဒီလူသားေလး အခုလိုမ်ိဳး ငိုေနတာကို မျမင္ခ်င္ဘူး၊ တစ္ဖက္လူ ေနာက္ထပ္ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မငိုရေအာင္ သူလုပ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူလုပ္ႏိုင္...
"ကြၽန္... ကြၽန္ေတာ္ ေမ့ႏိုင္ေအာင္ အေကာင္းဆုံး ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ့မယ္"
သူ႔ကိုယ္သူေတာင္ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ တစ္ခုခုကို သတိလက္လြတ္ ေျပာမိေတာ့မယ့္အခ်ိန္မွာပဲ လူငယ္ေလးက ႐ုတ္တရက္ လက္တစ္ဖက္ ေျမႇာက္ကာ သူ႔မ်က္လုံးေတြကို ကာလိုက္တယ္။ သူ႔လက္ေမာင္းေတြထဲ ေခါင္းႏွစ္ထားရင္းနဲ႔ ထိုလူသားေလးက တိုးဖြတုန္ယင္ေနတဲ့အသံတစ္သံနဲ႔ ေျပာလာတယ္ "ကြၽန္ေတာ့္ကိုသာ မမုန္းလိုက္ပါနဲ႔"
ေရွာင္ဟန္း အိမ္မက္တစ္ခုထဲက ႏိုးလာသလိုမ်ိဳး ေရွ႕ေနာက္ လႈပ္ယမ္းသြားတယ္။
"ကြၽန္ေတာ့္ကို မမုန္းပါနဲ႔..."
သြမ့္ယိ မ်က္ႏွာေလးရႈံ႕ေနၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အသံတိုးတိုးနဲ႔ ငိုလာျပန္တယ္။ အတြင္းထဲမွာေတာ့ ေရွာင္ဟန္း သတိျပန္ကပ္သြားၿပီး သူ႔ႏွလုံးသားထဲမွာ ခိုကိုးရာမဲ့မႈတို႔သာ ျပည့္ေနေတာ့တယ္။
****
တကယ္ကို... အသက္ဆက္ရွင္ဖို႔ ဘာမွမက်န္ေတာ့ဘူး။
သြမ့္ယိ ေခါင္မိုးေပၚမွာ လွဲေနၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ စာအုပ္ပါးပါးတစ္အုပ္ ကာထားတယ္၊ ေဖာေယာင္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြ မရွိေတာ့ေပမယ့္ အနည္းငယ္ ပူေလာင္စူးေအာင့္ေနေသးတယ္။
'ဒါက အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္မွန္း သိသားပဲ'
'ဟိုးအရင္ကတည္းက သူက ငါ့ကို ဒီလိုမ်ိဳးၾကည့္မွာ မဟုတ္မွန္း ငါသိသားပဲ၊ ငါ လုံးဝ အျငင္းခံရမယ္ဆိုတာ သိသားပဲ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔ အရမ္းဝမ္းနည္းေနရေသးတာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ တစ္ခုခုလုပ္ဖို႔ အားမခဲႏိုင္ရတာလဲ'
'ငါ ဘာမွမေျပာခဲ့မိရင္ေတာင္ ပိုေကာင္းအုံးမယ္'
သူသာ ဘာမွမေျပာခဲ့ဘူးဆိုရင္ ဒီလိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ခပ္ေရးေရးကို တစ္သက္လုံး ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး အနည္းဆုံးေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ လွည့္စားႏိုင္အုံးမွာ _ ဒါေပမယ့္ အခုက်ေတာ့ေရာ? အခုကစၿပီး ဒီလိုမ်ိဳး ရွည္လ်ားပ်င္းရိစရာေကာင္းတဲ့ ဘဝမွာ သူ႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေသးေသးေလးေတာင္ မရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ အခု သူ ဘာလုပ္ရေတာ့မွာလဲ...
ေလွကားဆီကေန အသံေလးတစ္သံ ထြက္ေပၚလာေတာ့ သြမ့္ယိလည္း စိတ္မရွည္စြာ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ကာထားတဲ့စာအုပ္ကို ဆြဲဖယ္လိုက္တယ္။ အတန္းခ်ိန္လစ္ၿပီး ဒီလိုမ်ိဳး စြန႔္ပစ္ထားတဲ့ေက်ာင္းအေဆာက္အအုံေဟာင္းႀကီးတစ္ခုရဲ႕ ေခါင္မိုးထပ္မွာ အိပ္ဖို႔ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး အေဆာက္အအုံကလည္း အရမ္းမျမင့္တာေၾကာင့္ ေျမျပင္ေပၚမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနသမွ်အားလုံးကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ႏိုင္ ၾကားႏိုင္တယ္။
"ေရွာင္ဟန္း သူက တကယ္ပဲ မင္းရဲ႕ညီမေလးလား? အရင္က မင္းသူ႔အေၾကာင္းေျပာတာကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ငါတစ္ခါမွ မၾကားမိခဲ့ရတာလဲ?"
"သူက မဟားတရားခ်စ္ဖို႔ေကာင္းခ်က္!"
"ဒါက တကယ္မတရားဘူးေနာ္! မင္းလိုမ်ိဳး သာမန္ေကာင္စုတ္ေလးမွာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီေလာက္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္ ရွိေနရတာလဲ!"
အစကေတာ့ သူထင္ခဲ့မိတာ ေက်ာင္းကေတာ့ အနည္းဆုံး လုံၿခဳံတဲ့ ခိုလႈံရာတစ္ခုျဖစ္ေလာက္မယ္လို႔... ဒါေပမယ့္ ေနရာတိုင္းမွာ ဒီလိုလူစားမ်ိဳးေတြကို ရွာေတြ႕ႏိုင္တယ္ဆိုတာ ဟိုးတုန္းတည္းက သူသတိထားခဲ့မိသင့္တယ္။
စုန႔္ခ်င္းက မူလတန္းဌာနဘက္မွာ ပညာသင္ေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အတန္းခ်ိန္ေတြၾကားမွာ ေရွာင္ဟန္းေမ့က်န္ခဲ့တဲ့ ထမင္းဘူးကို လာေပးတာျဖစ္တယ္။ သူက ေအာက္ထပ္မွာ ခဏေလးသာ ေပၚလာခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ေယာက်ာ္းေလးဦးေရ မ်ားျပားၿပီး မိန္းကေလးဦးေရ နည္းတဲ့ အထက္တန္းဌာနဘက္မွာ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္စရာေကာင္းမႈေၾကာင့္ လူတိုင္းက သူ႔ကို လာၾကည့္ၾကတာျဖစ္တယ္။
ဒီလိုဘဝမ်ိဳးက ကံကိုေကာင္းတာျဖစ္တယ္။ သူ ခ်စ္စရာေကာင္းေနသေ႐ြ႕ ဘာမွမလုပ္ဘဲေနရင္ေတာင္မွ လူတိုင္းရဲ႕အခ်စ္ကို ရႏိုင္တယ္။
****
တကယ္ေတာ့ သြမ့္ယိ စုန႔္ခ်င္းနဲ႔ တစ္လမ္းတည္း မေလွ်ာက္ခ်င္ဘူး။
သူ႔ရဲ႕ေနာက္အတန္းက အတန္းပိုင္ဆရာရဲ႕ အတန္းျဖစ္တာေၾကာင့္ သူ အတန္းမပ်က္ရဲဘူး။ အလယ္တန္းေက်ာင္းနဲ႔ မူလတန္းေက်ာင္း အခန္းေတြကလည္း လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုတည္းမွာရွိတာေၾကာင့္ သူလည္း တြန႔္ဆုတ္ဆုတ္နဲ႔ပဲ သူ႔(စုန႔္ခ်င္း)ေနာက္ကေန ေလွ်ာက္ေနရေတာ့တယ္။
အဲ့ေနာက္မွာ သူ႔ေရွ႕မွာ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ေကာင္မေလးက နားလည္ရခက္စြာ လဲက်သြားတာကို ျမင္လိုက္ရတယ္။
"ဖြီး ဟားဟားဟား!" သူ႔ရဲ႕ကံဆိုးမႈေၾကာင့္ သြမ့္ယိခ်က္ခ်င္းပဲ ေပ်ာ္ျမဴးသြားေတာ့တယ္။
စုန႔္ခ်င္းက ဆူပြပြျဖစ္သြားၿပီး မ်က္ရည္မက်ေအာင္ထိန္းကာ သူ႔ဆီကို အၾကည့္တစ္ခ်က္ ပစ္သြင္းၿပီးေနာက္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ စိတ္ဓာတ္က်က်နဲ႔ အနားမွာရွိတဲ့ ေရပန္းနားကို ေလွ်ာက္သြားၿပီး သူ႔စကတ္ေပၚက ႐ႊံ႕ေတြကို ေဆးဖို႔လုပ္လိုက္တယ္။
"ေဟး အဲ့ေနရာမွာ ရပ္ေနတာ အႏၲရာယ္ရွိတယ္ေနာ္၊ နင္ျပဳတ္က်_"
သူ႔စကားေတာင္ မဆုံးေသးခင္ ေကာင္မေလးက ေရပန္းထဲကို ဦးစိုက္ၿပီး တကယ္ႀကီးက်သြားေတာ့တယ္။
"ဝါး... အဟြတ္ အဟြတ္... သြမ့္ယိေကာ... ကယ္ပါအုံး..."
"ေဟး ယက္ကန္ယက္ကန္ လုပ္မေနနဲ႔၊ ရပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္" သြမ့္ယိက ေရပန္းေဘးမွာ ရပ္ေနၿပီး ခါးေထာက္ထားကာ အနီးနားက သတိေပးဆိုင္းဘုတ္ကို လက္ညႇိဳးထိုးျပလိုက္တယ္ "ေရက ၀.၈မီတာပဲ နက္တာ၊ နင့္ဖာသာနင္ မတ္တပ္ရပ္လို႔ရတယ္!"
"ဝါး... သမီးကို ကယ္ပါအုံး..."
သြမ့္ယိက အဲ့နားမွာ ဆက္ရပ္ေနၿပီး လက္ေတြကို သူ႔အိတ္ကပ္ေတြထဲ ထည့္ထားလိုက္တယ္။
အဆုံးမွာေတာ့ ဝက္ဝံႀကီးလို ခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအစားရွိတဲ့ အားကစားဆရာက သူတို႔ကိုေတြ႕သြားတယ္။ ထိုလူက ေရပန္းထဲကို ခုန္ဆင္းသြားၿပီး ေကာင္မေလးကို ဆြဲထုတ္ကာ ေမာက္မာၿပီး ဂ႐ုစိုက္ျခင္းမရွိတဲ့ သြမ့္ယိကိုလည္း ဆြဲလိုက္ၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး႐ုံးခန္းဆီ ေခၚသြားေတာ့တယ္။
"ဒီကေလးက ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကယ္ေပးခ်င္စိတ္မရွိဘဲ ဒီတိုင္း တကယ္ႀကီး ရပ္ၾကည့္ေနတာ! ၿပီးေတာ့ အဲ့တာက သူ႔ရဲ႕ညီမေလးေလ! ဒီလိုကေလးမ်ိဳးက အေျခခံလူသားခ်င္း စာနာစိတ္ သနားစိတ္ဆိုတာမ်ိဳး နည္းနည္းေလးေတာင္ မရွိဘူး!"
သြမ့္ယိ မ်က္ျဖဴသာ လွန္မိေတာ့တယ္။
ဒီေကာင္မေလးက ေရပန္းတိမ္တိမ္ေလးထဲမွာ ေသခ်ာေပါက္ရပ္ႏိုင္ရဲ႕သားနဲ႔ ငိုေတာင္ငိုလိုက္ေသးတယ္? ေနာက္ၿပီး ဒီအားကစားဆရာက ပိုေတာင္စိတ္ရႈပ္စရာေကာင္းေနေသးတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ႐ုပ္ၾကမ္းႀကီးနဲ႔ ဗလႀကီးက ဘာေတြေတြးေနတာလဲ၊ 'တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို သူရဲေကာင္းဆန္ဆန္ ကယ္တင္ဖို႔' တစ္မီတာေလာက္ပဲနက္တဲ့ ေရပန္းေလးထဲကို ဘယ္လိုမ်ိဳး ခုန္ဆင္းခဲ့ရပါတယ္ဆိုၿပီး ႂကြားလုံးထုတ္ခ်င္ေနတာလား?!
သူက ေနာင္တရတဲ့ပုံ နည္းနည္းေလးေတာင္ မျပခဲ့တာေၾကာင့္ သြမ့္ယိက ေက်ာင္းကေန တစ္ပတ္အနားခံရတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ကို ခံလိုက္ရတယ္။
သူတစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းၿပီး ေသေလာက္တဲ့အထိ အခန္းထဲမွာ အပိတ္ခံထားရကာ သူ႔စိတ္အေျခအေန ဆိုးဝါးလာတဲ့အခ်ိန္ဆို သူ႔အခန္းကို ဂြၽမ္းထိုးေမွာက္ခုံျဖစ္ေအာင္ လုပ္ပစ္တယ္။ နံရံေပၚမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဓာတ္ပုံေဘာင္ေတြဆိုလည္း ၿဖဲခ် ခ်ိဳးဖဲ့ခံထားရၿပီး သူ႔ရဲ႕စားပြဲနဲ႔ အိပ္ရာေတြကလည္း လုံးဝကို ပြစာႀကဲေနေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ထြက္ေပါက္ရွာေနတာေတြအေပၚ သူ႔မိဘေတြကေတာ့ အလြန္တရာသာမန္တုံ႔ျပန္မႈသာ ေပးတယ္ _ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ သူတို႔ေတြက ေဈးဝယ္ထြက္တာေတြသာ လုပ္ၾကၿပီး သူ႔ကို အာ႐ုံစိုက္ဖို႔ တအားကို ပင္ပန္းလြန္းေနၾကတယ္။
"နင္ ထြက္သြား!"
အခန္းတံခါးက ဘန္းခနဲပြင့္သြားတာေၾကာင့္ စုန႔္ခ်င္း လန႔္သြားၿပီး ေရွာင္ဟန္းေနာက္ကို သုတ္တီးသုတ္ျပာ ေျပးသြားကာ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာလည္း ဘာအေရာင္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ တံခါးေပါက္ဝမွာ ဖိတ္ေခၚထားျခင္းမရွိတဲ့ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္က ခက္ထန္တဲ့အမူအယာနဲ႔ သူ႔(စုန႔္ခ်င္း)ကို လက္ညႇိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးကာ ယဥ္ေက်းမႈ နည္းနည္းေလးေတာင္မရွိဘဲ ေမးကို ေငါ့ျပလာတယ္။
"နင္ _ ထြက္! သြား!"
ေရွာင္ဟန္းက သူ႔လက္ထဲက ေက်ာင္းစာေတြကို ျပန္ခ်ကာ သက္ျပင္းခ်လိုက္တယ္။
"ေရွာင္ခ်င္း အရင္ဆုံး မင္းအခန္းဆီကို ျပန္လိုက္ေတာ့"
"ဝါး..." သို႔ေပမယ့္ တံခါးေပါက္ဝမွာ သြမ့္ယိက ရပ္ေနၿပီး အရမ္းေၾကာက္စရာေကာင္းေနတာေၾကာင့္ စုန႔္ခ်င္း အဲ့ဘက္ကို မသြားရဲဘူး။ စိတ္မရွည္ေတာ့တဲ့ သြမ့္ယိကပဲ သူ႔(စုန႔္ခ်င္း)ဆီကို ေျခလွမ္းက်ယ္ႀကီးေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၿပီး သူ႔ကိုဆြဲကာ အျပင္ကို ပစ္ထုတ္လိုက္တယ္။
က်ယ္ေလာင္တဲ့ တံခါးပိတ္သံက ေရွာင္ဟန္းကို စိတ္မခ်မ္းသာစြာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားေစတယ္။
"ဒါက ဘာ႐ုပ္လဲ!" သြမ့္ယိကေတာ့ အရမ္းကို မွားယြင္းစြပ္စြဲခံရသလို ခံစားေနရတယ္။
"မင္း... စိတ္အေျခအေနမေကာင္းဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ ေရွာင္ခ်င္းကို အႏိုင္မက်င့္သင့္ဘူး"
သြမ့္ယိ ဆြံ႕အသြားတယ္။ သူက အိမ္ထဲမွာ သုံးရက္ အပိတ္ခံထားရၿပီး ေရွာင္ဟန္းက သူ႔ဆီကို တစ္ခါေလးေတာင္ မလာခဲ့ဘူး _ ဒါက အရင္တုန္းကလိုမ်ိဳး မဟုတ္တာသိသာတယ္၊ အရင္ကဆိုရင္ သူ ေက်ာင္းမွာရန္ျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းနားခံရတဲ့အခ်ိန္ဆို ေရွာင္ဟန္းက အၿမဲတမ္း သူနဲ႔အခ်ိန္ကုန္ဆုံးေပးဖို႔ စားလို႔ေကာင္းတဲ့စားစရာမ်ိဳးစုံကို သယ္ၿပီး တိတ္တိတ္ေလး သူ႔အခန္းထဲ ခိုးဝင္လာတတ္တယ္!
ေရွာင္ဟန္းက သူ႔ဆီမလာမွေတာ့ သြမ့္ယိလည္း စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ တစ္ဖက္လူကို သြားရွာခဲ့ေပမယ့္ တံခါးေပါက္ဝနားကေန အဲ့ေကာင္မေလးက ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အခန္းထဲေရာက္ေနၿပီး အရင္လို တြယ္ကပ္ေနတုန္းျဖစ္ကာ သူ႔ကို အဆုံးမရွိ ေဒါသထြက္ေစတဲ့ တခစ္ခစ္ရယ္သံေတြကိုပါ ၾကားလိုက္ရတယ္။
သူ(စုန႔္ခ်င္း)ရွိလာၿပီးေနာက္ပိုင္း ေရွာင္ဟန္းက သူ႔ကို နည္းနည္းေလးေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အခုလည္း ဒီလူက သူကပဲ အဲ့တစ္ေယာက္ကို အႏိုင္က်င့္ေနတယ္လို႔ ေျပာေနေသးတယ္?!
သြမ့္ယိ ေတြးလိုက္တယ္၊ သူသာ ေရွာင္ဟန္းထက္ နည္းနည္းေလာက္ အသက္ပိုႀကီးမယ္ဆိုရင္၊ သူသာ နည္းနည္းပိုၿပီး သန္မာမယ္ဆိုရင္၊ သူ တကယ္ႀကီး ခုန္အုပ္ၿပီး ဒီလူ႔ကို ဖိခ်မိမွာပဲ။
သူက အမွန္တကယ္ကို စိတ္ထိခိုက္လြန္းေနတာေၾကာင့္ ေနာက္ၿပီး နာၾကည္းခ်က္ေတြက ဒီလိုမ်ိဳးစုပုံလာၿပီး စကားလုံးေတြက လုံးဝကို အသုံးမဝင္ေတာ့တာေၾကာင့္၊ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းဖို႔ တစ္ခုတည္းေသာနည္းလမ္းက ႐ိုးရွင္းၿပီး တဲ့တိုးဆန္တဲ့ အၾကမ္းဖက္တာပဲ ရွိေတာ့တယ္။
သို႔ေပမယ့္ သနားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ သူရဲ႕လက္ရွိဖြံ႕ၿဖိဳးမႈအဆင့္နဲ႔ဆို အၾကမ္းဖက္မႈလုပ္ဖို႔ အင္အားေတာင္ မရွိေသးဘူးျဖစ္တယ္။
"တကယ္လို႔... ေကာက ကြၽန္ေတာ့္ကို သူ႔ကို 'အႏိုင္က်င့္တာ' ရပ္ေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ႏိုင္တယ္၊ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကို ဘာလို႔ 'အႏိုင္က်င့္'ေနလဲဆိုတာကို ေကာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိထားၿပီးသားမွတ္လား? တျခားသူေတြက နားမလည္ေလာက္ေပမယ့္ ေကာကေတာ့ တျခားသူေတြထက္ အေၾကာင္းအရင္းကို ပိုၿပီး သတိထားမိမွာေပါ့" သူက ေခါင္းကိုငုံ႔ထားရင္း မေက်မခ်မ္းနဲ႔ေျပာေနေတာ့တယ္။
"အဲ့တာေတြအားလုံး ေကာေၾကာင့္မို႔ပဲ မဟုတ္ဘူးလား? တကယ္လို႔ ေကာသာ သူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးရတာကို ဒီေလာက္ထိ သေဘာမက်ေနဘူးဆိုရင္၊ ေကာသာ သူ႔ကိုတခ်ိန္လုံး ေႏြးေထြးတဲ့အျပဳအမူမ်ိဳး ျပမေနဘူးဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကို ဒီေလာက္ထိ မုန္းမိမွာမဟုတ္ဘူး! ေကာက သူ႔ကိုပိုေကာင္းေလေလ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ကို ပစ္မွတ္ထားေလေလပဲ!"
'ဘယ္လိုေနေန အဲ့တာက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္သက္သက္ပဲ၊ ငါ့အတြက္ သူက အလြန္ဆုံးရွိလွ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ေလာက္ပဲ'
'ေကာေၾကာင့္သာ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ _'
'ကြၽန္ေတာ္ မခံစားႏိုင္လို႔၊ ေကာက သူ႔အေပၚ ေကာင္းေပးေနတာကို ကြၽန္ေတာ္ မခံစားႏိုင္လို႔၊ တျခားသူေတြအေပၚ ေကာက ေကာင္းေပးေနတာကို ကြၽန္ေတာ္ သည္းမခံႏိုင္လို႔'
......
"ကြၽန္ေတာ္... တျခားဘာမွ မလိုခ်င္ပါဘူး"
"ေရွာင္ဟန္း ေကာ ကြၽန္ေတာ့္ကို လ်စ္လ်ဴမရႈဖို႔၊ တျခားသူေတြကို မၾကည့္ဖို႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္ လိုခ်င္တာပါ!"
"အရင္တုန္းက ေကာတစ္ခါ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ေလ၊ တကယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား ေ႐ြးရမယ္ဆိုရင္ ေကာက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေ႐ြးမွာဆို၊ အခုခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ေမးခ်င္တယ္၊ အဲ့စကားေတြက... စစ္မွန္ေသးရဲ႕လား?"
"..."
"ေရွာင္ဟန္း ကြၽန္ေတာ္ ေကာကို တကယ္သေဘာက်တာပါ၊ တကယ္ေျပာတာပါ"
အခန္းက တိတ္က်သြားတယ္။ အလြန္အမင္း တိတ္ဆိတ္မႈတို႔နဲ႔အတူ ေရွာင္ဟန္းက သူ႔ရဲ႕အသက္ရႈႏႈန္းကိုေတာင္ သတိထားေနသလိုမ်ိဳး သူ႔ရဲ႕ရင္ဘတ္က အနည္းငယ္တုန္ယင္ေနတယ္။ အခ်ိန္အၾကာႀကီးေနတဲ့ေနာက္မွာ သူက အသံတိုးတိုးနဲ႔ ေျပာလာတယ္ "ဒါက မျဖစ္ႏိုင္ဘူး... မားနဲ႔ပါးက ေကာအေပၚ ေကာင္းေပးၾကတယ္၊ အဲ့တာေၾကာင့္ သူတို႔အသည္းကို ခြဲပစ္လိုက္လို႔ မရဘူး၊ မင္းလည္း သူတို႔ကို မနာက်င္ေစခ်င္ဘူးမွတ္လား?"
"ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္က နာက်င္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိစၥမရွိဘူးလား?"
ေရွာင္ဟန္း တုန္လႈပ္သြားရတယ္။
"ေကာေျပာေတာ့ မားနဲ႔ပါးက အသည္းကြဲလိမ့္မယ္တဲ့ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ အသည္းကြဲရမယ္ဆိုရင္ေရာ ကိစၥမရွိဘူးလား__?! ေရွာင္ဟန္း ကြၽန္ေတာ္က ေကာကို တျခားသူေတြထက္ ပိုၿပီးခ်စ္တယ္ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔ေကာက __"
သူ႔ပါးစပ္ကို ပိတ္လိုက္တယ္။
ထိုခဏတြင္းခ်င္းမွာ စိတ္ပ်က္အားငယ္မႈတို႔ ေရာယွက္လာတာကို သြမ့္ယိခံစားလိုက္ရတယ္။
အဲ့ေတာ့ ဒီလူအတြက္ သူ႔ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြက ေန႔အလင္းေရာင္ကိုေတာင္ မျမင္သင့္တဲ့အရာ (လူသိရွင္ၾကား ျဖစ္လို႔မရတဲ့အရာ) ျဖစ္ေနခဲ့တာပဲ။
ေနာက္ၿပီး တကယ့္ကို ေရွာင္ဟန္းလိုမ်ိဳး ေလးေလးနက္နက္နဲ႔ သတိႀကီးတဲ့လူတစ္ေယာက္အတြက္၊ ဒီလိုမ်ိဳး လွပၿပီးသဟဇာတရွိတဲ့ မိသားစုအတြက္ သူ႔လိုမ်ိဳး ေဘာင္ေက်ာ္ေနတဲ့သူကို ဘယ္လိုလုပ္ လက္ခံႏိုင္မွာလဲ?
'ငါ ႏိုးထသင့္ေနတာ ၾကာၿပီ၊ ငါကပဲ ပုံမွန္မဟုတ္ေနတာ' ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလွာင္ရယ္ကာ သြမ့္ယိ ခံစားခ်က္မဲ့စြာ ရယ္လိုက္တယ္၊ သူ႔ရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအားလုံးက ျပာမႈန႔္ေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားၿပီး ခါးသီးစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေရွာင္ဟန္းရဲ႕လက္ေတြနဲ႔ တြန္းဖယ္ခံလိုက္ရတယ္။
"ေကာင္းၿပီေလ ေကာ ဆႏၵရွိမယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ အဲ့စကားေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မေျပာေတာ့ဘူး"
"ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေတြးေတြကို တျခားသူေတြမသိေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေကာ ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္ခု ကတိေပးရမယ္"
ၾကည္စင္လွတဲ့ မီးေတာင္ေက်ာက္လိုမ်က္လုံးေတြက အရင္လိုမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္ၿပီး ေတာက္ပႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သြမ့္ယိရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေတြက ခံစားခ်က္မဲ့စြာ ေကာ့တက္သြားတယ္ "ေရွာင္ဟန္း ဒီတစ္သက္ ေကာ... တျခားသူရဲ႕အပိုင္း ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္သြားလို႔ ရမလား?"
"..."
"တကယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေကာကို မပိုင္ရဘူးဆိုရင္ တျခားဘယ္သူမွလည္း ေကာကို ပိုင္လို႔မရဘူး၊ ေကာက တျခားသူရဲ႕အပိုင္ျဖစ္သြားရင္ ကြၽန္ေတာ္ လုံးဝ သည္းခံေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေကာ စုန႔္ခ်င္းကို သေဘာက်လာၿပီဆိုရင္ သူ ေကာကို မပိုင္ရေသးခင္ ကြၽန္ေတာ္က ေသခ်ာေပါက္ သူ႔ကို ဖ်က္ဆီးပစ္မွာ"
"ေရွာင္ဟန္း ေကာ ကြၽန္ေတာ့္ကို လက္မခံႏိုင္ဘူးဆိုရင္ တျခားသူေတြကိုလည္း ဒီတစ္သက္လုံး မခ်စ္ဖို႔၊ တျခားသူနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မသက္ဆိုင္သြားဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္"
"ကြၽန္ေတာ့္ကို ကတိေပးပါ အဲ့လိုဆို ကြၽန္ေတာ္ ေကာကို ခ်စ္တယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မေျပာေတာ့ဘူး၊ ေကာကို ေနရခက္ေစမယ့္ကိစၥမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မလုပ္ေတာ့ဘူး"
"..."
"ဒါေပမယ့္ ေကာမလုပ္ႏိုင္ဘူးေလ ဟုတ္တယ္မွတ္လား?"
"..." ေရွာင္ဟန္းလက္ေတြက အနည္းငယ္တုန္ရီေနကာ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ကိုက္ထားၿပီးေနာက္ ေခါင္းကို တည္ၿငိမ္စြာ ၿငိတ္ျပလာတယ္ "ေကာင္းၿပီ၊ ေကာ နားလည္ၿပီ၊ ေကာမင္းကို ကတိေပးတယ္၊ ဒီတစ္သက္ ဘယ္သူ႔အပိုင္မွ မျဖစ္ေစရဘူး"
ဒီလိုတည္ၿငိမ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာကို သြမ့္ယိ အသံတိတ္ ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
အစကေတာ့ သူနည္းနည္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္မိလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္း ဒီစကားေတြကို ၾကားလိုက္ရခ်ိန္မွာ မဆိုစေလာက္ေလးေတာင္ ေအာင္ႏိုင္သြားတယ္လို႔ မခံစားမိဘူး။
အခုခ်ိန္ကစလို႔ သူခ်စ္တဲ့လူက တစ္ကိုယ္တည္း အထီးက်န္တဲ့တည္ရွိမႈတစ္ခုအျဖစ္ ေနသြားရလိမ့္မယ္။
ဒါက သိပ္ေကာင္းတယ္၊ သူလိုခ်င္တဲ့အရာကို တျခားဘယ္သူမွလည္း ထိေတြ႕လို႔မရေတာ့ဘူး။
သူကိုယ္တိုင္အပါအဝင္ တစ္ေယာက္ေလးေတာင္မွ ... ထိေတြ႕လို႔မရေတာ့ဘူး။
****
"ကြၽန္ေတာ္ မသြားခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာၿပီးသားေလ! ဘာျဖစ္လို႔ သူတို႔ဖာသာပဲ မသြားခိုင္းရတာလဲ?"
"ဒါေပမယ့္ သြမ့္ယိရယ္" ေရွာင္ဟန္းက သူ႔ေဘးနားမွာထိုင္ဖို႔ ထိုင္ခုံတစ္လုံး ဆြဲလိုက္တယ္။ "မားနဲ႔ပါးက ဒီေလာက္အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ၿပီးမွ အားလပ္ရက္ေလးတစ္ရက္ရေအာင္ လုပ္ခဲ့ရတာေလ၊ အဲ့လိုမွပဲ တစ္မိသားစုလုံး အသစ္စက္စက္ေဆာက္ထားတဲ့ အပန္းေျဖဥယ်ာဥ္ကို သြားႏိုင္မွာေပါ့၊ ဒီလိုမ်ိဳး အႀကိဳလက္မွတ္ေတြက ရဖို႔ဆိုတာ တကယ္ခက္တာေနာ္ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေတြက မင္းကို ဘာပဲစီးစီး စီးခိုင္းမွာ၊ ပန္းၿခံကို တရားဝင္ဖြင့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ လုံးဝခက္သြားမွာ ၿပီးေတာ့ ဘာပဲစီးခ်င္ခ်င္ တန္းစီေနရေတာ့မွာ"
"ကြၽန္ေတာ္ မသြားဘူး၊ ေကာက အရွင့္သမီးေတာ္ မင္းသမီးေလးရဲ႕ ေဝယ်ာဝစၥေတြကို လိုက္ျဖည့္ဆည္းေပးေနမွာကို မၾကည့္ခ်င္ဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္တိုလြန္းလို႔ ေသသြားလိမ့္မယ္"
"ေရွာင္ယိ မင္း ေရွာင္ခ်င္းနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ေနပါမယ္လို႔ ေကာကို ကတိေပးထားၿပီးသား မဟုတ္ဘူးလား?"
"..."
"ဒီလိုမ်ိဳး ေအးခ်မ္းတဲ့မိသားစုေလးအတြက္ အားလုံးက တကယ္ႀကိဳးစားေနၾကတာကို မင္းလည္း ႀကိဳးစားဖို႔ လိုတာေပါ့၊ မားနဲ႔ပါးက မင္းနဲ႔ ေရွာင္ခ်င္း အဆင္ေျပပါေစေတာ့ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဒီလိုခရီးမ်ိဳးကို အထူးတလည္စီစဥ္ထားရတာ၊ ဒီလိုမ်ိဳးဆႏၵကို နားလည္ေပးဖို႔က မင္းအတြက္ မခက္ေလာက္ပါဘူး၊ ဟုတ္တယ္မွတ္လား?"
သြမ့္ယိ ေခါင္းငုံ႔လိုက္တယ္။ ဒါက မတရားဘူးလို႔ သူ တကယ္ခံစားေနရတာျဖစ္တယ္။
မိသားစုထဲမွာ သူကပဲ ပဋိပကၡကို အစပ်ိဳးေနသလိုမ်ိဳး သူတို႔ေတြက ဘာေၾကာင့္ ေျပာေနရတာလဲ?! စုန႔္ခ်င္းမလာခင္တုန္းက ဒီအိမ္ေလးက ေန႔ေရာညပါ လွပၿပီးသဟဇာတရွိခဲ့တယ္ဆိုတာကို ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီလူေတြ သတိမထားမိခဲ့ရတာလဲ?
အဲ့အခ်ိန္တုန္းက သူ႔ရဲ႕အခ်စ္ရဆုံး မိသားစုအတြက္ ေန႔တိုင္း တက္တက္ႂကြႂကြေလးေနေပးၿပီး တခ်ိန္လုံး သူ႔ရဲ႕ အစြမ္းကုန္ ထုတ္သုံးခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ရွင္းေနတာပဲကို!
"အခုခ်ိန္မွာ မားနဲ႔ပါးက ဘယ္ေလာက္ပဲ ဘက္လိုက္ေနပါေစ ကြၽန္ေတာ္ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး၊ ေကာကိုသာ အခိုးမခံလိုက္ရသေ႐ြ႕ေပါ့ ေရွာင္ဟန္း" သြမ့္ယိ သက္ျပင္းခ်ကာ ေရွာင္ဟန္းကို ေစြေစာင္းၾကည့္လိုက္တယ္ "ေကာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာ့ မလိမ္ပါဘူးေနာ္ ဟုတ္တယ္မွတ္လား?"
"ေကာ မင္းကို ကတိေပးၿပီးၿပီ၊ ေသခ်ာေပါက္ ဘယ္လိမ္ပါ့မလဲ" ေရွာင္ဟန္း ၿပဳံးလိုက္တယ္ "အဲ့တာေၾကာင့္ ေကာတို႔နဲ႔ လိုက္ခဲ့မယ္မွတ္လား?"
အသစ္စက္စက္ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ အပန္းေျဖဥယ်ာဥ္က အေတာ္ေလး ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွတယ္။
စီးပြားေရးအရ မဖြင့္လွစ္ရေသးတဲ့အတြက္ ပန္းၿခံထဲမွာ ဧည့္သည္ေတြ အေတာ္ေလးနည္းပါးတာေၾကာင့္ အႀကီးဆုံး roller coaster ပဲျဖစ္ျဖစ္ အလြန္တရာေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ သရဲအိမ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔စိတ္တိုင္းက် ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ျဖစ္ျဖစ္ သြားစီးလို႔ရတယ္။
သြမ့္ယိက တစ္ေနကုန္ ေရွာင္ဟန္းနားမွာ ကပ္ေနခဲ့တယ္။ လက္တစ္ဖက္မွာ ေရခဲမုန႔္ခြက္ကို ကိုင္ထားၿပီး ေနာက္တစ္ဖက္မွာေတာ့ တစ္ဖက္လူရဲ႕လက္ကို အခ်ိန္အၾကာႀကီး ကိုင္ထားခဲ့တယ္။ တစ္ေလွ်ာက္လုံးလည္း ဒီလူရဲ႕ေနာက္လက္တစ္ဖက္ကို ထိုေကာင္မေလးက ကိုင္ထားခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကို မေတြးမိေအာင္ အေကာင္းဆုံး ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။
ဒီလူက ဘယ္ေတာ့မွ သူ႔အပိုင္ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ေပမယ့္ အနည္းဆုံးေတာ့ ဒီလူက သူ႔(စုန႔္ခ်င္း)ရဲ႕အပိုင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။
သူ႔ကို ယုံတယ္၊ အမွန္တကယ္ကို လုံးဝယုံၾကည္တယ္။ ေရွာင္ဟန္းက သူ႔ကို လိမ္မွာမဟုတ္ဘူး၊ သူ႔စကားေတြကို ျပန္႐ုတ္သိမ္းမွာ မဟုတ္ဘူး။
အိမ္အျပန္ ကားထဲမွာ ေနာက္တန္းက ကေလးသုံးေယာက္အျပင္ စုန႔္ခ်င္းဝယ္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြ တစ္ပုံတစ္ပင္နဲ႔ ျပည့္က်ပ္ေနတယ္။ မင္းသမီးေလးက ပင္ပန္းေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ေရွာင္ဟန္းကို မွီကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီျဖစ္ၿပီး တစ္ဖက္မွာ သြမ့္ယိကေတာ့ တတ္ႏိုင္သမွ် တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ စကားလက္ဆုံက်ေနၿပီး သူ႔ရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာ အစ္ကိုႀကီးကို မနားတမ္း စကားေတြေျပာေနခဲ့တယ္။
အျပင္ဘက္ရွိ လွပတဲ့ရႈခင္းေတြကို အေႏွာင့္အယွက္မရွိ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီး ျပတင္းေပါက္မွန္ေတြမွတဆင့္ ေဖာက္ဝင္လာတဲ့ေနေရာင္ေတြက လူငယ္ေလးရဲ႕ေခ်ာေမာၿပီး အေတာ္ေလး,ကေလးဆန္တဲ့မ်က္ႏွာေပၚ က်ေရာက္ေနၿပီး သူ႔ရဲ႕အသြင္အျပင္ကို ဝင္းလက္ေတာက္ပေနေစတာကို ေရွာင္ဟန္း ၾကည့္ေနမိတယ္။ အလင္းေျပာက္ေလးေတြက လူငယ္ေလးရဲ႕ ျဖဴဝင္းတဲ့အသားအေရေပၚ က်ေရာက္ေနၿပီး ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ဒီလို ျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို မျမင္ခဲ့ရတာ အရမ္းကိုၾကာေနခဲ့ၿပီဆိုတာ ေရွာင္ဟန္း သတိျပဳမိလိုက္တယ္_
သြမ့္ယိက သူ႔ေဘးနားမွာ ၿပဳံးေနၿပီး ဟိုးအရင္အခ်ိန္ေတြကလို သူ႔ဆီမွာ ကပ္ေစးနဲမုန႔္အခ်ိဳေလးလိုမ်ိဳး ကပ္ေနကာ ႏႈိင္းယွဥ္လို႔မရတဲ့ စစ္မွန္မႈနဲ႔ မွီခိုမႈတို႔ကို ျပသေနတယ္။
ဒီလိုမ်ိဳး ထူးဆန္းေပမယ့္ ရင္းႏွီးေနသလိုခံစားခ်က္က အခက္အခဲေတြအမ်ားႀကီးေနာက္မွ ျပန္ရလာခဲ့တာျဖစ္ၿပီး သူ႔ႏွလုံးသားထဲမွာ ေအးခ်မ္းမႈနဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈတို႔ တိုးပြားလာတယ္။
"ေရွာင္ယိ..."
သူ စကားေျပာလိုက္တုန္းမွာပဲ ကားက ႐ုတ္တရက္ႀကီး အျပင္းအထန္တိမ္းေစာင္းသြားကာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးက စုန႔္ခ်င္းဆီကို ပစ္ေဆာင့္သြားေတာ့တယ္။ နားစည္ကြဲေလာက္တဲ့ ဘရိတ္ဆြဲသံတစ္ခ်က္နဲ႔ ကားတာယာပြတ္တိုက္သံေတြပါ ပဲ့တင္ထပ္ကာ ထြက္ေပၚလာတယ္။ ဒီအခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာ ေရွာင္ဟန္း လုပ္ႏိုင္တာဆိုလို႔ သူ႔လက္ေမာင္းေတြထဲက ကေလးမေလးကို ဆြဲကာ ကားတံခါးဆီ သူတို႔ေတြ အားနဲ႔ပစ္ေဆာင့္သြားခ်ိန္မွာ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးသုံးၿပီး ကာကြယ္ေပးတာပဲ ရွိေတာ့တယ္။ သူေတာင္ စူးရွတဲ့နာက်င္မႈကို မတုံ႔ျပန္ႏိုင္ေသးခင္မွာ ဆြဲအားေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ လြင့္ထြက္သြားၿပီး သြမ့္ယိရွိရာဘက္ကို ျပင္းထန္စြာ လြင့္ပ်ံသြားေတာ့တယ္။
'နာတယ္!'
အ႐ိုးကို အ႐ိုက္ခံလိုက္ရတဲ့ခံစားခ်က္က စတီးေခ်ာင္းနဲ႔ အ႐ိုက္ခံလိုက္ရတဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔ ဘာမွမကြာလွဘူး။ မူးေဝမႈေၾကာင့္ သူ႔နားေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ အူသြားလဲဆိုတာ ေရွာင္ဟန္း မသိေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ခက္ခက္ခဲခဲ မ်က္လုံးဖြင့္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူ႔ရဲ႕အေနာက္ဘက္ဆီက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ေႏြးေထြးမႈကို ခံစားလိုက္ရတယ္။
သူ ေပြ႕ဖက္ခံထားရတယ္။ သူက အဖိုးအတန္ဆုံးအရာလိုမ်ိဳး လက္ေတြနဲ႔ ရစ္သိုင္းထားၿပီး သူ႔ကို ရင္ခြင္ထဲမွာ တင္းေနေအာင္ ဖက္ထားတယ္။
သူ႔လက္ေမာင္းေပၚကို ပူေႏြးတဲ့တစ္စုံတစ္ရာ စီးက်လာတယ္။ ေလထုထဲမွာ ေသြးနံ႔ေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္လာတာေၾကာင့္ ေရွာင္ဟန္း တုန္လႈပ္သြားတယ္။ သူ႔ေနာက္မွာရွိတဲ့ လူငယ္ေလးက ေသြးေတြနဲ႔ ေသလုေျမာပါးျဖစ္ေနၿပီး သူ႔ေနာက္ေက်ာက ခပ္မတ္မတ္ျဖစ္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ လူတစ္ကိုယ္လုံး ၿပိဳလဲက်လာတယ္။
"ေရွာင္ယိ __!"
"ဟန္းေကာ ဝါး..."
လူေတြရဲ႕ေအာ္ဟစ္သံေတြ၊ ကားသံေတြနဲ႔ အနီးနားက ဟြန္းတီးသံေတြက စုန႔္ခ်င္းရဲ႕ငိုသံကို ဖုံးလႊမ္းသြားတယ္။ ေရွာင္ဟန္းလည္း တျခားဘာကိုမွ ဂ႐ုစိုက္ခ်ိန္မရွိေတာ့ဘဲ သူ႔ကိုယ္သူ ဒဏ္ရာေတြျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ သြမ့္ယိဘက္ကို လွည့္လိုက္ေတာ့တယ္။
"ကြၽန္ေတာ့္ကို... ဖက္ထားေပးပါ... ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖက္ထားေပးပါ..."
ထိုကေလးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြက မရပ္တမ္း တုန္ရီေနၿပီး သူ႔အသံကလည္း အေတာ္ေလးမၾကားရသေလာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေရွာင္ဟန္း ေခါင္းကိုငုံ႔ကာ ခက္ခက္ခဲခဲႀကိဳးစားလိုက္ေတာ့မွ တစ္ဖက္လူဘာကိုေျပာခ်င္မွန္း နားလည္လိုက္တယ္။ သို႔ေပမယ့္ သူ ထိုကေလးကို ဖက္ခ်င္ေပမယ့္ ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနတယ္။
သြမ့္ယိရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ မနာက်င္သြားေစဖို႔ သူထိႏိုင္တဲ့ေနရာ တစ္ေနရာေတာင္ မရွိဘူး။
"ေရွာင္ဟန္း... ကြၽန္ေတာ္... အရမ္းခ်မ္းတယ္..."
"အရမ္းခ်မ္းတယ္... ဖက္ထားေပးပါ..."
"ေရွာင္ယိ၊ ေရွာင္ယိ ေကာကိုၾကည့္! ထပါအုံး ေရွာင္ယိ မအိပ္လိုက္နဲ႔ေလ!"
ထိုလည္ပင္းအေနာက္ဘက္ဆီက မ်ားျပားလွတဲ့ေသြးေတြ စိမ့္ထြက္ေနၿပီး ေရွာင္ဟန္းေၾကာက္လြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတြက်လာကာ သူ႔မ်က္ႏွာကလည္း ေသလုနီးပါး ျဖဴေဖ်ာ့လာတယ္။ သူ႔မ်က္ရည္ေတြကို အဓိပၸါယ္မဲ့ ပြတ္သုတ္ေနေပမယ့္ သူ႔အျမင္အာ႐ုံက ေဝဝါးေနဆဲပဲ။ သူစိုးရိမ္ေလေလ သူဆို႔နင့္လာေလေလျဖစ္ၿပီး သြမ့္ယိကို ဘယ္လိုမွ ေပြ႕ဖက္လို႔မရျဖစ္ေနတယ္။ သူလုပ္ႏိုင္တာဆိုလို႔ တစ္ဖက္ကေလးရဲ႕ပါးျပင္ေတြကို ထပ္တလဲလဲ ပြတ္သပ္ေနရတာပဲရွိတယ္။
'ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖက္ထားေပးပါ... ကြၽန္ေတာ္... အရမ္းေအးေနတယ္...'
'ေရွာင္ဟန္း...'
သြမ့္ယိရဲ႕ တုန္ရီေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြက စကားတစ္ခြန္းေတာင္ မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူ႔မ်က္လုံးေတြထဲက အလင္းေရာင္ကလည္း တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္လာတယ္။ ထိုလူရဲ႕မ်က္ႏွာကိုေတာင္ မျမင္ရေတာ့ဘဲ တကယ္ေအးေနတယ္ဆိုတာကိုသာ ခံစားေနရတယ္။ အၿမဲတေစ ေႏြးေထြးေနခဲ့တဲ့ ထိုလက္ေတြက သူ႔ကို အင္အားေလး နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ ေပးႏိုင္မယ္လို႔ သူခံစားမိတယ္။
'ဘာလို႔လဲ...'
'ဘာလို႔ ေကာက ကြၽန္ေတာ့္ကို မဖက္ခ်င္ရတာလဲ...'
'ကြၽန္ေတာ္က ပိုအေရးပါတယ္လို႔ ေကာေျပာခဲ့တယ္ မဟုတ္ဘူးလား? ဒါေပမယ့္ ေကာက သူ႔ကိုေ႐ြးတုန္းပဲ'
'ခင္ဗ်ားႀကီး... က်ဳပ္ကို လိမ္ခဲ့တယ္'
ေနာက္ဆုံးေတာ့ သြမ့္ယိမ်က္လုံးေတြ ပိတ္က်သြားေတာ့တယ္။ ထိုမ်က္ရည္ေတြက ေသြးေတြနဲ႔ ေရာယွက္သြားၿပီး ေရွာင္ဟန္းရဲ႕ဆန႔္ထုတ္ထားတဲ့ လက္ေတြေပၚကို က်ဆင္းသြားတယ္။
****
ထိုမေတာ္တဆက အဲ့ႏွစ္မွာ အေဝးေျပးလမ္းေပၚမွာ အဆိုး႐ြားဆုံး ကားေတြအစုလိုက္အၿပဳံလိုက္ တိုက္ခဲ့တဲ့ျဖစ္ရပ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ၿပီး လူေပါင္းဆယ္ဂဏန္းေလာက္ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေသဆုံးခဲ့ၾကတယ္။ ေရွ႕ခန္းမွာ ထိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ မားမားသြမ့္နဲ႔ ပါပါးသြမ့္ကလည္း ႁခြင္းခ်က္မရွိ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေသဆုံးခဲ့ၾကၿပီး ေသမင္းႏႈတ္ခမ္းဝကေန ကယ္ဆယ္ထားရတဲ့ ဒဏ္ရာအျပင္းအထန္ရသြားတဲ့ သြမ့္ယိေတာင္မွ ေဆး႐ုံမွာ လွဲေနရၿပီး ျပန္ေတာင္ႏိုးမလာႏိုင္ေသးဘူး။
'ေရွာင္ဟန္း ဘာပဲျဖစ္ေနပါေစ မင္း ေရွာင္ယိကို ကယ္မွျဖစ္မယ္'
ဒါက ေနာက္ဆုံးထြက္သက္မွာ မာမားသြမ့္ေျပာသြားတဲ့ ေနာက္ဆုံးစကားေတြျဖစ္တယ္။
"လတ္တေလာေတာ့ လူနာကို အသက္ကယ္လိုက္ႏိုင္တယ္ဆို႐ုံေလး လုပ္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ အပြင့္လင္းဆုံးေျပာရရင္ သူ႔ရဲ႕ႏိုးလာႏိုင္ေျခနဲ႔ ျပန္ေကာင္းႏိုင္ေျခက အရမ္းခဲယဥ္းတယ္" ေန႔တိုင္း ေဆး႐ုံကိုလာၿပီး သူ႔ရဲ႕ညီငယ္ေလး ႏိုးလာေအာင္ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ဒီမ်က္တြင္းေခ်ာင္ေခ်ာင္လူငယ္ေလးကို ဆရာဝန္က စာနာသနားစြာ ၾကည့္လိုက္တယ္။ "လူတစ္ေယာက္က မလႈပ္မယွက္အေျခအေနတစ္ခုကေန ျပန္ႏိုးလာတယ္ဆိုတာ သာဓကေတြေတာ့ရွိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲ့တာေတြက အလြန႔္အလြန္ ရွားပါးလွတဲ့ ႀကဳံေတာင့္ႀကဳံခဲ အေျခအေနေတြမွာပါ၊ အထူးသျဖင့္ ဒီလူနာအတြက္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ပိုေတာင္ေဝးေနေသးတယ္..."
ယူႀကဳံးမရျဖစ္စြာနဲ႔ လူငယ္ေလးက ေဆး႐ုံအခန္းထဲက ထြက္လာၿပီး ေလွကားကေန ဆင္းသြားကာ ေဆး႐ုံရဲ႕ေအးစက္တဲ့နံရံေတြကိုမွီၿပီး ကိုယ္ကိုေကြးရင္း အသံတိတ္ မ်က္ရည္ေတြက်ဆင္းလာေတာ့တယ္။
ဒါေတြအားလုံးက သူ႔အမွားလို႔ ထင္တယ္။
တကယ္လို႔သာ အဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီကေလးဆီ လက္ဆန႔္ထုတ္ေပးခဲ့မယ္ဆိုရင္၊ တစ္ဖက္လူက သူ႔ကိုကာကြယ္ေပးတာကို ခြင့္ျပဳလိုက္မယ့္အစား ေရွာင္ခ်င္းကို ကာကြယ္ခဲ့သလိုမ်ိဳးပဲ ကာကြယ္ေပးခဲ့မယ္ဆိုရင္...
ၿပီးခဲ့တဲ့ဒီရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ တစ္ေလာကလုံးက အေမွာင္ထုေတြနဲ႔ ဖုံးလႊမ္းသြားသလိုမ်ိဳး ေရွာင္ဟန္း ေတြေဝမိန္းေမာစြာနဲ႔ ေန႔ရက္ေတြကို ကုန္ဆုံးခဲ့မိတယ္။
သူ႔ကိုယ္သူ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းမႈေတြထဲ နစ္ျမဳပ္ခံလိုက္လို႔ မရဘူးဆိုတာ သူ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိထားတယ္၊ မားနဲ႔ ပါးက မရွိေတာ့တာေၾကာင့္ သြမ့္ယိျဖစ္ျဖစ္ ေရွာင္ခ်င္းျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ေတြအတြက္ အခုခ်ိန္မွာ သူတစ္ေယာက္တည္းကသာ မွီခိုရာျဖစ္ေနၿပီ။
သို႔ေပမယ့္ ထြက္ေပၚေနဆဲ နာက်င္မႈနဲ႔ ေနာင္တတရားတို႔က လႊမ္းမိုးေနၿပီး သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးကို ဝါးၿမိဳေနတယ္။
ညတိုင္း သူ အိမ္မက္,မက္တဲ့အခါ ထိုအခိုက္အတန႔္ကိုပဲ မက္ေလ့ရွိတယ္။ အခိုက္အတန႔္ေလးတစ္ခုေလာက္ သူက အလင္းေရာင္ေအာက္က သြမ့္ယိရဲ႕ပ်ိဳျမစ္တဲ့မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ေနခဲ့ၿပီး ေနာက္ခဏမွာတင္ အဲ့တာက ေသြးနီေရာင္ေတြ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ သြမ့္ယိက အမ်ားႀကီးနာက်င္ေနခဲ့ၿပီး အဆုံးမွာ သူ႔ကို ေပြ႕ဖက္မႈေလးတစ္ခု ေတာင္းဆိုခဲ့ေပမယ့္ သူကေတာ့ ဒီလိုကိစၥအေသးအမႊားေလးကိုေတာင္ မလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။
သုႆန္တစျပင္လို ျဖဴေဖြးေနတဲ့ နံရံေတြ၊ ျဖဴေဖြးေနတဲ့ ကုတင္ေပၚမွာ အသက္ရွိေနပုံမေပၚတဲ့ လူတစ္ေယာက္ လွဲေနခဲ့တယ္။
အခုဆို သြမ့္ယိ ဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနတာ လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာၿပီျဖစ္ၿပီး သူဘယ္ေလာက္ပဲ ေခၚေနပါေစ နည္းနည္းေလးေတာင္ ျပန္မတုံ႔ျပန္လာဘူး။
နဂိုက က်န္းမာဝၿဖိဳးခဲ့တဲ့သူ႔(သြမ့္ယိ)ခႏၶာကိုယ္က အခုခ်ိန္မွာေတာ့ အရမ္းပိန္က်သြားၿပီး အ႐ိုးေပၚအေရတင္သာ က်န္ေတာ့တယ္။ သူ႔အသားအေရက မွိန္ေဖ်ာ့ေနကာ မ်က္လုံးေတြကလည္း ေခ်ာင္က်ေနၿပီး သူ႔ရဲ႕အရင္ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ အသြင္အျပင္က လုံးဝကို ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီျဖစ္တယ္။
ဒီလူငယ္ေလးက တက္တက္ႂကြႂကြရွိကာ မာနႀကီးလွတယ္၊ လူအုပ္ၾကားထဲ ဘယ္ေလာက္ပဲေရာက္ေနပါေစ၊ ဘယ္ေနရာ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ေနပါေစ ဒီကေလးကေတာ့ ႁခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ ထင္းထြက္ေနခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ရႈံးနိမ့္ေနသလို ထုံထိုင္းေနသလိုမ်ိဳး ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။
"ေကာထင္တာ... မင္းရဲ႕စ႐ိုက္နဲ႔ဆိုရင္၊ နည္းနည္းေလးေတာင္ ေသးေသးတင္ မခံႏိုင္ဘူးမွတ္လား၊ မင္းဒီလိုမ်ိဳးႀကီး လွဲမေနခ်င္ဘူးမွတ္လား၊ ဟုတ္တယ္ေနာ္..."
လူငယ္ေလးရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ့စက္မွာ ႏွလုံးခုန္ႏႈန္းက ေျဖးေျဖးခ်င္း မွန္မွန္ေလးသြားေနတယ္။ ေရွာင္ဟန္း အမွတ္တမဲ့ ေတြးမိလိုက္တယ္ 'ေရွာင္ယိသာ သတိရွိေနအုံးမယ္ဆိုရင္ ဒါက အရမ္းနာတယ္လို႔ ခံစားမိေလာက္မွာပဲ'
ဒီလိုအေျခအေနမွာ မိသားစုဝင္ေတြက ပလပ္ကို ျဖဳတ္ခြင့္ျပဳႏိုင္မလားဆိုတာကို ဆုံးျဖတ္သင့္တယ္လို႔ ဆရာဝန္က ေျပာျပလာတယ္။ တကယ္လို႔ သြမ့္ယိသာ သတိရွိေနမယ္ဆိုရင္ ေသခ်ာေပါက္ သြားခြင့္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုေလာက္တယ္မွတ္လား?
ဒီနည္းလမ္းက တစ္ဖက္လူကို ပိုၿပီးညႇင္းဆဲရာေရာက္တယ္ဆိုတာကို သူသိေပမယ့္ ေရွာင္ဟန္းကေတာ့ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္စြာ ေတြးေနမိတုန္းပဲ 'တကယ္လို႔ ငါသာ အခုလိုမ်ိဳး လက္ေလွ်ာ့ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ေရွ႕ေလွ်ာက္ သူ႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္ေတြ႕ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး'
အရင္က တက္တက္ႂကြႂကြရွိတဲ့လူငယ္ေလးက ေရခဲတမွ်ေအးစက္ေနတဲ့ အေလာင္းတစ္ေလာင္းလို ေျပာင္းလဲသြားၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာ ျပာမႈန႔္ေတြအျဖစ္ ေလာင္ကြၽမ္းသြားကာ ေျမျပင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းထာဝရအနားယူသြားလိမ့္မယ္။ ထိုအခ်ိန္ကေနစၿပီး သူ႔(သြမ့္ယိ)ကို လြမ္းတဲ့အခ်ိန္တိုင္း အထီးက်န္အုတ္ဂူတစ္လုံးအေနနဲ႔ပဲ ျမင္သြားရလိမ့္မယ္။
အဲ့ေန႔က ကားထဲမွာ သြမ့္ယိရဲ႕ တက္ႂကြၿပီး ႐ႊင္ပ်ေနတဲ့မ်က္ႏွာ၊ သူ(ေရွာင္ဟန္း)ၿပဳံးတဲ့အခါ ၾကည့္လာတဲ့အၾကည့္ကို ေရွာင္ဟန္း ေတြးမိၿပီး တုန္ယင္လာကာ သူ႔လက္ေမာင္းေတြၾကား ေခါင္းကို ဖြက္ထားမိတယ္။
သူ မခံစားႏိုင္ဘူး။ သူ႔ကို မဆုံးရႈံးခ်င္ဘူး။
တကယ္လို႔သာ အတိတ္မွာတုန္းက သူ႔အေပၚကို နည္းနည္းေလးပိုေကာင္းေပးခဲ့မယ္ဆိုရင္၊ သူ႔အေပၚကို နည္းနည္းေလး ပိုေႏြးေထြးေပးခဲ့မယ္ဆိုရင္။
ထိုလူသားေလးက ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္အထီးက်န္ေနရတာလဲ၊ အရမ္းေဒါသထြက္ႏိုင္ရတာလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ကို သူ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိထားရက္သားနဲ႔ သူဘာေၾကာင့္မ်ား အေလးမထားခဲ့ႏိုင္ရတာလဲ? တစ္ဖက္ေကာင္ေလးရဲ႕စိတ္ကို နည္းနည္းေလးပို စိတ္ေအးလက္ေအးျဖစ္ေအာင္လို႔ မကူညီေပးႏိုင္ခဲ့ရတာလဲ? သူ႔ကို ဘာေၾကာင့္ ေသခ်ာမကာကြယ္ေပးႏိုင္ခဲ့ရတာလဲ?
......
ထိုလူသားေလးက ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ အျပဳအမူနဲ႔ သူ႔ကို အေနာက္ကေန ဖက္ထားခ်ိန္မွာ ေနာက္ေျပာင္ေနသလို ေလသံမ်ိဳးလုပ္ေနခဲ့ေပမယ့္ ထိုလက္ေတြကေတာ့ အနည္းငယ္ တုန္ရီေနခဲ့တယ္။
လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေတြက လူငယ္ေလးရဲ႕ တည္ၾကည္ၿပီး ေျခာက္ေသြ႕ကာ ေသြးမရွိတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ပြတ္ေပးေနမိၿပီး မသိစိတ္က ထိုအေပၚမွာသာ ရစ္ဝဲေနေတာ့တယ္။ အတိတ္မွာတုန္းက ဒါနဲ႔ပက္သက္လို႔ ေရွာင္ဟန္း ဘယ္တုန္းကမွ မ်ားမ်ားစားစား မေတြးခဲ့ဖူးဘူး။ သြမ့္ယိဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက ဘယ္ေလာက္နက္ရႈိင္းတယ္ဆိုတာကို သူ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးခဲ့ဖူးဘူး။ အဲ့အခိုက္အတန႔္မွာတုန္းက တစ္ဖက္ေကာင္ေလးက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေတာင့္ခံၿပီး ဘယ္ေလာက္ အားေမြးခဲ့ရလိမ့္မယ္ဆိုတာကို သူ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးမိခဲ့ဖူးဘူး။
အဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ထိုလူသားေလးက ငိုခ်လာၿပီး "ကြၽန္ေတာ့္ကို မမုန္းပါနဲ႔"ဆိုတာကိုသာ မရပ္မနားေျပာေနခဲ့တယ္။
......
'ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒီကေလးရဲ႕ တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ခံစားခ်က္ေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ေျခမြခဲ့တဲ့လူက... ငါျဖစ္ေနခဲ့တာလား?'
အဲ့ကေလးက တုန္ရီေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ 'ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖက္ထားပါ'လို႔ ေျပာခဲ့ခ်ိန္တုန္းက သူ႔ရဲ႕ႏွလုံးသားက ျပင္းထန္တဲ့နာက်င္မႈတစ္ခုကို ခံစားလိုက္ရတယ္။ အခုခ်ိန္ထိေတာင္မွ သူ(သြမ့္ယိ)က ငရဲရဲ႕အနက္ဆုံးအထပ္ကို က်သြားသလိုမ်ိဳး သူ႔(သြမ့္ယိ)တစ္ကိုယ္လုံး ဘယ္ေလာက္ထိ ေအးစက္သြားခဲ့လဲဆိုတာကို သူ မွတ္မိေနေသးတယ္။
တစ္ဖက္ေကာင္ေလးက အေရးအပါဆုံးလို႔ သူ ေသခ်ာေျပာခဲ့ေပမယ့္ ထိုေကာင္ေလးကို ဘယ္တုန္းကမွ သူ႔ရဲ႕ပထမဦးစားေပးအေနနဲ႔ ဘယ္တုန္းကမွ မထားခဲ့ဘူး။ တစ္စုံတစ္ရာကို တန္ဖိုးထားဖို႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့တဲ့ရလဒ္က အဲ့တာကို တစ္သက္တာ ဆုံးရႈံးလိုက္ရတာပဲျဖစ္လိမ့္မယ္။
အဲ့ေတာ့... အခုခ်ိန္မွာ သူရင္ဆိုင္ေနရတာေတြအားလုံးက သူ က်ဴးလြန္ခဲ့မိတဲ့အမွားအတြက္ ဒဏ္ခတ္မႈတစ္ခုေလလား?
_____
{Unicode}
[အကျဉ်းချုပ် : ဒါဟာ သူ ကျူးလွန်ခဲ့တဲ့ အမှားအတွက် ဒဏ်ခတ်မှုလေလား ]
စာအုပ်မှ အထူးသီးသန့် အချပ်ပို : FALLEN 3
မီးဖိုချောင်ရဲ့ မှောင်မည်းနေတဲ့ထောင့်လေးတစ်ခုမှာ ခန့်ညားတဲ့လူငယ်လေးတစ်ယောက် ရပ်နေပြီး ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်းမသိ နီရဲနေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ရှောင်ဟန်းကိုသာ ငေးကြောင်ပြီး စိုက်ကြည့်နေတယ်။
ရှောင်ဟန်းက သူတို့မိဘတွေကိစ္စကို ဆက်တွေးနေတုန်းဖြစ်ပြီး အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ ခေါင်းမော့လိုက်တဲ့အခါ သွမ့်ယိရဲ့မျက်နှာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ အစတုန်းကတော့ ထိတ်လန့်ပြီး အတော်လေး ဒေါသထွက်နေခဲ့တယ်ဆိုပေမယ့် ခဏတွင်းချင်းမှာပဲ လူငယ်လေးရဲ့ပြိုကျတော့မယ့် မျက်ရည်တွေက သူ့ကို စိတ်ပျော့သွားစေတယ်။
ဘယ်လိုနေနေ သူက ဒီကလေးကို တစ်ချိန်လုံး တယုတယနဲ့ ချစ်မြတ်နိုးလာခဲ့ရတာဖြစ်တယ်။
"ရှောင်ယိ မင်း... ဒီကိစ္စကို မြန်မြန် မေ့လိုက်သင့်တယ်"
သူ့လည်ချောင်းထဲက ထွက်လာတဲ့အသံက အက်ကွဲလို့နေတယ်။ သူသာ ခပ်ကျယ်ကျယ်ပြောလိုက်ရင် ဒီမျက်ရည်စတွေကို ဆွပေးလိုက်သလိုဖြစ်သွားပြီး ကျဆင်းလာမှာကို စိုးရိမ်မိတယ်။
သွမ့်ယိ အရမ်းနာကျင်ရမှာကိုလည်း သူမမြင်ရက်ဘူး။ နေရာမှာတင် ဆက်နေဖို့ သူ့ကိုယ်သူ အားတင်းလိုက်ပြီး ထိုကောင်လေးကို သွားနှစ်သိမ့်ပေးတာမျိုးမလုပ်ဘဲ မလှုပ်မယှက်နဲ့ ထိုကလေးရဲ့မျက်လုံးတွေက လုံးဝနီရဲသွားတာကို ကြည့်နေမိတယ်။
"ဟင့်အင်း ကျွန်တော် မလုပ်ချင်ဘူး" သွမ့်ယိ ခေါင်းယမ်းလိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာကလည်း မသက်မသာဖြစ်နေဟန်ပေါ်တယ်။
"မင်း မေ့လိုက်သင့်ပြီ"
"ကျွန်တော် မလုပ်ချင်ဘူးလို့! ကျွန်တော် မလုပ်ချင်ဘူး!"
ရှောင်ဟန်းရဲ့ တည်ငြိမ်နေတဲ့မျက်လုံးတွေက ဒီသနားစရာ ကြေကွဲနေတဲ့ကလေးကို တည့်တည့်စိုက်ကြည့်နေတယ်။ သွမ့်ယိအကြောင်းကို သူ ကောင်းကောင်းနားလည်တယ်။ ဒီကလေးရဲ့အသည်းနှလုံးက ဘယ်လောက်တောင် နူးညံ့ပြီး ဖြူစင်လိုက်သလဲ? အပြင်ပန်းက အေးတိအေးစက်ပုံ ပေါက်နေပေမယ့် ဒီကလေးက ဘယ်တုန်းကများ သူပြောသမျှကို မနာခံတာ၊ သူလုပ်ခိုင်းတာကို မလုပ်တာမျိုး ရှိဖူးလို့လဲ?
အဲ့တာကြောင့် ရှောင်ဟန်းက သူ့ကို မေ့လိုက်စေချင်တယ်ဆိုရင် နောက်ဆုံးမှာ သူက သေချာပေါက် ခေါင်းငြိတ်ပြီး သဘောတူလာမှာပဲဖြစ်တယ်။
နောက်ပြီး သူ ဒါကို လုံးဝမေ့သွားမယ့်တစ်နေ့လည်း ရောက်လာလိမ့်မယ်ဆိုတာ အသေအချာပဲ။
သွမ့်ယိရဲ့မျက်ရည်တွေက ပွကြဲနေတဲ့ပုလဲလုံးလေးတွေလိုမျိုး သူ့မျက်နှာပေါ်ကျဆင်းလာတော့ ရှောင်ဟန်းရဲ့နှလုံးသားကလည်း ဒါကိုကြည့်ရင်း တုန်လှုပ်လာတယ်။ သူ ခေါင်းမငြိတ်ခဲ့ဘူး၊ ပထမဆုံးအနေနဲ့ ဒီလိုမျိုး နာခံတတ်တဲ့ကလေးက ခေါင်းမာမာရှိနေပြီး ထောင့်နားလေးမှာ တိတ်တိတ်လေးရပ်နေကာ ငိုနေရင်းနဲ့ပဲ ရှောင်ဟန်းကို စေ့စေ့စပ်စပ် စိုက်ကြည့်နေခဲ့တယ်။
သွမ့်ယိ ဒီလိုမျိုးငိုနေတာကို ရှောင်ဟန်းကြည့်မနေနိုင်ဘူး။ ရုတ်တရက်ဆိုသလို သူအစက တွေးထားတဲ့အတိုင်း သူ့စိတ်က အဲ့လောက်မပြတ်သားဘူးဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။
ဒီလို စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်နေတုန်းမှာ အရင်က ထိုးဖောက်လို့မရတဲ့ အကြောင်းပြချက်ဆိုတဲ့ နံရံကြီးကလည်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပြိုလဲကျတော့မလို ဖြစ်လာတယ်။ ရှောင်ဟန်းရဲ့ဖရိုဖရဲဖြစ်နေတဲ့ စိတ်ထဲမှာ မရေမတွက်နိုင်တဲ့အတွေးတွေက လူးလားခေါက်တုံ့ တလိပ်လိပ်ထကြွလာကာ တစ်ခုတည်းသော ထင်ရှားပြတ်သားစွာ ကျန်နေခဲ့တာက _ ဒီလူသားလေး အခုလိုမျိုး ငိုနေတာကို မမြင်ချင်ဘူး၊ တစ်ဖက်လူ နောက်ထပ်ဘယ်တော့မှ ထပ်မငိုရအောင် သူလုပ်နိုင်မယ်ဆိုရင် ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သူလုပ်နိုင်...
"ကျွန်... ကျွန်တော် မေ့နိုင်အောင် အကောင်းဆုံး ကြိုးစားကြည့်ပါ့မယ်"
သူ့ကိုယ်သူတောင် မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ဘဲ တစ်ခုခုကို သတိလက်လွတ် ပြောမိတော့မယ့်အချိန်မှာပဲ လူငယ်လေးက ရုတ်တရက် လက်တစ်ဖက် မြှောက်ကာ သူ့မျက်လုံးတွေကို ကာလိုက်တယ်။ သူ့လက်မောင်းတွေထဲ ခေါင်းနှစ်ထားရင်းနဲ့ ထိုလူသားလေးက တိုးဖွတုန်ယင်နေတဲ့အသံတစ်သံနဲ့ ပြောလာတယ် "ကျွန်တော့်ကိုသာ မမုန်းလိုက်ပါနဲ့"
ရှောင်ဟန်း အိမ်မက်တစ်ခုထဲက နိုးလာသလိုမျိုး ရှေ့နောက် လှုပ်ယမ်းသွားတယ်။
"ကျွန်တော့်ကို မမုန်းပါနဲ့..."
သွမ့်ယိ မျက်နှာလေးရှုံ့နေပြီး နောက်တစ်ကြိမ် အသံတိုးတိုးနဲ့ ငိုလာပြန်တယ်။ အတွင်းထဲမှာတော့ ရှောင်ဟန်း သတိပြန်ကပ်သွားပြီး သူ့နှလုံးသားထဲမှာ ခိုကိုးရာမဲ့မှုတို့သာ ပြည့်နေတော့တယ်။
****
တကယ်ကို... အသက်ဆက်ရှင်ဖို့ ဘာမှမကျန်တော့ဘူး။
သွမ့်ယိ ခေါင်မိုးပေါ်မှာ လှဲနေပြီး သူ့မျက်နှာပေါ် စာအုပ်ပါးပါးတစ်အုပ် ကာထားတယ်၊ ဖောယောင်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေ မရှိတော့ပေမယ့် အနည်းငယ် ပူလောင်စူးအောင့်နေသေးတယ်။
'ဒါက အဆင်ပြေမှာ မဟုတ်မှန်း သိသားပဲ'
'ဟိုးအရင်ကတည်းက သူက ငါ့ကို ဒီလိုမျိုးကြည့်မှာ မဟုတ်မှန်း ငါသိသားပဲ၊ ငါ လုံးဝ အငြင်းခံရမယ်ဆိုတာ သိသားပဲ ဒါပေမယ့် ဘာလို့ အရမ်းဝမ်းနည်းနေရသေးတာလဲ၊ ဘာကြောင့် တစ်ခုခုလုပ်ဖို့ အားမခဲနိုင်ရတာလဲ'
'ငါ ဘာမှမပြောခဲ့မိရင်တောင် ပိုကောင်းအုံးမယ်'
သူသာ ဘာမှမပြောခဲ့ဘူးဆိုရင် ဒီလိုမျှော်လင့်ချက် ခပ်ရေးရေးကို တစ်သက်လုံး ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး အနည်းဆုံးတော့ သူ့ကိုယ်သူ လှည့်စားနိုင်အုံးမှာ _ ဒါပေမယ့် အခုကျတော့ရော? အခုကစပြီး ဒီလိုမျိုး ရှည်လျားပျင်းရိစရာကောင်းတဲ့ ဘဝမှာ သူ့အတွက် မျှော်လင့်ချက် သေးသေးလေးတောင် မရှိတော့ဘူးဆိုတော့ အခု သူ ဘာလုပ်ရတော့မှာလဲ...
လှေကားဆီကနေ အသံလေးတစ်သံ ထွက်ပေါ်လာတော့ သွမ့်ယိလည်း စိတ်မရှည်စွာ သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ ကာထားတဲ့စာအုပ်ကို ဆွဲဖယ်လိုက်တယ်။ အတန်းချိန်လစ်ပြီး ဒီလိုမျိုး စွန့်ပစ်ထားတဲ့ကျောင်းအဆောက်အအုံဟောင်းကြီးတစ်ခုရဲ့ ခေါင်မိုးထပ်မှာ အိပ်ဖို့ရွေးချယ်ခဲ့တာဖြစ်ပြီး အဆောက်အအုံကလည်း အရမ်းမမြင့်တာကြောင့် မြေပြင်ပေါ်မှာ ဖြစ်ပျက်နေသမျှအားလုံးကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နိုင် ကြားနိုင်တယ်။
"ရှောင်ဟန်း သူက တကယ်ပဲ မင်းရဲ့ညီမလေးလား? အရင်က မင်းသူ့အကြောင်းပြောတာကို ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ငါတစ်ခါမှ မကြားမိခဲ့ရတာလဲ?"
"သူက မဟားတရားချစ်ဖို့ကောင်းချက်!"
"ဒါက တကယ်မတရားဘူးနော်! မင်းလိုမျိုး သာမန်ကောင်စုတ်လေးမှာ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီလောက်ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ ညီမလေးတစ်ယောက် ရှိနေရတာလဲ!"
အစကတော့ သူထင်ခဲ့မိတာ ကျောင်းကတော့ အနည်းဆုံး လုံခြုံတဲ့ ခိုလှုံရာတစ်ခုဖြစ်လောက်မယ်လို့... ဒါပေမယ့် နေရာတိုင်းမှာ ဒီလိုလူစားမျိုးတွေကို ရှာတွေ့နိုင်တယ်ဆိုတာ ဟိုးတုန်းတည်းက သူသတိထားခဲ့မိသင့်တယ်။
စုန့်ချင်းက မူလတန်းဌာနဘက်မှာ ပညာသင်နေတာဖြစ်တဲ့အတွက် အတန်းချိန်တွေကြားမှာ ရှောင်ဟန်းမေ့ကျန်ခဲ့တဲ့ ထမင်းဘူးကို လာပေးတာဖြစ်တယ်။ သူက အောက်ထပ်မှာ ခဏလေးသာ ပေါ်လာခဲ့တာဖြစ်ပြီး ယောကျာ်းလေးဦးရေ များပြားပြီး မိန်းကလေးဦးရေ နည်းတဲ့ အထက်တန်းဌာနဘက်မှာ အုတ်အော်သောင်းနင်း ဖြစ်သွားတော့တယ်။ သူ့ရဲ့ချစ်စရာကောင်းမှုကြောင့် လူတိုင်းက သူ့ကို လာကြည့်ကြတာဖြစ်တယ်။
ဒီလိုဘဝမျိုးက ကံကိုကောင်းတာဖြစ်တယ်။ သူ ချစ်စရာကောင်းနေသရွေ့ ဘာမှမလုပ်ဘဲနေရင်တောင်မှ လူတိုင်းရဲ့အချစ်ကို ရနိုင်တယ်။
****
တကယ်တော့ သွမ့်ယိ စုန့်ချင်းနဲ့ တစ်လမ်းတည်း မလျှောက်ချင်ဘူး။
သူ့ရဲ့နောက်အတန်းက အတန်းပိုင်ဆရာရဲ့ အတန်းဖြစ်တာကြောင့် သူ အတန်းမပျက်ရဲဘူး။ အလယ်တန်းကျောင်းနဲ့ မူလတန်းကျောင်း အခန်းတွေကလည်း လမ်းကြောင်းတစ်ခုတည်းမှာရှိတာကြောင့် သူလည်း တွန့်ဆုတ်ဆုတ်နဲ့ပဲ သူ့(စုန့်ချင်း)နောက်ကနေ လျှောက်နေရတော့တယ်။
အဲ့နောက်မှာ သူ့ရှေ့မှာ လျှောက်နေတဲ့ကောင်မလေးက နားလည်ရခက်စွာ လဲကျသွားတာကို မြင်လိုက်ရတယ်။
"ဖွီး ဟားဟားဟား!" သူ့ရဲ့ကံဆိုးမှုကြောင့် သွမ့်ယိချက်ချင်းပဲ ပျော်မြူးသွားတော့တယ်။
စုန့်ချင်းက ဆူပွပွဖြစ်သွားပြီး မျက်ရည်မကျအောင်ထိန်းကာ သူ့ဆီကို အကြည့်တစ်ချက် ပစ်သွင်းပြီးနောက် ခေါင်းငိုက်စိုက်ချကာ စိတ်ဓာတ်ကျကျနဲ့ အနားမှာရှိတဲ့ ရေပန်းနားကို လျှောက်သွားပြီး သူ့စကတ်ပေါ်က ရွှံ့တွေကို ဆေးဖို့လုပ်လိုက်တယ်။
"ဟေး အဲ့နေရာမှာ ရပ်နေတာ အန္တရာယ်ရှိတယ်နော်၊ နင်ပြုတ်ကျ_"
သူ့စကားတောင် မဆုံးသေးခင် ကောင်မလေးက ရေပန်းထဲကို ဦးစိုက်ပြီး တကယ်ကြီးကျသွားတော့တယ်။
"ဝါး... အဟွတ် အဟွတ်... သွမ့်ယိကော... ကယ်ပါအုံး..."
"ဟေး ယက်ကန်ယက်ကန် လုပ်မနေနဲ့၊ ရပ်နိုင်အောင် ကြိုးစားကြည့်" သွမ့်ယိက ရေပန်းဘေးမှာ ရပ်နေပြီး ခါးထောက်ထားကာ အနီးနားက သတိပေးဆိုင်းဘုတ်ကို လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်တယ် "ရေက ၀.၈မီတာပဲ နက်တာ၊ နင့်ဖာသာနင် မတ်တပ်ရပ်လို့ရတယ်!"
"ဝါး... သမီးကို ကယ်ပါအုံး..."
သွမ့်ယိက အဲ့နားမှာ ဆက်ရပ်နေပြီး လက်တွေကို သူ့အိတ်ကပ်တွေထဲ ထည့်ထားလိုက်တယ်။
အဆုံးမှာတော့ ဝက်ဝံကြီးလို ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားရှိတဲ့ အားကစားဆရာက သူတို့ကိုတွေ့သွားတယ်။ ထိုလူက ရေပန်းထဲကို ခုန်ဆင်းသွားပြီး ကောင်မလေးကို ဆွဲထုတ်ကာ မောက်မာပြီး ဂရုစိုက်ခြင်းမရှိတဲ့ သွမ့်ယိကိုလည်း ဆွဲလိုက်ပြီး သူတို့နှစ်ယောက်လုံးကို ကျောင်းအုပ်ကြီးရုံးခန်းဆီ ခေါ်သွားတော့တယ်။
"ဒီကလေးက ဘယ်သူ့ကိုမှ ကယ်ပေးချင်စိတ်မရှိဘဲ ဒီတိုင်း တကယ်ကြီး ရပ်ကြည့်နေတာ! ပြီးတော့ အဲ့တာက သူ့ရဲ့ညီမလေးလေ! ဒီလိုကလေးမျိုးက အခြေခံလူသားချင်း စာနာစိတ် သနားစိတ်ဆိုတာမျိုး နည်းနည်းလေးတောင် မရှိဘူး!"
သွမ့်ယိ မျက်ဖြူသာ လှန်မိတော့တယ်။
ဒီကောင်မလေးက ရေပန်းတိမ်တိမ်လေးထဲမှာ သေချာပေါက်ရပ်နိုင်ရဲ့သားနဲ့ ငိုတောင်ငိုလိုက်သေးတယ်? နောက်ပြီး ဒီအားကစားဆရာက ပိုတောင်စိတ်ရှုပ်စရာကောင်းနေသေးတယ်။ ဒီလိုမျိုး ရုပ်ကြမ်းကြီးနဲ့ ဗလကြီးက ဘာတွေတွေးနေတာလဲ၊ 'တစ်စုံတစ်ယောက်ကို သူရဲကောင်းဆန်ဆန် ကယ်တင်ဖို့' တစ်မီတာလောက်ပဲနက်တဲ့ ရေပန်းလေးထဲကို ဘယ်လိုမျိုး ခုန်ဆင်းခဲ့ရပါတယ်ဆိုပြီး ကြွားလုံးထုတ်ချင်နေတာလား?!
သူက နောင်တရတဲ့ပုံ နည်းနည်းလေးတောင် မပြခဲ့တာကြောင့် သွမ့်ယိက ကျောင်းကနေ တစ်ပတ်အနားခံရတဲ့ ပြစ်ဒဏ်ကို ခံလိုက်ရတယ်။
သူတစ်ယောက်တည်း ပျင်းပြီး သေလောက်တဲ့အထိ အခန်းထဲမှာ အပိတ်ခံထားရကာ သူ့စိတ်အခြေအနေ ဆိုးဝါးလာတဲ့အချိန်ဆို သူ့အခန်းကို ဂျွမ်းထိုးမှောက်ခုံဖြစ်အောင် လုပ်ပစ်တယ်။ နံရံပေါ်မှာ ချိတ်ထားတဲ့ ဓာတ်ပုံဘောင်တွေဆိုလည်း ဖြဲချ ချိုးဖဲ့ခံထားရပြီး သူ့ရဲ့စားပွဲနဲ့ အိပ်ရာတွေကလည်း လုံးဝကို ပွစာကြဲနေတော့တယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့ရဲ့ထွက်ပေါက်ရှာနေတာတွေအပေါ် သူ့မိဘတွေကတော့ အလွန်တရာသာမန်တုံ့ပြန်မှုသာ ပေးတယ် _ ရှင်းရှင်းပြောရရင် သူတို့တွေက ဈေးဝယ်ထွက်တာတွေသာ လုပ်ကြပြီး သူ့ကို အာရုံစိုက်ဖို့ တအားကို ပင်ပန်းလွန်းနေကြတယ်။
"နင် ထွက်သွား!"
အခန်းတံခါးက ဘန်းခနဲပွင့်သွားတာကြောင့် စုန့်ချင်း လန့်သွားပြီး ရှောင်ဟန်းနောက်ကို သုတ်တီးသုတ်ပြာ ပြေးသွားကာ သူ့မျက်နှာပေါ်မှာလည်း ဘာအရောင်မှ မရှိတော့ဘူး။ တံခါးပေါက်ဝမှာ ဖိတ်ခေါ်ထားခြင်းမရှိတဲ့ ဧည့်သည်တစ်ယောက်က ခက်ထန်တဲ့အမူအယာနဲ့ သူ့(စုန့်ချင်း)ကို လက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ထိုးကာ ယဉ်ကျေးမှု နည်းနည်းလေးတောင်မရှိဘဲ မေးကို ငေါ့ပြလာတယ်။
"နင် _ ထွက်! သွား!"
ရှောင်ဟန်းက သူ့လက်ထဲက ကျောင်းစာတွေကို ပြန်ချကာ သက်ပြင်းချလိုက်တယ်။
"ရှောင်ချင်း အရင်ဆုံး မင်းအခန်းဆီကို ပြန်လိုက်တော့"
"ဝါး..." သို့ပေမယ့် တံခါးပေါက်ဝမှာ သွမ့်ယိက ရပ်နေပြီး အရမ်းကြောက်စရာကောင်းနေတာကြောင့် စုန့်ချင်း အဲ့ဘက်ကို မသွားရဲဘူး။ စိတ်မရှည်တော့တဲ့ သွမ့်ယိကပဲ သူ့(စုန့်ချင်း)ဆီကို ခြေလှမ်းကျယ်ကြီးတွေနဲ့ လျှောက်သွားလိုက်ပြီး သူ့ကိုဆွဲကာ အပြင်ကို ပစ်ထုတ်လိုက်တယ်။
ကျယ်လောင်တဲ့ တံခါးပိတ်သံက ရှောင်ဟန်းကို စိတ်မချမ်းသာစွာ မျက်မှောင်ကြုတ်သွားစေတယ်။
"ဒါက ဘာရုပ်လဲ!" သွမ့်ယိကတော့ အရမ်းကို မှားယွင်းစွပ်စွဲခံရသလို ခံစားနေရတယ်။
"မင်း... စိတ်အခြေအနေမကောင်းဘူးဆိုရင်တောင်မှ ရှောင်ချင်းကို အနိုင်မကျင့်သင့်ဘူး"
သွမ့်ယိ ဆွံ့အသွားတယ်။ သူက အိမ်ထဲမှာ သုံးရက် အပိတ်ခံထားရပြီး ရှောင်ဟန်းက သူ့ဆီကို တစ်ခါလေးတောင် မလာခဲ့ဘူး _ ဒါက အရင်တုန်းကလိုမျိုး မဟုတ်တာသိသာတယ်၊ အရင်ကဆိုရင် သူ ကျောင်းမှာရန်ဖြစ်လို့ ကျောင်းနားခံရတဲ့အချိန်ဆို ရှောင်ဟန်းက အမြဲတမ်း သူနဲ့အချိန်ကုန်ဆုံးပေးဖို့ စားလို့ကောင်းတဲ့စားစရာမျိုးစုံကို သယ်ပြီး တိတ်တိတ်လေး သူ့အခန်းထဲ ခိုးဝင်လာတတ်တယ်!
ရှောင်ဟန်းက သူ့ဆီမလာမှတော့ သွမ့်ယိလည်း စိုးရိမ်တကြီးနဲ့ တစ်ဖက်လူကို သွားရှာခဲ့ပေမယ့် တံခါးပေါက်ဝနားကနေ အဲ့ကောင်မလေးက နောက်တစ်ကြိမ် အခန်းထဲရောက်နေပြီး အရင်လို တွယ်ကပ်နေတုန်းဖြစ်ကာ သူ့ကို အဆုံးမရှိ ဒေါသထွက်စေတဲ့ တခစ်ခစ်ရယ်သံတွေကိုပါ ကြားလိုက်ရတယ်။
သူ(စုန့်ချင်း)ရှိလာပြီးနောက်ပိုင်း ရှောင်ဟန်းက သူ့ကို နည်းနည်းလေးတောင် ဂရုမစိုက်တော့ဘူး။ ပြီးတော့ အခုလည်း ဒီလူက သူကပဲ အဲ့တစ်ယောက်ကို အနိုင်ကျင့်နေတယ်လို့ ပြောနေသေးတယ်?!
သွမ့်ယိ တွေးလိုက်တယ်၊ သူသာ ရှောင်ဟန်းထက် နည်းနည်းလောက် အသက်ပိုကြီးမယ်ဆိုရင်၊ သူသာ နည်းနည်းပိုပြီး သန်မာမယ်ဆိုရင်၊ သူ တကယ်ကြီး ခုန်အုပ်ပြီး ဒီလူ့ကို ဖိချမိမှာပဲ။
သူက အမှန်တကယ်ကို စိတ်ထိခိုက်လွန်းနေတာကြောင့် နောက်ပြီး နာကြည်းချက်တွေက ဒီလိုမျိုးစုပုံလာပြီး စကားလုံးတွေက လုံးဝကို အသုံးမဝင်တော့တာကြောင့်၊ ပြဿနာကို ဖြေရှင်းဖို့ တစ်ခုတည်းသောနည်းလမ်းက ရိုးရှင်းပြီး တဲ့တိုးဆန်တဲ့ အကြမ်းဖက်တာပဲ ရှိတော့တယ်။
သို့ပေမယ့် သနားစရာကောင်းလောက်အောင် သူရဲ့လက်ရှိဖွံ့ဖြိုးမှုအဆင့်နဲ့ဆို အကြမ်းဖက်မှုလုပ်ဖို့ အင်အားတောင် မရှိသေးဘူးဖြစ်တယ်။
"တကယ်လို့... ကောက ကျွန်တော့်ကို သူ့ကို 'အနိုင်ကျင့်တာ' ရပ်စေချင်တယ်ဆိုရင် ကျွန်တော် လုပ်နိုင်တယ်၊ ကျွန်တော်သူ့ကို ဘာလို့ 'အနိုင်ကျင့်'နေလဲဆိုတာကို ကော ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိထားပြီးသားမှတ်လား? တခြားသူတွေက နားမလည်လောက်ပေမယ့် ကောကတော့ တခြားသူတွေထက် အကြောင်းအရင်းကို ပိုပြီး သတိထားမိမှာပေါ့" သူက ခေါင်းကိုငုံ့ထားရင်း မကျေမချမ်းနဲ့ပြောနေတော့တယ်။
"အဲ့တာတွေအားလုံး ကောကြောင့်မို့ပဲ မဟုတ်ဘူးလား? တကယ်လို့ ကောသာ သူ့ကို စောင့်ရှောက်ပေးရတာကို ဒီလောက်ထိ သဘောမကျနေဘူးဆိုရင်၊ ကောသာ သူ့ကိုတချိန်လုံး နွေးထွေးတဲ့အပြုအမူမျိုး ပြမနေဘူးဆိုရင် ကျွန်တော်သူ့ကို ဒီလောက်ထိ မုန်းမိမှာမဟုတ်ဘူး! ကောက သူ့ကိုပိုကောင်းလေလေ ကျွန်တော်က သူ့ကို ပစ်မှတ်ထားလေလေပဲ!"
'ဘယ်လိုနေနေ အဲ့တာက ကောင်မလေးတစ်ယောက်သက်သက်ပဲ၊ ငါ့အတွက် သူက အလွန်ဆုံးရှိလှ သူစိမ်းတစ်ယောက်လောက်ပဲ'
'ကောကြောင့်သာ မဟုတ်ဘူးဆိုရင် _'
'ကျွန်တော် မခံစားနိုင်လို့၊ ကောက သူ့အပေါ် ကောင်းပေးနေတာကို ကျွန်တော် မခံစားနိုင်လို့၊ တခြားသူတွေအပေါ် ကောက ကောင်းပေးနေတာကို ကျွန်တော် သည်းမခံနိုင်လို့'
......
"ကျွန်တော်... တခြားဘာမှ မလိုချင်ပါဘူး"
"ရှောင်ဟန်း ကော ကျွန်တော့်ကို လျစ်လျူမရှုဖို့၊ တခြားသူတွေကို မကြည့်ဖို့ပဲ ကျွန်တော် လိုချင်တာပါ!"
"အရင်တုန်းက ကောတစ်ခါ ပြောခဲ့ဖူးတယ်လေ၊ တကယ်လို့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ကြား ရွေးရမယ်ဆိုရင် ကောက ကျွန်တော့်ကို ရွေးမှာဆို၊ အခုချိန်မှာ ကျွန်တော် မေးချင်တယ်၊ အဲ့စကားတွေက... စစ်မှန်သေးရဲ့လား?"
"..."
"ရှောင်ဟန်း ကျွန်တော် ကောကို တကယ်သဘောကျတာပါ၊ တကယ်ပြောတာပါ"
အခန်းက တိတ်ကျသွားတယ်။ အလွန်အမင်း တိတ်ဆိတ်မှုတို့နဲ့အတူ ရှောင်ဟန်းက သူ့ရဲ့အသက်ရှုနှုန်းကိုတောင် သတိထားနေသလိုမျိုး သူ့ရဲ့ရင်ဘတ်က အနည်းငယ်တုန်ယင်နေတယ်။ အချိန်အကြာကြီးနေတဲ့နောက်မှာ သူက အသံတိုးတိုးနဲ့ ပြောလာတယ် "ဒါက မဖြစ်နိုင်ဘူး... မားနဲ့ပါးက ကောအပေါ် ကောင်းပေးကြတယ်၊ အဲ့တာကြောင့် သူတို့အသည်းကို ခွဲပစ်လိုက်လို့ မရဘူး၊ မင်းလည်း သူတို့ကို မနာကျင်စေချင်ဘူးမှတ်လား?"
"ဒါဆို ကျွန်တော်က နာကျင်ရမယ်ဆိုရင်တော့ ကိစ္စမရှိဘူးလား?"
ရှောင်ဟန်း တုန်လှုပ်သွားရတယ်။
"ကောပြောတော့ မားနဲ့ပါးက အသည်းကွဲလိမ့်မယ်တဲ့ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် အသည်းကွဲရမယ်ဆိုရင်ရော ကိစ္စမရှိဘူးလား__?! ရှောင်ဟန်း ကျွန်တော်က ကောကို တခြားသူတွေထက် ပိုပြီးချစ်တယ် ဒါပေမယ့် ဘာလို့ကောက __"
သူ့ပါးစပ်ကို ပိတ်လိုက်တယ်။
ထိုခဏတွင်းချင်းမှာ စိတ်ပျက်အားငယ်မှုတို့ ရောယှက်လာတာကို သွမ့်ယိခံစားလိုက်ရတယ်။
အဲ့တော့ ဒီလူအတွက် သူ့ရဲ့ခံစားချက်တွေက နေ့အလင်းရောင်ကိုတောင် မမြင်သင့်တဲ့အရာ (လူသိရှင်ကြား ဖြစ်လို့မရတဲ့အရာ) ဖြစ်နေခဲ့တာပဲ။
နောက်ပြီး တကယ့်ကို ရှောင်ဟန်းလိုမျိုး လေးလေးနက်နက်နဲ့ သတိကြီးတဲ့လူတစ်ယောက်အတွက်၊ ဒီလိုမျိုး လှပပြီးသဟဇာတရှိတဲ့ မိသားစုအတွက် သူ့လိုမျိုး ဘောင်ကျော်နေတဲ့သူကို ဘယ်လိုလုပ် လက်ခံနိုင်မှာလဲ?
'ငါ နိုးထသင့်နေတာ ကြာပြီ၊ ငါကပဲ ပုံမှန်မဟုတ်နေတာ' ကိုယ့်ကိုယ်ကို လှောင်ရယ်ကာ သွမ့်ယိ ခံစားချက်မဲ့စွာ ရယ်လိုက်တယ်၊ သူ့ရဲ့မျှော်လင့်ချက်တွေအားလုံးက ပြာမှုန့်တွေအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားပြီး ခါးသီးစရာကောင်းလောက်အောင် ရှောင်ဟန်းရဲ့လက်တွေနဲ့ တွန်းဖယ်ခံလိုက်ရတယ်။
"ကောင်းပြီလေ ကော ဆန္ဒရှိမယ်ဆိုရင် ကျွန်တော် အဲ့စကားတွေကို ဘယ်တော့မှ ထပ်မပြောတော့ဘူး"
"ပြီးတော့ ကျွန်တော့်အတွေးတွေကို တခြားသူတွေမသိအောင် ထိန်းသိမ်းထားမယ်၊ ဒါပေမယ့် ကော ကျွန်တော့်ကို တစ်ခု ကတိပေးရမယ်"
ကြည်စင်လှတဲ့ မီးတောင်ကျောက်လိုမျက်လုံးတွေက အရင်လိုမျိုး ဘယ်တော့မှ ထပ်ပြီး တောက်ပနိုင်တော့မှာ မဟုတ်တော့ဘူး။ သွမ့်ယိရဲ့နှုတ်ခမ်းထောင့်တွေက ခံစားချက်မဲ့စွာ ကော့တက်သွားတယ် "ရှောင်ဟန်း ဒီတစ်သက် ကော... တခြားသူရဲ့အပိုင်း ဘယ်တော့မှ မဖြစ်သွားလို့ ရမလား?"
"..."
"တကယ်လို့ ကျွန်တော် ကောကို မပိုင်ရဘူးဆိုရင် တခြားဘယ်သူမှလည်း ကောကို ပိုင်လို့မရဘူး၊ ကောက တခြားသူရဲ့အပိုင်ဖြစ်သွားရင် ကျွန်တော် လုံးဝ သည်းခံပေးနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ ကော စုန့်ချင်းကို သဘောကျလာပြီဆိုရင် သူ ကောကို မပိုင်ရသေးခင် ကျွန်တော်က သေချာပေါက် သူ့ကို ဖျက်ဆီးပစ်မှာ"
"ရှောင်ဟန်း ကော ကျွန်တော့်ကို လက်မခံနိုင်ဘူးဆိုရင် တခြားသူတွေကိုလည်း ဒီတစ်သက်လုံး မချစ်ဖို့၊ တခြားသူနဲ့ ဘယ်တော့မှ မသက်ဆိုင်သွားဖို့ မျှော်လင့်တယ်"
"ကျွန်တော့်ကို ကတိပေးပါ အဲ့လိုဆို ကျွန်တော် ကောကို ချစ်တယ်လို့ ဘယ်တော့မှ ထပ်မပြောတော့ဘူး၊ ကောကို နေရခက်စေမယ့်ကိစ္စမျိုး ဘယ်တော့မှ ထပ်မလုပ်တော့ဘူး"
"..."
"ဒါပေမယ့် ကောမလုပ်နိုင်ဘူးလေ ဟုတ်တယ်မှတ်လား?"
"..." ရှောင်ဟန်းလက်တွေက အနည်းငယ်တုန်ရီနေကာ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ကိုက်ထားပြီးနောက် ခေါင်းကို တည်ငြိမ်စွာ ငြိတ်ပြလာတယ် "ကောင်းပြီ၊ ကော နားလည်ပြီ၊ ကောမင်းကို ကတိပေးတယ်၊ ဒီတစ်သက် ဘယ်သူ့အပိုင်မှ မဖြစ်စေရဘူး"
ဒီလိုတည်ငြိမ်နေတဲ့မျက်နှာကို သွမ့်ယိ အသံတိတ် ကြည့်နေလိုက်တယ်။
အစကတော့ သူနည်းနည်းလောက်ဖြစ်ဖြစ် ပျော်မိလိမ့်မယ်လို့ ထင်ခဲ့ပေမယ့် တကယ်တမ်း ဒီစကားတွေကို ကြားလိုက်ရချိန်မှာ မဆိုစလောက်လေးတောင် အောင်နိုင်သွားတယ်လို့ မခံစားမိဘူး။
အခုချိန်ကစလို့ သူချစ်တဲ့လူက တစ်ကိုယ်တည်း အထီးကျန်တဲ့တည်ရှိမှုတစ်ခုအဖြစ် နေသွားရလိမ့်မယ်။
ဒါက သိပ်ကောင်းတယ်၊ သူလိုချင်တဲ့အရာကို တခြားဘယ်သူမှလည်း ထိတွေ့လို့မရတော့ဘူး။
သူကိုယ်တိုင်အပါအဝင် တစ်ယောက်လေးတောင်မှ ... ထိတွေ့လို့မရတော့ဘူး။
****
"ကျွန်တော် မသွားချင်ဘူးလို့ ပြောပြီးသားလေ! ဘာဖြစ်လို့ သူတို့ဖာသာပဲ မသွားခိုင်းရတာလဲ?"
"ဒါပေမယ့် သွမ့်ယိရယ်" ရှောင်ဟန်းက သူ့ဘေးနားမှာထိုင်ဖို့ ထိုင်ခုံတစ်လုံး ဆွဲလိုက်တယ်။ "မားနဲ့ပါးက ဒီလောက်အလုပ်တွေ အများကြီးလုပ်ပြီးမှ အားလပ်ရက်လေးတစ်ရက်ရအောင် လုပ်ခဲ့ရတာလေ၊ အဲ့လိုမှပဲ တစ်မိသားစုလုံး အသစ်စက်စက်ဆောက်ထားတဲ့ အပန်းဖြေဥယျာဉ်ကို သွားနိုင်မှာပေါ့၊ ဒီလိုမျိုး အကြိုလက်မှတ်တွေက ရဖို့ဆိုတာ တကယ်ခက်တာနော် ပြီးတော့ သူတို့တွေက မင်းကို ဘာပဲစီးစီး စီးခိုင်းမှာ၊ ပန်းခြံကို တရားဝင်ဖွင့်လိုက်တဲ့အချိန်ဆိုရင် လုံးဝခက်သွားမှာ ပြီးတော့ ဘာပဲစီးချင်ချင် တန်းစီနေရတော့မှာ"
"ကျွန်တော် မသွားဘူး၊ ကောက အရှင့်သမီးတော် မင်းသမီးလေးရဲ့ ဝေယျာဝစ္စတွေကို လိုက်ဖြည့်ဆည်းပေးနေမှာကို မကြည့်ချင်ဘူး၊ ကျွန်တော် စိတ်တိုလွန်းလို့ သေသွားလိမ့်မယ်"
"ရှောင်ယိ မင်း ရှောင်ချင်းနဲ့ အဆင်ပြေအောင်နေပါမယ်လို့ ကောကို ကတိပေးထားပြီးသား မဟုတ်ဘူးလား?"
"..."
"ဒီလိုမျိုး အေးချမ်းတဲ့မိသားစုလေးအတွက် အားလုံးက တကယ်ကြိုးစားနေကြတာကို မင်းလည်း ကြိုးစားဖို့ လိုတာပေါ့၊ မားနဲ့ပါးက မင်းနဲ့ ရှောင်ချင်း အဆင်ပြေပါစေတော့ဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်တွေနဲ့ ဒီလိုခရီးမျိုးကို အထူးတလည်စီစဉ်ထားရတာ၊ ဒီလိုမျိုးဆန္ဒကို နားလည်ပေးဖို့က မင်းအတွက် မခက်လောက်ပါဘူး၊ ဟုတ်တယ်မှတ်လား?"
သွမ့်ယိ ခေါင်းငုံ့လိုက်တယ်။ ဒါက မတရားဘူးလို့ သူ တကယ်ခံစားနေရတာဖြစ်တယ်။
မိသားစုထဲမှာ သူကပဲ ပဋိပက္ခကို အစပျိုးနေသလိုမျိုး သူတို့တွေက ဘာကြောင့် ပြောနေရတာလဲ?! စုန့်ချင်းမလာခင်တုန်းက ဒီအိမ်လေးက နေ့ရောညပါ လှပပြီးသဟဇာတရှိခဲ့တယ်ဆိုတာကို ဘာကြောင့်များ ဒီလူတွေ သတိမထားမိခဲ့ရတာလဲ?
အဲ့အချိန်တုန်းက သူ့ရဲ့အချစ်ရဆုံး မိသားစုအတွက် နေ့တိုင်း တက်တက်ကြွကြွလေးနေပေးပြီး တချိန်လုံး သူ့ရဲ့ အစွမ်းကုန် ထုတ်သုံးခဲ့ရတယ်ဆိုတာ ရှင်းနေတာပဲကို!
"အခုချိန်မှာ မားနဲ့ပါးက ဘယ်လောက်ပဲ ဘက်လိုက်နေပါစေ ကျွန်တော် ဂရုမစိုက်တော့ဘူး၊ ကောကိုသာ အခိုးမခံလိုက်ရသရွေ့ပေါ့ ရှောင်ဟန်း" သွမ့်ယိ သက်ပြင်းချကာ ရှောင်ဟန်းကို စွေစောင်းကြည့်လိုက်တယ် "ကော ကျွန်တော့်ကိုတော့ မလိမ်ပါဘူးနော် ဟုတ်တယ်မှတ်လား?"
"ကော မင်းကို ကတိပေးပြီးပြီ၊ သေချာပေါက် ဘယ်လိမ်ပါ့မလဲ" ရှောင်ဟန်း ပြုံးလိုက်တယ် "အဲ့တာကြောင့် ကောတို့နဲ့ လိုက်ခဲ့မယ်မှတ်လား?"
အသစ်စက်စက်ဆောက်လုပ်ထားတဲ့ အပန်းဖြေဥယျာဉ်က အတော်လေး ပျော်စရာကောင်းလှတယ်။
စီးပွားရေးအရ မဖွင့်လှစ်ရသေးတဲ့အတွက် ပန်းခြံထဲမှာ ဧည့်သည်တွေ အတော်လေးနည်းပါးတာကြောင့် အကြီးဆုံး roller coaster ပဲဖြစ်ဖြစ် အလွန်တရာကြောက်ဖို့ကောင်းတဲ့ သရဲအိမ်ပဲဖြစ်ဖြစ် သူတို့စိတ်တိုင်းကျ ဘယ်နှစ်ကြိမ်ဖြစ်ဖြစ် သွားစီးလို့ရတယ်။
သွမ့်ယိက တစ်နေကုန် ရှောင်ဟန်းနားမှာ ကပ်နေခဲ့တယ်။ လက်တစ်ဖက်မှာ ရေခဲမုန့်ခွက်ကို ကိုင်ထားပြီး နောက်တစ်ဖက်မှာတော့ တစ်ဖက်လူရဲ့လက်ကို အချိန်အကြာကြီး ကိုင်ထားခဲ့တယ်။ တစ်လျှောက်လုံးလည်း ဒီလူရဲ့နောက်လက်တစ်ဖက်ကို ထိုကောင်မလေးက ကိုင်ထားခဲ့တယ်ဆိုတဲ့အချက်ကို မတွေးမိအောင် အကောင်းဆုံး ကြိုးစားခဲ့တယ်။
ဒီလူက ဘယ်တော့မှ သူ့အပိုင်ဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ပေမယ့် အနည်းဆုံးတော့ ဒီလူက သူ့(စုန့်ချင်း)ရဲ့အပိုင်လည်း ဘယ်တော့မှ ဖြစ်လာမှာမဟုတ်ဘူး။
သူ့ကို ယုံတယ်၊ အမှန်တကယ်ကို လုံးဝယုံကြည်တယ်။ ရှောင်ဟန်းက သူ့ကို လိမ်မှာမဟုတ်ဘူး၊ သူ့စကားတွေကို ပြန်ရုတ်သိမ်းမှာ မဟုတ်ဘူး။
အိမ်အပြန် ကားထဲမှာ နောက်တန်းက ကလေးသုံးယောက်အပြင် စုန့်ချင်းဝယ်ခဲ့တဲ့ ပစ္စည်းတွေ တစ်ပုံတစ်ပင်နဲ့ ပြည့်ကျပ်နေတယ်။ မင်းသမီးလေးက ပင်ပန်းနေပြီဖြစ်တာကြောင့် ရှောင်ဟန်းကို မှီကာ အိပ်ပျော်သွားပြီဖြစ်ပြီး တစ်ဖက်မှာ သွမ့်ယိကတော့ တတ်နိုင်သမျှ တက်တက်ကြွကြွနဲ့ စကားလက်ဆုံကျနေပြီး သူ့ရဲ့ချစ်လှစွာသော အစ်ကိုကြီးကို မနားတမ်း စကားတွေပြောနေခဲ့တယ်။
အပြင်ဘက်ရှိ လှပတဲ့ရှုခင်းတွေကို အနှောင့်အယှက်မရှိ ဖြတ်ကျော်လာခဲ့ပြီး ပြတင်းပေါက်မှန်တွေမှတဆင့် ဖောက်ဝင်လာတဲ့နေရောင်တွေက လူငယ်လေးရဲ့ချောမောပြီး အတော်လေး,ကလေးဆန်တဲ့မျက်နှာပေါ် ကျရောက်နေပြီး သူ့ရဲ့အသွင်အပြင်ကို ဝင်းလက်တောက်ပနေစေတာကို ရှောင်ဟန်း ကြည့်နေမိတယ်။ အလင်းပြောက်လေးတွေက လူငယ်လေးရဲ့ ဖြူဝင်းတဲ့အသားအရေပေါ် ကျရောက်နေပြီး ရုတ်တရက်ဆိုသလို ဒီလို မြင်ကွင်းမျိုးကို မမြင်ခဲ့ရတာ အရမ်းကိုကြာနေခဲ့ပြီဆိုတာ ရှောင်ဟန်း သတိပြုမိလိုက်တယ်_
သွမ့်ယိက သူ့ဘေးနားမှာ ပြုံးနေပြီး ဟိုးအရင်အချိန်တွေကလို သူ့ဆီမှာ ကပ်စေးနဲမုန့်အချိုလေးလိုမျိုး ကပ်နေကာ နှိုင်းယှဉ်လို့မရတဲ့ စစ်မှန်မှုနဲ့ မှီခိုမှုတို့ကို ပြသနေတယ်။
ဒီလိုမျိုး ထူးဆန်းပေမယ့် ရင်းနှီးနေသလိုခံစားချက်က အခက်အခဲတွေအများကြီးနောက်မှ ပြန်ရလာခဲ့တာဖြစ်ပြီး သူ့နှလုံးသားထဲမှာ အေးချမ်းမှုနဲ့ ပျော်ရွှင်မှုတို့ တိုးပွားလာတယ်။
"ရှောင်ယိ..."
သူ စကားပြောလိုက်တုန်းမှာပဲ ကားက ရုတ်တရက်ကြီး အပြင်းအထန်တိမ်းစောင်းသွားကာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးက စုန့်ချင်းဆီကို ပစ်ဆောင့်သွားတော့တယ်။ နားစည်ကွဲလောက်တဲ့ ဘရိတ်ဆွဲသံတစ်ချက်နဲ့ ကားတာယာပွတ်တိုက်သံတွေပါ ပဲ့တင်ထပ်ကာ ထွက်ပေါ်လာတယ်။ ဒီအချိန်တိုလေးအတွင်းမှာ ရှောင်ဟန်း လုပ်နိုင်တာဆိုလို့ သူ့လက်မောင်းတွေထဲက ကလေးမလေးကို ဆွဲကာ ကားတံခါးဆီ သူတို့တွေ အားနဲ့ပစ်ဆောင့်သွားချိန်မှာ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးသုံးပြီး ကာကွယ်ပေးတာပဲ ရှိတော့တယ်။ သူတောင် စူးရှတဲ့နာကျင်မှုကို မတုံ့ပြန်နိုင်သေးခင်မှာ ဆွဲအားကြောင့် နောက်တစ်ကြိမ် လွင့်ထွက်သွားပြီး သွမ့်ယိရှိရာဘက်ကို ပြင်းထန်စွာ လွင့်ပျံသွားတော့တယ်။
'နာတယ်!'
အရိုးကို အရိုက်ခံလိုက်ရတဲ့ခံစားချက်က စတီးချောင်းနဲ့ အရိုက်ခံလိုက်ရတဲ့ ခံစားချက်နဲ့ ဘာမှမကွာလှဘူး။ မူးဝေမှုကြောင့် သူ့နားတွေ ဘယ်လောက်ကြာအောင် အူသွားလဲဆိုတာ ရှောင်ဟန်း မသိပေမယ့် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ခက်ခက်ခဲခဲ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်ပြီးတဲ့နောက်မှာ သူ့ရဲ့အနောက်ဘက်ဆီက လူတစ်ယောက်ရဲ့နွေးထွေးမှုကို ခံစားလိုက်ရတယ်။
သူ ပွေ့ဖက်ခံထားရတယ်။ သူက အဖိုးအတန်ဆုံးအရာလိုမျိုး လက်တွေနဲ့ ရစ်သိုင်းထားပြီး သူ့ကို ရင်ခွင်ထဲမှာ တင်းနေအောင် ဖက်ထားတယ်။
သူ့လက်မောင်းပေါ်ကို ပူနွေးတဲ့တစ်စုံတစ်ရာ စီးကျလာတယ်။ လေထုထဲမှာ သွေးနံ့တွေနဲ့ ပြည့်နှက်လာတာကြောင့် ရှောင်ဟန်း တုန်လှုပ်သွားတယ်။ သူ့နောက်မှာရှိတဲ့ လူငယ်လေးက သွေးတွေနဲ့ သေလုမြောပါးဖြစ်နေပြီး သူ့နောက်ကျောက ခပ်မတ်မတ်ဖြစ်သွားချိန်မှာတော့ လူတစ်ကိုယ်လုံး ပြိုလဲကျလာတယ်။
"ရှောင်ယိ __!"
"ဟန်းကော ဝါး..."
လူတွေရဲ့အော်ဟစ်သံတွေ၊ ကားသံတွေနဲ့ အနီးနားက ဟွန်းတီးသံတွေက စုန့်ချင်းရဲ့ငိုသံကို ဖုံးလွှမ်းသွားတယ်။ ရှောင်ဟန်းလည်း တခြားဘာကိုမှ ဂရုစိုက်ချိန်မရှိတော့ဘဲ သူ့ကိုယ်သူ ဒဏ်ရာတွေပြည့်နှက်နေတဲ့ သွမ့်ယိဘက်ကို လှည့်လိုက်တော့တယ်။
"ကျွန်တော့်ကို... ဖက်ထားပေးပါ... ကျွန်တော့်ကို ဖက်ထားပေးပါ..."
ထိုကလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေက မရပ်တမ်း တုန်ရီနေပြီး သူ့အသံကလည်း အတော်လေးမကြားရသလောက် ဖြစ်နေတယ်။ ရှောင်ဟန်း ခေါင်းကိုငုံ့ကာ ခက်ခက်ခဲခဲကြိုးစားလိုက်တော့မှ တစ်ဖက်လူဘာကိုပြောချင်မှန်း နားလည်လိုက်တယ်။ သို့ပေမယ့် သူ ထိုကလေးကို ဖက်ချင်ပေမယ့် ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်း မသိဖြစ်နေတယ်။
သွမ့်ယိရဲ့ခန္ဓာကိုယ် မနာကျင်သွားစေဖို့ သူထိနိုင်တဲ့နေရာ တစ်နေရာတောင် မရှိဘူး။
"ရှောင်ဟန်း... ကျွန်တော်... အရမ်းချမ်းတယ်..."
"အရမ်းချမ်းတယ်... ဖက်ထားပေးပါ..."
"ရှောင်ယိ၊ ရှောင်ယိ ကောကိုကြည့်! ထပါအုံး ရှောင်ယိ မအိပ်လိုက်နဲ့လေ!"
ထိုလည်ပင်းအနောက်ဘက်ဆီက များပြားလှတဲ့သွေးတွေ စိမ့်ထွက်နေပြီး ရှောင်ဟန်းကြောက်လွန်းလို့ မျက်ရည်တွေကျလာကာ သူ့မျက်နှာကလည်း သေလုနီးပါး ဖြူဖျော့လာတယ်။ သူ့မျက်ရည်တွေကို အဓိပ္ပါယ်မဲ့ ပွတ်သုတ်နေပေမယ့် သူ့အမြင်အာရုံက ဝေဝါးနေဆဲပဲ။ သူစိုးရိမ်လေလေ သူဆို့နင့်လာလေလေဖြစ်ပြီး သွမ့်ယိကို ဘယ်လိုမှ ပွေ့ဖက်လို့မရဖြစ်နေတယ်။ သူလုပ်နိုင်တာဆိုလို့ တစ်ဖက်ကလေးရဲ့ပါးပြင်တွေကို ထပ်တလဲလဲ ပွတ်သပ်နေရတာပဲရှိတယ်။
'ကျွန်တော့်ကို ဖက်ထားပေးပါ... ကျွန်တော်... အရမ်းအေးနေတယ်...'
'ရှောင်ဟန်း...'
သွမ့်ယိရဲ့ တုန်ရီနေတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေက စကားတစ်ခွန်းတောင် မပြောနိုင်တော့ဘဲ သူ့မျက်လုံးတွေထဲက အလင်းရောင်ကလည်း တဖြည်းဖြည်း မှေးမှိန်လာတယ်။ ထိုလူရဲ့မျက်နှာကိုတောင် မမြင်ရတော့ဘဲ တကယ်အေးနေတယ်ဆိုတာကိုသာ ခံစားနေရတယ်။ အမြဲတစေ နွေးထွေးနေခဲ့တဲ့ ထိုလက်တွေက သူ့ကို အင်အားလေး နည်းနည်းဖြစ်ဖြစ် ပေးနိုင်မယ်လို့ သူခံစားမိတယ်။
'ဘာလို့လဲ...'
'ဘာလို့ ကောက ကျွန်တော့်ကို မဖက်ချင်ရတာလဲ...'
'ကျွန်တော်က ပိုအရေးပါတယ်လို့ ကောပြောခဲ့တယ် မဟုတ်ဘူးလား? ဒါပေမယ့် ကောက သူ့ကိုရွေးတုန်းပဲ'
'ခင်ဗျားကြီး... ကျုပ်ကို လိမ်ခဲ့တယ်'
နောက်ဆုံးတော့ သွမ့်ယိမျက်လုံးတွေ ပိတ်ကျသွားတော့တယ်။ ထိုမျက်ရည်တွေက သွေးတွေနဲ့ ရောယှက်သွားပြီး ရှောင်ဟန်းရဲ့ဆန့်ထုတ်ထားတဲ့ လက်တွေပေါ်ကို ကျဆင်းသွားတယ်။
****
ထိုမတော်တဆက အဲ့နှစ်မှာ အဝေးပြေးလမ်းပေါ်မှာ အဆိုးရွားဆုံး ကားတွေအစုလိုက်အပြုံလိုက် တိုက်ခဲ့တဲ့ဖြစ်ရပ်တစ်ခုဖြစ်ခဲ့ပြီး လူပေါင်းဆယ်ဂဏန်းလောက် ဝမ်းနည်းစရာကောင်းလောက်အောင် သေဆုံးခဲ့ကြတယ်။ ရှေ့ခန်းမှာ ထိုင်ခဲ့ကြတဲ့ မားမားသွမ့်နဲ့ ပါပါးသွမ့်ကလည်း ခြွင်းချက်မရှိ နှစ်ယောက်စလုံး သေဆုံးခဲ့ကြပြီး သေမင်းနှုတ်ခမ်းဝကနေ ကယ်ဆယ်ထားရတဲ့ ဒဏ်ရာအပြင်းအထန်ရသွားတဲ့ သွမ့်ယိတောင်မှ ဆေးရုံမှာ လှဲနေရပြီး ပြန်တောင်နိုးမလာနိုင်သေးဘူး။
'ရှောင်ဟန်း ဘာပဲဖြစ်နေပါစေ မင်း ရှောင်ယိကို ကယ်မှဖြစ်မယ်'
ဒါက နောက်ဆုံးထွက်သက်မှာ မာမားသွမ့်ပြောသွားတဲ့ နောက်ဆုံးစကားတွေဖြစ်တယ်။
"လတ်တလောတော့ လူနာကို အသက်ကယ်လိုက်နိုင်တယ်ဆိုရုံလေး လုပ်နိုင်ခဲ့ပေမယ့် အပွင့်လင်းဆုံးပြောရရင် သူ့ရဲ့နိုးလာနိုင်ခြေနဲ့ ပြန်ကောင်းနိုင်ခြေက အရမ်းခဲယဉ်းတယ်" နေ့တိုင်း ဆေးရုံကိုလာပြီး သူ့ရဲ့ညီငယ်လေး နိုးလာအောင် ကြိုးစားနေတဲ့ ဒီမျက်တွင်းချောင်ချောင်လူငယ်လေးကို ဆရာဝန်က စာနာသနားစွာ ကြည့်လိုက်တယ်။ "လူတစ်ယောက်က မလှုပ်မယှက်အခြေအနေတစ်ခုကနေ ပြန်နိုးလာတယ်ဆိုတာ သာဓကတွေတော့ရှိပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် အဲ့တာတွေက အလွန့်အလွန် ရှားပါးလှတဲ့ ကြုံတောင့်ကြုံခဲ အခြေအနေတွေမှာပါ၊ အထူးသဖြင့် ဒီလူနာအတွက် ဖြစ်နိုင်ခြေဆိုတာ တကယ်တော့ ပိုတောင်ဝေးနေသေးတယ်..."
ယူကြုံးမရဖြစ်စွာနဲ့ လူငယ်လေးက ဆေးရုံအခန်းထဲက ထွက်လာပြီး လှေကားကနေ ဆင်းသွားကာ ဆေးရုံရဲ့အေးစက်တဲ့နံရံတွေကိုမှီပြီး ကိုယ်ကိုကွေးရင်း အသံတိတ် မျက်ရည်တွေကျဆင်းလာတော့တယ်။
ဒါတွေအားလုံးက သူ့အမှားလို့ ထင်တယ်။
တကယ်လို့သာ အဲ့အချိန်မှာ ဒီကလေးဆီ လက်ဆန့်ထုတ်ပေးခဲ့မယ်ဆိုရင်၊ တစ်ဖက်လူက သူ့ကိုကာကွယ်ပေးတာကို ခွင့်ပြုလိုက်မယ့်အစား ရှောင်ချင်းကို ကာကွယ်ခဲ့သလိုမျိုးပဲ ကာကွယ်ပေးခဲ့မယ်ဆိုရင်...
ပြီးခဲ့တဲ့ဒီရက်အနည်းငယ်အတွင်းမှာ တစ်လောကလုံးက အမှောင်ထုတွေနဲ့ ဖုံးလွှမ်းသွားသလိုမျိုး ရှောင်ဟန်း တွေဝေမိန်းမောစွာနဲ့ နေ့ရက်တွေကို ကုန်ဆုံးခဲ့မိတယ်။
သူ့ကိုယ်သူ ကြေကွဲဝမ်းနည်းမှုတွေထဲ နစ်မြုပ်ခံလိုက်လို့ မရဘူးဆိုတာ သူ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းသိထားတယ်၊ မားနဲ့ ပါးက မရှိတော့တာကြောင့် သွမ့်ယိဖြစ်ဖြစ် ရှောင်ချင်းဖြစ်ဖြစ် သူတို့တွေအတွက် အခုချိန်မှာ သူတစ်ယောက်တည်းကသာ မှီခိုရာဖြစ်နေပြီ။
သို့ပေမယ့် ထွက်ပေါ်နေဆဲ နာကျင်မှုနဲ့ နောင်တတရားတို့က လွှမ်းမိုးနေပြီး သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ဝါးမြိုနေတယ်။
ညတိုင်း သူ အိမ်မက်,မက်တဲ့အခါ ထိုအခိုက်အတန့်ကိုပဲ မက်လေ့ရှိတယ်။ အခိုက်အတန့်လေးတစ်ခုလောက် သူက အလင်းရောင်အောက်က သွမ့်ယိရဲ့ပျိုမြစ်တဲ့မျက်နှာလေးကို ကြည့်နေခဲ့ပြီး နောက်ခဏမှာတင် အဲ့တာက သွေးနီရောင်တွေ ဖြစ်သွားတော့တယ်။ သွမ့်ယိက အများကြီးနာကျင်နေခဲ့ပြီး အဆုံးမှာ သူ့ကို ပွေ့ဖက်မှုလေးတစ်ခု တောင်းဆိုခဲ့ပေမယ့် သူကတော့ ဒီလိုကိစ္စအသေးအမွှားလေးကိုတောင် မလုပ်ပေးနိုင်ခဲ့ဘူး။
သုဿန်တစပြင်လို ဖြူဖွေးနေတဲ့ နံရံတွေ၊ ဖြူဖွေးနေတဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ အသက်ရှိနေပုံမပေါ်တဲ့ လူတစ်ယောက် လှဲနေခဲ့တယ်။
အခုဆို သွမ့်ယိ ဒီလိုမျိုးဖြစ်နေတာ လပေါင်းများစွာ ကြာပြီဖြစ်ပြီး သူဘယ်လောက်ပဲ ခေါ်နေပါစေ နည်းနည်းလေးတောင် ပြန်မတုံ့ပြန်လာဘူး။
နဂိုက ကျန်းမာဝဖြိုးခဲ့တဲ့သူ့(သွမ့်ယိ)ခန္ဓာကိုယ်က အခုချိန်မှာတော့ အရမ်းပိန်ကျသွားပြီး အရိုးပေါ်အရေတင်သာ ကျန်တော့တယ်။ သူ့အသားအရေက မှိန်ဖျော့နေကာ မျက်လုံးတွေကလည်း ချောင်ကျနေပြီး သူ့ရဲ့အရင်ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ အသွင်အပြင်က လုံးဝကို ပျောက်ကွယ်သွားပြီဖြစ်တယ်။
ဒီလူငယ်လေးက တက်တက်ကြွကြွရှိကာ မာနကြီးလှတယ်၊ လူအုပ်ကြားထဲ ဘယ်လောက်ပဲရောက်နေပါစေ၊ ဘယ်နေရာ ဘယ်အချိန်ဖြစ်နေပါစေ ဒီကလေးကတော့ ခြွင်းချက်အနေနဲ့ ထင်းထွက်နေခဲ့တာဖြစ်တယ်။ ဒီလိုမျိုး ရှုံးနိမ့်နေသလို ထုံထိုင်းနေသလိုမျိုး ဘယ်တုန်းကမှ မရှိခဲ့ဖူးဘူး။
"ကောထင်တာ... မင်းရဲ့စရိုက်နဲ့ဆိုရင်၊ နည်းနည်းလေးတောင် သေးသေးတင် မခံနိုင်ဘူးမှတ်လား၊ မင်းဒီလိုမျိုးကြီး လှဲမနေချင်ဘူးမှတ်လား၊ ဟုတ်တယ်နော်..."
လူငယ်လေးရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ ချိတ်ဆက်ထားတဲ့စက်မှာ နှလုံးခုန်နှုန်းက ဖြေးဖြေးချင်း မှန်မှန်လေးသွားနေတယ်။ ရှောင်ဟန်း အမှတ်တမဲ့ တွေးမိလိုက်တယ် 'ရှောင်ယိသာ သတိရှိနေအုံးမယ်ဆိုရင် ဒါက အရမ်းနာတယ်လို့ ခံစားမိလောက်မှာပဲ'
ဒီလိုအခြေအနေမှာ မိသားစုဝင်တွေက ပလပ်ကို ဖြုတ်ခွင့်ပြုနိုင်မလားဆိုတာကို ဆုံးဖြတ်သင့်တယ်လို့ ဆရာဝန်က ပြောပြလာတယ်။ တကယ်လို့ သွမ့်ယိသာ သတိရှိနေမယ်ဆိုရင် သေချာပေါက် သွားခွင့်ပေးဖို့ တောင်းဆိုလောက်တယ်မှတ်လား?
ဒီနည်းလမ်းက တစ်ဖက်လူကို ပိုပြီးညှင်းဆဲရာရောက်တယ်ဆိုတာကို သူသိပေမယ့် ရှောင်ဟန်းကတော့ တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်စွာ တွေးနေမိတုန်းပဲ 'တကယ်လို့ ငါသာ အခုလိုမျိုး လက်လျှော့ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်မယ်ဆိုရင် ရှေ့လျှောက် သူ့ကို ဘယ်တော့မှ ထပ်တွေ့ရတော့မှာ မဟုတ်ဘူး'
အရင်က တက်တက်ကြွကြွရှိတဲ့လူငယ်လေးက ရေခဲတမျှအေးစက်နေတဲ့ အလောင်းတစ်လောင်းလို ပြောင်းလဲသွားပြီး နောက်ဆုံးမှာ ပြာမှုန့်တွေအဖြစ် လောင်ကျွမ်းသွားကာ မြေပြင်ပေါ်မှာ လဲလျောင်းထာဝရအနားယူသွားလိမ့်မယ်။ ထိုအချိန်ကနေစပြီး သူ့(သွမ့်ယိ)ကို လွမ်းတဲ့အချိန်တိုင်း အထီးကျန်အုတ်ဂူတစ်လုံးအနေနဲ့ပဲ မြင်သွားရလိမ့်မယ်။
အဲ့နေ့က ကားထဲမှာ သွမ့်ယိရဲ့ တက်ကြွပြီး ရွှင်ပျနေတဲ့မျက်နှာ၊ သူ(ရှောင်ဟန်း)ပြုံးတဲ့အခါ ကြည့်လာတဲ့အကြည့်ကို ရှောင်ဟန်း တွေးမိပြီး တုန်ယင်လာကာ သူ့လက်မောင်းတွေကြား ခေါင်းကို ဖွက်ထားမိတယ်။
သူ မခံစားနိုင်ဘူး။ သူ့ကို မဆုံးရှုံးချင်ဘူး။
တကယ်လို့သာ အတိတ်မှာတုန်းက သူ့အပေါ်ကို နည်းနည်းလေးပိုကောင်းပေးခဲ့မယ်ဆိုရင်၊ သူ့အပေါ်ကို နည်းနည်းလေး ပိုနွေးထွေးပေးခဲ့မယ်ဆိုရင်။
ထိုလူသားလေးက ဘာကြောင့် ဒီလောက်အထီးကျန်နေရတာလဲ၊ အရမ်းဒေါသထွက်နိုင်ရတာလဲဆိုတဲ့ အကြောင်းပြချက်ကို သူ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိထားရက်သားနဲ့ သူဘာကြောင့်များ အလေးမထားခဲ့နိုင်ရတာလဲ? တစ်ဖက်ကောင်လေးရဲ့စိတ်ကို နည်းနည်းလေးပို စိတ်အေးလက်အေးဖြစ်အောင်လို့ မကူညီပေးနိုင်ခဲ့ရတာလဲ? သူ့ကို ဘာကြောင့် သေချာမကာကွယ်ပေးနိုင်ခဲ့ရတာလဲ?
......
ထိုလူသားလေးက ဟိုမရောက်ဒီမရောက် အပြုအမူနဲ့ သူ့ကို အနောက်ကနေ ဖက်ထားချိန်မှာ နောက်ပြောင်နေသလို လေသံမျိုးလုပ်နေခဲ့ပေမယ့် ထိုလက်တွေကတော့ အနည်းငယ် တုန်ရီနေခဲ့တယ်။
လက်ချောင်းသွယ်သွယ်တွေက လူငယ်လေးရဲ့ တည်ကြည်ပြီး ခြောက်သွေ့ကာ သွေးမရှိတဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ပွတ်ပေးနေမိပြီး မသိစိတ်က ထိုအပေါ်မှာသာ ရစ်ဝဲနေတော့တယ်။ အတိတ်မှာတုန်းက ဒါနဲ့ပက်သက်လို့ ရှောင်ဟန်း ဘယ်တုန်းကမှ များများစားစား မတွေးခဲ့ဖူးဘူး။ သွမ့်ယိဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာက ဘယ်လောက်နက်ရှိုင်းတယ်ဆိုတာကို သူ ဘယ်တုန်းကမှ မတွေးခဲ့ဖူးဘူး။ အဲ့အခိုက်အတန့်မှာတုန်းက တစ်ဖက်ကောင်လေးက ဘယ်လောက်တောင် တောင့်ခံပြီး ဘယ်လောက် အားမွေးခဲ့ရလိမ့်မယ်ဆိုတာကို သူ ဘယ်တုန်းကမှ မတွေးမိခဲ့ဖူးဘူး။
အဲ့နောက်မှာတော့ ထိုလူသားလေးက ငိုချလာပြီး "ကျွန်တော့်ကို မမုန်းပါနဲ့"ဆိုတာကိုသာ မရပ်မနားပြောနေခဲ့တယ်။
......
'နောက်ဆုံးတော့ ဒီကလေးရဲ့ တန်ဖိုးရှိလှတဲ့ခံစားချက်တွေကို ရက်ရက်စက်စက် ခြေမွခဲ့တဲ့လူက... ငါဖြစ်နေခဲ့တာလား?'
အဲ့ကလေးက တုန်ရီနေတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ 'ကျွန်တော့်ကို ဖက်ထားပါ'လို့ ပြောခဲ့ချိန်တုန်းက သူ့ရဲ့နှလုံးသားက ပြင်းထန်တဲ့နာကျင်မှုတစ်ခုကို ခံစားလိုက်ရတယ်။ အခုချိန်ထိတောင်မှ သူ(သွမ့်ယိ)က ငရဲရဲ့အနက်ဆုံးအထပ်ကို ကျသွားသလိုမျိုး သူ့(သွမ့်ယိ)တစ်ကိုယ်လုံး ဘယ်လောက်ထိ အေးစက်သွားခဲ့လဲဆိုတာကို သူ မှတ်မိနေသေးတယ်။
တစ်ဖက်ကောင်လေးက အရေးအပါဆုံးလို့ သူ သေချာပြောခဲ့ပေမယ့် ထိုကောင်လေးကို ဘယ်တုန်းကမှ သူ့ရဲ့ပထမဦးစားပေးအနေနဲ့ ဘယ်တုန်းကမှ မထားခဲ့ဘူး။ တစ်စုံတစ်ရာကို တန်ဖိုးထားဖို့ ပျက်ကွက်ခဲ့တဲ့ရလဒ်က အဲ့တာကို တစ်သက်တာ ဆုံးရှုံးလိုက်ရတာပဲဖြစ်လိမ့်မယ်။
အဲ့တော့... အခုချိန်မှာ သူရင်ဆိုင်နေရတာတွေအားလုံးက သူ ကျူးလွန်ခဲ့မိတဲ့အမှားအတွက် ဒဏ်ခတ်မှုတစ်ခုလေလား?
_____
Thanks 🌹