Ain't Enough
MAXELLA'S POV
BLANGKO. Wala akong makita kundi dilim lamang.
Isang pamilyar na tinig ang tumawag sa akin. Subalit bakit hindi ko sya mahanap?
Ramdam ko bigla ang paglutang sa ere. Nang muli kong marinig ang tinig nya na nagmamakaawa ay unti unting nakita ko ang liwanag.
Bumalik ako sa katinuan. Sunod-sunod na pagsabog na ulit at putok ang narinig ko at ang taong kumarga sa akin ay unti-unti kong nakilala.
"Wife! D*mn it!"
Nanlalabo ang mga mata ko nang dumilat ako. Muli na lamang nadaing nang bigla atang sumakit ang mga sugat ko. Katawan ko. At pati puso ko. Ang sakit.
"No one can f*cking hurt you. Not anymore. You're safe now in my arms."
"A-Azekelle..."
Bumigat ulit ang talukap sa aking mga mata matapos kong banggitin ang pangalan nya.
Unti-unti na akong hinila ng antok. Gusto ko nalang matulog...pagud na pagud na ang katawan ko...
At yun nga,tuluyan na akong kinain ng dilim.
My fingers moved as I slowly wake up. The sound of beeping filled my ears coming from a machine.
I opened my eyes to the white ceiling above me. Blinking slowly,I tried to focus my gaze. I felt my body is arching too.
"She's awake."
"Call the doctor. Hurry up."
"Where is Azekelle?"
Noises. The familiar voices seemed surrounding me. Their face showed up in my reverie, I couldn't say anything or hear them properly.
My mouth was dry and my eyelids were becoming heavy again.
They were talking in soft yet rushed voices. I couldn't understand anything. My eyeslids were dropping close again and beeping grew louder in my ears.
"D*mmit. We're losing her again."
"Lumaban ka,Hermosa..."
"I'm sorry,Lady Boss..."
It was like night time. I couldn't see anything except for the darkness surrounding me. I knew I was awake but my body couldn't seem to follow. I had a hard time keeping awake for too long.
I heard voices again. This time,a voice that achingly familiar. A low,deep voice saying my name.
"Maxella..."
He held my hand tight in his callous palm and boulder crushing my chest was lifted. I could breathe again. Even though, I feel the pain stabbed inside my chest.
"Wife,please. I'm begging you. Come back to me..."
I heard his pleaded,his sobbed. I know it,he's crying. His baritone voice cracked.
But I couldn't open my eyes. Not yet. I'm afraid. Afraid to face the reality. I can't.
"How's my wife? F*cking tell me!"
"Azekelle, calm down! She will be alright. She's tough. Your wife is brave..."
"Shut up, Felicia!"
"T-To t-tell you honestly Mr. Wellsor...your wife is in a critical condition..."
Wala ulit akong naiintindihan. Ngunit isang bagay lamang ang nagpapalakas muli sa akin upang lumaban.
"She's carrying your child."
"W-What?"
"Congratulations, Mr. Wellsor. Your wife is two weeks pregnant."
...
HELMAN'S POV
ONE WEEKS. One weeks but still Hermosa is still unconscious. Gusto kong sapakin ang sarili ko dahil nangako kaming tatlo na protektahan sya pero nalinlang kami.
Mabuti na lang umamin si Taylor--ang butler ng Alfonso. Umamin sya kung saan ang main hideout nang kanyang amo.
Isa pang kasamahan nang mga nakasuot ng pulang maskara ang walang malay na natagpuan sa silid ni Hermsa ang hindi na nakatakas mula nong dumating si Walter.
Di ko na babanggitin kung anu ang sinapit ng mga iyun sa kamay ni Azekelle bago sila umamin kung sino mga ang may pakana ng lahat.
Bigla ko ulit naalala ang mga mata nya nong palusob kami sa hideout ng mga ito.
Wala na talagang akong mababakas na emosyon sa kanyang mga mata. Nagiging d£monyo talaga sya kapag kaligtasan na ni Maxella ang pag uusapan.
Kahanga-hangang napabagsak nito ang mga kalabang haharang sa daraanan nya. Sumunod na lang kami ni Felecia, at Wyx nang marinig ang pagsabog.
Kahit rin may daplis si Wyx ay sumugal parin sya upang bumawi at para rin sa kanya ay wala syang panahon para indahin 'yon dahil kasalanan rin nya daw kung bakit nalagay si Hermosa sa panganib.
Napailing ako. Hindi nya dapat sisihin ang sarili nya dahil nalinlang lamang kami at nagkamali.
Sa pagkakaalam ko rin habang nasa Florida si Azekelle ay hindi rin naging madali ang nangyari sa kanya doon.
Hindi lang puro business ang inaasikaso nya kundi sa kaligtasan rin ng kanyang asawa at sa mga taong pinotrektahan nya.
Hindi talaga maiiwasang marami ang naghahangad na pabagsakin sya mula sa mataas na posisyon.
Lalo na't si Azekelle rin ang dahilan kung bakit nakamit nang mga biktima sa kalup1tan ang hustisyang inaasam.
"Anong nangyari sa mukha mo, Tanner? Bakit ang pangit mo?"
Kahit na parang gulat na gulat na ewan ito--nang pumasok ako sa Private Room ni Hermosa--ay tiningnan nya parin ako ng masama.
Di nga lang kumibo.
"Good thing, matapang ang anak nyo, Mr Wellsor. Kahit na minsan ay sumuko ang katawan nya."
Nakuha ang aking atensyon sa sinabi ng Doctor.
Napayuko na lang ito nang biglang--malakas na napasuntok sa pader si Azekelle samantalang gulat na gulat parin si Razzer at Felecia.
"A-Anong ibig non sabihin, Tanner?"
Mahinang tanung ko. Nabingi ata ako at naging slow bigla.
Naluluhang sumagut si Razzer sa akin na mas lalong ikinanuot ng noo ko.
Bakla ba ito? Ba't bigla na lang---
"N-Ninong na ulit ako..."
"H-Huh?"
"Lady Boss is pregnant."
Nakakabakla man subalit bigla na lang nandilim ang paningin ko.
At nahimatay g*go.
...
THIRD POV
UMURONG na lang ang luha ni Razzer nang biglang nahimatay si Helman.
Napasapo na lang rin si Felecia sa noo.
"Gsgo."
Dapat nga si Azekelle dapat ang mahimatay dahil ito ang ama.
Pero kahit na may lungkot at pag alala sa kanilang dibdib dulot nang mga pangyayari ay di nila maiwasan ang makaramdam ng saya.
Parang may anong humawak sa puso ni Felecia nang makita ang halo-halong emosyon ni Azekelle--galak,lungkot,pag alala--sa kulay abong mga mata nito habang humigpit ang pagkakahawak sa kamay ni Maxella na wala paring malay.
"Wife...thank you...thank you and forgive me,please...wake up.."
Napaiwas na lang sila nang tingin nang makita nila itong lumuluha habang panay ang halik sa kamay nang asawa.
Naaawa rin siya sa pinsan nyang halos hindi na makakain ng maayos at walang tulog sa kakabantay kung kailan magigising si Maxella.
Si Felecia muna ang pansamantalang humawak sa negosyo habang nagpapagaling rin si Wyx na sugatan.
"T-Tubig..."
Nanlaki na lang ang kanilang mga mata nang may biglang nagsalita.
"W-Wife?"
Biglang nataranta si Azekelle nang bigla na lamang gumalaw si Maxella.
"T-Tubig..."
Ulit nito dahilan kung bat nahimasmasan si Razzer na kanina lang ay lugo-lugo at bagsak ang balikat.
Di parin nagising ang gsgo mula sa pagkahimatay.
"Lady Boss!"
Agad namang kumuha nang isang basong tubig si Razzer sa may side table---di kalayuan sa hospital bed. Sa kakamadali muntik nya nang masagi ang isang basket na puno nang iba't ibang prutas.
Suminghap si Azekelle bago alalayan si Maxella nang pilit itong bumangon.
Nag iwas sya ng tingin at panay ang tigis nang bagang kada mapadaing ito dahil sa mga sugat na natamo lalo na sa may bandang likod na hindi pa masyadong maghilom at may benda pa.
Iniwan muna si Felecia at Razzer ang mag asawa dahil kanilang nahinuha nila na kailangan ng mga ito ng privacy.
Bigla na lang silang nabunutan ng tinik ng lumaban si Maxella subalit di rin maiwasang kabahan sa susunod na mangyayari.
...
MAXELLA'S POV
INILIBOT ko ang paningin ko upang malaman kung saan ako. I literally stopped breathing when I saw him.
Nanghihina. Magulo ang basa nitong buhok at suot na puting long sleeve. Maputla katulad ko.
Parang winasak ang puso ko nang sunod sunod na nagflashback sa aking isipan ang nangyari.
Hindi parin siya gumalaw. Nanatili parin syang nakatitig sa akin. Mabilis ang paghinga. Tinunaw ako sa titig nya.
Hanggang sa lumapit sya sa akin na may halo-halong emosyon ang mababasa ko sa mga mata nya.
He held my left cheek with his roughed palm ang whispered with such warmth and comfort.
"You're gonna be okay now."
Hindi pa rin ako nagsalita.
One week. I've been unconscious for one week.
He said I had lost to much blood and the process of transfusion was risky because of some other reason.
Hinawakan na ni Azekelle ang magkabila kong mukha at pinagdikit ang aming mga noo. He was so close we were sharing the same breath, the same aim, at ramdam ko na ang lakas ng tibok ng puso ko, namin, tila tambol sa aking tenga.
"Maxella...don't make me worry like this again," he whispered. "I might lose control if sonething like this happened again."
Di ko maiwasang itulak sya. Alam kong pareho kaming nanghihina kaya napaatras sya.
"S-Stay away from me..."
Sa wakas naiusal ko. Bigla na lamang bumalik ang aking galit nang makita ko ang pagmumukha nya.
Suminghap muli sya at lumayo. Hinawakan ang dibdib nya bago tumingala.
Then he massaged the bridge of his nose, frustrated.
"Fvck." He uttered. "W-Wife, let me e-explain..."
Hindi ako nagsalita at blangkong pinanood kung paano nya pilit pinigilan ang luha nya. His eyes were bloodshot and his jaw moved aggressively from trying so hard to contain his overflowing emotion.
Umiling iling ako nang muling nagpabalik- balik sa aking isipan ang mga sinabi ni Tracy Davis. Di ko alam kung maibabalik pa ba ang tiwala ko sa kanya. Di kopa kayang tanggapin ang paliwanag nya. Ang hirap.
"I-I'm tired,Zeke. I want to rest. J-Just leave me alone and stay away from me. I don't to want see your face..." Mariin akong pumikit.
Alam kong nanatili siyang nakatitig sa akin.. Hindi ko alam kung ano ang tumatakbo sa kanyang isip, pero nakikita ko ang parehong sakit sa kanyang mga mata...it's like we're mirroring each other's pain.
"Is it hurting you this much?" He asked, voice low and somber. "You're hurting me too, Maxella."
I slowly nodded with tears brimming my eyes. Azekelle.
"It's hurts so bad... I don't know what to do. I thought I'm used to pain... I thought my body is numb...but it's hurting me more than anything whenever I see you...because I- I couldn't be with you."
Azekelle's gray eyes remained fixed on me. Hindi ko alam kong ang tubig na dumadaloy sa gilid ng kanyang mukha ay galing ba sa basa nyang buhok o sa kanyang mga mata.
Inabot nya ang pisngi ko at pinahid ang aking mga luha.
"If we stay away from each other, would it make you feel better?"
He asked,voice low enough I could barely hear. Pero ramdam ko...mula sa kanyang titig hanggang sa kanyang boses. I knew he cared for me enough.
I nodded again.
"You and our unborn child is the only reason I survive... I'm sorry for dragging you two, to my world...please...don't give up with me. I- I'll do everything. I'll be a good man. I'll be a good husband. Just please don't leave me, wife...please don't."
So he already knew that I'm carrying his child...
When I opened my eyes, wala na sya. Wala sa sariling napahawak ako sa tiyan ko.
Alam kong andyan pa ang baby ko. Patuloy na lumapit at nagbibigay sa akin ng lakas. Kahit na hinang hina na ako.
I wiped the tears off my cheeks and manage to smile, reminding myself that's it's okay... that I shouldn't be hurting. But the tears kept on coming like endless stream down my face.
I clasped my chest with my shaking hands and started to sob.
I thought it was okay. I wanted to believe everything would be okay.
But it was shattering me. Devastating the fact.
"I love you...but love is never enough. Sometimes love just ain't enough..."
***