"Y-You want to drink? Gutom ka b--" I didn't finish when he immediately cut me off.
"No," he said in his baritone voice. Nanatili ang mga mata nito sa cellphone na hawak at hindi man lang ako binigyan ng atensyon.
Maliit akong ngumiti. "S-Sige, sabihin mo kung may kailangan ka ha? I'll give it--"
"I'm not disabled, I can do what I need to do.." Binalingan ako nito ng may seryosong mga mata kaya napalunok ako. Hindi na 'ko nagsalita pa at tumango nalang.
Naiirita yata siya sa'kin. Baka sumasakit ang ulo niya dahil makulit ako? But I should understand his situation..
Umupo ako sa couch na nasa gilid at kinuha ang cellphone. Doon ko binuhos ang atensyon ko pero amido akong pasulyap-sulyap ako sa kaniya.
Kami lang ang nandito dahil umalis ang pamilya niya. Hindi ko alam kung anong mga gagawin nila pero mas mabuti na 'yon kaysa makita ko ang mukha ng demonyo na 'yon.
Si Darsen ay umuwi saglit dahil kukuha siya ng gamit namin. Tulad ko ay dito rin siya para samahan si Lorcan.
Walang nagsasalita sa'min. Kung ano ano rin ang pinagpipindot ko sa phone ko para kunyari ay ginagamit ko pero sa totoo lang ay pinagmamasdan ko lang siya.
I can't go near him. He's always saying that he don't believe that I'm his fiance. What hurts me the most is he's pushing me away.
Pero okay lang, kaya ko naman tiisin. Kung kailangang bumalik kami sa umpisa, gagawin ko.
Ilang minuto pa ang lumipas ng tumayo ito. Agad rin akong tumayo para alalayan siya pero nagulat ako ng hawiin niya 'ko at masamang tinignan.
"I said that I can! Ba't ba nandito ka pa? Sabing hindi kita kilala!" He exclaimed.
Napaatras ako at napayuko dahil umaamba nanaman ang luha sa aking mata. May kung anong bumara sa lalamunan ko dahil sa mga narinig.
"S-Sige a-ano.. lalabas nalang muna 'ko. H-Hintayin ko si Darsen.." nakayuko kong saad rito. Hindi ko alam kung anong reaksyon niya dahil agad akong tumalikod para lumabas.
Bago ko pa maisarado ang pinto ay narinig ko ang huli niyang sinabi. "Good then,"
I inhaled deeply. "I-I should understand.." tumango-tango ako at alanganing ngumiti. "Y-Yeah, I should.."
Umupo ako sa harapan ng room niya at tahimik na yumuko. Medyo masakit talaga ang ulo ko simula pa kahapon pero hindi ko naman makapagtuunan ng pansin dahil kay Lorcan.
Natanaw ko si Darsen pero nagtaka ako ng mapansing sa kabilang hallway siya galing. I shrugged it off and look at the bag and plastic he is holding. His forehead creased when he saw me but it immediately faded and smiled at me.
"Why are you here? Tara sa loob, I bought foods for us.." hinawakan nito ang braso ko at hinila papalapit sa pinto.
Medyo nag-aalangan pa 'kong pumasok dahil baka magalit nanaman si Lorcan pero wala akong nagawa kundi sumunod. Alam kong magagalit si Darsen kapag nagpaiwan ako rito sa labas.
Nagtagpo agad ang mata naming dalawa. Kasalukuyan siyang kumakain ng apple na nasa gilid ng kaniyang kama.
He removed his gaze at me and turned it to Darsen. "Ang tagal mo," seryosong saad niya.
Ngumiti lamang si Darsen sa kaniya. "Why? Nandito naman si Coleen para samahan ka.."
Inilatag ni Darsen ang folding table sa gilid at inilagay 'yon sa gitna. He motioned me to sit so I did. Hinanda niya ang mga dala niyang pagkain bago umupo sa tabi ko. Nasa harapan naman namin si Lorcan na tulad ng dati ko siyang nakilala, kunot ang noo at wala kang mababasang emosyon sa kaniyang mukha.
"Let's eat. Medyo natagalan ako dahil pinaluto ko 'yang mga yan.." hinanda niya ang pagkain na para sa'kin. Nagpasalamat naman ako. He was about to give Lorcan when he spoke.
"I'm full,"
Darsen's forehead creased because of that. Napatigil siya nag paghahanda at hinarap si Lorcan. "Bro, you didn't eat anything bukod sa apple na 'yan. Don't tell me that you're full, sumabay ka sa'min.." he said in his serious tone. Ipagpapatuloy niya sana ulit ang pagsasandok ng pagkain para kay Lorcan ng magsalita nanaman ito.
"I said I'm full! Kung siguro ay wala siya.." turo niya sakin kaya agad akong napatigil at napatitig sa kaniya. "kakain ako. I don't want her here, Darsen. Make her leave!"
It's like a sudden stab to my chess. He want me gone. He don't want me here.
Napayuko ako. Hindi ko na mabilang kung ilang beses na ba 'kong umiyak simula ng maaksidente siya. Hindi ko na mabilang bilang.
Pinagpagan ko ang pants na suot at akmang tatayo ng mapaigik ako dahil sa lakas ng pagtayo na ginawa ni Darsen.
I saw how red and mad he is right now while looking at Lorcan. "Repeat what you said," mariin niyang sambit kay Lorcan na nakikipaglaban ng titigan sa kaniya.
Hinawakan ko ang braso ni Darsen upang pakalmahin siya ngunit hindi niya 'ko pinansin. Ayoko ng away, lalo na sa pagitan nila. Kaya ko namang mag adjust at lumabas nalang.
"I said make her leav--"
"Bastard!" Darsen angrily shouted. "She's here because of you! Because she loves you and she cared for you! How can you say that huh? Oo! Hindi mo siya naaalala pero bro, bakit parang may galit ka kay Coleen? Nakalimutan mo lang siya pero hindi mo naman siguro nakalimutan gumalang ng tao!" Mabilis ang paghinga nito habang galit na galit na nakatingin sa kaibigan.
I held his hand. "I-I can leave, let's just understand hi--"
He glanced at me. "No one will leave here. Oo tama ka Col pero yung ginagawa niya? Hindi na kaintindi-intindi."
Padabog siyang umupo muli at hinila ko pasabay. Huminga muna ito ng malalim at humawak sa kaniyang dibdib. Nang magmulat siya ng mata ay muling bumalik sa ginagawa niya kanina na parang walang nangyari.
Bumaling siya sa'kin at matipid na ngumiti. "I'm sorry.." Nakakaintindi naman akong tumango sa kaniya.
Matapos ang tagpong 'yon ay hindi na sila nag-usap. Naupo na lamang ako sa couch katabi si Darsen at sumandal. Ipinikit ko ang mata dahil inaantok ako. Kulang na kulang ako sa tulog nitong mga nakaraan.
Before I fall asleep, I felt the light kiss on my forehead. Biglang gumaan ang tabi ko at alam ko na umalis si Darsen pero hindi ko na 'yon napagtuunan ng pansin dahil tuluyan na 'kong hinila ng dilim.
Ilang linggo matapos makauwi ng bahay si Lorcan ay patuloy ako sa pag-aasikaso sa kaniya. Kahit na hindi niya 'ko kinakausap at pinagtatabuyan niya ko ay tiniis at inintindi ko nalang.
The doctor gave him some medicines to take. May ilan din siyang schedule ng check-up na pinupuntahan namin para masiguradong maayos na siya.
Nasa condo niya kami kasama si Darsen. Si ate Cheska ay lagi ring nandito pero umaalis din dahil may trabaho daw siya. Ang magulang naman niya ay hindi ko alam, pake ko ba kung nasaang lupalop sila.
I glanced at my tummy and I can see the little difference there. Halata na sng kaunting paglaki nito. I smiled and caress it. After all the problems baby, I'll tell your dads about you.
I love you..
After I washed the dishes, I head straight to his room to check him. Nakita ko siyang nay ginagawa sa laptop kaya umalis na rin agad ako para hindi siya maistorbo.
Tinanggal ko ang apron at nagpunas ng kamay. Papasok na sana ako sa kusina para ikuha si Lorcan ng pagkain ng biglang umikot ang paningin ko.
I gripped tightly to the kitchen counter to support myself. Napahawak ako sa ulo ng mandilim ang mata ko ngunit bumalik rin sa dati.
"Col?" I heard Darsen's voice behind me. "Coleen!" Kasunod kong narinig ang mabilis niyang yabag papunta sa direksyon ko. He held my arms and I can see how worried he is.
"Are you okay? Wait, sit there I'll give you water.." inalalayan niya 'ko papunta sa couch at dali-daling bumalik para ikuha ako ng tubig.
I smiled and thank him. "Thank you. Ayos lang ako, don't worry.."
He remained his stare at me and then he sighed. "Can you just sit here? Hindi mo naman kailangang asikasuhin si Lorcan, Coleen.." mahinang boses na saad nito.
Bigla tuloy akong nag-alala na baka iniisip niyang mas mahalaga sa'kin si Lorcan kaya agad kong hinawakan ang kaniyang kamay. "Darsen sorry kung na kay Lorcan masyado yung atensyon ko ha? You know that he forgot me, I just want him to remember or atleast accept me again."
I don't know what he's thinking right now because I saw how he clenched his jaw. Like he's mad about something I don't know.
"Don't think like that," saad nito at masuyong hinaplos ang likod ng palad ko. "Wala 'yong problema sa'kin. Ang gusto ko lang ay h'wag mong pagudin yung sarili mo. You vomited this morning and I saw how headache attacked you this past weeks. Take care of yourself Coleen. I want you to prioritize yourself before others. Sana maintindihan mo 'ko.."
Maliit na ngiti ang isinukli ko sa kaniya at nakaiintinding tumango. "Naiintindihan kita, Darsen.."
Darsen got a phone call so he needs to pick that up. Nang maramdamang kaya ko ng tumayo ay pumunta ako sa glass wall at tumingin sa magandang tanawin.
Mataas ang floor kung nasaan kami pero hindi ito sobrang taas, katamtaman lang kumbaga. Sapat para makita ang mga sasakyan at mga taong nasa baba.
Lumipat ang mata ko sa garden sa baba at biglang bumilis ang tibok ng puso ko ng may makitang lalaki na nakatingin kung nasaan ako.
May suot itong cap at shades pero hindi ako pwedeng magkamali. Sa ilang taon ko siyang nakasama noon, hindi ako pwedeng magkamali.
Hindi ko alam pero parang pakiramdam ko ay nagkatitigan kami. Walang gumagalaw at pareho lamang na nakatuon sa isa't isa.
I touched my chest to feel the fast heart beats. The familiar feeling I used to feel years ago.
He's here.. My hon is here.
He came back to me..