Delaney
"DELANEY!" Tumingin naman ako sa direksiyon ng pinanggalingan ng boses only to see Cha smiling widely.
Nang makalapit na siya sa table namin ay agad niya akong niyakap at ganun din ang ginawa ko sa kaniya. We hugged each other tightly. We missed each other so much.
"I missed you."
"I missed you, too."
I heard someone fake a cough dahilan upang kumawala si Cha sa pagkakayakap sa akin.
"By the way, they are my friends here. This is Max..." Max, luh? Siya ba yung pinag-uusapan nila kanina? Gosh, ang ganda-ganda niya. She looks so exquisite. Teka! Teka! Babae si Max?! T*ngina! Akala ko pa naman---oh my gosh! AT P*T*NGINA, ESTUDYANTE RIN, TAKTE! "...and this is Lia..." Takte! Isang tao lang ang sumagi sa isipan ko. Biglang lumitaw sa akin ang imahe ng mga ngiti ni Lia. Tila nakaramdam ako ng pakikipag-karerahan sa loob ng dibdib ko. I missed her, I admit.
"H-hi." I greeted them and nakipag-shake hands pa. Maganda din si Lia. Mukha siyang doll.
Someone fake a cough again. It was Miss Yvonne. Napatingin naman ako kay Miss Antonia. Diretsong nakatingin lang siya kay Max---painfully.
Aray! Ramdam na ramdam ko ang sakit na nararamdaman ni Miss Antonia ngayon. Gusto ko tuloy siyang i-hug kung close lang kami.
"Oh. May kasama ka pala. Good morning!" Bati nito sa mga kasamahan ko at kay Miss Yvonne. "Miss Thompson nandito rin pala kayo." Dagdag pa niya. Referring to Miss Atonia. So Thompson surname niya.
Ipinakilala ko sila sa isa't-isa. Naiintriga ako sa kanila ni Max at Miss Antonia. Hindi makatingin si Miss Antonia kay Max habang si Max naman ay malawak na ngumingiti sa kaniya. And who's that lucky Isabelle they're pertaining to kaya?
Natigilan ako ng mag-vibrate ang phone ko. It is Tine, she's calling. Nagpaalam muna ako sa kanila bago lumabas ng cafeteria.
"Good morning, mahal!" Bungad ko kaagad sa aking nobya. I heard her giggled.
[Good morning, mahal. Nandiyan na ba kayo?] She asked.
"Yes, mahal. I'm sorry I forgot to message you."
[It's okay.]
"Madami kasi kaming nakilala kaagad dito. Nakaka-shook, hanggang dito pala may prof na inlove sa student niya." Natatawang kwento ko.
[Really?] Tumawa din siya. [Akala ko dito lang.] At tumawa na kaming pareho. Hindi nagtagal ang tawagan namin dahil may klase pa siya. Kaya agad na akong bumalik sa cafeteria. Miss Antonia escourted us again. Dito kami magsi-stay ng one week sa dorm ng University na ito. Share kami sa iisang kwarto ni Pat. Ang solo naman si Miss Yvonne.
Anim kaming players kaya apat na rooms ang nagamit namin. Nasa kabilang room lang si Miss Yvonne, itong kasama ko nakabusangot pa rin.
Tanungin ko kaya? Ay hindi, baka ma-uncomfortable lang siya. May laban pa naman kami. Baka ma-bother siya.
E lalong mas maba-bother lang talaga siya dahil wala siyang mailalabasan.
Nasa CR siya ngayon. Akma na sana akong kakatok ng mag-ring ang phone niya sa loob. Natigilan ako.
"Ano na naman?" Bored na tanong ng kaibigan ko after she answered it. Kahit hindi ko nakikita, alam kong nakabusangot siya ngayon.
Hindi ko naririnig ang nasa kabilang linya pero sure akong si Miss Yvonne iyon.
"Tsk. After mo akong ipahiya kanina? Ta's sa phone call ka pa talaga hihingi ng pasensya. How ridiculous you are, Montero!" Tumpak! It's Miss Yvonne. Sinasabi ko na nga ba.
I heard her ended up the phone call kaya patakbo akong pumunta sa bed ko at humilata doon. Na kunyari wala akong narinig kami pumikit ako.
Sinasabi ko na nga ba talaga e! Hindi talaga ako binibigo ng instincts ko!
Nagkunwari kong natutulog. Not until I heard my friend sobbing. Agad naman akong napamulat at agad na nilapitan siya na ikinagukat niya. Nag-aalalang tinanong siya.
"Hey, what's wrong?" She lift up her head to meet my gazes. Her eyes are so teary.
"H-hindi ko n-na kaya, Zielle." Pahikbing sagot niya.
"Why?" Lumapit ako sa kaniya at hinagod ang likod niya upang pakalmahin siya.
"Maybe it's t-time to tell y-you this..." I smiled telling her to continue. "M-miss Yvonne and I-I---"
"I know." I smiled genuinely.
"You knew?!" I nodded and smiled.
"So, bakit ka umiiyak?" I asked.
"She's my professor when I was a freshmen then naging coach ko pa siya sa Taekwondo. We build an unexpected friendship. Until last year, I just felt that I am slowly falling for her. When I am sure about my feelings for her, I confessed. And gladly, she love me, too. Everything went fine, not until last night...my parents asked her favor na siya daw ang mag-convince sa akin na i-handle ang business namin sa US after I graduate. Okay lang naman sana if yung business namin na nandito sa Pinas. Ayaw kong iwan si Yvonne, Zielle. Hindi ko kayang mapalayo sa kaniya. Kaya nagtalo kami kagabi." Mahabang kwento niya.
"Maybe pag-usapan niyo ng maayos. Explain those to her."
"Sasabihin lang niya it's for my own good." She rolled her eyes.
"Pag-isipan mong mabuti, then. Ano bang ikinakatakot mo?"
"Baka kapag nasa malayo ako makahanap siya ng iba na malapit at ipagpalit ako."
"G*go!" I laughed so hard. Parang teenager anf g*go. "Tarantado, akala ko naman kung---psh. After you graduate, ayusin mo kung ano ang dapat ayusin sa kompanya niyo sa US. Ako ang magbabantay kay Miss Yvonne." I winked at her for assurance.
She hugged me so tight, "Thank you!" I smiled at nodded.
"I gotcha back, always."