Έχουν περάσει μέρες από εκείνο το συμβάν στο μπαρ που δουλεύει ο Δημήτρης .
Το έχω συζητήσει με την μητέρα μου και κάπως το έχω ξεχάσει.
Ούτως η άλλως δεν με παίρνει και για πολλές στεναχώριες. Έχω μπροστά μου τους 5 πιο κρίσιμους μήνες, που θα καθορίσουν την πορεία της ζωής μου.
Έχω σκεφτεί πολλά πράγματα και έχω καταλάβει ότι είναι φυσιολογικο να με επηρέασε το όλο θέμα. Έχω να δω τον "πατέρα" μου γύρω στα 11 χρόνια. Όμως είμαι έτοιμη να τον αφήσω ξανά πίσω, ούτως η άλλως τα έχω καταφέρει και εγώ και η μητέρα μου περίφημα χωρίς εκείνον .
Αυτό που επισης μου έκανε εντύπωση ήταν η στάση του Δημήτρη απέναντι στο ζήτημα αυτό. Εγώ άφησα πίσω μου έναν Δημήτρη ανώριμο που δεν ήξερε τι ήθελε. Αυτός ο Δημήτρης που αντίκρισα όμως , ήταν υπεύθυνος και ώριμος ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε εμένα.
Ξέρω καλά όμως ότι δεν μας κάνει καλό να κρατάμε επαφή μια και γνωρίζουμε καλά και οι δυο μας ότι αν κρατήσουμε επαφή θα ξανά πέσουμε ο ένας στα δίχτυα του άλλου με πολύ ευκολία. Οπότε η κατάσταση είναι καλό να μείνει ως έχει.
Έβαλα το πιάτο μου στον νεροχύτη και ξέπλυνα τα χέρια μου απο το φαγητό. Ήμουν υπερβολικά φουσκωμενη και χρειαζομουν οπωσδήποτε ένα 2ωρο ύπνου αλλά σε λιγότερο από μία ώρα έπρεπε να είμαι στο φροντιστήριο, οπότε ο ύπνος θα έμενε ένα άπιαστο όνειρο για εμένα.
Το δίωρο στο φροντιστήριο πέρασε αργά και βασανιστηκα όμως τώρα ήμουν σπίτι και έκανα ένα μικρό διάλειμμα για να χαζεψω λίγο στο κινητό.
3 μήνες μετά:
Μήνας Φεβρουάριος που αυτό σημαίνει κρύο .
Σε λιγότερο από μία εβδομάδα έρχεται ο Μάρτιος που στην φαντασία μας είναι η αρχή της άνοιξης, όπου τα λουλούδια ανθίζουν , τα δέντρα πρασινίζουν ξανά και γύρω μας υπάρχουν πεταλουχαχαχαχα
Λέω στην φαντασία μας γιατί στην πραγματικότητα το μόνο που υπάρχει είναι κρυο, βροχή και αν ήμαστε λιγάκι τυχεροί ήλιος μια φορά την εβδομάδα. Όμως δεν θέλω να είμαι αχαριστη. Το καλοκαίρι πλησιάζει και δεν ξέρω κατά πόσο έτοιμη είμαι. Οι πανελλήνιες με αγχωνουν από την πρώτη λυκείου όσο και να μην ήθελα να το σκέφτομαι.
Το διάβασμα καθημερινά αυξάνεται αντί να μένει στάσιμο . Οι βόλτες μου αρχίζουν να μειώνονται ραγδαία, όπως και ο χρόνος μου στο κινητό που πλέον ήταν η μόνη πηγή διασκέδασης μου. Τώρα το μόνο που υπάρχει στο οπτικό μου πεδίο είναι χιλιάδες βιβλία πεταμένα δεξιά αριστερά και μια ποικιλία χαρτιών και σημειώσεων κολλημένη πάνω σε τοίχους και στην βιβλιοθήκη μου.
Πραγματικά το δωμάτιο μου έχει καταλήξει να είναι χάος.
Για όσους αναρωτιούνται τι μπορεί να έγινε με την ιστορία με τον ..μπαμπά μου και τον Δημήτρη μπορώ να πω πως από τότε έχουν συμβεί πολλά πράγματα.
Αρχικά ο μπαμπάς μου προσπάθησε πολλές φορές να έρθει σε επαφή με την μητέρα μου αλλά εκείνη έκοβε κάθε είδους επικοινωνίας . Η προσπάθειες της να με κρατήσει μακριά από εκείνον όλα αυτά τα χρόνια διαλύθηκαν μέσα σε μια στιγμή. Όμως καμία από τις δύο μας δεν φταίει για αυτό.
Έπειτα ο Δημήτρης μου έστειλε ένα μήνυμα όπου έλεγε :
Ίσως είναι μαλακια που κάθομαι και σκέφτομαι ακόμα αυτό το θέμα, αλλά από την τελευταία φορά που σε είδα δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου. Σε είδα πιο ήρεμη από ποτέ και αυτό με έκανε να νιώθω χαρά και ανακούφιση. Ξέρω ότι σου φέρθηκα απαίσια όμως δεν μπορώ να αλλάξω το παρελθόν. Ο λόγος που σου στέλνω αυτό το μήνυμα είναι επειδή θέλω να σου πω αυτό που δειλιασα να κάνω τις προάλλες. Είσαι αλήθεια σημαντική για εμένα και ότι σου έλεγα τότε όντως ίσχυε αλλα δεν ήξερα πως να το εκφράσω όμως τώρα που έχω καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει μέσα μου θέλω να σε κρατήσω μακριά μου. Δεν το κάνω από κακία η κάτι απλά θεωρώ πως είναι καλύτερο εμείς να έχουμε όσο λιγότερη επαφή γίνεται. Αυτή την γαλήνη που είδα στα μάτια σου τότε δεν την είδα ποτέ το καλοκαίρι όσο θεωρητικά ήσουν μαζί μου. Δεν θέλω να είμαι η αιτία της στεναχώριας σου και αφού δεν μπορώ να σου προσφέρω αυτή την φρεσκάδα που πρόσεξα εκείνη την μέρα είναι καλύτερο για εμάς να μείνουμε δύο απλοί.. γνωστοί. Θέλω να ξέρεις ότι όντως λυπάμαι για το πώς σου φέρθηκα και προσπαθώ να σε προστατέψω από τον ίδιο μου τον εαυτό. Καλη τύχη στην ζωή σου μωρό μου.
Ασταμάτητα δάκρυα κυλούσαν σε γοργούς ρυθμούς από τα μάτια μου μόλις το διάβασα. Δεν ήξερα τον λόγο που έκλαιγα. Βαθιά μέσα μου πίστευα ότι απλα δεν θέλει να ξανά είναι μαζί μου ποτέ και προσπαθεί να με αποφύγει ευγενικά .
Δεν του απάντησα κάτι ακόμα μέχρι σήμερα σε αυτό το μήνυμα. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει και απάντηση κιόλας. Προσπαθώ να διώχνω τις σκέψεις που κάνει το μυαλό μου χωρίς την άδεια μου πάνω σε αυτό το θέμα.
Όπως είπε και εκείνος είναι καλύτερα να έχουμε όσο λιγότερη επαφή γίνεται.
Απενεργοποίησα το κινητό μου ώστε να μην μου αποσπάσει την προσοχή και άρχισα να παπαγαλιζω ιστορία. Ύστερα είχα να κάνω κάτι ασκήσεις στα λατινικά και να μάθω θεωρία στα αρχαία. Δηλαδή με λίγα λόγια θα τελειωνα το βράδυ.
Και έτσι και έγινε.
Τελείωσα στις 10.30 το βράδυ και μιας και σήμερα ήταν Παρασκευή και δεν είχα σχολείο την επόμενη μέρα , αποφάσισα να χουχουλιασω στο κρεβάτι μου συνεχίζοντας το βιβλίο μου.
Είχα πορωθει, διάβαζα σίγουρα πάνω απο δυόμιση ώρες και κοντευα να τελειώσω το βιβλίο μου. Μου έμεναν ακόμα αλλα επτά κεφάλαια και μετά θα ήμουν ελεύθερη και από την φυλακή της λογοτεχνίας .
Και λέω φυλακή γιατί είσαι φυλακισμένος στα δίχτυα της και χαμένος στον δικό της κόσμο.
Έκλεισα το βιβλίο και το ακούμπησα στο γραφειο μου, αφού ανανέωσα τον σελιδοδείκτη. Άκουσα το τηλέφωνο μου να χτυπάει και κατευθύνθηκα προς το μέρος του.
Ξαφνιάστηκα.
Το όνομα του αναγραφόταν επάνω στην οθόνη
Αποφάσισα να μην το σηκώσω μιας και εκείνος ήταν που αποφάσισε να μην έχουμε επαφές.
Παρόλο που και εγώ συμφωνώ εν μέρη.
Εκείνος με είχε πάρει ήδη 3 φορές και εγώ πλέον είχα σιγουρευτεί ότι δεν έκανε λάθος αριθμό. Έτσι λοιπόν στην τέταρτη φορά το σήκωσα.
"Παρακαλώ;" Ακούστηκα εγώ πρώτη.
"Νατάσσα;" Τον άκουσα με δυσκολία να λέει μιας και βρισκόταν σε έναν χώρο με πολύ δυνατη μουσική.
Μάλλον στο μπαρ θα ήταν
Λιώνω κάθε φορά που τον ακούω να προφέρει το όνομα μου..
"Δημήτρη όλα καλά;" Ρώτησα εγώ δήθεν άνετη
Στην πραγματικότητα το στομάχι μου είχε γίνει κόμπος και η καρδιά μου πήγαινε πιο γρήγορα και από αγωνιστικό αμάξι.
"Όχι, τίποτα δεν είναι καλά από την μέρα που ήρθες στο μαγαζί " μου είπε εκείνος με μια βραχνή και παράλληλα μεθυσμένη φωνή.
Σίγουρα έχει πιει.
"Δημήτρη τι εννοείς;" Ρώτησα πλέον αγχωμενη για το τι θα ακούσω.
Εκείνος ρουφηξε την μύτη του πριν απαντήσει
"Νατάσσα με θες καθόλου ή να συνεχίσω να πίνω;" Ρώτησε.
Πήρα μια βαθιά ανάσα. Δεν είχα ιδέα τι σκατα έπρεπε να απαντήσω σε αυτό .
" Γιατί το ρωτάς αυτό; Εσύ ήσουν αυτός που δεν ήθελε επαφή " του απάντησα προσπαθώντας να αποφύγω την ερώτηση που μου έθεσε πριν λίγο
" Το ξέρω γαμωτο και μαλακια μου αλλά καθως έγραφα το μήνυμα ήλπιζα βαθιά μέσα μου ότι θα μου πεις ότι δεν θες να είμαστε χώρια. Όμως είμαι τεράστιος μαλακας έτσι; " Απάντησε κανοντας με να νιώσω περισσότερη αμηχανία
"Δημήτρη είναι καλύτερα έτσι πίστεψε με, θα γλυτώσουμε και οι δύο και θα έχουμε ένα αξέχαστο καλ-"
Πριν προλάβω να ολοκληρώσω με διέκοψε
"Σε θέλω ρε Νατάσσα " φώναξε και πέταξε κάτι που έσπασε.
Γεια σας αγαπεςςς
Τι κανετεε;
Πώς σας φάνηκε το σημερινό κεφάλαιο;
Αν σας άρεσε αφήστε ένα αστεράκι και εμείς θα τα πούμε στο επόμενο.
Φιλουρες με αγάπη
Μπαιιιι