အခန္း 3
အႏွစ္ ၂၀ ခန္႕ အၾကာ။
ဇုသြဲ႕ ႏွလံုးထဲက အလင္းမႈန္အတြက္ ထမ္း
ေဆာင္ရမည့္ တာဝန္ေၾကာင့္ မိခင္ျဖစ္သူ၏
ႏိုင္ငံသို႕ ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္။
" စလယ္ရီ စလယ္ရီ "
"အို…… ႏိူးပါျပီ"
ေစာေစာစီးစီး စလယ္ရီ အိပ္ရာကေလးကေန လူး
လြန္႕ ထ ရေလျပီ။ မထလို႕လည္း မျဖစ္။ေက်ာင္းမ
သြားခင္ အိမ္သားေတြကို နံနက္စာ ျပင္ေပးခဲ႕ရမည္။
မဟုတ္လွ်င္ အေဒၚၾကီးလက္ဝါးေစာင္းကို ျမည္းစမ္းရ
လိမ့္မည္။
ေရခဲေသတၱာထဲ ရွိေသာ ဟင္းခ်က္ဖို႕ ရွာေတာ့
ေျပာင္သလင္းခါေနသည္။မျဖစ္ေသး။ေစာေစာစီးစီး
ေအးကိုက္ေနေသာ ေဆာင္းမနက္မွာ မနက္အေစာ
ထေျပးရေတာ့မည္။လက္ထဲတြင္လည္း အခ်ိန္ပိုင္းလုပ္
လို႕ ထုတ္ထားတဲ႕ ေငြေလးနည္းနည္းက ရွိေပလို႕
ေတာ္ေသး။
" အိုဒူရာေရ ေစ်းကို ခဏသြားဦးမယ္ေနာ္၊
ဟင္းခ်က္စရာ ကုန္ေနလို႕"
"သြားလိုက္၊ ငါ့ဖို႕ ပုစြန္ေလး ဝယ္ခဲ႕စမ္း"
"အြန္းပါ"
အိုဒူရာဆိုတာ စလယ္ရီ အခန္းေဖာ္။ေျပာရလွ်င္
သခင္မလို႕ ေခၚရမည္လား။စလယ္ရီကိုဆို မ်က္စိ
ႏွစ္လံုးဖြင့္သည္ႏွင့္ အေပ်ာက္မခံတတ္သူ။အဟင္း။
ခ်စ္လြန္းလို႕ေတာ့ မဟုတ္။သူမက စလယ္ရီကို ခိုင္း
မွ သူမတစ္ေန႕တာ ကုန္ဆံုးႏိုင္တာမို႕။
စလယ္ရီ ေစ်းကို ေျပးလာမိသည္။အိုဒူရာဖို႕ ပုစြန္
နည္းနည္းဝယ္ကာ က်န္ေနေသာ ပိုက္ဆံျဖင့္ လိုတာ
ေလးေတြ ဝယ္ျခမ္းလိုက္ရသည္။
" အို …… ေဆာရီးေနာ္၊ ကြ်န္မ မျမင္လိုက္လို႔"
"……"
ပခံုးခ်င္း တိုက္မိလိုက္တာေၾကာင့္ စလယ္ရီ
ကိုယ္ေလး ကိုင္းကာ အျမန္ေတာင္းပန္စကားဆို
လိုက္သည္။အေျပးအလႊားေလး ေျပာျပီးေနာက္ အိမ္
အေရာက္ပင္ ဒုန္းစိုင္းမိခဲ႕သည္။အိမ္ဆိုမွ စလယ္ရီ
ေနေသာ အိမ္တြင္ စလယ္ရီအပါဝင္ လူေလးဦး ရွိ
သည္။အေမ့၏ အေဒၚျဖစ္သူ အလူမာ၊ အေဒၚၾကီးသား
ၾကီးျဖစ္သူ အလူခါႏွင့္ မိၾကီးက်ယ္မေလး အိုဒူရာရယ္
စလယ္ရီ ရယ္ေပါ့။စလယ္ရီႏွင့္ အူဒူရာမွာ ရြယ္တူျဖစ္
ျပီး အလူခါကေတာ့ စလယ္ရီထက္ တစ္ႏွစ္ၾကီးေသာ
သူျဖစ္သည္။စလယ္ရီတာဝန္က အိမ္မႈကိစၥ၊ ခ်က္ျပဳတ္
ေလွ်ာ္ဖြပ္ဖို႕ရန္ႏွင့္ အူဒူရာကို ခစားဖို႕ပင္။အေဒၚၾကီး
ကေတာ့ သားႏွင့္သမီး ေက်ာင္းတက္ဖို႕အတြက္ လို
ေလေသးမရွိေအာင္ ျပင္ေပးတတ္ျပီး စလယ္ရီအတြက္
ေတာ့ ေဝစုမပါ။
အေမဆံုးတာက စလယ္ရီ အသက္ ၁၆ႏွစ္အရြယ္။
အိမ္ရာမဲ႕ျဖစ္ကာ ေရာက္လာေသာ အေဒၚၾကီးတို႕ကို
အိမ္မွာအတူေနခိုင္းခဲ႕ရာက အေမဆံုးေတာ့ အေမ
စလယ္ရီအတြက္ လွ်ိဳ႕ဝွက္စြာ ထားခဲ႕ေသာ ဘဏ္က
ေငြေလးအစ ရွိသမွ် ပိုင္ဆိုင္တာအကုန္ အေဒၚၾကီး
လက္ဝါးၾကီးအုပ္ပစ္ခဲ႕သည္။
ခ်ိဳ၍ အၾကင္နာပိုခဲ႕ေသာ အေဒၚၾကီးအမူအရာေတြ
က အေမမရွိတဲ႕ေနာက္ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူး ရေလေတာ့။တစ္ခုသာ စလယ္ရီကိုေတာ့ အိုဒူရာႏွင့္ တစ္ခန္းထဲ အိပ္ခြင့္ေပးထားျခင္းပင္။သို႕ေသာ္ ထို သို႕ အိပ္ခြင့္ ေပးျခင္းဟာလည္း အိုဒူရာ၏ အၾကံေပးခ်က္ ေၾကာင့္ မဟုတ္လား။
" စလယ္ရီ ပုစြန္ပါခဲ႕လား "
"အြန္း ခ်က္ထားတယ္"
" ထမင္းထုပ္ထဲ ထည့္လိုက္ရမလား အခုစားမလား"
"ဟင္ နင္က နည္းနည္းပဲ ဝယ္လာတာလား၊ ဟင့္
ေမေမ ေမေမ စလယ္ရီ စလယ္ရီေၾကာင့္"
သြားေလျပီ။အိုဒူရာ ထံုးစံအတိုင္း ျပႆနာ
ရွာေလျပီ။ စလယ္ရီ ဂုတ္ပိုးေလးေတြေတာင္ ယားလာသလိုလို။ေျခေဆာင့္ကာ မိခင္ျဖစ္သူကို ေျပးတိုင္ေနေသာ အိုဒူရာေၾကာင့္ အလူမာၾကီး ေဒါပြေတာ့မည္။
အေဒၚၾကီးဆိုတာက သမီးျဖစ္သူမ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္ညွိဳးတာႏွင့္ ဘီလူးသဘက္ပမာ
စလယ္ရီကို အျပစ္တင္ ရိုက္ႏွက္တတ္
သူမုိ႕။
"စလယ္ရီ နင္ဘာသေဘာလဲ၊ ၾကည့္စမ္း ဒူရာေလး
ငိုေနရျပီ လာစမ္း လာစမ္းေကာင္မ ဟင္၊ နင္ေသမယ္
နင့္ကို ေသေအာင္ သတ္မယ္"
"ေျဖာင္း ျဖန္း "
"အြတ္"
စလယ္ရီ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုက္ကာ ၾကမ္းျပင္ထက္
ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္ထားမိသည္။မ်က္ႏွာကေလးကို
ထိခိုက္မည္စိုးတာေၾကာင့္ စလယ္ရီ ဒူးေလးႏွစ္ဖက္
ၾကားကို ကြယ္ဝွက္ထားမိသည္။
" ေကာင္မ ေမာ့စမ္း "
"ဟယ္ ဟုတ္သား ဖယ္သမီး၊ ငါ့သမီးထက္ လွတဲ႕
နင့္မ်က္ႏွာကို သိပ္ကို ထိခိုက္မွာစိုးေနတယ္ေပါ့ေလ
လာစမ္း ေကာင္မ ေသဦးမယ္"
အို……အေဒၚၾကီး ရိုက္လိုက္ေသာ လက္က လက္
သည္းအရွည္ၾကီးေၾကာင့္ စလယ္ရီပါးျပင္ေလး ပူရွိန္း
တက္သြားသည္။နာက်င္မႈေလးက တေရးေရး။တစ္ခ်ိန္
တည္းပင္ အိုဒူရာဆီက ရီသံ ထြက္လာသည္။
ဟူး…ေတာ္ေသးရဲ႕။
စလယ္ရီ စိတ္ထဲကေန သက္ျပင္းကေလး ခ်လိုက္
သည္။အိုဒူရာ ရီသံ ထြက္လာျပီမို႕ စိတ္ေအးရေလျပီ။
သူမရွာေသာ ျပႆနာကို သူမရီသံျဖင့္ ေအာင္ပြဲခံျပီး
သည္ႏွင့္ ေျပေပ်ာက္တတ္သည္မို႕။
" ဟင္ ဟမ္ ေမေမ ေမေမလုပ္ဦး၊ လူခါ လူခါ"
"ဘာလဲ ဘာျဖစ္လဲ ပိတ္ထိုးလိုက္ရ၊ နားျငီးတယ္
စားစရာရွိတာ အသာစားေလ ဘာျဖစ္လို႕ အာေခ်ာင္
ေနလဲ ၊ ေမၾကီး မုန္႕ဖိုး ေက်ာင္းသြားေတာ့မယ္"
"အမ္ ေအးေအး ေမ့သားၾကီး ဒီမွာ ဒီမွာ"
"ေမေမ"
"ဒူရာေလးက ပုစြန္ဟင္းစားခ်င္တာလား"
"အြန္း"
"ေက်ာင္းခ်ိန္ေတာင္ နီးေနျပီ၊
စလယ္ရီ သြားစမ္း"
"အို…အခ်ိန္က"
"နင့္ကို သြားစမ္းလို႕ ေျပာေနတယ္ေလ၊ ငါ့စားဖို႕
ေန႕လယ္စာကို နင္ ပုစြန္သြားဝယ္ ခ်က္ျပီး ထုပ္ခဲ႕"
"ဟင္ ဒါေပမယ့္ ေန႕လယ္ စာေမးပြဲရွိတယ္ေလ၊
မနက္ပိုင္းမမီရင္ ဆူခံရမွာေပါ့"
"အဲ႕တာ နင့္အပိုင္းေလ နင္ဦးေႏွာက္မရွိလို႕
နင့္အျပစ္နဲ႕နင္ ႏွစ္ခါလုပ္ရတာေလ မရွည္နဲ႕၊
ေမေမ လုပ္ပါဦး၊သူက သမီးေျပာတာကို အလိုမက်
ဘူးနဲ႕တူတယ္"
" စလယ္ရီ ဒူရာေလးေျပာတာကို ညည္းက အာခံ
ခ်င္ေနတာလား၊ ဘာလဲ ေငြလား၊ ေရာ့ ယူလိုက္၊
ဒူရာေလး ေျပာသလိုလုပ္ေနာ္၊ လာလာ သမီး အဝတ္
လဲ အေမ မနက္စာကို ဆိုင္မွာဝယ္ေကြ်းမယ္ ေနာ္"
"ဟြန္ ဟြန္႕ ေမေမက သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္"
ေပ်ာ္ျမဴးထကာ အနားခြာသြားေလေသာ သူႏွစ္
ေယာက္ မရွိမွ စလယ္ရီ ျပန္႕က်ဲေနေသာ ေငြစကၠဴ
ေလးေတြကို ကုန္းေကာက္လိုက္သည္။စုတ္ဖြာေန
ေသာ ဆံပင္ေလးေတြကို လက္ေလးျဖင့္ ျဖီးခ်လိုက္
ကာ ေစ်းသို႕ တဖန္ ထြက္လာခဲ႕ရသည္။အေတြးထဲ
လည္း လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အၾကံထုတ္လာခဲ႕ရသည္။
သို႕ေသာ္……။
" အ … အ ……"
စလယ္ရီ လမ္းနံေဘးအတိုင္း ေလွ်ာက္ေနစဥ္
အေရွ႕နားတြင္ လူတစ္ေယာက္ ဓာတ္တိုင္ကို
ကိုင္ကာ နာက်င္စြာ တိုးသဲ႕သဲ႕ ညည္းေန၏။
" ရရဲ႕လားရွင့္ ၊ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ၊ ေအာ္သိျပီ
ေဆးရံုကား ေခၚေပးမယ္ေနာ္"
"ဟင့္ ဟင့္အင္း"
" ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲရွင္"
"လက္ လက္ေပး"
"ရွင္"
စလယ္ရီ ဘယ္ဘက္လက္ကေလးကို ေယာင္ေယာင္ကမ္းကမ္း ေပးမိလိုက္သည္။
" အူး……ဟူး ……ဟူး……စ စလယ္ စလယ္ရီလား"
"ရွင္ ကြ်န္မနာမည္ကို သိေနတာလား"
နာမည္ကိုသိေနေသာ သူစိမ္းေၾကာင့္ စလယ္ရီ
အံ႕အားသင့္သြားရေလသည္။သူမလက္ကိုလည္း အခု
ခ်ိန္ထိ ကိုင္ထားဆဲျဖစ္၍ ေမာ့ၾကည့္လာေသာ လူကို
စလယ္ရီ အေသခ်ာၾကည့္လိုက္သည္။ထိုလူကို စလယ္
ရီ မသိ။
"ဟူး…ဟူး……"
"သက္သာရဲ႕လား ရွင့္"
"အြန္း"
စလယ္ရီ ထပ္၍ အံ႕ၾသရျပန္သည္။အေကာင္း
ပကတိ လူအတိုင္း တည့္တည့္ရပ္လ်က္ ေဘာင္းဘီ
အိတ္ေထာင္ထဲ လက္ႏႈိက္ကာ ရပ္ၾကည့္ေနေသာ ကို
ခန္႕ေခ်ာၾကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္မို႕။
" ရွင္ ကြ်န္မကို သိေနတာလား ဟင္"
"အင္း"
"ကြ်န္မနာမည္ကို ဘယ္လိုသိတာလဲ ဟင္"
"ေနာက္ၾကရင္ ေျပာျပပါမယ္၊ ဒါပဲေနာ္"
"ရွင္၊ ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ႕"
ေခါင္းေလးကို ပုတ္ကာ ထိုလူထြက္သြားသည္။
ေခါင္းအစေျခအဆံုး အႏုပညာဆန္လြန္းစြာ ေခ်ာ
သန္႕ေနေသာ ေယာက်ာ္းသားတစ္ေယာက္။
"ဟင္ ဟာ သြားျပီ"
လာရင္း ကိစၥကို ေမ့ေတာ့သည္။စလယ္ရီ သတိ
ရမွ ေျပးထြက္လာခဲ႕မိေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္
ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္ရသည့္အခါ ေက်ာင္းခ်ိန္ေနာက္
က်သြားရေတာ့သည္။အေရးထဲ အေဒၚၾကီးက မနက္
ပိုင္းအားေနမွာစိုး၍ ၾကမ္းတိုက္ခိုင္းေနေသးသျဖင့္
စလယ္ရီ မနက္ပိုင္းလည္း အလုပ္ႏွင့္ လက္ အဆက္
မျပတ္ရ။
ေန႕လယ္ပိုင္း ဆင္းခါနီးေတာ့ ေက်ာင္းေပါက္ဝသို႕
စလယ္ရီ ထြက္လာခဲ႕မိသည္။အခ်ိန္မီ ထမင္းထုပ္မရ
လွ်င္ အိုဒူရာ ျပႆနာရွာမည္ စိုးသည္။စည္းကမ္းၾကီး
လြန္းေသာ ေက်ာင္းျဖစ္တာေၾကာင့္ ပိတ္ထားေသာ တံ
ခါးက ေက်ာင္းျပတ္သူကို ဖြင့္ဝင္ခြင့္ျပဳမည္မဟုတ္။
" ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ၊ စာေမးပြဲကလည္း ေက်ာင္း
တက္တာနဲ႕ ေျဖမွာ၊ ကယ္ပါ ကယ္ပါ"
ေက်ာင္းတံခါးအနား ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္း
ေလး မျမည္ခင္ စလယ္ရီ ရင္ေတြ အခုန္ျမန္လာခဲ႕
သည္။အၾကံကလည္း မရ။
" လာ "
"ရွင္"
မနက္က ကိုခန္႕ေခ်ာၾကီးပင္။သူ စလယ္ရီ လက္
ေမာင္းေလးကေန ေက်ာင္းထဲကို ဆြဲေခၚလာေပးသည္။
ပထမအဆင့္ေတာ့ လြန္ေျမာက္ျပီ။ဒုတိယအဆင့္ အို
ဒူရာ ေျငာင့္ထားျခင္းျဖင့္ အတန္းပိုင္ အဆူခံကိုသာ
လိမ့္ခံဖို႕တင္ က်န္ေတာ့သည္။
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင့္"
"မလိုပါဘူး သြားမယ္ေနာ္"
လက္ျပကာ ထြက္သြားေသာ ထိုလူကို စလယ္ရီ
ေခါင္းေလးငံု႕ကာ အရိုအေသျပဳလိုက္မိသည္။သန္႕
ျပန္႕စြာ ဝတ္စားထားျပီး ရင့္က်ပ္ေနေသာ မ်က္ႏွာ
ေၾကာင့္ G-12ေက်ာင္းသူ သူမထက္ေတာ့ အသက္
အားျဖင့္ ၾကီးေနေပလိမ့္မည္။
" အိုဒူရာ ဒီမွာ ထမင္းထုပ္"
"အဟက္ နင္က ေတာ္သားပဲ ေက်ာင္းတံတိုင္းက
ေန ခိုးေက်ာ္လာတာလား"
"ဟင့္အင္း"
"ဟုတ္လို႕လား မလိမ္နဲ႕ေနာ္"
"ဟင့္အင္း"
"မယံုဘူး လာစမ္း ၊ လာ ငါနဲ႕လိုက္ခဲ႕"
"အို"
အိုဒူရာ လက္ကို ေဆာင့္ဆြဲေခၚကာ သြားသည္က
ေသခ်ာသည္။အတန္းပိုင္ဆရာမဆီပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္
မည္။ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ဆရာမေရွ႕ေရာက္ေတာ့
ေက်ာင္းအုတ္တံတိုင္းကိုပါ ခိုးေက်ာ္တက္လာပါသည္
ဆိုကာ ျပစ္မႈတစ္ခု စြဲခ်က္ေပါင္းတင္ကာ ဆရာမလက္
အပ္ခဲ႕သည္။
ဆူပူမႈေထာင္ေပါင္းေသာင္းခ်ီကို ထံုးစံအတိုင္း နား
ကေလးကို စြင့္ကာ အဆင္သင့္ နားဆင္ရန္ ျပင္လိုက္
သည္။
" စလယ္ရီ"
"ရွင္"
"ရျပီသြားေတာ့"
"ဟင္……ဆရာမ သမီးကို မဆူေတာ့ဘူးလား"
"ရတယ္ အေၾကာင္းအရင္းကို သိထားလို႕
ဆရာမ နားလည္ခြင့္လႊတ္လိုက္မယ္၊ ေနာက္ဆို
ရင္ေတာ့ ဆရာမဆိုးတယ္မေျပာနဲ႕ေနာ္ ဟြန္း၊
သြားလို႕ရျပီ စလယ္ရီ"
"အို … ေက်းဇူး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင့္"
စလယ္ရီ ဘယ္လို ေပ်ာ္ရမလဲ မသိ။စာသင္ခန္းထဲ
ေရာက္ေတာ့ အိုဒူရာကို ရွာၾကည့္မိသည္။သူ ရွိေန
သည္။ေက်ာင္းတက္ဖို႕လည္း အခ်ိန္လိုေသးတာ
ေၾကာင့္ စလယ္ရီ ေက်ာင္းဝန္းထဲသို႕ ထြက္လာမိ
သည္။အရိပ္ေကာင္းေကာင္းအပင္ၾကီးေအာက္တြင္
ထိုင္မိဆဲဆဲ ဆာေလာင္ေနေသာ ဗိုက္အတြက္ ေရ
ပိုက္အနားသြားကာ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေမာ့
ကာေသာက္လိုက္သည္။ျပီးမွ အပင္ေအာက္က ခုံေလး
ထက္ ျငိမ္သက္စြာထိုင္ရင္း အေမာေျဖမိလိုက္သည္။
" ေက်ာင္းသူ "
"ရွင္"
"ေရာ့ စားလိုက္"
" သမီးအတြက္လား တကယ္"
"အြန္း မနက္ကတည္းက ဘာမွမစားရေသးဘူးမလား"
"ရွင္ ဘယ္လို ဘယ္လိုသိေနတာလဲ ဟင္"
"မ်က္ႏွာမွာ ေပၚေနတယ္၊ ဒါနဲ႕ ေရာ့ဒီမွာ
ဖုန္းနံပတ္၊ အကူညီလိုရင္ဆက္လို႕ရတယ္"
"ဟုတ္"
"ျဖည္းျဖည္းစားပါ နင္ေနဦးမယ္၊ စလယ္ရီဆိုတာ
ေက်ာင္းသူရဲ႕ နာမည္ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္"
" ဟုတ္ ပါတယ္"
"ဒါဆို ဟုတ္ေနျပီပဲ"
" အစ္ကိုၾကီးက ဒီေက်ာင္းမွာ ဘာလာလုပ္တာလဲဟင္"
" ဆရာ၊ အင္း ပန္းခ်ီကလပ္အတြက္ ဒီေက်ာင္းမွာ
လုပ္အားလာေပးတာ"
" ဟြန္ ဟုတ္ မဂၤလာပါရွင့္ "
"မဂၤလာပါကြာ၊ အခ်ိန္ပိုင္းေလးတင္ လာသင္မွာ
ျဖစ္မွာပါ ၊ အင္း ……… ဒီမနက္က စလယ္ရီကို
ႏွစ္ၾကိမ္ေတာင္ ေတြ႕ျဖစ္တယ္"
"ရွင္ စလယ္ရီက တစ္ၾကိမ္ပဲ ေတြ႕ျဖစ္တာ"
"အေစာၾကီးတုန္းက တစ္ၾကိမ္ေလ၊ ဒါနဲ႕
ေနာက္ထပ္ ျပန္လိုက္ရွာရင္း ဆံုတာ"
" စလယ္ရီကို ဆရာက လိုက္ရွာတယ္ ဟုတ္လား"
"အင္း"
"ဘာလို႕လဲ"
"ကလင္ ကလင္ ကလင္"
" ေဟာ ဘဲလ္းက ျမည္ေနျပီ၊ စလယ္ရီ သြားဦးမယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ပါျပီဗ်ာ "
စလယ္ရီ ထြက္သြားေတာ့ ဇု ရင္ေလး ေပါ့သြား
သည္။ေသခ်ာၾကည့္ေလ စလယ္ရီအလွဟာ တေရး
ေရး လွလာေလေလ။သူမကို တကူးတကေတာင္ ရွာ
စရာ မလိုေတာ့။ခ်က္ခ်င္းပင္ ေတြ႕ခဲ႕ေလျပီ။ေရွ႕ လွ်ာက္ သူမကို လိုတာမွသမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးရေတာ့ မည္။
" ဟင္ နင္ဒါ ဘာလာလုပ္တာလဲ "
"စာေမးပြဲေျဖမလို႔ေလ"
"နင့္ကို ဆရာမက ေျဖခိုင္းလို႕လား"
"ေျဖခိုင္းတယ္ေလ ငါ့ကို ဘာျဖစ္လို႔
မေျဖခိုင္းရမွာလဲ"
"အင္ အဟင္း ဟင္း ဟြန္း"
ဆံပင္ သပ္ခါပစ္ကာ ေက်ာေပးလွည့္သြားေသာ အို
ဒူရာကို ျမင္ေတာ့ စလယ္ရီ သိပ္ကိုေက်နပ္မိသည္။
ဒါေတာင္ ညေနဆို သူ ဘာေတြလုပ္ၾကံဦးမည္ မသိ
ေသး။စလယ္ရီ ေတြးပူမိခဲ႕ရေသးသည္။ထို႕ေၾကာင့္
လည္း…။
ေက်ာင္းဆင္းသည့္အခါ အိုဒူရာ လြယ္အိတ္ကို
ေပးကာ အေစာျပန္သြားခဲ႕သည္။စလယ္ရီသာ လြယ္
အိတ္ေတြကို ပခံုးတစ္ဖက္စီ ခ်ိတ္ကာ အိမ္သို႕ ခပ္
လန္႕လန္႕ပင္ ျပန္လာခဲ႕ရေလသည္။
" ျပန္ေရာက္ပါျပီ "
"လာခဲ႕ဦး ဒီနား"
"ဟုတ္ကဲ႕ "
"ညည္း ေက်ာင္းထြက္ေတာ့"
"ရွင္ ဘာလို႕လဲ အေဒၚ"
"ပိုက္ဆံကုန္လို႕"
"ဟင့္အင္း အေဒၚၾကီးတို႔ ခိုင္းတာ စလယ္ရီအလုပ္
ေတြ မွန္သမွ် ကူလုပ္ေပးတယ္ေလ၊ျပီးေတာ့ ေငြကို
လည္း အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္ကေန မုန္႕ဖိုးပဲဖိုးေလာက္
ရွာေနတယ္ေလ အေဒၚ၊ ျပီးရင္ ဒီအိမ္ကလည္း"
" ေအာ္ ေအး နင္က သူေ႒းမေပါ့ေလ၊ ဟား ဟား
နင့္အေမ ေသတာ မၾကာေသးဘူးေနာ္၊ ေကြ်းထား
တာ ႏွစ္အေတာ္ေတာင္ မရွိေသးေတာ့ ညည္းက
ျပန္ေတာင္ ကိုက္ခ်င္ျပီေပါ့ ဟုတ္လား၊ ငါတို႔ ဒီဆီက
ေန ေျပာင္းေတာ့မယ္၊ ညည္း လိုက္ခ်င္လည္း လိုက္
ခဲ႕ မလိုက္ခ်င္လည္း ေနခဲ႕၊ ငါ ဒီ ပင္လယ္ကမ္းက
မေလာက္ေလးမေလာက္စား ေနရာေလးမွာ မေနႏိုင္
ေတာ့ဘူး၊ ျမိဳ႕မွာ ဆိုင္ေနရာဝယ္ျပီး ေစ်းေရာင္းစား
ေတာ့မယ္"
"ဒါဆို စလယ္ရီတို႕ေက်ာင္းကေန ေက်ာင္းေျပာင္းရံု
ပဲေပါ့ေနာ္၊ ေက်ာင္းထြက္စရာမွ မလိုတာ"
"ဟယ္ မထြက္လို႕မရဘူးေအ၊ ျမိဳ႕မွာတက္ရင္ေတာ့
ဒီမွာလို႕ ေက်ာင္းစရိတ္က ေသးမွာမဟုတ္ဘူး၊ဒီ
ေတာ့ ငါ့မွာ သားနဲ႕သမီးတြက္ပဲ အကုန္ခံမယ္၊ ညည္းကေတာ့ ဟိုမွာ အလုပ္ေတြ ရွာလုပ္ ပိုက္ဆံရွာ
ရမယ္၊ မလိုက္ခ်င္လည္း ရပါတယ္၊ ဒီမွာ တစ္ေယာက္
ထဲ ေနခဲ႕ေပါ့ ဒါေပမယ့္ ငါတို႕ဟိုမွာ လိုတာသံုးဖို႔ အိမ္
ကိုေတာ့ ေရာင္းခဲ႕မွာေနာ္ ဒါပဲ"
"ဟင့္ ဒါဆို စလယ္ရီ ဘယ္လို ဘယ္လိုလုပ္
ေနရမွာလဲ ဟင္ ဟင္ အေဒၚၾကီး ေျပာသြားဦးေလ
ေနဦးေလ အေဒၚၾကီး စလယ္ရီ ဘယ္သူနဲ႕ေနခဲ႕ရ
မွာလဲလို႕"
စလယ္ရီ အိမ္ဧည့္ခန္းထဲတြင္ တစ္ေယာက္ထဲ က်န္
ခဲ႕သည္။အခန္းတံခါးပိတ္ကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ရီေမာ
ေနေသာ သူတို႕ေတြကေတာ့ ေလာင္ေျပာင္ရီေမာေန
ၾကေလရဲ႕။အေမႏွင့္အတူ ၁၆ႏွစ္ေက်ာ္ေနလာေသာ
အိမ္ေလးကို ေရာင္းပစ္ေတာ့မည္တဲ႕။စလယ္ရီ ဦးေႏွာက္ေလး ေျခာက္ခန္းသြားသည္အထိ စဥ္းစား
ခန္းဖြင့္ရျပန္ေလသည္။
"ဟဲ႕ ဒါဘာလုပ္ေနတာလဲ ဖယ္စမ္း အထုပ္ေတြ
သိမ္းမလို႕၊ နင့္ကို အတင္းမေခၚဘူးေနာ္၊ ကြ်န္ခံ
ခ်င္ရင္ လိုက္ခဲ႕ေပါ့ ေက်ာင္းကေတာ့ နင္ ဒီမွာ ေန
ခဲ႕ရင္လည္း ထြက္ရမွာပဲေလ မဟုတ္ဘူးလား ဟား
ဟား ဟား ၊ ကြ်တ္ ကြ်တ္ မိဘမဲ႕ ကေလးမေလးက
ေတာ့ သနားစရာပဲဟယ္ ၊ဒါပဲေလ နင္အေသခ်ာမွတ္
ထား အိုဒူရာတဲ႕၊ နင္ ငါ့ထက္ ဘယ္ေတာ့မွ ပိုေတာ္
ပို မထက္ျမက္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ။ ၾကံႏိုင္ရင္ ၾကံဦးေပါ့
နင္က ဥာဏ္ၾကီးရွင္ၾကီးပဲ ဟား ဟား"
"နင္ ဒါ ဘာလုပ္တာလဲ ဒူရာ"
"ဘာလုပ္ရမွာလဲ နင့္ကို သနားလို႕ တစ္ခန္းထဲ
ေနေနတာေလ ၊ အခု ေခြးကထစ္မွာသြားအိပ္
သြား သြားစမ္းပါ၊ ေခါင္းအုံုးေတာ့ ထားခဲ႕ ငါ ေျခ
ေထာက္ တင္ရေအာင္လို႕၊ ေအာ္ သတင္းထူးေပးရဦး
မယ္ မနက္ျဖန္ကစလို႕ နင္ ငါတို႕အတြက္ မနက္စာ
ျပင္စရာ မလိုေတာ့ဘူး သလား၊ အဟင္းတို႕ေတြ ျမိဳ႕
ကို ေျပာင္းေတာ့မွာမို႕"
"မနက္ျဖန္ ၊ခ်က္ခ်င္းၾကီးလား"
"အင္းေလ ဟုတ္တယ္ အေမက နင့္ကို သနားလို႕
အေမကေလ မတအား သနားတတ္တဲ႕လူဆိုေတာ့
ေအ၊ ငါ့ကိုေတာင္ နားခ်ေနတာ နင့္ကို ျမိဳ႕ေပၚေခၚ
ဖို႕၊ ဒါေၾကာင့္ နင္ကံေကာင္းလို႕ အခြင့္ေရး ရသြားတာ
ကိုကိုဆိုလည္း သိပ္မေခၚခ်င္ဘူး၊ ရႈပ္လို႕တဲ႕ ဒါမယ့္
ေငြပိုေလမ်ား ဝင္ဝင္ဆိုျပီး ေခၚမယ္ဘာညာဝင္ေျပာ
ေတာ့ အဟင္း နင္က မိကံေကာင္းမၾကီး ျဖစ္သြား
ေတာ့တာေပါ့ဟယ္"
စလယ္ရီ အိုဒူရာထံက စကားလံုးေတြကို မၾကားလို
ေတာ့ ။စိတ္ေတြလည္း ညစ္လာခဲ႕သည္။အေမဆံုးျပီး
သူမ သည္းညည္းခံကာ ေနခဲ႕ရသေလာက္ အေဒၚ
ၾကီးတေတြ သိပ္ကို ရက္စက္ခဲ႕ၾကသည္။စလယ္ရီ မြန္း
ၾကပ္စြာ ေန ေနရေသာ အိမ္ကေလးထဲမွ ထြက္လာခဲ႕
မိသည္။အိမ္ေရွ႕လမ္းၾကားေလးထဲမွ တျဖည္းျဖည္း
ေပါက္ရာ ေရာက္ရာ ေလွ်ာက္လာမိခဲ႕သည္။အၾကိမ္
ၾကိမ္အခါခါ ေသဆံုးပစ္ခ်င္ေသာ စိတ္ျဖင့္ ပင္လယ္
ဘက္ ေလွ်ာက္လာမိသည္။
" ဟင္ "
သူမ အာရံုေတြ ပ်က္ျပားသြားသည္။ေရျပာလိႈင္းေတြ
လိႈင္းခတ္ ေနသလို ပင္လယ္ေလ စိမ့္စိမ့္ကေလးေအး
ေနေသာ ေသာင္ကမ္းစပ္တြင္ ပံုေရးဆြဲေနဟန္တူေသာ
ေယာက္်ားတစ္ေယာက္။တစ္ကိုယ္လံုး အျဖဴဝတ္စံု ပါး
လႊလႊကို ဝတ္ထားေသာေၾကာင့္ ေလတိုက္ခတ္ခ်ိန္
အက်ၤ ီလက္ရွည္ေကာ ေဘာင္းဘီ အပြေလးကပါ တ
ဖ်ပ္ဖ်ပ္ လႈပ္ခပ္ေနသည္။ျဖဴေဖြးဥေနေသာ လက္တစ္
စံုက ေပါင္ေလးေပၚ တစ္ဖက္တင္ထားသလို၊ စုတ္တံ
ေလးကိုလည္း တစ္ဖက္ ကိုင္ထား၏။သဲေသာင္ေပၚ
တြင္ သူေလာက္လွေသာ အရာပင္ ရွိႏိုင္မည္ မဟုတ္
ေလေတာ့။ျမင္ရသည္မွာ ရင္ကို ေအးခ်မ္းသြားေစေသာ
ျမင္ကြင္းေလးတစ္ခုက ပိတ္ကားတစ္ခ်ပ္ႏွယ္။
"အို…"
စုတ္တံကို ခ်ကာ ထိုင္ရင္း ဆြဲေနသူထံ လွမ္း ေလွ်ာက္လာသည့္ အခ်ိန္ စလယ္ရီ အသိထဲ နာမည္တစ္ခုကအလိုလို သိလိုစိတ္ ေျပးထြက္ လာမိသည္။ဝတ္လာေသာ အက်ၤ ီအိတ္ေထာင္ေလး
ထဲ ႏႈိက္ကာ ရွာမိေသာ္လည္း မေတြ႕။မနက္ကမွ ေတြ႕ခဲ႕ရေသာ ပန္းခ်ီဆရာျဖစ္မည္။
ကေလးအငယ္တန္းေတြကို ပံုဆြဲသင္ေပးေသာ ဆရာေခ်ာေခ်ာေလး။တစ္ရက္ထဲႏွင့္တင္ တစ္
ေက်ာင္းလံုး ပြက္ပြက္ညံသြားသည္အထိ နတ္သား
တစ္ပါးအလား ေခ်ာေသာသူပင္။ေပးခဲ႕ေသာ လိပ္စာ
ကို သည္းၾကီးမည္းၾကီး ငံု႕ငဲ႕၊ ႏႈိက္ကာ ရွာေနမိသည္။
"စလယ္ရီ"
အနားကိုေရာက္လာသည္ပင္ မသိလိုက္ပဲ ၾကား
လိုက္ရေသာ ေခၚသံေၾကာင့္ စလယ္ရီ လန္႕ဖ်ပ္
သြားမိေလသည္။
" ရွင္ ဟုတ္ ဟို ဟို "
" ဇုသြဲ႕ပါ စလယ္ရီ မွတ္ထားေပါ့၊ ပင္လယ္ဆီ
အပ်င္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတာလား"
"ဟင့္အင္း"
"လာေလ လမ္းေလွ်ာက္ရေအာင္၊ စလယ္ရီကို
ၾကည့္ရတာ တစ္ခုခုကို ေျပာခ်င္ေနပံုပဲ လာ"
"ဟုတ္"
စလယ္ရီ ေရာေယာင္ကာ အတူ တြဲလ်က္ ေလွ်ာက္မိ
လိုက္သည္။အလွမ္းနည္းနည္းၾကာသည္အထိ စကား
တစ္ခြန္းမွ် မေျပာမိေသး။စလယ္ရီ တြန္႕ေနသည္။ေျပာ
ရမွာ စိတ္ထဲ မရဲ။
"စလယ္ရီ ေျပာစရာရွိတာေျပာေလ၊ အားမနာပါနဲ႕
ကူညီႏိုင္တာ ရွိရင္ ကူညီေပးလို႕ ရေအာင္လို႕"
"ဟုတ္ကဲ႕"
"အြန္း ေျပာ"
"စလယ္ရီ အေဒၚတို႕ ျမိဳ႕ကိုေျပာင္းေတာ့မယ္ ဇု၊
ဇုလို႕ ေခၚပါရေစေနာ္"
"ရပါတယ္ ေခၚႏိုင္ပါတယ္"
" ဟုတ္၊ ဒီေတာ့ စလယ္ရီလိုက္သြားရမလား
မလိုက္သြားရဖူးလား စဥ္းစားမရျဖစ္ေနပါတယ္၊
ဒီမွာလည္း စလယ္ရီေနခဲ႕လို႕ မရဘူးေလ၊ ဒါေပမယ့္
လိုက္သြားျပန္ရင္လည္း ဇုရယ္၊ စလယ္ရီ ေက်ာင္း
ထြက္ရလိမ့္မယ္"
" ဒီေတာ့ စလယ္ရီ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္ထားလဲ"
"ဟင့္အင္း ၊သူတို႕က နက္ျဖန္သြားၾကေတာ့မွာ၊
အေဒၚၾကီးက ျမိဳ႕မွာ သူတို႕ ဆိုင္ဖြင့္ျပီး ေနမွာတဲ႕၊
စလယ္ရီကို သူတို႕ ေခၚခ်င္ပံုမရဘူး၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေလ
အဟင္း သူတို႕ေတြႏွိပ္စက္တာကို မခံခ်င္ေတာ့ဘူး
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေပါ့၊ စလယ္ရီဘဝဟာလည္း သိပ္ကို ဆိုး
ရြားလြန္းပါတယ္ေလ"
" စလယ္ရီ ၊ ကိုနဲ႕ အတူလာေနပါ"
"ရွင္"
"ကို မင္းကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးမယ္ စလယ္ရီ"
"တကယ္ေျပာေနတာလားဟင္ ဇု"
"ကို႕ကို လက္ကေလး ခဏေလာက္ ကိုင္ခြင့္ျပဳ"
"အို…"
သူစိမ္းေယာက်္ားတစ္ဦး ထိေတြ႕လာေသာ အထိ
ေတြ႕ေၾကာင့္ စလယ္ရီ ရင္ထဲ ေအးျမသြားမိသည္။
တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ စလယ္ရီ တစ္ကိုယ္လံုး ေႏြး
ေထြး ထံုက်င္သြားသလိုလို။ဇုကို ၾကည့္မိေတာ့ ဇု နဖူး
ျပင္ေလးမွာ ေခြ်းေလးေတြေတာင္ သီးေနျပီ။
"အ အား အ အဟြတ္"
" ဇု ဇု ရရဲ႕လား ဘာျဖစ္တာလဲ ဟင္ ဇု"
ဇု လက္ကို ကာျပေနသည္။ေမာဟိုက္ေနေသာ
မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ အားယူျပံဳးေနသည္။
" လာ စလယ္ရီ ကို ျပစရာရွိတယ္ "
ဇု လက္ကိုကိုင္ဆြဲကာ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြနား ေခၚ
သြားေနသည္။နည္းနည္းေလာက္ၾကာေအာင္ ေလွ်ာက္
ေတာ့ ေက်ာက္ေဆာင္နားတြင္ ငါးေသးေသးေတြ အေရာင္အေသြး စံုလင္စြာ။
" သခင္မေလး "
"လွလိုက္တာ"
"က်က္သေရသိပ္ရွိတာပဲ"
"မ်က္လံုးေလးေတြက ယံုၾကည္ခ်က္တို႔ ခိုင္မာ
ေနသလိုေနာ္၊ သိပ္လည္း ရဲရင့္မယ့္ပံု"
"ဇု ရွာေတြ႕တာ အမွန္ေနမယ္ ေသခ်ာတယ္"
ပလံုစီေအာင္ ေျပာေနေသာစကားသံတို႕ေၾကာင့္
စလယ္ရီ လန္႕သြားသလို၊ အံ႔ၾသျခင္းျဖင့္လည္း
ငါးကေလးေတြကို အေသခ်ာ ၾကည့္ေနမိေလသည္။
" ဇု ေျပာတာ မင္းတို႔ေတြ ယံုျပီမလား၊ အခု ဇု
မင္းတို႕ေတြအတြက္ စလယ္ရီကို ကူညီေပးေတာ့
မယ္ေနာ္၊ အခုေတာ့ သြားေတာ့မယ္ ပင္လယ္ဆီက
အသံကို နားေထာင္ၾကည့္တာ ဆရိုဏ္းေတြ လာေန
ျပီထင္တယ္ ၊စလယ္ရီ လာ ကိုတို႕ သြားၾကစို႕"
"ရွင္ ဘယ္ကိုလဲ ဇု"
"ကို႔အိမ္ကိုေလ၊ လာပါ ကို ပစၥည္းေတြ ယူရဦးမယ္
အိမ္ကို စလယ္ရီလိုက္ခဲ႕ အေၾကာင္းရာအတိအက်
ေတာ့ အိမ္ၾကမွ ရွင္းျပေပးမယ္ လာ"
ဇု ေျပာလည္းေျပာ ေျပးလည္း ေျပးသြားေနသည္။
ုစုတ္တံ ေဆးဘူး ႏွင့္ ကားခ်ပ္တို႔ကို အျမန္သိမ္းဆည္း
ေနေလသည္။ထို႕ေနာက္ ဇု စလယ္ရီ လက္ကို ဆြဲေခၚ
ကာ ကမ္းစပ္ဆီမွ အေျပးထြက္ခြာခဲ႕ၾကေလသည္။
ထိုအခ်ိန္ လိႈင္းတံပိုးရိုက္ခတ္သံတို႕ ျပင္းစြာ လိႈင္း
ထေနသည္ကို စလယ္ရီ လွမ္းၾကည့္မိခ်ိန္ သဲေသာင္
ကမ္းစပ္၌ အေရာင္အလင္းတန္းတို႕ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးကာ
စစ္ပြဲျဖစ္ေနသည္ပင္ ထင္ရေလ၏။စလယ္ရီစိတ္ထဲ
တြင္လည္း အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ေနေသာ အရာမ်ားေပၚ
သိလိုက္စိတ္ျပင္းစြာျဖင့္ ဇု ေခၚရာေနာက္သို႕……။
4:31pm4:4:201Sun
🍹🍬🍹🍬🍹🍬🍹🍬🍹🍬🍹🍬🍹
♥Unicode
အခန်း 3
အနှစ် ၂၀ ခန့် အကြာ။
ဇုသွဲ့ နှလုံးထဲက အလင်းမှုန်အတွက် ထမ်း
ဆောင်ရမည့် တာဝန်ကြောင့် မိခင်ဖြစ်သူ၏
နိုင်ငံသို့ ပြန်ရောက်လာချိန်။
" စလယ်ရီ စလယ်ရီ "
"အို နိူးပါပြီ"
စောစောစီးစီး စလယ်ရီ အိပ်ရာကလေးကနေ လူး
လွန့် ထ ရေလျပီ။ မထလို့လည်း မဖြစ်။ကျောင်းမ
သွားခင် အိမ်သားတွေကို နံနက္စာ ပြင်ပေးခဲ့ရမည်။
မဟုတ်လျှင် အဒေါ်ကြီးလက်ဝါးစောင်းကို မြည်းစမ်းရ
လိမ့်မည်။
ရေခဲသေတ္တာထဲ ရှိသော ဟင်းချက်ဖို့ ရှာတော့
ပြောင်သလင်းခါနေသည်။မဖြစ်သေး။စောစောစီးစီး
အေးကိုက်နေသော ဆောင်းမနက်မှာ မနက်အစော
ထပြေးရတော့မည်။လက်ထဲတွင်လည်း အချိန်ပိုင်းလုပ်
လို့ ထုတ်ထားတဲ့ ငွေလေးနည်းနည်းက ရှိပေလို့
တော်သေး။
" အိုဒူရာရေ ဈေးကို ခဏသွားဦးမယ်နော်၊
ဟင်းချက်စရာ ကုန်နေလို့"
"သွားလိုက်၊ ငါ့ဖို့ ပုစွန်လေး ဝယ်ခဲ့စမ်း"
"အွန်းပါ"
အိုဒူရာဆိုတာ စလယ်ရီ အခန်းဖော်။ပြောရလျှင်
သခင်မလို့ ခေါ်ရမည်လား။စလယ်ရီကိုဆို မ်က္စိ
နှစ်လုံးဖွင့်သည်နှင့် အပျောက်မခံတတ်သူ။အဟင်း။
ချစ်လွန်းလို့တော့ မဟုတ်။သူမက စလယ်ရီကို ခိုင်း
မွ သူမတစ်နေ့တာ ကုန်ဆုံးနိုင်တာမို့။
စလယ်ရီ ဈေးကို ပြေးလာမိသည်။အိုဒူရာဖို့ ပုစွန်
နည်းနည်းဝယ်ကာ ကျန်နေသော ပိုက်ဆံဖြင့် လိုတာ
လေးတွေ ဝယ်ခြမ်းလိုက်ရသည်။
" အို ဆောရီးနော်၊ ကြ်န္မ မမြင်လိုက်လို့"
""
ပခုံးချင်း တိုက်မိလိုက်တာကြောင့် စလယ်ရီ
ကိုယ်လေး ကိုင်းကာ အမြန်တောင်းပန်စကားဆို
လိုက်သည်။အပြေးအလွှားလေး ပြောပြီးနောက် အိမ်
အရောက်ပင် ဒုန်းစိုင်းမိခဲ့သည်။အိမ်ဆိုမှ စလယ်ရီ
နေသော အိမ်တွင် စလယ်ရီအပါဝင် လူလေးဦး ရွိ
သည်။အမေ့၏ အဒေါ်ဖြစ်သူ အလူမာ၊ အဒေါ်ကြီးသား
ကြီးဖြစ်သူ အလူခါနှင့် မိကြီးကျယ်မလေး အိုဒူရာရယ်
စလယ်ရီ ရယ်ပေါ့။စလယ်ရီနှင့် အူဒူရာမွာ ရွယ်တူဖြစ်
ပြီး အလူခါကေတာ့ စလယ်ရီထက် တစ်နှစ်ကြီးသော
သူဖြစ်သည်။စလယ်ရီတာဝန်က အိမ်မှုကိစ္စ၊ ချက်ပြုတ်
လျှော်ဖွပ်ဖို့ရန်နှင့် အူဒူရာကို ခစားဖို့ပင်။အဒေါ်ကြီး
ကေတာ့ သားနှင့်သမီး ကျောင်းတက်ဖို့အတွက် လို
လေသေးမရှိအောင် ပြင်ပေးတတ်ပြီး စလယ်ရီအတွက်
တော့ ဝေစုမပါ။
အမေဆုံးတာက စလယ်ရီ အသက် ၁၆နှစ်အရွယ်။
အိမ်ရာမဲ့ဖြစ်ကာ ရောက်လာသော အဒေါ်ကြီးတို့ကို
အိမ်မှာအတူနေခိုင်းခဲ့ရာက အမေဆုံးတော့ အေမ
စလယ်ရီအတွက် လျှို့ဝှက်စွာ ထားခဲ့သော ဘဏ္က
ငွေလေးအစ ရွိသမွ် ပိုင်ဆိုင်တာအကုန် အဒေါ်ကြီး
လက်ဝါးကြီးအုပ်ပစ်ခဲ့သည်။
ချို၍ အကြင်နာပိုခဲ့သော အဒေါ်ကြီးအမူအရာတွေ
က အမေမရှိတဲ့နောက် တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ မမြင်ဖူး ရေလေတာ့။တစ္ခုသာ စလယ်ရီကိုတော့ အိုဒူရာနှင့် တစ်ခန်းထဲ အိပ်ခွင့်ပေးထားခြင်းပင်။သို့သော် ထို သို့ အိပ်ခွင့် ပေးခြင်းဟာလည်း အိုဒူရာ၏ အကြံပေးချက် ကြောင့် မဟုတ္လား။
" စလယ်ရီ ပုစွန်ပါခဲ့လား "
"အွန်း ချက်ထားတယ်"
" ထမင်းထုပ်ထဲ ထည့်လိုက်ရမလား အခုစားမလား"
"ဟင် နင်က နည်းနည်းပဲ ဝယ္လာတာလား၊ ဟင့်
မေမေ မေမေ စလယ်ရီ စလယ်ရီကြောင့်"
သွားလေပြီ။အိုဒူရာ ထုံးစံအတိုင်း ပြဿနာ
ရှာလေပြီ။ စလယ်ရီ ဂုတ်ပိုးလေးတွေတောင် ယားလာသလိုလို။ခြေဆောင့်ကာ မိခင်ဖြစ်သူကို ပြေးတိုင်နေသော အိုဒူရာကြောင့် အလူမာကြီး ဒေါပွတော့မည်။
အဒေါ်ကြီးဆိုတာက သမီးဖြစ်သူမျက်နှာ တစ်ချက်ညှိုးတာနှင့် ဘီလူးသဘက္ပမာ
စလယ်ရီကို အပြစ်တင် ရိုက်နှက်တတ်
သူမို့။
"စလယ်ရီ နင်ဘာသဘောလဲ၊ ကြည့်စမ်း ဒူရာလေး
ငိုနေရပြီ လာစမ်း လာစမ်းကောင်မ ဟင်၊ နင်သေမယ်
နင့်ကို သေအောင် သတ်မယ်"
"ဖြောင်း ဖြန်း "
"အွတ်"
စလယ်ရီ နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ကာ ကြမ်းပြင်ထက်
ငုတ်တုတ်လေး ထိုင်ထားမိသည်။မျက်နှာကလေးကို
ထိခိုက်မည်စိုးတာကြောင့် စလယ်ရီ ဒူးလေးနှစ်ဖက်
ကြားကို ကွယ်ဝှက်ထားမိသည်။
" ကောင်မ မော့စမ်း "
"ဟယ် ဟုတ္သား ဖယ္သမီး၊ ငါ့သမီးထက် လှတဲ့
နင့်မျက်နှာကို သိပ္ကို ထိခိုက်မှာစိုးနေတယ်ပေါ့လေ
လာစမ်း ကောင်မ သေဦးမယ်"
အိုအဒေါ်ကြီး ရိုက်လိုက်သော လက္က လက်
သည်းအရှည်ကြီးကြောင့် စလယ်ရီပါးပြင်လေး ပူရှိန်း
တက်သွားသည်။နာကျင်မှုလေးက တရေးရေး။တစ်ချိန်
တည်းပင် အိုဒူရာဆီက ရီသံ ထွက်လာသည်။
ဟူးတော်သေးရဲ့။
စလယ်ရီ စိတ်ထဲကနေ သက်ပြင်းကလေး ချလိုက်
သည်။အိုဒူရာ ရီသံ ထွက်လာပြီမို့ စိတ်အေးရလေပြီ။
သူမရှာသော ပြဿနာကို သူမရီသံဖြင့် အောင်ပွဲခံပြီး
သည်နှင့် ပြေပျောက်တတ်သည်မို့။
" ဟင် ဟမ် မေမေ မေမေလုပ်ဦး၊ လူခါ လူခါ"
"ဘာလဲ ဘာဖြစ်လဲ ပိတ်ထိုးလိုက်ရ၊ နားငြီးတယ်
စားစရာရွိတာ အသာစားလေ ဘာဖြစ်လို့ အာချောင်
နေလဲ ၊ မေကြီး မုန့်ဖိုး ကျောင်းသွားတော့မယ်"
"အမ် အေးအေး မေ့သားကြီး ဒီမွာ ဒီမွာ"
"မေမေ"
"ဒူရာလေးက ပုစွန်ဟင်းစားချင်တာလား"
"အွန်း"
"ကျောင်းချိန်တောင် နီးနေပြီ၊
စလယ်ရီ သွားစမ်း"
"အိုအချိန်က"
"နင့်ကို သွားစမ်းလို့ ပြောနေတယ်လေ၊ ငါ့စားဖို့
နေ့လယ်စာကို နင် ပုစွန်သွားဝယ် ချက်ပြီး ထုပ်ခဲ့"
"ဟင် ဒါပေမယ့် နေ့လယ် စာမေးပွဲရှိတယ်လေ၊
မနက်ပိုင်းမမီရင် ဆူခံရမှာပေါ့"
"အဲ့တာ နင့်အပိုင်းလေ နင်ဦးနှောက်မရှိလို့
နင့်အပြစ်နဲ့နင် နှစ်ခါလုပ်ရတာလေ မရှည်နဲ့၊
မေမေ လုပ်ပါဦး၊သူက သမီးပြောတာကို အလိုမက်
ဘူးနဲ့တူတယ်"
" စလယ်ရီ ဒူရာလေးပြောတာကို ညည်းက အာခံ
ချင်နေတာလား၊ ဘာလဲ ငွေလား၊ ရော့ ယူလိုက်၊
ဒူရာလေး ပြောသလိုလုပ်နော်၊ လာလာ သမီး အဝတ်
လဲ အေမ မနက္စာကို ဆိုင်မှာဝယ်ကျွေးမယ် နော်"
"ဟွန် ဟွန့် မေမေက သိပ်ချစ်စရာကောင်းတယ်"
ပျော်မြူးထကာ အနားခွာသွားလေသော သူနှစ်
ယောက် မရွိမွ စလယ်ရီ ပြန့်ကျဲနေသော ငွေစက္ကူ
လေးတွေကို ကုန်းကောက်လိုက်သည်။စုတ်ဖွာနေ
သော ဆံပင်လေးတွေကို လက်လေးဖြင့် ဖြီးချလိုက်
ကာ ဈေးသို့ တဖန် ထွက်လာခဲ့ရသည်။အတွေးထဲ
လည်း လမ်းတစ်လျှောက် အကြံထုတ်လာခဲ့ရသည်။
သို့သော်။
" အ အ "
စလယ်ရီ လမ်းနံဘေးအတိုင်း လျှောက်နေစဉ်
အရှေ့နားတွင် လူတစ်ယောက် ဓာတ်တိုင်ကို
ကိုင်ကာ နာကျင်စွာ တိုးသဲ့သဲ့ ညည်းနေ၏။
" ရရဲ့လားရှင့် ၊ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ၊ အော်သိပြီ
ဆေးရုံကား ခေါ်ပေးမယ်နော်"
"ဟင့် ဟင့်အင်း"
" ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲရှင်"
"လက် လက်ပေး"
"ရှင်"
စလယ်ရီ ဘယ္ဘက္လက္ကေလးကို ယောင်ယောင်ကမ်းကမ်း ပေးမိလိုက်သည်။
" အူးဟူး ဟူးစ စလယ် စလယ်ရီလား"
"ရှင် ကျွန်မနာမည်ကို သိနေတာလား"
နာမည်ကိုသိနေသော သူစိမ်းကြောင့် စလယ်ရီ
အံ့အားသင့်သွားရလေသည်။သူမလက်ကိုလည်း အခု
ချိန်ထိ ကိုင်ထားဆဲဖြစ်၍ မော့ကြည့်လာသော လူကို
စလယ်ရီ အသေချာကြည့်လိုက်သည်။ထိုလူကို စလယ်
ရီ မသိ။
"ဟူးဟူး"
"သက်သာရဲ့လား ရှင့်"
"အွန်း"
စလယ်ရီ ထပ်၍ အံ့သြရပြန်သည်။အကောင်း
ပကတိ လူအတိုင်း တည့်တည့်ရပ်လျက် ဘောင်းဘီ
အိတ်ထောင်ထဲ လက်နှိုက်ကာ ရပ်ကြည့်နေသော ကို
ခန့်ချောကြီးတစ်ယောက် ဖြစ်နေသည်မို့။
" ရှင် ကြ်န္မကို သိနေတာလား ဟင်"
"အင်း"
"ကျွန်မနာမည်ကို ဘယ္လိုသိတာလဲ ဟင်"
"နောက်ကြရင် ပြောပြပါမယ်၊ ဒါပဲနော်"
"ရှင်၊ ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့"
ခေါင်းလေးကို ပုတ္ကာ ထိုလူထွက်သွားသည်။
ခေါင်းအစခြေအဆုံး အနုပညာဆန်လွန်းစွာ ချော
သန့်နေသော ယောကျာ်းသားတစ်ယောက်။
"ဟင် ဟာ သွားပြီ"
လာရင်း ကိစ္စကို မေ့တော့သည်။စလယ်ရီ သတိ
ရမွ ပြေးထွက်လာခဲ့မိတော့ အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့်
ချက်ပြုတ်ကြော်လှော်ရသည့်အခါ ကျောင်းချိန်နောက်
ကျသွားရတော့သည်။အရေးထဲ အဒေါ်ကြီးက မနက်
ပိုင်းအားနေမှာစိုး၍ ကြမ်းတိုက်ခိုင်းနေသေးသဖြင့်
စလယ်ရီ မနက်ပိုင်းလည်း အလုပ်နှင့် လက် အဆက်
မပြတ်ရ။
နေ့လယ်ပိုင်း ဆင်းခါနီးတော့ ကျောင်းပေါက်ဝသို့
စလယ်ရီ ထွက်လာခဲ့မိသည်။အချိန်မီ ထမင်းထုပ်မရ
လျှင် အိုဒူရာ ပြဿနာရှာမည် စိုးသည်။စည်းကမ်းကြီး
လွန်းသော ကျောင်းဖြစ်တာကြောင့် ပိတ်ထားသော တံ
ခါးက ကျောင်းပြတ်သူကို ဖွင့်ဝင်ခွင့်ပြုမည်မဟုတ်။
" ဘယ္လို လုပ်ရမလဲ၊ စာမေးပွဲကလည်း ကျောင်း
တက်တာနဲ့ ဖြေမှာ၊ ကယ်ပါ ကယ်ပါ"
ကျောင်းတံခါးအနား ကျောင်းဆင်းခေါင်းလောင်း
လေး မမြည်ခင် စလယ်ရီ ရင်တွေ အခုန်မြန်လာခဲ့
သည်။အကြံကလည်း မရ။
" လာ "
"ရှင်"
မနက္က ကိုခန့်ချောကြီးပင်။သူ စလယ်ရီ လက်
မောင်းလေးကနေ ကျောင်းထဲကို ဆွဲခေါ်လာပေးသည်။
ပထမအဆင့်တော့ လွန်မြောက်ပြီ။ဒုတိယအဆင့် အို
ဒူရာ ငြောင့်ထားခြင်းဖြင့် အတန်းပိုင် အဆူခံကိုသာ
လိမ့်ခံဖို့တင် ကျန်တော့သည်။
" ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင့်"
"မလိုပါဘူး သွားမယ်နော်"
လက်ပြကာ ထွက်သွားသော ထိုလူကို စလယ်ရီ
ခေါင်းလေးငုံ့ကာ အရိုအသေပြုလိုက်မိသည်။သန့်
ပြန့်စွာ ဝတ်စားထားပြီး ရင့်ကျပ်နေသော မျက်နှာ
ကြောင့် G-12ကျောင်းသူ သူမထက်တော့ အသက်
အားဖြင့် ကြီးနေပေလိမ့်မည်။
" အိုဒူရာ ဒီမွာ ထမင်းထုပ်"
"အဟက် နင်က တော်သားပဲ ကျောင်းတံတိုင်းက
နေ ခိုးကျော်လာတာလား"
"ဟင့်အင်း"
"ဟုတ်လို့လား မလိမ်နဲ့နော်"
"ဟင့်အင်း"
"မယုံဘူး လာစမ်း ၊ လာ ငါနဲ့လိုက်ခဲ့"
"အို"
အိုဒူရာ လက္ကို ဆောင့်ဆွဲခေါ်ကာ သွားသည်က
သေချာသည်။အတန်းပိုင်ဆရာမဆီပင် ဖြစ်ပေလိမ့်
မည်။ထင်သည့်အတိုင်းပင် ဆရာမရှေ့ရောက်တော့
ကျောင်းအုတ်တံတိုင်းကိုပါ ခိုးကျော်တက်လာပါသည်
ဆိုကာ ပြစ်မှုတစ်ခု စွဲချက်ပေါင်းတင်ကာ ဆရာမလက်
အပ်ခဲ့သည်။
ဆူပူမှုထောင်ပေါင်းသောင်းချီကို ထုံးစံအတိုင်း နား
ကေလးကို စွင့်ကာ အဆင်သင့် နားဆင်ရန် ပြင်လိုက်
သည်။
" စလယ်ရီ"
"ရှင်"
"ရပြီသွားတော့"
"ဟင်ဆရာမ သမီးကို မဆူတော့ဘူးလား"
"ရတယ် အကြောင်းအရင်းကို သိထားလို့
ဆရာမ နားလည်ခွင့်လွှတ်လိုက်မယ်၊ နောက်ဆို
ရင်တော့ ဆရာမဆိုးတယ်မပြောနဲ့နော် ဟွန်း၊
သွားလို့ရပြီ စလယ်ရီ"
"အို ကျေးဇူး ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင့်"
စလယ်ရီ ဘယ္လို ပျော်ရမလဲ မသိ။စာသင်ခန်းထဲ
ရောက်တော့ အိုဒူရာကို ရှာကြည့်မိသည်။သူ ရှိနေ
သည်။ကျောင်းတက်ဖို့လည်း အချိန်လိုသေးတာ
ကြောင့် စလယ်ရီ ကျောင်းဝန်းထဲသို့ ထြက္လာမိ
သည်။အရိပ်ကောင်းကောင်းအပင်ကြီးအောက်တွင်
ထိုင်မိဆဲဆဲ ဆာလောင်နေသော ဗိုက်အတွက် ရေ
ပိုက်အနားသွားကာ လက်ကလေးနှစ်ဖက်ဖြင့် မော့
ကာသောက်လိုက်သည်။ပြီးမှ အပင်အောက်က ခုံလေး
ထက် ငြိမ်သက်စွာထိုင်ရင်း အမောဖြေမိလိုက်သည်။
" ကျောင်းသူ "
"ရှင်"
"ရော့ စားလိုက်"
" သမီးအတြက္လား တကယ်"
"အွန်း မနက်ကတည်းက ဘာမွမစားရေသးဘူးမလား"
"ရှင် ဘယ္လို ဘယ်လိုသိနေတာလဲ ဟင်"
"မျက်နှာမှာ ပေါ်နေတယ်၊ ဒါနဲ့ ရော့ဒီမှာ
ဖုန်းနံပတ်၊ အကူညီလိုရင်ဆက်လို့ရတယ်"
"ဟုတ်"
"ဖြည်းဖြည်းစားပါ နင်နေဦးမယ်၊ စလယ်ရီဆိုတာ
ကျောင်းသူရဲ့ နာမည်ဟုတ်ပါတယ်နော်"
" ဟုတ် ပါတယ်"
"ဒါဆို ဟုတ်နေပြီပဲ"
" အစ်ကိုကြီးက ဒီကျောင်းမှာ ဘာလာလုပ်တာလဲဟင်"
" ဆရာ၊ အင်း ပန်းချီကလပ်အတွက် ဒီကျောင်းမှာ
လုပ်အားလာပေးတာ"
" ဟွန် ဟုတ် မင်္ဂလာပါရှင့် "
"မင်္ဂလာပါကွာ၊ အချိန်ပိုင်းလေးတင် လာသင်မှာ
ဖြစ်မှာပါ ၊ အင်း ဒီမနက္က စလယ်ရီကို
နှစ်ကြိမ်တောင် တွေ့ဖြစ်တယ်"
"ရှင် စလယ်ရီက တစ်ကြိမ်ပဲ တွေ့ဖြစ်တာ"
"အစောကြီးတုန်းက တစ်ကြိမ်လေ၊ ဒါနဲ့
နောက်ထပ် ပြန်လိုက်ရှာရင်း ဆုံတာ"
" စလယ်ရီကို ဆရာက လိုက်ရှာတယ် ဟုတ္လား"
"အင်း"
"ဘာလို့လဲ"
"ကလင် ကလင် ကလင်"
" ဟော ဘဲလ်းက မြည်နေပြီ၊ စလယ်ရီ သွားဦးမယ်နော်"
"ဟုတ်ပါပြီဗျာ "
စလယ်ရီ ထွက်သွားတော့ ဇု ရင်လေး ပေါ့သွား
သည်။သေချာကြည့်လေ စလယ်ရီအလှဟာ တေရး
ရေး လှလာလေလေ။သူမကို တကူးတကတောင် ရွာ
စရာ မလိုတော့။ချက်ချင်းပင် တွေ့ခဲ့လေပြီ။ရှေ့ လျှာက် သူမကို လိုတာမွသမွ် ဖြည့်ဆည်းပေးရတော့ မည်။
" ဟင် နင်ဒါ ဘာလာလုပ္တာလဲ "
"စာမေးပွဲဖြေမလို့လေ"
"နင့်ကို ဆရာမက ဖြေခိုင်းလို့လား"
"ဖြေခိုင်းတယ်လေ ငါ့ကို ဘာဖြစ်လို့
မဖြေခိုင်းရမှာလဲ"
"အင် အဟင်း ဟင်း ဟွန်း"
ဆံပင် သပ်ခါပစ်ကာ ကျောပေးလှည့်သွားသော အို
ဒူရာကို မြင်တော့ စလယ်ရီ သိပ်ကိုကျေနပ်မိသည်။
ဒါတောင် ညေနဆို သူ ဘာတွေလုပ်ကြံဦးမည် မသိ
သေး။စလယ်ရီ တွေးပူမိခဲ့ရသေးသည်။ထို့ကြောင့်
လည်း။
ကျောင်းဆင်းသည့်အခါ အိုဒူရာ လွယ်အိတ်ကို
ပေးကာ အစောပြန်သွားခဲ့သည်။စလယ်ရီသာ လွယ်
အိတ်တွေကို ပခုံးတစ်ဖက်စီ ချိတ်ကာ အိမ်သို့ ခပ်
လန့်လန့်ပင် ပြန်လာခဲ့ရလေသည်။
" ပြန်ရောက်ပါပြီ "
"လာခဲ့ဦး ဒီနား"
"ဟုတ်ကဲ့ "
"ညည်း ကျောင်းထွက်တော့"
"ရှင် ဘာလို့လဲ အဒေါ်"
"ပိုက်ဆံကုန်လို့"
"ဟင့်အင်း အဒေါ်ကြီးတို့ ခိုင်းတာ စလယ်ရီအလုပ်
တွေ မွန္သမွ် ကူလုပ်ပေးတယ်လေ၊ပြီးတော့ ငွေကို
လည်း အချိန်ပိုင်း အလုပ္ကေန မုန့်ဖိုးပဲဖိုးလောက်
ရှာနေတယ်လေ အဒေါ်၊ ပြီးရင် ဒီအိမ်ကလည်း"
" အော် အေး နင်က သူေဋ္ဌးမပေါ့လေ၊ ဟား ဟား
နင့်အမေ သေတာ မကြာသေးဘူးနော်၊ ကျွေးထား
တာ နှစ်အတော်တောင် မရှိသေးတော့ ညည်းက
ပြန်တောင် ကိုက်ချင်ပြီပေါ့ ဟုတ္လား၊ ငါတို့ ဒီဆီက
နေ ပြောင်းတော့မယ်၊ ညည်း လိုက်ချင်လည်း လိုက်
ခဲ့ မလိုက်ချင်လည်း နေခဲ့၊ ငါ ဒီ ပင်လယ်ကမ်းက
မလောက်လေးမလောက်စား နေရာလေးမှာ မနေနိုင်
တော့ဘူး၊ မြို့မှာ ဆိုင်နေရာဝယ်ပြီး ဈေးရောင်းစား
တော့မယ်"
"ဒါဆို စလယ်ရီတို့ကျောင်းကနေ ကျောင်းပြောင်းရုံ
ပဲပေါ့နော်၊ ကျောင်းထွက်စရာမှ မလိုတာ"
"ဟယ် မထွက်လို့မရဘူးအေ၊ မြို့မှာတက်ရင်တော့
ဒီမှာလို့ ကျောင်းစရိတ်က သေးမှာမဟုတ်ဘူး၊ဒီ
တော့ ငါ့မွာ သားနဲ့သမီးတွက်ပဲ အကုန်ခံမယ်၊ ညည်းကတော့ ဟိုမွာ အလုပ်တွေ ရှာလုပ် ပိုက္ဆံရွာ
ရမယ်၊ မလိုက်ချင်လည်း ရပါတယ်၊ ဒီမွာ တစ်ယောက်
ထဲ နေခဲ့ပေါ့ ဒါပေမယ့် ငါတို့ဟိုမှာ လိုတာသုံးဖို့ အိမ်
ကိုတော့ ရောင်းခဲ့မှာနော် ဒါပဲ"
"ဟင့် ဒါဆို စလယ်ရီ ဘယ္လို ဘယ်လိုလုပ်
နေရမှာလဲ ဟင် ဟင် အဒေါ်ကြီး ပြောသွားဦးလေ
နေဦးလေ အဒေါ်ကြီး စလယ်ရီ ဘယ်သူနဲ့နေခဲ့ရ
မှာလဲလို့"
စလယ်ရီ အိမ်ဧည့်ခန်းထဲတွင် တစ်ယောက်ထဲ ကျန်
ခဲ့သည်။အခန်းတံခါးပိတ်ကာ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ရီမော
နေသော သူတို့တွေကတော့ လောင်ပြောင်ရီမောနေ
ကြလေရဲ့။အမေနှင့်အတူ ၁၆နှစ်ကျော်နေလာသော
အိမ်လေးကို ရောင်းပစ်တော့မည်တဲ့။စလယ်ရီ ဦးနှောက်လေး ခြောက်ခန်းသွားသည်အထိ စဉ်းစား
ခန်းဖွင့်ရပြန်လေသည်။
"ဟဲ့ ဒါဘာလုပ်နေတာလဲ ဖယ်စမ်း အထုပ်တွေ
သိမ်းမလို့၊ နင့်ကို အတင်းမခေါ်ဘူးနော်၊ ကြ်န္ခံ
ချင်ရင် လိုက်ခဲ့ပေါ့ ကျောင်းကတော့ နင် ဒီမွာ နေ
ခဲ့ရင်လည်း ထွက်ရမှာပဲလေ မဟုတ္ဘူးလား ဟား
ဟား ဟား ၊ ကျွတ် ကျွတ် မိဘမဲ့ ကေလးမေလးက
တော့ သနားစရာပဲဟယ် ၊ဒါပဲလေ နင်အသေချာမှတ်
ထား အိုဒူရာတဲ့၊ နင် ငါ့ထက် ဘယ်တော့မှ ပိုတော်
ပို မထက်မြက်နိုင်ဘူးဆိုတာ။ ကြံနိုင်ရင် ကြံဦးပေါ့
နင်က ဉာဏ်ကြီးရှင်ကြီးပဲ ဟား ဟား"
"နင် ဒါ ဘာလုပ္တာလဲ ဒူရာ"
"ဘာလုပ်ရမှာလဲ နင့်ကို သနားလို့ တစ်ခန်းထဲ
နေနေတာလေ ၊ အခု ခွေးကထစ်မှာသွားအိပ်
သြား သွားစမ်းပါ၊ ခေါင်းအုံးတော့ ထားခဲ့ ငါ ခြေ
ထောက် တင်ရအောင်လို့၊ အော် သတင်းထူးပေးရဦး
မယ် မနက်ဖြန်ကစလို့ နင် ငါတို့အတွက် မနက္စာ
ပြင်စရာ မလိုတော့ဘူး သလား၊ အဟင်းတို့တွေ မြို့
ကို ပြောင်းတော့မှာမို့"
"မနက်ဖြန် ၊ချက်ချင်းကြီးလား"
"အင်းလေ ဟုတ်တယ် အေမက နင့်ကို သနားလို့
အေမကေလ မတအား သနားတတ်တဲ့လူဆိုတော့
အေ၊ ငါ့ကိုတောင် နားချနေတာ နင့်ကို မြို့ပေါ်ခေါ်
ဖို့၊ ဒါကြောင့် နင်ကံကောင်းလို့ အခွင့်ရေး ရသြားတာ
ကိုကိုဆိုလည်း သိပ်မခေါ်ချင်ဘူး၊ ရှုပ်လို့တဲ့ ဒါမယ့်
ငွေပိုလေများ ဝင်ဝင်ဆိုပြီး ခေါ်မယ်ဘာညာဝင်ပြော
တော့ အဟင်း နင်က မိကံကောင်းမကြီး ဖြစ်သွား
တော့တာပေါ့ဟယ်"
စလယ်ရီ အိုဒူရာထံက စကားလုံးတွေကို မကြားလို
တော့ ။စိတ်တွေလည်း ညစ်လာခဲ့သည်။အမေဆုံးပြီး
သူမ သည်းညည်းခံကာ နေခဲ့ရသလောက် အဒေါ်
ကြီးတတွေ သိပ္ကို ရက်စက်ခဲ့ကြသည်။စလယ်ရီ မွန်း
ကြပ်စွာ နေ နေရသော အိမ္ကေလးထဲမွ ထွက်လာခဲ့
မိသည်။အိမ်ရှေ့လမ်းကြားလေးထဲမှ တဖြည်းဖြည်း
ပေါက်ရာ ရောက်ရာ လျှောက်လာမိခဲ့သည်။အကြိမ်
ကြိမ်အခါခါ သေဆုံးပစ်ချင်သော စိတ်ဖြင့် ပင်လယ်
ဘက် လျှောက်လာမိသည်။
" ဟင် "
သူမ အာရုံတွေ ပျက်ပြားသွားသည်။ရေပြာလှိုင်းတွေ
လှိုင်းခတ် နေသလို ပင်လယ်လေ စိမ့်စိမ့်ကလေးအေး
နေသော သောင်ကမ်းစပ်တွင် ပုံရေးဆွဲနေဟန်တူသော
ယောက်ျားတစ်ယောက်။တစ်ကိုယ်လုံး အဖြူဝတ်စုံ ပါး
လွှလွှကို ဝတ်ထားသောကြောင့် လေတိုက်ခတ်ချိန်
အကျၤ ီလက်ရှည်ကော ဘောင်းဘီ အပြေလးကပါ တ
ဖျပ်ဖျပ် လှုပ်ခပ်နေသည်။ဖြူဖွေးဥနေသော လက်တစ်
စုံက ပေါင်လေးပေါ် တစ်ဖက်တင်ထားသလို၊ စုတ္တံ
လေးကိုလည်း တစ်ဖက် ကိုင်ထား၏။သဲသောင်ပေါ်
တွင် သူလောက်လှသော အရာပင် ရှိနိုင်မည် မဟုတ်
လေတော့။မြင်ရသည်မှာ ရင်ကို အေးချမ်းသွားစေသော
မြင်ကွင်းလေးတစ်ခုက ပိတ်ကားတစ်ချပ်နှယ်။
"အို"
စုတ္တံကို ခ်ကာ ထိုင်ရင်း ဆွဲနေသူထံ လှမ်း လျှောက်လာသည့် အချိန် စလယ်ရီ အသိထဲ နာမည်တစ်ခုကအလိုလို သိလိုစိတ် ပြေးထွက် လာမိသည်။ဝတ်လာသော အကျၤ ီအိတ်ထောင်လေး
ထဲ နှိုက်ကာ ရှာမိသော်လည်း မတွေ့။မနက်ကမှ တွေ့ခဲ့ရသော ပန်းချီဆရာဖြစ်မည်။
ကလေးအငယ်တန်းတွေကို ပုံဆွဲသင်ပေးသော ဆရာချောချောလေး။တစ်ရက်ထဲနှင့်တင် တစ်
ကျောင်းလုံး ပွက်ပွက်ညံသွားသည်အထိ နတ္သား
တစ်ပါးအလား ချောသောသူပင်။ပေးခဲ့သော လိပ္စာ
ကို သည်းကြီးမည်းကြီး ငုံ့ငဲ့၊ နှိုက်ကာ ရှာနေမိသည်။
"စလယ်ရီ"
အနားကိုရောက်လာသည်ပင် မသိလိုက်ပဲ ကြား
လိုက်ရသော ခေါ်သံကြောင့် စလယ်ရီ လန့်ဖျပ်
သွားမိလေသည်။
" ရှင် ဟုတ် ဟို ဟို "
" ဇုသွဲ့ပါ စလယ်ရီ မှတ်ထားပေါ့၊ ပင်လယ်ဆီ
အပျင်းပြေ လမ်းလျှောက်ထွက်လာတာလား"
"ဟင့်အင်း"
"လာလေ လမ်းလျှောက်ရအောင်၊ စလယ်ရီကို
ကြည့်ရတာ တစ္ခုခုကို ပြောချင်နေပုံပဲ လာ"
"ဟုတ်"
စလယ်ရီ ရောယောင်ကာ အတူ တွဲလျက် လျှောက်မိ
လိုက်သည်။အလှမ်းနည်းနည်းကြာသည်အထိ စကား
တစ်ခွန်းမျှ မပြောမိသေး။စလယ်ရီ တွန့်နေသည်။ပြော
ရမွာ စိတ်ထဲ မရဲ။
"စလယ်ရီ ပြောစရာရှိတာပြောလေ၊ အားမနာပါနဲ့
ကူညီနိုင်တာ ရှိရင် ကူညီပေးလို့ ရအောင်လို့"
"ဟုတ်ကဲ့"
"အွန်း ပြော"
"စလယ်ရီ အဒေါ်တို့ မြို့ကိုပြောင်းတော့မယ် ဇု၊
ဇုလို့ ခေါ်ပါရစေနော်"
"ရပါတယ် ခေါ်နိုင်ပါတယ်"
" ဟုတ်၊ ဒီတော့ စလယ်ရီလိုက်သွားရမလား
မလိုက္သြားရဖူးလား စဉ်းစားမရဖြစ်နေပါတယ်၊
ဒီမှာလည်း စလယ်ရီနေခဲ့လို့ မရဘူးလေ၊ ဒါပေမယ့်
လိုက်သွားပြန်ရင်လည်း ဇုရယ်၊ စလယ်ရီ ကျောင်း
ထွက်ရလိမ့်မယ်"
" ဒီတော့ စလယ်ရီ ဘယ္လို ဆုံးဖြတ်ထားလဲ"
"ဟင့်အင်း ၊သူတို့က နက်ဖြန်သွားကြတော့မှာ၊
အဒေါ်ကြီးက မြို့မှာ သူတို့ ဆိုင်ဖွင့်ပြီး နေမှာတဲ့၊
စလယ်ရီကို သူတို့ ခေါ်ချင်ပုံမရဘူး၊ ဖြစ်နိုင်ရင်လေ
အဟင်း သူတို့တွေနှိပ်စက်တာကို မခံချင်တော့ဘူး
ဖြစ်နိုင်ရင်ပေါ့၊ စလယ်ရီဘဝဟာလည်း သိပ္ကို ဆိုး
ရွားလွန်းပါတယ်လေ"
" စလယ်ရီ ၊ ကိုနဲ့ အတူလာနေပါ"
"ရှင်"
"ကို မင်းကို စောင့်ရှောက်ပေးမယ် စလယ်ရီ"
"တကယ်ပြောနေတာလားဟင် ဇု"
"ကို့ကို လက္ကေလး ခဏလောက် ကိုင်ခွင့်ပြု"
"အို"
သူစိမ်းယောကျ်ားတစ်ဦး ထိတွေ့လာသော အထိ
တွေ့ကြောင့် စလယ်ရီ ရင်ထဲ အေးမြသွားမိသည်။
တစ်ဆက်တည်းမှာပင် စလယ်ရီ တစ်ကိုယ်လုံး နွေး
ထွေး ထုံကျင်သွားသလိုလို။ဇုကို ကြည့်မိတော့ ဇု နဖူး
ပြင်လေးမှာ ချွေးလေးတွေတောင် သီးနေပြီ။
"အ အား အ အဟွတ်"
" ဇု ဇု ရရဲ့လား ဘာဖြစ်တာလဲ ဟင် ဇု"
ဇု လက္ကို ကာပြနေသည်။မောဟိုက်နေသော
မျက်နှာလေးနှင့် အားယူပြုံးနေသည်။
" လာ စလယ်ရီ ကို ပြစရာရှိတယ် "
ဇု လက်ကိုကိုင်ဆွဲကာ ကျောက်ဆောင်တွေနား ခေါ်
သွားနေသည်။နည်းနည်းလောက်ကြာအောင် လျှောက်
တော့ ကျောက်ဆောင်နားတွင် ငါးသေးသေးတွေ အရောင်အသွေး စုံလင်စွာ။
" သခင်မလေး "
"လွလိုက္တာ"
"ကျက်သရေသိပ်ရှိတာပဲ"
"မျက်လုံးလေးတွေက ယုံကြည်ချက်တို့ ခိုင်မာ
နေသလိုနော်၊ သိပ်လည်း ရဲရင့်မယ့်ပုံ"
"ဇု ရှာတွေ့တာ အမှန်နေမယ် သေချာတယ်"
ပလုံစီအောင် ပြောနေသောစကားသံတို့ကြောင့်
စလယ်ရီ လန့်သွားသလို၊ အံ့သြခြင်းဖြင့်လည်း
ငါးကလေးတွေကို အေသခ်ာ ကြည့်နေမိလေသည်။
" ဇု ပြောတာ မင်းတို့တွေ ယုံပြီမလား၊ အခု ဇု
မင်းတို့တွေအတွက် စလယ်ရီကို ကူညီပေးတော့
မယ်နော်၊ အခုတော့ သွားတော့မယ် ပင်လယ်ဆီက
အသံကို နားထောင်ကြည့်တာ ဆရိုဏ်းတွေ လာနေ
ပြီထင်တယ် ၊စလယ်ရီ လာ ကိုတို့ သွားကြစို့"
"ရှင် ဘယ္ကိုလဲ ဇု"
"ကို့အိမ်ကိုလေ၊ လာပါ ကို ပစ္စည်းတွေ ယူရဦးမယ်
အိမ္ကို စလယ်ရီလိုက်ခဲ့ အကြောင်းရာအတိအကျ
တော့ အိမ်ကြမှ ရှင်းပြပေးမယ် လာ"
ဇု ပြောလည်းပြော ပြေးလည်း ပြေးသွားနေသည်။
ုစုတ္တံ ဆေးဘူး နှင့် ကားချပ်တို့ကို အမြန်သိမ်းဆည်း
နေလေသည်။ထို့နောက် ဇု စလယ်ရီ လက္ကို ဆွဲခေါ်
ကာ ကမ်းစပ်ဆီမှ အပြေးထွက်ခွာခဲ့ကြလေသည်။
ထိုအချိန် လှိုင်းတံပိုးရိုက်ခတ်သံတို့ ပြင်းစွာ လှိုင်း
ထနေသည်ကို စလယ်ရီ လှမ်းကြည့်မိချိန် သဲသောင်
ကမ်းစပ်၌ အရောင်အလင်းတန်းတို့ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးကာ
စစ်ပွဲဖြစ်နေသည်ပင် ထင်ရလေ၏။စလယ်ရီစိတ်ထဲ
တွင်လည်း အဆန်းတကြယ်ဖြစ်နေသော အရာများပေါ်
သိလိုက်စိတ်ပြင်းစွာဖြင့် ဇု ခေါ်ရာနောက်သို့။
4:31pm4:4:201Sun