(Zawgyi)
"သူရ အမိန့္ကိုေသခ်ာၾကည့္ထားေပးေနာ္"
"ေအးပါကြာ အမွန္ဆိုငါမင္းကိုအလုပ္လုပ္ခိုင္းခ်င္တာမဟုတ္ဘူး မင္းေယာက်္ားရွိေနတာဘဲဟာကို"
"ေတာ္စမ္းသူရ ငါ့သားကိုငါကိုယ္တိုင္ေကြၽးေမြးေစာင့္ေရွာက္နိုင္တယ္"
"ငါကေျပာျပတာပါကြာ လမ္းကိုဂ႐ုစိုက္သြားဦး"
"အင္းပါ အမိန့္ပါပါးသြားၿပီေနာ္ ေလးပိုင္နဲ႕ၿငိမ္ၿငိမ္ေနခဲ့ ျပန္လာမွမုန့္ဝယ္ခဲ့မယ္"
"ရက္စ္ ပါပါး"
အ႐ုပ္ေတြနဲ႕ေဆာ့ေနတဲ့သားကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ သက္လ်ာကလိုအပ္တဲ့ဖိုင္တြဲအိတ္ကိုယူကာ အင္တာဗ်ဴးေျဖဖို႔သြားၿပီျဖစ္သည္။အရင္ကနယ္မွာလဲ ကုမၼဏီအလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးေတာ့အဲ့ဒီ့အေတြ႕အႀကဳံနဲ႕အလုပ္တစ္ခုခုရဖို႔ေတြးထားျခင္းသာ။သူရဲ႕သားေရွ႕ေရးအတြက္ဘယ္သူ႕ကိုမွအားကိုးမေနခ်င္တာမို႔ သူကိုယ္တိုင္အလုပ္ရွာမွရေတာ့မည္။
Taxiကားေလးကတစ္ျဖည္းျဖည္းျဖင့္ Sun Groupဟူသည့္ကုမၼဏီသို႔ေရာက္ရွိလာသည္။ကားေပၚကေနဆင္းလိုက္ကာ အေဆာက္အဦးထဲသို႔ဝင္လိုက္ေတာ့သူ႕နည္းတူအလုပ္လာေလွ်ာက္သည့္သူေတြကအမ်ားႀကီးပင္။ထိုအခ်ိန္ တံခါးဝကေနကုမၼဏီအတြင္းထဲသို႔ဝင္လာတဲ့သူေၾကာင့္ အကုန္လုံးရဲ႕အၾကည့္ေတြကထိုလူ႕ဆီမွာသာ။ေကာင္မေလးတစ္ခ်ိဳ႕ကထိုလူ႕ပုံစံကိုၾကည့္ကာတီးတိုးေျပာဆိုေနသည့္အသံမ်ားကလဲ ဟိုတစ္စဒီတစ္စ။
လူႀကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္Suitအနက္ေရာင္ဝမ္းဆက္ႏွင့္အတူေခ်ာေမာခန့္ညားတဲ့မ်က္ႏွာကျမင္သမွ်သူတိုင္းေငးေမာခ်င္စရာ။ေျခလွမ္းတစ္လွမ္း လွမ္းလိုက္တိုင္းမွာေျပာင္လက္ေနတဲ့latherဖိနပ္အနက္ေရာင္ကထင္းခနဲ။ဒါ့အျပင္ကိုမွထိုလူဦးတည္ၿပီးေလွ်ာက္ေနသည္က ႏွောင္းဦးသက္လ်ာဟူသည့္ေယာက်္ားငယ္ဆီကို။
"ေမာင့္အခ်စ္ကဒီကိုဘာလုပ္ဖို႔လာတာလဲ"
သေဘာဝင္လာကတည္းကတိတ္ဆိတ္သြားတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ အခုေျပာလိုက္ေသာစကားသံမွာလူအနည္းငယ္ၾကားရေလာက္သည္။
"မင္းကေရာဒီကိုဘယ္လိုေရာက္ေနတာလဲ"
"ေမာင့္ကိုျပန္မေမးနဲ႕ ေမာင္ေမးတာေျဖ"
"အလုပ္လာေလွ်ာက္တာ"
"လာ ေမာင္နဲ႕လိုက္ခဲ့"
"မင္းသေဘာ မင္း လႊတ္စမ္း!"
"အထြန့္တတ္ေနရင္ဒီေနရာမွာေနာက္ကေလးတစ္ေယာက္ထပ္ယူမိလိမ့္မယ္"
"မင္း!!"
လူၾကားမေရွာင္သူၾကားမေရွာင္ အရွက္ရစရာစကားေတြကိုေျပာတတ္တဲ့သူကိုစိတ္ရွိတိုင္းဆြဲလုပ္ျပစ္လိုက္ခ်င္သည္။သို႔ေသာ္စိတ္ကူးယုံသာရွိၿပီးလက္ေတြ႕မွာေတာ့ထိုလူ႕အား သက္လ်ာျပန္မခုခံနိုင္။သန္မာလွတဲ့လက္ေတြက သက္လ်ာရဲ႕လက္ေတြကိုစုပ္ကိုင္ထားတာမို႔႐ုန္းလို႔ေတာင္မရ။
"မင္းဆရာကိုေျပာလိုက္ငါေနာက္မွလာခဲ့မယ္လို႔"
Sun GroupကCEOရဲ႕မန္ေနဂ်ာအားမွာခဲ့လိုက္ၿပီးေနာက္သက္လ်ာလက္ကိုဆြဲကာ ကားနားသို႔ေခၚလာခဲ့လိုက္သည္။အမွန္ဆို Sun Groupကသူ႕ရဲ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မိတ္ေဆြတစ္ဦးရဲ႕ကုမၼဏီပင္။ဒီေန႕အလုပ္ကိစၥေဆြးႏြေးစရာရွိတဲ့အတြက္ Sun Groupကိုလာရင္းျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူ႕အခ်စ္ကဒီကိုအလုပ္ေလွ်ာက္ဖို႔ေရာက္လာသည္တဲ့ေလ။ပုဆိုးေလးနဲ႕အတူ လည္ကတုံးအက်ီအသားေရာင္ေလးေၾကာင့္ ႏွောင္းဦးသက္လ်ာဆိုတဲ့ေယာက်္ားက ကေလးတစ္ေယာက္ရွိတဲ့ဖေအမွန္းဘယ္သူမွယုံမည္မထင္။
"မင္း ငါ့ကိစၥေတြကိုဘာလို႔လိုက္ႏွောက္ယွက္ေနရတာလဲ"
"ေမာင္မလုပ္မိပါဘူး"
"ေျဗာင္လိမ္ေျဗာင္စားနဲ႕"
တီးတိုးသာေျပာဆိုလိုက္ေပမယ့္ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ကားထဲမွာေတာ့ထိုအသံကတစ္ဖက္သူၾကားဖို႔လုံေလာက္သည္။
"ေမာင္ခင္ဗ်ားနဲ႕သားကိုေစာင့္ေရွာက္မယ္လို႔ေျပာထားၿပီးသားေလ သက္လ်ာဘာအလုပ္မွလုပ္စရာမလိုဘူး"
"ဒါေပမယ့္ ငါဒီအတိုင္းမေနခ်င္ဘူး အလုပ္တစ္ခုခုလုပ္ခ်င္တာ"
"တကယ္အလုပ္တစ္ခုခုလုပ္ခ်င္တာလား"
"အင္း"
"ဒါဆိုေမာင္ေျပာတဲ့အလုပ္လုပ္မလား"
"ဘာအလုပ္လဲ"
ပကတိျဖဴစင္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႕အတူ ၾကည္လဲ့လဲ့မ်က္ဝန္းေတြျဖင့္သေဘာအားၾကည့္ေနသည္မွာ လိုခ်င္တာရေတာ့မည့္ကေလးတစ္ေယာက္လို။
"ေမာင့္နမ္းတာတစ္ခါခံရင္ လစာအေနနဲ႕သိန္း 1000ေပးမယ္ သက္လ်ာလုပ္ရမွာကၿငိမ္ၿငိမ္ေလးအနမ္းခံယုံဘဲ အဆင္ေျပရင္အခုစမယ္"
"ေန..ေနပါဦး"
သက္လ်ာမ်က္ႏွာအနားသို႔တိုးကပ္လာတဲ့သေဘာကိုအျမန္တင္တားထားရသည္။ဘာတဲ့ သူနမ္းတာကိုၿငိမ္ခံရမယ့္အလုပ္တဲ့ အဓိပ္ပါယ်မရှိတာ။
"ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ သက္လ်ာဘဲအလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္ဆို ဘာလဲလစာနည္းေသးလို႔လား မပူပါနဲ႕ ခင္ဗ်ားေယာက်္ားကပိုက္ဆံေပါတယ္"
"ငါေျပာတာအဲ့လိုအလုပ္မ်ိဳးမဟုတ္ဘူး"
"လက္မခံရင္ဒီကားထဲမွာတစ္ခုခုလုပ္ၾကတာေပါ့"
"မင္း!"
အၾကပ္ကိုင္ၿပီးေျပာေနတဲ့သူေၾကာင့္ သက္လ်ာမွာေခ်ာင္ပိတ္ေနတဲ့ႂကြက္ျဖဴေလးလိုပင္။
"ၿပီးေရာ ၿပီးေရာကြာ"
ဆူပုပ္ပုပ္ျဖင့္ေျပာလာသူကအလိုမက်မွန္းသိသာသည္။သေဘာမွာမူ သက္လ်ာကိုၾကည့္ကာအသဲယားလြန္းလို႔ ကုတင္ေပၚဆြဲတင္ၿပီးအနမ္းေတြေပးခ်င္တဲ့အထိ။
"အဟက္ ခ်စ္စရာေလး"
"ဘာခ်စ္စရာေလးလဲ"
'႐ြတ္'
"ဟာ"
ႏွဖူးကိုျဖတ္ခနဲအနမ္းခံလိုက္ရတာမို႔ သက္လ်ာမ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။
'႐ြတ္ ႐ြတ္'
ေဟာ ထပ္ၿပီး ပါးႏွစ္ဖက္။သက္လ်ာမသိလိုက္ခင္ခဏအတြင္းမွာေရွာင္ခ်ိန္မရလိုက္ပါဘဲ သေဘာကသူ႕မ်က္ႏွာကိုနမ္းရွိုက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ႏွဖူး၊ပါးႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ေမးေစ့အျပင္မ်က္ႏွာအႏွံ႕ေနရာမလြတ္ေအာင္ကိုသူ႕စိတ္ႀကိဳက္နမ္းေနေတာ့တာပင္။
"အင့္ ဖယ္"
"ေနာက္ဆုံးတစ္ခါဘဲ"
'အင့္..'
"ႁပြတ္စ္!"
ဟုဆိုကာသက္လ်ာရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းသားႏုႏုကိုငုံေထြးကာစုပ္ယူနမ္းရွိုက္ေတာ့သည္။ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းထပ္တူက်ေနတဲ့အသံတစ္ခ်ိဳ႕ကကားထဲမွာပ်ံ့ႏွံ႕ေနကာ သက္လ်ာကသေဘာရဲ႕လက္ေမာင္းေတြကိုဆုပ္ကိုင္လို႔ထားၿပီးအလိုက္သင့္ေလးေနေနတာပင္။
"ႁပြတ္စ္ ဟင္း...ႁပြတ္စ္"
ႏူးႏူးညံ့ညံ့အထိအေတြ႕ရဲ႕ေကာင္းမြန္တဲ့ခံစားခ်က္က သုံးႏွစ္ၾကာသြားတာေတာင္မေျပာင္းလဲေသးေပ။ သက္လ်ာရဲ႕ပန္းႏုေရာင္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးကအခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာ သေဘာစုပ္ယူၿပီးနမ္းထားတာမို႔ထူအမ္းခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနၿပီ။သို႔ေသာ္ သက္လ်ာဘက္မွလႊတ္ေပးဖို႔လဲမေတာင္းဆိုမိသလို သေဘာကလဲလႊတ္ေပးဖို႔စီအစဥ္မရွိ။ႏွစ္ေယာက္လုံးေအာက္ဆီဂ်င္ပ်က္လုနီးပါးျဖစ္မွသာ ထိကပ္ထားတဲ့ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုကခြာသြားတာျဖစ္သည္။
"ေမာင့္ကိုစိတ္မခ်ေအာင္မလုပ္နဲ႕သက္လ်ာ ခင္ဗ်ားပင္ပန္းရမွာကိုေမာင္လက္မခံနိုင္ဘူး"
မ်က္လုံးေတြအခ်င္းခ်င္းအၾကည့္ခ်င္းစုံေနၾကကာ သက္လ်ာကေတာ့ရင္ေတြအရမ္းခုန္လို႔ေနသည္။သေဘာအေျပာကိုဘာမွျပန္မေျဖပါဘဲ စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲလိုက္ကာ အိမ္သို႔ျပန္ဖို႔သာေျပာလိုက္သည္။
အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ျဖစ္သည္။သေဘာကCakeဆိုင္တစ္ခုေရွ႕မွာကားကိုရပ္လိုက္တာမို႔ သက္လ်ာက...
"ဘာလုပ္မလို႔လဲ"
"ေမာင့္သားအတြက္ မုန့္ဝင္ဝယ္မလို႔"
ေမာင့္သား၊ေမာင့္သားနဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားကမခ်တဲ့အျပင္ သားအတြက္ဆိုသေဘာကသိပ္အလိုလိုက္လြန္းသည္။သားတစ္ခုခုေတာင့္တလိုက္တာနဲ႕ အာလာဒင္မီးခြက္ေစာင့္လိုဖန္တီးေပးမည္က သူ႕အေဖမင္းသေဘာပင္။အခုလဲသားအတြက္ မုန့္ဝယ္ခဲ့မွာကိုသူေမ့ေနေပမယ့္ သေဘာကေတာ့သိသည္။
"အင္း ငါဒီမွာဘဲေနခဲ့ေတာ့မယ္"
"မင္းသေဘာပါဗ်ာ"
winkတစ္ခ်က္လုပ္ၿပီးေနာက္ဆိုင္ထဲသို႔ဝင္သြားတဲ့သူရဲ႕ေက်ာျပင္က်ယ္က်ယ္ကိုၾကည့္ကာသက္လ်ာ ႏႈတ္ခမ္းထက္မွာအၿပဳံးေရးေရးေလးထင္ဟပ္ခဲ့သည္။
"Ring....Ring..."
ကားထဲမွာျမည္လာတဲ့ဖုန္းသံေၾကာင့္ေဘးပတ္ဝန္းပ်င္နားကိုရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ သေဘာရဲ႕ဖုန္းမွျဖစ္ေနသည္။အဆက္မျပတ္ျမည္ေနတဲ့ဖုန္းကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ေခၚေနတဲ့သူက"Mya Hmue"။ျမမႉးဆိုတဲ့နာမည္နဲ႕ရင္းႏွီးေနတာမို႔ သက္လ်ာေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း ျမမႈးေကသီမင္းဆိုတဲ့ေကာင္မေလးပင္။
"ေစာင့္ရတာၾကာသြားလားသက္လ်ာ လူနည္းနည္းက်ေနလို႔"
"ရတယ္ ေစာနကမင္းဖုန္းလာေနတာ ကိုင္လိုက္ဦး"
"ေအာ္ ျမမႉးဘဲ ခဏေလးသက္လ်ာ ေမာင္ဖုန္းေျပာလိုက္ဦးမယ္"
ကားနဲ႕မလွမ္းမကန္းနားမွာျမမႉးဆိုတဲ့သူနဲ႕ဖုန္းေျပာေနလိုက္တာမ်ား မ်က္ႏွာႀကီးကၿပဳံးလို႔ပင္။ကားမွန္ကေနတစ္ဆင့္သေဘာကိုျမင္ေနရတာမို႔သက္လ်ာရင္ထဲမွာဝမိးနည္းမႈကလွိုက္ဖိုစြာ။သူ႕ေရွ႕မွာမေျပာနိုင္ေလာက္ေအာင္ဘာကိစၥေတြမ်ားေျပာေနၾကသလဲ။သေဘာကေရာဘာေၾကာင့္ၿပဳံးရယ္ေနရသလဲ။
ေျဖသူမဲ့ေမးခြန္းေတြကိုတစ္ေယာက္ထည္းေတြးေတာစဥ္းစားေနတုန္း ကားထဲသို႔သေဘာကျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။သက္လ်ာလဲခံစားခ်က္ကိုၿမိဳသိပ္ကာအိမ္ျမန္ျမန္ျပန္ေရာက္ဖို႔သာေတြးလိုက္သည္။
.
.
.
.
"မင္းျပန္လို႔ရၿပီ"
"ေမာင့္သားကိုဝင္ေတြ႕ဦးမယ္ေလ"
"ေတြ႕စရာမလိုဘူး မင္းအခုျပန္လိုက္ေတာ့"
"သက္လ်ာေမာင့္ကိုစိတ္ဆိုးေနတာလား"
ျပန္လာကတည္းကစကားတစ္ခြန္းမွမေျပာတဲ့အျပင္ ႏႈတ္ခမ္းကလည္းဆူေနကာ မ်က္ႏွာမေကာင္းျဖစ္ေနမွန္းသေဘာသိသည္။ဒါသက္လ်ာတစ္ခုခုကိုအလိုမက်ျဖစ္ေနတာပင္။
"ဒယ္ဒီ...."
အိမ္ထဲကေနေျပးထြက္လာတဲ့ အမိန့္ေလးကိုသေဘာကအေျပးဖက္ကာလက္ေမာင္းေပၚ၌ခ်ီထားလိုက္သည္။
"ဒယ္ဒီ့ကိုအနိမ့္လြမ္း"
"ဒယ္ဒီကလဲ လြမ္းတာေပါ့ကြာ"
"အမိန့္ ေလးပိုင္ေရာ"
"ယံယံနဲ႕ဖုန္းေၾကာေနရယ္"
ေတာ္ေတာ္အားကိုးရတဲ့သူငယ္ခ်င္းဟုသာသက္လ်ာစိတ္ထဲကေတြးလိုက္သည္။ကေလးကိုေသခ်ာၾကည့္ထားပါဆိုမွသူကရည္းစားနဲ႕ဖုန္းေျပာေနသည္တဲ့။
"ဘာလို႔အျပင္ကိုေျပးထြက္လာတာလဲ ပါပါးတို႔ရွိမေနရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲအမိန့္"
"တားသိပါတယ္ဂ်ာ အိမ္ေရွ႕မွာေခ်ာ့ေနရင္းဒယ္ဒီ့ကိုေတြ႕လို႔ေျပးလာရာ"
"ဟားဟား ခ်စ္လိုက္တာကြာ"
အသဲယားစရာအမိန့္ေလးကို သေဘာကတစ္ရႈံ႕ရႈံ႕နမ္းေတာ့ တခစ္ခစ္နဲ႕ရယ္သည္။
"ခစ္ခစ္"
သားအဖႏွစ္ေယာက္ေပ်ာ္ျမဴးေနတာကိုဆက္ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲသက္လ်ာကအိမ္ထဲသို႔သာအျမန္ဝင္လာလိုက္သည္။က်န္ေနခဲ့တဲ့ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ဝယ္လာတဲ့Cakeဘူးေတြကိုဆြဲကာအိမ္ထဲသို႔အျမန္လိုက္ရေတာ့သည္။
"ဟင္ မင္းသေဘာကဘယ္ကေနဘယ္လို"
"ရည္းစားနဲ႕ၾကည္ႏူးမေနဘဲ ကေလးကိုခဏၾကည့္ထားေပးပါ သက္လ်ာဆီသြားမလို႔"
"အမ္ အင္းအင္း ငါေသခ်ာၾကည့္ထားမယ္ သြားသြား"
စိတ္ထဲမွာေတာ့ေမ်ာက္ေလာင္းေလးကိုေမတၱာသာပို႔ေနမိသည္။သူ႕ကိုထိန္းေနရင္း ခဏေလးဖုန္းေျပာေနမိပါတယ္ လွစ္ခနဲေပ်ာက္သြားလိုက္တာမ်ားယုန္ထက္ျမန္သည္။
"အမိန့္ ဒယ္ဒီဝယ္လာတဲ့Choco Cakeစားႏွင့္ေနာ္ သားပါပါးကိုသြားေခ်ာ့လိုက္ဦးမယ္"
"ခ်ိတ္ခ်ိဳးေျပေအာင္ေခ်ာ့ခဲ့ေနာ္ ဒယ္ဒီ"
နား.နားကိုကပ္ၿပီးေျပာလာတဲ့ကေလးငယ္က တကယ့္အတတ္ကေလးပင္။
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ"
"ဒယ္ဒီ ဖိုက္တင္း"
လက္သီးေလးကိုစုပ္ၿပီးေျပာေနပုံကခ်စ္စရာအတိ။
"Fighting baby"
--------
'ေဒါက္ ေဒါက္'
"ဘယ္သူလဲ"
"သက္လ်ာ ေမာင္ပါကြာ တံခါးခဏဖြင့္ပါဦး"
"မဖြင့္ေပးနိုင္ဘူး ငါဒီမွာအလုပ္လုပ္ေနတယ္"
ကေလးအဝတ္ေတြဗီဒိုထဲထည့္သိမ္းေနရင္းမွသက္လ်ာေျဖလိုက္သည္။ဘယ္ႏွယ့္အလုပ္မသြားလဲ သူ႕အိမ္မွာဘဲအခ်ိန္ျဖဳန္းေနတာတစ္ရက္လဲမဟုတ္ႏွစ္ရက္လဲမဟုတ္။အခုလဲျပန္စရာရွိတာမျပန္ဘဲ အခန္းေရွ႕ဘာလာလုပ္မွန္းမသိ။
'အ့...အား..'
အခန္းေရွ႕မွေအာ္သံေၾကာင့္သက္လ်ာအလန့္တၾကားျဖင့္တံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့...
"ဟင္"
'ဂ်ိမ္း'
တံခါးပိတ္သံက်ယ္က်ယ္ေၾကာင့္ေအာက္ထပ္က အမိန့္ႏွင့္သူရတို႔ႏွစ္ေယာက္က လက္ဝါးခ်င္းရိုက္ၿပီးၿပဳံးစိစိျဖင့္သာ။
"အင့္ မင္း...လႊတ္!"
သူ႕တစ္ကိုယ္လုံးကိုဖက္တြယ္ထားတဲ့သူကအားအေတာ္သန္လွသည္။
"မင္း ဘယ္လိုဝင္လာတာလဲ"
"သက္လ်ာဘဲတံခါးလာဖြင့္ေပးတာေလ"
ရွက္ရွက္နဲ႕ေမးလိုက္တဲ့စကားက ကိုယ့္အတတ္ကိုယ္ျပန္စူးသလိုပင္။
"ငါ...ငါကမင္းေအာ္သံၾကားလို႔တစ္ခုခုျဖစ္တယ္ထင္ၿပီးလာၾကည့္တာေလ"
"ျဖစ္သြားတယ္ေလ "
"ဘာျဖစ္တာလဲ"
"ေမာင့္အခ်စ္စိတ္ဆိုးေနလို႔ ရင္ဘက္ထဲကေအာင့္သြားတာ"
နားႏွစ္ဖက္ကရဲတတ္လာကာ သက္လ်ာဘာျပန္ေျပာရမလဲေတာင္မသိ။
"လႊတ္! မင္းရဲ႕ျမမႉးဆီကိုဘဲသြား"
ႏႈတ္ခမ္းဆူကာေနတဲ့သူေၾကာင့္ သေဘာဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္လိုက္သည္။သဝန္တိုေနတဲ့ပုံစံေလးက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသားဘဲ။
"ေမာင့္သက္လ်ာကသဝန္တိုေနတာကိုး"
"ဘာမွသဝန္မတိုဘူး အင့္ ဖယ္လို႔..."
ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးကိုသိမ္းက်ဳံးဖက္ထားခံရတာမို႔သက္လ်ာကိုယ္လုံးေလးကသေဘာရင္ခြင္ထဲမွာျမဳပ္လို႔နီးပါးပင္။
"ျမမႉးက သူ႕Weddingအတြက္ဖိတ္တာပါ မေတြ႕ျဖစ္တာၾကာေတာ့အရင္အေၾကာင္းေတြေျပာရင္း ရယ္မိတာတျခားဘာမွမဟုတ္ဘူး"
"မင္းကိုေမးလို႔လား"
"စိတ္ေကာက္ေနတဲ့သူေလးအျမင္ၾကည္သြားေအာင္ေမာင္ကရွင္းျပတာပါ"
"....."
"မောင့်ဘဝမှာအချစ်ဆ်ိုတာကခင်ဗျားနဲ့ဘဲစပြီးခင်ဗျားနဲ့ဘဲအဆုံးသတ်မှာလေသက်လျာ တျခားသူဆိုတာမရွိဘူး"
သက္လ်ာမ်က္ႏွာကရင္ဘက္နားမွာေရာက္လို႔ေနတာမို႔ သေဘာဆီမွကိုယ္သင္းနံ႕ကႏွာေခါင္းထဲသို႔တအိအိတိုးဝင္ေနတာကိုသက္လ်ာခံစားမိသည္။သေဘာကသူ႕ရဲ႕ဆံပင္ေတြကိုဖြဖြေလးသပ္ေပးေနကာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့စကားေတြကိုဆိုေနသည္ေလ။မသိရင္အခုခံစားေနရတာက ဆယ္ေက်ာ္သက္သမီးရည္းစားေတြ ခ်စ္ေၾကာင္းႀကိဳက္ေၾကာင္းေျပာလို႔ ရင္ခုန္ေနသည့္အလား။
"ေမာင္ကသက္လ်ာဆံပင္ေလးေတြကိုနမ္းရွိုက္ခ်င္တာ"
"အင္း..."
ရင္ခြင္ထဲကေကာင္ေလးဆီမွထြက္ေပၚလာတဲ့'အင္း'ဟူတဲ့အသံေၾကာင့္သေဘာၿပဳံးလိုက္ကာ အရင္ကလိုရင္ေလာက္ထိမရွည္ေတာ့တဲ့ ဆံပင္တိုေလးေတြကိုတယုတယနမ္းရွိုက္လိုက္သည္။ဆံသားေလးကအိေနကာ shampooနံ႕ေလးကလဲသင္းေနလို႔။
"ခ်စ္တယ္သက္လ်ာ ေမာင္ခင္ဗ်ားကိုသိပ္ခ်စ္တယ္"
အခန္းေလးထဲမွာခဏတာတိတ္ဆိတ္သြားၿပီးေနာက္မွာေတာ့...
"ငါေရာ"
တုံ႕ျပန္သံကသေဘာနားၾကားမွားေနသလားေတာင္ထင္ရေလာက္သည္။အံ့ၾသျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ရင္ခြင္ထဲက သက္လ်ာကိုၾကည့္လိုက္ရင္း...
"သက္လ်ာ"
"အင္း..."
"ေမာင့္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ကြာ"
ရွက္ေသြးျဖာေနတဲ့ကေလးဖေအေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကိုေမာ့ခိုင္းေစကာ အၾကည့္ခ်င္းဆုံလိုက္ၿပီး...
"ေမာင့္ကိုခြင့္လႊတ္နိုင္ၿပီလားသက္လ်ာ"
"အင္း"
"ေမာင္လို႔ေခၚ"
"ဟင္"
အူတူတူပုံစံျဖင့္ အင္း အဲ လုပ္ေနတဲ့သူကိုသေဘာစိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့ေပ။မနက္ဘက္လဲမေရွာင္ ေဘးကကုတင္ေပၚကိုသာဆြဲတင္လိုက္ခ်င္သည္။
"ေခၚမွာလား မေခၚဘူးလား"
"ဟို... အြန့္!.."
ပါးႏွစ္ဖက္ကိုကိုင္ဆြဲကာႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကိုသေဘာကငုံေထြးလိုက္သည္။ဒါ့အျပင္ လွ်ာဖ်ားေလးကိုသက္လ်ာႏႈတ္ခမ္းအတြင္းသို႔ တအိအိတိုးဝင္ကာေမႊႏွောက္ေနေသးျပန္သည္။
"အင့္... ေမာင္ ေတာ္ေတာ့"
ေမာဟိုက္လာတာေၾကာင့္ သေဘာရင္ဘက္ကိုထုကာလႊတ္ေပးဖို႔ေတာင္းဆိုလိုက္သည္။
"ျပန္ေခၚပါဦး"
"ေမာင္"
ပါးႏွစ္ဖက္လုံးရဲတြတ္ေနကာ နား႐ြက္ဖ်ားေလးေတြကလဲ ျဖဴစြတ္တဲ့အသားရည္ေၾကာင့္နီရဲေနမွန္းပိုသိသာသည္။ရွက္ေနတဲ့ေကာင္ေလးကေခါင္းကိုငုံ႕ထားလိုက္တာမ်ားျပန္ေတာင္ေမာ့မလာေတာ့ေပ။
"ေမာင့္ကိုၾကည့္ သက္လ်ာ"
"ရွက္တယ္"
ဒီပုံစံမွႏွောင္းဦးသက္လ်ာအစစ္ဟု သေဘာေတြးလိုက္မိသည္။
"ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေမာင္လို႔ေခၚတဲ့အသံေလးကိုလြမ္းေနတာ ၄ ႏွစ္လုံးလုံးေမာင္ခင္ဗ်ားကိုေမ့လို႔မရခဲ့ဘူး သက္လ်ာ"
"ငါေရာဘဲေလ"
"ဘာလို႔ငိုေနတာလဲခင္ဗ်ားရာ ေမာင္မႀကိဳက္ပါဘူးဆို"
"မသိဘူး ငိုခ်င္လာလို႔"
"အခုကစၿပီးေမာင္တို႔မိသားစုေလး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ေနၾကမယ္သက္လ်ာ ခင္ဗ်ားနဲ႕သားကေမာင့္ရဲ႕ဘဝဘဲ"
"ေမာင္.."
"အင္း"
"ခ်စ္တယ္"
"ေမာင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ေလာက္ထပ္ၾကားခ်င္ေသးတယ္"
"ငါေမာင့္ကိုခ်စ္တယ္"
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အေနအထားျဖင့္မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ရွိေနတဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕ခါးသြယ္သြယ္ေတြကိုဖက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္စုံအား တစ္ဖန္ထပ္တူက်ေစလိုက္သည္။အရင္ကသက္လ်ာတစ္ေယာက္ထဲႀကိတ္ငိုခဲ့ရတဲ့ဒီအခန္းေလးထဲမွာ ဒီေန႕ေတာ့လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ရယ္သံေတြ၊နမ္းရွိုက္သံေတြ၊ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းသူ႕ထက္ငါဦးေအာင္ေျပာဆိုသံေတြျဖင့္ဆူညံလို႔ေနေတာ့သည္။
June 23/22
အယ္လီယာ ဝမ္....
T.B.C