part 1
💜 ပင္လယ္ငိုသည့္ ည
🍹🍬🍹🍬🍹🍬🍹🍬🍹🍬🍹🍬🍹
အခန္း 1
ေသာင္ကမ္းစပ္ေပၚ တစ္လွမ္းခ်င္း
ေလွ်ာက္ေနမိသူရယ္။ တငိုငို တရီရီ ညည္း ညဴေနေသာ ပင္လယ္ရယ္။ လွ်ိဳ႕ဝွက္ေသာ တံခါးအေနာက္ကြယ္က ရင္ခုန္သံေလးရယ္။သည္အရာေတြဟာ အဘယ္သို႕ေသာ အရာ ေတြနည္း။
တစ္ရံတစ္ေလေတာ့လည္း အမည္ မသိ ေသာ ေခၚသံကို ၾကားေနရသည္။ထိုအသံကနက္သည္။ စူးေအာင့္မတတ္ပင္ နစ္နဲေနတတ္သည္။
ေသာင္ကမ္းစပ္က ေက်ာက္ေဆာင္ေတြေပၚ
ခုန္ကာ ေျပးတက္လိုက္ခ်ိန္၊ မိုက္ရူးရဲဆန္စြာ အသိတရားမဲ႕ကာ ရိုက္ခတ္ေနေသာ ပင္လယ္
လိႈင္းသံ တခ်ိဳ႕၏ စကားသံ ေငြ႕ေငြ႕ေလးကို ၾကားေယာင္မိသည္။အမွာစကား ပါး လိုက္သည္
ကို ညီးညဴစြာ လာေျပာေနၾကျခင္းသာ။
နားဆင္ရသည္မွာ အားမရ။ တိမ္နစ္ ဝင္
သြားေသာ ပင္လယ္ေအာ္သံေနာက္ ႏွလံုးသား
ကို ေျပးထည့္ေပးမိသည္။သို႔ေသာ္ ပင္လယ္က မယူသြား။သူ ငိုေနျပီ။ နားကို ေသာင္စပ္သဲစိုစို
ေပၚ ကပ္ကာ နားေထာင္ၾကည့္ မိသည္။
ပင္လယ္ျပင္က ေျခာက္ျခားေနျပီ။ပင္လယ္ ေအာ္ေနျပီ။ဆြဲငင္စြာေအာ္ေနေသာ ထို ေအာ္
သံ၏ အေနာက္မွာ အလြမ္းေတြ ပါ ေနသလို
မသိျခင္း တရား ေတြပါ ေရာျပြန္းေနသည္။
ေရးေတးေတး ဂီတသံက ပင္လယ္က အသံလား ၊ အျခားတစ္ေနရာက အသံ ေလ လားဆိုတာ ခြဲျခား ေနမိဆဲ……။
" ဇုသြဲ႕ လာေလ၊ လာကြာ "
ေခၚေနျပီ။ ဟုတ္ေနျပီ။ ဂီတသံက ေရာ
ေနသည္။ပင္လယ္က ဆိုေနေသာ ဂီတသံ
က လွသလို၊ျပင္းရွသည္။ငိုသံႏွင့္ အလြမ္းကို မသိမသာ ေရာထားသည္။
ေျမျပင္က ဖလပ္မီးလက္လက္ႏွင့္၊ ျပာေတာက္
ေဖ်ာ့ ေတာ့ အလင္းမိွန္ေသာ ေသာင္ျပင္၌ လူ
တစ္စု ရွိရာ ေနရာမွ လာေသာ ထိုဂီတသံက ေပါ့ ရႊတ္သည္။ဆား မပါတဲ႕ ဟင္းလို။စား မေပ်ာ္။ ဇုသြဲ႕ ထိုင္ေနမိရာက ထလာလိုက္သည္။
ပင္လယ္ကိုေတာ့ႏႈတ္ဆက္ ရမည္။သည္တိုင္း သည္ျပည္က ပင္လယ္ကို ဇုသြဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ ရ ေတာ့မည္။ ေသာင္ကမ္းစပ္ကေန ခြာကာ မုန္႕
ခ်ိဳး လိမ္ေလးေတြလို ဆံပင္ကာလာ ေရႊဝါေရာင္
ေလးႏွင့္ ကျပားမေလးဆီ ဇုသြဲ႕ ပံုမွန္ေျခလွမ္းျဖင့္ ေလွ်ာက္သြား မိသည္။အနီးေရာက္ေတာ့ သူႏွင့္ ဇုသြဲ႕ၾကားက ဝိုင္ခြက္ကေလးေတြ ထိတိုက္သံတို႕ လြင့္ပ်ံလာခဲ႕သည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့…။
ဇုသြဲ႕ ည တစ္ခုတည္းေအာက္မွာပင္
ေဆြးေသာ ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ပင္လယ္ကို ႏႈတ္ ဆက္သည္။အနီးစပ္ ဆံုး ဆုိရပါလွ်င္ ပင္လယ္
ထဲက လူမဟုတ္ေသာ လူ တစ္ေယာက္ကုိ ႏႈတ္ ဆက္ေနေသးသည္ဆို ပို၍ မွန္ေနေပမည္။
" မငိုပါနဲ႕ ပင္လယ္ရယ္……"။
ဇုသြဲ႕ ေမြးရပ္ေျမမွာ ျပန္ဆံုဖို႕ သည္တိုင္းျပည္က
ပင္လယ္ကို ဘိုင့္ဘိုင့္ ျပခဲ႕မိသည္။အမွာစကားေလး
လည္း စကားပါးခဲ႕ရင္းေပါ့…။
× ~ × ~ ×
ဇုသြဲ႕ ေလဆိပ္က ဆင္းေတာ့ ၾကိဳမည့္သူ
ကို ေဝ႕ဝဲရွာမိသည္။ ရွာ၍ မေတြ႕။ေတာ္ပါေသးရဲ႕။
" ဟိုး ဟိုး ဒီမွာ"
"ဟင္"
သည္တိုင္း သည္ေျမကို ဇုသြဲ႕ မေရာက္
ခဲ႕တာ ႏွစ္ေတြ မနည္းေတာ့။ နံေဘးကေန ေလာင္းကုပ္ရွည္ကို လာဆြဲထားေသာ ခ်ာတိတ္ မေလးကို ၾကည့္ကာ အံ႕အားသင့္မိသည္။
အေၾကာက္တရားတို႕ျဖင့္ ေမြးဖြား ရေသာ သည္ေျမေပၚက လူမွ ဟုတ္ေပလားေပါ့။
ေသခ်ာ ၾကည့္မွ သူမမ်က္လံုးေလးေတြမွာက လြတ္လပ္ ျခင္းေတြၾကည့္သာ ျပည့္ႏွက္ေနေလ
သည္။
" ခင္မ်ား ကြ်န္ေတာ့ကို တစ္ခုကူညီ"
"အိုေက"
" ဟိုး အနားေလးထိ ကြ်န္ေတာ့္ကို
ကြယ္ျပီး ေလွ်ာက္ေပးႏိုင္မလားလို႕"
"ရတယ္ လာ"
"ဟာ ေဟးေဟး လူၾကီး၊ ဘယ္လိုလုပ္တာလဲ
အသားမယူေၾကးေလ"
" အျငိမ္ေန၊ဟိုမွာ မင္းကို ၊ရွာေနတာျဖစ္မယ္"
"ဟာ တကယ္လား ၊ ျမန္ျမန္"
" အိုေက "
"ဟူး…… မြန္းတာဗ်ာ၊ ေရာက္ေသးဘူးလား"
" ဝိတ္(wait) ၊ ခဏေလး၊ေဟာ…ေရာက္ျပီ"
"နည္းနည္းဖယ္ပါဦး ေခ်ာင္းၾကည့္ ၾကည့္မယ္"
"ၾကည့္ေစ"
"အင္ အဟင္း ဟုတ္သားပဲ၊ ေက်းဇူးဗ်ာ၊
သြားျပီေနာ္၊ လမ္းၾကံဳမွ ေက်းဇူး ျပန္ဆပ္ေတာ့မယ္၊
ဒါနဲ႕ စကားမစပ္ ခင္မ်ားသံုးတဲ႕ ေရေမႊးက လန္း
တယ္ေနာ္၊ လစ္ျပီ ဘိုင့္"
"အိုေက ဘိုင့္ဘိုင္"
ကြ်န္ေတာ္ ကြ်န္ေတာ္ျဖင့္ ေျပာကာ ခ်ာတိတ္ေလး
ထြက္သြားေတာ့ ဇုသြဲ႕ ရပ္လ်က္ က်န္ခဲ႕သည္။ေတြး
လက္စေတြပင္ အစအနေပ်ာက္ကုန္ေလရဲ႕။
"ေဆာရီး ဆရာ ေနာက္က်သြားတယ္"
"ဟာ……ဟူး……ထင္သား……"
ေလယာဥ္ေပၚကေန ေစာေစာဆင္းခဲ႕ေပမယ့္ အခု
ေတာ့ ခ်ာတိတ္ကို ကူရတာႏွင့္ ေဘာ္ဒီဂတ္ ၅ ဦးက
အခုေတာ့ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ေရာက္ေနေခ်ျပီ။
" မင္းပဲ လိုက္ခဲ႕၊ က်န္တဲ႕သူေတြ လစ္ေတာ့"
"ဟုတ္ကဲ႕ ဆရာ"
ဇုသြဲ႕ အိတ္ေတြကို လႊဲေပးလိုက္သည္။ဒယ္ဒီဆီ
မွာ ေနခဲ႕တုန္းက လြတ္လပ္သေလာက္ ႏိုင္ငံေက်ာ္
ေရႊမင္းသမီး မာမီဆီ ေရာက္မွ အခက္ေတြ႕ရေခ်ျပီ။
ေတာ္ေသးရဲ႕။ေျပာတာႏွင့္ ျပန္သြားေပးၾကလို႔သာေပါ့။
ကားေပၚေရာက္ေတာ့ လာၾကိဳေသာ လူဆီက ဘာ
စကားသံမွ ထြက္မလာ။
" ငါ ပင္လယ္ဘက္ အရင္ သြားမယ္"
"ဟုတ္ျပီ ဆရာ ၊ ဆရာအနားယူဖို႕ကိုလည္း
ပင္လယ္ကမ္းေျခ အိမ္မွာ ျပင္ထားပါတယ္"
"Oh ! so good mom"
ႏႈတ္ကလည္း ထြက္သြားမိသလို စိတ္ကေနလည္း
အလိုက္သိေသာ မာမီထံ ေက်းဇူးတင္စကား ေစလႊတ္
မိလိုက္သည္။
" oh! my sea"
ပင္လယ္ကို ျမင္ရေတာ့ မူးေဝေနေသာ ပင္ပန္းမႈ
ေတြပင္ ေပ်ာက္လြင့္ကုန္သလို။ကမ္းစပ္ကို ေျပးထြက္ မိသည္။လိႈင္းအဖ်ားေလးေတြကို ဇုသြဲ႕ လက္ကေလး
ျဖင့္ ထိကာ နမ္းလိုက္သည္။ျပီးေနာက္ ပင္လယ္ဆီ
ကို ဇုသြဲ႕ သတင္းပို႕လိုက္သည္။သူမထံသို႕ပင္ ေရာက္
ေစဖို႕လည္း တစ္ပါတည္း အမွာပါးမိသည္။
"စလယ္ရီ"
စလယ္ရီ တဲ႕။နာမည္ေလးလွသည္။ေခၚလို႕
ေကာင္းသည္။ႏႈတ္ခမ္းအဖ်ားမွာ ေခၚျပီးသည္
ႏွင့္ စြဲသြားေစႏိုင္၏။သည္နာမည္ကို ဇုသြဲ႕သိ
သည္။သို႕ေသာ္ စလယ္ရီဆိုေသာ မိန္းကေလး
ကို ဇုသြဲ႕ မသိ။သိခ်င္လည္းသိခဲဲ႔လိမ့္မည္။
အဘယ္ရယ္ေၾကာင့္မ်ားဆိုတာေတာ့ စလယ္ရီ
ဆိုတာ လူစင္စစ္ မဟုတ္ႏိုင္တာေၾကာင့္။သူ မ်ား အတိတ္ေန႕စြဲေတြကို ဖ်က္ပစ္ခဲ႕ေလျပီလားဆို
တာ ဇုသြဲ႕ သံသယျဖစ္ေနမိဆဲ။
အိပ္မက္ထဲ သူလာတတ္သလို လက္ဖ်ံတြင္ ေရးထားေသာ စလယ္ရီဆိုေသာ နာမည္ေလး
က သက္ေသျပေနသည္။ဇုသြဲ႕ ပင္လယ္ ကမ္းေျခ ကေန လွည့္ထြက္ လာမိသည္။
ထို႕ေနာက္ ပင္လယ္ၾကီးကို ခပ္စိမ္းစိမ္း ေက်ာ ခိုင္းမိေတာ့ ရင္ေလးထဲက စူးနစ္စြာ နာက်င္ လာ ရသည္။ထို႕ေၾကာင့္လည္း ဇုသြဲ႕ ကမ္းေျခက အိမ္ ေလးဆီ ေလးဖင့္ေသာ ေျခလွမ္းတို႕ ျဖင့္ ျပန္လာ ခဲ႕ရေလသည္။
အိမ္ေလးက ေနခ်င္စရာေလးပင္။အထဲကိုေရာက္
ေတာ့ နာက်င္ေနေသာ ရင္ဘတ္ေလးအနားက ႏွလံုး
ေနရာေလးကို ဇုသြဲ႕ အက်ၤ ီကို မ ကာ ၾကည့္မိသည္။
ေရသူမေလး တစ္ဦးပံုကို ႏွလံုးသားအနား တက္တူး
ေလး ထိုးထားသည္မွာ ေသသပ္လြန္းလွသည္။
မိုးသက္ေလမႈန္မႊား တိုက္လာတိုင္း ထိုေနရာက
စူး ေအာင့္သည္။ ဇုသြဲ႕ စလယ္ရီဆိုေသာ အမည္
ေလး ကို ရြတ္ေတာ့ အနားဝန္းက်င္တြင္ တစ္စံု တစ္ေယာက္ ရွိေနသလိုလို။ထိုင္ေနရင္းျဖင့္ အေရွ႕ တည့္တည့္က မွန္ျပားၾကီးထံ လွမ္းၾကည့္မိလိုက္သည္။ထိုအခါ ေတြ႕လိုက္ရသည္က ဘယ္ဘက္ရင္အံုေပၚမွ ပံုကေလး ေအာက္က စာသားတခ်ိဳ႕။
" ပင္လယ္ ငိုေသာညက စလယ္ရီ
ေပ်ာက္သြားခဲ႕သည္။ " တဲ႕။
'စလယ္ရီဆိုသူေရ………မင္းပဲ ရက္စက္ေလ
သလား ၊ ငါကပဲ ရက္စက္မိခဲ႕ေလသလား……ေပါ့'။
12:31am2:4:2021:
🍹🍬🍹🍬🍹🍬🍹🍬🍹🍬🍹🍬🍹♥Blackclock
//Unicode
part 1
ပင်လယ်ငိုသည့် ည
အခန်း 1
သောင်ကမ်းစပ်ပေါ် တစ်လှမ်းချင်း
လျှောက်နေမိသူရယ်။ တငိုငို တရီရီ ညည်း ညူနေသော ပင်လယ်ရယ်။ လျှို့ဝှက်သော တံခါးအေနာက္ကြယ္က ရင်ခုန်သံလေးရယ်။သည်အရာတွေဟာ အဘယ်သို့သော အရာ တွေနည်း။
တစ်ရံတစ်လေတော့လည်း အမည် မသိ သော ခေါ်သံကို ကြားနေရသည်။ထိုအသံကနက်သည်။ စူးအောင့်မတတ်ပင် နစ်နဲနေတတ်သည်။
သောင်ကမ်းစပ်က ကျောက်ဆောင်တွေပေါ်
ခုန္ကာ ပြေးတက်လိုက်ချိန်၊ မိုက်ရူးရဲဆန်စွာ အသိတရားမဲ့ကာ ရိုက်ခတ်နေသော ပင်လယ်
လှိုင်းသံ တချို့၏ စကားသံ ငွေ့ငွေ့လေးကို ကြားယောင်မိသည်။အမှာစကား ပါး လိုက်သည်
ကို ညီးညူစွာ လာပြောနေကြခြင်းသာ။
နားဆင်ရသည်မှာ အားမရ။ တိမ်နစ် ဝင်
သွားသော ပင်လယ်အော်သံနောက် နှလုံးသား
ကို ပြေးထည့်ပေးမိသည်။သို့သော် ပင်လယ်က မယူသြား။သူ ငိုနေပြီ။ နားကို သောင်စပ်သဲစိုစို
ပေါ် ကပ္ကာ နားထောင်ကြည့် မိသည်။
ပင်လယ်ပြင်က ခြောက်ခြားနေပြီ။ပင်လယ် အော်နေပြီ။ဆွဲငင်စွာအော်နေသော ထို အော်
သံ၏ အနောက်မှာ အလွမ်းတွေ ပါ နေသလို
မသိခြင်း တရား တွေပါ ရောပြွန်းနေသည်။
ရေးတေးတေး ဂီတသံက ပင်လယ်က အသံလား ၊ အခြားတစ်နေရာက အသံ လေ လားဆိုတာ ခွဲခြား နေမိဆဲ။
" ဇုသွဲ့ လာလေ၊ လာကြာ "
ခေါ်နေပြီ။ ဟုတ်နေပြီ။ ဂီတသံက ရော
နေသည်။ပင်လယ်က ဆိုနေသော ဂီတသံ
က လှသလို၊ပြင်းရှသည်။ငိုသံနှင့် အလွမ်းကို မသိမသာ ရောထားသည်။
မြေပြင်က ဖလပ်မီးလက်လက်နှင့်၊ ပြာတောက်
ဖျော့ တော့ အလင်းမှိန်သော သောင်ပြင်၌ လူ
တစ္စု ရွိရာ နေရာမှ လာသော ထိုဂီတသံက ပေါ့ ရွှတ်သည်။ဆား မပါတဲ့ ဟင်းလို။စား မပျော်။ ဇုသွဲ့ ထိုင်နေမိရာက ထလာလိုက်သည်။
ပင်လယ်ကိုတော့နှုတ်ဆက် ရမည်။သည်တိုင်း သည်ပြည်က ပင်လယ်ကို ဇုသွဲ့ နှုတ်ဆက် ရ တော့မည်။ သောင်ကမ်းစပ်ကနေ ခြာကာ မုန့်
ချိုး လိမ်လေးတွေလို ဆံပင်ကာလာ ရွှေဝါရောင်
လေးနှင့် ကျပားမေလးဆီ ဇုသွဲ့ ပုံမှန်ခြေလှမ်းဖြင့် လျှောက်သွား မိသည်။အနီးရောက်တော့ သူနှင့် ဇုသွဲ့ကြားက ဝိုင်ခွက်ကလေးတွေ ထိတိုက်သံတို့ လွင့်ပျံလာခဲ့သည့် အချိန်မှာတော့။
ဇုသွဲ့ ည တစ်ခုတည်းအောက်မှာပင်
ဆွေးသော ကြည့်ခြင်းဖြင့် ပင်လယ်ကို နှုတ် ဆက်သည်။အနီးစပ် ဆုံး ဆိုရပါလျှင် ပင်လယ်
ထဲက လူမဟုတ်သော လူ တစ်ယောက်ကို နှုတ် ဆက်နေသေးသည်ဆို ပို၍ မှန်နေပေမည်။
" မငိုပါနဲ့ ပင်လယ်ရယ်"။
ဇုသွဲ့ မွေးရပ်မြေမှာ ပြန်ဆုံဖို့ သည်တိုင်းပြည်က
ပင်လယ်ကို ဘိုင့်ဘိုင့် ပြခဲ့မိသည်။အမှာစကားလေး
လည်း စကားပါးခဲ့ရင်းပေါ့။
~ ~
ဇုသွဲ့ လေဆိပ်က ဆင်းတော့ ကြိုမည့်သူ
ကို ဝေ့ဝဲရှာမိသည်။ ရွာ၍ မတွေ့။တော်ပါသေးရဲ့။
" ဟိုး ဟိုး ဒီမွာ"
"ဟင်"
သည်တိုင်း သည်မြေကို ဇုသွဲ့ မရောက်
ခဲ့တာ နှစ်တွေ မနည်းတော့။ နံဘေးကနေ လောင်းကုပ်ရှည်ကို လာဆွဲထားသော ချာတိတ် မေလးကို ကြည့်ကာ အံ့အားသင့်မိသည်။
အကြောက်တရားတို့ဖြင့် မွေးဖွား ရေသာ သည်မြေပေါ်က လူမွ ဟုတ်ပေလားပေါ့။
သေချာ ကြည့်မှ သူမမျက်လုံးလေးတွေမှာက လွတ်လပ် ခြင်းတွေကြည့်သာ ပြည့်နှက်နေလေ
သည်။
" ခင်များ ကျွန်တော့ကို တစ္ခုကူညီ"
"အိုကေ"
" ဟိုး အနားလေးထိ ကျွန်တော့်ကို
ကွယ်ပြီး လျှောက်ပေးနိုင်မလားလို့"
"ရတယ် လာ"
"ဟာ ဟေးဟေး လူကြီး၊ ဘယ္လိုလုပ္တာလဲ
အသားမယူကြေးလေ"
" အငြိမ်နေ၊ဟိုမှာ မင်းကို ၊ရှာနေတာဖြစ်မယ်"
"ဟာ တကယ္လား ၊ မြန်မြန်"
" အိုကေ "
"ဟူး မွန်းတာဗျာ၊ ရောက်သေးဘူးလား"
" ဝိတ်(wait) ၊ ခဏေလး၊ေဟာရောက်ပြီ"
"နည်းနည်းဖယ်ပါဦး ချောင်းကြည့် ကြည့်မယ်"
"ကြည့်စေ"
"အင် အဟင်း ဟုတ္သားပဲ၊ ကျေးဇူးဗျာ၊
သွားပြီနော်၊ လမ်းကြုံမှ ကျေးဇူး ပြန်ဆပ်တော့မယ်၊
ဒါနဲ့ စကားမစပ် ခင်များသုံးတဲ့ ရေမွှေးက လန်း
တယ်နော်၊ လစ်ပြီ ဘိုင့်"
"အိုကေ ဘိုင့်ဘိုင်"
ကျွန်တော် ကျွန်တော်ဖြင့် ပြောကာ ချာတိတ်လေး
ထွက်သွားတော့ ဇုသွဲ့ ရပ်လျက် ကျန်ခဲ့သည်။တွေး
လက်စတွေပင် အစအနပျောက်ကုန်လေရဲ့။
"ဆောရီး ဆရာ နောက်ကျသွားတယ်"
"ဟာဟူးထင်သား"
လေယာဉ်ပေါ်ကနေ စောစောဆင်းခဲ့ပေမယ့် အခု
တော့ ခ်ာတိတ္ကို ကူရတာနှင့် ဘော်ဒီဂတ် ၅ ဦးက
အခုတော့ ကိုယ့်ရှေ့မှာ ရောက်နေချေပြီ။
" မင်းပဲ လိုက်ခဲ့၊ ကျန်တဲ့သူတွေ လစ်တော့"
"ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ"
ဇုသွဲ့ အိတ်တွေကို လွှဲပေးလိုက်သည်။ဒယ်ဒီဆီ
မွာ နေခဲ့တုန်းက လွတ်လပ်သလောက် နိုင်ငံကျော်
ရွှေမင်းသမီး မာမီဆီ ရောက်မှ အခက်တွေ့ရချေပြီ။
တော်သေးရဲ့။ပြောတာနှင့် ပြန်သွားပေးကြလို့သာပေါ့။
ကားပေါ်ရောက်တော့ လာကြိုသော လူဆီက ဘာ
စကားသံမွ ထွက်မလာ။
" ငါ ပင်လယ်ဘက် အရင် သွားမယ်"
"ဟုတ်ပြီ ဆရာ ၊ ဆရာအနားယူဖို့ကိုလည်း
ပင်လယ်ကမ်းခြေ အိမ်မှာ ပြင်ထားပါတယ်"
"Oh ! so good mom"
နှုတ်ကလည်း ထြက္သြားမိသလို စိတ်ကနေလည်း
အလိုက်သိသော မာမီထံ ကျေးဇူးတင်စကား စေလွှတ်
မိလိုက်သည်။
" oh! my sea"
ပင်လယ်ကို မြင်ရတော့ မူးဝေနေသော ပင်ပန်းမှု
တွေပင် ပျောက်လွင့်ကုန်သလို။ကမ်းစပ်ကို ပြေးထွက် မိသည်။လှိုင်းအဖျားလေးတွေကို ဇုသွဲ့ လက္ကေလး
ဖြင့် ထိကာ နမ်းလိုက်သည်။ပြီးနောက် ပင်လယ်ဆီ
ကို ဇုသွဲ့ သတင်းပို့လိုက်သည်။သူမထံသို့ပင် ရောက်
စေဖို့လည်း တစ်ပါတည်း အမှာပါးမိသည်။
"စလယ်ရီ"
စလယ်ရီ တဲ့။နာမည်လေးလှသည်။ခေါ်လို့
ကောင်းသည်။နှုတ်ခမ်းအဖျားမှာ ခေါ်ပြီးသည်
နှင့် စွဲသွားစေနိုင်၏။သည်နာမည်ကို ဇုသွဲ့သိ
သည်။သို့သော် စလယ်ရီဆိုသော မိန်းကလေး
ကို ဇုသွဲ့ မသိ။သိချင်လည်းသိခဲဲ့လိမ့်မည်။
အဘယ်ရယ်ကြောင့်များဆိုတာတော့ စလယ်ရီ
ဆိုတာ လူစင်စစ် မဟုတ်နိုင်တာကြောင့်။သူ မ်ား အတိတ်နေ့စွဲတွေကို ဖျက်ပစ်ခဲ့လေပြီလားဆို
တာ ဇုသွဲ့ သံသယဖြစ်နေမိဆဲ။
အိပ်မက်ထဲ သူလာတတ္သလို လက်ဖျံတွင် ရေးထားသော စလယ်ရီဆိုသော နာမည်လေး
က သက်သေပြနေသည်။ဇုသွဲ့ ပင်လယ် ကမ်းခြေ ကေန လှည့်ထွက် လာမိသည်။
ထို့နောက် ပင်လယ်ကြီးကို ခပ်စိမ်းစိမ်း ကျော ခိုင်းမိတော့ ရင်လေးထဲက စူးနစ္စြာ နာကျင် လာ ရသည်။ထို့ကြောင့်လည်း ဇုသွဲ့ ကမ်းခြေက အိမ် လေးဆီ လေးဖင့်သော ခြေလှမ်းတို့ ဖြင့် ပြန်လာ ခဲ့ရလေသည်။
အိမ်လေးက နေချင်စရာလေးပင်။အထဲကိုရောက်
တော့ နာကျင်နေသော ရင်ဘတ်လေးအနားက နှလုံး
နေရာလေးကို ဇုသွဲ့ အကျၤ ီကို မ ကာ ကြည့်မိသည်။
ရေသူမလေး တစ်ဦးပုံကို နှလုံးသားအနား တက္တူး
လေး ထိုးထားသည်မှာ သေသပ်လွန်းလှသည်။
မိုးသက်လေမှုန်မွှား တိုက်လာတိုင်း ထိုနေရာက
စူး အောင့်သည်။ ဇုသွဲ့ စလယ်ရီဆိုသော အမည်
လေး ကို ရွတ်တော့ အနားဝန်းကျင်တွင် တစ်စုံ တစ်ယောက် ရှိနေသလိုလို။ထိုင်နေရင်းဖြင့် အရှေ့ တည့်တည့်က မှန်ပြားကြီးထံ လှမ်းကြည့်မိလိုက်သည်။ထိုအခါ တွေ့လိုက်ရသည်က ဘယ်ဘက်ရင်အုံပေါ်မှ ပုံကလေး အောက်က စာသားတချို့။
" ပင်လယ် ငိုသောညက စလယ်ရီ
ပျောက်သွားခဲ့သည်။ " တဲ့။
'စလယ်ရီဆိုသူရေမင်းပဲ ရက်စက်လေ
သလား ၊ ငါကပဲ ရက်စက်မိခဲ့လေသလားပေါ့'။
12:31am2:4:2021: