(Zawgyi)
က်ယ္ဝန္းလွတဲ့အစည္းအေဝးခန္းတစ္ခုရဲ႕အဓိကက်လွေသာ CEOေနရာတြင္လူတစ္ေယာက္ထိုင္ေန၏။ ဝတ္စားထားတဲ့Suitခဲေရာင္ဝမ္းဆက္ႏွင့္အတူ အမ်ားနဲ႕မတူတဲ့သူ႕ရဲ႕အရွိန္အဝါကသာမန္သူေတြေတာင္အနားမကပ္ဝံ့ၾကတဲ့အထိ။အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနတဲ့လက္ေတြက Laptopေပၚမွာေျပးလႊားေနကာ ပါးစပ္မွလဲလုပ္ငန္းအေၾကာင္းကိုမနားတမ္းေျပာဆိုေနသည့္သူ။မ်က္ႏွာထားကေတာ့တည္တံ့ေနကာ မည္သူ႕ကိုမွၿပဳံးရယ္ျပဳျခင္းမျပဳ။
အခန္းထဲရွိလူမ်ားအားလုံးကထိုလူရဲ႕ေျပာစကားကိုေခါင္းတစ္ၿငိမ့္ၿငိမ့္ျဖင့္ေထာက္ခံေနၾကသည္။'Minn'လုပ္ငန္းစုရဲ႕တစ္ဦးထည္းေသာမ်ိဳးဆက္ျဖစ္တဲ့ဆက္ခံသူ 'မင္းသေဘာ' လို႔ေျပာလိုက္တာနဲ႕တစ္႐ုံးလုံးက ဖင္တုန္ေအာင္ေၾကာက္ရသည့္အမ်ိဳး။လမ္းမွာေတြ႕ရင္ေတာင္မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ်သူ႕မ်က္လုံးအားေစ့ေစ့ၾကည့္ရဲတဲ့သူမရွိ။
"ဒီေန႕ကေတာ့ဒီေလာက္ပါဘဲ "
ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာထိုင္ေနၾကသည့္လုပ္ငန္းရွင္နဲ႕ဝန္ထမ္းအသီးသီးကို တိုတိုတုတ္တုတ္စကားတစ္ခြန္းသာေျပာလိုက္သည္။ Laptopကိုပိတ္လိုက္ကာအစည္းအေဝးခန္းထဲမွထြက္လာခဲ့ၿပီးသူရဲ႕႐ုံးခန္းရွိရာသို႔ဦးတည္ၿပီးသြားေနသည္။ေျခာက္ေပေက်ာ္ေသာ္အရပ္ႀကီးနဲ႕ရွည္လ်ားတဲ့ေျခတံေၾကာင့္ ခပ္ျမန္ျမန္လမ္းေလွ်ာက္ပုံႏွင့္ဆိုအေတာ့္ကိုခရီးေရာက္သည္။
ေနာက္ကေနထပ္ၾကပ္မကြာလိုက္ေနရတဲ့အတြင္းေရးမႈးေအာင္ကိုခဗ်ာ သူေဌးျဖစ္သူရဲ႕ေျခလွမ္းက်ယ္ႀကီးေတြေနာက္ကိုအေျပးသာလိုက္ရေတာ့သည္။
"ေအာင္ကို စစ္ရမယ့္စာရင္းေတြရွိရင္ငါ့ဆီအခုတစ္ခါထည္းယူလာခဲ့"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ boss "
အမိန့္စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ အတြင္းေရးမႈးေအာင္ကိုတစ္ေယာက္သေဘာ႐ုံးခန္းထဲမွျပန္ထြက္ကာ သေဘာ ခိုင္းတာကိုအျမန္လုပ္ရသည္။
တိက်တယ္။ျပတ္သားတယ္။အရာရာကိုေလးေလးနက္နက္နဲ႕လုပ္ကိုင္တဲ့ထိုေကာင္ေလးက အသက္ ၂၄ႏွစ္သာရွိေသးသည္။
ငယ္႐ြယ္လြန္းတဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ စဥ္းစားေတြးေခၚဉာဏ္ေကာင္းတာမို႔'Minn'လုပ္ငန္းစုက ဒီ ၄ ႏွစ္နီးပါးအတြင္းမွာသိသိသာသာေျပာင္းလဲလာခဲ့သည္။နိုင္ငံျခားကုမၼဏီေတြကလုပ္ငန္းတူပူးေပါင္းလုပ္ကိုင္ဖို႔အေရး လာေရာက္ကမ္းလွမ္းၾကသည္မွာလဲ ဒုနဲ႕ေဒး။
ပစၥည္းဥစၥာေပါႂကြယ္ဝသလိုအသက္ငယ္ငယ္ေလးျဖင့္လုပ္ငန္းအားလုံးကိုဦးေဆာင္လုပ္ကိုင္နိုင္သည့္အတြက္ စီးပြားေရးအသိုက္အဝန္းမွာ'မင္းသေဘာ'ဟုကြားလိုက်တာနဲ့ချိီးမွန်းချင်သည့်လူကပလဘွပင်။ဒါတင်မက ခန့္ညားလွတဲ့႐ုပ္ရည္ေၾကာင့္ပ်ိဳမဒီေတြသာမက လူပ်ိဳေခ်ာေလးေတြပါသူ႕အားလာေရာက္ခ်ဥ္းကပ္ၾကသည္မွာမနည္းမေနာမ်ားျပားသည္။
သို႔ေသာ္ျငား သူ႕ရင္ဘက္ထဲမွာဘယ္သူ႕အတြက္မွေနရာလပ္မရွိေအာင္ ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံးကိုအပိုင္းစားယူထားတာ 'ႏွောင္းဦးသက္လ်ာ'ဆိုတဲ့ေယာက်္ားငယ္။
"ေမာင္ ခင္ဗ်ားကိုလြမ္းတယ္သက္လ်ာ"
ဒီစကားကိုသေဘာေျပာေနသည္မွာႏွစ္နဲ႕ခ်ီၿပီးၾကာလွၿပီ။တစ္ရက္မွမပ်က္ကြက္ပါဘဲသူေျပာေနမိသည္။
႐ုံးခန္းထဲကစားပြဲထက္ရွိဓာတ္ပုံေလးကမွာ ဆံႏြယ္ရွည္ေလးေတြကိုပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့သူရဲ႕ခ်စ္ရသူ။
'ေဒါက္ ေဒါက္'
တံခါးေခါက္သံၾကားရသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ခြင့္ျပဳစကားမဆိုရေသးဘဲ ပြင့္လာတဲ့
တံခါးေၾကာင့္သေဘာလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့သူရဲ႕ေမြးသမိခင္ ေဒၚဆုဆုလြင္။
"သား"
"ဘာကိစၥရွိလို႔ဒီအထိေတာင္ေရာက္လာတာလဲ မာမီ"
"ဆိုင္သြားရင္းခဏဝင္လာတာပါသားရယ္ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား"
"စားလို႔မဝင္ဘူးမာမီ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုသတိရေနလို႔"
စားလို႔မဝင္တာတင္မဟုတ္အိပ္လို႔လဲမေပ်ာ္ဘူးဆိုတာေတာ့သူထုတ္မေျပာျဖစ္။
"သေဘာ မင္းအခုထိအဲ့ေကာင္ေလးကိုေမ့မရေသးဘူးလား မင္းကိုအသက္ေသေတာ့မယ့္အထိျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့သူကိုမွေလ"
အေမျဖစ္သူရဲ႕စကားကိုသေဘာကခပ္ဟဟရယ္သည္။
"အဟက္!"
"ကြၽန္ေတာ္အဲ့လိုျဖစ္ရတာမာမီ့ေၾကာင့္ဘဲေလ မာမီ့ရဲ႕အတၱေတြေၾကာင့္ေလ.."
"မင္းသေဘာ! မေအကိုအဲ့ဒီေလသံနဲ႕ေျပာတာကိုျပင္လိုက္စမ္း"
"ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာမွားေနလို႔လား"
အနာေပၚတုတ္က်သြားသည့္ေဒၚဆုဆုလြင္မွာ မ်က္ႏွာကနီရဲလို႔ေနသည္။သူလုပ္ထားတဲ့အရာေတြအတြက္သားကအခုခ်ိန္ထိ သူ႕ကိုစကားေကာင္းေကာင္းမေျပာတာႏွစ္ေတြနဲ႕ၾကာၿပီ။႐ုတ္တရက္ဆိုသလို စားပြဲေပၚကဓာတ္ပုံေဘာင္ေလးကိုၾကည့္မိသြားေတာ့...
"သားသူ႕ကိုခ်စ္လား"
"ခ်စ္တာေပါ့မာမီ မာမီသိလား ေရေတြကေရတြက္လို႔မရနိုင္ဘူးေလ အဲ့ဒီလိုဘဲသက္လ်ာအေပၚခ်စ္တဲ့သားရဲ႕အခ်စ္ေတြကေရတြက္လို႔မရနိုင္ဘူးမာမီ အဆုံးလဲမရွိဘူး"
ဓာတ္ပုံေဘာင္ကိုယူလိုက္ကာဟိုေကာင္ေလးအေပၚထားတဲ့အခ်စ္ေတြကိုေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေျပာေနတဲ့သားျဖစ္သူေၾကာင့္ေဒၚဆုဆုလြင္သက္ျပင္းသာခ်လိဳက္သည္။
"မာမီျပန္ေတာ့မယ္"
"ဂ႐ုစိုက္သြားပါ"
တံခါးပိတ္သံၾကားလိုက္မွသာ စုံလည္ခုံေပၚမွာသူျပန္ထိုင္လိုက္သည္။အေတြးေတြကေတာ့လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္ခန့္ဆီသို႔....
လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ႏွစ္ေလာက္ကကားAcceient သူေသေတာ့မလိုျဖစ္ဖူးတယ္။လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ေနာက္ကိုအသဲအသန္လိုက္မိခ်ိန္ကေပါ့။ မွန္ကြဲစေတြကခႏၶာကိုယ္အႏွံ႕မွာျမင္မေကာင္းေအာင္တစ္စတစ္စဆီစိုက္ဝင္ေနၿပီးကိုယ္ေပၚမွာလဲေသြးမ်ားကရဲရဲေတာက္။
ေခါင္းေပၚကစီးက်ေနတဲ့ေသြးေတြကိုသတိထားမိေနေသာ္ျငား ပါးစပ္မွာအထပ္ထပ္အခါခါေရ႐ြတ္ေနမိတာကသက္လ်ာကိုေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္ဆိုတဲ့စကားတစ္ခြန္း။ဆရာဝန္ေတြ သူ႕ကိုကုသေပးေနသမွ်အကုန္သိတယ္။ထုံေဆးေပးထားေသာ္လည္းနာက်င္မႈကအတိုင္းထက္အလြန္။
ထိုအခ်ိန္မွာသက္လ်ာရဲ႕လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားခ်င္မိသည္။ေနာက္ေန႕အတြက္မေသခ်ာေတာ့တဲ့သူ႕ရဲ႕လက္ရွိအခ်ိန္ေလးမွာ သက္လ်ာကိုခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းေတြတစ္ဝႀကီးေျပာခဲ့ခ်င္ေသးသည္။သို႔ေသာ္ လက္ေတြမွာကထိုသို႔မဟုတ္ခဲ့။
ေဆး႐ုံကဆင္းၿပီးတဲ့ကာလတစ္ေလွ်ာက္လုံးသူဘာအလုပ္မွမလုပ္သလို ကုမၼဏီကိုေတာင္ေျခဦးမလွည့္ေတာ့ေပ။
အခန္းထဲမွာသာတစ္ေနကုန္ေနျဖစ္ၿပီးတစ္ေန႕ကို ဘီယာဘူးကတစ္ကတ္ေလာက္ကုန္သည့္အခါရွိသည္။အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုအခန္းထဲမွာေအာ္ဟစ္ငိုေႂကြးသည့္အခ်ိန္ေတြလဲရွိသည္။
ထိုသို႔ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ မာမီကသူ႕ရဲ႕ပုံစံကိုမၾကည့္ရက္နိုင္တဲ့အဆုံးအေၾကာင္းစုံကိုရွင္းျပခဲ့သည္။အဘိုးေရာဒယ္ဒီေရာ သူကိုယ္တိုင္ကပါမာမီ့ကိုစိတ္ပ်က္ခဲ့သည္။
ထိုေန႕ကစလို႔မာမီ့ကိုသူစကားေကာင္းေကာင္းမေျပာေတာ့ဘူး။မာမီ့ရဲ႕အတၱေတြေၾကာင့္သူနဲ႕သက္လ်ာကအခုလိုေဝးသြားၾကရတာ။မဟုတ္ေသးဘူး မာမီတစ္ေယာက္ထည္းေၾကာင့္မဟုတ္ေသးဘူး။သူ႕ေၾကာင့္လဲပါတယ္ သက္လ်ာကိုမယုံၾကည္ခဲ့မိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သက္လ်ာကိုသာနားလည္ေပးနိုင္ခဲ့ရင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးပြင့္လင္းတိုင္ပင္မႈရွိခဲ့လွ်င္အခုလိုေတြျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူးမဟုတ္လား။
ေနာင္တဆိုတာေနာင္မွရမွန္းမင္းသေဘာတစ္ေယာက္ေကာင္းေကာင္းသိသြားၿပီ။အခြင့္သာႀကဳံခဲ့ေသးရင္ သက္လ်ာကိုေတာင္းပန္ခ်င္ေသးတယ္။
နယ္ကအိမ္ေလးရဲ႕လိပ္စာကိုသိရလို႔သြားေမးေတာ့ေျပာင္းသြားၾကသည္တဲ့။ျပည္ပေနရာအစုံေရာ ဒီမွာေရာေနရာအႏွံ႕ကိုလိုက္ရွာေနေသာ္လည္းသတင္းအစအန တစ္ခုတစ္ေလေတာင္မရတာမို႔ လက္ေလ်ာ့လိုက္ရသည္။
တစ္ဖက္ကုမၼဏီမွာလည္း CEOျဖစ္တဲ့သူ မရွိေတာ့တာမို႔ကုမၼဏီကလဲၿပိဳလဲေတာ့မည္မွာလက္တကမ္းသာအလို။ဦးမင္းအာဏာကဘယ္လိုဘဲ'Minn'လုပ္ငန္းစုကိုျပန္ထူေထာင္ေနပါေစ အနားယူထားတာမို႔လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူတစ္ေယာက္မဟုတ္တဲ့အတြက္သူ႕ရဲ႕စကားဟာအရာမဝင္။ရွယ္ယာေတြနဲ႕ဒီကုမၼဏီကိုလုယူဖို႔အတြက္အလစ္ေခ်ာင္းေနသူေတြကအင္မတန္မ်ားသည္။
ထိုအခ်ိန္အဘိုးကသူ႕ကိုစကားတစ္ခြန္းလာေျပာသည္။
"သက္လ်ာနဲ႕ျပန္ေတြ႕တဲ့အခါငါ့ေျမးကဘာမွအသုံးမက်တဲ့သူတစ္ေယာက္လို႔သူထင္ေနမွာကို ေျမးကလိုခ်င္လို႔လား"တဲ့ေလ။
ထိုစကားတစ်ခွန်းကဘာအဓိပ္ပါယ်လဲဆိုတာသူသိသည်။ဟုတ်တယ် သက္လ်ာနဲ႕တစ္ေန႕ေန႕မွာျပန္ေတြ႕ရမယ္လို႔သူယုံၾကည္တယ္။ထိုေန႕ေရာက္တဲ့အခါ သက္လ်ာကသူ႕ကိုစိတ္ပ်က္တဲ့အၾကည့္ေတြ အထင္ေသးတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႕ၾကည့္ေနမွာကိုမခံခ်င္ဘူး။အနည္းဆုံးေတာ့ေအာင္ျမင္မႈကိုရဖို႔ သူလုပ္နိုင္တယ္ဆိုတာကိုသိေစခ်င္တယ္။
ေနာက္ေန႕ကစၿပီးေတာ့ ရင္ထဲကခံစားခ်က္ေတြကိုခဏေမ့ထားကာအလုပ္ထဲမွာသာစိတ္ေရာကိုယ္ေရာနစ္ျမဳပ္ေနလိုက္သည္။မၾကာခဏေခါင္းထဲေရာက္လာတတ္တဲ့အရင္ကအေၾကာင္းေတြကိုလ်စ္လ်ဴရႈၿပီး ၂၄နာရီအလုပ္ကိုသာဖိၿပီးလုပ္ေနလိုက္တယ္။ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈအရာထင္လာတဲ့ေနာက္မွာ'Minn'လုပ္ငန္းစုက ျမန္မာနိုင္ငံရဲ႕ထိပ္တန္းစီးပြားေရးလုပ္ငန္းစုမွာနံပါတ္ ၁ ေနရာ၌ရပ္တည္လွ်က္ရွိသည္။
"ဟူး..."
သက္ျပင္းရွည္တစ္ခုကိုခ်ကာသူ႕မ်က္လုံးေတြကိုမွိတ္လိုက္သည္။ပင္ပန္းေနတာမို႔ တစ္ခဏေလးအတြင္းမွာဘဲအိပ္ေပ်ာ္လို႔သြားခဲ့သည္။အိမ္မက္ထဲမွာေတာ့လူတစ္ေယာက္သူ႕ကိုေခၚေနသည့္အသံကတရစ္ရစ္ႏွင့္ပင္။သာယာဖို႔ေကာင္းတဲ့ထိုအသံခ်ိဳခ်ိဳေၾကာင့္အိပ္ေနရင္းမွၿပဳံးလိုက္မိသည္။
ထိုနာမ္စားကား...
"ေမာင္"
--------
NewYorkၿမိဳ႕ရဲ႕အိမ္ေလးတစ္လုံးရဲ႕ ျမက္ခင္းေလးေတြစိမ္းစိုေနတဲ့ဥယ်ာဥ္ၿခံေလးထဲမွာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ပန္းပင္ေတြကိုေရေလာင္းေပါင္းသင္ေနပုံမွာမနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ေလးနဲ႕အင္မတန္ကိုလိုက္ဖက္သည္။အသက္ ၂၇ႏွစ္အ႐ြယ္ရွိသည့္ထိုအမ်ိဳးသားက မိုးျပာေရာင္Tshirtလက္တိုႏွင့္အတူCropped pantတစ္ထည္ကိုဝတ္လို႔ထားသည္။ဆံပင္ေတြကေတာ့အခုေခတ္ေယာက်္ားေလးေတြလိုမ်ိဳး တိုတိုအုပ္အုပ္ေလးသာ။ဝတ္စားထားတဲ့ပုံစံ ခႏၶာကိုယ္အ႐ြယ္အစားႏွင့္မ်က္ႏွာႏုႏုေၾကာင့္ အသက္၂၇ဟုထင္ရက္စရာမရွိ။
"သက္လ်ာ"
"ေျပာေလ သူရ"
"ပစၥည္းေတြထည့္ၿပီးၿပီလား"
"အင္း"
"ဒါဆိုငါအန္တီႏွောင္းရိပ္ဆီခဏသြားလိုက္ဦးမယ္"
"ေအးေအး"
သစ္ပင္ေရျဖန္းေနတာကိုခဏရပ္လိုက္ၿပီးၿခံထဲကဒန္းအျဖဴေရာင္ေလးေပၚမွာခဏထိုင္လိုက္သည္။စိမ္းစိုေနတဲ့ျမက္ခင္းျပင္နဲ႕အတူပန္းကေလးေတြကိုေငးၾကည့္ရင္း တစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုသတိရလို႔လာျပန္သည္။
"မေတြးသင့္တဲ့လူအေၾကာင္းကို မေတြးစမ္းနဲ႕ႏွောင္းဦးသက္လ်ာ"
သူ႕ကိုယ္သူသတိေပးစကားဆိုၿပီးေခါင္းကိုခါလိုက္သည္။သူ႕အေပၚကိုတစ္ခ်က္မေတြးခဲ့ေပးတဲ့လူကိုစိတ္နာခ်င္ေသာ္လည္း ခ်စ္စိတ္ကပိုေနတာမို႔မလုပ္နိုင္။ အခ်ိန္ေတြကကုန္တာျမန္လိုက္တာ။ ၄ႏွစ္ အခ်ိန္ေတြကုန္လာလိုက္တာအခုဆို ၄ႏွစ္ေတာင္ရွိၿပီ။သူ႕ရဲ႕ဘဝကအရင္လိုမဟုတ္ေတာ့သလို အရာအားလုံးေျပာင္းလဲသြားၿပီ။
ေမာင့္အိမ္ကေနထြက္လာခဲ့ၿပီးေနာက္ေန႕မွာေမ့ေမ့ဆီကိုျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။သားအမိႏွစ္ေယာက္ဖက္ၿပီးငိုေႂကြးလိုက္တာ ေဘးလူေတြေတာင္မ်က္ရည္က်ရတဲ့အထိပင္။ အရင္ကထက္ပိန္က်သြားတဲ့ေမေမကစိတ္ပင္ပန္းလူပင္ပန္းျဖစ္ေနတဲ့ပုံ။ဒါ့အျပင္ကိုမွေဝဒနါကလည္းခံစားေနရေသးသည္မဟုတ္လား။
အေမျဖစ္သူ႕ကိုၾကည့္ရင္းနဲ႕သူ႕ရဲ႕ဝမ္းနည္းစိတ္ေတြကပိုၿပီးတိုးပြားလာသည္။သို႔ေသာ္သူမ်က္ရည္က်လိဳ႕မျဖစ္ဘူး။အေမ့ေရွ႕မွာေပ်ာ့ညံ့ေနလို႔မျဖစ္ဘူး။
နိုင္ငံျခားကိုေဆးကုသဖို႔မရရေအာင္နည္းလမ္းမ်ိဳးစုံသုံးၿပီးေခ်ာ့ေမာ့ေျပာကာမွအေမကလက္ခံသေယာင္ရွိသည္။ၿပီးေနာက္ ခ်က္ျခင္းဆိုသလိုႏွလုံးအစားထိုးကုသဖို႔လုပ္ရသည္။မဟုတ္ရင္အသက္ရွင္ဖို႔ကလမ္းမျမင္။ခြဲစိတ္ကုသေနစဥ္ အခက္အခဲတစ္ခုေၾကာင့္အေမ့ခမ်ာအသက္ေပးရစဲစဲ။
အကြၽမ္းက်င္ဆုံးဆရာဝန္ေတြနဲ႕အတတ္နိုင္ဆုံးကုသၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ခြဲစိတ္မႈေအာင္ျမင္သြားသည္။ပုံမွန္လူေကာင္းလိုျပန္ျဖစ္ဖို႔ လပိုင္းေလာက္အနားယူရမည့္ဆိုတဲ့ဆရာဝန္ရဲ႕စကားေၾကာင့္ သူ႕တို႔သားအမိေရာသူရပါဒီမွာေနျဖစ္ခဲ့သည္။
ကိုယ့္ေျမကိုယ္႐ြာမဟုတ္တဲ့ သူမ်ားနိုင္ငံမွာေနရတာမို႔ဘာသာစကားမွာသူတို႔အေတာ္အခက္ေတြ႕သည္။သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္လုံးကနိုင္ငံျခားမေျပာနဲ႕ရန္ကုန္ကိုေတာင္ေနရာစုံေအာင္ေရာက္ဖူးတဲ့သူမဟုတ္။ဒါေပမယ့္ေဝယံ့ရဲ႕အကူအညီေတြေၾကာင့္ေနထိုင္ရတာအားလုံးအဆင္ေျပေျပရွိသည္။အခ်ိန္ေလးငါးလၾကာေတာ့ ေမေမကလဲနဂိုအတိုင္းျပန္ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ၿပီ။
ထိုအခ်ိန္အတြင္းမွာသက္လ်ာဆီသို႔ကံၾကမၼာကလက္ေဆာင္တစ္ခုယူလာခဲ့သည္။ကိုယ္ဝန္ သူ႕မွာကိုယ္ဝန္ရွိေနၿပီတဲ့။ဒါကမျဖစ္နိုင္ဘူးမလား သူဟာေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ေလ။
မိန္းကေလးမဟုတ္ေသာ္ျငား ေမြးကတည္းကသားအိမ္ရွိေနခဲ့တဲ့သူကဖိုမ်ိဳးဥနဲ႕အထိမေတြ႕ရွိခဲ့တဲ့အျပင္ ကိုယ္တိုင္ထိုကိစၥကိုသတိမမူမိပါဘဲ ေမာင္နဲ႕အတူေနမိခဲ့သည္။ ကံတရားကသူ႕အေပၚကိုမ်က္ႏွာသာေပးလြန္းတာလား ရက္စက္လြန္းတာလားသူမသိေတာ့ဘူး။ လူ႕ေလာကထဲကိုမေရာက္ေသးတဲ့ထိုကေလးငယ္ကိုမည္သည့္အင္အားေတြျဖင့္စြန့္ပစ္ရက္နိုင္မည္နည္း။
အထူးသျဖင့္ထိုကေလးငယ္ကသူအခ်စ္ရဆုံးေသာသူရဲ႕ေသြးသားအရင္းအခ်ာ။ခ်စ္ရသူရဲ႕ကိုယ္ပြား။အတတ္နိုင္ဆုံးစိတ္ကိုတင္းကာ ထိုကေလးငယ္ကိုလူ႕ေလာကထဲေခၚေဆာင္နိုင္ဖို႔စိတ္ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ေမေမ့ရဲ႕တယုတယျပဳစုမႈေအာက္မွာ သူ႕ေရာကေလးငယ္ပါအဆင္ေျပေျပရွိခဲ့သည္။ေယာက်္ားေလးကိုယ္ဝန္သည္ျဖစ္သည့္အတြက္ သူ႕အတြက္အရမ္းခက္ခဲခဲ့သည္။
ဗိုက္ပူပူကိုအသာပြတ္ကာတစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုလြမ္းလို႔ငိုခဲ့ရတဲ့ညေတြ၊ သတိရလြန္းလို႔တစ္ေယာက္ထည္းစကားေတြေျပာေနမိတဲ့ေန႕ေတြ၊တိုက္ဆိုင္မႈေတြရွိလာတိုင္းသူ႕ကိုဘဲေျပးျမင္ေနမိတဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ သက္လ်ာအတြက္သိပ္ကိုခက္ခဲခဲ့သည္။
ေဝယံနဲ႕သူရရဲ႕ေက်းဇူးေတြက သူတို႔သားအမိေပၚမွာအေတာ္ကိုမ်ားသည္။ခိုကိုးရာမဲ့ေနတဲ့သူတို႔သားအမိကိုမိသားစုအရင္းအခ်ာကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ၾကသည္။ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ထိုကေလးငယ္ကိုလူ႕ေလာကထဲသို႔ငရဲတြင္းထဲကေနျဖတ္ေက်ာ္ကာ သက္လ်ာေခၚေဆာင္လာနိုင္ခဲ့သည္။
အခုဆိုသက္လ်ာဆိုတဲ့သူကအရာအားလုံးေျပာင္းလဲေနၿပီျဖစ္သည္။ငယ္ငယ္ကတည္းကထိန္းသိမ္းလာရတဲ့ဆံႏြယ္ရွည္ေတြမရွိေတာ့ဘူး။ေဖေဖ့သေဘာက်ရတဲ့ထိုဆံပင္ေတြဆိုျဖတ္ကာသက္လ်ာေရာင္းျပစ္လိုက္သည္။ရလာတဲ့ပိုက္ဆံေတြနဲ႕ေဖေဖ့ကိုရည္စူးကာအလႉအတန္းလုပ္ေပးလိုက္သည္။ႏွေျမာလားလို႔ေမးရင္ ႏွေျမာတာေပါ့။ဒါေပမယ့္ သူမွမထိန္းသိမ္းနိုင္ေတာ့ဘဲ။
သက္လ်ာဆိုတဲ့သူက အရင္လိုခပ္ႏုံႏုံအအေကာင္ေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ေပ်ာ့ညံ့တဲ့သူတစ္ေယာက္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။အခုဆိုသူ႕မွာ သူ႕ရဲ႕သားေလးရွိေနၿပီ။အခ်စ္တစ္ခုထည္းကိုသာကိုးကြယ္ၿပီးခံစားမေနေတာ့ဘူး။အခုခ်ိန္မွာအေရးႀကီးဆုံးကသူ႕ရဲ႕သားငယ္ပင္။
"အခုခ်ိန္ဆိုငါ့ကိုေမ့ေနၿပီမဟုတ္လား"
ဟိုးအခ်ိန္ေတြကိုျပန္ေတြးကာ မ်က္ရည္ေတြကရစ္သိုင္းေနသည္။ တစ္ေယာက္ထည္းေရ႐ြတ္ရင္းေကာင္းကင္ႀကီးကိုေမ့ၾကည့္လိုက္သည္။
"ျပန္ရေတာ့မယ္တဲ့"
အေမ့ရဲ႕ဆႏၵေၾကာင့္သူတို႔အရင္အိမ္ေလးကိုျပန္ရေတာ့မည္။ဟုတ္ပါတယ္ေလ လူႀကီးဆိုေတာ့ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္တဲ့နယ္ကေနရာေလးမွာဘဲေနခ်င္မွာေပါ့။မိခင္ဆႏၵအရ သူရေရာသူပါျပန္ဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။ဒီမွာေနတာလဲ ႏွစ္နဲ႕ေတာင္ၾကာၿပီမဟုတ္လား။သူတစ္ပါးကိုဘဲအားကိုးၿပီးေနေနရေတာ့ မ်က္ႏွာလည္းပူသလိုအားလည္းနာလွၿပီ။
အေတြးမ်ားေနစဥ္ခိုက္မွာမ်က္စိေရွ႕နားကိုေရာက္လာတဲ့သုံးႏွစ္ျပည့္ၿပီးျဖစ္တဲ့ကေလးငယ္ ။ဒန္းေပၚကသူ႕ကိုမျမင္ဘဲ ျမက္ခင္းေဘးနားက ႐ြံ႕ေတြကိုလက္ျဖင့္ေဆာ့ေနကာ ေရစိုေနတဲ့ထိုျမက္ခင္းေပၚသို႔အားရပါးရထိုင္ခ်လိဳက္သည္။
ယားလို႔ႏွင့္တူသည္ ညစ္ပတ္ေနတဲ့လက္ျဖင့္ဟိုကုတ္ဒီကုတ္လုပ္ေနတာမို႔ ႐ြံ႕ေတြကမ်က္ႏွာအႏွံမွာပလဘြ။ၾကည့္မေနနိုင္တဲ့မဆုံး ကေလးငယ္အနားသို႔သြားကာ သူ႕နာမည္ကိုေခၚလိုက္ေတာ့...
"မင္းအမိန့္!"
"ဂ်ာ..."
May 26/22
အယ္လီယာ ဝမ္....
T.B.C
(A/N - ဒီအပိုင္းကေနာက္ေၾကာင္းျပန္တာေတြမ်ားလို႔ အီခ်င္အီေနပါလိမ့္မယ္)