Thema: Lost - 12AM
***
Nadat de jongens weg zijn besluit ik naar mijn kamer te gaan. Ik wil niets liever dan even alleen zijn.
Een vliegticket, denk ik. Ik kan terug!
Mijn moeder is beneden om wat spullen op te ruimen van ons feestje, maar ik heb haar nog niet kunnen spreken over Quinn, mijn vader, de brieven en mijn geplande tripje in de herfstvakantie. Sinds ze terug is, is de sfeer tussen ons nog niet veranderd, hoe graag ik dat ook zou willen.
Hoe zou ze reageren als ik haar alles vertel?
Ik loop naar mijn bureau toe en haal Quinn's schetsboek uit de onderste la van de kast.
De pagina's zijn nog steeds wat vuil en kapot van de kracht die meneer Smeets gebruikt had om de schetsen op de grond te gooien in Ostia. De herinnering bezorgt me verdriet en pijn. Het had niet zo mogen gaan.
Ik bekijk de schetsen één voor één. Sommigen zijn van standbeelden en fresco's in de stad, maar anderen zijn van mij. Ik kan amper geloven hoe lijkend de beelden zijn die hij gemaakt heeft en dat de emoties zo verschillend zijn.
De tekening die me het meeste trekt is er ook eentje van mijn gezicht. Mijn favoriet. De schets van houtskool waarop ik volop lach. Je ziet mijn persoonlijkheid er het meeste in terug. Hij heeft alles goed aan mijn uiterlijk: mijn sproeten, mijn neusbrug, mijn lippen en oncontroleerbare krullen.
Mijn vingers gaan de lijnen van een schets na die Quinn niet zo lang geleden nog gemaakt heeft. Ik beeld me in hoe hij zo heerlijk op kon gaan in zijn hobby en de zachtheid die hij in zijn handen en armen had als hij over het papier heen bewoog met zijn potlood. Het was magisch om hem in zijn element te zien. Hij heeft talent.
Een brandende pijn in mijn borst zet op wanneer ik het boek opzij leg en zijn brief van vanmorgen erbij pak. Ik had er bijna overheen gekeken, maar Quinn schreef dat hij een tekening van zijn examenstuk bij de vele pagina's gestopt had.
Ik ben niet de meest artistieke persoon, maar ik denk te snappen wat hij gemaakt heeft.
Hij heeft zichzelf getekend.
Een portret van zijn gezicht, welke lijkt te verdrinken in een laag water. Zijn ogen zijn geopend. Ik vind het knap dat hij alle details uit zijn gezicht heeft kunnen tekenen, ook al is het maar een schets. De lijnen van zijn kaak lopen precies zoals ik ze herinneren. Het is zo realistisch dat het net is alsof ik hem aan kan raken.
Zijn gezichtsuitdrukking is er een van verdriet. Je kan het water niet van echte tranen onderscheiden. Het deel van de schets wat vooral opvalt zijn de donkere vlekken die in het water te zien zijn. Als ik het goed heb moet het bloed voorstellen. Aan de linkerkant van zijn gezicht zit een snee vlak onder zijn jukbeen. Tranen voor verlating en verraad. Bloed geïnfecteerd met hiv.
Ik vind het een prachtig stuk. Het laat zijn kwetsbaarheid zien in de vorm van zijn ziekte, zonder dat het al te opvallend is. Het feit dat hij zichzelf gebruikt als model toont aan dat hij dat deel van hemzelf accepteert.
"Wat denk jij ervan, Ves?"
Ik aai Vesuvius over zijn kop en krab achter zijn oren. Hij draait zich op zijn rug en laat zijn buik zien terwijl hij me verstomd aanstaart.
"Bijna vergeten dat je een domme kat bent," mompel ik.
Vesuvius miauwt en likt daarna zijn poot schoon.
"Dante?" Mijn moeder loopt mijn kamer in en zucht. "Kom je zo helpen met de afwas? Ik heb de rest al -"
Ze onderbreekt haar zin wanneer ze me ziet zitten.
"Wat lees je?"
Ze komt naast me op bed zitten en haalt een hand door mijn krullen. Ik vouw de schets van Quinn dicht en leg deze naast me neer.
"Niets bijzonders," zeg ik. "Bedankt voor het feestje trouwens. Ik vond het super leuk."
Mijn moeder trekt haar wenkbrauwen op wanneer haar blik valt op Quinn's schetsboek. Ze gaat niet in op mijn bedankje.
"Heb je een nieuwe hobby?" vraagt ze. "Of zijn er nog dingen die je me niet verteld hebt?"
Vesuvius miauwt opnieuw en gaat met zijn volledige gewicht op het schetsboek liggen. Zo heb ik een excuus het haar niet te laten zien.
Ik merk aan mijn moeder dat ze niet zomaar naar me toe gekomen is. De vraag die ze stelt vertelt me dat ze al dagen het idee heeft dat ik dingen voor haar achterhoud.
"Mam, ik weet dat je boos op me bent over papa, maar ik wil echt graag sorry zeggen." Ik kijk haar aan en trek mijn benen op zodat ik mijn hoofd op mijn knieën kan laten rusten. "Ik weet dat je de brieven van papa niet verstopt of weggegooid hebt."
Mijn moeder zucht en laat haar hand omlaag gaan langs mijn rug.
"Dat weet ik sproet," zegt ze. "Ik snap alleen niet waarom je nu ineens zo van gedachten verandert bent. Eerst ben ik de boeman, voor dagen en nu kan je me ineens wel aankijken? Waarom vertel je me niet gewoon wat er gebeurd is in Rome? Ik maak me zorgen om je, lieverd."
Ze klinkt teleurgesteld in me omdat ze me de afgelopen dagen niet als haar zoon herkent heeft. We hebben elkaar amper aangekeken, of gepraat, omdat ik zo koppig was haar onschuld niet te geloven.
"Ik weet pas sinds vandaag wat er echt gebeurd is met zijn brieven," zeg ik. "Daarom deed ik zo gemeen. Ik kon gewoon niet geloven dat iemand anders dan jij Antonio's brieven al die jaren van me weggehouden had."
Mijn moeder haalt wat uit haar broekzak en geeft het aan me. Het is klein, maar herkenbaar. De foto van mij, mijn moeder en Antonio toen ik nog klein was. Dezelfde die mijn vader gehad had.
"Dante, ik weet waar dit heengaat," zegt ze. "Ik had je eerder over hem moeten vertellen, maar ik was bang dat hij je pijn zou doen met de waarheid."
Ik bekijk de foto. Het is dezelfde foto, maar dan een stuk ouder. De originele.
"Hoe bedoel je? Dat hij je achterliet voor het hotel?" vraag ik. "Dat heeft hij toegegeven, ook al heeft hij er nu spijt van."
Ik kijk naar de blije gezichten van mijn ouders op de foto en kan me bijna niet voorstellen dat ze nu zoveel weerzin tegenover elkaar hebben.
"Dat hij jou niet wilde? Dat hij er nooit was? Dat hij al zijn beloftes brak?" vraagt ze. "Hij gaf niets om ons en hij heeft je echt geen brieven geschreven."
Gefrustreerd geef ik haar de foto terug.
"Dat heeft hij wel!" Mijn geduld begint alweer op te raken door alle negatieve standpunten van mijn moeder. "Hij schreef me wel brieven, maar ze werden nooit verstuurd!"
"Hoe weet je dat zo zeker?" vraagt ze. "Hij kan alles verzonnen hebben om mij in slecht daglicht te zetten. Snap dat dan. Hij creëert een afstand tussen ons."
De woorden van mijn moeder zorgen ervoor dat ik niets anders kan dan de echte waarheid bekennen.
"Hij wilde juist geen afstand tussen ons," zeg ik. "En hij schreef me wel."
Ik pak Quinn's brief erbij. "Lees het zelf maar."
Mijn moeder legt haar foto naast zich neer en leest Quinn's brief. Haar gezichtsuitdrukking verandert gedurende ze verder komt in de brief. De frons op haar voorhoofd verdwijnt en maakt plaats voor verraste opengesperde ogen.
"Wie schreef dit?" vraagt ze. Haar toon is rustiger dan eerst. "Wie is Quinn? Ik snap het niet helemaal. De enige Quinn die ik ken is van de familie Smeets."
Verwarring speelt achter haar pupillen. Het lijkt alsof ze in haar hoofd een optelsom aan het maken is. Eentje waarvan ze het antwoord niet kan uitvogelen.
"Ja. Hij was begeleider tijdens de reis," zeg ik. Een brok steekt in mijn keel, maar ik slik erdoorheen. "Hij heeft me geholpen om papa te vinden en hij schreef me deze brief vlak voor ik naar Nederland ging om te bewijzen dat Antonio mij al die jaren wel brieven gestuurd heeft."
Mijn moeder legt de papieren opzij en wrijft met haar vingers over mijn been.
"Hij schrijft wel wat meer dan dat," zegt ze. "Deze jongen - hij houdt van je?"
Ik voel een warme kriebel door mijn onderbuik gaan wanneer ze het zegt. Het klinkt niet alsof ze oordeelt. Het is een oprechte vraag.
"Ja," zeg ik.
Ik leg mijn hand op die van mijn moeder en knijp. Ik wil haar dit al zo lang vertellen.
"Mam, ik ben biseksueel."
Voor even zegt ze niets, tot haar mondhoek zich oprekt in een stille glimlach - tot ze mijn gezicht vastpakt en me aankijkt. Haar vingers strijken langs mijn wangen.
"Oh sproet," zegt ze. Een grote grimas siert haar lippen. "Wat ben ik blij dat je me dat vertelt."
Ze trekt me in een omhelzing en geeft me een kus op mijn voorhoofd. Ik sla mijn armen om haar heen en druk mijn gezicht in haar trui.
Ik ben zo blij dat ze me accepteert zoals ik ben.
"Ik hou zoveel van je," zeg ik. "Ik wil gewoon dat het goed is tussen ons."
Mijn moeder speelt met de krulletjes op mijn hoofd. De warmte en liefde die ze uitstraalt raakt me diep.
"Het is al goed, lieverd." Haar stem geeft weg dat ze het meent. "Dacht je echt dat ik je niet zou willen houden, als je me zou vertellen hoe het zat?"
"Ergens in mijn hoofd was het een mogelijkheid," stamel ik. "Ik wilde je het eerder al zeggen, maar toen wist ik het nog niet helemaal zeker."
Mijn moeder komt bij me in bed zitten en laat me los zodat ze een arm om me heen kan slaan.
"Ik zal altijd voor je zorgen, spruit. Van wie je ook houdt of hoe je je ook uit."
Ik ben zo opgelucht dat de ontlading ervoor zorgt dat ik snik en niet veel later wat verloren tranen langs mijn wangen stromen.
"Mam, ik heb het zo verpest," geef ik toe. "Ik weet niet of ik het nog op kan lossen allemaal. Ik ben zo verdwaald dat ik door het bos de bomen niet meer zie."
"Heb je het dan over je vader? Of over de jongen die je de brief schreef?" vraagt ze.
"Quinn," zeg ik. "Je weet dat hij de broer van Abel is, toch? Dat zorgde voor veel gedoe."
Ik vertel mijn moeder alles over Quinn en over de vakantie. De hele riedel van de afgelopen periode komt eruit, zo soepel als dat bij mijn vrienden vanmiddag ook ging.
Ik vertel haar over Quinn. Over mijn eerste ervaring met verliefdheid en mijn eerste kus. Mijn zoen met Quinn op het afdak van het hotel. Ik vertel haar over Abel en zijn reactie toen de waarheid aan het licht kwam. Alle dingen die ik wekenlang alleen heb moeten doorstaan. De dingen die ik aan mijn moeder had willen vertellen, maar die er niet uit kwamen door onze discussies en ruzies over de telefoon.
"Dus dat is de persoon waar je het over had toen je me belde," merkt ze op. "Toen je zei dat je een oogje op iemand had. Ik vroeg me al af wie je bedoelde, maar het is dus Quinn Smeets."
Ik knik. "Ik weet dat hij ouder is, maar alles wat ik zei en wat ik voelde is echt! Hij heeft me nooit gebruikt. Hij heeft me alleen teleurgesteld. Hij deed zich voor als een leek. Alsof hij niet al die tijd al wist waar Antonio was, maar hij had zoveel spijt toen het uitkwam."
Vesuvius miauwt om aandacht. Ik trek hem naar me toe en kus hem op zijn neus.
"Een eerste liefde is vaak het vurigst," zegt mijn moeder. "Daarom was ik zo weg van je vader. Helemaal tot over mijn oren verliefd. Als ik hem zag deed het wat met me vanbinnen. Dan wist ik gewoon dat hij mijn wereld was en ik de zijne."
"Zo voelt het wel ja," zeg ik. "Ik wist niet dat zoiets in het echt kon gebeuren. Die films van tv waren zo overdreven allemaal, maar het gevoel is levensecht."
"Dat klopt, wat de pijn nog erger maakt als iemand je teleurstelt of tegen je liegt."
Vesuvius miauwt nog een keer, ten teken dat het etenstijd is en knabbelt aan mijn pols wanneer ik hem aai.
"Het doet nog steeds pijn," geef ik toe. "Maar ik heb hem al vergeven. Ik weet alleen niet of dit wel kan werken. Hij woont zo ver weg en ik ben pas net achttien."
"Je kan moeilijk emigreren ja," zegt ze, wanneer ze opstaat en Ves van bed haalt. "Je bent nog lang niet klaar met studeren. Het lijkt me niet verstandig om daar nu al over na te denken."
Wat ze zegt is de harde werkelijkheid en het raakt me diep. Ik ken de taal niet. Ik ken het land niet en ik ben amper begonnen met studeren.
"Ik heb het niet eens goed kunnen maken," mompel ik. Mijn moeder weet nog niet dat ik een vliegticket heb gekregen van de jongens.
"Heb je al gebeld?" vraagt ze.
Ik schud mijn hoofd.
"Ik durf niet. Het is zoveel om te bespreken. Ik doe het liever in het echt."
Mijn moeder denkt met me mee, maar heeft geen antwoord klaarliggen. "Ik weet het ook zo snel niet, lief."
Mijn frustratie loopt opnieuw op, waardoor ik besluit de knoop door te hakken en mijn mededeling te maken.
"De jongens hebben een vliegticket voor mijn verjaardag gegeven, zodat ik terug kan naar papa in de herfstvakantie."
Ma's ogen worden groot wanneer ze Ves uit verbazing loslaat en hij met een sierlijke boog naar de grond springt.
"Geen sprake van Dante-"
"Mam, alsjeblieft!" smeek ik. "Ik moet echt terug. Ik heb Antonio ook nog niet goed kunnen spreken en als ik het niet goedmaak met Quinn heb ik voor altijd spijt!"
"Je bent nog maar achttien," zegt ze. "Het is gevaarlijk om-"
"Ik zorg dat Antonio me haalt," zeg ik. "Please? Mag ik terug? Mag ik mam?"
Ze denkt er nog eens over na en kijkt naar de foto van haar en mijn vader, die nu naast me op het matras ligt. Iets lijkt te veranderen ik haar houding wanneer ik haar zie twijfelen.
"Goed dan," zegt ze. "Maar ik ga mee."
"Yes!" juich ik. "Dankje dankje dankje!"
De vlinders die ik in mijn onderbuik voel voor Quinn laaien op wanneer ze haar akkoord geeft. Ik spring een gat in de lucht, maar vergeet al vlug dat we er misschien geen geld voor vrij hebben.
"Wacht. Heb je wel genoeg voor een vliegticket?" vraag ik dan. Meestal spaart ze al haar geld op voor onze verjaardagen. "Ik wil niet dat je daar alles aan uitgeeft. Dan- dan ga ik niet."
Ik weet dondersgoed dat het vliegticket prijzig is. Het schoonmaakwerk van mijn moeder is geen vetpot en ze had me voor de schoolreis al extra geld meegegeven.
"Jawel," zegt ze. "Het gaat alleen wel van het budget van je verjaardagscadeau af. Dus het is jouw keuze."
Ze haalt een envelop uit de buidel van haar trui en geeft die aan me.
"Ik dacht dat het geld voor de romereis mijn cadeau was," zeg ik verrast. "En deze surprise party."
"Nee, ik wilde dat je een fijne tijd zou hebben," zegt ze. "Dat was me meer waard dan de spullen die ik van het geld kon kopen."
Ik open de envelop en zie dat deze gevuld is met vier briefjes van 500 euro. Ze zijn nep, maar het gaat om het idee.
"Mam." Ik heb er haast geen woorden voor. "Waarom zou je?"
"Voor rijlessen," zegt ze. "Ik wil dat je het gaat leren, zodat je ook eens met mijn auto wegkan. Dan heb je meer vrijheid."
Ik spring op van mijn bed en omhels haar.
"Echt! Wauw!" zeg ik. "Je bent super, mam. Daar moet je echt niet over twijfelen."
Mijn moeder en ik houden elkaar nog zeker een paar minuten vast, tot we bijkomen van onze eigen emoties.
"Dat wordt vrij vragen van werk in de herfstvakantie." Mijn moeder laat me los en loopt naar mijn kamerdeur. "Ik ga het regelen, sproet."
Ze maakt een klik-geluidje met haar lippen ten teken dat Ves haar moet volgen. Hij waggelt achter haar aan.
"Moet ik nog helpen met de afwas?"
Mijn moeder schudt haar hoofd.
"Het is al goed," zegt ze. "Ga jij maar alvast dromen over je vriendje."
Ze zegt het zo subtiel. Zo luchtig, zonder dat er ook maar enige lading aan zit, maar ze is zo serieus als maar kan.
Ze accepteert me.
***
1,5e Maand later
***
Nog meer zenuwen verzamelen zich in mijn onderbuik wanneer we in de taxi zitten, onderweg naar Antonio's hotel.
Het heeft even geduurd, maar nu ik terug ben kan ik amper wachten hem weer te zien. Mijn vader.
Ik heb Quinn een sms gestuurd dat ik er deze week zou zijn, maar ik heb er nooit eentje teruggehad. Tot mijn spijt is het contact tussen ons niet hersteld, hoe graag ik dat ook gewild had.
"We zijn er bijna!" Mijn moeder wijst naar de kust in de verte. "Oh, ik voel me zo heerlijk. Het is net alsof ik weer vijftien jaar jonger ben."
Ze kijkt haar ogen uit naar het landschap sinds we geland zijn in Italië, alsof de omgeving haar na al die jaren weer opnieuw verwondert.
"Ben je niet zenuwachtig om papa weer te zien?" vraag ik, benieuwd naar de onverschilligheid van mijn moeder. "Na al die jaren."
"Ergens wel hoor," zegt ze. Ze doet vlug wat lippenstift op wanneer ik het vraag. "Ik denk dat het lastig gaat zijn om te accepteren dat dit het leven is wat ik nooit gehad heb met jou en hem."
"Welk leven?" vraag ik.
"Gewoon, een leven samen," zegt ze simpel. "Hij brak mijn hart in het verleden, maar ik ben zo volwassen nu dat ik daar langs moet kijken. Jij wilt een band met hem en daar moet ik achter staan."
Ik vind het knap van haar dat ze dit wil doen. Ik weet dat ze stiekem hoopt dat Antonio spijt heeft van zijn keuzes als hij ziet hoe ze het nu heeft.
"Dankje mam," zeg ik.
Ze geeft me een aai over mijn bol en zet erna haar zonnebril op.
"Ci siamo?" vraagt ze aan de chauffeur.
"Sì," zegt hij.
De auto komt tot een stop naast de pier.
"We zijn er lief, pak jij de koffer maar dan betaal ik even."
Ik stap uit en voel direct het verkoelende effect van de airco in de taxi wegvallen. Omdat het eind Oktober is valt het mee met de hitte. Vergeleken met mijn schoolreis is deze temperatuur een stuk beter te doen, maar het blijft warm.
Als ik naar de hemel kijk zie ik verderop wat donkere wolken onze kant op komen, wat regen voorspelt. De vochtige geur doet me denken aan Pompeii en mijn tijd onder het afdak met Quinn. Hij had me die middag vertelt over Pim en onze vingers hadden elkaar voor het eerst echt afgetast. Een begin van iets veel groters dan vriendschap.
Met een dubbel gevoel in mijn maag haal ik de koffer uit de kofferbak terwijl mijn moeder de chauffeur betaalt en de auto uiteindelijk wegrijdt.
"Wat is er lief?" mijn moeder kijkt me aan en kan de dubbele emotie zeker van mijn gezicht aflezen.
"Niets hoor. Ik moest even aan Quinn denken," beken ik. "Kom, dan gaan we."
Mijn moeder besluit er niet op in te gaan, wetende dat ik nog geen reactie van hem gehad heb.
Ik trek de koffer achter me aan. Het voelt verschrikkelijk om ontevreden te zijn, omdat ik weet hoeveel moeite mijn moeder gedaan heeft om dit voor ons te regelen. Ik ben blij om mijn vader te zien en hem beter te leren kennen, maar het gemis van Quinn doet zeer op plekken die dieper liggen dan heimwee.
"Wauw!" mijn moeder bekijkt het hotel van de buitenkant en bestudeert de gevel en het logo wat ook op Antonio's brieven gestaan had. "Hij heeft zichzelf wel overtroffen."
"Hoe bedoel je?" vraag ik.
"Het is een stuk mooier dan vroeger," lacht ze. "Toen was het nogal vervallen. De naam is veranderd, zie ik."
Ze lijkt te slikken als ze de letters stuk voor stuk langsgaat. Il viaggio di Dante.
"Het is prachtig," zegt ze. Ze zet haar zonnebril af zodat ze beter kan zien als we naar binnen lopen langs dezelfde borstbeelden als weken terug. "Adembenemend."
De spanning die ik voelde toen ik hier met Quinn was komt terug wanneer ik de prachtige schilderingen en de rode marmeren vloer opnieuw bekijk. Het is net alsof ik hier weer voor het eerst ben, maar het voelt anders. Vrijer.
"Dante!"
Ik laat de koffer los die ik achter me aansleep wanneer ik mijn vader zie staan bij de receptie. Hij snelt zich mijn kant op.
"Finalmente," zegt hij wanneer hij me een stevige knuffel geeft. Het is hetzelfde woord wat hij gebruikt had toen ik hem voor het eerst ontmoet had. "Ik ben zo blij je weer te zien!"
Hij is amper verandert in de korte tijd die we elkaar niet gezien hebben. Zijn groene ogen, zo helder als gras, zijn nog net zo indringend. Zijn donkere haar is wat gegroeid - de krullen vallen nu tot zijn wangen - en zijn kleding is informeler. De vorige keer droeg hij een pak. Dit keer een witte blouse en een slim fit chino broek.
"Ik ook! Hoe is het hier?" vraag ik. "Rustiger in het laagseizoen? De wolken voorspellen niets goeds."
Mijn vader lacht en laat me los.
"Het regent hier zo om de dag de laatste tijd," zegt hij. "Maar de zee blijft prachtig, dus de toeristen komen. Laat me je eens goed bekijken! Achttien alweer is het niet?"
Zijn ogen zijn wat vochtig van emotie. Blijkbaar doet het hem veel dat hij me weer kan zien.
"Ik ben blij dat we nu de hele week hebben samen," zeg ik. Mijn vader wilde me zo graag meenemen naar de plekken waar hij vroeger ook met mijn moeder kwam. "Ik had nooit gedacht dat ik zo snel weer terug zou komen."
Antonio vouwt zijn armen over elkaar heen.
"Toen je liet weten dat je kwam moest ik wel even wennen aan het idee," zegt hij. "Jou en - je moeder."
Mijn vader richt zich op mijn ma, die op haar beurt naar Antonio kijkt. Haar ogen staan vol emotie. Ik kan er de woorden niet voor vinden, maar haar blik zegt me genoeg: nu ze hem ziet komen de herinneringen terug aan hoe het vroeger was.
"Liz." Antonio schraapt zijn keel in verbazing en ongemak. "Na al die jaren had ik niet gedacht je ooit nog te zien."
"Van hetzelfde," zegt ze. Haar ogen gaan de lijnen van zijn lichaam na. "Je bent niet veel veranderd, zie ik."
Antonio grijnst.
"En jij nog net zo sprankelend," zegt hij. "Alsof het gisteren was dat je hier voor het laatst was. Mi sei mancato tanto."
Ik kan het Italiaans niet ontcijferen, maar mijn moeder lijkt het goed te snappen. Haar wangen lopen rood aan.
"Ik voel me gevleid, Anton, maar laten we de mooie woorden voor later bewaren." Ze geven elkaar een hand. Het ongemak is goed op te merken. "Ik ben hier voor Dante. We spreken elkaar later nog wel in privé."
Mijn vader knikt. Hij is zichtbaar teleurgesteld in haar tekort aan interesse, al geeft hij de hoop niet op.
"Mag ik je dan tenminste naar je kamer vergezellen?" vraagt hij hoopvol. "Alsjeblieft, Liz? Voglio parlare con voi."
Mijn moeder overweegt zijn uitnodiging en knikt uiteindelijk bemoedigend.
"Prima," zegt ze. Ze lijkt niet verrast.
Ik versta het Italiaans niet, maar het lijkt alsof mijn moeder Antonio alleen probeert te verdragen omdat ik erbij ben. Ze doet haar best.
"Ik wil best even wachten," zeg ik, terwijl ik op de rand van de koffer ga zitten. "Dan kunnen jullie even alleen praten?"
Het liefst stel ik mijn vader de duizend vragen die ik heb over zijn brieven van vroeger en of mijn oma ook in het hotel is, maar ik houd me in en geef mijn ouders de ruimte om de tijd te nemen te wennen aan deze situatie.
Antonio kijkt me aan en lacht. Hij wilt mijn moeder ongetwijfeld het een en ander uitleggen.
"Als dat kan, graag," zegt hij. "Wacht anders even in mijn werkkamer. Je denkt toch niet dat ik geen cadeau voor je heb geregeld voor je achttiende verjaardag?"
Er klinkt een belletje wanneer de deuren van de lift zich openen.
"Wat voor cadeau?" Mijn nieuwsgierigheid neemt de overhand.
Antonio grijnst en ontkent zijn eerdere uitspraak.
"Zei ik wat over een cadeau? Nee toch?" Sarcasme draagt zijn woorden. "Je weet mijn werkkamer te vinden."
Hij schenkt me een knipoog toe.
Als de lift er is stappen mijn ouders in. Het is een bijzonder gezicht, om mijn vader en moeder samen te zien. Een beeld waar ik alleen maar van had kunnen dromen voor mijn avontuur op de studiereis.
"Ik zie je zo lief," zegt mijn moeder.
Samen verdwijnen ze naar boven, terwijl ik voet zet naar de trap om zo de werkkamer van mijn vader terug te vinden.
Het hotel verbaasd me nog met elke stap die ik zet over de fluwelen vloerbedekking. Wat is het hier toch prachtig.
Wanneer ik de werkkamer gevonden heb zie ik dat de deur al openstaat. Goed doordacht dus.
Wanneer ik binnenstap zie ik wat mijn vader bedoeld heeft met cadeau. Ik krijg er een brok van in mijn keel. Het aanzicht is amper te geloven.
Honderden brieven, gesorteerd in stapeltjes, liggen op me te wachten op zijn bureau. Ongeopend.
Als ik dichterbij kom zie ik een verjaardagskaart naast de stapels staan, welke ik direct lees.
Lieve Dante,
Ik hoop dat mijn afwezigheid door deze brieven de gemiste jaren aan vaderschap kunnen verrijken. Ik weet dat in het nooit meer over kan doen en dat spijt mij nog meer dan ik onder woorden kan brengen.
Buon compleanno, fijne verjaardag,
Antonio
Het overvalt me, zijn woorden en de brieven, dat ik er van bij moet komen. Het doet me goed te lezen dat mijn vader de brieven nooit zag als vervanging van zijn aanwezigheid in mijn leven, maar het raakt me ook dat hij de moeite genomen heeft me zoveel op te sturen.
En het zijn niet alleen brieven. Er zitten ook pakjes bij. Voor elke verjaardag eentje, is mijn inschatting.
Ik pak de eerste stapel brieven vast en bekijk de data die erop staan, zodat ik weet waar ik moet beginnen met lezen, maar de data zijn niet het enige wat me ervan weerhoudt te starten met lezen.
"Gefeliciteerd."
Het is een simpel woord. Een eenvoudige felicitatie, maar de stem zorgt ervoor dat ik de brieven vergeet. Dat ik alleen maar aandacht heb bij de persoon die de werkkamer betreedt.
Quinn.
***
Zo. Nog een poging het boek af te schrijven. Komt er dan toch een beetje einde? We zijn er bijna zeker van!
Vraag: wat vinden jullie van de reactie van Dante's moeder op de ontdekking dat Dante verliefd is op Quinn? Hebben jullie dat in persoon anders ervaren?
Xx Claire