"Please prepare the VIP room na ipinasuyo ni Chief. He told me earlier that the patient may be transferring one of these days. Para lang ready tayo." Marahang paliwanag ko sa nurse habang patuloy na tinitignan ang chart ng iilang pasyente ko bago ako tuluyang mag-out.
"Paki-monitor din ung patient sa room 305, please call me if ever man may mga changes sa stats niya."Huling abiso ko bago tuluyang isarado ang patient's chart at nagpaalam na sa nurse sa lobby.
Marahan akong napa buntong hininga at hinaplos ang leeg dahil katatapos lang ng double shift ko. Hindi kasi makakapasok si Chief ngayon dahil busy siya sa pag-aasikaso sa VIP patient na darating sa mga susunod na araw. In the end, his workloads and patients were transferred under my care. Hindi ko naman 'din mahihindian si Doc. Anastacio dahil sobrang bait niya sa akin.
Siguro ay dadaan na lamang ako sa Starbucks just so I could order some coffee at take aways, for sure ay wala na akong lakas makapagluto ng hapunan dahil sa sobrang pagod ko.
"Hey." I almost jump on my feet when I heard that swaying voice. When I glance at him ay ang maamong titig ni Rahim agad ang nakita ko. Pakiramdam ko ay uminit ang makabilang tenga ko ng makita kung gaano siya kapogi ngayon.
Jesus! Naka puting dress shirt lang naman siya at dark blue na slacks pero pakiramdam ko ay magmo-model siya sa harapan ko!
Samantalang ako, napaka-haggard ko na! Nakakainis! Napaka unfair ng mundo! Paano niya nagagawang maging fresh effortlessly!
"Mon." Mahina ngunit malambing niyang tawag sa akin kaya naman ay pakiramdam ko nagsitayuan ang mga balahibo ko sa likod dahil sa tunog noon.
When did he start making me feel like this?! Anong meron at pakiramdam ko napaka hypnotic ng effects niya sa akin ngayon?!
"I-I'm sorry, I just g-got out of my shift." I bit my tongue when I heard myself stutter as I answer him. Nakita ko ang pananantya sa mukha niya at mukhang nag-aabang pa ng idudugtong mula sa sinabi ko. Hindi ko napigilan ang mapalunok habang patuloy na kinakabahan sa bawat titig niya.
"I-I need to work late kasi wala si Chief. So, I just got out now."
"I'm worried. You're not answering your phone." Nang mahimigang ang tampo sa boses niya ay parang nataranta ang buong sistema ko dahil doon!
I immediately fish my phone from my bag at ng buksan iyon ay puro messages lang iyon galing kay Rahim! May iilang missed call pa siya sa iba't-ibang oras mula kahapon. Sa sobrang dami kong ginagawa ay nalimot ko ng mag-check ng phone buong shift ko! Hindi ko napigilan ang pagkagat sa pang-ibabang labi bago ibalik ang tingin sa kanya. Isang buntong hininga naman ang pinakawalan niya bago ayusin ang salamin at suklayin at buhok matapos ay marahang kinamot ang tungki ng ilong.
"Let's— Let's just eat." He said in a defeated tone bago inilihis ang tingin mula sa akin. The way he clenches his jaw screams that he wants to say more ngunit pinipigilan niya lang ang sarili niya at halatang-halata iyon!
"C-Can we just eat at my house?" I said in a low voice, ang marahang pagbalik ng tingin niya sa akin at ang hindi makapaniwalang tingin mula sa mga asul niyang mata ang nagdala ng hiya pabalik sa akin.
What is this situation?! Bakit ganito ito?! Nang ma-realize ang naging suhestyon ko ay parang nanlamig ang sikmura ko. Saan ko kinuha ang lakas ng loob na yayain siya sa bahay? If Annica find this out, she will surely burn me alive, if I'm not dead yet!
"Are you tired? Sure, I'll just cook."
"Yeah. And I probably smell bad, so I want to take a bath." Pagdadahilan ko, tho it's really true. I haven't had a shower in the last 16 hours and I probably smell bad right now!
"Then we'll just eat at your house. May gusto ka bang kainin?"
"Orange chicken? I think I saw that somewhere on TV."
"Okay, I'll just drop by the Hypermarket then I'll go to your house. Can you still drive?"
"Hindi ka ba pagod? I think we can just drive thru somewhere." I suddenly suggested nang marinig ang suhestyon niya. It's so obvious that he's from the aftermath of work yet maggro-grocery pa siya just so he could cook for me.
"No. We'll eat the orange chicken that you want. But can you still drive home?"
"Yeah, kaya ko pa naman." I said in a low tone nang makita sa mukha niyang hindi na mababago ang desisyon niya.
Minsan kasi dapat hindi na ako nag-cracrave ng kung ano ano! Orange chicken? Really, Monique?! Nagawa mo pang mag-suggest ng kakainin!
"Okay. I'll text you when I'm done with the grocery. Just text me your address. Ihahatid na kita sa kotse mo." At ganoon nga nag ginawa niya. When I was finally inside my car at pinapaalalahanan niya na, ay tsaka ko lamang na-realize kung ano ang pinasok ko.
"I think it may take me an hour and half. Mag-iingat ka sa pagmamaneho. Please, I know you're tired." Pagpapaalala niya gamit ang malalim niyang boses. I felt like I was a hypnotized woman sitting there, ready to abide whatever he may tell with those red lips of his.
"Aantaying kong makaalis ka before going. Be safe, Monique." Marahan naman akong napalunok ng marahan niyang tawagin ang pangalan ko. His glistening dark blue eyes are looking at me with intensity, making sure I'm listening to everything he had said. Nakikinig naman ako! Hindi ko nga lang alam kung pagod na ba ito o sadyang sobrang pogi niya lang sa paningin ko ngayon!
"Okay. Take care. I'll wait for you at my house." Mahina kong saad bago buhayin ang makina ng sasakyan ko. I saw him bit his lower lip and turn his lip into a thin line before stepping back and closing the door of the driver's seat.
Kahit pa ng simulan ko ng imaniobra ang sasakyan ay randam ko pa rin ang mabibigat niyang titig sa akin. Even when I'm almost as far as I could get from seeing him on my side mirror, hindi umalis ang titig niya sa sasakyan ko.
The whole drive home was fleeting. Para akong aligagang uod ng makapasok sa bahay. I immediately check kung malinis ba ang bahay. Though ako lang naman mag-isa rito ay madalas ko pa ring napapabayaan ang bahay dahil hindi naman ako madalas maglagi rito. I think I'm just residing here to sleep! Mas marami pa akong oras na ginugol sa ospital kesa sa sariling tahanan!
Nang makumpirmang malinis ang kitchen, dining room at living room ay agad akong kumaripas ng takbo papuntang kwarto. I took a longest bath I could remember in years! I even touch some of my bodys scrubs and body oils that I haven't touch in months! Hindi mapakali sa kung bakit sobrang conscious ko gayong kakain lang naman kami.
Wala naman kaming gagawin! Oh my god! Why am I even defending myself!
After a long while, nagdecide na lang akong magsuot ng isang white v-neck shirt at maon shorts - hindi naman siguro ako mukhang ayos na ayos hindi ba? Pambahay naman ito diba?!
Nang marinig kong tumunog ang phone ko ay para akong madadapa sa pagmamadaling pulutin iyon.
From: Rahim
I'm done. Bought you some coffee from Starbucks. Send me your address so I'll be there in a bit.
I can feel my hands shaking nang i-type ko ang address ng bahay ko. Para akong binuhasan ng malamig na tubig habang iniisip paano kami napunta sa scenario na sa bahay kami kakain.
Where did I even muster the guts to actually invite him in? Worse, siya pa ang paglulutin ko! At wala man lang siyang pagrereklamong umo-oo!
It's not even half an hour nang marinig ko na ang doorbell. I feel like I dash just so I could open the door for him already. Nang makita siyang nakatayo sa harap ng gate ng bahay ay parang may kung anong kumurot sa puso ko.
Even in a bigger built, I saw a glimpse of what he looked like back in the days na sasalubungin ko siya sa gitna ng gabi kapag pumupunta siya sa bahay. Those nights where we just sit in silence and study together. The times na pakiramdam ko sa akin siya umuuwi matapos ang nakakapagod na araw.
Almost a decade has past, but the ghost of our memories kept on knocking on my head dahil kahit halos isang dekada na... those remnants of what we are back then - felt like it stayed within us still even if time eloped.
"Hey." He whispers in the cold night ng pagbuksan ko siya ng gate. A small smile formed in my lips when I saw a takeaway from Starbucks and the grocery bag from his other hand.
"Pasok ka." I said and showed him the way. Agad naman akong gumilid para makaraan siya dahil sa malaki niyang pangangatawan. I lead the way towards the house at nang makapasok sa loob ay doon ako nakaramdam ng konting hiya.
Bukod sa ilang mga basic na furniture ay wala ng ibang laman ang bahay. It feels like the house is so empty lalo na ng ilibot niya ang tingin rito. I bought this house years ago yet hanggang ngayon hindi ko pa rin napagtutuunan ng pansin ang mga kagamitan dahil sa sobrang daming gawain sa trabaho.
"Where's the kitchen? Magluluto na ako para makakain ka na. I know you're hungry."
"A-Ah dito." nahihiya kong saad at iginaya siya papunta sa kusina.
His huge built made my kitchen small. IIlang hakbang pa lang niya panigurado ay maabot niya na lahat ng kailangan niya sa loob ng kusina ko. Gusto kong mapanguso ng makitang ilapag niya ang grocery bag sa countertop at inilibot ang tingin sa buong kusina.
"You can sit here and watch me. Okay lang ba ilagay ko muna sa ref itong kape or do you want to drink it?" I was a bit shock sa suhestyong niyang maupo ako at panoorin siya. Grabe, napaka confident 'din talaga ng lalaking ito minsan! Hindi na nakakatuwa!
"I'll drink it l-later. Papanoorin kita?" Hindi makapaniwala kong saad sa kanya. Marahan naman siyang bumaling sa akin nang mailagay sa ref ang mga kape namin.
"Why? May iba ka bang kailangan gawin? It's fine with me if you don't like to watch."
"H-Hindi gano'n. Is it okay to watch you?"
"I'm always watching you, wala ka namang sinabi na bawal —"
"W-What do you mean y-you're watching me?!" Medyo gulat na saad ko sa kanya.
"Mon, I always have my eyes on you. Even in a room full of people, I'll still look at you. Kaya walang problema kung papanoorin mo ko."
"What do you mean!?" Pakiramdam ko ay nag-iinit ang magkabilang pisngi ko ng marinig ang marahang halakhak niya ng makitang nahihiya ako habang pinapakinggan siya. The rumble in my chest has started at hindi ko na alam paano papakalmahin pa iyon.
Ngunit imbis na sagutin ako ay isang ngisi lang at iling nag iginawad niya sa akin bago simulang buksan ang mga grocery bags na dala-dala.
"Will you be this busy next week?" Napaayos agad ako ng upo ng buksan niya nag conversation na iyon.
"I think? I will be. May VIP patient na i-tra-transfer sa ospital next week so all hands-on deck si Chief Anastacio. I don't know if he'll ask for my help pa, but all his patients are under my care." Marahan naman siyang napatigil na tila may naalala, marahang nagtangis ang panga bago nagpakawala ng isang buntong hininga.
"Do you know the patient?"
"Nope. It's still a confidential information as of the moment lalo pa't hindi naman siya under my wing."
"Okay. Do you like your chicken sweeter?"
"Yeah, I do. Marunong ka bang magluto ng orange chicken?"
"No. I just watched some youtube videos a while ago."
"And you already know how to make it?"
"It's very easy, Mon." he said habang sinisimulan ng i-marinate ang manok. I was a bit awed by his answered! Ni hind inga ako makapagluto ng maayos while he on the other hand knows how to cook a dish na pinanood niya lang sa Youtube!
Wala ngang hindi kayang gawin ang lalaking ito. I swear to God! He's just too perfect!
At kahit pa busy siya sa pagluluto, Rahim never intended to let go of a conversation with me. He kept asking about my schedules, kung kelan ako walang pasok at kung may gagawin ba ako sa mga schedules ko.
"So, what do you usually do on your day offs?" Hindi ko naman napigilan ang mahiya nang tanungin niya iyon.
"I just... stay at home." Mahina kong saad nang ma-realize kung gaano ka walang thrill ang buhay ko. Masyado naman kasi talagang nakakapagod ang trabaho ko! Kung hindi ako overwork, pagod sa operasyon, ay kailangan kong mag-duty tuwing day off dahil sa mga emergency patients ko na need agad ng atensyon ko.
"You don't go anywhere? Just stay here at home?"
"I usually free my day off to sleep o kaya'y baka may mga emergency cases na kailangan ako sa ospital."
"Okay, baby." He said bago ilapag sa harapan ko ang luto nang orange chicken. He even cooked rice habang piniprito niya ang manok kanina. He's just very knowledgeable when it comes to this kind of things... you know husband duties?
Pakiramdam ko ay parang umusok ang magkabilang tenga ko dahil sa naiisip. Agad akong napa-yuko at dahan-dahang umalis sa stool na kinauupuan para magkunwaring kumukuha ng kubyertos!
Why am I picturing him in a morning sight, naka apron lang at pinagluluto ako ng breakfast?! Masyado naman yatang advance ang imagination ko! We're not even back together!
Kung hindi naman pala kami, ano itong ginagawa naming ngayon?!
Pakiramdam ko mababaliw ako sa lahat ng contradictory thoughts na umaapaw sa utak ko ngayon. God! I really need to control myself when it comes to these thoughts – lalo pa't kasama sa mga iyon si Rahim!
"T-Tara kain na tayo." Para akong natuyuan ng lalamunan ng makita siyang nakahilig sa countertop at pinapanood ako. A shadow of a smile lurks somewhere on his lips bago tuluyang naupo sa katabi kong stool. He gently patted the sit that I was sitting a while ago bago ako tuluyang balikan ng mga asul niyang mga mata.
"Thank you for cooking." I whisper underneath my breath. Marahan lamang niyang inilagay ang kamay sa sandalan ng stool ko, making me entrap between the countertop and his hand. Marahan naman niya akong sinusuyod ng tingin na tila mawawala ako habang nag sasandok ng kanin.
Nang ilapag ko ang plato niyang may kanin ay siya namang paggalaw niya para lagyan ng ulam ang plato ko.
"Should I get our coffee?"
"Later na lang, we could drink it after our meal." I suggested at marahang kumagat sa orange chicken. When I look at him ay agad kong nakita ang nanantya niyang mga mata. Agad akong nag iwas ng tingin dahil pakiramdam ko ay kinakain ako ng hiya sa tuwing magtatama ang mga mata naming.
I don't even have thing to say to him yet nagwawala na agad ang dibdib ko kapag nakikitang tinitignan niya ako.
We ate in a comfortable silence. His cooking skills seems to improve over time, ang sarap-sarap pa rin ng luto niya. Hindi ko na pala pinagsisisihang pinagluto ko siya ngayon!
"Tapos ka na?" Marahan akong tumango nang matapos isubo ang huling parte ng chicken. Agad niyang kinuha nag plato ko at naglakad papunta sa sink.
"Rahim, ako na ang maghuhugas niyan!" natataranta kong saad ng magsimula siyang hugasan ang mga pinagkainan namin.
"Just stay there, Mon. Alam kong pagod ka sa trabaho."
"Pero pagod ka rin naman! Ikaw na nga ang nagluto!"
"I'm fine washing the dishes or cooking, anything. I'll do anything for you." Mahina niyang saad sa huling linya na nakapagpatahimik sa akin. Marahan kong kinagat ang pang-ibabang labi habang tinitignan ko ang malapad niyang likod.
I sigh before going down the stool at kinuha sa ref ang mga kape namin. I decided to just watch him on a closer distance, kaya naman tumayo na lamang ako sa likod niya at isinadal ang sarili sa countertop.
Doon ko lamang na-realize na ang kapeng in-order niya ay ang kapeng lagi kong in-order kapag nag-aaral kami sa Starbucks back when I was in college. Parang may kung anong nanikip sa dibdib ko habang tinitignan ang malapad niyang likod.
The flashes of how Rahim was so thoughtful back then to even move our study place on somewhere near me just so I wouldn't have to travel for an hour to reach him. Halos araw-araw siyang nabyahe noon mula Intramuros pa Katipunan just to see me.
My teenage self didn't realize it back then. I didn't realize back then how Rahim would always go lengths to adjust to my needs. How he would always keep his distance just so I would feel safe, how he would always go to my house so we could spend time kahit pa sobrang dami niyang ginagawa. He was the one who always meet me half-way – no. He will always do things for me, things I didn't realize up until now.
Akala ko noon, gusting-gusto ko si Rahim. To the point that I might even love him more than he could love me, pero mali ako. Rahim's love for me was something I couldn't measure. It was on a small scale, focused on the little things that I failed to notice.
Kaya noong nawala siya, hindi isang malaking butas ang iniwan niya sa buhay at puso ko. He left crumbs of his memory on every part of my life. My educations, my dreams, my parents, friends and for every space that I take place. Lagi ko siyang naalala, lagi kong naalala ang mga ginagawa niyang normal at simpleng bagay para sa akin.
He left, but his memory remains that the past decade is not enough for me to erase every remaining pieces of how he made me feel and how he cared deeply for me.
"Hey, I'm done." Marahang napaangat ang tingin ko kay Rahim ng marinig ko ang boses niya,
"Thank you." I said, as a whisper. Nang mahimigan niya ang hina at tila ubos kong boses ay marahan siyang lumapit sa akin.
Nang tumapat siya sa akin, pakiramdam ko ay malulunod na naman ako sa mga mapang-akit niyang mga mata. I could almost smell the remaining scent of his perfume.
"Naalala mo pa ung order ko sa Starbucks." I said to eradicate the deafening silence between us.
"I never forget anything about you, Mon." He said at marahang ibinaba ang tingin sa kapeng hawak-hawak ko.
"Yeah, you didn't" pagkukumpirma ko at ibinaba rin ang tingin sa kapeng hawak.
"May problem aba, Monique?" Marahas akong umiling nang marinig ang pag-aalala sa boses niya. I slowly put down the coffee on the countertop at my back at marahang inangat ang tingin sa kanya.
"Come here." Paos kong saad. Ni hindi naman siya nagdalawang isip na ubusin ang natitiwang distansya sa pagitan naming dalawa. A step from him and he's close enough that our body would touch.
I can feel my whole body shake by the realization that I didn't even sway his effects on me for even a little bit. That the way he became a part of my life back then is something I've been longing for a long time.
Hindi ko inamin sa sarili ko dati na gusto kong bumalik siya sa akin after everything, and with time taking a toll I eventually forgot how I wished to God that he's safe and one day he will find his way back.
My trembling hand reaches for his hard face. When I finally felt his skin, pakiramdam ko ay kinuryete ako ng ilang libong boltahe. The shiver on my back, the rumbles on my chest and how my stomach's in a tight knot.
"Thank you." I even doubt that I made a sound when I murmur that gratitude. Maraha naman siyang pumikit at tila inilapit pa ang mukha sa haplos ng kamay ko.
"Anything... for you." Marahan niya ring bulong, na tila ako lang ang makakarinig.
Marahan niyang inilagay ang kanyang kamay sa magkabilang gilid ko. When I felt his huge hands find the side of my waist ay may kung anong nabuhay sa pagkatao ko. As if it's been 10 years since I've long for this set of hands to make me feel warm.
He gently pushes himself para tuluyang mayakap ako. My face on his iron clad chest, langhap na langhap ang pabango niya. He gently plants a kiss on my forehead pero parang hindi iyon sapat para pahupain ang panginginig ng Sistema ko.
Kaya marahan ko siyang tinulak upang makita ko ang mukha niya. When his blue eyes, met mine ay agad nakita ko ang pangungulila at sakit. It seems that holding me hurts him, hurts because he's been longing for this too... for such a long time.
Hindi ko na hinayaan pang mag proseso sa utak ko ang susunod na hakbang. I feel like I'm now finding my means to breath, the oxygen, that I've been finding for a long long time.
Kaya naman bago pa ako hilahin pabalik ng lahat ng madidilim kong ideya, ay tumingkayad na ako. I snake my arms on his nape, making him bend a little so I could reach him easier.
Before my thoughts could hinder me, ay marahan ko ng inilapat ang labi ko sa labi niya.
His tender lips, awaken every red blood cell in my body. The way he froze for a moment, when I kiss him proves how even he couldn't comprehend what I did. Kahit ako, hindi ko naintindihan!
I just know that I want to kiss him! I want to kiss him! I kiss him!
Pero bago ko pa maputol ang halik, he immediately held my waist and pushes me more on his huge body. Pakiramdam ko ay marahan niya pa akong naangat sa sobrang gigil. The way his unmoving lips suddenly attack mine makes me feel like I'm suddenly swept on my feet.
At hindi nga ako nagkakamali. Rahim carried me wholeheartedly and made me sit on the countertop para mas mahalikan niya ng madiin. My hands found the collar on his dress shirts at marahan iyong hinila ng maramdamang iginaya niya ang kanyang dila papasok sa bibig ko.
"Ahh" A small moan escaped my mouth when he bit my lower lips habang ang isang kamay ay hawak-hawak ako sa leeg habang ang isa ay mahigpit na nakahawak sa isang hita ko.
His kisses where wet, fiery, and aggressive. Kung hindi pa siya marahang bumitaw sa halik, I wouldn't doubt that he would devour the hell out of me with just his kisses.
He rests his forehead on top of mine habang kita-kita ko ang paghahabol niya ng hininga at ang namumulang mga labi.
He then settled his face on the crook of my neck at marahang ikinulong ako sa isang yakap. Before I could even process what happened, naramdaman ko na ang bukol sa pagitan ng pants niya. When I try to move my knee a little ay mas lalo lamang iyong dumiin sa pagitan ng pants niya.
Rahim groans on my neck made me shiver.
"Rahim y-you're-"
"I'm fucking turned on. So, stay still." Hindi na iyon isang pakiusap kundi isa ng utos mula sa kanya. Para tuloy akong naestatwa dahil sa sinabi niya habang damang-dama ang init ng mga katawan naming dalawa.
"It was just kissing yet I feel I could cum, goddamn it." And when I heard those words from him pakiramdam ko ay tuluyan ng umusok ang buong pagkatao ko!!!