တစ္ႏွစ္ၾကာၿပီးေနာက္....
"ဟာ သီဟနိုင္ ၊ မင္းအေမေရာ"
ခန္းမထဲ ဝင္ဝင္ခ်င္း ကိုေနမ်ိဳးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆီးႀကိဳလို႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္။
"ပါတယ္ ၊ အေနာက္မွာ ဆိုင္ကယ္ထားေနလို႔"
"အဲ့ဒါဆို လာေလ ၊ အကိုတို႔ဝိုင္းမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ပါလား"
"မထိုင္ေတာ့ဘူး ကိုေနမ်ိဳး ၊ ဟိုမွာ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြဆီပဲ သြားထိုင္လိုက္ေတာ့မယ္"
ကိုေနမ်ိဳးတို႔ဝိုင္းနဲ႕ ႏွစ္ဝိုင္းေက်ာ္ေလာက္မွာ ထိုင္ေနၾကတဲ့ ငမိုးတို႔ေကာင္ေတြကို ေမးေငါ့ျပလိုက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
"ေၾသာ္ ေအးေအး ၊ မင္းအေမကိုေတာ့ ကိုယ္တို႔နဲ႕ ေခၚထားလိုက္မယ္ေနာ္"
"ရတယ္ ရတယ္။ ေခၚထားလိုက္။ ျပန္မယ္ဆိုမွ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေခၚလိုက္လို႔"
"ေအးေအး။ ေဟာ ဟိုမွာ ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႕ မင္းအေမ ေရာက္လာၿပီ။ သြားေတာ့ သြားေတာ့ ၊ ေတာ္ၾကာ မင္းေနာက္လိုက္ေနမယ္။ တစ္ခါတေလေလး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေတြ႕ရတာကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေန"
"ဟုတ္"
ကိုေနမ်ိဳးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးတာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတဲ့ဝိုင္းကို သြားထိုင္လိုက္တယ္။ ကိုေနမ်ိဳးကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ လိုက္မယ္လုပ္ေနတဲ့ အကိုသူရကို သူတို႔ဝိုင္းမွာ ဇြတ္ေခၚထားေလရဲ႕။
ဒီေန႕က ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ဇာနည္နဲ႕ မမစံပါယ္တို႔ရဲ႕ မဂၤလာပြဲျဖစ္တယ္။ အဲ့ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ ၊ အကိုသူရရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာက မဂၤလာခန္းမထဲမွာ စုံစုံလင္လင္ ေရာက္ရွိေနၾကတယ္။
"အမယ္ သီဟ ၊ တစ္ေယာက္တည္းပါလား။ မင္းအေမေရာ"
"ပါတယ္ ဟိုမွာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ထိုင္ေနတာ"
ငမိုးရဲ႕အေမးကို ကြၽန္ေတာ္က အကိုသူရတို႔ဝိုင္းကို ၫႊန္ျပၿပီး ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႕ ေရွ႕မွာရွိတဲ့ ေရခဲမုန့္ကို စားဖို႔ျပင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ
"ကေလးေလး ၊ ေရခဲမုန့္ေတြ တအားမစားနဲ႕ေနာ္။ လည္ေခ်ာင္းနာမယ္ ၊ ဝမ္းပ်က္မယ္"
အကိုသူရရဲ႕ တားျမစ္သံ။ ကြၽန္ေတာ္ တအံ့တၾသနဲ႕ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အကိုသူရက ကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွာ မတ္တတ္ရပ္ေနေလရဲ႕ ၊ ဘယ္အခ်ိန္ကမ်ား ကြၽန္ေတာ့္ေဘး ေရာက္လာလဲမသိပါဘူး။
"ဟုတ္။ တစ္ခြက္ပဲ စားမယ္ေနာ္"
ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေျဖေတာ့ လိမၼာတယ္ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းကို ပြတ္သပ္ေလတယ္။
"ဟိုေကာင္ေတြက ဇြတ္ေခၚေနလို႔ ကိုယ္ ဟိုဘက္ဝိုင္းမွာ ရွိေနမယ္ေနာ္။ တစ္ခုခုဆို ကိုယ့္ကိုေခၚ။ ျပန္ခ်င္ၿပီဆိုရင္လည္း လွမ္းေခၚလိုက္ေနာ္ ၊ အဲ့ေကာင္ေတြကို ဘာမွ အားနာစရာမလိုဘူးသိလား"
"ဟုတ္"
"အင္း အင္း... ကိုယ္လည္း ကေလးကို ျမင္ရတဲ့ဘက္ကေန တစ္ခ်ိန္လုံးၾကည့္ေနမွာပါ။ အဲ့ေတာ့ ျပန္ခ်င္ၿပီဆိုတာနဲ႕ ကိုယ္တို႔ဝိုင္းကိုသာ လွည့္ၾကည့္လိုက္ ဟုတ္ၿပီလား"
"အင္းပါ။ သြားေတာ့ သြားေတာ့"
သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ မင္းလင္ကိုေတာ့ တကယ္စိတ္ကုန္တယ္ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးေတြေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အကိုသူရကို အျမန္ႏွင္ရတယ္။ ဒါကို ကိုေတာ္ေခ်ာကလည္း မွာတမ္းေႁခြလို႔မၿပီး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ ၊ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြေရာက သူ႕ကို ကြၽန္ေတာ့္အေမဆိုၿပီး စစေနာက္ေနာက္နဲ႕ ေခၚေနၾကတာ။
"အင္း အင္း... ညီေလးတို႔ အကိုသြားၿပီေနာ္"
သူထြက္သြားမွပဲ ကြၽန္ေတာ့္မွာ သက္ျပင္းခ်နိဳင္ေတာ့တယ္။ သူကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို အရမ္းခ်စ္ေတာ့ စိတ္မခ်တာေပါ့ေလ။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ခုခုျဖစ္မွာစိုးေတာ့ သူ႕မွာ ဘာတဲ့ဆို ကြၽန္ေတာ့္ကို မွာတမ္းေႁခြလို႔မၿပီးေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေနပါၿပီ ၊ အဲ့ဒါေၾကာင့္ စိတ္ခ်ပါလို႔ ေျပာလည္းမရဘူး။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီဆိုေပမဲ့ ကိုယ္နဲ႕ယွဥ္ရင္ ကိုးႏွစ္ႀကီးေတာင္ ငယ္တယ္မလားတဲ့ ၊ အဲ့ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က သူ႕အတြက္ေတာ့ ဘယ္အ႐ြယ္ေရာက္ေရာက္ ကေလးေလးပါပဲတဲ့ေလ။ အဲ့လို အဲ့လို အကိုသူရစိုးက တကယ္ကို ေျပာရဆိုရခက္တဲ့လူ။
ဒါေပမဲ့ ခ်စ္စရာႀကီး ဟီဟီး...
"သီဟတို႔မ်ားေနာ္ ေယာက္်ားယူလိုက္တာ အေမသုံးေယာက္ေတာင္ရလို႔"
"အဲ့ေတာ့ မင္းက မနာလိုေနတာလား"
"ျဖစ္ရမယ္။ မင္းကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္က်ဥ္းက်ပ္လြန္းလို႔ မိန္းမယူခ်င္စိတ္ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး"
ငမိုးရဲ႕အေျပာကို ေက်ာ္ႀကီးကပါ
"အဲ့ဒါ ငါလည္း သိခ်င္ေနတာ။ သီဟနိုင္ မင္း ကိုသူရစိုးနဲ႕ ေနရတာ စိတ္မက်ဥ္းက်ပ္ဘူးလား။ သူက ဒီေလာက္ေတာင္ လိုက္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနတာကို"
"ဘာလို႔ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ရမွာတုန္း သူေျပာတဲ့အတိုင္း နားေထာင္လိုက္ရင္ ဒီေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနတာကို"
ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ အကုန္လုံးက ကြၽန္ေတာ့္ကို တအံ့တၾသ ဝိုင္းၾကည့္လာၾကတယ္။ အင္း။ သူတို႔ အံ့ၾသလည္း အံ့ၾသစရာပါပဲ။ အကိုသူရစိုးက ကြၽန္ေတာ့္ကို တကယ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာ။ ဟိုဟာဆိုလည္း နည္းနည္းပဲစား ၊ ဒီဟာဆိုလည္း နည္းနည္းပဲစားနဲ႕။ ၿပီးေတာ့ သူမပါရင္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေနရာကိုမွ မသြားရဘူး။
သူ႕ဘက္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာမဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။ သူ ကြၽန္ေတာ့္ကိုခ်စ္လို႔ ၊ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခုခုျဖစ္မွာစိုးရိမ္လို႔ သူ႕အေနနဲ႕ ႀကိဳတင္ကာကြယ္တဲ့သေဘာ။ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကၾကည့္ရင္လည္း အဲ့ဒီသေဘာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေဘးလူေတြ အျမင္မွာက်ေတာ့ အကိုသူရက ကြၽန္ေတာ့္ကို အရမ္းခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္ေပါ့ေလ။ အဲ့လိုထင္ေနၾကတာ။
"မင္းကိုေတာ့ တကယ္ အံ့ၾသတယ္"
ေက်ာ္ႀကီးရဲ႕ အေျပာကို က်န္တဲ့ေကာင္ေတြကလည္း ဝိုင္းၿပီး ေထာက္ခံၾကတဲ့အေနနဲ႕ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔ေတြကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ အကိုသူရကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အကိုသူရက ကြၽန္ေတာ့္ကို လွမ္းၿပဳံးျပလာတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ၿပဳံးျပရင္း
"သူ႕ရဲ႕ ေကာင္းေၾကာင္းေတြကို မင္းတို႔မသိၾကလို႔ပါ။ အကိုသူရက ငါ့အေပၚကိုဆို ငါ့အေမထက္ေတာ္ ပိုၿပီးေတာ့ စိတ္ရွည္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့လည္း ဂ႐ုစိုက္ေပးတယ္။ သူဘယ္ေလာက္ထိ ဂ႐ုစိုက္လဲဆို ငါ ေရခ်ိဳးတိုင္း ဆပ္ျပာကို ဖင္ၾကားေတြေရာ ၊ ေဂြးေတြပါမက်န္ တစ္ကိုယ္လုံး ႏွိုက္ႏွိုက္ခြၽတ္ခြၽတ္နဲ႕ ပြတ္တိုက္ေပးတယ္။ ေခါင္းေလွ်ာ္မယ္ဆိုတိုင္းလည္း ဆိုင္မွာေလွ်ာ္သလိုမ်ိဳး ႏွိပ္နယ္ၿပီး ေလွ်ာ္ေပးတယ္။ အဝတ္အစားဆိုရင္လည္း ငါ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေလွ်ာ္ဖြတ္ခိုင္းဘူး။ ေနာက္ၿပီး ထမင္းခူးေပးတာ ငါဆိုေပမယ့္ စားၿပီးတိုင္းေတာ့ သူပဲ ပန္းကန္ေဆးတယ္။ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့အခါတိုင္းလည္း ပုံျပင္ ၊ ဒါမွမဟုတ္ သီခ်င္းဆိုၿပီး ေခ်ာ့သိပ္ေပးသလို မီးပ်က္တဲ့အခါေတြဆိုလည္း ငါ မအိပ္ေပ်ာ္မခ်င္း ေဘးကေန ယပ္ေတာင္ခတ္ေပးတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေန႕တိုင္း ေန႕တိုင္းလည္း ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ ေဖ်ာ္တိုက္သလို တျခား ငါစားခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ အစားအစာတိုင္းကိုလည္း အကုန္ဝယ္ေကြၽးတယ္။ ငါသြားခ်င္တဲ့ ေနရာတိုင္းကိုလည္း မျဖစ္,ျဖစ္ေအာင္ လိုက္ပို႔ေပးတတ္ၿပီး ငါျဖစ္ခ်င္တာ မွန္သမွ်ကိုလည္း အကုန္ျဖည့္ဆည္းေပးတယ္ေလ။ အဲ့ေတာ့ ငါက သူနဲ႕ေနရတာကို ဘာကိစၥ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ရမွာတုန္း"
"အင္း။ ဟုတ္မွာပါေလ ၊ သူ မင္းကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို ေဘးကေနၾကည့္ရင္ေတာင္ သိသာပါတယ္"
"ငါ သူ႕ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာေရာ မသိသာဘူးလား"
"မသိသာပါဘူး။ ေဘးကေနၾကည့္ရင္ ကိုသူရစိုးက မင္းကို အရမ္းခ်စ္သေလာက္ မင္းကေတာ့ မခ်စ္ဘဲ ယူထားရတဲ့ပုံ"
"မျဖစ္နိုင္တာ ၊ ငါ ဒီေလာက္ သူ႕ကို ခ်စ္ေနတာကို"
"ဟုတ္ပါတယ္ဆို ၊ မယုံရင္ သူတို႔ေမးၾကည့္ပါလား"
ေက်ာ္ႀကီးေျပာတာ အမွန္ပဲလားဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ငမိုးတို႔ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔က ဟုတ္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာ ေခါင္းညိတ္ျပလာၾကတယ္။
"ဘာလဲ ? တကယ္ႀကီးလား"
"အင္း"
"……"
မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အကိုသူရကို ဒီေလာက္ခ်စ္ေနတာကို။ သူခ်စ္တာက် သိသာၿပီး ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တာက် ဘာလို႔မသိသာရတာတုန္း။
ထားပါေတာ့ေလ။ ဘယ္သူသိသိ မသိသိ အကိုသူရစိုး သိရင္ၿပီးတာပါပဲ။
"ကေလးေလး... ေနမေကာင္းလို႔လား"
စိတ္အလိုမက်ျဖစ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္နဖူးကိုစမ္းရင္း အကိုသူရက ကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္တယ္။
"အကိုသူရစိုး ဘယ္လိုလုပ္ ေရာက္လာတာတုန္း။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေရာ"
"စံပါယ္တို႔ထြက္လာၾကၿပီ ၊ အဲ့ဒါ သြားႏႈတ္ဆက္ရေအာင္လို႔ ကေလးကိုလာေခၚတာ"
"ဟင္ ဧည့္သည္ေတြကို သူတို႔က လိုက္ႏႈတ္ဆက္ရမွာ မဟုတ္ဘူးလား"
"ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ၾကာလို႔ ၊ ကိုယ္တို႔ပဲ အရင္သြားႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီး ျပန္ရေအာင္ေလ"
"ေၾသာ္ ျပန္ေတာ့မလို႔လား"
"အင္း။ ဒီမွာ ကေလးနဲ႕တည့္တာ မရွိဘူးေလ။ အဲ့ဒါ ကေလးဗိုက္ဆာေနမွာစိုးလို႔ ဖက္ထုပ္လိုက္ေကြၽးမလို႔"
"အဲ့လိုလား ၊ အဲ့ဒါဆို သြားၾကစို႔။ ငါျပန္ေတာ့မယ္ ေဟ်ာင့္ေတြ"
"ႂကြ ၊ ႂကြ ။ ေၾသာ္ ဒါနဲ႕ ညက် ငါတို႔တစ္ဖြဲ႕လုံး မင္းအိမ္လာအိပ္ၾကမွာေနာ္"
"ေအးေအး။ ရတယ္။ လာခဲ့ၾက"
မဂၤလာပြဲက အျပန္မွာေတာ့ အကိုသူရက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖက္ထုပ္လိုက္ဝယ္ေကြၽးတယ္။ အဲ့မွာ ႏွစ္ေယာက္သား ဖက္ထုပ္ေတြ အဝစားၾကၿပီး အပိုအေနနဲ႕ ဝက္ဂုတ္သားကင္ေတြလည္း စားျဖစ္ၾကတယ္။ ၿပီးတာနဲ႕ ညက် ဟိုေကာင္ေတြ စားဖို႔အတြက္ဆိုၿပီး ေနၾကာေစ့နဲ႕ မက္မန္းသီးေတြ ဝယ္လာခဲ့လိုက္တယ္။
22.3.2022