"ကေလးေလး... ကိုယ္ပို႔လိုက္တဲ့ အသီးေတြ ႀကိဳက္ရဲ႕လား"
"အာ... အသီးဆိုမွ ခင္ဗ်ားကို ေျပာျပရဦးမယ္။ အဲ့ေန႕က ခင္ဗ်ားပို႔လိုက္တဲ့အသီးေတြက အရမ္းမ်ားေနေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း မကုန္တာနဲ႕ ဟိုေကာင္ေတြကိုပါ ေကြၽးလိုက္ရတယ္"
"ရပါတယ္ ကေလးရဲ႕... ေကြၽးလိုက္ေပါ့"
"အင္း... ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အကုန္စားရင္လည္း ေခ်ာင္းကဆိုးဦးမယ္မလား။ သူတို႔ကိုေကြၽးေတာ့ အကိုသူရလည္း မ်က္ႏွာရတာေပါ့... ဒါနဲ႕ ဒီေန႕ အင္ဂ်င္နီယာနဲ႕ ေတြ႕ရမွာလား"
"ဟုတ္တယ္ ကေလးေလး... ဒီေန႕ေတြ႕ဖို႔ခ်ိန္းထားတယ္။ ကေလးလည္း ေက်ာင္းၿပီးေတာ့မွာဆိုေတာ့ အိမ္ကို အျမန္ေဆာက္ေတာ့မယ္။ ကေလးလာတာနဲ႕ အဲ့အိမ္မွာ တန္းေနၾကတာေပါ့"
"ေကာင္းတယ္... ေကာင္းတယ္... ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ျပင္ဦးလြင္သားႀကီး ျဖစ္ရေတာ့မယ္"
ဝမ္းသာအားရနဲ႕ဆိုလာေသာ သီဟနိုင္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ မၿပဳံးဘဲ မေနနိုင္ခဲ့ပါ။
"ျပင္ဦးလြင္ကို အဲ့ေလာက္ေတာင္ သေဘာက်တာလား"
"က်တာေပါ့... အဲ့ထက္ေတာင္ ပိုက်ေသးတယ္"
"ကိုယ့္ကိုေရာ"
"က်တာပဲ"
"ဘာက်တာတုန္း"
"သေဘာေလ... အကိုသူရစိုး ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို သေဘာက်တယ္သိလား"
"ဟမ္! တကယ္လား ကေလးေလး"
႐ုတ္တရက္ႀကီး ထေျပာလာေသာ ကေလးေလးေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္မွာ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားေတြ ျဖစ္ရတယ္။
"တကယ္ေပါ့။ အကိုသူရစိုး ကြၽန္ေတာ္ အခုကတည္းက တစ္ခါတည္းေျပာထားမယ္ေနာ္၊ ကြၽန္ေတာ္မပါဘဲနဲ႕ ၿခံဘက္ကို လုံးဝမသြားရဘူး"
"မသြားဘူး။ မသြားဘူး။ စိတ္ခ်။ ကိုယ့္ကေလးေလးမႀကိဳက္တာ ဘာမွမလုပ္ဘူး"
"ၿပီးတာပဲ"
----------***----------
"အိမ္ဒီဇိုင္းကေလ အကို ေကာင္းမယ္ထင္သလိုပဲ ဆြဲလိုက္ပါေနာ္။ ကြၽန္ေတာ္က ေဂ်းမမ်ားတတ္ေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္"
