စာစဥ္ ၂၇၊ အခန္း ၁၇။ ယူရွန္းနဲ႔ က်ီအိုက္ရဲ့ကေလးေလး (7)
“ယူရွန္း .. ကၽြန္မကို ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိကစားခဲ့တုန္းကေရာ ကၽြန္မကို မမွတ္မိေတာ့တုန္းကေရာ ဖုန္းနံပါတ္အတုေပးခဲ့တုန္းကေရာ ရွင့္ကို အျပစ္မတင္ခဲ့ဖူးသလို အခုလည္းအျပစ္မတင္ဘူး တျခားသူေတြက ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔ အရွုံးသမားအျဖစ္ခံတယ္လို့ ကၽြန္မကိုေျပာၾကတယ္ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မက ဂူယူရွန္းဆိုတဲ့ ေယာကၤ်ားအတြက္ပဲ အရွုံးခံတာကို သူတို့မသိဘူး.....ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကိုက ဂူယူရွန္းအတြက္ အရွုံးသမား ျဖစ္ခ်င္ေနတာမို့”
သူမသာအနားမွာရွိေနရင္ ငိုေနတဲ့ သူမကို ရင္ခြင္ထဲထည့္ထားၿပီး ႏွစ္သိမ့္ေပးလိမ့္မွာေပမဲ့ မိုင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီေ၀းလို့ေနတာေၾကာင့္ အခုခ်ိန္မွာ ဂူယူရွန္းလုပ္ေပးနိုင္တာဘာမၽွမရွိ ။
“ေရွာင္အိုက္ ကိုယ့္ကို သေဘာက်လြန္းလို့ငိုတာကလြဲရင္ တျခားေၾကာင့္နဲ႔ေတာ့မငိုေစခ်င္ဘူးကြာ”
ဂူယူရွန္းစကားေၾကာင့္ ခ်င္းက်ီအိုက္ ငိုတာကိုရပ္လိုက္ၿပီး...
“အ႐ူးႀကီး လူယုတ္မာႀကီး”
ခ်င္းက်ီအိုက္ ရဲ့ မေက်နပ္သလိုေလသံေလးေၾကာင့္ ဂူယူရွန္း ႐ုတ္တရက္ အားေတြပင္ျပည့္သြားသလိုပင္ ။
“လူယုတ္မာတဲ့လား ကိုယ္က ကိုယ့္မိန္းမကိုပဲယုတ္မာခ်င္တာ ဘယ္လိုလဲ ယုတ္မာတာကိုျမင္ခ်င္လား”
“ရွင္...”
ခ်င္းက်ီအိုက္ စကားလုံးတို့ပင္ ေပ်ာက္ရွသြားရၿပီး ဂူယူရွန္းကေတာ့ သူမရွက္ေနတာကို ဖုန္းထဲကေန ေကာင္းေကာင္းႀကီးခံစားေနပုံပါပင္ .... ငယ္ငယ္တည္းက သူမရွက္ေအာင္အျမဲ လုပ္တတ္တဲ့ ဂူယူရွန္းက တကယ့္ကို လူဆိုးေကာင္ပါေလ ....။
ဂူယူရွန္း ႏွုတ္ခမ္းထက္ အျပဳံးတို့ ျဖစ္တည္ေနရင္းက တစ္ခုခုကို သတိရမိတာေၾကာင့္ စကားျပန္စလိုက္ေတာ့သည္။
“ေရွာင္အိုက္ ..ကိုယ္တို့ကစာခ်ဳပ္အရ လက္လည္းလက္ထပ္ၿပီးၿပီကို
ကိုယ့္ကို ‘ေယာက်္ား’ လို့ ေခၚသင့္ၿပီမဟုတ္ဘူးလား...
ေရွာင္အိုက္ ‘ေယာက်္ား’ လို့ေခၚေနာ္”
ဂူယူရွန္းစကားအဆုံး တိတ္ဆိတ္သြားတဲ့ ခ်င္းက်ီအိုက္ဆီက ခဏအၾကာမွာေတာ့ အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးကိုၾကားလိုက္ရေတာ့သည္ ။
“ေယာက်္ား”
ခ်င္းက်ီအိုက္ရဲ့ ေခၚသံေၾကာင့္ ဂူယူရွန္း ႏွလုံးအိမ္ထဲ ေႏြးေထြးတဲ့ေလထုေလးျဖတ္တိုက္သြားသလိုျဖစ္သြားတာမို့ ေဆးလိပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္တို့ပင္ ဆတ္ခနဲတုန္သြားရ၏...
“အမ္း....ေနာက္က်ေနၿပီ အိပ္ေတာ့ေလ”
“အင္းပါ... ဂြတ္နိုက္”
“ဂြတ္နိုက္”
ခ်င္းက်ီအိုက္ အရင္ဖုန္းခ်တာကိုေစာင့္ၿပီးမွ ဂူယူရွန္းဖုန္းခ်လိုက္ကာ ခဏေလာက္ ေဆးလိပ္ဖြာၿပီးေနာက္ စာပို့လိုက္ေတာ့သည္ ။
“ခ်စ္တယ္”
“ကိုယ့္မိန္းမ”
အိပ္သြားပုံရတဲ့ ခ်င္းက်ီအိုက္ဆီက စာျပန္မလာေတာ့တာေၾကာင့္ ဂူယူရွန္းလည္း ဖုန္းကိုကိုင္ကာ လမ္းမီးတိုင္ေအာက္မွာရပ္ရင္း ေဆးလိပ္ကုန္ေအာင္ေသာက္လိုက္ၿပီးမွ ေဆး႐ုံထဲ ျပန္၀င္လာဖို့ျပင္လိုက္သည္ ။
ေဆး႐ုံအ၀အေရာက္မွာပဲ ဂူယူရွန္း မ်က္ခြံတို့ ဆတ္ခနဲ တုန္သြားခဲ့ရတာေၾကာင့္ ေျခလွမ္းကိုရပ္ကာ ေကာင္းကင္ေပၚကို ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ လေရာင္ကလည္းတဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနသည္....
တစ္ခုခုကိုနမိတ္ျပသလို ခံစားလိုက္ရေပမဲ့ အထင္မွားတာ ျဖစ္ဖို့ကိုပဲ ေမၽွာ္လင့္မိပါ၏...
ဂူယူရွန္းေဆး႐ုံအေပါက္၀မွာတင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ရပ္ေနခဲ့မိၿပီးေနာက္ ကားဆီကိုေလၽွာက္သြားကာ ကားေမာင္းထြက္သြားလိုက္ေတာ့သည္ ....
-------------------------------------------------------------------------
စာစဥ္ ၂၇၊ အခန္း ၁၈။ ယူရွန္းနဲ႔ က်ီအိုက္ရဲ့ကေလးေလး (8)
……
ထိုေန႔က ဂူယူရွန္းႏွင့္ ဖုန္းေျပာခဲ့ရတာေၾကာင့္ ခ်င္းက်ီအိုက္ စိတ္ခ်ခ်ႏွင့္ တစ္ညလုံး ေကာင္းေကာင္းအိပ္ခဲ့ပါ၏ ။
……
၃ ရက္ခန႔္ၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ခ်င္းက်ီအိုက္ ဂူစံအိမ္ကို သြားၿပီး အဖိုးႏွင့္အတူ ေန႔လည္စာစားျဖစ္ခဲ့သည္ ။ မနက္တည္းက သြားခ်င္ခဲ့ေပမဲ့ အိပ္ယာထေနာက္က်သြားခဲ့တာေၾကာင့္ ဂူစံအိမ္ကို ေန႔လည္မွသာေရာက္သြားသည္ ။
သူမ အိမ္ထဲမေရာက္ခင္ ၾကားလိုက္ရတဲ့ နာနီက်န္း စကားေတြေၾကာင့္ ခ်င္းက်ီအိုက္ တံခါးေရွ႕မွာတင္ ရပ္ကာ နားေထာင္ေနမိသည္ ။
“သခင္ႀကီး ထမင္းအရင္စားပါ မနက္ကကၽြန္မ ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့ သခင္မေလးကအိပ္ေပ်ာ္ေနတာပါတဲ့ ခဏေနေရာက္လာမွာပါ စိတ္မပူပါနဲ႔”
ခ်င္းက်ီအိုက္ႏွုတ္ခမ္းတို့ ေကာ့တက္သြားခဲ့ရၿပီးေနာက္ တံခါးေခါက္ကာ အိမ္ထဲ ၀င္လာလိုက္ေတာ့ အဖိုးက ဆိုဖာေပၚက ထကာ ထမင္းစားခန္းဆီခပ္သြက္သြက္သြားၿပီး စြပ္ျပဳတ္ေသာက္ေနေလသည္ ။
ထမင္းစားေနတာၾကာၿပီဆိုသည့္ပုံစံမ်ိဳးလုပ္ေနတာမို့ ခ်င္းက်ီအိုက္ မရယ္ပဲ မေနနိုင္ခဲ့ ။
ေန႔လည္စာစားအၿပီးမွာေတာ့ အဖိုးက ရာသီဥတုလည္းေကာင္းတာေၾကာင့္ လမ္းေလၽွာက္ ထြက္ဖို့ ေျပာေလသည္ ။ ေဒါက္တာ ရွာသည္လည္း သူမကိုတတ္နိုင္သေလာက္ လမ္းေလၽွာက္ေပးဖို့ ေျပာထားသည္မို့ အဖိုးစကားကို ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ေတာ့သည္ ။
ရွန္႔ရွန္း ပန္းၿခံကို လမ္းေလၽွာက္ထြက္ျဖစ္ၾကၿပီး ေပက်င္းရဲ့ ေအာက္တိုဘာလ ရာသီဥတု အပူခ်ိန္က ပူလည္းမပူ ေအးလည္းမေအး ...အနီေရာင္ ေမဘယ္လ္ ရြက္ေတြက လမ္းတစ္ေလၽွာက္ဖုံးလႊမ္းေနၿပီး ရွုခင္းက ၾကည့္လို့ေကာင္းလွသည္ ။
အဖိုး ၊ ခ်င္းက်ီအိုက္ နဲ႔ နာနီက်န္းရယ္ အိမ္အကူအေဒၚႀကီးတို့ ပန္းၿခံထဲ လမ္းေလၽွာက္ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး အျပန္မွာပဲ မေတြ႕တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့လ်န္ေဒါ့ကူနဲ႔ ဆုံၾကေတာ့သည္ ။
အဖိုးရဲ့ အသက္ ၈၀ ျပည့္ေမြးေန႔ ေနာက္ပိုင္းက စလို့ ဘာသတင္းအစအနမွ မၾကားရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေပ်ာက္သြားခဲ့တဲ့ လ်န္ေဒါ့ကူ ကို ဒီေန႔သာ မေတြ႕ျဖစ္ရင္ သတိရမည္မဟုတ္ ။
လ်န္ေဒါ့ကူက အရင္ကနဲ႔မတူစြာ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္သိပ္ရွိမေနပဲ မိတ္ကပ္လည္း လိမ္းမထား ၊ မ်က္ကြင္းေတြ ညိဳေနၿပီး ပိန္လည္းပိန္သြားသလိုပင္ .....
တစ္ေယာက္တည္း ပန္းၿခံမွာ လမ္းေလၽွာက္ေနတဲ့လ်န္ေဒါ့ကူက စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ ကပ္ပုံပင္မေပၚ ။
နီးကပ္လာေတာ့မွ အဖိုးနဲ႔ သူမ ကို သတိထားမိသြားပုံရတဲ့ လ်န္ေဒါ့ကူက ေျခလွမ္းေတြတန႔္သြားၿပီး အၾကည့္တို့က ခ်င္းက်ီအိုက္ရဲ့ ဗိုက္ေဖာင္းေဖာင္းမွာနားခိုသည္ ။
အဖိုးကေတာ့ လ်န္ေဒါ့ကူကို ျမင္သည္ႏွင့္ ခ်င္းက်ီအိုက္ကို ကားဆီေခၚသြားေပးဖို့ အေဒၚႀကီးႏွင့္ နာနီက်န္းကိုေျပာသည္မို့
သခင္ႀကီးဂူရဲ့ စကားအတိုင္း ခ်င္းက်ီအိုက္ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီမွာ ေနရာယူလိုက္ၾကကာ ကားရပ္ထားတဲ့ေနရာဆီတြဲေခၚသြားလိုက္ေတာ့သည္ ။
အဖိုးနဲ႔ သူမကို ျမင္သည္ႏွင့္ နဂိုထက္မ်က္ႏွာ ပိုပ်က္သြားသည့္ လ်န္ေဒါ့ကူက မ်က္ရည္တို့လည္း ၀ိုင္းလို့ပင္။
လ်န္ေဒါ့ကူ အဖိုးကို ေခၚလိုက္ေသာ္ျငား မၾကားဟန္ေဆာင္သြားေလတဲ့ သခင္ႀကီး ဂူက ခ်င္းက်ီအိုက္ ကားေပၚတက္သြားသည္ကို လွည့္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ တုတ္ေကာက္ကို အမွီျပဳကာ
လ်န္ေဒါ့ကူေရွ႕က လွည့္ထြက္သြားခဲ့ေတာ့သည္ ။
------------------------------------------------------------------------
စာစဥ္ ၂၇၊ အခန္း ၁၉။ ယူရွန္းနဲ႔ က်ီအိုက္ရဲ့ကေလးေလး (9)
ေျဖးေျဖးခ်င္းေရြ႕လ်ားသြားတဲ့ ကားကို ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ လ်န္ေဒါ့ကူကို ခ်င္းက်ီအိုက္ ေနာက္ၾကည့္မွန္ကတစ္ဆင့္ ျမင္လိုက္ပါ၏...
ရွန္႔ရွန္းကေန ၿမိဳ့ထဲ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ညေန ၅နာရီခန႔္ပင္ရွိေခ်ၿပီမို့ ဂူစံအိမ္ကို လိုက္မသြားေတာ့ပဲ အိမ္ကိုသာခ်င္းက်ီအိုက္ တန္းျပန္လိုက္ေတာ့သည္ ၊ သူမ အိမ္ကို ေရာက္သည္ႏွင့္ အေဒၚႀကီးႏွင့္ အာရွာက ညေနစာ ျပင္ဆင္ေပးၾကမည္ဆိုေသာ္ျငား ႏွစ္ပတ္အတြင္းမွာတင္ ကေလးက မီးဖြားေတာ့မွာမို့ ခ်င္းက်ီအိုက္ အေပၚထပ္ကိုသာတက္ကာ ေဆး႐ုံတက္ရင္လိုအပ္တာေတြထုပ္ပိုးေနမိသည္ ။
ထို့ေနာက္မွာေတာ့ ျပင္ဆင္ၿပီးသား ပစၥည္းထုပ္ေတြကို ဓာတ္ပုံရိုက္ကာ ဂူယူရွန္းဆီ ပို့လိုက္ပါ၏ ။
“အကုန္အဆင္သင့္ပဲ”
ေန႔လည္ခင္းပိုင္းလမ္းေလၽွာက္ခဲ့တာေၾကာင့္ ဗိုက္လည္းဆာေနၿပီမို့
သူမ ထုပ္ပိုးထားသည္ေတြကို တစ္ေနရာမွာစုပုံထားလိုက္ၿပီးေနာက္ ဖုန္းကိုလက္မွာကိုင္ကာ ေအာက္ထပ္ဆင္းလာခဲ့ေတာ့သည္ ။
ညစာက အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးတာေၾကာင့္ ဧည့္ခန္းထဲက ဆိုဖာမွာထိုင္ကာ က်န္းမာေရးအတြက္သင့္ေတာ္တဲ့ မုန႔္ေတြ စားေနလိုက္ခ်ိန္မွာပဲ တံခါးေခါက္သံၾကားလိုက္ရေတာ့သည္ ။ အေဒၚႀကီးနဲ႔ အာရွာ သည္လည္း မီးဖိုခန္းထဲမွာအလုပ္မ်ားေနတာမို့ ခ်င္းက်ီအိုက္ပဲ မုန႔္ထုပ္ကို လက္မွာကိုင္ၿပီး တံခါးသြားဖြင့္ေပးဖို့ ျပင္လိုက္သည္ ။
တံခါးဆီအေရာက္မွာ အေဒၚႀကီးက မီးဖိုခန္းထဲက ေန လွမ္းေအာ္ေလသည္ ။
“သခင္မေလး ဘယ္သူလာတာလဲ”
ခ်င္းက်ီအိုက္ ပါးစပ္ထဲ မုန႔္ေတြျပည့္ေနတာေၾကာင့္ သူမကို ျပန္မေျဖနိုင္တာမို့ လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းသာခါျပလိုက္သည္ ။
ခ်င္းက်ီအိုက္ တံခါးဖြင့္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ စစ္သား၀တ္စုံႏွင့္ သက္လတ္ပိုင္းအမ်ိဳးသားတစ္ဦးကို ေတြ႕လိုက္ရတာမို့ ခ်င္းက်ီအိုက္ ရင္ထဲတလွပ္လွပ္ ႏွင့္ လက္ထဲက မုန႔္ထုပ္ကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္မိသည္ ။
“ဘယ္သူ႔ကိုလာရွာတာလဲဟင္”
“မဂၤလာပါ ခင္ဗ် ကၽြန္ေတာ္က...”
စစ္သား၀တ္စုံႏွင့္လူက သူ႔ကိုယ္သူ ဂူယူရွန္းရဲ့ အရင္ ေခါင္းေဆာင္ ဟုေျပာသည္ ။
“ခင္ဗ်ားက ဂူယူရွန္းရဲ့အမ်ိဳးသမီး ခ်င္းက်ီအိုက္ ဆိုတာလားမသိဘူး”
ခ်င္းက်ီအိုက္ ႏွုတ္ခမ္းတို့ကို ဖိကိုက္ကာ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္ ။
“ဟုတ္ကဲ့”
လာရင္းကိစၥကို ခ်င္းက်ီအိုက္ မေမးရဲခဲ့သလို ထိုလူသည္လည္း ေျပာဖို့ ခက္ခဲေနသလိုႏွင့္ ဘာစကားမွမေျပာ ။
“ဟိုေလ ...ကၽြန္ေတာ္ အသိေပးစရာရွိလို့ ေရာက္လာခဲ့တာပါ ဗိုလ္ႀကီးဂူယူရွန္းက ၿပီးခဲ့တဲ့ ၃ ရက္ကတိုက္ပြဲမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့မေတာ္တဆမွုထဲမွာပါ၀င္ေနပါတယ္ ဒါေပမဲ့ အခုသူနဲ႔အဆက္အသြယ္မရွိျဖစ္ေနပါတယ္ သူ႔ကိုရွာဖို့ လူေတြလည္း လႊတ္ထားပါတယ္....”
ကိုယ္၀န္နဲ႔ သူမကို ျမင္ၿပီး စကားေတြ ေျပာမထြက္ျဖစ္ေနတဲ့ လူက စကားေျပာတာခပ္ေႏွးေႏွး ။
“၃ရက္ေတာင္ရွိၿပီဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့လည္း ရွာရတာ အားေလ်ာ့ေနပါၿပီ ဒါေပမဲ့ စိတ္မပူပါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို့ဆက္ရွာမွာပါ တကယ္လို့သတင္းတစ္ခုခုရတာနဲ႔ခင္ဗ်ားကို အေၾကာင္းၾကားေပးမွာ ဆိုေပမဲ့ အဆိုးဆုံးအတြက္ျပင္ဆင္ထားေပးပါလို့ေျပာခ်င္လို့ပါ”
ထိုလူဘယ္အခ်ိန္က ျပန္သြားခဲ့သည္ေတာင္ခ်င္းက်ီအိုက္မသိလိုက္ ၊ တံခါးေရွ႕မွာတင္ သူမ အၾကာႀကီးရပ္ေနမိတာေၾကာင့္
တိုး၀င္လာတဲ့ ေလက ခပ္ေအးေအး ။
သူမ ေနာက္မွာရပ္ေနခဲ့တဲ့ အေဒၚႀကီးသည္လည္း စစ္သားတစ္ေယာက္ေျပာသြားသည့္ စကားေတြအားလုံးကိုၾကားလိုက္ရတာမို့ ခ်င္းက်ီအိုက္ကို စိုးရိမ္စြာၾကည့္မိတဲ့အခါ သူမက မလွုပ္မယွက္ႏွင့္ ၊
“သခင္မေလး”
ေခၚသံၾကားရာကို လွမ္းၾကည့္တဲ့ ခ်င္းက်ီအိုက္ မ်က္ႏွာထားက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖစ္လွတာမို့ အေဒၚႀကီးမွာ ပိုတိုးလို့ပင္စိတ္ပူသြားရသည္ ။
“သခင္မေလး”
ခ်င္းက်ီအိုက္က ႐ုတ္တရက္ သူမ ဗိုက္ကို အုပ္ကိုင္ကာ ေပ်ာ္စရာသတင္းကိုၾကားလိုက္ရသလို ျပဳံးလာသည္ ။
“ပဲေစ့ေလးက ထပ္ၿပီး လွုပ္ေနျပန္ၿပီ”
သူမ စကားတို့က ပုံမွန္ေျပာေနက် စကားလုံးေတြဆိုေသာ္ျငား အေဒၚႀကီး စိုးရိမ္စိတ္တို့တရိပ္ရိပ္တိုးကာ မ်က္လုံးေတြထဲ မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းလာရေတာ့သည္ ။
“သခင္မေလး ေက်းဇူးျပဳၿပီး ...အဲ့လိုႀကီး...”
-----------------------------------------------------------------------
စာစဥ္ ၂၇၊ အခန္း ၂၀။ ယူရွန္းနဲ႔ က်ီအိုက္ရဲ့ကေလးေလး (10)
“ယူရွန္းက မက္ေဆ့ေတြအမ်ားႀကီးပို့ထားမွာပါ”
ဘာစကားမွမၾကားခဲ့သလို ခပ္ေအးေအး ေျပာတဲ့ ခ်င္းက်ီအိုက္က ဧည့္ခန္းထဲ ၀င္သြားၿပီးေနာက္ကိုင္ထားတဲ့ မုန႔္ထုပ္ကို စားပြဲေပၚခ်ကာ ဖုန္းကို ယူၾကည့္သည္ ။
“ယူရွန္း ဒီမနက္ေနာက္က်မွ နိုးလို့ ဂူစံအိမ္ကို ေန႔လည္စာစားခ်ိန္မွ ေရာက္သြားတယ္ အဖိုးက ကၽြန္မကို ေန႔လည္စာအတူစားဖို့ေစာင့္ေနတာ ကၽြန္မေရာက္တာနဲ႔ ထမင္းစားခန္းထဲ ေျပး၀င္ၿပီး မေစာင့္ပဲႀကိဳ စားေနတဲ့ပုံေတာင္ဟန္ေဆာင္ေနေသးတယ္ ဟီးဟီး အဖိုးက အားႀကီး ခ်စ္ဖို့ေကာင္းတာပဲ”
“ေပက်င္းမွာ ဒီေန႔ ရာသီဥတုေကာင္းလို့ေန႔လည္က အဖိုးနဲ႔ ရွန္႔ရွန္း မွာ လမ္းေလၽွာက္ထြက္ျဖစ္တယ္ အဲ့ဒီမွာ လ်န္ေဒါ့ကူနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ေသးေတာ့ အဖိုးကကၽြန္မကို ကာကြယ္ေပးခဲ့တယ္သိလား”
“ပို့ထားတဲ့ပုံျမင္လား ။ ကၽြန္မ အထုပ္ေတြအားလုံးျပင္ဆင္ၿပီးၿပီ ကၽြန္မေဆး႐ုံတက္ရင္ဒီအထုပ္ေတြ ယူလာေပးေနာ္”
စိတ္လြတ္ေနတဲ့ သူမကို ျမင္ရတာ အေဒၚႀကီးလည္းစိတ္မေကာင္းလွသည္မို့ မ်က္ရည္ေတြက်ေနခဲ့ရေတာ့သည္ ။
“ယူရွန္း ပဲေစ့ေလးက အရမ္းအစားႀကီးတာပဲ ကၽြန္မတစ္ေန႔ကို ထမင္း ၅ခါေတာင္စားရတယ္ ကန္တာလည္းတအားပဲ ရွင္ျပန္လာရင္ ကၽြန္မအတြက္ ပဲေစ့ေလးကိုလက္စားေခ်ေပးပါ”
သူမ ပို့ထားခဲ့တဲ့ စာေတြကို ျပန္ဖတ္ေနတဲ့ ခ်င္းက်ီအိုက္ က စိတ္၀င္တစားပင္ ။
“ယူရွန္း ကၽြန္မ ပဲေစ့ေလးအတြက္ နာမည္စဥ္းစားထားတယ္ ရွန္းအိုက္ .. ဂူရွန္းအိုက္ ေလ .. နာမည္လွလား ကၽြန္မ ဉာဏ္ေကာင္းတယ္ဟုတ္”
“သခင္မေလး”
အေဒၚႀကီးက သူမ လက္ေမာင္းကို လာဆြဲတာေၾကာင့္ စာဖတ္ေနတာကိုရပ္လိုက္ၿပီး သူမကို ျပဳံးကာလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္ ။
“ညစာအဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား ဗိုက္ဆာေနၿပီ”
ခ်င္းက်ီအိုက္ ကိုႏွစ္သိမ့္ေပးဖို့ရာ အေဒၚႀကီး ပါးစပ္ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း ခ်င္းက်ီအိုက္က စကားေျပာခြင့္မေပး ။
“စားလို့ရၿပီလား”
“ဟုတ္ကဲ့ အဆင္သင့္ပါပဲ”
ခ်င္းက်ီအိုက္ ပုံစံကို အေဒၚႀကီး ဆက္မၾကည့္နိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ ေခါင္းငုံ႔ခ်ကာ ေျဖလိုက္ေတာ့တဲ့အခါ ျပဳံးကာ ထမင္းစားခန္းထဲ ၀င္သြားေလတဲ့ခ်င္းက်ီအိုက္က စားပြဲမွာထိုင္ၿပီးေနာက္ စားစရာေတြကို ဓာတ္ပုံအရင္ရိုက္ကာ ဂူယူရွန္းဆီစာပို့ေနသည္ ။
“ယူရွန္းေရ ဒါကကၽြန္မရဲ့ညစာ....”
ဓာတ္ပုံပို့လို့အၿပီး တူကိုင္ကာ ညစာကို အားရပါးရစားေနေလတဲ့ ခ်င္းက်ီအိုက္က ပုံမွန္ထက္ ပိုစားသည္ ။ စားလို့အၿပီးမွာလည္း လမ္းေလၽွာက္ထြက္ဖို့ အေဒၚႀကီးကို ေျပာခဲ့သည္ေၾကာင့္ သူတို့ ၿခံထဲ မွာ ခဏလမ္းေလၽွာက္ၾကတဲ့အခါ လာဗင္ဒါပန္းကို ေတြ႕လိုက္ရတာမို့ ဓာတ္ပုံရိုက္ၿပီး ဂူယူရွန္းဆီစာထပ္ပို့မိသည္ ။
“ယူရွန္း လွတယ္မလား ..သေဘာက်တယ္ဆိုရင္ စာျပန္ပါဦး”
မ်က္ရည္ေတြစီးက်ေနတဲ့ အေဒၚႀကီးကို ခ်င္းက်ီအိုက္ျမင္တဲ့အခါ မ်က္ေမွာင္ၾကဳံ႕လိုက္ၿပီး...
“စိတ္မပူပါနဲ႔ ယူရွန္းအဆင္ေျပေျပရွိေနမွာ”
အေဒၚႀကီးရဲ့ပါးျပင္ထက္က မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ေပးဖို့ရာ
ခ်င္းက်ီအိုက္ လမ္းလွမ္းလိုက္ရင္း ...
“တကယ္ပါ ယူရွန္းက သူေနာက္အပတ္ျပန္လာမယ္လို့ေျပာထားတယ္ ပဲေစ့ေလးကိုေမြးရင္ ကၽြန္မနဲ႔အတူရွိေနေပးမယ္တဲ့ သူအဆင္ေျပေျပရွိေနမွာပါ...ဟုတ္တယ္ ေသခ်ာေပါက္ အဆင္ေျပေနမွာ အဆင္ေျပေနမွာပါ ဟုတ္တယ္....”
-----------------------------------------------------------------------
စာစဥ္ ၂၇၊ အခန္း ၂၁။ ယူရွန္းနဲ႔ က်ီအိုက္ရဲ့ကေလးေလး (11)
“အား .....”
အႀကိမ္ႀကိမ္ေရရြတ္မိေနတဲ့ စကားေတြၾကား ထြက္ေပၚလာတဲ့ ညည္းသံႏွင့္အတူ ခ်င္းက်ီအိုက္ ဗိုက္ကို ဖိကိုင္ထားလိုက္မိသည္ .... ႐ုတ္တရက္နာက်င္မွုက ပုံမွန္ ကန္သည့္ပုံစံမ်ိဳးမဟုတ္ ။
“သခင္မေလး သခင္မေလး ဘာျဖစ္လို့လဲ”
ခ်င္းက်ီအိုက္ လက္ေမာင္းတို့ကို အေဒၚႀကီး စိုးရိမ္တႀကီး ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္ နာက်င္မွုပိုတိုးလာပုံရတဲ့ ခ်င္းက်ီအိုက္က ႏွုတ္ခမ္းတို့ပင္ ျဖဴေဖ်ာ့လာၿပီး အသက္ရွူသံေတြလည္း ျပင္းလာသည္ ။
“သခင္မေလး ဗိုက္နာေနလို့လား အိမ္ထဲကို အရင္ ၀င္ရေအာင္ ကၽြန္မ ေဒါက္တာ ရွာ ကိုဖုန္းဆက္...”
“ဟင့္အင္း”
အေဒၚႀကီးလက္ကိုခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ၿပီး နာက်င္မွုပိုပိုတိုးလာပုံရတဲ့ ခ်င္းက်ီအိုက္မ်က္ႏွာက ေတာ္ေတာ္ေလးကို ျဖဴေဖ်ာ့လာေလၿပီ ။
“ကၽြန္မ...ကၽြန္...ေမြးေတာ့မယ္ထင္တယ္”
အေတြ႕အၾကဳံရွိတဲ့ အေဒၚႀကီးက ခ်က္ခ်င္းပဲ စိတ္ကိုၿငိမ္ၿငိမ္ထားကာ အာရွာကို ကားျပင္ဆင္ထားခိုင္းလိုက္ၿပီး ခ်င္းက်ီအိုက္ျပင္ဆင္ထားခဲ့တဲ့ အိတ္ေတြကို အခန္းထဲက ေျပးယူလိုက္ေတာ့သည္ ။
ေဆး႐ုံကို သြားေနတဲ့လမ္းမွာတင္ ေဒါက္တာ ရွာ ကို အေဒၚႀကီး ဖုန္းေခၚလိုက္ၿပီးေနာက္ ဂူစံအိမ္ဆီ ဖုန္းဆက္ဖို့ ျပင္တဲ့အခါ ခ်င္းက်ီအိုက္က ဗိုက္ကိုဖိကိုင္ထားရင္း အားတင္းကာ စကားေျပာလာသည္ ။
“အဖိုးကို ...ယူရွန္းအေၾကာင္းမေျပာနဲ႔ေနာ္”
ဂူယူရွန္းေပ်ာက္ေနတဲ့အေၾကာင္းကို မေျပာခိုင္းသည္ ဆိုတာ အေဒၚႀကီးနားလည္တာမို့ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ေတာ့သည္ ။
ဂူယူရွန္းမွာခဲ့ဖူးသည့္အတိုင္း
လုဘန္ခ်န္းႏွင့္ ေရွာင္၀မ့္ကိုလည္း ဖုန္းဆက္ရဦးေပမည္ ။
ေမြးဖြားဖို့ရက္က ၁၀ ရက္ေလာက္လိုေသးတယ္ ဆိုေပမဲ့ ေစာေမြးျခင္းဟာ ဂူယူရွန္းေပ်ာက္ေနေၾကာင္း ၾကားလိုက္ရသည့္သတင္းေၾကာင့္ ျဖစ္နိုင္ေခ်သည္ ။
ေဆး႐ုံကို ေရာက္သည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ ခ်င္းက်ီအိုက္ ေတာ္ေတာ္ေလး နာက်င္ေနၿပီျဖစ္ၿပီး ေရမႊာလည္း ေပါက္သြားခဲ့သည္ ။
အေၾကာင္းႀကိဳၾကားျခင္းခံထားရတဲ့ ေဒါက္တာ ရွာ ကေတာ့ သူမကို ေဆး႐ုံမွာကိုေစာင့္ေနၿပီး အားလုံးအသင့္ျပင္ဆင္ထားနိုင္ခဲ့သည္ ။
ကိုယ္၀န္ ၇ လမွာတည္းက ႀကိဳၿပီး လမ္းညႊန္ခ်က္ေတြ ဖတ္ခဲ့ရတာမို့ အခုလိုအခ်ိန္မွာ အသက္ကို ေျဖးေျဖးခ်င္းရွူရမည္ဆိုတာ ခ်င္းက်ီအိုက္ သိသည္ ။
နာက်င္ေနသည့္ၾကားက ဂူယူရွန္းကိုသာ ေမၽွာ္ေနမိသည့္သူမ စိတ္ထဲမွာ ဂူယူရွန္း သူမေဘးမွာရွိမေနဘူး ဆိုတဲ့အသိက ၀င္ေရာက္ေနသည္ ။
အလုပ္ရွုပ္ေနၾကတဲ့ဆရာ၀န္ေတြက သူမ နားမွာ ဆူညံေနၾကေပမဲ့ ခ်င္းက်ီအိုက္ ဘာစကားသံကိုမွမၾကားနိုင္ပဲ သူမႏွလုံးသားထဲမွာ
ယူရွန္းရဲ့ နာမည္ကသာ ပဲ့တင္ထပ္ေနခဲ့သည္ ။
……
“မိခင္က အားထပ္မသုံးနိုင္ေတာ့ဘူး ဒီအတိုင္းသာ ဆက္သြားရင္အေျခအေနမေကာင္းဘူး ကေလးမြန္းလာလိမ့္မယ္”
“ေသြးလည္းဆင္းမဲ့ လကၡဏာေတြေပၚေနတယ္ တျခားနည္းလမ္းစဥ္းစားမွျဖစ္မယ္ထင္တယ္”
“သူ႔မိသားစု၀င္ေတြအျပင္မွာရွိတယ္မလား ေခၚလိုက္....”
------------------------------------------------------------------------
စာစဥ္ ၂၇၊ အခန္း ၂၂။ ယူရွန္းနဲ႔ က်ီအိုက္ရဲ့ကေလးေလး (12)
“ဘာလို့ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေမြးဖြားဖို့ ခက္ခဲသြားတာလဲ အားလုံးအဆင္ေျပေျပရွိေနပါတယ္လို့ေျပာခဲ့တယ္မလား”
“ေရွာင္အိုက္ ေရွာင္အိုက္”
“သခင္မေလး သခင္မေလး”
ေမြးဖြားခန္းအျပင္ဘက္ကေန ရင္းႏွီးတဲ့အသံေတြအမ်ားႀကီး ၾကားေနရတာေၾကာင့္ သူမ နိုးထလိုက္ခ်င္ေပမဲ့ အရမ္းေမာၿပီး အိပ္ခ်င္ေနမိသည္ ။
“ေဒါက္တာ ဒါေလး အထဲကို ယူသြားေပးပါလား..”
ေရွာင္၀မ့္စကားသံတစ္ခ်ိဳ့ကို ခ်င္းက်ီအိုက္ ၾကားလိုက္ေပမဲ့
အသံတို့က နီးလိုက္ေ၀းလိုက္ ။
အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းဆီတေျဖးေျဖး နီးကပ္လာခ်ိန္မွာပဲ ရင္းႏွီးေနတဲ့ အသံၾကည္ၾကည္ကိုၾကားလိုက္ရေတာ့သည္ ။
“ေရွာင္အိုက္”
ယူရွန္းအသံပဲ ...သူမ ေဘးမွာ ေရာက္ေနသလိုပင္ မို့ ခ်င္းက်ီအိုက္မ်က္ခုံးတို့ အသာပင့္တက္သြားမိသည္ ။
“ေရွာင္အိုက္ ကိုယ္ျပန္လာတာကို ေစာင့္ေနေပး ကိုယ္ျပန္လာရင္ မင္းနဲ႔ လက္ထပ္မယ္”
ဂူယူရွန္း ထြက္မသြားခင္ညက တံတားေပၚမွာ ေပြ႕ဖက္ခဲ့တဲ့ဂူယူရွန္းရဲ့ ေထြးေပြ႕မွုေတြ ၊ ၾကယ္ေတြလို ေတာက္ပေနတဲ့ သူ႔မ်က္လုံးေတြက ခ်င္းက်ီအိုက္အာ႐ုံထဲ ထင္ထင္ရွားရွား ။
“ေရွာင္အိုက္ ကိုယ္ေျပာတာကို မွတ္ထားေပး ကိုယ္ျပန္လာမွာ ကိုယ္ျပန္လာၿပီးမင္းကို လက္ထပ္မွာမို့လို့ ေစာင့္ေနေပးပါ”
ဟုတ္သည္ ...သူမကို ဂူယူရွန္း ကတိေပးခဲ့သည္မို့ သူျပန္လာမည္မွာေသခ်ာသည္ ။
ခ်င္းက်ီအိုက္အသက္ရွူသံတို့ တေျဖးေျဖးတည္ၿငိမ္လာၿပီး ႏွလုံးခုန္သံေတြလည္း ပုံမွန္ျဖစ္လာသည္ ။
“ေရွာင္အိုက္ ကိုယ္မင္းေဘးမွာမရွိေပးနိုင္တဲ့အခ်ိန္အတြင္း ကိုယ္တို့ရဲ့ပဲေစ့ေလးကိုေရာ မင္းကိုမင္းေရာ ဂ႐ုတစိုက္ေနေပးပါ
ကိုယ့္ဘ၀မွာ မင္းတို့ ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိရင္ေတာင္လုံေလာက္ၿပီမို့လို့”
“မင္းကိုမင္းေရာ ပဲေစ့ေလးကိုေရာဂ႐ုစိုက္ေပးေနာ္”
ပဲေစ့ေလး ......
ခ်င္းက်ီအိုက္ မ်က္လုံးတို့ ဆတ္ခနဲပြင့္လာကာ လက္ကို
သူမ ဗိုက္ေပၚတင္ထားလိုက္ၿပီးေနာက္ ႐ုတ္တရက္ အားတို့ျပည့္တက္လာသလိုပင္ ။
“အေျခအေနေကာင္းလာပါတယ္ မိန္းကေလး ကၽြန္မေျပာတာကို ေသခ်ာနားေထာင္ေနာ္ ကၽြန္မေျပာမွ ညႇစ္ေပး ..မလိုအပ္ပဲ ညႇစ္ရင္ အားပဲကုန္လိမ့္မယ္”
ခ်င္းက်ီအိုက္ အိပ္ယာခင္းကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ဆရာ၀န္ေျပာသည့္စကားကို ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္ ...
နာက်င္မွုေၾကာင့္ မ်က္ရည္တို့ပင္ စီးက်ေနေပမဲ့ သူမ အားတင္းထားမိပါ၏...
၂ နာရီနဲ႔ ၁၀ မိနစ္ခန႔္အၾကာမွာေတာ့ အခက္အခဲမရွိ ကေလးကို ေမြးဖြားလိုက္နိုင္ၿပီး ကေလးငိုသံလည္း ေမြးခန္းထဲမွာပ်ံ႕လြင့္သြားေတာ့သည္ ။
ခ်င္းက်ီအိုက္လည္းပင္ပန္းလြန္းလွၿပီမို့ အိပ္ယာေပၚမွာသာ လဲေလ်ာင္းေနခဲ့ၿပီး ေခါင္းပင္မေထာင္နိုင္ေတာ့ ... သူနာျပဳက ကေလးကို သန႔္ရွင္းၿပီးမွ သာ ခ်င္းက်ီအိုက္ကိုျပသည္ ။
ကိုယ္၀န္ေဆာင္စဥ္မွာ အသီးေတြ စားခဲ့တာမို့ ကေလးက အသားအရည္ၾကည္လွသည္ ။
ကေလးကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ေမြးဖြားလိုက္နိုင္ၿပီမို့
ခ်င္းက်ီအိုက္ စိတ္ခ်စြာ မ်က္လုံးတို့ ပိတ္ခ်လိုက္ပါေတာ့၏....
…
ခ်င္းက်ီအိုက္ နိုးလာခ်ိန္မွာေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ပင္ ေရာက္ေနခဲ့ေလေခ်ၿပီ .....
------------------------------------------------------------------------
စာစဥ္ ၂၇၊ အခန္း ၂၃။ ယူရွန္းနဲ႔ က်ီအိုက္ရဲ့ကေလးေလး (13)
ခ်င္းက်ီအိုက္နိုးလာတဲ့ အခ်ိန္ လူေတြအမ်ားႀကီး ရွိေနၾကသည့္အထဲမွ
သူမ နားကိုအရင္ဆုံးေျပးလာသူက ရွု၀န္ႏူးပင္ ။
“ေရွာင္အိုက္ နိုးၿပီလား”
အေဒၚႀကီးကေတာ့ သူမ နိုးသည္ႏွင့္ ဂ်င္းစြပ္ျပဳတ္ရည္ကို ယူလာကာ
သူမ ေဘးမွာ လာထိုင္ကာေကၽြးသည္ ။
ေန႔လည္ပိုင္းမွာေတာ့ ခ်င္းက်ီအိုက္ အခန္းထဲကို သူနာျပဳက ကေလးေခၚလာေပးသည္ ။ နာနီက်န္းက အဖိုးကို ကေလးျပတဲ့အခါ အဖိုးကေတာ္ေတာ္ေလးေပ်ာ္ေနပုံပင္ ။
သို့ေသာ္က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့အဖိုးက ကေလးကို မခ်ီနိုင္တာေၾကာင့္ နာနီက်န္းခ်ီထားသည္ကိုပင္ ၾကည့္နိုင္ေလသည္ ။ ထို့ေနာက္မွာေတာ့ နာနီက်န္းက ကေလးကို ခ်န္းက်ီအိုက္ဆီယူလာေပးသည္ ။
ရွု၀န္ႏူး ၊ ေရွာင္၀မ္ ၊လုဘန္ခ်န္း အျပင္အေဒၚႀကီးေရာ အာရွာေရာ အကုန္ေဆး႐ုံခန္းထဲမွာရွိေနၾကၿပီး အကုန္လုံးရဲ့အၾကည့္က နာနီက်န္းလက္ထဲက ကေလးဆီမွာပင္ ။
လူေတြအမ်ားႀကီးရွိေနသည့္တိုင္ မငိုတဲ့ ကေလးက သူစိမ္းမေၾကာက္တတ္ပုံပင္ ...
ခ်င္းက်ီအိုက္နဲ႔တူတဲ့ မ်က္လုံးနက္နက္ေတြနဲ႔ ခ်င္းက်ီအိုက္ကို စိုက္ၾကည့္ေနၿပီးေနာက္ ပါးစပ္မွာ ပူစီေဖာင္းေတြထြက္လာေလသည္ ၊
ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းတာမို့ ခ်င္းက်ီအိုက္ အျပဳံးတို့ ျဖစ္တည္လာရၿပီး ကေလးရဲ့ပါးျပင္ႏုႏုေလးကိုေငးၾကည့္မိသည္ ...
ဂူယူရွန္းနဲ႔လည္း တူတာမို့ ဂူယူရွန္းရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းဆိုသူ လာေျပာသြားတဲ့စကားတို့ကို သတိရမိတာေၾကာင့္ ခ်င္းက်ီအိုက္ မ်က္လုံးတို့ မ်က္ရည္ျပည့္လာရေတာ့ေလသည္ ။
အဖိုးလည္း ရွိတာေၾကာင့္ ခ်င္းက်ီအိုက္ငိုလို့မျဖစ္တာမို့ က်ခ်င္ေနသည့္မ်က္ရည္တို့ကို ဥေပကၡာျပဳရင္း ကေလးကို ရင္ခြင္ထဲ ေပြ႕ထားလိုက္ေတာ့သည္ ။
ခ်င္းက်ီအိုက္လည္း နားခ်င္ေနမွာမို့ သတင္းလာေမးသူေတြလည္း တေရြ႕ေရြ႕ျပန္သြားၾကခဲ့ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ အဖိုးကို ျပန္လိုက္ပို့ေပးဖို့ အေဒၚႀကီးနဲ႔ အာရွာကို ခ်င္းက်ီအိုက္ မွာလိုက္သည္မို့ ေရွာင္၀မ္ႏွင့္ ခ်င္းက်ီအိုက္သာ အခန္းထဲမွာက်န္ခဲ့တဲ့အခါ ကေလးကို အိပ္ယာေဘးမွာ အသာခ်လိုက္ၿပီး အသံဖမ္းစက္ေလးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ကာ ..
“ယူရွန္းက သူမသြားခင္ဒါေလးခ်န္သြားတာလား”
“ဟုတ္ကဲ့ ဆရာဂူကကၽြန္ေတာ့္ကိုေပးခဲ့တာ ... မီးဖြားတဲ့အခါအခက္အခဲရွိလာနိုင္လို့ ကၽြန္ေတာ္ဒါေလးေပးျဖစ္ခဲ့တာ”
“တျခား သူမွာခဲ့တာရွိေသးလား”
“ဆရာဂူက ကေလးအတြက္ မူႀကိဳေက်ာင္းေတြ အလယ္တန္းေက်ာင္း အထက္တန္းေက်ာင္းေတြကိုပါ ေျပာျပသြားပါေသးတယ္”
ခ်င္းက်ီအိုက္ လည္ေခ်ာင္းထဲပင္ စူးစူးနစ္နစ္ ဆို့နင္ေနရၿပီး ေၾကာက္စိတ္တို့က သူမကို လႊမ္းျခဳံထားေလသည္ ။
ေရွာင္၀မ္ ထြက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ အသံဖမ္းစက္ေလးကို ခ်င္းက်ီအိုက္ထပ္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့သည္ ။
“ေရွာင္အိုက္ ကိုယ္ျပန္လာတာကို ေစာင့္ေနေပး ကိုယ္ျပန္လာရင္
မင္းနဲ႔ လက္ထပ္မယ္ ၿပီးေတာ့ ေရွာင္အိုက္ ကိုယ္တို့ရဲ့ပဲေစ့ေလးကိုေရာ မင္းကိုယ္မင္းေရာ ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္ေနာ္ ကိုယ့္ဘ၀မွာ မင္းတို့ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိရင္ လုံေလာက္ၿပီမို့လို့”
-------------------------------------------------------------------------
စာစဥ္ ၂၇၊ အခန္း ၂၄။ ယူရွန္းနဲ႔ က်ီအိုက္ရဲ့ကေလးေလး (14)
ဂူယူရွန္း စကားလုံးတိုင္းမွာ ခ်င္းက်ီအိုက္ ႏွလုံးအိမ္တို့ ေအာင့္တက္လာရသည္ ။
ေဘးမွာအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူမတို့ရဲ့ကေလးေလး ကိုခ်င္းက်ီအိုက္ ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ မ်က္ရည္တို့က ပါးျပင္တစ္ေလၽွာက္စီးက်လာေတာ့သည္ ။
သူမကို ေပ်ာ္ရြင္မွုေတြဆီေခၚေဆာင္ေပးနိုင္တဲ့ ေယာက်္ားမ်ိဳးေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာကို သူမ တကယ္ပဲေၾကာက္ေနမိသည္ ။
ဂူယူရွန္းက အေနေအးေပမဲ့ သူမ အေပၚ ေႏြးေထြးမွုအျပည့္အ၀ေပးနိုင္တဲ့ေယာက်္ားမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး မီးဖြားတဲ့အခ်ိန္
သူ ရွိမေနနိုင္ခဲ့သည္တိုင္ စကားလုံးေတြႏွင့္အတူရွိေနေပးခဲ့သည္ ။
…
၂ရက္အၾကာမွာေတာ့ ခ်င္းက်ီအိုက္ႏွင့္ကေလးလည္း ေဆး႐ုံက ဆင္းလာၾကၿပီး ခ်င္းက်ီအိုက္သည္လည္း ပုံမွန္အတိုင္း ဂူယူရွန္းကို စာျပန္ပို့ျဖစ္သည္ ။ အမ်ားစုကေတာ့ သူတို့ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ကေလးေလးအေၾကာင္းေတြပင္ ။
ဂူယူရွန္းရဲ့ေပ်ာက္ဆုံးမွုကို အဖိုးကမသိေသးတာေၾကာင့္ အေဒၚႀကီးႏွင့္အာရွာလည္း စကားေျပာတာကို သတိထားေနရသည္ ။ အဲ့ဒီေန႔က ဂူယူရွန္းရဲ့ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းလို့ဆိုသူ ေျပာသြားခဲ့တဲ့ စကားေတြကိုမၾကားခဲ့သည့္အတိုင္း သူတို့အားလုံးဟန္ေဆာင္ေနၾကရၿပီး ခ်င္းက်ီအိုက္သည္လည္း အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့မီးဖြားမွုအၿပီးမွာေတာင္ က်န္းက်န္းမာမာျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားၿပီးေနရသည္ ။ အိပ္ခ်ိန္လည္းပုံမွန္အိပ္ၿပီး တစ္ေန႔တာလုပ္ေဆာင္ရမည္ေတြကိုလည္း ပုံမွန္လုပ္ကာ ကေလးေဘးမွာလည္း အခ်ိန္ျပည့္ေနေပးခဲ့သည္ ။
ကေလးေမြးဖြားၿပီးတာ ၅ ရက္ေျမာက္ တစ္နည္းေျပာရလၽွင္ ဂူယူရွန္းေပ်ာက္ဆုံးေနတာ ၈ ရက္ေျမာက္ေန႔ ...
အဲ့ဒီညေနခင္းမွာ ခ်င္းက်ီအိုက္ ညစာစားဖို့ရာ ထမင္းစားခန္းထဲ အ၀◌င္မွာပဲ ထမင္းစားခန္းက တီဗီမွာၾကားလိုက္ရတဲ့ သတင္းေၾကာင့္ ခ်င္းက်ီအိုက္ တီဗီကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္ ။ ယူနမ္နယ္စပ္မွာ မိုင္းဗုံး ၂ လုံးေပါက္ကြဲသြားၿပီး ေသဆုံးသူ ၁ ေယာက္ ဒဏ္ရာရသူ အေယာက္ ၃၀ ႏွင့္ေပ်ာက္ဆုံးေနသူ ၁၂ ေယာက္ရွိသည္ဟု ေျပာသည္ ။
တီဗီကိုေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့ ခ်င္းက်ီအိုက္ကို အေဒၚႀကီးလည္း သတိျပဳမိတာေၾကာင့္ ....
“႐ုပ္ရွင္လာၿပီထင္တယ္ ခ်န္နယ္ေျပာင္းမွပဲ...”
“ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္”
အေဒၚႀကီးစကားကို ေထာက္ခံလိုက္တဲ့ အာရွာက တီဗီရီမုတ္ကိုယူကာ ခ်ယ္နယ္ေျပာင္းေနေပမဲ့ ခ်င္းက်ီအိုက္က တီဗီကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနတာမို့ အေဒၚႀကီးလည္း အာ႐ုံေျပာင္းဖို့ႀကိဳးစားရေလသည္ ။
“သခင္မေလး ငါးစြပ္ျပဳတ္ယူဦးမလား ေနာက္တစ္ပန္းကန္ေလာက္စားေလ”
အေဒၚႀကီးကို စကၠန႔္ ၃၀ေလာက္ၾကာေအာင္ စိုက္ၾကည့္ေနၿပီးမွ ေခါင္းခါျပတဲ့ ခ်င္းက်ီအိုက္က ကိုင္ထားတဲ့ တူကို ခ်ကာ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ေတာ့သည္။
“ပဲေစ့ေလးကို ဒိုက္ပါ လဲေပးဖို့ အေပၚတက္ေတာ့မယ္ေနာ္”
ေျခလွမ္းတို့ခပ္သြက္သြက္ေလၽွာက္သြားတဲ့ ခ်င္းက်ီအိုက္ေနာက္ကို အေဒၚႀကီးလိုက္သြားလိုက္ၿပီး ပိတ္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ တံခါးကိုေခါက္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ခဏအၾကာမွသာ
ခ်င္းက်ီအိုက္က တံခါးလာဖြင့္ေပးသည္ ။
ကေလးက ေစာင္ေအာက္မွာအိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီး ခ်င္းက်ီအိုက္ကေတာ့ ကေလးနားမွာထိုင္ကာ ဂူယူရွန္းဆီစာပို့ေနလိုက္သည္ ။
…
ရက္ေတြေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေပမဲ့ ေမၽွာ္ေနခဲ့တဲ့ သတင္းေကာင္းက ဘာဆိုဘာမၽွပင္မၾကားရ ..သို့ေသာ္. မီးဖြားၿပီး ၈ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာပဲ ဂူယူရွန္းသတင္းကို ၾကားလိုက္ရေတာ့သည္ ။
------------------------------------------------------------------------
စာစဥ္ ၂၇၊ အခန္း ၂၅။ ယူရွန္းနဲ႔ က်ီအိုက္ရဲ့ကေလးေလး (15)
ဂူယူရွန္းကို ရြာသားေတြက ေတြ႕ၿပီး ေဆး႐ုံတင္ေပးခဲ့ၾကေၾကာင္းႏွင့္ ဂူယူရွန္း တက္ေနတဲ့ ေဆး႐ုံကိုလည္း စစ္တပ္ကအေၾကာင္းၾကားေပးၾကသည္ ။
ဂူယူရွန္းေပ်ာက္ဆုံးေနသည္ဟု သတင္းၾကားစဥ္ကေတာင္ မ်က္ရည္မက်ပဲတင္းခံနိုင္ခဲ့တဲ့ သူမ ....အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ၿမိဳသိပ္ထားခဲ့ရသမၽွ မ်က္ရည္ေတြ စုပုံကာ က်လာသလိုပင္ ။
ဂူယူရွန္း သတိျပန္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးအသက္ ၂၅ ရက္ ရွိေလၿပီျဖစ္ၿပီး ဖုန္းလည္းမရွိတာေၾကာင့္ ခ်င္းက်ီအိုက္ဆီလည္း ဆက္သြယ္လို့မရခဲ့ပါ ၊
……
မီးဖြားၿပီး ရက္ ၃၀ မွာေတာ့ ခ်င္းက်ီအိုက္လည္း အျပည့္အ၀ အနားယူၿပီးၿပီမို့ ဂူယူရွန္းေဆး႐ုံတက္ေနတဲ့ ေနရာဆီ လိုက္သြားခဲ့ေတာ့သည္ ။
……
ခ်င္းက်ီအိုက္ေဆး႐ုံထဲကို ၀င္တဲ့အခ်ိန္ ဓာတ္ေလွကားစီးတဲ့အခ်ိန္ ဂူယူရွန္းအခန္းထဲကို ၀င္ခါနီးအခ်ိန္တိုင္းမွာ သူမ ႏွလုံးခုန္သံေတြက တရိပ္ရိပ္ ျမန္ဆန္လာတာေၾကာင့္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ကာ တံခါးကိုဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့သည္ ။
ေဆး႐ုံကုတင္ေပၚမွာ လွဲေနတဲ့ ဂူယူရွန္းကမ်က္လုံးေတြပိတ္ထားၿပီး အိပ္ေမာက်ေနသည္ ။ ျပတင္းေပါက္ ကေန ထိုးေနတဲ့ ေနေရာင္ေၾကာင့္ ဂူယူရွန္းမ်က္ႏွာက ေရႊေရာင္သန္းလို့ ......
ဂူယူရွန္းဆီေျဖးေျဖးခ်င္း ေလၽွာက္သြားလိုက္ၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ အိမ္မက္ေလလားဟု စမ္းသပ္ခ်င္တာေၾကာင့္ ဂူယူရွန္းပါးျပင္ကို ထိေတြ႕လိုက္တဲ့အခါ ခပ္ေႏြးေႏြးအထိအေတြ႕ေၾကာင့္ အိမ္မက္မဟုတ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္ ။
မ်က္ေတာင္တို့ တေျဖးေျဖးလွုပ္ခတ္လာၿပီးေနာက္ ပြင့္ဟလာတဲ့ ဂူယူရွန္းမ်က္လုံးက မ်က္ႏွာၾကက္ကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ၿပီးေနာက္
သူမကို ၾကည့္လာေတာ့သည္ ။
“ေရွာင္အိုက္ ...ဂူယူရွန္း ဆိုတဲ့ ဒီေယာက်္ား မင္းဆီကိုအၿပီးျပန္လာၿပီ”
ဂူယူရွန္း စကားေၾကာင့္ ခ်င္းက်ီအိုက္ မ်က္ရည္တို့ စီးက်လာၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ဂူယူရွန္းလက္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ သူ႔ရင္ခြင္ထဲတိုး၀င္လိုက္မိပါ၏....
ရင္းႏွီးေနတဲ့ ႏွလုံးခုန္သံကို နားေထာင္ရင္းနဲ႔တင္ လြမ္းဆြတ္ရတာမို့ ပိုတိုးလို့ပင္ ငိုခ်မိသည္ .....
…
ဂူယူရွန္းတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနရတဲ့ ကိစၥသည္လည္း ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ၿပီးဆုံးသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရၿပီး
၂ ရက္အၾကာမွာပဲ ဂူယူရွန္းေဆး႐ုံကဆင္းခြင့္ရခဲ့သည္ ... ကေလးကိုလည္းေတြ႕ခ်င္လွၿပီမို့ ထိုညတြင္ပဲ ေပက်င္းကို ျပန္လာဖို့ စဥ္းစားခဲ့ၾကသည္ ။
မျပန္ခင္မွာ ဂူယူရွန္းက ခ်င္းက်ီအိုက္ကို စစ္တပ္ထဲအလည္ေခၚသြားခဲ့ေသးသည္ မို့ တပ္သားေတြနဲ႔အတူ ေန႔လည္စာလည္း အတူစားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္ ။
“ဒါက ကၽြန္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးေလ ခ်င္းက်ီအိုက္တဲ့”
ဂူယူရွန္းက လူတိုင္းကို လိုက္မိတ္ဆက္လို့အၿပီးမွာေတာ့ တပ္သားတစ္ေယာက္က တစ္ခုခုကိုသတိရဟန္ႏွင့္ ....
“သူက အခ်စ္ဦးလားဗိုလ္ႀကီး”
-----------------------------------------------------------------------
စာစဥ္ ၂၇၊ အခန္း ၂၆။ ယူရွန္းနဲ႔ က်ီအိုက္ရဲ့ကေလးေလး (16)
ဂူယူရွန္းကို ခ်င္းက်ီအိုက္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည့္အခါ ဂူယူရွန္းက အရက္ေသာက္လို့မရတာေၾကာင့္ ေရခြက္ကိုေမာ့ေသာက္ၿပီးေနာက္မွ
ေခါင္းကို ၿငိမ့္ကာ ...
"ဒါေပါ့"
"ကၽြန္ေတာ္က စစ္ထဲေရာက္တာမၾကာေသးလို့ ေသနတ္ပစ္တာကို ဗိုလ္ႀကီးဂူဆီက သင္ဖို့လုပ္ခဲ့တာေလ တစ္ရက္ ဗိုလ္ႀကီးရဲ့ေသနတ္ပစ္ေလ့က်င့္ခန္းထဲ သြားေတာ့ ပစ္မွတ္မွာ "ေရွာင္အိုက္" ဆိုၿပီး ေရးထားတယ္ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ခန႔္မွန္းၾကည့္လိုက္တာပါ မွန္သြားမယ္ေတာင္ထင္မထားဘူး"
ခ်င္းက်ီအိုက္ ျပဳံးကာ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ဂူယူရွန္းကို ၾကည့္လိုက္မိတဲ့ အခါ ဂူယူရွန္းက သူမ အၾကည့္ေအာက္မွာ ခပ္ျပဳံးျပဳံး ။
စားေသာက္လို့အၿပီးမွာေတာ့ စစ္သားေတြလည္း ကန္တင္းကေန ထြက္သြားၾကေတာ့မည္မို့ မသြားခင္ ဂူယူရွန္းကို လာႏွုတ္ဆက္ၾကသည္ ။
"စစ္ထဲေရာက္တာအစပိုင္းပဲရွိေသးတယ္ ဆိုေပမဲ့ ဗုံး ၁၂၇ ဗုံးေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ခြဲခဲ့ရၿပီးၿပီဗိုလ္ႀကီးရာ ...ျဖစ္နိုင္မယ္ဆို ေနာက္ထပ္ဗုံးေတြထပ္မခြဲခ်င္ေတာ့ဘူး"
"ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆုေတာင္းတစ္ခုပဲရွိတယ္ အဲ့ဒါက ေနာက္ႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကို ျပန္ေတြ႕နိုင္ဖို့ပဲ ၿပီးေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးတို့အားလုံးကိုလည္း ထပ္ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္"
ဂူယူရွန္းက ေရတစ္ခြက္ကို ေမာ့ေသာက္လိုက္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ သူ႔ကိုႏွုတ္ဆက္ေနၾကတဲ့ လူေတြကို စကားျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့သည္ ။
"အားလုံးပဲ အႏၲရာယ္ကင္းကင္းနဲ႔ အိမ္ျပန္နိုင္ၾကပါေစကြာ"
အႏၲရာယ္ကင္းကင္း ဆိုတဲ့ ဂူယူရွန္းရဲ့စကားေၾကာင့္ စစ္သားေတြအားလုံးၿငိမ္က်သြားခဲ့ရေတာ့သည္ ။ အႏၲရာယ္ကင္းကင္းဆိုတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးက သူတို့အတြက္ေ၀းကြာလြန္းတဲ့ တန္ဖိုးႀကီးအိမ္မက္ေပပဲမို့ မေမၽွာ္လင့္နိုင္ရဲၾကပါ ။
ဂူယူရွန္းက ၿငိမ္က်ေနတဲ့ စစ္သားေတြကို အားေပးဖို့ရာ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး စစ္သားေတြရဲ့ ဓေလ့အရ လက္ကိုေျမႇာက္လိုက္တဲ့အခါ တျခားစစ္သားေတြပါ လက္ေျမႇာက္လာၾကရင္း အားအင္ျဖည့္တင္းၾကသည္ ။
ထို့ေနာက္တြင္မွ ဂူယူရွန္းလည္း ခ်င္းက်ီအိုက္လက္ကိုဆြဲကာ ကန္တင္းကထြက္သြားလိုက္ေတာ့ေလသည္ ။
ကားေပၚမွာလည္း ဂူယူရွန္းကို ခ်င္းက်ီအိုက္ လွည့္လွည့္ၾကည့္မိေပမဲ့ ဂူယူရွန္းကေတာ့ သူမ ကို ျပန္ၾကည့္မလာခဲ့ပဲအေတြးထဲ နစ္ေမ်ာေနပုံပါပင္ ...
------------------------------------------------------------------------
စာစဥ္ ၂၇၊ အခန္း ၂၇။ ယူရွန္းရဲ့လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းဆိုျခင္း (1)
ေပက်င္းကိုေလယာဥ္ဆိုက္ခ်ိန္က မနက္ ၁ နာရီ ျဖစ္ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ဖို့က နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာသည္ ။ အေဒၚႀကီးႏွင့္ အာရွာလည္း သူတို့ျပန္လာမည္ကို သိတာေၾကာင့္ မအိပ္ေသးပဲေစာင့္ေနခဲ့ၾကသည္ ။
ဂူယူရွန္းအိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ဖိနပ္အျမန္ခၽြတ္ကာ အေပၚထပ္ကို ေျပးတက္သြားခဲ့တာမို့ ခ်င္းက်ီအိုက္ သူ႔အေနာက္က လိုက္ခဲ့တဲ့အခါ ဂူယူရွန္းက အိပ္ယာေဘးမွာ ဒူးေထာက္ကာထိုင္ခ်ၿပီး ကေလးကို ၾကည့္ေနသည္ ။
ကေလးရဲ့လက္ႏုႏုကို ခပ္ဖြဖြထိေနတဲ့ အခ်ိန္ ဂူယူရွန္းရင္ထဲ ျဖစ္တည္လာတဲ့ခံစားခ်က္ကေဖာ္ျပလို့ပင္မရ ....
ထို့ေနာက္ ေဘးမွာရပ္ေနတဲ့ ခ်င္းက်ီအိုက္ကို ရင္ခြင္ထဲထည့္ဖက္လိုက္ကာ ...
“ေရွာင္အိုက္ ခက္ခဲခဲ့မွာပဲ အခု ကိုယ္က မင္းတို့ႏွစ္ေယာက္အတြက္ဘာမဆိုလုပ္ေပးပါ့မယ္”
ဂူယူရွန္းေျပာလို့မဆုံးေသးခင္မွာပဲ ပဲေစ့ေလးက ထငိုတာေၾကာင့္ အေဖအေတြ႕အၾကဳံမရွိေသးတဲ့ ဂူယူရွန္းေၾကာင္အ သြားရေတာ့သည္ ။
ခ်င္းက်ီအိုက္ကေတာ့ တစ္လတာ အေတြ႕အၾကဳံရွိေနၿပီမို့ ကေလးကို ေပြ႕ခ်ီလိုက္ေသာ္လည္း ဆက္ငိုေနေသးတာေၾကာင့္ အေျခအေနကို နားလည္သြားၿပီး အိပ္ယာေပၚျပန္ခ်ကာ ဒိုက္ပါဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ။
ခ်င္းက်ီအိုက္ ဒိုက္ပါ အသစ္ ယူၿပီး လဲေပးမလို့ျပင္တုန္းမွာပဲ ဂူယူရွန္းေျပာခဲ့တဲ့ စကားကို သတိရသြားေလသည္မို့ ဒိုက္ပါကို ဂူယူရွန္းလက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ၿပီး ....
“ဘာမဆိုလုပ္ေပးမယ္လို့ေျပာခဲ့တယ္မလား အရင္ဆုံး သမီးေလးကို ဒိုက္ပါလဲေပးလိုက္ပါ”
ထို့ေနာက္ ေရစို၀တ္တစ္ခုကိုပါ ခ်င္းက်ီအိုက္သြားယူကာ ဂူယူရွန္းလက္ထဲထည့္ေပးလိုက္ၿပီး ...
“သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ေပးဖို့ပါမေမ့နဲ႔ဦး”
……
ဂူယူရွန္း စစ္ထဲ ၀င္သြားသည္ကို ျပန္ထြက္လာမွသိလိုက္ရတဲ့ အဖိုးကေတာ့ ဂူယူရွန္းကို ေကာင္းေကာင္းဆူေနခဲ့ၿပီး အႏၲရာယ္ကင္းကင္းျပန္ေရာက္လာသည္မို့ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ထပ္မလုပ္ဖို့သာဆုံးမေလသည္ ။
လက္ထပ္တာခြင့္ျပဳေပးဖို့ ခ်င္းက်ီအိုက္တို့အေမဆီ သြားဖို့ စီစဥ္ခဲ့တဲ့ အစီအစဥ္ကိုလည္း အခုပင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရေပမည္မို့ ရထားလက္မွတ္ျဖတ္ဖို့ရာ စဥ္းစားခဲ့ေပမဲ့ အဖိုးကပါ လက္ေဆာင္ေတြအမ်ားႀကီး ထည့္ေပးလိုက္တာေၾကာင့္ ရထားႏွင့္သြားဖို့ရာအဆင္မေျပနိုင္ ။
ထို့ေၾကာင့္ ေရွာင္၀◌မ့္ကိုသာ ဟန္က်ိဳး ကို ကားေမာင္းပို့ခိုင္းခဲ့ၿပီး ေရာက္သြားခဲ့ခ်ိန္ကေတာ့
ညေန ၅နာရီပင္ ။
သူတို့လာမည္ဆိုတာကို သိစဥ္တည္းက ညစာျပင္ဖို့ရာ ေန႔လည္တည္းက လုံးပန္းေနရသည့္ ခ်င္းက်ီအိုက္အေမကေတာ့ က်ီယမ္လည္းမရွိတာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တည္း ။
ဂူယူရွန္းနဲ႔ေရွာင္၀မ္ကို ခ်င္းက်ီအိုက္အေမက ေကာင္းေကာင္းသိတာမို့ ႏွုတ္ဆက္မေနေတာ့ပဲ လက္အရင္ေဆးၿပီး ထမင္းစားဖို့သာ စကားစေျပာလိုက္ေလသည္ ။
ထမင္းစားပြဲမွာေတာ့ ခ်င္းက်ီအိုက္ ဂူယူရွန္းနဲ႔ လက္ထပ္မည့္အေၾကာင္းမေျပာရေသးခင္မွာပဲ ခ်င္းက်ီအိုက္အေမက ဟင္းေတြကို ေရွာင္၀မ့္ပန္းကန္ထဲထည့္ေပးသည္ ။
“ထည့္စားေနာ္ သား”
“အာ ...ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်”
ဂူယူရွန္းကိုလည္း ဟင္းထည့္ေပးလိမ့္မည္ထင္ထားခဲ့ေပမဲ့ ထည့္မေပးေတာ့တာေၾကာင့္ ခ်င္းက်ီအိုက္ေရာ ဂူယူရွန္းပါ ေရွာင္၀မ့္ကိုလွည့္ၾကည့္မိလိုက္ၾကေတာ့သည္ ။
ခ်င္းက်ီအိုက္အေမက ခ်င္းက်ီအိုက္ႏွင့္လက္ထပ္မည့္သူက ေရွာင္၀မ္လို့ထင္ေနပုံပါပင္ ။
“ေရွာင္၀မ္က ဘာအလုပ္လုပ္တာလဲ”
“ခင္ဗ်ာ … ကၽြန္ေတာ္က လက္ေထာက္ပါ”
လက္ေထာက္ဆိုတာဘာအလုပ္ေတြလုပ္ရတယ္ လစာ ဘယ္ေလာက္ရတယ္ဆိုသည္ကိုပါ သိခ်င္မိေပမဲ့ တျခားေမးခြန္းသာေျပာင္းေမးလိုက္ပါ၏ ။
“ေမာင္ႏွမေရာဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲကြဲ႕”
ေရွာင္၀မ္လည္း တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီထင္လိုက္တာေၾကာင့္
ဂူယူရွန္းကို လွမ္းၾကည့္မိတဲ့အခါ ထင္သည့္အတိုင္း
ဂူယူရွန္းက စိတ္ဆိုးေနတဲ့ မ်က္ႏွာျဖစ္ေနေလၿပီ သို့ေသာ္လည္း ေမးေနသည္ကိုေတာ့ေက်ာ္သြားရင္ ရိုင္းမည္မို့ ....
“ညီမေလးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္ဗ်”
“ေအာ္”
ခ်င္းက်ီအိုက္အေမက ေမးရင္း စြပ္ျပဳတ္ေတြ ေရွာင္၀မ့္အတြက္ထပ္ထည့္ေပးျပန္သည္ ၊
“မိဘေတြကေရာဘာလုပ္လဲ”
ခ်င္းက်ီအိုက္ သူမ အေမ အကၤ်ီလက္ကို ဆြဲလိုက္ၿပီးေနာက္ သူမနားနားတိုးကပ္ကာ ...
“အေမ ဂူယူရွန္းက သမီးကိုလက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းထားတဲ့လူေလ”
“သူက နင့္သူေဌးမဟုတ္ဘူးလား”
“ဟုတ္တယ္ေလ”
“က်ီယမ္ေျပာတာေတာ့ နင့္သူေဌးက တကယ္ခ်မ္းသာတာတဲ့”
“အင္း....”
ခ်င္းက်ီအိုက္ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္တဲ့အခါ အေမျဖစ္သူက ေတြေ၀သြားပုံပင္ ။
အရမ္းခ်မ္းသာတဲ့ လူက ဘယ္လိုလုပ္မ်ား
သူမ သမီးကိုလက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းရသည္နည္း ။
“ေရွာင္အိုက္ နင္ေနာက္ေနတာမလား”
-----------------------------------------------------------------------
စာစဥ္ ၂၇၊ အခန္း ၂၈။ ယူရွန္းရဲ့လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းဆိုျခင္း (2)
မယုံနိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနရတဲ့ ခ်င္းက်ီအိုက္ အေမရဲ့ စကားသံက ထမင္းစား၀ိုင္းတစ္၀ိုင္းရွိ လူအားလုံး ၾကားဖို့ရာလုံေလာက္သည္ ။
“အေမကလည္း”
အသံက်ယ္သြားတာကို သတိထားမိသြားတဲ့ ခ်င္းက်ီအိုက္အေမက ပါးစပ္ကို လက္ႏွင့္အုပ္ကာ ဂူယူရွန္းကို မခ်င့္မရဲ လွမ္းၾကည့္သည္ ။
ေရွာင္၀မ္သည္လည္း ဂူယူရွန္းကို ၾကည့္မိတဲ့အခါ ခုနက သူ႔ကို ၾကည့္ေနတဲ့ စိတ္ဆိုးေနတဲ့ မ်က္ႏွာႏွင့္မဆိုင္စြာပဲ အျပဳံးေတြပန္ဆင္ထားၿပီး ေႏြးေထြးမွုရေစတဲ့မ်က္ႏွာထား မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ သည္ ။
တူကို ခပ္တင္းတင္းကိုင္ကာ ခ်င္းက်ီအိုက္အေမ ခ်က္ထားသည့္ဟင္းေတြကို အားပါတရ စားေနတဲ့ ဂူယူရွန္းက ခုနက စကားကို မၾကားလိုက္သလိုဟန္ႏွင့္ ။
ထို့ေနာက္တြင္မွ စားတာကိုရပ္လိုက္ကာ ခ်င္းက်ီအိုက္အေမကိုျပဳံးျပလိုက္ေတာ့သည္ ။
“ေဒၚေလး ခ်င္း မဂၤလာပါခင္ဗ် ကၽြန္ေတာ္က ဂူယူရွန္းပါ”
ဂူယူရွန္း အျပဳံးက သေဘာက်စရာေပပဲမို့ အသက္ ၅၀ေက်ာ္ ခ်င္းက်ီအိုက္အေမျဖစ္သူပင္ နစ္ေမ်ာသြားရသည္အထိပင္ ။ ထို့ေနာက္ ဟင္းေတြကိုယူၿပီး ဂူယူရွန္းပန္းကန္ထဲ ထည့္ေပးရင္း ဂူယူရွန္းမ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္အကဲခတ္မိတဲ့အခါ သူမ ေျပာလိုက္တဲ့စကားကို ၾကားသြားပုံမရသည္မို့ သက္ျပင္းအသာခ်လိုက္ပါ၏...
ခ်င္းက်ီအိုက္ ကိုယ္တိုင္က ဂူယူရွန္းက လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းထားသူပါ ဟုေျပာထားသည့္တိုင္ အတည္ျပဳခ်င္ေနေသးသည့္အေမပါပင္ ..။
“သူေဌး ဂူ သားနဲ႔ ေရွာင္အိုက္က .....”
“လက္ထပ္မွာလား”ဆိုသည့္စကားကိုေတာ့ ခ်င္းက်ီအိုက္အေမ မေျပာေတာ့ပဲ စကားကိုရပ္လိုက္ပါ၏...
“ေဒၚေလး ..ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရွာင္ဂူ ျဖစ္ျဖစ္ ယူရွန္းျဖစ္ျဖစ္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေခၚလို့ရပါတယ္ခင္ဗ်”
ေရွာင္ဂူ .. ။
ေရွာင္၀မ္မရယ္ပဲမေနနိုင္ေတာ့သည္ေၾကာင့္ ရယ္သံထြက္လာၿပီးမွ ေခ်ာင္းဆိုးဟန္ေဆာင္ၿပီး ရပ္လိုက္ေလသည္ ။
ေရွာင္၀မ့္ကို ဂူယူရွန္း တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ထမင္းပန္းကန္ၾကားထဲ ေခါင္းစိုက္ကာ အသဲအသန္ စားျပေနေလတဲ့ ေရွာင္၀မ္ ။
စားေနရင္းက တစ္ခုခု ခံစားလိုက္ရတာေၾကာင့္ ဂူယူရွန္းကိုေမာ့ၾကည့္မိတဲ့အခါ သူ႔လက္ထဲက တူၾကားထဲမွာ ညႇပ္ထားတဲ့ အသားတုံးကို စိုက္ၾကည့္ေနတာမို့ ေရွာင္၀မ္ ျပန္ခ်လိုက္ၿပီး ထိုအသားတုံးကို ထပ္မႏွိုက္ေတာ့ပါ ။
“ေယာကၡမႀကီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေရွာင္အိုက္ လက္ထပ္ဖို့ခြင့္ျပဳေပးပါ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္”
ခ်င္းက်ီယမ္ေက်ာင္း ကိစၥတုန္းက အျပည့္အ၀ကူညီထားၿပီး အျမဲတမ္းတေလးတစား ဆက္ဆံတတ္တဲ့ လူငယ္ေပမို့ ဂူယူရွန္းကို အထက္တန္းစား ဂုဏ္ေမာက္ေနတဲ့ လူတန္းစားမ်ိဳးထဲက လို့ ခ်င္းက်ီအိုက္အေမ မထင္မိပါ ။
သူ႔ကို သူလည္း “ေရွာင္ဂူ” သို့မဟုတ္ “ယူရွန္း” လို့ တရင္းတႏွီးေခၚခိုင္းေလတဲ့ ဂူယူရွန္းက ေရွာင္အိုက္ကို ခ်စ္ေၾကာင္းပါ ဖြင့္ေျပာလာသည္မို့ ဂူယူရွန္းႏွင့္ဆက္ဆံရာတြင္ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ရွိလာပါသည္ ။
-------------------------------------------------------------------------
စာစဥ္ ၂၇၊ အခန္း ၂၉။ ယူရွန္းရဲ့လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းဆိုျခင္း (3)
ဂူယူရွန္းကို ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ စကားစေျပာလာတဲ့ ခ်င္းက်ီအိုက္အေမက ပိုၿပီးသက္ေတာင့္သက္သာရွိသြားပုံရၿပီး သူ႔ရဲ့တစ္ေန႔တာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက အစ ၾကက္ဥတစ္လုံးရဲ့ေစ်းႏွုန္းကို အဆုံး ေတာက္ေလၽွာက္ စကားေတြေျပာေတာ့ေလသည္ ။
ဂူယူရွန္းကို စကားေျပာရတာ မ်ားမ်ားေျပာေလ ပိုသက္ေတာင့္သက္သာရွိေလမို့ မိသားစုအေၾကာင္းေတြေရာ သူမရဲ့ရင္တြင္းျဖစ္ေတြေရာကိုပါ ဂူယူရွန္းကို ထိုေန႔က ေျပာျပေနမိသည္ ။
……
ညစာစားလို့အၿပီးမွာေတာ့ ခ်င္းက်ီအိုက္ႏွင့္သူမ အေမ ပန္းကန္ေတြေဆးေနၾကစဥ္ ဂူယူရွန္း ၀ရန္တာကိုထြက္တာ ေဆးလိပ္ဖြာေနမိသည္ ။
ေဆးလိပ္ေသာက္ေနရင္းႏွင့္ ထမင္းစားတုန္းက ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အလြဲေလးတစ္ခုအေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားမိေလေတာ့ ဂူယူရွန္းသိပ္ေတာ့မေက်နပ္ခ်င္ ။
ေရွာင္၀မ္က ငါ့ထက္ ႐ုပ္ေခ်ာေနတယ္လို့မ်ား ထင္လို့လား ။
ဂူယူရွန္းနံရံမွာမွီရင္း ေရွာင္၀မ့္ထက္သာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္သင့္လဲ စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ မီတာပုံးကို လွမ္းေတြ႕လိုက္ရေတာ့သည္ ။
ဂူယူရွန္းေဆးလိပ္ေသာက္တာကို ရပ္လိုက္ၿပီး မီတာပုံးဆီေလၽွာက္သြားကာ ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ အႀကံတစ္ခုရသြားေလသည္ ။
“ဘာလို့ မီးမလာေတာ့တာလဲ”
“မီးပ်က္သြားလို့လားခင္ဗ်”
ဂူယူရွန္း မသိဟန္ေဆာင္ရင္း အိမ္ေရွ႕ကေနလွမ္းေမးလိုက္သည္ ။
“မျဖစ္နိုင္တာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ကမွ မီတာေဆာင္ထားတာကို”
ခ်င္းက်ီအိုက္အေမက ေျပာရင္း ဓာတ္မီးႏွင့္ မီတာပုံးနားကို ေရာက္လာၿပီး စစ္ၾကည့္ေတာ့ မီးလာသည့္ခလုတ္က က်ေနသည္ ။
“ထူးဆန္းလိုက္တာ....ေရွာင္အိုက္ေရ လုံျခဳံေရးကိုေခၚၿပီး လာၾကည့္ခိုင္းလိုက္ပါဦး”
“ေဒၚေလး ...ေခၚစရာမလိုပါဘူးဗ် ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေပးမယ္ေလ”
ဂူယူရွန္းစကားေၾကာင့္ ဖုန္းေခၚေတာ့မဲ့ခ်င္းက်ီအိုက္လက္တို့ တြန႔္သြားရၿပီး ဂူယူရွန္းကေတာ့ မီတာပုံးထဲကေန အေျဖရွာေနေလၿပီ ..
“ဖ်ဴးစ္ ပ်က္သြားတာပဲ ....ေဒၚေလး ဖ်ဴးစ္အပိုရွိလား”
“ေအး ရွိတယ္ သြားယူေပးမယ္ေနာ္”
ေျပာရင္း လွည့္ထြက္သြားတဲ့ ခ်င္းက်ီအိုက္ အေမက ခဏအတြင္းမွာပဲ
ဖ်ဴးစ္ အသစ္ကိုကိုင္ကာ ျပန္ေရာက္လာသည္မို့ ဂူယူရွန္းလည္း
သူမ လက္ထဲကေနလွမ္းယူၿပီး အသစ္လဲလိုက္တဲ့အခါ မီးေတြျပန္လင္းလာေတာ့သည္ ။
“ေရွာင္ဂူ ေတာ္လိုက္တာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြယ္”
ဂူယူရွန္း ႏွုတ္ခမ္းတို့ ေကာ့တက္သြားၿပီးေနာက္ ....
“ေဒၚေလးကလည္း ဒါကၽြန္ေတာ္လုပ္ေပးရမဲ့ ကိစၥပဲကို”
……
ေယာကၡမတစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ သေဘာက်ေလာက္ဖြယ္ သမက္မ်ိဳးေပမို့ ဂူယူရွန္းကို သမက္အေနနဲ႔ စစ္တဲ့စာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္ပါ၏....
ေနာက္ထပ္ ဖြင့္ေျပာဖို့ က်န္ေသးသည္က ပဲေစ့ေလးအေၾကာင္းပင္ ။
သူမရဲ့ေျမးမေလးက တစ္လခန႔္ပင္ ရွိၿပီျဖစ္ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းႀကီးမေျပာလိုက္ခ်င္သည္မို့ ဂူယူရွန္း စကားလမ္း စေၾကာင္းလိုက္ေတာ့သည္ ။
“ေဒၚေလး ေရွာင္အိုက္နဲ႔လက္ထပ္ဖို့ကို ေနာက္လမွာ လုပ္မယ္လို့စဥ္းစားထားတယ္ အဲ့ဒါအဆင္ေျပရဲ့လား”
“ေရွာင္အိုက္ ကအဆင္ေျပတယ္ဆိုရင္ ေဒၚေလးလည္းေျပပါတယ္”
“ေယာကၡမႀကီး ၿပီးေတာ့ေလ .. တျခားေျပာစရာလည္းရွိေသးပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေရွာင္အိုက္ တိုင္ပင္ထားတာပါ ကၽြန္ေတာ္တို့ ေယာကၡမႀကီးကို ေပက်င္းကိုေခၚသြားခ်င္လို့”
------------------------------------------------------------------------
စာစဥ္ ၂၇၊ အခန္း ၃၀။ ယူရွန္းရဲ့လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းဆိုျခင္း (4)
လက္ထပ္ဖို့လည္း ခြင့္ျပဳလိုက္ၿပီမို့ ဂူယူရွန္း “ေဒၚေလး” ကေန “ေယာကၡမႀကီး” လို့အေခၚအေ၀ၚေျပာင္းလိုက္ေတာ့သည္ ။
ေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေရွာင္၀မ္ကေတာ့ျဖင့္ ဂူယူရွန္းရဲ့ ထူးဆန္းတဲ့အျပဳအမူေတြကို ဆက္မၾကည့္နိုင္ေတာ့သည္မို့
မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႔အုပ္ထားလိုက္ေတာ့သည္ ။
“က်ီယမ္ကလည္း အလုပ္မ်ားတယ္မလား အဲ့ေတာ့ ေမေမ ဒီမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနရင္ အဆင္မေျပေလာက္ဘူး ထင္လို့ပါ”
သူမအတြက္ေတြးေပးေနတဲ့ ဂူယူရွန္းေၾကာင့္ ပီတျဖစ္ေနခ်ိန္မွာပဲ ဂူယူရွန္းကစကားဆက္ေလသည္ ။
“ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို့ရဲ့ ပဲေစ့ေလးကလည္း သူ႔အဖြားကို ေန႔တိုင္းေတြ႕ခ်င္မွာေပါ့”
“ပဲေစ့ေလးဆိုတာက ဘာလဲ”
“အဲ့ဒါကေလ....”
ဂူယူရွန္း ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲက ဖုန္းကိုထုတ္ကာ ဓာတ္ပုံရွာလိုက္ၿပီးေနာက္ ခ်င္းက်ီအိုက္အေမကို ျပလိုက္ေလသည္ ။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ေပမို့ သူမ ျပဳံးလိုက္မိသည္ ။
“သူက ပဲေစ့ေလးေလ ေယာကၡမႀကီးရဲ့ေျမးမေလးေပါ့”
မယုံနိုင္စြာပဲ ဂူယူရွန္းကို ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ..
“ငါ့ေျမးမေလးလား”
ဂူယူရွန္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပေတာ့ ခ်င္းက်ီအိုက္အေမက အတည္ျပဳခ်င္ဟန္ႏွင့္ ခ်င္းက်ီအိုက္ကိုလွည့္ၾကည့္တဲ့အခါ ခ်င္းက်ီအိုက္က ေခါင္းငုံ႔ခ်ထားသည္။
“ေရွာင္အိုက္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္တာက ဒီေလာက္အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥကို ဘာလို့ ငါ့ကိုမေျပာခဲ့တာလဲ”
“ေအမ...”
“ေယာကၡမႀကီး အဲ့ဒါကေလ....”
ေရွာင္အိုက္ကိုပဲ အျပစ္တင္မွာကို ဂူယူရွန္းမလိုခ်င္တာေၾကာင့္ တစ္ခုခုေတာ့ ၀င္ေျပာရေပမည္ .. သို့ေသာ္လည္းအျဖစ္မွန္ကိုေျပာျပလၽွင္လည္း မျဖစ္ေခ်သည္မို့ ဂူယူရွန္း အႀကံထုတ္ေနရသည္ ။
“ေရွာင္အိုက္ကိုအျပစ္မတင္ပါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို လိုက္ခဲ့တုန္းက
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္မခံခဲ့တာမို့လို့ပါ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူနဲ႔ တြဲျဖစ္ၾကၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုလက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းခဲ့ပါတယ္ ကၽြန္ေတာ့္အဖိုးကလည္း ေရွာင္အိုက္ကိုအရမ္းသေဘာက်တာ ...
အဲ့ဒီေတာ့ ...ဟုတ္ကဲ့ လက္မထပ္ခင္ ကိုယ္၀န္ရသြားခဲ့တာ...”
ဂူယူရွန္းရဲ့အေျဖက အဆက္အစပ္မရွိလြန္းလွတာမို့ ခ်င္းက်ီအိုက္ အေမ မူးေနာက္သြားရသည္ ။
“အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ ေရွာင္အိုက္ကိုယ္၀န္ရွိတာကို မေအ ျဖစ္သူက မသိလိုက္ရဘူးေပါ့”
“ကၽြန္ေတာ္ ဟိုတစ္ခါ ဟန္က်ိဳး ကို လာတဲ့အခ်ိန္တည္းက ေရွာင္အိုက္က ကိုယ္၀န္ရွိေနတာ ဒါေပမဲ့ ေပက်င္းကို ျပန္ေရာက္မွပဲ သိခဲ့ၾကတာမို့လို့ပါ ကၽြန္ေတာ္လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းဖို့ ေယာကၡမႀကီးဆီ လာခ်င္ခဲ့ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က စစ္ထဲ ၀င္ခဲ့ရလို့ ဒီလိုအေျခအေနေတြျဖစ္သြားခဲ့တာပါ”
------------------------------------------------------------------------
စာစဥ္ ၂၇ ၿပီးပါၿပီ ။
.....
Unicode
စာစဉ် ၂၇၊ အခန်း ၁၇။ ယူရှန်းနဲ့ ကျီအိုက်ရဲ့ကလေးလေး (7)
“ယူရှန်း .. ကျွန်မကို ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိကစားခဲ့တုန်းကရော ကျွန်မကို မမှတ်မိတော့တုန်းကရော ဖုန်းနံပါတ်အတုပေးခဲ့တုန်းကရော ရှင့်ကို အပြစ်မတင်ခဲ့ဖူးသလို အခုလည်းအပြစ်မတင်ဘူး တခြားသူတွေက ယောင်္ကျားတစ်ယောက်အတွက်နဲ့ အရှုံးသမားအဖြစ်ခံတယ်လို့ ကျွန်မကိုပြောကြတယ် ဒါပေမဲ့ ကျွန်မက ဂူယူရှန်းဆိုတဲ့ ယောင်္ကျားအတွက်ပဲ အရှုံးခံတာကို သူတို့မသိဘူး.....ကျွန်မကိုယ်တိုင်ကိုက ဂူယူရှန်းအတွက် အရှုံးသမား ဖြစ်ချင်နေတာမို့”
သူမသာအနားမှာရှိနေရင် ငိုနေတဲ့ သူမကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ထားပြီး နှစ်သိမ့်ပေးလိမ့်မှာပေမဲ့ မိုင်ပေါင်းထောင်ချီဝေးလို့နေတာကြောင့် အခုချိန်မှာ ဂူယူရှန်းလုပ်ပေးနိုင်တာဘာမျှမရှိ ။
“ရှောင်အိုက် ကိုယ့်ကို သဘောကျလွန်းလို့ငိုတာကလွဲရင် တခြားကြောင့်နဲ့တော့မငိုစေချင်ဘူးကွာ”
ဂူယူရှန်းစကားကြောင့် ချင်းကျီအိုက် ငိုတာကိုရပ်လိုက်ပြီး...
“အရူးကြီး လူယုတ်မာကြီး”
ချင်းကျီအိုက် ရဲ့ မကျေနပ်သလိုလေသံလေးကြောင့် ဂူယူရှန်း ရုတ်တရက် အားတွေပင်ပြည့်သွားသလိုပင် ။
“လူယုတ်မာတဲ့လား ကိုယ်က ကိုယ့်မိန်းမကိုပဲယုတ်မာချင်တာ ဘယ်လိုလဲ ယုတ်မာတာကိုမြင်ချင်လား”
“ရှင်...”
ချင်းကျီအိုက် စကားလုံးတို့ပင် ပျောက်ရှသွားရပြီး ဂူယူရှန်းကတော့ သူမရှက်နေတာကို ဖုန်းထဲကနေ ကောင်းကောင်းကြီးခံစားနေပုံပါပင် .... ငယ်ငယ်တည်းက သူမရှက်အောင်အမြဲ လုပ်တတ်တဲ့ ဂူယူရှန်းက တကယ့်ကို လူဆိုးကောင်ပါလေ ....။
ဂူယူရှန်း နှုတ်ခမ်းထက် အပြုံးတို့ ဖြစ်တည်နေရင်းက တစ်ခုခုကို သတိရမိတာကြောင့် စကားပြန်စလိုက်တော့သည်။
“ရှောင်အိုက် ..ကိုယ်တို့ကစာချုပ်အရ လက်လည်းလက်ထပ်ပြီးပြီကို
ကိုယ့်ကို ‘ယောကျ်ား’ လို့ ခေါ်သင့်ပြီမဟုတ်ဘူးလား...
ရှောင်အိုက် ‘ယောကျ်ား’ လို့ခေါ်နော်”
ဂူယူရှန်းစကားအဆုံး တိတ်ဆိတ်သွားတဲ့ ချင်းကျီအိုက်ဆီက ခဏအကြာမှာတော့ အသံချိုချိုလေးကိုကြားလိုက်ရတော့သည် ။
“ယောကျ်ား”
ချင်းကျီအိုက်ရဲ့ ခေါ်သံကြောင့် ဂူယူရှန်း နှလုံးအိမ်ထဲ နွေးထွေးတဲ့လေထုလေးဖြတ်တိုက်သွားသလိုဖြစ်သွားတာမို့ ဆေးလိပ်ကိုင်ထားတဲ့လက်တို့ပင် ဆတ်ခနဲတုန်သွားရ၏...
“အမ်း....နောက်ကျနေပြီ အိပ်တော့လေ”
“အင်းပါ... ဂွတ်နိုက်”
“ဂွတ်နိုက်”
ချင်းကျီအိုက် အရင်ဖုန်းချတာကိုစောင့်ပြီးမှ ဂူယူရှန်းဖုန်းချလိုက်ကာ ခဏလောက် ဆေးလိပ်ဖွာပြီးနောက် စာပို့လိုက်တော့သည် ။
“ချစ်တယ်”
“ကိုယ့်မိန်းမ”
အိပ်သွားပုံရတဲ့ ချင်းကျီအိုက်ဆီက စာပြန်မလာတော့တာကြောင့် ဂူယူရှန်းလည်း ဖုန်းကိုကိုင်ကာ လမ်းမီးတိုင်အောက်မှာရပ်ရင်း ဆေးလိပ်ကုန်အောင်သောက်လိုက်ပြီးမှ ဆေးရုံထဲ ပြန်ဝင်လာဖို့ပြင်လိုက်သည် ။
ဆေးရုံအဝအရောက်မှာပဲ ဂူယူရှန်း မျက်ခွံတို့ ဆတ်ခနဲ တုန်သွားခဲ့ရတာကြောင့် ခြေလှမ်းကိုရပ်ကာ ကောင်းကင်ပေါ်ကို မော့ကြည့်မိတော့ လရောင်ကလည်းတဖိတ်ဖိတ်တောက်နေသည်....
တစ်ခုခုကိုနမိတ်ပြသလို ခံစားလိုက်ရပေမဲ့ အထင်မှားတာ ဖြစ်ဖို့ကိုပဲ မျှော်လင့်မိပါ၏...
ဂူယူရှန်းဆေးရုံအပေါက်ဝမှာတင် တော်တော်ကြာအောင် ရပ်နေခဲ့မိပြီးနောက် ကားဆီကိုလျှောက်သွားကာ ကားမောင်းထွက်သွားလိုက်တော့သည် ....
-------------------------------------------------------------------------
စာစဉ် ၂၇၊ အခန်း ၁၈။ ယူရှန်းနဲ့ ကျီအိုက်ရဲ့ကလေးလေး (8)
……
ထိုနေ့က ဂူယူရှန်းနှင့် ဖုန်းပြောခဲ့ရတာကြောင့် ချင်းကျီအိုက် စိတ်ချချနှင့် တစ်ညလုံး ကောင်းကောင်းအိပ်ခဲ့ပါ၏ ။
……
၃ ရက်ခန့်ကြာတဲ့အချိန်မှာတော့ ချင်းကျီအိုက် ဂူစံအိမ်ကို သွားပြီး အဖိုးနှင့်အတူ နေ့လည်စာစားဖြစ်ခဲ့သည် ။ မနက်တည်းက သွားချင်ခဲ့ပေမဲ့ အိပ်ယာထနောက်ကျသွားခဲ့တာကြောင့် ဂူစံအိမ်ကို နေ့လည်မှသာရောက်သွားသည် ။
သူမ အိမ်ထဲမရောက်ခင် ကြားလိုက်ရတဲ့ နာနီကျန်း စကားတွေကြောင့် ချင်းကျီအိုက် တံခါးရှေ့မှာတင် ရပ်ကာ နားထောင်နေမိသည် ။
“သခင်ကြီး ထမင်းအရင်စားပါ မနက်ကကျွန်မ ဖုန်းဆက်ကြည့်တော့ သခင်မလေးကအိပ်ပျော်နေတာပါတဲ့ ခဏနေရောက်လာမှာပါ စိတ်မပူပါနဲ့”
ချင်းကျီအိုက်နှုတ်ခမ်းတို့ ကော့တက်သွားခဲ့ရပြီးနောက် တံခါးခေါက်ကာ အိမ်ထဲ ဝင်လာလိုက်တော့ အဖိုးက ဆိုဖာပေါ်က ထကာ ထမင်းစားခန်းဆီခပ်သွက်သွက်သွားပြီး စွပ်ပြုတ်သောက်နေလေသည် ။
ထမင်းစားနေတာကြာပြီဆိုသည့်ပုံစံမျိုးလုပ်နေတာမို့ ချင်းကျီအိုက် မရယ်ပဲ မနေနိုင်ခဲ့ ။
နေ့လည်စာစားအပြီးမှာတော့ အဖိုးက ရာသီဥတုလည်းကောင်းတာကြောင့် လမ်းလျှောက် ထွက်ဖို့ ပြောလေသည် ။ ဒေါက်တာ ရှာသည်လည်း သူမကိုတတ်နိုင်သလောက် လမ်းလျှောက်ပေးဖို့ ပြောထားသည်မို့ အဖိုးစကားကို ခေါင်းငြိမ့်လိုက်တော့သည် ။
ရှန့်ရှန်း ပန်းခြံကို လမ်းလျှောက်ထွက်ဖြစ်ကြပြီး ပေကျင်းရဲ့ အောက်တိုဘာလ ရာသီဥတု အပူချိန်က ပူလည်းမပူ အေးလည်းမအေး ...အနီရောင် မေဘယ်လ် ရွက်တွေက လမ်းတစ်လျှောက်ဖုံးလွှမ်းနေပြီး ရှုခင်းက ကြည့်လို့ကောင်းလှသည် ။
အဖိုး ၊ ချင်းကျီအိုက် နဲ့ နာနီကျန်းရယ် အိမ်အကူအဒေါ်ကြီးတို့ ပန်းခြံထဲ လမ်းလျှောက်ဖြစ်ခဲ့ကြပြီး အပြန်မှာပဲ မတွေ့တာကြာပြီဖြစ်တဲ့လျန်ဒေါ့ကူနဲ့ ဆုံကြတော့သည် ။
အဖိုးရဲ့ အသက် ၈၀ ပြည့်မွေးနေ့ နောက်ပိုင်းက စလို့ ဘာသတင်းအစအနမှ မကြားရတော့လောက်အောင် ပျောက်သွားခဲ့တဲ့ လျန်ဒေါ့ကူ ကို ဒီနေ့သာ မတွေ့ဖြစ်ရင် သတိရမည်မဟုတ် ။
လျန်ဒေါ့ကူက အရင်ကနဲ့မတူစွာ ပြင်ပြင်ဆင်ဆင်သိပ်ရှိမနေပဲ မိတ်ကပ်လည်း လိမ်းမထား ၊ မျက်ကွင်းတွေ ညိုနေပြီး ပိန်လည်းပိန်သွားသလိုပင် .....
တစ်ယောက်တည်း ပန်းခြံမှာ လမ်းလျှောက်နေတဲ့လျန်ဒေါ့ကူက စိတ်နှင့်ကိုယ် ကပ်ပုံပင်မပေါ် ။
နီးကပ်လာတော့မှ အဖိုးနဲ့ သူမ ကို သတိထားမိသွားပုံရတဲ့ လျန်ဒေါ့ကူက ခြေလှမ်းတွေတန့်သွားပြီး အကြည့်တို့က ချင်းကျီအိုက်ရဲ့ ဗိုက်ဖောင်းဖောင်းမှာနားခိုသည် ။
အဖိုးကတော့ လျန်ဒေါ့ကူကို မြင်သည်နှင့် ချင်းကျီအိုက်ကို ကားဆီခေါ်သွားပေးဖို့ အဒေါ်ကြီးနှင့် နာနီကျန်းကိုပြောသည်မို့
သခင်ကြီးဂူရဲ့ စကားအတိုင်း ချင်းကျီအိုက်ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီမှာ နေရာယူလိုက်ကြကာ ကားရပ်ထားတဲ့နေရာဆီတွဲခေါ်သွားလိုက်တော့သည် ။
အဖိုးနဲ့ သူမကို မြင်သည်နှင့် နဂိုထက်မျက်နှာ ပိုပျက်သွားသည့် လျန်ဒေါ့ကူက မျက်ရည်တို့လည်း ဝိုင်းလို့ပင်။
လျန်ဒေါ့ကူ အဖိုးကို ခေါ်လိုက်သော်ငြား မကြားဟန်ဆောင်သွားလေတဲ့ သခင်ကြီး ဂူက ချင်းကျီအိုက် ကားပေါ်တက်သွားသည်ကို လှည့်ကြည့်ပြီးနောက် တုတ်ကောက်ကို အမှီပြုကာ
လျန်ဒေါ့ကူရှေ့က လှည့်ထွက်သွားခဲ့တော့သည် ။
------------------------------------------------------------------------
စာစဉ် ၂၇၊ အခန်း ၁၉။ ယူရှန်းနဲ့ ကျီအိုက်ရဲ့ကလေးလေး (9)
ဖြေးဖြေးချင်းရွေ့လျားသွားတဲ့ ကားကို ရပ်ကြည့်နေတဲ့ လျန်ဒေါ့ကူကို ချင်းကျီအိုက် နောက်ကြည့်မှန်ကတစ်ဆင့် မြင်လိုက်ပါ၏...
ရှန့်ရှန်းကနေ မြို့ထဲ ပြန်ရောက်ချိန်မှာတော့ ညနေ ၅နာရီခန့်ပင်ရှိချေပြီမို့ ဂူစံအိမ်ကို လိုက်မသွားတော့ပဲ အိမ်ကိုသာချင်းကျီအိုက် တန်းပြန်လိုက်တော့သည် ၊ သူမ အိမ်ကို ရောက်သည်နှင့် အဒေါ်ကြီးနှင့် အာရှာက ညနေစာ ပြင်ဆင်ပေးကြမည်ဆိုသော်ငြား နှစ်ပတ်အတွင်းမှာတင် ကလေးက မီးဖွားတော့မှာမို့ ချင်းကျီအိုက် အပေါ်ထပ်ကိုသာတက်ကာ ဆေးရုံတက်ရင်လိုအပ်တာတွေထုပ်ပိုးနေမိသည် ။
ထို့နောက်မှာတော့ ပြင်ဆင်ပြီးသား ပစ္စည်းထုပ်တွေကို ဓာတ်ပုံရိုက်ကာ ဂူယူရှန်းဆီ ပို့လိုက်ပါ၏ ။
“အကုန်အဆင်သင့်ပဲ”
နေ့လည်ခင်းပိုင်းလမ်းလျှောက်ခဲ့တာကြောင့် ဗိုက်လည်းဆာနေပြီမို့
သူမ ထုပ်ပိုးထားသည်တွေကို တစ်နေရာမှာစုပုံထားလိုက်ပြီးနောက် ဖုန်းကိုလက်မှာကိုင်ကာ အောက်ထပ်ဆင်းလာခဲ့တော့သည် ။
ညစာက အဆင်သင့်မဖြစ်သေးတာကြောင့် ဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖာမှာထိုင်ကာ ကျန်းမာရေးအတွက်သင့်တော်တဲ့ မုန့်တွေ စားနေလိုက်ချိန်မှာပဲ တံခါးခေါက်သံကြားလိုက်ရတော့သည် ။ အဒေါ်ကြီးနဲ့ အာရှာ သည်လည်း မီးဖိုခန်းထဲမှာအလုပ်များနေတာမို့ ချင်းကျီအိုက်ပဲ မုန့်ထုပ်ကို လက်မှာကိုင်ပြီး တံခါးသွားဖွင့်ပေးဖို့ ပြင်လိုက်သည် ။
တံခါးဆီအရောက်မှာ အဒေါ်ကြီးက မီးဖိုခန်းထဲက နေ လှမ်းအော်လေသည် ။
“သခင်မလေး ဘယ်သူလာတာလဲ”
ချင်းကျီအိုက် ပါးစပ်ထဲ မုန့်တွေပြည့်နေတာကြောင့် သူမကို ပြန်မဖြေနိုင်တာမို့ လှည့်ကြည့်ပြီး ခေါင်းသာခါပြလိုက်သည် ။
ချင်းကျီအိုက် တံခါးဖွင့်လိုက်ချိန်မှာတော့ စစ်သားဝတ်စုံနှင့် သက်လတ်ပိုင်းအမျိုးသားတစ်ဦးကို တွေ့လိုက်ရတာမို့ ချင်းကျီအိုက် ရင်ထဲတလှပ်လှပ် နှင့် လက်ထဲက မုန့်ထုပ်ကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိသည် ။
“ဘယ်သူ့ကိုလာရှာတာလဲဟင်”
“မင်္ဂလာပါ ခင်ဗျ ကျွန်တော်က...”
စစ်သားဝတ်စုံနှင့်လူက သူ့ကိုယ်သူ ဂူယူရှန်းရဲ့ အရင် ခေါင်းဆောင် ဟုပြောသည် ။
“ခင်ဗျားက ဂူယူရှန်းရဲ့အမျိုးသမီး ချင်းကျီအိုက် ဆိုတာလားမသိဘူး”
ချင်းကျီအိုက် နှုတ်ခမ်းတို့ကို ဖိကိုက်ကာ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည် ။
“ဟုတ်ကဲ့”
လာရင်းကိစ္စကို ချင်းကျီအိုက် မမေးရဲခဲ့သလို ထိုလူသည်လည်း ပြောဖို့ ခက်ခဲနေသလိုနှင့် ဘာစကားမှမပြော ။
“ဟိုလေ ...ကျွန်တော် အသိပေးစရာရှိလို့ ရောက်လာခဲ့တာပါ ဗိုလ်ကြီးဂူယူရှန်းက ပြီးခဲ့တဲ့ ၃ ရက်ကတိုက်ပွဲမှာ ဖြစ်ခဲ့တဲ့မတော်တဆမှုထဲမှာပါဝင်နေပါတယ် ဒါပေမဲ့ အခုသူနဲ့အဆက်အသွယ်မရှိဖြစ်နေပါတယ် သူ့ကိုရှာဖို့ လူတွေလည်း လွှတ်ထားပါတယ်....”
ကိုယ်ဝန်နဲ့ သူမကို မြင်ပြီး စကားတွေ ပြောမထွက်ဖြစ်နေတဲ့ လူက စကားပြောတာခပ်နှေးနှေး ။
“၃ရက်တောင်ရှိပြီဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့လည်း ရှာရတာ အားလျော့နေပါပြီ ဒါပေမဲ့ စိတ်မပူပါနဲ့ ကျွန်တော်တို့ဆက်ရှာမှာပါ တကယ်လို့သတင်းတစ်ခုခုရတာနဲ့ခင်ဗျားကို အကြောင်းကြားပေးမှာ ဆိုပေမဲ့ အဆိုးဆုံးအတွက်ပြင်ဆင်ထားပေးပါလို့ပြောချင်လို့ပါ”
ထိုလူဘယ်အချိန်က ပြန်သွားခဲ့သည်တောင်ချင်းကျီအိုက်မသိလိုက် ၊ တံခါးရှေ့မှာတင် သူမ အကြာကြီးရပ်နေမိတာကြောင့်
တိုးဝင်လာတဲ့ လေက ခပ်အေးအေး ။
သူမ နောက်မှာရပ်နေခဲ့တဲ့ အဒေါ်ကြီးသည်လည်း စစ်သားတစ်ယောက်ပြောသွားသည့် စကားတွေအားလုံးကိုကြားလိုက်ရတာမို့ ချင်းကျီအိုက်ကို စိုးရိမ်စွာကြည့်မိတဲ့အခါ သူမက မလှုပ်မယှက်နှင့် ၊
“သခင်မလေး”
ခေါ်သံကြားရာကို လှမ်းကြည့်တဲ့ ချင်းကျီအိုက် မျက်နှာထားက တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ဖြစ်လှတာမို့ အဒေါ်ကြီးမှာ ပိုတိုးလို့ပင်စိတ်ပူသွားရသည် ။
“သခင်မလေး”
ချင်းကျီအိုက်က ရုတ်တရက် သူမ ဗိုက်ကို အုပ်ကိုင်ကာ ပျော်စရာသတင်းကိုကြားလိုက်ရသလို ပြုံးလာသည် ။
“ပဲစေ့လေးက ထပ်ပြီး လှုပ်နေပြန်ပြီ”
သူမ စကားတို့က ပုံမှန်ပြောနေကျ စကားလုံးတွေဆိုသော်ငြား အဒေါ်ကြီး စိုးရိမ်စိတ်တို့တရိပ်ရိပ်တိုးကာ မျက်လုံးတွေထဲ မျက်ရည်တွေ ဝိုင်းလာရတော့သည် ။
“သခင်မလေး ကျေးဇူးပြုပြီး ...အဲ့လိုကြီး...”
-----------------------------------------------------------------------
စာစဉ် ၂၇၊ အခန်း ၂၀။ ယူရှန်းနဲ့ ကျီအိုက်ရဲ့ကလေးလေး (10)
“ယူရှန်းက မက်ဆေ့တွေအများကြီးပို့ထားမှာပါ”
ဘာစကားမှမကြားခဲ့သလို ခပ်အေးအေး ပြောတဲ့ ချင်းကျီအိုက်က ဧည့်ခန်းထဲ ဝင်သွားပြီးနောက်ကိုင်ထားတဲ့ မုန့်ထုပ်ကို စားပွဲပေါ်ချကာ ဖုန်းကို ယူကြည့်သည် ။
“ယူရှန်း ဒီမနက်နောက်ကျမှ နိုးလို့ ဂူစံအိမ်ကို နေ့လည်စာစားချိန်မှ ရောက်သွားတယ် အဖိုးက ကျွန်မကို နေ့လည်စာအတူစားဖို့စောင့်နေတာ ကျွန်မရောက်တာနဲ့ ထမင်းစားခန်းထဲ ပြေးဝင်ပြီး မစောင့်ပဲကြို စားနေတဲ့ပုံတောင်ဟန်ဆောင်နေသေးတယ် ဟီးဟီး အဖိုးက အားကြီး ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ”
“ပေကျင်းမှာ ဒီနေ့ ရာသီဥတုကောင်းလို့နေ့လည်က အဖိုးနဲ့ ရှန့်ရှန်း မှာ လမ်းလျှောက်ထွက်ဖြစ်တယ် အဲ့ဒီမှာ လျန်ဒေါ့ကူနဲ့ တွေ့ခဲ့သေးတော့ အဖိုးကကျွန်မကို ကာကွယ်ပေးခဲ့တယ်သိလား”
“ပို့ထားတဲ့ပုံမြင်လား ။ ကျွန်မ အထုပ်တွေအားလုံးပြင်ဆင်ပြီးပြီ ကျွန်မဆေးရုံတက်ရင်ဒီအထုပ်တွေ ယူလာပေးနော်”
စိတ်လွတ်နေတဲ့ သူမကို မြင်ရတာ အဒေါ်ကြီးလည်းစိတ်မကောင်းလှသည်မို့ မျက်ရည်တွေကျနေခဲ့ရတော့သည် ။
“ယူရှန်း ပဲစေ့လေးက အရမ်းအစားကြီးတာပဲ ကျွန်မတစ်နေ့ကို ထမင်း ၅ခါတောင်စားရတယ် ကန်တာလည်းတအားပဲ ရှင်ပြန်လာရင် ကျွန်မအတွက် ပဲစေ့လေးကိုလက်စားချေပေးပါ”
သူမ ပို့ထားခဲ့တဲ့ စာတွေကို ပြန်ဖတ်နေတဲ့ ချင်းကျီအိုက် က စိတ်ဝင်တစားပင် ။
“ယူရှန်း ကျွန်မ ပဲစေ့လေးအတွက် နာမည်စဉ်းစားထားတယ် ရှန်းအိုက် .. ဂူရှန်းအိုက် လေ .. နာမည်လှလား ကျွန်မ ဉာဏ်ကောင်းတယ်ဟုတ်”
“သခင်မလေး”
အဒေါ်ကြီးက သူမ လက်မောင်းကို လာဆွဲတာကြောင့် စာဖတ်နေတာကိုရပ်လိုက်ပြီး သူမကို ပြုံးကာလှည့်ကြည့်လိုက်သည် ။
“ညစာအဆင်သင့်ဖြစ်ပြီလား ဗိုက်ဆာနေပြီ”
ချင်းကျီအိုက် ကိုနှစ်သိမ့်ပေးဖို့ရာ အဒေါ်ကြီး ပါးစပ်ပြင်လိုက်သော်လည်း ချင်းကျီအိုက်က စကားပြောခွင့်မပေး ။
“စားလို့ရပြီလား”
“ဟုတ်ကဲ့ အဆင်သင့်ပါပဲ”
ချင်းကျီအိုက် ပုံစံကို အဒေါ်ကြီး ဆက်မကြည့်နိုင်တော့တာကြောင့် ခေါင်းငုံ့ချကာ ဖြေလိုက်တော့တဲ့အခါ ပြုံးကာ ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်သွားလေတဲ့ချင်းကျီအိုက်က စားပွဲမှာထိုင်ပြီးနောက် စားစရာတွေကို ဓာတ်ပုံအရင်ရိုက်ကာ ဂူယူရှန်းဆီစာပို့နေသည် ။
“ယူရှန်းရေ ဒါကကျွန်မရဲ့ညစာ....”
ဓာတ်ပုံပို့လို့အပြီး တူကိုင်ကာ ညစာကို အားရပါးရစားနေလေတဲ့ ချင်းကျီအိုက်က ပုံမှန်ထက် ပိုစားသည် ။ စားလို့အပြီးမှာလည်း လမ်းလျှောက်ထွက်ဖို့ အဒေါ်ကြီးကို ပြောခဲ့သည်ကြောင့် သူတို့ ခြံထဲ မှာ ခဏလမ်းလျှောက်ကြတဲ့အခါ လာဗင်ဒါပန်းကို တွေ့လိုက်ရတာမို့ ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီး ဂူယူရှန်းဆီစာထပ်ပို့မိသည် ။
“ယူရှန်း လှတယ်မလား ..သဘောကျတယ်ဆိုရင် စာပြန်ပါဦး”
မျက်ရည်တွေစီးကျနေတဲ့ အဒေါ်ကြီးကို ချင်းကျီအိုက်မြင်တဲ့အခါ မျက်မှောင်ကြုံ့လိုက်ပြီး...
“စိတ်မပူပါနဲ့ ယူရှန်းအဆင်ပြေပြေရှိနေမှာ”
အဒေါ်ကြီးရဲ့ပါးပြင်ထက်က မျက်ရည်တွေကို သုတ်ပေးဖို့ရာ
ချင်းကျီအိုက် လမ်းလှမ်းလိုက်ရင်း ...
“တကယ်ပါ ယူရှန်းက သူနောက်အပတ်ပြန်လာမယ်လို့ပြောထားတယ် ပဲစေ့လေးကိုမွေးရင် ကျွန်မနဲ့အတူရှိနေပေးမယ်တဲ့ သူအဆင်ပြေပြေရှိနေမှာပါ...ဟုတ်တယ် သေချာပေါက် အဆင်ပြေနေမှာ အဆင်ပြေနေမှာပါ ဟုတ်တယ်....”
-----------------------------------------------------------------------
စာစဉ် ၂၇၊ အခန်း ၂၁။ ယူရှန်းနဲ့ ကျီအိုက်ရဲ့ကလေးလေး (11)
“အား .....”
အကြိမ်ကြိမ်ရေရွတ်မိနေတဲ့ စကားတွေကြား ထွက်ပေါ်လာတဲ့ ညည်းသံနှင့်အတူ ချင်းကျီအိုက် ဗိုက်ကို ဖိကိုင်ထားလိုက်မိသည် .... ရုတ်တရက်နာကျင်မှုက ပုံမှန် ကန်သည့်ပုံစံမျိုးမဟုတ် ။
“သခင်မလေး သခင်မလေး ဘာဖြစ်လို့လဲ”
ချင်းကျီအိုက် လက်မောင်းတို့ကို အဒေါ်ကြီး စိုးရိမ်တကြီး ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီးနောက် နာကျင်မှုပိုတိုးလာပုံရတဲ့ ချင်းကျီအိုက်က နှုတ်ခမ်းတို့ပင် ဖြူဖျော့လာပြီး အသက်ရှူသံတွေလည်း ပြင်းလာသည် ။
“သခင်မလေး ဗိုက်နာနေလို့လား အိမ်ထဲကို အရင် ဝင်ရအောင် ကျွန်မ ဒေါက်တာ ရှာ ကိုဖုန်းဆက်...”
“ဟင့်အင်း”
အဒေါ်ကြီးလက်ကိုခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ပြီး နာကျင်မှုပိုပိုတိုးလာပုံရတဲ့ ချင်းကျီအိုက်မျက်နှာက တော်တော်လေးကို ဖြူဖျော့လာလေပြီ ။
“ကျွန်မ...ကျွန်...မွေးတော့မယ်ထင်တယ်”
အတွေ့အကြုံရှိတဲ့ အဒေါ်ကြီးက ချက်ချင်းပဲ စိတ်ကိုငြိမ်ငြိမ်ထားကာ အာရှာကို ကားပြင်ဆင်ထားခိုင်းလိုက်ပြီး ချင်းကျီအိုက်ပြင်ဆင်ထားခဲ့တဲ့ အိတ်တွေကို အခန်းထဲက ပြေးယူလိုက်တော့သည် ။
ဆေးရုံကို သွားနေတဲ့လမ်းမှာတင် ဒေါက်တာ ရှာ ကို အဒေါ်ကြီး ဖုန်းခေါ်လိုက်ပြီးနောက် ဂူစံအိမ်ဆီ ဖုန်းဆက်ဖို့ ပြင်တဲ့အခါ ချင်းကျီအိုက်က ဗိုက်ကိုဖိကိုင်ထားရင်း အားတင်းကာ စကားပြောလာသည် ။
“အဖိုးကို ...ယူရှန်းအကြောင်းမပြောနဲ့နော်”
ဂူယူရှန်းပျောက်နေတဲ့အကြောင်းကို မပြောခိုင်းသည် ဆိုတာ အဒေါ်ကြီးနားလည်တာမို့ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တော့သည် ။
ဂူယူရှန်းမှာခဲ့ဖူးသည့်အတိုင်း
လုဘန်ချန်းနှင့် ရှောင်ဝမ့်ကိုလည်း ဖုန်းဆက်ရဦးပေမည် ။
မွေးဖွားဖို့ရက်က ၁၀ ရက်လောက်လိုသေးတယ် ဆိုပေမဲ့ စောမွေးခြင်းဟာ ဂူယူရှန်းပျောက်နေကြောင်း ကြားလိုက်ရသည့်သတင်းကြောင့် ဖြစ်နိုင်ချေသည် ။
ဆေးရုံကို ရောက်သည့်အချိန်မှာတော့ ချင်းကျီအိုက် တော်တော်လေး နာကျင်နေပြီဖြစ်ပြီး ရေမွှာလည်း ပေါက်သွားခဲ့သည် ။
အကြောင်းကြိုကြားခြင်းခံထားရတဲ့ ဒေါက်တာ ရှာ ကတော့ သူမကို ဆေးရုံမှာကိုစောင့်နေပြီး အားလုံးအသင့်ပြင်ဆင်ထားနိုင်ခဲ့သည် ။
ကိုယ်ဝန် ၇ လမှာတည်းက ကြိုပြီး လမ်းညွှန်ချက်တွေ ဖတ်ခဲ့ရတာမို့ အခုလိုအချိန်မှာ အသက်ကို ဖြေးဖြေးချင်းရှူရမည်ဆိုတာ ချင်းကျီအိုက် သိသည် ။
နာကျင်နေသည့်ကြားက ဂူယူရှန်းကိုသာ မျှော်နေမိသည့်သူမ စိတ်ထဲမှာ ဂူယူရှန်း သူမဘေးမှာရှိမနေဘူး ဆိုတဲ့အသိက ဝင်ရောက်နေသည် ။
အလုပ်ရှုပ်နေကြတဲ့ဆရာဝန်တွေက သူမ နားမှာ ဆူညံနေကြပေမဲ့ ချင်းကျီအိုက် ဘာစကားသံကိုမှမကြားနိုင်ပဲ သူမနှလုံးသားထဲမှာ
ယူရှန်းရဲ့ နာမည်ကသာ ပဲ့တင်ထပ်နေခဲ့သည် ။
……
“မိခင်က အားထပ်မသုံးနိုင်တော့ဘူး ဒီအတိုင်းသာ ဆက်သွားရင်အခြေအနေမကောင်းဘူး ကလေးမွန်းလာလိမ့်မယ်”
“သွေးလည်းဆင်းမဲ့ လက္ခဏာတွေပေါ်နေတယ် တခြားနည်းလမ်းစဉ်းစားမှဖြစ်မယ်ထင်တယ်”
“သူ့မိသားစုဝင်တွေအပြင်မှာရှိတယ်မလား ခေါ်လိုက်....”
------------------------------------------------------------------------
စာစဉ် ၂၇၊ အခန်း ၂၂။ ယူရှန်းနဲ့ ကျီအိုက်ရဲ့ကလေးလေး (12)
“ဘာလို့ ရုတ်တရက်ကြီး မွေးဖွားဖို့ ခက်ခဲသွားတာလဲ အားလုံးအဆင်ပြေပြေရှိနေပါတယ်လို့ပြောခဲ့တယ်မလား”
“ရှောင်အိုက် ရှောင်အိုက်”
“သခင်မလေး သခင်မလေး”
မွေးဖွားခန်းအပြင်ဘက်ကနေ ရင်းနှီးတဲ့အသံတွေအများကြီး ကြားနေရတာကြောင့် သူမ နိုးထလိုက်ချင်ပေမဲ့ အရမ်းမောပြီး အိပ်ချင်နေမိသည် ။
“ဒေါက်တာ ဒါလေး အထဲကို ယူသွားပေးပါလား..”
ရှောင်ဝမ့်စကားသံတစ်ချို့ကို ချင်းကျီအိုက် ကြားလိုက်ပေမဲ့
အသံတို့က နီးလိုက်ဝေးလိုက် ။
အိပ်ပျော်ခြင်းဆီတဖြေးဖြေး နီးကပ်လာချိန်မှာပဲ ရင်းနှီးနေတဲ့ အသံကြည်ကြည်ကိုကြားလိုက်ရတော့သည် ။
“ရှောင်အိုက်”
ယူရှန်းအသံပဲ ...သူမ ဘေးမှာ ရောက်နေသလိုပင် မို့ ချင်းကျီအိုက်မျက်ခုံးတို့ အသာပင့်တက်သွားမိသည် ။
“ရှောင်အိုက် ကိုယ်ပြန်လာတာကို စောင့်နေပေး ကိုယ်ပြန်လာရင် မင်းနဲ့ လက်ထပ်မယ်”
ဂူယူရှန်း ထွက်မသွားခင်ညက တံတားပေါ်မှာ ပွေ့ဖက်ခဲ့တဲ့ဂူယူရှန်းရဲ့ ထွေးပွေ့မှုတွေ ၊ ကြယ်တွေလို တောက်ပနေတဲ့ သူ့မျက်လုံးတွေက ချင်းကျီအိုက်အာရုံထဲ ထင်ထင်ရှားရှား ။
“ရှောင်အိုက် ကိုယ်ပြောတာကို မှတ်ထားပေး ကိုယ်ပြန်လာမှာ ကိုယ်ပြန်လာပြီးမင်းကို လက်ထပ်မှာမို့လို့ စောင့်နေပေးပါ”
ဟုတ်သည် ...သူမကို ဂူယူရှန်း ကတိပေးခဲ့သည်မို့ သူပြန်လာမည်မှာသေချာသည် ။
ချင်းကျီအိုက်အသက်ရှူသံတို့ တဖြေးဖြေးတည်ငြိမ်လာပြီး နှလုံးခုန်သံတွေလည်း ပုံမှန်ဖြစ်လာသည် ။
“ရှောင်အိုက် ကိုယ်မင်းဘေးမှာမရှိပေးနိုင်တဲ့အချိန်အတွင်း ကိုယ်တို့ရဲ့ပဲစေ့လေးကိုရော မင်းကိုမင်းရော ဂရုတစိုက်နေပေးပါ
ကိုယ့်ဘဝမှာ မင်းတို့ နှစ်ယောက်ပဲရှိရင်တောင်လုံလောက်ပြီမို့လို့”
“မင်းကိုမင်းရော ပဲစေ့လေးကိုရောဂရုစိုက်ပေးနော်”
ပဲစေ့လေး ......
ချင်းကျီအိုက် မျက်လုံးတို့ ဆတ်ခနဲပွင့်လာကာ လက်ကို
သူမ ဗိုက်ပေါ်တင်ထားလိုက်ပြီးနောက် ရုတ်တရက် အားတို့ပြည့်တက်လာသလိုပင် ။
“အခြေအနေကောင်းလာပါတယ် မိန်းကလေး ကျွန်မပြောတာကို သေချာနားထောင်နော် ကျွန်မပြောမှ ညှစ်ပေး ..မလိုအပ်ပဲ ညှစ်ရင် အားပဲကုန်လိမ့်မယ်”
ချင်းကျီအိုက် အိပ်ယာခင်းကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ဆရာဝန်ပြောသည့်စကားကို ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည် ...
နာကျင်မှုကြောင့် မျက်ရည်တို့ပင် စီးကျနေပေမဲ့ သူမ အားတင်းထားမိပါ၏...
၂ နာရီနဲ့ ၁၀ မိနစ်ခန့်အကြာမှာတော့ အခက်အခဲမရှိ ကလေးကို မွေးဖွားလိုက်နိုင်ပြီး ကလေးငိုသံလည်း မွေးခန်းထဲမှာပျံ့လွင့်သွားတော့သည် ။
ချင်းကျီအိုက်လည်းပင်ပန်းလွန်းလှပြီမို့ အိပ်ယာပေါ်မှာသာ လဲလျောင်းနေခဲ့ပြီး ခေါင်းပင်မထောင်နိုင်တော့ ... သူနာပြုက ကလေးကို သန့်ရှင်းပြီးမှ သာ ချင်းကျီအိုက်ကိုပြသည် ။
ကိုယ်ဝန်ဆောင်စဉ်မှာ အသီးတွေ စားခဲ့တာမို့ ကလေးက အသားအရည်ကြည်လှသည် ။
ကလေးကို အောင်အောင်မြင်မြင်မွေးဖွားလိုက်နိုင်ပြီမို့
ချင်းကျီအိုက် စိတ်ချစွာ မျက်လုံးတို့ ပိတ်ချလိုက်ပါတော့၏....
…
ချင်းကျီအိုက် နိုးလာချိန်မှာတော့ နောက်တစ်နေ့မနက်ပင် ရောက်နေခဲ့လေချေပြီ .....
------------------------------------------------------------------------
စာစဉ် ၂၇၊ အခန်း ၂၃။ ယူရှန်းနဲ့ ကျီအိုက်ရဲ့ကလေးလေး (13)
ချင်းကျီအိုက်နိုးလာတဲ့ အချိန် လူတွေအများကြီး ရှိနေကြသည့်အထဲမှ
သူမ နားကိုအရင်ဆုံးပြေးလာသူက ရှုဝန်နူးပင် ။
“ရှောင်အိုက် နိုးပြီလား”
အဒေါ်ကြီးကတော့ သူမ နိုးသည်နှင့် ဂျင်းစွပ်ပြုတ်ရည်ကို ယူလာကာ
သူမ ဘေးမှာ လာထိုင်ကာကျွေးသည် ။
နေ့လည်ပိုင်းမှာတော့ ချင်းကျီအိုက် အခန်းထဲကို သူနာပြုက ကလေးခေါ်လာပေးသည် ။ နာနီကျန်းက အဖိုးကို ကလေးပြတဲ့အခါ အဖိုးကတော်တော်လေးပျော်နေပုံပင် ။
သို့သော်ကျန်းမာရေးမကောင်းတဲ့အဖိုးက ကလေးကို မချီနိုင်တာကြောင့် နာနီကျန်းချီထားသည်ကိုပင် ကြည့်နိုင်လေသည် ။ ထို့နောက်မှာတော့ နာနီကျန်းက ကလေးကို ချန်းကျီအိုက်ဆီယူလာပေးသည် ။
ရှုဝန်နူး ၊ ရှောင်ဝမ် ၊လုဘန်ချန်း အပြင်အဒေါ်ကြီးရော အာရှာရော အကုန်ဆေးရုံခန်းထဲမှာရှိနေကြပြီး အကုန်လုံးရဲ့အကြည့်က နာနီကျန်းလက်ထဲက ကလေးဆီမှာပင် ။
လူတွေအများကြီးရှိနေသည့်တိုင် မငိုတဲ့ ကလေးက သူစိမ်းမကြောက်တတ်ပုံပင် ...
ချင်းကျီအိုက်နဲ့တူတဲ့ မျက်လုံးနက်နက်တွေနဲ့ ချင်းကျီအိုက်ကို စိုက်ကြည့်နေပြီးနောက် ပါးစပ်မှာ ပူစီဖောင်းတွေထွက်လာလေသည် ၊
ချစ်စရာကောင်းလွန်းတာမို့ ချင်းကျီအိုက် အပြုံးတို့ ဖြစ်တည်လာရပြီး ကလေးရဲ့ပါးပြင်နုနုလေးကိုငေးကြည့်မိသည် ...
ဂူယူရှန်းနဲ့လည်း တူတာမို့ ဂူယူရှန်းရဲ့ ခေါင်းဆောင်ဟောင်းဆိုသူ လာပြောသွားတဲ့စကားတို့ကို သတိရမိတာကြောင့် ချင်းကျီအိုက် မျက်လုံးတို့ မျက်ရည်ပြည့်လာရတော့လေသည် ။
အဖိုးလည်း ရှိတာကြောင့် ချင်းကျီအိုက်ငိုလို့မဖြစ်တာမို့ ကျချင်နေသည့်မျက်ရည်တို့ကို ဥပေက္ခာပြုရင်း ကလေးကို ရင်ခွင်ထဲ ပွေ့ထားလိုက်တော့သည် ။
ချင်းကျီအိုက်လည်း နားချင်နေမှာမို့ သတင်းလာမေးသူတွေလည်း တရွေ့ရွေ့ပြန်သွားကြခဲ့ပြီးနောက်မှာတော့ အဖိုးကို ပြန်လိုက်ပို့ပေးဖို့ အဒေါ်ကြီးနဲ့ အာရှာကို ချင်းကျီအိုက် မှာလိုက်သည်မို့ ရှောင်ဝမ်နှင့် ချင်းကျီအိုက်သာ အခန်းထဲမှာကျန်ခဲ့တဲ့အခါ ကလေးကို အိပ်ယာဘေးမှာ အသာချလိုက်ပြီး အသံဖမ်းစက်လေးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ကာ ..
“ယူရှန်းက သူမသွားခင်ဒါလေးချန်သွားတာလား”
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာဂူကကျွန်တော့်ကိုပေးခဲ့တာ ... မီးဖွားတဲ့အခါအခက်အခဲရှိလာနိုင်လို့ ကျွန်တော်ဒါလေးပေးဖြစ်ခဲ့တာ”
“တခြား သူမှာခဲ့တာရှိသေးလား”
“ဆရာဂူက ကလေးအတွက် မူကြိုကျောင်းတွေ အလယ်တန်းကျောင်း အထက်တန်းကျောင်းတွေကိုပါ ပြောပြသွားပါသေးတယ်”
ချင်းကျီအိုက် လည်ချောင်းထဲပင် စူးစူးနစ်နစ် ဆို့နင်နေရပြီး ကြောက်စိတ်တို့က သူမကို လွှမ်းခြုံထားလေသည် ။
ရှောင်ဝမ် ထွက်သွားချိန်မှာတော့ အသံဖမ်းစက်လေးကို ချင်းကျီအိုက်ထပ်ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့သည် ။
“ရှောင်အိုက် ကိုယ်ပြန်လာတာကို စောင့်နေပေး ကိုယ်ပြန်လာရင်
မင်းနဲ့ လက်ထပ်မယ် ပြီးတော့ ရှောင်အိုက် ကိုယ်တို့ရဲ့ပဲစေ့လေးကိုရော မင်းကိုယ်မင်းရော သေချာဂရုစိုက်နော် ကိုယ့်ဘဝမှာ မင်းတို့နှစ်ယောက်ပဲရှိရင် လုံလောက်ပြီမို့လို့”
-------------------------------------------------------------------------
စာစဉ် ၂၇၊ အခန်း ၂၄။ ယူရှန်းနဲ့ ကျီအိုက်ရဲ့ကလေးလေး (14)
ဂူယူရှန်း စကားလုံးတိုင်းမှာ ချင်းကျီအိုက် နှလုံးအိမ်တို့ အောင့်တက်လာရသည် ။
ဘေးမှာအိပ်ပျော်နေတဲ့ သူမတို့ရဲ့ကလေးလေး ကိုချင်းကျီအိုက် ကြည့်လိုက်ချိန်မှာပဲ မျက်ရည်တို့က ပါးပြင်တစ်လျှောက်စီးကျလာတော့သည် ။
သူမကို ပျော်ရွင်မှုတွေဆီခေါ်ဆောင်ပေးနိုင်တဲ့ ယောကျ်ားမျိုးပျောက်ကွယ်သွားမှာကို သူမ တကယ်ပဲကြောက်နေမိသည် ။
ဂူယူရှန်းက အနေအေးပေမဲ့ သူမ အပေါ် နွေးထွေးမှုအပြည့်အဝပေးနိုင်တဲ့ယောကျ်ားမျိုးဖြစ်ပြီး မီးဖွားတဲ့အချိန်
သူ ရှိမနေနိုင်ခဲ့သည်တိုင် စကားလုံးတွေနှင့်အတူရှိနေပေးခဲ့သည် ။
…
၂ရက်အကြာမှာတော့ ချင်းကျီအိုက်နှင့်ကလေးလည်း ဆေးရုံက ဆင်းလာကြပြီး ချင်းကျီအိုက်သည်လည်း ပုံမှန်အတိုင်း ဂူယူရှန်းကို စာပြန်ပို့ဖြစ်သည် ။ အများစုကတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ကလေးလေးအကြောင်းတွေပင် ။
ဂူယူရှန်းရဲ့ပျောက်ဆုံးမှုကို အဖိုးကမသိသေးတာကြောင့် အဒေါ်ကြီးနှင့်အာရှာလည်း စကားပြောတာကို သတိထားနေရသည် ။ အဲ့ဒီနေ့က ဂူယူရှန်းရဲ့ခေါင်းဆောင်ဟောင်းလို့ဆိုသူ ပြောသွားခဲ့တဲ့ စကားတွေကိုမကြားခဲ့သည့်အတိုင်း သူတို့အားလုံးဟန်ဆောင်နေကြရပြီး ချင်းကျီအိုက်သည်လည်း အန္တရာယ်များတဲ့မီးဖွားမှုအပြီးမှာတောင် ကျန်းကျန်းမာမာဖြစ်အောင်ကြိုးစားပြီးနေရသည် ။ အိပ်ချိန်လည်းပုံမှန်အိပ်ပြီး တစ်နေ့တာလုပ်ဆောင်ရမည်တွေကိုလည်း ပုံမှန်လုပ်ကာ ကလေးဘေးမှာလည်း အချိန်ပြည့်နေပေးခဲ့သည် ။
ကလေးမွေးဖွားပြီးတာ ၅ ရက်မြောက် တစ်နည်းပြောရလျှင် ဂူယူရှန်းပျောက်ဆုံးနေတာ ၈ ရက်မြောက်နေ့ ...
အဲ့ဒီညနေခင်းမှာ ချင်းကျီအိုက် ညစာစားဖို့ရာ ထမင်းစားခန်းထဲ အဝ◌င်မှာပဲ ထမင်းစားခန်းက တီဗီမှာကြားလိုက်ရတဲ့ သတင်းကြောင့် ချင်းကျီအိုက် တီဗီကိုမော့ကြည့်လိုက်မိသည် ။ ယူနမ်နယ်စပ်မှာ မိုင်းဗုံး ၂ လုံးပေါက်ကွဲသွားပြီး သေဆုံးသူ ၁ ယောက် ဒဏ်ရာရသူ အယောက် ၃၀ နှင့်ပျောက်ဆုံးနေသူ ၁၂ ယောက်ရှိသည်ဟု ပြောသည် ။
တီဗီကိုမော့ကြည့်နေတဲ့ ချင်းကျီအိုက်ကို အဒေါ်ကြီးလည်း သတိပြုမိတာကြောင့် ....
“ရုပ်ရှင်လာပြီထင်တယ် ချန်နယ်ပြောင်းမှပဲ...”
“ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ်”
အဒေါ်ကြီးစကားကို ထောက်ခံလိုက်တဲ့ အာရှာက တီဗီရီမုတ်ကိုယူကာ ချယ်နယ်ပြောင်းနေပေမဲ့ ချင်းကျီအိုက်က တီဗီကိုသာ စိုက်ကြည့်နေတာမို့ အဒေါ်ကြီးလည်း အာရုံပြောင်းဖို့ကြိုးစားရလေသည် ။
“သခင်မလေး ငါးစွပ်ပြုတ်ယူဦးမလား နောက်တစ်ပန်းကန်လောက်စားလေ”
အဒေါ်ကြီးကို စက္ကန့် ၃၀လောက်ကြာအောင် စိုက်ကြည့်နေပြီးမှ ခေါင်းခါပြတဲ့ ချင်းကျီအိုက်က ကိုင်ထားတဲ့ တူကို ချကာ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တော့သည်။
“ပဲစေ့လေးကို ဒိုက်ပါ လဲပေးဖို့ အပေါ်တက်တော့မယ်နော်”
ခြေလှမ်းတို့ခပ်သွက်သွက်လျှောက်သွားတဲ့ ချင်းကျီအိုက်နောက်ကို အဒေါ်ကြီးလိုက်သွားလိုက်ပြီး ပိတ်သွားခဲ့ပြီဖြစ်တဲ့ တံခါးကိုခေါက်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ ခဏအကြာမှသာ
ချင်းကျီအိုက်က တံခါးလာဖွင့်ပေးသည် ။
ကလေးက စောင်အောက်မှာအိပ်ပျော်နေပြီး ချင်းကျီအိုက်ကတော့ ကလေးနားမှာထိုင်ကာ ဂူယူရှန်းဆီစာပို့နေလိုက်သည် ။
…
ရက်တွေပြောင်းလဲသွားခဲ့ပေမဲ့ မျှော်နေခဲ့တဲ့ သတင်းကောင်းက ဘာဆိုဘာမျှပင်မကြားရ ..သို့သော်. မီးဖွားပြီး ၈ ရက်မြောက်နေ့မှာပဲ ဂူယူရှန်းသတင်းကို ကြားလိုက်ရတော့သည် ။
------------------------------------------------------------------------
စာစဉ် ၂၇၊ အခန်း ၂၅။ ယူရှန်းနဲ့ ကျီအိုက်ရဲ့ကလေးလေး (15)
ဂူယူရှန်းကို ရွာသားတွေက တွေ့ပြီး ဆေးရုံတင်ပေးခဲ့ကြကြောင်းနှင့် ဂူယူရှန်း တက်နေတဲ့ ဆေးရုံကိုလည်း စစ်တပ်ကအကြောင်းကြားပေးကြသည် ။
ဂူယူရှန်းပျောက်ဆုံးနေသည်ဟု သတင်းကြားစဉ်ကတောင် မျက်ရည်မကျပဲတင်းခံနိုင်ခဲ့တဲ့ သူမ ....အခုချိန်မှာတော့ မြိုသိပ်ထားခဲ့ရသမျှ မျက်ရည်တွေ စုပုံကာ ကျလာသလိုပင် ။
ဂူယူရှန်း သတိပြန်ရချိန်မှာတော့ ကလေးအသက် ၂၅ ရက် ရှိလေပြီဖြစ်ပြီး ဖုန်းလည်းမရှိတာကြောင့် ချင်းကျီအိုက်ဆီလည်း ဆက်သွယ်လို့မရခဲ့ပါ ၊
……
မီးဖွားပြီး ရက် ၃၀ မှာတော့ ချင်းကျီအိုက်လည်း အပြည့်အ၀ အနားယူပြီးပြီမို့ ဂူယူရှန်းဆေးရုံတက်နေတဲ့ နေရာဆီ လိုက်သွားခဲ့တော့သည် ။
……
ချင်းကျီအိုက်ဆေးရုံထဲကို ဝင်တဲ့အချိန် ဓာတ်လှေကားစီးတဲ့အချိန် ဂူယူရှန်းအခန်းထဲကို ဝင်ခါနီးအချိန်တိုင်းမှာ သူမ နှလုံးခုန်သံတွေက တရိပ်ရိပ် မြန်ဆန်လာတာကြောင့် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ တံခါးကိုဆွဲဖွင့်လိုက်တော့သည် ။
ဆေးရုံကုတင်ပေါ်မှာ လှဲနေတဲ့ ဂူယူရှန်းကမျက်လုံးတွေပိတ်ထားပြီး အိပ်မောကျနေသည် ။ ပြတင်းပေါက် ကနေ ထိုးနေတဲ့ နေရောင်ကြောင့် ဂူယူရှန်းမျက်နှာက ရွှေရောင်သန်းလို့ ......
ဂူယူရှန်းဆီဖြေးဖြေးချင်း လျှောက်သွားလိုက်ပြီး နောက်မှာတော့ အိမ်မက်လေလားဟု စမ်းသပ်ချင်တာကြောင့် ဂူယူရှန်းပါးပြင်ကို ထိတွေ့လိုက်တဲ့အခါ ခပ်နွေးနွေးအထိအတွေ့ကြောင့် အိမ်မက်မဟုတ်ကြောင်း သိလိုက်ရသည် ။
မျက်တောင်တို့ တဖြေးဖြေးလှုပ်ခတ်လာပြီးနောက် ပွင့်ဟလာတဲ့ ဂူယူရှန်းမျက်လုံးက မျက်နှာကြက်ကို စိုက်ကြည့်နေခဲ့ပြီးနောက်
သူမကို ကြည့်လာတော့သည် ။
“ရှောင်အိုက် ...ဂူယူရှန်း ဆိုတဲ့ ဒီယောကျ်ား မင်းဆီကိုအပြီးပြန်လာပြီ”
ဂူယူရှန်း စကားကြောင့် ချင်းကျီအိုက် မျက်ရည်တို့ စီးကျလာပြီးနောက်မှာတော့ ဂူယူရှန်းလက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်လိုက်မိပါ၏....
ရင်းနှီးနေတဲ့ နှလုံးခုန်သံကို နားထောင်ရင်းနဲ့တင် လွမ်းဆွတ်ရတာမို့ ပိုတိုးလို့ပင် ငိုချမိသည် .....
…
ဂူယူရှန်းတာဝန်ထမ်းဆောင်နေရတဲ့ ကိစ္စသည်လည်း အောင်အောင်မြင်မြင်ပြီးဆုံးသွားပြီဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရပြီး
၂ ရက်အကြာမှာပဲ ဂူယူရှန်းဆေးရုံကဆင်းခွင့်ရခဲ့သည် ... ကလေးကိုလည်းတွေ့ချင်လှပြီမို့ ထိုညတွင်ပဲ ပေကျင်းကို ပြန်လာဖို့ စဉ်းစားခဲ့ကြသည် ။
မပြန်ခင်မှာ ဂူယူရှန်းက ချင်းကျီအိုက်ကို စစ်တပ်ထဲအလည်ခေါ်သွားခဲ့သေးသည် မို့ တပ်သားတွေနဲ့အတူ နေ့လည်စာလည်း အတူစားဖြစ်ခဲ့ကြသည် ။
“ဒါက ကျွန်တော့်အမျိုးသမီးလေ ချင်းကျီအိုက်တဲ့”
ဂူယူရှန်းက လူတိုင်းကို လိုက်မိတ်ဆက်လို့အပြီးမှာတော့ တပ်သားတစ်ယောက်က တစ်ခုခုကိုသတိရဟန်နှင့် ....
“သူက အချစ်ဦးလားဗိုလ်ကြီး”
-----------------------------------------------------------------------
စာစဉ် ၂၇၊ အခန်း ၂၆။ ယူရှန်းနဲ့ ကျီအိုက်ရဲ့ကလေးလေး (16)
ဂူယူရှန်းကို ချင်းကျီအိုက်လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည့်အခါ ဂူယူရှန်းက အရက်သောက်လို့မရတာကြောင့် ရေခွက်ကိုမော့သောက်ပြီးနောက်မှ
ခေါင်းကို ငြိမ့်ကာ ...
"ဒါပေါ့"
"ကျွန်တော်က စစ်ထဲရောက်တာမကြာသေးလို့ သေနတ်ပစ်တာကို ဗိုလ်ကြီးဂူဆီက သင်ဖို့လုပ်ခဲ့တာလေ တစ်ရက် ဗိုလ်ကြီးရဲ့သေနတ်ပစ်လေ့ကျင့်ခန်းထဲ သွားတော့ ပစ်မှတ်မှာ "ရှောင်အိုက်" ဆိုပြီး ရေးထားတယ် အဲ့ဒါကြောင့် ခန့်မှန်းကြည့်လိုက်တာပါ မှန်သွားမယ်တောင်ထင်မထားဘူး"
ချင်းကျီအိုက် ပြုံးကာ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီးနောက်မှာတော့ ဂူယူရှန်းကို ကြည့်လိုက်မိတဲ့ အခါ ဂူယူရှန်းက သူမ အကြည့်အောက်မှာ ခပ်ပြုံးပြုံး ။
စားသောက်လို့အပြီးမှာတော့ စစ်သားတွေလည်း ကန်တင်းကနေ ထွက်သွားကြတော့မည်မို့ မသွားခင် ဂူယူရှန်းကို လာနှုတ်ဆက်ကြသည် ။
"စစ်ထဲရောက်တာအစပိုင်းပဲရှိသေးတယ် ဆိုပေမဲ့ ဗုံး ၁၂၇ ဗုံးတောင် ကျွန်တော်ခွဲခဲ့ရပြီးပြီဗိုလ်ကြီးရာ ...ဖြစ်နိုင်မယ်ဆို နောက်ထပ်ဗုံးတွေထပ်မခွဲချင်တော့ဘူး"
"ကျွန်တော့်မှာ ဆုတောင်းတစ်ခုပဲရှိတယ် အဲ့ဒါက နောက်နှစ်မှာ ကျွန်တော့်မိန်းမကို ပြန်တွေ့နိုင်ဖို့ပဲ ပြီးတော့ ဗိုလ်ကြီးတို့အားလုံးကိုလည်း ထပ်တွေ့ချင်သေးတယ်"
ဂူယူရှန်းက ရေတစ်ခွက်ကို မော့သောက်လိုက်ပြီးနောက်မှာတော့ သူ့ကိုနှုတ်ဆက်နေကြတဲ့ လူတွေကို စကားပြန်ပြောလိုက်တော့သည် ။
"အားလုံးပဲ အန္တရာယ်ကင်းကင်းနဲ့ အိမ်ပြန်နိုင်ကြပါစေကွာ"
အန္တရာယ်ကင်းကင်း ဆိုတဲ့ ဂူယူရှန်းရဲ့စကားကြောင့် စစ်သားတွေအားလုံးငြိမ်ကျသွားခဲ့ရတော့သည် ။ အန္တရာယ်ကင်းကင်းဆိုတဲ့ ဘဝမျိုးက သူတို့အတွက်ဝေးကွာလွန်းတဲ့ တန်ဖိုးကြီးအိမ်မက်ပေပဲမို့ မမျှော်လင့်နိုင်ရဲကြပါ ။
ဂူယူရှန်းက ငြိမ်ကျနေတဲ့ စစ်သားတွေကို အားပေးဖို့ရာ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး စစ်သားတွေရဲ့ ဓလေ့အရ လက်ကိုမြှောက်လိုက်တဲ့အခါ တခြားစစ်သားတွေပါ လက်မြှောက်လာကြရင်း အားအင်ဖြည့်တင်းကြသည် ။
ထို့နောက်တွင်မှ ဂူယူရှန်းလည်း ချင်းကျီအိုက်လက်ကိုဆွဲကာ ကန်တင်းကထွက်သွားလိုက်တော့လေသည် ။
ကားပေါ်မှာလည်း ဂူယူရှန်းကို ချင်းကျီအိုက် လှည့်လှည့်ကြည့်မိပေမဲ့ ဂူယူရှန်းကတော့ သူမ ကို ပြန်ကြည့်မလာခဲ့ပဲအတွေးထဲ နစ်မျောနေပုံပါပင် ...
------------------------------------------------------------------------
စာစဉ် ၂၇၊ အခန်း ၂၇။ ယူရှန်းရဲ့လက်ထပ်ခွင့်တောင်းဆိုခြင်း (1)
ပေကျင်းကိုလေယာဉ်ဆိုက်ချိန်က မနက် ၁ နာရီ ဖြစ်ပြီး အိမ်ပြန်ရောက်ဖို့က နာရီဝက်လောက်ကြာသည် ။ အဒေါ်ကြီးနှင့် အာရှာလည်း သူတို့ပြန်လာမည်ကို သိတာကြောင့် မအိပ်သေးပဲစောင့်နေခဲ့ကြသည် ။
ဂူယူရှန်းအိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့် ဖိနပ်အမြန်ချွတ်ကာ အပေါ်ထပ်ကို ပြေးတက်သွားခဲ့တာမို့ ချင်းကျီအိုက် သူ့အနောက်က လိုက်ခဲ့တဲ့အခါ ဂူယူရှန်းက အိပ်ယာဘေးမှာ ဒူးထောက်ကာထိုင်ချပြီး ကလေးကို ကြည့်နေသည် ။
ကလေးရဲ့လက်နုနုကို ခပ်ဖွဖွထိနေတဲ့ အချိန် ဂူယူရှန်းရင်ထဲ ဖြစ်တည်လာတဲ့ခံစားချက်ကဖော်ပြလို့ပင်မရ ....
ထို့နောက် ဘေးမှာရပ်နေတဲ့ ချင်းကျီအိုက်ကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ဖက်လိုက်ကာ ...
“ရှောင်အိုက် ခက်ခဲခဲ့မှာပဲ အခု ကိုယ်က မင်းတို့နှစ်ယောက်အတွက်ဘာမဆိုလုပ်ပေးပါ့မယ်”
ဂူယူရှန်းပြောလို့မဆုံးသေးခင်မှာပဲ ပဲစေ့လေးက ထငိုတာကြောင့် အဖေအတွေ့အကြုံမရှိသေးတဲ့ ဂူယူရှန်းကြောင်အ သွားရတော့သည် ။
ချင်းကျီအိုက်ကတော့ တစ်လတာ အတွေ့အကြုံရှိနေပြီမို့ ကလေးကို ပွေ့ချီလိုက်သော်လည်း ဆက်ငိုနေသေးတာကြောင့် အခြေအနေကို နားလည်သွားပြီး အိပ်ယာပေါ်ပြန်ချကာ ဒိုက်ပါဖွင့်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ ထင်သည့်အတိုင်းပင် ။
ချင်းကျီအိုက် ဒိုက်ပါ အသစ် ယူပြီး လဲပေးမလို့ပြင်တုန်းမှာပဲ ဂူယူရှန်းပြောခဲ့တဲ့ စကားကို သတိရသွားလေသည်မို့ ဒိုက်ပါကို ဂူယူရှန်းလက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်ပြီး ....
“ဘာမဆိုလုပ်ပေးမယ်လို့ပြောခဲ့တယ်မလား အရင်ဆုံး သမီးလေးကို ဒိုက်ပါလဲပေးလိုက်ပါ”
ထို့နောက် ရေစိုဝတ်တစ်ခုကိုပါ ချင်းကျီအိုက်သွားယူကာ ဂူယူရှန်းလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်ပြီး ...
“သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးဖို့ပါမမေ့နဲ့ဦး”
……
ဂူယူရှန်း စစ်ထဲ ဝင်သွားသည်ကို ပြန်ထွက်လာမှသိလိုက်ရတဲ့ အဖိုးကတော့ ဂူယူရှန်းကို ကောင်းကောင်းဆူနေခဲ့ပြီး အန္တရာယ်ကင်းကင်းပြန်ရောက်လာသည်မို့ နောက်ဆုံးမှာတော့ ထပ်မလုပ်ဖို့သာဆုံးမလေသည် ။
လက်ထပ်တာခွင့်ပြုပေးဖို့ ချင်းကျီအိုက်တို့အမေဆီ သွားဖို့ စီစဉ်ခဲ့တဲ့ အစီအစဉ်ကိုလည်း အခုပင် အကောင်အထည်ဖော်ရပေမည်မို့ ရထားလက်မှတ်ဖြတ်ဖို့ရာ စဉ်းစားခဲ့ပေမဲ့ အဖိုးကပါ လက်ဆောင်တွေအများကြီး ထည့်ပေးလိုက်တာကြောင့် ရထားနှင့်သွားဖို့ရာအဆင်မပြေနိုင် ။
ထို့ကြောင့် ရှောင်ဝ◌မ့်ကိုသာ ဟန်ကျိုး ကို ကားမောင်းပို့ခိုင်းခဲ့ပြီး ရောက်သွားခဲ့ချိန်ကတော့
ညနေ ၅နာရီပင် ။
သူတို့လာမည်ဆိုတာကို သိစဉ်တည်းက ညစာပြင်ဖို့ရာ နေ့လည်တည်းက လုံးပန်းနေရသည့် ချင်းကျီအိုက်အမေကတော့ ကျီယမ်လည်းမရှိတာကြောင့် တစ်ယောက်တည်း ။
ဂူယူရှန်းနဲ့ရှောင်ဝမ်ကို ချင်းကျီအိုက်အမေက ကောင်းကောင်းသိတာမို့ နှုတ်ဆက်မနေတော့ပဲ လက်အရင်ဆေးပြီး ထမင်းစားဖို့သာ စကားစပြောလိုက်လေသည် ။
ထမင်းစားပွဲမှာတော့ ချင်းကျီအိုက် ဂူယူရှန်းနဲ့ လက်ထပ်မည့်အကြောင်းမပြောရသေးခင်မှာပဲ ချင်းကျီအိုက်အမေက ဟင်းတွေကို ရှောင်ဝမ့်ပန်းကန်ထဲထည့်ပေးသည် ။
“ထည့်စားနော် သား”
“အာ ...ဟုတ်ကဲ့ခင်ဗျ”
ဂူယူရှန်းကိုလည်း ဟင်းထည့်ပေးလိမ့်မည်ထင်ထားခဲ့ပေမဲ့ ထည့်မပေးတော့တာကြောင့် ချင်းကျီအိုက်ရော ဂူယူရှန်းပါ ရှောင်ဝမ့်ကိုလှည့်ကြည့်မိလိုက်ကြတော့သည် ။
ချင်းကျီအိုက်အမေက ချင်းကျီအိုက်နှင့်လက်ထပ်မည့်သူက ရှောင်ဝမ်လို့ထင်နေပုံပါပင် ။
“ရှောင်ဝမ်က ဘာအလုပ်လုပ်တာလဲ”
“ခင်ဗျာ … ကျွန်တော်က လက်ထောက်ပါ”
လက်ထောက်ဆိုတာဘာအလုပ်တွေလုပ်ရတယ် လစာ ဘယ်လောက်ရတယ်ဆိုသည်ကိုပါ သိချင်မိပေမဲ့ တခြားမေးခွန်းသာပြောင်းမေးလိုက်ပါ၏ ။
“မောင်နှမရောဘယ်နှစ်ယောက်ရှိလဲကွဲ့”
ရှောင်ဝမ်လည်း တစ်ခုခုတော့ မှားနေပြီထင်လိုက်တာကြောင့်
ဂူယူရှန်းကို လှမ်းကြည့်မိတဲ့အခါ ထင်သည့်အတိုင်း
ဂူယူရှန်းက စိတ်ဆိုးနေတဲ့ မျက်နှာဖြစ်နေလေပြီ သို့သော်လည်း မေးနေသည်ကိုတော့ကျော်သွားရင် ရိုင်းမည်မို့ ....
“ညီမလေးတစ်ယောက်ရှိပါတယ်ဗျ”
“အော်”
ချင်းကျီအိုက်အမေက မေးရင်း စွပ်ပြုတ်တွေ ရှောင်ဝမ့်အတွက်ထပ်ထည့်ပေးပြန်သည် ၊
“မိဘတွေကရောဘာလုပ်လဲ”
ချင်းကျီအိုက် သူမ အမေ အင်္ကျီလက်ကို ဆွဲလိုက်ပြီးနောက် သူမနားနားတိုးကပ်ကာ ...
“အမေ ဂူယူရှန်းက သမီးကိုလက်ထပ်ခွင့်တောင်းထားတဲ့လူလေ”
“သူက နင့်သူဌေးမဟုတ်ဘူးလား”
“ဟုတ်တယ်လေ”
“ကျီယမ်ပြောတာတော့ နင့်သူဌေးက တကယ်ချမ်းသာတာတဲ့”
“အင်း....”
ချင်းကျီအိုက် ခေါင်းငြိမ့်လိုက်တဲ့အခါ အမေဖြစ်သူက တွေဝေသွားပုံပင် ။
အရမ်းချမ်းသာတဲ့ လူက ဘယ်လိုလုပ်များ
သူမ သမီးကိုလက်ထပ်ခွင့်တောင်းရသည်နည်း ။
“ရှောင်အိုက် နင်နောက်နေတာမလား”
-----------------------------------------------------------------------
စာစဉ် ၂၇၊ အခန်း ၂၈။ ယူရှန်းရဲ့လက်ထပ်ခွင့်တောင်းဆိုခြင်း (2)
မယုံနိုင်အောင်ဖြစ်နေရတဲ့ ချင်းကျီအိုက် အမေရဲ့ စကားသံက ထမင်းစားဝိုင်းတစ်ဝိုင်းရှိ လူအားလုံး ကြားဖို့ရာလုံလောက်သည် ။
“အမေကလည်း”
အသံကျယ်သွားတာကို သတိထားမိသွားတဲ့ ချင်းကျီအိုက်အမေက ပါးစပ်ကို လက်နှင့်အုပ်ကာ ဂူယူရှန်းကို မချင့်မရဲ လှမ်းကြည့်သည် ။
ရှောင်ဝမ်သည်လည်း ဂူယူရှန်းကို ကြည့်မိတဲ့အခါ ခုနက သူ့ကို ကြည့်နေတဲ့ စိတ်ဆိုးနေတဲ့ မျက်နှာနှင့်မဆိုင်စွာပဲ အပြုံးတွေပန်ဆင်ထားပြီး နွေးထွေးမှုရစေတဲ့မျက်နှာထား မျိုးဖြစ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရတော့ သည် ။
တူကို ခပ်တင်းတင်းကိုင်ကာ ချင်းကျီအိုက်အမေ ချက်ထားသည့်ဟင်းတွေကို အားပါတရ စားနေတဲ့ ဂူယူရှန်းက ခုနက စကားကို မကြားလိုက်သလိုဟန်နှင့် ။
ထို့နောက်တွင်မှ စားတာကိုရပ်လိုက်ကာ ချင်းကျီအိုက်အမေကိုပြုံးပြလိုက်တော့သည် ။
“ဒေါ်လေး ချင်း မင်္ဂလာပါခင်ဗျ ကျွန်တော်က ဂူယူရှန်းပါ”
ဂူယူရှန်း အပြုံးက သဘောကျစရာပေပဲမို့ အသက် ၅၀ကျော် ချင်းကျီအိုက်အမေဖြစ်သူပင် နစ်မျောသွားရသည်အထိပင် ။ ထို့နောက် ဟင်းတွေကိုယူပြီး ဂူယူရှန်းပန်းကန်ထဲ ထည့်ပေးရင်း ဂူယူရှန်းမျက်နှာကို တစ်ချက်အကဲခတ်မိတဲ့အခါ သူမ ပြောလိုက်တဲ့စကားကို ကြားသွားပုံမရသည်မို့ သက်ပြင်းအသာချလိုက်ပါ၏...
ချင်းကျီအိုက် ကိုယ်တိုင်က ဂူယူရှန်းက လက်ထပ်ခွင့်တောင်းထားသူပါ ဟုပြောထားသည့်တိုင် အတည်ပြုချင်နေသေးသည့်အမေပါပင် ..။
“သူဌေး ဂူ သားနဲ့ ရှောင်အိုက်က .....”
“လက်ထပ်မှာလား”ဆိုသည့်စကားကိုတော့ ချင်းကျီအိုက်အမေ မပြောတော့ပဲ စကားကိုရပ်လိုက်ပါ၏...
“ဒေါ်လေး ..ကျွန်တော့်ကို ရှောင်ဂူ ဖြစ်ဖြစ် ယူရှန်းဖြစ်ဖြစ် ရင်းရင်းနှီးနှီးခေါ်လို့ရပါတယ်ခင်ဗျ”
ရှောင်ဂူ .. ။
ရှောင်ဝမ်မရယ်ပဲမနေနိုင်တော့သည်ကြောင့် ရယ်သံထွက်လာပြီးမှ ချောင်းဆိုးဟန်ဆောင်ပြီး ရပ်လိုက်လေသည် ။
ရှောင်ဝမ့်ကို ဂူယူရှန်း တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်တော့မှ ထမင်းပန်းကန်ကြားထဲ ခေါင်းစိုက်ကာ အသဲအသန် စားပြနေလေတဲ့ ရှောင်ဝမ် ။
စားနေရင်းက တစ်ခုခု ခံစားလိုက်ရတာကြောင့် ဂူယူရှန်းကိုမော့ကြည့်မိတဲ့အခါ သူ့လက်ထဲက တူကြားထဲမှာ ညှပ်ထားတဲ့ အသားတုံးကို စိုက်ကြည့်နေတာမို့ ရှောင်ဝမ် ပြန်ချလိုက်ပြီး ထိုအသားတုံးကို ထပ်မနှိုက်တော့ပါ ။
“ယောက္ခမကြီး ကျွန်တော်နဲ့ရှောင်အိုက် လက်ထပ်ဖို့ခွင့်ပြုပေးပါ ကျွန်တော်သူ့ကို အရမ်းချစ်ပါတယ်”
ချင်းကျီယမ်ကျောင်း ကိစ္စတုန်းက အပြည့်အဝကူညီထားပြီး အမြဲတမ်းတလေးတစား ဆက်ဆံတတ်တဲ့ လူငယ်ပေမို့ ဂူယူရှန်းကို အထက်တန်းစား ဂုဏ်မောက်နေတဲ့ လူတန်းစားမျိုးထဲက လို့ ချင်းကျီအိုက်အမေ မထင်မိပါ ။
သူ့ကို သူလည်း “ရှောင်ဂူ” သို့မဟုတ် “ယူရှန်း” လို့ တရင်းတနှီးခေါ်ခိုင်းလေတဲ့ ဂူယူရှန်းက ရှောင်အိုက်ကို ချစ်ကြောင်းပါ ဖွင့်ပြောလာသည်မို့ ဂူယူရှန်းနှင့်ဆက်ဆံရာတွင် ချောချောမွေ့မွေ့ ရှိလာပါသည် ။
-------------------------------------------------------------------------
စာစဉ် ၂၇၊ အခန်း ၂၉။ ယူရှန်းရဲ့လက်ထပ်ခွင့်တောင်းဆိုခြင်း (3)
ဂူယူရှန်းကို ဒုတိယအကြိမ်မြောက် စကားစပြောလာတဲ့ ချင်းကျီအိုက်အမေက ပိုပြီးသက်တောင့်သက်သာရှိသွားပုံရပြီး သူ့ရဲ့တစ်နေ့တာ လုပ်ဆောင်ချက်တွေက အစ ကြက်ဥတစ်လုံးရဲ့ဈေးနှုန်းကို အဆုံး တောက်လျှောက် စကားတွေပြောတော့လေသည် ။
ဂူယူရှန်းကို စကားပြောရတာ များများပြောလေ ပိုသက်တောင့်သက်သာရှိလေမို့ မိသားစုအကြောင်းတွေရော သူမရဲ့ရင်တွင်းဖြစ်တွေရောကိုပါ ဂူယူရှန်းကို ထိုနေ့က ပြောပြနေမိသည် ။
……
ညစာစားလို့အပြီးမှာတော့ ချင်းကျီအိုက်နှင့်သူမ အမေ ပန်းကန်တွေဆေးနေကြစဉ် ဂူယူရှန်း ဝရန်တာကိုထွက်တာ ဆေးလိပ်ဖွာနေမိသည် ။
ဆေးလိပ်သောက်နေရင်းနှင့် ထမင်းစားတုန်းက ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အလွဲလေးတစ်ခုအကြောင်း ပြန်စဉ်းစားမိလေတော့ ဂူယူရှန်းသိပ်တော့မကျေနပ်ချင် ။
ရှောင်ဝမ်က ငါ့ထက် ရုပ်ချောနေတယ်လို့များ ထင်လို့လား ။
ဂူယူရှန်းနံရံမှာမှီရင်း ရှောင်ဝမ့်ထက်သာအောင် ဘယ်လိုလုပ်သင့်လဲ စဉ်းစားနေတုန်းမှာပဲ မီတာပုံးကို လှမ်းတွေ့လိုက်ရတော့သည် ။
ဂူယူရှန်းဆေးလိပ်သောက်တာကို ရပ်လိုက်ပြီး မီတာပုံးဆီလျှောက်သွားကာ ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် အကြံတစ်ခုရသွားလေသည် ။
“ဘာလို့ မီးမလာတော့တာလဲ”
“မီးပျက်သွားလို့လားခင်ဗျ”
ဂူယူရှန်း မသိဟန်ဆောင်ရင်း အိမ်ရှေ့ကနေလှမ်းမေးလိုက်သည် ။
“မဖြစ်နိုင်တာ ပြီးခဲ့တဲ့ ရက်ကမှ မီတာဆောင်ထားတာကို”
ချင်းကျီအိုက်အမေက ပြောရင်း ဓာတ်မီးနှင့် မီတာပုံးနားကို ရောက်လာပြီး စစ်ကြည့်တော့ မီးလာသည့်ခလုတ်က ကျနေသည် ။
“ထူးဆန်းလိုက်တာ....ရှောင်အိုက်ရေ လုံခြုံရေးကိုခေါ်ပြီး လာကြည့်ခိုင်းလိုက်ပါဦး”
“ဒေါ်လေး ...ခေါ်စရာမလိုပါဘူးဗျ ကျွန်တော်ကြည့်ပေးမယ်လေ”
ဂူယူရှန်းစကားကြောင့် ဖုန်းခေါ်တော့မဲ့ချင်းကျီအိုက်လက်တို့ တွန့်သွားရပြီး ဂူယူရှန်းကတော့ မီတာပုံးထဲကနေ အဖြေရှာနေလေပြီ ..
“ဖျူးစ် ပျက်သွားတာပဲ ....ဒေါ်လေး ဖျူးစ်အပိုရှိလား”
“အေး ရှိတယ် သွားယူပေးမယ်နော်”
ပြောရင်း လှည့်ထွက်သွားတဲ့ ချင်းကျီအိုက် အမေက ခဏအတွင်းမှာပဲ
ဖျူးစ် အသစ်ကိုကိုင်ကာ ပြန်ရောက်လာသည်မို့ ဂူယူရှန်းလည်း
သူမ လက်ထဲကနေလှမ်းယူပြီး အသစ်လဲလိုက်တဲ့အခါ မီးတွေပြန်လင်းလာတော့သည် ။
“ရှောင်ဂူ တော်လိုက်တာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွယ်”
ဂူယူရှန်း နှုတ်ခမ်းတို့ ကော့တက်သွားပြီးနောက် ....
“ဒေါ်လေးကလည်း ဒါကျွန်တော်လုပ်ပေးရမဲ့ ကိစ္စပဲကို”
……
ယောက္ခမတစ်ယောက် အနေနှင့် သဘောကျလောက်ဖွယ် သမက်မျိုးပေမို့ ဂူယူရှန်းကို သမက်အနေနဲ့ စစ်တဲ့စာမေးပွဲ အောင်မြင်ပါ၏....
နောက်ထပ် ဖွင့်ပြောဖို့ ကျန်သေးသည်က ပဲစေ့လေးအကြောင်းပင် ။
သူမရဲ့မြေးမလေးက တစ်လခန့်ပင် ရှိပြီဖြစ်ကြောင့် ချက်ချင်းကြီးမပြောလိုက်ချင်သည်မို့ ဂူယူရှန်း စကားလမ်း စကြောင်းလိုက်တော့သည် ။
“ဒေါ်လေး ရှောင်အိုက်နဲ့လက်ထပ်ဖို့ကို နောက်လမှာ လုပ်မယ်လို့စဉ်းစားထားတယ် အဲ့ဒါအဆင်ပြေရဲ့လား”
“ရှောင်အိုက် ကအဆင်ပြေတယ်ဆိုရင် ဒေါ်လေးလည်းပြေပါတယ်”
“ယောက္ခမကြီး ပြီးတော့လေ .. တခြားပြောစရာလည်းရှိသေးပါတယ် ကျွန်တော်နဲ့ရှောင်အိုက် တိုင်ပင်ထားတာပါ ကျွန်တော်တို့ ယောက္ခမကြီးကို ပေကျင်းကိုခေါ်သွားချင်လို့”
------------------------------------------------------------------------
စာစဉ် ၂၇၊ အခန်း ၃၀။ ယူရှန်းရဲ့လက်ထပ်ခွင့်တောင်းဆိုခြင်း (4)
လက်ထပ်ဖို့လည်း ခွင့်ပြုလိုက်ပြီမို့ ဂူယူရှန်း “ဒေါ်လေး” ကနေ “ယောက္ခမကြီး” လို့အခေါ်အဝေါ်ပြောင်းလိုက်တော့သည် ။
ဘေးမှာ ထိုင်နေတဲ့ ရှောင်ဝမ်ကတော့ဖြင့် ဂူယူရှန်းရဲ့ ထူးဆန်းတဲ့အပြုအမူတွေကို ဆက်မကြည့်နိုင်တော့သည်မို့
မျက်နှာကို လက်နဲ့အုပ်ထားလိုက်တော့သည် ။
“ကျီယမ်ကလည်း အလုပ်များတယ်မလား အဲ့တော့ မေမေ ဒီမှာ တစ်ယောက်တည်းနေရင် အဆင်မပြေလောက်ဘူး ထင်လို့ပါ”
သူမအတွက်တွေးပေးနေတဲ့ ဂူယူရှန်းကြောင့် ပီတဖြစ်နေချိန်မှာပဲ ဂူယူရှန်းကစကားဆက်လေသည် ။
“ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ပဲစေ့လေးကလည်း သူ့အဖွားကို နေ့တိုင်းတွေ့ချင်မှာပေါ့”
“ပဲစေ့လေးဆိုတာက ဘာလဲ”
“အဲ့ဒါကလေ....”
ဂူယူရှန်း ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲက ဖုန်းကိုထုတ်ကာ ဓာတ်ပုံရှာလိုက်ပြီးနောက် ချင်းကျီအိုက်အမေကို ပြလိုက်လေသည် ။ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ပေမို့ သူမ ပြုံးလိုက်မိသည် ။
“သူက ပဲစေ့လေးလေ ယောက္ခမကြီးရဲ့မြေးမလေးပေါ့”
မယုံနိုင်စွာပဲ ဂူယူရှန်းကို ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် ..
“ငါ့မြေးမလေးလား”
ဂူယူရှန်း ခေါင်းငြိမ့်ပြတော့ ချင်းကျီအိုက်အမေက အတည်ပြုချင်ဟန်နှင့် ချင်းကျီအိုက်ကိုလှည့်ကြည့်တဲ့အခါ ချင်းကျီအိုက်က ခေါင်းငုံ့ချထားသည်။
“ရှောင်အိုက် ကိုယ်ဝန်ဆောင်တာက ဒီလောက်အရေးကြီးတဲ့ ကိစ္စကို ဘာလို့ ငါ့ကိုမပြောခဲ့တာလဲ”
“အေမ...”
“ယောက္ခမကြီး အဲ့ဒါကလေ....”
ရှောင်အိုက်ကိုပဲ အပြစ်တင်မှာကို ဂူယူရှန်းမလိုချင်တာကြောင့် တစ်ခုခုတော့ ဝင်ပြောရပေမည် .. သို့သော်လည်းအဖြစ်မှန်ကိုပြောပြလျှင်လည်း မဖြစ်ချေသည်မို့ ဂူယူရှန်း အကြံထုတ်နေရသည် ။
“ရှောင်အိုက်ကိုအပြစ်မတင်ပါနဲ့ ကျွန်တော် သူ့ကို လိုက်ခဲ့တုန်းက
သူက ကျွန်တော့်ကို လက်မခံခဲ့တာမို့လို့ပါ ပြီးတော့ ကျွန်တော်နဲ့ သူနဲ့ တွဲဖြစ်ကြပြီးတော့ ကျွန်တော်သူ့ကိုလက်ထပ်ခွင့်တောင်းခဲ့ပါတယ် ကျွန်တော့်အဖိုးကလည်း ရှောင်အိုက်ကိုအရမ်းသဘောကျတာ ...
အဲ့ဒီတော့ ...ဟုတ်ကဲ့ လက်မထပ်ခင် ကိုယ်ဝန်ရသွားခဲ့တာ...”
ဂူယူရှန်းရဲ့အဖြေက အဆက်အစပ်မရှိလွန်းလှတာမို့ ချင်းကျီအိုက် အမေ မူးနောက်သွားရသည် ။
“အဲ့ဒါနဲ့ပဲ ရှောင်အိုက်ကိုယ်ဝန်ရှိတာကို မအေ ဖြစ်သူက မသိလိုက်ရဘူးပေါ့”
“ကျွန်တော် ဟိုတစ်ခါ ဟန်ကျိုး ကို လာတဲ့အချိန်တည်းက ရှောင်အိုက်က ကိုယ်ဝန်ရှိနေတာ ဒါပေမဲ့ ပေကျင်းကို ပြန်ရောက်မှပဲ သိခဲ့ကြတာမို့လို့ပါ ကျွန်တော်လက်ထပ်ခွင့်တောင်းဖို့ ယောက္ခမကြီးဆီ လာချင်ခဲ့ပေမဲ့ ကျွန်တော်က စစ်ထဲ ဝင်ခဲ့ရလို့ ဒီလိုအခြေအနေတွေဖြစ်သွားခဲ့တာပါ”
------------------------------------------------------------------------
စာစဉ် ၂၇ ပြီးပါပြီ ။