"အစုတ္အပ်က္ေတြ အစုတ္ေတြ နန္းေတာ္တစ္ခုလုံးအစုတ္ေတြ.."
ဘတ္ဟြၽန္းကေျခခ်င္းဝတ္ကိုဖိထားၿပီး ပါးစပ္ကလဲမေက်မနပ္ေအာ္ေျပာေနေသးသည္။ နန္းေတာ္ကေခါင္မိူးေတာင္မေျပာနဲ႔ မင္းႀကီးဝတ္တဲ့ေဘာင္းဘီကအစ စုတ္ေနတာ။
ဖိနပ္ကိုအမိအရယူႏိုင္လိုက္ေပမဲ့ ေျခေထာက္တစ္ဖက္က အုတ္ႂကြတ္မိုး ၾကားကကြၽံၿပီး ေဘးကအုတ္ခ်ပ္ေတြကပါ ေအာက္ကိုကြၽံၾကလာတာ ျဖစ္သည္။ အခုဘတ္ဟြၽန္းပုံစံမွာ ဖိနပ္တစ္ဖက္ကို ရင္ဝယ္ပိုက္ထားၿပီး က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ေျခခ်င္းဝတ္ကိုဖိထားကာ ပြစိပြစီက်ိန္ဆဲေနသည္။ အစုတ္အျပတ္ေတြကိုေရာ အေကာင္းမသုံးတတ္တဲ့မင္းႀကီးကိုေရာ။ ေျခေထာက္က ထမရပ္ႏိုင္ပုံေထာက္ရင္ေတာ့ ေျခခ်င္းဝတ္လည္သြားၿပီနဲ႔တူသည္။
"ၾကင္ယာေတာ္ေလး နဖူးကေသြးေတြထြက္ေနပါၿပီ
ေဆးထည့္ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါ"
သမားေတာ္ကေရာက္ေနေပမဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းက အခုအခ်ိန္ထိကိုင္ခြင့္မေပးေသး။ ေဆးထည့္မယ္ဆိုရင္ နဖူးစည္းကို ခြၽတ္ရေပလိမ့္မယ္။ အမွတ္အသားကိုဘယ္သူမွျမင္လို႔ကမျဖစ္။
"ရတယ္ေဆးဘူးေပးခဲ့ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ထည့္မယ္
ေဝါယာဥ္ေခၚၿပီး ကိုယ့္ေတာ့္အေဆာင္ကိုလိုက္ပို႔ေပး"
စာအုပ္လာခိုးကာမွ လူမိတဲ့ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕အျဖစ္။
ဖိနပ္ကလဲ ေနာက္တစ္ဖက္သြားေကာက္ဖို႔ က်န္ေသးသည္။ စာအုပ္ကလဲ ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိ။
"မျပန္ရပါဘူး ေျဗာင္"
မတည္ၿငိမ္တဲ့စကားသံေတြၾကား လီေယာလ္က ေျပးလာခဲ့တာသက္ေသ။ စကားေတြေတာင္တုန္ေနၿပီးအသက္ကိုခပ္ျပင္းျပင္းရွဴေနေသးသည္။
"ေဆးထည့္ရမယ္ ဒီကိုလာ"
"မကိုင္နဲ႔ခင္ဗ်ား ခင္ဗ်ားကိုဘယ္သူကေခၚတယ္ေျပာလို႔လဲ"
ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ကို ဖယ္ခ်ပစ္လိုက္ေတာ့ခ်န္းေယာလ္မ်က္ႏွာက ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလိုပ်က္သြားရတယ္။
"က်န္တဲ့သူေတြအကုန္ထြက္သြားၾကပါ ၾကင္ယာေတာ္နဲ႔ေအးေဆး စကားေျပာခ်င္တယ္"
ခ်န္းေယာလ္ပုံစံၾကည့္ရတာ ခပ္ေဝးေဝးကေန အျပင္းခရီးႏွင္လာၿပီး မနားရလို႔လဲက်ေတာ့မဲ့ျမင္းရဲ႕ပုံစံလိုပဲ ျဖစ္ႏိုင္ရင္သူၿပိဳလဲပစ္လိုက္ခ်င္ၿပီ
"ကိုယ္ပင္ပန္းေနၿပီ မင္းသိလား"
"ပင္ပန္းေနရင္ ခင္ဗ်ားမိဖုရားေတြဆီသြားေလ"
႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ျပာလဲ့လာတဲ့ ခ်န္းေယာလ္ရဲ႕မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေတြ
"မင္းနဲ႔အတူရွိခ်င္လြန္းလို႔ မင္းကိုခ်စ္လြန္းလို႔
ကိုယ္နားကထပ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာစိုးလို႔
အေျဖမရွိတဲ့ပုစာၦကိုရွာေနသလိုပဲ မင္းကိုယ့္နားမရွိေတာ့မွာေၾကာက္ေနခဲ့တာ ေျဗာင္ ။႐ူးေတာ့မယ္လို႔
မင္းေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာ ေၾကာက္လြန္းလို႔႐ူးေတာ့မယ္လို႔ ကိုယိ့ကိုသနားပါဦးလား....ဟင္"
ျပာလဲ့ေနတဲ့မ်က္ဝန္းမွမ်က္ရည္ေတြဝိုင္းလာၿပီး သူ႔ပခုံးေလးကို ခပ္ဖြဖြေလးကိုင္ကာ တီးတိုးဆိုလာသည္။
"ခင္ဗ်ားဘာလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေအာ္ေသးလဲ ၿပီးေတာ့အဲ့တာက မိဖုရားေတြအမ်ားႀကီးေရွ႕မွာေလ"
"ကိုယ္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေက်နပ္တဲ့အထိေတာင္းပန္မွာမလို႔ ဒီညေလးခဏေတာ့ စိတ္ဆိုးေျပေပးပါလား မနက္မွထပ္ေကာက္ေလေနာ္ ေျဗာင္"
စိတ္ဆိုးေနေသးေပမဲ့ အျပာေရာင္မ်က္လုံးေတြေၾကာင့္ဘတ္ဟြၽန္းထိတ္လန႔္လာရသည္။ ခ်န္းေယာလ္ကိုထိခိုက္သြားေစခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ သူစိတ္ဆိုးတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ထူးဆန္းလြန္းတဲ့အျပာေရာင္ မ်က္ဝန္းေၾကာင့္ တစ္ခါေသမလိုအႀကီးအက်ယ္ျဖစ္ၿပီးသြားၿပီျဖစ္သည္။နဖူးေပၚက ဘတ္ဟြၽန္းအမွတ္အသားကေတာ့ အေရာင္မေတာက္လာခဲ့ဘူး။
ဘာမွမေျပာပဲအေတြးမ်ားေနတဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕နဖူးစည္းေလးကို ခ်န္းေယာလ္က အသာေလးခြၽတ္ေပးလာတယ္
"ဘာမွမေျပာဘူးဆို လက္ခံတယ္လို႔ယူဆလိုက္မယ္ေနာ္"
ခ်န္းေယာလ္ရဲ႕ အျပာေရာင္မ်က္ဝန္းေတြေဖ်ာ့လာေတာ့မွ ဘတ္ဟြၽန္းမွာသက္ျပင္းခိုးခ်ရသည္။စိတ္ဆိုးတာကစိတ္ဆိုးတာဟုတ္ေပမဲ့ ကိုယ့္ေကာင္ေလးကိုေတာ့ အထိအခိုက္မခံေစခ်င္ပါ။
စိတ္ကိုသာဖတ္လို႔ရမယ္ဆိုရင္ ခ်န္းေယာလ္ကေတာ့ ရာဇအိေျႏၵပ်က္တဲ့အထိ ဟားတိုက္ရယ္ေနမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဘတ္ဟြၽန္းကခ်န္းေယာလ္ကို စိတ္သာပူေနေပမဲ့ အျပင္ပိုင္းပုံစံကေတာ့ ခပ္ေခ်ေခ် ႏႈတ္ခမ္းကိုလဲ ရသေလာက္ေထာ္ထားပစ္လိုက္သည္။ ဒါမွသူစိတ္ေကာက္တာ အကုန္မေျပေသးမွန္းသိမွာမဟုတ္လား
"အာ့ နာတယ္ ေျဖးေျဖးလုပ္"
လည္သြားတဲ့ေျခခ်င္းဝတ္ကို ျပန္တည့္ေပးလိုက္ေတာ့ ေအာ္သံကစူးကနဲ။ ပိတ္စျဖဴေလးကိုပတ္
အေပၚက ပတ္တီးတစ္ထပ္ပါထိန္းပတ္ေပးလိုက္ၿပီး
ညဝတ္ ဝတ္႐ုံေတာ္အေသးကိုဘတ္ဟြၽန္းေပၚ ထပ္ဝတ္ေပးလိုက္သည္။
"အေဆာင္မျပန္ပဲ ကိုယ္ေတာ္နဲ႔အိပ္ေပးမလား"
အခုခ်္န္မွျပန္မယ္လို႔ေျပာလို႔ကလဲမရ အက်ီပါထပ္ဝတ္ေပးၿပီး ေစာင္ပင္ၿခဳံထားေပးႏွင့္ ေနၿပီးၿပီ။ ေျခေထာက္ကလဲ ေဝါယာဥ္ေပၚ တစ္ေယာက္ေယာက္ တြဲတင္မွရမဲ့အျဖစ္။
"ေဝါယာဥ္ေခၚထားတယ္ခုနက"
"ကိုယ္ေတာ္ လမ္းတစ္ဝက္မွာေတြ႕လို႔ ျပန္လႊတ္လိုက္ၿပီ"
"ခင္ဗ်ား.."
"အရမ္းပင္ပန္းေနၿပီ ဖက္ၿပီးအိပ္မွအဆင္ေျပသြားမွာ"
လည္ပင္းေပၚကို အတင္းတိုးဝင္လာတဲ့ေခါင္းေၾကာင့္
ဘတ္ဟြၽန္းမွာ အေနာက္ကိုပင္သြားရသည္။ေခါင္းတင္႐ုံေသးမၿပီးေသး ခါးကိုပါလက္ေတြယွက္လာၿပီး ဘတ္ဟြၽန္းကိုယ္ေလးကိုမွီကာအိပ္ယာေပၚကိုပါအားရပါးရလွဲခ်ပစ္လိုက္ေသးသည္။
"မျပန္နဲ႔ေတာ့ေနာ္ ကိုယ္ေတာ္နဲ႔အိပ္"
"လူကိုေတာက္တဲ့လို အတင္းတြယ္ကပ္ထားမွေတာ့
ဘယ္လို ျပန္ရေတာ့မွာလဲ စိတ္ဆိုးကမေျပေသးဘူးေနာ္ ၿငိမ္ၿငိမ္အိပ္ ဘာမွလုပ္မယ္မႀကံနဲ႔"
ဆူေထာ္ေထာ္ေလးျဖစ္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကိုအသည္းယားစြာဖိကပ္နမ္းပစ္လိုက္သည္။
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနလို႔ေျပာေနတယ္ေလ ခုခ်ကိခ်င္းထျပန္လိုက္ရမလား"
"ႏႈတ္ခမ္းကအေပၚကိုစူထြက္ေနေတာ့ ရာသီဥတုကေအးေနေတာ့ခဲသြားမွာစိုးလို႔ အေႏြးဓာတ္ေလးေပးတာ"
"မ်က္ႏွာ႐ူးဘုရင္ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးေပါင္"
ျပန္လည္ေခ်ပသံမၾကားရတဲ့အဆုံး ေဘးကိုငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခ်န္းေယာလ္ကဝင္သက္ထြက္သက္မွန္မွန္နဲ႔ အိပ္ေမာက်ေနၿပီ။
ခ်န္းေယာလ္ပင္ပန္းေနမွန္းလဲ သူသိတယ္။ မေအာ္ခ်င္ပဲ စိတ္ေတြရႈပ္လို႔အသံက်ယ္သြားမွန္းလဲ ဘတ္ဟြၽန္းရိပိမိတယ္။ ဘတ္ဟြၽန္းကစိတ္ဆိုးျပစ္လိုက္ေပမဲ့ အရမ္းႀကီးစိတ္ဆိုးသြားတာမ်ိဳးလဲမဟုတ္ျပန္ဘူး ။ ေနရဖို႔ အခ်ိန္သိပ္မက်န္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ခ်န္းေယာလ္နဲ႔ ကေတာက္ကဆျဖစ္ၿပီး ကုန္ဆုံးမသြားခ်င္ဘူး။ ဘတ္ဟြၽန္းအတြက္အခ်ိန္တိုင္းကတန္ဖိုးရွိလာတယ္ ခ်န္းေယာလ္ကိုဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာထပ္ျမင္ရေတာ့မလဲဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေတြကမေသခ်ာေတာ့ဘူး။
ဒီမွာခပ္ၾကာၾကာေနလို႔မရေတာ့မွန္း ဘတ္ဟြၽန္းကသိေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်န္းေယာလ္ကိုပါတူတူေခၚသြားမဲ့နည္းလမ္းကို ဘတ္ဟြၽန္းရွာမရေသးဘူး။တစ္ခါတစ္ခါမွိန္ေဖ်ာ့သြားတတ္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းေတြက ဘယ္အရာနဲ႔မွထိေတြ႕လို႔မရေတာ့ဘူး။ တစ္ေန႔က်ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မဲ့လူဆိူေပမဲ့ မခြဲႏိုင္ေသးဘူး။ မခြဲႏိုင္တာထက္မခြဲခ်င္တာ ဒီဘဝမွာေတာ့ သူ ခ်န္းေယာလ္ကိုမနာက်င္ေစခ်င္ေတာ့ဘူး။
မွိန္ေဖ်ာ့သြားျပန္တဲ့ဘယ္ဘက္လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ဘတ္ဟြၽန္းကတျခားလက္နဲ႔အသာတို႔ၾကည့္တယ္။ ဝိညာဥ္လိုပဲဖမ္းဆုပ္မရေတာ့ဘူး။ မွိန္ေဖ်ာ့သြားရင္း သြားရင္းနဲ႔ တစ္ေန႔က်ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး ခ်န္းေယာလ္အနားကေပ်ာက္ကြယ္သြားရေတာ့မွာ..
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ခ်န္းေယာလ္ရဲ႕ႏွာေခါင္းေပၚကမွဲ႔ေသးေသးေလးကိုလက္နဲ႔အသာတို႔တယ္။ ပါးခ်ိဳင့္ရွိတဲ့ေနရာေလးကိုလဲလက္ေခ်ာင္းေလးနဲ႔အသာထိျပန္တယ္။ ဒီမ်က္ဝန္းေတြ ဒီႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ထိေတြ႕ခြင့္ရေတာ့မယ္မွန္းသူမသိဘူး။ ဘတ္ဟြၽန္းမွာအခ်ိန္သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး။
က်လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြကိုမသုတ္ႏိုင္သလို အိပ္လဲမေပ်ာ္ခဲ့။ က်န္ေနေသးတဲ့အခ်ိန္ေတြကို အက်ိဳးရွိရွိအသုံးခ်ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ခ်န္းေယာလ္မ်က္ႏွာကို ထိုင္ၾကည့္မိေနတာ တစ္ညလုံး..
"ငါလဲမင္းနဲ႔အတူရွိခ်င္လြန္းလို႔ ႐ူးေတာ့မွာခ်န္းေယာလ္ မင္းတစ္ေယာက္ထဲခံစားေနရတာမဟုတ္ဘူး ငါလဲမင္းကိုခ်စ္တယ္ အ႐ူးေလးရဲ႕"
က်န္ေနတဲ့သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မင္းကိုခ်စ္ရင္းကုန္ဆုံးခ်င္တယ္။ အသက္ရွည္ရွည္ေနရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ခ်န္းေယာလ္မရွိတဲ့ငါ့ဘဝကအဓိပၸာယ္မဲ့သြားေတာ့မွာ....