Ep 7
Flash back
"ၾကင္ယာေတာ္ေျဗာင္က ဘုန္းကံျမင့္တာမလို႔
ေအာက္လမ္းနဲ႔လုပ္ႀကံလို႔မရပါဘူး"
"အဲ့တာဆိုဘာနည္းလမ္းရွိမလဲ"
"ေအာက္လမ္းကဘုန္းကံျမင့္တဲ့လူကို မသက္ေရာက္ႏိုင္္တဲ့အတြက္ အထူးဓားကိုစီရင္ရပါမယ္ မယ္မယ္ လုပ္ရတာမလြယ္ကူပါဘူး"
"ဘာဓားမလို႔လဲ"
"ဝိညာဥ္ခ်ဳပ္ဓားပါ ေသ႐ုံအျပင္ကယ္မဲ့နည္း တစ္နည္းပဲရွိပါတယ္"
"ေသတာပဲလိုခ်င္တာ ေမာင္မင္း"
ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးကိုဖိကိုက္ေျပာလာတဲ့ မိန္းမပ်ိဳက
စိတ္ဓာတ္နဲ႔မလိုက္ ႐ုပ္ကလွလြန္းသည္။
"ဒီကမာၻကေန တျခားကမာၻကို စစ္မွန္တဲ့ခ်စ္ျခင္းရဲ႕
ႏွလုံးေသြးနဲ႔ အသက္ဆက္ၿပီးထြက္သြားႏိုင္ပါတယ္
ဒါေပမဲ့ဝိညာဥ္ခ်ဳပ္ဓားဆိုတဲ့အတြက္ က်ိနိစာပါတယ္။ ခ်ဳပ္ထားခံရတဲ့ဝိညာဥ္ေတြဟာ အဲ့ဓားနဲ႔တစ္ေယာက္အသတ္ခံရၿပီဆိုတာနဲ႔ လြတ္ေျမာက္ပါတယ္။ ဝိညာဥ္လဲတဲ့သေဘာပါ။ အသက္ရွင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဒီဘဝကိုေမ့သြားမွာပါ။ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြေရာေပါ့။ႏွလုံးေသြးကိုဘယ္သူမွေဖာက္မထုတ္ေပးႏိုင္တဲ့အတြက္ အသက္ဆက္ဖို႔ဆိုတာမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးမယ္မယ္"
"ေကာင္းၿပီ ေ႐ႊ၁ပိသာယူထား ၿပီးရင္အေၾကာင္းၾကားပါ အကုန္ၿပီးရင္ေမာင္မင္းလိုခ်င္တာေတာင္းဆိုလို႔ရတယ္"
"ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ ေျဗာင္ဘတ္ဟြၽန္းရာ
မင္းႀကီးအနားမွာၾကာၾကာမေနႏိုင္ေစရဘူး
လီေယာလ္ကငါ့လူ"
______
"ေျဗာင္ ကိုယ္ေတာ့္ရဲ႕ၾကင္ယာေတာ္အျဖစ္ေနေပးပါ"
နန္းေတာ္အျပင္ဘက္ကေတာင္ကုန္းေလးတစ္ခုေပၚမွာလီေယာလ္က ဘတ္ဟြၽန္းလက္ကိုအသာဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။ ေႏြဦးရာသီမလို႔ ရာသီဥတုကလန္းလန္းဆန္းဆန္း.. ေဝ့ဝဲလာတဲ့ေလျပည္ေၾကာင့္ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာရွိတဲ့ ခ်ယ္ရီပြင့္ဖတ္ေတြက ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕ရွည္ရွည္အိအိ ဆံစေတြေပၚလာကပ္တြယ္တယ္
"ကြၽန္ေတာ္တို႔က မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ ေယာလ္ရဲ႕ ေျဗာင္ကသာမန္ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ မင္းႀကီးနဲ႔ခ်စ္မိေနခဲ့တာေတာင္အျပစ္သင့္ေနၿပီ"
"ကိုယ္ရဲ႕မယ္ေတာ္က သိေနတယ္ေျဗာင္ေလးလက္မခံ ခံေအာင္ကိုယ္ေတာ္လုပ္ခဲ့ရတာ"
"အမတ္ေတြကေရာ "
"သူတို႔ေလာက္ေတာ့ ေခါင္းထဲမထည့္ဘူး။ကိုယ့္အတြက္အေရးႀကီးတာ ေျဗာင္ကကိုယ့္အနားမွာထာဝရရွိဖို႔"
"လက္ဆက္ပါ့မယ္ က်န္တာမလိုပါဘူးတစ္ဘဝလုံးအနားမွာရွိေပးပါ"
လီေယာလ္က ဘတ္ဟြၽန္းခါးေလးကိုဆြဲယူရင္း
ႏႈတ္ခမ္းထူထူတို႔နဲ႔ဖိကပ္နမ္းလာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးတို႔ကိုအေတာ္ၾကာဖိကပ္နမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္
ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕ညႇပ္႐ိုးေပၚေခါင္းေလးမွီတင္လာၿပီး
ဆံစရွည္ရွည္တို႔ကိုဆြဲယူနမ္းရႈိက္ျပန္သည္။
"သကၠရာဇ္ ၁၂၃၈ ခုႏွစ္မွာ ေျဗာင္ဘတ္ဟြၽန္းကို
လီေယာလ္ရဲ႕ၾကင္ယာေတာ္အျဖစ္ ဝမ္အြန္းဆိုတဲ့
ဘြဲ႕နာမည္နဲ႔တင္ေျမႇာက္ခဲ့တယ္"
ယုံတမ္းစကားအေနနဲ႔ parallel universe, multi universe ဆိုၿပီးရွိၾကတယ္။ ကိုယ္ေနတဲ့ကမာၻအျပင္မျမင္ရတဲ့ကမာၻမွာလဲ သက္ရွိသက္မဲ့ေတြ ရွင္သန္တည္ရွိၾကတယ္။ ကိုယ္ေနတဲ့ကမာၻဟာ ဘယ္ထဲမွာလို႔တစ္ေယာက္မွတိတိက်က်ေျပာႏိုင္စြမ္းမရွိၾကဘူး။တစ္ကမာၻနဲ႔တစ္ကမာၻ အခ်ိနိကာလျခင္းလဲမတူညီသလို ရွင္သန္ေနပုံလဲမတူၾကဘူး။
လီေယာလ္အသက္ရွင္တည္ရွိတဲ့ေနရာဟာ စာအုပ္ေလးထဲမွာျဖစ္တယ္။ စာေရးသူတစ္ေယာက္ေရးသားထားေပမဲ့ အသက္ႀကီးမလာတဲ့ေနရာတစ္ခု။ ၁၂၁၅ ကရွိခဲ့တဲ့စာအုပ္ျဖစ္ၿပီး လီေယာလ္ကအသက္ဆက္မႀကီးလာေတာ့တာ မင္းႀကီးျဖစ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ထဲကပဲ။ လီေယာလ္အသက္ႀကီးမႈရပ္တန္႔တဲ့အခ်ိန္မွာ က်န္ရွိတဲ့လူအားလုံးက အသက္ရပ္ကုန္ၾကတယ္။
ေမွာ္ပညာနဲ႔တြဲလို႔အထက္လမ္းပညာက်င့္စဥ္ကို
လီေယာလ္ကအသက္၁၂ႏွစ္အ႐ြယ္မွာက်င့္ခဲ့တယ္။
သူရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့တဲ့အသက္ရပ္ေနတဲ့ အေၾကာင္းတရားက သူတို႔ဟာလူတစ္ေယာက္ဖန္တီးထားတဲ့ကမာၻထဲမွာ အသက္ရွင္ေနထိုင္ရတယ္ဆိုတာပါပဲ။ဖန္တီးထားတဲ့ကမာၻကိုေျပာင္းလဲခဲ့ရင္ ဒဏ္သင့္တယ္ဆိုတာလဲ သူသိခဲ့ရတယ္။
အသက္၂၃ႏွစ္အ႐ြယ္မွာ လီေယာလ္က ဘတ္ဟြၽန္းနဲ႔ခ်စ္မိခဲ့တယ္။ ေယာက္်ားေလးအခ်င္ခ်င္း ခ်စ္မိခဲ့တာဟာ စာေရးသူဖန္တီးခဲ့တဲ့ကံၾကမၼာေၾကာင့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အနာဂတ္ကိုႀကိဳမျမင္ႏိုင္ေသးတဲ့ လီေယာလ္ဟာ ၾကင္ယာေတာ္ေလးတစ္ခုခုျဖစ္မွာ သတိရတိုင္းစိုးရိမ္ေနခဲ့တယ္။
"ဘုရားေက်ာင္းသြားခ်င္လို႔ ေယာလ္"
"ကိုယ္ေတာ္မအားဘူးေျဗာင္ တစ္ေယာက္ထဲစိတ္မခ်ဘူး"
"အဲ့တာဆိုညက်ရင္ လာမအိပ္နဲ႔"
စိတ္ဆိုးၿပီးတစ္ဖက္ကိုလွည့္သြားတဲ့ၾကင္ယာေတာ္ေလးက မသိမသာႏႈတ္ခမ္းပိစိေလးခြၽန္ထြက္ေနတာမလို႔ လီေယာလ္က အသံမထြက္ေအာင္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ဖိကိုက္လို႔ႀကိတ္ရယ္တယ္
"ကိုယ္ေတာ္လာမအိပ္ရရင္ ေျဗာင္ကိုဖမ္းေခၚၿပီး
ကိုယ္ေတာ္နဲ႔လာအိပ္ခိုင္းမွာေပါ့"
"သြားခ်င္လို႔ဟာကို ခ်န္းေယာလ္ကမခ်စ္ေတာ့ဘူးထင္တယ္"
နာမည္အရင္းေတြပါတပ္ေခၚလာတာေၾကာင့္
မ်က္ခုံးေတြပင့္သြားရသည္။ စိတ္ဆိုးရင္အနားအကပ္မခံတဲ့ ေျဗာင္ေၾကာင့္ ညစာမငတ္ဖို႔အေရးသြားခြင့္ျပဳလိုက္ရသည္
"စိတ္ခ်မယ္ေနာ္ေျဗာင္ေလး ကိုယ္ေတာ့္ကိုေပးနမ္းပါဦး"
ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကမွဲ႔ေလးေနရာကိုအသာဖိနမ္းရင္း
ခ်န္းေယာလ္ကၿပဳံးလာသည္။ခ်န္းေယာလ္ရဲ႕ပါးခ်ိဳင့္ေလးကိုလက္ညိဳးေလးနဲ႔ထိူးရင္း
"သြားၿပီေနာ္ ပါးခ်ိဳင့္ေလးကေကာင္းေကာင္းေနခဲ့"
ထိုအနမ္းကေနာင္ႏွစ္တစ္ရာအတြင္းမရႏိုင္ေတာ့တဲ့
ႏႈတ္ဆက္အနမ္းသာျဖစ္သည္။
___
Note : ဒါေလးကေနာက္ေၾကာင္းျပန္တာပါ အရင္အပိုင္းေတြမွာ spoilေသးေသးေလးေတြပါပါတယ္။ ဒါကခ်န္းေယာလ္ကဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕အခ်စ္ကိုႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္
ရယူျခင္းပါ။ စာေရးတာရႈပ္သြားၿပီးနားမလည္ရင္စာေရးသူညံ့ဖ်င္းမႈပါ