ေခ်ာ္လဲထားတာေၾကာင့္ လက္ကပြန္းထားတဲ့ဒဏ္ရာအခ်ိဳ႕နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္က ကိုင္႐ိုက္ထားသလိုေလးလံေနသည္။မိုး႐ြာထဲမွာလဲက်ေနခဲ့တာေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ကခပ္ေႏြးေႏြးေလးျဖစ္ေနၿပီး ဖ်ားၿပီတူပါရဲ႕။ ဘတ္ဟြၽန္းကလဲေနရာမွ မထႏိုင္ပဲ အသာမွိန္းေနသည္။ ေႏြးေႏြးအိအိအရာ တစ္ခုေပၚမွာျဖစ္သည့္အတြက္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကေဆး႐ုံပို႔ေပးထားဟန္တူသည္။ လခစားေလးဘတ္ဟြၽန္းအဖို႔ ေဆး႐ုံစရိတ္နဲ႔ စုေဆာင္းထားတဲ့ပိုက္ဆံေလးအခ်ိဳ႕ကုန္ေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕...
သက္ျပင္းကိုခပ္သာသာခ်လိုက္ၿပီး မ်က္လုံးကိုအားယူဖြင့္မိေတာ့ မ်က္ခြံေပၚဖိကပ္လာတဲ့ခပ္ေႏြးေႏြးႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံ..ဘယ္ဆရာဝန္ကမ်ား လူနာကိုနမ္းပါသလဲ။ ဘတ္ဟြၽန္းကခန္႔ေခ်ာေလးမလို႔ ဆရာဝန္ကခိုးနမ္းတာျဖစ္ရမည္။
သူေခ်ာတာမွန္ေပမဲ့ ဘလိုင္းႀကီးလာနမ္းတာေၾကာင့္ စိတ္ကေထာင္းကနဲ ေဒါသထြက္သြားၿပီး နာေနတဲ့ၾကားထဲ႐ုတ္တရက္ထထိုင္ကာ အားကုန္ထိုးပစ္လိုက္ေတာ့ တစ္ဖက္လူကႏွာေခါင္းမွ ေသြးေတြကလ်ံကနဲ စီးက်လာသည္။
"မင္းႀကီး အဆင္ေျပပါရဲ႕လား သမားေတာ္ေခၚၾကစမ္း"
ဘတ္ဟြၽန္းၾကားလိုက္ရတာက ဘာေတြမွန္းမသိ
အသံၿပဲၿပဲ အစိမ္းေရာင္ဂါဝန္ဝတ္ထားတဲ့မိန္းမႀကီးက
ေဘးနားကေကာင္မေလးအခ်ိဳ႕ကို ျပဴးျပာျပာျဖင့္ၫႊန္ၾကားေနသည္။သူလွဲေနမိတဲ့အခန္းထဲမွာလူေတြကဝ႐ုန္းသုန္းကား ေရွ႕ေနာက္ေျပးလႊားေနၾကေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ဘတ္ဟြၽန္းအေရွ႕မွာ နန္းတြင္းဝတ္စုံ နဲ႔ခပ္ေခ်ာေခ်ာလူတစ္ဦး ကထိုင္ေနသည္၌အတိအက်ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္
နဂါးပုံကိုေ႐ႊခ်ည္ထိုးထားေသာ အနီေရာင္ဝတ္စုံနဲ႔လူတစ္ေယာက္က သူ႔ကိုၿပဳံးျပကာ ထိုင္ေနျခင္းပင္။
"ဟင္ လီေယာလ္က ဘယ္လိုလုပ္"
စီးက်ေနတဲ့ႏွာေခါင္းေသြးတို႔ကိုဖိသုတ္ပစ္လိုက္ၿပီး
ဘတ္ဟြၽန္းကိုၿပဳံးျပလာသည္။လက္အခ်မွာ ျမင္လိုက္ရတာကႏွာေခါင္းခြၽန္ခြၽန္ေပၚက မွဲ႔နက္ေလးတစ္လုံး။
ပါးတစ္ဖက္မွာလဲ ပါးခ်ိဳင့္ခြက္ႀကီးကထင္းကနဲ..
"ကိုယ္ေတာ့္ကို မွတ္မိလား ေျဗာင္"
ဘတ္ဟြၽန္းထိုလူကိုစာအုပ္အဖုံးေပၚမွာ ျမင္ဖူးတာမွန္ေပမဲ့
လီေယာလ္က ဖန္တီးထားတဲ့ဇာတ္ေကာင္ သက္သက္ေလ။ဘာလို႔သူက သက္ရွိထင္ရွားလူအတိုင္းဘတ္ဟြၽန္းေရွ႕မွာ လာၿပဳံးျပေနရပါသလဲ။ အိမ္မက္မက္ေနသလားဆိုၿပီးကိုယ္ဆံပင္ကိုဆြဲေဆာင့္မိေတာ့ ဆံပင္ေမႊးႏွစ္ေမႊးက အစစ္ ကြၽတ္ပါလာေသးသည္။ခဏတာ ျမင္လိုက္ရေသာႏွာေခါင္းေပၚကမွဲ႔နက္ေလးကိုဘတ္ဟြၽန္း အေသအခ်ာကိုမွတ္မိေနပါ၏
"မူးလို႔လား ေျဗာင္ေလး သမားေတာ္လာေတာ့မယ္
ခဏေလး လွဲေနပါလား"
"ကြၽန္ေတာ္က ေျဗာင္ေလးမဟုတ္ပါဘူး ေျဗာင္ဘတ္ဟြၽန္းပါ။ ဒါကအိမ္မက္မဟုတ္ဘူးဆို ခင္ဗ်ားတို႔က နန္းတြင္းဇာတ္ကတဲ့အဖြဲ႕လား ကြၽန္ေတာ့္ကိုလမ္းမေပၚလဲေနလို႔ကယ္လာတာလား"
"ေမးခြန္းေတြမ်ားလိုက္တာ ေျဗာင္ေလးရယ္ ဒါကဂ်ိဳဆြန္းေခတ္ မင္းႀကီးလီေယာလ္စိုးစံတဲ့သကၠရာဇ္ ။ေရာက္ေနတာကဂ်ိဳဆြန္းတိုင္းျပည္ရဲ႕ မင္းႀကီးအေဆာင္ေတာ္မွာပဲ"
"ဗ်ာ..ကြၽန္ေတာ္ကဆိုးလ္ကပါ မေနာက္ပါနဲ႔ ဒါက၂၁ရာစုေရာက္ေနၿပီေလ"
စာအုပ္အဖုံးေပၚကလူကို သက္ရွိထင္ရွားျမင္ေတြ႕ရထဲက
ဘတ္ဟြၽန္းကေတာ္ေတာ္လန္႔ေနၿပီ။ နာမည္တူမရွား လူတူမရွားေပပဲမို႔ သူ႔အေရွ႕ကထိုလူက လီေယာလ္ဆိုတဲ့ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ နာမည္လဲတူ႐ုပ္ရည္လဲတူသည္။ သူေျပာပုံအရဆိုဘတ္ဟြၽန္းက Imaginary Sphere ဆိုတဲ့စာအုပ္ထဲေရာက္ေနတာမ်ားလား..ဒါေပမဲ့ျဖစ္မွမျဖစ္ႏိုင္တာ စာအုပ္ထဲကိုလူကေရာက္စရာလား။ဘတ္ဟြၽန္းကစာအုပ္ေတြအဖတ္မ်ားၿပီးအေတြးလြန္သြားပုံရသည္။
"ကိုယ္ေတာ္ကလီေယာလ္ ေျဗာင္ရဲ႕ခင္ပြန္း"
"ဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္ကေယာက္်ားေလးေလ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ"
"ခ်စ္မိခဲ့ကတည္းက မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာကိုျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ယူခဲ့တာ။ေျဗာင္ကကိုယ့္ရဲ႕ၾကင္ယာေတာ္ပဲ အခ်ိန္တန္ၿပီမလို႔ ကိုယ္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲကို ျပန္လာခဲ့ေပးပါေတာ့"
သူေမ့မလဲခင္ကၾကားခဲ့ရတဲ့ ခပ္ဩရွရွအသံနဲ႔တစ္ေထရာထဲပင္။ ဘတ္ဟြၽန္းစာအုပ္ေတြအမ်ားႀကီးဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။
Parallel universe, Multi universe အစရွိသျဖင့္..Parallel universe ဟုေျပာရေအာင္လဲ ဘတ္ဟြၽန္းဆံပင္ကေရွးေခတ္ကလိုအရွည္မဟုတ္ ခပ္တိုတိုသာ။ ခႏၶာကိုယ္မွာဝတ္ေပးထားတာကေတာ့ စိမ္းေဖ်ာ့ေရာင္ေရွးေခတ္ဝတ္စုံ။ စဥ္းစားတာေခါင္းေတြပင္ထိုးကိုက္လာရသည္။
လက္သြယ္သြယ္ေတြနဲ႔ေခါင္းကိုဖိညႇစ္မိေတာ့ နဖူးေပၚက
ခပ္ေႏြးေႏြးအနမ္းတစ္ခ်က္နဲ႔အတူ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ရင္ခြင္ႀကီးထဲနစ္ျမဳပ္သြားရသည္။
"ေျဗာင့္ကိုကိုယ္ေတာ္ကေစာင့္ေပးမွာပါ အမ်ားႀကီးမစဥ္းစားပဲအနားယူလိုက္ ႏွစ္ေပါင္း၁၀၀ေက်ာ္ေတာင္ေစာင့္ခဲ့ေသးတာပဲ ေျဗာင္ေလးေရာက္လာၿပီမလို႔ ကိုယ္ေတာ္ကထပ္ေစာင့္ႏိုင္ပါေသးတယ္"
ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာ..?အႏွစ္တစ္ရာအသက္ရွိၿပီလို႔ေျပာရေအာင္လဲလီေယာလ္ကခပ္ငယ္ငယ္ပဲရွိဦးမယ္။သူဘာေတြေျပာေနလဲဘတ္ဟြၽန္းကနားမလည္ေတာ့..
"မင္းႀကီး မယ္ေတာ္ႀကီးေဆာလ္လီႂကြလာပါၿပီ"
ၾကားလိုက္ရတဲ့စကားအဆုံးမွာဘတ္ဟြၽန္းေခါင္းထဲ
ဒိန္းကနဲေစာင့္တတ္သြားရသည္။ သူခဏလွန္ေလွာဖတ္မိတဲ့အထဲ ေဆာလ္လီဆိုတဲ့ထိုနာမည္ကိုေကာင္းေကာင္းႀကီးမွတ္မိသည္။လီေယာလ္ရဲ႕မယ္ေတာ္ျဖစ္ၿပီးစိတ္သေဘာထားသိမ္ေမြ႕ႏူးညံသည္။ ဒါေပမဲ့မယ္ေတာ္ႀကီးကနန္းေတာ္ႀကီးထဲပ်င္းေနတာေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ရံ
စိတ္မၾကည္တဲ့အခါအကုန္ပတ္ရမ္းတတ္သည္။
"လီေယာလ္ နင္ကေလးကိုလႊတ္လိုက္စမ္း"
"မယ္မယ္ႀကီးကလဲဗ်ာ သားေတာ္ကအေျဖေတာင္းေနတာ"
"ဒီေခတ္ထိ မတရားသျဖင့္ေခၚလာတာေတာင္ မင္းလြန္လွန္ေနၿပီ ႏွာေခါင္းထိထားတယ္ဆို ေဆးကုသလိုက္ဦး
ေနာက္မွာသမားေတာ္ပါတယ္"
စကားမ်ားေနတဲ့သားအမိႏွစ္ေယာက္ၾကား ဘတ္ဟြၽန္းကအူလည္လည္ေလးနဲ႔လိုက္ၾကည့္ေနသည္။ဒီလိုဆိုရင္ဘတ္ဟြၽန္းကစာအုပ္ထဲေရာက္ေနတာျဖစ္သည္။လက္မခံခ်င္တဲ့အမွန္တရားေပမဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းကေနာက္မွျပန္လမ္းကိုရွာၾကည့္ရမည္။ဘာျဖစ္မွန္းမသိတဲ့ မရင္းႏွီးတဲ့ဒီလိုနန္းတြင္းလိုေနရာမွာဘတ္္ဟြၽန္းမေနခ်ငိဘူး။ နန္းတြင္းဆိုတာ မင္းႀကီးရဲ႕အခ်စ္ခံရတဲ့လူေတြအတြက္ေတာ့ လူသတ္ကြင္းတစ္ခုသာ။
"ေျဗာင္ေလးေတာ္တယ္ သတိရရျခင္းသားေတာ္ကို
လက္သီးနဲ႔ထိုးလိုက္တာ ႏွာေခါင္းေသြးလွ်ံသြားတယ္ဆို"
"ဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္မရည္႐ြယ္.."
"မူးေမ့ေအာင္ထိုးပစ္လိုက္ရမွာ ေျဗာင္ေလးရဲ႕"
"ဟာ မယ္မယ္ကဗ်ာ.."
ခ်န္းေယာလ္ကစူးကနဲေနေအာင္ထေအာ္သည္။
"ေျဗာင္ေလးကို အႏိုင္က်င့္ရင္မယ္မယ့္ကိုေျပာ လီေယာလ္ကို မယ္မယ္ကိုယ္တိုင္႐ိုက္မယ္"
"ဗ်ာ ဟုတ္ဟုတ္"
ဘုမသိဘမသိနဲ႔ဘတ္ဟြၽန္းက ဇက္ကေလးပုဝင္ကာ
ေခါင္းကိုတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္ျပလာသည္။
"ကိုယ့္ေတာ့္ကိုခ်စ္ေပးမလား ေျဗာင္"
"ကြၽန္ေတာ္ျပန္ခ်င္တယ္ လီေယာလ္.. မယ္ေတာ္ႀကီးပါေျပာပုံအရဆို ကြၽန္ေတာ္ကဒီထဲကိုမတရားအေခၚခံခဲ့ရတာ"
"ပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္းေျဗာင္ မင္းကိုကိုယ္ေတာ္လြယ္လြယ္နဲ႔ရခဲ့တာမဟုတ္ဘူး..ေနာက္တစ္ခါျပန္မဲ့စကား ႏႈတ္ကေနဘယ္ေတာ့မွထြက္မလာမိေစနဲ႔.."
အေအာ္ခံလိုက္ရတာဘတ္ဟြၽန္းျဖစ္ေပမဲ့ လီေယာလ္ကမ်က္ရည္ေတြစီးက်လာကာဘတ္ဟြၽန္းကိုယ္ေလးကိုေပါင္ေပၚတင္ကာခပ္တင္းတင္းေပြ႕ဖက္ထားသည္။စိုစြတ္လာတဲ့ေနာက္ေက်ာဘက္ကအက်ီေတြအရ လီေယာလ္ကငိုေနတုန္းထင္ပါရဲ႕..
"ေျဗာင္ေလးကိုဒီသကၠရာဇ္အပိုင္းအျခားထဲမွာ ကိုယ္ေတာ္ကထာဝရခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားမွာ.."
__________________________
Notes: စိတ္ကူးယဥ္ပုံစံျဖစ္တဲ့အတြက္reality ေတာ့မဆန္ႏိုင္ပါဘူး။ေရွးေခတ္အေၾကာင္းသိပ္မသိတဲ့အတြက္အမွားပါခဲ့ရင္အႏူးအၫြတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။