Imbis na sumaya, mas lalong nanikip ang dibdib ko sa sinabi niya. Hindi ko maintindihan kung bakit. Siguro dahil sa kabila ng lahat pareho pa rin kami ng nararamdaman. I'll admit it...mahal ko pa siya. Hindi ako sigurado kong nawala ba ito sa dibdib ko o namahinga lang.
Pareho naming nasaktan ang isa't-isa at hanggang ngayon, may parte pa rin sa puso ko na nagtatampo o galit dahil sa itinigo niya sa akin ang lahat. Kung sinabi niya sana sa akin, oo, masasaktan ako panigurado, parehong sakit man o hindi. Pero mas mabuti pa nga iyon kaysa nag mukha akong tanga.
Napatigil ako sa paghikbi at hindi umimik na siyang dahilan kung bakit nag-angat nang tingin si Mike sa akin. My heart throbbed more as I saw the pain in his eyes, like he's pouring everything now. Like he's showing all the pain he had kept.
"I'm sorry...if I was too scared to choose you," he started with broken voice. Napayuko naman ako dahil hindi ko na kayang makita siyang ganiyan. I'm used to see him strong, intimidating...not like this.
"Hindi ko alam saan ako magsisimulang humingi...ng tawad sa'yo," aniya sa isang basag na boses at gamit ang isang daliri ay inangat niya ang baba ko kasabay ng pagkahulog ng luha sa mga mata ko. "I was being torn between choosing you over my mom..." I inhaled at palipat lipat sa mga mata ko ang mga titig niya.
"T-Tama naman siguro...ang ginawa mo," mapait kong saad kahit kabaliktaran no'n ang naramdaman ko noon. Ginusto kong piliin niya ako kaysa sa kagustuhan ng mama niya. Kaya natatawa ako sa aking isipan dahil nasabi ko iyon.
Umiling siya. His hands went down looking for mine and held them tightly. "Lahat ng ginawa mo sa akin, deserve ko lahat ng iyon. If you're not satisfied with it...do it once again, Lana. Dahil lahat ng iyon, kulang pa para mabayaran ko ang nagawa ko sa'yo..."
May dumaang sakit ulit sa dibdib ko dahil sa sinabi niya. All this time, I've been dreaming for this moment to come. That he would explain to me. Dahil pakiramdam ko iyon ang kailangan ko para makapagpatuloy nang walang dala dalang sakit sa dibdib. Walang dalang mapapait na karanasan. Hindi ko naman aakalaing masakit din pala ang makitang magpaliwanag siya sa harapan ko ng buong puso...at nasasaktan.
Thought seeing him in pain would make me satisfied or relieve ...but I was wrong. It doubled the pain in my heart that I was trying to heal through time. Sa oras at panahon ko na lang iniasa ang lahat. Dahil lumipas na ang panahon, kahit sinubukan ko, wala pa ring pumalit sa kanya sa puso ko.
I'm done crying, I'm tired running from the pain that's lingering in me. Kaya haharapin ko na lahat nang mga katanungan sa isipan ko. Maybe, after sorting this out would make me forgive him totally. We can forgive people without welcoming them back in our life.
Apology accepted, access denied.
I took a deep sighed and looked at him in the eyes. "Bakit...mas pinili mong itago sa akin ang lahat, kaysa ang sabihin ito. S-Sa tingin mo ba, maaayos mo lahat nang hindi sinasabi sa akin?" Memories came rushing to me like a flood from the mountains.
Tumango siya at saglit na yumuko. "Duwag ako...ang duwag duwag ko para ipaglaban ka. Naguluhan ako no'n...kung alin ang uunahin ko," tumitig ulit siya sa akin. "Ang paluguran si Mama o ang...ipaglaban ka."
Hindi ko akalaing sasabihin niyang naduwag siya. Pero naiintindihan ko siya, mahirap ang pumili sa pagitan ng magulang at taong minamahal. Hindi ako nagsalita, hinayaan ko na lang siyang sabihin ang gusto niyang sabihin. Dahil kahit ano'ng gawing pagtatanong ko, wala na, tapos na ang lahat...lumipas na.
"Wala akong ibang minahal maliban sa'yo, Lana...Ikaw lang dati...pati ngayon," aniya at nag-iwas ako ng tingin. The unexplainable I'm feeling was too much to contain. "I married Shelly dahil akala ko pareho kami ng gusto..."
Kumunot ang noo ko sa huling sinabi niya.
"Ano'ng ibig mong sabihin?" I curiously asked.
"I asked her if she could help me fake our wedding. I may heartless to say this, but...I know my mom has no much time left. Noong naabutan mo kami sa bahay, I thought she's just acting dahil nando'n si Mama. Huli na nang malaman kong... gusto niya ako."
Parang pinilipit ang puso ko sa nalaman. Kahit hindi na nakakagulat, pero nanghihinayang pa rin ako sa pagkakaibigan namin. Maybe love was that really powerful that we could cut ties than losing someone you love.
"Ang manhid mo naman...Hindi mo napansin kahit noon na may pagtingin siya sa'yo?"
Umiling siya. "TJ was there...I mean, she's in love with him. Sa aming tatlo, sila palagi ang magkasama noon."
"Huh?" naguguluhan kong tanong.
"Kababata niyo rin...si TJ?" I continued and he nodded that made my jaw dropped a bit. Ang dami ko pa palang hindi alam!
"They're...cousins actually," pasimple niyang sagot na mas lalong nagpalaglag sa panga ko.
"What..."
"I don't really care kung magkaano-ano pa sila. She offered me a help when she knew about my situation. And had no idea that... her mom has a history with your mom."
Suddenly, Tito Marky's voice echoed to my mind as he mentioned his mom. Nakalimutan ko na bigla kung bakit gusto ko siyang makausap.
"Y-Your mom..." kinakabahan kong sabi at ngumiti lang siya nang bahagya sa akin. "T-Totoo bang...wala siyang maayos na-."
His finger flew to my lips, stopping me to talk. But the pain in his eyes were very evident that it was all true. Napayuko ako at gamit ang kamay, I covered may face and cried more. Sising-sisi ako. Dahil sa akin kaya nangyari iyon sa mama niya. No matter how cruel she is, she don't deserve it.
"Sorry...sorry. I'm sorry...H-Hindi ko sinasadya. Hindi ko alam."
Hagulhol ko at hindi ko rin magawang lubusung magalit sa mga magulang ko. Kasalanan ko iyon lahat. Sana sinarili ko na lang ang lahat. Hindi ko naman alam na kayang gawin iyon ng mga magulang ko. He hushed me and hugged me tight.
"Maayos na si Mama..." aniya at hinaplos ang likod na bahagyang nagpakalma sa akin. "Your parents already let us buy a coffin for her. Pero papatawarin lang nila ako sa ginawa ko sa'yo kung mapapatawad mo pa ako."
Napatingin ako sa kanya at sandaling naguluguhan. Ngumiti siya at hinalikan ang noo ko.
"Akala ko...ang mawala sa akin ang trabaho ko ang pinakamasakit sa lahat. Aside from losing my mom. Mahalaga sa akin ang trabaho ko dahi pangarap ko iyon," salaysay niya at ramdam ko sa boses niya ang lungkot. "Alam mo ba dati... ako ang naglalaba ng mga damit ng mga kaklase ko sa boarding house at binabayaran nila ako. Para may pangdagdag sa tuition..." he smiled like it was something beautiful to remember.
"Tinatawag pa nga nila akong labandero papa," he chuckled but I couldn't seem to find any reason to laugh with it. Sa halip, nasasaktan lang akong pakinggan siya.
I took everything away from him, even is job. I had no idea if I was being rational back then. Ang sa akin lang no'n ay gusto kong maghiganti at walang pakialam sa masasagasaan kong tao o sa mararamdaman nila. The pain I have felt was valid, but I went too far. I crossed the line. Pakiramdam ko tuloy ang sama sama kong tao.
"I'm sorry..." sabi ko ulit dahil wala na akong mahanap na tamang mga salita.
"Alam mo bang hindi mo 'ko pinatulog sa loob ng mahabang panahon? A night won't end without you crossing my mind...making me crazy asf..." salaysay niya at kinagat ko ang labi ko. My heart started pounding exaggeratedly.
"Karma 'yon..." pabiro kong sabi at napangiti siya.
"Damn. If that was karma, I could live with it. Mas mabuti na iyong ginugulo mo utak ko habang malayo ka sa akin, kaysa sa hindi. Dahil sa tingin ko, hahanap ako ng paraan para maisip kita..."
The thing inside my chest raced more at his statement. He said it very seriously while our eyes never leaving each others gazes. Umirap ako. I bit the inside of my cheeks to stifle a smile. Naiinis ako sa sarili ko para maramdaman ang pinaghalong saya at sakit sa pag-uusap namin.
"Ginawa mo pa rin akong kabit," pairap kong sagot. Didn't even know why I suddenly said that. But all he did was chuckle. Sumimangot ako.
"A day or two? Hindi man lang umabot ng isang linggo, hiniwalayan mo na ako. I don't think ganiyan dapat ang maging isang kabit..." he said and smirked.
"Masaya 'yon? Alam mo bang kumalat iyon sa media? That I was a mistress?" iritado kong sabi.
Sumeryoso ang mukha niya at dumilim ang mga mata niya. His stares landed to my lips before he brought it back to my eyes.
"I know and I'm sorry. Babaguhin ko 'yon."
Hindi ko nakuha sng ibig niyang sabihin. Matapos ang pag-uusap ay nahirapan pa akong makabalik sa pagtulog. Tumatakbo sa isipan ko kung paano nangyaring ganito na lang kagaan ang pakiramdam ko. Para bang nawala ang bigat sa puso ko sa sandaling pag-uusap namin.
Iniisip ko, panahon na siguro para patawarin ko siya. Pero hindi ko alam kung ano'ng mangyayari pagkatapos. Kung sakali mang bumalik siya sa akin, kaya ko pa kaya? Kaya ko pa kayang tanggapin siya at kalimutan ang lahat sa nakaraan nang hindi naiisip ang mga masamang nangyari? Hindi rin ako sigurado kong gaano na ba katayog ang nabuo kong pagtitiwala muli sa mga tao. Hindi maalis sa akin ang matakot.
Bumangon ako kahit nakapikit pa ang mga mata. Inaantok pa ako pero kailangan ko pang pumasok sa trabaho. Idinilat ko ang isang mga mata ko at namilog ang mga mata ko sa gulat nang makita si Mike na nakasandal sa gilid at may kaunting ngiting nakatitig sa akin. Nawawala na naman ang mga mata niya dahil sa pagngiti.
"Still sleepy, huh? Huwag ka na lang pumasok," he suggested at inirapan ko siya.
His hair was damp. Bagong ligo siya at amoy na amoy ko ang aftershave niya. He was just wearing white sando ang sweat shorts looking immaculately gorgeous.
"Papasok ako. At bakit mo 'ko tinitingnan habang natutulog?" taas kilay kong tanong.
He smirked. "I was about to wake you up. But the view was that too beautiful to disturb."
Ang aga-aga pero nagsimula na namang magkarera ang puso ko dahil sa sinabi niya. Tumayo na ako at tumalikod papuntang banyo dahil naiilang ako sa pinagsasabi niya. Nang maisarado ko ang pinto ng banyo ay napahawak ako sa dibdib ko dahil sa lakas na pintig nito.
"Buhay ka pa pala..." I said talking to my heart like it would answer me.
I immediately took a shower at wala akong nagawa kundi gamitin ang panlalaking liquid soap doon. It was late when I realized that I didn't bring my clothes with me! Before I could think where I've put it last night, someone knocked the door.
"Lana, your clothes..." si Mike sa labas.
I groaned in annoyance. Kailangan ko pang magtapis ng tuwalya bago binuksan ang pinto at itinago ang katawan. Tumaas ang isang kilay niya at uminit ang pisngi ko nang nakitang nasa pinakaitaas nakapatong ang itim kong underwear! Mabilis ko iyong hinablot at dahil sa pagmamadali ko, nahulog pa!
I quickly bend down to pick it but what happened next was the death of me. Natanggal sa pagkakaipit ang tuwalya sa katawan ko at nahulog iyon sa sahig! Wala sa sarili akong napatayo at tinakpan ang masisilang bahagi ng katawan ko. Nataranta kung alin ang uunahin. Ang underwear ko ba, ang tuwalya o ang takoan agad ang hubad na katawan.
Agad akong napatingin kay Mike na siyang pumulot sa tuwalya at nakita ko pang tumagal ang titig niya sa tiyan ko. He covered the towel to my body...to my back at lantad pa rin ang ibang parte ng katawan ko.
Nang magkatinginan kami, kitang-kita ko ang matinding pagnanasa sa mga mata niya na nagpataranta sa akin. His jaw was tightly cleanched like he's holding his long earned patience.
He stepped forward, nearing me more like we weren't an inches away from each other. Parang aakyat sa leeg ko ang puso ko sa sobrang kaba dahil sa pamamaraan ng pagtitig niya sa akin.
I could feel the tension between us and few moments later, his lips landed to mine. Para akong nawawalan ng ulirat dahil sa rahan ng paghalik niya sa akin na tila dinarama niya ang bawat bahagi ng labi ko.
His kisses were slow, like his devouring every bit of it. Enjoying it like it's his favorite food. He slightly bit my lips, too.
He groaned when I responded to his kisses. He stopped midway while he slowly went to my shoulder and gave me feathery kisses that made my stomach churn. He stopped again. Ipinagdikit niya ang mga noo namin at malalim na ang bawat hininga namin.
Gamit ang isang daliri, tuluyan niyang inalis sa katawan ko ang tuwalya. His fingers went to my upper butt and draw circles. It made me lose my mind even more.
"Do you want me to stop, hmm?" tanong niya at bigla niyang hinawakan ang pang-upo ko at pinisil iyon.
Fuck! How could he asked me that when he just squeezed my butt?!
"Y-Yes," I half-heartedly said while hot blood slowly ran to my veins.
"Hmm..." sagot niya at padaplis niyang hinalikan ang pisngi ko papunta sa gilid ng teynga ko na siyang nagpatayo sa balahibo ko.
I felt his tongue and I gasped, breathing becoming unstable.
"Do you want me to stop, Lana?" his voice was different. It was deep and serious at the same time...erotic. Nahihirapan na akong mag-isip ng tama dahil sa ginagawa niya sa akin.
His fingers went in between my thighs and my face heated when I felt the wet there.
"P-Papasok...ako," I stuttered.
"Hmm? Ipapasok ko?" pang-iinis niya sa akin habang hindi inaalis ang daliri doon na kung saan- saan naglalakbay.
My mind wants me to stop him and just start my day in the office. But my body was reacting differently.
He suddenly slid his finger inside me at napahawak ako sa balikat niya. It felt like something was slightly ripped from the insides and at the same time, it felt...nice.
"I will stop.." hindi iyon tanong while he slowly thrusted his finger inside me. I whimper and heard him cursed at it.
"You're so wet, but then, you want me stop, hmm? Tell me honestly, Lana. Should we stop?" he asked me again and his fingers went crazily fast thrusting me.
I hate to admit that I was liking it. And I hate to say that I finally...gave up.
"D-Dont stop...please..."
He groaned and scooped my butt that made me wrapped my legs to his hips.