Jimin's POV
Lahat tayo, may mga storyang ayaw ipaalam sa iba.
Mga sikretong gustong itago habang buhay.
Mga memoryang gustong ibaon sa limot.
My-My childhood was a wreck.
I have kept my story untold for so long. I haven't shared to anyone, not even to a single person.
But it keeps on bugging me. Always hunting me that sent me to two straight nights of insomnia. Kahit anong limot ko, ayaw parin mawala-wala.
I was twelve years old. Kakauwi ko lang nang mapansin kong magulo ang bahay. Our house was usually lively, but that time it felt so eerie.
Hanggang sa nakarinig ako ng pagkabasag na nagmula sa kusina. Tumakbo ako papunta doon at nanlaki ang mga mata ko sa nakita ko.
My mom was tied on a chair, crying and begging. My father was on the ground, writhing in pain. He was full of bruises and cuts, as well as my mother. And there in between them was a man. His face was covered with a mask with only his mouth to be seen and he was pointing a gun to my father's head.
'Di ako makagalaw sa kinatatayuan ko. I was frozen; my mind went blank. Hindi ko alam ang gagawin ko sa sitwasyong iyon.
I looked at the man with a horrified look. Nang mapatingin siya sa'kin, kumurba ang labi niya sa isang ngisi at saka ipinutok ang baril.
My father was killed right in front of me.
It was a traumatic event for a twelve-year-old like me. 'Di ako makatulog ng ilang araw pagkatapos ng aksidenteng iyon dahil laging bumabalik sa akin ang larawang namatay ang ama ko sa harap ko at dahil na rin sa walang tigil na pagwawala ng mama ko.
Pinapatay ang papa ko sa utos ni Mr. Jeon.
Nagtatrabaho ang papa ko dati bilang hardinero sa mansion ng mga Jeon. Maayos naman ang trabaho ng papa ko hanggang sa isang araw, pinatawag siya ni Mrs. Jeon sa kwarto niya.
She offered him to have sex. Kilala si Mrs. Jeon bilang isang napakagandang babae na kahit sinong lalake, hindi siya matitiis. Alam ng mga tao sa mansion ang mga pinanggagawa niya. She does dirty works behind her husband's back.
Laging wala si Mr. Jeon sa bansa dahil sa mga business trip niya. Isa na rin siguro ito sa dahilan kung bakit nagagawa yun ni Mrs. Jeon. And even as a girl, she has her needs. Kaya naman kung may natitipuhan siyang lalake, sa mansion man o kung sinong lalakeng nakikilala niya sa mga club, ino-offeran niyang makipagsex sa kanya.
Pero nung si papa ang inofferan niya, tinanggihan niya ito. Masyadong loyal si papa kay mama na kahit kaakit-akit naman talaga si Mrs. Jeon, hindi parin siya pumayag.
But Mrs. Jeon was desperate. She took the initiative to kiss him pero pilit siyang nilalayo ni papa. Dahil ayaw talagang bumitaw ni Mrs. Jeon, nasampal siya ni papa.
And two days after that, Mr. Jeon went home.
Nang makita ni Mr. Jeon ang pasa sa mukha ni Mrs. Jeon, he was furious. Of course, sinong lalake ang hindi magagalit kapag nasaktan ang kanilang kasintahan?
Mrs. Jeon fabricated everything. She changed the story. She made herself the good man. Sinabi niyang pinagtangkaan siya ni papa na i-rape. She said she was struggling out of my father's abusive actions, trying to avoid my father's desperate kisses kaya siya nasampal ni papa.
Lies. Those were all lies.
Habang kinukwento ito sa'kin ni mama, she was crying so hard. I clenched my fists really tightly. That woman just destroyed a family.
Sinabi ni mama na hindi naman daw kami pwedeng magsampa ng kaso sa pagkamatay ng papa ko. We don't have evidence. At isa pa, masyadong makapangyarihan ang pamilya nila. Matatalo lang kami sa kaso. Baka magkabaligtaran pa, sabihin pa ng mga Jeon na nirape ng papa ko si Mrs. Jeon.
After five months of my father's death, nanganak ang mama ko. I didn't know she was pregnant. Nagulat nalang ako nang unti-unti nang lumalaki ang tiyan niya. My sister wasn't healthy, though. Dahil sa stress na stress ang mama ko dahil sa pagkamatay ng papa ko habang pinagbubuntis niya ang kapatid ko, my sister turned out to be unhealthy.
After a month, my mother died.
Suicide.
She jumped off a building.
Sa puntong iyon, hindi na ako umiyak. I was so tired. So tired of crying na sa tingin ko, naubos na lahat ng luha ko nung namatay sa harap ko ang papa ko at nung araw-araw umiiyak ang mama ko.
Nobody helped us. Wala kaming kamag-anak na nagmalasakit na tulungan kaming magkapatid.
One month old palang ang kapatid ko at twelve years old pa ako. 'Di ko alam paano ko bubuhayin ang kapatid ko lalo na't wala akong pera at masakitin siya.
Pero buti nalang at nagmagandang loob ang teacher ko. Inampon niya ang kapatid ko. Ako, nagtrabaho ako sa sarili ko.
I strived hard. So hard para sa kapatid ko. Para sa sarili ko.
Until I-my talent was discovered. Tuwang-tuwa ako kasi nakapagsign ako ng kontrata na kaya akong gawing artista. Kapag nagkapera na ako, pwede ko nang pagamutin ang kapatid ko.
I became a trainee. Mas ginalingan ko pa ang pagsasayaw at pagkanta ko. I met some people and they became my friends. One of them was Jeon Jungkook.
Sa lahat ng mga naging kaibigan ko, siya pinakagusto ko. Siya ang pinakaclose ko. I don't know, para kasing konektado kami. 'Di ko alam bakit, o paano, basta yun ang nararamdaman ko.
Until the day of our debut happened. Masayang masaya at excited ako nung araw na yun. Me, together with my six co-members, performed our best for a good performance.
Pagkatapos naming magperform, pumunta na kami sa backstage. There, I met their parents. Everyone's parents. Even Jungkook's.
Napatigil ako. Nawala yung ngiti ko. Memories hunted me again. Akala ko nakamove on na ako mula sa pangyayaring iyon. Pero ngayong nakita ko ulit sila, sila na sumira ng pamilya ko, bumalik lahat ng sakit. Lahat ng lungkot at galit.
Inaamin ko, naging peke ako. Hindi lang sa harap ng fans, kundi maging sa harap ng mga kamyembro ko.
Galit ako. Galit na galit ako sa pamilya niya at kay Jungkook mismo. Akala ko matatakasan ko na ang lahat. Pero tingnan mo nga naman, nakasama ko pa ang anak nila sa grupo.
Tanginang buhay.
"Namimiss ko na si Jungkook," Napatingin ako kay Taehyung na nagbubunot ng damo habang nakanguso.
Ngumisi naman ako at saka tumango. "Nakakamiss rin pala siya, 'no? Lalo na yung ilong niya."
Tumawa naman siya at sandali kaming natahimik. Nagulat naman ako nang may biglang tumapik sa balikat ko.
Detectives. Angela Jeon.
Nagkatinginan kami ni Taehyung at saka tumayo. "Annyeonghaseyo." Bati namin at saka nagbow.
Nagbow naman sila pabalik. Nagulat naman ako at bahagyang natawa nang biglang hawakan ni Taehyung ang kamay ni Angela Jeon.
"Noona! Are you okay? Gwaenchana? Look at your eyes, I knew it! You've been crying! Why are you stressing yourself? Aigoo. Just call me noona, I can take care of you. Come, let me give you a hug." Niyakap niya naman ito at saka agad ring bumitaw. "Look at you! You're so thin! Aish, wae? Why are y--"
"Excuse me Mr. Kim Taehyung." Mukhang naiinis na yung isang detective kaya hinila ko na si Taehyung. "Mianhae. May gusto kasi tong si V kay noona." Bulong ko sa kanya at tumango naman siya.
"Mr. Park Jimin, I am Detective Jodi Choi and she's Detective Angela Jeon and we're here to invite you to our office for some questions. Okay lang ba?"
I smiled and nodded, "Neh."
Sumakay na kami ng sasakyan at saka dumiretso sa office nila. Pagkarating namin dun, agad naman nila akong tinapunan ng mga tanong.
"Park Jimin. Main vocalist and lead dancer of the band Bangtan Sonyeondan. Stage name, Jimin.Where were you on the day Mr. Jeon Jungkook was murdered?"
Saan nga ba? Sa dorm ata? "I was at the dorm."
Mukha namang unsatisfied sa sagot ko si Angela Jeon. She crossed her arms and leaned closer to me. "Are you sure?"
Napalunok naman ako dahil sa lapit ng mukha niya. Tinaas niya ang folder niya at saka iniwagayway sa mukha ko. "We talked to your leader, Mr. Kim Namjoon the other day and he told us you didn't leave the practice room." Then she banged the table, "How come you were at the dorm? Ano, dummy lang yung kasama ni Namjoon sa practice room?" She smirked and crossed her arms. "Ano ba talaga Mr. Park Jimin? Kilala mo ba kung sino ang pumatay o mga pumatay? Isa ka ba sa kanila? O baka naman ikaw talaga?"
Teka, ano raw?
Napangisi nalang ako. "Are you accusing me, Ms. Jeon?" Bahagya akong napailing at saka tumikhim, "I left the practice room earlier than Namjoon hyung. Nagpractice lang ako ng ibang mga routines at pagkatapos nun, umalis na ako agad." I leaned my back on my chair and looked at the great Angela Jeon. "Ikaw ba, noona, tingin mo ba may kinalaman ako? Tingin mo ba ako ang pumatay?"
She gritted her teeth, "It's not impossible. Hindi imposible na isa sa inyong anim ang pumatay."
Ngumiti lang ako at tumango. "Okay, noona. Think what you want to think. I'll be waiting for your evidences."
Ang kanina pang nananahimik na co-detective ni Angela Jeon, bigla nalang nagsalita. "Mr. Park Jimin, may pinaghihinalaan ka ba? Kahit sino, either sa grupo niyo or hindi. Tell us."
"Actually, meron."
Umayos siya ng upo at si Angela Jeon naman, bumalik sa pagkaka-upo niya. "Sino?"
"Ms. Angela Jeon."
Kung anong ugali ng mama niya, hindi malayong ganon rin siya. Gaya ng mama niya, maybe she just fabricated everything. Trying to act innocent even if she really isn't. Trying to act emotional and clueless para mapaniwala niya ang mga tao na nalulungkot siya sa pagkamatay ng kapatid niya.
"It's not impossible, right? I know you had an argument before his birthday. I don't know what's the reason pero, 'di naman imposible na kahit kadugo mo pa, kaya mong patayin diba?"
"Just so you know, nagkabati kami even before his birthday. We talked a--"
Napangisi naman ako sa sunod-sunod na pagsalita niya. "Why are you defending yourself, noona? Pinaghihinalaan lang kita. Don't worry, I'm not accusing you."
Or maybe I really am.
-
question of the day:
reading the povs of the four members, nagbago ba ang suspects niyo? if yes, how? if no, what makes you think na ang suspect mo from the start, ay tama?