Bold= present time
Italic= flashback
Amethyst's Pov
It was July eight that time and I was in my second year of high school. Isa ako sa mga top student sa klase pero hindi ako gaano ka popular gaya ng ibang studyante. I have bullies despite of being a top student and a bubbly girl in our class. Medyo malaman kasi ang katawan ko kaya lagi akong pinagkakatuwaan ng mga bully kong kaklaseng lalaki na walang magawa sa mga buhay nila.
Tinitiis ko lahat ng pambubully at minsan kahit umaabot na sa pisikal na pananakit ay hindi na lang ako umiimik because I was never fan of violence, but that's not until I was saved by him, Seven Icarus Villaroman. The boy who's a ball of sunshine and can be scary at the same time.
"H-hindi naman ako ganon kataba ah?" nakakagat ako sa aking labi habang sinusubukang ipagtanggol ang sarili sa mga bully ko.
"Anong hindi? Tingnan mo nga 'yang braso mo ang taba-taba at saka tingnan mo yung pisnge mo puputok na 'ata sa sobrang laman, e!" natatawang saad ni Erwin at saka siya tumawa kasama ng dalawa niyang kaibigang sila Marko at Troy.
Naikuyom ko ang sariling kamao habang nasa sulok ako at pinapalibutan nila akong tatlo para kutyain. Nasa likod kasi ako ng school para kumain ng tanghalian pero hindi ko naman inaasahan na makikita ko ang tatlong bully ko rito.
"Ano? Iiyak ka na ba, tabachoy?" pangungutiya pa ni Troy habang si Marko naman ay nakangisi lang at halatang nasisiyahan siya sa mga nangyayari na siya namang ikinasagad na ng pasensya ko.
I shakily raised my bag in the air at inihampas ko sa kanila 'yon gamit ang buong lakas ko na ikinatumba naman nila sa sahig dahilan para mapasinghal sila sa sakit at bilis ng bagsak nila.
"Ano bang kasalanan ko sa inyo? Nanahimik lang naman ako ah! Bakit kailangan niyo pang ipamuka sa 'kin na mataba ako?!" sigaw ko habang pinipigilan ang pagtulo ng sariling luha.
I won't satisfied them by seing me cry, NEVER.
"Aba't?! Ang lakas ng loob mo, ah? Bakit? Pumapalag ka na ba, ha? Tababoy?!" galit na galit na singhal sa'kin ni erwin bago siya mabilis tumayo at lumapit sa akin.
Halos manliit ako dahil sa tangkad niya at dahil sa nagaapoy sa galit na presensiya niya.
"Alam mo bang ayaw kong nadudumihan ang uniporme ko?" nagbabanta ang tono niya habang nakatingin sa akin ng matalim.
"H-hindi ko naman gus-
Napalunok na lang ako at napapikit nang itaas ni Erwin ang kamao niya at akmang susuntukin ako kaya naipikit ko na lang ang mata ko at hinintay na tamaan no'n.
Ganito naman palagi, e. Lumaban man ako o hindi, sa huli, ako pa rin talaga ang masasaktan ng pisikal at mental dahil sa mga masasakit na salitang ibinabato nila sa akin. Kaya hindi na sa akin bago ang ganito.
"Oi!" rinig kong sita ng isang hindi pamimyar na tono.
"Wala ba kayong magawang matino sa buhay niyo mga tol?" dagdag pa nito kaya napadilat din ang mata ko ng hindi tumama ang kamao ni Erwin sa muka ko at dahil na rin sa narinig kong hindi pamilyar na boses.
Malapit na ako sa pag-iyak no'ng mga oras na 'yon pero nakahinga ako ng maluwag ng marinig ang boses na 'yon. Dahil sa kaba ko siguro kaya hindi ko namalayan na nasa harap ko na ngayon ang isang lalaking hindi ko kilala at ang sumangga sa kamao ni Erwin.
"S-seven!" rinig kong nauutal na usal ni Marco, isa sa mga nambubully sa 'kin dahil sa pangangatawan ko. Hindi ko alam kung bakit takot sila sa ' Seven' daw na 'yon pero isa lang ang sigurado ako, he's a saviour.
"Anong ginagawa niyo at binubully niyo siya? Wala naman akong nakikitang mali sa kaniya, ah? Mga bulag ba kayo o sadyang wala lang kayong magawang matino sa mga buhay ninyo?"
Napalaki ang mata ko dahil sa biglang paglamig ng boses niya. Nakakabigla kasi ang pag-iiba ng tono ng boses niya. Mula sa malumanay na masarap pakinggan mula sa malamig na tono na hindi mo gugustuhing marinig.
It will sent shiver down your spine. Para siyang may dalawang pagkatao sa iisang katawan lang.
"S-sorry seven. Hindi naman namin siya binubull-
"Hindi pambubully 'yon?" putol niya dito gamit ang sarkastikong tono. Nakatalikod siya sa akin pero malakas ang kutob ko na naka-kunot ang noo niya ngayon. "E, Ano palang ibig sabihin ng kamao mo na tatama na sana sa kaniya?" prankong tanong nito na sinagot ng tatalo kong bully ng katahimikan lang.
" Hindi ba kayo sinabihan ng mga nanay niya na huwag manakit ng babae?" tanong pa nung Seven daw sa pasinghal na tono na ikinatahimik naman nung tatlong bullies ko lalo habang ako ay nakayuko lang at nakikinig habang tahimik na humihikbi.
Sa sobrang relieved ko kasi ay hindi ko na naiwasang mapaluha. Ito din ang kauna-unahang beses na may nagtanggol sa akin. Ang iba kasi ay dinadaan-daanan lang ako kapag binubully ako ng ilang estudyante at hindi pinapansin.
Pero ang lalaking 'to... Ibang-iba siya sa lahat ng tao sa school.
"Don't call yourself a man if you can hit girls without a slight remorse." malamig na sambit niya. "Nakakahiya kayo. Kung bored kayo at gusto nang libangan maghanap kayo ng iba na kaya kayong tapatan. Kaduwagan ang tawag sa mga lalaking naghahanap ng mas mahina sa kanila para labanan." singhal pa niya sabay kuha sa pulsuhan ko at hilahin ako paalis doon pero bago pa kami makalayo huminto muna siya na ikinahinto ko rin.
"One more thing assholes. if I see you bullying her or any of the students here again, i'll deal with you myself. Am I clear?" I flinched when his voice suddenly raised at the last part of his sentence.
"Y-yes!" utal-utal na sagot naman nila Erwin, Marco at Troy.
"Good."" saad naman ni Seven at hinila na ulit ako paalis sa lugar na 'yon.
Nakayuko lang ako habang hinahayaan siyang hilahin ako sa kung saan. Gamit ang isang kamay ko na hindi niya hawak tinuyo ko ang sariling luha gamit 'yon.
Hindi ko alam kung anong sasabihin o gagawin ko dahil hindi ko naman siya ganoon kakilala at hindi naman kami close. Naririnig ko lang ang pangalan niya dahil isa siyang sikat na heartthrob sa school na 'to pero hanggang doon lang ang alam ko.
Napabalik ako sa ulirat ng mauntog sa isang matigas na bagay. Napahawak tuloy ako sa aking noo at nagsalubong ang sariling kilay habang masama ang tingin sa bagay kung saan ako nauntog.
"Pffft!" tawa ng kung sino.
Kaagad napataas ang tingin ko at nakita ang natatawang muka ng lalaking nagligtas sa 'kin.
"Ang cute mo." napaiwas kaagad ako ng tingin dahil doon at para na rin itago ang ngayon ay mainit at mapula ko nang pisnge.
He's so blunt.
"Why didn't you fight back? Bakit hinayaan mo lang sila na gawin' yon sa'yo?" curious na tanong niya kaya naman awtokmatiko akong napaharap sa kaniya at napakunot ang noo.
Bipolar din pala siya, eh?
"I was never fan of violence. Tsaka isa pa, ayaw ko ng gulo and I did fight back.
Napangunahan lang ng takot." sagot ko at nag-iwas ulit ng tingin mula sa mapanuri niyang mga mata.
"Kaya ba hahayaan mo na lang na asarin ka nila ng ganon-ganon na lang?"
Wala ang tingin ko sa kaniya pero sigurado akong nakakunot ang noo niya ngayon.
"O-oo. Nasanay naman na 'ko kaya hindi na problema sa 'kin na laitin nila ako dahil sa pangangatawan ko." sagot ko at bahagya pang nautal.
"Kahit na, hindi pa rin tama 'yon." sambit naman niya na ikinatahimik ko lang "Well, how about this, " pabiting saad niya pa na ikinaagaw ng atensiyon ko.
"Ano 'yon?" kunot ang noong tanong ko at ibinalik na ulit ang tingin sa kaniya.
"Let's be friends." diretisyong sabi niya na ikinalaki ng mata ko dahil sa gulat.
"E-eh?" hindi makapaniwalang usal ko habang nakatingin sa kaniya na parang siyang isang alien na nagmula sa ibang planeta pero mukang wala lang 'yon sa kaniya.
Siraulo ba siya? Hindi naman niya ako ganoon ka kilala pero gusto niyang maging kaibigan ako? Well, hindi naman sa nag-iinarte ako o ano pero kasi, parang ang dali lang sa kaniyang sabihin 'yon samantalang ang awkward para sa'kin.
"Kung hindi mo kayang lumaban para sa sarili mo kapag kinukutiya ka nila," may kakaibang liwanag sa matang sabi niya bago saglit na huminto. "Ako ang lalaban para sa 'yo." may malambot at sinserong ngiti sa labing ani niya pa.
Nanigas ako sa kinatatayuan ko ng marinig ko ang mga kataga na 'yon. Napaawang ng bahagya ang mga labi ko at rinig ko rin ang nagwawalang tibok ng puso ko. Wft? Nasaktuhan din kasi ng pagkakasabi niya no' n ang pag-ihip ng hangin. Nilipad tuloy ang buhok niya ay nagkaroon ako ng pagkakataon na masilayan ng buo ang maamo at sobrang gwapo niyang muka.
"Oi! Okay ka lang? Bakit parang namumula ka yata?"
Nabalik ako sa ulirat dahil sa pagpitik ng kamay niya sa harapan ng pagmumuka ko.
"P-pero bakit?" wala sa sariling tanong ko na ikinakunit ng noo niya
"Anong bakit?" may nagugulong eskpresiyon sa mukang tanong nito na ikinabuntong hininga ko.
"Bakit gusto mo akong ipagtanggol at maging kaibigan gayong hindi mo naman ako kilala?" kunot noong tanong ko na ikinangiti niya ulit ng malaki.
"Wala lang." simpleng sagot niya at nagkibit balikat kaya napa poker face naman ako dahil don. - ____-
"Alien ka ba?" tanong ko na ikinalaki naman ng mata niya bago siya ngumuso at bumulong ng kung ano-ano sa sarili niya.
Alien nga!
"Sa gwapo kong 'to?" hindi makapaniwalang tanong niya sabay turo pa sa kaniyang muka. "Napagkamalan mo akong alien? Bakit hindi na lang knight in shining armor? Niligtas naman kita, eh." nakangusong usal nito at nagpogi sign pa nung binanggit niya kung gaano siya kagwapo na ikina-ismid ko naman ng bahagya.
Mahangin din pala.
"Thank you sa pagligtas mo sa' kin pero... hindi ko kasi maintindihan kung bakit gusto mo akong ipagtanggol at maging kaibigan. Anong dahilan mo?" kunot noong tanong ko.
Curiosity is killing me right now, kaya naman gusto kong malaman ang dahilan niya pero mukang hindi siya madaling kausap.
"Kailangan ba may dahilan para ipagtanggol at kaibiganin ang isang tao?" tanong niya pabalik na ikinatahimik ko naman.
"E-ewan ko... Siguro?" kibit balikat na sagot ko naman dahil hindi ako sigurado sa sinabi ko.
"Teka, ano nga pala ang pangalan mo?" tanong naman niya na ikinabuntong hininga ko.
Oo nga pala, we're still stranger to each other.
"Amethyst. Amethyst Verone Esquivel and you are?" sagot ko na iknatango-tango naman niya
"Nice to meet you Ami. I'm Seven. Seven Icarus Villaroman." saad naman niya sabay lahad ng kamay para sa handshake.
Tiningnan ko pa ang kamay niya saglit bago siya tingnan sa muka pero nginitian niya lang ako kaya naman tinanggap ko na ang kamay niya at nakipag handshake.
"A-ami?" nauutal na tanong ko pagkatapos banggitin ang palayaw na ibinigay niya sa akin.
"Oum! Amethyst is too long so, simula ngayon, ami na ang itatawag ko sa'yo and you can call me sev or eve if you want." may nakakasilaw na ngiti sa labing sambit nito sa masiglang tono na bahagyang ikinapula ng pisnge ko.
"O-okay." medyo nahihiyang sagot ko at bahagyang tumango.
"From now on you're now my best friend okay, ami?" he said with a closed eye smiled at ngayon ko lang din napagtanto na tinawag niya akong ami.
"O-okay." sagot ko ulit na ikinangiti nito ng mas malawak.
And thats when our friendship start.
"Amethyst Verone!"
Napabalikwas ako ng tayo dahil sa sigaw na 'yon.
"Seven! ano bang problema mo?!" inis na asik ko habang masama ang tingin kay seven na mahina akong pinagtatawanan.
"Pffft, ano ba kaseng iniisip mo at lumilipad 'yang utak mo?" natatawa paring saad niya na ikinasama lalo ng tingin ko sa kaniya.
"Don't laugh at me, you jerk!" singhal ko sabay hampas sa braso niya na ikinadaing naman nito.
"Still has those strength, I see." pang-aasar pa niya na ikinanguso ko at ikina-iwas ng tingin.
It's been 3 years when our friendship start and until then we're always together at hindi mapag hiwalay.
"Pero, seryoso. Ano bang iniisip mo at wala ka sa sarili mo kanina? Nakangiti ka pang mag-isa kanina akala ko tuloy may nalaglag nang turnilyo sa utak mo." tanong ko dito na ikina-angil ko sa kaniya na tinawanan lang naman nito.
"Wala lang. Naalala ko lang 'yung first encounter natin." nakangiting sabi ko na ikinangiti niya rin.
"It's been 3 years. Naalala ko pa 'yung itsura ng muka mo no'n. Ang pangit mong umiyak HAHAHA!" I deadpanned at him when he started to laugh like a mad man. Minsan may pagka alien din ang isang to, eh.
"Very funny, villaroman." sabi ko sa nagbabantang tono na ikinatigil nito sa pagtawa at ikinataas ng dalawang kamay na animo'y sumusuko sa pulis.
"Teka, anong oras na ba?" tanong nito at iniikot ang paningin upang hanapin ang orasan sa sala namin at kaagad naman siyang napatayo ng matagpuan ang hinahanap.
"Shoot! Late na 'ko sa family dinner namin." nagpapanick na sabi nito at mabilis na inilagay sa bag ang mga notebook at aklat na nasa mesa bago nagtatakbo papunta sa pinto.
"T-teka sev-
"Kita nalang tayo bukas, ami!" sigaw nito bago tuluyang makalabas ng pinto na ikinabuntong hininga ko naman.
"See you tomorrow sev..."
—
Moonillegirl🌷