& Kısa bir bilgi geçeyim,kafa karışıklığı olmasın.Cihan 8 Nisan 1998 doğumlu,Asuman 12 Aralık 1998 doğumlu.Asuman mahalleden Ağustos 2017'de gidiyor,Eylül 2022'de mahalleye geri dönüyor. &
Asuman bir Cihan'ın elindeki kolye'ye bakıyordu,bir de Cihan'a.Kısa bir sessizliğin sonunda Asuman sesini düzeltip konuştu.
-Ben de kolyemi arıyordum, teşekkür ederim getirdiğin için.
Cihan kafasını sallayıp konuştu.
-Bize mi geçiyordun?
Asuman kafasını sallarken Cihan elindeki kolye'yi Asuman'ın eline tutuşturdu.Arkasını dönüp giderken Asuman'ın adını seslenmesiyle durmuştu.Asuman'a dönüp "ne oldu" dercesine bakarken Asuman derin bir nefes alıp cümleye başladı.
-Evi hazırlattığın için de teşekkür ederim.Varlığım seni rahatsız ediyor,görebiliyorum.O yüzden mümkün olduğunca satış işlemlerini hızlandıracağım.Dükkanı ve bu evi satacağım,kulağına bir şey gelirse Aynur teyzeyle ya da Sare ile bana iletirsen sevinirim.
Cihan sıkıntı ile alnını ovuşturdu.Kafasındakileri toparlayıp konuştu.
-Baban seni bize emanet edip gitti bu dünyadan Asuman.Yani burada kalmak istersen kal, bunu engelleyecek veya istemeyecek değilim.Üstünden 5 sene geçti,hiçbir şey bıraktığın gibi değil.Buna ben de dahilim.O sana aşık Cihan yok,sana bir hissim yok yani.Kırgın veya kızgın değilim,o yüzden senin bir şeylerini satıp buradan gitmeni gerektirecek bir durum yok.Tabi gitmek istersen git ama buna mecbur olmadığını da bil.İyi geceler.
Cihan arkasını dönüp giderken Asuman öylece kalakalmıştı.Kapıyı yavaşça kapayıp içeri geçti.Kendini koltuğa atıp kolyesine baktı.Elinde kalp tutan bir peri kızı kolyesiydi,son kutladıkları doğum gününde hediye olarak almıştı Cihan.Gözleri dolu dolu olmuştu,aklı onu geçmişin tozlu sayfalarına götürdü.
& Mayıs 2015 &
-Aynur teyze!Aynur Teyze!
Aynur isminin dışarıdan seslenilmesiyle pencereye çıkmıştı.Asuman'ın ona bağırdığını görünce cevap verdi.
-Ne oldu kızım,kötü bir şey yok değil mi?
Evler müstakil olduğundan konuşurken bağırmak zorunda kalmıyorlardı.Asuman pencereye yaklaşıp dudaklarını büzerek konuştu.
-Cihan sürekli benimle uğraşıyor Aynur teyze,şimdi de sürekli bu cadı halinle seni kimse almaz evde kalırsın diyor.
Aynur bıyık altından gülerken Cihan da Asuman'ın arkasından geliyordu.Aynur kaşlarını çatıp Demir'e doğru parmağını salladı.
-Gel buraya çabuk,Asu'ya neler demişsin öyle.
Cihan başını eğerek gelirken Asuman sevinçten dört köşe olmuştu.Aynur teyzesi kızacaktı Cihan'a,belki artık onunla uğraşmaz diye düşündü.Cihan gelince Asuman'a bakıp konuştu.
-Yalan değil ki anne,cadının teki bu.Kimse almaz bunu,Serdar amcanın başına kalacaksın dedim sadece.
-Çok düşünüyorsan büyüyünce sen evlenirsin oğlum,ha?
-Aman anne Allah korusun,dertsiz başa dert.Asu evlenirse ben kiminle uğraşacağım hem anne?Boşver sen evde kal Asu.
-Sen gör Cihan bey,sana inat da 18'ime basar basmaz evleneceğim.Ayrıca kurban ol sen bana,nereden bulacaksın sen benim gibisini?
Asuman saçlarını savura savura evine giderken Cihan kalakalmıştı.Aynur ikisinin atışmasına gülerken Cihan sinirle konuşmaya başladı.
-Sanki kapısında bekliyor erkekler de 18 yaşında evlenecekmiş hanımefendi,duydun mu anne!Onun gibisi de yokmuş,sanki padişah'ın kızı!
Cihan arkasını dönüp giderken sinirle karışık güldü.
-Padişah kızı olmasa da,bir peri kızı kadar güzel be!
Asuman geçmişin girdabından çıkmak için yerinden hızlıca kalktı.Kolyesini takıp çantasından anahtarını aldı.Sare'ye gideceği için heyecanlıydı,Aynur teyzesini çok özlemişti.Evden çıkıp kapıyı kilitlerken aynı zamanda terliklerini giyiyordu.Anahtarı kapının deliğinden alıp hırkasını sarıldı.Sonbahar aylarında geceler soğuk olmaya başlamıştı.Asuman'ın en sevdiği hava sonbahar'dı,her yağmurda derince içine çekerdi kokusunu.Yurt dışında çalışmaktan bunları yapmayı unutsa da,kendisine bahşedilen bu ikinci hayatta bunları sık sık yapacaktı.
Sare'lerin kapısını tıklatıp beklemeye başladı.10 saniye sonra kapı açıldığında karşısında Aynur teyzesi vardı.İkisinin de gözleri dolmuştu,bir kaç saniye kapıda kalakaldılar.Arkalarından gelen sesle gözyaşlarını sildiler.
-Aynur sultan valla Asu geldi unuttun gene bizi!
Asuman duyduğu sesle gülümsedi.
-Oğuz abim de 1 ay beni göremeyince çok özlemiştir diye düşünmüştüm ben de !
-Kızım 5 sene beraber'dik,1 ay göremedim diye niye özleyeyim seni?
Gülerek Oğuz'a sarıldı Asuman.Oğuz,Cihan ve Sare'nin abisiydi.Kendisine de abilik yapmıştı her zaman.Her şeyde Asuman'ın yardımına koşardı Oğuz abisi,hastalık zamanında yanında olan tek kişi oydu.O da kendisi gibi eğitim için Amerika'daydı,halinin kötü olduğunu ilk o fark etmişti.Ondan kimseye söylemeyeceğine dair söz almıştı,tutacağına da emindi.
Birbirlerinden ayrıldıklarında hep birlikte masaya ilerlediler.Tahmin ettiği gibi Cihan sofrada yoktu.Geniş bir gülümsemeyle kolları açık onu bekleyen Mahir amcasına baktı.Babasının ölümünden sonra babalık yapmıştı kendisine.Bu aileye karşı kendini mahcup hissediyordu,özellikle de Cihan'a karşı.Bu aile ona hep kucak açmıştı,o ise kendini nankör hissetmişti her an.
Mahir amcasına kocaman sarılıp ağlamaya başladı.Ne çok özlemişti aile sıcaklığını,gittiğine pişman oluyordu böyle zamanlarda.Biraz sakinleşince ayrıldı kollarından Mahir amcasının.Gözyaşlarını silip gülümsemeye çalıştı.
-Biraz kötü oldum,kusura bakmayın.Gurbet insanı böyle yapıyor.
Mahir,Asuman'ın sırtını sıvazlayıp konuştu.
-Haklısın kızım gurbet zor ama bitti gitti işte.Hadi otur da yemeğimizi yiyelim.5 senedir oturamadık hep beraber bir masaya.
Asuman sandalyesini çekip yerine otururken aklı yine eskiye gitmişti.Bu masada yediği son akşam yemeği geldi aklına,kimsenin hatırlamak istemediği o gece.
& Ağustos 2017 &
Babasının ölümünün üstünden tam tamına 2 ay geçmişti,Asuman hala daha inanamıyordu.Bütün mahalle şaşırmıştı Serdar usta'nın ölümüne,ani bir kalp krizi ile 44 yaşında hayata gözlerini yummuştu.Babasının ölümünden tam iki hafta sonra ise Amerika'daki okula kabul edildiğini yazan mektup gelmişti.Gidecekti Asuman,Cihan gelemiyordu ama kendisi gidecekti.Duramıyordu buralarda artık,gitmesi lazımdı bir an önce.Gideceğini akşam yemeğinde söyleyecekti Asuman.Masaya oturdukları andan itibaren kafasında konuşmayı şekillendiriyordu.Yemeğin ortasında elindeki kaşığı bırakıp sesini düzeltti.Herkesin kendisine bakmasıyla konuştu.
-Spor akademisi için babamla okullara başvurmuştuk biliyorsunuz.Okullardan birine kabul edildim.
Cihan gülümseyerek konuştu.
-Eee ne güzel işte canım,gider kaydını yaparız birlikte.
-Amerikadaki okul kabul etmiş Cihan,kayıt işi için görüştüm.Bir hafta sonra gideceğim.
Herkes buz kesmişti.Cihan'ın yüzündeki gülümseme yerini şaşkınlığa bırakmıştı.Kimse konuşamamıştı bir süre.Oğuz zoraki bir şekilde gülümseyip konuştu.
-Biraz aceleyle verilmiş bir karar değil mi Asu?Buradaki akademi de gayet oluyor çünkü.
-Alacağım eğitim farklı biliyorsunuz.Kendimi geliştirmem için bir fırsat.Hem alt tarafı bir kaç sene,zaman buldukça geleceğim buraya.
Cihan yerinden kalkıp balkona çıktı.Asuman da peşinden gitmişti.Cihan'ın omzuna dokunup konuştu.
-Cihan...yapma böyle.Bizim aşkımız bu mesafelerin de ötesinde.Hallederiz,başa çıkamayacağımız bir şey değil.Hem Mert abi de orada okuyor,sen gelirsin onunla arada.Ben de geleceğim tabi ki.Sadece şimdiki kadar sık görüşemeyiz ama hallederiz.
-Asu bizim aramızda sokak bile yok,evlerimizin arasında iki üç ev var.1 kilometre bile yokken 10.000 km girecek aramıza.Hiç yaşamadığımız bir şey Asu,sevgimiz 10.000 kilometreyi yener ama ya bir sorun yaşarsak?Bir sorunumuz olduğunda o mesafeler girecek aramıza,nasıl çözeceğiz onları?
-Bizim seninle çözemeyeceğimiz şey yok birtanem.Bizim sevgimiz bırak Amerika'yı,bütün dünyayı dize getirir be!
Asuman gülümseyerek Cihan'a sarıldı.Cihan da ona sarılırken her şeyin iyi olmasını temenni etti.İleride yaşanacaklardan korksa da şimdilik bunları zihninden def etti.Asuman ile arasına hiçbir şey giremezdi,bu 10.000 kilometre olsa bile.
Asuman önüne konulan tabakla geçmişinden sıyırlmıştı.Aynur teyzesine teşekkür edip çorbasından içmeye başladı.Herkes yemeğini yerken Mahir elindeki kaşığı bırakıp konuştu.
-Eee güzel kızım,neler yapacaksın şimdi?Temelli geldiğini varsayıyoruz biz.
Asuman tam konuşacakken dış kapının açılma sesini duydu.Cihan'ın gelmeyeceğini düşünüyordu,sadece kendisi değil herkes öyle düşünüyor olmalıydı ki herkesin suratında şaşkınlık ifadesi vardı.Masadaki tek boş yer kendi sandalyesinin karşısıydı.Cihan'ın usulca oraya oturmasıyla Asuman söyleyeceği cümleyi kafasında tarttı.Gitmek istemiyordu ama Cihan'ın kendisini istemediğini düşündüğü için gitme kararı almıştı.Cihan kolyeyi bıraktığı zaman ki konuşması ile kendisini haksız çıkarmıştı.Cihan'ın da dediği gibi ona aşık bir adam yoktu karşısında,bu yüzden rahat olabilirdi.O yüzden gülümseyerek Mahir amcasına döndü.
-Dükkanı ve evi satmayı düşünüyordum fakat buraya gelince kararım değişti.Dükkanla ne yapacağım bilmiyorum ama artık buradayım.Bir şeyler düşünürüz elbet.
Tam da Cihan'ın tahmin ettiği gibi olmuştu.Kendisi yüzünden gidecekti,böyle bir vebali taşımaya ise Cihan'ın gücü yoktu.Mümkün olduğunca görmemezlikten gelecekti Asuman'ı,işe bu evden taşınarak başlayabilirdi.Bu fikri Asuman'ın buraya geleceğini duyduğundan beri düşünüyordu,söylemenin tam zamanı olduğunu düşündü.
-Benimde size söylemem gereken bir şey var.Biliyorsunuz,hukuk bürosu uzak kalıyor buraya.O yüzden yakınlara taşınmaya karar verdim.Abim de isterse benimle gelir,zaten o da bundan yakınıyordu.
Sofradakiler Cihan tarafından şaşırtılmaya doymamıştı.Kimse böyle bir şey beklemiyordu,o yüzden derin bir sessizlik olmuştu.Asuman yerinden kalkıp zoraki gülümsedi.
-Hiç düzenini bozma Cihan,ben giderim.Daha burada oturan bir düzenim olmadığına göre benim gitmem daha mantıklı.Her şey için sağol Aynur teyze,ellerine sağlık.Ben artık gideyim,size iyi akşamlar.
Arkasından "dur,nereye gidiyorsun" laflarını kulak arkası yapan Asuman bir an önce kendini sokağa atmıştı.Evine doğru giderken verdiği kararın yerinde olduğunu düşündü.Zamanında nasıl gittiyse şimdi de gidebilirdi,bu mahalleye alışmadan bir an önce gitmeliydi.Bu sıkıntılı hal onun başını döndürmüştü,elini duvara dayayıp beklese de bayılmadan önce son gördüğü şey elektrik direği olmuştu.