Venus
WARNING: Some contents may not be suitable for minors. Read at your own risk
--
"Sandro!" malakas na bulalas ko.
He slowly turned to me. His eyes sparked dangerously under the bright lights of the car. I've never seen eyes so inscrutably dark that looking at them was like losing myself.
"What the hell are you doing here?" kinakabahan kong tanong. Mas lalo niyang binilisan ang pagpapatakbo sa kotse at halos lumabas ang puso ko sa aking katawan sa pag-aalalang baka mabangga kami. Lalong-lalo na't halos hindi makita ang daan dahil sa makapal na ulan. "Ano ang ginawa mo sa driver ni Kuya?"
"We need to talk, Venus." aniya sa tonong sinuman ay hindi kayang baliin.
"Itigil mo ang kotse."
Tila walang narinig ay mabilis pa rin ang pagpapatakbo niya. Napakapit ako sa pintuan. Ang isang kamay ay sa ilalim ng aking upuan.
Kung gusto niya nang mamatay ay huwag naman niya sana akong idamay!
"Ititigil mo o tatalon ako?" pananakot ko na hinawakan ang handle.
Napalunok ako nang makita ang bilis ng pagpapatakbo ni Sandro. I probably can't do it. Kung tatalon ako panigurado na lasog-lasog ang aking katawan at kung hindi ma'y critical ang aking kalagayan sa hospital!
Narinig ko ang malalakas na mura ni Sandro kasunod ang biglaang pag preno sa kotse. Kung hindi lang ako mahigpit na nakakapit sa pintuan at sa upuan ay paniguradong napasadsad na ako sa unahan.
I groaned frustratedly. Mabilis na binuksan ang pintuan at kaagad na sinalubong ng naglalakihang patak ng ulan.
Great, Just Great! Malakas kong isinarado pabalik ang pintuan at nilakad ang kalsada. Patuloy ang pagpatak ng ulan at wala akong paki-alam kung tila basang sisiw na ako ngayon.
"Venus!" lumingon ako at nakitang papalabas si Sandro ng kotse at sinuong na rin ang ulan. "Will you please stop this foolishness?" sigaw niya.
Inihilamos ko ang palad sa mukha dahil sa nanlalabong paningin. I pushed myself to walk faster lalong-lalo na nang makitang sumusunod si Sandro sa akin.
"Gusto ko nang umuwi!" I shouted back.
And before I could even move an inch, he forcefully grabbed my arm and spin me back to face him. Umawang ang labi ko sa gulat. Paanong nahabol niya ako nang ganun kabilis?
"Hindi ka uuwi hangga't hindi tayo nag-uusap." mariin at determinado niyang sinabi. Pagkatapos ay hinila ako pabalik sa kotse. "Ang hilig hilig mong tumakbo palayo sa akin."
"Sandro, ano ba!" hinampas ko ang braso niya na tila hindi man lang natitinag. "Bitawan mo 'ko! Kung hindi mo ko bibitawan, sisigaw ako!"
He turned to me when we reached the car again. Tumaas ang sulok ng labi niya na tila ang sinabi ko ay isang malaking kalokohan.
Natahimik ako at kinagat ang labi. Well, that's the dumbest thing to say right now! Nasa gitna kami ng kalsada sa kalagitnaan ng malakas na ulan at kanina pa nga naman nagsisigawan. Sinong makakarinig sa amin dahil sa malibang mailap ang mga sasakyang dumadaan ay wala pang kabahayan.
"I want us to talk." He said and he pushed me on the car. Napasinghap ako kasabay ng pagtingala sa kanya. His handsome face hardened in anger.
"You're in no position to make any demands." I gritted my teeth as I tried to escape from his tight grip. But he just raised his hand and buried his fingers on my hair. His other hand was grasping my arm brutally.
"Is that the best you can do?" hamon niya na muli akong isinandal sa kotse nang sinubukan kong kumawala.
Pumatak ang mga luha ko sa parehong galit at kaba. I am now in the middle of the road with him. He could kill me right here and no one would know! Naiinis ako! Dahil tila hindi siya ang Sandro na nakilala ko. Why, he was so gentle with me before. Hindi katulad ngayon na nararamdaman ko na ang pagbaon ng daliri niya sa aking balat.
"I hate you!" nanginig ang labi ko. "I hate you, Sandro!"
He muttered a curse and pushed me inside the shotgun seat. I almost fell kung hindi niya ako mahigpit na hinahawakan!
"Ano'ng ginagawa mo?" mas lalo akong nag panic nang makitang nilalagay niya ang seatbelt ko. Whenever I tried to move, he will just pushed me back on the chair.
Mas lalong lumakas ang hagulhol ko. Ibinaon ko ang mga palad sa mukha. Umikot si Sandro at mabilis na nakapasok sa drivers seat. Pinatay ang aircon bago pinaandar ang makina.
"Tumahimik ka, Venus." iritado niyang sinabi. "Kung hindi ka lumabas ng kotse ay hindi ko magagawa sa iyo yan."
He stared at my arm. Nahalinhan ng pag-aalala ang galit niyang mukha nang makitang namumula ito dahil sa mahigpit niyang paghawak kanina.
"Iuwi mo na nga ako!" pahikbing sagot ko.
He sighed. Mabilis na iniliko ang kotse sa kurbadang daan. Heaven knows where he is taking me right now! "I'm sorry, I can't. Mag-uusap tayong dalawa"
Mas lalong uminit ang ulo ko dahil sa sinabi niya. I've never been this angry my whole life! At bakit, ano naman ang gusto niyang pag-usapan namin? 'Pag nalaman 'to ni Dianna ay kasalanan ko na naman! Sasabihin na naman ng mga tao na wala akong pinagkaiba sa ina ko na maninira ng pamilya?
And what can he do about it? Umismid ako nang maalalang wala siyang naitulong sa akin ni minsan!
Tumigil ang kotse ni Sandro sa harapan ng bahay na bato. Kaagad siyang bumaba at muling hinila ang braso ko. Nanlaki ang mga mata ko nang mapagtantong hindi ako pamilyar sa bahay at sa lugar. Nasa kalagitnaan ito ng malawak na farm!
"No.. no. Let me go!"
nagpupuyos kong sigaw sa kalagitnaan ng pagpupumiglas. Pero tila mga bakal ang kamay ni Sandro na nakahawak sa magkabilang braso ko dahil ni hindi man lang ito natinag sa kabila ng hysterical kong pag galaw kanina pa.
I don't want to be this hysterical. Pero ang pasensiya na mayroon ako ay unti- unting napipigtas dahil sa ginagawa niya!
Isang marahang tulak ang ginawa ni Sandro sa akin nang makarating sa sala pero dahil sa kakapumiglas ay bigla akong nawalan ng balanse at napasadsad sa mahabang settee. Mas lalo akong napahagulhol ng iyak. Walang paki- alam sa kung sino man ang maaaring makarinig sa akin. Bakit ba! Eh sa nasasaktan ako! Sila ba pag bumibigat ang damdamin ay kailangan pang punain ang opinyon ng ibang tao?
"Stop it, will you?" iritadong boses ni Sandro ang narinig ko kasunod ng paggalaw ng sofa.
Nang maramdaman ang kanyang kamay na lumapat sa aking likod ay kaagad akong napabalikwas ng bangon.
Marahas kong pinunasan ang luha at tumayo. Subalit hindi pa man ako nakakahakbang ay muli nang nahawakan ni Sandro ang braso ko at padarag akong ibinagsak sa pagitan ng kanyang mga hita.
"B- bitawan mo ako.. Uuwi na ako." I choked a sob and lifted my gaze on the floor.
"Walang uuwi." paninigurado iyon.
He rested his chin on my shoulder and let out a deep breath. Like he's been relieved or whatsoever.
My breath came sharp and fast. Sa pagitan ng pagpipigil sa hikbi at patuloy na kalabog ng puso ay tila gusto kong himatayin. Kung dahil ba sa posisyon ko sa pagitan ng kanyang mga hita o dahil sa takot sa kanya ay hindi ko matukoy.
"Sandro, please." my lips quivered as I said those words. "Ihatid mo na ako sa amin."
I heard him sighed deeply again. His arms around me tightened that I could now feel his uneven breathing on my cheek.
Oh god! Mas lalo lang nadadagdagan ang kagustuhan kong umuwi na.
"You're not coming home unless I told you so.." he whispered breathily.
I gasped for air when he playfully brushed his lips on my cheek.
"Please.." tiningala ko siya. "Just let me go home.. I won't bother you again. Promise. I--"
Sunod- sunod na tumulo ang luha ko at sinusunod ko naman iyon ng mararahas na haplos. Ang sakit na nararamdaman kanina ay tila balewala sa kabang nangingibabaw ngayon.
"Kakausapin lang kita, Venus." he said calmly and gripped my upper arm. Mas lalo akong hinahapit patungo sa kanya. "Hindi ko gusto ang mga pag-iwas mo sa akin."
My brows suddenly furrowed in confusion. Ano ba'ng pinagsasabi niya?
"This is your punishment for running away from me years ago. Hindi ka aalis dito hangga't hindi mo sinasabi sa akin ang dahilan ng biglaan mong pag-iwas sa akin."
Hindi mahinuha ang ibig sabihin ay nanatili akong nakatitig sa kanya. Malamlam ang kanyang mga mata na sobrang taliwas sa nakasanayan kong mga titig niya.
What did he just say?
"What are you saying?" litong tanong ko. "Hindi ba't ikaw ang nakipagtulungan kay Mike upang madiin ako sa pagkamatay ni Sam?"
He heaved a sighed and lifted his fingers. Nang mapunta ito sa labi ko ay halos mapigil ko ang hininga. He caressed my lower lip using his thumb finger.
"Silly girl. I told you to trust me, didn't I? I am helping Mike with the case to clear your name." Bumaba ang hintuturo niya sa lalamunan ko at marahang hinaplos ito. Making tiny circles. Napasinghap ako. Humawak sa braso niya dahil sa pangangatog ng mga tuhod. Kung wala akong kakapitan ay baka mabuwal ako kahit na hawak- hawak pa niya. "I didn't called you that time because I was been prohibited by my grandmother. May malaking pabor akong hinihingi sa kanya nang mga panahong iyon kaya ayokong suwayin siya."
Halos hindi mag sink- in sa utak ko ang pinagsasabi niya dahil sa paglipad ng kanyang kamay patungo sa binti ko. Pabalik- balik na hinaplos ito.
"I.." kinagat ko ang ibabang labi. Pinilit na panatilihing mulat ang mga mata kahit na ang gusto ng puso ko'y pumikit at hayaan siya sa ginagawa. "didn't know about that"
I gasped for air when his other hand pulled down the straps of my dress. He leaned down and kissed my shoulder and gave gentle bites when I hold on his arms tightly.
Liquid heat suddenly dropped on my stomach. And I know I'm doomed again! Back to the old Venus he can easily get everytime he needed a past time. My eyes are almost half closed when he stopped. He tilted his head and gazed at me with blazing passion on his eyes.
"What did you know? Hm?" mariin niyang wika. "What did you know aside from running from me and flirting every other guy you have met in states. Ang sarap sarap mong pasurahan habang tinatanaw kitang lumalayo sa akin at lumalapit sa iba't ibang lalaki noon."
Sinubukan kong kumawala mula sa pagkakahawak niya subalit bumalik lang sa unang pwesto nito ang mga kamay niya. His right arm's almost touching my underboob.
"And now that you're back, ipapakita mo sa akin na kayong dalawa ni Simon? I know better than to let you be with my brother."
"At paano si Dianna?" tapang- tapangan kong tanong.
"What about her?" he whispered huskily.
Halos manliit ang mga mata ko kakatitig sa kanya. "Stop lying to me! Akala mo ba ay maitatago mo sa akin ang relasyon mo sa kanya? What? Are you going to make me your mistress? You think na ganun ako kababa?"
"I have nothing to hide, Ven. Wala akong gustong pakasalan maliban sayo. Kung hindi mo ako tinakbuhan dati at nagpadala sa lason mong isip ay tatlo na sana ang anak natin ngayon."
What?
Nawala ako sa pag-iisip nang ang kaliwang kamay niya ay naglakbay paitaas mula sa likuran ko. He buried his fingers on my hair and tugged it a little bit roughly making me meet his gaze. I inhaled a breath as I watched his eyes lingering on every corner of my face, like memorizing it.
Anger, regret, and pain all showed in his eyes.
"Sinungaling ka" napapaos kong sinabi.
I was back in the arms of the person who inflected me with so much pain before. The arrogant tilt of his head, the grimness of his mouth, and the way he clenched his jaw. It occupied my heart and mind the moment I first laid my eyes on it.
My gaze met his dangerous and dark orbs. Wild longing. It's written behind his eyes.
Napaawang ang labi ko kakatitig sa kanya.
Why are you doing this, Sandro? Are you trying to get and broke me again? Hindi na ito katulad ng dati. Hindi na tayo katulad noon. May anak ka at kahit hindi kayo kasal ni Dianna ay nararapat na panindigan mo ang anak mo! Ayokong mangyari kay Xander ang nangyari sa akin. Lumaki akong walang kinikilalang ama.
Hindi pa man ako nakakahuma sa pagkabigla sa paraan ng pagkakatitig niya sa akin ay mas lalo lang akong nawindang nang bumaba ang ulo niya at walang pasabing hinalikan ako.
Nag- aapoy na mga halik. Isang pamilyar na apoy na minsan nang tumupok sa bata kong pagkatao noon. May kakayahan akong pigilin siya. Hindi mahigpit ang kanyang pagkakapit sa akin pero hindi ko magawa. Ang paglakbay ng kamay niya sa katawan ko, ang nakakaliyo niyang mga halik ay sobrang sapat na upang mawala ako sa katinuan.
Ibinaba niya ako sa sofa kasama siya at wala akong ibang ginawa maliban sa pagpapaubaya. Hindi ako tumugon pero hindi ko rin siya pinipigilan.
His lips grazed my jaw down to my neck and shoulders and back to my lips again. He playfully bit my lower lip and I think I heard him let out a soft cursed when he did that? Or no.
He pulled my long hair back and kissed me hungrily. I gasped on his mouth when his hands smoothed my body in a very possessive way. Followed every curve and touched each vulnerable places that no one has touched before.
Nag- aapoy ang buong katawan ko dahil sa pagiging eksperto niya sa ginagawa. I am burning with longing and wanting that when he stopped kissing me, my lips left slightly parted.
"There's no way out, Venus." he said in a lazy drawl. "Mahal mo man ako o hindi ay pakakasal ka sa akin."
"W- what?"
I panicked and tried to wiggle free from him with all my strength. His touch, his kisses, it's all threatening my sanity! Kamuntikan na akong bumigay kanina!
He let out a frustrated groan and effortlessly pinned both of my hands above my head. I can't believe it! Isang kamay lang ay kayang- kaya niya akong ikulong!
"I'll give you time to think about my offer baby." He whispered and planted a soft kiss on my parted lips.
Mariing ipinikit ko ang mga mata.
Now I know I'm really doomed.