Тэнгэрийн орон, Бурхадын ордны их танхим:
"Хэён энэ жил арван найман нас хүрч байгаа биздээ?" хэмээн алтан сэнтийд залран суух төгс төгөлдөрийн туйл гэмээр өв тэгш сайхан залуу өөдөөс нь харан зогсох эмээгээс асууна.
"Тиймээ, дөрвөн өдрийн дараа насанд хүрнэ. Тэр өдөр 7000-н жилд ганц удаа манддаг улаан сар тэнгэртээ залрах болно тэгээд түүний хүний ертөнцөд хийх ажил нь ч бас дуусах болно."
"Тэгвэл тэр гэртээ ирж болох нь, бяцхан охиноо зовохыг харж удаан хугацаанд хөмхий зуун тэвчин суулаа. Дөрвөн өдрийн дараа би өөрийн биеэр Шилла улсын хааны гэр бүл, түшмэл сайд ноёдын болон Да Хэ худалдааны өргөөний эздийн шийтгэлийн зарлигийг бичих болно. СоСамшин та харин тэр өдөр Хэёныг тэнгэрийн оронд хүргэж ирэх хэрэгтэй." гэхэд
Самшин эмээ: " Ойлголоо" хэмээгээд цасан цагаан эрвээхэй болж хувираад гарч одов.
Өргөөнд үлдсэн залуу ноёнтон: "Ээж шигээ үзэсгэлэнтэй болсон байхдаа миний бяцхан охин, одоо жоохон л хугацаа үлдлээ. Хүний ертөнцөд үйлдэх ажил чинь дуусахад аав нь бүгдийнх нь шанг өгөх болноо" гэсээр гараа чанга атган, уураа даран сууна.
Хэёны талаас:
Цаг хугацаа урт юм шиг атлаа, хэмжээлшгүй хурдтайгаар урсан өнгөрөх юм...
Хоёр хоног л үлдлээ нэг тамаас нөгөө там руу унахад минь. Зүгээр л гараа хумиж суусаар амьдралаа хэрхэн сүйрэхийг үзэж үнэхээр чадахгүй нь яадаг ч байсан эндээс заавал явах болно.
Үд дундын үед хаалга онгойн харуул хоол барьсаар орж ирэв. Энд хоригдсоноос хойш өглөө өдөр оройн хоолыг алгасалгүй идүүлж байгаа өлсөж ядарсан байдалтай намайг явуулж их сайдын хилэнг хүргэхийг хүсэхгүй байгаа нь энэ биз.
Одоо л боломж минь гэж бодсоор харуулын гарнаас атгаад аль болох өрөвдөлтэй царайлж, үнэмшилтэй жүжиглэхээр бэлдэж байгаад " Ахаа та намайг ганцхан удаа ээжтэй минь уулзуулаад өгөөч, би удахгүй их сайдын татвар болно. Ээжтэйгээ уулзаж чадахгүй явахыг хүсэхгүй байна. Таниас аминчлан гуйя, их сайдынд очоод эд хөрөнгөтэй болсныхоо дараа таны ачийг мартахгүй хариу барина гэж амлая" гэсээр аль болох үнэмшилтэй харагдахыг хичээв.
Тиймээ энэ хэцүү цаг үед мөнгөнд дургүй хүн хаана байх билээ.
Харуул:"За яахав. Сун ахлахыг бодоод нэг удаа уулзуулж өгье баригдвал дэмий шүү бас хэлсэн үгээ мартав!" гэж сануулсаар гарч явав.
Хэсэг хугацааны дараа хаалга дахин онгойсоор ээж орж ирэв. Надад санаа нь их зовсон бололтой тавхан хоногын дотор нүднээс гарчихсан байна гэж бодсоор ширтэж байхад
Харуул:" түргэн уулзаарай!" .
Ээж рүү яаран очоод тэвэрч аван " хэдхэн хоногт нүднээс гарчихжээ ээжээ өөртөө анхаарахгүй яасан юм бэ" гэсээр нялх багадаа энгэрт нь наалддаг байсантайгаа адил ээжийнхээ энгэрт тэврүүлсээр хэлэв.
Ээж:" үр хүүхэд нь зовлонд байхад өөрийгөө бодон хар амиа хичээх эх хүн байхгүй шүү дээ" гээд аль болох чангаар намайг тэврэв.
Ээжээс салж ядсаар" ээжээ та надад ганцхан удаа итгэж болох уу?"
Би "Хүмүүсээ цуглуулаад бүгдээрээ эндээс явцгаая, оргодол боол болсон ч хамаа алга эндээс явъя. Хорвоогын хаа нэгтээ Шиллагаас сайхан газар байгаа байлгүй тэр газрыг олтол зугатъя. Биднийг наашаа гэх ах дүү байхгүй гэхдээ бид нэг нэгэндээ байгаа шүү дээ, хамтдаа зовж хамтдаа жаргаж, аяга хоолоо ч хувааж иддэг. Ах дүү, хамаатан садангаас ч ойр дотно." гээд гараас нь атгав.
Ээж хэсэг тээнэгэлзэж байсан ч зөвшөөрсөн мэт толгой дохиод "Гэхдээ яаж? Бид яаж гарах болж байна? Бас чамайг эндээс яаж гаргах юм?, эндээс яаж баригдахгүй зугатах юм? Тэгээд хаана очих болж байна?" гэсээр хариулт шаардана.
Би:"Би эндээс аргаа олоод гарчихаж дөнгөнө, харин та хүмүүст хэл тэгээд хойд хаалган дээр хоёр цагын дараа хүлээж байгаарай!".
"Одоо явдаа харуул сэжиг авч мэднэ" гээд аядуу шивэгнэн ярьж байтал "цаг болсон одоо гар Сун ахлахаа " гэсээр ээжийг гаргав.
Сун Жэхёны талаас:
Хэёныг хорьж байгаа газраас гарсаар боолуудын өргөөнд очив.
Хэён миний бяцхан охин ,арван найман жилийн тэртээ үүдний хаалганы урд тавьж орхисон байсан нялх хүүхдийг авж орсон цагаас хойш ганц ч удаа хүний хүүхэд гэж харалгүй харамгүй хайрлаж өсгөсөн миний охин. Багаасаа л хэрсүү, ухаантай хүүхэд байсан тэр минь өсөж том болох тусмаа үзэсгэлэнтэй болсон. Одоо ч бага балчир хэвээр санагдах ч аль хэдийн нас бие гүйцэж том хүн болсон байна.
"Бүгдээрээ энд цуглаарай" гэж хүмүүсийг дуудсаар охины хэлсэн ёсоор "Та нарт энд л биш бол өөр хаана ч амьдарсан яахав гэж бодогдож байсан л биздээ? Хэрвээ үнэхээр энэ муухай газраас одоо ч болов айлгүй явахыг хүсэж байвал хоёр цагын дараа хойд хаалган дээр ирээрэй! Бид эндээс явах гэж байгаа" гэж хэлээд авч явах юмаа бэлдэхээр явав. Хүмүүс бүгд л бодолд дарагдан сууна. Энэ газар байгаа цагтаа бид хэзээ ч хүний ёсоор амьдарч чадахгүй гэдгийг тэд бүгд мэдэж байгаа...
Хэёны талаас:
Ээж яваад нэг цаг болж байна. Одоо эндээс хурдан гарах хэрэгтэй.
"Га-гадаа хүн байна уу? Ө-өвдөөд байна гэдэс миний гэдэс өвдөөд байна" гээд өвдөж шаналсан дуу гаргасаар хаалгыг дотроос нь цохив. Удалгүй харуул хаалга онгойлгож орж ирээд гэдсээ даран суух над руу дөхөж ирэн сандарсаар "Хөөе чи зүгээр үү?" гэв.
Би ч одоо л боломж гэж бодоод надад наалдах шахам ойртсон харуулыг цохиж ухаан алдуулаад гаднаас нь цоожлон тэнд нь үлдээгээд хүмүүст харагдалгүй хойд хаалга руу яарав.
Намайг очиход тэнд цугласан хүмүүс болон хүүхдүүд бүгд зөв юм хийж байгаа эсэхээ эргэлзэн бүлтэлзсээр зогсоно. Би ч тэдэн рүү зоригтойгоор дөхөн очоод " Та бүхнийг сандарч, айж байгааг мэдэж байна. Би ч мөн ялгаагүй айж байна. Да Хэ пүүс бидний орж орогнох газар минь байсан гэдгийг бид бүгд л мэднэ. Гэхдээ хэзээ ч бидний гэр байгаагүй! Гэр гэж юуг хэлэх вэ? Халуун дулаан байр, өлсөж ундаасахгүй хоол хүнстэй газар мөн хамгийн гол нь ядарч зовсон ч тайван байлгаж өгдөг тэр газар, тэр бол бидний гэр. Гэхдээ бид энд байхдаа ганц удаа ч болов тайван амгалан байж үзсэн билүү? Аяга хоол олдох болов уу? Өнөөдөр бидний хэнийг зарж явуулах бол? Гэж шаналсаар бүтэн нойртой, гэдэс цатгалан хоносон шөнө бидэнд байхгүй! Тиймээс л энэ бидний гэр биш! Энэ хаалгаар гарснаас хойш бид бүгд оргодол боолууд болно баригдвал цаазлуулна, эсвэл хүнд шийтгэл авна. Гэхдээ ядахдаа л бид хөөгдөж байгаа ч гэсэн хамтдаа даван туулж чадна. Дасаж сурсан газраа орхих нь хэн бүгдэд хэцүү байх нь мэдээж гэхдээ л бид харгис эзний цуст савраас зугтаасан даа хэсэг ч болов амар тайванг мэдэрч эрх чөлөөтэй байж болно. Би та нарыгаа захиргаадах гэсэн юм огт биш үлдэх нь үлдэж болно." гэж хэлээд тэдэн рүү нэг харчихаад хаалгаар гарахад Дүри, Жону болон бусад хүүхдүүд намайг даган гарцгаав.
"Зөв эсэхийг мэдэхгүй ч миний хийсэн сонголт тул харамсахыг хүсэхгүй байна." гэж бодсоор ээж рүү харахад "Миний үр том болж " гэх шиг зөөлөн дулаанаар мөн бахархсан харцаар намайг ширтэж байв.
Удалгүй бусад хүмүүс ч бас жиг жуг хийсээр ээж болон бидний ардаас дагалдав. Пүүсийн хойд хаалгаар гарахад баруун зүг рүү чиглэсэн зам шууд ой руу хүргэдэг бөгөөд хүмүүст ч харагдахгүй ихэд нуугдмал зам юм. Бид аль болох хамгийн хурднаараа уул руу хүрэхийг зорино. Гэхдээ бидний дунд нас дээр гарсан болон бага насны хүүхдүүд бас өвдсөн, доголсон хүмүүс ч бий тиймээс нилээн хурдан явна гэдэг бүтэхгүй л болов уу...
Нар шингэж байхад бид аль хэдийн уулын замд орсон байсан ба бидний хойноос аль хэдийн цэргүүд хөдөлгөсөн гэдгийг гадарлаж байв. Эзний хүмүүс Хан сайдын хүмүүстэй нийлээд бидний мөрөөр явж байгаа байх гэхдээ наашаа явсанг минь олж мэдэх хүртэл хурдан зугтааж болох цаг байгаа гэж бодож байна.
Хүмүүс хэдийн ядарч өлссөн байлаа. Бидний явж байгаа зам уулын зам тул өгсүүрийн дээр саад бартаа ихтэй бас орой болсон тул зам бүдэг бадаг л харагдаж байв. Бид хэдийн ууланд ирчихсэн тул бага зэрэг амарч аваад маргааш өглөө эрт замдаа гарахад зүгээр. Гэхдээ гадаа хоноглож ил гал түлэх нь биднийг хайж байгаа цэргүүдийг наашаа дуудаж байгаатай адил тул агуй олж тэндээ хооллож бас амрахаар болов.
Өглөө эртлэн босоод маш хурдан замдаа гарахаар бэлдэв. Өнөөдөр уг нь миний төрсөн өдөр арван найман нас хүрч байгаа, нас нэмсэн өдөр бүрээр ээж маань жижиг ч гэсэн бэлэг бэлдэж өгдөгсөн даанч энэ удаа бид дасаж сурсан газраа орхин оргож бусгаж явна.
Бид үдэш болоход уул уруудах замынхаа талд орсон байв. Гэнэт л ардаас минь нохой хуцах дуутай цуг олон хүний чимээ шуугиан тод гэрлийн хамтаар үзэгдэв. Бид ч явдлаа түргэсгэн гүйлдэцгээж эхлэв. Тэд биднийг мэдчихсэн байна. Аль хэдийн ардаас минь гүйцээд ирж.
"Оргодол боолууд тэнд байна." гэх дуу хадахад энэ олон жилийн турш биднийг дарлаж дарангуйлсан эзний маань хахир дуу уул дүүрэн цуурайтав. "ОРГОДОЛ БООЛУУДЫГ БАРЬ!!!".